Sława i śmierć

Zmarli byli jej specjalnością. Żyła z nimi, pracowała z nimi, zgłębiała ich tajemnice. Śniła
o nich. A ponieważ wciąż wydawało jej się, że to mało, gdzieś w głębi serca opłakiwała
ich serdecznie.
Dziesięć lat pracy w zawodzie policjantki stępiło jej wrażliwość, pozwoliło przyjmować
śmierć z klinicznym, cynicznym niemal chłodem. Dlatego scena zbrodni, na którą właśnie
patrzyła, zbrodni popełnionej na zaśmieconej, zalanej deszczem ulicy, wydawała jej się aż
nazbyt zwyczajna. Mimo to wciąż ją przeżywała.
Morderstwo wprawdzie już nie szokowało, lecz nadal budziło w niej odrazę.
Zamordowana kobieta była kiedyś prawdziwą pięknością. Jej długie jasne włosy rozsypały
się na chodniku niczym złote promienie słońca. W szeroko otwartych, fiołkowych oczach
widniał wyraz bezgranicznego zdumienia i strachu, który pozostawia po sobie śmierć. Po
bladych, bezkrwistych policzkach spływały krople deszczu.
Kobieta ubrana była w elegancki kostium, dopasowany kolorem do jej oczu. Starannie
zapięta marynarka kontrastowała rażąco z pomiętą spódnicą, odsłaniającą jej szczupłe uda.
Dyskretna, lecz kosztowna biżuteria zdobiła palce ofiary, płatki uszu i klapę marynarki.
Obok wyprostowanej ręki leżała torebka ze złotą zapinką.
Kobieta miała poderżnięte gardło.
Porucznik Eve Dallas przykucnęła obok martwego ciała i przyglądała mu się uważnie.
Widok i zapach śmierci były jej dobrze znane, ale za każdym razem, w każdym przypadku
pojawiało się coś nowego. Zarówno ofiara, jak i morderca zostawiali swój własny
niepowtarzalny ślad, swój styl, a to czyniło zabójstwo sprawą osobistą.
Ekipa dochodzeniowa była już na miejscu. Scena zbrodni otoczona została wysokimi
ekranami, które chroniły ją przed wzrokiem gapiów. Ulicę zamknięto dla ruchu, lecz o tak
wczesnej porze nie było to dla kierowców szczególnym utrudnieniem. Zza drzwi
pobliskiego seksklubu dochodziło miarowe dudnienie, któremu towarzyszyły wrzaski
rozbawionych gości. Pulsujący neon nad wejściem oblewał ciało kobiety upiornym
blaskiem.
Eve mogła zamknąć ten lokal na resztę nocy, uznała jednak, że wywołałoby to tylko
niepotrzebne zamieszanie. Nawet w roku 2058, kiedy broń została zdelegalizowana, kiedy
testy genetyczne pozwalały wyeliminować zbrodnicze skłonności, nim mogły objawić się
w pełni, wciąż zdarzały się morderstwa. I dochodziło do nich tak często, że goście
nocnego klubu z pewnością nie byliby zadowoleni, gdyby ktoś przerwał im zabawę z tak
błahego powodu jak czyjaś śmierć.
Obok pracującej bezgłośnie kamery stał umundurowany policjant. Za jego plecami
czekała na swą kolej grupa pracowników z ekipy dochodzeniowej. Skuleni i okryci

szczelnie płaszczami przeciwdeszczowymi, rozmawiali wesoło o sporcie i zakupach. Nie
spojrzeli jeszcze nawet na ciało martwej kobiety, nie rozpoznali jej.
Czy to lepiej, że ją znałam? - myślała Eve, patrząc na ślady krwi, mknące powoli w
strugach deszczu.
Jej znajomość z prokurator Cicely To wers ograniczała się wyłącznie do spraw
zawodowych, lecz Eve mimo to zdążyła sobie wyrobić zdanie na jej temat. Kobieta
sukcesu, myślała, silna i nieustępliwa, która zawsze dochodziła sprawiedliwości.
Czy właśnie to sprowadziło ją tutaj, do tej zakazanej dzielnicy?
Eve westchnęła ciężko i sięgnęła do torebki zmarłej kobiety, by potwierdzić jej tożsamość.
- Cicely Towers - mówiła do dyktafonu. - Kobieta, czterdzieści pięć lat, rozwiedziona.
Zamieszkała 2132 East 83, numer 61B. Motyw rabunkowy wykluczony. Ofiara ma na
sobie biżuterię i około... - przejrzała szybko zawartość portfela - dwudziestu dolarów
gotówką, czterdzieści żetonów kredytowych i sześć kart kredytowych. Brak śladów walki,
napaść na tle seksualnym raczej mało prawdopodobna.
Spojrzała na nieruchome ciało kobiety.
Co ty tu, do diabła, robiłaś, Towers? - zastanawiała się Eve. Tu, w tej brudnej dziurze, z
dala od twojego eleganckiego mieszkania?
I ubrana jak na ważne spotkanie, dodała w myślach. Eve dobrze znała styl Cicely Towers,
nieraz podziwiała jej strój na sali sądowej i w telewizji. Wyraźne, zdecydowane kolory,
doskonale dobrane dodatki, nie pozbawione kobiecego wdzięku.
Eve wstała i odruchowo wytarła wilgotne na kolanach dżinsy.
- Morderstwo - orzekła krótko. - Zajmijcie się nią.

Eve wcale nie była zaskoczona, kiedy ujrzała grupę dziennikarzy oczekujących na nią
przed wejściem do budynku, w którym kiedyś mieszkała Cicely Towers. Nie zniechęcał
ich nawet fakt, że była trzecia nad ranem i że lało jak z cebra. W oczach reporterów Eve
dojrzała wilczy głód i żądzę sensacji. Wiadomość traktowano jak zdobycz, a wzrost
oglądalności - jak trofeum.
Mogła zignorować kamery skierowane w jej stronę, zbyć milczeniem grad pytań, jakim
zasypali ją dziennikarze. Zdążyła się już niemal przyzwyczaić do tego, że nie jest osobą
anonimową. Sprawa, którą prowadziła i zamknęła minionej zimy, uczyniła z niej osobę
publiczną. Ta sprawa, myślała, obrzucając lodowatym spojrzeniem reportera, który miał
czelność stanąć na jej drodze, i związek z Roarkiem. Wtedy także chodziło o morderstwo,
a śmierć, choćby najbardziej niezwykła, szybko nudziła się mediom.
Natomiast Roarke zawsze wzbudzał ich zainteresowanie.
- Co pani już wie, poruczniku? Czy są pierwsi podejrzani? Zna pani motyw? Czy
potwierdza pani informację, że morderca pozbawił ofiarę głowy?

Eve zwolniła kroku i ogarnęła spojrzeniem tłum przemoczonych i żądnych sensacji
reporterów. Sama także była mokra, zmęczona i zziębnięta, wiedziała jednak, że musi
uważać na to stado drapieżników. Nauczyła się już,  że jeśli odda mediom choćby
najdrobniejszą cząstkę siebie, bezlitośnie ją wykorzystają, wysysając z niej ostatnią kroplę
krwi.
- Na razie nie mam dla państwa  żadnych informacji prócz tej, że wydział zabójstw
prowadzi śledztwo w sprawie śmierci prokurator Cecily Towers.
- Czy to właśnie pani zajmuje się tą sprawą?
- Jestem oficerem prowadzącym - odparła krótko, minęła dwóch umundurowanych
policjantów i weszła do budynku.
Hali pełen był kwiatów. Długie rzędy rozłożystych, barwnych roślin, zwisające pędy
okryte białymi pąkami przywodziły jej na myśl wiosnę w jakimś egzotycznym miejscu -
na przykład na wyspie, na której spędziła z Roarkiem trzy cudowne dni po zakończeniu
ostatniego śledztwa.
Nie uśmiechnęła się nawet do tych wspomnień, choć zrobiłaby to zapewne w innych
okolicznościach, tylko szybkim krokiem przekroczyła wyłożony płytkami hali i stanęła
przed pierwszą z brzegu windą.
Dokoła aż roiło się od umundurowanych policjantów. Dwaj funkcjonariusze sprawdzali
informacje zarejestrowane w komputerze ochrony, inni obserwowali wejście do budynku,
jeszcze inni stali przy windach. Eve pomyślała, że jest ich tutaj zdecydowanie zbyt wielu,
z drugiej jednak strony, kiedy ginął ktoś związany z policją czy wymiarem
sprawiedliwości, sprawa nabierała wyjątkowego wymiaru.
- Czy mieszkanie zostało już zabezpieczone? - spytała najbliższego policjanta.
- Tak jest. Nie wpuszczaliśmy tam nikogo od momentu, gdy pani do nas zadzwoniła, to
jest od drugiej dziesięć.
- Chcę dostać kopie wszystkich dyskietek ochrony. - Eve
weszła do windy. - Na razie z ostatnich dwudziestu czterech godzin. - Spojrzała na
nazwisko wyszyte na mundurze policjanta. -Postaraj się,  żeby dotarły do mnie w ciągu
najbliższej godziny, Biggs. Poziom sześćdziesiąt jeden - rzuciła do mikrofonu i drzwi
windy zamknęły się bezszelestnie.
Na sześćdziesiątym pierwszym piętrze przywitała ją absolutna cisza. Podłoga wąskiego
korytarza, podobnego do korytarzy wszystkich budynków mieszkalnych wzniesionych w
ciągu ostatniego półwiecza, pokryta była grubym, miękkim dywanem. Na kremowych
ścianach wisiały w równych odstępach lustra, które powiększały optycznie niewielką prze-
strzeń.
Eve pomyślała,  że w rzeczywistości przestrzeń nie była wcale problemem dla
mieszkańców tego budynku. Na całym piętrze znajdowały się tylko trzy apartamenty.

Korzystając ze swej uniwersalnej, policyjnej karty, Eve odkodowała zamki apartamentu
61-B i weszła do eleganckiego wnętrza.
Rozejrzawszy się dokoła, uznała, że Cicely Towers lubiła żyć dobrze i nie szczędziła na to
pieniędzy. Nie tracąc czasu na dłuższe rozmyślania, wpięła w kieszeń miniaturową kamerę
wideo i rozpoczęła dokładniejsze oględziny lokalu. Od razu rozpoznała dwa obrazy
uznanego współczesnego artysty, zdobiące różowe ściany pomieszczenia, w którym
znajdowała się konsola komunikacyjna w kształcie wielkiej podkowy, pomalowanej w
zielono-różowe paski. To dzięki znajomości z Roarkiem potrafiła bez trudu
zidentyfikować dzieła sztuki i domyślić się, jakie pieniądze wyłożyła Cicely Towers w
pozornie prosty i niewyszukany wystrój pokoju.
Ciekawe, ile rocznie wyciąga prokurator? - zastanawiała się, spoglądając na bogate
wnętrza.
Mieszkanie utrzymane było w idealnym porządku, każdy przedmiot miał tutaj swoje
miejsce. Eve pamiętała Cicely Towers właśnie jako kobietę niezwykle uporządkowaną,
wręcz pedantkę. Ta skrupulatność dotyczyła nie tylko jej wyglądu, ale także pracy i
sposobu zachowania.
Co więc taka elegancka, bystra i uporządkowana kobieta robiła w paskudnej dzielnicy w
środku paskudnej nocy?
Eve przechadzała się powoli po mieszkaniu. Podłoga wyłożona białym drewnem lśniła jak
lustro w tych nielicznych miejscach, gdzie nie zakrywały jej piękne dywany dopasowane
barwą do ścian i mebli. Honorowe miejsce na stole zajmowały oprawione w drewno
hologramy dwójki dzieci na różnych etapach ich rozwoju, od niemowlęctwa do
pierwszych lat studiów; chłopiec i dziewczyna, oboje bardzo ładni, uśmiechnięci.
To dziwne, pomyślała Eve. Pracowała z Cicely Towers od lat, rozpracowywały razem
wiele spraw. Czy wiedziała, że ona ma dzieci? Kręcąc głową, podeszła do małego
komputera wbudowanego w stylowe biurko ustawione w rogu pokoju. Ponownie użyła
uniwersalnej karty, by go uruchomić.
- Pokaż mi wszystkie spotkania Cicely Towers zaplanowane na drugiego maja. - Eve
wydęła lekko usta, czytając dane wyświetlone na monitorze komputera. Godzina w
ekskluzywnym klubie zdrowotnym, potem cały dzień pracy w sądzie, o szóstej spotkanie z
uznanym adwokatem, a potem kolacja. Eve uniosła nagle brwi, zaskoczona. Kolacja z
George'em Hammettem.
Pamiętała, że Roarke prowadzi jakieś interesy z Hammettem. Sama miała okazję spotkać
go już dwa razy i wiedziała, że jest czarującym, inteligentnym mężczyzną, który zarabia
ogromne pieniądze i bez skrupułów wydaje je na luksusowe życie.
Kolacja z Hammettem była ostatnim punktem dnia Cicely Towers.
- Wydrukuj - mruknęła, a po chwili schowała kartkę do kieszeni.

Potem przeszła do telełącza i poprosiła o wykaz wszystkich rozmów przeprowadzonych
przez Cicely Towers w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Wiedziała, że być może
będzie musiała sięgnąć jeszcze głębiej, na razie jednak poprzestała na takim wydruku, by
potem zająć się dokładnym przeszukaniem mieszkania.
Po dwóch godzinach bolała ją już głowa, a oczy piekły z niewyspania. Poprzedniego
wieczoru kochała się z Roarkiem,
i krótki, ledwie godzinny sen nie wystarczył jej na zregenerowanie nadwątlonych sił.
- Według zebranych dotychczas informacji - mówiła ze znużeniem do dyktafonu - ofiara
mieszkała sama. Nic nie wskazuje na to, by została zmuszona do opuszczenia swego
apartamentu siłą. Zapisy z komputera i telełącza nie wyjaśniają, dlaczego znalazła się o tej
porze na miejscu morderstwa. Oficer prowadzący zabezpieczył wszystkie dane do
dalszego badania, skonfiskowane zostaną dyskietki ochrony budynku. Oficer prowadzący
opuszcza w tej chwili mieszkanie ofiary i udaje się do jej biura w Ratuszu. Porucznik Eve
Dallas, piąta osiem.
Wyłączyła dyktafon i kamerę, włożyła je do torby i wyszła.

Było już dobrze po dziesiątej, kiedy Eve wróciła do centrali. Poganiana głośnym
burczeniem w żołądku najpierw zajrzała do stołówki i stwierdziła z rozczarowaniem, choć
bez zaskoczenia, że wszystkie lepsze potrawy zniknęły już z jadłospisu. Po krótkim
namyśle zdecydowała się na kanapki sojowe i napój, który bez większego powodzenia
udawał kawę. Eve pochłonęła posiłek w ciągu kilku minut, nie zastanawiając się nad jego
smakiem czy zapachem, i dopiero wtedy przeszła do biura.
Ledwie usiadła za biurkiem, rozjarzył się ekran jej telełącza.
- Poruczniku.
Stłumiła westchnienie i spojrzała na szeroką, posępną twarz Whitneya.
- Słucham, panie komendancie.
- Proszę przyjść do mojego biura, natychmiast.
Nie zdążyła nawet zamknąć ust, gdy monitor znów stał się czarny.
Do diabła, zaklęła w duchu. Potarła twarz obiema dłońmi, potem przeciągnęła nimi przez
swe krótkie, brązowe włosy. Nie miała nawet czasu, by sprawdzić wiadomości przesłane
na jej komputer, poinformować Roarke'a, co się z nią dzieje, czy zdrzemnąć się choćby
przez dziesięć minut, o czym marzyła przed wejściem do biura.
Wstała ponownie, poruszała ramionami, by odegnać od siebie znużenie, potem zdjęła
kurtkę. Skórzane okrycie chroniło ją przed deszczem, ale tutaj nie było już potrzebne. Nie
zwracając uwagi na wciąż wilgotne dżinsy, zgromadziła wszystkie dane, które udało jej
się do tej pory zdobyć. Łudziła się nadzieją, że w biurze komendanta zostanie
poczęstowana kolejnym kubkiem kawy.

Kiedy tylko zamknęła za sobą drzwi w gabinecie przełożonego, zrozumiała,  że kawa
będzie musiała poczekać.
Whitney nie siedział za biurkiem, jak to miał w zwyczaju. Stał obok przeszklonej ściany i
patrzył na panoramę miasta, któremu służył i które chronił od ponad trzydziestu lat.
Pozornie rozluźniony, trzymał za plecami złączone dłonie, lecz tej postawie przeczyły
zbielałe od kurczowego uścisku kostki.
Eve  przyglądała się przez chwilę szerokim plecom i krótko przyciętym, szpakowatym
włosom człowieka, który przed kilkoma miesiącami zrezygnował z posady naczelnego
komendanta policji, by zostać tu, w swym macierzystym wydziale.
- Jestem, panie komendancie.
- Przestało padać.
Zdumiona Eve zmrużyła oczy, szybko jednak wróciła do beznamiętnego wyrazu twarzy.
- Tak jest.
- W gruncie rzeczy to dobre miasto, Dallas. Łatwo o tym zapomnieć, pracując w naszym
fachu, ale to dobre miasto. Szczególnie teraz muszę o tym pamiętać.
Eve milczała. Nie miała nic do powiedzenia. Czekała.
- Wyznaczyłem panią na oficera prowadzącego. Teoretycznie powinna zajmować się tym
Deblinsky. Chciałem wiedzieć, czy nie robiła pani z tego powodu żadnych trudności.
- Deblinsky jest dobrą policjantką.
- Owszem. Ale pani jest lepsza.
Eve  była zadowolona, że Whitney stoi zwrócony do niej tyłem, nie mogła bowiem
powstrzymać grymasu zaskoczenia.
- Doceniam pańskie zaufanie, komendancie.
- Zasłużyła pani na nie. Postąpiłem wbrew procedurze i oddałem
pani tę sprawę ze względów osobistych. Potrzebuję kogoś najlepszego, kogoś, kto zrobi
wszystko, by dopaść tego człowieka.
- Większość z nas znała prokurator Towers, komendancie. W całym Nowym Jorku nie ma
chyba gliniarza, który nie zrobiłby wszystkiego, byle tylko złapać mordercę.
Whitney westchnął ciężko, a westchnienie to niczym fala przebiegło przez całe jego ciało.
Potem odwrócił się i przez chwilę patrzył na kobietę, której powierzył tak ważną dla siebie
sprawę. Była szczupła, wydawała się wręcz chuda, wiedział jednak, że to tylko pozory i że
Eve Dallas jest niezwykle silna i wytrzymała.
Teraz na jej twarzy widoczne były oznaki zmęczenia, miała podkrążone oczy, była blada.
Nie mógł jednak pozwolić sobie na współczucie. Nie teraz.
- Cicely Towers była moją przyjaciółką... bliską przyjaciółką.
- Rozumiem. - Eve  nie była pewna, czy rzeczywiście rozumie. - Przykro mi,
komendancie.

- Znałem ją od lat. Razem zaczynaliśmy, napalony policjant i świeżo upieczona
prawniczka. Moja żona i ja jesteśmy rodzicami chrzestnymi jej syna. - Zamilkł na chwilę,
jakby nie mógł zapanować nad emocjami. - Poinformowałem już o wszystkim jej dzieci.
Moja żona spotka się z nimi. Zostaną u nas do pogrzebu. -Odchrząknął głośno i zacisnął
mocniej usta. - Cicely należała do kręgu moich najbliższych i najstarszych przyjaciół,
darzyłem ją szacunkiem i podziwem ze względu na jej osiągnięcia zawodowe, ale przede
wszystkim kochałem ją jako człowieka. Moja żona jest zdruzgotana tą wiadomością,
dzieci Cicely są w szoku. Jedyne, co mogłem im powiedzieć, to że zrobię wszystko, co w
mojej mocy, by odnaleźć tego człowieka, który dokonał tej zbrodni, i oddać jej to, dla
czego pracowała przez całe życie - sprawiedliwość.
Whitney zajął wreszcie swoje ulubione miejsce za biurkiem, nie zrobił tego jednak po to,
by podkreślić swoją władzę, lecz ze zwykłego zmęczenia.
- Mówię pani o tym, Dallas, by wiedziała pani od początku, że w tej sprawie nie może
oczekiwać ode mnie obiektywizmu. Żadnego. I właśnie dlatego powierzam ją pani.
- Doceniam pańską szczerość, komendancie. - Zawahała się, lecz tylko na moment. -
Ponieważ był pan blisko związany z ofiarą, będę musiała pana przesłuchać, i to jak
najszybciej. -Patrzyła uważnie na jego twarz, widziała, jak mruga powiekami, zaskoczony.
- Pańską żonę także, komendancie. Mogę to zrobić w pańskim domu, jeśli pan sobie tego
życzy.
- Rozumiem. - Whitney wciągnął głośno powietrze. - Właśnie dlatego prowadzi pani to
śledztwo, Dallas. Niewielu gliniarzy miałoby odwagę przejść tak od razu do rzeczy.
Byłbym pani wdzięczny, gdyby poczekała pani z przesłuchaniem mojej żony do jutra,
może dzień dłużej. Wolałbym także, by zrobiła to pani u nas w domu. Zorganizuję to.
- Tak jest, komendancie.
- Co zebrała pani do tej pory?
- Przeszukałam dom ofiary i jej biuro. Mam informacje dotyczące spraw, które
prowadziła, i tych, które zamknęła w przeciągu ostatnich pięciu lat. Muszę sprawdzić
nazwiska ich rodziny i znajomych, dowiedzieć się, czy ktokolwiek z oskarżonych przez
nią ludzi został ostatnio zwolniony. Szczególnie tych skazanych za najcięższe
przestępstwa. Pani Towers wysłała za kratki sporo takich bandziorów.
- Cicely była prawdziwym tygrysem na sali sądowej. Nigdy niczego nie przeoczyła, nie
popełniła błędu. Aż do teraz.
- Co ona tam robiła, komendancie, w środku nocy? Zgodnie z tym, co wykazała sekcja,
zgon nastąpił jakiś kwadrans po pierwszej. To nieciekawa dzielnica, napady, handlarze
narkotyków, domy publiczne.

- Nie wiem. Cicely była ostrożna, lecz zarazem... pewna siebie. -Whitney uśmiechnął się
lekko. - Podziwiałem ją za to. Stawała twardo do walki z najgorszymi szumowinami tego
miasta. Ale żeby świadomie narażać się na niebezpieczeństwo... No, nie wiem.
- Prowadziła pewną sprawę. Oskarżony, niejaki Fluentes, udusił swoją przyjaciółkę.
Adwokat chciał przedstawić to jako zbrodnię w afekcie, ale Towers podobno miała go już
na widelcu. Sprawdzam to.
- Czy ten człowiek jest na wolności?
- Tak. Nie był wcześniej karany, ustalono bardzo niską kaucję. Jako oskarżony o
morderstwo miał nosić bransoletę identyfikacyjną, ale każdy, kto zna się choć trochę na
elektronice, poradzi sobie bez trudu z taką zabawką. Jak pan sądzi, czy to z nim właśnie
chciała się spotkać?
- Na pewno nie. Spotkanie z oskarżonym poza salą  sądową to dla szanującego się
prawnika rzecz nie do pomyślenia. - Whitney pomyślał o Cicely i energicznie pokręcił
głową. - Nigdy nie podjęłaby takiego ryzyka. Ale on mógł użyć jakichś innych sposobów,
by ją tam zwabić.
- Jak już powiedziałam, sprawdzam to. Poprzedniego wieczoru była umówiona na kolację
z George'em Hammettem. Zna go pan?
- Dość  słabo. Spotykał się czasem Cicely. Nic poważnego, zdaniem mojej żony. Ona
zawsze próbowała znaleźć dla niej idealnego mężczyznę.
- Komendancie, najlepiej będzie, jeśli zapytam o to teraz, prywatnie. Czy łączyły pana z
ofiarą stosunki intymne?
Na szerokiej twarzy Whitney a drgnął lekko mięsień, jego oczy pozostawały jednak
spokojne.
- Nie. Byliśmy przyjaciółmi i oboje bardzo ceniliśmy sobie tę przyjaźń. Właściwie ona
była dla nas jeszcze jednym członkiem rodziny. Pani nie rozumie, Dallas.
- Nie - beznamiętnym tonem odparła Eve. - Przypuszczam, że nie.
- Przepraszam. - Whitney zacisnął mocno powieki i potarł twarz obiema dłońmi. - To
było niepotrzebne i nieuczciwe. A pani musiała zadać to pytanie. - Opuścił ręce. - Nigdy
nie straciła pani kogoś bliskiego, prawda, poruczniku Dallas?
- Przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo.
- To po prostu rozbija człowieka na drobne kawałki - wyszeptał Whitney.
On sam był tego żywym dowodem. Przez ostatnie dziesięć lat Eve poznała go z różnych
stron, widziała, jak był  wściekły, zniecierpliwiony, nawet okrutny. Nigdy jednak nie
wydawał się tak rozbity i przygnębiony jak teraz.
Eve pomyślała,  że skoro utrata kogoś bliskiego tak bardzo może dotknąć człowieka
równie silnego jak Whitney, to powinna się cieszyć,  że nie ma rodziny i że zostały jej
tylko straszliwe wspomnienia z dzieciństwa. Jej drugie życie zaczęło się, gdy jako

ośmioletnia dziewczynka została znaleziona w Teksasie, zmaltretowana i porzucona na
pastwę losu. Wszystko, co zdarzyło się wcześniej, nie miało teraz znaczenia. Własnymi
siłami stała się tym, kim teraz była, czym teraz była. Miała kilku przyjaciół, na których jej
zależało i których darzyła zaufaniem. Jedyną osobą, która znaczyła dla niej więcej niż
przyjaciele, był Roarke. Walczył o nią, zdobywał krok po kroku, aż pozwoliła mu zbliżyć
się do siebie, dała mu więcej niż innym. Na tyle dużo, że czasami wprawiało ją to w
przerażenie - wiedziała bowiem, że Roarke nie spocznie, dopóki nie dostanie wszystkiego.
Gdyby oddała mu wszystko, a potem go utraciła, czy też byłaby taka zdruzgotana?
Wolała się nad tym nie zastanawiać. Odszukała w biurku resztkę jakiegoś balonika i zjadła
go, popijając kawą z automatu. Lunch był teraz mrzonką równie nierealną jak tydzień
urlopu w tropikach. Dopijając resztki kawy, czytała dokładne sprawozdanie z sekcji
zwłok. Czas śmierci został ustalony już wcześniej. Przyczyna zgonu -przecięta tchawica,
brak powietrza i utrata krwi. Ofiara zjadła na kolację posiłek składający się z małży,
świeżych warzyw, wina, prawdziwej kawy i owoców z bitą śmietaną. Stało się to jakieś
pięć godzin przed śmiercią.
Wiadomość nadeszła bardzo szybko. Minęło zaledwie dziesięć minut od śmierci Cicely
Towers, kiedy jakiś taksówkarz, dość odważny lub dość zdesperowany, by pracować w tej
okolicy, znalazł jej ciało i zawiadomił policję. Pierwszy wóz policyjny był na miejscu już
po trzech minutach.
Zabójca działał szybko, myślała Eve. Z drugiej jednak strony nietrudno było ukryć się w
jakimś ciemnym zakątku, w samochodzie czy w jednym z pobliskich klubów. Na pewno
miał na sobie krew ofiary, tu jednak pomógł mu ulewny deszcz, który zapewne zmył z
niego wszelkie ślady zbrodni.
Będzie musiała przeczesać tamtą okolicę, zadać pytania, na które i tak prawdopodobnie
nie otrzyma żadnych odpowiedzi. Z drugiej jednak strony wiedziała już z doświadczenia,
że tam, gdzie nie skutkują przewidziane procedurą groźby i ostrzeżenia, wiele zdziałać
mogą łapówki.
Przyglądała się właśnie zdjęciu Cicely Towers, kiedy ktoś do niej zadzwonił.
- Dallas, wydział zabójstw.
Na ekranie pojawiła się twarz młodego mężczyzny, wykrzywiona w chytrym uśmieszku.
- Poruczniku, co ma pani dla mnie?
Eve stłumiła paskudne przekleństwo, które cisnęło się jej na usta. Nigdy nie miała zbyt
dobrego zdania o reporterach, ale C. J. Morse był ucieleśnieniem wszystkiego, co
najgorsze w tym fachu.
Dziennikarz uśmiechnął się szeroko.
- Śmiało, Dallas. Opinia publiczna ma prawo wiedzieć, jak stróże prawa wypełniają swoje
obowiązki. Pamiętasz?

- Nie mam nic dla ciebie.
- Nic? Chcesz, żebym oświadczył na antenie, że porucznik Eve Dallas, najlepszy gliniarz
w Nowym Jorku, nie ma nic do powiedzenia na temat morderstwa jednej z najbardziej
poważanych i najwybitniejszych postaci naszego miasta? Mógłbym to zrobić, Dallas -
mówił Morse, klikając głośno językiem. - Mógłbym, ale to nie wyszłoby ci na dobre.
- A ty uważasz, że ma to dla mnie jakieś znaczenie? - Uśmiech Eve był ostry jak promień
lasera, jej palec zawisł nad przyciskiem wyłączającym komunikator. - Mylisz się.
- Może nie dotyka cię to osobiście, ale na pewno stawia w złym świetle cały wydział. -
Reporter zatrzepotał swymi długimi, dziewczęcymi rzęsami. - I komendanta Whitneya,
który wbrew procedurze oddał ci tę sprawę. Dostałoby się też Roarke'owi.
Eve wyprostowała palce, a potem powoli zacisnęła je w pięść.
- Śledztwo w sprawie zabójstwa Cicely Towers to sprawa priorytetowa dla wydziału,
komendanta Whitneya i dla mnie.
- Zacytuję to.
Pieprzony, cwany gnojek.
- A moja praca w wydziale nie ma nic wspólnego z Roarkiem.
- Hej, piękna, teraz wszystko, co dotyczy ciebie, dotyczy także Roarke'a i vice versa. A
fakt, że twój facet prowadził interesy z Cicely Towers, jej eks-mężem i jej obecnym
partnerem, może mieć tutaj kluczowe znaczenie.
Eve nie mogła już dłużej kryć wściekłości.
- Roarke prowadzi interesy z mnóstwem różnych ludzi. Nie wiedziałam, że wróciłeś do
plotek, C. J.
Ta uwaga starła wreszcie z twarzy reportera cwany uśmieszek. CJ. Morse zaczynał swą
karierę w dziale towarzyskim, żywiącym się plotkami i tanią sensacją. Nienawidził, gdy
ktoś wypominał mu przeszłość, szczególnie teraz, gdy trafił wreszcie do grona
poważanych dziennikarzy.
- Mam kontakty, Dallas.
- Tak, i masz też pryszcz na środku czoła. Na twoim miejscu natychmiast bym się tym
zajęła. - Zakończywszy rozmowę tym tanim, lecz satysfakcjonującym chwytem, Eve
wyłączyła komunikator.
Wstała z miejsca i zaczęła przechadzać się nerwowo po pokoju, wbijając ręce w kieszenie
i wyciągając je co chwila. Do diabła, dlaczego nazwisko Roarke'a musiało pojawić się w
związku z tą właśnie sprawą? Czy rzeczywiście wiązały go z Towers i jej przyjaciółmi
jakieś ważne interesy?
Eve opadła na krzesło i spojrzała na raporty rozłożone na biurku. Musiała się tego
dowiedzieć, i to szybko.

Eve wolałaby pójść do swego własnego mieszkania, choć nie zaglądała do niego już od
wielu dni. Tam mogłaby spokojnie się przespać, pozastanawiać, prześledzić w myślach raz
jeszcze ostatni dzień  życia Cicely Towers. Ostatecznie zdecydowała jednak, że pojedzie
do Roarke'a.
Była na tyle zmęczona, że powierzyła prowadzenie pojazdu automatowi. Myślała o tym,
co będzie robić po dotarciu na miejsce, i uznała, że przede wszystkim musi się porządnie
najeść. Dobrze byłoby też znaleźć dziesięć minut na odpoczynek i oczyszczenie umysłu.
Wiosna objawiła już w pełni swe uroki. Eve poczuła, że pragnie otworzyć szeroko okna
samochodu, nie zważając na nieustający pomruk miasta, szum silników, głosy
przechodniów.
Chcąc uniknąć natrętnego wrzasku przewodników, krążących nad centrum miasta, skręciła
w Dziesiątą Ulicę. Mogła co prawda skorzystać z krótszej drogi, wtedy jednak musiałaby
wysłuchać opowieści o niezliczonych atrakcjach turystycznych Nowego Jorku, o historii i
tradycji Broadwayu, o cudownych muzeach i świetnie zaopatrzonych sklepach z
pamiątkami.
Ponieważ trasa przewodników powietrznych prowadziła tuż nad jej mieszkaniem, znała
całą tę wyliczankę na pamięć. Nie chciała po raz kolejny słyszeć o dogodnym połączeniu
powietrznym między pasażem handlowym przy Piątej Ulicy i Madison albo o najnowszej
trasie wjazdowej na Empire State Building.
Przy kolejnym skrzyżowaniu utworzył się niewielki korek, Eve miała więc okazję
obejrzeć reklamę, na której nieprawdopodobnie przystojny mężczyzna i zniewalająco
piękna kobieta wymieniają namiętny pocałunek, osłodzony - jak sami informują, gdy na
moment odrywają się od siebie - odświeżaczem oddechu “Górski Potok".
Dwaj taksówkarze, którzy przed chwilą omal nie rozbili swoich wozów, teraz obrzucali się
wyzwiskami. Maxibus wypełniony po brzegi pasażerami zatrąbił  głośno,  ściągając na
siebie gniewne okrzyki i przekleństwa przechodniów.
Nad skrzyżowaniem zawisł policyjny poduszkowiec. Stanowczy głos nakazał natychmiast
podjąć jazdę pod groźbą grzywny lub aresztu. Skłóceni taksówkarze z ociąganiem zajęli
miejsca w samochodach, i pojazdy ruszyły w dół ulicy.
W miarę jak Eve opuszczała centrum i wjeżdżała na przedmieścia zamieszkane przez
bogatych i uprzywilejowanych obywateli, miasto zmieniało swe oblicze. Szersze,
czyściejsze ulice, więcej zieleni. Tutaj samochody nie czyniły  żadnego hałasu, a
przechodnie nosili eleganckie ubrania i drogie buty.
Minęła jakiegoś  mężczyznę, który prowadził dwa wspaniałe dogi. Nieznajomy bogacz
nosił się wyniośle i sztywno, niczym dobrze zaprogramowany android.

Kiedy dojechała do posiadłości Roarke'a, musiała poczekać chwilę, aż system ochrony
przy bramie potwierdzi jej tożsamość. Drzewa w ogrodzie pokryte były różnobarwnym
kwieciem, różowe i białe pąki przeplatały się z plamami głębokiej czerwieni i błękitu.
Równo przystrzyżona, soczyście zielona trawa stanowiła doskonałe tło dla tej orgii
kolorów.
Kilkadziesiąt metrów dalej wznosiła się rezydencja Roarke'a, wyniosła budowla z szarego
kamienia. W wysokich oknach odbijały się czerwone promienie zachodzącego słońca.
Minęło już wiele miesięcy od dnia, w którym ujrzała go po raz pierwszy, wciąż jednak nie
mogła przyzwyczaić się do przepychu i bogactwa, jakim tchnął ten dom. Ciągle zadawała
sobie pytanie, co ona tutaj robi.
Zostawiła samochód przed granitowymi schodami i wspięła się do wejścia. Nigdy nie
pukała do tych drzwi. Była na to zbyt dumna i zbyt uparta. Lokaj Roarke'a pogardzał nią i
wcale tego nie ukrywał.
Zgodnie z jej oczekiwaniami, Summerset pojawił się w hallu niczym obłok czarnego
dymu. Na jego długiej twarzy malował się wyraz dezaprobaty.
- Pani porucznik. - Zmierzył Eve przeciągłym spojrzeniem, jakby chciał jej uświadomić,
że jest w tym samym stroju, w którym wyszła, i że ubranie to jest w opłakanym stanie. -
Nie wiedzieliśmy, kiedy zamierza pani powrócić, a w istocie, czy w ogóle zamierza pani
wrócić.
- Doprawdy? - Eve wzruszyła ramionami. Ponieważ wiedziała, że Summerset nie cierpi
jej ubrań, podała mu swoją skórzaną kurtkę. - Roarke jest w domu?
- W tej chwili odbiera transmisję spoza Ziemi.
- Z Ośrodka Olimpijskiego? Summerset wydał usta.
- Nie wtrącam się do jego interesów.
Doskonale wiesz, co robi i kiedy, pomyślała i bez słowa ruszyła w stronę schodów
prowadzących na piętro.
- Idę na górę. Muszę się wykąpać - oświadczyła, wstępując na pierwszy stopień. Spojrzała
przez ramię na Summerseta. -Możesz powiedzieć mu, gdzie jestem, kiedy już skończy się
ta transmisja.
Gdy tylko zatrzasnęła drzwi apartamentu na piętrze, natychmiast zaczęła zrzucać z siebie
ubranie, znacząc drogę do łazienki układanką butów, dżinsów, koszuli i bielizny.
Zażyczyła sobie wodę o temperaturze 102 stopni Fahrenheita i wrzuciła do niej garść soli
kąpielowych, które Roarke przywiózł jej z Silas. Już po chwili powierzchnia wody pokryła
się gęstą pianą, roztaczającą dokoła cudowny zapach lasu.
Eve miała ochotę tarzać się ze szczęścia w ogromnej wannie, Płakać z radości, kiedy
relaksujące ciepło ogarnęło całe jej

zmęczone ciało i przenikało je aż do kości. Wzięła

głęboki oddech, zanurkowała pod wodę i policzywszy do trzydziestu, wynurzyła się

ponownie, wzdychając z rozkoszą. Potem zamknęła oczy i po chwili ogarnęło ją błogie
rozleniwienie.
Tak właśnie znalazł ją Roarke.
Ujrzawszy Eve w takiej sytuacji, większość ludzi powiedziałaby, że jest rozluźniona. Lecz
oni nie znali Eve Dallas i nie rozumieli jej tak jak Roarke. On zbliżył się do niej bardziej i
poznał ją lepiej niż każdą inną kobietę w swym życiu. Mimo to wciąż kryła przed nim
wiele tajemnic.
Zawsze pozostawała dlań fascynującą zagadką. Była naga, zanurzona po szyję w parującej
wodzie i aromatycznej pianie. Twarz miała zaczerwienioną od gorąca, oczy zamknięte,
wcale jednak nie czuła się rozluźniona. Roarke widział, z jaką siłą zaciska dłoń na
szerokiej krawędzi wanny, widział, jak marszczy czoło, zastanawiając się nad czymś
intensywnie.
Zrozumiał, że Eve się czymś martwi. I że coś planuje. Podszedł do wanny, szybko, lecz
bezszelestnie, tak jak nauczył się w dzieciństwie, w brudnych, niebezpiecznych
dzielnicach Dublina, w jego śmierdzących uliczkach i ciemnych zaułkach. Gdy usiadł na
krawędzi, by obserwować ją w milczeniu, Eve nie poruszyła się jeszcze przez kilka minut.
Wiedział dokładnie, kiedy wyczuła wreszcie jego obecność.
Uniosła raptownie powieki, jej brązowe oczy spojrzały z niepokojem w rozbawione,
błękitne oczy Roarke'a. Jak zawsze sam jego widok przyprawił ją o zawrót głowy. Jego
twarz, obramowana kosmykami kruczoczarnych włosów, przypominała oblicza aniołów
ze starych płócien. To niezwykłe piękno zawsze było dla Eve zaskoczeniem. Uniosła brwi
i przechyliła lekko głowę.
- Zboczeniec.
- To moja wanna. - Nie odrywając od niej spojrzenia, włożył rękę do wody i przesunął
dłonią po jej piersiach. - Ugotujesz się w tym.
- Odpowiada mi ta temperatura. Potrzebuję dużo ciepła.
- Miałaś trudny dzień.
On wie to najlepiej, pomyślała Eve, starając się nie okazywać urazy. On wie wszystko.
Wzruszyła tylko ramionami, kiedy Roarke wstał i podszedł do wbudowanego w ścianę
automatycznego barku. Po chwili na półeczce pojawiły się dwa kryształowe kieliszki z
winem.
Powrócił do wanny, usiadł na krawędzi i podał Eve kieliszek. - Nie spałaś. Nie jadłaś.
- To się da naprawić.
Wino smakowało jak płynne złoto.
- Mimo to martwię się o ciebie, poruczniku.
- Zbyt łatwo się martwisz. - Kocham cię.

To wyznanie, uczynione cudownie aksamitnym, śpiewnym głosem, oraz świadomość, że
w jakiś niepojęty sposób jest ono prawdziwe, sprawiało Eve przyjemność i jednocześnie
wprawiało ją w zakłopotanie. Ponieważ nie mogła dać mu żadnej odpowiedzi, wbiła
spojrzenie w wino.
Nie odezwał się, dopóki nie stłumił irytacji wywołanej brakiem reakcji z jej strony.
- Możesz mi powiedzieć, co się stało z Cicely Towers?
- Znałeś ją - zauważyła.
- Niezbyt dobrze. Ot, zwykła znajomość, wspólne interesy, głównie zresztą z jej byłym
mężem. - Pociągnął łyk wina, przez moment patrzył w milczeniu na kłęby pary unoszące
się nad wanną. - Uważałem ją za kobietę godną podziwu, mądrą i niebezpieczną.
Eve podniosła się gwałtownie, wzbudzając falę na powierzchni wody.
- Niebezpieczną? Dla ciebie?
- Nie bezpośrednio. - Jego usta wykrzywiły się w ledwie dostrzegalnym uśmiechu, nim
podniósł do nich kieliszek. - Dla nielegalnych interesów, różnego rodzaju szwindli, dla
chorych umysłów. Pod tym względem była bardzo podobna do ciebie. Mam szczęście, że
w porę zszedłem z tej drogi.
Eve nie była tego całkiem pewna, odłożyła jednak ten problem na później.
- Czy jako jej znajomy i były partner w interesach nie znasz kogoś, kto mógłby życzyć
sobie jej śmierci?
Roarke znów łyknął wina, tym razem znacznie więcej. - Czy to przesłuchanie,
poruczniku?
Rozbawienie ukryte w jego głosie nagle ją zirytowało.
- Może być - odrzekła krótko.
- Jak sobie życzysz. - Wstał, odstawił kieliszek i zaczął rozpinać koszulę.
- Co ty robisz?
- Szykuję się do kąpieli. - Odrzucił koszulę na bok i zaczął rozpinać spodnie. - Skoro
jestem przesłuchiwany przez nagą policjantkę w mojej własnej wannie, to powinienem
przynajmniej do niej dołączyć.
- Do diabła, Roarke, to jest morderstwo. Skrzywił się, kiedy sparzyła go gorąca woda.
- Nie musisz mi o tym przypominać. - Usadowił się po drugiej stronie wanny i spojrzał w
oczy Eve. - Co takiego jest we mnie, że wciąż cię irytuję? - Nim zdążyła dosadnie
odpowiedzieć, dodał: -I co takiego jest w tobie, że nie mogę ci się oprzeć nawet teraz,
kiedy siedzisz tu z niewidzialną odznaką na twojej ślicznej piersi?
Wsunąwszy dłoń pod wodę, powoli przesuwał ją wzdłuż jej kostki i łydki, aż dosięgną!
czułego punktu pod kolanem.
- Chcę cię - mruknął. - Teraz.
Eve omal nie wypuściła z dłoni kieliszka, nim zdołała się opanować.

- Opowiedz mi o Cicely Towers.
Roarke z filozoficznym spokojem oparł się o brzeg wanny. Nie zamierzał wypuścić jej z
łazienki, zanim dostanie to, na czym mu w tej chwili zależało, mógł więc pozwolić sobie
na cierpliwość.
- Ona, jej były mąż i George Hammett zasiadali w radzie nadzorczej jednego z moich
przedsiębiorstw. Nazywa się “Merkury", na cześć boga handlu. Import, eksport, poza tym
usługi transportowe i dostawcze.
- Wiem, czym zajmuje się “Merkury" - przerwała mu gniewnie. Nie wiedziała,  że ta
kompania także należy do Roarke'a, i była zła na siebie za tę ignorancję.
- Kiedy kupiłem “Merkurego" dziesięć lat temu, firma była  źle zarządzana  i stała na
krawędzi bankructwa. Zainwestował w nią Marco Angelini, były mąż Cicely, ona sama
także. Zdaje się,  że w tym czasie nadal byli małżeństwem albo krótko po rozwodzie.
Najwyraźniej ich rozstanie odbyło się w przyjaznej atmosferze, tak jak to powinno zawsze
wyglądać. Hammett także był inwestorem. Wydaje mi się, że związał się bliżej z Cicely
dopiero kilka lat później.
- A ten trójkąt, Angelini, Towers i Hammett, czy oni też pracowali w przyjaznej
atmosferze?
- Takie odniosłem wrażenie. - Postukał lekko w jedną z płytek. Kiedy się odwróciła,
odsłaniając ukryty panel, zaprogramował muzykę. Coś powolnego i sentymentalnego. -
Jeśli zastanawiasz się, co było wtedy moim celem, mogę ci powiedzieć,  że był to tylko
zwykły interes, i do tego całkiem udany.
- Ile towarów przemyca się przez “Merkurego"? Roarke wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Doprawdy, poruczniku.
Woda uderzyła w jego piersi, kiedy Eve usiadła nagle prosto.
- Nie próbuj się ze mną bawić, Roarke.
- Eve, nie marzę teraz o niczym innym.
Zgrzytnęła zębami i odtrąciła dłoń, którą sięgał do jej kostki.
- Cicely Towers miała opinię uczciwego prokuratora, oddanego sprawie, czystego jak łza.
Gdyby dowiedziała się, że działania “Merkurego" są niezgodne z prawem, na pewno nie
uszłoby ci to na sucho.
- Więc przejrzała moją perfidną grę, a ja zwabiłem ją do podłej dzielnicy i kazałem jej
poderżnąć gardło. - Jego głos był całkowicie opanowany, spojrzenie beznamiętne. - Czy
tak właśnie myślisz, poruczniku?
- Nie, do diabła, dobrze wiesz, że nie, ale...
- Ale inni mogli to zrobić - dokończył za nią. - Co stawia cię w bardzo niezręcznej
sytuacji.

- Tym się nie martwię. - W tej chwili martwiła się tylko o niego. - Roarke, muszę to
wiedzieć. Musisz powiedzieć mi, czy jest cokolwiek, choćby najdrobniejsza sprawa, która
wiąże cię z tym śledztwem.
- A jeśli jest?
Eve poczuła, jak przeraźliwy chłód ogarnia jej serce.
- Będę musiała oddać je komuś innemu.
- Czy nie odbywaliśmy już kiedyś tej samej rozmowy?
- To nie to samo co sprawa DeBlassa. Zupełnie nie to samo. Nie jesteś podejrzanym. -
Kiedy uniósł brwi w niemym pytaniu, Eve starała się zapanować nad swym głosem i
usunąć z niego wszelkie ślady irytacji. Dlaczego wszystko, co dotyczyło Roarke'a, było
takie skomplikowane? - Uważam,  że nie miałeś nic wspólnego z morderstwem Cicely
Towers. Czy to wystarczy?
- Nie dokończyłaś myśli.
- W porządku. Jestem gliną. Muszę zadać pewne pytania. Muszę zadać je tobie, każdemu,
kto był w jakikolwiek sposób związany z ofiarą. Nie mogę tego zmienić.
- Jak bardzo mi ufasz?
- To nie ma nic wspólnego z zaufaniem do ciebie.
- To nie jest odpowiedź na moje pytanie. - W jego oczach pojawił się chłód i smutek, a
Eve zrozumiała, że popełniła błąd. -Jeśli do tej pory nie potrafiłaś mi zaufać i uwierzyć, to
nie łączy nas nic poza seksem.
- Odwracasz kota ogonem. -Starała się za wszelką cenę zachować spokój, choć  słowa
Roarke'a napełniały ją strachem. -Nie oskarżani cię o nic. Gdybym prowadziła to
śledztwo, nie znając cię, gdyby mi na tobie nie zależało, natychmiast umieściłabym cię na
liście podejrzanych. Ale znam cię i nie chodzi mi o to, o czym mówiłeś. - Zamknęła oczy i
przeciągnęła mokrymi dłońmi po twarzy. Nie potrafiła mówić o własnych uczuciach. -
Staram się uzyskać odpowiedzi, dzięki którym będę mogła trzymać cię jak najdalej od tej
sprawy. Robię to, bo mi na tobie zależy. I nie mogę jednocześnie przestać myśleć o tym,
jak wykorzystać twoje związki z Towers. I wyłącznie te związki, koniec kropka. Ani
jedno, ani drugie nie przychodzi mi łatwo.
- Szkoda, że tak trudno przychodzi ci też o tym mówić -mruknął Roarke, a potem pokręcił
głową. - “Merkury" prowadzi teraz całkowicie legalną działalność, nie ma potrzeby
dokładać do tego jakichś lewych zysków. Firma i bez tego przynosi całkiem niezły profit.
I choć mogłaś pomyśleć, że jestem na tyle bezczelny,
by wciągać do nielegalnych interesów prokuratora, to powinnaś jednak wiedzieć,  że nie
jestem aż tak głupi.
Eve wierzyła mu, a to pozwalało jej wreszcie pozbyć się dręczącego niepokoju, który
towarzyszył jej od samego rana.

- W porządku - skinęła głową. - Ale to na pewno jeszcze nie koniec pytań. Media już
wiedzą o twoim związku z tą sprawą.
- Wiem. Przykro mi. Bardzo zatruwają ci życie?
- Na razie jeszcze nie zaczęli. - Kierowana spontanicznym odruchem sięgnęła po jego
dłoń i uścisnęła ją serdecznie. -Przepraszam cię. Zdaje się, że znowu mamy kłopoty.
- Możemy temu zaradzić. - Przysunął się bliżej, by móc podnieść do ust ich złączone
dłonie. Kiedy się uśmiechnęła, wiedział już, że wreszcie gotowa jest całkowicie się
rozluźnić. -Nie musisz trzymać mnie od tego z daleka. Sam sobie poradzę. Nie musisz też
czuć się winna czy niespokojna tylko dlatego, że twoim zdaniem mogę przydać ci się w
tym śledztwie.
- Dam ci znać, kiedy nadejdzie taka chwila. - Tym razem uniosła tylko brwi, kiedy jego
wolna dłoń zaczęła przesuwać się po jej udzie. - Jeśli chcesz zrobić to tutaj, będziemy
potrzebowali sprzętu do nurkowania.
Przysunął się do niej, pochylił, a rozkołysana woda omal nie przelała się przez krawędź
wanny.
- Och, jestem pewien, że doskonale poradzimy sobie i bez tego. Uśmiechnął się i
pocałował ją namiętnie, by to udowodnić.

Późno w nocy, kiedy Eve spała, Roarke leżał obok niej na wznak i patrzył na
rozgwieżdżone niebo widoczne przez okno nad łóżkiem. W jego oczach pojawiła się
troska, którą przedtem starannie ukrywał przed Eve. Ich losy wciąż splatały się ze sobą, w
życiu osobistym i zawodowym. Połączyło ich morderstwo i morderstwo znów było obecne
między nimi. Kobieta leżąca

Jego boku występowała w obronie ofiar.

Podobnie jak Cicely Towers, pomyślał, zastanawiając się jednoc

ześ

nie, czy to właśnie ta

walka ściągnęła na jej głowę nieszczęście.
Starał się nie martwić zbyt często tym, co robi Eve. Praca określała jej życie, nadawała mu
sens. Roarke doskonale zdawał sobie z tego sprawę.
Oboje zbudowali swoje życie - a raczej odbudowali je - z tej odrobiny, z tych nędznych
resztek, które dał im los. On był człowiekiem, który kupuje i sprzedaje, który kontroluje i
czerpie z tego przyjemność. I zyski.
Zrozumiał jednak, że niektóre spośród jego przedsięwzięć mogłyby wpędzić Eve w
kłopoty, gdyby wyszły na jaw. “Merkury" rzeczywiście prowadził obecnie całkowicie
legalną działalność, jednak nie zawsze tak było. Roarke miał także inne firmy, inne
przedsiębiorstwa, które działały w strefie cienia. On sam dorastał przecież w takich
ciemnych zakamarkach. Dobrzeje znał i potrafił wykorzystywać do swoich celów.

Przemyt, zarówno ziemski jak i międzyplanetarny, był zajęciem bardzo zyskownym i
ekscytującym. Wspaniałe wina z Taurusa Pięć, nieprawdopodobnie błękitne diamenty z
jaskiń Refini, drogocenne kryształy wytwarzane w Kolonii Sztuki na Marsie.
To prawda, nie musiał już obchodzić prawa, by żyć, i to żyć dobrze. Ale trudno było mu
pozbyć się starych nawyków.
Problem pozostawał ten sam: co by się stało, gdyby do tej pory nie zamienił “Merkurego"
w legalną firmę? To, co dla niego było tylko nieszkodliwą rozrywką, dla Eve byłoby
okropne.
W dodatku musiał pogodzić się z upokarzającym faktem, że mimo tego wszystkiego, co
razem stworzyli, Eve wcale nie była go pewna.
Mruknęła coś przez sen i zmieniła pozycję. Nawet we śnie, pomyślał Roarke, nie potrafiła
przytulić się do niego bez wahania. Było mu z tym bardzo ciężko. Potrzebne były zmiany,
i to szybko, dotyczące ich obojga.
Postanowił, że na razie zajmie się tym, nad czym ma kontrolę. Wykonanie kilku telefonów
i zebranie informacji o Cicely Towers od jej przyjaciół i znajomych było dziecinnie łatwe.
Znacznie trudniejszym i bardziej czasochłonnym zadaniem mogła okazać się przemiana
wszystkich interesów ukrytych w szarej strefie na całkowicie legalne i uczciwe firmy.
Przez chwilę przyglądał się Eve. Spała spokojnie, jej rozluźniona ręka leżała na poduszce,
obok głowy. Wiedział, że czasami dręczą ją okropne koszmary. Lecz tej nocy jej umysł
był spokojny. Mając nadzieję, że ten stan nie ulegnie zmianie, wyśliznął się z łóżka, by
rozpocząć realizację swego planu.

Obudził ją zapach kawy. Prawdziwej aromatycznej kawy z ziaren zbieranych na plantacji
Roarke' a w Ameryce Południowej . Swobodny dostęp do tego rarytasu był jedną z
niewielu rzeczy w domu Roarke' a, do których przywykła niemal natychmiast, a po
pewnym czasie wręcz się od niej uzależniła. Nim jeszcze uniosła powieki, uśmiechnęła się
błogo.
- Boże, chyba jestem już w niebie.
- Cieszę się, że tak myślisz.
Choć jej umysł nie przebudził się jeszcze całkowicie, zdołała jakoś skupić wzrok na
postaci Roarke' a. Ubrany był w jeden z tych ciemnych garniturów, które nadawały mu
elegancki, a jednocześnie groźny wygląd. Siedział w drugiej części pokoju, oddalonej od
platformy, na której ustawione było łóżko, jadł śniadanie i przeglądał jednocześnie
ostatnie wiadomości na ekranie swojego komputera.
Szary kot, którego Eve nazwała Galahad, leżał nieruchomo jak wielki futrzany ślimak na
oparciu fotela i spoglądał na Roarke' a swymi różnobarwnymi oczyma.

- Która godzina? - spytała, a zegar przy łóżku odpowiedział jej aksamitnym głosem:
szósta zero zero. - Boże, od kiedy ty jesteś na nogach?
- Od jakiegoś czasu. Nie powiedziałaś mi, o której musisz być w centrali.
- Mam jeszcze kilka godzin. - Powoli wygramoliła się z łóżka i rozejrzała dokoła
nieprzytomnie, szukając jakiegoś ubrania.
Roarke patrzył na nią przez chwilę. Uwielbiał obserwować Eve wczesnym rankiem, nagą i
zaspaną. Wskazał  ręką na koszulę, którą android podniósł przedtem z podłogi i ułożył
równo na oparciu łóżka. Eve włożyła ją, zbyt otępiała, by pamiętać, jak dziwnym
doznaniem jest dla niej wciąż dotyk jedwabiu.
Roarke nalał kawy do filiżanki i czekał w milczeniu, podczas gdy Eve usiadła
naprzeciwko i raczyła się aromatycznym napojem. Wiecznie głodny kot wskoczył jej na
kolana, licząc na jakiś smakołyk.
- Dobrze spałaś?
- Tak. - Pochłaniała kawę łapczywymi łykami, krzywiąc się tylko lekko, kiedy Galahad
postanowił zmienić pozycję i wbił w jej uda ostre pazury. - Znów czuję się jak człowiek.
- Jesteś głodna?
Eve jęknęła tylko cicho. Wiedziała już, że w kuchni Roarke'a pracują prawdziwi artyści.
Podniosła ze srebrnej tacy ciastko w kształcie  łabędzia i pochłonęła je trzema kęsami.
Kiedy sięgnęła do dzbanka z kawą, jej oczy były już szeroko otwarte i całkowicie
przytomne. Nadgryzając kolejnego łabędzia, spojrzała na Galahada i kierowana odruchem
litości podarowała mu kawałek ciasta.
- Zawsze z przyjemnością obserwuję, jak się budzisz - powiedział Roarke. - Ale czasami
zastanawiam się, czy chcesz mnie tylko ze względu na moją kawę.
- Cóż... - Uśmiechnęła się do niego szeroko i pociągnęła kolejny łyk. - Bardzo smakuje mi
też jedzenie. No i seks jest całkiem niezły.
- Rzeczywiście, nie narzekałaś wczoraj wieczorem. Muszę być dzisiaj w Australii. Być
może wrócę dopiero jutro albo pojutrze.
- Och...
- Chciałbym, żebyś została przez ten czas tutaj.
- Rozmawialiśmy już o tym. Nie czuję się tu swobodnie.
- Być może poczułabyś się tak, gdybyś uznała,  że jest to także twój dom. Eve... - Nim
mogła odpowiedzieć, nakrył jej dłoń i dodał: - Kiedy wreszcie zaakceptujesz to, co czuję
do ciebie?
- Posłuchaj, po prostu wolę mieszkać u siebie, kiedy wyjeżdżasz. Mam teraz mnóstwo
pracy, a tu nie mogłabym się nią zająć.
- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie - mruknął. - Nieważne. Dam ci znać, kiedy wrócę. -
Jego głos stał się chłodny i rzeczowy.

Roarke odwrócił monitor w jej stronę. - Skoro już wspomniałaś o swojej pracy, może
chcesz wiedzieć, co mówią o tym media.
Eve czytała kolejne nagłówki z posępną rezygnacją. Zaciskając mocno usta przeglądała
kolejne dzienniki. Wszędzie pojawiały się podobne tytuły i podtytuły. Znana nowojorska
prokurator zamordowana na ulicy. Policja odmawia komentarzy. Tekstom towarzyszyły
oczywiście zdjęcia Cicely To wers na sali sądowej, przed gmachem sądu. Fotografie jej
dzieci, komentarze i cytaty.
Eve parsknęła ze złością, ujrzawszy swoje zdjęcie i podpis, w którym określona została
jako najlepszy oficer nowojorskiego wydziału zabójstw.
- Tego mi tylko brakowało - mruknęła.
Znalazła oczywiście znacznie więcej materiałów na swój temat. Kilka gazet przypomniało
w skrócie sprawę, którą zamknęła poprzedniej zimy. Żaden z dzienników nie omieszkał
też wspomnieć o jej związku z Roarkiem.
- Do diabła, jakie ma znaczenie to, kim i z kim jestem?
- Stała się pani osobą publiczną, poruczniku. Twoje nazwisko jest teraz towarem na rynku
mediów.
- Jestem gliną, a nie gwiazdą pop. - Kręcąc głową z irytacją, odwróciła się w stronę
przeciwległej ściany. - Odsłoń ekran -rozkazała. - Kanał siedemdziesiąty piąty.
Ściana rozsunęła się na boki, ukazując ogromny monitor. Pokój wypełniły dźwięki
porannego dziennika. Eve zmrużyła oczy i zgrzytnęła zębami z wściekłości.
- Jest ten pieprzony szmaciarz.
Roarke, rozbawiony, popijał kawę i patrzył na C.J. Morse'a prowadzącego poranne
wiadomości. Wiedział doskonale, że niechęć, jaką Eve darzyła media, przerodziła się w
ciągu ostatnich kilku miesięcy w prawdziwą odrazę. Odrazę wywołaną prostym faktem, że
teraz musiała borykać się z nimi na każdym kroku, zarówno w życiu zawodowym, jak i
prywatnym. C.J. Morse był jednak przypadkiem wyjątkowym i Roarke wcale nie dziwił
się, że Eve obrzucała go obelgami.
- I tak ta wspaniała kariera została przerwana w okrutny, straszliwy sposób. Kobieta o
nieskalanej opinii, oddana całym sercem swemu zawodowi, padła ofiarą morderstwa,
zginęła na ulicy jak bezdomny pies. Wszyscy będziemy pamiętać Cicely Towers jako
człowieka, który walczył o sprawiedliwość, który nigdy się nie poddawał. Nawet ta śmierć
nie może przyćmić jej niezwykłych osiągnięć.
Jednak czy jej zabójca stanie przed obliczem sprawiedliwości, której służyła przez całe
życie? Nowojorska policja nie daje nam żadnej nadziei. Oficer prowadzący śledztwo,
porucznik Eve Dallas, klejnot wydziału zabójstw, także nie zna odpowiedzi na to pytanie.
Eve omal nie jęknęła, kiedy na ekranie pojawiła się jej twarz. Morse mówił dalej.

- Podczas rozmowy telefonicznej porucznik Dallas odmówiła wszelkich komentarzy na
temat morderstwa i postępów w śledztwie. Nie zaprzeczyła też, że sprawa zostanie objęta
specjalną klauzulą tajności...
- A to gnojek. Nie pytał mnie o żadną klauzulę. Jaka klauzula? -Eve uderzyła pięścią w
poręcz fotela. Galahad uznał,  że powinien poszukać sobie bezpieczniejszego miejsca, i
zeskoczył z jej kolan. - Otworzyłam tę sprawę niecałe trzydzieści godzin temu.
- Szsz... - uspokajał  ją Roarke. Eve zerwała się z krzesła i zaczęła chodzić nerwowym
krokiem po pokoju.
- ...długa lista znanych osób, które utrzymywały znajomość z prokurator Tower. Jest
wśród nich także komendant Whitney, przełożony porucznik Dallas. Kilka miesięcy temu
komendant odmówił przyjęcia posady szefa sił policyjnych Nowego Jorku. Jak nam
wiadomo, komendant był bliskim przyjacielem zmarłej, utrzymywał z nią stałe kontakty...
- O nie, tego już za wiele! - Eve, rozwścieczona, wyłączyła ekran. - Potnę go na kawałki,
zgniotę robaka na miazgę. Gdzie jest Nadine Furst, do diabła? Jeśli już jakiś reporter musi
nam siedzieć na karku, to niech to będzie Nadine, ona przynajmniej ma trochę oleju
głowie.
- Zdaje się,  że jest na stacji karnej Omega, przygotowuje artykuł o reformie
więziennictwa. Może powinnaś po prostu zorganizować konferencję prasową, Eve.
Rzucisz im coś na pożarcie i choć przez chwilę będziesz miała święty spokój.
- Pieprzę to. Poza tym, co to miało być? Dziennik czy komentarz autorski?
- Odkąd trzydzieści lat temu zmieniono prawo prasowe, jedno nie różni się zbytnio od
drugiego. Podając wiadomość, dziennikarz ma prawo wyrażać swe opinie, jeśli tylko
zaznaczy wyraźnie, że jest to właśnie tylko jego zdanie.
- Znam to cholerne prawo. - Jedwabna koszula trzepotała między jej nogami, kiedy Eve
przemierzała pokój energicznym krokiem. - Ta historia z klauzulą tajności nie ujdzie mu
na sucho, dopilnuję tego. Whitney prowadzi czysty wydział. Ja prowadzę czyste śledztwo.
Nie pozwolę,  żeby mieszał do tego jeszcze ciebie i rzucał podejrzenia na nas oboje -
zapewniała. - Czuję, że właśnie do tego zmierzał. To była następna wiadomość.
- On mnie wcale nie martwi, Eve. Nie powinien też martwić
ciebie.
- On mnie nie martwi. On mnie wkurza. - Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech, by
uspokoić rozedrgane nerwy, a po chwili uśmiechnęła się chytrze. - Wiem już, jak mu za to
odpłacę. -Otworzyła oczy. - Jak myślisz, co powiedziałby ten mały  śmierdziel, gdybym
skontaktowała się z Furst i udzieliła jej wywiadu?
Roarke odstawił filiżankę z kawą.
- Chodź do mnie.
- Po co?

- Nieważne. - Nie czekając dłużej, sam podniósł się z miejsca i podszedł do niej. Objął
dłońmi jej twarz i pocałował ją mocno. -Szaleję za tobą.
- A więc twoim zdaniem pomysł jest nie najgorszy.
- Mój zmarły nieodżałowany ojciec nauczył mnie jednej cennej rzeczy. Chłopcze,
mawiał, kiedy był pijany jak bela, jeśli już musisz walczyć, to walcz bez pardonu. Jeśli
uderzasz, to poniżej pasa. Coś mi się zdaje, że nim skończy się dzień, Morse będzie
masował swoje obolałe jądra.
- Nie, nie będzie ich masował. - Zadowolona z siebie Eve oddała pocałunek. - Bo mu je
utnę.
Roarke udał, że drży z przestrachu.
- Okrutne kobiety są bardzo atrakcyjne. Powiedziałaś, że masz jeszcze kilka godzin?
- Już nie.
- Tego się właśnie obawiałem. - Cofnął się o krok i wyjął z kieszeni dyskietkę. - Proszę.
To może ci się przydać.
- Co to jest?
- Trochę informacji na temat Hammetta i byłego męża Cicely Towers. Dokumenty
dotyczące “Merkurego".
Eve sięgnęła niepewnie po dyskietkę.
- Nie prosiłam cię o to.
- Nie, nie prosiłaś. Sama też znalazłabyś to wszystko, tyle że zajęłoby ci to znacznie
więcej czasu. Właśnie, jeśli będziesz potrzebowała mojego sprzętu, możesz korzystać z
niego bez ograniczeń.
Wiedziała, że mówi o niezarejestrowanych urządzeniach ukrytych w specjalnym pokoju,
gdzie nie wykrywał ich wszechobecny system CompuGuard.
- Na razie wolę korzystać z oficjalnych kanałów.
- Jak chcesz. Gdybyś jednak zmieniła zdanie, nim wrócę, nie wahaj się ani przez moment.
Summerset wie, że masz wolny wstęp do tego pokoju.
- Summerset chciałby, żebym miała wolny wstęp do piekła -mruknęła.
- Słucham?
- Nic. Muszę się ubrać. - Odwróciła się, potem znieruchomiała na moment. - Roarke,
pracuję nad tym.
- Nad czym?
- Nad akceptacją tego, co podobno do mnie czujesz. Roarke uniósł lekko brwi.
- Pracuj dalej - zasugerował.

Eve nie marnowała czasu. Gdy tylko dotarła do swego biura, natychmiast poleciła
komputerowi, by skontaktował ją z Nadine Furst. Telełącze trzeszczało i szumiało,
szukając odpowiednich kanałów interplanetarnych. Eve nie wiedziała, co jest tego
przyczyną, plamy na słońcu, uszkodzony satelita czy po prostu przestarzały sprzęt, ale
uzyskała połączenie dopiero po kilku dobrych minutach. Najpierw na ekranie pojawiły się
jakieś zamazane kształty, a dopiero potem wyraźny obraz.
Eve z satysfakcją patrzyła na bladą, zaspaną twarz Nadine. Nie wzięła pod uwagę różnicy
czasu.
- Dallas. - Głos Nadine, zwykle tak przyjemny dla ucha, był teraz słaby i zachrypnięty. -
Boże, tutaj jest środek nocy.
- Przepraszam. Jesteś już całkiem przytomna, Nadine?
- Na tyle przytomna, żeby cię znienawidzić.
- Dostajesz tam aktualne wiadomości z Ziemi?
- Ostatnio byłam trochę zajęta. - Nadine odgarnęła do tyłu zmierzwione włosy i sięgnęła
po papierosa.
- Od kiedy ty palisz?
Nadine zaciągnęła się mocno dymem.
- Zapewniam cię, że gdybyś tu przyjechała, zrobiłabyś to samo. Palenie to jedyna
porządna rozrywka w tej cholernej dziurze, nawet jeśli można dostać tylko taki paskudny
tytoń. Zresztą wszystko tutaj jest paskudne. To naprawdę wstyd. - Zaciągnęła się po raz
kolejny. - Trzech ludzi w jednej celi, większość siedzi za przemyt narkotyków. Służba
medyczna z zeszłego wieku. Wiesz, że tu nadal zaszywają rany zwykłą nitką?
- Tak, i ograniczają im dostęp do telewizji - dokończyła Eve. -Coś takiego, żeby
traktować morderców jak zbrodniarzy. Serce mi się kroi.
- W całej kolonii nie można dostać porządnego posiłku -irytowała się Nadine. - A czego
ty chcesz, do diabła?
- Trochę cię rozweselić, Nadine. Kiedy z tym skończysz i wrócisz na Ziemię?
- To zależy. - W miarę jak Nadine dochodziła do siebie, wyostrzały się jej zmysły. - Masz
coś dla mnie.
- Około trzydziestu godzin temu została zamordowana prokurator Cicely Towers. - Nie
zważając na okrzyk zdumienia, który wydała Nadine, Eve mówiła dalej. - Znaleziono ją z
poderżniętym gardłem na chodniku, przy Sto Czterdziestej Czwartej.
- Towers! O Boże! Dwa miesiące temu robiłam z nią wywiad o sprawie DeBlassa. Przy
Sto Czterdziestej Czwartej? - Umysł dziennikarki pracował już pełną parą. - Rabunek?
- Nie. Miała na sobie biżuterię, morderca nie ruszył też gotówki. Gdyby ktoś napadł ją w
tej dzielnicy dla pieniędzy, nie zostawiłby nawet butów.

- Nie. - Nadine zamknęła na moment oczy. - Cholera. To była świetna babka. Prowadzisz
śledztwo?
- Zgadza się.
- Dobra. - Nadine wzięła głęboki oddech. - Więc dlaczego oficer prowadzący
najważniejsze śledztwo w mieście, a może i w kraju, chce ze mną rozmawiać?
- Na pewno już się domyślasz, Nadine. Twój kolega po fachu, Morse, uczepił się mnie jak
rzep psiego ogona.
- Dupek - mruknęła Nadine, strzepując popiół z papierosa. -Dlatego nic o tym nie
wiedziałam. Zablokował mnie.
- Nadine, proponuję ci układ, uczciwy układ.
Nadine patrzyła na nią z uwagą, jej oczy błyszczały z podniecenia.
- Wywiad i wyłączny dostęp do informacji o śledztwie?
- Omówimy warunki, kiedy będziesz już na miejscu. Postaraj się zrobić to jak najszybciej.
- Praktycznie już tam jestem.
Eve uśmiechnęła się do wygaszonego monitora. To powinno zatkać ci tę parszywą gębę,
C.J., pomyślała. Nucąc pod nosem jakąś radosną melodię, wstała od biurka. Miała jeszcze
mnóstwo pracy.

Tuż przed dziewiątą Eve stała w ogromnym apartamencie George'a Hammetta.
Zauważyła,  że Hammett miał dziwny, rzec by można, dramatyczny gust. Białe i
karmazynowe płytki pod jego stopami, ułożone w wielkie kwadraty, tworzyły gigantyczną
szachownicę. Jedna ze ścian pokryta była hologramem przedstawiającym tropikalny
krajobraz, z ukrytych głośników sączył się szmer strumyka. Na długiej, niskiej sofie
błyszczały srebrne poduszki. Kiedy nacisnęła jedną z nich palcem, tkanina ustąpiła niczym
jedwabne ciało.
Uznała, że woli jednak postać.
Pokój zdobiły liczne dzieła sztuki. Rzeźbiona wieża, przypominająca ruiny jakiegoś
starego zamku, maska kobiecej twarzy pokryta różowym szkłem, przedmiot wyglądający
na pierwszy rzut oka jak butelka, który pod dotykiem dłoni mienił się różnymi barwami.
Kiedy do salonu wszedł Hammett, Eve uznała, że jest on równie dramatyczny jak wystrój
mieszkania.
Był blady, miał podkrążone oczy, ale to tylko dodawało mu uroku. Wysoki i szczupły, o
pociągłej twarzy i poetycznie zapadniętych policzkach, w odróżnieniu od wielu swych
rówieśników - Eve wiedziała,  że ma ponad sześćdziesiąt lat - nie krył siwych włosów.
Pomyślała,  że dokonał  właściwego wyboru, jego lwia grzywa błyszczała bowiem jak
srebro na jednym ze stylowych świeczników Roarke'a.

Podobny kolor miały jego oczy, choć teraz były zasnute mgłą zmęczenia i smutku.
Podszedł do niej i ujął jej dłoń obiema rękami.
- Eve. - Kiedy usta Hammetta musnęły jej policzek, Eve skrzywiła się lekko. Traktując ją
jak znajomą, a nie policjantkę, utrudniał jej tylko zadanie. Myślała, że oboje zdają sobie z
tego sprawę.
- George - zaczęła, delikatnie odsuwając się od niego. -Cieszę się,  że zechciałeś
poświęcić mi chwilę.
- Nonsens. Przepraszam, że na mnie czekałaś. Musiałem skończyć rozmowę
telefoniczną. - Gestem zaprosił ją na sofę, trzepocząc przy tym szerokimi rękawami swej
koszuli. Eve postanowiła jednak zaryzykować i usiadła. - Napijesz się czegoś?
- Nie, dziękuję.
- Kawa. - Hammett uśmiechnął się lekko. - Pamiętam, że uwielbiasz kawę. Mam trochę
tej mieszanki, którą sprowadza Roarke. - Nacisnął guzik ukryty w oparciu sofy. Z jej
wnętrza wychynął mały monitor. - Dzbanek Złotej Argentyńskiej - rozkazał. - Dwie
filiżanki. - Odwrócił się do Eve ze smutnym uśmiechem na ustach. - To pomaga mi się
rozluźnić - wyjaśnił. -Nie jestem zaskoczony twą wizytą, Eve. A może raczej, pani
porucznik, w tych okolicznościach...
- Więc rozumiesz, dlaczego tu jestem.
- Oczywiście. Cicely. Nie mogę się z tym pogodzić. - Jego słodki, jedwabisty głos zadrżał
lekko. - Słyszałem o tym dziesiątki razy w różnych wydaniach wiadomości. Rozmawiałem
z jej dziećmi i z Markiem. Ale nadal nie mogę oswoić się z myślą,  że nie ma jej już
między nami.
- Widziałeś się z nią tej nocy, kiedy została zabita? Na policzku Hammetta drgnął lekko
jakiś mięsień.
- Tak. Zjedliśmy razem kolację. Często jadaliśmy razem, gdy tylko pozwalały na to
okoliczności. Co najmniej raz w tygodniu. Czasem nawet częściej. Byliśmy ze sobą
blisko.
Zamilkł na moment, kiedy do pokoju wszedł android z kawą. Hammett sam rozlał ją do
filiżanek, koncentrując się wyłącznie na tym zajęciu.
- Jak blisko? - Zapytał sam siebie, a Eve zauważyła,  że jego dłonie drżą. - Bardzo.
Byliśmy kochankami, od wielu lat, wiernymi kochankami. Bardzo ją kochałem.
- Mieszkaliście jednak oddzielnie.
- Tak. Ona... wolała, żeby tak było. Nasze gusta estetyczne były bardzo różne, poza tym
oboje lubiliśmy niezależność i wolną przestrzeń osobistą. Myślę, że właśnie dzięki temu
cieszyliśmy się sobą nawzajem jeszcze bardziej. - Hammett wziął głęboki oddech. - Nasz
związek nie był  żadną tajemnicą, przynajmniej w rodzime i wśród znajomych. Nie

obnosiliśmy się jednak z nim publicznie, woleliśmy zachować swoją prywatność.
Obawiam się, że teraz nie będzie to możliwe.
- Niestety, nie. Hammett potrząsnął głową.
- To nie ma znaczenia. Teraz powinno mi zależeć tylko na tym, by został schwytany
człowiek, który to zrobił. Ale nie potrafię jakoś znaleźć w sobie energii. Nic nie zmieni
faktu,  że jej już nie ma. Cicely była - mówił powoli - najwspanialszą kobietą, jaką
kiedykolwiek znałem.
Wszystko mówiło jej, że ten człowiek naprawdę pogrążony jest w głębokiej  żałobie,
wiedziała jednak, że nawet zabójcy opłakują
swe ofiary.
- Musisz mi powiedzieć, o której godzinie widziałeś  ją po raz ostatni. George, ja to
nagrywam.
- Tak, oczywiście. To było około dziesiątej. Zjedliśmy kolację u Roberta. Potem
pojechaliśmy razem taksówką. Ona wysiadła pierwsza. Około dziesiątej - powtórzył. -
Wiem,  że ja dotarłem do domu jakiś kwadrans później, bo czekało na mnie kilka
wiadomości.
- Czy zawsze organizowaliście to w ten sposób?
- Co? Och... - Hammett powrócił do niej z jakiegoś wewnętrznego świata. - Nie. Często
jechaliśmy prosto do mnie albo do jej mieszkania. Czasem, kiedy mieliśmy ochotę
poszaleć, wynajmowaliśmy apartament w hotelu “Pałace". - Przerwał raptownie, a w jego
oczach pojawiła się ogromna, bezdenna rozpacz. Opadł bezsilnie na sofę, jęcząc: - O
Boże. O mój Boże...
- Przykro mi - powiedziała łagodnie, choć wiedziała doskonale, że słowa te nie ukoją jego
bólu. - Tak mi przykro.
- Zaczynani w to wierzyć - powiedział cicho. - To straszne, kiedy człowiek zaczyna
rozumieć, że to wydarzyło się naprawdę. Śmiała się, kiedy wysiadła z taksówki, przesłała
mi całusa na pożegnanie. Miała takie piękne dłonie. A ja poszedłem do domu i
zapomniałem o niej, bo czekały na mnie jakieś ważne wiadomości. Przed północą byłem
już w łóżku, wziąłem łagodne środki nasenne, bo wcześnie rano miałem spotkanie. Kiedy
ja leżałem w łóżku, bezpieczny, ona umierała na ulicy. Nie wiem, czy potrafię to znieść. -
Odwrócił się od Eve, a jego twarz, i tak już blada, stała się teraz biała jak papier. - Nie
wiem, czy potrafię to znieść.
Nie mogła mu pomóc. Choć jego ból był tak wielki, tak realny, że czuła go także i ona, nie
mogła mu pomóc.
- Wolałabym zrobić to później, dać ci trochę czasu, ale nie mogę. O ile nam wiadomo,
jesteś ostatnią osobą, która widziała ją przy życiu.

- Prócz zabójcy. - Hammett wyprostował się powoli. - Oczywiście, chyba że to ja jestem
zabójcą.
- Myślę, że wszyscy chcemy, bym jak najszybciej wykluczyła taką możliwość.
- Tak, naturalnie... pani porucznik.
Eve spokojnie przyjęła tę gorzką uwagę i pracowała dalej.
- Podaj mi, proszę, nazwę korporacji, do której należała ta taksówka, żebym mogła
potwierdzić twoje zeznania.
- Wzywała ją restauracja. Zdaje się, że to był “Rapid".
- Czy widziałeś się z kimś pomiędzy dziesiątą piętnaście a drugą w nocy? Rozmawiałeś z
kimś?
- Jak już powiedziałem, wziąłem proszki nasenne i położyłem się do łóżka. Sam.
Eve mogła zweryfikować to zeznanie, sprawdzając dyskietki ochrony budynku, choć z
drugiej strony wiedziała doskonale, że dobry informatyk może zafałszować takie dane.
- W jakim była nastroju, kiedy się z tobą żegnała?
- Była trochę rozproszona, myślała o sprawie, którą właśnie prowadziła. Wierzyła, że ją
wygra. Rozmawialiśmy ojej dzieciach, szczególnie o córce. Mirina chce jesienią wyjść za
mąż. Cicely bardzo się z tego cieszyła, była podekscytowana, bo Mirina chciała mieć
wielkie wesele w starym stylu.
- Czy wspominała o jakichś kłopotach? Niczym się nie
martwiła?
- Nie. Zastanawiała się, jaką suknię powinna uszyć sobie Mirina, jakie kwiaty zamówić.
Miała nadzieję, że uzyska maksymalny wyrok w tej sprawie, o której mówiłem.
- Nie wspominała o żadnych groźbach, dziwnych transmisjach, wiadomościach,
spotkaniach?
- Nie. - Na moment zakrył oczy dłonią, potem opuścił ją powoli. - Gdybym miał
jakiekolwiek podejrzenia, już dawno bym ci o tym powiedział.
- Dlaczego Cicely pojechała na West End o tej porze?
- Nie mam pojęcia.
- Czy miała w zwyczaju korzystać z pomocy informatorów,
kapusiów?
Hammett otworzył usta, a po chwili je zamknął.
- Nie wiem - mruknął, uderzony tą myślą. - Nie przypuszczam... ale ona była taka uparta,
taka pewna siebie.
- Jej stosunki z byłym mężem. Jak byś je opisał?
- Przyjacielskie. Z odrobiną rezerwy, ale przyjacielskie. Oboje byli bardzo oddani
dzieciom i to ich łączyło. Marco był trochę zły, kiedy zbliżyliśmy się do siebie, ale... -
Hammett przerwał i wbił w Eve zdumione spojrzenie. - Nie myślisz chyba... - Zakrył usta,

tłumiąc histeryczny śmiech. - Marco Angelini w zakazanej dzielnicy, z nożem w ręku,
czyhający na swoją byłą  żonę? Nie, poruczniku. - Ponownie opuścił  rękę. - Marco ma
różne przywary, ale nigdy nie skrzywdziłby Cicely. Widok krwi byłby obrazą dla jego
poczucia przyzwoitości. Jest zbyt chłodny, zbyt konserwatywny, by uciekać się do
przemocy. Poza tym nie miał  żadnego powodu, żadnego motywu, by życzyć sobie jej
śmierci.
O tym zadecyduję ja, pomyślała Eve.

Kilkadziesiąt minut później Eve była już w zupełnie innym świecie. West End. Tutaj nie
czekały na nią srebrne poduszki i szmer strumyka, tylko popękane chodniki, pominięte
jakoś podczas ostatniej kampanii na rzecz odnowienia miasta, i budynki pokryte gęsto
rysunkami i napisami graffiti, które zachęcały patrzących do pieprzenia wszystkiego co
żywe. Wystawy sklepów chroniły  żelazne kraty, znacznie tańsze i znacznie mniej
skuteczne niż poją siłowe stosowane w bogatszych dzielnicach.
Wcale by się nie zdziwiła, gdyby ujrzała tu stado gryzoni, które uciekły z łap kocich
androidów.
Widziała za to mnóstwo dwunożnych szczurów. Jeden z nich, odurzony jakimś
narkotykiem, szczerzył w uśmiechu zepsute zęby i z dumą pocierał  dłonią swe krocze.
Uliczny handlarz, który natychmiast rozpoznał w niej policjantkę, ukrył szybko twarz za
wachlarzem piór, wplecionych w jego długie włosy, i oddalił się, by poszukać
bezpieczniejszych rejonów.
Niektórzy policjanci mieli dość cierpliwości i czasu, by nękać drobnych dilerów
narkotyków. Eve raczej do nich nie należała. Chyba że drobny szantaż pomógłby jej
uzyskać kilka cennych odpowiedzi.
Deszcz zmył już większość  śladów krwi. Ekipa dochodzeniowa z wydziału na pewno
dokładnie przeszukała ten teren i zabrała wszystko, co mogło przydać się potem w
śledztwie. Eve stała jednak przez chwilę w miejscu, w którym umarła Cicely To wers, i
próbowała odtworzyć w wyobraźni scenę morderstwa.
Najprawdopodobniej stała tutaj, zwrócona przodem do zabójcy, myślała Eve. Czy
widziała nóż, zanim morderca poderżnął jej gardło? Być może. Nie miała jednak czasu,
żeby skutecznie zareagować, uchylić się.
Eve podniosła głowę i ogarnęła spojrzeniem całą ulicę. Wiedziała, że jest obserwowana,
ignorowała jednak przygarbione postacie oparte o ściany budynków i zardzewiałe
samochody.
Cicely Towers nie przyjechała tutaj taksówką.  Żadna z korporacji taksówkarskich nie
odnotowała takiego zamówienia minionej nocy, Eve nie przypuszczała zaś, by Towers
chciała korzystać z usług niezarejestrowanego taksówkarza.

Metro, uznała po namyśle. Było dość szybkie, a przy tym całkowicie bezpieczne. Eve
zauważyła po drodze stację metra, oddaloną zaledwie o kilkadziesiąt jardów od tego
miejsca.
Przyjechała metrem, powtórzyła w myślach. Może się spieszyła? Była zła, że ktoś
wyciągnął ją na taki paskudny deszcz, w środku nocy. Pewna siebie, jak powiedział
Hammett. Nie bała się.
Wyszła na ulicę w tym swoim eleganckim kostiumie, w drogich butach...
Eve zmarszczyła brwi, zaintrygowana nowym spostrzeżeniem. Bez parasola? Gdzie się
podział jej parasol? Taka skrupulatna, zorganizowana kobieta nie wychodzi na deszcz bez
parasola. Eve wyciągnęła dyktafon i zarejestrowała swoje wątpliwości.
Czy zabójca czekał na nią na ulicy? A może w jakimś pomieszczeniu? Jeszcze raz
rozejrzała się dokoła, zwracając szczególną uwagę na zniszczone szyldy. W barze? W
którymś z tych klubów?
- Hej, biała dziewczyno.
Eve odwróciła się na pięcie, zaskoczona tą zaczepką. Kilka kroków przed nią stał potężny,
wielki jak dom czarny mężczyzna. Podobnie jak wielu innych mieszkańców tej dzielnicy,
miał wpięte we włosy kolorowe pióra. Jego lewy policzek zdobił jaskrawozielony tatuaż
przedstawiający ludzką czaszkę. Był ubrany w rozpiętą czerwoną kamizelkę i obcisłe
spodnie tej samej barwy.
- Hej, czarny chłopaku - odpowiedziała tym samym zaczepnym tonem.
Brzydka twarz nieznajomego wykrzywiła się w szerokim uśmiechu.
- Szukasz okazji? - spytał, wskazując głową na kolorowy neon pobliskiego seksklubu. -
Jesteś trochę za chuda, ale może cię wezmą. Brakuje im białych dziewczyn. - Ujął ją za
podbródek swymi wielkimi, grubymi palcami. - Mogę ci to załatwić, wstawię się za tobą.
- Dlaczego miałbyś to robić?
- Z dobroci serca i za pięć procent od twoich napiwków, laleczko. Taka długa biała laska
jak ty może sporo zarobić, jeśli tylko potrzęsie trochę cyckami.
- Doceniam twoją troskę, ale mam już pracę. - Eva niemal z żalem wyciągnęła odznakę.
Murzyn zagwizdał cicho przez zęby.
- Jak mogłem tego nie zauważyć? Biała dziewczyno, ty po prostu nie śmierdzisz jak glina.
- To pewnie przez to nowe mydło, którego ostatnio używam. Nazywasz się jakoś?
- Mówią na mnie Krak. To od trzasku głów, kiedy walę nimi o siebie. - Uśmiechnął się
ponownie i uderzył jedną pięścią w drugą, by zilustrować swe słowa. - Krak! Rozumiesz?
- Tak mi się wydaje. Byłeś tu poprzedniej nocy, Krak?
- Przykro mi, ale miałem inne zajęcia i ominęła mnie cała zabawa. Miałem wtedy wolne i
chciałem nadrobić zaległości kulturalne.
- To znaczy?

- Byłem na festiwalu wampirów w Grammercy, z pewną znajomą panienką. Uwielbiam
patrzeć na tych krwiopijców. Ale słyszałem,  że my też mieliśmy tutaj niezłe
przedstawienie. Podobno ktoś zakłuł ważną panią prawnik. Białą dziewczynę, prawda?
Taką jak ty, laleczko.
- Zgadza się. Co jeszcze słyszałeś?
- Ja? - Przesunął  dłonią po swym nagim torsie. Paznokieć palca wskazującego był
pomalowany na czarno i ostry jak igła. -Nie słucham plotek, godność mi na to nie
pozwala.
- Och, z pewnością. - Znając doskonale reguły tej gry, Eve wyciągnęła z kieszenie żeton
stukredytowy. - A gdybym tak kupiła trochę twojej godności?
- Hm... cena nie jest najgorsza. - Jego wielka dłoń pochwyciła żeton i natychmiast ukryła
go w jakiejś niewidocznej kieszeni. -Słyszałem,  że przed północą kręciła się w “Pięciu
Księżycach". Jakby czekała na kogoś, kto nie przyszedł. Potem się zmyła. -Spojrzał na
chodnik. - Nie uszła daleko, co?
- Nie. Pytała o kogoś?
- Nic o tym nie wiem.
- Widziano ją z kimś innym?
- To była kiepska noc. Nikomu nie chciało się wychodzić na ulicę.
- Znasz tu kogoś, kto lubi sobie pociąć?
- Tu nikt nie chodzi bez kosy, biała dziewczyno. - Krak spojrzał na nią z rozbawieniem. -
1 nikt nie nosi jej bez potrzeby.
- Pytam o kogoś, kto po prostu lubi ciąć - powtórzyła Eve. -Kogoś, komu nie zależy na
zysku.
Murzyn znów wyszczerzył  zęby w uśmiechu. Zielona czaszka na jego policzku także
wykrzywiła się drwiąco.
- Wszyscy chcą coś zyskać. A ty nie? Eve nie mogła zaprzeczyć.
- Znasz tu kogoś, kto niedawno wrócił z pudła? Jego głośny, dudniący śmiech niósł się po
całej ulicy.
- Zapytaj lepiej, czy znam kogoś, kto nie jest w takiej sytuacji. Ale do tego będę musiał
sprzedać jeszcze kawałek mojej godności.
- W porządku. - Ku jego rozczarowaniu, Eve wyciągnęła z kieszeni wizytówkę, a nie
pieniądze. - Dostaniesz więcej, jeśli będziesz miał dla mnie coś ciekawego w tej sprawie.
- Zapamiętam. Gdybyś chciała sobie dorobić i potrzęść trochę tymi białymi cyckami, daj
mi znać. - Z tymi słowy Krak odszedł, poruszając się z gracją wielkiej, czarnej gazeli.
Eve westchnęła i ruszyła spróbować szczęścia w “Pięciu Księżycach".
Obskurny lokal dni świetności miał już dawno za sobą, choć Eve wątpiła, czy nawet wtedy
wyglądał lepiej. Prócz napitków nie oferowano tu żadnych dodatkowych atrakcji, bra-

kowało nawet ekranu wideo. Klientelę “Pięciu Księżyców" stanowili zaprawieni w
alkoholowych bojach pijacy. Kiedy Eve weszła do wnętrza knajpy, w jej nozdrza uderzył
smród taniego alkoholu i niemytych ciał.
Nawet o tej porze mała, kwadratowa sala pełna była gości. Samotni nałogowcy pochłaniali
swoje porcje trucizny przy małych stolikach, inni stali przy barze, bliżej źródła.
Przechodząc przez mroczną salę, Eve ściągnęła na siebie kilka zaciekawionych spojrzeń,
potem jednak wszyscy skupili uwagę na swych kieliszkach i szklankach.
Podobnie jak w większości tego typu lokali, barman był androidem, Eve nie przypuszczała
jednak, by ten konkretny egzemplarz zaprogramowany był na uprzejmość i cierpliwość
względem gości. Sądząc po wyglądzie, miał raczej wyrzucać za drzwi awanturników i
łamać ręce ociągającym się z zapłatą. Producent dał mu potężne ciało zapaśnika i urodę
Azjaty. W odróżnieniu od większości klientów, którzy nie grzeszyli raczej elegancją,
barman ubrany był w biały frak.
Eve pomyślała z żalem, że androidów nie da się przekupić. Mogła zmusić go do mówienia
tylko celnie wymierzonymi groźbami.
- Drinka? - spytał krótko android. Mówił z wyraźnym pogłosem, co świadczyło o
poważnych zaniedbaniach w jego konserwacji.
- Nie. - Eve wolała pozostać zdrowa. Pokazała swoją odznakę, wzbudzając tym samym
lekki popłoch wśród gości zgromadzonych przy barze. - Poprzedniej nocy doszło tu do
morderstwa.
- Nie. Nie tutaj.
- Ale ofiara była w tym lokalu.
- Wtedy była jeszcze żywa. - Reagując na jakiś sygnał z wnętrza sali, android podniósł
czystą szklankę, nalał do niej jakąś podejrzaną ciecz i odstawił na bar, z dala od Eve.
- Byłeś wtedy na służbie.
- Jestem dwadzieścia cztery na siedem - powiedział android, co oznaczało, że został
zaprogramowany na nieprzerwane działanie, bez wymaganych przerw na odpoczynek i
konserwację.
- Czy kiedykolwiek przedtem widziałeś tę kobietę, tutaj albo w okolicy?
- Nie.
- Z kim się tu spotkała?
- Z nikim.
Eve stukała palcami o ciemny blat baru.
- Dobra, zróbmy to tak. Powiesz mi, kiedy przyszła, co robiła, kiedy wyszła i jak wyszła.
- Nie mam obowiązku obserwować wszystkich gości.
- Słusznie. - Eve powoli przeciągnęła palcem po barze. Kiedy go uniosła, gwizdnęła
cicho, ujrzawszy grubą warstwę lepkiego brudu. - Jestem z wydziału zabójstw, ale wiem

też coś o przepisach sanitarnych. Gdybym wezwała tutaj ludzi z kontroli zdrowotnej,
byliby zszokowani. Tak zszokowani, że odebraliby wam licencję na sprzedaż alkoholu.
Nie były to szczególnie wymyślne groźby, niemniej jednak mogły odnieść zamierzony
skutek.
Android milczał przez chwilę, oceniając wszystkie za i przeciw.
- Kobieta przyszła tu szesnaście minut po północy. Nie piła. Wyszła o pierwszej
dwadzieścia. Sama.
- Rozmawiała z kimś?
- Nic nie mówiła.
- Szukała kogoś?
- Nie pytałem. Eve uniosła lekko brwi
- Obserwowałeś ją. Wyglądała tak, jakby kogoś szukała?
- Tak, ale nikogo nie znalazła.
- Mówiłeś, że siedziała tu prawie godzinę. Co robiła w tym czasie?
- Stała, rozglądała się marszczyła brwi. Często patrzyła na zegarek. Potem wyszła.
- Ktoś wyszedł za nią?
- Nie.
Eve w roztargnieniu wytarła brudny palec o dżinsy.
- Miała parasolkę?
Gdyby android potrafił okazywać zaskoczenie, z pewnością zareagowałby na to pytanie
miną pełną zdumienia.
- Tak, fioletową, w tym samym kolorze co kostium.
- Wychodząc zabrała ją ze sobą?
- Tak, padał deszcz.
Eve skinęła głową, po czym ruszyła w głąb sali, by przepytać co trzeźwiejszych klientów.

Kiedy wróciła do centrali, marzyła wyłącznie o długim, gorącym prysznicu. Po godzinie
spędzonej w “Pięciu Księżycach" czuła się oblepiona brudem, przesiąknięta smrodem tego
miejsca.
Najpierw jednak musiała sporządzić raport. Wkroczyła energicznie do swego biura,
zatrzymała się jednak tuż za progiem, ujrzawszy rudowłosego mężczyznę, który siedział
wygodnie rozparty na jej krześle i pogryzał słodzone orzechy z wielkiej papierowej torby.
- Przyjemną masz pracę - mruknęła Eve. Feeney skrzyżował nogi oparte na blacie jej
biurka.
- Miło znów cię zobaczyć, Dallas. Ostatnio jesteś bardzo zajęta.
- Niektórzy policjanci naprawdę ciężko pracują, żeby zarobić na życie. Inni grają przez
cały dzień na komputerze.

- Powinnaś była posłuchać mojej rady i zająć się elektroniką. Bardziej rozbawiona niż
rozgniewana, strąciła jego nogi z biurka
i usiadła na zwolnionym miejscu.
- Wpadłeś pogadać?
- Przyszedłem zaofiarować ci pomoc jak kumpel kumplowi. -Feeney podał jej torbę z
migdałami.
Przegryzając słodkie orzechy, Eve przyglądała mu się przez chwilę. Miał twarz smutnego
psa, której nigdy nie próbował upiększyć. Workowate oczy, lekko obwisłe policzki, uszy
nieco za duże w stosunku do gło

. Eve lubiła go właśnie takiego, nie chciała, by zmieniał

cokolwiek w swym wyglądzie.
- Dlaczego?
- Cóż, z trzech powodów. Po pierwsze, poprosił mnie o to komendant. Po drugie,
darzyłem panią prokurator wielkim podziwem.
- Whitney zadzwonił do ciebie?
- To była nieoficjalna prośba - podkreślił Feeney. - Pomyślał, że jeśli będziesz miała do
pomocy kogoś o tak niezwykłych umiejętnościach jak moje, szybciej uporządkujesz dane.
Nigdy nie zaszkodzi mieć pod ręką kogoś z Wydziału Elektronicznego.
Eve zastanawiała się nad tym przez moment, ponieważ jednak wiedziała, że umiejętności
Feeneya są rzeczywiście niezwykłe, przyjęła jego ofertę.
- Chcesz zajmować się tym oficjalnie czy nieoficjalnie?
- To zależy od ciebie.
- Więc róbmy to oficjalnie, Feeney.
Rudowłosy detektyw uśmiechnął się szeroko i mrugnął do niej.
- Wiedziałem, że to powiesz.
- Chciałabym, żebyś najpierw zajął się telełączem ofiary. Z dyskietek ochrony wynika, że
nikt nie odwiedzał jej tamtego wieczoru. Musiała więc otrzymać jakiś przekaz, ktoś
zaprosił ją na spotkanie telefonicznie.
- Zrobione.
- Chcę też mieć wszystkich, których wsadziła do pudła...
- Wszystkich? - Przerwał jej, przerażony.
- Wszystkich. - Eve uśmiechnęła się promiennie. - Przypuszczam, że zrobisz to dwa razy
szybciej niż ja. Potrzebuję nazwisk skazanych, ich rodzin, kochanek, przyjaciół. Dotyczy
to też spraw aktualnych i tych, które dopiero miały się rozpocząć.
- Boże, Dallas. - Feeney poruszył ramionami, zginał i prostował palce, ćwiczył je niczym
pianista przed koncertem. - Moja żona będzie za mną tęsknić.
- Cóż, małżeństwo z gliniarzem to nie bajka - odparła Eve, klepiąc go po ramieniu.
- Czy tak właśnie mówi Roarke? Eve opuściła rękę.

- Nie jesteśmy małżeństwem.
Feeney uśmiechnął się pod nosem. Z wyraźnym rozbawieniem obserwował nerwowe
gesty Eve.
- Więc jak on się miewa?
- Doskonale. Jest w Australii. - Eve wsunęła dłonie do kieszeni.
- Aha. Widziałem was kiedyś w telewizji. Na jakimś eleganckim przyjęciu w “Pałace".
Świetnie się prezentujesz w sukni, Dallas.
Eve odchrząknęła nerwowo, potem opanowała się jednak i wzruszyła tylko ramionami.
- Nie wiedziałam, że oglądasz plotkarskie kanały,
- Uwielbiam je - przyznał Feeney bezwstydnie. - Takie życie musi być bardzo
interesujące, wielkie pieniądze, znane osobistości...
- Owszem, czasami bywa interesujące - mruknęła. - Będziemy rozmawiać o moim życiu,
Feeney, czy zajmować się śledztwem?
- Będziemy mieli czas na jedno i na drugie. - Feeney wstał z krzesła i przeciągnął się. -
Najpierw sprawdzę łącze pani prokurator, a potem zabiorę się do rzezimieszków,
których wsadziła za kratki przez te wszystkie lata. Będziemy w kontakcie.
- Feeney! - zawołała, kiedy ten ruszył do drzwi. -Powiedziałeś, że były trzy powody. Na
razie wymieniłeś tylko dwa.
- Po trzecie, stęskniłem się za tobą, Dallas. - Feeney wyszczerzył zęby w uśmiechu. -
Naprawdę się za tobą stęskniłem.
Eve uśmiechała się do siebie, kiedy zasiadała do pracy. Ona także naprawdę się za nim
stęskniła.

Choć “Niebieska Wiewiórka" oferowała znacznie szerszy wachlarz atrakcji niż “Pięć
Księżyców" i była przy tym znacznie lepiej utrzymana, również nie mogła uchodzić za
elegancki lokal. Eve żywiła ostrożną sympatię dla tego miejsca. Czasami nawet bawił ją
ten hałas, ścisk i pomysłowe stroje gości. Nade wszystko jednak lubiła oglądać występy
miejscowych artystów.
Piosenkarka będąca atrakcją tego wieczoru w “Wiewiórce" należała do bardzo wąskiego
grona osób, które Eve uważała za swych prawdziwych przyjaciół. Znajomość ta zaczęła
się przed kilku laty, kiedy to Eve aresztowała Mavis Freestone, teraz jednak ich przyjaźń
kwitła w najlepsze. Mavis mogła stać się praworządna, ale na pewno nie zwyczajna.
Szczupła, niezwykle zgrabna kobieta wykrzykiwała słowa swej piosenki przy
akompaniamencie trzech trąbek, znajdujących się w posiadaniu żeńskiego tria ukrytego z
tyłu sceny. Ta niezwykła muzyka i jakość wina, które Eve zamówiła w przypływie
szaleńczej odwagi, wyciskały jej łzy z oczu.
Tego wieczoru włosy Mavis były szmaragdowozielone. Eve wiedziała, że jej przyjaciółka
lubi barwy klejnotów. W podobnym tonie utrzymany był szafirowy skrawek materiału,
którym Mavis zdołała jakoś okryć jedną ze swych kształtnych piersi i krocze. Druga pierś
udekorowana była lśniącymi kamieniami, sutek zaś zakryty wielką srebrną gwiazdą.
Jedna źle umieszczona ozdoba mogłaby kosztować “Niebieską Wiewiórkę" sporą karę za
przekroczenie uprawnień wynikających z licencji. Właściciele lokalu nie mieli ochoty
płacić ogromnych kwot za pozwolenie na striptiz.
Kiedy Mavis obróciła się w miejscu, Eve zauważyła, że każdy z kuszących pośladków
piosenkarki ozdobiony był w podobny sposób i odsłonięty na tyle, na ile pozwalało prawo.
Tłum ją uwielbiał. Kiedy po skończonym numerze schodziła ze sceny, żegnał ją
ogłuszający aplauz. Bogatsi klienci, którzy zajmowali miejsca w prywatnych lożach, z
entuzjazmem walili pięściami w maleńkie stoliki.
- Jak ty na tym siadasz? - spytała Eve, kiedy Mavis dotarła do jej loży.
- Powoli, ostrożnie i z trudem - odparła piosenkarka, a kiedy udało jej się już usadowić na
krześle, odetchnęła z ulgą. - Jak ci się podobał ten ostatni numer?
- Tłum szalał z zachwytu.
- Sama go napisałam.
- Naprawdę? - Eve nie zrozumiała z tej piosenki ani słowa, była jednak dumna ze swej
przyjaciółki. - To wspaniale, Mavis. Jestem pod wrażeniem.
- Może uda mi się podpisać kontrakt z wytwórnią płytową. -Policzki Mavis pokraśniały
lekko pod grubą warstwą makijażu. -I dostałam podwyżkę.
- No to twoje zdrowie. - Eve podniosła kieliszek do toastu.

- Nie wiedziałam, że przyjdziesz tu dzisiaj. - Mavis wystukała na jadłospisie swój kod i
zamówiła wodę mineralną. Starała się zadbać o swoje gardło przed następnym wejściem.
- Spotykam się z kimś.
- Z Roarkiem? - Oczy Mavis, aktualnie zielone, pojaśniały. -Przyjdzie tutaj? Będę musiała
powtórzyć ten ostatni numer.
- Roarke jest w Australii. Spotykam się z Nadine Furst. Mavis była wyraźnie
rozczarowana, że nie będzie miała okazji
popisać się przed Roarkiem, lecz rozczarowanie niemal natychmiast ustąpiło zdumieniu.
- Spotykasz się z dziennikarką? Celowo?
- Jej mogę zaufać. - Eve uniosła ramię. - Mogę ją też wykorzystać.
- Skoro tak mówisz. Hej, może namówiłabyś ją, żeby napisała też coś i o mnie?
Eve za żadne skarby świata nie chciała zgasić blasku, który zapłonął w oczach Mavis.
- Wspomnę jej o tym.
- Świetnie., Słuchaj, jutro wieczorem mam wolne. Może się gdzieś razem wybierzemy?
- Nie wiem jeszcze, czy będę miała czas. Myślałam, że widujesz się z tym showmanem,
wiesz, z tym od małpki.
- Pozbyłam się go. - Mavis wzruszyła obojętnie ramionami. -Był zbyt konwencjonalny.
Dobra, muszę lecieć.
Wyśliznęła się z loży, ocierając kamieniami zdobiącymi jej kuszący tyłeczek o oparcie
krzesła. Jej szmaragdowe włosy lśniły w blasku reflektorów, kiedy przeciskała się przez
tłum.
Eve doszła do wniosku, że nie chce wiedzieć, co zdaniem Mavis znaczy “zbyt
konwencjonalny".
Nie zdążyła jeszcze sięgnąć po kieliszek, kiedy zadzwonił jej telekomunikator.
Wyciągnęła aparat z kieszeni i wystukała swój kod. Na miniekranie pojawiła się twarz
Roarke'a. Jej pierwszą, niekontrolowaną reakcją był szeroki uśmiech.
- Odnalazłem panią, poruczniku.
- Na to wygląda. - Eve próbowała przywołać się do porządku, zgasić radosny uśmiech. -
To oficjalny kanał, Roarke.
- Doprawdy? - Roarke uniósł lekko brwi. - Sądząc po odgłosach, nie jesteś już w pracy.
“Niebieska Wiewiórka"?
- Spotykam się z kimś. Jak tam Australia?
- Zatłoczona. Przy odrobinie szczęścia wrócę w ciągu najbliższych trzydziestu sześciu
godzin. Znajdę cię.
- Nietrudno mnie znaleźć. - Uśmiechnęła się ponownie. -Posłuchaj. - By go rozbawić,
skierowała komunikator w stronę sceny, na której Mavis rozpoczynała właśnie swój
następny występ.

- Jest wyjątkowa- wykrztusił Roarke po kilku pierwszych taktach. - Pozdrów ją od mnie.
- Pozdrowię. Ja... zobaczymy się, kiedy wrócisz.
- Na pewno. Będziesz o mnie myśleć?
- Jasne. Wracaj bezpiecznie, Roarke.
- Eve, kocham cię.
Eve westchnęła z zakłopotaniem, kiedy jego obraz zniknął już z ekranu.
- No, no. - Nadine opuściła stanowisko za plecami Eve i weszła do loży. - Czy to nie
słodkie?
Rozzłoszczona i zmieszana jednocześnie, Eve wsunęła komunikator do kieszeni.
- Myślałam, że ktoś o twojej klasie nie zniża się już do podsłuchiwania.
- Każdy szanujący się reporter podsłuchuje, poruczniku. Podobnie jak każdy dobry
gliniarz. - Nadine usadowiła się na krześle naprzeciwko Eve. - Powiedz, jakie to uczucie,
kiedy adoruje cię facet taki jak Roarke?
Eve nie wyjaśniłaby jej tego, nawet gdyby potrafiła.
- Chcesz się przenieść do jakiegoś plotkarskiego kanału, Nadine?
Nadine uniosła tylko dłoń w pokojowym geście, potem ogarnęła spojrzeniem wnętrze
klubu i westchnęła z rezygnacją.
- Nie mogę uwierzyć, że znów chciałaś się tu ze mną spotkać. Jedzenie jest okropne.
- Ale ta atmosfera, Nadine, ta atmosfera.
Mavis uderzyła właśnie w przeraźliwie piskliwy ton, a Nadine wzdrygnęła się odruchowo.
- Dobra, to twój wybór.
- Szybko wróciłaś na planetę.
- Udało mi się załapać na statek transportowy. Z firmy twojego chłopaka, zresztą.
- Roarke nie jest chłopakiem.
- Jasne. - Nadine zbyła to machnięciem ręki. Była wyraźnie zmęczona i nieco ospała. -
Muszę coś zjeść, nawet jeśli to mnie zabije. - Przejrzała szybko menu i z niepewną miną
wybrała nadziewane muszle. -.Co pijesz?
- Numer pięćdziesiąty czwarty, to ma być chardonnay. - Eve pociągnęła kolejny łyk. - O
jakieś trzy klasy lepsze od końskich sików. Polecam.
- Dobra. - Nadine wystukała zamówienie i opadła na oparcie krzesła. - Po drodze
przejrzałam dostępne dane dotyczące śmierci Cicely Towers. Wszystko, co do tej pory
wypuściły media.
- Morse wie, że już wróciłaś? Nadine uśmiechnęła się jadowicie.
- O tak, wie. Mam pierwszeństwo we wszystkich sprawach kryminalnych. Ja wchodzę, on
wypada. Jest wściekły.
- Więc moja misja zakończyła się sukcesem.
- Nie, nie zakończyła. Obiecałaś mi wyłączność w tej sprawie.

- I będziesz ją miała. - Eve spojrzała na talerz z jedzeniem, który pojawił się na ich stole.
Nie wyglądał najgorzej. - Na moich warunkach, Nadine. Będziesz puszczać na antenę
tylko to, co ci powiem, i tylko wtedy, kiedy ci na to pozwolę.
- Coś jeszcze? - spytała Nadine, próbując zawartości pierwszej muszli. Uznała ją za
jadalną.
- Dopilnuję, żeby wszystkie ważne informacje docierały do ciebie szybciej niż do całej
reszty stada.
- A kiedy będziesz miała podejrzanego...
- Ty pierwsza poznasz jego nazwisko.
Nadine skinęła głową, po czym zabrała się do kolejnej muszli.
- Plus wywiad z tobą i z podejrzanym.
- Nie mogę zagwarantować ci dostępu do podejrzanego. Wiesz, że nie mogę -
kontynuowała Eve, nim Nadine mogła jej przerwać. -Każdy podejrzany ma prawo sam
wybrać dziennikarza, może też w ogóle odmówić kontaktu z mediami. Ja mogę mu
jedynie coś podsunąć, zaproponować.
- Chcę zdjęć. Tylko nie mów mi, że nie możesz tego zagwarantować. Chcę nakręcić scenę
aresztowania. Musisz znaleźć jakiś sposób, żeby mi to umożliwić.
- Zastanowię się nad tym, kiedy przyjdzie pora. W zamian chcę wiedzieć o wszystkim, co
do ciebie dociera, o wszystkich plotkach, wszystkich kaczkach dziennikarskich. Nie
pozwolę, żeby jakiś dupek znów mnie zaskoczył.
Nadine przełknęła kolejny kęs.
- Nie mogę tego zagwarantować - odparła słodkim głosem. -Moi koledzy mają własne
źródła informacji.
- Powiesz mi o wszystkim, czego sama się dowiesz - powtórzyła Eve stanowczo. - O
wszystkim, co wyszpiegujesz w innych stacjach. - Ujrzawszy niewinną minę Nadine,
parsknęła lekceważąco. - Stacje szpiegują stacje, reporterzy podkradają informacje
reporterom. Wszystko kręci się wokół tego, kto pierwszy pokaże sensację na antenie.
Nadine, wiem, że jesteś dobra w tym, co robisz. Inaczej nie traciłabym czasu na tę
rozmowę.
- Cóż, ja mogę powiedzieć tylko to samo. - Nadine łyknęła wina z kieliszka. - I zwykle
ufam ci bez zastrzeżeń, nawet jeśli nie znasz się na winach. To jest tylko o klasę lepsze od
końskich sików.
Eve roześmiała się głośno. Kiedy Nadine uśmiechnęła się do niej w odpowiedzi, wiedziała
już, że zawarły umowę.
- Dobra, teraz powiedz mi, co znalazłaś - poprosiła Nadine. -Potem ja odsłonię moje
karty.
- Jedyny interesujący trop - zaczęła Eve - to zaginiona parasolka.

Eve spotkała się z Feeneym następnego ranka przed wejściem do mieszkania Cicely
Towers. Wystarczyło jej jedno spojrzenie na jego zatroskaną twarz, by zrozumieć, że nie
ma dla niej dobrych wieści.
- Którą ścianę próbowałeś rozbić najpierw?
- Telełącze. - Poczekał, aż Eve rozkoduje policyjny zamek na drzwiach, a potem wszedł
za nią do środka. - Miała mnóstwo wiadomości, aparat ustawiony był na ciągłe
nagrywanie. Na dysku jest wasz znaczek.
- Zgadza się, zabezpieczyłam go do materiału dowodowego. Próbujesz mi powiedzieć, że
nikt nie umawiał się z nią na spotkanie w “Pięciu Księżycach"?
- Próbuję ci powiedzieć, że nie mogę ci tego powiedzieć. -Feeney przeciągnął dłonią
przez swe zmierzwione włosy, wyraźnie poirytowany własną niemocą. - Ostatnią
rozmowę zaczęła o jedenastej trzydzieści, skończyła o jedenastej czterdzieści trzy.
-I?
- I zmazała całe nagranie. Mogę określić czas transmisji, to wszystko. Zapisy audio i
wideo zostały zniszczone. Ona je zniszczyła - dodał - z tej jednostki.
- Wymazała rozmowę - mruknęła Eve i zaczęła przechadzać się po pokoju. - Dlaczego
miałaby to robić? Miała włączone automatyczne nagrywanie, to standard dla wszystkich
prawników, nawet rozmowy osobiste. Ale tę jedną wymazała. Bo nie chciała, by
ktokolwiek poznał tożsamość człowieka, który umówił się z nią na spotkanie. - Odwróciła
się do Feeneya. - Jesteś pewien, że nikt nie dotykał tego dysku już po zabezpieczeniu?
Feeney spojrzał na nią z urazą.
- Dallas... - powiedział jedynie, kręcąc głową.
- No dobra, dobra. Więc zniszczyła ten zapis przed wyjściem. To by znaczyło, że sama
niczego się nie obawiała, chciała raczej ochronić kogoś innego. Gdyby ta rozmowa miała
cokolwiek wspólnego ze sprawą, nie ruszyłaby jej. W żadnym wypadku.
- Też tak myślę. Gdyby to był jakiś kapuś, zachowałaby transmisję w zastrzeżonym pliku,
pod jakimś szyfrem.
- Cóż, tak czy siak sprawdzimy wszystkie jej sprawy. - Nie musiała nawet patrzeć na
Feeneya, by wiedzieć, że ten przewraca oczami. - Niech no pomyślę - mruknęła. - Wyszła
z ratusza o dziewiętnastej dwadzieścia sześć. To jest na dyskietkach, widziało ją zresztą
kilka osób. Zatrzymała się jeszcze w damskiej garderobie, żeby przygotować się na
wieczór i pogawędzić ze znajomymi. Jedna z nich powiedziała mi, że Towers była wyci-
szona, ale raczej pogodna. Miała dobry dzień w sądzie.
- Fluentes pójdzie siedzieć. Towers już o to zadbała. Jej śmierć niczego nie zmieni.
- Może on myślał inaczej. Sprawdzimy to. Nie wróciła tutaj. -Eve zmarszczyła brwi i
rozejrzała się pokoju. - Nie miała czasu, więc pojechała prosto do restauracji i tam
spotkała się z Hammettem. Byłam tam już. Personel potwierdza wszystko, o czym mówił.

- Pracuś z ciebie.
- Czas ucieka. A więc tak: kelner zamówił dla nich taksówkę z korporacji “Rapid".
Wyjechali o dwudziestej pierwszej czterdzieści osiem. Zaczynało padać.
Eve wyobrażała sobie tę scenę. Przystojna para na tylnym siedzeniu taksówki, zatopiona w
rozmowie, może objęta. Taksówka jedzie przez opustoszałe ulice, deszcz ścieka strugami
po szybach. Cicely miała na sobie czerwoną spódnicę i żakiet tego samego koloru,
przynajmniej tak twierdził kelner. Odpowiednie ubranie do sądu, podkreślone dobrymi
perłami i butami na srebrnych obcasach.
- Ona wysiadła pierwsza - mówiła dalej Eve. - Powiedziała Hammettowi, żeby jej nie
odprowadzał. Po co miał moknąć?  Śmiała się, kiedy biegła do budynku, przesłała mu
całusa na pożegnanie.
- W raporcie napisałaś, że byli ze sobą blisko.
- On ją kochał. - Bardziej z nawyku niż z głodu sięgnęła do torby, którą podsuwał jej
Feeney. - Co nie znaczy, że jej nie zabił, ale kochał ją. Twierdzi, że oboje byli zadowoleni
z tego związku, ale... - Wzruszyła ramionami. - Jeśli on jednak nie był, a chciał zapewnić
sobie dobre alibi, stworzył miłą, romantyczną scenkę. Nie wydaje mi się, by tak było w
rzeczywistości, ale na razie nie mogę wykluczyć żadnej hipotezy. Dobrze, więc wjechała
na górę, weszła do mieszkania - kontynuowała Eve, ruszając w stronę drzwi. - Jej ubranie
jest wilgotne, więc idzie do sypialni, żeby je odwiesić.
Odtwarzając tę trasę, Eve przeszła po pięknych, miękkich dywanach do przestronnej
sypialni ze ślicznym antycznym łóżkiem.
Eve rozjaśniła  światło, jako że policyjne zasłony na oknach blokowały niemal zupełnie
blask słońca.
- Podchodzi do szafy - powiedziała i nacisnęła guzik, który otwierał  długie przesuwne
drzwi pokryte lustrami. - Odwiesza kostium. - Wskazała na czerwoną spódnicę i żakiet,
wiszące równo wśród ubrań o tym samym lub zbliżonym kolorze. -Odstawia buty, zakłada
szlafrok.
Eve odwróciła się do łóżka. Pościel w kolorze kości słoniowej nie była równo ułożona ani
wygładzona, jak wszystkie inne elementy tego mieszkania, lecz rozrzucona w nieładzie,
jakby ktoś rzucił ją tam zniecierpliwiony.
- Wkłada biżuterię do sejfu w bocznej ścianie szafy, ale nie kładzie się jeszcze do łóżka.
Może idzie pooglądać wiadomości, wypić drinka przed snem.
Prowadząc za sobą Feeneya, Eve przeszła do salonu. Na stole przed sofą leżała zamknięta
walizka, obok niej stał pusty kieliszek.
- Odpoczywa, może myśli o minionym wieczorze, obmyśla strategię na następny dzień
albo planuje ślub córki. Odzywa się jej telełącze. Nie wiemy, kto z nią rozmawiał ani o
czym, ale wiemy, że poderwał  ją do działania. Była już gotowa do snu, ale wraca do

sypialni, wymazawszy uprzednio rozmowę. Ubiera się znowu. Kolejny kostium. Jedzie do
West Endu. Nie zamawia taksówki. Postanawia pojechać metrem. Ciągle pada deszcz.
Eve podeszła do drzwi wyjściowych i naciskając guzik, otworzyła kolejny schowek z
ubraniami. Były tam kurtki, peleryny, męski płaszcz - Hammetta, jak przypuszczała Eve -
i cały zestaw parasolek w różnych kolorach.
- Zabiera parasolkę dopasowaną kolorem do kostiumu. To automatyczny odruch, myślami
jest już przy spotkaniu. Nie bierze ze sobą dużej kwoty, więc nie chodzi tu o pieniądze.
Nie zawiadamia nikogo, bo chce to załatwić sama. Ale kiedy jest już na miejscu, w
“Pięciu Księżycach", nikt do niej nie przychodzi. Czeka prawie godzinę, coraz bardziej
zniecierpliwiona, spogląda na zegarek. Wychodzi kilka minut po pierwszej, z powrotem w
deszcz. Otwiera parasol i rusza do metra. Kipi z wściekłości.
- Elegancka kobieta spędza na darmo godzinę w jakiejś spelunie. - Feeney wygrzebał z
torby następnego orzecha. - Tak, jest wściekła.
- Więc idzie w stronę stacji metra. Deszcz leje jak z cebra. Przechodzi tylko kilka kroków.
Spotyka kogoś, kto prawdopodobnie był tam przez cały czas, czekał, aż ona wyjdzie.
- Nie chce spotykać się z nią w środku - wtrącił Feeney. - Nie chce, by ktoś go zobaczył.
- Zgadza się. Rozmawiają przez kilka minut. Może się  kłócą, nie jest to jakaś wielka
kłótnia, nie ma na to czasu. Na ulicy jest całkiem pusto. Kilka minut później morderca
podrzyna jej gardło, Towers upada na chodnik, wykrwawia się. Czy on planował to od
samego początku?
- Wielu ludzi nosi ze sobą nóż w tej okolicy. - Feeney pocierał brodę w zamyśleniu. - To
nie musiało być zaplanowane. Ale ta pora, to miejsce. Tak, myślę,  że on tak to właśnie
ułożył.
- Ja też. Jedno cięcie.  Żadnych  śladów walki, więc nie zdążyła nawet poczuć się
zagrożona. Morderca nie zabiera jej biżuterii, skórzanej torebki, butów ani pieniędzy.
Bierze tylko parasolkę i odchodzi.
- Dlaczego właśnie parasolka? - Zastanawiał się głośno Feeney.
- Cóż, przecież pada deszcz. Nie wiem, jakiś impuls, pamiątka. O ile czegoś nie
przeoczyłam, to jedyny błąd, jaki popełnił. Kazałam moim ludziom przeszukać najbliższą
okolicę, sprawdzić, czy gdzieś jej nie porzucił.
- Jeśli zostawił ją w tamtej dzielnicy, jakiś narkoman chodzi teraz z fioletową parasolką.
- Tak. - Eve omal nie uśmiechnęła się na tę myśl. - Feeney, skąd on miał pewność, że ona
zmazała to nagranie? Musiał być tego pewien.
- Groził jej?
- Prokurator ma z tym do czynienia każdego dnia. Towers na pewno nie bała się żadnych
gróźb.

- Jeśli były skierowane przeciw niej samej - zgodził się Feeney. - Ale ona miała dzieci. -
Wskazał głową na hologramy w oprawach. - Była nie tylko prawnikiem. Była też matką.
Eve zmarszczyła brwi i podeszła do zdjęć. Zaciekawiona podniosła jedno z nich,
przedstawiające dwójkę dzieci w wieku kilkunastu lat. Gdy dotknęła palcem drugiej
strony, odezwał się głos zakodowany w hologramie.

Cześć, ważna figuro. Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Matki. To wytrzyma trochę
dłużej niż kwiaty. Kochamy cię.

Dziwnie poruszona, Eve odstawiła zdjęcie na miejsce.
- Teraz to dorośli ludzie. Nie są już dzieciakami.
- Dallas, matka zawsze pozostanie matką. Z tego się nigdy nie
wyrasta.
Eve pomyślała, że jej matka nie stosowała się do tych zasad.
- W takim razie nie pozostaje mi nic innego, jak spotkać się z Markiem Angelinim.

Angelini miał biura w budynku Roarke'a, przy Piątej Alei. Eve weszła do znajomego
hallu, wyłożonego wielkimi płytkami. Dokoła ciągnęły się rzędy eleganckich sklepów,
komputerowi przewodnicy namawiali do korzystania z ich usług. Eve przyjrzała się
uważnie najbliższej mapie i ignorując ślizgacze, przeszła na piechotę do wind w
południowym skrzydle.
Szklany walec wywiózł ją na pięćdziesiąte ósme piętro, a potem wypuścił na korytarz o
oślepiająco białych ścianach i szarej podłodze.
Firma “Angelini Exports" zajmowała pięć biur na tym poziomie. W porównaniu z “Roarke
Industries" było to doprawdy maleństwo.
No tak, pomyślała Eve z uśmiechem, ale co nie jest?
Recepcjonistka na widok jej odznaki wpadła w popłoch. Była tak zdenerwowana, że Eve
zastanawiała się po cichu, czy nie trzyma w biurku jakichś nielegalnych substancji. Jednak
dzięki temu znalazła się w biurze Angeliniego zaledwie po kilkudziesięciu sekundach,
niemal wepchnięta tam przez przerażoną recepcjonistkę.
- Panie Angelini, dziękuję, że zechciał mnie pan przyjąć. Proszę przyjąć wyrazy
współczucia.
- Dziękuję, poruczniku Dallas. Proszę, niech pani usiądzie. Nie był taki elegancki jak
Hammett, roztaczał jednak wokół
siebie aurę władzy i siły. Był niski, dobrze zbudowany, czarne włosy zaczesywał do tyłu.
Miał bladą cerę, gęste czarne brwi, niebieskie oczy, długi nos i wąskie usta. Na jego dłoni
błyszczał diamentowy sygnet.

Jeśli odczuwał głęboki żal po stracie byłej żony, ukrywał to znacznie lepiej niż jej
kochanek.
Siedział za biurkiem w kształcie konsolety, trzymał splecione dłonie na gładkim jak
satyna, pustym blacie. Za jego plecami znajdowało się przyciemniane okno z widokiem na
panoramę miasta.
- Przyszła pani w sprawie Cicely.
- Tak. Miałam nadzieję, że zechce mi pan poświęcić trochę czasu i odpowiedzieć na kilka
pytań.
- Jestem do pani dyspozycji, poruczniku. Byliśmy rozwiedzeni, ale nadal pozostawaliśmy
partnerami w interesach i w rodzicielstwie. Podziwiałem ją i szanowałem.
W jego głosie pobrzmiewała ledwie słyszalna nuta obcego akcentu, ślad jego rodzinnego
kraju. Eve przypomniała sobie, że zgodnie z jej informacjami, Marco Angelini spędzał
każdą wolną chwilę we Włoszech.
- Panie Angelini, proszę powiedzieć mi, kiedy po raz ostatni widział się pan z prokurator
To wers.
- Spotkaliśmy się osiemnastego marca, w moim domu na Long Island.
- Przyjechała do pańskiego domu.
- Tak, na dwudzieste piąte urodziny naszego syna. Wspólnie wydawaliśmy przyjęcie z tej
okazji i uznaliśmy, że najwygodniej będzie to zrobić na terenie mojej posiadłości. David,
nasz syn, często zatrzymuje się tam, kiedy jest na Wschodnim Wybrzeżu.
- Od tej pory już pan się z nią nie widział.
- Nie, oboje byliśmy zajęci, planowaliśmy jednak spotkać się za tydzień lub dwa, żeby
omówić sprawy związane ze ślubem Miriny. Naszej córki. - Angelini odchrząknął
dyskretnie. - Przez większą część kwietnia przebywałem w Europie.
- Dzwonił pan do prokurator Towers na kilka godzin przed jej śmiercią.
- Tak. Zostawiłem jej wiadomość, chciałem umówić się z nią na lunch.
- W związku ze ślubem Miriny? - dopytywała się Eve.
- Tak, w związku ze ślubem Miriny.
- Czy rozmawiał pan z prokurator Towers pomiędzy osiemnastym marca a nocą jej
śmierci?
- Kilkakrotnie. - Angelini rozprostował palce, potem złączył je ponownie. - Jak już
powiedziałem, uważaliśmy się za partnerów. Mieliśmy dzieci i trochę wspólnych
interesów.
- Między innymi “Merkurego".
- Tak. - Usta Angeliniego wykrzywiły się w ledwie dostrzegalnym uśmiechu. - Pani jest...
znajomą Roarke'a.

- Tak. Czy dochodziło między państwem do jakichś konfliktów dotyczących wychowania
dzieci czy wspólnych interesów?
- Oczywiście, zawsze pojawiały się takie konflikty. Nauczyliśmy się jednak doceniać
wartość kompromisu, co nie udawało nam się, kiedy jeszcze byliśmy małżeństwem.
- Panie Angelini, kto dziedziczy udziały prokurator Towers w “Merkurym"?
Angelini uniósł lekko brwi.
- Ja, zgodnie z tym, co zostało zapisane w kontrakcie. Przejmę także kilka holdingów i
trochę nieruchomości. Te sprawy reguluje umowa rozwodowa. Ja prowadzę interesy i
doradzam Cicely w sprawach finansowych. Po śmierci któregokolwiek z nas wszystkie te
interesy i zyski przechodzą w ręce drugiego. Widzi pani, oboje zgadzaliśmy się co do
tego, że w końcu cały nasz majątek przekażemy dzieciom.
- Co stanie się teraz z mieszkaniem prokurator Towers, jej biżuterią i wszelkimi
kosztownościami, które nie zostały wymienione w waszej umowie?
- Przypuszczam, że Cicely przekazała je dzieciom. Na pewno zapisała też kilka
drobiazgów przyjaciołom i znajomym.
Eve pomyślała, że musi jak najszybciej sprawdzić zapisy w testamencie Towers.
- Panie Angelini, wiedział pan, że pańska była  żona była związana blisko z George'em
Hammettem?
- Naturalnie.
- I... nie było to dla pana problemem?
- Problemem? Chce pani spytać, poruczniku, czy po niemal dwunastu latach od rozwodu
nie jestem chorobliwie zazdrosny o byłą  żonę? I czy kierowany tą zazdrością nie
poderżnąłem gardła matce moich dzieci i nie zostawiłem jej martwej na ulicy?
- Tak, ujmując rzecz bezpośrednio, właśnie o to pytam.
Angelini mruknął coś po włosku. Coś niezbyt pochlebnego dla policji, jak przypuszczała
Eve.
- Nie, nie zabiłem Cicely.
- Proszę powiedzieć mi, co robił pan tamtej nocy. Zauważyła,  że Angelini zaciska
mocniej zęby, widziała, z jakim
trudem się opanowuje. Jego wzrok był jednak nadal spokojny, niemal beznamiętny.
- Od ósmej wieczorem byłem w swoim domu.
- Sam?
- Tak.
- Czy widział się pan albo rozmawiał z kimś, kto może to potwierdzić?
- Nie. Mam dwóch służących, ale obaj mieli wtedy wolne, dlatego właśnie byłem w
domu. Chciałem popracować w ciszy i spokoju.
- Nie dzwonił pan do nikogo tego wieczoru, nie otrzymał żadnej wiadomości?

Kiedy Eve wróciła do swojego mieszkania, dochodziła już pierwsza w nocy. W głowie
huczało jej od głośnej muzyki, przed oczami miała wciąż migoczące światła reflektorów i
laserów -Mavis uznała,  że najlepszym pomysłem na wieczór będzie wizyta w
konkurencyjnym klubie. Świadoma,  że następnego ranka będzie musiała zapłacić za
szampańską zabawę, Eve skierowała się prosto do sypialni, zrzucając po drodze ubrania.
Pocieszała się tylko, że dzięki temu przynajmniej na kilka godzin zapomniała o sprawie
Cicely Towers. Być może powinna była się martwić,  że nazajutrz nie będzie w stanie
logicznie myśleć, lecz teraz nie miała sił nawet na to.
Naga upadła na łóżko i natychmiast zasnęła.
Obudziła się w ciemności, dziwnie podniecona.
Pieściły ją dłonie Roarke'a. Znała ich dotyk, ich rytm. Serce waliło jej młotem, kiedy ich
usta spotkały się w gwałtownym, namiętnym pocałunku. Był chciwy, rozpalony, nie
zostawiał jej wyboru, nie mogła zrobić nic innego, jak tylko zareagować w ten sam
sposób. Kiedy sięgała po niego, palce Roarke'a już w nią wchodziły, wsuwały się tak
głęboko, że ciało Eve wygięło się w łuk, ogarnięte nagłą rozkoszą.
Jego usta przesuwały się powoli po szyi Eve, objęły jej pierś, ssały mocno. Jego cudowne
dłonie pieściły ją bez ustanku, przybliżając ją coraz bardziej do kolejnego orgazmu.
Szukała jakiegoś oparcia, próbowała pochwycić się czegoś, lecz jej dłonie nie znajdywały
nic w splątanej pościeli. Kiedy znów dotarła na szczyt, wbiła paznokcie w jego plecy,
drapała go bez litości, wplątała palce w jego włosy.
- Boże! - jęknęła cicho, kiedy wszedł w nią tak głęboko, tak cudownie, że omal nie
zemdlała z rozkoszy. Jej ciało wciąż poruszało się własnym rytmem, kiedy opadł na nią,
drżący i spełniony.
Westchnął przeciągle, zadowolony, a potem wyszeptał jej do ucha:
- Przepraszam, że cię zbudziłem.
- Roarke? Och, to ty? Ugryzł ją.
Uśmiechnęła się w ciemności.
- Myślałam, że wrócisz dopiero jutro.
- Udało mi się załatwić wszystko szybciej, niż przewidywałem. Potem trafiłem tutaj.
- Byłam z Mavis. Zaprowadziła mnie w miejsce zwane “Armageddon". Zaczynam
chyba odzyskiwać słuch. - Pogłaskała go po plecach, po czym ziewnęła rozdzierająco. -
To jeszcze nie rano, prawda?
- Nie. - Słysząc zmęczenie w jej głosie, przygarnął  ją do siebie i pocałował w skroń. -
Śpij, kochana.
- Dobrze. - Wykonała jego polecenie w ciągu niecałych dziesięciu sekund.

Roarke obudził się o świcie i zostawił Eve zwiniętą w kłębek na środku łóżka. Przeszedł
do kuchni i zaprogramował autokucharza na kawę i tost. Tost okazał się czerstwy, ale
Roarke był na to przygotowany. Popijając kawę, zasiadł za monitorem i zaczął przeglądać
ostatnie wiadomości finansowe.
Nie mógł się skoncentrować.
Próbował nie myśleć o tym, że Eve wolała swoje łóżko od ich łóżka. Albo od łóżka, które
on chciał uważać za ich wspólne. Nie miał nic przeciwko jej potrzebie prywatności,
doskonale to rozumiał. Lecz jego dom był na tyle duży, że mogła mieć dla siebie całe
skrzydło, gdyby tylko chciała.
Wstał od monitora i podszedł do okna. Nigdy dotąd nie musiał toczyć takiej walki, nie
musiał dostosowywać swoich potrzeb do potrzeb drugiej osoby. Do tej pory zawsze dbał
przede wszystkim o własny interes. Musiał to robić, jeśli chciał przetrwać i odnieść jakiś
sukces.
Niełatwo przychodziło mu pozbyć się tych starych nawyków, gdy poznał Eve.
Niełatwo też przychodziło mu przyznać nawet przed samym sobą, że za każdym razem,
gdy gdzieś wyjeżdżał, ogarniał go niepokój o jej uczucie. Bał się, że przez ten krótki czas
zapomni o nim, przestanie go potrzebować.
Wszystko zaś sprowadzało się do jednej rzeczy, której wciąż mu odmawiała. Oddania.
Odwrócił się od okna i ponownie ruszył do monitora.
- Dzień dobry - przywitała go Eve od drzwi. Uśmiechała się lekko, uradowana jego
widokiem i zadowolona, że wizyta w “Armageddonie" nie przyniosła jednak przykrych
konsekwencji. Czuła się doskonale.
- Twoje tosty są czerstwe.
- Mmm. - Spróbowała jeden z leżących na stole. - Masz rację. - Zawsze bezpieczniej było
zamówić kawę. - Znalazłeś w wiadomościach coś, czym powinnam się martwić?
- Interesuje cię przejęcie “Treegro"?
Przełknęła kawę i przetarła jedno oko wierzchem dłoni.
- Co to jest “Treegro" i kto chce to przejąć?
- “Treegro" to kompania drzewna, a ja ją przejmuję. Eve jęknęła cicho.
- Pieniądze. Myślałam raczej o sprawie Towers.
- Uroczystość pogrzebowa zaplanowana jest na jutro, w katedrze św. Patryka.
- Pójdziesz?
- Jeśli uda mi się przełożyć kilka spotkań. A ty?
- Tak. - Eve oparła się w zamyśleniu o kredens. - Może będzie tam jej zabójca.
Wpatrywała się w Roarke'a, kiedy czytał wiadomości. Pomyślała, że powinien wydawać
się w jej kuchni zupełnie nie na miejscu, w swojej drogiej, starannie uszytej koszuli, z

zadbaną grzywą czarnych włosów, odrzuconych na plecy. Czekała, aż zacznie tak właśnie
tutaj wyglądać.
- Jakiś problem? - mruknął, świadom, że Eve patrzy nań już od dłuższego czasu.
- Nie. Zastanawiam się tylko... Jak dobrze znasz Angeliniego?
- Marca? - Roarke zmarszczył brwi, ujrzawszy na ekranie jakieś zaskakujące informacje,
wyjął notebook i coś w nim zapisał. -Spotykamy się dość często. Zazwyczaj ostrożny
biznesmen, zawsze oddany ojciec. Woli przebywać we Włoszech, ale zarządza
interesami z Nowego Jorku. Hojnie obdarowuje Kościół katolicki.
- Sporo zyska na śmierci Towers. Może to nic ważnego, ale kazałam Feeneyowi
sprawdzić.
- Mogłaś zapytać mnie - mruknął Roarke. - Powiedziałbym ci, że Marco ma kłopoty. Ale
nie są to poważne kłopoty - dodał, widząc błysk w oczach Eve. - W zeszłym roku dokonał
kilku nierozsądnych zakupów.
- Mówiłeś, że jest ostrożny.
- Mówiłem, że zazwyczaj jest ostrożny. Kupił kilka religijnych artefaktów, nie
sprawdziwszy dokładnie ich autentyczności, dał się ponieść emocjom. Potem okazało się,
że to podróbki. Marco poniósł spore straty.
- Jak duże?
- Ponad trzy miliony. Mogę podać ci za jakiś czas dokładną kwotę, jeśli chcesz. Odrobi to
- dodał Roarke, zbywając trzy miliony dolarów wzruszeniem ramion. Eve wiedziała, że
nigdy do tego nie przywyknie. - Musi tylko skupić się na kilku innych interesach.
Przypuszczam, że bardziej ucierpiała na tym jego duma niż majątek.
- Ile są warte udziały Towers w “Merkurym"?
- Dzisiaj? - Roarke sprawdził coś na monitorze i policzył szybko w myślach. - Pomiędzy
pięć a siedem.
- Milionów?
- Tak - powiedział z ledwie dostrzegalnym uśmiechem. -Oczywiście.
- Dobry Boże. Nic dziwnego, że mogła żyć jak królowa.
- Marco bardzo dobrze zainwestował jej pieniądze. Chciał, by matka jego dzieci mogła
żyć na odpowiednim poziomie.
- Podejrzewam, że “odpowiedni poziom" znaczy dla nas dwojga zupełnie co innego.
- Prawdopodobnie. - Roarke wstał, by ponownie napełnić filiżanki kawą. Za oknem
przemknął autobus powietrzny, za którym ciągnęła cała flota prywatnych przewoźników. -
Myślisz, że Marco zabił ją, by odrobić te straty?
- Pieniądze to motyw, który nigdy nie wychodzi z mody. Przesłuchiwałam go wczoraj.
Wiedziałam, że coś mi nie pasuje. Teraz zaczynam już rozumieć co.

Przyjęła od Roarke'a filiżankę ze świeżą kawą, podeszła do okna, za którym pojawiało się
coraz więcej pojazdów, potem ponownie wróciła na środek kuchni. Szlafrok zsuwał się z
jej ramion. Roarke poprawił go troskliwie. Wiedział, że znudzeni pasażerowie czyhają z
lornetkami na takie właśnie okazje.
- Więc mamy ten spokojny rozwód w przyjacielskiej atmosferze - mówiła Eve - ale kto go
zaproponował? Rozwód to dla katolików bardzo skomplikowana sprawa, szczególnie gdy
w grę wchodzą dzieci. Muszą chyba otrzymać jakieś specjalne pozwolenie, prawda?
- Unieważnienie ślubu - sprostował Roarke. - To bardzo trudne, ale zarówno Cicely, jak i
Marco mają znajomych wśród hierarchów Kościoła.
- Angelini nie ożenił się ponownie - zauważyła Eve, odstawiając filiżankę. - Z moich
informacji wynika, że od czasu rozwodu nie zaangażował się w żaden związek. Towers
już od kilku lat spotykała się z Hammettem. Co czuł Angelini, wiedząc,  że matka jego
dzieci sypia z partnerem od interesów?
- Gdyby chodziło o mnie, zabiłbym tego partnera.
- Ty? - Eve zerknęła na niego spod oka. - Ty zabiłbyś ich oboje.
- Jak ty mnie dobrze znasz. - Roarke podszedł do niej i położył dłonie na jej ramionach. -
Co do “Merkurego", to musisz pamiętać,  że Angelini ma w nim takie same udziały jak
Cicely.
- Cholera. - Eve pokręciła głową z irytacją. - Pieniądze, pieniądze, wszędzie pieniądze.
Ale muszę  iść tym tropem, dopóki nie znajdę innego. - Roarke wciąż stał przed nią,
obejmował dłońmi jej ramiona, patrzył jej prosto w oczy. - Na co się gapisz?
- Na ten błysk w twoich oczach. - Delikatnie musnął ustami jej usta, a po chwili zrobił to
jeszcze raz. - Współczuję Marcowi, bo pamiętam, jak czuje się człowiek, który musi
znosić to spojrzenie.
- Ty nikogo nie zabiłeś - przypomniała mu Eve. - Przynajmniej ostatnio.
- Tak, ale wtedy nie byłaś tego taka pewna, a mimo to... pociągałem cię. Teraz jes... -
Głośne buczenie zegarka przerwało mu w pół słowa. - Do diabła. Porozmawiamy o tym
jeszcze. Mam spotkanie.
To dobrze, pomyślała Eve. Rozpalona krew nie pozwala na trzeźwe myślenie.
- Więc spotkamy się później.
- W domu?
Eve spuściła wzrok.
- U ciebie, jasne.
Kryjąc grymas zniecierpliwienia, Roarke włożył marynarkę. Gdy dotknął ręką wypchanej
kieszeni, przypomniał sobie o czymś jeszcze.
- Byłbym zapomniał. Przywiozłem ci prezent z Australii. Eve z ociąganiem przyjęła od
niego wąskie, długie pudełko.

Kiedy je otworzyła, niechęć ustąpiła zdumieniu. I panice.
- Boże, Roarke! Czyś ty oszalał?
To był brylant. Eve znała się na tym dość dobrze, by mieć pewność. Kamień w kształcie
łzy osadzony był w złotej oprawie i zawieszony na delikatnym złotym  łańcuszku. Był
duży, prawie tak duży jak jej kciuk.
- Nazywają to Łzą Olbrzyma- wyjaśnił Roarke niedbałym tonem, wyciągając naszyjnik z
pudełka i zakładając go na szyję Eve. - Wydobyto go sto pięćdziesiąt lat temu. Akurat
pojawił się na aukcji, kiedy przyjechałem do Australii. - Roarke cofnął się o krok i
przyjrzał uważnie swej wybrance. - Doskonale do ciebie pasuje. Tak myślałem. - Spojrzał
na jej twarz i uśmiechnął się. - Och, widzę, że liczyłaś na kiwi. Cóż, następnym razem. -
Kiedy pochylił się, by pocałować  ją na pożegnanie, Eve powstrzymała go raptownie,
kładąc dłoń na jego piersiach. - Jakiś problem?
- To szaleństwo. Chyba nie przypuszczasz, że przyjmę od ciebie coś podobnego?
- Czasami nosisz przecież biżuterię - wskazał palcem na złoty kolczyk w jej uchu.
- Tak, tyle że kupuję ją na straganie.
- A ja nie - odparł Roarke swobodnie.
- Weź to.
Zaczęła ściągać łańcuszek, lecz zamknął dłoń na jej dłoni.
- Nie pasuje do mojego garnituru. Eve, kiedy ofiarowuję ci jakiś podarunek, nie musisz
być blada jak ściana. - Zniecierpliwiony potrząsnął nią lekko. - Kiedy to zobaczyłem, od
razu pomyślałem o tobie. Boże, zawsze myślę o tobie. Kupiłem to, bo cię kocham. Kiedy
to wreszcie zaakceptujesz?
- Nie zrobisz mi tego. - Starała się za wszelką cenę zachować spokój, całkowity spokój.
Bo miała rację, zupełną rację. Nie bała się jego gniewu, niejednokrotnie już widziała ten
ogień w jego oczach. Lecz kamień na szyi ciążył jej jak młyńskie koło i bardzo obawiała
się tego, co reprezentował.
- Nie zrobię ci czego, Eve? Czego?
- Nie będziesz dawał mi brylantów. - Przerażona i wściekła, odsunęła się od niego. - Nie
zmusisz mnie, bym wzięła od ciebie coś, czego nie chcę, albo bym stała się tym, kim być
nie mogę. Myślisz, że nie wiem, do czego dążysz od kilku miesięcy? Myślisz, że jestem
głupia?
Jego oczy stały się zimne i twarde jak kamień na jej szyi.
- Nie, nie myślę,  że jesteś  głupia. Myślę,  że jesteś tchórzem. Eve odruchowo uniosła
pięść. O, jak bardzo chciałaby zmazać
ten pewny siebie uśmieszek z jego twarzy. Zrobiłaby to, gdyby nie miał racji. Użyła więc
innej broni.

- Myślisz, że możesz uzależnić mnie od siebie, przyzwyczaić do życia w tej twojej
fortecy, do jedwabnych sukni i klejnotów? Do diabla, wcale mi na tym nie zależy!
- Wiem o tym doskonale.
- Nie potrzebuję twojego wymyślnego jedzenia, twoich podarunków i słodkich słówek.
Przejrzałam cię, Roarke. Powtarzaj regularnie “kocham cię", aż ona nauczy się
odpowiadać. Jak dobrze wytresowany piesek.
- Jak piesek - powtórzył lodowatym tonem. - Widzę, że się myliłem. Jednak jesteś głupia.
Myślisz, że tu chodzi o władzę, o kontrolę nad tobą? Myśl sobie, co chcesz. Mam już tego
dość, nie pozwolę, byś dalej deptała moje uczucia. Popełniłem błąd, ale mogę go jeszcze
naprawić.
- Ja nigdy...
- Nie, ty nigdy -przerwał jej ostro. - Nigdy nie zaryzykowałaś, nigdy nie odważyłaś się
narazić swojej dumy na szwank i odpowiedzieć mi tym samym. Trzymasz to miejsce jak
wyjście bezpieczeństwa, zamiast przeprowadzić się do mnie. Pozwoliłem ci narysować
linię, Eve, a teraz sam ją przesuwam. - Teraz nie kierowała nim już wściekłość, lecz
dotkliwy ból. I prawda. - Chcę mieć wszystko - powiedział krótko - albo nic.
Nie przestraszy się. Nie wpadnie w panikę jak podlotek na pierwszej randce.
- Co to ma właściwie oznaczać?
- Że seks to za mało.
- Przecież to nie tylko seks. Wiesz dobrze...
- Nie, nie wiem. Teraz wybór należy tylko do ciebie. Zawsze do ciebie należał. Ale teraz
będziesz musiała podjąć ostateczną decyzję.
- Wkurzają mnie takie zagrania.
- Szkoda. - Po raz ostatni obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem. - Żegnaj, Eve.
- Nie możesz tak po prostu wyjść...
- Owszem. - Tym razem już się nie obejrzał. - Mogę.
Eve nie wierzyła własnym uszom, kiedy z korytarza dobiegł ją trzask zamykanych drzwi.
Przez dłuższą chwilę stała jak przykuta do podłogi, zupełnie nieruchoma. Potem zaczęła
drżeć, z wściekłości oczywiście, jak sama sobie wmawiała. Zerwała z szyi drogocenny
kamień i rzuciła go na stół.
Myślał pewnie, że będzie się przed nim płaszczyć, błagać, by z nią został. Cóż, grubo się
pomylił. Eve Dallas nie płaszczyła się przed nikim, nie błagała nikogo.
Zamknęła oczy, starając się zapanować nad bólem gorszym od tego, jaki zadaje promień
lasera. Kim, do diabła, jest Eve Dallas? -myślała. I czy nie o to właśnie chodzi w tym
wszystkim?

Odgrodziła się od tego. Nie miała innego wyboru. Przede wszystkim praca. Jeśli nie
będzie dobrą policjantką, nie będzie nikim. Czuła się pusta i bezbronna jak przed laty, gdy
jako małe dziecko leżała obita i przerażona w ciemnej alejce w Dallas.
Mogła uciec w pracę. Oddać się całkowicie jej wymaganiom. Kiedy stała w biurze
komendanta Whitneya, znów była tylko policjantką prowadzącą  śledztwo w sprawie
morderstwa.
- Miała wielu wrogów, komendancie.
- Jak my wszyscy. - Odzyskał już spokój i zdolność do chłodnej kalkulacji. Rozpacz nie
mogła wziąć góry nad odpowiedzialnością.
- Feeney przygotowuje listę wszystkich osób oskarżanych przez prokurator Towers.
Interesują nas przede wszystkim ci, którzy zostali skazani na dożywocie, sprawdzamy ich
rodziny i znajomych. Ktoś, kto trafił za kratki na całe życie, z pewnością chciałby zemścić
się w najgorszy z możliwych sposobów. Następni w kolejności są dewianci i szaleńcy.
Takim typkom czasami udaje się prześliznąć przez różne testy i trafić do normalnego
więzienia. Towers zapuszkowała ich całą masę, a niektórzy wyszli już z powrotem na
wolność.
- To bardzo czasochłonne zadanie, poruczniku Dallas. Whitney chciał dać jej w ten
sposób do zrozumienia, że powinna
liczyć się z budżetem, Eve udawała jednak, że nie rozumie aluzji.
- Cieszę się, że przydzielił mi pan do pomocy Feeneya. Bez niego nie poradziłabym sobie
z tym wszystkim. Komendancie, sporządzenie tej listy to standardowa procedura, ale
moim zdaniem to nie był atak na prokuratora.
Whitney oparł się wygodniej na krześle i przechylił głowę; czekał.
- Myślę,  że to była jakaś sprawa osobista. Towers chciała kogoś chronić. Wymazała
nagranie z telełącza.
- Czytałem raport, poruczniku. Chce pani powiedzieć,  że Towers zamieszana była w
jakieś nieczyste interesy?
- Pyta mnie pan o to jako przyjaciel czy jako mój przełożony? Whitney obnażył zęby w
niekontrolowanym grymasie. Stoczywszy krótką walkę z samym sobą, skinął głową.
- Słuszna uwaga, poruczniku. Jako pani przełożony.
- Nie wiem, czy to były nieczyste interesy. Wydaje mi się tylko, że to nagranie zawierało
coś, co ofiara chciała zachować tylko dla siebie. Było to na tyle ważne, że zdecydowała się
ubrać i wyjść z mieszkania w środku deszczowej nocy. Ten tajemniczy ktoś był pewien, że
Towers przyjdzie sama i że nie zostawi nagrania tej rozmowy. Komendancie, muszę
porozmawiać z pozostałymi członkami jej rodziny, z przyjaciółmi, z pańską żoną.
Zaakceptował to albo starał się zaakceptować. Przez całe życie starał się trzymać swych
najbliższych z dala od tej paskudnej pracy. Teraz musiał się poddać.

- Zna pani mój adres, poruczniku. Skontaktuję się teraz z żoną i powiem jej, że ją pani
odwiedzi.
- Tak jest. Dziękuję.

Whitneyowie mieszkali w przytulnym, piętrowym domu na przedmieściach White Plains.
Anna Whitney wychowała tutaj swoje dzieci i to wychowała je dobrze, przedkładając
obowiązki matki nad karierę zawodową. Nie skusiła jej wcale pensja, jaką państwo
oferowało niepracującym matkom. Pragnęła towarzyszyć swym dzieciom na każdym
etapie dorastania, obserwować ich rozwój.
Zasłużyła na swoją pensję. Teraz, kiedy dzieci były już dorosłe, starała się też zasłużyć
dobrze na emeryturę, pielęgnując starannie dom, dbając o męża i reputację doskonałej
gospodyni. Gdy tylko mogła, sprowadzała do siebie dzieci i wnuki. Wieczorami urządzała
przyjęcia dla przyjaciół.
Anna Whitney nienawidziła samotności.
Była jednak sama, gdy przyjechała do niej Eve. Jak zawsze wyglądała elegancko i
schludnie. Miała delikatny makijaż, do którego używała najlepszych, starannie dobranych
kosmetyków. Jej włosy spięte były z tyłu głowy, odsłaniając proporcjonalną ładną twarz.
Była ubrana w prosty kostium z dobrej amerykańskiej bawełny. Przywitała Eve, podając
jej dłoń, na której nosiła tylko złotą obrączkę.
- Poruczniku Dallas, mąż uprzedził mnie o pani wizycie.
- Przepraszam, że panią nachodzę.
- Niech pani nie przeprasza. Jestem żoną policjanta. Proszę wejść. Przygotowałam
lemoniadę. Niestety, tylko z koncentratu. Tak trudno teraz o mrożony czy świeży sok.
Może jeszcze trochę za wcześnie na lemoniadę, ale miałam ochotę napić się czegoś
słodkiego.
Anna trajkotała, prowadząc Eve do salonu. Lemoniada była bardzo dobra. Eve nie
omieszkała powiedzieć o tym gospodyni.
- Wie pani, że pogrzeb odbędzie się jutro o dziesiątej?
- Tak, wiem. Będę tam.
- Przygotowaliśmy już ogromne ilości kwiatów. Kiedy już będzie po wszystkim, rozdamy
je... ale pani nie przyszła tutaj, by słuchać opowieści o pogrzebie.
- Prokurator Towers była pani przyjaciółką.
- Była przyjaciółką moją i mojego męża.
- Jej dzieci mieszkają teraz u pani?
- Tak. Przed chwilą pojechały z Markiem do katedry, by omówić z arcybiskupem
szczegóły ceremonii.
- Zdaje się, że utrzymują dość bliskie stosunki ze swoim ojcem.

- Tak.
- Pani Whitney, dlaczego więc zamieszkały tutaj, a nie u ojca?
- Wszyscy uznaliśmy,  że tak będzie lepiej. Ten dom, dom Marca, przywołuje wiele
wspomnień. Cicely mieszkała tam z dziećmi, kiedy były małe. Chodzi też o media. Nie
znają naszego adresu, a chcieliśmy ochronić dzieci przed dziennikarzami. Teraz obsiedli
biednego Marca. Oczywiście, jutro to się zmieni.
Jej szczupłe palce skubały nerwowo skraj kostiumu, potem znieruchomiały na chwilę.
- Będą musiały stawić temu czoło. Wciąż nie otrząsnęły się z szoku. Nawet Randall.
Randall Slade, narzeczony Miriny. Cicely była mu bardzo bliska.
- On też jest tutaj?
- Nie zostawiłby przecież Miriny w takiej chwili. To silna młoda kobieta, poruczniku, ale
nawet silne kobiety potrzebują od czasu do czasu wsparcia.
Eve odsunęła od siebie obraz Roarke'a, który pojawił się nagle w jej umyśle. Kosztowało
ją to sporo wysiłku, a kiedy przemówiła, jej głos brzmiał nieco bardziej oficjalnie, niż
chciała. Zadała Annie szereg rutynowych pytań, potem zaś poprosiła ją o jakieś  własne
spostrzeżenia.
- Wciąż zastanawiam się, dlaczego pojechała do tamtej dzielnicy, co ją opętało - mówiła
Anna. - Cicely potrafiła być uparta, z pewnością miała silną wolę, rzadko jednak dawała
się ponosić emocjom, a już nigdy nie bywała lekkomyślna.
- Rozmawiała z panią, zwierzała się pani?
- Byłyśmy jak siostry.
- Więc gdyby znalazła się w jakichś tarapatach, powiedziałaby pani o tym? Gdyby
kłopoty miał ktoś z jej bliskich?
- Tak sądzę. Na pewno próbowałaby sama rozwiązać taki problem. - W jej oczach
pojawiły się  łzy, szybko jednak zapanowała nad słabością. - Ale wcześniej czy później
zwierzyłaby mi się ze wszystkiego.
Gdyby miała na to czas, pomyślała Eve.
- O czym rozmawiały panie podczas ostatnich spotkań? Może jednak czymś się martwiła?
- Nie, omawiałyśmy tylko ślub jej córki, żartowała, że robi się coraz starsza i że niedługo
zostanie pewnie babcią. Nie - roześmiała się Anna, ujrzawszy zdumioną minę Eve. -
Mirina nie jest w ciąży, choć Cicely bardzo by tego chciała. Zawsze też martwiła się o
Davida: czy się wreszcie ustatkuje? Czy jest szczęśliwy?
- A jest?
Anna spochmurniała nagle, potem szybko opuściła głowę.
- David jest bardzo podobny do ojca. Uwielbia zarabiać pieniądze, prowadzić interesy.
Często podróżuje, szuka nowych okazji, nowych możliwości. Bez wątpienia to on
przejmie wszystkie interesy Marca, jeśli ten zdecyduje się kiedyś je porzucić. -Zawahała

się, jakby chciała jeszcze coś dodać, potem jednak szybko zmieniła temat. - Natomiast
Mirina woli mieszkać w jednym miejscu. Prowadzi sklep w Rzymie. Tam właśnie poznała
Randalla. Jest projektantem. Sklep Miriny sprzedaje teraz wyłącznie jego kolekcje. To
bardzo utalentowany młodzieniec. To jego dzieło - dodała, wskazując na kostium, który
miała na sobie.
- Jest śliczny. Więc, o ile pani wiadomo, prokurator Towers nie miała jakichś specjalnych
powodów, by martwić się o dzieci? Nie istniało nic, co czułaby się w obowiązku ukryć
czy wyciszyć?
- Ukryć? Nie, oczywiście, że nie. Mirina i David to inteligentni i uczciwi ludzie sukcesu.
- A jej mąż? Zdaje się, że ma jakieś kłopoty finansowe?
- Marco? Naprawdę? - Anna zbyła to wzruszeniem ramion. -Jestem pewna, że sobie z tym
poradzi. Cicely lubiła zajmować się interesami, mnie to raczej nużyło.
- Więc prokurator Towers była zaangażowana w ich wspólne interesy? Bezpośrednio?
- Oczywiście. Zawsze chciała wiedzieć, co dzieje się z jej pieniędzmi, i decydować o
kolejnych posunięciach. Nigdy nie mogłam zrozumieć, jak radzi sobie z takim natłokiem
spraw. Gdyby Marco miał jakieś poważne problemy, na pewno wiedziałaby o tym i
zaproponowała mu co najmniej kilka sposobów ich rozwiązania. Była bardzo inteligentna.
- Głos Anny załamał się nagle. Zakryła usta dłonią.
- Przykro mi, pani Whitney.
- Nie, proszę nie przepraszać. Już mi lepiej. Dobrze się stało, że jej dzieci mieszkają teraz
u nas. Wydaje mi się, że ja zastępuję im do pewnego stopnia Cicely. Nie mogę robić tego
co pani i znaleźć jej mordercy, ale przynajmniej mogę opiekować się jej dziećmi.
- Mają szczęście, że znalazły kogoś takiego jak pani - mruknęła Eve, zaskoczona nie tylko
tymi słowami, ale i faktem, że naprawdę tak myśli. Do tej pory nie miała zbyt dobrego
zdania o Annie Whitney. -Pani Whitney, czy może pani powiedzieć mi coś o stosunkach
łączących prokurator Towers z George'em Hammettem?
Anna uniosła wyżej głowę.
- Byli bliskimi, oddanymi sobie przyjaciółmi.
- Pan Hammett powiedział mi, że byli także kochankami. Anna prychnęła głośno. Była
tradycjonalistką i wcale się tego
nie wstydziła.
- Tak, to prawda. Ale on nie był odpowiednim mężczyzną dla Cicely.
- Dlaczego?
- Ze względu na jego styl życia. Bardzo lubię George'a i muszę przyznać, że tworzyli z
Cicely wspaniałą parę. Ale kobieta nie może być szczęśliwa, kiedy co noc wraca do
pustego mieszkania i pustego łóżka. Ona potrzebowała stabilizacji. George chciał mieć
kochankę i jednocześnie pozostać niezależny. Przekonał Cicely, że i ona tego chce.

- A nie chciała?
- Nie chciałaby - warknęła Anna, najwyraźniej powracając do jakiegoś starego sporu. -
Praca to nie wszystko, mówiłam jej o tym nieraz. Cicely po prostu nie traktowała związku
z George'em na tyle poważnie, by ryzykować.
- Ryzykować?
- Mówię o ryzyku emocjonalnym - odparła Anna, zniecierpliwiona. - Wy, policjanci,
bierzecie wszystko tak dosłownie. Bardziej zależało jej na tym, by utrzymać swoje życie
w dotychczasowym porządku, niż burzyć ten porządek, angażując się w poważny związek
z mężczyzną.
- Odniosłam wrażenie, że pan Hammett bardzo tego żałuje i że bardzo ją kochał.
- Jeśli tak było, to dlaczego nie próbował na nią naciskać? -spytała Anna, a w jej oczach
znów pojawiły się łzy. - Wtedy nie umarłaby sama, prawda? Nie byłaby samotna.

Eve jechała powoli przez ciche przedmieścia. Kierowana jakimś niewytłumaczalnym
impulsem, zatrzymała się na poboczu i opadła na fotel. Musiała pomyśleć. Nie o Roarke'u,
oczywiście. Ta kwestia nie wymagała już żadnego namysłu. Została przesądzona.
Po chwili wywołała swój biurowy komputer i zleciła mu wyszukanie danych dotyczących
Davida Angeliniego. Jeśli rzeczywiście był podobny do swego ojca, to mógł dokonać
jakichś nieudanych inwestycji. Kierując się tym samym tropem, kazała sprawdzić
Randalla Slade'a i sklep w Rzymie. Pomyślała, że jeśli znajdzie cokolwiek podejrzanego,
sprawdzi listy pasażerów wszystkich lotów z Europy do Nowego Jorku.
Do diabła, kobieta, która nie ma żadnych zmartwień, nie opuszcza^ swego wygodnego
ciepłego mieszkanka w środku deszczowej nocy.
Eve po raz kolejny próbowała odtworzyć w głowie przebieg tamtych wydarzeń.
Jednocześnie przyglądała się leniwie okolicy. Patrzyła na stare, rozłożyste drzewa,
zadbane ogródki, na piętrowe domki.
Ciekawe, jak wyglądałoby jej życie, gdyby wychowywała się w takim miejscu. Czy
czułaby się bezpieczna i pewna siebie, czy wiedziałaby w ogóle o istnieniu brudnych ulic,
śmierdzących, zaniedbanych mieszkań, strachu i upokorzeniu?
Może tutaj też mieszkali ojcowie^ którzy wieczorem wślizgują się ukradkiem do sypialni
swych małych córeczek? Trudno jej było w to uwierzyć. Tutejsi ojcowie na pewno nie
śmierdzieli tanim alkoholem i potem, nie mieli grubych paluchów, które wpychali w czułe
miejsca swych dzieci.
Eve spostrzegła nagle, że kołysze się na fotelu. Stłumiła szloch. Nie pozwoli sobie na to.
Nie będzie nic pamiętać. Nie pozwoli, by znów pojawiła się w jej umyśle ta okrutna twarz,
nie poczuje znów brutalnego uścisku dłoni, która tłumiła jej krzyki.

Nie zrobi tego. To wszystko przydarzyło się komuś innemu, jakiejś małej dziewczynce,
której imienia nawet nie pamiętała. Gdyby pozwoliła sobie na chwilę  słabości, gdyby
przypomniała sobie to wszystko, znów stałaby się  tą bezradną dziewczynką, a nie
dzisiejszą Eve.
Odrzuciła głowę do tyłu i starała się uspokoić rozedrgane nerwy.
Gdyby nie użalała się tak nad sobą, już dawno zauważyłaby
kobietę, która wybiła właśnie okno w domu po drugiej strome ulicy.
Eve skrzywiła się lekko. Zastanawiała się, czy naprawdę chce przysparzać sobie
papierkowej roboty.
Potem pomyślała o ludziach, którzy wrócą wieczorem do domu i odkryją,  że przepadł
dorobek wielu lat ich pracy. Wzdychając ciężko, wysiadła z samochodu. Kobieta była już
prawie w środku mieszkania, kiedy dopadła ją Eve. Tarcza ochronna budynku została
zdezaktywowana tanim blokerem, jaki można dostać w każdym sklepie z urządzeniami
elektronicznymi. Kręcąc głową nad naiwnością bogatych mieszkańców przedmieść, Eve
poklepała złodziejkę po tyłku, który ta próbowała właśnie przecisnąć przez wąskie
okienko. - Zapomniała pani kodu?
Odpowiedzią był potężny kopniak, który trafił Eve w ramię. Padając na rabatkę ze świeżo
rozkwitłymi tulipanami, pomyślała, że i tak może mówić o szczęściu, zachowała bowiem
całą twarz i wszystkie zęby. Kiedy wstawała z ziemi, złodziejka wyskoczyła z okna jak
korek z butelki i rzuciła się do ucieczki.
Gdyby nie ów paskudny kopniak, Eve pewnie pozwoliłaby jej uciec. Teraz jednak,
rozjuszona bólem, dopadła złodziejki potężnym skokiem i obie runęły na grządki bratków.
- Zabieraj ze mnie te łapska albo cię zabiję. Eve pomyślała, że być może wcale nie są to
czcze pogróżki. Kobieta była od niej cięższa co najmniej o dwadzieścia funtów.
Aby więc zapobiec takiej ewentualności, przygniotła łokciem jej tchawicę i sięgnęła pod
odznakę.
- Wpadłaś, ptaszyno. Kobieta przewróciła oczami.
- A co, do diabła, robi tutaj glina z miasta? Nie wiesz, gdzie jest Manhattan, idiotko?
- Wygląda na to, że się zgubiłam. - Wyłącznie dla własnej satysfakcji Eve przycisnęła
nieco mocniej łokieć, drugą zaś ręką wyciągnęła komunikator i wezwała najbliższy patrol.

Następnego ranka ramię Eve było równie obolałe jak jej uszy po wizycie w
“Armageddonie". Nie pomogły jej zapomnieć o tym ani dodatkowe godziny pracy
spędzone z Feeneyem, ani samotna noc w pustym łóżku. Nie znosiła środków
przeciwbólowych, dlatego też przed wyjściem na pogrzeb zażyła tylko pojedynczą dawkę
najłagodniejszego z takich medykamentów.
Minionej nocy natrafiła wraz z Feeneyem na smakowity kąsek. W ciągu ostatnich sześciu
miesięcy David Angelini wycofał ze swych kont trzy ogromne lokaty na łączną sumę
miliona sześciuset tysięcy i trzydziestu dwóch dolarów amerykańskich.
Stanowiło to ponad dwie trzecie jego oszczędności. Wszystkie pieniądze pobrał w
anonimowych żetonach kredytowych i gotówce.
Nadal sprawdzali Randalla Slade'a i Mirinę, jak dotąd jednak nie znaleźli niczego
interesującego. Ot, szczęśliwa młoda para na progu małżeństwa.
Bóg jeden wie, jak można być szczęśliwym w takiej sytuacji, rozmyślała ponuro Eve,
zakładając szary kostium.
Kiedy zaczęła go zapinać, zrozumiała, że nadal brakuje jej jednego guzika. Przypomniała
sobie, że ma go Roarke, że nosi go ze sobą jak jakiś talizman o tajemnej mocy. Miała na
sobie ten sam kostium, kiedy spotkała go po raz pierwszy - na pogrzebie. Przeczesała
dłonią włosy i uciekła z pustego mieszkania, zostawiając za sobą bolesne wspomnienia.

Kiedy Eve dotarła na miejsce, katedra św. Patryka pękała w szwach. Policjanci w
galowych błękitnych mundurach otaczali szpalerem całą okolicę. Eve pomyślała, że to
swego rodzaju straż honorowa dla prawniczki, która cieszyła się niekłamanym szacunkiem
policji. Zatłoczona zwykle aleja została zablokowana dla ruchu ulicznego i powietrznego,
na chodniku naprzeciwko katedry kłębił się tłum dziennikarzy.
Gdy po raz trzeci Eve została wylegitymowana przez umundurowanego policjanta,
przypięła odznakę do ubrania i już bez przeszkód dotarła do starego budynku katedry.
Nie przepadała za kościołami. Z powodów, których wolała nie zgłębiać, budziły w niej
poczucie winy. Powietrze we wnętrzu katedry przesycone było zapachem wosku i
kadzidła. Niektóre rytuały, myślała Eve, zasiadając w bocznej ławce, są równie stare jak
sama Ziemia. Wiedziała już, że tego ranka nie uda jej się porozmawiać z krewnymi Cicely
Towers, więc całkowicie oddała się obserwacji.
Od kilkunastu lat katolickie msze znów odprawiane były po łacinie. Eve przypuszczała, że
to dodaje im aury tajemniczości i jednoczy w pewien sposób członków Kościoła.
Starożytny język doskonale pasował do mszy pogrzebowej.
Głos kapłana dudnił w przestronnym wnętrzu świątyni, odbijał się od sklepionego wysoko
sufitu i powracał do wiernych, którzy odpowiadali mu zgodnym chórem. Eve przyglądała

się w milczeniu gościom stłoczonym w drewnianych ławach. Politycy i dygnitarze
siedzieli z pochylonymi głowami, widziała też z dala członków rodziny. Kiedy Feeney
usiadł obok niej, przechyliła lekko głowę i wyszeptała:
- Angelini. Ta obok to pewnie jego córka.
- Z narzeczonym.
- Mhm. - Eve przyglądała się przez chwilę parze młodych narzeczonych. Kobieta była
drobna i zgrabna, miała złote włosy, podobnie jak jej matka. Czarna suknia okrywała
szczelnie niemal całe jej ciało, od szyi aż po kostki u nóg. Nie nosiła welonu ani ciemnych
okularów, które ukryłyby jej spuchnięte, zapłakane oczy. Roztaczała wokół siebie aurę
powagi, smutku i prostoty.
Obok niej stał Randall Slade, wysoki, młody mężczyzna o uderzającej, niemal
wyzywająco przystojnej twarzy, którą Eve zapamiętała dobrze ze zdjęć wygenerowanych
przez jej komputer; mocna szczęka, długi nos, oczy ukryte pod ciężkimi powiekami.
Wydawał się duży i silny, lecz jego ręka obejmowała Mirinę delikatnym, czułym gestem.
Po drugiej stronie Angeliniego stał jego syn. Starał się nie dotykać ojca, jakby żywił doń
jakąś głęboką urazę. Stał sztywno wyprostowany, wpatrzony przed siebie, jego twarz nie
wyrażała żadnych uczuć. Był odrobinę niższy od ojca, miał ciemne włosy i oczy. Eve
pomyślała, że jest chyba samotny. Bardzo samotny.
Ostatnią osobą zajmującą miejsce w rodzinnej ławie był George Hammett. W następnym
rzędzie siedział komendant Whitney, jego żona i rodzina.
Eve wiedziała, że w katedrze jest Roarke. Dojrzała go już kilkakrotnie u boku jakiejś
zapłakanej blondynki. Teraz, kiedy Eve znów zerknęła w jego stronę, Roarke nachylał się
właśnie nad swą towarzyszką i powiedział coś, po czym nieznajoma oparła głowę na jego
ramieniu.
Eve nie mogła zapanować nad nagłym odruchem zazdrości. Wściekła na samą siebie,
powiodła wzrokiem po tłumie i natrafiła na twarz C.J. Morse'a.
- Jak ten dupek się tutaj dostał?
Feeney, dobry katolik, skrzywił się, słysząc plugawe słowa we wnętrzu świątyni.
- Kto?
- Morse. Jest tam, po lewej stronie.
Feeney odwrócił lekko głowę i dostrzegł reportera.
- W takim tłumie kilku cwaniakom udało się pewnie przechytrzyć ochronę.
Eve zastanawiała się przez chwilę, czy nie wyrzucić Morse'a z kościoła, potem jednak
doszła do wniosku, że wywołując podobne zamieszanie, oddałaby mu tylko przysługę.
- Pieprzyć go.
Feeney syknął cicho, jakby ktoś właśnie boleśnie go uszczypnął.
- Jezu, Dallas, jesteś w kościele.

- Skoro Bóg zdecydował się stworzyć takiego gnojka jak on, musi teraz wysłuchać moich
narzekań.
- Miej choć odrobinę szacunku.
Eve spojrzała ponownie na Mirinę, która ukryła w dłoniach zapłakaną twarz.
- Mam mnóstwo szacunku - mruknęła. - Mnóstwo. - Z tymi słowy wysunęła się z ławki i
ruszyła do wyjścia.
Kiedy Feeney ponownie do niej dołączył, wydawała właśnie instrukcje jednemu z
umundurowanych policjantów.
- Jakieś problemy?
- Potrzebowałam tylko trochę świeżego powietrza. - Kościoły zawsze pachniały dla niej
jak umarli. - I chciałam dopaść tego śmiecia. - Uśmiechnięta, odwróciła się do Feeneya. -
Gdy tylko wyjdzie z kościoła, mundurowi zabiorą mu wszystkie materiały i urządzenia
nagrywające. Prawo do prywatności.
- Tylko go wkurzysz.
- No i dobrze. On wkurza mnie. - Eve westchnęła ciężko, ogarniając spojrzeniem tłum
dziennikarzy po drugiej stronie alei. -Opinia publiczna nie jest Bogiem, nie musi wiedzieć
wszystkiego. Ci reporterzy przynajmniej grają według zasad i okazują mi odrobinę tego
szacunku, o którym mówiłeś w kościele.
- Innymi słowy, nie chcesz już wracać do środka?
- I tak nie mogę tam nic zrobić.
- Myślałem, że będziesz siedzieć obok Roarke'a.
- Nie.
Feeney skinął powoli głową i odruchowo sięgnął do kieszeni po orzechy, potem jednak
przypomniał sobie, gdzie jest, i cofnął rękę.
- To dlatego jesteś taka rozeźlona, dziecino?
- Nie wiem, o czym mówisz. - Ruszyła przed siebie, potem jednak zatrzymała się i
odwróciła na pięcie. - Kim, do diabła, była ta blondyna, która tak się do niego kleiła?
- Nie wiem. - Feeney głośno wciągnął powietrze. - Ale trzeba przyznać, że niczego jej nie
brakuje. Chcesz, żebym zajął się tym dla ciebie?
- Zamknij się lepiej. - Wbiła dłonie w kieszenie. - Żona komendanta powiedziała mi, że
potem będą mieli małą prywatną uroczystość pożegnalną w ich domu. Nie wiesz, ile może
trwać
ten cyrk?
- Co najmniej godzinę.
- W takim razie wracam do centrali. Spotkamy się w domu komendanta za dwie godziny.
- Ty tu jesteś szefem.

Mała, prywatna uroczystość okazała się spędem, w którym uczestniczyło ponad sto osób
stłoczonych w domu komendanta Whitneya. Nie brakowało jedzenia, którym pocieszali
się żałobnicy, ani alkoholu, którym mogli ukoić ból. Anna Whitney, gospodyni doskonała,
pospieszyła na spotkanie, kiedy tylko Eve przekroczyła próg salonu. Mówiła  ściszonym
głosem i starała się zachować przyjemny wyraz twarzy.
- Poruczniku, musi pani robić to właśnie tutaj i teraz?
- Pani Whitney, postaram się zachować całkowitą dyskrecję. Im prędzej przeprowadzę
wszystkie przesłuchania, tym szybciej znajdziemy zabójcę prokurator Towers.
- Jej dzieci są zdruzgotane. Biedna Mirina ledwie żyje. Byłoby znacznie lepiej, gdyby
pani...
- Anno. - Komendant Whitney położył dłoń na ramieniu żony. - Pozwól porucznik Dallas
wykonywać jej pracę.
Anna nie odpowiedziała ani słowem, odwróciła się tylko na pięcie i odeszła, sztywno
wyprostowana.
- Pożegnaliśmy dzisiaj naszą ukochaną przyjaciółkę.
- Rozumiem, panie komendancie. Załatwię to najszybciej, jak
będę mogła.
- Niech pani uważa na Mirinę, Dallas. Jest bardzo delikatna.
- Oczywiście. Może mogłabym porozmawiać z nią na osobności?
- Zajmę się tym.
Kiedy komendant zostawił ją samą, Eve wróciła do hallu i natknęła się tam na Roarke'a.
- Poruczniku...
- Roarke. - Spojrzała na kieliszek wina, który trzymał w dłoni. -Jestem na służbie.
- Widzę. Ale to nie dla ciebie.
Śledząc jego spojrzenie, Eve dostrzegła w rogu pokoju osamotnioną blondynkę.
- Słusznie. - Czuła, jak żółć podchodzi jej do gardła. - Nie marnujesz czasu.
Nim odeszła, Roarke położył  dłoń na jej ramieniu. Jego głos był ostrożny i neutralny,
podobnie jak spojrzenie.
- Suzanne to wspólna przyjaciółka Cicely i moja. Wdowa po policjancie, który zginął na
służbie. Cicely wsadziła do pudła jego zabójcę.
- Suzanne Kimball - powiedziała Eve, tłumiąc wstyd. - Jej mąż był dobrym gliniarzem.
- Podobno. - Z ledwie dostrzegalnym uśmieszkiem na ustach ogarnął spojrzeniem jej
kostium. - Miałem nadzieję, że to spaliłaś. Szarość nie jest twym kolorem, poruczniku.
- Nie zajmuję się modą. A teraz, jeśli pozwolisz... Roarke zacisnął mocniej palce na jej
ramieniu.
- Może powinnaś zająć    się karcianymi długami Randalla Slade'a. Jest winien kilku
osobom całkiem spore sumy. Podobnie jak David Angelini.

- Czy to prawda?
- Najprawdziwsza. Ja sam jestem jednym spośród jego dłużników.
Spojrzenie Eve stwardniało.
- I uznałeś, że ja mogę być tym zainteresowana?
- Właśnie odkryłem w tym swój interes. Slade zadłużył się na imponującą kwotę w
jednym z moich kasyn w Vegas II. Do tego dochodzi jeszcze skandal sprzed kilku lat
związany z ruletką i wypadkiem na pewnym obskurnym satelicie z kasynami w Sektorze
38.
- Jaki skandal?
- Ty jesteś policjantką - powiedział z uśmiechem. – Dowiedz się. Zostawił Eve samą i
pośpieszył zająć się pocieszaniem wdowy po policjancie.
Whitney podszedł do Eve.
- Mirina czeka w moim gabinecie - wyszeptał. - Obiecałem jej, że to nie potrwa długo.
- Nie potrwa. - Starając się uspokoić nerwy poruszone nieoczekiwanym spotkaniem z
Roarkiem, ruszyła śladem komendanta w głąb korytarza.
Choć wystrój jego prywatnego gabinetu nie był  aż tak spartański jak ten w biurze
policyjnej centrali, Whitney zachował i tutaj swój odrębny charakter, najwyraźniej nie
pozwalając  żonie ingerować w umeblowanie tej części domu. Ściany pokryte były
jednolitą, beżową farbą, podłogę okrywał nieco ciemniejszy dywan, proste, szerokie
krzesła utrzymane były w praktycznym odcieniu brązu.
Centralne miejsce w gabinecie zajmowało biurko i konsola komunikacyjna. Mirina
Angelini siedziała w rogu pokoju, przy oknie. Whitney podszedł do niej, powiedział coś
cicho i uścisnął jej dłoń. Spoglądając znacząco  na  Eve,  ruszył do drzwi i zostawił obie
kobiety same.
- Panno Angelini - zaczęła Eve. - Znałam pani matkę, podziwiałam ją. Bardzo mi przykro
z powodu tego, co się stało.
- Wszystkim nam jest przykro - odparła Mirina słabym głosem. Miała blade policzki, a
oczy ciemne, niemal czarne i dziwnie szkliste. - Prócz tego, kto ją zabił, jak sądzę. Z góry
panią przepraszam, poruczniku, ale może okazać się,  że w niczym pani nie pomogę.
Uległam namowom rodziny i zażyłam  środki uspokajające. Jak pani zapewne wiadomo,
przeżywam to bardzo ciężko.
- Matka była pani bardzo bliska.
- Była najcudowniejszą kobieta, jaką kiedykolwiek znałam. Dlaczego miałabym być
spokojna i opanowana, utraciwszy ją w ten sposób?
Eve podeszła bliżej i usiadła na jednym z brązowych krzeseł.
- Nie znam żadnego powodu, dla którego miałaby pani właśnie tak się zachowywać.

- Mój ojciec chce publicznego pokazu siły. - Mirina odwróciła twarz do okna. -
Zawiodłam go. Pozory są dla niego bardzo ważne.
- Czy pani matka była dlań równie ważna?
- Tak. Byli ze sobą mocno związani, zarówno w życiu osobistym, jak i zawodowym.
Rozwód tego nie zmienił. On bardzo cierpi. - Mirina westchnęła cicho. - Nie pokazuje
tego, bo jest zbyt dumny, ale cierpi. Kochał ją. Wszyscy ją kochaliśmy.
- Panno Angelini, proszę powiedzieć mi, jak zachowywała się pani matka, o kim i o czym
rozmawiała pani z nią podczas waszego ostatniego spotkania.
- Dzień przed jej śmiercią rozmawiałyśmy przez telełącze, trwało to jakąś godzinę, może
dłużej. Planowałyśmy mój ślub. -Po bladych policzkach Miriny spłynęły dwie wielkie łzy.
- Obie miałyśmy mnóstwo pomysłów. Przesłałam jej projekty sukien ślubnych
przygotowane przez Randalla. Rozmawiałyśmy głównie o ubraniach. Czy nie wydaje się
to pani płytkie, poruczniku, że kiedy ostatni raz w życiu rozmawiałam z matką,
plotkowałam z nią o ciuchach?
- Nie, wcale nie wydaje mi się to płytkie. Raczej przyjacielskie. Ciepłe.
Mirina przycisnęła dłoń do ust.
- Naprawdę pani tak myśli?
- Tak, tak myślę.
- A pani o czym rozmawia ze swoją matką?
- Nie mam matki. Nigdy jej nie miałam. Mirina zamrugała powiekami, zdumiona.
- To dziwne. Jakie to uczucie?
- Ja... - Nie potrafiła w żaden sposób opisać tego, co było dla niej zwyczajnym stanem. -
Pani tego tak nie odczuje, panno Angelini - odparła wreszcie łagodnym tonem. - Czy pani
matka wspominała w czasie tej rozmowy o jakichś zmartwieniach, o problemach?
- Nie. Jeśli ma pani na myśli jej pracę, to muszę powiedzieć,  że rzadko w ogóle
poruszałyśmy ten temat. Ja nigdy nie interesowałam się prawem. Mama była szczęśliwa,
podekscytowana, kiedy przyjeżdżałam do niej chociaż na parę dni. Dużo się śmiałyśmy.
Wiem, że uchodziła za twardą, bezwzględną kobietę, ale w obecności rodziny stawała się
inna... cieplejsza, łagodniejsza. Zawsze droczyłam się z nią i namawiałam do małżeństwa
z George'em. Mówiłam, że Randy może zaprojektować suknie ślubne dla nas obu.
- A co ona na to?
- Śmiałyśmy się tylko. Mama lubiła się  śmiać - kontynuowała Mirina z rozmarzeniem,
oszołomiona  środkami uspokajającymi. -Mówiła,  że rola matki panny młodej bardzo ją
bawi i że nie chce psuć sobie tej przyjemności planując własny  ślub. Bardzo lubiła
George'a, wydaje mi się, że było im ze sobą dobrze. Ale nie sądzę, żeby go kochała.
- Nie?

- Raczej nie. - Na jej ustach pojawił się cień uśmiechu. -Kiedy się kogoś kocha, chce się z
nim być, prawda? Chce się, by on był częścią naszego życia, a my jego życiem. Ona wcale
nie szukała tego u George'a. Nie szukała tego u nikogo.
- A czy pan Hammett szukał tego u niej?
- Nie wiem. Jeśli nawet tak było, nie naciskał na mamę specjalnie, pozwalał, by ich życie
samo płynęło naprzód. Tak jak ja odpływam teraz - dodała słabym głosem. - Czuję się tak,
jakby mnie wcale tutaj nie było.
Eve potrzebowała obecności Miriny jeszcze przez kilka chwil, podniosła się więc z
miejsca i zamówiła szklankę zimnej wody. Potem znów usiadła na krześle i wcisnęła
szklankę w dłonie Miriny.
- Czy ten związek wywoływał jakieś konflikty między panem Hammettem i pani ojcem?
Między pani ojcem i matką?
- Nie. To było... dziwne, ale nie krępujące. - Mirina znów się uśmiechnęła. Była śpiąca,
tak rozluźniona, że mogłaby oprzeć głowę na parapecie i zasnąć. - Wiem, że to brzmi
trochę dziwacznie. Musiałaby pani lepiej znać mego ojca. On nie pozwoliłby sobie na
podobną słabość, nie dopuściłby do tego, by wpływała ona na jego życie. Nadal traktuje
George'a jak przyjaciela. Mirina spojrzała ze zdumieniem na szklankę, którą trzymała w
dłoniach, jakby dopiero teraz zauważyła jej obecność, po czym pociągnęła łyk wody.
- Nie wiem, jak by się zachowywał, gdyby mama postanowiła jednak wyjść za mąż, ale
teraz i tak nie ma to już znaczenia.
- Czy pani bierze udział w finansowych przedsięwzięciach ojca?
- Tylko w kwestiach dotyczących mody. Kupuję towar do sklepów w Rzymie i
Mediolanie, decyduję, co będziemy eksportować do naszych punktów w Paryżu czy
Nowym Jorku. Jeżdżę też na pokazy mody do różnych miejsc, choć nie przepadam za
podróżami. Nie cierpię wyjazdów poza planetę, a pani?
Eve zrozumiała, że powoli traci z nią kontakt.
- Nie robiłam tego jeszcze.
- Och, to naprawdę coś strasznego. Ale Randy to lubi. Mówi, że to przygoda. O czym to
ja mówiłam? - Mirina przeciągnęła dłonią przez swe wspaniałe, złote włosy, a Eve w
ostatniej chwili uratowała szklankę, która już prawie przewróciła się na podłogę. -O
kupowaniu. Lubię kupować ubrania. Inne aspekty interesów mojego ojca nigdy mnie nie
zajmowały.
- Pani rodzice i pan Hammett byli udziałowcami firmy o nazwie “Merkury".
- Oczywiście. Jeśli chodzi o transport naszych towarów, korzystamy tylko z
“Merkurego". - Mirina coraz słabiej walczyła z sennością. - Jest szybki, niezawodny.
- Nic pani nie wiadomo o jakichkolwiek problemach finansowych związanych z firmami
należącymi do pani rodziców?

- Nie, nic.
Eve pomyślała, że musi spróbować innej strategii.
- Czy pani matka wiedziała o długach karcianych Randalla Slade'a?
Po raz pierwszy w trakcie tej rozmowy Mirina wyraźnie się ożywiła. W jej oczach pojawił
gniewny błysk, uniosła wyżej głowę, jakby nagle otrzeźwiała.
- Długi Randalla to sprawa wyłącznie moja i jego, mama nie miała z tym nic wspólnego.
Zresztą, już się tym zajęliśmy.
- Nie powiedziała jej pani o tym?
- Uważałam, że nie powinnam martwić jej czymś, co jest już załatwione. Randall miał
problemy z hazardem, ale to już przeszłość. Nie robi tego więcej.
- Czy to poważne kwoty?
- Już je spłacamy - odparła Mirina beznamiętnym tonem. -Wszystko zostało już
załatwione.
- Pani matka była bogatą kobietą. Odziedziczy pani sporą część jej majątku.
Rozpacz albo środki uspokajające przytępiły umysł Miriny, nie zrozumiała bowiem, jakie
implikacje kryją w sobie słowa Eve.
- Tak, ale to nie zwróci mi mamy, prawda? Nie będę miała mamy. Kiedy wyjdę za
Randalla, nie będzie jej przy mnie. Nie będzie jej - powtórzyła i załkała cicho.

David Angelini nie był delikatny. Choć starał się zachowywać pozory spokoju, jego gesty
zdradzały zniecierpliwienie i złość. Najwyraźniej czuł się urażony samym faktem, że musi
rozmawiać z policjantką.
Zasiedli naprzeciwko siebie w gabinecie Whitneya. Angelini odpowiadał na pytania Eve
krótko i zdecydowanie, choć uprzejmie.
- Z pewnością padła ofiarą jakiegoś szaleńca - oświadczył. -Zbyt często stykała się w swej
pracy z przemocą.
- Pan tego nie pochwalał?
- Nie rozumiałem, dlaczego ona to lubi. Dlaczego potrzebuje właśnie takiej pracy. -
Podniósł do ust kieliszek, który przyniósł ze sobą. - Ale lubiła ją, i to ją w końcu zabiło.
- Kiedy widział się pan z nią po raz ostatni?
- Osiemnastego marca. W rocznicę moich urodzin.
- Czy potem już się pan z nią nie kontaktował?
- Rozmawialiśmy jakiś tydzień przed jej śmiercią. Ot, rodzinne pogaduszki. Zawsze
kontaktowaliśmy się ze sobą co najmniej raz w tygodniu.
- Jak opisałby pan jej nastrój?

- Była opętana  ślubem Miriny. Moja matka nigdy nie pozwalała sobie na półśrodki.
Zaplanowała ten ślub równie dokładnie jak każdy ze swoich procesów. Miała nadzieję, że
i mnie to dotknie.
- Co takiego?
- Gorączka przedślubna. Matka kryła pod zbroją prokuratora romantyczną naturę. Miała
nadzieję,  że i ja znajdę sobie jakąś ukochaną i założę rodzinę. Mówiłem jej wtedy, że
zostawiam to Mirinie i Randy'emu, a sam będę na razie wierny biznesowi.
- Jest pan zaangażowany w działalność “Angelini Exports". Wie pan, że firma ma
problemy finansowe.
Twarz Angeliniego stężała.
- To tylko drobne potknięcia, pani porucznik. Drobnostki. Nic więcej.
- Według mojch informacji nie są to jednak tylko drobne potknięcia.
- “Angelini" to solidna firma. Potrzebuje tylko reorganizacji i otwarcia na nowe kierunki
działalności, co już się dokonuje. -Machnął wypielęgnowaną  dłonią, na której błyszczał
złoty sygnet. -Kilku ważnych ludzi popełniło błędy, które można jednak naprawić. Nie ma
to nic wspólnego .ze sprawą mojej matki.
- Mój zawód wymaga ode mnie, bym brała pod uwagę wszelkie, nawet najmniej
prawdopodobne możliwości. Pańska matka zostawiła spory majątek. Zarówno pan, jak i
pański ojciec otrzymacie w spadku poważne sumy, przejmiecie udziały w kilku
przedsiębiorstwach.
David zerwał się na równe nogi.
- Mówi pani o mojej matce. Jeśli podejrzewa pani, że którykolwiek z członków rodziny
mógł zrobić jej krzywdę, to komendant Whitney popełnił potworną pomyłkę, powierzając
pani to śledztwo.
- Ma pan prawo tak uważać. Czy lubi pan hazard?
- A co pani do tego?
Ponieważ Angelini nadal nie siadał, Eve także wstała, by patrzeć mu prosto w twarz.
- To proste pytanie.
- Tak, lubię czasami pograć, jak wiele osób. To mnie odpręża.
- Ile wynoszą pańskie długi?
Angelini zacisnął mocniej palce na kieliszku.
- Przypuszczam, że w tej sytuacji matka poradziłaby mi zwrócić się o pomoc do
prawnika.
- Naturalnie, ma pan do tego prawo. O nic pana nie oskarżam, panie Angelini. Jestem
absolutnie świadoma, że tej nocy, kiedy zginęła pańska matka, przebywał pan w Paryżu. -
Wiedziała także doskonale, że Nowy Jork łączą z Paryżem regularne, cogodzinne loty. -
Muszę jednak stworzyć sobie pełny obraz sytuacji, pełny i wyraźny obraz. Nie musi pan

wcale odpowiadać na moje pytania, ale domyśla się pan zapewne, że mogę bez trudu sama
dotrzeć do tych informacji.
Angelini milczał przez chwilę, zastanawiając się nad jej słowami.
- Osiemset tysięcy dolarów, mniej więcej - powiedział wreszcie.
- Czy jest pan w stanie uregulować ten dług?
- Nie jestem bankrutem ani żebrakiem, poruczniku Dallas -odparł sztywno. - Mogę
wypłacić te pieniądze i wkrótce to zrobię.
- Czy pańska matka wiedziała o tym?
- Pani porucznik, nie jestem też dzieckiem, które szuka pocieszenia u mamy, kiedy
tylko rozbije sobie kolano.
- Grywał pan razem z Randallem Slade'em?
- Owszem. Moja siostra nie pochwalała jednak tego rodzaju hobby, więc Randall przestał
bywać w kasynach.
- Najpierw jednak zdążył się zadłużyć.
Oczy Davida, tak bardzo podobne do oczu ojca, stały się zimne jak lód.
- Nic o tym nie wiem, a nawet gdybym wiedział, nie rozmawiałbym z panią na takie
tematy.
Och tak, rozmawiałbyś, pomyślała Eve, na razie jednak przeszła do kolejnego pytania.
- A ta sprawa w Sektorze 38 przed kilku laty? Był pan tam?
- W Sektorze 38? - Na twarzy Davida malowało się szczere zdumienie.
- Satelita z kasynami gry.
- Często wyjeżdżam do Vegas II na weekend, ale nie przypominam sobie, bym
kiedykolwiek odwiedzał kasyno w tym sektorze. Nie wiem, o jakiej sprawie pani mówi.
- Gra pan w ruletkę?
- Nie, to gra dla głupców. Randy uwielbia ruletkę. Ja wolę grę w karty.

Randall Slade nie wyglądał na głupca. Zdaniem Eve przypominał raczej człowieka, który
bez wahania usunie wszystko, co stoi na jego drodze. Nie odpowiadał też jej
wyobrażeniom o projektantach mody. Ubierał się bardzo skromnie, jego czarnego
garnituru nie zdobiły żadne guziki czy warkocze tak modne w ostatnich miesiącach. A
jego dłonie przypominały raczej dłonie zwykłego robotnika niż artysty.
- Mam nadzieję, że nie zabierze mi pani dużo czasu - powiedział na wstępie tonem
człowieka przywykłego do wydawania rozkazów. - Mirina położyła się do łóżka. Nie chcę
zostawiać jej samej na dłużej.
- Więc załatwię to szybko. - Eve nie zaprotestowała, kiedy Slade wyjął z kieszeni złotą
papierośnicę. Właściwie mogła to zrobić, poczekała jednak, aż zapali papierosa. - Jakie
stosunki łączyły pana z prokurator Towers?

- Byliśmy przyjaciółmi. Wkrótce mieliśmy się stać jedną rodziną. Oboje głęboką
miłością darzyliśmy Mirinę.
- Pani Towers akceptowała pana jako przyszłego zięcia?
- Nie widzę powodu, by sądzić inaczej.
- Zyskał pan bardzo wiele, wiążąc się z “Angelini Exports".
- To prawda. - Slade wydmuchnął dym o zapachu mięty i cytryny. - Przypuszczam także,
że “Angelini" wiele zyskał na znajomości ze mną. - Przyjrzał się uważnie szaremu
kostiumowi Eve. - Niezbyt udany krój i kolor. Powinna pani zapoznać się z moją
najnowszą kolekcją, właśnie przysłano ją do Nowego Jorku.
- Będę o tym pamiętać, dziękuję.
- Nie lubię, kiedy atrakcyjne kobiety chodzą w nieatrakcyjnych ubraniach. - Uśmiechnął
się do Eve, zaskoczonej tym niespodziewanym pochlebstwem. - Powinna pani nosić
bardziej zdecydowane kolory, ubrania dopasowane do sylwetki. Kobieta o pani figurze
doskonale by w nich wyglądała.
- Ktoś już mi to mówił - mruknęła, myśląc o Roarke'u. -Wkrótce ożeni się pan z bogatą
kobietą.
- Wkrótce ożenię się z kobietą, którą kocham.
- To dość szczęśliwy zbieg okoliczności.
- Zgadza się.
- A pieniądze to coś, czego pan potrzebuje.
- Jak wszyscy, prawda? - odparł Slade z lekkim uśmieszkiem, wcale nie obrażony.
- Pan ma długi, panie Slade. Ogromne długi, których narobił pan w dość lekkomyślny
sposób.
- Zgadza się. - Znów zaciągnął się dymem. - Jestem nałogowym hazardzistą, pani
porucznik. Ale wychodzę z tego. Dzięki pomocy i wsparciu Miriny. Przeszedłem leczenie.
Nie wydałem na hazard ani centa już od dwóch miesięcy i pięciu dni.
- Ruletka, prawda?
- Niestety.
- Ile wynoszą pańskie długi?
- Około pięciuset tysięcy.
- A wartość majątku, który odziedziczy pańska narzeczona?
- Trzy razy tyle, mniej więcej. Więcej, wliczając udziały, których nie można zamienić na
gotówkę. Zabójstwo mojej przyszłej teściowej z pewnością byłoby jednym ze sposobów
na rozwiązanie moich problemów finansowych. -W zamyśleniu strzepywał popiół z
papierosa. - Ale równie skutecznym rozwiązaniem jest kontrakt, który właśnie
podpisałem. Pieniądze nie są dla mnie aż tak ważne, bym gotów był dla nich zabić.
- Ale hazard był dość ważny?

- Hazard był jak piękna kobieta. Pociągający, ekscytujący, kapryśny. Musiałem wybrać
między hazardem i Miriną. A dla Miriny gotów jestem zrobić wszystko.
- Wszystko?
Zrozumiał i skinął lekko głową.
- Absolutnie wszystko.
- Czy ona wie o sprawie z Sektora 38?
Slade wyraźnie zbladł. Uśmiech zniknął z jego twarzy.
- To było prawie dziesięć lat temu. To nie ma nic wspólnego z Miriną. Nic wspólnego z tą
sprawą.
- Nie powiedział jej pan.
- Nie znałem jej wtedy. Byłem młody, głupi i zapłaciłem za swój błąd.
- Może wyjaśni mi pan, panie Slade, jak doszło do tego, że popełnił pan ten błąd.
- To nie ma nic wspólnego z tą sprawą.
- Proszę mi wyjaśnić, dlaczego pan tak uważa.
- Do diabła, to była tylko jedna noc z mojego życia. Jedna noc. Wypiłem za dużo, byłem
na tyle głupi, by mieszać alkohol z narkotykami. Ta kobieta zabiła się sama.
Udowodniono, że sama wzięła za dużą dawkę.
Interesujące, pomyślała Eve.
- Ale pan tam był - zaryzykowała.
- Byłem naćpany. Przegrałem w ruletkę więcej, niż mogłem sobie pozwolić, i pokłóciłem
się z nią. Mówiłem pani, że byłem młody i głupi. Obwiniałem tę dziewczynę, twierdziłem,
że to ona przynosi mi pecha. Może i naprawdę jej groziłem. Po prostu nie pamiętam. Tak,
kłóciliśmy się przy wszystkich, potem ona mnie uderzyła, a ja jej oddałem. Nie jestem z
tego dumny. Nie pamiętam, co działo się dalej.
- Nie pamięta pan, panie Slade?
- Jak zeznałem, następną rzeczą, którą pamiętam, jest przebudzenie w jakimś brudnym
pokoju. Leżeliśmy w łóżku, nadzy. Ona nie żyła. Ja wciąż byłem oszołomiony. Potem
przyjechała policja. Pewnie to ja ich wezwałem. Robili zdjęcia. Kiedy sprawa została
zamknięta, a ja oczyszczony z zarzutów, obiecano mi, że wszystkie te zdjęcia będą
zniszczone. Prawie nie znałem tej kobiety -kontynuował Slade, choć Eve nie zadała mu
żadnego pytania. - Poderwałem ją w barze. To znaczy, tak myślałem wtedy. Później
okazało się, że to niezarejestrowana prostytutka, pracująca w kasynach. - Zamknął oczy. -
Chyba rozumie pani, dlaczego nie chcę, by Mirina dowiedziała się, że byłem kiedyś
oskarżony o zamordowanie dziwki?
- Rozumiem - odparła Eve cicho. -1 jak pan powiedział, panie Slade, gotów jest pan
zrobić wszystko, by ją zatrzymać. Wszystko.

Hammett czekał na nią tuż za drzwiami gabinetu Whitneya. Wydawał się jeszcze bledszy
niż ostatnio, a obwódki wokół jego oczu były ciemniejsze.
- Chciałbym porozmawiać z panią przez chwilę, poruczniku... Eve.
Eve zaprosiła go gestem do wnętrza gabinetu, potem dołączyła doń, starannie zamykając
za sobą drzwi.
- To musi być dla ciebie trudny dzień, George.
- Tak, bardzo trudny. Chciałem zapytać, dowiedzieć się... Znalazłaś już coś? Jakieś
konkrety?
- Śledztwo jest w toku. Nie mogę powiedzieć ci nic ponad to, o czym możesz dowiedzieć
się z mediów.
- Na pewno masz coś jeszcze. - Mówił coraz głośniej, tracił panowanie nad sobą. -
Cokolwiek.
Eve szczerze mu współczuła, choć wcale nie wyzbyła się podejrzeń.
- Robię wszystko, co w mojej mocy.
- Przesłuchałaś Marca, jej dzieci, nawet Randy'ego. Jeśli powiedzieli ci coś
interesującego, coś, co może być ci pomocne, mam prawo o tym wiedzieć.
Czy to nerwy, czy rozpacz, zastanawiała się Eve.
- Nie - odparła cicho. - Nie masz takiego prawa. Nie mogę przekazywać ci informacji
zebranych w czasie przesłuchań.
- Rozmawiamy o śmierci kobiety, którą kochałem! - wybuchnął. Jego twarz nabiegła
krwią. - Moglibyśmy nawet się pobrać.
- Planowaliście małżeństwo, George?
- Doszlibyśmy do tego. - Przesunął drżącą  dłonią po twarzy. -Doszlibyśmy do tego -
powtórzył. Gniewny rumieniec powoli ustępował z jego twarzy. - Zawsze była jakaś
następna sprawa, kolejny akt oskarżenia do przygotowania. Brakowało nam czasu. -
Zacisnął  dłonie w pięści i odwrócił się do niej plecami. -Przepraszam, że na ciebie
krzyczałem. Nie jestem dzisiaj sobą.
- Nic się nie stało, George. Bardzo mi przykro.
- Odeszła - powiedział przyciszonym, złamanym głosem. -Naprawdę odeszła.
Jedyne, co Eve mogła zrobić w tej sytuacji, to zostawić go samego. Wyszła z gabinetu i
zamknąwszy drzwi, potarła zesztyw-niały kark.
Przechodząc przez salon, przywołała do siebie Feeneya. Razem ruszyli w stronę wyjścia.
- Musisz znaleźć  coś dla mnie - oświadczyła krótko. - Stara sprawa, jakieś dziesięć lat
temu na satelicie hazardu w Sektorze 38.
- Znalazłaś coś ciekawego, Dallas?
- Seks, skandal i prawdopodobnie samobójstwo. Przypadkowe.

Feeney wiedział, że zdobyte przezeń informacje nie spodobają się Eve. Jako człowiek
mądry i przewidujący, nie doręczył ich więc osobiście, lecz przesłał pocztą elektroniczną.
- Mam dane dotyczące sprawy Slade'a - oświadczył, komunikując się z Eve przez
telełącze. - Zaraz ci je prześlę. Ja... posiedzę jeszcze chwilę u siebie. Sprawdziłem dopiero
jakieś dwadzieścia procent osób z listy oskarżonych przez Cicely Towers. To bardzo
żmudna robota.
- Postaraj się nieco przyspieszyć, Feeney. Musimy ograniczyć do minimum listę
podejrzanych.
- Jasne. Przesyłam dane. - Jego twarz zniknęła z monitora. Po chwili pojawił się na nim
raport policyjny dotyczący sprawy z Sektora 38.
Eve ze zmarszczonymi brwiami czytała suche, bezosobowe sprawozdanie oficera
prowadzącego. Nie dowiedziała się wiele ponad to, co przekazał jej sam Slade. Podejrzana
śmierć, przedawkowanie. Ofiara nazywała się Carolle Lee, miała dwadzieścia cztery lata,
urodzona w New Chicago Golony, bezrobotna. Na zdjęciu widniała twarz młodej,
czarnowłosej kobiety o lekko skośnych oczach i śniadej cerze. Fotografia Slade'a,
wykonana zapewne kilka godzin po zgłoszeniu przestępstwa, przedstawiała bladego
młodzieńca o szklistych, nieprzytomnych oczach.
Przebiegała wzrokiem kolejne ustępy, szukając jakichś szczegółów, o których nie
wspomniał Randall Slade. Choć został uwolniony od zarzutu morderstwa, nie mógł
zaprzeczyć innym oskarżeniom; o korzystanie z usług niezarejestrowanej prostytutki,
posiadanie narkotyków i częściowe przyczynienie się do przypadkowej śmierci.
Slade miał szczęście, że wszystko to wydarzyło się w tak obskurnym miejscu, w sektorze,
który pozostawał poza obszarem zainteresowań prawników i mediów. Gdyby jednak ktoś -
ktokolwiek- dotarł do tych wiadomości i zagroził Slade'owi, że przekaże je jego ślicznej,
wrażliwej narzeczonej, miałby on naprawdę spore kłopoty.
Czy Towers o tym wiedziała? - zastanawiała się Eve. Było to naprawdę istotne pytanie. A
gdyby wiedziała o wszystkim, jak by reagowała? Jako prawnik mogła po prostu jeszcze
raz przeanalizować wszystkie fakty, wyciągnąć odpowiednie wnioski i uznać sprawę za
zamkniętą.
Co jednak zrobiłaby jako matka? Czy oddana, kochająca matka, która godzinami
rozmawia z córką o modzie, która poświęca swój cenny czas na snucie ślubnych planów,
potrafiłaby zaakceptować grzechy młodości swego przyszłego zięcia? Czy też stanęłaby
na drodze jego szczęściu, odmówiłaby mu tego, czego pragnął najbardziej?
Mrużąc oczy, Eve czytała kolejną część raportu. Nagle znieruchomiała - jej wzrok natrafił
na nazwisko Roarke'a.
- Sukinsyn - mruknęła, uderzając pięścią w biurko. - Sukinsyn.

Piętnaście minut później maszerowała już przez obszerny hali biurowca, w którym mieścił
się gabinet Roarke'a. Zgrzytając zębami, wystukała kod dostępu, potem uderzyła dłonią w
płytkę przyzywającą jego prywatną windę. Nie uprzedziła go o swej wizycie; słuszny
gniew niósł ją prosto do jego drzwi.
Recepcjonistka urzędująca w wytwornej poczekalni przywitała Eve uśmiechem,
natychmiast jednak spoważniała, ujrzawszy jej groźną minę.
- Pani porucznik.
- Proszę mu powiedzieć,  że jestem tutaj i że jeśli mnie natychmiast nie przyjmie,
spotkamy się w centrali policji.
- On... on jest na spotkaniu.
- Natychmiast.
- Spróbuję go wyciągnąć. - Sekretarka odwróciła się na krześle i uruchomiła komunikator
łączący ją bezpośrednio z Roarkiem. Ściszonym głosem przeprosiła go za kłopot i
wyjaśniła całą sytuację, podczas gdy Eve nerwowo przechadzała się z miejsca na miejsce.
- Gdyby zechciała pani poczekać chwilę w jego gabinecie, poruczniku... - zaczęła
sekretarka i podniosła się z miejsca.
- Znam drogę - warknęła Eve, kierując się ku potężnym drzwiom zamykającym dostęp
do nowojorskiego sanktuarium Roarke'a.
W innej sytuacji zapewne skróciłaby sobie czas oczekiwania, popijając kawę albo
podziwiając wspaniałą panoramę miasta, rozciągającą się za szklaną  ścianą gabinetu.
Teraz jednak stała nieruchomo, dysząc niemal z gniewu, pod którym krył się strach.
Po chwili jeden z wielkich paneli we wschodniej ścianie odsunął się bezszelestnie i do
środka wszedł Roarke. Miał na sobie ten sam ciemny garnitur, który wybrał na
uroczystość pogrzebową. Kiedy panel zamknął się za jego plecami, Roarke włożył dłoń do
kieszeni i dotknął guzika, który odpadł kiedyś od szarego kostiumu Eve.
- Byłaś szybka - zaczaj swobodnie. - Myślałem, że zdążę przynajmniej doprowadzić do
końca posiedzenie zarządu.
- Myślisz,  że jesteś cwany - warknęła Eve. - Dajesz mi tylko odrobinę,  żebym sama
dokopała się do reszty. Do diabła, Roarke, tkwisz w samym środku tego świństwa.
- Naprawdę? - Wcale nie zbity z tropu, podszedł do krzesła, usiadł i wyprostował nogi. -
A dlaczegóż to, pani porucznik?
- Byłeś  właścicielem kasyna, w którym grywał Slade. Do ciebie należał ten cholerny
hotel, w którym umarła ta kobieta. Zatrudniałeś w swojej spelunie niezarejestrowaną
dziwkę.
- Niezarejestrowaną prostytutka w Sektorze 38? - Uśmiechnął się lekko. - Doprawdy,
jestem zszokowany.
- Nie próbuj się przede mną zgrywać. To łączy cię z tą sprawą.

Najpierw “Merkury", a teraz to, sto razy gorsze. Mam twoje zeznanie.
- Naturalnie.
- Dlaczego nie chcesz, bym cię od tego odsunęła? Dlaczego tak bardzo mi to utrudniasz?
- Nie próbuję ci niczego utrudniać ani ułatwiać, poruczniku.
- Dobrze. Świetnie. - Skoro on mógł być tak zimny, ona także mogła rozgrywać to w ten
sposób. - W takim razie nie będziemy się bawić w sentymenty i zaczniemy przesłuchanie.
Znałeś Slade'a.
- Właściwie nie. Nie osobiście. Nie pamiętałem w ogóle o tej sprawie i o nim samym,
dopóki nie sprawdziłem ostatnio informacji na jego temat. Może napijesz się kawy?
- Nie pamiętałeś o takiej sprawie? Przecież byłeś zamieszany w śledztwo dotyczące
morderstwa.
- To prawda. - Roarke złączył ze sobą rozcapierzone palce. -Ale nie był to mój pierwszy
ani też, jak widać, ostatni kontakt z policją. Poza tym, w gruncie rzeczy, to wcale mnie nie
dotyczyło.
- Nie dotyczyło cię - powtórzyła. - Kazałeś wyrzucić Slade'a z kasyna.
- O ile pamiętam, tym zajmował się menedżer kasyna.
- Ale ty tam byłeś.
- Tak. Byłem tam, a przynajmniej gdzieś w pobliżu. Niezadowoleni klienci często
wywołują burdy. Wtedy nie przywiązywałem do tego żadnej wagi.
Eve wzięła głęboki oddech.
- Skoro nie miało to większego znaczenia, a ty zapomniałeś o całej sprawie, to dlaczego
sprzedałeś kasyno, hotel i wszystko, co posiadałeś w Sektorze 38, w ciągu czterdziestu
ośmiu godzin od śmierci Cicely Towers?
Roarke milczał przez chwilę, patrząc jej w oczy.
- Z powodów osobistych.
- Roarke, powiedz mi całą prawdę. Tylko wtedy będę mogła cię z tego wyciągnąć. Wiem,
że ta sprzedaż nie miała nic wspólnego z zabójstwem Cicely, ale wygląda podejrzanie.
“Z powodów osobistych" to mało konkretne wyjaśnienie.
- Dla mnie było dość konkretne. Wtedy. Proszę mi powiedzieć, poruczniku Dallas, czy
podejrzewa pani, że postanowiłem szantażować Cicely Towers informacjami o grzeszkach
jej przyszłego zięcia, a kiedy okazało się, że nie chce współpracować, zwabiłem ją do
West Endu i kazałem jakiemuś najemnemu zbirowi poderżnąć jej gardło?
Eve mogłaby go znienawidzić za to, że zmuszają do odpowiedzi na takie pytanie.
- Mówiłam ci już, że nie wierzę, byś miał cokolwiek wspólnego z jej śmiercią, i
powtarzam to po raz kolejny. Ale ty postawiłeś mnie w sytuacji, w której muszę brać taką
ewentualność pod uwagę. Muszę tracić czas i energię, którą mogłabym poświęcić na
poszukiwanie prawdziwego zabójcy.

- A niech cię, Eve - powiedział cicho. Tak cicho i tak spokojnie, że Eve nie mogła
zapanować nad własnymi nerwami.
- Czego ode mnie chcesz, Roarke? Powiedziałeś, że mi pomożesz,  że mogę
wykorzystać twoje powiązania. Teraz, kiedy wkurzyłeś się na mnie z zupełnie innego
powodu, próbujesz mnie blokować.
- Zmieniłem zdanie. - Wstał i przeszedł za swoje biurko. -W kilku kwestiach - dodał,
obdarzając ją spojrzeniem, które raniło jej serce.
- Powiedz mi tylko, dlaczego sprzedałeś to kasyno i całą resztę. Nie mogę zignorować
takiego zbiegu okoliczności.
Przez chwilę myślał o decyzji, którą podjął kilka dni wcześniej, o reorganizacji swych
nie całkiem legalnych przedsięwzięć i pozbyciu się tych, których nie mógł zmienić.
- Nie - mruknął. - Nie powiem.
- Dlaczego stawiasz mnie w takiej sytuacji? - spytała Eve. -Czy to ma być jakaś kara?
Roarke ponownie usiadł na krześle i złączył dłonie.
- Jeśli chcesz to tak nazwać...
- Będziesz w to wmieszany, tak jak poprzednim razem. A przecież nie musi tak być. -
Sfrustrowana, oparła dłonie na jego biurku. - Nie widzisz tego?
Spojrzał na jej twarz, na ciemne, zmartwione oczy, na krótko przycięte włosy.
- Wiem, co robię. - Miał nadzieję, że tak jest.
- Roarke, zrozum, ja wiem, że ty nie miałeś z tym nic wspólnego, ale to nie wystarczy.
Muszę to jeszcze udowodnić.
Chciał jej dotknąć, chciał tego tak bardzo, że musiał zacisnąć palce na krawędzi blatu, by
nad nimi zapanować. Żałował, że nie może jej za to znienawidzić.
- Wiesz to, Eve? Naprawdę to wiesz? Wyprostowała się i opuściła ręce wzdłuż tułowia.
- To nie ma znaczenia - powiedziała i odwróciwszy się na pięcie, ruszyła do wyjścia.
Roarke pomyślał, że jednak ma to znaczenie. W tej chwili była to dlań jedyna rzecz, na
której naprawdę mu zależało. Roztrzęsiony, pochylił się nad biurkiem. Teraz, gdy nie
patrzyły nań już te wielkie, brązowe oczy, mógł  ją przekląć. Mógł przekląć  ją za to, że
omal nie doprowadziła go do stanu, w którym gotów był  błagać  ją o te nędzne resztki
własnego życia, które zechciałaby z nim dzielić.
Gdyby to zrobił, gdyby się tak poniżył, znienawidziłby Eve i znienawidziłby siebie.
Wiedział, jak przeczekać napór rywala, jak wymanewrować groźnego przeciwnika.
Wiedział, jak walczyć o to, czego chciał, co zamierzał zdobyć. Nie był już jednak pewien,
czy potrafi przeczekać, wymanewrować i walczyć z Eve.
Wyjął z kieszeni guzik, bawił się nim przez chwilę, a potem przyglądał mu się z uwagą,
jakby był to element jakiejś intrygującej układanki.

Westchnął ciężko, uświadamiając sobie, jakiego głupca może uczynić z mężczyzny
miłość. Wstał i ponownie wsunął guzik do kieszeni. Musiał wrócić na posiedzenie
zarządu, zająć się interesami.
Musiał też sprawdzić, czy jakiekolwiek szczegóły dotyczące aresztowania Slade'a
wydostały się poza Sektor 38. A jeśli tak, to jak do tego doszło i dlaczego.

Eve nie mogła przełożyć spotkania z Nadine. Ta świadomość irytowała ją równie mocno
jak fakt, że musi dostosować się do czasu nadawania jej audycji.
Usiadła przy stoliku w małej kafejce przy Kanale 75. Lokal przewyższał “Niebieską
Wiewiórkę" co najmniej o kilka klas. Eve skrzywiła się, ujrzawszy ceny w karcie - płace
dziennikarzy z pewnością także znacznie przewyższały zarobki policjantów -i wybrała
zwykłą pepsi.
- Powinnaś spróbować muffina - powiedziała jej Nadine. - To tutejsza specjalność.
- Wierzę. -Po pięć dolarów za jedną sztuczną jagodę, pomyślała Eve. - Nie mam zbyt
wiele czasu.
- Ja też nie. - Nadine miała na sobie kompletny makijaż, gotowa w każdej chwili stanąć
przed kamerą. Eve zastanawiała się, jak ona może przez kilka godzin nosić na twarzy taką
maskę zatykającą wszystkie pory.
- Ty pierwsza.
- Zgoda. - Nadine rozkroiła swojego muffina, rozsiewając dokoła smakowitą woń. -
Oczywiście uroczystość pogrzebowa jest najważniejszym wydarzeniem dnia. Kto
przyszedł, kto co powiedział. Różne historyjki o rodzinie, a szczególnie o zrozpaczonej
córce i jej narzeczonym.
- Dlaczego?
- Zwykła ludzka ciekawość, Dallas. Wielkie plany, przygotowania do ślubu i nagle to
straszliwe morderstwo. Podobno ceremonia została przełożona na przyszły rok.
Nadine wgryzła się w muffina. Eve zignorowała odgłosy, jakie wydawał jej pusty żołądek.
- Nie obchodzą mnie plotki, Nadine.
- Ale to dodaje koloru całej sprawie. Poza tym ta informacja nie była zwykłą plotką.
Wygląda na to, że ktoś chciał, by media dowiedziały się o zmianie daty ślubu.
Zastanawiam się, czy to znaczy, że w końcu nie będzie żadnego ślubu. Coś mi mówi, że w
raju pojawią się kłopoty. Dlaczego Mirina miałaby odwrócić się od Slade'a w takiej
chwili? Powinni chyba raczej zawrzeć małżeństwo po cichu, w gronie najbliższych, żeby
ona mogła znaleźć w nim oparcie.
- Może tak właśnie chcą zrobić i sami rozpuszczają plotki, żeby pozbyć się ciekawskich
dziennikarzy.

- To możliwe. Tak czy siak, wszyscy twierdzą, że kiedy zabrakło To wers, Angelini i
Hammett skończą ze wspólnymi interesami. W czasie ceremonii byli względem siebie
bardzo oziębli, przez cały dzień nie zamienili ani słowa.
- Skąd wiesz?
Nadine uśmiechnęła się chytrze.
- Mam swoje źródła. Angelini potrzebuje gotówki, i to szybko. Roarke chce kupić od
niego udziały w “Merkurym", jego własne i te, które przejął po Towers.
- Tak?
- Nie wiedziałaś? Interesujące. - Nadine oblizała palce z resztek muffina. - Interesujące
było też to, że na mszy pogrzebowej ty i Roarke siedzieliście oddzielnie.
- Byłam tam służbowo - odparła Eve krótko. - Wracajmy do rzeczy.
- Jeszcze więcej kłopotów w raju - mruknęła Nadine, a jej oczy nagle spoważniały. -
Słuchaj, Dallas, lubię cię. Nie wiem dlaczego, ale naprawdę cię lubię. Przykro mi, jeśli ty i
Roarke macie jakieś problemy.
Eve nigdy nie lubiła tego rodzaju przyjacielskich zwierzeń. Poprawiła się nerwowo na
krześle, zaskoczona, że choć przez chwilę miała ochotę opowiedzieć Nadine o swych
kłopotach. Szybko jednak odzyskała równowagę i powtórzyła chłodnym tonem:
- Do rzeczy.
- Dobra. - Nadine wzruszyła ramionami i pochłonęła kolejny kęs muffma. - Nikt nic nie
wie - oświadczyła wreszcie krótko. -To wszystko tylko spekulacje. Kłopoty finansowe
Angeliniego, długi karciane jego syna, sprawa Fluentesa.
- Możesz zapomnieć o sprawie Fluentesa - przerwała jej Eve. -Pójdzie do paki tak czy
siak. Wie o tym i on, i jego adwokat. Dowody są niepodważalne. Śmierć Towers niczego
nie zmieni.
- Mógł być wkurzony.
- Mógł. Ale to płotka. Nie miał ani pieniędzy, ani kontaktów, żeby dosięgnąć kogoś
takiego jak Towers. To raczej nie wchodzi w grę. Sprawdzamy wszystkich, których
wsadziła za kratki. Na razie bez sukcesów.
- Nie jesteś już taka pewna, że chodziło o zemstę, prawda?
- Nie. Myślę, że to mogła być jakaś sprawa rodzinna.
- Masz na myśli kogoś konkretnego?
- Nie - pokręciła głową Eve. Kiedy Nadine mimo to przyglądała jej się badawczo przez
dłuższą chwilę, powtórzyła: - Nie. Nie mam jeszcze żadnych konkretów. Właśnie dlatego
chciałabym, żebyś zajęła się bliżej pewną sprawą. Ale nie rozgłaszaj niczego, dopóki nie
będę miała pewności, jasne?
- Taka była umowa.
Eve opowiedziała jej pokrótce o wydarzeniach z Sektora 38.

- Do diabła, to naprawdę mocne. Ale wszystkie te informacje są dostępne dla prasy,
Dallas.
- Być może, ale nie miałabyś o nich pojęcia, gdybym ci tego nie podsunęła. Trzymaj się
umowy, Nadine. Nie rozgłaszasz niczego, tylko dyskretnie się rozglądasz. Może
znajdziesz kogoś, kto pamięta o tej historii, kto byłby nią zainteresowany. Jeśli okaże się,
że ma to jakiś związek z morderstwem, ty pierwsza będziesz o tym wiedzieć. Jeśli nie, to
sama będziesz musiała zdecydować, czy chcesz ujawniać informacje, które mogą zni-
szczyć reputację młodego człowieka i jego narzeczeństwo.
- Nisko uderzasz, Dallas.
- Zależy, na czym stoisz. Nie mów o tym nikomu, Nadine.
- Mhmm. - Umysł Nadine pracował pełną parą. - Tamtej nocy Slade był w San Fransisco.
- Odczekała moment. - Tak?
- Tak wynika z jego zeznań, ma zresztą dowody.
- Ale z jednego wybrzeża na drugie można się dostać w ciągu godziny i w takim samym
czasie wrócić, publicznym albo prywatnym samolotem.
- Zgadza, się. Będziemy w kontakcie, Nadine - powiedziała Eve, wstając z miejsca. - I
pamiętaj, ani słowa.

Eve nie spała dobrze tej nocy. Sygnał telełącza wyrwał ją z przerażającego koszmaru.
Zlana potem, roztrzęsiona, odrzuciła kołdrę, która krępowała jej ruchy, odpychała
wyimaginowane ręce, które sięgały do jej ciała.
Tłumiąc krzyk, przycisnęła palce do oczu i próbowała uspokoić rozedrgane nerwy.
Zablokowała wizję i nie zapalając światła, odebrała telefon.
- Dallas, słucham.
- Przekazuję wiadomość. Zabójstwo kobiety. Proszę zgłosić się przy 532, Central Park
South, na tyłach budynku. Żółty kod.
- Przyjęłam.
Eve zakończyła transmisję i wygramoliła się z łóżka, wciąż roztrzęsiona po upiornym śnie.
Dotarła na miejsce po dwudziestu minutach. Musiała wziąć gorący prysznic, nawet jeśli
miało to trwać tylko krótką chwilę.
Tym razem trafiła do eleganckiej dzielnicy, zamieszkanej przez ludzi stanowiących
klientelę modnych sklepów i prywatnych klubów, ludzi, którzy aspirowali do jeszcze
wyższego miejsca na drabinie stosunków społecznych i ekonomicznych.
Ulice były tutaj ciche i opustoszałe, jedynie od czasu do czasu przemykała po nich jakaś
taksówka. Wyższa klasa średnia, myślała Eve, okrążając wysmukły stalowy budynek, z
którego okien roztaczał się wspaniały widok na Central Park.
A jednak morderstwa zdarzają się wszędzie.

Nawet tutaj.
Okna wychodzące na tył budynku nie miały już tak wspaniałej perspektywy, choć i tutaj
konstruktorzy postarali się o miłą oazę zieleni. Za szpalerem wysokich drzew krył się płot
oddzielający ten teren od otoczenia kolejnego budynku.
Na wąskiej kamiennej ścieżce wiodącej wzdłuż grządek z petuniami leżały zwłoki ofiary,
zwrócone twarzą ku ziemi.
Kobieta, zauważyła Eve, pokazując odznakę policjantom strzegącym miejsca zbrodni.
Ciemne włosy, ciemna skóra, dobrze ubrana. Spojrzała na stylowy czerwono-biały but na
wysokim obcasie, który leżał obok martwej kobiety na ścieżce.
Śmierć wyzuła ją z butów.
- Zdjęcia?
- Tak, poruczniku. Ekipa jest już w drodze.
- Kto znalazł zwłoki?
- Sąsiad. Wyszedł na chwilę z psem. Czeka w środku.
- Znamy jej nazwisko?
- Yvonne Metcalf, poruczniku. Mieszkała pod numerem 1126.
- Aktorka - mruknęła Eve, rozpoznając nazwisko. - Zaczynała robić karierę.
- Tak jest. - Jeden z policjantów spojrzał na martwe ciało kobiety. - W zeszłym roku
dostała nagrodę Emmy. Prowadziła talk-show. Jest całkiem sławna.
- Teraz jest już całkiem martwa. Nie wyłączajcie kamery. Muszę ją przewrócić.
Nim jednak pokryła dłonie specjalną substancją ochronną, nim uklękła przy ciele,
wiedziała już, co zobaczy. Krew była wszędzie. Ktoś syknął głośno, kiedy przekręciła
ciało na plecy, nie była to jednak ona. Ona nie spodziewała się niczego innego.
Gardło ofiary zostało przecięte na całej szerokości szyi. Śliczne oczy Yvonne wpatrywały
się tępo w twarz Eve; dwa nieme pytania.
A co ty mogłaś mieć wspólnego z Cicely To wers? - mruknęła pod nosem Eve. - Ta sama
metoda; jedno głębokie cięcie, poderżnięte gardło. Żadnych śladów walki, odpada motyw
rabunkowy i seksualny. - Eve delikatnie uniosła bezwładną rękę Yvonne, oświetliła jej
dłoń. Paznokcie aktorki pokryte były błyszczącym szkarłatnym lakierem, na którym
domalowano delikatne białe paski. Nie znaczyły ich żadne rysy, pod spodem nie kryły się
fragmenty skóry ani krew napastnika.
- Elegancko ubrana, jakby wybierała się na jakieś ważne spotkanie - stwierdziła Eve,
patrząc na czerwono-biały kostium aktorki. - Musimy się dowiedzieć, dokąd szła albo
skąd wracała. -Odwróciła głowę, słysząc zbliżające się kroki.
Nie był to jednak lekarz sądowy ani jego ludzie, lecz C.J. Morse i ekipa z Kanału 75.
- Zabieraj stąd tę kamerę. - Eve zerwała się na równe nogi, instynktownie zasłaniając
ciało ofiary. - To miejsce zbrodni.

- Nie ogrodziłaś go - odparł Morse, uśmiechając się słodko. -Dopóki tego nie zrobisz,
każdy ma tutaj wolny wstęp. Sherry zrób zbliżenie na ten but.
- Postawcie to cholerne ogrodzenie - rozkazała Eve umundurowanym policjantom. -
Skonfiskujcie kamerę i nagranie.
- Nie możesz skonfiskować sprzętu dziennikarskiego, dopóki to miejsce nie zostanie
wydzielone - przypomniał jej C.J., próbując jednocześnie zajrzeć za jej plecy. - Sherry,
zrób widok ogólny a potem zbliżenie na śliczną buzię pani porucznik.
- Zaraz cię stąd wykopię, Morse.
- Och, proszę tylko spróbować, pani porucznik. - Na twarzy dziennikarza pojawił się
wyraz złości i urazy. - Z przyjemnością zaciągnąłbym cię przed sąd po tym, co mi
zrobiłaś.
- Jeśli za moment nie opuścisz tego miejsca, to ty będziesz oskarżonym, nie ja.
Morse uśmiechnął się tylko i powoli się wycofał. Wiedział, że ma jeszcze jakieś piętnaście
sekund, nim wpakuje się w prawdziwe kłopoty.
- Kanał 75 ma doskonałych prawników.
- Zatrzymajcie całą ekipę - warknęła Eve do policjantów. -Nie możecie tu wejść, dopóki
ja nie skończę.
- Czynna napaść na dziennikarzy...
- Pocałuj się w dupę, Morse.
- Wolałbym twoją. - C.J. nadal uśmiechał się drwiąco, kiedy odprowadzono go z dala od
miejsca zbrodni.
Gdy kilkanaście minut później Eve przeszła na drugą stronę budynku, Morse komentował
właśnie na żywo ostatnie wydarzenia. Nie wypadając ani na moment z roli, odwrócił się
do Eve i zadał jej pytanie:
- Poruczniku Dallas, czy potwierdza pani, że Yvonne Metcalf gwiazda “Tune In", została
zamordowana?
- Wydział zabójstw nie może udzielać w tej chwili żadnych informacji.
- Czy to prawda, że panna Metcalf mieszkała w tym budynku i że jej ciało odkryto dziś
rano na patio? Czy to prawda, że poderżnięto jej gardło?
- Bez komentarzy.
- Nasi widzowie czekają, pani porucznik. Dwie znane kobiety zostały okrutnie
zamordowane, w ten sam sposób i prawdopodobnie przez tego samego człowieka, w
przeciągu zaledwie kilku dni, a pani nadal odmawia komentarzy?
- W przeciwieństwie do niektórych nieodpowiedzialnych dziennikarzy, policję bardziej
interesują fakty niż spekulacje.
- A może policja po prostu nie może sobie poradzić z tą sprawą? - Morse na moment
odwrócił się od kamery, by potem znów spojrzeć prosto w oczy Eve. - Czy nie obawia się

pani o swoją reputację, poruczniku? Czy nie martwi pani fakt, że Roarke, pani bliski
przyjaciel, doskonale znał obie ofiary?
- Moja reputacja nie ma tu nic do rzeczy. Liczy się tylko śledztwo.
Morse ponownie odwrócił się do kamery.
- W chwili obecnej śledztwo prowadzone przez porucznik Eve Dallas najwyraźniej
utknęło w martwym punkcie. Zaledwie o sto jardów od miejsca, w którym teraz stoję,
doszło dziś do kolejnego morderstwa. Zginęła młoda, piękna kobieta, która stała właśnie u
progu wielkiej kariery. Zaledwie tydzień temu w podobny sposób odebrano życie oddanej
obrończyni prawa, ogólnie szanowanej prokurator Cicely Towers. Być może powinniśmy
pytać teraz nie o to, kiedy zostanie schwytany morderca, lecz która spośród znanych
kobiet padnie jego następną ofiarą. Z miejsca zbrodni przy South Central Park dla Kanału
75 mówił CJ. Morse.
Kiedy operator kamery dał mu znak, że transmisja dobiegła końca, Morse zwrócił się do
Eve z promiennym uśmiechem na ustach.
- Widzisz, Dallas, gdybyś tylko chciała ze mną współpracować, postarałbym się, żeby
opinia publiczna nabrała o tobie innego zdania.
- Pieprzyć cię, Morse.
- Och, gdybyś tylko ładnie poprosiła. - Uśmiech nie zniknął z jego ust, gdy chwyciła go
za koszulę. - No, no. Lepiej nie dotykaj, jeśli naprawdę tego nie chcesz.
Była od niego o głowę wyższa. Przez moment zastanawiała się poważnie, czy nie cisnąć
nim o ziemię.
- Chcę wiedzieć tylko jedno, Morse. Chcę wiedzieć, jak trzeciorzędny dziennikarzyna
trafia na miejsce zbrodni, z całą ekipą, dziesięć minut po przybyciu oficera prowadzącego.
C.J. wygładził pomiętą koszulę.
- Mam swoje źródła, poruczniku, i jak dobrze wiesz, nie muszę ich nikomu zdradzać. -
Jego uśmiech przerodził się w drwiący grymas. - Poza tym, myślę, że na tym etapie
możemy raczej rozmawiać o trzeciorzędnym oficerze prowadzącym. Powinnaś
współpracować ze mną, a nie z Nadine. To było paskudne posunięcie z twojej strony,
kiedy pomogłaś jej odsunąć mnie od sprawy Towers.
- Naprawdę? Miło mi to słyszeć, C.J., bo nie cierpię cię z całego serca. Nie miałeś wcale
skrupułów, żeby tam podejść i pokazać całemu światu zdjęcia tej kobiety, prawda? Nie
pomyślałeś o tym, że po śmierci także ma prawo do zachowania godności, ani o tym, że
ktoś może sobie tego nie życzyć. Na przykład jej rodzina.
- Hej, ja robię swoją robotę, ty robisz swoją. Nie wyglądałaś na przejętą, kiedy jej
dotykałaś.
- Kiedy dostałeś wiadomość? - spytała krótko. Morse zawahał się na chwilę.
- Właściwie mogę ci to powiedzieć. O dwunastej trzydzieści.

- Od kogo?
- Od nikogo. Muszę chronić swoje źródła. Zaraz zadzwoniłem do stacji, zebrałem ekipę.
Zgadza się, Sherry?
- Tak jest. - Operator kamery wzruszył ramionami. - Mieliśmy nocny dyżur, kazali nam
jechać do C.J. Normalna rzecz.
- Zrobię wszystko, co w mojej mocy, Morse, żeby skonfiskować twoje materiały. Będę
cię zadręczać przesłuchaniami, zrobię z twojego życia piekło.
- O, mam nadzieję. - Jego okrągła twarz ponownie rozpromieniła się w uśmiechu. - Będę
miał dwa razy więcej czasu antenowego, a moje notowania pójdą do góry jak burza. Ach,
poruczniku, poza tym przygotuję dla ciebie coś wyjątkowego. Program o Roarke'u i jego
bliskiej, oj, bardzo bliskiej znajomości z Yvonne Metcalf.
Eve poczuła zimny dreszcz na plecach, zachowała jednak kamienną twarz.
- Lepiej uważaj, C.J., Roarke nie jest taki miły jak ja. I nawet nie próbuj zbliżyć się do
miejsca zbrodni - ostrzegła. - Wystarczy, że postawisz tam mały palec, a zabiorę ci cały
sprzęt.
Odwróciła się do niego plecami, a kiedy odeszła już na bezpieczną odległość, wyciągnęła
komunikator. Działała niezgodnie z procedurą, narażając się na reprymendę albo coś
jeszcze gorszego. Musiała to jednak zrobić.
Kiedy zobaczyła twarz Roarke'a, wiedziała, że nie położył się jeszcze spać.
- Cóż za niespodzianka, poruczniku.
- Mam tylko chwilę. Powiedz mi, co łączyło cię z Yvonne Metcalf.
Roarke uniósł lekko brwi.
- Byliśmy przyjaciółmi. Swego czasu bardzo bliskimi przyjaciółmi.
- Byliście kochankami?
- Tak, krótko. Dlaczego pytasz?
- Bo ona nie żyje, Roarke.
Delikatny uśmiech natychmiast znikł z jego twarzy.
- O Boże, jak?
- Poderżnięto jej gardło. Nie opuszczaj miasta.
- Czy to oficjalna prośba, poruczniku? - spytał. Tym razem jego głos był twardy jak skała.
- Musi taka być. Roarke... - Zawahała się na moment. -Przykro mi.
- Mnie też. - Roarke zakończył transmisję.

Eve bez trudu sporządziła listę podobieństw łączących Cicely

Towers i Yvonne Metcalf.

Przede wszystkim zginęły w podobny sposób, prawdopodobnie z rąk tego samego
człowieka. Obie były kobietami znanymi, szanowanymi, cieszyły się sporą popularnością.
Obie też odniosły sukces, obie były oddane swej pracy Miały rodziny, które mocno
kochały, i które teraz szczerze j opłakiwały.
A jednak pracowały w zupełnie odmiennych dziedzinach obracały się w różnych kręgach
towarzyskich. Przyjaciele to artyści, aktorzy i muzycy, podczas gdy Cicely w
towarzystwie prawników, biznesmenów i polityków.
Cicely była doskonale zorganizowaną kobietą o wyszukanym guście, kobietą, która
strzegła zawzięcie swej prywatności.
Yvonne prowadziła radosne, nieuporządkowane życie. Była

wesołą aktoreczką, która

flirtowała ze swoją publicznością.
Ktoś jednak dobrze znał każdą z nich, darzył je uczuciem na

tyle silnym, że postanowił

obie pozbawić życia.
Jedynym nazwiskiem, które Eve znalazła zarówno w notesie

Cicely, jak i Yvonne, było

nazwisko Roarke'a.
Po raz trzeci w ciągu godziny Eve przejrzała listę w komputerze, szukając związku między
oboma morderstwami. samo nazwisko, adres, profesja, jakieś zainteresowania. Znalazła
zaledwie kilka nieistotnych szczegółów, musiała je jednak jakoś wykorzystać, by nadal
prowadzić śledztwo. Jedynym wyjściem było przesłuchanie Roarke'a.
Kiedy komputer wydrukował dla niej krótką listę, Eve jeszcze raz sprawdziła zapiski w
elektronicznym notesie Yvonne.
- Do diabła, dlaczego ona nie notowała nazwisk? - mruknęła Eve. Yvonne zapisywała
daty, godziny, czasem inicjały, często dorzucała do tego jakieś krótkie uwagi określające
jej ówczesny nastrój.
1.00 - lunch w Crown Room z B.C. Yippee! Nie waż się spóźnić, Yvonne, i załóż zieloną
bluzkę z krótką spódnicą. On lubi energiczne kobiety z długimi nogami.
Dzień Piękności w Paradise. Dzięki Bogu. 10.00. Powinnam wpaść o ósmej do Fitness
Palące, popracować trochę nad sylwetką.
Eleganckie lunche, rozmyślała Eve. Zabiegi kosmetyczne w najlepszym salonie w
mieście. Trochę ćwiczeń na siłowni. Niezłe życie, całkiem niezłe. Kto postanowił je
zakończyć?
Przerzuciła notatki, docierając do dnia morderstwa.

8.00. Śniadanie z grubymi rybami - niebieski kostium i dopasowane buty. Yvonne, spróbuj
wyglądać jak profesjonalistka.

11.00- spotkanie w biurze P.P., mamy omówić warunki kontraktu. Może uda się wcześniej
wyskoczyć na zakupy. Wyprzedaż butów u Saksa. Muszę tam być.
Lunch - zrezygnuj z deseru. Może. Powiedz mu, że to był świetny show. Takie małe
kłamstwo to chyba nic złego. Choć tak naprawdę było okropnie...
Zadzwoń do domu.
Wpadnij do Saksa, jeśli nie zdążysz wcześniej.
Piąta. Drinki. Poprzestań na wodzie mineralnej, baby. Za dużo mówisz, kiedy trochę ci
zaszumi w głowie. Musisz być sprytna, musisz błyszczeć. Zagadaj coś o “ Tune In".
$$$***. Nie zapomnij o porannej sesji zdjęciowej i nie ruszaj wina. Wróć wcześniej do
domu, prześpij się.
Spotkanie o północy. Może być ciekawie. Załóż ten biało--czerwony kostium i uśmiechaj
się, uśmiechaj, uśmiechaj. Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr, prawda? Nigdy nie
pal za sobą mostów. To mały świat i tak dalej. Co za dupek.

Więc zapisała to ostatnie spotkanie. Nie wiadomo z kim, nie wiadomo gdzie, nie wiadomo
z jakiej przyczyny, ale na pewno chciała dobrze wyglądać. Ktoś, kogo znała już wcześniej.
Co było a nie jest... Miała z nim jakieś problemy?
Kochanek? - zastanawiała się Eve. Raczej nie. Yvonne nie otoczyła tej notatki
wianuszkiem maleńkich serc, nie powtarzała że musi wyglądać seksy, seksy, seksy. Eve
miała wrażenie że zaczyna rozumieć tę kobietę. Yvonne miała spory dystans' do siebie, a
przy tym potrafiła cieszyć się życiem, brać z niego to co najlepsze. A przy tym była
bardzo ambitna.
Co powiedziałaby o Roarke'u? - zastanawiała się Eve. Najpewniej oznaczyłaby go wielką,
wytłuszczoną literą R. Otoczyłaby notkę sercami, znaczkami dolarów albo uśmiechami.
Tak jak zrobiła to osiemnaście miesięcy temu.
Eve nie musiała zaglądać do wcześniejszych zapisków Yvonne Doskonale pamiętała
ostatnią notatkę dotyczącą Roarke'a
Kolacja z R - 8.30. Pyszota. Załóż tę białą satynową sukienkę i seksowną bieliznę. Bądź
gotowa, może dopisze ci szczęście Ten facet ma cudowne ciało - szkoda, że nie wiem, co
kryje się w jego głowie. Och, nie przejmuj się tylko zbytnio, a może coś z tego wyjdzie.
Eve wcale nie chciała wiedzieć, czy tamtego wieczoru szczęście rzeczywiście dopisało
Yvonne. Była przekonana, że w końcu zostali kochankami - Roarke sam jej to przecież
powiedział Więc dlaczego po tej notce Yvonne nie wspomniała już ani słowem o
Roarke'u?
Musiała się tego dowiedzieć... Ze względu na dobro śledztwa oczywiście.
W pierwszej kolejności jednak zamierzała wybrać się po raz kolejny do mieszkania
Yvonne i spróbować raz jeszcze odtworzyć ostatni dzień jej życia. Musiała także

przesłuchać jej bliskich Wiedziała, że rodzice Yvonne dzwonili do niej przynajmniej raz
dziennie i że znów będzie zmuszona z nimi rozmawiać, znieść ich straszliwy ból i
niedowierzanie.
Nie obawiała się wyczerpującej pracy, nie miała nic przeciw temu, by poświęcać jej
codziennie czternaście czy szesnaście godzin. Właściwie, na tym etapie jej życia, nie
potrzebowała niczego innego.

Cztery dni po śmierci Yvonne Metcalf śledztwo nadal stało w martwym punkcie. Eve
przesłuchała prawie czterdzieści osób, dokładnie i wyczerpująco. Nie znalazła jednak
żadnego motywu dla tego morderstwa, ba, nie znalazła nikogo, kto nie uwielbiałby
zmarłej tragicznie kobiety.
Najprawdopodobniej zbrodnia nie była także dziełem jakiegoś szalonego wielbiciela.
Yvonne otrzymywała mnóstwo listów, a Feeney wciąż jeszcze przeglądał jej
korespondencję, nie znalazł jednak żadnych pogróżek, bezpośrednich czy zawoalowanych,
żadnych nieskromnych ofert czy sugestii. Od czasu do czasu pojawiały się także
propozycje małżeństwa, które Eve gromadziła w jednym pliku, jednak bez większego
przekonania. Liczyła na to, że wśród korespondentów znajdzie kogoś, kto pisywał także
do Cicely, lecz w miarę upływu czasu traciła nadzieję i na ten drobny sukces.
Wreszcie zrobiła to, co należało do normalnej procedury w sprawach wyjątkowo
skomplikowanych i problematycznych. Umówiła się z psychiatrą.
Czekając na spotkanie, Eve próbowała ogarnąć mieszane uczucia, które żywiła dla doktor
Miry. Była to kobieta inteligentna, przenikliwa, pracowita i współczująca.
Właśnie z tych powodów Eve myślała o spotkaniu z obawą i niechęcią. Bez ustanku
musiała przypominać sobie, że nie przyszła do Miry z powodów osobistych, że wydział
nie przysłał jej tutaj na terapię. Nie musiała poddawać się żadnym testom, nie musiały
rozmawiać o jej myślach, jej uczuciach - i jej wspomnieniach.
Miały zająć się wyłącznie osobowością mordercy.
Mimo to serce Eve biło szybciej niż zazwyczaj, jej dłonie wilgotne były od potu, a nogi
uginały się pod nią, kiedy wreszcie weszła do gabinetu Miry. Eve wmawiała sobie, że są
to tylko oznaki zmęczenia.
- Poruczniku Dallas. - Bladoniebieskie oczy Miry objęły spojrzeniem twarz Eve i
natychmiast dostrzegły na niej oznaki wyczerpania. - Przykro mi, że musiałaś czekać.
- Nic się nie stało. - Choć Eve wolałaby stać, zajęła miejsce w głębokim fotelu
naprzeciwko psychiatry. - Miło mi, że tak szybko zajęłaś się tą sprawą.
- Wszyscy staramy się jak najlepiej wykonywać swoją pracę -odrzekła Mira kojącym
tonem. - Poza tym miałam wielki szacunek dla Cicely Towers.
- Znałaś ją? .

- Byłyśmy rówieśniczkami, Cicely zwracała się do mnie o pomoc w wielu przypadkach.
Często przygotowywałam materiały dla oskarżycieli. Dla obrońców także - dodała,
uśmiechając się lekko. - Ale ty przecież doskonale o tym wiedziałaś.
- Podtrzymuję tylko rozmowę.
- Podziwiałam też talent Yvonne Metcalf. Wnosiła wiele radości do tego świata. Będzie
nam jej brakowało.
- Komuś nie będzie brakowało ani jej, ani Cicely Towers.
- To prawda. - Mira zaprogramowała autokucharza na herbatę. - Wiem, że nie masz wiele
czasu, ale chyba przyda nam się obu drobna stymulacja. Wyglądasz na bardzo zmęczoną.
- Dziękuję, nic mi nie jest.
Rozpoznając skrzętnie ukrywaną nutę wrogości w głosie Eve, Mira uniosła lekko brwi.
- Przepracowana, jak zwykle. Tak to jest, kiedy ktoś należy do najlepszych w swoim
zawodzie. - Mira podała Eve herbatę w delikatnej, chińskiej filiżance. - Przeczytałam
twoje raporty, przejrzałam materiał dowodowy, poznałam twoje hipotezy. Sporządziłam
portret psychologiczny zabójcy - powiedziała, stukając palcem w dyskietkę leżącą obok
dzbanka z herbatą.
- Więc już to zrobiłaś. - Eve nie kryła irytacji. - Mogłaś przesłać mi te dane.
Zaoszczędziłabym sporo czasu.
- Owszem, mogłam, ale wolałam porozmawiać z tobą osobiście. Eve, masz do czynienia z
czymś, z kimś, bardzo niebezpiecznym.
- Zdążyłam się już tego domyślić, pani doktor. Dwie kobiety mają poderżnięte gardła.
- Na razie tylko dwie - odparła Mira cicho. - Obawiam się, że będzie ich więcej. I to
wkrótce.
Eve zignorowała zimny dreszcz, który przebiegł jej po plecach. Ona także obawiała się
tego samego.
- Dlaczego?
- Widzisz, to było takie łatwe, takie proste. Dobrze wykonane zadanie. To przynosi
satysfakcję. W grę wchodzi też kwestia rozgłosu. Ktoś, kto dokonał tych morderstw, może
teraz siedzieć spokojnie w domu i oglądać show. Raporty, reportaże, komentarze, cały ten
cyrk związany ze śledztwem. - Mira przerwała na moment, by pociągnąć łyk herbaty. -
Masz swoją teorię, Eve. Jesteś tu po to, bym mogła się z nią zgodzić albo jej zaprzeczyć.
- Mam kilka teorii.
- Ale wierzysz tylko w jedną. - Mira uśmiechnęła się lekko, świadoma, że uśmiech ten
irytuje Eve. - Sława. Cóż innego łączyło te obie kobiety, jak nie sława właśnie, obecność
we wszystkich mediach? Obracały się w różnych kręgach towarzyskich, miały zupełnie
odmienne zainteresowania. Nie robiły nawet zakupów w tych samych sklepach,

odwiedzały inne ośrodki zdrowia i zakłady kosmetyczne. Jedyne, co je łączyło,
powtarzam, to sława, zainteresowanie publiczności i swego rodzaju władza.
- Której zazdrościł im morderca.
- Tak, właśnie tak bym to ujęła. Pogardzał tym, a jednocześnie pragnął sam znaleźć się w
centrum uwagi. Oba morderstwa były okrutne, ale niezwykle czyste. Twarze ofiar ani ich
ciała nie zostały zniekształcone. Jedno szybkie cięcie, według opinii lekarza zadane z
przodu. Twarzą w twarz. Nóż to broń osobista, przedłużenie ręki. Nie razi na odległość,
jak laser, ani pod nieobecność mordercy, jak trucizna. Ten człowiek chciał zasmakować
zabijania, chciał widzieć krew, czuć jej zapach. Chciał doświadczyć tego w pełni, by czuć,
że to on ma kontrolę nad wszystkim, że realizuje swój plan.
- Nie wierzysz, by to był ktoś wynajęty.
- Zawsze jest taka możliwość, Eve, ale skłonna jestem widzieć w zabójcy raczej
aktywnego uczestnika niż płatnego zbrodniarza. Do tego dochodzą jeszcze te pamiątki.
- Parasol Towers.
- I prawy but Metcalf. Udało ci się zachować to w tajemnicy przed mediami.
- Z trudem. - Eve skrzywiła się lekko, przypominając sobie Morse'a i jego ekipę. -
Zawodowiec nie zabierałby niczego z miejsca zbrodni, a jakiś uliczny morderca nie
zaplanowałby tego tak dobrze.
- Zgadzam się. Masz zorganizowany umysł, ambitny. Twój morderca lubi to zajęcie i
dlatego właśnie wkrótce możesz się spodziewać następnych ofiar.
- Albo morderczyni - wtrąciła Eve. - Nie możemy też wykluczyć motywu zazdrości.
Może te dwie kobiety utożsamiały jej marzenia. Piękne, bogate, podziwiane, sławne, silne.
Często zabija ktoś, kto sam jest zbyt słaby, by to osiągnąć.
- Tak, dość często. W tej chwili na pewno nie możemy jednoznacznie określić płci
mordercy. Wiemy jedynie, że jego ofiarami mogą być sławne kobiety, kobiety sukcesu.
- Więc co mam z tym zrobić? Otoczyć ochroną wszystkie prominentne, znane i bogate
kobiety w mieście? Włącznie z tobą?
- To zabawne, bo ja myślałam raczej o tobie.
- O mnie? - Eve odstawiła z trzaskiem filiżankę, którą podnosiła właśnie do ust. - To
absurdalne.
- Nie sądzę. Ostatnio stałaś się znaną osobistością, Eve. Szczególnie od czasu sprawy z
minionej zimy. Jesteś cenioną specjalistką. Poza tym- kontynuowała doktor Mira, nim Eve
zdążyła jej przerwać - obie ofiary w pewien sposób łączą się z twoją osobą. Tym punktem
wspólnym jest Roarke.
Eve czuła, jak krew odpływa jej z twarzy. Nie potrafiła nad tym zapanować. Mogła jednak
przemawiać spokojnym, stanowczym głosem:

- Z Cicely Towers łączyły Roarke'a interesy, stosunkowo mało istotne. W przypadku
Metcalf chodziło o przelotny romans, który zakończył się już dawno temu.
- Widzę, że chcesz go przede mną bronić.
- Wcale go nie bronię - warknęła Eve. - Stwierdzam tylko fakty. Roarke sam potrafi się
obronić.
- Bez wątpienia. To energiczny, silny i inteligentny mężczyzna. Mimo to martwisz się o
niego.
- Czy twoim zdaniem, zdaniem profesjonalisty, Roarke może być tym zabójcą?
- Absolutnie nie. Jestem pewna, że gdybym zanalizowała jego osobowość, znalazłabym
tam doskonale rozwinięty instynkt zabójcy. - Właściwie Mira bardzo chętnie
zanalizowałaby osobowość Roarke'a. - Ale jego motywy byłyby jasno określone. Wielka
miłość albo wielka nienawiść. Nie sądzę, by cokolwiek innego zmusiło go do
przekroczenia tej granicy. Możesz być spokojna, Eve - dodała cicho Mira. - Nie jesteś
zakochana w mordercy.
- Nie jestem zakochana w nikim. A moje uczucia nie mają nic wspólnego z tą sprawą.
- Wręcz przeciwnie, stan umysłu prowadzącego śledztwo zawsze ma ogromne
znaczenie. A gdybym miała wydać opinię na temat twojego stanu, powiedziałabym, że
jesteś bliska skrajnego wyczerpania, emocjonalnie rozdarta i mocno zmartwiona.
Eve sięgnęła po dyskietkę i wstała z fotela.
- W takim razie dobrze się składa, że nie musisz wydawać takiej opinii. Zapewniam cię,
że doskonale sobie radzę z moją pracą.
- Nie wątpiłam w to ani przez moment. Pytanie tylko, jakim kosztem?
- Ten koszt byłby wyższy, gdybym tego nie robiła. Chcę dowiedzieć się, kto zabił te
kobiety. Potem ktoś taki jak Cicely Towers będzie musiał wsadzić go za kratki. - Eve
schowała dyskietkę do torby. - Jest jeszcze jedna rzecz, która łączy obie ofiary, a którą
pominęłaś. - Oczy Eve były zimne i nieprzyjazne. -Rodzina. Obie miały kochające
rodziny, które stanowiły ważną część ich życia. Powiedziałabym, że to raczej wyklucza
mnie jako kolejną ofiarę, prawda?
- Być może. Myślałaś ostatnio o rodzinie, Eve?
- Nie baw się ze mną.
- Ty zaczęłaś ten temat - zauważyła Mira. - Zawsze uważasz na słowa, kiedy ze mną
rozmawiasz, zakładam więc, że myślisz dużo o rodzinie.
- Nie mam rodziny - odparowała Eve. - I myślę dużo o morderstwie. Chcesz donieść
komendantowi, że nie jestem w stanie wykonywać swoich obowiązków? Proszę bardzo,
droga wolna.
- Kiedy ty mi wreszcie zaufasz? - W łagodnym głosie Miry pojawiła się nutka
zniecierpliwienia, coś, czego Eve nie słyszała tam nigdy dotąd. - Czy tak trudno ci

uwierzyć, że zależy mi na tobie? Tak, zależy mi - dodała Mira, kiedy Eve spojrzała na nią
w osłupieniu. - I rozumiem cię lepiej, niż ci się wydaje.
- Nie potrzebuję wcale, żeby ktoś mnie rozumiał. - Głos Eve drżał lekko, choć starała się
za wszelką cenę zapanować nad nerwami. - Nie przyszłam tu na badania ani na terapię.
- Nie nagrywam tej rozmowy. - Mira z trzaskiem odstawiła filiżankę. Eve zacisnęła dłonie
w pięści. - Myślisz, że tylko ty byłaś wykorzystywana, że tylko ty przeszłaś w
dzieciństwie przez piekło? Że jesteś jedyną kobietą, która musiała sobie z tym poradzić?
- Nie muszę sobie z niczym radzić. Nie pamiętam...
- Mój ojczym gwałcił mnie regularnie, odkąd skończyłam dwanaście lat, aż do
piętnastego roku życia - powiedziała cicho Mira, gestem powstrzymując protesty Eve. -
Przez te trzy lata żyłam w świadomości, że to znów się zdarzy, choć nigdy nie wiedziałam
kiedy. I nikt nie chciał mnie wysłuchać.
Wstrząśnięta i zdenerwowana, Eve objęła się rękami.
- Nie chcę o tym wiedzieć. Dlaczego mi to mówisz?
- Bo kiedy patrzę w twoje oczy, widzę siebie. Ale ty masz kogoś, kto cię wysłucha.
Eve stała nieruchomo. Zwilżyła językiem spierzchnięte wargi.
- Dlaczego to się skończyło?
- Bo znalazłam w sobie dość odwagi, by pójść do poradni, by opowiedzieć o wszystkim
psychologowi, by poddać się badaniom fizjologicznym i psychiatrycznym. W porównaniu
z tym, co przeżyłam, wszystko to nie wydawało mi się już takie straszne.
- Dlaczego miałabym o tym pamiętać? - spytała Eve. - To już dawno się skończyło.
- Dlaczego źle sypiasz?
- Śledztwo...
- Eve.
Łagodny ton zbił ją z tropu. Zamknęła oczy. Tak trudno było jej walczyć z tym cichym
współczuciem.
- Obrazy - mruknęła, gardząc swoją słabością. - Koszmary.
- Z czasów, nim znaleziono cię w Teksasie?
- Tylko pojedyncze sceny, migawki.
- Jeśli zechcesz, pomogę ci poskładać je w całość.
- Dlaczego miałabym to robić?
- A nie zaczęłaś już? - Teraz Mira podniosła się ze swego fotela. - Możesz pracować z
tymi koszmarami, które dręczą twoją podświadomość, robisz to od lat. Ale szczęście
wymyka ci się z rąk i będzie tak dopóty, dopóki nie przekonasz samej siebie, że na nie
zasługujesz.
- To nie była moja wina.
- Nie. - Mira delikatnie dotknęła ramienia Eve. - To nie była twoja wina.

Eve czuła, jak łzy napływają jej do oczu. Wstydziła się tego i broniła z całych sił.
- Nie mogę o tym rozmawiać.
- Moja droga, już zaczęłaś. Będę tutaj, kiedy poczujesz, że znów jesteś gotowa. -
Poczekała, aż Eve dojdzie do drzwi. - Czy mogę zadać ci jedno pytanie?
- Zawsze zadajesz pytania.
- Więc czemu nie miałabym tego zrobić teraz? - Uśmiechnęła się Mira. - Czy Roarke
sprawia, że jesteś szczęśliwa?
- Czasami. - Eve zacisnęła mocno powieki i zaklęła w duchu. -Tak, czasami sprawia, że
jestem szczęśliwa. Oprócz tych chwil, kiedy naprawdę mnie wkurza.
- To cudownie. Bardzo się z tego cieszę, ze względu na was oboje. Spróbuj się trochę
przespać, Eve. Jeśli nie chcesz brać tabletek, spróbuj zwykłej wizualizacji.
- Będę o tym pamiętać. - Eve otworzyła drzwi, odwrócona plecami do wnętrza gabinetu. -
Dziękuję.
- Proszę bardzo.

Eve uznała, że wizualizacja w niczym jej nie pomoże. Nie po kolejnej lekturze raportów z
sekcji zwłok.
Mieszkanie było zbyt puste, zbyt ciche. Żałowała, że zostawiła kota u Roarke'a. Galahad
wniósłby przynajmniej trochę życia do tych pustych wnętrz.
Kiedy oczy rozbolały ją od czytania kolejnych raportów i protokołów, odsunęła się od
biurka. Nie miała siły, by szukać Mavis, a programy telewizyjne tylko ją nudziły.
Zamówiła muzykę, słuchała jej przez trzydzieści sekund, potem znów wyłączyła,
zniecierpliwiona.
Zazwyczaj dobra kolacja pomagała jej zapomnieć o chandrze, kiedy jednak weszła do
kuchni, przypomniała sobie, że już od tygodni nie zamawiała nowych produktów do
autokucharza. Te nędzne resztki, które się w nim ostały, nie wzbudzały jakoś jej apetytu.
Zdecydowana za wszelką cenę zapomnieć choć na chwilę o zmęczeniu i smutku, sięgnęła
po okulary wirtualnej rzeczywistości, które Mavis podarowała jej na ostatnie święta
Bożego Narodzenia. Ponieważ to właśnie Mavis korzystała z nich ostatnio, okulary
ustawione były na Klub Nocny i maksymalną głośność. Klnąc siarczyście, Eve szybko
zmieniła ustawienia, programując Tropiki i plażę.
Czuła pod stopami rozpalony, drobny piach plaży, gorące promienie słońca na skórze,
delikatny powiew oceanicznej bryzy. Cudownie było stać w spokojnej zatoce, patrzeć na
białe grzywy fal i popijać chłodny sok z rumem.
Czyjeś dłonie dotykały jej nagich ramion, masowały je miarowo. Wzdychając z rozkoszą,
Eve oparła się o muskularny, męski tors. Daleko na błękitnym morzu błyszczał biały
żagiel jakiegoś jachtu.

Tak łatwo przyszło jej osunąć się w te wyczekujące ramiona, podnieść usta do ust, których
pragnęła. I leżeć na piasku przy ciele, które tak doskonale pasowało do jej ciała.
Podniecenie było równie słodkie jak spokój. Rytm, równie odwieczny jak rytm fal,
rozgrzewał jej skórę. Oddała się mu bez reszty, drżała, zmierzając powoli ku spełnieniu.
Jego oddech obmywał jej twarz, jego ciało połączyło się z nią, kiedy wymówiła cicho jego
imię.
Roarke.
Wściekła na samą siebie, Eve zerwała okulary i odrzuciła je w kąt pokoju. Roarke nie miał
prawa wpychać się tutaj, do jej umysłu. Nie miał prawa przynosić jej bólu i rozkoszy,
kiedy ona pragnęła jedynie spokoju.
Och, on dobrze wiedział, co robi, myślała Eve, zrywając się na równe nogi. Doskonale
wiedział. Muszą to wreszcie załatwić, raz na zawsze.
Wyszła z mieszkania, z hukiem zatrzaskując za sobą drzwi. Dopiero gdy wkroczyła na
teren jego posiadłości, przyszło jej do głowy, że Roarke może nie być sam.
Ta myśl wprawiła ją w taką wściekłość, że przesadziła kamienne stopnie dwoma susami i
omal nie wyrwała z zawiasów drzwi wejściowych do jego domu.
Summerset czekał na nią w hallu.
- Poruczniku, jest pierwsza dwadzieścia w nocy.
- Wiem, która jest godzina. - Odsłoniła zęby, niczym rozeźlony pies, kiedy Summerset
próbował nie wpuścić jej na schody. -Wyjaśnijmy sobie od razu jedną rzecz, koleś. Ty
nienawidzisz mnie, ja nienawidzę ciebie. Tyle tylko, że ja mam odznakę. Więc zejdź mi z
drogi albo wpakuję tę twoją kościstą dupę do pierdla za utrudnianie policjantowi
czynności służbowych.
Summerset uniósł głowę z godnością.
- Czy mam przez to rozumieć, że o tej porze jest pani jeszcze na służbie?
- Rozum sobie przez to, co chcesz. Gdzie on jest?
- Jeśli wyjawi mi pani, co ją tutaj sprowadza, z przyjemnością poinformuję panią, gdzie
przebywa obecnie Roarke, i sprawdzę, czy może w tej chwili panią przyjąć.
Eve straciła resztki cierpliwości. Wbiła łokieć w splot słoneczny Summerseta i wymijając
skuloną z bólu postać, rzuciła jeszcze przez ramię:
- Sama go znajdę.
Roarke nie był jeszcze w łóżku, nie znalazła tam też śladów obecności jakiejś drugiej
osoby. Nie była całkiem pewna, jak by zareagowała, zastając go w ramionach jakiejś
seksownej blondynki. Nie zastanawiając się nad tym dłużej, zawróciła w stronę jego
gabinetu, ścigana przez obolałego Summerseta.
- Zamierzam złożyć skargę.
- Składaj sobie - warknęła przez ramię.

- Nie ma pani prawa wkraczać na prywatną posesję, i to w środku nocy. Nie pozwolę, by
przeszkodziła pani Roarke'owi. -Summerset jednym susem dopadł drzwi gabinetu,
zasłaniając je własnym ciałem. - Nie pozwolę.
Eve ze zdumieniem stwierdziła,  że służący jest czerwony na twarzy i z trudem łapie
oddech. Oczy niemal wychodziły mu z orbit. Uznała,  że nie jest to wynikiem bólu czy
zmęczenia, lecz nadmiaru emocji.
- Zabrakło ci pary, staruszku, co? - Parsknęła i nim Summerset mógł zareagować,
uderzyła w gałkę otwierającą automatyczne drzwi.
Lokaj złapał  ją za ramię, a Roarke, który odwrócił się  właśnie od ekranu monitora, ze
zdumieniem patrzył na szarpiącą się dwójkę.
- Dotknij mnie raz jeszcze, ty sztywny sukinsynu, a będziesz leżał na deskach i kwiczał
jak zarzynane prosię - ostrzegła Eve, unosząc zaciśniętą pięść. - Dla takiej satysfakcji
gotowa jestem oddać nawet odznakę.
- Summerset - powiedział Roarke łagodnie. - Ona naprawdę to zrobi. Zostaw nas samych.
- Przekroczyła swoje uprawnienia...
- Zostaw nas samych - powtórzył Roarke. - Zajmę się tym.
- Jak sobie życzysz. - Summerset poprawił nakrochmaloną marynarkę i ruszył w głąb
korytarza.
- Jeśli chcesz mnie stąd wyrzucić - warknęła, podchodząc do biurka- będziesz musiał
znaleźć sobie kogoś lepszego niż ten nadęty dupek. Roarke złożył tylko dłonie na blacie
biurka.
- Gdybym chciał, nie przeszłabyś nawet przez bramę. - Ostentacyjnie spojrzał na zegarek.
- Trochę późno jak na oficjalne przesłuchanie.
- Nie chcę już słyszeć, która to godzina.
- No dobrze. - Roarke odchylił się na oparcie krzesła. - Co mogę dla ciebie zrobić?

Atak pozwalał Eve zapanować nad emocjami. Tłumaczyła sobie, że będzie to także
najlepsze logiczne rozwiązanie.
- Znałeś Yvonne Metcalf.
- Jak ci już mówiłem, byliśmy przyjaciółmi. - Otworzył stare srebrne pudełko i wyjął z
niego papierosa. - Swego czasu nawet bliskimi przyjaciółmi.
- Kto zmienił charakter tego związku i kiedy?
- Kto? Hmm... - Roarke zamyślił się na moment. Zapalił papierosa i wydmuchnął dym. -
Zdaje się, że podjęliśmy tę decyzję wspólnie. Jej kariera rozwijała się coraz szybciej, po-
chłaniała coraz więcej czasu i energii. Można powiedzieć, że po prostu oddaliliśmy się od
siebie.
- Pokłóciliście się?
- Nie. Yvonne nie była skora do kłótni. Uważała,  że  życie jest na to zbyt... zabawne.
Napijesz się brandy?
- Jestem na służbie.
- Tak, oczywiście. Ale ja nie.
Kiedy wstał, z jego kolan zeskoczył Galahad. Kot spojrzał obojętnie na swą panią, a
potem zaczął się starannie myć. Eve zgromiła niewdzięcznego zwierzaka wzrokiem i tylko
dlatego nie zauważyła, że dłonie Roarke'a drżały lekko, kiedy ten nalewał sobie brandy.
- No dobrze - powtórzył, odwracając się ponownie do Eve. -Czy to już wszystko?
Nie, pomyślała, to dopiero początek. Była zdecydowana wyciągnać od niego wszystkie
użyteczne informacje, wykorzystać maksymalnie jego nieprzeciętną inteligencję, nawet
gdyby nie chciał pomóc jej z własnej woli.
- Po raz ostatni wspomniała o tobie w swoim notatniku ponad półtora roku temu.
- To już półtora roku - mruknął Roarke. Żałował Yvonne, bardzo jej żałował, ale miał
swoje własne problemy. Jego największy problem stał    właśnie po drugiej stronie
pokoju i przewiercał go gniewnym wzrokiem. - Nie zdawałem sobie sprawy, że minęło już
tyle czasu.
- Czy wtedy widziałeś się z nią po raz ostatni?
- Nie, z pewnością nie. - Wbił spojrzenie w kieliszek, przypominając sobie spotkanie z
Yvonne. - Pamiętam,  że tańczyłem z nią na przyjęciu w ostatniego sylwestra. Przyszła
tutaj ze mną.
- Spałeś z nią - skonstatowała Eve beznamiętnym tonem.
- Dosłownie rzecz biorąc, nie. - W jego głosie pojawiła się nutka irytacji. - Kochałem się
z nią, rozmawiałem, zjadłem śniadanie.
- Odnowiliście starą znajomość?

- Nie. - Ponownie zajął miejsce na krześle i skrzyżował nogi. -Mogliśmy to zrobić, ale
oboje byliśmy zbyt zajęci. Nie kontaktowałem się z nią przez następne sześć czy siedem
miesięcy.
- I?
Przypomniał sobie, że po prostu ją zignorował, wymazał z pamięci. Tak po prostu, może
zbyt łatwo, lekkomyślnie. -Powiedziałem jej, że jestem... zaangażowany. - Przez moment
wpatrywał się w rozżarzoną końcówkę papierosa. - W tym czasie byłem zakochany w kim
innym.
Serce Eve zabiło nagle szybciej. Włożyła spocone dłonie do kieszeni i wbiła w Roarke'a
skonfundowane spojrzenie.
- Nie mogę usunąć cię z listy, jeśli mi nie pomożesz.
- Nie? Trudno.
- Do diabła, Roarke, ty jedyny znałeś dobrze obie ofiary.
- A jaki był mój motyw, poruczniku?
- Nie rozmawiaj ze mną w ten sposób. Nienawidzę tego.
Zimny, opanowany, wyniosły. - Zdenerwowana, zaczęła przechadzać się po pokoju. -
Wiem, że nie miałeś nic wspólnego z tymi morderstwami, nie ma też żadnych dowodów,
które mogłyby cię obciążać. Ale to nie zmienia faktu, że jesteś jedynym punktem
wspólnym w obu tych sprawach.
- A to utrudnia ci życie, bo twoje nazwisko z kolei związane jest ze mną. Czy też było.
- Poradzę sobie z tym.
- Więc dlaczego tak schudłaś?- spytał Roarke surowym tonem. - Dlaczego masz
podkrążone oczy? Dlaczego wydajesz się taka nieszczęśliwa.
Eve wyciągnęła dyktafon i z trzaskiem położyła go na biurku, jakby oddzielała się w ten
sposób barierą od Roarke' a i jego pytań. 4 - Musisz powiedzieć mi wszystko, co wiesz o
tych kobietach. Wszystkie najdrobniejsze, nieistotne szczegóły. Cholera, potrzebuję
pomocy. Muszę wiedzieć, dlaczego Towers pojechała w środku nocy do West Endu.
Dlaczego Metcalf ubrała się i wyszła o północy do patio.
Roarke zdusił papierosa w popielniczce i powoli podniósł się z krzesła.
- Obawiam się, że przeceniasz moje możliwości, Eve. Nie znałem Cicely aż tak dobrze.
Prowadziliśmy wspólnie interesy, kilka razy spotkaliśmy się na jakichś oficjalnych
przyjęciach. Nie zapominaj o moim pochodzeniu i o jej pozycji. Co do Yvonne... Byliśmy
kochankami. Podobała mi się jej energia, jej determinacja. Wiem, że była ambitna.
Chciała być gwiazdą i została nią, zasłużyła sobie na to. Nie potrafię jednak powiedzieć,
co kierowało tymi kobietami, kiedy wychodziły z domu w środku nocy.
- Znasz ludzi - nie ustępowała Eve. - Potrafisz wśliznąć się do ich umysłów. Nikt nie
potrafi cię zaskoczyć.

- Ty mnie zaskakujesz - mruknął Roarke. - Nieustannie. Eve potrząsnęła tylko głową.
- Powiedz mi, dlaczego, twoim zdaniem, Yvonne Metcalf wyszła na spotkanie do patio.
Roarke pociągnął łyk brandy i wzruszył ramionami.
- Mogła mieć wiele powodów. Kariera, sława, rozrywka, miłość. Prawdopodobnie w tej
właśnie kolejności. Ubrała się starannie, bo była próżna, choć ta próżność dodawała jej
tylko uroku. Na pewno nie myślała też o tym, która jest godzina. Była impulsywna,
zawsze gotowa do działania.
Eve westchnęła cicho. Właśnie tego potrzebowała. Roarke pomagał jej stworzyć
psychologiczny obraz obu ofiar, zrozumieć ich życie.
- Czy miała jakichś innych kochanków? Roarke drgnął, wyrwany z zamyślenia.
- Była piękna, inteligentna, świetna w łóżku. Na pewno poznała wielu mężczyzn.
- Zazdrosnych, gniewnych mężczyzn? Roarke uniósł lekko brwi.
- Przypuszczasz, że ktoś ją zabił, bo nie spełniła jego oczekiwań? Nie dała mu tego, czego
chciał? Potrzebował? - Patrzył jej głęboko w oczy. - To niegłupia myśl. Mężczyzna może
w takiej sytuacji wyrządzić wielką krzywdę kobiecie, jeśli tylko mocno jej pragnął i
potrzebował. A jednak ja cię nie zabiłem. Jeszcze nie.
- To jest śledztwo, Roarke. Nie zgrywaj przede mną cwaniaczka.
- Cwaniaczka? - Zaskoczył ich oboje, rzucając kieliszkiem w ścianę. Szkło rozprysło się
na drobne kawałeczki. Whisky spływała ciemną strugą po białej powierzchni. - Wdzierasz
się tutaj siłą, bez ostrzeżenia, bez zaproszenia, i oczekujesz, że będę ci służył jak piesek,
gdy ty będziesz mnie przesłuchiwać? Wypytujesz mnie o Yvonne, kobietę, która wiele
dla mnie znaczyła, i spodziewasz się, że z radością będę ci o niej opowiadał, podczas gdy
ty wyobrażasz sobie, jak leżę z nią z łóżku.
Eve widziała już podobne wybuchy gniewu z jego strony. Zwykle wolała je od chłodnej,
wystudiowanej obojętności. Jednak w tej chwili jej nerwy rozprysły się wraz z kieliszkiem
whisky.
- To nie jest przesłuchanie i nie jest to też sprawa osobista. Zbieram tylko użyteczne
informacje. Wykonuję swoją pracę.
- To nie ma nic wspólnego z twoją pracą, oboje doskonale o tym wiemy. Jeśli choć przez
chwilę wierzyłaś, że mogłem mieć jakiś związek ze śmiercią tych kobiet, to popełniłem
jeszcze większy błąd, niż dotąd przypuszczałem. Jeśli chcesz mnie dręczyć, poruczniku,
rób to w swoim prywatnym czasie, a nie w moim. - Roarke podniósł z biurka dyktafon i
rzucił go Eve. -Następnym razem przynieś nakaz.
- Próbuję cię całkowicie wyeliminować.
- Nie zrobiłaś tego jeszcze? - Przeszedł na drugą stronę biurka i ze znużeniem usiadł na
krześle. - Idź sobie. Mam tego dość.

Eve odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi, choć każdy krok sprawiał jej fizyczny niemal
ból. Serce waliło jej młotem, nie mogła złapać oddechu, bała się, że lada moment ugną się
pod nią kolana i runie na ziemię. Tymczasem Roarke przeklinał w duchu swą głupotę, a
gdy Eve dochodziła już do drzwi, zablokował zamki. Do diabła, nie pozwoli jej tak odejść.
Otwierał właśnie usta, by przemówić, kiedy Eve odwróciła się ponownie, nie dotknąwszy
nawet drzwi. Na jej twarzy malowała się wściekłość.
- Dobra. Cholera, niech ci będzie, wygrałeś. Jestem w dołku. Czy tego właśnie chcesz?
Nie mogę spać, nie mogę jeść. Czuję się tak, jakby coś we mnie pękło, nie mogę
normalnie pracować. Zadowolony?
Roarke czuł, jak powoli spływa nań ogromna ulga.
- A powinienem być?
- Jestem tutaj, prawda? Jestem tu, bo nie mogłam już dłużej trzymać się z dala. -
Zamykając dłoń na naszyjniku ukrytym pod koszulą, podeszła do niego. - Noszę tę
błyskotkę.
Spojrzał na diament, który wyciągała w jego stronę. Kamień wypełniony był tajemniczym,
purpurowym blaskiem.
- Mówiłem już, że ci pasuje.
- Co ty tam wiesz... - mruknęła i odwróciła głowę. - Czuję się w tym jak idiotka. Cała ta
sytuacja sprawia, że czuję się jak idiotka. No i dobrze, będę idiotką. Wprowadzę się tutaj.
Będę tolerować tego robota, którego nazywasz lokajem. Będę nosiła diamenty... - Głos
Eve załamał się nagle. Zakryła twarz dłońmi, bezskutecznie tłumiąc szloch. - Dłużej tego
nie zniosę.
- Proszę, nie płacz. Na miłość boską, nie płacz.
- Jestem zmęczona. - Eve objęła się ramionami i kołysała na piętach. - Jestem zmęczona,
to wszystko.
- Zwyzywaj mnie. - Roarke wstał z miejsca, wstrząśnięty i nieco przerażony tym nagłym
wybuchem płaczu. - Rzuć czymś. Uderz mnie.
Wyrwała się gwałtownie, kiedy próbował ją objąć.
- Nie. Muszę być sama, kiedy robię z siebie idiotkę.
Nie zważając na jej prośby, przygarnął ją mocniej do siebie. Znów próbowała się wyrwać,
ale tym razem nie pozwolił jej na to. Potem, zrozpaczona, objęła go, przywarła do niego z
całych sił.
- Nie odchodź - szeptała, wtulając twarz w jego ramię. - Nie odchodź.
- Nigdzie nie odchodzę. - Delikatnie gładził ją po plecach, kołysał jej głowę. Czy jest coś
bardziej zdumiewającego i bardziej przerażającego dla mężczyzny, zastanawiał się w
myślach, niż silna kobieta we łzach? - Jestem tutaj przez cały czas. Kocham cię, Eve,
kochani cię tak mocno, że trudno mi to znieść.

100

- Potrzebuję cię. Nie zmienię tego. Nie chcę zmieniać.
- Wiem. - Odchylił się do tyłu, ujął ją pod brodę i łagodnie uniósł jej głowę. - Będziemy
musieli sobie z tym poradzić. -Pocałował jeden wilgotny policzek, potem drugi. -
Naprawdę nie mogę bez ciebie żyć.
- Kazałeś mi wyjść.
- Ale wcześniej zaniknąłem drzwi. - Uśmiechnął się, nim ucałował delikatnie jej usta. -
Gdybyś poczekała jeszcze kilka godzin, to ja przyszedłbym do ciebie. Siedziałem tu przez
cały wieczór i próbowałem wytłumaczyć sobie, że nie powinienem tego robić, ale
wszystko na nic. Potem zjawiłaś się ty, a ja omal nie padłem przed tobą na kolana.
- Dlaczego? - Dotknęła jego twarzy. - Mogłeś mieć każdą kobietę. Może i miałeś.
- Dlaczego? - Roarke przechylił lekko głowę. - To podchwytliwe pytanie. Może ze
względu na twoje łagodne usposobienie nienaganne maniery i doskonałe wyczucie mody?
- Omal nie podskoczył z radości, ujrzawszy przelotny uśmiech na jej ustach. -Nie,
musiałem chyba myśleć o kimś innym. Chodzi pewnie o twoją odwagę, absolutne oddanie
sprawie, którą uważasz za słuszną o twoją bezkomprornisowość, niespożyte siły i
niespokojny umysł, o twoje słodkie serce, które wciąż każe ci dbać przede wszystkim o
innych, a nie o siebie.
- To chyba nie ja.
- Och, ależ oczywiście, że to ty, moja droga Eve. - Musnął delikatnie jej usta. - Tak jak
twój smak, twój zapach, twój wygląd, twój głos. Rozbroiłaś mnie całkowicie. Będziemy o
tym rozmawiać - mruczał, ocierając kciukiem jej wilgotne policzki. -Znajdziemy jakieś
rozwiązanie, które będzie odpowiadać nam obojgu.
Eve wzięła głęboki, drżący oddech.
- Kocham cię - wyszeptała i wypuściła głośno powietrze -O Boże!
Radość, która ogarnęła całe jego ciało, była niczym letnia burza; gwałtowna,
niepohamowana, oczyszczająca.
- Nie zakrztusiłaś się - mruknął, opierając czoło na jej czole.
- Ano nie. Może się do tego przyzwyczaję. - I może następnym razem nie będzie się czuć
tak, jakby ktoś nakładł jej kamieni do żołądka. Przechyliła głowę i odszukała jego usta.
Nie była to już delikatna, czuła pieszczota, lecz namiętny gorący, chciwy pocałunek. Krew
uderzyła jej do głowy, huczała jej w uszach tak głośno, że nie słyszała, jak ponownie
wypowiada te niezwykłe słowa, czuła je jednak w biciu serca, w jego niespokojnym
rytmie.
Rozpalona i wilgotna, drżącymi rękami zaczęła rozpinać jego spodnie.
- Teraz. Natychmiast.
- Tak, natychmiast.
Nim upadli na podłogę, Roarke zdążył jeszcze zerwać z niej koszulę.

101

Przez dłuższą chwilę nie mogli się sobą nasycić. Wtulali się w siebie, dotykali
łapczywymi dłońmi. Eve zatopiła zęby w ramieniu Roarke'a, kiedy ten ściągał z niej
spodnie. Miał tylko krótką chwilę, by poczuć jej skórę, jej kształty, jej żar, potem
wszystko utonęło w powodzi zmysłów, w nawale wrażeń i gwałtownej potrzebie
zespolenia.
Pieszczoty i czułości musiały ustąpić miejsca nienasyconej bestii pożądania, która
pożerała ich bez reszty, nawet w chwili, gdy Roarke był już w niej, gdy napierał na nią z
całą mocą. Czuł, jak jej ciało napręża się, wygina w łuk, słyszał przeciągły jęk rozkoszy,
pozwolił, by jego ciało i dusza oczyściły się w chwili całkowitego, niebiańskiego
zjednoczenia.

Eve obudziła się w łóżku Roarke'a. Blask słońca sączył się do wnętrza pokoju przez lekko
uchylone żaluzje. Nie otwierając oczu, sięgnęła ręką w bok i natrafiła na pustą, choć
jeszcze ciepłą pościel.
- Jak ja się tutaj znalazłam? - spytała głośno.
- Przyniosłem cię.
Uniosła powieki i spojrzała na Roarke'a. Siedział nagi u jej stóp i przyglądał się jej z
czułością.
- Przyniosłeś mnie?
- Zasnęłaś na podłodze. - Pochylił się i pogłaskał ją po policzku. - Nie powinnaś
doprowadzać się do takiego stanu.
- Przyniosłeś mnie - powtórzyła, zbyt zaspana, by czuć zakłopotanie. - Hm... żałuję
chyba, że to przespałam.
- Mamy mnóstwo czasu, możemy to jeszcze nieraz powtórzyć. Martwisz mnie.
- Nic mi nie jest. To tylko... - Spojrzała na zegar. - Boże, dziesiąta. Dziesiąta rano?
Gdy zaczęła podnosić się z łóżka, Roarke łagodnie, lecz stanowczo pchnął ją z powrotem.
- Spokojnie, dzisiaj jest niedziela.
- Niedziela? - Kompletnie zdezorientowana, potarła dłońmi skronie. - Straciłam rachubę. -
Przypomniała sobie, że nie jest na służbie, ale mimo wszystko...
- Potrzebujesz snu - powiedział, czytając w jej myślach- -Potrzebujesz też jakiegoś
paliwa, czegoś więcej niż kofeina- -Sięgnął po szklankę z nocnego stolika i wyciągnął ją
w stronę Eve.
Spojrzała z powątpiewaniem na bladoróżową ciecz.
- Co to jest?
- Dobrze ci zrobi. Wypij. - Przytrzymał szklankę przy jej ustach, jakby sama nie miała
dość sił, by to zrobić. Mógłby podać jej ten sam środek w pastylkach, znał jednak jej

102

awersję do wszelkich lekarstw. - To taki drobiazg z moich laboratoriów, pracowaliśmy
nad tym przez ostatnie miesiące. Za jakieś pół roku powinien pojawić się na rynku.
Eve zmrużyła oczy.
- Jakiś eksperyment?
- Jest całkiem bezpieczny. - Uśmiechnął się i odstawił pustą szklankę. - Nikt jeszcze nie
umarł.
- Ha, ha. - Oparła się ponownie o poduszki, dziwnie rozluźniona i pobudzona
jednocześnie. - Muszę jechać do centrali, popracować trochę nad innymi sprawami.
- Potrzebujesz odpoczynku. - Podniósł rękę, nim zdążyła zaprotestować. - Dzień.
Choćby jedno popołudnie. Chciałbym, żebyś spędziła je ze mną, ale nawet jeśli wolisz być
sama, to zostań tu i odpocznij.
- Hm, pewnie mogłabym poświęcić temu kilka godzić- -Usiadła i zarzuciła mu ręce na
szyję. - Co właściwie miałeś na myśli, mówiąc o odpoczynku?
Uśmiechając się szeroko, przygniótł ją własnym ciałem do łóżka. Tym razem mogli
pozwolić sobie na czułość i na pieszczoty.

Eve nie była wcale zaskoczona, kiedy po uruchomieniu komputera znalazła tam cały plik
wiadomości. Już od wielu lat niedziela tylko w teorii była dniem wolnym od pracy. Na
ekranie pojawiały się kolejne pliki, wiadomości od Nadine Furst, od bezczelnego dupka
Morse'a, przygnębiający list od rodziców Yvonne Metcalf i kilka słów od Miriny
Angelini.
- Nie możesz wziąć na siebie ich rozpaczy - powiedział Roarke zza jej pleców.
- Co?
- Metcalfowie. Widzę to w twoich oczach.
- Jestem dla nich jedynym punktem oparcia - odparła, wysyłając sygnał potwierdzający
odbiór wiadomości. - Muszą wiedzieć, że ktoś się tym interesuje.
- Chciałbym ci coś powiedzieć.
Eve przewróciła oczami, pewna, że będzie musiała wysłuchać długiego kazania na temat
odpoczynku, obiektywności czy odpowiedniego dystansu do prowadzonych przez nią
spraw.
- Dobra, tylko streszczaj się, bo mam jeszcze sporo do zrobienia.
- Swego czasu miałem do czynienia z wieloma policjantami. Unikałem ich,
przekupywałem, przechytrzałem albo po prostu uciekałem.
Eve spojrzała nań z rozbawieniem.
- Nie jestem pewna, czy powinieneś mi o tym mówić. Twoje konto jest podejrzanie
czyste.

103

- Oczywiście, że jest czyste. - Wiedziony nagłym impulsem, pocałował ją w czubek nosa.
- Zapłaciłem za to.
Eve skrzywiła się lekko.
- Naprawdę, Roarke, nie mogę zaszkodzić ci tym, o czym nie wiem.
- Chodzi o to - kontynuował uparcie - że przez wiele lat stykałem się z różnymi
policjantami. Ty jesteś najlepsza.
Eve zamrugała gwałtownie, kompletnie zaskoczona.
- Cóż...
- Zawsze, bez względu na okoliczności, bronisz słabych i pokrzywdzonych. I wciąż
wprawiasz mnie w zdumienie.
- Przestań. - Dziwnie zakłopotana, odwróciła się do komputera. - Proszę.
- Możesz to wykorzystać, kiedy oddzwonisz do Morse'a i będziesz musiała wysłuchiwać
jego głupawych uwag.
- Nie będę się z nim kontaktować.
- Wysłałaś przecież potwierdzenie odbioru.
- Ale najpierw wykasowałam jego wiadomość - uśmiechnęła się Eve. - Zupełnie
przypadkowo, oczywiście.
Roarke roześmiał się i porwał ją w ramiona.
- Podoba mi się twój styl.
Eve pozwoliła sobie na moment relaksu i dopiero po chwili wysunęła się z jego objęć.
- No dobra, koniec tych czułości. Muszę dowiedzieć się, czego chce ode mnie Mirina
Angelini.
Odsunęła go delikatnie na bok, wybrała numer i czekała. Po chwili na ekranie pojawiła się
twarz Miriny, blada i zmizerowana.
- Och, pani porucznik. Dziękuję, że tak szybko się pani ze mną skontaktowała. Bałam się,
że dopiero jutro odbierze pani wiadomość.
- Co mogę dla pani zrobić, panno Angelini?
- Muszę z panią porozmawiać jak najszybciej. Nie chciałabym angażować do tego
komendanta. I tak zrobił już dość dla mnie i dla mojej rodziny.
- Czy to dotyczy śledztwa?
- Tak, przynajmniej tak mi się wydaje.
Eve dała Roarke'owi znak, by opuścił pokój. On jednak tylko oparł się o ścianę. Pogroziła
mu ukradkiem pięścią, po czym znów spojrzała na ekran.
- Chętnie spotkam się z panią. Proszę tylko wyznaczyć czas i miejsce.
- W tym cały problem, pani porucznik. Lekarz zabronił mi podróżować. Muszę prosić, by
przyjechała pani do mnie.

104

- Mam polecieć do Rzymu? Panno Angelini, wydział zgodzi się na tę podróż i pokryje jej
koszty tylko wtedy, gdy podam im jakieś konkretne powody.
- Ja cię zabiorę - oświadczył nieoczekiwanie Roarke.
- Siedź cicho.
- Ktoś tam jest? Czy jest tam ktoś jeszcze? - dopytywała się Mirina drżącym głosem.
- Jest ze mną Roarke - odparła Eve przez zaciśnięte zęby. -Panno Angelini...
- Och, to doskonale. Próbowałam się z nim skontaktować. Czy moglibyście przyjechać
razem? Wiem, że to kłopotliwe. Nie lubię sprawiać komuś kłopotów, ale tym razem
naprawdę muszę. Dopilnuję, by komendant zgodził się na tę podróż.
- Nie wątpię - mruknęła Eve. - Przyjadę najszybciej, jak będę mogła - zakończyła
transmisję. - Boże, nic mnie tak nie wkurza jak zepsute dzieciaki bogaczy.
- Smutek i desperacja dotykają wszystkich, bogatych i biednych.
- Och, zamknij się - parsknęła Eve i ze złością kopnęła w biurko.
- Jestem pewien, że Rzym ci się spodoba, kochanie - odrzekł z uśmiechem Roarke.

Rzym rzeczywiście przypadł jej do gustu, a przynajmniej ta jego część, którą mogła
zobaczyć podczas krótkiej przejażdżki z lotniska do domu Miriny przy Hiszpańskich
Schodach - fontanny i ruiny tak stare, że trudno było jej uwierzyć w ich autentyczność.
Z tylnego siedzenia prywatnej limuzyny Eve przyglądała się z podziwem modnie ubranym
Włochom. Przebojem sezonu były najwyraźniej obcisłe kombinezony z cienkich,
różnobarwnych tkanin. Większość przechodniów nosiła na biodrach zdobione klejnotami
pasy, dopasowane barwą do kamieni na butach i małych torbach używanych zarówno
przez mężczyzn, jak i przez kobiety. Wszyscy wyglądali jak prawdziwi arystokraci.
Roarke nie wiedział dotąd, że Eve może oniemieć ze zdumienia. Cieszył się w duchu, że
zapomniała choć na moment o swojej misji i syciła oczy niezwykłymi widokami. Żałował
jednocześnie, że nie mogą zatrzymać się choćby na kilka dni, by mógł pokazać jej miasto,
jego urok i nieprawdopodobną żywotność.
Westchnął z żalem, kiedy samochód zahamował gwałtownie przy krawężniku i wyrwał
Eve z rozmarzenia.
- Lepiej, żeby to było coś ważnego. - Nie czekając na kierowcę,
sama otworzyła drzwi limuzyny. Kiedy Roarke wziął ją pod rękę i poprowadził w stronę
wejścia do luksusowego apartamentowca, spojrzała nań spod ściągniętych gniewnie brwi.
- Nie denerwuje cię wcale, że musiałeś przelecieć taki kawał drogi tylko po to, by
porozmawiać z kimś przez chwilę?
- Kochanie, często muszę odbywać znacznie dłuższe podróże w znacznie mniej ważnych
sprawach. I w znacznie mniej czarującym towarzystwie.

105

Eve parsknęła tylko i omal nie wyciągnęła swojej odznaki policyjnej, by machnąć nią
przed oczami androida, w porę się jednak zreflektowała.
- Eve Dallas i Roarke do Miriny Angelini.
- Pani Angelini oczekuje was, Eve Dallas i Roarke. - Anroid podszedł do zdobionych
złoceniami drzwi windy i wystukał kod.
- Mógłbyś sprawić sobie coś takiego - powiedziała Eve, wskazując głową na androida,
kiedy ten zamykał za nimi drzwi. -I wywalić Summerseta.
- Summerset ma swój urok.
Eve znów parsknęła, tym razem głośniej.
- O tak, nie wątpię.
Drzwi rozsunęły się bezszelestnie, ukazując hali o ścianach wykładanych złotem i kością
słoniową. Pośrodku stała fontanna w kształcie syreny.
- Boże - wyszeptała Eve, wodząc wzrokiem po liściach palm i licznych obrazach. -
Myślałam, że tylko ty mieszkasz w takim przepychu.
- Witajcie w Rzymie - przywitał ich Randall Slade. - Dziękuję,  że zechcieliście
przyjechać. Proszę, wejdźcie. Mirina czeka w salonie.
- Nie wspominała, że pan też tutaj będzie, panie Slade.
- Razem podjęliśmy decyzję, by do pani zadzwonić. Powstrzymując się chwilowo od
zadawania pytań, Eve minęła
Slade'a i weszła do salonu. Największa  ściana obszernego pokoju była całkowicie
przeszklona. Eve pomyślała,  że szyby te muszą być przyciemniane z zewnątrz, jako że
budynek miał tylko sześć pięter. Choć apartament położony był stosunkowo nisko,
rozciągał się z niego cudowny widok na Wieczne Miasto.
Mirina siedziała na krawędzi fotela i popijała herbatę z delikatnej, porcelanowej filiżanki.
Jej dłoń drżała lekko.
Wydawała się bledsza niż zazwyczaj, jeśli w ogóle było to możliwe, jeszcze drobniejsza w
modnej bladoniebieskiej sukni. Miała bose stopy, a paznokcie pomalowane były lakierem
dopasowanym barwą do sukni. Włosy  ściągnęła w ciasny kok, zabezpieczony
bursztynowym grzebieniem. Eve pomyślała, że przypomina jedną ze starożytnych bogiń,
zbyt słabo jednak znała mitologię, by określić, którą konkretnie.
Mirina nie podniosła się z miejsca ani nie uśmiechnęła. Sięgnęła tylko po dzbanek i nalała
herbatę do dwóch dodatkowych filiżanek.
- Mam nadzieję, że napijecie się ze mną herbaty.
- Nie przyjechałam tu dla rozrywki, panno Angelini.
- Wiem. Ale przyjechała pani i jestem pani za to bardzo wdzięczna.
- Proszę, pozwól, że ja to zrobię. - Slade wziął od Miriny obie filiżanki, jakby chciał
ukryć przed nimi fakt, że dłonie narzeczonej drżą coraz mocniej. - Proszę, usiądźcie -

106

zapraszał. - Nie będziemy was zatrzymywać dłużej, niż to konieczne, ale możecie przecież
spędzić ten czas w przyjemny sposób.
- Nie mam w tym miejscu żadnej władzy - zaczęła Eve, siadając w miękkim fotelu. - Ale
chciałabym nagrać tę rozmowę, za waszym pozwoleniem, oczywiście.
Mirina spojrzała na Slade'a i przygryzła wargę.
- Tak, oczywiście. - Odchrząknęła cicho, kiedy Eve wyciągnęła dyktafon i położyła go na
stoliku. - Wie pani o... kłopotach, które Randall miał kilka lat temu w Sektorze 38.
- Wiem - potwierdziła Eve. - Mówiono mi, że pani o nich nie wie.
- Randy powiedział mi wczoraj o wszystkim. - Mirina sięgnęła ręką w bok, by ująć dłoń
Slade'a. - Pani jest silną, zdecydowaną kobietą, poruczniku. Być może trudno pani
zrozumieć tych z nas, którzy nie są równie silni. Randy nie mówił mi o tym wcześniej, bo
bał się, że sobie z tym nie poradzę. Moje nerwy. - Wzruszyła lekko szczupłymi
ramionami. - Trudności w interesach dodają mi sił. Kłopoty osobiste tylko mnie
wyniszczają. Wolę raczej unikać problemów.
- Jesteś po prostu delikatna - powiedział Slade, ściskając jej dłoń. - Nie masz się czego
wstydzić.
- Tak czy inaczej, jest to coś, czemu muszę stawić czoło. Pan tam był - zwróciła się do
Roarke'a. - W czasie tego wypadku.
- Byłem na stacji, prawdopodobnie w kasynie.
- A ochrona w hotelu, ochrona, którą wezwał Randall, należała do pana.
- Zgadza się. Każdy ma prywatną ochronę. Sprawy kryminalne przekazywane są policji;
chyba że możemy poradzić sobie z nimi na miejscu.
- Ma pan na myśli łapówki?
- Oczywiście.
- Randy mógł przekupić ochronę. Nie zrobił tego.
- Mirino... - przerwał jej Slade, po raz kolejny ściskając jej dłoń. - Nie przekupiłem ich,
bo nie myślałem dość sprawnie, by to zrobić. Gdybym miał wtedy wystarczająco jasny
umysł, nikt nie dowiedziałby się o tej historii.
- Został pan oczyszczony z najcięższych zarzutów - zauważyła Eve. - Za pozostałe
otrzymał pan karę najniższą z możliwych.
- I zapewniono mnie, że cała sprawa zostanie pogrzebana. Stało się inaczej. Potrzebuję
czegoś mocniejszego niż herbata. Roarke?
- Whisky, ćwierć szklaneczki.
- Powiedz im, Randy - wyszeptała Mirina, kiedy ten zamawiał dwie whisky w
autokucharzu.
Slade skinął głową, podał Roarke'owi szklankę i sam wychylił zawartość swojej.

107

- Cicely dzwoniła do mnie tej nocy, kiedy została zamordowana. Eve poderwała
raptownie głowę, niczym pies gończy, który zwietrzył właśnie nowy ślad.
- Jej łącze nie zarejestrowało żadnej rozmowy. Żadnego sygnału.
- Dzwoniła do mnie z budki. Nie wiem skąd. To było tuż po północy, waszego czasu.
Była poruszona, zirytowana.
- Panie Slade, podczas oficjalnego przesłuchania powiedział mi pan, że nie kontaktował
się z prokurator Towers tamtej nocy.
- Skłamałem. Bałem się.
- I teraz chce pan odwołać poprzednie zeznania?
- Chcę je uzupełnić. Bez pomocy prawnika, poruczniku, i z pełną świadomością kary,
jaka może mnie czekać za podanie fałszywych informacji podczas śledztwa. Teraz mówię
pani, że Cicely skontaktowała się ze mną na krótko przed śmiercią. Oczywiście, może pani
przypuszczać,  że staram się tylko o nowe alibi. Nie mógłbym przecież przelecieć w tak
krótkim czasie do Stanów, zabić jej i wrócić tutaj. Może pani sprawdzić zapis moich
rozmów.
- Zrobię to na pewno. Czego chciała?
- Spytała mnie, czy to prawda. Najpierw tylko to. Byłem wtedy trochę roztargniony,
pracowałem. Dopiero po chwili dotarło do mnie, jak bardzo jest zdenerwowana, a jeszcze
później,  że pyta mnie o wydarzenia z Sektora 38. Spanikowałem, próbowałem
wynajdywać jakieś usprawiedliwienia. Ale nikt nie potrafił okłamywać Cicely. Przyparła
mnie do ściany. Ja też wpadłem w złość i zaczęliśmy się kłócić.
Przerwał i spojrzał na Mirinę, jakby obawiał się, że dziewczyna rozsypie się lada moment
na drobne kawałki niczym rozbite szkło.
- Kłóciliście się, panie Slade? - naciskała Eve.
- Tak. O to, co się stało i dlaczego. Pytałem, jak się o tym dowiedziała, ale ona nie pisnęła
ani słówka. Była wściekła. Powiedziała mi, że zajmie się tym ze względu na swoją córkę.
I  że potem policzy się ze mną. Skończyła raptownie rozmowę, a ja przez długi czas
siedziałem jak ogłupiały i zastanawiałem się, co mam teraz zrobić.
Podszedł do Miriny, położył dłoń na jej ramieniu, pogłaskał ją czule.
- Wczesnym rankiem, tuż przed świtem, dowiedziałem się, że Cicely nie żyje.
- Nigdy wcześniej nie rozmawiała z panem o tym wypadku?
- Nie. Mieliśmy doskonałe układy. Wiedziała o hazardzie, nie pochwalała tego, ale też nie
robiła z tego tragedii. David ją do tego przyzwyczaił. Chyba nie rozumiała, jak dalece
byliśmy w to zaangażowani.
- Wiedziała - wtrącił Roarke. - Prosiła mnie, żebym was od tego odsunął.
- Ach... - Slade uśmiechnął się do swojej pustej szklanki. -Więc to dlatego nie mogłem
wejść do twojego kasyna na Vegas II?

108

- Właśnie.
- Dlaczego teraz? - dopytywała się Eve. - Dlaczego właśnie teraz postanowił pan zmienić
zeznanie?
- Czułem,  że to mnie osacza. Wiedziałem, jak podle czułaby się Mirina, gdyby to ktoś
inny jej o tym powiedział. Musiała usłyszeć o tym ode mnie. To ona postanowiła się z
panią skontaktować.
- Oboje postanowiliśmy. - Mirina ponownie sięgnęła po jego dłoń. - Nie mogę już
przywrócić  życia mojej mamie i wiem, jak bardzo dotknie mojego ojca wiadomość,  że
Randy został wykorzystany przeciwko niej. Muszę nauczyć się z tym żyć. Potrafię to
zrobić, jeśli będę wiedziała, że człowiek, który wykorzystał Randy'ego i mnie, zapłaci za
swój czyn. Ona nigdy by tam nie poszła, nigdy nie pojechałaby do tego miejsca, gdyby nie
chodziło o mnie.

Kiedy lecieli na zachód, Eve przechadzała się nerwowo po luksusowej kabinie.
- Rodzina. - Włożyła kciuki do tylnych kieszeni spodni. - Czy ty kiedykolwiek o tym
myślisz, Roarke?
- Czasami. - Widząc, że Eve chce z nim porozmawiać, wyłączył monitor komputera.
- Jeśli mamy trzymać się tej teorii, to musimy założyć, że Cicely Towers wyszła z domu i
pojechała na miejsce zbrodni jako matka. Ktoś zagrażał    szczęściu jej dziecka. Ona
chciała to naprawić. Nawet jeśli potem miała przetrzepać Slade'owi skórę, najpierw
chciała to załatwić.
- Cóż, to chyba naturalna reakcja każdego rodzica. Eve zerknęła nań spod oka.
- Oboje wiemy coś na ten temat.
- Eve, nie powiedziałbym, że nasze doświadczenia w tej kwestii są normą.
- Zgoda. - Zamyślona, usiadła na oparciu fotela. - Więc to normalne dla każdej matki, że
kiedy jej dziecko znajduje się w niebezpieczeństwie, próbuje je chronić. To wers zrobiła
dokładnie to, czego oczekiwał zabójca. Rozumiał ją, dobrze ocenił jej charakter.
- Powiedziałbym, doskonale.
- Była także pracownikiem sądu. Jej obowiązkiem było powiadomić władze o wszelkich
groźbach i próbach szantażu skierowanych pod jej adresem.
- Miłość matki jest silniejsza niż prawo.
- Na pewno tak było w jej przypadku, a ten, kto ją zabił, dobrze o tym wiedział. Kto ją
znał? Kochanek, były mąż, syn, córka, Slade.
- I mnóstwo innych. Wiele razy mówiła publicznie o tym, że popiera świadome
macierzyństwo, broniła praw rodzinnych. Gazety rozpisywały się o jej poświęceniu dla
rodziny, o tym, że dla swych dzieci gotowa byłaby nawet poświęcić karierę.

109

- Kierowanie się opiniami prasy jest dość ryzykowne, wiesz o tym. Media mogą być - i są
- nieobiektywne, naginają rzeczywistość do swoich potrzeb. Twierdzę, że zabójca ją znał,
nie kierował się cudzymi wnioskami. Albo znał  ją osobiście, albo przeprowadził
gruntowny wywiad na jej temat.
- Takie założenie nie pomoże specjalnie zmniejszyć grupy podejrzanych.
Eve zbyła tę uwagę machnięciem ręki.
- To samo dotyczy Metcalf. Zanotowała spotkanie, ale bez żadnych szczegółów. Skąd
zabójca mógł o tym wiedzieć? Bo zna jej nawyki. Teraz ja muszę poznać jego zwyczaje.
Bo będą następne ofiary.
- Jesteś pewna?
- Tak. Mira to potwierdziła.
- Więc rozmawiałaś z nią. Niespokojna, znów podniosła się z miejsca.
- On... na razie zakładam,  że to mężczyzna... on zazdrości kobietom sukcesu, darzy je
pogardą, a jednocześnie jest nimi zafascynowany. Kobietami, które są sławne, które cieszą
się popularnością. Mira uważa, że facet robi to, by poczuć się ważniejszym, że lubi mieć
nad innymi kontrolę, ale ja nie jestem tego taka pewna. Może Mira go przecenia. Może
chodzi tylko o przyjemność. Podchodzenie, planowanie, polowanie. Kogo podchodzi
teraz?
- Kiedy ostatnia patrzyłaś w lustro?
- Hmm?
- Czy zdajesz sobie sprawę, jak często twoja twarz pojawia się na ekranie, w gazetach? -
Walcząc z rosnącym lękiem, Roarke podszedł do niej, położył  dłoń na jej ramionach i
spojrzał jej w oczy. - Myślałaś o tym już?
- Chciałabym tego - odparła Eve. - Bo jestem gotowa.
- Przerażasz mnie - wyszeptał Roarke.
- Powiedziałeś,  że jestem najlepsza. - Uśmiechnęła się szeroko i poklepała go po
policzku. - Spokojnie, Roarke. Nie zrobię żadnego głupstwa.
- Och, teraz będę mógł już spać spokojnie.
- Ile czasu zostało nam jeszcze do lądowania? - Zniecierpliwiona, odwróciła się do ekranu
przekazującego widok z zewnątrz.
- Jakieś trzydzieści minut.
- Potrzebuję Nadine.
- Co ty kombinujesz, Eve?
- Ja? Och, nic szczególnego, chciałabym tylko pokazać się w telewizji. - Przeczesała
palcami zmierzwione włosy. - Nie wybierasz się na jakieś ważne przyjęcie, wiesz, takie, o
których uwielbiają pisać gazety?
Roarke westchnął ciężko.

111

Najpierw zrobię wprowadzenie. - Nadine ogarnęła spojrzeniem biuro Eve i uniosła lekko
brwi. - Nie nazwałabym tego jaskinią lwa.
- Słucham?
Nadine poprawiła odruchowo monitor Eve, który odpowiedział na to głośnym
skrzypieniem.
- Do tej pory broniłaś tego miejsca jak lwica małych. Spodziewałam się czegoś więcej niż
ciasnej komórki z biurkiem i parą trzeszczących krzeseł.
- Tam dom twój, gdzie serce twoje - odparła Eve łagodnie i rozparła się w jednym z
owych skrzypiących krzeseł.
Nadine nigdy nie podejrzewała się o klaustrofobię, jednak już po kilku minutach
przebywania w tym ciasnym pomieszczeniu musiała zrewidować swe dotychczasowe
poglądy. Monotonię beżowych ścian urozmaicało jedynie wąskie okno z widokiem na
ruch powietrzny nad jakąś lokalną stacją transportową.
- Myślałam, że po tym, jak rozwiązałaś sprawę De Blassa, postarasz się o trochę lepsze
biuro. Z prawdziwym oknem i chociaż kawałkiem dywanu.
- Przyszłaś tu, żeby mi urządzać biuro czy przeprowadzić wywiad?
- A ten twój sprzęt jest po prostu żałosny. - Nadine pokręciła głową, patrząc na komputer
Eve. Doskonale się bawiła. - U nas takie zabytki trafiłyby gdzieś na najniższy poziom
albo, co bardziej prawdopodobne, oddalibyśmy je jakiejś organizacji charytatywnej.
Nie będę się krzywić, przykazywała sobie w myślach Eve. Nie zrobię żadnej miny.
- Kiedy następnym razem będziecie chcieli się czegoś pozbyć, zadzwoń do naszego
wydziału. Może skorzystamy z waszej szczodrobliwości.
Nadine uśmiechnęła się i usiadła na biurku.
- W Kanale 75 nawet szeregowi pracownicy mają swojego autokucharza.
- Nienawidzę cię, Nadine.
- Próbuję tylko przygotować cię do wywiadu. Wiesz, czego bym chciała, Dallas, skoro
jesteś już w nastroju do rozmowy? Prawdziwy, szczery wywiad z kobietą, która kryje się
za tą odznaką. Życie i miłość Eve Dallas z nowojorskiej policji. Prawdziwa twarz oficera
śledczego.
Eve nie mogła już dłużej wytrzymać. Skrzywiła się.
- Nie przeciągaj struny, Nadine.
- Przeciąganie struny to moja specjalność. - Nadine przeniosła się na krzesło i usadowiła
wygodnie. - Jak tam, Pete, wszystko w porządku?
Operator podniósł do oka małą kamerę.
- OK.

112

- Pete nie strzępi języka na darmo - skomentowała Nadine. -I dobrze. Chcesz poprawić
włosy?
Eve chciała już odruchowo sięgnąć do włosów, powstrzymała się jednak w ostatniej
chwili. Nienawidziła występować przed kamerą.
- Nie.
- Jak wolisz. - Nadine wyjęła z torebki lusterko, poklepała jakiś punkt pod okiem i
sprawdziła, czy nie ma śladów szminki na zębach. - Dobra. - Wrzuciła lusterko do torby,
skrzyżowała nogi i odwróciła się do kamery. - Jedziemy.
- Już.
Jej twarz zmieniła się raptownie. Eve przyglądała się temu ze szczerym zainteresowaniem.
Gdy tylko zapłonęło czerwone światełko na kamerze, rysy Nadine stwardniały, stały się
jakby bardziej
wyraziste. Jej głos, do tej pory lekki i radosny, nabrał głębszych tonów, przyciągał uwagę.
- Tu Nadine Furst dla Kanału 75. Znajduję się w biurze porucznik Eve Dallas z wydziału
zabójstw nowojorskiej policji. Nasza rozmowa dotyczyć będzie dwóch brutalnych
morderstw, których ofiarami padły prokurator Cicely Towers i popularna aktorka Yvonne
Metcalf. Pani porucznik, czy te dwa zabójstwa łączą się w jakiś sposób ze sobą?
- Dowody potwierdzają taką hipotezę. Na podstawie sekcji zwłok możemy stwierdzić, że
obie ofiary zginęły od tej samej broni i z ręki tego samego człowieka.
- Nie ma co do tego wątpliwości?
- Żadnych. Obie kobiety zostały zabite wąskim, spiczastym ostrzem długości dziewięciu
cali. W obu przypadkach morderca atakował z przodu, przeciął gardła ofiar jednym, lekko
ukośnym ciosem. - Eve wzięła z biurka ołówek i niespodziewanie machnęła nim tuż przed
szyją Nadine, która omal nie krzyknęła z przestrachu. - W ten sposób.
- Rozumiem.
- Ostrze przecinało jednocześnie tchawicę i obie tętnice. Ofiary nie mogły nawet wołać o
pomoc, umierały z braku powietrza i wykrwawienia. Śmierć następowała w ciągu
kilkunastu sekund.
- Innymi słowy, zabójca potrzebował bardzo mało czasu. Powiedziała pani, że atakował z
przodu. Czy to oznacza, że ofiary go znały?
- Niekoniecznie, jednak inne dowody wskazują na to, że obie kobiety znały napastnika,
gotowe były na jakieś spotkanie. Świadczy o tym choćby brak jakichkolwiek śladów
walki, zadrapań czy siniaków. Gdybym ja nagle panią zaatakowała... - Eve znowu dźgnęła
powietrze przed twarzą Nadine, ta zaś odruchowo się zasłoniła. - Widzi pani, to
automatyczna obrona.

113

- Interesujące - mruknęła Nadine, z trudem panując nad złością. - Znamy więc
szczegóły dotyczące samych morderstw, nie wiemy jednak, jaki motyw kryje się za nimi.
Co łączyło prokurator Towers z Yvonne Metcalf?
- Sprawdzamy obecnie kilka hipotez.
- Prokurator Towers zginęła trzy tygodnie temu, jednak do tej pory nie ma pani żadnych
podejrzanych.
- Nie mamy dowodów, które pozwalałaby na aresztowanie kogokolwiek.
- Więc jednak są jacyś podejrzani?
- Śledztwo posuwa się tak szybko, jak tylko jest to możliwe.
- A motyw?
- Ludzie zabijają dla wielu powodów, pani redaktor, często zupełnie irracjonalnych.
Robią to od wieków.
- Według tradycji biblijnej morderstwo to najstarsza ze zbrodni - wtrąciła Nadine.
- Można powiedzieć,  że ma długą tradycję. Potrafimy co prawda wyeliminować pewne
niepożądane cechy za pomocą inżynierii genetycznej, wysyłamy jednostki zagrażające
społeczeństwu na pozaziemskie kolonie karne, lecz natura ludzka pozostaje niezmienna.
- Te podstawowe motywy zbrodni, których nauka nie jest w stanie wyeliminować, to
miłość, nienawiść, chciwość, zazdrość i gniew.
- To one właśnie odróżniają nas od androidów, prawda?
- I jednocześnie pozwalają nam doświadczać takich uczuć jak radość, smutek czy
namiętność. Zostawmy jednak podobne rozważania naukowcom i filozofom. Który z tych
motywów mógł pani zdaniem zabić Cicely Towers i Yvonne Metcalf?
- Zabił je człowiek, pani redaktor. Jego, czy też jej, motywy pozostają nieznane.
- Zna pani oczywiście portret psychologiczny zabójcy.
- Owszem - potwierdziła Eve. -I wykorzystamy zarówno ten, jak i wszystkie inne
dostępne  środki, by odszukać mordercę. Znajdę go - oświadczyła Eve, celowo patrząc
prosto w kamerę. -A kiedy już zamkną się za nim drzwi celi, motyw nie będzie miał
znaczenia. Zostanie tylko sprawiedliwość.
- To brzmi jak obietnica, pani porucznik.
- Bo to jest obietnica.
- Mieszkańcy Nowego Jorku będą panią trzymali za słowo. Dziękuję pani za wywiad. Z
porucznik Eve Dallas rozmawiała Nadine Furst z Kanału 75. - Odczekała chwilę, potem
skinęła głową. - Nieźle, Dallas. Całkiem nieźle. Puścimy to o szóstej i jedenastej, potem
powtórzymy jeszcze o północy.
- Dobrze. Pete, idź zaczerpnąć  świeżego powietrza. Operator wzruszył ramionami i
wyszedł z pokoju.
- Ile czasu antenowego możesz mi dać? - bez ogródek spytała Eve.

114

- Na co?
- Na mnie. Chcę, żebyś pokazywała mnie jak najczęściej.
- Wiedziałam,  że coś się kryje za tym małym prezentem -westchnęła Nadine. - Muszę
przyznać,  że jestem rozczarowana, Dallas. Nigdy nie myślałam,  że zależy ci na
popularności.
- Za kilka godzin będę zeznawać w sprawie Mondella. Możesz tam ściągnąć kamerę?
- Jasne. Sprawa Mondella to przy tym małe piwo, ale warta jest kilku migawek.
- Aha, dzisiaj wieczorem w “Nowej Astorii" jest przyjęcie. Jedna z tych wielkich bib ze
złotą zastawą.
- Bal w “Astorii", jasne. - Na ustach Nadine pojawił się pogardliwy uśmieszek. - Nie
pracuję w dziale towarzyskim, Dallas, ale mogę przekazać komuś  tę wiadomość. Ty i
Roarke zawsze jesteście łakomym kąskiem dla łowców plotek. Chodzi o ciebie i Roarke'a,
prawda?
- Dam ci znać, gdzie możesz mnie złapać w najbliższych dniach - kontynuowała Eve,
ignorując obraźliwe uwagi Furst. -Będę ci też przekazywać aktualne informacje o
postępach w śledztwie.
- Świetnie. - Nadine podniosła się z miejsca. - Może na tej drodze do sławy uda ci się też
spotkać zabójcę. Masz już agenta?
Eve milczała przez chwilę, stukając tylko palcami w blat biurka.
- Myślałam,  że twoja praca polega na zbieraniu materiałów i informowaniu, a nie na
moralizowaniu.
- A ja myślałam, że twoja praca polega na tropieniu zbrodniarzy, a nie zbieraniu kasy. -
Nadine porwała torebkę zawieszoną na oparciu krzesła. - Do zobaczenia na ekranie, pani
porucznik.
- Nadine. - Eve, zadowolona z siebie, opadła na oparcie krzesła. - Wymieniając przedtem
motywy zbrodni, zapomniałaś o jednym. Przyjemność zabijania.
- Zapamiętam to sobie. - Nadine położyła dłoń na klamce, potem nagle zamarła w
bezruchu. Kiedy się odwróciła, jej twarz była blada jak ściana. - Czy ty oszalałaś? Jesteś
przynętą? Jesteś pieprzoną przynętą?
- Wkurzyło cię to, co? - Eve, uśmiechnięta, oparła nogi o blat biurka. Nadine po raz
kolejny potwierdziła swoim zachowaniem, że zasługuje na jej zaufanie i szacunek. -
Wkurzyłaś się, kiedy pomyślałaś,  że chcę zostać gwiazdą. Jego też to wkurzy. Nie
słyszysz go, Nadine? “Popatrz no, wszyscy gadają tylko o tej głupiej dziwce, a nie o
mnie".
Nadine wróciła i powoli usiadła na krześle.
- Przyłapałaś mnie, Dallas. Nie powinnam ci mówić, jak masz wykonywać swoją pracę...
- Więc nie rób tego.

115

- Moment, sprawdzę tylko, czy wszystko dobrze zrozumiałam. Uznałaś,  że ten ktoś po
prostu lubi zabijać,  że go to podnieca, że chce, by wszyscy o nim mówili. Zabij kilku
zwykłych ludzi, a media zajmą się twoją sprawą, ale nie do końca, niecałkowicie.
- Ale wystarczy, że zabijesz dwie znane osoby, a już jesteś na szczycie.
- Więc ty chcesz zostać następnym celem.
- To tylko przeczucie. - Eve w zamyśleniu podrapała jakąś niewidoczną plamkę na
kolanie. - Być może skończy się tylko na tym, że powygłupiam się przed kamerą.
- Albo ktoś poderżnie ci gardło.
- Boże, Nadine, bo pomyślę, że cię to naprawdę obchodzi.
- Myślę,  że mnie obchodzi. - Przez chwilę patrzyła w oczy Eve. - Pracowałam już z
wieloma gliniarzami. Potrafię powiedzieć, kto to olewa, a kto się naprawdę angażuje.
Wiesz, co mnie martwi, Dallas? Ty angażujesz się za bardzo.
- Noszę odznakę - oświadczyła Eve poważnym tonem, na co Nadine zareagowała
głośnym wybuchem śmiechu.
- Naoglądałaś się chyba za dużo starych filmów. Na własne życzenie nadstawiasz karku,
Dallas, dosłownie. A ja ci w tym pomogę.
- Dzięki. I jeszcze jedno - dodała, kiedy Nadine znów podniosła się z miejsca. - Jeśli ta
teoria rzeczywiście jest prawdziwa, potencjalnymi ofiarami są bogate, znane kobiety.
Uważaj na siebie, Nadine.
- Jezu. - Nadine potarła gardło drżącą dłonią. - Dzięki za dobrą radę, Dallas.
- Cała przyjemność po mojej stronie, dosłownie. - Kiedy za reporterką zamknęły się
drzwi, Eve zdążyła jeszcze zachichotać, nim dotarła do niej wiadomość z gabinetu
komendanta.
Najwyraźniej dowiedział się już o wywiadzie dla telewizji.

Wciąż była nieco rozdrażniona, kiedy wpadła do gmachu sądu. Nadine dotrzymała
obietnicy i na sali rozpraw czekały na nią kamery. Nie brakowało ich też na wieczornym
przyjęciu w “Astorii", gdy Eve wysiadła z prywatnej limuzyny Roarke'a i udawała,  że
doskonale się bawi.
Po dwóch dniach spędzonych w towarzystwie reporterów i kamer telewizyjnych była
zaskoczona, że nikt nie wszedł za nią do jej sypialni. Podzieliła się tym spostrzeżeniem z
Roarkiem.
- Sama tego chciałaś, kochanie.
Eve siedziała na nim okrakiem, odziana w resztki eleganckiego kostiumu, który kupiła
specjalnie na przyjęcie w ambasadzie. Błyszcząca kamizelka osłaniająca ledwie jej biodra
była już rozpięta do pępka.
- Co nie znaczy, że mi się to podoba. Jak ty to znosisz? Masz to przecież na co dzień.

116

- Po prostu to ignoruję. - Roarke rozpiął kolejny guzik. -1 żyję dalej. Wyglądałaś dzisiaj
cudownie- powiedział, bawiąc się brylantem, zawieszonym między jej piersiami. - Choć,
oczywiście, wolę oglądać cię w takim stroju jak teraz.
- Nigdy się do tego nie przyzwyczaję. Do tego eleganckiego towarzystwa, tych pustych
rozmów, klejnotów i fryzur. Te ubrania też do mnie nie pasują.
- Być może nie pasują do porucznika, ale Eve wygląda w nich doskonale. A ty możesz
być jedną i drugą. - Patrzył, jak jej źrenice rozszerzają się powoli, gdy zaczął pieścić jej
piersi. - Smakowało ci jedzenie?
- No tak, ale... - Jęknęła cicho, kiedy przesunął kciukami po jej sutkach. - Chyba chciałam
powiedzieć ci coś istotnego. Nigdy nie powinnam rozmawiać z tobą w łóżku.
- Doskonała dedukcja. - Roarke podniósł się z poduszek, przysunął usta do jej piersi i
delikatnie zaczął je kąsać.

Spała głęboko, spokojnie, kiedy ją obudził. Najpierw do głosu doszła policjantka, jak
zawsze czujna i gotowa do odparcia ataku.
- Co? - Choć była naga, sięgnęła po broń. - Co się stało?
- Przepraszam. - Kiedy się pochylił, by ją pocałować, poczuła, że tłumi śmiech.
- To wcale nie jest zabawne. Gdybym była uzbrojona, miałbyś spore kłopoty.
- Na szczęście nie byłaś.
Eve odsunęła stanowczo Galahada, który próbował ułożyć się na jej głowie.
- Dlaczego jesteś ubrany? Co się dzieje?
- Rozmawiałem przed chwilą z FreeStar One. Jestem tam pilnie potrzebny.
- Aha, to ten ośrodek wypoczynkowy. Światła, przytłumione -rozkazała i zamrugała
gwałtownie, kiedy delikatny blask oświetlił twarz Roarke'a. Boże, pomyślała, on wygląda
jak anioł. Jak upadły anioł. Niebezpieczny. - Jakiś problem?
- Najwyraźniej. Nic poważnego, mam nadzieję. - Roarke podniósł kota, pogłaskał go, a
potem posadził na łóżku. - Ale muszę się tym zająć osobiście. To może zająć nawet kilka
dni.
- Och... - Eve wmawiała sobie, że smutek i nagłe poczucie osamotnienia to tylko rezultat
jakiegoś nieprzyjemnego snu, o którym zdążyła już zapomnieć. - Cóż, zobaczymy się,
kiedy wrócisz. Roarke delikatnie przesunął kciukiem po jej podbródku.
- Będziesz za mną tęsknić?
- Może. Trochę. - Nie potrafiła się oprzeć urokowi tego uśmiechu. - Tak.
- Proszę. Włóż to na siebie. - Podał jej szlafrok. - Przed wyjazdem chciałbym ci coś
pokazać.
- Wyjeżdżasz już teraz?
- Transport jest gotowy. Może poczekać.

117

- Chyba powinnam zejść z tobą i pomachać ci na pożegnanie -mruknęła, zakładając
szlafrok.
- Byłoby miło, ale najpierw sprawa najważniejsza. - Wziął  ją za rękę i zaprowadził do
windy. - Chciałbym, żebyś podczas mojej nieobecności czuła się zupełnie swobodnie.
- Dobrze.
- Eve. - Roarke położył dłoń na jej ramieniu, kiedy winda ruszyła w dół. - Teraz to jest
twój dom.
- I tak będę bardzo zajęta. - Poczuła delikatną zmianę, kiedy kabina zaczęła się przesuwać
w poziomie. - Nie jedziemy na sam dół?
- Jeszcze nie. - Kiedy otworzyły się drzwi, objął  ją wpół. Znajdowali się w pokoju,
którego Eve jeszcze nie widziała.
Uśmiechając się w duchu, pomyślała,  że w tej wielkiej rezydencji są zapewne jeszcze
dziesiątki takich pomieszczeń. Wystarczyło jedno spojrzenie, by zrozumiała,  że to jej
apartament.
Roarke przeniósł tu tych kilka drobiazgów z jej mieszkania, które miały dla niej
jakąkolwiek wartość, i uzupełnił nowymi meblami, tworząc przyjemne miejsca pracy i
odpoczynku. Po chwili wahania Eve ruszyła przed siebie, oglądając uważnie swój nowy
dom.
Gładka, drewniana podłoga przykryta była grubym, niebiesko--zielonym dywanem,
pochodzącym zapewne z którejś z fabryk Roarke'a na Wschodzie. Z boku stało jej stare,
zniszczone biurko.
Ściana z grubej, matowej szyby oddzielała pokój od w pełni wyposażonej kuchni,
połączonej z obszernym tarasem.
Oczywiście, czekały ją jeszcze inne niespodzianki. Roarke zawsze ją czymś zaskakiwał.
Miała więc do swojej dyspozycji centrum łączności i rozrywki, tuż za półokrągłym oknem
rozciągał się zaś niewielki, wewnętrzny ogród.
- Jeśli coś ci się nie podoba, możesz to zmienić, oczywiście -powiedział, kiedy Eve
przesuwała dłonią po miękkim oparciu fotela. - Wszystko zostało zaprogramowane na
twój głos i dotyk.
- Bardzo ładne - oświadczyła Eve i odchrząknęła. - Bardzo przyjemne.
Sam nie wiedząc, czemu się denerwuje, Roarke schował ręce do kieszeni.
- Twoja praca wymaga spokoju, skupienia i przestrzeni. Rozumiem to. Moje biuro jest
tuż obok, za tym panelem. Ale można go zamknąć z obu stron.
- Rozumiem.
Roarke czuł, że ogarnia go irytacja.

118

- Jeśli nie czujesz się swobodnie w tym domu, kiedy mnie tu nie ma, możesz
zabarykadować się w tym apartamencie. Możesz zrobić to samo, kiedy tu jestem.
Wszystko zależy od ciebie.
- Tak, ode mnie. - Wzięła głęboki oddech i odwróciła się do niego. - Zrobiłeś to dla mnie.
Rozzłoszczony, skinął lekko głową.
- Chyba niewiele jest rzeczy, których bym dla ciebie nie zrobił.
- Zdaje się, że zaczyna to do mnie docierać. - Nikt jeszcze nie podarował jej czegoś
równie doskonałego. Nikt nie rozumiał jej tak dobrze. - To znaczy, że jestem szczęściarą,
prawda?
Otworzył usta, by powiedzieć coś wyjątkowo nieprzyjemnego, w porę jednak ugryzł się w
język.
- Do diabła z tym - warknął. - Muszę iść.
- Roarke, jeszcze jedno. - Podeszła do niego, wiedząc doskonale, co dzieje się w jego
duszy. - Nie pożegnałam się jeszcze z tobą - mruknęła zmysłowo i pocałowała go tak, że
ugięły się pod nim nogi. - Dziękuję ci. - Nim zdołał coś powiedzieć, pocałowała go raz
jeszcze. - Za to, że zawsze wiesz, co jest dla mnie ważne.
- Proszę bardzo. - Przytulił ją do siebie i wyszeptał do ucha: -Będziesz za mną tęsknić,
prawda?
- Już tęsknię.
- Nie ryzykuj niepotrzebnie - dodał surowym tonem, zaciskając dłoń na jej ramieniu. -
Nie próbuję cię nawet prosić, byś w ogóle tego nie robiła.
- Więc nie proś. - Serce Eve zabiło mocniej, kiedy Roarke ucałował jej dłoń. -
Bezpiecznej podróży - powiedziała, kiedy wchodził do windy. Nie miała w tym jeszcze
wprawy, więc poczekała do chwili, gdy drzwi zaczęły się już zamykać: -Kocham cię.
Zdążyła jeszcze dojrzeć jego szeroki uśmiech.

Masz coś ciekawego, Feeney?
- Może coś, a może nic.
Dochodziła ósma tego samego ranka, kiedy Roarke wyjechał na FreeStar One, ale Feeney
już wyglądał na zmęczonego. Eve zamówiła w autokucharzu dwie mocne kawy.
- Skoro przyszedłeś tutaj o tej porze i skoro wyglądasz tak, jakbyś nie spał przez całą noc,
to pewnie coś masz. Świetna dedukcja, prawda?
- Doskonała. Sprawdzałem kolejną grupę krewnych i znajomych ofiar, tak jak sobie tego
życzyłaś.
- I?
Feeney niespiesznie pociągnął łyk kawy, sięgnął do kieszeni po garść orzechów, podrapał
się za uchem, wreszcie powiedział:

119

- Widziałem cię wczoraj w telewizji. Właściwie to widziała cię  żona. Mówiła,  że
wyglądałaś odjazdowo. To jedno z wyrażeń moich dzieci. Staramy się być na czasie.
- Oj Feeney, coś mi się zdaje, że trochę  ściemniasz. To też takie powiedzonko
dzieciaków. Innymi słowy, nie wyrażasz się jasno.
- Wiem, co to znaczy. Do diabła, Dallas, ta sprawa zaczyna śmierdzieć. I to bardzo.
- I dlatego właśnie przyszedłeś do mnie osobiście, a nie wysłałeś tego przez łącza. Dobra,
wal.
- OK. - Feeney westchnął ciężko. - Sprawdzałem dane Davida Angeliniego. Głównie
sprawy finansowe. Wiedzieliśmy,  że miał  kłopoty z powodu długów karcianych, jakieś
bandziory siedziały mu na karku. Starał się trzymać od nich z dala, od czasu do czasu
rzucał im jakiś ochłap. Podejrzewam, że uszczknął to i owo z kasy rodzinnego interesu,
ale nie mam żadnych dowodów. Dobrze zatarł ślady.
- Ale my je odszukamy. Postaram się dostać nazwiska tych dłużników - mówiła Eve,
myśląc o Roarke'u. - Dowiemy się, czy składał im jakieś obietnice. Na przykład,  że
wkrótce otrzyma spadek. - Ściągnęła brwi. - Gdyby nie Metcalf, pomyślałabym, że któryś
z jego niecierpliwych kolegów postarał się ułatwić mu zadanie i sprzątnął Cicely Towers.
- Mogło tak być, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę Metcalf. Też odłożyła sobie niezłą
sumkę. Nie znalazłem wśród jej bliskich nikogo, kto potrzebowałby szybko gotówki, ale
to nie znaczy, że nie znajdę.
- Dobra, sprawdź to. Ale przecież nie dlatego tutaj przyszedłeś i nie dlatego bawisz się
ciągle orzechami.
Feeney zdobył się na uśmiech.
- Ładne. Dobra, powiem wszystko. Chodzi o żonę komendanta.
- Powoli, Feeney, powoli.
Nie mógł usiedzieć w bezruchu, poderwał się więc z fotela i zaczął chodzić nerwowo po
pokoju.
- David Angelini założył kilka ładnych lokat na swoim koncie. Cztery razy po
pięćdziesiąt tysięcy dolarów w ciągu ostatnich czterech miesięcy. Ostatnią na dwa
tygodnie przed śmiercią swojej matki.
- W porządku, zdobył skądś dwieście tysięcy baksów i jak grzeczny chłopiec złożył je w
banku. Pytanie tylko skąd? Cholera! -Już wiedziała.
- Tak. Dotarłem do transakcji elektronicznych. Sprawdziłem ostatnie miesiące. Przesłała
je do jego banku w Nowym Jorku, a on przeniósł je na konto osobiste w Mediolanie.
Potem wyjął wszystko, w gotówce, na Yegas II.
- Boże, dlaczego ona mi o tym nie powiedziała? - Eve przycisnęła do skroni dłonie
zaciśnięte w pięści. - Dlaczego kazała nam tego szukać?

120

- Wcale nie próbowała się z tym kryć - wtrącił szybko Feeney. - Kiedy sprawdziłem jej
dane, wszystko było widoczne jak na dłoni. Ma swoje własne konto, jak komendant. -
Odchrząknął, kiedy Eve zgromiła go wzrokiem. - Musiałem tam zajrzeć, Dallas.
Komendant nie dokonywał  żadnych większych transakcji ani w swoim, ani w ich
wspólnym imieniu. Ale ona pozbyła się połowy swoich oszczędności na rzecz
Angeliniego.
- Szantaż - spekulowała Eve, starając się zachować chłodny umysł. - Może mieli romans.
Może ten dupek nie dawał jej spokoju.
- O Boże! - Feeney opadł bezsilnie na fotel. - Komendant.
- Wiem. Musimy pójść z tym do niego.
- Wiedziałem, że to powiesz. - Feeney z ponurą miną wyjął z kieszeni dyskietkę. - Mam
tutaj wszystko. Jak chcesz to rozegrać?
- Chciałabym pojechać prosto do White Plains i skopać pani Whitney jej elegancki
tyłeczek. Ale najpierw będziemy musieli zobaczyć się z komendantem i powiedzieć mu o
wszystkim.
- W magazynie mają jeszcze te stare pancerze - zasugerował Feeney, kiedy oboje ruszyli
do wyjścia.
- Dobra myśl.

Whitney nie próbował ich jednak rozerwać na strzępy, nie wyciągnął też broni.
Wystarczyło im w zupełności spojrzenie, którym obrzucił ich po wysłuchaniu
sprawozdania Feeneya.
- Feeney, wszedłeś do prywatnych plików mojej żony.
- Tak jest, zrobiłem to.
- I zaniosłeś te informacje do porucznik Dallas.
- Zgodnie z procedurą.
- Zgodnie z procedurą - powtórzył Whitney. - A teraz przynosisz je do mnie.
- Oficer prowadzący... - zaczął Feeney, potem jednak machnął  ręką. - Do diabła, Jack,
miałem to ukrywać?
- Mogłeś najpierw przyjść do mnie. Ale wtedy... - Whitney zamilkł i przeniósł spojrzenie
na Eve. - Co pani o tym sądzi, poruczniku?
- Pani Whitney wypłaciła Davidowi Angeliniemu kwotę dwustu tysięcy dolarów w ciągu
czterech miesięcy. Nie ujawniła tego faktu podczas żadnego z przesłuchań. Dla dobra
śledztwa... - Eve nie mogła już  dłużej zachować oficjalnego tonu. - Musimy wiedzieć
dlaczego, komendancie. - Spojrzała nań przepraszająco, rozumiejąc doskonale jego
dylemat, przede wszystkim jednak była policjantką. - Musimy wiedzieć, dlaczego te
pieniądze zostały przelane na konto Angeliniego, dlaczego przelewy ustały po śmierci

121

Cicely Towers. I jako oficer prowadzący muszę pana zapytać, komendancie, czy wiedział
pan o tych transakcjach i o ich przyczynach.
Whitney westchnął ciężko.
- Odpowiem na to pytanie, kiedy porozmawiam z żoną.
- Komendancie. - W głosie Eve znów pojawił się  błagalny ton. - Wie pan, że przed
przesłuchaniem nie możemy panu pozwolić na rozmowę z panią Whitney. Spotykając się
z panem i tak złamaliśmy już regulamin. Przykro mi, komendancie.
- Nie będzie pani wzywać mojej żony na przesłuchanie.
- Jack...
- Do ciężkiej cholery, Feeney, nie będą jej tutaj ściągać jak jakiegoś kryminalisty. -
Whitney zacisnął  dłonie w pięści, starając się panować nad nerwami. - Możecie
przesłuchać  ją w domu, w obecności prawnika. To chyba nie jest wbrew procedurze,
poruczniku?
- Nie. Z całym szacunkiem, komendancie, będzie pan musiał pojechać z nami.
- Z całym szacunkiem, poruczniku - odparł Whitney cierpko. -Nie powstrzymałaby mnie
pani przed tym.

122

Anna Whitney czekała na nich przy drzwiach. Przez moment nie wiedziała, co zrobić z
drżącymi dłońmi, potem oparła je na biodrach.
- Jack, co się dzieje? Jest tu Linda. Podobno dzwoniłeś do niej i mówiłeś, że będę
potrzebowała pomocy prawnika. - Ogarnęła spojrzeniem Eve i Feeneya, potem znów
złociła się do męża. -Dlaczego miałabym potrzebować prawnika?
- Wszystko w porządku. - Położył rękę na jej ramieniu, jakby chciał ją w ten sposób
ochronić. - Wejdźmy do środka, Anno.
- Ale ja niczego nie zrobiłam - zasiniała się nerwowo. -Ostatnio nie zapłaciłam nawet
żadnego mandatu.
- Kochanie, usiądź spokojnie. Linda, dziękuję, że przyjechałaś tak szybko.
- Żaden problem.
Prawniczka Whitneyów była młoda, bystra i elegancka w każdym calu. Dopiero po chwili
Eve przypomniała sobie, że to ich córka.
- Porucznik Dallas, prawda? - Linda zmierzyła ją wzrokiem, dokonując błyskawicznej
oceny. - Poznaję panią. - Nim którekolwiek z rodziców zdążyło o tym pomyśleć, wskazała
na fotel. -Proszę usiąść.
- Kapitan Feeney, wydział przestępstw elektronicznych.
- Tak, mój ojciec często o panu wspoini

ł. Kapitan Feeney. Dobrze. - Położyła dłoń na

ramieniu matki. - A teraz proszę nam powiedzieć, o co chodzi.
- Dotarliśmy właśnie do informacji, które wymagają pewnych wyjaśnień. - Eve
wyciągnęła dyktafon i podała go Lindzie. Starała się nie myśleć o tym, jak bardzo młoda
prawniczka przypomina swojego ojca, jego opanowanie i determinację. Geny i rodzinne
podobieństwa fascynowały ją i przerażały jednocześnie.
- Rozumiem, że to będzie oficjalne przesłuchanie. - Linda położyła dyktafon Eve na stole,
obok niego zaś swój własny.
- Zgadza się. - Eve wymieniła datę i godzinę. - Oficer prowadzący przesłuchanie,
porucznik Eve Dallas. Obecni również: komendant Jack Whitney, kapitan Ryan Feeney.
Przesłuchiwana: Anna Whitney, reprezentowana przez swego prawnika.
- Linda Whitney. Moja klientka zna wszystkie przysługujące jej prawa, wyraziła zgodę na
czas i miejsce przesłuchania. Jako jej prawnik mam prawo w każdej chwili przerwać
przesłuchanie. Proszę zaczynać, poruczniku.
- Pani Whitney, znała pani zmarłą Cicely Towers.
- Tak, oczywiście. Chodzi o Cicely? Jack...
Whitney pokręcił tylko głową i zacisnął dłoń na jej ramieniu.
- Zna pani także rodzinę zmarłej. Jej byłego męża, Marca Angeliniego, jej syna, Davida
Angeliniego, i jej córkę, Mirinę.

123

- Znam, to mało powiedziane. Traktuję jej dzieci jak rodzinę. Linda nawet spotykała się...
- Mamo -przerwała jej Linda z przepraszającym uśmiechem. -Odpowiadaj tylko na
pytania. Nic więcej.
- Ależ to absurdalne. - Niepokój Anny przemieniał się powoli w irytację. W końcu był to
jej dom, jej rodzina. - Porucznik Dallas zna już odpowiedzi.
- Przykro mi, że znów muszę wracać do tych samych spraw, pani Whitney. Jak opisałaby
pani swoje relacje z Davidem Angelinim?
- Z Davidem? Cóż, jestem jego matką chrzestną. Znam go od dziecka, dorastał na moich
oczach.
- Wie pani, że przed śmiercią swojej matki David Angelini miał poważne problemy
finansowe?
- Tak, był... - Anna Whitney otworzyła szerzej oczy. – Chyba nie myśli pani poważnie,
że... To odrażające - zdążyła jeszcze wyrzucić, nim jej usta zacisnęły się w wąską
czerwoną linię. -Nie będę się zniżać do tego rodzaju rozmowy.
- Rozumiem, że chce pani chronić swojego chrzestnego syna, pani Whitney. Rozumiem,
że zrobiłaby pani wiele, by go chronić. I wydałaby pani wiele. Na przykład dwieście
tysięcy dolarów.
Twarz Anny pobladła nagle pod grubą warstwą kosmetyków.
- Nie wiem, o czym pani mówi.
- Pani Whitney, czy zaprzecza pani, że wypłaciła Davidowi Angeliniemu kwotę dwustu
tysięcy dolarów, w miesięcznych pięćdziesięciotysiecznych ratach, poczynając od lutego
bieżącego roku, do maja?
- Ja... - Anna pochwyciła dłoń córki, starając się jednocześnie unikać spojrzenia męża. -
Czy muszę na to odpowiadać, Lindo?
- Proszę o krótką przerwę, muszę naradzić się z moją klientką. -Linda objęła matkę i
wyprowadziła ją do sąsiedniego pokoju.
- Jest pani bardzo dobra, poruczniku - wycedził Whitney. -Dawno już nie przyglądałem
się, jak prowadzi pani przesłuchanie.
- Jack - westchnął Feeney, który przejmował się tym na równi ze wszystkimi. - Ona tylko
wykonuje swoją pracę.
- Tak, zgadza się. Jest w tym doskonała. - Obejrzał się przez ramię, kiedy żona ponownie
weszła do salonu.
Była blada, drżała. Whitney czuł, jak serce podchodzi mu do gardła.
- Proszę kontynuować, poruczniku - powiedziała Linda z wojowniczym błyskiem w oku.
- Moja klientka chciałaby złożyć oświadczenie. Śmiało, mamo.
- Przepraszam. - Na jej rzęsach pojawiły się łzy. - Jack, przepraszam, musiałam to zrobić.
On miał kłopoty. Wiem, co powiedziałeś, ale musiałam to zrobić.

124

- W porządku. - Zrezygnowany, ujął dłoń, którą wyciągnęła do niego, i stanął u jej boku. -
Powiedz pani porucznik prawdę i skończmy z tym wreszcie.
- Dałam mu pieniądze.
- Czy on pani groził, pani Whitney?
- Co? - Ze zdumienia na chwilę zapomniała o nerwach. -O mój Boże. Oczywiście, że mi
nie groził. Miał kłopoty -powtórzyła, jakby to wszystko wyjaśniało. - Winien był ogromne
kwoty złym ludziom. Jego firma, to znaczy ta część firmy ojca, którą się zajmował,
przechodziła trudny okres. A on przygotował jakiś nowy projekt, który miał naprawić
sytuację. Wytłumaczył mi to... - machnęła ręką. - Ale nic już nie pamiętam. Nie znam się
na biznesie.
- Pani Whitney, dała mu pani cztery raty po pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Nie przekazała
mi pani tej informacji podczas poprzednich przesłuchań.
- A dlaczego miałabym pani o tym mówić? - Anna Whitney wyprostowała się dumnie,
sztywna jak posąg. - To były moje pieniądze i moja osobista pożyczka dla mojego
chrzestnego syna.
- Chrzestnego syna - powtórzyła Eve, z trudem zachowując cierpliwość - który był
przesłuchiwany w sprawie o brutalne morderstwo.
- Morderstwo jego matki. Równie dobrze mogłaby pani podejrzewać mnie.
- Pani nie odziedziczyła sporej części jej majątku.
- Proszę mnie uważnie wysłuchać. - Na policzkach Anny pojawiły się rumieńce gniewu.
Było jej z tym całkiem do twarzy. -Ten chłopiec uwielbiał swoją matkę, a ona uwielbiała
jego. Jej śmierć była dlań prawdziwym ciosem. Wiem to na pewno. Siedziałam z nim,
pocieszałam go.
- Dała mu pani dwieście tysięcy dolarów.
- To były moje pieniądze i mogłam zrobić z nimi, co chciałam. -Zagryzła wargi. - Nikt nie
chciał mu pomóc. Jego rodzice odmówili. Uzgodnili wspólnie, że tak zrobią. Przed
miesiącem rozmawiałam z Cicely na ten temat. Była cudowną matką i kochała swoje
dzieci, ale wierzyła także mocno w dyscyplinę. Uznała, że David powinien sam sobie
poradzić z tym problemem, bez jej pomocy. I bez mojej pomocy. Ale co miałam zrobić,
kiedy przyszedł do mnie zrozpaczony? - zapytała, zwracając się do męża. - Jack, wiem, że
kazałeś mi trzymać się od tego z daleka, ale on był przerażony, bał się, że go okaleczą, a
może nawet zabiją. A gdyby na jego miejscu była Linda czy Steven? Nie chciałbyś, żeby
ktoś im pomógł?
- Anno, wydając pieniądze na jego nałóg, w niczym mu nie pomagasz.
- David miał mi wszystko oddać - upierała się Anna. - Obiecał, że nie wyda tego na
hazard. Potrzebował tylko trochę czasu. Nie mogłam go zawieść.

125

- Poruczniku Dallas - zaczęła Linda. - Moja klientka w dobrej wierze pożyczyła swoje
własne pieniądze członkowi rodziny ofiary. To nie jest żadne przestępstwo.
- Pani mecenas, pani klientka nie została oskarżona o żadne przestępstwo.
- Czy podczas któregokolwiek z poprzednich przesłuchań pytała pani bezpośrednio moją
klientkę o to, jak rozporządza swoimi pieniędzmi? Pytała pani, czy moja klientka
prowadziła jakieś interesy z Davidem Angelinim?
- Nie, nie pytałam.
- Moja klientka nie ma więc obowiązku podawać pani z własnej inicjatywy informacji,
które uważa za osobiste i które nie mają bezpośredniego związku ze śledztwem.
Przynajmniej nie mają takiego związku jej zdaniem.
- Jest żoną policjanta - odparła Eve ze znużeniem. - Powinna wiedzieć na ten temat więcej
niż przeciętny obywatel. Pani Whitney, czy Cicely Towers spierała się ze swoim synem na
temat jego pieniędzy, jego nałogu, jego długów i sposobu uregulowania tychże?
- Była tym poruszona. Oczywiście, że się o to kłócili. Członkowie rodziny często kłócą
się ze sobą. Ale nie robią sobie krzywdy.
Może w twoim małym, przytulnym świecie, pomyślała Eve.
- Kiedy po raz ostatni kontaktowała się pani z Davidem Angelinim?
- Tydzień temu. Zadzwonił, by spytać, czy u nas wszystko dobrze. Dyskutowaliśmy o
planach ufundowania stypendium imienia jego matki. To jego pomysł, poruczniku -
dodała, z trudem hamując łzy. - Chce, żeby o niej pamiętano.
- Co może mi pani powiedzieć o jego znajomości z Yvonne Metcalf?
- Z tą aktorką? - Anna otwarła oczy i spojrzała na nią ze zdziwieniem. - On ją znał? Nigdy
o tym nie wspominał.
To był strzał w ciemno, najwyraźniej chybiony.
- Dziękuję pani. - Eve podniosła dyktafon, zaznaczyła koniec przesłuchania. - Pani
mecenas, powinna pani doradzić swej klientce, że w jej najlepszym interesie będzie nie
wspominać o tym przesłuchaniu ani o jakiejkolwiek jego części komukolwiek poza
osobami zgromadzonymi w tym pokoju.
- Jestem żoną policjanta. - Anna odpowiedziała Eve jej własnymi słowami. - Nie trzeba
mi tłumaczyć takich rzeczy.
Kiedy Eve wychodziła na zewnątrz, dojrzała jeszcze kątem oka, jak komendant trzyma w
objęciach swą żonę i córkę.

Eve musiała się napić. Spędziła prawie cały dzień na bezskutecznych poszukiwaniach
Davida Angeliniego. Pan Angelini był na spotkaniu, pan Angelini właśnie wyszedł, był
wszędzie, tylko nie tam, gdzie go szukała. Wreszcie, zrezygnowana, zostawiła wiado-
mości we wszystkich możliwych miejscach na planecie i łudziła się nadzieją, że Angelini

126

skontaktuje się z nią jeszcze tego samego dnia. Na razie jednak musiała poradzić sobie z
samotnością, z wielkim pustym domem i ze służącym, który nienawidził jej z całego serca.
Kiedy wjeżdżała na teren posiadłości, wpadła jednak na pomysł, który mógł pomóc jej
rozwiązać ten problem. Natychmiast włączyła komputer pokładowy i wybrała numer
Mavis.
- Masz dzisiaj wolny wieczór, prawda? - zapytała, gdy tylko na ekranie pojawiła się twarz
jej przyjaciółki.
- Zgadza się. Muszę dać odpocząć moim strunom głosowym.
- Jakieś plany?
- Nic, czego nie mogłabym zmienić. Masz coś konkretnego na myśli?
- Roarke jest poza planetą. Może wpadłabyś tutaj na noc i napiła się ze mną czegoś
mocniejszego?
- Wpaść do domu Roarke'a, upić się tam i zostać na noc? Już jadę.
- Czekaj, czekaj. Zrobimy to inaczej. Wyślę po ciebie samochód.
- Limuzynę? - Mavis zapomniała na moment o swoich strunach głosowych i zapiszczała z
radości. - Jezu, Dallas, każ kierowcy założyć ten mundurek, wiesz, żeby wyglądał jak
trzeba. Ludzie w moim bloku powypadają z okien, kiedy to zobaczą.
- Za piętnaście minut. - Eve zakończyła transmisję i tanecznym krokiem wspięła się na
schody. Summerset już tam był, tak jak się tego spodziewała. Powitała go wyniosłym
skinieniem głowy, które ćwiczyła już od dłuższego czasu.
- Spodziewam się dziś wieczorem gościa. Proszę wysłać samochód z kierowcą na
Dwudziestą Ósmą Aleję C.
- Gościa - powtórzył Summerset, nie kryjąc podejrzliwości.
- Zgadza się, Summerset. - Eve weszła na schody. - Kogoś, kto jest mi bardzo bliski.
Proszę też powiedzieć kucharzowi, żeby przygotował kolację dla dwóch osób.
Kiedy tylko znalazła się poza zasięgiem wzroku lokaja, wybuchnęła  śmiechem.
Summerset był pewien, że sprowadzi sobie jakiegoś gacha. Miała jednak nadzieję,  że
dozna jeszcze większego szoku, kiedy zobaczy Mavis.

Stara przyjaciółka nie zawiodła jej oczekiwań, choć jak na Mavis i tak była
konserwatywnie ubrana. Włosy upięła w dość spokojną fryzurę zwaną skrzydłem; część
pozłacanych włosów udrapowana była za uchem, druga połowa okrywała jej ramię.
Założyła zaledwie kilka kolczyków, wszystkie tylko w uszach. Jak na Mavis Freestone,
wyglądała wręcz dystyngowanie.
Na dworze padał  właśnie ulewny, wiosenny deszcz, Mavis włożyła więc przezroczysty
płaszcz ozdobiony kolorowymi lampkami. Kiedy już znalazła się pod dachem, podała
płaszcz oniemiałemu Summersetowi i trzy razy okrążyła wielki hali. Zrobiła to raczej po

127

to, by przez chwilę podziwiać wystrój pomieszczenia, niż by popisać się obcisłym,
czerwonym kostiumem.
- Nieźle.
- Dokładnie to chciałam powiedzieć - przytaknęła Eve. Ona także czekała w hallu, nie
chcąc, by Mavis spotkała się z Summersetem sam na sam. Szybko jednak zrozumiała, że
takie środki ostrożności nie były konieczne; oschły lokaj zupełnie stracił mowę na widok
jej przyjaciółki.
- To czysta magia - oświadczyła Mavis nabożnym tonem. -Naprawdę coś niesamowitego.
I ty masz to wszystko dla siebie.
Eve spojrzała z ukosa na Summerseta.
- Prawie.
- Super. - Trzepocząc długimi na cal rzęsami, Mavis wyciągnęła do Summerseta
wytatuowaną rękę. - Pan Summerset, prawda? Wiele o panu słyszałam.
Summerset wziął jej dłoń i omal nie podniósł jej do ust, w porę się jednak opamiętał.
- Madame - powiedział sztywno.
- Och, proszę mówić do mnie Mavis. Wspaniała rezydencja, prawda? Musi pan tutaj
nieźle zarabiać.
Summerset zupełnie stracił rezon. Nie wiedząc, czy ma się obrazić czy też uśmiechnąć,
ukłonił się tylko sztywno i oddalił w głąb korytarza, unosząc ze sobą ociekający wodą
płaszcz.
- Małomówny gość. - Mavis mrugnęła do Eve, zachichotała, a potem ruszyła w stronę
najbliższych drzwi, stukając o podłogę wysokimi na sześć cali platformami. Kiedy dotarła
do salonu, wydała z siebie głośny jęk.
- Masz prawdziwy kominek.
- Jest ich tu jeszcze z pół tuzina.
- Boże, robicie to na podłodze przed kominkiem? Jak na starych filmach?
- Pozostawię to twojej wyobraźni.
- Och, wyobrażam to sobie bez trudu. Boże, Dallas, a ten samochód, który po mnie
wysłałaś! Prawdziwa limuzyna. Że też akurat teraz musiało się rozpadać - westchnęła z
żalem. - Widziała mnie tylko połowa ludzi, na których chciałam zrobić wrażenie. Co
będziemy teraz robić?
- Możemy coś zjeść.
- Umieram z głodu, ale najpierw chciałabym obejrzeć sobie to miejsce. Pokaż mi coś.
Eve zastanawiała się przez chwilę. Taras

dachu był naprawdę imponujący, na dworze

jednak wciąż padał deszcz. Strzelnica i magazyn broni nie wchodziły w grę; Roarke nie
chciałby chyba, by pokazywała je komuś podczas jego nieobecności. Oczywiście mimo to
miała jeszcze wiele do pokazania. Spojrzała z powątpiewaniem na buty Mavis.

128

- Możesz w tym normalnie chodzić?
- To buty powietrzne. W ogóle nie czuję,

e je mam na nogach.

- Dobra, w takim razie skorzystamy ze schodów. W ten sposób zobaczysz więcej.
Najpierw zabrała przyjaciółkę do solarium. Na widok palm, egzotycznych drzew,
wodospadów i kolorowych ptaków Mavis otworzyła usta ze zdumienia i przez długi czas
nie mogła ich zamknąć. Szklana kopuła okryta była co prawda zasłoną deszczu, ale i tak
przebijały się przez nią kolorowe światła miasta.
W pokoju muzycznym Eve zaprogramowała kilka ulubionych przebojów Mavis i
pozwoliła jej cieszyć się przez chwilę niesamowitą jakością dźwięku.
Ponad godzinę spędziły w pokoju gier, walcząc z komputerami, ze sobą nawzajem i z
trójwymiarowymi przeciwnikami na Free Żona i Apocalypse.
Oglądając sypialnie, Mavis wydawała z siebie całe serie ochów i achów, w końcu wybrała
apartament, w którym chciała spędzić noc.
- Mogę zapalić ogień w kominku? - spytała Mavis, gładząc marmurowy blat nad
paleniskiem.
- Jasne, ale to już prawie czerwiec.
- Co tam, mogę się usmażyć. - Rozłożywszy szeroko ręce, przeszła przez pokój kilkoma
długimi, posuwistymi krokami, potem uniosła głowę i przez chwilę wpatrywała się w
deszczową noc za szklaną kopułą sufitu, wreszcie opadła na wielkie łóżko ze srebrzystą
pościelą. - Czuję się jak królowa. Nie, jak cesarzowa. - Przez chwilę przewracała się z
boku na bok, a gruby materac dostosowywał się za każdym razem do kształtu jej ciała. -
Jak można być normalnym, kiedy mieszka się w takim miejscu jak to?
- Nie wiem. Sprowadziłam się tu dopiero kilka dni temu. Mavis roześmiała się radośnie.
- Mnie wystarczy jedna noc. Już nigdy nie będę taka sama. -Przetoczyła się na skraj łóżka
i zaczęła wciskać guziki na panelu umieszczonym obok nocnej szafki. Światła rozbłysły
na moment, zgasły, potem zaczęły migotać jak gwiazdy. Z ukrytych głośników popłynęła
nastrojowa muzyka. W sąsiednim pomieszczeniu rozległ się chlupot wody.
- Co to?
- Zaprogramowałaś sobie kąpiel - poinformowała ją Eve.
- Ups. Jeszcze nie. - Mavis wyłączyła kąpiel i przycisnęła następny guzik. Panele na
przeciwległej ścianie rozsunęły się bezszelestnie, odsłaniając wysoki na dziesięć stóp
ekran wideo.
- Nieźle, całkiem nieźle. Zjesz coś?

Kiedy zasiadała z Mavis do stołu, rozkoszując się pierwszym normalnym posiłkiem, jaki
spożywała po wielu dniach korzystania z automatów i barów szybkiej obsługi, Nadine
Furst przygotowywała właśnie kolejne wydanie swej audycji.

129

- Powiększ to, daj zbliżenie na Dallas - rozkazała technikowi. -Tak, tak, jeszcze bliżej.
Świetnie się prezentuje przed kamerą.
Odchyliła się na oparcie krzesła i objęła spojrzeniem wszystkie pięć ekranów, podczas gdy
technik pracował nad obrazem. Pokój wypełniały teraz jedynie głosy płynące z
monitorów. Komponowanie obrazów było dla Nadine równie ekscytujące jak seks.
Większość reporterów zostawiała ten proces w rękach swoich techników, Nadine chciała
jednak dopilnować wszystkiego osobiście, na każdym etapie tworzenia jej audycji.
W newsroomie, jedno piętro niżej, panował teraz niesamowity zamęt. Nadine lubiła
wieczorną gorączkę, kiedy wszyscy starali się wyprzedzić konkurencję, przekazać
najnowsze informacje, pokazać coś, czego nikt inny jeszcze nie zdążył. Reporterzy
dręczyli znane osoby, prosząc je choćby o jeszcze jedno zdanie, bębnili w klawiatury
komputerów, wyławiając najświeższe wiadomości.
Konkurencja nie dotyczyła jednak tylko innych stacji telewizyjnych. Rywalizowali ze
sobą także ci, którzy znajdowali się w tym samym pomieszczeniu, w newsroomie Kanału
75.
Każdy chciał znaleźć jakąś niesamowitą historię, wielką sensację, która podniosłaby jego
notowania. W tej chwili to właśnie Nadine wygrywała w tym wyścigu. I nie zamierzała
nikomu oddać prowadzenia.
- Czekaj, zatrzymaj tu, kiedy stoję na patio Metcalf. Tak, teraz podziel ekran, na jednej
połówce ja, na drugiej chodnik, gdzie znaleziono ciało Towers. Mhm. - Nadine zmrużyła
oczy, przyglądała się przez chwilę własnej postaci na ekranie. Wreszcie uznała, że
wygląda całkiem dobrze. Dystyngowanie, poważnie. Nasza dociekliwa, rzetelna
reporterka odwiedza ponownie miejsca zbrodni. -Dobra. - Splotła dłonie i oparła na nich
brodę. - Teraz dodaj głos.

Dwie kobiety, utalentowane, oddane swej pracy, niewinne. Dwie brutalne śmierci. Miasto
jest wzburzone, patrzy z przerażeniem, pyta dlaczego. Kochające rodziny opłakują swych
najbliższych i domagają się sprawiedliwości. Jeden człowiek, jedna kobieta, najlepsza w
swym fachu, pracuje nad tym, by spełnić ich oczekiwania, by odpowiedzieć na to pytanie.

- Zatrzymaj - poleciła Nadine. - Zbliżenie na Dallas, zdjęcie przed gmachem sądu. Dodaj
głos.
Na ekranach pojawiła się postać Eve w całej okazałości. Obok niej szła Nadine. Dobrze,
pomyślała reporterka, wyglądamy jak zespół, pracujemy nad tym wspólnie. To świetnie.
Delikatna bryza poruszała ich włosami. Za nimi wznosił się gmach sądu, monument
sprawiedliwości, lśniąca wieża z dziesiątkami wind i tłumem ludzi.

130

Moim zadaniem jest znaleźć mordercę. Do każdego zadania podchodzę, z największą
powagą. Kiedy już je skończę, sprawą zajmie się sąd.

- Doskonale. - Nadine zacisnęła dłonie w pięści. - O tak, doskonale. Wycisz tutaj, a ja
zacznę audycję na żywo. Czas?
- Trzy czterdzieści pięć.
- Louise, jestem geniuszem, a ty też jesteś nie najgorsza. Zapisz to.
- Zapisane. - Louise odwróciła się od konsoli i przeciągnęła w fotelu, wzdychając przy
tym głośno. Pracowała z Nadine już od trzech lat, były przyjaciółkami. - To dobry
kawałek, Nadine.
- Pewnie, że dobry. - Nadine przekrzywiła głowę. - Ale...
- OK. - Louise rozpuściła gęste czarne włosy ściągnięte do tej pory w kucyk i przeczesała
je palcami. - Mam wrażenie, że się trochę powtarzamy. Już od kilku dni nie mamy nic
nowego.
- Bo nic nowego się w tej sprawie nie dzieje. A ja mam Dallas.
- A to już coś. - Louise była ładną, drobną kobietą o delikatnych rysach i dużych jasnych
oczach. Przyszła do Kanału 75 prosto z college'u. Już po kilku miesiącach Nadine
ściągnęła ją do siebie jako głównego technika. Obie były zadowolone z tego układu. -
Dobrze wygląda na ekranie i ma świetny głos. Roarke dodaje smaczku sensacji. W
dodatku Dallas ma reputację najlepszej policjantki w mieście.
- Więc?
- Więc myślę - kontynuowała Louise - że dopóki nie będziesz miała jakichś nowych
informacji, możesz dołączyć do tego jakieś migawki ze sprawy DeBlassa. Przypomnieć
ludziom, że nasza pani porucznik radziła sobie już z gorszymi rzeczami, że coś podobnego
to dla niej nie pierwszyzna. Trzeba dodać ludziom wiary.
- Nie chcę odciągać ich uwagi od bieżącego śledztwa.
- A może jednak chcesz - sprzeciwiła się Louise. - Przynajmniej dopóki nie pojawi się
jakiś nowy trop. Albo nowa ofiara.
Nadine uśmiechnęła się szeroko.
- Trochę krwi podgrzałoby atmosferę. Jeszcze kilka dni, a będziemy musiały zająć się
pogodą i świętowaniem nadejścia lata. Dobra, zapamiętam to sobie. Może ty chciałabyś
coś przygotować? Louise uniosła brwi.
- Chciałabym?
- A jeśli to wykorzystam, wszystko pójdzie na twoje konto, ty nienasycona suko.
- Zgoda. - Louise poklepała się po kieszonce swego służbowego kombinezonu. - Muszę
wyjść na dymek.

131

- Powinnaś z tym skończyć. Wiesz, co szef myśli o pracownikach, którzy mają niezdrowe
nałogi.
- Używam tylko tego ziołowego śmiecia.
- Dobra, ziele może być. Załatw też trochę dla mnie, kiedy będziesz miała okazję. -
Nadine starała się przywołać niewinną minkę. -1 zatrzymaj to tylko dla siebie. Wiesz, że
nas, reporterów, pilnują bardziej niż całą resztę.
- Do północnego wydania zostało jeszcze trochę czasu. Nie chcesz zrobić sobie przerwy?
- Nie, muszę jeszcze zadzwonić do kilku osób. Poza tym na zewnątrz leje jak z cebra. -
Nadine dotknęła starannie ułożonej fryzury. - Ty idź. - Sięgnęła do torby. - Ja zapłacę.
- Dobry układ; zwłaszcza że najbliższy kiosk z papierosami jest dopiero w Drugim. -
Zrezygnowana, podniosła się z fotela. -Wezmę twój płaszcz.
- Jasne. - Nadine podała jej garść kredytów. - Wrzuć moją działkę do kieszeni, dobra?
Będę w newsroomie.
Razem wyszły z pokoju. Louise włożyła stylowy, niebieski płaszcz.
- Przyjemny materiał.
- Nie przepuszcza ani kropli wody.
Przeszły razem przez korytarz, mijając po drodze szereg pracowni. Zatrzymały się przed
wejściem do windy. Wznosząc głos ponad gwar rozmów dobiegających z pobliskiego
pokoju, Nadine spytała:
- Nadal poważnie myślisz o tym, żeby zamieszkać razem z Bongiem?
- Tak, na tyle poważnie, że zaczęliśmy już szukać mieszkania. Zrobimy to w tradycyjny
sposób. Pożyjemy razem przez rok, a jeśli będzie nam ze sobą dobrze, zalegalizujemy ten
związek.
- Przyznam, że wciąż nie mogę tego zrozumieć. - Nadine pokręciła głową. - Nie znajduję
ani jednej przyczyny, dla której jedna rozsądna osoba miałaby się zamykać w stałym
związku z inną rozsądną osobą.
- Miłość. - Louise przyłożyła rękę do serca w dramatycznym geście. - To miłość sprawia,
że zapominamy o rozsądku i racjonalnym myśleniu.
- Louise, jesteś młoda i wolna.
- A jeśli dopisze mi szczęście, będę stara i uwiązana do Bonga.
- Kto, do diabła, chciałby być uwiązany do człowieka o imieniu Bongo? - mruknęła
Nadine.
- Ja. Do zobaczenia później. - Louise pożegnała Nadine machnięciem ręki i wsiadła do
windy, Nadine zaś ruszyła do newsroomu.
Zjeżdżając na parter, Louise zastanawiała się, czy zdąży wrócić do domu przed pierwszą.
Tej nocy mieli się spotkać z Bongiem w jej mieszkaniu. Nie mogła się już doczekać

132

chwili, kiedy znajdą wspólny dom i nie będą musieli pomieszkiwać na zmianę to w jej, to
znów w jego apartamencie.
Kiedy wysiadła z windy, jej spojrzenie natrafiło na jeden z licznych monitorów
ustawionych wzdłuż korytarza, pokazujących oczywiście wyłącznie Kanał 75. W tej
chwili szedł właśnie kolejny odcinek popularnego serialu komediowego, gatunku
zapomnianego przez wiele dziesięcioleci i wskrzeszonego ostatnio przez takie talenty jak
Yvonne Metcalf.
Louise pokręciła głową na myśl o zmarłej aktorce, a potem zachichotała cicho, kiedy
bohater filmu wykrzywił twarz w zabawnym grymasie.
Żywiołem Nadine były wiadomości, Louise jednak wolała rozrywkę w czystej postaci. Z
radością myślała o tych rzadkich wieczorach, kiedy wraz z Bongiem mogła zasiąść przed
telewizorem i śmiać się do rozpuku.
W szerokim hallu głównego budynku znajdowały się oczywiście monitory, stanowiska
ochrony i przytulny kącik z wygodnymi fotelami, udekorowany trójwymiarowymi
zdjęciami gwiazd Kanału 75. Tuż przy wyjściu ulokował się kiosk z pamiątkowymi
koszulkami, kubkami i hologramami najbardziej znanych postaci związanych ze stacją.
Dwa razy dziennie, o dziesiątej rano i czwartej po południu, wpuszczano tutaj wycieczki.
Louise jeszcze jako dziecko także brała udział w takiej wycieczce. Uśmiechając się pod
nosem przypominała sobie, jak przyglądała się wtedy wszystkiemu z rozdziawionymi
ustami, przejęta ogromnym podziwem i zachwytem. Właśnie wtedy postanowiła, że w
przyszłości będzie pracować w telewizji.
Pomachała do strażnika przy głównym wejściu i przeszła do wschodniej bramy, skąd
prowadziła najkrótsza droga do Drugiego budynku. Przy bocznych drzwiach,
przeznaczonych wyłącznie dla pracowników stacji, przesunęła dłoń przed okiem
elektronicznego detektora, by dezaktywować zamek. Kiedy drzwi otworzyły się przed nią,
poryw zimnego wiatru rzucił jej w twarz krople deszczu. Omal się nie rozmyśliła.
Czy jedna chwila przyjemności warta jest spaceru w chłodzie i deszczu? Pewnie, że tak,
pomyślała i zarzuciła kaptur na głowę. Dobry, drogi płaszcz Nadine uchroni ją przed
wilgocią, a w końcu po długich godzinach pracy należy jej się odrobina relaksu.
Wtulając głowę w ramiona, wybiegła prosto w deszcz.
Wiatr rozwiewał poły płaszcza. Nim dobiegła do schodów, miała już zupełnie
przemoczone buty. Spojrzała na nie i zaklęła pod nosem:
- Cholera...
Były to jej ostatnie słowa.
Kątem oka dojrzała jakiś ruch i podniosła głowę, mrużąc oczy przed deszczem. Nie
zdążyła nawet zobaczyć ostrza noża, który zataczał już szeroki łuk, by przeciąć jej gardło.

133

Zabójca obserwował ją tylko przez chwilę, patrzył na fontannę krwi, na bezwładne ciało
opadające na schody niczym szmaciana lalka. Na jego twarzy pojawiło się zdumienie,
potem złość, wreszcie przelotny grymas przerażenia. Szybko schował okrwa-wiony nóż do
kieszeni i zniknął w mroku nocy.

Myślę, że mogłabym tak żyć. - Po kolacji, składającej się z duszonej wołowiny z
Montany, okraszonej homarami z wód Islandii i francuskim winem, Mavis wylegiwała się
w ciepłej lagunie przylegającej do solarium. Była całkiem naga i lekko pijana. - Ty tak
żyjesz.
- Zasadniczo tak. - Eve nie była aż tak rozluźniona jak Mavis, miała na sobie obcisły,
jednoczęściowy strój. Ułożyła się wygodnie na kamiennym siedzisku i popijała szampana
z wysokiego kieliszka. Nie pamiętała już, kiedy po raz ostatni mogła sobie pozwolić na
równie relaksowy wieczór. - Ale zwykle nie mam czasu, żeby z tego korzystać.
- Więc postaraj się go znaleźć. - Ma vis zniknęła pod powierzchnią wody, by po chwili
wynurzyć się z pluskiem. Jej idealnie krągłe piersi połyskiwały w niebieskim blasku,
który sama zaprogramowała przed wejściem do basenu. Podpłynęła leniwie do lilii
wodnej i powąchała ją ostrożnie. - Boże, to jest prawdziwe. Czy ty wiesz, co tutaj masz,
Dallas?
- Kryty basen w kształcie laguny.
- To, co tutaj masz - zaczęła Mavis, przepływając ponownie do kamienia, na którym
zostawiła kieliszek - to fantazja pierwszej klasy. Coś, czego nie da ci nawet najlepszy
program wirtualnej rzeczywistości. - Pociągnęła spory łyk szampana. - Chyba nie chcesz
tego wszystkiego spieprzyć, co?
- O czym tym mówisz?
- Znam cię. Rozkładasz wszystko na części, analizujesz, wypytujesz. - Zauważywszy,
że kieliszek Eve jest już pusty, Mavis napełniła go ponownie. - Mówię ci, nie rób tego,
stara. Nie rób.
- Nie rozkładam niczego na części.
- Jesteś mistrzem w tej dyscyplinie. Mówię ci to. - Mavis wygramoliła się na kamień i
usiadła obok Eve. - On szaleje za tobą, prawda?
Eve wzruszyła ramionami i napiła się szampana.
- Jest bogaty, to znaczy superbogaty, przystojny jak młody Bóg, a to ciało...
- A co ty wiesz o jego ciele?
- Mam oczy. Używam ich. Potrafię sobie wyobrazić, jak wygląda nago. - Dojrzawszy źle
skrywany błysk w oczach Eve, zwilżyła wargi, rozbawiona tą sytuacją. - Oczywiście, jeśli
chcesz mi powiedzieć coś więcej na ten temat, chętnie cię wysłucham.
- Co za tupet.

134

- Taka już jestem. No więc, jest bogaty i przystojny, a poza tym roztacza wokół siebie
taką aurę... Jakby mógł jednym skinieniem palca zmienić cały świat, jakby mógł ciskać
pioruny oczami. - Dla podkreślenia tych słów Mavis uderzyła otwartą  dłonią w
powierzchnię wody. -I patrzy na ciebie tak, jakby chciał cię zjeść. Kawałek po kawałku...
wielkimi kęsami... Cholera, chyba za bardzo się rozgrzałam.
- No, tylko nie zacznij dobierać się do mnie. Mavis parsknęła głośno.
- Może pójdę uwieść Summerseta.
- Nie sądzę, żeby on miał coś w spodniach.
- Jestem pewna, że mogłabym to sprawdzić jeszcze dziś wieczorem. - W tej chwili była
jednak zbyt rozleniwiona. - Jesteś w nim zakochana, prawda?
- W Summersecie? O tak, nie mogę już tego dłużej ukrywać.
- Hej, spójrz mi prosto w oczy. No już. - Mavis ujęła Eve pod brodę i władczym gestem
odwróciła jej głowę do siebie. - Jesteś zakochana w Roarke'u.
- Na to wygląda. Nie chcę o tym myśleć.
- No i dobrze. Nie myśl. Zawsze mówiłam, że za dużo myślisz. - Trzymając kieliszek nad
głową, Mavis ponownie zanurzyła się w ciepłej wodzie laguny. - Możemy włączyć bicze?
- Jasne. - Oszołomiona szampanem, Eve zmagała się przez chwilę z programatorem.
Kiedy wreszcie woda w basenie zaczęła głośno bulgotać, Mavis jęknęła przeciągle, a
potem roześmiała się głośno.
- Boże, komu potrzebny facet, kiedy ma w domu coś takiego? Eve, daj głośniej muzykę.
Zabawmy się trochę.
Eve ochoczo wykonała polecenie Mavis. Ogłuszająca muzyka Rolling Stonesów,
ulubionego klasycznego zespołu Mavis, wypełniła bez reszty obszerną halę basenu.
Roześmiała się  głośno, kiedy przyjaciółka zaczęła tańczyć w wodzie, a potem wysłała
androida po kolejną butelkę szampana.
- Przepraszam bardzo.
- Hę?- Eve potrząsnęła głową, starając się skupić wzrok w jednym punkcie, wreszcie
ujrzała przed sobą parę  lśniących, czarnych trzewików. Zaciekawiona, powoli podnosiła
głowę, jej spojrzenie wędrowało po kantach ciemnoszarych spodni, krótkiej, sztywnej
marynarce, wreszcie zatrzymało się na kamiennej twarzy Summerseta. - Hej, chcesz się
trochę popluskać?
- Chodź do nas, Summerset. - Mavis wynurzyła się do połowy z basenu, ukazując swe
kształtne piersi i machając wesoło do lokaja. - Będzie nam weselej.
Summerset parsknął cicho. Z przyzwyczajenia cedził  słowa jedno po drugim, na pozór
chłodny i opanowany, jednak jego spojrzenie wciąż powracało do ciała Mavis.
- Otrzymała pani wiadomość, poruczniku. Próbowałem panią o tym poinformować, ale
najwyraźniej nie słyszała pani moich wezwań.

135

- Co? Dobra. - Wstała z kamiennego siedziska i brodząc po pas w wodzie, podeszła do
monitora zainstalowanego przy brzegu laguny. - Czy to Roarke?
- Nie. - Summerset zmuszony był przekrzykiwać głośną muzykę, co najwyraźniej wcale
mu się nie podobało, z drugiej jednak strony nie zamierzał zniżać się do tego, by poprosić
o jej ściszenie. - To wiadomość z centrali policji.
Eve, która sięgała właśnie do włącznika, zastygła nagle w bezruchu i zaklęła głośno.
Potem odgarnęła z twarzy mokre włosy.
- Wyłączyć muzykę - warknęła, a Mick i jego koledzy raptownie zamilkli. - Mavis,
odpłyń gdzieś na bok, proszę. - Eve wzięła głęboki oddech i uruchomiła łącze. - Dallas,
słucham.
- Wiadomość dla porucznik Eve Dallas. Proszę zgłosić się natychmiast na Broadcast
Avenue, do siedziby stacji Kanał 75. Potwierdzone zabójstwo. Kod żółty.
Eve czuła, jak jej ciało przenika lodowaty chłód. Musiała oprzeć się o brzeg basenu, by nie
stracić równowagi.
- Nazwisko ofiary?
- W tej chwili nie możemy przekazać tej informacji drogą elektroniczną. Proszę
potwierdzić przyjęcie rozkazu.
- Potwierdzam. Będę za dwadzieścia minut. Proszę wezwać na miejsce kapitana Feeneya
z wydziału przestępstw elektronicznych.
- Prośba przyjęta. Koniec transmisji.
- O Boże. O Boże. - Osłabiona alkoholem i poczuciem winy, Eve oparła głowę o brzeg
basenu. - Zabiłam ją.
- Przestań. - Mavis podpłynęła bliżej i położyła dłoń na jej ramieniu. - Eve, przestań
natychmiast - powtórzyła ostro.
- Mavis, złapał złą przynętę, złą przynętę, a teraz ona nie żyje. To miałam być ja.
- Powiedziałam, przestań! - Choć nie rozumiała jej słów, doskonale wiedziała, w jakim
stanie znajduje się przyjaciółka. Oderwała ją od krawędzi basenu i potrząsnęła nią
energicznie. -Weź się w garść, Dallas.
Eve przyłożyła dłoń do czoła, bezradna i załamana.
- O Boże, na dodatek jestem pijana. Świetnie.
- Można temu zaradzić. Mam w torbie porcję wytrzeźwiacza. -Gdy w odpowiedzi Eve
jęknęła tylko cicho, Mavis potrząsnęła nią jeszcze mocniej. - Wiem, że nienawidzisz
prochów, ale to w dziesięć minut oczyści twoją krew z alkoholu. No chodź już, dość tego
mazgajenia.
- Tak jest. Muszę być trzeźwa, kiedy na nią spojrzę. Ruszyła w górę schodów, pośliznęła
się i z zaskoczeniem
stwierdziła, że ktoś mocno trzyma ją pod rękę.

137

Pigułka Mavis działała rewelacyjnie. Eve czuła w gardle obrzydliwy, gorzki smak, była
jednak zupełnie trzeźwa. Po chwili dojechała do wysokiego, srebrzystego budynku Kanału
75.
Budynek ten został wzniesiony w latach dwudziestych, kiedy wszelkiego rodzaju media,
szczególnie zaś telewizja, zaczęły przynosić kolosalne dochody, porównywalne z
dochodami pomniejszych krajów. Główna siedziba Kanału 75 górowała nad całą
Broadcast Avenue, mieściła w sobie stanowiska pracy dla kilku tysięcy osób, pięć
doskonale wyposażonych studiów i emitowała sygnał o ogromnej mocy, który docierał nie
tylko do wszystkich miejsc na planecie, ale i do stacji orbitalnych.
Wschodnie skrzydło, do którego skierowano Eve, znajdowało się naprzeciwko budynku
Trzeciego, apartamentowca z mieszkaniami dla części pracowników stacji.
Wokół stacji panował nadzwyczajny ruch - najwidoczniej media zwietrzyły już sensację.
Okrążając budynek, Eve poleciła przez radio, by scena zbrodni została starannie
ogrodzona ze wszystkich stron i by nie dopuszczać do niej dziennikarzy, choć wiedziała,
jak trudne będzie to zadanie; morderstwa dokonano przecież w samym sercu stacji
telewizyjnej.
Opanowawszy nerwy i zdławiwszy w sobie poczucie winy, wysiadła z samochodu i
ruszyła w stronę wejścia. Odetchnęła z ulgą, widząc, że umundurowani policjanci
zabezpieczyli już miejsce zbrodni. Oczywiście dokoła kręcili się reporterzy ze swymi
ekipami. Nie mogła ich stąd przegnać, ale miała przynajmniej dość miejsca, by spokojnie
pracować.
Przypięła odznakę do bluzki i przepychała się w kierunku prowizorycznego namiotu, który
ktoś rozsądny rozpiął nad wejściem do budynku. Krople deszczu bębniły miarowo o
napiętą, plastikową płachtę.
Rozpoznała niebieski płaszcz i z trudem stłumiła jęk rozpaczy, który cisnął się jej na usta.
Spytała, czy ekipa dochodzeniowa sfotografowała już miejsce zbrodni, po czym uklęknęła
obok ciała.
Jej dłonie nawet nie zadrżały, kiedy sięgnęła po kaptur zakrywający twarz ofiary.
Zignorowała kałużę krwi, która zgromadziła się pod jej stopami, i omal nie zachłysnęła się
ze zdumienia, kiedy ujrzała oblicze jakiejś nieznajomej kobiety.
- Kto to jest, do diabła? - spytała.
- Ofiara została zidentyfikowana jako Louise Kirski, technik z Kanału 75. -
Umundurowana policjantka wyciągnęła notes z kieszeni swego płaszcza
przeciwdeszczowego. - Ciało zostało znalezione około jedenastej piętnaście przez C.J.
Morse'a. Rzucił swoje ciastka tutaj, kilka stóp od ciała - dodała z nutką pogardy. -Wbiegł
przez te drzwi, wrzeszcząc jak opętany. Ochrona budynku natychmiast zadzwoniła na

138

policję. Zgłoszenie zostało zarejestrowane o jedenastej dwadzieścia dwie. Ja byłam na
miejscu o jedenastej dwadzieścia siedem.
- Szybko się pani uwinęła, sierżancie...?
- Peabody, poruczniku. Akurat wracałam z patrolu na Pierwszej Alei. Potwierdziłam
zgłoszenie, zabezpieczyłam miejsce zbrodni i zadzwoniłam po posiłki.
Eve wskazała głową na budynek.
- Zdążyli coś nagrać?
- Poruczniku. - Peabody zacisnęła usta. - Po przybyciu natychmiast oddaliłam stąd ekipy
dziennikarzy, ale obawiam się, że do tej pory zebrali już dość materiału.
- Dobra. - Eve pokryła dłonie substancją zabezpieczającą i zaczęła przeszukiwać ubranie
ofiary. Kilka kredytów, drogie miniłącze przypięte do paska. Żadnych śladów walki.
Zarejestrowała to wszystko w pamięci, choć wciąż myślała o tym, że nieszczęsna Louise
Kirski ma na sobie płaszcz Nadine. Skończywszy przeszukanie, podniosła się z klęczek.
- Wchodzę do środka. Oczekuję kapitana Feeneya. Proszę go do mnie przysłać.
- Tak jest.
- Wy, sierżancie, zostaniecie tutaj - postanowiła Eve. Podobała jej się ta policjantka, miała
styl. - Proszę nie dopuszczać tutaj reporterów. - Eve obejrzała się przez ramię, ignorując
pytania dziennikarzy i błysk fleszy. - Proszę też nie udzielać żadnych informacji i
komentarzy.
- Nie mam im nic do powiedzenia.
- Bardzo dobrze.
Eve odbezpieczyła pieczęć na drzwiach, weszła do środka i ponownie ją założyła. Hali był
prawie całkiem opustoszały. Peabody albo ktoś podobny do niej odprawiła stąd
wszystkich prócz niezbędnego personelu. Eve spojrzała na ochroniarza siedzącego za
główną konsolą.
- C.J. Morse. Gdzie?
- Poziom szósty, sekcja ósma. Wasi ludzie zabrali go tam.
- Spodziewam się jeszcze jednego policjanta. Proszę go tu wpuścić. - Eve odwróciła się i
ruszyła w stronę schodów.
W miarę jak pokonywała kolejne piętra, widziała coraz więcej ludzi. Zbici w mniejsze i
większe grupki stali przed monitorami, inni mówili do kamer, jeszcze inni przemierzali
korytarze szybkim krokiem. Czuła zapach świeżo zaparzonej, taniej kawy, tak dobrze
znany jej z własnego podwórka. W innych okolicznościach ta myśl wywołałaby zapewne
uśmiech na jej twarzy.
Kiedy dotarła na szóste piętro, znalazła się nagle w samym środku medialnej gorączki, w
ogromnym newsroomie. Dokoła ciągnęły się rzędy biurek i konsoli, przedzielone wąskimi

139

przejściami. Dziennikarze, podobnie jak policjanci, pracowali dwadzieścia cztery godziny
na dobę. Nawet o tej porze pokój pełen był ludzi.
Eve szybko jednak zauważyła, co różni te dwie profesje. Policjanci zawsze wyglądali na
zmęczonych, mieli pomięte ubrania, pocili się. Dziennikarze wyglądali jak wyjęci z
żurnala, eleganccy w każdym calu, jakby gotowi do występu przed kamerą.
Wszyscy byli czymś zajęci. Niektórzy rozmawiali przez telełącza, inni pisali coś na
komputerach, zapisując, przyjmując i przesyłając dane.
Wszystko wydawało się zupełnie normalne, tyle że z zapachem kiepskiej kawy mieszał się
coraz wyraźniejszy lepki zapach strachu.
Kilku dziennikarzy zauważyło jej obecność, zaczęli podnosić się z miejsca z niemym
pytaniem w oczach, jednak jej brutalne, zimne spojrzenie było równie skuteczne jak
stalowa tarcza.
Odwróciła się w stronę wielkiego monitora złożonego z kilkunastu mniejszych ekranów.
Teraz wypełniała je ogromna postać Nadine Furst, ukazanej na tle panoramy Nowego
Jorku.
Ona także wyglądała elegancko, wręcz idealnie. Eve miała wrażenie, że patrzy jej prosto
w oczy, kiedy przekazuje najnowsze informacje.
- Dziś w nocy znów doszło do brutalnego, bezsensownego morderstwa. Louise Kirski,
pracownica tej stacji, zginęła zaledwie kilka kroków od budynku, z którego nadaję ten
program.
Eve nawet nie zaklęła, kiedy Nadine dołożyła jeszcze kilka szczegółowych informacji i
przekazała głos Morse'owi. Spodziewała się tego.
- Zwyczajny wieczór - mówił Morse opanowanym, czystym głosem. - Deszczowa,
miejska noc. Lecz znów, pomimo zapewnień policji, dochodzi do morderstwa. Tak się
złożyło, że tym razem to ja mogę opowiedzieć państwu o szoku, o przerażeniu, o poczuciu
straty, jakie wiąże się z tak tragicznym wydarzeniem. - Przerwał na moment, budując
napięcie, podczas gdy kamerzysta zrobił zbliżenie jego twarzy. - Znalazłem ciało Louise
Kirski na schodach budynku, w którym oboje przepracowaliśmy wiele nocy. Leżała w
kałuży krwi, martwa, z podciętym gardłem. Nie wstydzę się przyznać, że zamarłem z
przerażenia, że ogarnęła mnie panika, że poczułem oddech śmierci. Stałem nieruchomy,
nie wierząc własnym oczom. Jak mogło do tego dojść? Kobieta, którą znałem, z którą
wymieniałem nieraz przyjacielskie uwagi, kobieta, z którą miałem zaszczyt pracować. Czy
to możliwe, że to właśnie ona leżała tam na schodach, pozbawiona życia?
Z ekranu zniknęła blada, poważna twarz Morse'a, pojawiło się zaś na nim zdjęcie
okrwawionego ciała.
Nie tracili czasu, pomyślała Eve z obrzydzeniem i odwróciła się do najbliższego biurka.
- Gdzie jest studio?

140

- Słucham?
- Spytałam, gdzie jest to cholerne studio? - Wskazała kciukiem na ekran.
- Cóż, ja...
Wściekła, pochyliła się nad blatem, dotykając niemal twarzy przerażonego dziennikarza.
- Chcesz się przekonać, jak szybko potrafię zaniknąć ten wasz kurnik?
- Poziom dwunasty, studio A.
W drodze do windy spotkała Feeneya.
- Nie spieszyłeś się za bardzo, co?
- Hej, spokojnie, byłem u rodziny w New Jersey. - Nie zadając zbędnych pytań, Feeney
dołączył do Eve.
- Musimy zatkać gębę mediom. Choć na jakiś czas.
- Cóż. - Feeney podrapał się w głowę. - Może uda się skonfiskować zdjęcia z miejsca
zbrodni. - Wzruszył ramionami, kiedy Eve spojrzała nań pytająco. - Widziałem to w
samochodzie, kiedy tu jechałem. W końcu i tak je odzyskają, ale możemy je zablokować
na kilka godzin.
- Dobra, popracuj nad tym. Potrzebuję też jak najwięcej danych na temat ofiary. Powinni
tutaj mieć jakieś dokumenty.
- To powinno być dziecinnie proste.
- Prześlij je do mojego biura, dobrze? Zaraz tam pojadę.
- Jasne. Coś jeszcze?
Eve zatrzymała się i spojrzała na grube białe drzwi Studia A.
- Być może będę potrzebowała odrobiny wsparcia.
- Nie ma sprawy.
Drzwi były zamknięte, płonęła nad nimi czerwona lampka. Eve najchętniej wyciągnęłaby
po prostu broń i przestrzeliła zamek, odsunęła jednak od siebie tę pokusę, wcisnęła guzik
alarmowy i czekała na odpowiedź.
- Kanał 75, emisja programu na żywo - odezwał się łagodny elektroniczny głos. - W czym
mogę pomóc?
- Policja - oświadczyła krótko Eve i podniosła odznakę do oka kamery.
- Proszę poczekać, poruczniku Dallas, pani prośba zostanie zaraz rozpatrzona.
- To nie jest prośba - odparła Eve. - Chcę, by natychmiast otworzono te drzwi albo będę
zmuszona je wyważyć, na mocy artykułu 83B kod J.
W głośniku zapadła na moment cisza, potem dobiegł zeń cichy syk, jakby komputer
wyrażał w ten sposób swoje niezadowolenie.
- Otwieram drzwi. Proszę zachować ciszę i nie przekraczać białej linii. Dziękuję.
We wnętrzu studia było nieco chłodniej niż na zewnątrz. Eve podeszła prosto do szklanej
ściany, za którą znajdowała się konsola operatora, i zastukała w nią głośno. Dyrektor

141

wydania pobladł ze złości i przyłożył palec do ust, kiedy jednak pokazała mu odznakę,
podszedł z ociąganiem do drzwi i otworzył je powoli.
- Nadajemy na żywo - warknął cicho i powrócił do konsoli. -Trójka na Nadine. W tle
zdjęcie Louise.
Automaty natychmiast wykonały jego polecenia. Na monitorze kontrolnym pojawiła się
uśmiechnięta twarz Louise Kirski.
- Spokojnie, Nadine, nie spiesz się. C.J., za chwilę wchodzisz.
- Puść reklamy - rozkazała Eve.
- W tym programie nie ma reklam.
- Puść reklamy - powtórzyła - albo ten program zaraz się skończy.
Dyrektor uniósł dumnie głowę i wypiął pierś.
- Pani mnie chyba nie słucha...
- To ty mnie nie słuchasz! - Eve dźgnęła go bezceremonialnie w wypiętą pierś. - Masz
tutaj mojego świadka. Zrobisz to, co ci każę, albo twoja konkurencja dowie się, jak
utrudniałeś śledztwo w sprawie zabójstwa twojego własnego pracownika. - Uniosła lekko
brwi, kiedy jej oponent zastanawiał się nad tą groźbą. -A może powinnam uznać cię za
podejrzanego? Wygląda na podejrzanego typka, co Feeney?
- Myślałem właśnie o tym samym. Może powinniśmy go stąd zabrać i uciąć sobie dłuższą
pogawędkę. Oczywiście po dokładnym przeszukaniu.
- Poczekajcie. Poczekajcie chwileczkę. - Mężczyzna przesunął wierzchem dłoni po
ustach. Właściwie czemu nie miałby zrobić krótkiej przerwy na reklamy? - Zróbcie najazd
na panoramę miasta, potem dajcie półtoraminutowy blok reklam. - Dyrektor wydania
westchnął ciężko i ponownie odwrócił się do Eve. -Dzwonię po mojego prawnika.
- Proszę bardzo. - Eve opuściła kabinę realizatora i podeszła do długiej, czarnej konsoli,
za którą stali C.J. Morse i Nadine.
- Mamy prawo do... - zaczął Morse.
- Zaraz powiem ci wszystko o twoich prawach - przerwała mu Eve. - Masz prawo
zadzwonić do swojego prawnika i spotkać się z nim w centrali policji.
Morse zbladł jak ściana.
- Aresztujesz mnie? Jezu, czyś ty oszalała?
- Jesteś świadkiem, dupku. I nie powiesz ani słowa więcej przed kamerą, dopóki nie
złożysz zeznań przede mną. Oficjalnie. -Rzuciła lodowate spojrzenie w stronę Nadine. -
Będziesz musiała poradzić sobie sama.
- Chcę pojechać z tobą - oświadczyła Nadine drżącym głosem. Ignorując wściekłe
wrzaski operatora, wyjęła słuchawkę z ucha i rzuciła ją na konsolę. - Jestem
prawdopodobnie ostatnią osobą, która z nią rozmawiała.

142

- Dobra. Pogadamy i o tym. - Eve wyprowadziła ich ze studia, zatrzymując się tylko na
moment, by rzucić czerwonemu z wściekłości realizatorowi złośliwy uśmieszek. - Możesz
puścić jakiś dobry odcinek Kojaka. To klasyka.

No tak, C.J. - Pomimo ponurych okoliczności, Eve nie mogła przepuścić takiej okazji. -
Wreszcie jesteś tu, gdzie chciałam cię widzieć. Dobrze się czujesz?
Morse wyglądał tak, jakby miał za chwilę zwymiotować, mimo to zdobył się na słaby
uśmiech i ogarnął przeciągłym spojrzeniem pokój przesłuchań.
- Moglibyście skorzystać z usług jakiegoś dekoratora wnętrz.
- Próbujemy upchnąć jakoś tę pozycję w budżecie. - Usiadła po drugiej stronie stolika. -
Nagrywanie - poleciła. - Pierwszy czerwca... Boże, gdzie się podział maj?...
przesłuchiwany C.J. Morse, pokój przesłuchań C, oficer prowadzący porucznik Eve
Dallas, wydział zabójstw, sprawa morderstwa Louise Kirski. Godzina dwunasta
czterdzieści pięć. Panie Morse, zna pan swoje prawa. Czy chce pan, by podczas
przesłuchania towarzyszył panu prawnik?
Morse sięgnął po szklankę z wodą i upił łyk.
- Czy jestem o coś oskarżony?
- Nie tym razem.
- Więc proszę zaczynać.
- Dobra, C.J. Opowiedz mi dokładnie o wszystkim, co się wydarzyło tej nocy.
- OK. - Morse upił kolejny

łyk wody, jakby zaschło mu w gardle. - Przyjechałem do

stacji. Miałem przygotować materiał do nocnego wydania dziennika.
- O której godzinie byłeś na miejscu?
- Około jedenastej piętnaście. Poszedłem do wschodniego skrzydła. Większość z nas
używa tego wejścia, bo stamtąd najbliżej jest do newsroomu. Padało, więc wybiegłem
szybko z samochodu. Zobaczyłem, że na schodach coś leży. Na początku nie domyślałem
się nawet, co to jest. - Przerwał na moment, zakrył twarz dłońmi i potarł ją mocno. - Nie
miałem pojęcia, dopóki nie stanąłem obok niej. Myślałem... nie wiem, co myślałem,
naprawdę.
- Nie rozpoznałeś ofiary?
- Ten... ten kaptur... - Machnął bezradnie ręką. - Zakrywał jej twarz. Pochyliłem się nad
nią i zacząłem go odsuwać. – Wzdrygnął się na wspomnienie tej chwili. - Wtedy
zobaczyłem krew... jej gardło. Krew... - powtórzył i znów ukrył twarz w dłoniach.
- Dotykałeś ciała?
- Nie, chyba... nie. Ona tam po prostu leżała, z rozciętym gardłem. Jej oczy. Nie, nie
dotknąłem jej. - Opuścił ręce, wyprostował się, jakby próbował zapanować nad nerwami. -
Zrobiło mi się niedobrze. Ty pewnie tego nie rozumiesz, Dallas. Niektórzy ludzie

143

zachowali jeszcze podstawowe ludzkie odruchy. Ta krew i jej oczy. Boże. Zrobiło mi się
niedobrze, zacząłem krzyczeć i wbiegłem do środka. Strażnik przy drzwiach. Powie-
działem mu o tym.
- Znałeś ofiarę?
- Jasne, że ją znałem. Louise kilka razy przygotowywała moje materiały. Zazwyczaj
pracowała z Nadine, ale czasem robiła też coś dla mnie i dla innych. Była dobra, naprawdę
dobra. Szybka, miała dobre oko. Jedna z najlepszych. Boże. - Sięgnął po dzbanek. Woda
chlusnęła na stół, kiedy nalewał ją do szklanki.
- Czy miała w zwyczaju przychodzić do tego miejsca o tej porze?
- Nie wiem. Nie sądzę... Powinna być w operatorce - dodał ze złością.
- Znaliście się dobrze? Byliście blisko ze sobą? Morse poderwał raptownie głowę i
zmrużył oczy.
- Chcesz mnie w to wrobić, co? Chciałabyś tego, prawda?
- Odpowiadaj na moje pytania, C.J. Łączyło was coś więcej?
- Ona miała już kogoś, mówiła o chłopaku imieniem Bongo. Pracowaliśmy razem, Dallas.
To wszystko.
- Przyjechałeś do stacji o jedenastej piętnaście. Co robiłeś wcześniej?
- Wcześniej byłem w domu. Kiedy mam nocną zmianę, staram się wcześniej przespać
kilka godzin. Tej nocy miałem tylko przygotować krótki materiał, więc nie przejmowałem
się specjalnie. Około siódmej zjadłem kolację z przyjaciółmi, około ósmej wróciłem do
domu i zdrzemnąłem się. - Oparł  łokcie na stole i spuścił  głowę. - Obudziłem się o
dziesiątej i wyjechałem z domu około jedenastej. Dałem sobie na podróż trochę więcej
czasu niż zwykle, bo padało. Jezu...
Gdyby Eve nie widziała, jak przed dziesięcioma minutami Morse spokojnie mówił o tym
wszystkim przed kamerą, być może zrobiłoby się go jej żal.
- Widziałeś kogoś w pobliżu miejsca zbrodni?
- Nie. Niewielu ludzi wychodzi o tej porze na zewnątrz. Nie widziałem nikogo. Tylko
Louise. Tylko Louise.

Dobra, C.J., na razie wystarczy.
Morse odstawił szklankę, po którą właśnie sięgał.
- Mogę już iść?
- Pamiętaj,  że jesteś  świadkiem. Jeśli coś przede mną ukrywasz albo jeśli przypomnisz
sobie o czymś, czego nie powiedziałeś w trakcie przesłuchania, oskarżę cię o składanie
fałszywych zeznań i utrudnianie śledztwa. - Uśmiechnęła się doń przymilnie. -Ach, i podaj
mi nazwiska tych przyjaciół, z którymi jadłeś kolację. Nie sądziłam,  że ktokolwiek
chciałby się z tobą spotykać.

144

Pozwoliła mu odejść, a czekając na Nadine, próbowała uporządkować informacje zebrane
do tej pory. Scenariusz wydawał się aż nazbyt prosty. Wraz z tą świadomością wróciło do
niej poczucie winy. By je podtrzymać, otworzyła teczkę z dokumentami i spojrzała na
zdjęcia ciała Louise Kirski. Schowała je ponownie, kiedy otworzyły się drzwi.
Nadine nie wyglądała już na elegancką i opanowaną. Zamiast wymuskanej, błyszczącej
gwiazdy telewizji, Eve ujrzała roztrzęsioną kobietę o opuchniętych oczach i drżących
ustach. Bez słowa wskazała na krzesło po przeciwnej stronie stolika i nalała wody do
szklanki.
- Szybko się uwinęłaś - zaczęła chłodno. - Ciało nie zdążyło jeszcze ostygnąć, a ty już
opowiadałaś o tym na antenie.
- To mój zawód. - Nadine nie tknęła szklanki. Trzymała dłonie na kolanach, ściskając je
kurczowo. - Ty robisz swoje, a ja swoje.
- Jasne. Służymy przecież ludziom, prawda?
- Nie interesuje mnie to, co teraz o mnie myślisz, Dallas.
- I dobrze, bo nie byłabyś zachwycona. - Po raz drugi włączyła dyktafon i wyrecytowała
przydługi wstęp. - Kiedy po raz ostatni widziałaś Louise Kirski żywą?
- Pracowałyśmy razem nad materiałem do nocnego wydania. Zajęło nam to mniej czasu,
niż zakładałyśmy. Louise była dobra, naprawdę dobra. - Nadine wzięła głęboki oddech i
wbiła spojrzenie w jakiś punkt na ścianie za plecami Eve. - Rozmawiałyśmy jeszcze przez
kilka minut. Mówiła, że szuka ze swoim chłopakiem mieszkania. Była szczęśliwa. Louise
była szczęśliwą, wesołą kobietą. - Znów musiała przerwać, musiała. Nie mogła złapać
tchu. Powoli, przykazywała sobie w myślach, wdech, wydech. Głęboko. - Skończyły jej
się papierosy. Lubiła zapalić, kiedy miała chwilę przerwy. Wszyscy przymykali na to
oczy, choć czasami, gdy nie chciało jej się wychodzić na zewnątrz, paliła nawet w
ubikacji. Poprosiłam ją, żeby kupiła też trochę dla mnie, dałam jej kilka kredytów.
Wyszłyśmy razem, potem ja poszłam do newsroomu. Musiałam zadzwonić do kilku osób.
Inaczej poszłabym z nią. Byłabym z nią.
- Zwykle wychodziłyście razem przed programem?
- Nie. Zazwyczaj robię sobie krótką przerwę, wychodzę na kawę do tej małej kafejki przy
Trzeciej Ulicy. Lubię... odejść na chwilę od stacji, szczególnie przed północą. Mamy tu na
miejscu restauracje, kawiarnie, sklepy, aleja wolę pójść gdzieś na zewnątrz.
- Robisz to regularnie?
- Tak. - Nadine spojrzała w oczy Eve, potem odwróciła wzrok. - Regularnie. Ale tym
razem musiałam zadzwonić, poza tym padało, więc... nie wyszłam. Pożyczyłam jej mój
płaszcz i to ona wyszła. - Znów popatrzyła na Eve, a jej oczy wyrażały najgłębszą rozpacz.
- Ona zginęła zamiast mnie. Ty o tym wiesz i ja wiem. Prawda, Dallas?
- Poznałam twój płaszcz - odparła krótko Eve. - Myślałam, że to ty.

145

- Nie zrobiła nic złego, wyszła tylko po papierosy. Nie ten czas, nie to miejsce. Nie ten
płaszcz.
Nie ta przynęta, pomyślała Eve, lecz nie powiedziała tego głośno.
- Nie spieszmy się, Nadine, zróbmy to krok po kroku. Realizator ma w ręku sporo władzy,
kontroluje przecież program.
- Nie. - Nadine powoli kręciła głową. Gorycz płynąca z żołądka dosięgnęła jej gardła,
zostawiła tam paskudny posmak. - Liczy się tylko ten, kto jest na wizji. Nikt nawet nie
myśli o realizatorze, nie interesuje się nim. Ona nie była celem, Dallas. Nie udawajmy, że
było inaczej.
- To, co wiem, a to, co myślę, to dwie różne sprawy, Nadine. Ale dobrze, teraz zajmiemy
się tym, co myślę. Myślę, że ty byłaś celem i że zabójca wziął Louise za ciebie. Różnicie
się posturą, ale było ciemno, padał deszcz, ona miała na sobie twój płaszcz i zaciągnięty
kaptur. Zabójca nie miał czasu albo nie miał wyboru, kiedy już zdał sobie sprawę z
pomyłki.
- Co? - Prawda wyłożona w tak bezpośredni sposób nie mogła dotrzeć do zszokowanej
Nadine. - Co ty powiedziałaś?
- Wszystko stało się bardzo szybko. Mam zeznania strażnika. Louise pomachała do niego,
wychodząc na zewnątrz. Morse znalazł ciało dziesięć minut później. Albo wszystko było
wyliczone co do sekundy, albo zabójca był bardzo pewny siebie. I założę się o każdą
sumę, że chciał zobaczyć to w wiadomościach, nim jeszcze jej ciało ostygło.
- A my mu to zapewniliśmy, prawda?
- Tak - skinęła Eve. - Ty to zrobiłaś.
- Myślisz, że to było takie łatwe? - wybuchnęła nagle Nadine. -Myślisz, że łatwo było mi
mówić o tym do kamery i myśleć o tym, że jej ciało wciąż tam leży?
- Nie wiem - odparła Eve łagodnie. - Pewnie nie.
- Louise była moją przyjaciółką. - Nadine zaczęła szlochać, łzy płynęły szerokim
strumieniem po jej policzkach, rozmazując staranny makijaż. - Lubiłam ją. Do cholery,
tylko ona się liczyła, nie ten materiał.
Walcząc z poczuciem winy, Eve podsunęła Nadine szklankę.
- Pij - rozkazała. - Poczekamy chwilę.
Nadine musiała trzymać szklankę w obu dłoniach, by nie wylać jej zawartości. Wolałaby
brandy, ale z tym musiała jeszcze poczekać.
- Widzę takie rzeczy niemal codziennie, tak samo jak ty.
- Widziałaś ciało - warknęła Eve. - Poszłaś tam.
- Musiałam zobaczyć. - Nadine podniosła na nią zapłakane oczy. - To była sprawa
osobista, Dallas. Kiedy się o tym dowiedziałam, nie mogłam uwierzyć.
- A jak się o tym dowiedziałaś?

146

- Ktoś słyszał wrzaski Morse'a, mówił, że ktoś nie żyje, że został zamordowany przed
wejściem do budynku. Wszyscy się zlecieli - opowiadała Nadine, pocierając skronie. -Nie
skończyłam jeszcze drugiej rozmowy, kiedy ta wiadomość dotarła do news-roomu.
Przerwałam transmisję i zbiegłam na dół. - Uśmiechnęła się cierpko. - Byłam tam szybciej
niż kamery i policja.
- Tak, i mogłaś razem ze swymi kolegami naruszyć miejsce zbrodni - machnęła ręką Eve.
- Przepadło. Czy ktoś jej dotykał? Widziałaś, żeby ktoś jej dotykał?
- Nie, nikt nie był taki głupi. Ona nie żyła, to było oczywiste. Wszyscy to widzieli... ranę,
krew. Tak czy inaczej natychmiast wezwaliśmy karetkę. Pierwszy policjant był na miejscu
po trzech minutach. Policjantka. Kazała nam wrócić do środka, opieczętowała drzwi.
Rozmawiałam z nią. Peabody, tak się przedstawiła. - Znów potarła skronie. -
Powiedziałam jej, że to Louise, a potem wróciłam na górę, by przygotować audycję. I
przez cały czas myślałam: To miałam być ja. Ja żyłam, mówiłam do kamery, a ona leżała
martwa. To miałam być ja.
- To nie miał być nikt.
- Zabiłyśmy ją, Dallas. - Nadine znów mówiła opanowanym głosem. - Ty i ja.
- Zdaje się, że będziemy musiały z tym żyć. - Eve wzięła głęboki oddech i pochyliła się
nad stołem. - Przejdźmy przez to jeszcze raz, Nadine, krok po kroku, minuta po minucie.

147

Czasami, myślała Eve, nużąca rutynowa praca policjanta przynosi efekty. Człowiek
pracuje niczym maszyna, gromadzi dane, analizuje je w tym samym monotonnym tempie,
tak że gdy wreszcie trafia mu się coś ciekawego, nie może w to uwierzyć.
Właśnie w ten sposób wpadł w jej ręce David Angelini.
Miała kilka drobnych pytań dotyczących sprawy Louise Kirski. Jedno z nich dotyczyło
dokładnego ustalenia czasu śmierci.
Nadine rezygnuje ze swej zwyczajowej przerwy, Kirski wychodzi zamiast niej, mija
strażnika o 23:04. Wychodzi w deszcz, trafia pod nóż mordercy. Kilka minut później
Morse przyjeżdża do stacji, znajduje ciało, wymiotuje i z krzykiem wbiega do środka.
Wszystko odbyło się nadzwyczaj szybko, jakby w pośpiechu.
Zgodnie z określoną regulaminem procedurą, sprawdziła dyskietki ochrony z bramy
prowadzącej na teren Kanału 75, choć nie przypuszczała, że znajdzie tam coś ciekawego.
Morderca nie podjeżdżałby przecież pod budynek, by zabić swą ofiarę i zaraz potem
odjechać. Poza tym równie dobrze mógł dojść tam na piechotę, wychodząc z któregoś z
budynków stacji, a potem tam wrócić. Ochrona miała za zadanie jedynie pilnować
porządku na parkingu i nie dopuszczać tam samochodów nie należących do pracowników
Kanału 75.
Jedynym powodem, dla którego Eve przeglądała dokładnie zawartość dyskietek, prócz
nakazów regulaminu, była nikła nadzieja, że znajdzie coś, co podważy zeznania Morse'a.
Znał Nadine, rozpoznałby jej płaszcz, wiedział, że ma w zwyczaju wychodzić przed
północą na kawę.
Nic nie ucieszyłoby Eve bardziej niż możliwość wsadzenia tego szczura za kratki.
I właśnie wtedy zauważyła smukłe włoskie coupe, które niczym lśniący kot podkradło się
bezszelestnie do bramy. Widziała już wcześniej ten samochód pod domem komendanta,
po uroczystościach pogrzebowych.
- Stop - rozkazała, a obraz na ekranie zamarł w bezruchu. -Powiększenie, kwadrat
dwadzieścia trzy na trzydzieści, pełny ekran. - Maszyna kliknęła, coś zgrzytnęło w jej
wnętrzu, a obraz zaczął migotać. Zniecierpliwiona Eve uderzyła w nią podstawą dłoni. Po
sekundzie na monitorze pojawiło się zamówione powiększenie. - Cholerny grat - zaklęła
pod nosem, potem jednak uśmiechnęła się szeroko. - No, no, panie Angelini.
Twarz Davida Angeliniego wypełniała cały ekran. Wydawał się zniecierpliwiony.
Zdenerwowany.
- Co ty tam robiłeś? - Mruczała pod nosem, zerkając na godzinę wyświetloną w lewym
dolnym rogu monitora. - O dwudziestej trzeciej dwie?
Odchyliła się do tyłu i nie odrywając wzroku od ekranu, odszukała w szufladzie biurka
czekoladowy baton, który miał zastąpić jej śniadanie.

148

- Wydrukuj to - poleciła. - Potem wydrukuj też poprzedni widok. - Czekała cierpliwie,
podczas gdy maszyna wykonywała jej rozkazy. - Kontynuuj odtwarzanie, normalna
prędkość.
Przeżuwając twardy baton patrzyła, jak ekskluzywny samochód odjeżdża poza zasięg
kamery. Po jedenastu minutach przed bramą pojawił się wóz Morse'a.
- Interesujące - mruknęła Eve. - Skopiuj dyskietkę, zapisz w pliku 47822-K, Louise
Kirski. Zabójstwo. Wpisz odnośniki do plików 47801-T, Cicely Towers, i 47815-M,
Yvonne, Metcalf, zabójstwa.
Odwróciła się od komputera i uruchomiła telełącze.
- Feeney.
- Dallas. - Detektyw pochłaniał właśnie kanapkę z serem. -Pracuję nad tym. Chryste, jest
dopiero siódma.
- Wiem, która jest godzina. Mam tutaj drażliwą sprawę, Feeney.
- Do diabła. - Feeney skrzywił swą sympatyczną twarz w brzydkim grymasie. - Znowu
będziemy mieli kłopoty.
- Na dyskietkach ochrony Kanału 75 widać samochód Davida Angeliniego. Przejechał
obok bramy dziesięć minut przed tym, nim odkryto ciało Louise.
- Cholera, cholera, cholera. Kto o tym powie komendantowi?
- Ja. Ale najpierw porozmawiam z Angelinim. Musisz coś dla mnie zrobić, Feeney.
Prześlę ci wszystko, co mam, prócz Angeliniego. Weźmiesz to do komendanta. Powiesz,
że pojechałam do domu, żeby trochę odpocząć.
- Aha, akurat uwierzy.
- Feeney, powiedz mi, że potrzebuję kilku godzin snu. Powiedz mi, że złożysz raport
komendantowi i że powinnam pojechać do domu, żeby się przespać.
Feeney westchnął ciężko.
- Dallas, potrzebujesz snu. Zaniosę raport komendantowi. Jedź do domu i odpocznij
trochę.
- Teraz możesz mu powiedzieć, że to ty kazałeś mi to zrobić -Eve uśmiechnęła się i
zakończyła transmisję.

Wkrótce Eve przekonała się, że instynkt może być w pracy policjanta równie skutecznym
narzędziem jak komputerowa obróbka obrazu. To właśnie instynkt podpowiadał jej, że
Angelini zamknie się w kręgu rodziny. Najpierw pojechała do mieszkania Angeliniego na
East Side.
Pokryte piaskowcem budynki zostały wzniesione zaledwie przed trzydziestu laty. Były to
niemal dokładne kopie domów, jakie nadawały charakter tej dzielnicy w dziewiętnastym
wieku, a które zostały doszczętnie wyburzone na początku wieku dwudziestego

149

pierwszego, kiedy to zawiodła dotychczasowa infrastruktura miasta. Po licznych naradach
i debatach postanowiono odtworzyć dzielnicę zgodnie ze starą tradycją, na którą zresztą
mogli sobie pozwolić tylko najbogatsi.
Po dziesięciu minutach poszukiwań Eve znalazła wreszcie wolne miejsce do parkowania
pomiędzy ekskluzywnymi europejskimi i amerykańskimi autami. Nad jej głową krążyły
trzy prywatne transportowce, szukając dogodnego miejsca do lądowania.
Najwyraźniej transport publiczny nie cieszył się tu zbytnią popularnością, a ziemia była
zbyt droga, by marnować ją na garaże.
Mimo wszystko Nowy Jork pozostawał Nowym Jorkiem, dlatego też Eve starannie
zamknęła drzwiczki swojego służbowego wozu. Niespiesznym krokiem ruszyła w górę
chodnika, przyglądając się jednocześnie skomplikowanym ewolucjom, które jakiś
nastolatek wykręcał na swojej desce powietrznej. Po chwili zakończył je efektowną pętlą i
wylądował kilka metrów przed Eve. Nie chciała go rozczarować, uśmiechnęła się więc z
aprobatą.
- Nieźle - pokiwała głową.
- Się wie - zgodził się nastolatek bez fałszywej skromności. Jego głos balansował
niebezpiecznie pomiędzy dziecinnym sopranem i męskim basem. - Jeździsz?
- Nie. Zbyt ryzykowne jak dla mnie. - Kiedy ruszyła w dalszą drogę, chłopak okrążył ją
zręcznie, by znów znaleźć się przed nią.
- Mógłbym ci pokazać parę prostych ślizgów.
- Będę o tym pamiętać. Wiesz, kto tu mieszka pod dwudziestką jedynką?
- Pod dwudziestką jedynką? Jasne, pan Angelini. Ale ty nie jesteś jego panienką.
Eve zatrzymała się.
- Nie?
- Daj spokój. - Chłopak wyszczerzył w uśmiechu rząd białych zębów. - On woli takie
bardziej dystyngowane. I starsze. -Błyskawicznie wykonał efektowny, niemal pionowy
ślizg i znów stanął przed nią. - Nie wyglądasz też na gosposię. Zresztą on używa do tego
androidów.
- Ma dużo panienek?
- Widziałem tu tylko kilka. Zawsze przyjeżdżają prywatnym samochodem. Niektóre
zostają do rana, ale zwykle wychodzą wcześniej.
- A skąd ty o tym wiesz?
Chłopak znów się uśmiechnął, wcale nie zmieszany.
- Mieszkam tu zaraz, naprzeciwko - wskazał na dom po drugiej stronie ulicy. - Lubię
wiedzieć, co się tu dzieje.
- Dobra, w takim razie może powiesz mi, czy ktoś przyjechał do niego wczoraj w nocy?
Chłopak obrócił się w miejscu, zaskoczony.

150

- A niby czemu?
- Bo jestem gliną.
Chłopak spojrzał na jej odznakę szeroko otwartymi oczyma.
- Nieźle. Hej, myślisz,  że to on dziabnął swoją starą? Wiesz, muszę być na bieżąco, w
szkole pytają czasem o takie rzeczy.
- To nie jest quiz. To co, widziałeś wczoraj w nocy coś ciekawego? A w ogóle, to jak ci
na imię?
- Barry. Siedziałem wczoraj w domu, trochę oglądałem telewizję, słuchałem muzyczki.
Miałem się niby uczyć do tego cholernego testu z programowania.
- A dlaczego nie jesteś dzisiaj w szkole?
- Hej, chyba nie wyłapujesz wagarowiczów, co? - Tym razem jego uśmiech nie był już
taki szeroki. - Jeszcze za wcześnie na szkołę. Poza tym mam trzy dni wolnego, zajęcia w
domu.
- Dobra. Więc wczoraj w nocy...?
- Widziałem, jak pan Angelini gdzieś wychodził. Koło ósmej, zdaje się. Potem, gdzieś o
północy, przyjechał ten drugi koleś, tą swoją zajebistą furą. Nie wysiadał przez dłuższą
chwilę, jakby się nie mógł zdecydować. - Barry przerwał na moment opowiadanie, by
popisać się kolejną skomplikowaną figurą. - Potem wszedł do środka. Zdaje się,  że był
trochę  ścięty, bo tak dziwnie chodził. Wszedł od razu, więc pewnie znał kod. Nie
widziałem, kiedy wrócił pan Angelini. Pewnie już przysnąłem.
- Rozumiem. Nie wiesz, czy dziś rano ktoś stąd wychodził?
- Nie, ale wózek tego gościa dalej tu stoi.
- Dobra. Dzięki.
- Hej. - Barry jeszcze przez moment jechał obok niej. - Jak to jest być gliną?
- Czasami dobrze, czasami źle. - Eve wspięła się na schody przed wejściem do domu
Angeliniego i pokazała odznakę do kamery.
- Przykro mi, poruczniku, ale nikogo nie w domu - odpowiedział jej głos komputera. -
Może pani zostawić wiadomość. Zostanie przekazana przy najbliższej okazji.
Patrząc prosto w kamerę, Eve powiedziała:
- Jeśli nikogo nie ma w domu, zejdę do mojego samochodu i wrócę tu z nakazem rewizji.
To zajmie jakieś dziesięć minut.
Nie upłynęły nawet dwie minuty, kiedy drzwi otworzył jej David Angelini.
- O, pani porucznik.
- Witam pana. Tutaj czy w centrali? Pański wybór.
- Proszę wejść - odsunął się na bok, robiąc jej miejsce. -Przyleciałem do Nowego Jorku
wczoraj w nocy. Jestem jeszcze trochę niepozbierany.

151

Zaprowadził ją do ciemnego salonu z wysokim sufitem, uprzejmie zaproponował kawę,
ona zaś równie uprzejmie odmówiła. Zgodnie z obowiązującą rzymską modą miał na
sobie wąskie jedwabne spodnie i koszulę z szerokim rękawami w tym samym, kremowym
kolorze. Buty z delikatnej, cienkiej skóry dopasowane były oczywiście do reszty ubioru.
Jego oczy były jednak niespokojne, rozbiegane, a kiedy usiadł w fotelu, nerwowo stukał
palcami w oparcie.
- Ma pani jakieś informacje dotyczące sprawy mojej matki?
- Wie pan, dlaczego tu jestem.
Angelini przeciągnął językiem po wargach, poprawił się w fotelu. Eve pomyślała, że wie
już, dlaczego tak kiepsko szło mu w kartach.
- Słucham?
Eve ostentacyjnie wyłożyła dyktafon na stół.
- Panie Angelini, przysługują panu następujące prawa. Nie musi pan składać żadnych
zeznań. Jeśli jednak zdecyduje się pan to zrobić, wszystko, co pan powie, może zostać
użyte przeciwko panu. Może pan w trakcie przesłuchania korzystać z pomocy prawnika. -
Eve wyrecytowała szybko całą litanię praw przesłuchiwanego, podczas gdy Angelini
wpatrywał się w nią z przerażeniem i oddychał coraz głośniej, jakby brakowało mu
powietrza.
- O co jestem oskarżony?
- Na razie jeszcze o nic. Rozumie pan swoje prawa?
- Oczywiście, że je rozumiem.
- Chce pan wezwać swojego prawnika?
Angelini otworzył usta, potem zamknął je z powrotem, niezdecydowany.
- Chyba nie. Mam nadzieję, że wyjaśni mi pani, co jest celem
tego przesłuchania.
- Oczywiście, zaraz to zrobię, panie Angelini. Gdzie pan był minionej nocy pomiędzy
dwudziestą trzecią i pierwszą?
- Powiedziałem pani, że przyleciałem wtedy do miasta. Z lotniska przyjechałem tutaj, do
domu.
- Jechał pan prosto z lotniska, nie zatrzymywał się nigdzie po drodze?
- Zgadza się. Miałem co prawda umówione spotkanie, ale... odwołałem je. - Poluzował
kołnierzyk, jakby znów zabrakło mu powietrza. - Przełożyłem na inny termin.
- O której godzinie wylądował pański samolot?
- O dwudziestej trzeciej trzydzieści.
- I przyjechał pan tutaj?
- Już to powiedziałem.

152

- Tak, powiedział pan. - Eve przekrzywiła lekko głowę. - Ijest pan kłamcą. Kiepskim
kłamcą. Poci się pan, kiedy pan blefuje.
Czując, jak strużka potu spływa mu po plecach, wstał szybko z fotela. Próbował
przemawiać z oburzeniem, ale w jego glosie słychać było tylko strach.
- Chyba jednak skontaktuję się z moim prawnikiem, poruczniku. I z pani przełożonym.
Czy nachodzenie niewinnych ludzi w ich własnym domu to standardowa policyjna
procedura?
- Jeśli jest skuteczna... - mruknęła Eve. - Ale pan wcale nie jest niewinny. Proszę, niech
pan zadzwoni po swojego adwokata, a potem wszyscy razem pojedziemy do centrali.
Angelini nie ruszył się z miejsca.
- Nie zrobiłem nic złego.
- Cóż, mogę zacząć choćby od tego, że podczas przesłuchania złożył pan fałszywe
zeznanie. Proszę zadzwonić po swojego prawnika.
- Chwileczkę, chwileczkę. - Ocierając dłonią usta, David przemierzał pokój szybkim
krokiem. - To nie jest konieczne. Nie musimy posuwać się aż tak daleko.
- Pański wybór. Chciałby pan zmienić swoje poprzednie zeznanie?
- To delikatna sprawa, poruczniku.
- Zabawne. Zawsze uważałam, że morderstwo to sprawa bardzo brutalna.
Nie przerywając marszu od ściany do ściany, Angelini zaczął nerwowo splatać i rozplatać
dłonie.
- Musi pani zrozumieć,  że moja firma znajduje się teraz w trudnej sytuacji. Wszelkie
niepomyślne wieści mogą mieć  zły wpływ na transakcje, które chcemy wkrótce
zrealizować. Za tydzień, najpóźniej dwa będzie już po wszystkim.
- Więc uważa pan, że powinnam z tym poczekać, dopóki pan nie uporządkuje swoich
spraw finansowych?
- Gotów jestem zrekompensować pani ten czas i dyskrecję.
- Doprawdy? - Eve zmrużyła oczy. - O jakiej rekompensacie pan mówi, panie Angelini?
- Mogę dać pani dziesięć tysięcy. - Zdobył się na słaby uśmiech. - Dołożę drugie tyle,
jeśli zatuszuje to pani na dobre.
Eve skrzyżowała ręce na piersiach.
- Tak. Innymi słowy proponuje pan oficerowi prowadzącemu  śledztwo, porucznik Eve
Dallas, łapówkę w wysokości dziesięciu tysięcy dolarów. Porucznik Eve Dallas odmówiła
przyjęcia wyżej wymienionej łapówki.
- Suka - powiedział cicho.
- Do usług. Był pan ostatniej nocy w budynku Kanału 75?
- Nigdy tego nie powiedziałem.

153

- Dobra, wyłóżmy karty na stół. Pańska obecność pod bramą budynku została
zarejestrowana przez kamerę ochrony. - Dla podkreślenia tych słów otworzyła torbę,
wyjęła z niej wydruk z komputera, na której widniała twarz Angeliniego, i rzuciła zdjęcie
na stół.
- Ochrona. - Dawid opadł na fotel, jakby nagle ugięły się pod nim nogi. - Nie pomyślałem
o tym... Spanikowałem.
- Kiedy poderżnie się komuś gardło, można wpaść w panikę, to prawda.
- Nie dotknąłem jej. Nawet nie widziałem jej z bliska. Dobry Boże, czy ja wyglądam na
mordercę?
- Widziałam już różnych morderców. Był pan tam. Mam na to dowody. Ręce! - Rzuciła
nagle ostro, sięgając jednocześnie po broń. - Niech pan trzyma ręce z dala od kieszeni.
- Na Boga, chyba nie myśli pani, że noszę tam nóż? - Powoli wyciągnął z kieszeni
chusteczkę i otarł nią czoło. - Nawet nie znałem Louise Kirski.
- Ale zna pan jej nazwisko.
- Słyszałem je w telewizji. - Zamknął oczy. - W wiadomościach. I widziałem, jak zginęła.
Eve miała ochotę doskoczyć do Angeliniego i potrząsnąć nim mocno, lecz w odróżnieniu
od niego potrafiła kryć swoje emocje. Nie zdradzając napięcia żadnym gestem ani zmianą
głosu, spytała:
- W takim razie może opowie mi pan o wszystkim? Angelini milczał przez chwilę,
zaciskając dłonie. Nosił dwa sygnety, rubin i diament, oba osadzone w grubej oprawie ze
złota. Kiedy splatał palce, pierścienie dzwoniły o siebie metalicznie.
- Musi pani ukryć mój związek z tą sprawą.
- Nie - odparła Eve stanowczo. - Nie zrobię tego. Nie idę na żadne układy. Pańska matka
była prokuratorem, panie Angelini. Powinien pan wiedzieć, że wszelkie układy zawiera się
dopiero w sądzie, nie z policją. Już raz pan mnie okłamał. - Mówiła spokojnym,
beznamiętnym tonem. Wiedziała już z doświadczenia, że właśnie tak powinno się
traktować nerwowych podejrzanych. - Daję panu szansę na zmianę zeznania i
przypominam panu po raz kolejny, że w każdej chwili może pan skontaktować się ze
swoim adwokatem. Ale jeśli chce pan rozmawiać ze mną, proszę to zrobić teraz. Ułatwię
to panu i sama zacznę. Co robił pan zeszłej nocy w Kanale 75?
- Miałem spotkanie. Mówiłem

ni, że je odwołałem. To prawda. Pracujemy... pracuję

nad rozszerzeniem działalności naszej firmy. Jesteśmy zainteresowani przemysłem
rozrywkowym. Mamy już gotowe projekty, programy, plan rozwoju sieci kablowej.
Carlson Young, dyrektor działu rozrywki Kanału 75, współpracuje z nami od dłuższego
czasu i zrobił już bardzo wiele dla realizacji tego przedsięwzięcia. Miałem się z nim
spotkać w jego biurze.
- Małe spotkanie po godzinach, tak?

154

- W rozrywce nie ma czegoś takiego jak regularne godziny pracy. Obaj mamy bardzo
mało czasu, a ten termin nam odpowiadał.
- Dlaczego nie zrobili panowie tego za pomocą telełącza?
- Wielokrotnie naradzaliśmy się j

ż w ten sposób. Teraz obaj doszliśmy do wniosku, że

najwyższy czas, by spotkać się osobiście. Mieliśmy nadzieję... wciąż ją mamy, że jeszcze
przed jesienią wypuścimy pierwszy program. Mamy już scenariusz - kontynuował,
mówiąc już niemal tylko do siebie. - Skompletowaliśmy cały zespół i część obsady.
- Więc miał pan nocne spotkanie z Carlsonem Youngiem z Kanału 75.
- Tak. Ze względu na pogodę byłem trochę spóźniony. -Podniósł głowę. - Zadzwoniłem
do niego z samochodu. Może to pani sprawdzić. Zadzwoniłem do niego kilka minut przed
jedenastą, kiedy wiedziałem już, że nie zdążę.
- Sprawdzimy wszystko, panie Angelini. Może pan być tego pewien.
- Podjechałem pod główną bramę. Byłem trochę rozproszony, myślałem o... o pewnych
kłopotach z obsadą. Skręciłem. Powinienem był pojechać prosto do głównej bramy, ale
myślałem o czymś innym. Zatrzymałem samochód, zorientowałem się, że będę musiał
zawrócić. Wtedy zobaczyłem... - Przerwał na moment i podniósł chusteczkę do ust. -
Zobaczyłem, jak ktoś podbiega do drzwi. Ktoś inny już tam stał, czekał. Poruszał się
bardzo szybko. To wszystko działo się bardzo szybko. Wtedy ona się odwróciła,
zobaczyłem jej twarz w świetle. Tylko na sekundę. Wtedy on podniósł rękę, szybko,
bardzo szybko. I... dobry Boże. Krew. Trysnęła jak fontanna. Nie rozumiałem. Nie
mogłem uwierzyć. Krew tryskała z niej strumieniem. Upadła na schody, a on rzucił się do
ucieczki.
- Co pan zrobił?
- Ja... ja siedziałem w samochodzie. Nie wiem, jak długo. Odjechałem. Nawet tego nie
pamiętam. Jechałem przed siebie, wszystko było jak sen. Deszcz, światła innych
samochodów. Potem znalazłem się tutaj. Nie pamiętam nawet jak. Po prostu znalazłem się
przed drzwiami mojego mieszkania. Zadzwoniłem do Younga, powiedziałem mu, że
musimy przełożyć spotkanie. Wszedłem do środka, nikogo tu nie było. Wziąłem środki
uspokajające i położyłem się do łóżka.
Eve milczała. W pokoju na chwilę zapadła cisza.
- Pozwoli pan, że sprawdzę, czy wszystko dobrze zrozumiałam. Jechał pan na spotkanie,
skręcił w niewłaściwą ulicę i widział, jak ktoś brutalnie morduje kobietę. Potem odjechał
pan do domu, odwołał spotkanie i położył się spać. Zgadza się?
- Tak, chyba tak.
- Czy nie przyszło panu do głowy, że powinien pan wysiąść z samochodu, sprawdzić, czy
nie można jej pomóc? Albo skorzystać z telełącza i wezwać pogotowie i policję?
- Nie myślałem. Byłem wstrząśnięty.

155

- Był pan wstrząśnięty. Więc przyjechał pan tutaj, zażył proszki i położył się spać.
- To właśnie powiedziałem - warknął Angelini. - Muszę się napić. - Spoconymi palcami
sięgnął po kontrolkę. - Wódka -zamówił. - Przynieś całą butelkę.
Eve dała mu chwilę wytchnienia, kiedy android przyniósł do pokoju tacę z butelką wódki i
kieliszkiem. Pozwoliła mu się napić.
- Nic nie mogłem zrobić - powiedział wreszcie, sprowokowany jej milczeniem. - Ta
sprawa mnie nie dotyczy.
- Pańska matka została kilka tygodni temu zamordowana w ten sam sposób, a pan mówi,
że ta sprawa pana nie dotyczy?
- Na tym właśnie polegał problem. - Dawid ponownie napełnił kieliszek, wychylił go i
wzdrygnął się odruchowo. - Byłem zszokowany i... i przerażony. Przemoc nie jest obecna
w moim życiu, poruczniku. Była częścią życia mojej matki, tą częścią, której nigdy nie
potrafiłem zrozumieć. Ona rozumiała przemoc -dodał cicho. - Rozumiała ją.
- A pana to oburzało, panie Angelini? Fakt, że pańska matka rozumiała przemoc, że miała
dość siły, by stawić jej czoło? Walczyć z nią?
Angelini oddychał ciężko.
- Kochałem moją matkę. Kiedy zobaczyłem, jak ginie ta kobieta, tak samo jak zginęła
moja matka, myślałem tylko o tym, żeby stamtąd uciec.
Przerwał na chwilę i nalał sobie kolejną porcję wódki.
- Wiem dobrze, że pani mnie sprawdza, wypytuje o mnie, grzebie w moim życiu
osobistym i zawodowym. Już jestem podejrzany. Jak bardzo pogorszyłaby się moja
sytuacja, gdyby odkryto, że byłem tam, na miejscu morderstwa, że widziałem je na własne
oczy?
Eve podniosła się z fotela.
- Wkrótce pan się o tym przekona.

156

Eve przesłuchała go ponownie, tym razem w mniej przytulnym wnętrzu pokoju
przesłuchań C. Angelini postanowił w końcu wykorzystać przysługujące mu prawa i do
centrali przyjechał w towarzystwie trojga prawników. Dwóch mężczyzn w idealnie
wyprasowanych, prążkowanych garniturach i kobieta w identycznym niemal kostiumie
zasiadali teraz obok niego po drugiej stronie szerokiego stołu.
Eve nazwała ich w myślach Moe, Larry i Curly. Moe najwyraźniej przewodziła całej
grupie. Była zdecydowaną kobietą o ostrym głosie i krótko przyciętych włosach, która to
fryzura natchnęła właśnie Eve, by ochrzcić ją takim, a nie innym imieniem. Jej koledzy
prawie w ogóle się nie odzywali, mieli jednak szalenie poważne miny i od czasu do czasu
notowali coś w żółtych dzienniczkach będących chyba nieodłącznym atrybutem
wszystkich prawników świata.
Od czasu do czasu Curly marszczył czoło i wystukiwał coś na swoim laptopie, a potem
szeptał konspiracyjnie do ucha Larry'ego. - Poruczniku Dallas. - Moe splotła dłonie na
stole. Eve nie mogła oderwać spojrzenia od jej długich, ostrych jak szpony paznokci,
pokrytych szkarłatnym lakierem. - Mój klient chce z panią współpracować.
- Do tej pory nie chciał - odparła Eve. - Słyszała pani sama jego poprzednie zeznanie. Pani
klient przyznał po naciskach z mojej strony, że opuścił miejsce zbrodni nie
poinformowawszy o tejże odpowiednich władz.
Moe westchnęła ciężko, wyraźnie rozczarowana.
- Oczywiście może pani oskarżyć pana Angeliniego o te błahostki. Postaramy się
wytłumaczyć to szokiem, ograniczoną poczytalnością i emocjonalną traumą związaną z
niedawnym zabójstwem jego matki. W ten sposób wszyscy zmarnujemy tylko czas i
pieniądze podatników.
- Na razie nie oskarżyłam jeszcze pani klienta o te... błahostki. Mamy tu do czynienia ze
znacznie poważniejszą sprawą.
Curly zapisał coś w swoim notatniku i pokazał go Larry'emu. Obaj pokiwali głowami,
zafrasowani.
- Potwierdziła pani spotkanie mojego klienta w Kanale 75.
- Tak, miał spotkanie, które odwołał o jedenastej trzydzieści pięć. To dziwne, że
ograniczona poczytalność i emocjonalna traumą pozwoliły mu mimo wszystko pamiętać o
interesach. - Nim Moe zdążyła jej odpowiedzieć, Eve odwróciła się do Angeliniego i
przeszyła go lodowatym spojrzeniem. - Zna pan Nadine Furst?
- Wiem, kim jest. Widziałem ją kilkakrotnie w telewizji. -Zawahał się na moment, potem
nachylił do Moe, by coś z nią skonsultować. Wreszcie skinął głową. - Spotkałem ją kilka
razy, rozmawiałem z nią także po śmierci mojej matki.
Eve wiedziała o tym już wcześniej. Powoli zaczęła okrążać swoją ofiarę.

157

- Jestem pewna, że widział pan jej programy. Ostatnio zajmowała się  głównie sprawą
morderstwa pańskiej matki.
- Poruczniku, co wspólnego ma zainteresowanie mojego klienta programami dotyczącymi
jego matki z morderstwem Louise Kirski?
- Zastanawiam się właśnie. Widział pan reportaże i programy Nadine Furst nadawane w
ciągu kilku ostatnich tygodni, prawda?
- Oczywiście. - Angelini pozwolił sobie na drwiący uśmieszek. - Pani też na tym
skorzystała, poruczniku. Pojawiała się pani w telewizji o każdej porze dnia i nocy.
- Czy to panu przeszkadza?
- Uważam,  że to oburzające, by funkcjonariusz policji, opłacany przez miasto,
wykorzystywał podobną tragedię dla szukania sławy.
- Wygląda na to, że naprawdę się pan wkurzył - odparła Eve, wzruszając ramionami. -
Ale korzystając z tej samej okazji, patii Furst pokazywała się w telewizji jeszcze częściej.
- Cóż, przyzwyczaiłem się już do tego, że ludzie jej profesji bez skrupułów  żerują na
ludzkich tragediach.
- Nie podobały się panu jej programy?
- Poruczniku - wtrąciła się Moe, okazując wyraźne oznaki zniecierpliwienia. - Co mają na
celu te pytania?
- To jeszcze nie jest proces. Nie muszę ujawniać  żadnego celu. Czy te programy pana
irytowały, panie Angelini? Był pan wściekły na panią Furst?
- Ja... - Przerwał na moment, kiedy Moe rzuciła mu ostre spojrzenie. - Pochodzę ze znanej
rodziny - dokończył ostrożnie. _ Jesteśmy przyzwyczajeni do takiego traktowania.
- Czy moglibyśmy powrócić do właściwego tematu? - poprosiła Moe.
- To jest właśnie właściwy temat. Louise Kirski miała na sobie płaszcz Nadine Furst,
kiedy została zabita. Wie pan, co o tym

myślę? Myślę, że zabójca trafił w niewłaściwy cel.

Myślę, że

czekał na Nadine, a Louise wybrała nieodpowiednią porę na wyjście po

papierosy.
- To nie ma nic wspólnego ze mną. - Angelini spoglądał nerwowo na swoich adwokatów.
- Nic wspólnego. Ja tylko widziałem to zabójstwo. To wszystko.
- Powiedział pan, że to był mężczyzna. Jak wyglądał?
- Nie wiem. Nie widziałem go dobrze, stał odwrócony plecaki. Wszystko działo się
bardzo szybko.
- Ale widział pan napastnika na tyle wyraźnie, by stwierdzić, że

to mężczyzna.

- Tak mi się wydawało. -Znów zamilkł. Starając się zapanować nad oddechem, słuchał
Moe, która szeptała mu coś do ucha. -Padał deszcz - zaczął ponownie. - Byłem kilkanaście
metrów dalej, w moim samochodzie.
- Powiedział pan, że widział twarz ofiary.

158

- Odwróciła twarz do światła w chwili, kiedy on... kiedy zabójca ją zaatakował.
- A ten zabójca, który mógł być mężczyzną i który pojawił się tam nagle znikąd, był
wysoki, niski, młody, stary?
- Nie wiem. Było ciemno.
- Powiedział pan przed chwilą, że widział twarz ofiary w świetle.
- To był tylko krąg światła. Zabójca stał w cieniu. Był ubrany na czarno. - David dał się
ponieść natchnieniu. - Miał długi czarny płaszcz i kapelusz, kapelusz z szerokim rondem,
który zakrywał mu twarz.
- Tak, to wygodne. Był ubrany na czarno. Bardzo oryginalnie.
- Poruczniku, nie mogę doradzać mojemu klientowi, by nadal z panią współpracował,
jeśli nie porzuci pani tego sarkastycznego tonu.
- Pani klient jest w poważnych kłopotach. Mój sarkazm to najmniejsze z jego zmartwień.
Mamy tu trzy solidne punkty; środki, motyw, okazja.
- Nie ma pani nic prócz zeznania mojego klienta, który sam przyznał, że był świadkiem
morderstwa. Co więcej - kontynuowała Moe, stukając w blat stołu swoimi
niebezpiecznymi paznokciami -absolutnie nic nie łączy go z pozostałymi zabójstwami.
Sprawa wygląda więc tak, że na wolności pozostaje groźny szaleniec i morderca, a pani
potrzebuje jakiegoś kozła ofiarnego, który uspokoiłby opinię publiczną i pani
przełożonych. Mój klient nim nie będzie.
- Cóż, niebawem się o tym przekonamy. Teraz... - Przerwała, kiedy jej telełącze
zadzwoniło dwukrotnie. Sygnał od Feeneya. Czuła, jak poziom adrenaliny w jej krwi
gwałtownie się podnosi, ukryła jednak podniecenie za niewinnym uśmieszkiem. - Prze-
praszam. Zaraz wrócę.
Wyszła szybko na korytarz. Przez szybę widziała, jak prawnicy Angeliniego naradzają się
nerwowo.
- Mam nadzieję, że masz dla mnie jakieś dobre wiadomości, Feeney. Chcę przyskrzynić
tego sukinsyna.
- Dobre wiadomości? - Feeney potarł brodę. - Cóż, pewnie ci się to spodoba. Yvonne
Metcalf prowadziła negocjacje z tym kolesiem. Tajne negocjacje.
- Czego dotyczyły?
- Prowadzenia jakiegoś programu. Wszystko odbywało się w sekrecie, bo w grę wchodził
jeszcze niezwykle aktualny kontrakt z “Tune In". Udało mi się w końcu przycisnąć jej
agenta. Metcalf gotowa była zrezygnować z tego serialu, ale stawiała trudne warunki.
Mieli jej zapłacić z góry, zorganizować ogromną kampanię promocyjną i zapewnić
międzynarodową dystrybucję.
- Twarda sztuka.

159

- I nie chciała ustąpić ani na krok. Z tego, co powiedział jej agent, wynika, że na początek
chcieli jej wypłacić tylko część wynagrodzenia, a resztę po realizacji projektu. Angelini
miał dość ograniczone środki i chciał opłacić Metcalf z tego, co zarobi na emisji.
- Więc znał ją. I wiedział, że trzyma go w szachu.
- Agent Metcalf twierdzi, że Angelini spotykał się z nią osobiście. Kilka razy był nawet u
niej w mieszkaniu. Podobno złościł się na nią i groził zerwaniem negocjacji, ale ona go
wyśmiała. Wiedziała, że i tak do niej przyjdzie.
- Uwielbiam, kiedy wszystko tak ładnie się układa. - Odwróciła się do weneckiego lustra i
przez chwilę obserwowała Angeliniego. -Mamy podejrzanego, Feeney. On znał je
wszystkie.
- Twierdzi, że kiedy zginęła Metcalf, był na Zachodnim Wybrzeżu.
- Założę się o każdą sumę,  że ma prywatny samolot. Wiesz, czego się nauczyłam od
Roarke'a?  Że kiedy ma się dość pieniędzy i własny transport, można zapomnieć o
oficjalnych lotach. Jeśli nie przedstawi mi dziesięciu świadków, którzy dokładnie w tym
samym czasie widzieli go na wybrzeżu, to przepadł. Zobaczymy, jak się  będzie pocił -
mruknęła pod nosem i wróciła do pokoju przesłuchań.
Usiadła, położyła ręce na stole i spojrzała prosto w oczy Angeliniego.
- Znał pan Yvonne Metcalf.
- Ja... - Zaskoczony Angelini poprawił się nerwowo na krześle i zaczął skubać kołnierz
koszuli. - Oczywiście, wszyscy ją znali.
- Pan prowadził z nią interesy, spotykał się z nią osobiście, był pan w jej mieszkaniu.
Najwyraźniej Moe nie wiedziała o tych rewelacjach. Obnażając zęby we wściekłym
grymasie, uniosła dłoń:
- Chwileczkę, poruczniku. Chciałabym porozmawiać z moim klientem na osobności.
- Dobrze. - Eve wstała od stołu i ponownie wyszła na korytarz. Stamtąd obserwowała
spektakl rozgrywający się we wnętrzu pokoju, żałując szczerze, że prawo nie pozwala jej
włączyć głosu.
Widziała jednak, jak Moe zasypuje Davida pytaniami, ten odpowiada niepewnie, spocony
jak mysz, a Larry i Curly z ponurymi minami notują coś w swych dzienniczkach.
Moe pokręciła głową nad którąś z odpowiedzi Angeliniego i dźgnęła go w pierś swym
szkarłatnym paznokciem. Eve uśmiechała się pod nosem, kiedy prawniczka dała jej znak,
że może wrócić do pokoju.
- Mój klient gotów jest zeznać, że znał Yvonne Metcalf na płaszczyźnie zawodowej.
- Aha. - Tym razem Eve przysiadła na skraju stołu. - Yvonne Metcalf napsuła panu trochę
krwi, co?
- Prowadziliśmy negocjacje. - Angelini znów splatał i rozplatał dłonie. - To normalne, że
gwiazda telewizji ma wygórowane żądania. Ale... dochodziliśmy do porozumienia.

160

- Spotykał się pan z nią w jej mieszkaniu. Kłócił się pan z nią?
- Spotykaliśmy się w różnych miejscach. Między innymi w jej domu. Omawialiśmy
punkty sporne kontraktu.
- Panie Angelini, gdzie pan był w nocy, której zginęła Yvonne Metcalf?
- Musiałbym to sprawdzić w kalendarzu - odrzekł z zadziwiającym spokojem. - Ale zdaje
się, że przebywałem wtedy w Los Angeles, w kompleksie rozrywkowym Planet
Hollywood. Zawsze się tam zatrzymuję, kiedy załatwiam interesy na Zachodnim
Wybrzeżu.
- A gdzie pan był pomiędzy siódmą wieczorem a północą miejscowego czasu?
- Nie pamiętam.
- Będzie pan musiał sobie przypomnieć, panie
- Najprawdopodobniej w moim pokoju. Miałem dużo pracy Musiałem poprawić
scenariusz.
- Scenariusz, który przygotowywał pan z myślą o Yvonne Metcalf?
- Tak.
- Pracował pan sam?
- Lubię być sam, kiedy piszę. Widzi pani, to ja napisałem ten scenariusz. - Zarumienił się
lekko. - Poświęciłem temu bardzo wiele pracy i przygotowań.
- Ma pan samolot?
- Samolot. Oczywiście, ze względu na charakter mojej pracy
- Czy pański samolot był wtedy w Los Angeles?
- Tak, ja... - otworzył szerzej oczy, kiedy zrozumiał, do czego zmierza Eve. - Chyba nie
myśli pani, że mógłbym...
- David, uspokój się - wtrąciła Moe lodowatym tonem kiedy Angelini zerwał się z
krzesła. - Teraz nie powiesz jiiż nic więcej.
- Ona myśli, że ja je zabiłem. Przecież to absurd. Moją własną matkę, na miłość boską!
Dlaczego miałbym to robić? Dla jakiej przyczyny?
- Och, znalazłoby się kilka powodów. Zobaczymy, czy psychiatra zgodzi się z moimi
wnioskami.
- Mój klient nie ma obowiązku poddania się badaniom psychiatrycznym.
- Na pani miejscu doradziłabym mu, żeby to zrobił.
- To przesłuchanie - warknęła Moe - dobiegło końca.
- Zgoda. - Eve wyprostowała się powoli i spojrzała prosto

w oczy Angeliniego,

rozkoszując się tą chwilą. - Panie Angelini aresztuję pana pod zarzutem ucieczki z miejsca
zbrodni, utrudniania śledztwa i próby przekupienia policjanta na służbie.
David rzucił się na nią, mierząc - jak na ironię - w gardło. Eve poczekała, aż jego dłonie
dosięgną jej szyi i dopiero wtedy jednym uderzeniem posłała go z powrotem na krzesło.

161

Ignorując głośne protesty prawników, pochyliła się nad nim i dodała:
- Nie będę już dokładać do tego napaści na policjanta. Chyba nie będzie mi to potrzebne.
Zabrać go - rzuciła do umundurowanych policjantów, którzy wbiegli właśnie do pokoju.
- Dobra robota, Dallas - pogratulował jej Feeney, kiedy policjanci wyprowadzili już
aresztowanego.
- Miejmy nadzieję, że prokurator będzie podobnego zdania i zablokuje kaucję. Musimy
go przycisnąć i wydobyć z niego całą prawdę. Chcę,  żeby odpowiadał za morderstwo
pierwszego stopnia. Bardzo tego chcę, Feeney.
- Jesteś już blisko, mała.
- Potrzebuję dowodów. Broni, krwi, pamiątek. Opinia Miry bardzo nam się przyda, ale
muszę też poprzeć oskarżenie konkretnymi dowodami. - Spojrzała na zegarek. - Nakaz
rewizji powinniśmy dostać bez większych kłopotów, nawet jeśli jego prawnicy zechcą to
zablokować.
- Od kiedy ty jesteś na nogach? - Zastanawiał się  głośno Feeney. - Mogę policzyć
obwódki pod twoimi oczami.
- Dość długo, żeby nie zwracać już uwagi na kilka dodatkowych godzin. Chodź, postawię
ci drinka, zanim dostaniemy ten nakaz.
Feeney poklepał ją po ramieniu ojcowskim gestem.
- Myślę,  że oboje będziemy tego potrzebowali. Komendant już wie, że przywiozłaś tu
Angeliniego. Chce się z nami widzieć, Dallas. Natychmiast.
Eve przycisnęła palec do punktu między brwiami.
- Więc chodźmy tam. A potem pójdziemy razem na drinka.
W hitney nie tracił czasu. Gdy tylko Eve i Feeney weszli do jego gabinetu, przeszył ich
groźnym spojrzeniem.
- Przywiozła pani Davida na przesłuchanie.
- Tak jest, sir. - Eve wystąpiła krok naprzód, by przyjąć na siebie całą odpowiedzialność. -
Mamy dyskietki ochrony z Kanału 75. Na jednej z nich widać, jak Angelini podjeżdża pod
bramę na kilka minut przed śmiercią Louise Kirski. - Nie czekając na reakcję komendanta,
złożyła krótką relację ze swoich poczynań. Mówiła spokojnie, zdecydowanie, nie
spuszczając wzroku z twarzy przełożonego.
- David mówi, że widział morderstwo.
- Twierdzi, że widział, jak ktoś, prawdopodobnie mężczyzna, ktoś w długim czarnym
płaszczu, zaatakował Louise Kirski, a potem uciekł w stronę Trzeciego budynku.
- I wpadł w panikę - dodał Whitney, wciąż opanowany. Dłonie trzymał nieruchomo na
biurku. - Odjechał stamtąd nie powiadamiając nikogo o przestępstwie. - Whitney klął w
duchu jak szewc, czuł się tak, jakby ktoś naładował mu worek kamieni do żołądka, lecz

162

jego oczy pozostawały chłodne i spokojne. - To całkiem typowa reakcja świadków
szczególnie brutalnych zbrodni.
- Początkowo zaprzeczał,  że w ogóle tam był - odparła Eve cicho. - Chciał to ukryć,
próbował mnie przekupić. Miał okazję, by to zrobić, komendancie. Poza tym można go
połączyć z innymi ofiarami. Znał Yvonne Metcalf, pracował z nią nad wspólnym
projektem, bywał u niej w mieszkaniu.
Whitney nadal nie ruszał się z miejsca, zacisnął tylko palce w pięści, a potem znów je
rozprostował.
- Motyw, poruczniku?
- Najpierw pieniądze - zaczęła Eve. - Miał problemy finansowe, z którymi uporał się po
śmierci swojej matki. Ofiary, w trzecim przypadku osoba, która miała być ofiarą, to silne
kobiety i znane osobistości. Wszystkie trzy, w pewien sposób, wywoływały u niego stres.
Jeśli zgodzą się na to jego prawnicy, doktor Mira przebada go, określi jego stan
emocjonalny i umysłowy, zdecyduje też, czy byłby zdolny do takiej przemocy.
Przypomniała sobie Angeliniego zaciskającego dłonie na jej gardle i uznała,  że z
pewnością będzie to odpowiedź twierdząca.
- W czasie dwóch pierwszych morderstw był poza Nowym Jorkiem.
- Sir. - Nagle zrobiło jej się ogromnie żal komendanta, szybko jednak przezwyciężyła tę
słabość. - On ma prywatny samolot. Może swobodnie przemieszczać się po całej planecie.
Na razie nie mam jeszcze podstaw, by oskarżyć go o morderstwo, ale zatrzymam go tutaj,
dopóki nie znajdę dowodów albo dopóki on nie wykaże czarno na białym,  że nie mógł
tego zrobić.
- Zamknęła go pani na podstawie oskarżenia o ucieczkę z miejsca przestępstwa i
usiłowanie przekupstwa?
- To wystarczający powód, komendancie. Poprosiłam o nakaz przesłuchania. Kiedy
znajdziemy już dowody...
- Jeśli - przerwał jej Whitney. Podniósł się z krzesła, nie mogąc już dłużej usiedzieć w
bezruchu. - To zasadnicza różnica, Dallas. Bez dowodów oskarżenie o morderstwo nie
będzie nic
warte.
- Dlatego właśnie na razie nie postawiłam mu takiego zarzutu. -Położyła na biurku
wydruk z komputera. W drodze do gabinetu komendanta zatrzymali się jeszcze na
moment w jej pokoju, by określić prawdopodobieństwo popełnienia morderstwa przez An-
geliniego. - Znał dwie pierwsze ofiary i Nadine Furst, kontaktował się z nimi, był na
miejscu ostatniego przestępstwa. Podejrzewamy, że Towers kryła kogoś, kiedy skasowała
ostatnią rozmowę na swoim telełączu. Myślę,  że kryła właśnie swojego syna. A ich
stosunki były ostatnio bardzo napięte. Towers wypominała An-geliniemu jego karciany

163

nałóg, a on miał jej za złe, że nie chciała spłacić jego długów. Jeśli weźmiemy pod uwagę
wszystkie dostępne dane, prawdopodobieństwo popełnienia tego czynu przez Angeliniego
wynosi osiemdziesiąt trzy procent.
- Nie wzięła pani pod uwagę faktu, że on nie jest zdolny do czegoś takiego. - Whitney
oparł dłoń o krawędź biurka i pochylił się do przodu. - Nie brała pani tego pod uwagę,
prawda? Znam Davida Angelini, poruczniku. Znam go równie dobrze jak moje własne
dzieci. On nie jest mordercą. Być może jest głupcem. Ale nie potrafiłby zabić nikogo z
zimną krwią.
- Czasami uderzają właśnie ci, którzy wydają się słabi i głupi. Przykro mi, komendancie,
nie mogę go wypuścić.
- Czy pani ma pojęcie, co dla człowieka o jego pozycji oznacza taki zarzut? Zabójstwo
własnej matki. - Wyczerpawszy już wszystkie racjonalne argumenty, Whitney musiał
uciec się do prośby. - Nie przeczę, że był zepsutym dzieckiem. Ojciec chciał przychylić
nieba jemu i Mirinie, spełniał wszystkie jego prośby. Tak, prowadził beztroskie,
przyjemne życie. Popełniał błędy, czasami źle oceniał ludzi i wydarzenia. Ale nie ma w
nim złości, Dallas. Nie ma w nim przemocy. Znam go. - Whitney nie podnosił głosu, choć
coraz trudniej przychodziło mu panować nad emocjami. - Nigdy nie przekonasz mnie, że
Dawid wziął do ręki nóż i poderżnął gardło własnej matce. Proszę cię, byś wzięła to pod
uwagę i zwolniła go do domu.
Feeney chciał coś powiedzieć, lecz Eve powstrzymała go, potrząsając stanowczo głową.
Był od niej wyższy stopniem, ale to ona prowadziła to śledztwo, była za nie
odpowiedzialna.
- Trzy kobiety nie żyją, komendancie. Zatrzymaliśmy podejrzanego. Nie mogę zrobić
tego, o co pan mnie prosi. Powierzył mi pan to śledztwo, bo wiedział pan, że nie zgodzę
się na coś takiego.
Whitney odwrócił się do okna.
- Współczucie nie jest pani mocną stroną, prawda, poruczniku? - powiedział cicho.
Eve skrzywiła się, ale nic nie odpowiedziała.
- To był cios poniżej pasa, Jack - włączył się do rozmowy Feeney. - Jeśli chcesz zrobić
sobie z niej wroga, to będziesz musiał potykać się też ze mną, bo ja myślę tak samo jak
Dallas. Mamy podstawy, żeby go zamknąć, i naszym obowiązkiem jest to zrobić.
- Zrujnujecie go. - Whitney ponownie się do nich odwrócił. -Ale to nie wasz problem.
Dostaniecie nakaz, zrobicie rewizję. Ale jako pani zwierzchnik rozkazuję pani nie
zamykać tej sprawy. Proszę nadal szukać innych tropów. Do drugiej po południu proszę
mi dostarczyć raporty. - Spojrzał po raz ostatni na Eve. - Możecie odejść.
Eve wyszła z gabinetu powoli, ostrożnie, jakby jej nogi zrobione były ze szkła i mogły w
każdej chwili rozpaść się na drobne kawałki.

164

- Poniosło go, Dallas, wiesz o tym - powiedział Feeney, kładąc dłoń na jej ramieniu. - To
dla niego bardzo bolesne przeżycie, nie panuje nad sobą, dlatego tak ci paskudnie dołożył.
- Nie tak paskudnie. - Eve mówiła chrapliwym, nabrzmiałym od emocji głosem. -
Współczucie nie jest moją mocną stroną, prawda? Nie mam pojęcia o tym, co to rodzina i
więzy przyjaźni, zgadza się?
Feeney przestępował niepewnie z nogi na nogę.
- Daj spokój, Dallas, nie bierz tego do siebie.
- Nie brać tego do siebie? Whitney nieraz stawał po mojej strome. Teraz, kiedy prosi mnie
o to samo, ja muszę powiedzieć, przykro mi, nic z tego nie będzie. To jest sprawa
osobista, Feeney, jakkolwiek by na to patrzeć. - Strząsnęła z ramienia jego dłoń. -
Odpuśćmy sobie dzisiaj te drinki. Nie mam nastroju na przyjacielskie pogawędki.
Feeney nie wiedział, co jej odpowiedzieć, włożył więc tylko ręce do kieszeni i patrzył ze
smutkiem, jak się oddala.

Eve osobiście nadzorowała rewizję w domu Marca Angeliniego. Nie była tam wcale
potrzebna. Technicy policyjni doskonale znali się na swoim fachu, mieli też najlepszy
sprzęt, na jaki pozwalał im budżet centrali. Mimo to Eve pokryła dłonie i buty specjalną
substancją, po czym zaczęła przechadzać się po dwupiętrowym domu, szukając czegoś, co
pozwoliłoby jej zakończyć sprawę i zamknąć usta Whitneyowi.
Marco Angelini był obecny przy rewizji. Miał do tego prawo jako właściciel posiadłości i
ojciec głównego podejrzanego. Eve starała się nie zwracać nań uwagi, unikać spojrzenia
jego zimnych niebieskich oczu, nie patrzeć na jego zaciętą twarz.
Jeden z techników przeszukiwał dokładnie garderobę Davida, posługując się przenośnym
sensorem wykrywającym ślady krwi. W tym samym czasie Eve badała pozostałą część
pokoju.
- Mógł wyrzucić broń - zauważył technik, stary weteran zwany przez wszystkich Bobrem
ze względu na wystające górne zęby. Przesuwał właśnie sensor wzdłuż eleganckiego
sportowego płaszcza, wartego co najmniej tysiąc dolarów.
- We wszystkich trzech przypadkach używał tej samej broni - odparła Eve, mówiąc raczej
do siebie niż do Bobra. - Laboratorium to potwierdziło. Dlaczego miałby ją teraz
wyrzucać?
- Może już skończył. - Sensor zapiszczał nagle ostrzegawczo. -To tylko kropla oleju -
oświadczył Bóbr. - Olej z oliwek. Poplamił sobie swój śliczny krawat. Może już skończył
- powrócił do poprzedniego tematu.
Bóbr podziwiał detektywów, sam chciał kiedyś zostać jednym z nich, zakończył jednak
karierę na stanowisku technika policyjnego. Mimo to czytał wszystkie kryminały, jakie
wpadły mu w rękę.

165

- Trójka to magiczna liczba. Bardzo ważna liczba. - Zamilkł na moment, kiedy aparat
wykrył maleńką plamkę talku na rękawie koszuli. Potem znów podjął przerwany wątek. -
Więc gość skupia się na trzech kobietach, kobietach, które zna, które widzi ciągle w
telewizji. Może ma na nie ochotę.
- Pierwszą ofiarą była jego matka.
- Hej. - Bóbr spojrzał na Eve z politowaniem. - Nie słyszałaś nigdy o Edypie? Wiesz, ten
Grek, napalił się na swoją matkę. Więc mogło być i tak, że załatwił te trzy babki, a potem
wyrzucił nóż i ubrania, w których to robił. I tak ma tu całą stertę ciuchów.
Eve podeszła do obszernej szafy i marszcząc brwi przyglądała się automatycznie
przesuwanym półkom i wieszakom.
- On nawet tutaj nie mieszka.
- Gość jest dziany, nie ma co. - Bóbr najwyraźniej uważał, że to wszystko tłumaczy. - Ma
tutaj parę garniturów, których nigdy nawet nie włożył. I buty, których nie nosił. - Sięgnął
w dół i podniósł parę skórzanych butów. - Nic, widzisz? - Przeciągnął sensorem wzdłuż
podeszw. - Żadnego kurzu, piasku, żadnych zadrapań czy włókien.
- To znaczy tylko tyle, że był rozrzutny. Do diabła, Bóbr, znajdź mi jakąś krew.
- Pracuję nad tym. Ale on już pewnie wyrzucił te ciuchy.
- Prawdziwy optymista z ciebie, nie ma co. Zniechęcona odwróciła się do solidnego,
politurowanego biurka
z mahoniu i zaczęła przeglądać zawartość szuflad. Zabrała dyskietki, które zamierzała
później odtworzyć na swoim komputerze. Może dopisze jej szczęście i znajdzie jakąś
korespondencję między Angelinim i jego matką albo Metcalf. A może zdarzy się cud,
myślała, i odkryje sekretny dziennik, w którym Angelini opisuje wszystkie morderstwa?
Gdzie, u diabła, mógł schować ten parasol i but? - pytała samą siebie w myślach.
Zastanawiała się, czy technicy, którzy dokonywali w tym samym czasie rewizji w Los
Angeles i w Europie, mieli więcej szczęścia. Na samą myśl o tym, że będzie zmuszona
przeszukiwać wszystkie domki letniskowe i luksusowe apartamenty Angehmego, robiło
jej się niedobrze.
I wtedy znalazła nóż.
To było takie proste. Wystarczyło otworzyć środkową szufladę. Długie, wąskie,
śmiertelnie niebezpieczne ostrze. Delikatnie dotknęła wytwornej rękojeści, wyrzeźbionej
w prawdziwej kości słoniowej, co czyniło z noża zabytek... albo dowód przestępstwa
Zarówno wytwarzanie, jak i handel przedmiotami z kości słoniowej już od półwiecza
uznawane były na całej planecie za poważne przestępstwo.
Eve nie znała się na antykach, nie była też ekspertem od wykroczeń godzących w
środowisko naturalne, dość długo jednak studiowała medycynę sądową, by wiedzieć, że
kształt i długość ostrza odpowiadały opisowi poszukiwanej broni.

166

- No, no. - Niemal natychmiast zapomniała o poprzednich obawach i poczuciu winy.
Teraz czuła tylko radość z dobrze wykonanego zadania. - Może jednak trójka nie była jego
magiczną liczbą.
- Trzymał to tutaj? Sukinsyn. - Bóbr kręcił  głową, rozczarowany bezmyślnością
mordercy. - I dureń.
- Sprawdź to - poleciła, podając mu broń.
Bóbr przesunął aparat, przeprogramował go na stal. Kiedy przeciągnął mm wzdłuż ostrza,
aparat posłusznie zapiszczał
- Cos tu jest- mruknął Bóbr, wystukując sprawnie kolejną komendę. - Jakieś  włókno...
może papier. Coś jeszcze, wygląda na klej. Na rękojeści są odciski palców. Mam ci to
wydrukować?
- Tak.
- Dobra. - Skaner wypluł z siebie kwadratową kartkę z odciskami palców. - Odwróć to.
Bingo. Masz krew. Nie za wiele tego. -Marszcząc brwi w skupieniu, powoli przesuwał
otwór skanera wzdłuż ostrza. - Będziemy mieli szczęście, jeśli uda się z tego wyciągnąć
grupę, nie mówiąc już o DNA.
- Podoba mi się twoje pozytywne myślenie, Bóbr. Od jak dawna może tam być ta krew?
- Daj spokój, Dallas. - Bóbr po raz kolejny obdarzył ją pełnym politowania spojrzeniem. -
Wiesz,  że z takim sprzętem nie mogę ci powiedzieć nic więcej. Musimy zabrać to do
laboratorium. To maleństwo potrafi tylko określić rodzaj substancji. Nie ma skóry -
oświadczył. - Lepsza byłaby skóra.
- Trudno, musi nam wystarczyć krew. - Kiedy wkładała nóż do specjalnej koperty,
dojrzała kątem oka jakiś ruch. Podniosła głowę, a jej spojrzenie natrafiło na zimne,
niebieskie oczy Marca Angeliniego.
Ten patrzył przez chwilę na nóż, potem podniósł wzrok na Eve. Przelotny grymas
wykrzywił na moment jego twarz, poza tym jednak w żaden sposób nie zdradzał
targających nim emocji.
- Chciałbym, by poświęciła mi pani jedną chwilę, poruczniku.
- Dobrze, ale tylko chwilę.
- To nie potrwa długo, obiecuję. - Spojrzał na Bobra, potem jeszcze raz na nóż ukryty w
kopercie. - Na osobności, jeśli to możliwe.
- Zgoda. - Skinęła głową na policjanta, który stał za plecami Angeliniego, a potem
odwróciła się do Bobra. - Wezwij tu któregoś z chłopaków, niech ci pomoże.
Ruszyła śladem Angeliniego, który wyszedł już na korytarz. Razem wspięli się na drugie
piętro i weszli do pokoju po prawej stronie schodów. Luksusowo urządzony gabinet
wypełniony był teraz blaskiem popołudniowego słońca. Złote promienie odbijały się od
wypolerowanych mebli i drewnianej podłogi.

167

Angelini uderzył ze złością w przełącznik uruchamiający automatyczną przesłonę na
oknach, jakby intensywne światło działało mu na nerwy. Potem podszedł do ukrytego w
ścianie barku i zamówił bourbon z lodem. Przez chwilę trzymał kwadratową szklankę w
dłoni, wreszcie pociągnął jeden łyk i podniósł wzrok na Eve.
- Uważa pani, że mój syn zabił swoją matkę i te dwie kobiety?
- Pański syn był przesłuchiwany w związku z tą sprawą, panie Angelini. Jest podejrzany.
Jeśli ma pan jakieś pytania dotyczące procedury, powinien pan skontaktować się z
prawnikami.
- Już z nimi rozmawiałem. - Pociągnął kolejny łyk. - Twierdzą, że najprawdopodobniej
oskarży go pani o te morderstwa, ale zostanie uniewinniony.
- To już sprawa sądu.
- Ale pani wierzy, że jednak zostanie skazany.
- Panie Angelini, jeśli aresztuję pańskiego syna i oskarżę go o potrójne morderstwo
trzeciego stopnia, to zrobię to z przekonaniem, że zostanie osądzony i skazany, i że mam
wystarczające dowody, by sąd uznał go za winnego.
Angelini znów spojrzał na kopertę, w której Eve ukryła nóż.
- Przeprowadziłem mały wywiad na pani temat, poruczniku Dallas.
- Tak?
- Lubię wiedzieć, kto dla mnie pracuje - powiedział, uśmiechając się cierpko. -
Komendant Whitney bardzo panią szanuje. A ja szanuję jego. Moja była żona podziwiała
pani oddanie i pani nieustępliwość, a ona znała się na rzeczy. Często mówiła o pani.
- Doprawdy?
- Podziwiała pani umysł. Chłodny, gliniarski umysł, tak to nazywała. Uważa się pani za
dobrą policjantkę, poruczniku?
- Tak.
- Ale popełnia pani błędy.
- Staram się ograniczyć je do minimum.
- Błąd w pani profesji, choćby minimalny, może wyrządzić ogromną krzywdę niewinnym
ludziom. - Angelini patrzył jej prosto w oczy. - Znalazła pani nóż w pokoju mojego syna.
- Nie mogę rozmawiać z panem na ten temat.
- On rzadko korzysta z tego domu - powiedział Angelini
ostrożnie. - Trzy, może cztery razy do roku. Woli naszą posiadłość na Long Island.
- Być może, panie Angelini, ale tej nocy, kiedy zginęła Louise Kirski, korzystał właśnie z
tego domu. - Eve, nieco już zniecierpliwiona, wzruszyła ramionami. - Panie Angelini, nie
mogę omawiać z panem tej sprawy...
- Ale jest pani pewna, że śledztwo posuwa się we właściwym kierunku - przerwał jej.
Kiedy nie odpowiedziała, znów spojrzał jej w oczy. Potem wychylił brandy jednym

169

Eve nie miała wyboru. Musiała go aresztować. Po godzinie miała okropny ból głowy i
stanowcze, niezachwiane zeznanie Marca Angeliniego, który przyznawał się do
zamordowania trzech kobiet.
Nie chciał skorzystać z pomocy prawników, nie chciał też udzielać szczegółowych
wyjaśnień.
Za każdym razem, kiedy Eve pytała go, dlaczego zabił, Angelini patrzył jej w oczy i
mówił, że kierował nim impuls. Był wściekły na swoją żonę. Irytował go jej związek z
Hammettem, jego partnerem w interesach. Zabił ją, bo nie mógł jej odzyskać. Potem
zasmakował w zabijaniu.
Wszystko to było bardzo proste, zdaniem Eve wręcz wyćwiczone. Widziała niemal
oczami wyobraźni, jak Angelini powtarza raz za razem swoje zeznanie, uczy się go na
pamięć niczym aktor swej roli.
- To jedna wielka bzdura! - wybuchnęła wreszcie i wstała od stołu. - Pan nikogo nie zabił.
- Powiedziałem już, że to zrobiłem. - Jego głos był niesamowicie spokojny. - Nagrała pani
moje zeznanie.
- Proszę mi to powiedzieć jeszcze raz. - Eve oparła dłonie na stole i nachyliła się nad
Angelinim. - Dlaczego poprosił pan żonę, by przyjechała do “Pięciu Księżyców"?
- Chciałem, żeby to stało się gdzieś z dala od centrum. Miałem nadzieję, że nigdy mnie
nie złapiecie. Powiedziałem jej, że Randy ma kłopoty. Cicely nigdy nie wiedziała, jak
daleko zabrnął w swoim nałogu. Ja wiedziałem. Więc, oczywiście, przyjechała.
- A pan poderżnął jej gardło.
- Tak. - Angelini pobladł lekko. - To stało się bardzo szybko.
- Co pan zrobił potem?
- Pojechałem do domu.
- Czym?
Angelini zamrugał, zaskoczony.
- Samochodem. Zaparkowałem kilka przecznic dalej.
- A co z krwią? - Tym razem to Eve patrzyła mu w oczy, obserwując jego źrenice. - Tam
musiało być mnóstwo krwi. Na pewno poplamiłaby pańskie ubranie.
Źrenice Angeliniego rozszerzyły się lekko, ale jego głos pozostał spokojny.
- Miałem na sobie tani płaszcz przeciwdeszczowy. Wyrzuciłem go po drodze. -
Uśmiechnął się pod nosem. - Pewnie zabrał go jakiś bezdomny.
- Co zabrał pan z miejsca zbrodni?
- Nóż, oczywiście.
- Nic poza tym? - Odczekała chwilę. - Nie próbował pan upozorować morderstwa na tle
rabunkowym, zwykłego napadu?

170

Angelini zawahał się na moment. Eve widziała niemal, jak jego umysł poszukuje
optymalnej odpowiedzi.
- Byłem wstrząśnięty. Nie przypuszczałem, że to będzie takie nieprzyjemne. Planowałem
wcześniej zabrać jej torebkę i biżuterię, ale zapomniałem i uciekłem.
- Uciekł pan, niczego nie zabierając, ale zachował pan na tyle przytomności umysłu, by
wyrzucić okrwawiony płaszcz.
- Zgadza się.
- A potem zamordował pan Metcalf.
- To też był impuls. Śniłem wciąż o tamtej chwili, chciałem zrobić to jeszcze raz. Metcalf
była łatwym łupem. Była ambitna i naiwna. Wiedziałem, że David pisał scenariusz z
myślą o niej. Bardzo zależało mu na tym projekcie, ja się z nim nie zgadzałem. Byłem
rozzłoszczony, bo wymagało to dodatkowych kosztów, a sytuacja finansowa naszej firmy
nie wygląda obecnie najlepiej. Postanowiłem ją zabić. Zadzwoniłem do niej. Oczywiście,
zgodziła się ze mną spotkać.
- W co była ubrana?
- Ubrana? Hm... - Angelini zmarszczył brwi. - Nie zwracałem na to uwagi. To było
nieistotne. Uśmiechała się, wyciągnęła przed siebie ręce, kiedy szedłem do niej. I wtedy to
zrobiłem.
- Dlaczego postanowił pan przyznać się do tego dopiero teraz?
- Jak już mówiłem, myślałem, że ujdzie mi to na sucho. Może tak by się stało. Nigdy nie
przypuszczałem, że zamiast mnie zostanie aresztowany mój syn.
- Więc chce pan go chronić?
- Ja je zabiłem, poruczniku. Czego więcej pani chce?
- Dlaczego zostawił pan nóż w jego szufladzie, w jego pokoju? Angelini odwrócił wzrok.
- Jak już mówiłem, David rzadko zatrzymuje się w tym mieszkaniu. Myślałem, że tam
nóż będzie bezpieczny. Potem dowiedziałem się o nakazie rewizji. Nie miałem już czasu,
żeby go stamtąd zabrać.
- Myśli pan, że w to uwierzę? Myśli pan, że pomoże swojemu synowi, składając to
żałosne zeznanie? Pan myśli, że on jest winny. -Eve zniżyła głos, mówiła powoli, kładąc
nacisk na każde słowo. -Boi się pan, że pański syn naprawdę może być mordercą, i dlatego
woli pan raczej ściągnąć winę na siebie, niż pozwolić, by to on poniósł konsekwencje.
Zgadza się pan, by zginęła następna kobieta? Albo dwie czy trzy, nim wreszcie pogodzi
się pan z rzeczywistością?
Usta Angeliniego zadrżały, jakby na moment stracił nad sobą panowanie, szybko jednak
powrócił do równowagi.
- Złożyłem już zeznanie i nie zamierzam go zmieniać.

171

- Pańskie zeznanie to jedna wielka bzdura, panie Angelini. -Eve odwróciła się na pięcie i
wyszła z pokoju. Starając się zapanować nad nerwami, stała przez chwilę na korytarzu i
oddychała głęboko. Widziała przez szybę, jak Angelini pochylił się nad stołem i ukrył
twarz w dłoniach.
Wiedziała, że może go złamać, wcześniej czy później. Zawsze jednak musiała liczyć się z
ryzykiem, że wiadomość o jego aresztowaniu przeniknie do mediów, a te z pewnością nie
przepuściłyby takiej gratki.
Słysząc zbliżające się kroki, podniosła głowę, a jej ciało zesztywniało nagle jak stal.
- Komendancie.
- Jakieś postępy, poruczniku?
- Nie ustępuje ani na krok, choć ta jego historia jest dziurawa jak szwajcarski ser.
Próbowałam wyciągnąć od niego zeznanie dotyczące tych pamiątek z pierwszych dwóch
morderstw, ale on nie ma o tym pojęcia.
- Chciałbym z nim porozmawiać. W cztery oczy, poruczniku, i bez nagrywania. - Nim
zdążyła odpowiedzieć, uniósł dłoń. - Wiem, że to niezgodne z procedurą. Proszę panią o
przysługę.
- A jeśli podczas tej rozmowy obciąży w jakiś sposób siebie albo swojego syna?
Whitney zacisnął mocniej usta.
- Do diabła, Dallas, nadal jestem policjantem.
- Zgoda. - Eve otworzyła drzwi. Po krótkiej chwili wahania przyciemniła szybę i
wyłączyła fonię. - Będę w moim biurze.
- Dziękuję. - Whitney wszedł do środka. Spojrzał jeszcze raz na Eve, nim ta zatrzasnęła
drzwi, a potem przeniósł wzrok na Angeliniego. - Marco - westchnął ciężko komendant. -
Co ty wyprawiasz, do ciężkiej cholery?
- Jack. - Angelini uśmiechnął się doń słabo. - Zastanawiałem się, czy wpadniesz. Nie
umówiliśmy się w końcu na golfa.
- Porozmawiaj ze mną. - Whitney usiadł ciężko po drugiej stronie stołu.
- Czy twoja dzielna pani porucznik nie poinformowała cię jeszcze o wszystkim?
- Nagrywanie jest wyłączone - warknął Whitney. - Jesteśmy sami. Porozmawiaj ze mną,
Marco. Obaj doskonale wiemy, że nie zabiłeś Cicely ani nikogo innego.
Przez chwilę Marco wpatrywał się w sufit, jakby ważąc słowa.
- Ludzie nigdy nie znają się tak dobrze, jak im się wydaje. Nawet ci, którzy darzą się
miłością czy przyjaźnią. Kochałem ją, Jack. Nigdy nie przestałem jej kochać. Ale ona nie
kochała mnie już. Część mojej duszy zawsze czekała na chwilę, kiedy znów mnie
pokocha. Tak się nie stało.
- Do diabła, Marco, nigdy nie uwierzę, że poderżnąłeś jej gardło, bo rozwiodła się z tobą
przed dwunastu laty.

172

- Może myślałem, że chce wyjść za Hammetta? On tego chciał - mówił Marco cicho. -
Widziałem,  że tego chce. Cicely była raczej niechętna. - Jego głos był spokojny,
wyciszony. -Lubiła niezależność, ale nie chciała też rozczarować Hammetta.
Podejrzewam,  że w końcu by mu ustąpiła. Wyszłaby za niego. To byłby już naprawdę
koniec.
- Zabiłeś Cicely, bo mogłaby wyjść za innego mężczyznę?
- Była moją żoną, Jack. Bez względu na to, co mówi sąd i Kościół.
Whitney siedział przez chwilę w milczeniu.
- Zbyt często grałem z tobą w pokera, Marco. Zbyt dobrze cię znam. - Złożył dłonie na
stole i pochylił się do przodu. - Kiedy blefujesz, stukasz palcami w kolano.
Palce Angeliniego znieruchomiały.
- To nie jest poker, Jack.
- W ten sposób nie pomożesz Davidowi. Musisz pozwolić, by zajął się tym system.
- David i ja... przez ostatnie miesiące często dochodziło między nami do tarć. Kłóciliśmy
się o interesy i o sprawy osobiste. - Po raz pierwszy westchnął, długo, głęboko, ze
znużeniem. - Takie drobnostki nie powinny tworzyć przepaści między ojcem i synem.
- To nie jest dobry sposób na zasypywanie tej przepaści, Marco. Spojrzenie Angeliniego
znów stwardniało, nabrało stalowych
tonów. Nie mógł pozwolić sobie na jeszcze jedną chwilę słabości.
- Pozwól, że cię o coś zapytam, Jack. Gdyby to dotyczyło twojego dziecka i gdyby
istniała najmniejsza, najmniejsza nawet szansa, że zostanie oskarżone o morderstwo i
skazane, czy nie zrobiłbyś wszystkiego, by je chronić?
- Nie możesz chronić Davida, składając jakieś gówniane zeznanie.
- Kto powiedział,  że jest gówniane? - Wulgarne określenie brzmiało dość dziwnie w
ustach tak dystyngowanego biznesmena jak Angelini. - Zrobiłem to i przyznaję się do
tego, bo nie mogę dopuścić, by moje dziecko płaciło za moje postępki. A teraz powiedz
mi, Jack, czy próbowałbyś chronić swojego syna, czy oddałbyś go w ręce, jak mówisz,
systemu?
- Ach, do diabła z tobą, Marco - mruknął Whitney, nie wiedząc, co odpowiedzieć.
Rozmawiał z nim jeszcze przez dwadzieścia minut, nie posunął się jednak ani o krok.
Próbował  uśpić jego czujność, poruszając neutralne tematy, dyskutując z nim o golfie i
sukcesach drużyny baseballowej należącej do Marca. Potem znienacka zadawał mu
pytanie dotyczące morderstwa.
Marco Angelini był jednak doświadczonym negocjatorem i nie nabierał się  łatwo na
podobne sztuczki. Powtarzał tylko poprzednie zeznania, nie zmieniając ich ani o jotę.

173

Kiedy Whitney stanął w progu gabinetu Eve, poczucie winy, smutek i zaczątki
prawdziwego strachu ciążyły mu jak kamień. Eve siedziała pochylona nad komputerem,
przeglądając dane i szukając nowych informacji.
Po raz pierwszy od wielu dni Whitney zapomniał o własnym zmęczeniu i dostrzegł
zmęczenie swej podwładnej. Eve była blada, miała podkrążone oczy, usta zaciśnięte w
ponurym grymasie. Krótko przystrzyżone włosy były potargane i zmierzwione, jakby
wiele razy przeciągała przez nie dłońmi. Nawet teraz, kiedy na nią patrzył, powtórzyła ten
gest, a potem przycisnęła palce do znużonych oczu.
Whitney przypomniał sobie noc, w którą zamordowana została Cicely, tamten poranek w
jego gabinecie. I odpowiedzialność, jaką obciążył wtedy Eve.
- Poruczniku.
Eve wyprostowała się gwałtownie, jakby ktoś uderzył ją batem. Poderwała głowę, potem
wstała z krzesła i stanęła na baczność.
- Komendancie. - Jak w wojsku, pomyślał Whitney, zirytowany tym sztywnym,
bezosobowym zachowaniem.
- Marco nie ustąpi. Możemy zatrzymać go na czterdzieści osiem godzin bez aktu
oskarżenia. Pomyślałem, że lepiej będzie, jeśli posiedzi trochę w odosobnieniu i zastanowi
się nad tym wszystkim. Nadal nie chce skorzystać z pomocy prawnika.
Whitney wszedł do biura Eve i rozejrzał się dokoła. Nieczęsto bywał w tej części
budynku. Podwładni przychodzili zawsze do niego.
Pomyślał, że powinna pracować w większym pokoju. Zasłużyła sobie na to. Wydawało się
jednak, że woli pomieszczenie tak małe, że z trudem mieściły się w nim trzy dorosłe
osoby.
- Dziwne, że nie nabawiłaś się jeszcze klaustrofobii - skomentował. Nie odpowiedziała,
uniosła tylko lekko brwi. Whitney zaklął pod nosem. - Dallas, posłuchaj...
- Sir. - Eve nie pozwoliła mu dokończyć zdania. - Laboratorium bada broń znalezioną w
mieszkaniu Davida Angeliniego. Poinformowano mnie właśnie, że ilość krwi wystarczy
prawdopodobnie do określenia DNA, dlatego też otrzymamy wyniki z małym
opóźnieniem.
- Zrozumiałem, poruczniku.
- Odciski palców znalezione na rękojeści noża należą do Davida Angeliniego. Mój
raport...
- Za chwilę zajmiemy się pani raportem. Eve uniosła wyżej głowę.
- Tak jest.
- Do diabła, Dallas, niechże pani wypluje wreszcie ten kij i usiądzie normalnie.
- Czy to rozkaz, komendancie?
- Cholera... - zaczął Whitney, kiedy do gabinetu wpadła jak burza Mirina Angelini.

174

- Dlaczego próbuje pani zniszczyć moją rodzinę? - zapytała od progu, strącając z ramienia
dłoń Slade'a, który bezskutecznie usiłował ją powstrzymać.
- Mirina, to nic nie da.
Mirina odepchnęła go od siebie i stanęła twarzą w twarz z Eve.
- Czy nie wystarczy, że moja matka została zamordowana na ulicy? Zamordowana
dlatego, że amerykańscy policjanci są zbyt zajęci spisywaniem jakichś idiotycznych
raportów i występami w telewizji, by ścigać prawdziwych przestępców?
- Mirino - wtrącił się Whitney. - Przejdź, proszę, do mojego gabinetu. Porozmawiamy.
- Porozmawiamy? - Mirina błyskawicznie zwróciła się w jego stronę, obnażając zęby
niczym rozwścieczona kotka. - O czym miałabym z tobą rozmawiać? Ufałam ci.
Myślałam, że zależy ci na mnie, na Davidzie, na nas wszystkich. Pozwoliłeś jej zamknąć
Davida w więzieniu. A teraz jeszcze mojego ojca.
- Mirino, Marco przyszedł tu z własnej woli. Porozmawiamy o tym. Wszystko ci
wyjaśnię.
- Tu nie ma nic do wyjaśniania. - Odwróciła się doń plecami i ponownie zaatakowała Eve.
- Pojechałam do domu ojca. Chciał, żebym została w Rzymie, ale nie mogłam siedzieć
tam spokojnie, kiedy wszyscy dokoła, wszystkie media opluwają mojego brata. Kiedy
przyjechałam na miejsce, sąsiad powiedział mi, że ojca zabrała policja.
- Mogę pani zorganizować spotkanie z ojcem - odparła Eve chłodno. - I z pani bratem.
- Oczywiście, że pani to zrobi. I to natychmiast. Gdzie jest mój ojciec? - Nim Whitney i
Slade mogli ją powstrzymać, Mirina popchnęła Eve do tyłu, atakując ją obiema rękami. -
Co z nim zrobiłaś, ty suko!?
- Proszę trzymać ręce przy sobie - spokojnie ostrzegła ją Eve. - Mam już dość rodziny
Angelinich. Pani ojciec jest tutaj, w tym budynku. Pani brat przebywa w areszcie
śledczym Rikera. Jeśli chce pani rozmawiać z ojcem, możemy to zrobić od razu, a jeśli
chce pani widzieć się także z bratem, zostanie pani przewieziona na miejsce. - Eve
spojrzała na Whitney a, potem odwróciła powoli głowę. - Myślę, że ze względu na pani
koneksje może pani także poprosić, by przetransportowano pani brata tutaj, do pokoju
widzeń.
- Wiem, co chcesz zrobić. - Mirina nie przypominała już w niczym delikatnego kwiatu,
drżała wręcz z wściekłości. -Potrzebujesz kozła ofiarnego. Musisz kogoś aresztować, żeby
media odczepiły się od ciebie. Bawisz się w politykę, wykorzystujesz mojego brata, nawet
moją zmarłą matkę, byle nie stracić pracy.
- Tak, rzeczywiście, zależy mi na tej cichej i wygodnej posadzie. - Eve uśmiechnęła się
cierpko. - Codziennie zamykam w pudle niewinnych ludzi, byle tylko zbierać pochwały i
premie.

175

- I możesz pokazywać się codziennie w telewizji, co? - Mirina jakby nie słyszała drwiny
w głosie Eve. - Ile już zarobiłaś na śmierci mojej matki?
- Dość tego, Mirino. - Głos Whitneya uderzył jak bicz, ostry i bezlitosny. - Idź do mojego
gabinetu i poczekaj tam na mnie. -Spojrzał przez ramię na Slade'a. - Zabierz ją stąd.
- Mirino, to nie ma sensu - mówił cicho Slade, próbując odciągnąć ją do tyłu. - Chodźmy
już.
- Puść mnie! - Mirina zgrzytnęła zębami i wyrwała się z jego uścisku. - Pójdę sama. Ale
pani jeszcze zapłaci za krzywdy, które wyrządziła mojej rodzinie! Słono pani zapłaci!
Unosząc dumnie głowę, wymaszerowała z pokoju. Slade wymamrotał jakieś
przeprosiny i pospieszył za nią.
- Nic ci nie jest? - spytał łagodnie Whitney, przerywając niezręczną ciszę.
- Bywało gorzej - wzruszyła ramionami Eve, choć w rzeczywistości przepełniał ją gniew i
poczucie winy. Chciała zostać sama w czterech ścianach swojego biura. - Komendancie,
zechce pan wybaczyć, ale muszę zająć się raportem.
- Dallas... Eve. - Dosłyszała znużenie w jego głosie i spojrzała ostrożnie w twarz
komendanta. - Mirina jest rozdrażniona, to zrozumiałe. Ale tym razem przesadziła i to
mocno.
- Miała do tego prawo. - Eve wbiła ręce w kieszenie, choć najchętniej ścisnęłaby nimi
obolałą głowę. - Wsadziłam za kratki jej rodzinę. Na kogo innego miałaby się wkurzać?
Poradzę sobie z tym. - Jej spojrzenie pozostawało chłodne, nieubłagane. -Uczucia nie są
moją silną stroną.
Whitney skinął powoli głową.
- Oczekiwałem tego. Powierzyłem pani tę sprawę, Dallas, bo jest pani najlepsza. Ma pani
doskonały umysł i stalowe nerwy. I przejmuje się pani. Przejmuje się pani ofiarami. -
Whitney westchnął ciężko i przeciągnął dłonią po włosach. - Dziś rano nie byłem sobą,
Dallas, wtedy, w moim gabinecie. Odkąd zaczęła się ta sprawa, kilkakrotnie
potraktowałem panią nie fair. Przepraszam.
- To nie ma znaczenia.
- Chciałbym, żeby tak było. - Spojrzał jej głęboko w oczy i dojrzał tam skrywaną urazę. -
Ale widzę, że jest inaczej. Zajmę się Mirina, zorganizuję widzenia.
- Tak jest. Chciałabym kontynuować przesłuchanie Marca Angeliniego.
- Jutro - powiedział Whitney i zacisnął mocniej zęby, kiedy Eve skrzywiła się ze złością. -
Jest pani zmęczona, poruczniku, a zmęczony policjant popełnia błędy i może przeoczyć
istotne szczegóły. Powróci pani do tego jutro. - Ruszył do drzwi, zaklął pod nosem i
zatrzymał się jeszcze na moment. Nie odwracając głowy, powiedział: - Wyśpij się i zażyj
jakieś proszki na ten ból głowy. Wyglądasz jak zmora.

176

Eve miała ogromną ochotę trzasnąć za nim drzwiami. Nie zrobiła tego, bo byłoby to
dziecinne i nieprofesjonalne. Usiadła przed komputerem, wbiła wzrok w monitor i
udawała, że głowa nie pęka jej z bólu.
Kiedy chwilę później na biurko padł czyjś cień, podniosła głowę, gotowa do walki.
- No tak - mruknął Roarke i pochylił się, by pocałować jej zaciśnięte usta. - Jakie miłe
przyjęcie. - Poklepał się po piersi. -Mocno krwawię?
- Ha, ha.
- Właśnie tego mi brakowało, spontanicznej, świeżej reakcji. -Usiadł na skraju biurka,
skąd mógł widzieć zarówno jej twarz, jak i wyświetlone na monitorze informacje, które
wprawiły ją w tak ponury nastrój. - Jak tam, poruczniku, jak minął dzień?
- Cóż. Najpierw zapuszkowałam ulubionego syna chrzestnego mojego przełożonego,
oskarżając go o utrudnianie śledztwa i kilka innych drobiazgów. Znalazłam w jego biurku
coś, co może być narzędziem zbrodni. Wysłuchałam też zeznań ojca głównego
podejrzanego, który twierdzi, że to on właśnie zamordował wszystkie trzy ofiary,
wreszcie dostałam po głowie od siostry, która uważa mnie za sprzedajną, żądną sławy
dziwkę. - Eve próbowała zdobyć się na uśmiech. - Poza tym było całkiem spokojnie. A co
u ciebie?
- Kilka milionów zysku, kilka milionów strat - odparł łagodnie, zmartwiony jej stanem. -
Okropna nuda w porównaniu z pracą policjanta.
- Nie wiedziałam, czy wrócisz dziś na noc.
- Ja też nie. Ale prace przy budowie ośrodka posuwają się zgodnie z planem. Przez jakiś
czas mogę kierować nimi stąd.
Eve starała się ukryć ulgę, z jaką przyjęła te słowa. Nie potrafiła jeszcze pogodzić się z
faktem, że przez kilka tygodni tak bardzo przywykła do jego obecności.
- To chyba dobrze.
- Mhm. - Roarke doskonale wiedział, co dzieje się w jej umyśle. - Co możesz powiedzieć
mi o tej sprawie?
- Włącz telewizor. Wszystkiego się dowiesz.
- Wolałbym raczej usłyszeć o tym od ciebie.
Eve opowiedziała mu o wszystkim tak, jakby sporządzała raport - krótko, zwięźle,
koncentrując się na faktach i unikając osobistych komentarzy. Z zaskoczeniem stwierdziła,
że obecność Roarke'a pomaga jej lepiej formułować myśli i zachować odpowiedni dystans
do omawianych wydarzeń.
- Uważasz, że to młodszy Angelini.
- Tylko w jego przypadku mamy odpowiednie środki, okazję i motyw. Jeśli okaże się, że
to ten właśnie nóż... Tak czy inaczej, jutro doktor Mira przedstawi mi jego profil
psychologiczny.

177

- A Marco? - kontynuował Roarke. - Co sądzisz o jego zeznaniu?
- Dobrze wie, że w ten sposób komplikuje śledztwo. To inteligentny facet, wcześniej czy
później znajdzie jakiś sposób, by poinformować o wszystkim media. - Skrzywiła się na
sam# myśl o czekającym ją zamieszaniu. - Przez jakiś czas będziemy mieli urwanie
głowy, ale w końcu jakoś sobie z tym poradzimy.
- Myślisz, że Marco przyznał się tylko po to, żeby skomplikować śledztwo?
- Tak. - Spojrzała nań i uniosła lekko brwi. - Ty masz inną teorię.
- Tonące dziecko - mruknął Roarke. - Ojciec widzi, że dziecko po raz trzeci zanurza się
pod wodę i skacze w rwący nurt, żeby je ratować. Jego życie za życie dziecka. Miłość,
Eve. - Ujął ją delikatnie pod brodę. - Miłość nie zatrzyma się przed niczym. Marco wierzy,
że jego syn jest winny, i woli sam się poświęcić, niż pozwolić mu spędzić resztę życia w
więzieniu.
- Jeśli wie, czy nawet tylko przypuszcza, że David rzeczywiście zabił te kobiety, to
musiałby być szalony, by chronić go w ten sposób.
- Nie, wystarczy, że go kocha. Nie ma chyba silniejszego uczucia niż miłość rodzica do
dziecka. My dwoje nie możemy powiedzieć wiele na ten temat, ale taka miłość istnieje.
Eve pokręciła głową z niedowierzaniem.
- Nawet jeśli dziecko jest ułomne?
- Zwłaszcza wtedy. Kiedy jeszcze jako chłopiec mieszkałem w Dublinie, znałem pewną
kobietę, której córka straciła w wypadku rękę. Nie stać jej było na przeszczep, miała
piątkę dzieci. Kochała je wszystkie, ale czwórka była zdrowa, a ta dziewczynka kaleka.
Otoczyła ją tarczą miłości, chroniła ją przed drwinami i litością innych. To jej dawała
najwięcej, to ją szczególnie hołubiła. Inne nie potrzebowały jej aż tak bardzo jak ta
właśnie dziewczynka.
- Ułomność fizyczna a psychiczna to dwie różne rzeczy -upierała się Eve.
- Nie wiem, czy dla ojca i matki ta różnica ma jakieś znaczenie.
- Być może. Tak czy inaczej, bez względu na to, co kieruje Markiem Angelinim,
poznamy w końcu prawdę.
- Nie wątpię. Kiedy kończy się twoja zmiana?
- Co?
- Twoja zmiana - powtórzył Roarke. - Kiedy się kończy? Eve spojrzała na elektroniczny
zegar w dolnym rogu ekranu.
- Godzinę temu.
- Dobrze. - Wstał i wyciągnął do niej rękę. - Chodźmy.
- Roarke, muszę jeszcze zrobić kilka rzeczy. Chcę jeszcze raz przejrzeć zeznanie
Angeliniego. Może znajdę jakąś dziurę.
Roarke był cierpliwy, bo miał pewność, że w końcu postawi na swoim.

178

- Eve, jesteś tak zmęczona, że nie zauważyłabyś dziury wielkości boiska piłkarskiego,
chyba że wcześniej byś w nią wpadła. - Stanowczym gestem ujął ją pod ramię i podniósł z
krzesła. - Chodź ze mną.
- No dobra, może przyda mi się przerwa- mruknęła Eve, wyłączając komputer. - Muszę
pogonić chłopaków z laboratorium. Siedzą nad tym nożem ładnych parę godzin. - Z
przyjemnością pozwoliła mu się prowadzić przez korytarz. Nie przejmowała się nawet
tym, co mogą później powiedzieć jej koledzy z wydziału. -Dokąd jedziemy?
Roarke podniósł jej dłoń do ust i uśmiechnął się ciepło.
- Jeszcze nie wiem.

Wybrał Meksyk. Podróż nie trwała długo, a jego willa na wybrzeżu zawsze gotowa była
do przyjęcia gości. W odróżnieniu od nowojorskiej rezydencji, dom w Meksyku był w
pełni zautomatyzowany. Roarke przywoził tam służbę tylko na dłuższe pobyty.
Jego zdaniem androidy i komputery były wygodne, lecz zimne, nieprzyjazne. Tym razem
jednak chciał, by byli zupełnie sami, by Eve mogła odpocząć, zrelaksować się, odzyskać
pogodę ducha.
- Jezu, Roarke.
Eve wybałuszyła oczy na wielki, kilkupiętrowy budynek wzniesiony na skraju urwiska.
Wyglądał z dala jak przedłużenie skały, jego szklane ściany lśniły w słońcu jak złoto. Z
szerokich tarasów zwieszały się bujne kwiaty o fantastycznych kolorach i kształtach.
Niebo nad urwiskiem wolne było od wszelkich pojazdów, płynęły po nim tylko
mlecznobiałe chmury, niżej przemykały czarne punkty ptaków. Eve poczuła się tak, jakby
przeniesiono ją nagle do innego świata.
Podczas podróży spała jak kamień, nie zbudziła się nawet podczas lądowania. Teraz
sięgnęła do oczu, by upewnić się, że Roarke nie założył jej wirtualnych okularów.
- Gdzie my jesteśmy?
- W Meksyku - odparł krótko.
- W Meksyku? - Zdumiona przecierała oczy, próbując przegnać z nich resztki snu. Roarke
pomyślał z czułością, że wygląda jak małe dziecko wyrwane z drzemki. - Ale ja nie mogę
być w Meksyku... Muszę...
- Jedziemy czy idziemy? - spytał, ciągnąc ją za sobą jak upartego szczeniaka.
- Muszę...
- Jedziemy - postanowił. - Jeszcze się nie obudziłaś. Pomyślał, że wybiorą się na spacer
później, kiedy Eve będzie
już mogła w pełni docenić wspaniałe widoki morza i urwiska. Teraz pomógł jej wsiąść do
małego ślizgacza. Sam ujął za stery i poderwał pojazd do pionowego lotu z taką
prędkością, że resztki snu natychmiast opuściły Eve.

179

- Boże, nie tak szybko. - Eve instynktownie uchwyciła się drzwi i patrzyła z przerażeniem
na przemykające za oknem skały, kwiaty i strumienie. Roarke ryczał ze śmiechu, kiedy
posadził już ślizgacza na małym lądowisku we frontowym patio.
- Obudziłaś się, kochanie? Eve z trudem łapała oddech.
- Zabiję cię, gdy tylko się upewnię, czy mam wszystkie organy wewnętrzne na miejscu.
Co my, do diabła, robimy w Meksyku?
- Odpoczywamy. Potrzebujesz odrobiny relaksu. - Wyszedł ze ślizgacza i podszedł do
drzwi po jej stronie. - Bez dwóch zdań. -Ponieważ Eve wciąż trzymała się kurczowo
uchwytu, powoli otworzył drzwi, wziął ją na ręce i zaniósł po kamiennych stopniach do
drzwi.
- Przestań. Umiem chodzić.
- A ty przestań narzekać. - Pochylił głowę, odszukał jej usta i całował ją dopóty, dopóki
jej dłoń nie przestała odpychać jego ramienia i nie zaczęła go masować.
- Cholera - mruknęła, kiedy wreszcie pozwolił jej odetchnąć. -Jak to się dzieje, że zawsze
potrafisz mnie rozbroić?
- Po prostu mam dużo szczęścia. Roarke, otworzyć - polecił, a solidne, zdobione reliefami
drzwi natychmiast się przed nimi rozsunęły. Wszedł do środka. - Zamknąć - polecił, a oba
skrzydła posłusznie wróciły na miejsce.
Ściana skierowana ku morzu wykonana była ze szkła. Eve jak urzeczona wpatrywała się w
bezkres wody. Nigdy wcześniej nie widziała Pacyfiku i dziwiła się teraz w myślach,
dlaczego nazwano go Oceanem Spokojnym, skoro wyglądał tak groźnie, tak dziko.
Zbliżał się właśnie zachód słońca. Eve patrzyła z zapartym tchem, jak niebo eksploduje
całą paletą barw i odcieni. Wielki, czerwony krąg powoli, nieuchronnie zanurzał się w
błękitnej tafli wody.
- Spodoba ci się tutaj - mruknął Roarke.
Eve była oszołomiona pięknem kończącego się dnia. Zdawało się, że natura czekała
specjalnie na jej przyjazd z tym niezwykłym widowiskiem.
- Jest cudownie. Ale nie mogę zostać.
- Tylko kilka godzin. - Pocałował ją czule w skroń. - Na jedną noc. Wrócimy tu na dłużej,
kiedy będziemy mieli więcej czasu.
Wciąż trzymając ją na rękach, podszedł do szklanej ściany. Eve miała wrażenie, że cały
świat składa się z niezwykłych barw i zmiennych kształtów.
- Kocham cię, Eve.
Odwróciła wzrok od nieba i oceanu, i spojrzała prosto w jego oczy. To było cudowne i,
przynajmniej w tej chwili, bardzo proste.
- Tęskniłam za tobą. - Przytuliła policzek do jego twarzy, przytrzymała go mocno. -
Naprawdę za tobą tęskniłam. Chodziłam w twojej koszuli. - Mogła się teraz śmiać z samej

180

siebie, bo on był przy niej. Czuła jego zapach, mogła go dotknąć. - Zakradłam się do
twojej garderoby i zabrałam jedną z twoich koszul. Czarną, jedwabną, masz takich chyba
ze sto. Włożyłam ją, a potem przemykałam się po domu jak złodziej, żeby Summerset
mnie-nie zobaczył.
Dziwnie wzruszony, pieścił ustami jej kark. - Ja odtwarzałem w nocy twoje transmisje,
żebym tylko mógł cię zobaczyć, usłyszeć twój głos.
-Naprawdę?- Eve zachichotała, co nie zdarzało jej się często. - Boże, Roarke, robimy się
strasznie sentymentalni
- To będzie nasz wspólny sekret.
- Zgoda. - Odchyliła głowę, by spojrzeć mu w oczy - Musze cię o coś spytać. To takie
głupie, ale muszę.
- Co takiego?
- Czy kiedykolwiek... - Skrzywiła się, pragnąc, by nie zależało jej tak bardzo na
odpowiedzi. - Czy wcześniej,

kimś innym

- Nie. - Całował delikatnie jej brwi, nos, dołek w brodzie "-Nigdy, z nikim innym.
- Ja też nie. - Eye odetchnęła z ulgą. - Dotykaj mnie Chce żebyś mnie dotykał.
- To się da zrobić.
Ułożył ją ostrożnie na wyściełanej poduszkami podłodze Purpurowe słońce chowało się
powoli w oceanie

181

To, co Roarke rozumiał przez relaks, różniło się znacznie od krótkiej wizyty w siłowni czy
kolacji w przytulnej restauracyjce. Eve nie mogła zrozumieć, jak zorganizował to
wszystko, choć wiedziała, że pieniądze czynią cuda.
Na kolację zjedli pieczone na grillu homary w prawdziwym, świeżutkim maśle. Później
popijali szampana tak zimnego, że zamarzał w gardle. Mogli także skosztować nowych
odmian egzotycznych owoców, hybryd tworzących prawdziwe symfonie smaków.
Jeszcze na długo przed tym, nim Eve zrozumiała,  że jest zakochana w Roarke'u,
uzależniona była od jedzenia, które ten przywoływał jednym gestem dłoni.
Po kolacji wylegiwała się w małej lagunie otoczonej wysokimi palmami i oblanej
blaskiem księżyca, przyjemnie zmęczona seksem. Słuchała  śpiewu nocnych ptaków -
prawdziwych, -nie żadnych symulacji - które unosiły się w wonnym powietrzu jak
maleńkie łzy.
Przez te kilka godzin, przez jedną noc, mogła zapomnieć o zmartwieniach i problemach
czekających na nią w Nowym Jorku.
On potrafił to zrobić, wiedział, jak jej pomóc. Potrafił otoczyć ją spokojem i dać jej chwilę
wytchnienia.
Roarke obserwował ją z oddali, szczęśliwy, że choć na moment jej twarz jest rozluźniona,
wolna od trosk. Uwielbiał, kiedy zapadała w taki błogostan, zbyt rozluźniona, by pamiętać
o wyrzutach sumienia. Tak jak uwielbiał obserwować  ją w akcji, czujną, gotową do
natychmiastowego ataku.
Nie, nigdy wcześniej nie doświadczył takiego uczucia, z żadną kobietą. Tylko Eve
poruszała najgłębsze pokłady miłości ukryte w jego sercu, tylko z nią chciałby przebywać
przez każdą minutę swego życia. Poza czysto fizycznym pożądaniem, które rozbudzała w
nim wciąż na nowo i z tą samą siłą, istniała także głęboka fascynacja. Roarke pragnął
poznawać jej umysł, jej serce, jej sekrety i blizny.
Powiedział jej kiedyś,  że są dwiema zagubionymi duszami. Teraz uważał,  że była to
najprawdziwsza prawda. Jednak znaleźli w sobie coś, co pozwalało im odzyskać utracony
spokój.
Wciąż nie mógł się nadziwić,  że on, który przez całe  życie wystrzegał się wszelkich
przedstawicieli władzy, teraz odnalazł szczęście w ramionach policjantki.
Rozbawiony, wsunął się do wody i podpłynął do ukochanej. Eve leniwie uchyliła powieki.
- Chyba nie mogę się ruszać.
- Więc się nie ruszaj. - Podał jej kolejny kieliszek szampana i owinął jej palce wokół
nóżki.
- Chyba jestem zbyt rozleniwiona, żeby się upić. - Znalazła jednak dość sił, by podnieść
kieliszek do ust. - Jakie to dziwne życie. Twoje - dodała. - Możesz mieć wszystko, co

182

chcesz, jechać wszędzie, gdzie chcesz, robić, co tylko chcesz. Chcesz zrobić sobie wolne,
lecisz do Meksyku, jesz homary i... co to było, to, czym smarowałeś krakersy?
- Gęsia wątróbka.
Eve skrzywiła się i wzruszyła ramionami.
- Nazywałeś to jakoś inaczej, kiedy to jedliśmy. Ładniej.
- Foie gras. To to samo.
- Ale lepiej brzmi. - Splotła nogi z jego nogami. - Tak czy siak, większość ludzi ogląda
coś na wideo albo programuje jakąś szybką podróż na okularach wirtualnych, może
wrzuca parę kredytów do budki symulacyjnej na Time Sąuare. A ty robisz to wszystko
naprawdę.
- Wolę prawdziwe rzeczy i widoki.
- Wiem. To też jest dziwne. Lubisz starocie. Wolisz czytać książkę, niż przeglądać dysk,
wolisz osobiście jechać tam, gdzie mógłbyś przenosić się tylko wirtualnie. - Eve
uśmiechnęła się z rozmarzeniem. - Podoba mi się to.
- To się dobrze składa.
- Kiedy byłeś dzieckiem i kiedy życie dawało ci po łapach, marzyłeś  właśnie o czymś
takim, prawda?
- Marzyłem o tym, żeby przetrwać, żeby wyrwać się z tamtego miejsca. Żeby decydować
swobodnie o własnym życiu. A ty?
- Chyba o tym samym. - Zbyt wiele spośród jej marzeń ginęło w mrokach, których wolała
nie zgłębiać. - Przynajmniej wtedy, kiedy byłam już w systemie. Potem chciałam być
gliniarzem. Dobrym gliniarzem. A czego ty chciałeś?
- Chciałem być bogaty. Żeby nie głodować.
- Oboje mamy to, czego chcieliśmy. Mniej więcej.
- Miałaś koszmary, kiedy wyjechałem.
Nie musiała otwierać oczu, by dojrzeć troskę na jego twarzy. Słyszała ją dość wyraźnie w
jego głosie.
- To nie jest takie straszne. Czasem tylko miewam je częściej.
- Eve, jeśli nie zaczniesz pracować nad tym z Mirą...
- Nie jestem jeszcze gotowa przypominać sobie tego... tego wszystkiego. Czy ty też
czujesz czasem blizny po tym, co zrobił ci twój ojciec?
Osaczony przez ponure wspomnienia, zmienił pozycję i zanurzył się  głębiej w gorącej
wodzie.
- Kilka strasznych wieczorów, bezmyślne okrucieństwo. Dlaczego pytasz?
- Odsuwasz to od siebie. - Otworzyła oczy i spojrzała na niego. - Ale to cię  właśnie
ukształtowało, prawda? To stworzyło z ciebie człowieka, którym jesteś teraz.
- Pewnie tak, pewnie masz rację.

183

Skinęła głową. Starała się przemawiać swobodnym tonem:
- Roarke, czy myślisz, że jeżeli komuś brakuje czegoś, i ten brak, ta wada pozwala mu
znęcać się nad własnymi dziećmi, to czy przechodzi to także na dzieci? Myślisz, że...
- Nie.
- Ale...
- Nie. - Objął dłonią jej łydkę i ścisnął ją mocno. - To my sami kształtujemy siebie,
przynajmniej jeśli mamy taką szansę. Dotyczy to ciebie i mnie. Gdyby to nie było prawdą,
ja siedziałbym pijany w jakiejś irlandzkiej spelunie i szukał kogoś słabszego od siebie,
kogoś, na kim mógłbym się wyładować. A ty, Eve, byłabyś zimna i obojętna, pozbawiona
współczucia.
Eve ponownie zamknęła oczy.
- Czasami jestem.
- Nie, nigdy taka nie bywasz. Jesteś silna, jesteś uczciwa i czasami aż nazbyt przejmujesz
się losem pokrzywdzonych.
Eve czuła, jak pod jej zamkniętymi powiekami zbierają się łzy.
- Ktoś, kogo podziwiam i szanuję, poprosił mnie o pomoc, o przysługę. A ja go
zawiodłam. I jak mnie teraz nazwiesz?
- Kobietą, która musiała dokonać wyboru.
- Roarke, ta ostatnia zamordowana kobieta... Louise Kirski. To moja wina. Miała
dwadzieścia cztery lata, była utalentowana, pełna chęci życia, zakochana. Miała zagracone
jednopokojowe mieszkanie przy West Twenty-Sixth i lubiła chińską kuchnię. Miała
rodzinę w Teksasie, która już nigdy nie będzie taka sama. Była niewinna. Roarke, ona
mnie prześladuje. - Eve odetchnęła głęboko, zaskoczona, że to wyznanie sprawiło jej taką
ulgę. - Nie byłam w stanie powiedzieć o tym nikomu. Nie byłam nawet pewna, czy
przejdzie mi to przez usta.
- Cieszę cię, że powiedziałaś to właśnie mnie. A teraz posłuchaj mnie uważnie. - Odstawił
kieliszek z szampanem, odwrócił się do niej i ujął jej twarz w obie dłonie. - To los
decyduje o naszym życiu. Robimy plany, układamy sobie dzień po dniu, a potem los nagle
burzy wszystko i śmieje nam się w twarz. Czasami możemy go przechytrzyć, ale
zazwyczaj to właśnie los decyduje za nas. Niektórym pisane jest szczęście, innym
tragiczna śmierć. To nie znaczy, że powinniśmy pozostawać bezczynni, ale nie możemy
zawsze pocieszać się, przypisując sobie winę.
- Czy dobrze usłyszałam? Uważasz, że ja się tym pocieszam?
- Łatwiej wziąć na siebie winę, niż przyznać, że nie mogłaś zrobić nic, by zapobiec temu,
co się stało. Jesteś arogancką kobietą, Eve. To jeszcze jedna z tych cech, które mnie w
tobie pociągają. Trzeba być aroganckim, by przyjmować odpowiedzialność za wydarzenia,
które pozostają poza naszą kontrolą.

184

- Powinnam była to kontrolować.
- Och, tak - uśmiechnął się. - Oczywiście.
- To nie jest arogancja - obstawała przy swoim Eve. - To moja praca.
- Drażniłaś go, zakładając,  że zaatakuje właśnie ciebie. -Roarke do tej pory czuł zimny
dreszcz na samą myśl o tym, co mogło ją spotkać. - Teraz wściekasz się,  że nie zrobił
tego, czego oczekiwałaś.
- Jak możesz tak mówić? Do cholery, nie... - Przerwała raptownie i wciągnęła głośno
powietrze. - Chcesz mnie rozzłościć, żebym przestała się nad sobą rozczulać.
- Wygląda na to, że mi się udało.
- No dobrze. - Eve znów zamknęła oczy. - Dobrze. Nie będę już teraz o tym myśleć.
Może jutro spojrzę na to inaczej. Jesteś w tym całkiem niezły, Roarke -powiedziała,
uśmiechając się słabo.
- Wszyscy mi to mówią - mruknął i ujął palcami jej sutek. Eve zadrżała.
- Nie to miałam na myśli.
- Ale ja miałem właśnie to. - Pociągnął delikatnie, słuchając jej nierównego oddechu.
- Może jeśli uda mi się stąd wypełznąć, skorzystam z twojej interesującej oferty.
- Zrelaksuj się, nie musisz nic robić. - Obserwując jej twarz, przesunął  rękę w dół jej
brzucha, między nogi, objął ją dłonią. -Pozwól mi. - Zdążył pochwycić kieliszek, kiedy ten
wysunął się z ręki Eve, i odstawił go na bok. - Pozwól, że ja to zrobię, Eve.
Nim zdążyła  odpowiedzieć, doprowadził  ją do szybkiego, gwałtownego orgazmu.
Wypchnęła biodra do góry, naparła na jego dłoń, a potem osunęła się bezwładnie do
wody.
Wiedział,  że teraz nie będzie już myślała. Pozwoli, by zawładnęły nią zmysły. Wiedział
też, że nie spodziewała się tego. A jej zaskoczenie, jej słodka i naiwna reakcja jak zawsze
ogromnie go pobudzały. Mógłby robić to dla niej bez końca, patrzyć, jak chłonie każdy
pocałunek i każdą pieszczotę.
Oddał się więc bez reszty tej przyjemnej czynności, odkrywał po raz kolejny jej smukłe,
szczupłe ciało, pieścił małe, gorące piersi zwilżone perfumowaną wodą, całował jej
rozchylone usta.
Czuła się otumaniona, bezradna, jej ciało i umysł spowite były mgłą rozkoszy.
Jednocześnie wciąż była zdumiona, zszokowana, nie tyle tym, co robił Roarke, ile faktem,
że pozwoliła mu się tak całkowicie kontrolować, że pozostawała dosłownie i w przenośni
w jego rękach. Nie umiałaby go zatrzymać, nie chciała, nawet gdy doprowadził ją na skraj
wytrzymałości, gdy zaczęła krzyczeć, nim pozwolił jej skończyć po raz kolejny.
- Jeszcze. - Chciwy, rozpalony, chwycił  ją za włosy i odciągnął jej głowę  do    tyłu,
podczas gdy jego palce weszły w nią, penetrowały ją bezlitośnie, aż jej ręce uderzały
bezwolnie w powierzchnię wody. - Dziś wieczorem jesteśmy tylko my. Tylko my. -

185

Całował jej szyję, powoli przesuwając się ku ustom. Jego oczy były jak dwa rozpalone
słońca. - Powiedz mi, że mnie kochasz. Powiedz.
- Kocham. Naprawdę cię kocham. - Jęknęła cicho, kiedy w nią wszedł, uniósł jej biodra,
wbił się jeszcze głębiej.
- Powiedz to jeszcze raz. - Czuł, jak jej mięśnie zaciskają się wokół niego niczym pięść;
zacisnął zęby, by nie eksplodować przedwcześnie. - Powiedz mi to.
- Kocham cię. - Roztrzęsiona, oplotła go nogami i pozwoliła, by wyniósł ją na szczyty
rozkoszy.

Rzeczywiście musiała wypełznąć z basenu. Kręciło jej się w głowie, zupełnie opadła z sił.
- Nie mam już ani jednej kości.
Roarke zachichotał i poklepał ją przyjacielsko po pośladku.
- Tym razem nie będę cię niósł, kochanie. Oboje moglibyśmy zrobić sobie krzywdę.
- Może po prostu zostanę tutaj. - Niełatwo przychodziło jej poruszać się na czworakach
po śliskiej, wykładanej płytkami podłodze.
- Zmarzniesz. - Zebrawszy siły, Roarke pomógł jej wstać na równe nogi. Oboje chwiali
się przez chwilę, niczym para pijaków.
Eve nie mogła powstrzymać uśmiechu, który cisnął się jej na usta.
- Coś ty mi zrobił, do diabła? Czuję się tak, jakbym właśnie połknęła ze dwa Freebirds.
Roarke objął ją wpół.
- Od kiedy to zażywasz narkotyki?
- To standardowe szkolenie policyjne. - Ugryzła się na próbę w dolną wargę. Prawie jej
nie czuła. - Musimy przez to przejść w akademii. Większość tych świństw wyplułam i
wyrzuciłam. Czy tobie też kręci się w głowie?
- Powiem ci, kiedy odzyskam czucie powyżej pasa. - Odchylił jej głowę do tyłu i
pocałował ją delikatnie. - Może sprawdzimy, czy nie uda nam się zrobić tego w środku.
Możemy... - umilkł raptownie, zapatrzony w coś za jej plecami.
Choć oszołomiona i wycieńczona, Eve nadal była policjantką. Obróciła się na pięcie,
instynktownie zasłaniając go własnym ciałem.
- Co? Co się dzieje?
- Nic takiego. - Odchrząknął i poklepał ją po ramieniu. - Nic -powtórzył. - Idź do środka,
zaraz tam przyjdę.
- Co? - Nie ruszyła się z miejsca, uważnie obserwując teren dokoła.
- To nic takiego, naprawdę. Po prostu... zapomniałem wyłączyć kamerę. Reaguje na głos i
ruch. - Nagi podszedł do niskiej, kamiennej ściany, nacisnął guzik i wyciągnął dyskietkę.
- Kamera. - Eve uniosła palec. - Więc wszystko, co tu robiliśmy, jest nagrane? - Mrużąc
oczy, spojrzała na basen. - Od samego początku.

186

- Dlatego właśnie wolę ludzi od automatów.
- Wszystko jest na tej dyskietce?
- Zajmę się tym.
Zaczęła coś mówić, potem jednak spojrzała na niego. Nie mogła się powstrzymać.
- A niech mnie, Roarke. Zawstydziłeś się.
- Ależ skąd. - Gdyby miał na sobie spodnie, ukryłby dłonie w kieszeniach. - To tylko
dyskietka. Już powiedziałem, że się tym zajmę.
- Obejrzyjmy to.
Zatrzymał się raptownie, a Eve po raz pierwszy miała okazję zobaczyć, jak Roarke
wybałusza oczy ze zdumienia.
- Słucham?
- Zawstydziłeś się. - Pochyliła się do przodu, by go pocałować, i wykorzystując chwilę
nieuwagi wyrwała mu dyskietkę. - To słodkie. Naprawdę słodkie.
- Przestań. Oddaj mi to.
- Nie ma mowy. - Rozbawiona, cofnęła się o krok i schowała dyskietkę za plecami. -
Założę się, że jest naprawdę niezła. Nie jesteś ciekaw?
- Nie. - Próbował ją zaskoczyć, lecz ona była szybsza. - Eve, oddaj mi tę cholerną
dyskietkę.
- To fascynujące. - Eve cofała się powoli w stronę drzwi. -Wyniosły, doświadczony
Roarke czerwieni się jak chłopiec.
- Wcale się nie czerwienię. - Przynajmniej miał nadzieję, że tego nie robi. To byłby już
szczyt wszystkiego. - Po prostu nie rozumiem, dlaczego mielibyśmy nagrywać takie
rzeczy. To sprawy intymne.
- Nie zamierzam oddać tego Nadine i poprosić o emisję. Chcę to tylko obejrzeć. Teraz. -
Rzuciła się biegiem do środka. Roarke zaklął pod nosem i pobiegł za nią.

Nazajutrz o dziewiątej rano Eve wmaszerowała sprężystym krokiem do swego gabinetu.
Nie miała już ciemnych obwódek pod oczami, czuła się silna i pełna energii. Niemal z
radością myślała o czekającej ją pracy.
- Zdaje się, że ktoś jest szczęśliwy - mruknął posępnie Feeney, nie zdejmując nóg z jej
biurka. - Rozumiem, że Roarke wrócił do domu.
- Dobrze się dzisiaj wyspałam - odparła Eve, strącając jego stopy na podłogę.
Feeney stęknął cicho.
- No to ciesz się, bo dzisiaj nie będziesz miała spokoju. Mam raport laboratorium. Ten
cholerny nóż nie pasuje.
Radosny nastrój Eve rozwiał się jak dym.
- Jak to, nie pasuje?

187

- Ostrze jest za szerokie. O centymetr. Równie dobrze mogłoby być o metr, cholera jasna.
- Przecież to można wytłumaczyć kątem cięcia, siłą ciosu. -W jednej chwili zapomniała
zupełnie o Meksyku. - Co z krwią?
- Udało im się ustalić DNA. - Ponura twarz Feeneya stała się jeszcze posępniej sza. -
Dallas, to krew naszego chłoptasia, Davida Angeliniego. Laboratorium mówi, że jest stara,
co najmniej sprzed pół roku. Zbadali też inne włókna na tym ostrzu. Zdaje się, że Angelini
używał go do otwierania kopert, pewnie skaleczył się kiedyś przy okazji. To nie nasza
broń.
- Cholera! - Eve wzięła głęboki oddech. Nie mogła pozwolić sobie na zniechęcenie. -
Może miał drugi nóż. Zobaczymy, co znaleźli w LA i w Europie. - Eve przesunęła dłońmi
po twarzy. -Posłuchaj mnie, Feeney. Skoro Marco złożył to idiotyczne zeznanie, to nie
zrobił tego bez powodu. Nie jest głupcem, który na wszelki wypadek osłania bezmyślnego
synalka. Musimy nad nim popracować. Weźmiemy go na przesłuchanie, spróbujemy
złamać.
- Zgadzam się.
- Za kilka godzin mam spotkanie z Mirą. Do tego czasu damy Davidowi spokój.
- I będziemy się modlić, żeby nasi chłopcy znaleźli jakiś inny dowód.
- Modlitwa na pewno nie zaszkodzi. Boję się czego innego. Jeśli prawnicy młodego
Angeliniego dowiedzą się o zeznaniu Marca, te pomniejsze zarzuty mogą nam nie
wystarczyć. Będziemy musieli oskarżyć go o morderstwo.
- A bez dowodów nic nie wskóramy. Dallas, on się nam wymknie.
- Wiem. Sukinsyn.

Marco Angelini był jak głaz osadzony w betonie. Nawet nie drgnął. Podczas
intensywnego dwugodzinnego przesłuchania ani razu nie poplątał się w zeznaniach. Eve
pocieszała się, że nie dodał też nic, co pozwoliłoby wytłumaczyć niezgodności z ma-
teriałem dowodowym. Tak czy inaczej, nie pozostało jej nic innego, jak zdać się na raport
doktor Miry.
- Mogę ci powiedzieć - relacjonowała Mira swobodnym tonem - że David Angelini to
niepewny, zapatrzony w siebie młody człowiek.
- Powiedz mi, że zdolny jest poderżnąć gardło własnej matce.
- Ach. - Mira opadła na oparcie fotela i splotła swe wypielęgnowane dłonie. - Mogę ci
powiedzieć tylko tyle, że moim zdaniem Angelini gotów jest raczej uciekać przed
problemami, niż stawiać im czoło, i to na każdym poziomie. Biorąc pod uwagę jego
odpowiedzi w testach Murdocka-Lowella i...
- Możemy pominąć ten naukowy bełkot? Mogę o tym poczytać w raporcie.

188

- Zgoda. - Mira odwróciła się od ekranu, na którym chciała wyświetlić rezultaty testów. -
Postaram się ograniczyć do najprostszych terminów. Ten człowiek jest kłamcą; kłamcą,
który bez większego problemu przekonuje samego siebie, że jego kłamstwa są prawdą.
Robi to, by zachować o sobie dobre mniemanie. Domaga się takiej opinii, domaga się
pochwał i przyzwyczajony jest do tego, że je otrzymuje. I że wszystko układa się po jego
myśli.
- A jeśli się nie układa?
- Wtedy zwala winę na innych. On nie jest temu winny, nie jest za to odpowiedzialny.
Jego świat jest wyodrębniony, poruczniku, ograniczony w głównej mierze do niego
samego. Uważa, że jest utalentowany, że jest człowiekiem sukcesu. Jeśli coś mu się nie
udaje, to tylko dlatego, że ktoś inny popełnił błąd. Gra w karty, bo nie wierzy, że może
przegrać, poza tym lubi ryzyko. Przegrywa, bo myśli, że reguły gry go nie obowiązują.
- Jak zareagowałby na groźby wierzycieli, kryminalistów, którzy nie rzucają słów na
wiatr?
- Uciekałby i ukrywał się, a ponieważ jest uzależniony od swoich rodziców, oczekiwałby,
że to oni po nim posprzątają.
- A gdyby odmówili? Mira milczała przez chwile.
- Chcesz, bym powiedziała ci, że zareagowałby gwałtownie, uderzył, nawet zamordował?
Nie mogę tego zrobić. Oczywiście, zawsze istnieje taka możliwość, w każdym z nas.
Żaden test, żadne badania nie mogą określić ze stuprocentową pewnością reakcji jednostki
w określonych warunkach. Ale we wszystkich ocenach i testach, które przeprowadziłam,
Angelini reagował zawsze w ten sam sposób: uciekał, ukrywał się, zrzucał winę na innych,
zamiast atakować źródło problemów.
- Być może celowo udzielał takich odpowiedzi, by zafałszować ocenę swojego
charakteru.
- To możliwe, ale mało prawdopodobne. Przykro mi. Eve przestała chodzić po pokoju i
opadła na krzesło.
- Innymi słowy, uważasz, że morderca wciąż jest na wolności.
- Obawiam się, że tak. Wiem, że to dla ciebie złe wieści.
- Skoro szukam w złym miejscu - mówiła Eve do siebie - to gdzie jest to właściwe? I kto
będzie następny?
- Niestety, żadna nauka ani żadne urządzenie nie potrafi przewidywać przyszłości.
Możesz wprowadzić do programu dane, możliwości, prawdopodobieństwo, ale program
nie bierze pod uwagę impulsów i emocji. Zapewniłaś ochronę Nadine Furst?
- Na tyle, na ile jest to możliwe. - Eve stukała palcami w kolano. - Niełatwo ją upilnować.
Obwinia się o śmierć Louise Kirski.
- Tak jak ty.

189

Eve odwróciła spojrzenie i skinęła sztywno głową.
- Tak, można tak powiedzieć.
- A mimo to wydajesz się dzisiaj bardziej wypoczęta i spokojniejsza niż zazwyczaj.
- Dobrze spałam tej nocy.
- Tylko spałaś?
Eve wzruszyła ramionami i odsunęła sprawę Angeliniego w odległe zakamarki umysłu,
łudząc się nadzieją, że być może za chwilę znajdzie w niej jakiś nowy aspekt.
- Co powiedziałabyś o kobiecie, która nie może dobrze spać, jeśli nie leży obok niej jej
mężczyzna?
- Powiedziałabym, że jest w nim zakochana i że coraz bardziej się do niego przyzwyczaja.
- A nie, że jest od niego zbyt uzależniona?
- Możesz funkcjonować bez niego? Możesz podejmować decyzje, nie pytając go o
zdanie, radę, podpowiedz?
- Jasne, ale... - Umilkła, dziwnie zawstydzona. Pomyślała jednak, że jeśli już musi się
czuć głupio, to nie ma na to lepszego miejsca niż gabinet psychiatry. - Kilka dni temu,
kiedy wyjechał, chodziłam w jego koszuli. To jest...
- Cudownie - powiedziała Mira, uśmiechając się ciepło. -Romantycznie. Dlaczego
miałabyś się tym martwić?
- Nie martwię się. Ja... no dobra, boję się tego jak cholera, choć sama nie wiem dlaczego.
Nigdy dotąd nie byłam z kimś w ten sposób, nikt nie patrzył na mnie tak jak on. Czasami
to mnie niepokoi.
- Dlaczego?
- Bo w żaden sposób nie zasłużyłam sobie na jego uczucie. A wiem, że to nie jest jakaś
byle miłostka.
- Eve, twoja samoocena zawsze koncentrowała się na twojej pracy. Teraz związek z
Roarkiem zmusił cię do tego, byś spojrzała na siebie jak na kobietę. Boisz się tego, co tam
znajdziesz?
- Jeszcze nie wiem. Zawsze chodziło tylko o pracę. Wzloty i upadki, pośpiech i rutyna.
Znajdowałam tam wszystko, co było mi potrzebne. Dochrapałam się stopnia porucznika,
za jakiś czas zostanę pewnie kapitanem, może nawet sięgnę jeszcze wyżej. Praca była
wszystkim, nie istniało nic poza nią. Myślałam tylko o tym, że mam być najlepsza, że
mam dawać z siebie wszystko. To nadal jest dla mnie ważne, ale już nie jedyne.
- Myślę, że dzięki temu będziesz lepszym policjantem i lepszą kobietą, Eve. Skupiając się
wyłącznie na jednym celu, ograniczamy się, często tracimy dystans do rzeczywistości. By
prowadzić zdrowe życie, trzeba mieć więcej niż jeden cel, jedną pasję.
- Wygląda więc na to, że prowadzę coraz zdrowsze życie. Komunikator Eve zapiszczał
głośno, przypominając jej, że ma obowiązki i że przede wszystkim jest policjantką.

190

- Dallas.
- Włącz telewizję, Kanał 75 - poradził jej Feeney. - A potem wracaj jak najszybciej do
Wieży. Nowy szef chce nam przysmażyć tyłki.
Eve wyłączyła komunikator, podczas gdy Mira uruchomiła już telewizor. Na ekranie
pojawił się C.J. Morse prowadzący południowe wydanie wiadomości.
- ...problemy związane ze śledztwem. Nasz informator z nowojorskiej centrali policji
potwierdził pogłoski,  że David Angelini został oskarżony o utrudnianie śledztwa i że
pozostaje głównym podejrzanym o popełnienie trzech brutalnych morderstw. Jedno-
cześnie dowiedzieliśmy się,  że Marco Angelini, ojciec podejrzanego, przyznał się do
czynów zarzucanych jego synowi. Pan Angelini, prezes firmy “Angelini Exports" i były
mąż pierwszej z ofiar, prokurator Cicely Towers, oddał się wczoraj w ręce policji. Choć
przyznaje się do popełnienia wszystkich trzech morderstw, nie został oskarżony, a policja
nadal przetrzymuje w areszcie Davida Angeliniego. - Morse przerwał na moment i
odwrócił się do innej kamery. Jego miła, młodzieńcza twarz wyrażała smutek i troskę. -
Jak okazało się dziś rano, nóż znaleziony w domu Davida Angeliniego nie mógł być
narzędziem zbrodni. Mirina Angelini, córka zmarłej Cicely Towers, przed kilkoma
godzinami udzieliła nam wywiadu.
Na ekranie pojawiła się ładna twarz Miriny wykrzywiona w grymasie złości.
- Policja prześladuje moją rodzinę. Nie wystarczy, że moja matka nie żyje, zamordowana
brutalnie na ulicy. Teraz, próbując ukryć swoją nieporadność, policja aresztowała mojego
brata i przetrzymuje ojca. Nie zdziwię się, jeśli za jakiś czas i ja trafię do więzienia.
Eve zgrzytała zębami, kiedy Morse zadawał Mirinie kolejne pytania, prowokował  ją do
formułowania oskarżeń, do wylewania żalów na policje- Gdy wywiad dobiegł już końca,
Morse mówił do kamery:
- Czy rzeczywiście rodzina Angelinich znajduje się w stanie oblężenia? Dochodzą nas
pogłoski,  że w śledztwie pojawiły się nowe fakty, które mogą jeszcze bardziej
skomplikować obecną sytuację. Prowadząca sprawę porucznik Eve Dallas odmówiła
komentarza w tej kwestii.
- Co za dupek. Co za dupek - mruczała Eve ze złością. - Nie prosił mnie o żaden
komentarz. Już ja bym mu powiedziała. -Wściekła, pochwyciła torbę i rzuciła Mirze
ostatnie spojrzenie. -Powinnaś zająć się tym - powiedziała, wskazując głową na ekran. -
Ten mały gnojek ma chorą ambicję.

191

Szef Harrison Tibble był policjantem o trzydziestopięcioletnim stażu pracy. Zaczynał jako
zwykły posterunkowy w czasach, gdy zarówno policjanci, jak i ich przeciwnicy nosili
jeszcze ostrą broń. Kiedyś został nawet postrzelony; trzy paskudne rany w brzuchu
zabiłyby prawdopodobnie przeciętnego człowieka, a już na pewno kazałyby mu
zastanowić się poważnie nad zmianą zawodu. Tibble już po sześciu tygodniach wrócił do
czynnej służby.
Był potężnym mężczyzną, miał prawie dwa metry wzrostu i ważył dobrze ponad sto
dwadzieścia kilo. Po wycofaniu ostrej broni z powszechnego użycia zastraszał
przeciwników swymi imponującymi mięśniami i zimnym, przerażającym uśmiechem. Był
przy tym człowiekiem prostolinijnym, prawym i oddanym swej pracy.
Miał dużą, kwadratową twarz, skórę barwy wypolerowanego onyksu, dłonie wielkie jak
łopaty i ani grama cierpliwości dla krętaczy i leni.
Eve lubiła go, choć jednocześnie czuła przed nim respekt graniczący ze strachem.
- W jakie gówno wpakowaliśmy się tym razem, poruczniku?
- Sir. - Eve wyprężyła się na baczność. Choć u jej boku stali Feeney i Whitney, wiedziała,
że tym razem jest zupełnie sama. -David Angelini był na miejscu zbrodni w czasie, gdy
zginęła Louise Kirski. Mamy to udokumentowane. Nie ma żadnego alibi na czas
pozostałych dwóch zbrodni. Ma spore długi u karciarzy z orbitalnych kasyn, a po śmierci
matki odziedziczył całkiem przyzwoitą fortunę. Wiemy na pewno, że rodzice Angeliniego
nie chcieli tym razem uregulować jego długów.
- Pieniądze to zawsze najbardziej prawdopodobny motyw i punkt zaczepienia dla
śledztwa. Ale co z pozostałymi dwoma?
Tibble znał tę sprawę doskonale, czytał z pewnością każdy jej raport. Mimo to Eve
musiała opowiadać mu o wszystkim jeszcze raz, co wcale nie sprawiało jej przyjemności.
- Znał Metcalf, bywał w jej mieszkaniu, pracował z nią nad wspólnym projektem. Chciał
ją zaangażować, ale ona nie dawała się łatwo kupić, bawiła się z nim. Trzecia ofiara to
najprawdopodobniej pomyłka. Jesteśmy przekonani, że w rzeczywistości miała nią zostać
Nadine Furst, która za moją sugestią i przy mojej współpracy relacjonowała obszernie
przebieg śledztwa w tej sprawie. Podejrzany ją także znał osobiście.
- Całkiem nieźle, jak do tej pory. - Krzesło zaskrzypiało pod ciężarem Tibble'a, kiedy ten
zmienił pozycję. - Całkiem nieźle. Potwierdziła pani jego obecność przy jednej ze zbrodni,
ustaliła motywy i relacje z ofiarami. Ale tutaj zaczynają się schody. Nie ma pani broni, nie
ma pani krwi. Żadnego konkretnego dowodu.
- Jeszcze nie.
- Ma pani też istotne zeznanie w tej sprawie, ale nie obciąża ono głównego podejrzanego.

192

- To zeznanie to tylko zasłona dymna - wtrącił Whitney. -Ojciec próbuje za wszelką cenę
chronić swojego syna.
- Ty tak uważasz - odparł Tibble łagodnie. - Ale dla nas ważniejszy jest fakt, że ktoś
przyznał się do winy i że wie już o tym cały kraj. Profil psychologiczny nie pasuje, broń
nie pasuje, a prokurator moim zdaniem pospieszył się z upublicznieniem sprawy. Tak to
jest, kiedy śledztwo dotyczy kogoś z naszych.
Eve otworzyła usta, lecz nim zdążyła przemówić, Tibble uniósł swą ogromną dłoń.
- Powiem wam, co mamy i jak to wygląda dla przeciętnego obywatela. Nieszczęśliwa
rodzina dręczona przez policję, brak konkretnych dowodów i trzy zamordowane kobiety.
- Nikt nie został zamordowany, odkąd David Angelini siedzi za kratkami. A zarzuty
przeciwko niemu są dobrze udokumentowane.
- To prawda, ale kiedy padnie główne oskarżenie, ława przysięgłych z pewnością nie
będzie chciała skazywać go za mniejsze przewinienia, a prawnicy będą zasłaniać się
ograniczoną poczytalnością Angeliniego.
Przez chwilę milczał wyczekująco, patrzył na twarze swych podwładnych i stukał palcami
o blat biurka.
- Feeney, jesteś magikiem od komputerów, elektronicznym geniuszem. Jakie są szansę, że
nasz chłoptaś zostanie skazany, jeśli postawimy go jutro przed sądem i oskarżymy o
utrudnianie śledztwa i usiłowanie przekupstwa?
Feeney ściągnął ramiona.
- Pół na pół - oświadczył posępnie. - A może i gorzej, biorąc pod uwagę ostatnią relację
tego idioty Morse'a.
- To za mało. Wypuście go.
- Wypuścić? Szefie...
- Jeśli będziemy się upierać, dostaniemy tylko po głowie od mediów. Już teraz wszyscy
współczują umęczonemu synowi legendarnej pani prokurator. Proszę go wypuścić,
poruczniku, i drążyć sprawę dalej. Miej go na oku - zwrócił się do Whitneya. -I jego
tatusia też. Musicie znać każdy jego krok, słyszeć każde pierdnięcie. I znajdźcie ten
cholerny przeciek - dodał, zaciskając usta. - Chcę wiedzieć, co za dupek przekazał
informacje temu idiocie z telewizji. - Nagle na twarzy Tibble'a pojawił się przerażający
uśmiech. - Wtedy porozmawiam sobie z nim osobiście. Jack, trzymaj się z dala od
Angelinich. To nie jest pora na przyjacielskie gesty.
- Chciałem porozmawiać z Miriną. Może uda mi się ją namówić, żeby nie udzielała już
więcej wywiadów.
- Teraz i tak nie ma to już większego znaczenia - mruknął Tibble. - Daj sobie z tym
spokój. Odkąd siedzę na tym stołku, staram się trzymać z dala od mediów i nie będę tego
zmieniał. Znajdźcie broń. Znajdźcie krew. I, na miłość boską, zróbcie to, zanim znów ktoś

193

zginie. - Tibble wyciągnął palec w stronę Feeneya i grzmiącym głosem zaczął wydawać
rozkazy. - Feeney, użyj swoich czarów. Przejrzyj jeszcze raz nazwiska z notesów ofiar,
porównaj je z notatkami Furst. Znajdź kogoś innego, kto mógł interesować się tymi
damami. To wszystko, moi drodzy. -Tibble podniósł się z krzesła. - Poruczniku Dallas,
chciałbym jeszcze zamienić z panią dwa słowa.
- Panie komendancie - zaczął Whitney oficjalnie. - Jako bezpośredni przełożony
porucznik Dallas chciałbym oświadczyć, że prowadzone przez nią śledztwo uważam za
wzorcowe. Pomimo niesprzyjających okoliczności wykonała swe zadanie bez zarzutu, a
jej zaangażowanie może być przykładem dla innych oficerów.
Tibble uniósł swe krzaczaste brwi.
- Jestem pewien, że pani porucznik zasłużyła sobie na te pochwały, Jack. - Tibble nie
powiedział nic więcej, czekając, aż obaj mężczyźni opuszczą jego gabinet. - Wiele
przeszliśmy z Jackiem - zaczął swobodnie, kiedy już zostali sami. - Teraz myśli, że kiedy
przejąłem stołek po tym skorumpowanym dupku Simpsonie, zrobię z pani kozła ofiarnego
i rzucę na pożarcie mediom. - Spojrzał Eve prosto w oczy. - Czy pani też tak myśli?
- Nie, sir. Ale mógłby pan to zrobić.
- Tak. - Tibble podrapał się po szyi. - Mógłbym. Spieprzyła pani to śledztwo, poruczniku?
- Może spieprzyłam. - Niełatwo było jej przyznać się do porażki. - Jeśli David Angelini
jest niewinny...
- O tym decyduje sąd - przerwał jej Tibble. - Pani gromadzi tylko dowody. Jak dotąd szło
pani całkiem nieźle, a ten gówniarz był przy śmierci Kirski. Jeśli nawet sam jej nie zabił,
to widział, co się dzieje, i nie ruszył nawet tyłka, żeby jej pomóc. Tak czy owak, pozostaje
dla mnie dupkiem. - Zamilkł na chwilę, złączył palce i spojrzał sponad nich na Eve. - Wie
pani, kiedy byłbym skłonny odsunąć panią od tego śledztwa? Gdybym uważał, że za
bardzo przejmuje się pani sprawą Kirski. - Kiedy Eve otworzyła usta, a potem zamknęła je
bez słowa, uśmiechnął się lekko. - Tak, lepiej o tym nie mówić. Wyłożyła pani przynętę,
zaryzykowała. Były całkiem spore szansę, że zasadzi się właśnie na panią. Ja
w swoim czasie zrobiłbym to samo - dodał Tibble z nutką smutku w głosie. - Problem w
tym, że tego nie zrobił, i że zginęła jakaś biedna kobieta, która wybrała się o niewłaściwej
porze po papierosy. Uważa pani, że jest odpowiedzialna za tę śmierć?
Eve zastanawiała się, czy nie powinna skłamać, wybrała jednak prawdę.
- Tak.
- Więc proszę o tym jak najszybciej zapomnieć - rzucił krótko Tibble. - W tej sprawie i
tak jest już za dużo emocji. Jack nie może poradzić sobie z żalem, pani z poczuciem winy.
Oboje jesteście w tym momencie zupełnie nieprzydatni. Jeśli chce pani użalać się nad
sobą, wkurzać na siebie, proszę poczekać z tym do czasu, kiedy morderca trafi za kratki.
Jasne?

194

- Tak jest.
Usatysfakcjonowany, odchylił się na oparcie fotela.
- Kiedy pani stąd wyjdzie, dziennikarze obsiada panią jak wszy.
- Umiem sobie z nimi radzić.
- Jestem tego pewien. - Tibble westchnął ciężko. - Ja zresztą też. Za chwilę mam
konferencję prasową.

Eve nie miała innego wyjścia, jak tylko wrócić do samego początku. Stała przy “Pięciu
Księżycach" i wpatrywała się w chodnik, na którym znaleziono ciało Cicely Towers.
Odtwarzając w myślach trasę, którą Towers przebyła tamtego wieczoru, ruszyła w stronę
stacji metra.
Padało, przypomniała sobie. W jednej ręce trzymałabym parasol, w drugiej torebkę, i to
mocno. Nieciekawa okolica. Jestem wkurzona. Idę szybko, ale rozglądam się cały czas
dokoła. Ktoś może przecież połakomić się na moją torebkę.
Przeszła do “Pięciu Księżyców", ignorując niechętne spojrzenia klientów i obojętne
oblicze androida za barem. Przez cały czas próbowała wcielić się w Cicely, myśleć tak
samo jak ona.

Okropne miejsce. Brudno. Nie będę nic pić, nawet nie usiądę.
Mogłabym się przykleić do stołka. Która godzina? Gdzie on jest, do diabła? Nie, trzeba z
tym skończyć. Dlaczego spotykam się z nim właśnie tutaj? Idiotka. Powinnam była umówić
się w moim gabinecie, na moim terenie.
Czemu tego nie zrobiłam?
Bo to sprawa osobista, pomyślała Eve, zamykając oczy. Tam jest zbyt wielu ludzi,
zadawaliby pytania. To nie dotyczy miasta, ale jej osobiście. Tylko jej.
Dlaczego więc nie w jej mieszkaniu?
Nie chciała, żeby tam przychodził. Była zbyt rozgniewana, wściekła, nie miała siły kłócić
się z nim, kiedy wyznaczył miejsce i czas.
Nie, raczej zbyt niecierpliwa, uznała Eve, przypominając sobie słowa androida. Bez
przerwy patrzyła na zegarek, marszczyła brwi, wreszcie zrezygnowała i wyszła.
Eve także opuściła bar. Powoli odtwarzała tamten wieczór. Szybki krok, obcasy stukają o
chodnik. Ktoś tam jest. Zatrzymuje się. Czy go widzi, rozpoznaje jego twarz? Na pewno,
stoją przecież na wyciągnięcie ręki. Może mówi do niego: spóźniłeś się.
Robi to szybko. Nieciekawa okolica, prawie nie ma ruchu, ale przecież nigdy nic nie
wiadomo. Jest ciemno, przygaszone latarnie. Nikt się nie skarży, bo tak łatwiej przecież
załatwiać ciemne interesy.

195

Ale ktoś może wyjść z baru albo z klubu naprzeciwko. Jeden cios, ona upada. Krew bucha
na niego strumieniem, zalewa jego ubranie. Musi być poplamiony krwią.
Zabiera j ej parasol. Impuls, a może po prostu nie chce moknąć. Odchodzi, szybko. Nie do
metra, przecież jest zakrwawiony. Nawet tutaj ktoś zwróciłby na to uwagę.

Eve przeszła dwie przecznice w jedną stronę, potem w drugą, zaczepiając wszystkich,
których spotkała po drodze. Większość odpowiadała wzruszeniem ramion, gniewnym
spojrzeniem. Policja nie cieszyła się tutaj sympatią.
Przez chwilę obserwowała ulicznego sprzedawcę, który krążył po okolicy na desce
powietrznej. Była pewna, że handluje nie tylko kolorowymi piórami i tanią biżuterią.
Właśnie miała ruszyć jego śladem, kiedy usłyszała za plecami kobiecy głos:
- Już tu kiedyś byłaś.
Eve obejrzała się przez ramię. Kobieta była tak blada, że wydawała się niemal
przezroczysta. Jej twarz przypominała maskę powleczoną białą farbą,  ściągnięte w kok
włosy były białe jak mleko, tęczówki oczu nie odróżniały się niczym od białek.
Albinoska, pomyślała Eve. Określała tak narkomanów zażywających białe tabletki, które
otępiały umysł i pozbawiały ciało pigmentu.
- Tak, byłam tu już kiedyś.
- Glina. - Kobieta postąpiła o krok do przodu. Poruszała się nienaturalnie sztywno,
niczym  źle utrzymany android. Oznaczało to, że dawno już nie dostała swojej działki. -
Widziałam, jak rozmawiałaś z Krakiem. To niezły koleś.
- Tak, to niezły koleś. Byłaś tu tej nocy, kiedy znaleźli martwą kobietę na chodniku?
- Bogata damulka, modna. Widziałam to w telewizji, na detoksie. Eve stłumiła
przekleństwo, postanowiła jednak nie dawać za wygraną.
- Skoro byłaś na detoksie, to jak mogłaś widzieć mnie z Krakiem?
- Poszłam tamtego dnia. Może następnego. Czas jest przecież względny, nie?
- Może najpierw widziałaś  tę bogatą damulkę na własne oczy, a dopiero potem w
telewizji?
- Nie. - Narkomanka włożyła palec do ust. - Nie widziałam. Eve spojrzała na budynek za
plecami kobiety, zastanawiając się, co też ona mogła widzieć z jego okien.
- Tutaj mieszkasz?
- Trochę tu, trochę tam. Mam tu metę na górze.
- Byłaś tu, kiedy zginęła ta damulka?
- Pewnie tak. Nie mam kasy. - Odsłoniła w uśmiechu małe, stępione zęby. - Nie ma czego
szukać na ulicy, jak się nie ma kasy.
- Padał deszcz. - Eve nie dawała za wygraną.
- O tak. Lubię deszcz - rozmarzyła się nagle narkomanka. -Patrzę na deszcz przez okno.

196

- Widziałaś wtedy coś jeszcze?
- Ludzie przychodzą, ludzie wychodzą - odparła, wzruszając ramionami. - Czasami
słychać muzykę z ulicy. Ale nie tamtej nocy. Mocno padało. A ludzie uciekali przed
deszczem. Jakby mogli się roztopić albo co.
- Widziałaś, jak ktoś biegł w deszczu.
W bezbarwnych oczach kobiety pojawił się nagle chytry błysk.
- Może. Co za to dostanę?
Eve sięgnęła do kieszeni. Miała dość drobnych kredytów, by kupić odpowiedź
narkomanki. Ta na widok pieniędzy przewróciła oczami i wyciągnęła rękę.
- Co widziałaś? - powtórzyła powoli Eve, odsuwając kredyty.
- Jakiś facet sikał w tamtej alejce. - Kobieta wzruszyła ramionami, nie odrywając
spojrzenia od pieniędzy. - Może walił konia. Nie wiem!
- Miał coś przy sobie? Trzymał coś w ręce?
- Tylko swojego kutasa. - Kobieta ryknęła śmiechem i omal nie przewróciła się na
chodnik. Jej oczy zaczęły mocno łzawić. -Po prostu poszedł sobie. Tej nocy prawie nikt
nie wychodził na ulicę. Facet wsiadł do samochodu.
- Ten sam facet?
- Nie, jakiś inny, zaparkował tam. - Machnęła niezdecydowanie ręką. - Nie był stąd.
- Dlaczego?
- Ten wóz błyszczał. Tutaj nikt nie ma błyszczącego samochodu. Jeśli w ogóle jakiś ma.
No może Krak i ten szmaciarz, Reeve. Ale one nie błyszczą.
- Opowiedz mi o tym facecie, który wsiadł do samochodu.
- Wsiadł i odjechał.
- Która była wtedy godzina?
- Hej, czy ja wyglądam na zegar? - Kobieta znów roześmiała się chrapliwie. - Była noc.
Noc jest najlepsza. W dzień bolą mnie oczy. - Skrzywiła się. - Zgubiłam okulary.
Eve wyciągnęła z kieszeni swoje okulary przeciwsłoneczne. I tak nigdy ich nie nosiła.
Podała szkła albinosce, a ta natychmiast je założyła.
- Tanie gówno. Gliniarskie.
- W co był ubrany? Ten facet, który wsiadł do samochodu.
- Nie wiem. - Oczy narkomanki ukryte za ciemnymi szkłami nie łzawiły już tak mocno. -
Może nosił płaszcz? Ciemny płaszcz, wiatr go rozwiewał. Tak, wiatr rozwiał mu płaszcz,
kiedy zamykał parasol.
Eve drgnęła, jakby ktoś dźgnął ją ostrogą.
- Miał parasol?
- Hej, przecież padało. Niektórzy ludzie nie lubią moknąć. Ładny - dodała, rozmarzona. -
Jasny.

197

- Jakiego koloru był ten parasol?
- Jasny - powtórzyła albinoska. - Dasz mi w końcu te kredyty?
- Tak, dostaniesz je. - Eve wzięła narkomankę pod ramię, podprowadziła ją do
wyszczerbionych schodów przed budynkiem i posadziła na jednym ze stopni. - Ale
najpierw jeszcze trochę porozmawiamy.

Mundurowi ją przegapili. - Eve przechadzała się nerwowo po swym ciasnym biurze,
podczas gdy Feeney kołysał się na jej krześle. - Poszła na detoks dzień po pierwszym
morderstwie. Sprawdziłam to. Wyszła tydzień temu.
- To jest narkomanka - wtrącił Feeney.
- Ona go widziała, Feeney. Widziała, jak wsiadał do samochodu, widziała parasol.
- Wiesz, jak to jest ze ćpunami, Dallas. Jak mogła widzieć to wszystko w nocy, w
deszczu, z drugiej strony ulicy?
- Powiedziała mi o parasolu. Do diabła, nikt inny nie wiedział o parasolu.
- A kolor tej parasolki był, cytuję, jasny. - Feeney uniósł obie ręce, nim Eve mogła go
zaatakować. - Chcę tylko oszczędzić ci rozczarowania. Jeśli spróbujesz wsadzić
Angeliniego na podstawie zeznań jakiejś narkomanki, jego adwokaci porządnie
przetrzepią ci tyłek, moja droga.
Eve myślała już o tym. I także odrzuciła ten pomysł.
- Dobrze wiem, że nie mogę opierać się na czymś takim, nie jestem głupia. Ale to był
mężczyzna, ona jest tego pewna. Odjechał stamtąd. Miał parasol. Ubrany był w długi,
czarny płaszcz.
- Co potwierdza zeznanie Angeliniego.
- To był nowy samochód, wyciągnęłam to od niej. Lśniący, jasny.
- Znowu jasny.
- Oni nie widzą dobrze kolorów - warknęła Eve. - Facet był sam, miał mały samochód,
pewnie coupe. Drzwi kierowcy otwierały się do góry, nie na bok.
- To mógł być rocket, midas albo spur. Może midget, jeśli to najnowszy model.
- Powiedziała, że był nowy. Lubi patrzeć na samochody.
- Dobra, sprawdzę to. - Feeney uśmiechnął się do niej cierpko. -Masz pojęcie, ile takich
samochodów sprzedano w ciągu ostatnich pięciu lat tylko na terenie Nowego Jorku?
Gdyby widziała tablice rejestracyjne, choć fragment...
- Przestań. Byłam jeszcze raz w apartamentowcu Metcalf. W garażu stoi kilkadziesiąt
takich samochodów.
- O Boże.
- To mógł być jej sąsiad. - Eve wzruszyła ramionami. Wiedziała, że to dość karkołomna
hipoteza. - Wiemy tyle, te mieszka w takim miejscu, w którym może wyjść z mieszkania \

198

wrócić do niego niezauważony. A może zostawia płaszcz w samochodzie albo chowa go
do jakiejś torby, a potem pierze? W samochodzie i na płaszczu muszą być  ślady krwi,
Feeney, choćby nie wiem jak je pucował. Muszę natychmiast pojechać do Kanału 75.
- Oszalałaś?
- Muszę porozmawiać z Nadine. Unika mnie.
- Jezu, pchasz się prosto do jaskini lwa.
- Och, nic mi nie będzie. - Eve uśmiechnęła się jadowicie. -Zabieram ze sobą Roarke'a.
Oni się go boją.

Jak to miło,  że poprosiłaś mnie, bym ci towarzyszył. - Roarke zaparkował samochód
przed budynkiem Kanału 75 i uśmiechnął się do niej promiennie. - Jestem wzruszony.
- No dobra, jestem twoim dłużnikiem. - Ten człowiek nigdy mi nie popuści, myślała Eve
z rezygnacją, wysiadając z samochodu.
- Będę o tym pamiętał. - Roarke wziął  ją pod rękę. - Umorzę część tego długu, jeśli
powiesz mi, dlaczego mnie tu zabrałaś.
- Powiedziałam ci już, oszczędzimy trochę czasu, skoro już uparłeś się jechać do tej
opery.
Powoli, bardzo powoli powiódł spojrzeniem po jej zakurzonych spodniach i zniszczonych
butach.
- Moja droga Eve, choć dla mnie zawsze wyglądasz pięknie, nie pójdziesz do opery w
tym ubraniu. Więc tak czy inaczej będziemy musieli pojechać do domu i przebrać się.
- Może wcale nie chcę iść do opery.
- Już to mówiłaś. Kilkakrotnie. Ale zawarliśmy umowę. Eve pochyliła głowę; bawiła się
przez chwilę guzikiem koszuli.
- To tylko śpiew.
- Zgodziłem się przesiedzieć całą godzinę w “Błękitnej Wiewiórce", obiecałem,  że
spróbuję pomóc Mavis w podpisaniu kontraktu płytowego. A nikt, nikt, kto ma uszy, nie
nazwałby śpiewem tego, co tam usłyszałem.
Eve westchnęła ciężko. Umowa pozostawała umową.
- No dobra. Pójdę tam.
- Tylko nie myśl, że wymigasz się od odpowiedzi na moje pytanie. Dlaczego tu jestem?
Podniosła głowę, spojrzała mu w oczy. Tak trudno przychodziło jej przyznać,  że
potrzebuje czyjejś pomocy.
- Feeney siedzi po uszy w swojej robocie. Nie może mi poświęcić ani chwili. Potrzebuję
dodatkowej pary uszu i oczu, innego spojrzenia.
Roarke uśmiechnął się lekko.
- Więc jestem swego rodzaju substytutem.

199

- Jesteś pierwszym cywilem, którego poprosiłam o pomoc. Znasz się na ludziach.
- Pochlebiasz mi. A skoro już tu jestem, to może przy okazji skręcę kark Morse'owi?
Eve wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.
- Lubię cię, Roarke, naprawdę cię lubię.
- A ja ciebie. Czy to oznacza zgodę? Naprawdę, zrobiłbym to z prawdziwą
przyjemnością.
Eve roześmiała się tylko, choć zrobiło jej się ciepło wokół serca na myśl, że ktoś gotów
byłby ją pomścić.
- To doskonały pomysł, Roarke, ale wolałabym to zrobić osobiście. We właściwym czasie
i miejscu.
- Będę mógł popatrzeć?
- Jasne. Ale czy na razie mógłbyś być bogatym i potężnym Roarkiem, moją osobistą
zdobyczą?
- Ach, jakie seksistowskie podejście. Jestem podniecony.
- Dobrze. Trzymaj się tego. Może jednak zrezygnujemy z opery. Razem przeszli przez
główną bramę. Roarke obserwował z przyjemnością, jak Eve radzi sobie ze strażnikami.
Błysnęła im przed oczami odznaką policyjną, poradziła, by trzymali się od niej z dala i
ruszyła do wejścia.
- Uwielbiam obserwować cię przy pracy - mruczał Roarke do jej ucha. - Jesteś taka...
nieugięta - odszukał właściwe słowo, przesuwając jednocześnie dłoń na jej pośladek.
- Przestań.
- Rozumiesz teraz, o czym mówię? - spytał, masując miejsce, w które ugodził go łokieć
Eve. - Uderz mnie jeszcze raz. Jestem pewien, że w końcu to polubię.
Eve z trudem stłumiła chichot.
- Cywile - parsknęła z udawanym gniewem.
Newsroom pełen był zapracowanych dziennikarzy. Co najmniej połowa z nich siedziała
przed monitorami komputerów i telełączy. Na ekranach wyświetlano najnowsze
wiadomości. Rozmowy i przekrzykiwania ucichły raptownie, gdy w drzwiach pojawiła się
Eve i Roarke. Potem wszyscy reporterzy ruszyli w ich stronę niczym sfora psów, które
zwietrzyły świeży ślad.
- Cofnąć się - rozkazała Eve z taką siłą, że jeden z nadgorliwych dziennikarzy wpadł
plecami w tłum swoich kolegów.- Nie udzielam żadnych informacji. Nikt nie dowie się
ode mnie niczego, dopóki nie będę gotowa.
- Jeśli rzeczywiście kupię to miejsce - zwrócił się Roarke do Eve, przemawiając tak
głośno, by mogli go słyszeć wszyscy dokoła - będę musiał zmniejszyć trochę personel.
Dopiero po tym oświadczeniu zrobiło się wokół nich trochę luźniej. Eve przywarła
spojrzeniem do znajomej twarzy.

200

- Rigley, gdzie jest Furst?
- Witaj, poruczniku. - Młody dziennikarz odsłonił w uśmiechu rząd śnieżnobiałych
zębów. - Gdyby zechciała pani wstąpić do mojego biura - zaprosił ją, wskazując ręką na
pobliską konsolę.
- Furst - powtórzyła przez zaciśnięte zęby. - Gdzie?
- Nie widziałem jej przez cały dzień. Musiałem poprowadzić za nią poranny dziennik.
- Dzwoniła dziś rano. - Z tyłu sali nadszedł rozpromieniony Morse. - Wzięła sobie trochę
wolnego - wyjaśnił i jego uśmiechnięta twarz spoważniała nagle. - Wciąż nie może
otrząsnąć się po śmierci Louise. Wszyscy mamy z tym kłopoty.
- Jest w domu?
- Powiedziała, że potrzebuje trochę wolnego, tyle wiem. Dyrekcja dała jej dwa
tygodnie. W tym czasie ja będę prowadził jej programy. - Morse znów wyszczerzył zęby. -
Gdybyś więc chciała pokazać się trochę na antenie, Dallas, wal prosto do mnie.
- Miałam już dość twojego czasu antenowego, Morse.
- Cóż, jak wolisz. - Ignorując Eve, odwrócił się do Roarke'a, rozpływając się wręcz w
uśmiechu. - Miło mi pana poznać. Niełatwo do pana dotrzeć.
Roarke ostentacyjnie zignorował wyciągniętą rękę Morse'a.
- Poświęcam czas tylko tym ludziom, których uważam za interesujących.
Morse opuścił rękę, nie przestawał się jednak uśmiechać.
- Jestem pewien, że gdyby poświęcił mi pan kilka minut, znalazłbym dla pana coś
interesującego.
Roarke zmierzył go lodowatym spojrzeniem.
- Przeczucie mnie nie omyliło. Pan naprawdę jest idiotą.
- Spokojnie, chłopie - mruknęła Eve, klepiąc go po ramieniu. -Kto przekazał ci informacje
objęte tajemnicą służbową?
Morse próbował odzyskać utraconą godność. Spojrzał na Eve i zdobył się na drwiący
uśmieszek.
- O nie, nie wolno mi ujawniać moich źródeł. Nie zapominajmy o konstytucji. - W
patriotycznym geście położył dłoń na sercu. -Jeśli chce pani zaprzeczyć tym informacjom,
dodać do nich coś lub skomentować je w jakikolwiek sposób, z przyjemnością pani
wysłucham.
- Może spróbujemy z innej strony? - zaproponowała Eve, zmieniając pozycje? - Znalazłeś
ciało Louise Kirski, kiedy było jeszcze ciepłe.
- Zgadza się. - Morse zacisnął usta. - Złożyłem już zeznanie w tej sprawie.
- Byłeś zdenerwowany, prawda? Roztrzęsiony. Wyrzuciłeś w krzaki swoją kolację. Jak,
już ci lepiej?
- To było coś, czego nigdy nie zapomnę, ale tak, czuję się lepiej. Dziękuję za troskę.

201

Eve postąpiła o krok, zmuszając go do cofnięcia się.
- A jednak czułeś się na tyle dobrze, żeby w ciągu kilku minut wystąpić na wizji i wysłać
kamerę, która sfilmowała ciało twojej koleżanki.
- Natychmiastowa reakcja to obowiązek każdego dziennikarza. Robiłem to, czego mnie
nauczono. To nie znaczy, że nic nie czuję. - Jego głos zadrżał lekko. - To nie znaczy, że
każdego wieczoru przed zaśnięciem nie widzę jej twarzy, jej oczu.
- Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek, co by się stało, gdybyś przyjechał tam pięć minut
wcześniej?
To pytanie wyraźnie go dotknęło, i choć nie był to całkiem uczciwy cios, Eve odczuwała
niekłamaną satysfakcję.
- Owszem, zastanawiałem się - odparł z godnością. - Mogłem go zobaczyć albo nawet
powstrzymać. Louise żyłaby do tej pory, gdybym nie utknął w korku. Ale to nie zmienia
faktów. Louise nie żyje, podobnie jak tamte dwie kobiety. A ty nadal nie wiesz, kto to
zrobił.
- Może nie przyszło ci do głowy, że to ty go napędzasz. Że dajesz mu dokładnie to, czego
oczekuje. - Eve powiodła powoli spojrzeniem po zgromadzonych. Wszyscy słuchali
uważnie jej słów. - Na pewno uwielbia oglądać wszystkie te reportaże, wywiady,
spekulacje. Zrobiłeś z niego największą gwiazdę telewizji.
- Jesteśmy odpowiedzialni za to, by... - zaczął Morse.
- Morse, ty nie masz pojęcia, co to jest odpowiedzialność. Wiesz tylko, jak liczyć minuty
twojej obecności na antenie. Im więcej ludzi zginie, tym lepsza oglądalność, tym lepsze
twoje notowania. Możesz to zacytować w swoim programie. - Eve odwróciła się na pięcie
i wyszła z newsroomu.
- Czujesz się lepiej? - spytał Roarke, kiedy opuścili już budynek Kanału 75.
- Niespecjalnie. Wrażenia?
- W newsroomie panuje bałagan, zbyt wielu ludzi robi zbyt wiele rzeczy. Chaos. Co to za
facet, którego spytałaś o Nadine?
- Rigley. To płotka. Zatrudnili go chyba tylko ze względu na zęby.
- Obgryzał paznokcie. Kilku innych wyglądało na zawstydzonych, kiedy wygłosiłaś
swoje króciutkie przemówienie. Odwrócili się, udawali, że są bardzo zajęci, choć nic nie
robili. Widziałem też, że niektórzy byli zadowoleni, kiedy przyłożyłaś Morse'owi. Zdaje
się, że nie jest tu szczególnie lubiany.
- Też mi nowina.
- Jest lepszy, niż myślałem - rozmyślał na głos Roarke.
- Morse? W czym? W obrzucaniu gównem?

202

- Mówię o image'u - odparł Roarke. - Co często się ze sobą wiąże. Pokazuje te wszystkie
emocje. Wcale ich nie czuje, ale wie, co robić, by wydawały się autentyczne. Doskonale
operuje twarzą i głosem. Jest w swoim żywiole i na pewno wysoko zajdzie.
- Boże, uchowaj! - Eve oparła się o samochód Roarke'a. -Myślisz, że wie więcej, niż
mówi?
- To możliwe. Bardzo możliwe. Lubi to przeciągać, szczególnie teraz, gdy tylko on
zajmuje się tą sprawą. I nienawidzi cię.
- Och, tak mi przykro. - Zaczęła otwierać drzwi, lecz nagle odwróciła się do Roarke'a. -
Nienawidzi mnie?
- Zniszczy cię, jeśli tylko będzie miał okazję. Uważaj na siebie.
- Może zrobić ze mnie idiotkę, ale nie zniszczy mnie. -Otworzyła drzwiczki. - Gdzie, do
diabła, podziewa się Nadine? To do niej niepodobne, Roarke. Wiem, jak się teraz czuje,
ale mimo wszystko to do niej niepodobne. Nie zniknęłaby tak po prostu, bez słowa, nie
oddałaby dobrowolnie takiej historii temu gnojkowi.
- Ludzie w różny sposób reagują na szok i smutek.
- To głupie. Ona była celem. Może wciąż nim jest. Musimy ją znaleźć.
- Chcesz się w ten sposób wymigać od opery? Eve wsiadła do samochodu, wyprostowała
nogi.
- Nie, to tylko dodatkowa korzyść. Pojedźmy do jej mieszkania, dobrze?
- Dobrze. Ale obiecuję ci, że nie wymigasz się tak łatwo od jutrzejszego przyjęcia.
- Przyjęcia? Jakiego przyjęcia?
- Tego, o którym mówię ci już od miesiąca - przypomniał jej, zajmując miejsce za
kierownicą. - Mamy zająć się funduszem dla Instytutu Sztuki przy Station Grimaldi.
Obiecałaś, że będziesz mi towarzyszyć jako gospodyni.
Eve przypomniała sobie, że rzeczywiście złożyła pochopnie taką obietnicę. Roarke
przyniósł jej nawet jakąś elegancką suknię, którą miała włożyć specjalnie na tę okazję.
- Nie byłam wtedy pijana? Wiesz, słowo pijaka nie jest nic warte.
- Nie, nie byłaś pijana. - Roarke uśmiechnął się pod nosem, wyjeżdżając z parkingu. -
Byłaś za to naga, głośno jęczałaś i błagałaś mnie, żebym nie przestawał.
- Prostak. - Eve skrzyżowała ramiona na piersiach, przyznając jednocześnie w duchu, że
Roarke mógł mówić prawdę. Nie pamiętała zbyt dobrze szczegółów tej rozmowy. -
Dobrze już, dobrze. Będę tam, będę się głupio uśmiechać, włożę tę suknię, na którą
wydałeś pewnie całą fortunę. Chyba że... coś mi wypadnie.
- Coś?
Eve westchnęła ciężko. W końcu nie prosił jej o nic nadzwyczajnego, a dla niego była to z
pewnością ważna sprawa.
- Nagły wypadek. Tylko jeśli wydarzy się coś naprawdę ważnego.

204

Nikt nie odpowiadał na dzwonek w mieszkaniu Nadine. Komputer poprosił tylko, by
zostawili wiadomość, którą przekaże przy najbliższej okazji.
- Może siedzi tam w środku i dołuje się - myślała głośno Eve kołysząc się na piętach. - A
może wyjechała do jakiegoś modnego ośrodka. W ciągu ostatnich dni już kilka razy
wymykała się naszym ludziom. To chytra sztuka, ta nasza Nadine.
- A ty poczujesz się lepiej, jeśli będziesz wiedzieć to na pewno
- Tak. - Eve zastanawiała się, czy nie użyć swej policyjnej karty do sforsowania zamków.
Nie miała jednak dostatecznych powodów, by to zrobić. Sfrustrowana, wbiła ręce w
kieszenie.
- Etyka - pokiwał  głową Roarke. - Uwielbiam obserwować, jak się z tym zmagasz.
Pozwól,  że ci pomogę. - Wyjął z kieszeni mały scyzoryk i odkręcił  płytkę z zamkiem
elektronicznym.
- Jezu, Roarke, naruszenie czyjegoś systemu ochronnego to pół roku aresztu.
- Mhm. - Roarke przyglądał się przez chwilę obwodom. -Wyszedłem trochę z wprawy.
To my produkujemy ten model, wiesz?
- Zostaw ten cholerny zamek. Nie będę...
Ale Roarke manipulował już przy głównym układzie.
- Wyszedł z wprawy, a niech mnie - mruknęła Eve, kiedy lampka kontrolna zaświeciła się
na zielono.
- Zawsze miałem do tego smykałkę.
Drzwi rozsunęły się bezszelestnie i Roarke wepchnął Eve do środka.
- Naruszenie systemu, niszczenie mienia, wejście na teren prywatnej posesji. Uzbiera się
ładnych parę latek.
- Ale będziesz na mnie czekać, prawda? - Trzymając jedną dłoń na ramieniu Eve, Roarke
rozglądał się po mieszkaniu Nadine. Było czyste, zadbane, oszczędne w umeblowaniu,
utrzymane w kosztownym, minimalistycznym stylu.
- Nieźle sobie mieszka - skomentował Roarke, spoglądając na dzieła sztuki ustawione na
szklanych piedestałach. - Ale chyba nie bywa tutaj zbyt często.
Eve wiedziała,  że Roarke zna się na rzeczy.  Skinęła głową, potwierdzając jego
obserwacje.
- Prawdę mówiąc, wcale tutaj nie mieszka, tylko sypia od czasu do czasu. Wszystko jest
równo poukładane, nie ma nawet wgłębień w poduszkach. - Przeszła do kuchni,
sprawdziła menu dostępne w autokucharzu. - Nie przechowuje też dużych zapasów. Tylko
sery i owoce.
Eve pomyślała o swoim pustym żołądku, wahała się przez chwilę, w końcu jednak
odsunęła od siebie pokusę i przeszła do kolejnego pomieszczenia.

205

- Gabinet - orzekła, patrząc na wyposażenie pokoju, szeroką konsolę i monitor komputera.
- Tutaj spędza chyba najwięcej czasu. Buty pod konsolą, kolczyk przy telełączu, pusta
filiżanka, prawdopodobnie po kawie.
Kolejny pokój pełnił rolę sypialni. Pościel na łóżku była pomięta, jakby ktoś spędził tutaj
niespokojną, bezsenną noc.
Eve zauważyła kostium, który miała na sobie Nadine w dniu, w którym zginęła Louise.
Rzucony byle jak leżał pod stołem, obok wazonu ze zwiędłymi stokrotkami.
Dostrzegała w tym ślady bólu i zrobiło jej się nagle żal przyjaciółki. Podeszła do szafy i
przycisnęła guzik otwierający drzwi.
- Boże, skąd mogę wiedzieć, czy coś stąd zabrała? Tych ubrań wystarczyłoby dla
dziesięciu kobiet.
Mimo to przejrzała zawartość szafy, podczas gdy Roarke podszedł do telełącza przy łóżku
i sprawdził wszystkie zarejestrowane rozmowy. Eve popatrzyła na niego, ale zareagowała
tylko wzruszeniem ramion. Pomyślała,  że i tak naruszyli już prywatność Nadine, mogą
więc równie dobrze przejrzeć jej rozmowy.
Nadal szukała jakiegoś  śladu, który świadczyłby o tym, że przyjaciółka wybrała się w
dłuższą podróż, podczas gdy Roarke odtwarzał kolejne wiadomości. Eve z rozbawieniem
przysłuchiwała się rozmowie Nadine z jakimś  mężczyzną o imieniu Ralph, pełnej
erotycznych podtekstów, aluzji i niewybrednych żartów. Rozmowa kończyła się obietnicą
spotkania przy najbliższej okazji.
Kolejne połączenia niczym się od siebie nie różniły; kontakty z innymi dzienikarzami,
zamówienia składane w pobliskiej restauracji. Zwykłe, codzienne sprawy. Jednak ostatni
zapis był zupełnie inny.
Nadine rozmawiała z rodzicami Louise Kirski dzień po jej śmierci. Wszyscy płakali. Może
znajdowali w tym pocieszenie, myślała Eve, podchodząc do ekranu. Może w ten sposób
łatwiej przychodziło im pogodzić się ze straszliwą prawdą.
Nie wiem, czy to ma teraz jakieś znaczenie, ale oficer prowadzący  śledztwo, Dallas,
porucznik Dallas, nie spocznie, dopóki nie dowie się., kto to zrobił. Nie spocznie.
- O Boże! - Eve zamknęła oczy, kiedy transmisja dobiegła końca. Kiedy zrozumiała, że
jest to już ostatnia wiadomość, ponownie uniosła powieki. - A gdzie jest rozmowa ze
stacją? -Spytała. - Gdzie jest ta rozmowa? Morse mówił, że dzwoniła tam i prosiła o urlop.
- Mogła zrobić to z samochodu albo z przenośnego aparatu.
- Sprawdźmy to. - Eve wyciągnęła swój komunikator. - Fee-ney. Dowiedz się, jakim
samochodem jeździ Nadine Furst, odszukaj jej numery rejestracyjne.
Feeney poinformował  ją po chwili, że Nadine jeszcze poprzedniego dnia zabrała
samochód z parkingu pod domem i od tamtej pory nie pokazywała się tam więcej.

206

- Nie podoba mi się to - kręciła głową Eve, kiedy wrócili już do auta Roarke'a. -
Zostawiłaby mi wiadomość. Choćby dwa słowa. Muszę porozmawiać z jakimś
ważniakiem w Kanale 75, dowiedzieć się, kto odbierał jej wiadomość. - Zaczęła wybierać
numer na samochodowym łączu, potem jednak przerwała. -Jeszcze jedno. - Wyjęła
elektroniczny notes i sprawdziła inny numer. - Deborah i James Kirski, Portland, Maine -
poleciła. Po chwili na ekranie łącza pojawiła blada kobieta o podkrążonych oczach.
- Dzień dobry, pani Kirski. Mówi porucznik Dallas z nowojorskiej policji.
- Tak, pamiętam panią. Ma pani jakieś nowe wiadomości?
- Nic, o czym mogłabym teraz pani powiedzieć. Przykro mi. -Cholera, musiała jej
przecież coś podsunąć. - Sprawdzamy właśnie nowe informacje. Nie tracimy nadziei, pani
Kirski.
- Pożegnaliśmy dzisiaj Louise. - Kirski zdobyła się na smutny uśmiech. - Nie wiedziałam
nawet,  że znało ją  aż tylu ludzi. Przyszli wszyscy jej przyjaciele ze szkoły, dostaliśmy
wiadomości od wszystkich, których znała w Nowym Jorku.
- Louise nie zostanie zapomniana, pani Kirski. Czy Nadine Furst także była na tym
pogrzebie?
- Oczekiwaliśmy jej. - Matka Louise wyglądała na zaintrygowaną. - Rozmawiałam z nią
kilka dni temu, podałam jej datę i godzinę pogrzebu. Mówiła,  że na pewno przyjedzie.
Musiało jej wypaść coś ważnego.
- Więc nie przyjechała. - Eve poczuła nagły ucisk w żołądku. -Nie przekazała państwu
żadnej wiadomości?
- Nie, nie kontaktowaliśmy się z nią ostatnio. Jest bardzo zajęta, rozumiem to. Musi
przecież prowadzić normalne życie.
Eve nie mogła jej w żaden sposób pocieszyć.
- Jeszcze raz proszę przyjąć ode mnie wyrazy współczucia, pani Kirski. Gdyby miała pani
jakieś pytania albo chciała ze mną porozmawiać, proszę dzwonić o każdej porze.
- Jest pani bardzo miła. Nadine powiedziała,  że pani nie spocznie, dopóki nie znajdzie
tego, kto zrobił to mojej dziewczynce. Znajdzie go pani, prawda, poruczniku?
- Znajdę. Obiecuję. - Eve zakończyła transmisję i jej głowa opadła bezwładnie na oparcie.
- Nie jestem miła. Nie zadzwoniłam,  żeby złożyć jej wyrazy współczucia, tylko żeby
czegoś się od niej dowiedzieć.
- Ale ona o tym nie wiedziała. - Roarke delikatnie ujął jej dłoń. - I byłaś miła.
- Mogę policzyć na palcach jednej ręki ludzi, którzy coś dla mnie znaczą i dla których ja
coś znaczę. Gdyby ten gnojek zasadził się na mnie, tak jak miał to zrobić, byłoby już po
wszystkim. A gdybym...
- Zamknij się! - Roarke ścisnął jej dłoń tak mocno, że Eve omal nie krzyknęła Jego oczy
płonęły niekłamanym gniewem. -Zamknij się!

207

Eve w zamyśleniu pocierała obolałą rękę, podczas gdy ich samochód gnał przez
zatłoczone ulice.
- Masz rację, źle to rozgrywam. Biorę to wszystko na siebie, a to mi tylko przeszkadza.
Za dużo emocji jak na jedną sprawę -mruknęła, przypominając sobie słowa Tibble'a. -
Dziś rano zaczęłam myśleć o tym na spokojnie i muszę robić to dalej. Następny krok to
odszukanie Nadine.
Zadzwoniła do centrali i poprosiła, by rozpoczęto poszukiwania Nadine i jej samochodu.
Spokojniejszy, choć wciąż poruszony słowami, które usłyszał przed cnwilą z jej ust,
Roarke zwolnił i spojrzał jej w oczy.
- Ile ofiar morderstw pomściła pani w swej błyskotliwej karierze, poruczniku?
- Pomściłam? Nie wiem, czy można to tak określić. - Eve wzruszyła ramionami, próbując
skupić myśli na mężczyźnie w czarnym płaszczu i błyszczącym samochodzie. - Nie wiem.
Setki. Morderstwo nigdy nie wychodzi z mody.
- Więc z pewnością tych, dla których coś znaczysz, jest co najmniej tyle samo. Powinnaś
coś zjeść.
Była zbyt głodna, by się z nim spierać.

Nie mogę sprawdzić wszystkich nazwisk. Wszystko przez notatnik Metcalf - wyjaśniał
Feeney. - Pełno tam jakiś symboli i znaczków. Ona je ciągle zmieniała, więc trudno ustalić
jakiś kod. Mam tu takie nazwiska jak Słodka Buzia, Gorące Bułeczki, Tępy Dupek. Poza
tym mnóstwo inicjałów, gwiazdek, serduszek, uśmiechniętych buziek albo smutnych
buziek. Potrzebuję czasu, i to bardzo dużo czasu, żeby znaleźć w tym jakieś punkty
wspólne z notatkami Nadine czy Towers.
- Innymi słowy, nie możesz tego zrobić.
- Wcale nie powiedziałem, że nie mogę - obraził się Feeney.
- No dobra, przepraszam. Wiem, że siedzisz nad tym dzień i noc, ale nie wiem z kolei, ile
mamy czasu. On pewnie znowu uderzy. Dopóki nie znajdziemy Nadine...
- Myślisz, że on ją załatwił. - Feeney podrapał się po nosie, po brodzie, potem sięgnął po
torebkę z orzechami. - To do niego niepodobne, Dallas. Dotąd zostawiał ciała w
widocznych miejscach, gdzie ktoś mógł je szybko znaleźć.
- Więc może zmienił metodę. - Eve usiadła na krawędzi biurka, natychmiast jednak z
niego zeszła, zbyt niespokojna, by wytrwać choćby chwilę w bezruchu. - Posłuchaj, on
jest wkurzony. Pomylił się. Wszystko szło gładko i nagle taka wpadka, zabija niewłaściwą
kobietę. Dostał po części to, na czym mu zależy, mówiono o nim w telewizji, znów był
sławny. Ale on wie, że zawiódł. Tu chodzi o władzę.

208

Podeszła do okna, patrzyła przez chwilę na autobus, który płynął nad ulicą niczym
dziwny, ogromny ptak. Ludzie wyglądali z tej wysokości jak mrówki, tłoczyli się na
chodniku, krzątali w pozornie bezładnej bieganinie.
Było ich tak wielu, myślała Eve. Tak wiele potencjalnych celów.
- Chodzi o władzę - powtórzyła, odwracając się od okna. - Ta kobieta cieszyła się
zainteresowaniem, sławą. Odbierała mu tę sławę i to zainteresowanie. Jeśli ją zabije,
przejmie to wszystko. Nie ma jej, i o to właśnie chodziło. Próbowała robić wszystko po
swojemu. Teraz znów wszyscy mówią tylko o nim. Kim on jest, gdzie on jest?
- Mówisz jak Mira - skomentował Feeney. - Tylko znacznie prościej.
- Może ona go znalazła. Może przynajmniej domyślała się, kim jest. Mężczyzną,
samotnym. Bo kobiety stanowią dla niego problem. Nie może pozwolić, by nim
kierowały, jak jego matka. Albo jakaś inna ważna kobieta w jego życiu. Odniósł już jakieś
sukcesy, ale to mu nie wystarcza. Nie może dostać się na sam szczyt. Może na drodze stoi
właśnie jakaś kobieta. Albo kobiety. -Eve zmrużyła oczy, zamknęła je. - Kobiety, które
mówią -mruczała, - Których władza kryje się w słowach.
- To coś nowego.
- Ja to wymyśliłam - odparła Eve, otwierając oczy. - Podrzyna im gardła. Nie dręczy ich,
nie gwałci, tylko zabija. Tu nie chodzi o seks, choć z drugiej strony... Chodzi o seks
rozumiany jako płeć. Można zabijać na wiele różnych sposobów, Feeney.
- Opowiedz mi coś o tym. Zawsze ktoś wynajduje nowy interesujący sposób, by pozbawić
kogoś innego życia.
- Używa noża, to jakby przedłużenie ciała. Osobista broń. Mógłby wbijać go w serce, w
brzuch, patroszyć je...
- Dobra, wystarczy. - Feeney z trudem przełknął orzech i machnął ręką. - Nie musisz
opisywać tego w szczegółach.
- Towers miała władzę w sądzie, jej głos był potężnym narzędziem. Metcalf była
aktorką, prowadziła dialog. Furst przemawia do widzów. Może dlatego właśnie nie
atakował mnie -rozmyślała Eve. - Mowa nie jest źródłem mojej władzy.
- W tej chwili całkiem dobrze ci idzie.
- To nie ma znaczenia - pokręciła głową. - Mamy samotnego mężczyznę, który chciałby
osiągnąć sukces, ale przeszkadza mu w tym kobieta. Silna kobieta, która wywiera na niego
znaczny wpływ.
- Pasuje do Davida Angeliniego.
- Tak, i do jego ojca, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że jego firma ma kłopoty. Do Slade'a
też. Mirina Angelini wcale nie jest takim delikatnym kwiatuszkiem, za jaki ją miałam. No
i Hammett. Był zakochany w Towers, ale ona nie brała go całkiem poważnie.

209

Mógł czuć się upokorzony. - Eve westchnęła ciężko. - Znam tysiące sfrustrowanych,
zirytowanych mężczyzn, skłonnych do przemocy. Gdzie jest ta Nadine, do diabła?!
- Posłuchaj, nie znaleźli jeszcze jej samochodu. Przecież mogła wyjechać dokądkolwiek.
- Używała w ciągu ostatniej doby swoich kart kredytowych?
- Nie - westchnął Feeney. - Ale jeśli jest poza planetą, to i tak jeszcze byśmy o tym nie
wiedzieli.
- Nie opuściła planety. Chciała być na miejscu. Cholera, powinnam była się domyślić, że
zrobi coś głupiego. Widziałam przecież, w jakim jest stanie. Widziałam to w jej oczach.
Sfrustrowana Eve przeciągnęła dłońmi przez włosy. Nagle znieruchomiała, zacisnęła
mocniej palce.
- Widziałam to w jej oczach - powtórzyła powoli. - O mój Boże. Oczy.
- Co? Co?
- Oczy. On widział jej oczy. - Doskoczyła do telełącza. -Dajcie mi tu Peabody - rozkazała.
- Co takiego wymyśliłaś, Dallas?
- Poczekajmy. - Potarła dłonią usta. - Poczekajmy jeszcze moment.
- Peabody. - Na ekranie pojawiła się twarz policjantki, skrzywiona w gniewnym
grymasie. Z głośnika dochodziła muzyka i krzyki.
- Boże, Peabody, gdzie ty jesteś?
- Pilnuję porządku. - Peabody uśmiechnęła się drwiąco. -Parada na Lex. Jakieś irlandzkie
święto.
- Dzień wolności dla sześciu hrabstw - wyjaśnił Feeney z nutką dumy w głosie. - Nie
próbuj z tego kpić.
- Nie możesz odejść gdzieś na bok? - Eve próbowała przekrzyczeć hałas.
- Jasne. Opuszczę posterunek i przejdę na drugą stronę miasta -parsknęła Peabody, w porę
się jednak opamiętała. - Sir.
- Do diabła - mruknęła Eve. - Trudno. Chodzi mi o sprawę Louise Kirski. Prześlę ci
zdjęcie ciała. Przyjrzyj mu się uważnie.
Eve wywołała odpowiedni plik, odszukała zdjęcie i przesłała je Peabody.
- Czy tak ją właśnie znalazłaś? Dokładnie w tej pozycji? -spytała głośno Eve.
- Tak jest. Dokładnie tak.
Eve zmniejszyła zdjęcie, przesunęła je w dolny róg ekranu.
- Kaptur na twarzy. Nikt nie ruszał kaptura?
- Nie. Jak napisałam w raporcie, ekipy telewizyjne robiły tylko zdjęcia. Kazałam im
opuścić miejsce zbrodni, zapieczętowałam drzwi. Jej twarz była zakryta tuż powyżej ust.
Kiedy tam przyjechałam, ofiara nie została jeszcze oficjalnie zidentyfikowana. Zeznanie
świadka, który znalazł ciało, było bezużyteczne. Facet wpadł w histerię. Wszystko
opisałam zresztą w raporcie.

210

- Tak, czytałam go. Dziękuję, Peabody.
- No i co? - spytał Feeney, kiedy Eve zakończyła transmisję. -Co ci to mówi?
- Zajrzyjmy jeszcze raz do materiału ze śledztwa. Pierwsze zeznanie Morse'a. - Eve
czekała, aż Feeney uruchomi właściwy plik. Potem razem patrzyli na twarz dziennikarza.
Była wilgotna od deszczu i łez. Morse miał sine usta i przerażone, rozbiegane oczy.
- Gość jest roztrzęsiony - skomentował Feeney. - Nie dziwię mu się specjalnie. A
Peabody jest naprawdę dobra- dodał, słuchając nagrania. - Metodyczna, konkretna.
- Tak, na pewno daleko zajdzie - odparła Eve z roztargnieniem.

Potem zobaczyłem, że to człowiek. Ciało. Boże, wszędzie pełno krwi. Tyle krwi. Wszędzie. I
jej gardło... Zrobiło mi się niedobrze. Czułem to... zwymiotowałem. Nie mogłem tego
powstrzymać. Potem wbiegłem do środka.

- Tak, to tyle. - Eve złożyła razem dłonie, stukała nimi w podbródek. - Dobra, pokaż
teraz to przesłuchanie, które przeprowadziłam z nim po dzienniku, tej samej nocy.
Zauważyła, że nadal jest blady, ale na jego ustach pojawił się już ten charakterystyczny,
wyniosły uśmieszek. Wypytywała go o detale, mniej więcej tak samo jak Peabody, i
otrzymywała te same odpowiedzi. Morse był już spokojniejszy. To zrozumiałe, miał czas,
by się opanować.

Dotykałeś ciała?
Nie, chyba... nie. Ona tam po prostu leżała, z rozciętym gardłem. Jej oczy. Nie, nie
dotknąłem jej. Zrobiło mi się niedobrze. Ty pewnie tego nie rozumiesz, Dallas. Niektórzy
ludzie zachowali jeszcze podstawowe ludzkie odruchy. Ta krew i jej oczy. Boże.

- Wczoraj powiedział mi prawie dokładnie to samo - mruknęła Eve. - Nie mógł
zapomnieć jej twarzy. Jej oczu.
- Oczy zmarłego wyglądają przerażająco. Mogą cię prześladować.
- Tak, jej oczy prześladują mnie do dzisiaj. - Eve spojrzała na Feeneya. - Ale tamtej nocy
nikt nie widział jej twarzy przed moim przyjazdem, Feeney. Była zakryta kapturem. Nikt
nie widział jej oczu przede mną. Prócz mordercy.
- Jezu, Dallas, nie myślisz chyba, że taki śmieć jak Morse w wolnym czasie podrzyna
kobietom gardła. Pewnie dodał to dla większego efektu, żeby wydawał się jeszcze
ważniejszy.
Usta Eve drgnęły w drapieżnym uśmiechu.

211

- O tak, on lubi być ważny, prawda? Lubi być w centrum zainteresowania. Co robisz,
Feeney, kiedy jesteś ambitnym, pozbawionym zasad reporterem z drugiego szeregu i nie
możesz znaleźć swojego wielkiego tematu?
Feeney gwizdnął cicho.
- Sam go stwarzasz.
- Sprawdźmy jego dane. Zobaczymy, skąd pochodzi nasz chłoptaś.
Feeney już po chwili dotarł do odpowiednich informacji.
C.J. Morse urodził się w Stamford, w stanie Connecticut, przed trzydziestoma trzema laty.
To była pierwsza niespodzianka. Eve myślała do tej pory, że jest znacznie młodszy. Jego
nieżyjąca już matka była dziekanem wydziału informatyki w Carnegie Melon, uczelni, na
której studiował także Morse, prymus w dziedzinie nauk ścisłych.
- Bystry gnojek - skomentował Feeney. - Najlepszy na roku.
- Ciekawe, czy mu się to do czegoś przydało.
Po ukończeniu studiów Morse zaczął karierę w mediach. Najpierw zatrudnił się w stacji
telewizyjnej w swym rodzinnym mieście, potem pracował przez pół roku w Pensylwanii,
po czym przeniósł się na dwa lata do znanej stacji w Los Angeles. W ciągu następnych lat
jeszcze kilkakrotnie zmieniał posadę, pracował między innymi w Arizonie i Detroit, i
wreszcie trafił do Nowego Jorku. Najpierw podpisał kontrakt z Ali News 60, potem
przeniósł się do Kanału 75, gdzie prowadził początkowo popularne plotkarskie programy,
a później zajął się poważną publicystyką.
- Nasz chłoptaś nigdzie nie zagrzał  długo miejsca. W Kanale jest od trzech lat. W
dokumentach nie ma żadnej wzmianki o jego ojcu.
- Tylko matka - zgodził się Feeney. - Silna osobowość, kobieta sukcesu.
Martwa matka, pomyślała Eve. Będą musieli sprawdzić, jak umarła.
- Sprawdź, czy nie był notowany.
- Nie. Ma czyste konto - odparł Feeney, spoglądając na ekran. - Przykładny obywatel.
- Zajrzyj do kartoteki nieletnich. No, no - mruknęła, czytając dane. - Ktoś majstrował przy
tym pliku. Jak myślisz, Feeney, co takiego zrobił w młodości nasz przykładny obywatel,
że potem musiał zacierać za sobą ślady?
- Wkrótce się tego dowiemy. - Feeney wyraźnie poweselał. Wreszcie był w swoim
żywiole. - Potrzebuję tylko mojego sprzętu i zezwolenia komendanta.
- Więc bierz się za to. I sprawdź wszystkie miejsca, w których pracował. Może mieli z
nim jakieś  kłopoty? Ja tymczasem przejadę się do Kanału 75 i utnę sobie dłuższą
pogawędkę z naszym ulubieńcem.
- Jeśli mamy go zamknąć, będzie nam potrzebne coś więcej niż  właściwy profil
psychologiczny.

213

Eve szybkim krokiem przemierzyła newsroom. Nie widziała nigdzie Morse'a, ale nie
martwiła się tym specjalnie. Siedziba Kanału 75 była przecież  ogromna, Morse mógł
akurat wyjść do któregoś z innych pomieszczeń. Nie miał powodu, by się przed nią
ukrywać, by martwić się czymkolwiek.
A ona nie zamierzała dawać mu takiego powodu.
Plan, który ułożyła sobie w głowie, jadąc do Kanału, był bardzo prosty. Nie tak
satysfakcjonujący jak wizja zakucia Morse'a w kajdanki i upokorzenia go na oczach
wszystkich kolegów z pracy, tylko prostszy.
Postanowiła, że porozmawia z nim o Nadine. Da mu do zrozumienia, że martwi się o nią,
potem przejdzie jakoś do sprawy Kirski. Będzie odgrywała rolę dobrej policjantki,
przejętej swą pracą. Okaże mu trochę współczucia, może opowie, jak wyglądało jej
pierwsze spotkanie ze śmiercią. Może nawet poprosić go o pomoc w poszukiwaniu Nadine
i jej samochodu, zgodzić się z nim współpracować.
Z drugiej jednak strony nie mogła traktować go zbyt przyjaźnie. Powinna być oschła,
wściekła,  że zmuszona jest prosić go o pomoc. Jeśli dobrze oceniła przeciwnika, Morse
będzie upajał się swoim triumfem i z pewnością zechce, by w zamian za pomoc udzieliła
mu wywiadu.
Jeśli jednak rzeczywiście dobrze go oceniła, Nadine mogła być już martwa.
Eve odepchnęła od siebie tę myśl. Na razie musiała działać, później przyjdzie czas na żale.
- Szuka pani czegoś?
Eve opuściła wzrok. Kobieta, która zajmowała miejsce po drugiej stronie biurka,
wydawała się tak doskonała,  że aż nierzeczywista. Jej twarz mogłaby uchodzić za
alabastrową rzeźbę, oczy za dwa szmaragdy, usta zaś przypominały wielki rubin.
Eve wiedziała,  że gwiazdy telewizji przez pierwsze trzy lata poświęcają większość
dochodów na operacje plastyczne. Przypuszczała jednak, że jeśli to nie natura obdarzyła tę
kobietę tak olśniewającą urodą, to ona sama musiała poprawiać ją przez co najmniej pięć
lat. Jej gęste, złote włosy ściągnięte były do tyłu, by nie zasłaniać tej zjawiskowej twarzy.
Mówiła głębokim, zmysłowym głosem, który z pewnością doprowadzał jej wielbicieli do
szaleństwa.
- Pani prowadzi pewnie te plotkarskie programy, tak?
- Informacja społeczna. Larinda Mars. - Kobieta podała jej wypielęgnowaną  dłoń o
długich szczupłych palcach i szkarłatnych paznokciach. - Porucznik Dallas, prawda?
- Mars. Skądś znam to nazwisko.
- Powinna pani. - Jeśli Larinda poczuła się dotknięta faktem, że Eve nie rozpoznała jej od
razu, ukryła to za olśniewającym uśmiechem. - Od tygodni próbuję umówić się na wywiad
z panią i z pani fascynującym towarzyszem. Nie odpowiada pani na moje telefony.

214

- To jeden z moich paskudnych nawyków. Tak jak przekonanie, że moje życie osobiste
jest osobiste.
- Kiedy wiąże się pani z człowiekiem takim jak Roarke, pani życie osobiste staje się
publiczną własnością. - Mars przesunęła spojrzenie w dół i zatrzymała je na punkcie
między piersiami Eve. - No, no. Ładne świecidełko. Prezent od Roarke'a?
Eve stłumiła przekleństwo i zacisnęła dłoń na brylancie. Bawiła się nim, rozmyślając o
rozmowie z Morse'em, i zapomniała schować z powrotem pod koszulę.
- Szukam Morse'a.
- Mmm. - Larinda oszacowała już w myślach wielkość i wartość brylantu. Pomyślała, że
byłby to ciekawy dodatek do jej programu.
Policjantka nosi na szyi fortunę, prezent od kochanka miliardera. -Myślę, że mogłabym
pani pomóc. W zamian za drobną przysługę. Dziś wieczorem Roarke urządza małe
przyjęcie. - Zatrzepotała nieprawdopodobnie długimi, gęstymi rzęsami. - Zgubiłam gdzieś
zaproszenie.
- To sprawa Roarke'a. Proszę porozmawiać z nim.
- Och... - Doświadczona w tego rodzaju rozgrywkach, Larinda odchyliła głowę do tyłu. -
Więc to on pociąga za sznurki, tak? Cóż, mężczyzna przyzwyczajony do podejmowania
decyzji nie będzie pytał o zdanie swojej małej kobietki.
- Nie jestem niczyją małą kobietką- warknęła Eve, nim zdołała się powstrzymać. Potem
wzięła głęboki oddech i spojrzała z szacunkiem na zjawiskowo piękną twarz. - Ładny
strzał, Larindo.
- Owszem. Więc co z tym przyjęciem? Mogłabym oszczędzić pani sporo czasu, to duży
budynek. Morse może być wszędzie -dodała, gdy Eve znów zaczęła rozglądać się po
pokoju.
- Niech pani to udowodni, a wtedy porozmawiamy o zaproszeniu.
- Wyszedł pięć minut przed panią. - Nie odwracając głowy, Larinda sięgnęła do telełącza
i wyciszyła sygnał nadchodzącej transmisji. - Chyba bardzo gdzieś się spieszył, bo omal
mnie nie przewrócił. Nie wyglądał najlepiej, biedak.
Jadowity uśmiech Larindy sprawił, że Eve poczuła do niej jeszcze większą sympatię.
- Nie lubi go pani.
- To dupek - odparła Larinda swym melodyjnym głosem. -W tym biznesie panuje mocna
konkurencja, każdy musi dbać o swoje, ale Morse zatracił miarę. Idzie naprzód po trupach.
Próbował też zadrzeć ze mną, kiedy jeszcze pracowaliśmy razem.
- I jak sobie pani z tym poradziła? Larinda wzruszyła ramionami.
- Moja droga, takie płotki jak on łykam na śniadanie. Ale trzeba przyznać, że nie był taki
najgorszy, dobrze radził sobie w terenie, nieźle się prezentował. Uważał tylko, że jest zbyt
ważny, żeby zajmować się plotkami.

215

- Informacją społeczną - poprawiła ją Eve z lekkim uśmiechem.
- Słusznie. Tak czy inaczej, nie płakałam po nim, kiedy przeniósł się do wiadomości.
Zdaje się, że tutaj też nie ma zbyt wielu przyjaciół. Próbuje wygryźć Nadine.
- Co takiego? - W głowie Eve rozdzwonił się nagle sygnał ostrzegawczy.
- Chce zaczepić się tutaj na dłużej, sam. Zawsze, kiedy prowadzi program z Nadine, robi
jej jakieś  świństwo. Przerywa jej, dodaje kilka sekund do swojego czasu. Psuje jej
komputer. Nikt nie potrafił mu tego udowodnić, ale Morse to elektroniczny geniusz.
- Naprawdę?
- Wszyscy go tutaj nienawidzą - oświadczyła Larinda radośnie. - Prócz zarządu. Dyrektor
uważa, że Morse podnosi notowania i że jest urodzonym łowcą sensacji.
- Ciekawe - mruknęła Eve. - Dokąd poszedł?
- Nie zatrzymaliśmy się, żeby uciąć sobie pogawędkę, ale wyglądało na to, że jedzie do
domu. Naprawdę kiepsko wyglądał. Pewnie ciągle nie może otrząsnąć się po tym, co
przeżył tamtej nocy. Powinnam chyba bardziej mu współczuć, ale nie potrafię. Więc co z
tym zaproszeniem?
- Gdzie jest jego stanowisko?
Larinda westchnęła i wyszła zza swojego biurka, by zaprowadzić Eve do właściwego
miejsca. Dzięki temu Eve mogła przekonać się,  że jej ciało jest równie doskonałe jak
twarz.
- Muszę panią przestrzec, że i tak nic tam pani nie znajdzie -mówiła Larinda,
przeciskając się między rzędami biurek. -A dlaczego właściwie chciała go pani
widzieć? Czyżby coś przeskrobał? A może uchwalili wreszcie prawo zabraniające takim
dupkom jak on pokazywać się w telewizji?
- Chciałam z nim tylko porozmawiać. Dlaczego nic nie znajdę? Larinda zatrzymała się
przy stanowisku wciśniętym w róg sali.
Konsola ustawiona była tak, by siedzący za nią człowiek mógł obserwować bez przeszkód
całe pomieszczenie. Eve pomyślała, że to kolejne świadectwo paranoi Morse'a.
- On nigdy niczego nie zostawia, żadnych notatek, żadnych wiadomości. Nawet kiedy
wstaje, żeby podrapać się po tyłku, zamyka dokładnie komputer. Twierdzi, że ktoś ukradł
mu jakieś cenne materiały. Używa nawet wzmacniacza głosu,  żeby mógł prowadzić
rozmowy szeptem. Jakby wszyscy koniecznie chcieli usłyszeć, jakie to mądrości płyną z
jego złotych ust.
- Więc skąd pani wie, że używa tego wzmacniacza? Larinda uśmiechnęła się lekko.
- Słuszna uwaga, poruczniku. Jego konsola też jest zamknięta -dodała. - Dyskietki
zabezpieczone. - Spojrzała na Eve spod opuszczonych rzęs. - Jako detektyw powinna się
pani domyślić, skąd wiem o tym wszystkim. Więc co z tym zaproszeniem?

216

Eve zauważyła, że na stanowisku Morse'a panuje idealny porządek. Nie mogła sobie
wyobrazić, by ktoś, kto nagle zachorował i spieszył się do domu, zostawił za sobą tak
uporządkowane miejsce pracy.
- Czy Morse ma jakieś źródła w centrali policji?
- Pewnie tak, choć nie wyobrażam sobie, jak ktokolwiek może z nim współpracować.
- Mówi o tym, chwali się tym?
- Ba, według ewangelii Morse'a, ma najlepsze źródła we wszystkich zakątkach
wszechświata. - Głos Larindy nabrał przez chwilę drapieżnych tonów. - Ale nigdy nie był
szybszy od Nadine. Dopiero przy sprawie Towers, choć potem znowu musiał jej oddać ten
temat.
Serce Eve zaczęło bić w przyspieszonym tempie, coraz mocniej. Skinęła głową, odwróciła
się na pięcie i ruszyła do wyjścia.
- Hej!- zawołała za nią Larinda.- A co z wieczorem? Przysługa za przysługę, poruczniku.
- Żadnych kamer albo nawet nie przejdziesz przez bramę -ostrzegła ją Eve, nie zwalniając
kroku.

Ponieważ pamiętała jeszcze dobrze, co czuje ambitny policjant zmuszony do służby
mundurowej, Eve poprosiła, by przydzielono jej do pomocy Peabody.
- Na pewno cię pamięta. - Eve czekała z niecierpliwością, aż winda wjedzie na trzydzieste
trzecie piętro budynku, w którym mieszkał Morse. - On ma pamięć do twarzy. Nie mów
nic, dopóki nie zrobię odpowiedniego wstępu. Potem staraj się być bardzo oficjalna i
surowa.
- Jestem taka od urodzenia.
- Od czasu do czasu możesz bawić się bronią, jakbyś była... zniecierpliwiona.
Usta Peabody drgnęły lekko.
- Jakbym chciała jej użyć, ale nie mogę zrobić tego w obecności wyższego rangą
policjanta.
- Otóż to. - Eve wyszła z windy i skręciła na lewo. - Feeney ciągle zbiera informacje, nie
mam jeszcze dość materiału, żeby go dobrze przycisnąć. Poza tym mogę się mylić.
- Ale raczej wyklucza pani taką możliwość.
- Raczej tak. Choć myliłam się w przypadku Davida An-geliniego.
- Miała pani bardzo mocne poszlaki, a facet wyglądał na przesłuchaniu tak, jakby
naprawdę to zrobił. - Kiedy Eve spojrzała na nią pytająco, Peabody zaczerwieniła się
wdzięcznie. - Funkcjonariusze zaangażowani w daną sprawę mają prawo zapoznać się z
materiałami dotyczącymi tej sprawy.

217

- Znam regulamin, Peabody. - Chłodnym, oficjalnym tonem Eve zaanonsowała swe
przybycie do mikrofonu przy drzwiach. -Myślisz o odznace detektywa? - Zwróciła się do
Peabody, czekając na odpowiedź komputera.
Peabody wyprostowała ramiona.
- Tak jest.
Eve skinęła tylko głową, zapowiedziała się jeszcze raz i odczekała kolejną chwilę.
- Peabody, przejdź na drugi koniec korytarza, sprawdź, czy wyjście awaryjne jest
zabezpieczone.
- Słucham?
- Przejdź na koniec korytarza - powtórzyła Eve, patrząc w zdumione oczy Peabody. - To
rozkaz.
- Tak jest.
Kiedy tylko Peabody odwróciła się do niej plecami, Eve wyciągnęła swój uniwersalny
klucz elektroniczny i otworzyła zamek. Potem uchyliła lekko drzwi i schowała klucz, nim
Peabody zdążyła wrócić.
- Zabezpieczony, sir.
- Dobrze. Zdaje się, że nikogo nie ma w domu... Spójrz, Peabody, drzwi nie są
zabezpieczone.
Peabody popatrzyła na drzwi, potem znów na Eve, wreszcie wydęła usta i oświadczyła
poważnym tonem:
- To dość niezwykła sytuacja. Być może miało tutaj miejsce włamanie, poruczniku. Pan
Morse może być w niebezpieczeństwie.
- Słuszna uwaga, Peabody. Musimy to nagrać i umieścić w raporcie. -Kiedy Peabody
uruchamiała dyktafon, Eve otworzyła drzwi i wyciągnęła broń. - Panie Morse? Mówi
porucznik Dallas z policji Nowego Jorku. Wejście do pańskiego mieszkania jest
niezabezpieczone. Podejrzewamy włamanie i wchodzimy na teren pańskiej posiadłości. -
Eve weszła do środka, nakazując Peabody gestem, by ta została przy drzwiach.
Wśliznęła się do sypialni, sprawdziła szafy i obejrzała sobie centrum komunikacyjne,
które zajmowało więcej miejsca niż samo łóżko.
- Żadnych śladów włamywacza - oświadczyła, powróciwszy do Peabody,

potem

przeszła do kuchni. - Gdzie odleciał ten nasz ptaszek? - zastanawiała się głośno.
Wyciągnęła komunikator i zadzwoniła do Feeneya. - Powiedz mi o wszystkim, co wy-
grzebałeś do tej pory. Weszłam do jego mieszkania, lecz jego tu nie ma.
- Jestem dopiero w połowie, ale na pewno spodoba ci się to, co znalazłem. Najpierw ta
wymazana część, a musiałem się przy tym nieźle napracować, moja droga. CJ. w wieku
dziesięciu lat miał kłopoty z instruktorką nauk społecznych. Nie dała mu najlepszej oceny.
- To suka.

218

- Najwyraźniej tak samo myślał mały Morse. Włamał się do jej domu, zniszczył jej
meble. I zabił jej pieska.
- Jezu, zabił jej psa?
- Poderżnął mu gardło. Od ucha do ucha. Skończyło się na przymusowej terapii, nadzorze
kuratora i pracach społecznych.
- Nieźle. - Eve czuła, jak wszystkie elementy układają się w jedną całość. - Mów dalej.
- Do usług. Nasz ulubieniec jeździ nowiutkim coupe, model Rocket.
- Niech cię Bóg błogosławi, Feeney.
- To nie wszystko - kontynuował Feeney, mile połechtany. -Jak wiesz, zaczynał karierę w
małej stacji telewizyjnej w swoim rodzinnym mieście. Najpierw był tylko asystentem, ale
miał większe ambicje. Odszedł, kiedy nie udało mu się zdobyć posady reportera.
Uprzedziła go kobieta.
- Nie przerywaj. Chyba cię kocham.
- Wszystkie ślicznotki mnie kochają. To zasługa mojej olśniewającej urody. W następnej
stacji występował już na antenie, ale tylko w weekendy, kiedy trzeba było kogoś zastąpić.
Odszedł z wielkim hałasem, twierdził,  że jest dyskryminowany. Doborem personelu
zajmowała się kobieta.
- Coraz lepiej.
- Najlepsze przed nami. Stacja w Kalifornii, do której przeniósł się po tej historii z
dyskryminacją. Szło mu tam całkiem nieźle, piął się do góry, prowadził południowe
wydanie wiadomości. Nie sam.
- Z kobietą?
- Tak jest, ale to dopiero przygrywka. Poczekaj na resztę. Śliczna dziewczyna z prognozy
pogody. Tak bardzo podobała się szefom stacji i telewidzom, że zaczęła prowadzić nie
tylko prognozę, ale i część dziennika. Notowania stacji szły w górę, dziewczyna radziła
sobie coraz lepiej. Morse znów się zwolnił, powiedział,  że nie będzie pracował z
amatorami. To było tuż przed tym, jak ślicznotka rozpoczęła prawdziwą karierę, dostała
główną rolę w serialu komediowym. Zgadniesz, kto to?
Eve zamknęła oczy.
- Powiedz mi, że Yvonne Metcalf.
- Brawa dla pani porucznik. Metcalf wspominała kilka razy w swoim notatniku o
spotkaniach z Drętwym Dupkiem. Jestem pewien, że nasz ulubieniec odnalazł  ją w
Nowym Jorku. Dziwne, że nie wspominał na antenie o tej starej przyjaźni. Miałby jeszcze
lepsze notowania.
- Naprawdę cię kochani, Feeney, do szaleństwa. Pocałuję tę twoją brzydką buzię.
- Hej, to prawdziwie męska twarz. Tak mówi moja żona.

219

- Jasne, słusznie. Muszę jak najszybciej dostać nakaz rewizji, Feeney, a ty musisz
przyjechać tutaj i dostać się do komputera Morse'a.
- Poprosiłem już o ten nakaz. Za chwilę powinienem go dostać. A potem jadę do ciebie.

Wszystko toczyło się po jej myśli. Nie minęło nawet pół godziny, a Feeney stawił się w
mieszkaniu Morse'a z nakazem rewizji w ręce. Eve naprawdę go pocałowała i to z taką
czułością, że Feeney spłonął siarczystym rumieńcem.
- Zamknij drzwi, Peabody, a potem zajmij się salonem. Nie musisz dbać o porządek.
Eve przeszła do sypialni tuż za Feeneyem. Ten zacierał już ręce.
- To piękny system - mruczał. - Cokolwiek by mówić, facet zna się na rzeczy. Z
przyjemnością dobiorę się do tego cacka. - Usiadł za komputerem, podczas gdy Eve
zaczęła przeglądać szuflady.
- Obsesyjnie modny - skomentowała. - Nie ma tu nic, co wyglądałoby na znoszone albo
przesadnie drogie.
- Wszystkie pieniądze wkłada w te zabawki. - Feeney pochylał się nad komputerem. -
Facet szanuje swój sprzęt i jest ostrożny. Wszędzie pełno kodów i zabezpieczeń. Jezu, ma
system autodestrukcji.
- Co? - Eve podniosła głowę znad szuflad. - Na domowym komputerze?
- Na to wygląda. - Feeney wyprostował się powoli. - Jeśli nie użyję właściwego kodu,
wszystkie dane zostaną zniszczone. Założę się, że jest też zaprogramowany na jego głos.
Nie pójdzie mi z tym łatwo, Dallas. Będę musiał sprowadzić tu trochę sprzętu, a to potrwa.
- On uciekł. Jestem tego pewna. Wiedział, że go ścigamy. Pytanie tylko skąd. - Eve
zastanawiała się, czy Morse ma jakiegoś informatora w centrali, czy też zakradł się do
policyjnej sieci komputerowej. - Sprowadź tutaj swoich najlepszych ludzi. Ty zajmiesz się
komputerem w stacji. Tam widziano go po raz ostatni.
- To będzie długa noc.
- Poruczniku. - W drzwiach sypialni stała Peabody. Jej twarz nie wyrażała żadnych uczuć,
ale oczy wręcz płonęły z podniecenia. - Myślę, że powinna pani to zobaczyć.
Razem przeszły do salonu, gdzie Peabody wskazała na wielką, puchatą sofę.
- Przeglądałam po kolei wszystkie meble. Pewnie bym tego nie zauważyła, gdyby mój
tato nie zajmował się podobnymi rzeczami. Zawsze montował w meblach różne skrytki i
tajne szuflady. Chowaliśmy tam różne drobiazgi, bawiliśmy się w ukryte skarby.
Zaintrygowała mnie ta gałka na dole. Wygląda jak zwykła ozdoba, imitacja starych
uchwytów. - Peabody podeszła bliżej i wskazała palcem na drewnianą gałkę.
Eve czuła, jak skóra cierpnie jej na plecach.

220

- Ukryty skarb - powiedziała Peabody lekko drżącym głosem. Serce Eve zabiło mocniej,
omal nie wyskoczyło jej z piersi. Na dnie długiej wąskiej szuflady, która wysunęła się
spod sofy, leżała fioletowa parasolka i czerwono-biały but na obcasie.
- Mamy go. - Eve odwróciła się do Peabody, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu. -
Peabody, uczyniłaś właśnie ogromny krok w stronę odznaki detektywa.

Mój człowiek mówi, że go prześladujesz. Eve skrzywiła się lekko, kiedy Feeney zgromił
ją spojrzeniem z ekranu komunikatora.
- Pytam go tylko o postępy. - Eve odsunęła się od techników, którzy przeszukiwali
mieszkanie Morse'a. Wszędzie płonęły światła. Za oknem zapadał już zmierzch.
- I przeszkadzasz mu w pracy. Dallas, mówiłem ci, że to musi trochę potrwać. Morse jest
świetnym informatykiem. Zna wszystkie sztuczki.
- On to na pewno zapisał, Feeney. Jak swoje komentarze do telewizji. Moglibyśmy
dowiedzieć się, gdzie przetrzymuje Nadine.
- Doskonale cię rozumiem, ale patrząc na ręce mojemu człowiekowi, nie przyspieszysz
tego ani o sekundę. Daj nam trochę oddechu, na miłość boską. Nie masz dzisiaj jakiegoś
przyjęcia?
- Co? Och, do diabła... - zgrzytnęła zębami.
- Wracaj do domu, przebierz się i daj nam spokój.
- Nie będę stroić się jak jakaś idiotka i popijać szampana, kiedy on wciąż jest na
wolności.
- Będzie tam bez względu na to, w co się ubierzesz. Posłuchaj, szuka go całe miasto. Jego
mieszkanie jest pod stałym nadzorem, tak samo zresztą jak stacja. W niczym mi tutaj nie
pomożesz. To wyłącznie moja działka.
- Możesz...
- Możesz wszystko opóźnić, zawracając mi ciągle głowę -warknął. -Jedź do domu, Dallas.
Gdy tylko coś znajdę, cokolwiek, natychmiast do ciebie zadzwonię.
- Mamy go, Feeney. Wiemy kto, wiemy dlaczego.
- Pozwól mi dowiedzieć się jeszcze gdzie. Jeśli Nadine Furst nadal żyje, liczy się każda
minuta.
Eve myślała o tym samym. Chciała się spierać z Feeneyem, ale zabrakło jej argumentów.
- Dobra, pojadę, ale...
- Nie dzwoń do mnie - przerwał jej Feeney. - Ja zadzwonię do ciebie. - Zakończył
transmisję, nim zdążyła go przekląć.

Eve próbowała zrozumieć relacje międzyludzkie, docenić wagę kompromisu, zachować
równowagę pomiędzy uczuciem i obowiązkami. To, co łączyło ją z Roarkiem, było wciąż

221

zbyt nowe, uciskało ją lekko niczym nowy but, który jest jednak na tyle piękny, że warto
poczekać, aż dostosuje się do kształtu stopy.
Wpadła więc zdyszana do sypialni, w której Roarke przygotowywał się  właśnie do
przyjęcia, i natychmiast przeszła do ataku.
- Tylko nie mów mi nic o spóźnieniu. Summerset już się tym zajął. - Zerwała kaburę i
rzuciła ją na krzesło. Roarke spokojnie zapiął złote spinki przy mankietach.
- Nie odpowiadasz przed Summersetem. - Spojrzał na nią i uniósł lekko brwi, kiedy
ściągnęła koszulę. - Ani przede mną.
- Posłuchaj, miałam dużo pracy. - Naga od pasa w górę, opadła na krzesło, by ściągnąć
buty. - Powiedziałam,  że tutaj będę, i jestem. Wiem, że goście  zaczną  się schodzić za
dziesięć minut. -Rzuciła butem o podłogę, kiedy przypomniała sobie uszczypliwe uwagi
Summerseta. - Będę gotowa. Nie potrzebuję kilku godzin, żeby włożyć suknię i zrobić
delikatny makijaż.
Pozbywszy się butów, wypchnęła do góry biodra i ściągnęła dżinsy. Jeszcze nie opadły na
podłogę, gdy Eve biegła już do łazienki. Roarke uśmiechnął się pod nosem i podążył za
nią.
- Nie musisz się tak spieszyć, Eve. To przyjęcie, a nie międzynarodowa konferencja.
- Powiedziałam,  że będę gotowa. - Eve stała już pod prysznicem i wcierała we włosy
gęsty zielony płyn. - I będę gotowa.
- Dobrze, ale nikt się nie obrazi, jeśli przyjdziesz na dół za dwadzieścia czy trzydzieści
minut. Myślisz, że będę się na ciebie złościł, bo masz inne życie?
Eve otarła piekące oczy i próbowała dojrzeć twarz Roarke'a poprzez kłęby pary i pianę.
- Może.
- Więc czeka cię rozczarowanie. Jeśli dobrze pamiętasz, poznałem cię właśnie poprzez
to drugie życie. Ja zresztą także mam sporo innych zobowiązań. - Obserwował, jak Eve
spłukuje włosy. Lubił patrzeć, jak odchyla do tyłu głowę, jak woda i mydło spływają po
jej gładkiej skórze. - Nie próbuję zamknąć cię w więzieniu. Próbuję z tobą żyć.
Eve odgarnęła z oczu mokre włosy, kiedy Roarke otworzył jej drzwi do suszarki. Eve
ruszyła w jej stronę, obróciła się na pięcie i nieoczekiwanie pochwyciła twarz Roarke'a i
złożyła na niej entuzjastyczny pocałunek.
- To nie może być  łatwe - powiedziała, wchodząc do suszarki. Po chwili strumienie
ciepłego, suchego powietrza opływały jej ciało. - Często sama nie mogę ze sobą
wytrzymać. Czasami zastanawiam się, dlaczego mi po prostu nie przyłożysz, kiedy cię tak
atakuję bez powodu.
- Myślałem już o tym, ale zwykle jesteś uzbrojona. Sucha i pachnąca, Eve podeszła do
niego powoli.
- Teraz nie jestem.

222

Roarke pochwycił ją wpół i przesunął dłonią po jej kształtnych, twardych pośladkach.
- Kiedy jesteś naga, myślę o czymś innym.
- Tak? - Zarzuciła mu ręce na szyję i podniosła się na palce, by patrzeć mu prosto w oczy.
- O czym na przykład?
Roarke z żalem, lecz stanowczo, odsunął ją od siebie na długość ramion.
- Może powiesz mi, dlaczego jesteś taka podekscytowana?
- Może dlatego, że lubię, kiedy jesteś taki elegancki. - Odsunęła się od niego i sięgnęła po
szlafrok. - A może na myśl o tym, że przez następnych kilka godzin będę chodzić w
butach, od których cholernie bolą mnie stopy.
Zerknęła do lustra i pomyślała, że powinna chyba nałożyć trochę tego świństwa, które
zawsze wciskała jej Mavis. Pochyliła się niżej, ustawiła we właściwej pozycji aparat do
malowania i przedłużania rzęs i zamknęła go na lewym oku.
- A może dlatego - mówiła dalej, zdejmując aparat i oglądając efekty jego działania - że
niejaka Peabody znalazła ukryty skarb.
- Brawa dla Peabody. Co to za ukryty skarb?
Eve poradziła sobie z prawym okiem i zamrugała na próbę.
- Jeden parasol i jeden but.
- Masz go? - Roarke uścisnął jej ramiona i pocałował ją w kark. - Gratulacje.
- Prawie go mam - poprawiła. Próbowała sobie przypomnieć, czym powinna się zająć w
następnej kolejności, i wybrała szminkę. Mavis zachwalała jej zawsze korzyści płynące z
farbowania ust, ale Eve nie chciała decydować się na zabieg, który zmieniłby jej wygląd
na kilka tygodni. - Mamy dowody. Technicy znaleźli jego odciski palców na tych
przedmiotach. Na parasolu tylko jego i ofiary. Na bucie są jeszcze jakieś inne, ale to
pewnie sprzedawca albo inni klienci. To zupełnie nowe buty, kupiła je tego samego dnia i
założyła po raz pierwszy.
Eve przeszła do sypialni. Przypomniała sobie o perfumowanym kremie, który Roarke
przywiózł jej z Paryża, i ściągnęła szlafrok, by wsmarować go w ciało.
- Problem w tym, że jeszcze go nie złapaliśmy. Dowiedział się jakoś, że depczemy mu po
piętach, i uciekł. Feeney pracuje teraz nad jego sprzętem, może znajdzie jakieś informacje,
które nas do niego doprowadzą. Zarządziliśmy obławę, ale mógł już uciec z miasta. Nie
wiem, czy w ogóle bym tutaj przyszła, ale Feeney po prostu mnie wyrzucił. Powiedział, że
prześladuję jego ludzi.
Otworzyła szafę, gdzie czekała już przygotowana przez Roarke'a suknia. Eve wyjęła ten
niewielki skrawek materiału i przyglądała mu się z niedowierzaniem. Suknia miała co
prawda długie rękawy, ale także głęboko wycięty dekolt i spódnicę na tyle krótką, na ile
pozwalały granice dobrego smaku.
- Mam coś pod tym nosić?

223

Roarke sięgnął do szuflady i wyciągnął stamtąd maleńki trójkącik dopasowany barwą do
sukni.
- To powinno wystarczyć.
Eve pochwyciła ów drobiazg, który od biedy mogłaby nazwać majteczkami, i szybko
wciągnęła na siebie.
- Boże - jęknęła, przejrzawszy się w lustrze. - A właściwie czemu nie?
Ponieważ nie miała już czasu na spory, zaczęła wkładać sukienkę.
- Uwielbiam patrzyć, jak się ubierasz, ale w tej chwili jestem nieco rozproszony.
- Wiem, wiem. Idź na dół. Zaraz tam dojdę.
- Nie, Eve. Kto?
- Kto? - Włożyła dłonie w rękawy. - Nie powiedziałam ci jeszcze?
- Nie - odrzekł Roarke z godną podziwu cierpliwością. - Nie powiedziałaś.
- Morse. - Eve zanurkowała do szafy po buty.
- Żartujesz.
- CJ. Morse. - Trzymała buty tak, jakby to była broń. Jej oczy pociemniały nagle, nabrały
groźnego wyrazu. - A kiedy już dopadnę tego skurwiela, będzie miał więcej czasu
antenowego, niż kiedykolwiek marzył, a...
Melodyjny sygnał interkomu przerwał jej w pół zdania. Z głośnika odezwał się głos
zniecierpliwionego wyraźnie Summerseta:
- Przybywają pierwsi goście, sir.
- Dobrze. Morse? - spytał jeszcze raz Roarke, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszy.
- Tak jest. Opowiem ci o wszystkim na dole. - Przeczesała dłonią włosy. - Mówiłam ci, że
będę gotowa. Och, jeszcze jedno. - Ujęła jego dłoń, kiedy wyszli oboje z pokoju. -
Chciałabym, żebyś wpuścił dodatkowego gościa. Niejaką Larindę Mars.

224

Eve nie musiała długo myśleć, by dojść do wniosku, że ostatnie etapy śledztwa spędzała
zazwyczaj w znacznie gorszych warunkach. Atmosfera przyjęcia w niczym nie
przypominała tej, jaka panuje w zatłoczonej centrali policji, a jedzenie serwowane przez
prawdziwych kucharzy zasadniczo różniło się od tego, które można było dostać w
policyjnej stołówce.
Roarke podejmował gości w wielkiej, bogato iluminowanej sali przykrytej szklaną kopułą,
wykładanej drewnem i lustrami. Długie stoły, ustawione wzdłuż półokrągłych  ścian,
uginały się niemal pod ciężarem jedzenia. Były tam kolorowe, maleńkie jajka z hodowli
gołębi liliputów na Księżycu, delikatne różowe krewetki z Morza Japońskiego, dziesiątki
gatunków sera, które wręcz rozpływały się w ustach, różnego rodzaju ciasta i kremy,
wielkie hałdy kawioru na lodzie, różnorodność  świeżych owoców pokrytych cienką
warstwą cukru i lodu.
Po drugiej stronie sali stały stoły z ciepłymi daniami, okryte kłębami wonnej pary. W
wydzielonej części pomieszczenia serwowano dania dla wegetarian, w innej dla
mięsożerców.
Roarke wolał brzmienie prawdziwych instrumentów od najlepszego nawet sprzętu, dlatego
też na tarasie przed salą zespól muzyków wykonywał spokojne ciche melodie sprzyjające
konwersacji. W miarę upływu czasu muzyka miała oczywiście nabrać innego charakteru,
by zachęcać do tańca.
Wśród tłumu gości wystrojonych w eleganckie i kosztowne stroje lawirowali kelnerzy z
tacami zastawionymi kieliszkami szampana.
- Cudownie. - Mavis nadgryzła czarnego grzyba. Ubrana była dość konserwatywnie jak
na swój gust, co znaczyło, że większa część jej ciała była osłonięta, a włosy nie porażały
swą barwą. Czego nie dało się powiedzieć o jej tęczówkach. - Nie mogę uwierzyć,  że
Roarke mnie tutaj zaprosił.
- Jesteś moją przyjaciółką.
- Hej, myślisz, że później, kiedy już wszyscy się wyluzują, będę mogła zaśpiewać?
Eve ogarnęła spojrzeniem tłum dystyngowanych gości, blask prawdziwego złota i
prawdziwych klejnotów, i uśmiechnęła się pod nosem.
- Świetny pomysł.
- Super - ucieszyła się Mavis i uścisnęła dłoń Eve. - Pójdę pogadać z zespołem, przekonać
ich do siebie.
- Poruczniku.
Eve odwróciła się od Mavis i ujrzała szefa Tibble'a.
- Sir.

225

- Wygląda pani dzisiaj... nieprofesjonalnie. - Kiedy Eve spojrzała nań ze skruchą, Tibble
roześmiał się głośno. - To miał być komplement. Roarke bardzo się dzisiaj postarał.
- To prawda. Ale też i cel jest szczytny - odparła Eve, choć nie pamiętała dobrze, co jest
właściwie tym szczytnym celem.
- Bez wątpienia. Moja żona bardzo się w to zaangażowała. -Tibble wziął kieliszek od
przechodzącego obok kelnera i pociągnął łyk. - Żałuję tylko, że te cholerne garnitury
nigdy nie wychodzą z mody. - Wolną ręką poluzował krawat.
Eve uśmiechnęła się mimowolnie.
- Powinien pan się cieszyć, że nie musi nosić butów na wysokim obcasie.
- Tak, trzeba się sporo nacierpieć, żeby nie wypaść z mody.
- Wolałabym raczej czuć się swobodnie i wygodnie. - Eve nie powtórzyła jednak gestu
swojego szefa i nie próbowała ściągnąć sukienki.
- Cóż.... - Tibble wziął ją pod rękę i odprowadził na bok, za rozłoży sta palmę. - Skoro już
wymieniliśmy obowiązkowe uprzejmości, mogę pani powiedzieć, że świetnie poradziła
sobie pani z tą sprawą.
- No, nie całkiem. Niepotrzebnie męczyłam Angeliniego.
- To nie była pani wina, chłopak sam się o to prosił. Ale potem wróciła pani do początku i
znalazła ślady, które inni pominęli.
- To był czysty przypadek. Gdybym nie spotkała tej narkomanki... Po prostu szczęście.
- Szczęście też się liczy. Podobnie jak konsekwencja i dbałość o szczegóły. Dopadła go
pani, Dallas.
- Jeszcze nie.
- Nie ucieknie daleko. Pomoże nam jego chora ambicja. Jego twarz jest wszystkim znana.
Eve także na to liczyła.
- Sir, chciałabym powiedzieć, że bardzo przydała mi się pomoc Peabody. Ta policjantka
ma dobre oko i świetny instynkt.
- Wspomniała pani o tym w raporcie. Nie zapomnę tego nazwiska, może pani być pewna.
- Kiedy spojrzał na zegarek, zrozumiała, że jest równie niespokojny jak ona. - Obiecałem
Feeneyowi butelkę irlandzkiej whisky, jeśli rozpracuje to przed północą.
- To nasza jedyna nadzieja. - Eve nie musiała przypominać szefowi, że nie znaleźli w
mieszkaniu Morse'a broni. On już to wiedział.
Kiedy dostrzegła przy wejściu do sali Marca Angeliniego, zesztywniała nagle.
- Pan wybaczy, szefie. Muszę z kimś porozmawiać. Tibble położył dłoń na jej ramieniu.
- To nie jest konieczne, Dallas.
- Owszem, jest.
Wiedziała dokładnie, kiedy ją zauważył. Podobnie jak ona wyprostował się i uniósł głowę.
Złożywszy dłonie za plecami, czekał na nią.

226

- Panie Angelini.
- O, porucznik Dallas.
- Żałuję, że sprawiłam panu i pana rodzinie tyle kłopotów podczas śledztwa.
- Doprawdy? - Angelini zmierzył  ją chłodnym spojrzeniem. -Żałuje pani, że oskarżyła
mojego syna o morderstwo, upokorzyła go, pogłębiła rozpacz, która wydawała się
niemożliwa do pogłębienia, wsadziła go do więzienia tylko dlatego, że był  świadkiem
zbrodni?
Mogła się bez trudu usprawiedliwić, wytłumaczyć swoje postępowanie. Mogła
przypomnieć mu, że jego syn nie tylko był na miejscu zbrodni, ale uciekł stamtąd, dbając
tylko o swoje bezpieczeństwo, a potem usiłował jeszcze przekupić policjanta na służbie.
- Przykro mi, że przysporzyłam pańskiej rodzinie tylu przykrych przeżyć.
- Wątpię, czy rozumie pani znaczenie tych słów. I sądzę, że gdyby nie poświęcała pani
tyle czasu na przyjemności, byłaby pani w stanie złapać prawdziwego mordercę. Wiem
dobrze, kim pani jest. Oportunistką, karierowiczką, medialną dziwką.
- Marco. - Roarke położył dłoń na ramieniu Eve i stanął za jej plecami.
- Nie. - Eve zesztywniała pod jego dotykiem. - Nie broń mnie. Pozwól mu dokończyć.
- Nie mogę. Marco, gotów jestem przyjąć twój stan emocjonalny za powód, dla którego
napadłeś na Eve w jej własnym domu. Widzę,  że nie chcesz zostać tutaj dłużej - dodał
tonem, który świadczył,  że nie zamierza niczego usprawiedliwiać. - Odprowadzę cię do
wyjścia.
- Znam drogę. - Angelini przeszył Eve nienawistnym spojrzeniem. - Roarke, zakończymy
naszą współpracę najszybciej, jak się da. Nie ufam już twoim sądom.
Eve zacisnęła dłonie w pięści. Drżała z wściekłości, kiedy Angelini odwrócił się na pięcie
i ruszył do wyjścia.
- Dlaczego to zrobiłeś? Poradziłabym sobie.
- Poradziłabyś - zgodził się Roarke i odwrócił ją do siebie. -Ale to była sprawa osobista.
Nikt, absolutnie nikt nie może w tym domu traktować cię w taki sposób.
Eve próbowała zbyć to wzruszeniem ramion.
- Summerset może.
Roarke uśmiechnął się i ucałował ją delikatnie.
- Summerset stanowi wyjątek dla powodów, o których wolałbym nie mówić. - Pogłaskał
jej zmarszczone gniewnie czoło.
- No dobra. Zdaje się, że nie będę wymieniać z Angelinimi kartek świątecznych.
- Nauczymy się jakoś z tym żyć. Może kieliszek szampana?
- Za momencik. Muszę trochę ochłonąć. - Dotknęła jego twarzy. Zauważyła,  że coraz
łatwiej przychodzą jej takie gesty w obecności innych ludzi. - Chyba powinnam ci
powiedzieć, że Mars ma w torebce dyktafon.

227

Roarke mrugnął do niej figlarnie.
- Miała. Po tym, jak spotkaliśmy się przy stole z wegetariańskim jedzeniem, jest już u
mnie w kieszeni.
- Bardzo sprytnie. Nie wspominałeś, że jesteś też kieszonkowcem.
- Nigdy nie pytałaś.
- Przypomnij mi, bym zadawała ci więcej pytań. Zaraz wracam. Eve skierowała się do
wyjścia. Chciała odpocząć na chwilę od tłumu i zadzwonić do Feeneya, choć wiedziała, że
ten będzie się tylko wściekał, kiedy przeszkodzi mu w pracy.
Miał jeszcze godzinę, jeśli chciał wygrać swoją butelkę whisky. Pomyślała, że powinna
mu o tym przypomnieć. Stanęła właśnie przed drzwiami biblioteki, by wystukać kod na
zamku, kiedy z ciemności za jej plecami wychynął Summerset.
- Poruczniku, telefon do pani. Rozmówca twierdzi, że to pilna sprawa.
- Feeney?
- Nie zechciał podać nazwiska - odparł wyniośle Summerset.
- Odbiorę tutaj. - Eve z satysfakcją zamknęła drzwi tuż przed nosem służącego. - Światło
- rozkazała.
Niemal przywykła już do długich rzędów książek oprawionych w skórę, wielkich tomów o
pożółkłych kartkach. Tym razem nie poświęciła im nawet spojrzenia, lecz natychmiast
podeszła do telełącza.
Uruchomiła je i zamarła.
- Niespodzianka. - Morse uśmiechnął się do niej. - Jestem pewien, że się mnie nie
spodziewałaś. Wystrojona na przyjęcie, jak widzę. Nieźle, naprawdę nieźle.
- Szukałam cię, C.J.
- O tak, wiem. Szukałaś wielu rzeczy. Wiem, że to się nagrywa, ale teraz to już mało
istotne. Słuchaj mnie uważnie i zachowaj to tylko dla siebie, bo zacznę krajać kawałeczek
po kawałeczku twoją przyjaciółkę. Nadine, przywitaj się z Dallas.
Sięgnął do tyłu i na ekranie pojawiła się twarz Nadine. Eve, która wiele już razy widziała
przerażenie graniczące z histerią, mogła je ujrzeć raz jeszcze.
- Zrobił ci coś, Nadine?
- Ja... - Jęknęła, kiedy Morse szarpnął ją za włosy, odchylił jej głowę do tyłu i przyłożył
do gardła długie, wąskie ostrze.
- No, powiedz jej, że byłem dla ciebie milutki. Powiedz jej! -Przesunął płazem ostrza po
jej szyi. - Ty, suko!
- Nic mi nie jest. Wszystko dobrze. - Zamknęła powieki, spod których wypłynęły dwie
wielkie łzy. - Przepraszam.
- Ona przeprasza. - Morse wydaj usta i przycisnął policzek do twarzy Nadine, tak że teraz
oboje byli widoczni na ekranie. -Przeprasza, że tak bardzo chciała być najlepszą dziwką w

228

mieście, że uciekła waszemu człowiekowi i trafiła prosto w moje stęsknione ramiona. Nie
mam racji, Nadine?
- Tak, masz.
- A teraz ja ciebie zabiję, ale nie tak szybko jak tamte. Będę to robił powoli, po odrobinie,
chyba że pani porucznik zrobi wszystko, co jej każę. Zgadza się, Nadine? No, powiedz jej
to.
- On mnie zabije. - Nadine zacisnęła usta, ale nic nie mogło ukryć drżenia warg. - On
mnie zabije, Dallas.
- Zgadza się. Chyba nie chcesz, żeby ona zginęła, co, Dallas? To przez ciebie umarła
Louise, przez ciebie i przez Nadine. Nie zasługiwała na to. Znała swoje miejsce. Nie
próbowała być najlepszą dziwką. To przez ciebie umarła. Chyba nie chcesz, żeby to się
powtórzyło.
Nadal trzymał nóż przy gardle Nadine. Eve widziała, że jego dłoń lekko drży.
- Czego chcesz, Morse? - Przypominając sobie portret psychologiczny sporządzony przez
Mirę, próbowała ostrożnie kierować szaleńcem. - Ty tutaj rządzisz. Ty pociągasz teraz za
sznurki.
- Zgadza się. - Morse rozpromienił się w uśmiechu. - Jak cholera. Widzisz teraz na
ekranie moją pozycję. Jestem w cichym, przyjemnym zakątku Greenpeace Park, gdzie nikt
nie będzie nam przeszkadzał. Ci sympatyczni obrońcy przyrody zasadzili tutaj wszystkie
te drzewa. To naprawdę cudowne miejsce. Oczywiście, nikt nie przychodzi tutaj po
zmroku. Chyba że jest na tyle sprytny, żeby obejść elektroniczne zabezpieczenia, które
mają stąd odstraszyć  włóczęgów i narkomanów. Masz dokładnie sześć minut, żeby tu
dojechać. Wtedy porozmawiamy o szczegółach.
- Sześć minut. Nie wiem, czy zdążę, nawet przy maksymalnej prędkości. Jeśli trafię na
korki...
- Więc je omijaj - warknął. - Dokładnie sześć minut od zakończenia transmisji. Dallas,
dziesięć sekund spóźnienia, dziesięć sekund, które spróbujesz wykorzystać na wezwanie
pomocy, i zaczynam rozcinać Nadine. Przyjedziesz sama. Jeśli wyczuję jakiegoś innego
glinę, koniec z Nadine. Chcesz, żeby ona przyjechała sama, prawda, Nadine? - By
pokazać,  że nie rzuca słów na wiatr, odwrócił ostrze i naciął delikatnie skórę na szyi
Nadine. Czerwona strużka krwi pociekła w dół.
- Proszę. - Próbowała odsunąć głowę od noża. - Proszę.
- Jeśli skaleczysz ją jeszcze raz, to nie będę się z tobą układać.
- Będziesz, będziesz. Sześć minut. Od teraz.
Obraz na ekranie wygasł. Eve zastygła z palcem wzniesionym nad włącznikiem. Myślała o
dziesiątkach policjantów, którzy mogliby otoczyć park w ciągu kilku minut. Myślała o
przeciekach, elektronicznych przeciekach.

229

I o krwi spływającej powoli po szyi Nadine.
Przebiegła przez pokój i uderzyła w guzik przyzywający windę. Potrzebowała broni.

C.J. Morse nigdy nie bawił się lepiej. Zaczynał żałować, że tak szybko zabił poprzednie
ofiary. Nie wiedział dotąd, ile przyjemności może mu sprawić wzbudzanie panicznego
strachu, obserwowanie ludzkiego cierpienia.
Widział to wszystko w oczach Nadine Furst, w jej nienaturalnie rozszerzonych źrenicach,
które niemal zupełnie przesłoniły tęczówkę. Z radością myślał o tym, że Nadine dosłownie
umiera ze strachu.
Nie mógł jej jeszcze raz zranić. Och, chciałby, i starał się pokazywać jej nóż tak często, by
ani na moment nie przestała o tym myśleć. Ale obawiał się trochę tej cholernej policjantki.
Oczywiście, poradzi sobie z nią, bez wątpienia. Poradzi sobie w jedyny sposób zrozumiały
dla takich dziwek jak ona. Zabije ją. Ale powoli, nie tak jak poprzednie. Próbowała go
wykiwać, a takiej obrazy nie mógł jej darować.
Kobiety zawsze próbowały nim kierować, zawsze wchodziły mu w drogę, kiedy był już
blisko szczytu. Doświadczał tego przez całe  życie. Przez całe to cholerne życie,
poczynając od tej przemądrzałej suki, jego matki.

Nie dałeś z siebie wszystkiego, C.J. Popracuj trochę  głową, na miłość boską. Nie
zdobędziesz niczego urodą ani czarem osobistym. Nie masz ani jednego, ani drugiego.
Spodziewałam się po tobie czegoś więcej. Jeśli nie będziesz najlepszy, będziesz niczym.

Skorzystał z tej rady, prawda? Uśmiechając się do siebie, zaczął  głaskać  włosy
roztrzęsionej Nadine. Myślał o matce przez lata, odgrywając rolę dobrego, oddanego syna.
A nocami marzył o jej śmierci. Wyobrażał sobie, jak ją zabije, w słodkich snach widział,
jak na zawsze zamyka jej usta, ucisza ten surowy, nieprzejednany głos.
- I zrobiłem to - powiedział głośno, przykładając czubek noża do gardła Nadine. - To było
takie proste. Siedziała sama w tym wielkim, ważnym domu, zajęta swoimi ważnymi
sprawami. Poszedłem prosto do niej. “C.J. - powiedziała - co ty tutaj robisz? Tylko nie
mów mi, że znowu straciłeś pracę. Do niczego w życiu nie dojdziesz, jeśli nie skupisz się
wreszcie na jednym celu". A ja uśmiechnąłem się tylko do niej i powiedziałem. “Zamknij
się, stara, zamknij wreszcie tę cholerną  gębę". I poderżnąłem jej gardło. - By to
zademonstrować, przeciągnął ostrzem po szyi Nadine, delikatnie, ledwie drapiąc jej skórę.
- Krztusiła się i charczała, i zamknęła wreszcie tę cholerną  gębę. Ale wiesz, Nadine,
nauczyłem się czegoś od tej starej suki. Znalazłem wreszcie cel. Potrzebowałem tego celu.
I postanowiłem, że uwolnię świat od pyskatych, bezczelnych dziwek, od tej współczesnej

230

plagi. Od kobiet takich jak Towers i Metcalf. I takich jak ty, Nadine. - Pochylił się i
pocałował ją w czoło. - Takich jak ty.
Nadine mogła już tylko jęczeć. Jej umysł przestał normalnie funkcjonować. Nie
próbowała uwolnić  rąk z więzów, nie próbowała już niczego. Siedziała bezwładna jak
manekin, wstrząsana od czasu do czasu nerwowymi drgawkami.
- Ciągle spychałaś mnie na bok. Poszłaś nawet do szefa, chciałaś mnie odsunąć od
wiadomości. Powiedziałaś im, że jestem... - Poklepał  płazem noża po jej gardle. - Że
jestem wrzodem na dupie. Wiesz, że ta suka Towers nie chciała mi nawet udzielić
wywiadu? Upokarzała mnie, Nadine. Nie zapraszała mnie nawet na konferencje prasowe.
Ale ja ją dopadłem. Dobry reporter zawsze szuka czegoś interesującego, prawda? Ja też
szukałem i znalazłem bardzo ciekawą historyjkę o tym idiocie, narzeczonym jej kochanej
córeczki. Och, czekałem z tym cierpliwie, podczas gdy szczęśliwa mamuśka układała
plany weselne. Mogłem ją szantażować, ale przecież nie o to mi chodziło, prawda? Była
wściekła, kiedy zadzwoniłem do niej tamtej nocy, kiedy rzuciłem jej to wszystko w twarz.
- Oczy Morse'a błyszczały, ożywione tym wspomnieniem. - Wtedy już chciała ze mną
rozmawiać, Nadine. O tak, bardzo tego chciała. Próbowałaby mnie zniszczyć, choć ja
chciałem tylko poinformować ludzi o faktach. Ale Towers była ważną figurą,
próbowałaby mnie zgnieść jak robaka. Dokładnie tak się wyraziła, kiedy rozmawialiśmy
tamtej nocy. Ale zrobiła to, co jej kazałem. A kiedy podszedłem do niej wtedy, w deszczu,
uśmiechała się drwiąco. Ta suka kpiła ze mnie. Powiedziała: “Spóźniłeś się. Ale teraz się
porachujemy, ty gnido". - Morse roześmiał się  głośno. - O tak, porachowaliśmy się.
Charczała i krztusiła się jak moja stara matka.
Poklepał Nadine po głowie, wstał i przeszedł do kamery, którą ustawił wcześniej przed
ławką.
- Mówi C.J. Morse. W miarę jak upływają kolejne sekundy, coraz bardziej
prawdopodobne wydaje się,  że bohaterska porucznik Dziwka nie zdąży ocalić swojej
koleżanki przed egzekucją. Choć wielu nazywa to twierdzenie seksistowskim stereotypem,
niniejszy eksperyment dowodzi niezbicie, że kobiety zawsze się spóźniają. - Morse zaniósł
się śmiechem i rozbawiony, uderzył Nadine w tył głowy. Kiedy opanował się wreszcie i
przestał chichotać, znów przybrał poważną minę i zwrócił    się do kamery. -
Relacjonowanie egzekucji zostało w tym kraju zabronione w roku 2012, pięć lat przed
tym, nim Sąd Najwyższy uznał karę śmierci za niezgodną z konstytucją. Oczywiście, sąd
przyjął taką decyzję pod wpływem pięciu pyskatych, głupich kobiet, dlatego też ja
osobiście uważam ją za nieważną.
Morse zamilkł na moment i odwrócił się do Nadine.
- Za chwilę podłączę się do stacji, Nadine. - Przechylił  głowę, przyglądając jej się
uważnie. - Wiesz co, przydałby ci się drobny makijaż. Szkoda, że nie mamy czasu. Na

231

pewno chciałabyś dobrze wyglądać w swojej ostatniej audycji. - Podszedł do niej,
przyłożył jej ostrze do gardła i spojrzał w kamerę. - Dziesięć, dziewięć, osiem... -
Przerwał, usłyszawszy tupot nóg na wykładanej kamieniami alejce. - No proszę, jednak
zdążyła. Prawie co do sekundy.
Eve zatrzymała się raptownie i wytrzeszczyła nań oczy. W ciągu dziesięcioletniej służby
widziała już wiele rzeczy, które najchętniej wymazałaby z pamięci. Nigdy jednak nie
spotkała się z czymś podobnym.
Niewielki, punktowy reflektor oświetlał ławkę, na której siedziała otępiała Nadine. Morse
stał za jej plecami i przykładał nóż do jej gardła. Był elegancko ubrany, miał białą koszulę,
marynarkę i starannie dobrany krawat. Nim zobaczył Eve, patrzył na kamerę ustawioną na
przenośnym trójnogu. Czerwone światełko kamery migotało regularnie niczym oko
opatrzności.
- Co ty robisz, Morse?
- Nadaję relację na żywo - odparł pogodnie. - Zapraszam do światła, poruczniku, by nasi
widzowie także mogli panią zobaczyć.
Nie spuszczając wzroku z szaleńca, Eve powoli wkroczyła w krąg światła.

Nie było jej już zbyt długo. Roarke zdał sobie sprawę, że jest rozdrażniony, że goście
zaczynają mu działać na nerwy. Najwyraźniej Eve była bardziej poruszona, niż sądził.
Powinien był bardziej stanowczo rozprawić się z Angelinim.
Nie, nie mógł pozwolić, by zadręczała się wyrzutami sumienia. Musiał ją rozbawić albo
rozzłościć, zrobić coś, by zapomniała
0 smutku. Wyśliznął się niepostrzeżenie z hallu, z dala od świateł, muzyki i głosów. Dom
był za duży, by mógł sam jej szukać, wiedział jednak, że wystarczy jedno pytanie, by ją
odnaleźć.
- Eve - powiedział, gdy tylko Summerset zjawił się na jego wezwanie.
- Wyszła.
- Jak to, wyszła? Dokąd?
Summerset wzruszył ramionami. Nie lubił Eve, nie lubił o niej rozmawiać.
- Nie wiem, po prostu wybiegła z domu, wsiadła do swojego samochodu i odjechała. Nie
raczyła poinformować mnie o swoich planach.
Roarke czuł, jak ogarnia go coraz większy niepokój.
- Nie drażnij mnie, Summerset. Dlaczego wyszła? Summerset zacisnął mocniej usta; był
zirytowany.
- Może z powodu rozmowy, którą przeprowadziła wcześniej przez telełącze. Odebrała ją
w bibliotece.

232

Roarke odwrócił się na pięcie, podbiegł do drzwi biblioteki i odkodował je. Nie zważając
na Summerseta, który deptał mu po piętach, jednym skokiem dopadł konsoli i uruchomił
łącze.
- Odtwarzanie ostatniego połączenia.
W miarę jak odsłuchiwał rozmowę, palący niepokój zamieniał się w paniczny strach.
- Jezu Chryste, pojechała do niego. Sama.
W jednej chwili znalazł się przy drzwiach i na schodach.
- Pokaż to Tibble' owi - rzucił jeszcze przez ramię. - Tylko jemu.

Choć mamy niewiele czasu, poruczniku, nasi widzowie z pewnością chcieliby poznać
przebieg śledztwa. - Morse uśmiechał się do kamery, nie odrywając jednak noża od szyi
Nadine. -Przez jakiś czas szła pani fałszywym tropem i niewiele brakowało, a oskarżyłaby
pani niewinnego człowieka.
- Dlaczego je zabiłeś, Morse?
- Och, udokumentowałem to już dostatecznie. Wystarczy materiału na kilka audycji.
Porozmawiajmy lepiej o pani.
- Musiałeś czuć się okropnie, kiedy zrozumiałeś, że zabiłeś Louise Kirski, a nie Nadine.
- Rzeczywiście, czułem się wtedy fatalnie. Louise była miłą, cichą kobietą. Miała
właściwe podejście do życia. Ale to nie była moja wina. Zginęła przez ciebie i przez
Nadine, to wy próbowałyście mnie zwabić, zastawić na mnie pułapkę.
- Chciałeś sławy. - Eve zerknęła na kamerę. - Teraz z pewnością jesteś już sławny, Morse.
Ale to koniec twojej kariery. Nie opuścisz tego parku.
- Och, mam plan, nie martw się o mnie. A nam zostało jeszcze kilka minut, nim
skończymy to przedstawienie. Publiczność ma prawo wiedzieć o wszystkim. Chcę, by
zobaczyli tę egzekucję. Ale chciałem także, żebyś ty zobaczyła ją na własne oczy. Żebyś
widziała, co narobiłaś.
Eve spojrzała na Nadine. Nie mogła liczyć na współpracę z jej strony. Była w głębokim
szoku, prawdopodobnie nafaszerowana jakimiś środkami.
- Ze mną nie pójdzie ci tak łatwo.
- Więc będę miał więcej zabawy.
- A jak złapałeś Nadine? - Eve postąpiła o krok w jego stronę, patrząc mu w oczy i
trzymając ręce na widoku. - Byłeś sprytny.
- O tak, jestem bardzo sprytny. Ludzie, a w szczególności kobiety, nigdy mnie nie
doceniają. Przekazałem jej pewną informację dotyczącą tych morderstw. Wiadomość od
przerażonego świadka, który chciał z nią rozmawiać w cztery oczy. Wiedziałem, że
ucieknie waszemu ochroniarzowi, ambitna kobieta na tropie sensacyjnej historii.
Dopadłem ją na podziemnym parkingu. Prosta sprawa. Nafaszerowałem ją środkami

233

uspokajającymi, zapakowałem do bagażnika i odjechałem. Zostawiłem ją i samochód w
małym garażu do wynajęcia.
- Rzeczywiście, spryciarz z ciebie. - Eve znów przesunęła się do przodu, lecz
znieruchomiała, gdy Morse uniósł brwi i przycisnął mocniej nóż. - Jestem pełna podziwu -
dodała, podnosząc ręce. -Wiedziałeś, że jestem na twoim tropie. Skąd?
- Myślisz, że ten twój brzydal, Feeney, wie wszystko o komputerach? W każdej chwili
mógłbym mu udowodnić,  że jestem lepszy. Od tygodni byłem podczepiony do waszego
systemu. Znałem każdą transmisję, każdą wiadomość. Zawsze byłem o krok przed tobą,
Dallas.
- Tak, byłeś przede mną. Nie chcesz jej zabić, Morse. Chcesz mnie. To ja właziłam ci
ciągle w drogę, to ja psułam ci krew. Dlaczego jej nie wypuścisz? Weź mnie zamiast niej.
Morse uśmiechnął się chytrze.
- A może najpierw zabiję ją, a potem dopiero ciebie? Eve wzruszyła ramionami.
- Myślałam,  że lubisz wyzwania. Pewnie się myliłam. Towęrs to rzeczywiście było
wyzwanie. Musiałeś być naprawdę przekonujący, żeby wyciągnąć ją z domu i to w takie
miejsce. Metcalf z kolei była nikim.
- Mówisz poważnie? Uważała mnie za dupka. - Morse odsłonił zęby, zasyczał jak wąż. -
Nadal prowadziłaby pogodę, gdyby nie miała ładnych cycków, i to te jej cycki zabierały
mój czas antenowy! Musiałem udawać, że jestem jej fanem, że chcę zrobić o niej program.
Tylko o niej. Powiedziałem jej, że puścimy to przez satelitę, a ona połknęła haczyk.
- Więc spotkaliście się tamtej nocy na patio.
- Tak, wystroiła się jak na przyjęcie, uśmiechnięta i rozkoszna. Mówiła, jak bardzo się
cieszy, że znalazłem wreszcie swoje miejsce. Swoje cholerne miejsce. Zamknąłem jej tę
głupią gębę.
- Tak jest, zrobiłeś to. To też wymagało sprytu. Ale Nadine nic nie mówi. W tej chwili nie
może nawet myśleć. Nie będzie wiedziała, co jej robisz, nie zrozumie swojego błędu.
- Ale ja będę wiedział. Dobra, czas dobiegł końca. Odsuń się, Dallas, albo zachlapię ci
krwią śliczną sukienkę.
- Poczekaj. - Eve postąpiła o krok i zrobiła unik, sięgając jednocześnie za plecy. W jej
dłoni pojawiła się nagle broń, skierowana prosto na Morse'a. - Mrugnij tylko powieką,
gnoju, a usmażę cię jak frytkę.
Morse mrugnął, i to kilka razy. Wydawało mu się,  że Eve wyczarowała pistolet z
powietrza.
- Jeśli spróbujesz tego użyć, ona zginie. Wystarczy, że ruszę ręką, a umrze wcześniej niż
ja.
- Może - odparła Eve spokojnie. - A może nie. Ty i tak już nie żyjesz. Rzuć nóż i odsuń
się od niej.

234

- Suka. Myślisz, że mnie przechytrzysz? - Poderwał Nadine z ławki, zasłaniając się nią
jak żywą tarczą, pchnął ją do przodu i rzucił się do ucieczki.
Eve pochwyciła Nadine jedną ręką, a drugą wymierzyła broń w Morse'a, on jednak
zniknął już między drzewami. Nie widząc innego wyjścia, Eve uderzyła Nadine w
policzek, raz i drugi.
- Ocknij się, do cholery!
- On mnie zabije. - Nadine przewróciła oczami, potem spojrzała tępo na Eve.
- Ruszaj się, słyszysz mnie? Uciekaj i wezwij pomoc.
- Wezwać pomoc?
- Tędy!
Eve popchnęła Nadine w stronę ścieżki, po czym ruszyła w pościg za Morse'em.
Powiedział, że ma plan, i na pewno nie kłamał. Wiedziała, że nawet jeśli wydostanie się z
parku, w końcu i tak go złapią. W tej chwili był jednak rozwścieczony, łaknął krwi - jego
ofiarą mógł paść ktokolwiek, przypadkowy przechodzień czy kobieta z psem na spacerze.
Chciał zabijać, bo znów przegrał, znów ktoś przeszkodził mu w realizacji planów.
Eve zatrzymała się w ciemnościach. Przez chwilę nasłuchiwała uważnie, uspokajając
oddech. Z dala dochodziły przytłumione odgłosy ulicy, przez gałęzie drzew przebijał się
blask latarni.
Miała przed sobą co najmniej tuzin ścieżek odchodzących w różnych kierunkach,
wijących się wśród starannie utrzymanych ogrodów i polan.
Usłyszała coś. Może czyjeś kroki, może szelest krzewu poruszonego przez jakieś małe
zwierzę. Z bronią gotową do strzału weszła głębiej w ciemności.
Po chwili minęła nieczynną fontannę, przeszła przez plac zabaw dla dzieci, z huśtawkami,
zjeżdżalniami i samochodami ułożonymi z drewnianych bali.
Rozglądała się uważnie dokoła, klnąc w duchu, że nie zabrała z samochodu latarki.
Ciemność zalegająca między drzewami była zbyt gęsta, by mogła dojrzeć w niej
przyczajonego napastnika. Cisza okrywała drzewa niczym śmiertelny całun.
Wtedy usłyszała krzyk.
Wrócił do niej, pomyślała. Sukinsyn zatoczył koło i wrócił po Nadine. Eve obróciła się na
pięcie, by pospieszyć z pomocą, i ten ruch ocalił jej życie.
Ostrze noża trafiło na obojczyk, zostawiając tam długą, płytką ranę. Eve zablokowała cios
łokciem, uderzyła Morse'a w szczękę, odepchnęła dłoń z nożem. Mimo to czubek ostrza
przeciął jej rękę na wysokości nadgarstka. Broń wypadła na ziemię, znalazła się poza
zasięgiem Eve.
- Myślałaś, że ucieknę. - Oczy mordercy świeciły w ciemnościach, kiedy ją okrążał. -
Kobiety nigdy mnie nie doceniają, Dallas. Potnę cię na kawałki. Poderżnę ci gardło. -
Próbował pchnąć ją w serce, Eve jednak odskoczyła na bok. - Wypruję ci flaki. - Ciął raz

235

jeszcze. Eve słyszała świst ostrza przecinającego powietrze. - Teraz ja tutaj rządzę, zgadza
się?
- Jak cholera! - Eve zastosowała ostatnią broń każdej kobiety -dobrze wymierzony
kopniak trafił Morse'a w czułe miejsce i posłał go na ziemię. Nóż wyśliznął się z jego
dłoni, gdy się przewrócił. Eve natychmiast przeszła do ataku.
Morse walczył jak szaleniec, którym zresztą był. Odpychał ją od siebie, drapał, gryzł.
Skaleczone ramię Eve było śliskie od krwi, wymykało się z jego dłoni, kiedy próbowała
nacisnąć na czułe miejsce pod szczęką napastnika i pozbawić go świadomości.
Przetoczyli się na trawnik, walczyli w zupełnej ciszy, przerywanej tylko sapaniem i
głośnymi oddechami. Morse sięgnął po nóż ukryty w trawie, Eve próbowała go
powstrzymać. Miliony gwiazd eksplodowały nagle w jej głowie, kiedy Morse uderzył ją
prosto w twarz.
Była oszołomiona tylko przez ułamek sekundy, wiedziała jednak, że to przesądza o jej
losie. Ujrzała błysk noża i swoje przeznaczenie. Z otwartymi oczami czekała na śmierć.
Później przyrównywała ten głos do wycia wilka, pełnego wściekłości, łaknącego krwi.
Morse zniknął nagle sprzed jej oczu. Eve przetoczyła się szybko na brzuch, potrząsnęła
głową.
Nóż, myślała z przerażeniem, ten cholerny nóż. Nie mogła go jednak odnaleźć, przeszła
więc na czworakach do porzuconego na ziemi pistoletu.
Dopiero gdy trzymała go w dłoni, otrzeźwiała na tyle, by zrozumieć, co się dzieje. Kilka
kroków dalej walczyli ze sobą dwaj mężczyźni, tarzali się w trawie jak dwa rozbawione
psy. Jednym z nich był Roarke.
- Odsuń się od niego. - Eve podniosła się na równe nogi, choć nadal miała kłopoty z
utrzymaniem równowagi. - Odsuń się, będę do niego strzelać.
Walczący jednak nie odrywali się od siebie. Roarke trzymał Morse'a za gardło, ale ten
wciąż miał nóż. Eve zapomniała o gniewie, zapomniała o poczuciu obowiązku i o
instynkcie. Ogarnął ją ogromny strach, strach o życie ukochanego.
Słaba, zakrwawiona, oparła się o drewniany samochód i podparła broń obiema dłońmi. W
nikłym blasku księżyca widziała podniesioną pięść Roarke'a, słyszała głuche uderzenie.
Błysnął uniesiony do ciosu nóż.
Patrzyła, jak ostrze opada ku ziemi, zatapia się w gardle Morse'a.
Ktoś się modlił. Kiedy Roarke wstał z ziemi, zrozumiała, że to ona sama odmawia pacierz.
Wpatrzona w Roarke'a, powoli opuściła broń. Roarke dyszał ciężko, jego oczy płonęły
gniewem. Wytworna marynarka przesiąknięta była krwią.
- Ależ ty wyglądasz... - powiedziała Eve słabo.

236

- Spójrz lepiej na siebie. - Roarke uspokajał powoli oddech. Z doświadczenia wiedział, że
dopiero za jakiś czas poczuje skutki tej walki, wszystkie zadrapania i siniaki. - Nie wiesz,
że to niegrzecznie wychodzić bez słowa w połowie przyjęcia?
Roztrzęsiona Eve zrobiła krok w jego stronę, potem zatrzymała się, tłumiąc szloch, który
podchodził jej do gardła.
- Przepraszam. Przepraszam. Boże, jesteś ranny? Rzuciła się na niego, ukryła twarz w
jego ramionach.
- Zranił cię? Jesteś ranny? - Odchyliła się do tyłu, chciała ściągać z niego ubranie.
- Eve. - Roarke przytrzymał ją, ujął pod brodę i podniósł ku sobie jej twarz. - To ty jesteś
ranna, mocno krwawisz.
- Trochę mnie skaleczył. - Otarła nos wierzchem dłoni. - To nic takiego. - Ale Roarke
owijał już czystą chusteczką jej zranioną rękę. - Taką już mam pracę. - Wzięła głęboki
oddech, poczekała, aż znikną jej sprzed oczu białe plamki. - Zranił cię?
- To jego krew - odparł Roarke cicho. - Nie moja.
- Jego krew. - Znów ugięły się pod nią kolana i z trudem utrzymała równowagę. - Jesteś
ranny?
- Nic poważnego. - Zatroskany, przechylił jej głowę, by obejrzeć ranę na obojczyku i
opuchnięte oko. - Potrzebujesz pomocy lekarza, poruczniku.
- Za momencik. Pozwól, że cię o coś zapytam.
- Pytaj śmiało. - Zużywszy wcześniej chusteczkę, Roarke oderwał teraz rękaw koszuli,
by otrzeć krew na jej ramieniu.
- Czy ja wchodzę do twojego gabinetu, kiedy nie możesz się dogadać z jakimś partnerem
w interesach?
Roarke spojrzał jej w oczy. Gniew ustępował powoli czułości, niemal rozbawieniu.
- Nie, Eve, nie robisz tego. Nie wiem, co we mnie wstąpiło.
- No dobrze już, nic się nie stało. - Ponieważ nie wiedziała, co ma zrobić z bronią,
wsadziła ją za pasek taśmy samoprzylepnej na plecach, tam, gdzie umocowała ją przed
wyjściem z domu. -Tym razem - mruknęła i ujęła jego twarz w dłonie - wszystko dobrze.
Już dobrze. Tak strasznie się bałam, kiedy walczyliście, że nie mogłam do niego strzelić.
Bałam się, że cię zabije, nim go powstrzymam.
- Więc już wiesz, jak ja się czułem. - Roarke objął ją w pasie i zaczął prowadzić w stronę
wyjścia. Eve utykała mocno na jedną nogę, ale dopiero po chwili zorientowała się, że robi
to tylko dlatego, że zgubiła jeden but. Bez zastanowienia sięgnęła do stopy i zdjęła też
drugi. Wtedy zauważyła światła nad ich głowami.
- Policja?
- Pewnie tak. Natknąłem się na Nadine, kiedy szła do głównej bramy. Morse nieźle ją
czymś nafaszerował, ale była na tyle przytomna, że powiedziała mi, gdzie cię szukać.

237

- Pewnie poradziłabym sobie sama z tym bydlakiem - mruknęła Eve, zrozumiawszy, że
ukochany może mieć kłopoty. - Ale i tobie nieźle poszło, Roarke. Masz do tego talent.
Żadne z nich nie wspomniało ani słowem o tym, jak nóż Morse'a znalazł się w jego gardle.
Zobaczyła Feeneya obok kamery, w świetle reflektora. Towarzyszyła mu co najmniej
dziesiątka umundurowanych policjantów. Na jej widok Feeney pokręcił tylko głową i
przywołał ekipę medyczną. Nadine leżała już na noszach, blada jak wosk.
- Dallas. - Nadine podniosła rękę, ale zaraz opuściła ją bezwładnie. - Spieprzyłam to.
Eve pochyliła się nad nią. W tym czasie jeden z sanitariuszy zdjął prowizoryczny
opatrunek Roarke'a i zaczął bandażować jej rękę.
- Władował w ciebie całą stertę jakichś świństw.
- Spieprzyłam to - powtórzyła Nadine, kiedy sanitariusze podnieśli jej nosze. - Dzięki za
resztę mojego życia.
- Tak. - Eve odwróciła się od niej i usiadła ciężko na pobliskiej ławce. - Macie coś na
moje oko? - spytała. - Boli jak cholera.
- Będzie porządne limo - odpowiedział ktoś radosnym tonem, przykładając lód do jej
twarzy.
- Cudownie. Żadnych szpitali - oświadczyła stanowczym tonem. Lekarz cmoknął tylko z
troską i zabrał się za opatrywanie jej ran.
- Przepraszam za sukienkę - uśmiechnęła się do Roarke'a, wskazując na rozdarty rękaw. -
Niedługo się nią cieszyłam. -Wstała z ławki, zbywając oburzonego lekarza machnięciem
ręki. - Muszę wrócić do domu, przebrać się i przygotować raport. Szkoda, że Morse
nadział się na swój własny nóż - powiedziała, patrząc ukochanemu w oczy. - Prokuratura
na pewno bardzo chciałaby zobaczyć go w sądzie. - Wyciągnęła rękę, obejrzała otartą dłoń
Roarke'a i pokręciła głową. - Czy to ty wyłeś?
- Słucham?
Eve zachichotała i wsparła się o jego ramię. Razem ruszyli w stronę bramy.
- W sumie to było całkiem niezłe przyjęcie.
- Mhm. Będą następne. Ale teraz muszę jeszcze coś ci powiedzieć.
- Tak? - Eve zgięła i wyprostowała palce, stwierdzając z ulgą, że w pełni odzyskała nad
nimi władzę. Policyjni medycy znali się na rzeczy.
- Chcę, żebyś za mnie wyszła.
- Aha. No tak... - Zatrzymała się raptownie i spojrzała nań zdrowym okiem. - Co ty
powiedziałeś?
- Chcę, żebyś za mnie wyszła.
Roarke miał potężnego siniaka na szczęce, krew na marynarce i przekorny błysk w oku.
Zastanawiała się, czy czasem nie oszalał.