LYNNE GRAHAM - Spotkanie po latach[1]

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- OŜenić się z tobą? - powtórzył za nią Luc

i spojrzał z niedowierzaniem ciemnymi, błyszczącymi
oczami. - Dlaczego miałbym chcieć oŜenić się z tobą?
Catherine zadrŜała i odwaga opuściła ją.

Zastanawiałam się tylko,

czy

kiedykolwiek

tym

myślałeś? - DrŜącymi palcami przestawiła cukiernicz-
kę. Bała się napotkać jego spojrzenie. - Ot, taki sobie
pomysł.

Czyj pomysł? - przerwał

jej

łagodnie.

Jesteś

przecieŜ całkowicie zadowolona ze swojej sytuacji.

Nie chciała myśleć o tym, co Luc z niej zrobił, bo

zadowolenie   nie   towarzyszyłoby   tym   myślom.   Na
początku   kochała   go   miłością   szaloną,   graniczącą  z
rozpaczą,   która   uniemoŜliwiała   zachowywanie   się   jak
równorzędna partnerka.

Przez minione dwa lata Ŝyła na przemian w unie-

sieniu  i  rozpaczy,  ale on  na  pewno   nigdy  o  tym   nie
pomyślał.   Ten   piękny,   luksusowy   apartament   był   jej
więzieniem.   Nie   jego.   Była   ślicznym,   śpiewającym
ptakiem zamkniętym w pozłacanej klatce dla wyłącznej
przyjemności Luca.

Spojrzała na niego ukradkiem. Jego beztroski ton był

zwodniczy.   Choć   nic   nie   mówił,   wrzał   gniewem   na
jakiegoś   wyimaginowanego   kozła   ofiarnego,   który
ośmielił   się   podpowiedzieć   jej   to,   co   dla   niego   było
raczej sprawą kłopotliwą.

Catherine! – nalegał

niecierpliwie.
Paznokcie ręki wbiły się w spoconą dłoń.

To był mój własny

pomysł i... zaleŜy mi na

6 SPOTKANIE PO LATACH

odpowiedzi. - OdwaŜyła się na kłamstwo, bo w rzeczy-
wistości nie chciała jej znać.

Gdyby imperium Santiniego nagle zbankrutowało,

wyraz twarzy Luca nie mógłby być bardziej ponury niŜ w
tym momencie, gdy rozwścieczony zapomniał o dobrym
wychowaniu.

-Nie masz ani pochodzenia, ani wykształcenia,

jakie spodziewam się znaleźć u mojej Ŝony. Teraz juŜ
wiesz! - wyrzucił z siebie stanowczo i bezwzględnie, co
zawsze wśród jego rozmówców ze świata biznesu
wzbudzało szacunek i lęk. - Nie musisz się juŜ dłuŜej
nad tym zastanawiać. .

Krew powoli odpłynęła z jej twarzy. Te brutalnie

szczere słowa sprawiły jej ból. Zawstydzona zdała sobie
sprawę, Ŝe mimo wszystko Ŝywiła maleńką, kruchą
nadzieję, iŜ Luc, gdzieś w głębi duszy, ma dla niej inne
uczucie. Odwróciła od niego spojrzenie swych
łagodnych, niebieskich oczu i pochyliła głowę.

Nie, nie będę się nad tym

zastanawiać

zdołała

wyszeptać.

To nie jest temat do

rozmowy

przy

niadaniu

-   mruknął   niewiele   łagodniej,   z   przykrą   szorstkością,
w  której  bez trudu odczuła naganę  za to,  Ŝe ośmieliła
się   poruszyć   tę  sprawę.   -  Dlaczego   pragniesz   związku,
w którym nie czułabyś się dobrze... hm? Myślę, Ŝe jako
kochanek   jestem   daleko   mniej   wymagający,   niŜ   był
bym jako mąŜ.

Zrozumiała, Ŝe juŜ zadecydowano o jej Ŝyciu. Luc,

opalonym na brąz kciukiem, muskał białe kostki jej
zaciśniętej dłoni. I chociaŜ wiedziała, Ŝe robił to przez
zwykle roztargnienie, dotyk jego ręki elektryzował ją.

Z lekkim westchnieniem odwinął mankiet jedwabnej

koszuli. Spojrzał na zegarek marki Cartier i z nieza-
dowoleniem zmarszczył brwi.

-Spóźnisz się na swoje spotkanie.

Mówiąc to wstała, po raz pierwszy zadowolona, Ŝe

SPOTKANIE PO LATACH

Luc wkrótce odjedzie, choć do tej pory zawsze do-

prowadzało ją to do łez, wylewanych w samotności.
Luc spojrzał na nią bacznie:

- Jesteś dziś zdenerwowana. Czy coś się stało?
- Nie... cóŜ mogło się stać? - Odwróciła się zaru-

mieniona.

- Nie wierzę ci. Nie spałaś dziś w nocy. Catherine

milczała zaskoczona. Przeszedł przez
cały pokój i pewnym ramieniem objął szczupłą kibić
dziewczyny, obracając jej twarz ku sobie. '

- A moŜe martwisz się o swoje zabezpieczenie?

Dotyk muskularnego, szczupłego ciała wywołał
w niej wraŜenie, z którym nie miała sił walczyć. Luc z
właściwą mu pychą poczuł, Ŝe Catherine słabnie i
drŜy. Palcem przeciągnął po jej górnej wardze.

- Któregoś dnia nasze ścieŜki się rozejdą - powie-

dział cicho szorstkim tonem. - Ale daleki jestem
jeszcze od takiego zamiaru.

Mój BoŜe, myślała Catherine, czy on zdaje sobie

sprawę, co znaczą dla niej te słowa? A jeśli nawet, to
dlaczego miałby się tym przejmować? Mówił pół-
głosem o planowanym spotkaniu, ale ona nie chciała
słuchać. Nie moŜesz kupić miłości, Luc. Ani teŜ nie
moŜesz za nią zapłacić. Kiedy to zrozumiesz?

W ciągu tych kilku dni w miesiącu, które zimny

Luc   przeznaczał   na   przyjemności,   musiała   bardzo
uwaŜać.   Luc   tak   powierzchownie   traktował   ich
związek,   Ŝe   nawet   nie   domyślał   się,   jak   strasznym
piekłem   były   dla   niej   minione   tygodnie.   Otrząsnęła
się juŜ z fantastycznych  mrzonek, z którymi zaczęła
budować   swoje   Ŝycie   dwa   lata   temu.   On   jej   nie
kochał. Ani teŜ nie obudzi się nagle któregoś dnia ze
ś

wiadomością, Ŝe nie moŜe bez niej Ŝyć... To się nie

stanie nigdy.

-Spóźnisz się - wyszeptała w napięciu.
Przyciągnął ją bliŜej do siebie, drugą ręką z chłod-

nym opanowaniem nawijał na palce złote loki spływa-
jące na jej szyję.

SPOTKANIE PO LATACH

- Bella mia - powiedział po włosku, ochrypłym

głosem. Pochylił ciemną głowę, aby pocałować jej
wilgotne, rozchylone wargi, zadręczając ją kolejnym
sprawdzianem, który zawsze kończył się jej poraŜką.

Z poczuciem winy cofnęła się, aby nie mógł

zauwaŜyć

dziwnego,

obojętnego

chłodu

ogarniającego jej ciało.

- Nie czuję się dobrze - szepnęła przeraŜona, Ŝe

moŜe się zdradzić.

- Czemu nie powiedziałaś mi tego wcześniej? Po-

winnaś się połoŜyć.

Z łatwością wziął ją w ramiona i zaczaj znowu

całować, a potem zaniósł do sypialni i ułoŜył na
łóŜku.

Przyjrzawszy się badawczo jej bladym policzkom i

kruchej postaci, wybuchnął z nagłą drwiną:'

- Jeśli jest to rezultat jednej z twoich idiotycznych

diet, to nie mam zamiaru znosić tego spokojnie. Kiedy
wreszcie wbijesz sobie do głowy, Ŝe podobasz mi się
taka, jaka jesteś? Czy chcesz się wpędzić w chorobę?
Nie zniosę takich głupot, Catherine.

- Oczywiście - odpowiedziała, nie widząc nic

zabawnego w jego pomyłce.
- Idź dziś do lekarza -polecił. - Wychodząc wspomnę
o tym Stevensowi.

Na wzmiankę o straŜniku, wynajętym dla jej

ochrony, ale bardziej, jak przypuszczała, dla śledzenia
kaŜdego jej ruchu, wtuliła twarz w poduszkę. Nie
lubiła Stevensa.

- A nawiasem mówiąc, czy dobrze się z nim

czujesz?

- Zrozumiałam juŜ dawno, Ŝe wcale nie chodzi o

to, bym dobrze się czuła z twoim straŜnikiem. Czy nie
dlatego zwolniłeś Sama Halstona? - mruknęła zado-
wolona ze zmiany tematu.

- Zbyt był zajęty flirtowaniem z tobą, Ŝeby właś-

ciwie wykonywać swoje obowiązki - zimno i z nacis-
kiem odparł Luc.

- To nieprawda. Był tylko dla mnie Ŝyczliwy - za-

protestowała.

SPOTKANIE PO LATACH

- Nie wynajmowałem go po to, Ŝeby był Ŝyczliwy.

Gdybyś go traktowała tylko jak słuŜącego, pozostałby
tutaj - uciął Luc. - A teraz naprawdę muszę juŜ iść.
Zadzwonię do ciebie z Mediolanu.

Powiedział to w taki sposób, jakby miało to być

dowodem jego specjalnych względów. W
rzeczywistości dzwonił do niej codziennie, bez
względu na to, w jakim był zakątku świata.

Gdy telefon odezwie się jutro, to będzie dzwonił i

dzwonił   w   pustych   pokojach.   LeŜała   jeszcze   przez
lalka   dręczących   minut,   patrząc   tam,   gdzie   przed
chwilą stał Luc. Ciemnowłosy i dynamiczny, straszny
dla wraŜliwej  kobiety.   Nie przebierając  w  środkach,
zawsze stawiał na swoim. Jej nieśmiałe próby oporu
zawsze   kończyły   się   bardzo   szybko   w   zetknięciu   z
jego silniejszą osobowością.

Cieszył się sławą jednego z dziesięciu najbogat-

szych   ludzi   świata.   Dla   męŜczyzny   w   wieku
dwudziestu   dziewięciu   lat   było   to   imponujące
osiągnięcie.   Wystartował   w   nowojorskiej   dzielnicy
zwanej   Małymi   Włochami,   mając   do   dyspozycji
jedynie   swoją   niezwykłą   inteligencję.   I   w   dalszym
ciągu nie przestaje się wspinać w górę. O wszystko,
co miał, musiał walczyć i dlatego to, co przychodziło
łatwo, nie miało dla niego wartości.

W niedawno opublikowanym artykule „Time",

próbując   zgłębić   tajemnicę   tego   samotnika   w   po-
spolitym tłumie świata sukcesu, nazwał go samotnym
wilkiem.   Wilki   łączą   się   w   pary,   aby   Ŝyć,   nie   dla
chwilowej   przyjemności.   A   Luc   był   w   istocie
zwierzęciem   twardo   trzymającym   się   ziemi   i   na
pewno   nie   zimnokrwistym.   Zbudował   swoje
imperium   nie   tylko   dzięki   niezwykłej   fachowości.
Potrzebna   była   równieŜ   energia   i   przedsiębiorczość,
połączone w pewnym stopniu z giętkością, niezbędną
przy   tak   wielkiej   konkurencji   na   rynku.   Mogłaby
powiedzieć   dziennikarzowi,   jaki   naprawdę   był   Luc
Santini. Był to

SPOTKANIE PO LATACH

człowiek twardy, okrutnie twardy, cyniczny, mający
głęboko we krwi egoizm i ambicję. Tylko głupiec
wchodził w drogę Lucowi... tylko bardzo głupia kobieta
powierzyłaby mu swe serce.

Zacisnęła powieki w ogromnej udręce. Nigdy więcej nie

zobaczy Luca. śaden cud nie zdarzył się w ostatniej chwili.
Nie ma mowy o małŜeństwie obecnie, ani teŜ nigdy nie
będzie  ono  moŜliwe.  Drobną dłonią  pogładziła się po
płaskim   jeszcze   brzuchu.   Przestała   być  lojalna   wobec
Luca   od   momentu,   gdy   zaczęła   podejrzewać,   Ŝe   nosi
jego dziecko.

Instynkt ostrzegł ją, iŜ ta nowina będzie potraktowana

jako wyrachowana zdrada i bez wątpienia Luc uzna, Ŝe za
tę   sytuację   ona,   i   wyłącznie   ona,   ponosi
odpowiedzialność.   Z  dnia   na  dzień   zwlekała   z   powie-
dzeniem mu o tym. Jeśli kiedyś oŜeni się on z kobietą o
odpowiednim   pochodzeniu   społecznym,   to   nie   będzie
chciał   mieć   Ŝadnych   niewygodnych   tajemnic
rodzinnych.   Poczuła   lodowaty   chłód   i   mdłości,   gdy
uświadomiła sobie, czego uniknęła.

Luc nigdy się o tym nie dowie i tak być musi. Dzięki

Bogu udało się namówić Sama, aby pokazał, jak działa
system alarmowy. Będzie mogła opuścić mieszkanie
tylnym wyjściem.

Czy Luc będzie za nią tęsknił? Będzie czuł się

zniewaŜony tym, Ŝe mogła go opuścić i Ŝe nie przewi-
dział takiej ewentualności. Bez trudu znajdzie kogoś  na
jej   miejsce,   przecieŜ   nie   była   nikim   nadzwyczajnym.
Dlaczego   więc   tak   pociągała   Luca?   Pomyślała   ze
wstydem,   Ŝe  wyczuł   w  mej  dobry  materiał  na  pokorną
kochankę.

CóŜ utraci, rezygnując z tej Ŝałosnej egzystencji? Nie

miała   Ŝadnych   przyjaciół.   Tam,   gdzie   potrzebna   jest
dyskrecja,   nie   ma   dla   nich   miejsca.   Luc   powoli,   ale
dokładnie izolował ją tak, Ŝe cafe jej Ŝycie obracało się
tylko  wokół niego.  Czasami czuła się tak samotna, Ŝe
mówiła głośno sama do siebie. Miłość to przeraŜające

SPOTKANIE PO LATACH

uczucie, pomyślała i wstrząsnął nią spazmatyczny
dreszcz.

Arriyederci, Luc, grozie tanto - nabazgrała szminką

w poprzek lustra. Teatralny gest, powszechnie stoso
wany. Obejdzie się bez skropionych łzami pięciu stron
banalnego listu.

Catherine przekonała się, Ŝe Luc niezbyt wysoko

cenił miłość. Ale z całą świadomością uŜywał miłości
jako broni, igrając okrutnie z jej uczuciami.

- Co robisz z moimi ksiąŜkami? Catherine

wyprostowała się nad kartonowym pudłem i napotkała
oburzone spojrzenie ciemnych oczu.

- Pakuję je, chcesz mi pomoc? - zapytała z nadzieją

w glosie. - Moglibyśmy porozmawiać.

Daniel kopnął krzesło. Stał, patrząc na nią nieufnie. -

Nie chcę rozmawiać o przeprowadzce.

- To niczego nie zmieni - ostrzegła go Catherine.

Daniel jeszcze raz kopnął ze złością nogę od krzesła
i włoŜył  ręce w kieszenie - mały uparciuch,  miniatura
ojca.   Catherine   powoli  policzyła   do   dziesięciu.   Jeszcze
trochę  i  zacznie  przeraźliwie  krzyczeć,   dopóki  ten  mały
męŜczyzna w białym ubranku nie zostawi jej w spokoju.
Jak długo jeszcze syn będzie traktował ją jak najgorszą
matkę   na   świecie?   Ze   stanowczym   uśmiechem
powiedziała:

Sytuacja nie jest tak zła,

jak

myślisz.

Daniel spojrzał na nią podejrzliwie:

Czy mamy jakieś

pieniądze?

Catherine, zaskoczona pytaniem, oblała się rumieńcem.

- A jakie to ma znaczenie?

- Słyszałem, jak mama Johna mówiła do pani

Withers, Ŝe nie mamy pieniędzy, bo gdybyśmy mieli, to
kupilibyśmy ten dom:

Catherine chętnie udusiłaby tę kobietę za jej gadulstwo.

Daniel miał tylko cztery lata, ale był niezwykle

SPOTKANIE PO LATACH

bystry, jak na swój wiek, rozumiał o wiele za duŜo z
tego, co się działo dokoła.

- To nieuczciwe, ze ktoś moŜe zabrać nam nasz

dom i sprzedać komuś innemu, chociaŜ my chcemy
zostać tu na zawsze! - wybuchnął niespodziewanie.

Cierpienie, które ujrzała w jego błyszczących

oczach, zraniło ją okrutnie. Niestety, niewiele mogła
zrobić, aby je złagodzić.

- Greyfriars nigdy do nas nie naleŜał - przypo

mniała mu. - Dobrze o tym wiesz, Danielu. NaleŜał do
Harriet,   a  po   jej   śmierci,   zgodnie  z   jej   wolą,   oddany
został   organizacji   charytatywnej.   A   teraz   ludzie,   któ
rzy   kierują   tą   organizacją,   chcą   go   sprzedać   i   prze
znaczyć pieniądze na...
Daniel spojrzał na nią ze złością:

- Nic mnie nie obchodzą ci ludzie głodujący w

Afryce. To nasz dom! Gdzie będziemy mieszkać?
- krzyknął rozpaczliwie.

- Drew znalazł dla nas mieszkanie w Londynie.
- Nie moŜna przecieŜ trzymać osiołka w Londynie!

- ciskał się rozzłoszczony Daniel.- Dlaczego nie
moŜemy mieszkać z Peggy? Ona mówiła, Ŝe moŜemy.

Peggy naprawdę nie ma

dla nas dość miejsca.

Ucieknę i moŜesz sobie

sama

mieszkać

Lon

dynie,  bo  ja nie wyjadę bez Clovera!  -Daniel  krzyczał
na nią w niepohamowanym  wybuchu  złości  i  rozpaczy.
-To wszystko  twoja wina! Gdybym  miał tatusia, to on
kupiłby   ten   dom   dla   nas,   jak   kaŜdy   inny   tatuś!
I   zrobiłby   tak,   Ŝeby   Harriet   nie   umarła.   Nienawidzę
ciebie, bo ty nic nie potrafisz!

Potępiwszy ją tak bezlitośnie, Daniel, trzasnął

drzwiami Prawdopodobnie schował się w jednej ze
swoich kryjówek w ogrodzie.

Wzięła do ręki leŜący na stole list agenta. Na pewno

byłby dla niej bardziej wyrozumiały, gdyby wiedział, Ŝe
niemoŜliwe było przedłuŜenie ich wakacji na f armie
rodziny Peggy.

SPOTKANIE PO LATACH

Czasami - tak jak teraz - Catherine ogarniało

przygnębiające   uczucie   całkowitej   bezsilności   wobec
Daniela. Nie był dzieckiem podobnym do innych.  W
wieku   dwóch   lat   rozebrał   na   części   radio   i   złoŜył  z
powrotem, reperując je przy tej okazji. Gdy miał trzy lata,
nauczył   się   sam   niemieckiego,   słuchając   w   telewizji
programów   w   tym   języku.   Ale   przecieŜ   był   ciągle
jeszcze   za   mały,   Ŝeby   godzić   się   na   konieczne   wy-
rzeczenia.   Śmierć   Harriet   ugodziła   go   boleśnie,   a   teraz
tracił swój dom, ukochanego osiołka, przyjaciół, z którymi
się  bawił...   krótko   mówiąc,   wszystko,   co   do   tej  pory
składało się na jego bezpieczne Ŝycie. CzyŜ moŜna było się
dziwić, Ŝe był tak przeraŜony? Jak mogła go  uspokoić,
gdy sama bała się przyszłości?

Cztery lata temu uwaŜała swoje Ŝycie za zmarnowane,

zmierzające w karkołomnym tempie do nieuchronnego
kresu.   Przyszłość   ukazywała   jej   tylko   los  pilota-
kamikaze. I wtedy pojawiła się Harriet - tak niedoceniana
nawet przez tych, którzy znali ją bardzo  dobrze. Harriet,
którą   Drew   w   rozdraŜnieniu   nazwał  kiedyś   czarującą
wariatką.   A   przecieŜ   to   właśnie  Harriet   pomogła   jej
stanąć   na   nogi.   Z   czasem   stała   się  dla   niej   kimś   tak
bliskim jak matka.

Spotkały się w pociągu. Ta podróŜ i to spotkanie

odmieniły   całkowicie   Ŝycie   Catherine.   Jechały   w   tym
samym   przedziale   i   Harriet   próbowała   wielokrotnie
nawiązać rozmowę. Catherine, czuiąc się jak zamknięta w
pułapce   bez   wyjścia,   nie   miała   ophoty   do   rozmowy.
Jednak uparta Harriet przełamała jej opory i nie minęło
wiele   czasu,   gdy,   udręczona   przeŜyciami  ponad   siły,
opowiedziała o swoim nieszczęściu.

Czuła się potem bardzo zaŜenowana i szczerze

pragnęła uciec od towarzystwa tej starej kobiety.
Wysiadły z pociągu na tej samej stacji. Nie trafiły jej
zupełnie do przekonania zapewnienia poczciwej Harriet,
Ŝ

e podjęła właściwą decyzję. Jak narkomanka,

rozpaczliwie pragnęła usłyszeć głos Luca w telefonie.

SPOTKANIE PO LATACH

Rzuciła Harriet poŜegnalne do widzenia i skierowała się
pośpiesznie do budki telefonicznej.

Co zdarzyłoby się, gdyby udało się jej zatelefono-

wać? Nie dowie się tego nigdy. Gdy jak szalona biegła do
telefonu, wpadła pod samochód. Następne trzy miesiące
spędziła   w   szpitalu.   Minęło   wiele   dni,   zanim  była   w
stanie   rozpoznać   kojący   glos,   który   pojawiał   się  i
rozpływał we mgle, wywołanej bólem i szokiem. Był to
^os Harriet. To ona umieściła ją na oddziale intensywnej
opieki, opowiadając o niej dziwne rzeczy.  Catherine była
przekonana, Ŝe gdyby Harriet nie było przy niej, nigdy nie
udałoby się jej wydostać z tych ciemności i wyzdrowieć.

Jeszcze przed swoimi przedwczesnymi narodzinami

Daniel musiał walczyć o przeŜycie. Gdy przyszedł na
ś

wiat, zapłakał przeraźliwie, aby zwrócić na siebie

uwagę.   Był   maleńki   i   słaby,   ale   wiele   juŜ   wówczas
zapowiadało jego niezwykle silny charakter. Gdy był  w
inkubatorze, oczarował cały medyczny personel tym, Ŝe
pokonywał   wszystkie   nawroty   choroby   w   rekordowo
szybkim czasie. Wtedy to Catherine zdała sobie sprawę, iŜ
syn jej wraz z genami odziedziczył niezwykłą  siłę, dzięki
której nawet dziesięciotonowa cięŜarówka  nie byłaby w
stanie   pozbawić   go   Ŝycia,   a   cóŜ   dopiero  kolizja
nieuwaŜnej matki ze zwykłym samochodem osobowym.

- To wspaniały mały wojownik -oświadczyła dumnie

Harriet,   rozkoszując   się   rolą   przy   branej   babci   z   taką
intensywnością,   na   jaką   stać   było   jedynie   samotną
kobietę. Drew szczerze lubił swoją starszą siostrę, ale jej
dziwactwa   doprowadzały   go   do   wściekłości.   Annette,
jego przemądrzała francuska Ŝona i kilkunastoletnie dzieci
nie miały wcale czasu dla Harriet. Posiadłość Greyfriars
znajdowała się na peryferiach miasteczka w Orfordshire.
Był   to   stary   dom,   w   opłakanym   stanie,  otoczony   ze
wszystkich stron zaniedbanym, dzikim ogrodem. Harriet
i Drew urodzili się tutaj i Harriet

SPOTKANIE PO LATACH

głośno protestowała przy kaŜdej wzmiance o odnowieniu
domu. Catherine rozejrzała się po przytulnej kuchni. To
ona uszyła pasiaste zasłony powiewające w oknie, ona
pomalowała podniszczone szafki wesołą, czerwoną farbą
w   kolorze   motopompy   straŜackiej.   To  był   ich   dom,   w
pełnym   znaczeniu   tego   słowa.   Jak   mogła  przekonać
Daniela,   Ŝe  będzie  tak   samo   szczęśliwy  w maleńkim
mieszkaniu, skoro sama w to nie wierzyła? Ale przecieŜ nie
mieli Ŝadnego wyboru.

Ktoś lekko zapukał do tylnych drzwi. Peggy Dow-

nes,   jej   przyjaciółka,   nie   czekając   na   zaproszenie,
wbiegła   do   środka.   Była   to   wysoka   kobieta,   około
trzydziestki,   z   krótko   przyciętymi   rudymi   włosami.
Opadła   na   stojącą   pod   ścianą   zniszczoną   kanapę   i   ze
zdziwieniem spojrzała na kartonowe pudło.

- Czy trochę nie za wcześnie zabrałaś się do

pakowania? Macie przecieŜ jeszcze dwa tygodnie do
wyjazdu.

-Nie mamy. - Catherine podała jej list agenta.
- Na szczęście Drew powiedział, Ŝebyśmy zamieszkali

u niego, jeśli znajdziemy się w przymusowej sytuacji.

- Psiakrew! Nie mogliby ci dać jeszcze jednego

tygodnia?

widząc na twarzy Peggy wyraźne oznaki przy-

gnębienia i poirytowania, Catherine odwróciła się i
zabrała do szykowania śniadania w nadziei, Ŝe jej
przyjaciółka nie zacznie znowu swoim oratorskim tonem
ostro krytykować testamentu Harriet

Nie mamy Ŝadnych

podstaw

prawnych,

aby

pozostać - przypomniała z naciskiem Catherine.

Ale z moralnego punktu

widzenia

macie

wszelkie

prawa i spodziewałam się po organizacji charytatyw
nej większej wyrozumiałości wobec samotnej matki!
-

buntowała się w obronie

Catherine Ŝyczliwa Peggy.

A właściwie to nie wiem,

dlaczego

ich

potępiam.

sytuacja wynikła z winy twojej ukochanej Harriet!

- Peggy!

SPOTKANIE PO LATACH

Wybacz, ale uwaŜam, iŜ

trzeba

nazywać

rzeczy

po   imieniu.   Szczerze   mówiąc,   Catherine...  czasami
myślę, Ŝe pojawiłaś się na tym świecie wyłącznie po to,
by   być   wykorzystywaną!   Jak   ci   podziękowano   za
zmarnowane   cztery   lata   twego   Ŝycia,   które   spędziłaś
biegając wokół spraw Harriet?

Harriet

dała

nam

schronienie,

kiedy

nie

mieliśmy

się gdzie podziać. Nie miała mi nic do zawdzięczenia.

Prowadziłaś ten dom,

byłaś

zawsze

zawołanie

i   tyrałaś   posłuszna   jej   zwariowanym,   charytatywnym
pomysłom   -   mówiła   wzburzona   Peggy.   -   I   za   to
wszystko   otrzymywałaś   wikt   i   mieszkanie   oraz   ubranie
kupione na wyprzedaŜy!

Harriet była najmilszą i

najuczciwszą

istotą,

jaką

kiedykolwiek znałam - odparła Catherine.

Doprowadzona do szału Peggy miała ochotę krzyczeć

ze złości. Trzeba przyznać, Ŝe dziwaczne pomysły Harriet
wydawały się nie draŜnić Catherine tak, jak innych, mniej
tolerancyjnych ludzi. Wyglądało na to,  Ŝe Catherine nie
zauwaŜała,   kiedy Harriet   głośno  mówiła do siebie lub
hałaśliwie i ostentacyjnie opróŜniała portmonetkę, dając
ofiarę   na  tacę   w  kościele.  Nigdy   nawet   nie mrugnęła
okiem,   kiedy   Harriet  przyprowadzała   na   herbatę
brudnych, śmierdzących włóczęgów mówiąc, aby czuli się
jak u siebie w domu.

Catherine była najlepszą przyjaciółką, jaką Peggy

kiedykolwiek miała. UwaŜała ją za osobę niezwykle
Ŝ

yczliwą, szlachetną i bezinteresowną, a była to naj-

wyŜsza ocena ze strony kobiety, która samą siebie
nazywała zatwardziałą cyniczką.

Peggy napotkała spojrzenie zamglonych, niebieskich

oczu w ślicznej twarzy Catherine, i mimo woli

pomyślała o niewinnym, bezbronnym dziecku po-
rzuconym w zagmatwanym świecie dorosłych. Przera-
Ŝ

ająca była naiwna skłonność Catherine do znajdowania

w ludziach tylko tego, co najlepsze, i do traktowania
ich z ufnością. To jej niezmiennie op-

SPOTKANIE PO LATACH

tymistyczne   widzenie   świata   czyniło   ją   zupełnie   bez-
bronną.   Była   cudownym   słuchaczem   i   przejmowała   się
kaŜdą   wyciskającą   łzy  opowieścią.   Nie   umiała  powie-
dzieć nie, gdy ludzie prosili ją o przysługę. Jeśli ktoś był w
potrzebie,   Catherine   zawsze   gotowa   była   przyjść  z
pomocą.   A   z   iloma   spotkała   się   dowodami   wdzięcz-
ności? Bardzo nielicznymi.

- Harriet powinna była zostawić ci przynajmniej

część swego majątku - powiedziała Peggy z naganą
w głosie.

Catherine postawiła na kuchence czajnik z wodą na

herbatę.

A jak sądzisz, co o tym

pomyśleliby

Drew

jego

rodzina?

Drew ma dość pieniędzy.

Firma Huntingdon nie

jest

duŜa,

nie

jest

bogaty.

Ma ogromny dom w

Kencie

mieszkanie

cen

trum Londynu. Czy to nie jest bogactwo? - zapytała
Peggy sucho.
Catherine jęknęła:

Jego interesy ostatnio

nie

idą

dobrze.

Drew

zmuszony był sprzedać niektóre ze swoich posiadłości
i, chociaŜ nie przyznałby się do tego głośno, bardzo
rozczarował go testament Harriet.

Rozwód z Annette

prawdopodobnie

pozbawi

resztek majątku - powiedziała w zadumie Peggy.

- Ona nie chciała tego rozwodu - mruknęła Ca-

therine.
Peggy skrzywiła się.

- A jaka to róŜnica? To ona miała romans. Ona

ponosi winę.

Catherine nalewając herbatę pomyślała, Ŝe nie moŜna

oczekiwać   ze   strony   Peggy   wyrozumiałości  w
wypadku   zdrady   małŜeńskiej-   Do   tej   pory   mocno
przeŜywała   nagie   zerwanie   własnego   małŜeństwa.   MąŜ
Peggy był kobieciarzem. Annette nie moŜna z nim

SPOTKANIE PO LATACH

porównywać.   To   trudności   finansowe   i   kłopoty  z
dwójką   niesfornych,   kilkunastoletnich   dzieci   do-
prowadziły   do   kryzysu   w   rodzinie   Huntingdonów.
Annette  miała romans,  a Drew  był  tym  załamany.  Nie
przyjął jej usilnych  prób pojednania, wyprowadził się  i
natychmiast   wystąpił   o   rozwód.   Ciekawe,   Ŝe   ludzie,
którzy znaleźli się w trudnej sytuacji, rzadko reagują tak,
jak   się   tego   spodziewaliśmy.   Catherine   sądziła,   Ŝe  on
przebaczy i zapomni. Myliła się.

W dalszym ciągu mam

nadzieję,

dojdą

porozumienia, zanim będzie za późno - zauwaŜyła.

A dlaczego on miałby

tego

chcieć?

zaledwie

pięćdziesiąt lat... i jest przystojnym męŜczyzną...

Chyba tak - przyznała

niepewnie

Catherine.

Lubiła bardzo Drewa, ale nigdy nie myślała o nim
w taki sposób.

Mógłby teŜ znaleźć sobie

coś

lepszego

roboty,

niŜ przyjeŜdŜać tutaj na weekend i bawić się z Danie
lem - skomentowała Peggy z udaną obojętnością.

Catherine, nie zauwaŜając ukrytej ironii, zaśmiała

się:
-

Jest wolny, nie ma

rodziny.

A nie przyszło ci na

myśl,

Drew

przyjeŜdŜa

z bardziej osobistych powodów?
Catherine spojrzała na nią z pytaniem w oczach.

Och, na litość boską!

-jęknęła

Peggy.

Czy

mam

ci to wyraźnie powiedzieć? Jego zachowanie na po
grzebie wywołało nie tylko moje zdziwienie. Ledwie
wziejaś do ręki coś trochę cięŜszego od filiŜanki, on juŜ
biegł na pomoc przez cały pokój! Myślę, Ŝe kocha się
w tobie.

Kocha się we mnie? -

powtórzyła

Catherine.

- Nigdy nie słyszałam nic tak absurdalnego.

MoŜe się mylę -

zawahała się Peggy.

AleŜ oczywiście, Ŝe się

mylisz!

powiedziała

Catherine z niezwykłą u niej gwałtownością.

No, juŜ dobrze, uspokój

się - westchnęła Peggy.

SPOTKANIE PO LATACH

- W dniu pogrzebu zapytałam go, dlaczego

wynalazł inną starą damę, aby się nią opiekowała...

- AleŜ pani Anstey jest jego chrzestną matką!
- Kiedy poszłam zobaczyć to mieszkanie dla

ciebie,   zmroziła   mnie   swą   miną.   Powiedziałam   to
Drewowi.
      -  Peggy, jak mogłaś? Mam tylko robić jej zakupy
i przynosić kolację co wieczór. Nie jest to wiele,  w
zamian za mieszkanie i symboliczny czynsz.

- I dlatego coś w tym podejrzewam. Jakkolwiek...
- Peggy zawiesiła głos. - Drew pocieszył mnie, Ŝe

nie powinnam się martwić, bo chyba długo tam nie
zostaniesz. No, jak myślisz, dlaczego tak powiedział?
- MoŜe przypuszcza, Ŝe nie spodobam się jej - od-
rzekła Catherine.

Peggy obracała w ręku list agenta i zmartwiona
powiedziała:

- Jeśli musisz się wyprowadzić w tym tygodniu, to

nie będziemy mogły razem pojechać do mojego
domu. A tak liczyłam na ciebie, Catherine. Moja
matka i ty tak świetnie się ze sobą zgadzacie.

- Daniel równieŜ nie jest tym zachwycony. Wtedy

Peggy zaproponowała z uśmiechem:

-  A moŜe zabrałabym go ze sobą?
-  Samego?
-  Dlaczego   nie?   Moi   rodzice   uwielbiają   Daniela.

Zepsują   go   do   reszty.   A   ty   do   naszego   powrotu
urządzisz   sobie   mieszkanie,   Ŝeby   było   bardziej
przytulne. Męczyło mnie poczucie winy, Ŝe nie jestem
w stanie w niczym ci pomóc - wyznała Peggy.
      -  Nie mogę pozwolić, abyś ty...
           -  Jesteśmy przyjaciółkami, prawda? Złagodzi to
Danielowi wstrząs związany z przeprowadzką. Bieda-
czek,   tak   bierze   sobie   wszystko   do   serca
-przekonywała Peggy. - Nie będzie go tu, gdy oddasz
Clovera   do   schroniska   i   uniknie   przenosin   do
mieszkania Drewa. Wydaje mi się, Ŝe on nie bardzo
go lubi.
Catherine pomyślała ze smutkiem, Ŝe Daniel zdecy-

SPOTKANIE PO LATACH

dowanie   nic   lubi   tych   wszystkich,   którzy   mu   się
sprzeciwiają. Szczególnie zaś nie cierpi być traktowany jak
dziecko  i gdy ktoś mówi, ze jest ładnym  chłopcem.  A
przecieŜ, czy mu się to podoba, czy nie, jest to prawda:
jest naprawdę ładny z czarnymi,  kręconymi  włosami, z
długimi rzęsami i wielkimi ciemnymi oczami. Niezwykle
hibił Peggy, ale nikogo więcej.

Ufasz mi? - Peggy ucięła

jej wątpliwości.

Alei oczywiście...

W talom razie załatwione

- zdecydowała.

Catherine zrezygnowała więc z wynajdywania dal-

szych trudności i nie powiedziała, ze nigdy dotąd nie
rozstawała się z synem. Daniel bardzo lubił farmę.

Spędzili tam razem z Peggy kilka tygodni przez
ostatnie lata.

Sześć dni później Daniel, uściskawszy ją radośnie,

wsiadł do samochodu Peggy.
Catherine powiedziała do przyjaciółki:

Jeśli będzie tęsknić za

domem, zadzwoń do mnie.

Nie mamy juŜ domu -

przypomniał

Daniel.

- NaleŜy do Afryki.

Catherine wróciła do domu i oczami mokrymi od łez

spojrzała na ustawione tam walizki i pudła. Nie za wiele
tego,   jak   na   cztery   lata   Ŝycia.   Pudła   miały   być
przeniesione do garaŜu Peggy. Jeden z sąsiadów obiecał
przewieźć   je   w   następnym   tygodniu   do   mieszkania
Drewa.   Przybita   otarła   łzy.   Daniel   wyjechał   tylko   na
dziesięć dni, nie na sześć miesięcy!

Drew czekał na nią na peronie i poprowadził w

kierunku swojego samochodu. Był dobrze zbudowanym
męŜczyzną o przyjemnych rysach twarzy. Wyglądał na
bardzo zrównowaŜonego.

- Najpierw zostawimy w mieszkaniu twoje bagaŜe.

Najpierw?

Uśmiechnął się.

Zamówiłem stolik w

Savoyu, zjemy tam lunch.

SPOTKANIE PO LATACH

- Czy to jakaś okazja?

Catherine juŜ wiele razy jadła lunch w towarzystwie

Drewa i Harriet, ale wtedy zapraszał je zawsze do
swojego klubu.

Moja firma jest bliska

zdobycia

wielkiego

kon

traktu - wyjawił nie bez dumy. - Właściwie mamy to
juŜ w kieszeni. Dziś wieczór jadę do Niemiec, a poju
trze spisujemy umowę.

wspaniała

wiadomość

ucieszyła

się

Cat

herine.

Szczerzemówiąc,

przychodzi

samą

porę.

Ostat

nio firma Huntingdon balansowała na krawędzi prze
paści. Ale to nie wszystko, co będziemy świętować
- powiedział.

Kiedy wracasz z

Niemiec?

zapytała,

gdy

chodzili z jego mieszkania.

- Za kilka dni, ale zamieszkam w hotelu.
-

Dlaczego? - zdziwiła się Catherine.

Lekki rumieniec zabarwił jego policzki.

- Kiedy jest się w trakcie rozwodu, trzeba bardzo

uwaŜać, Catherine. Dzięki Bogu, za miesiąc będzie po
wszystkim. Nie Ŝyczę sobie, Ŝeby ktokolwiek wytykał
cię palcem, łącząc ze sprawą mego rozwodu.

Catherine odczuła nagle ogromne zaŜenowanie.

Przyjęła z wdzięcznością propozycję tymczasowego
schronienia się w jego mieszkaniu, nie zastanawiając się
nad tym, w jakim go stawia połoŜeniu.

Ogromnie mi przykro,

Drew. Nigdy nie myślałam...

Oczywiście, Ŝe nie. Ty nie

myślisz

ludziach

ten

sposób. - Drew uścisnął i przytrzymał jej rękę. - Gdy
tylko zakończy się rozprawa sądowa, nie będziemy
musieli zwaŜać na złośliwe języki.

To ostatnie zdanie, zamiast uspokoić, wprawiło ją w

jeszcze większe zakłopotanie. Wyglądało na to, Ŝe Drew
inaczej rozumiał ich przyjaźń.

Nie tak dawno oburzyły ją podejrzenia Peggy.

Tymczasem Drew wyraźnie zbliŜył się do niej od

SPOTKANIE PO LATACH

momentu separacji z Annette. Stał się częstszym
gościem w domu swojej siostry.

Wezmę stek. Przynajmniej

wiadomo,

takie

go.

Masz swoje nawyki -udał

niezadowolenie

Drew,

ale jednocześnie uśmiechnął się do niej. On teŜ nie lubił
zmian.-A na przystawkę?
Zamówiła krewetki, jak zwykle.

- Mogłem z góry zamówić to dla ciebie - zaŜar

tował.

Catherine rzuciła okiem w stronę holu i ujrzała przy

drzwiach wejściowych wysokiego, czarnowłosego męŜ-
czyznę. Szybko obejrzała się po raz drugi, ale juŜ go nie
było. Zaskoczona zamrugała oczami, zła na siebie, Ŝe w
tej krótkiej chwili rozpoznania odczuła lek, a ciałem jej
wstrząsnął dreszcz.

- Co się stało?

Napotkawszy zdziwione spojrzenie Drewa, wzdrygnęła

się nienaturalnie.

To z zimna.

Teraz, gdy jesteś w

Londynie,

będziemy

mogli

widywać się częściej. Próbuję ci powiedzieć, moŜe
niezbyt zręcznie, Ŝe... Wydaje mi się, Ŝe cię kocham.

Wyszarpnęła gwałtownie rękę, przewracając kieliszek z

sherry. Mamrocząc słowa przeprosin, zaczęła szperać w
torebce, w poszukiwaniu chusteczki. Drew patrzył na nią
wyczekująco.

- Chciałem, abyś wiedziała,co czuję – westchnął
- Ja… ja nie wiedziałam… Nie miałam pojęcia…

- To było wszystko, co zdołała z siebie wykrztusić.

- Sądziłem, Ŝe musisz to przemyśleć – w jego głosie

słychać było nutkę niezadowolenia. – Najwidoczniej
nie było to tak oczywiste, jak myślałem. Catherine,
nie rób takiej tragicznej miny. Niczego od ciebie nie
oczekuję. Myślę, Ŝe trudno o właściwą odpowiedź
w takich okolicznościach. Byłem niecierpliwy i
zachowałem się nietaktownie. Wybacz mi.

SPOTKANIE PO LATACH

- Mam wraŜenie, jakbym stanęła między tobą

i Annette - szepnęła w poczuciu winy.
Nachmurzył się.

To nonsens. Dopiero po

odejściu

niej

zdałem

sobie sprawę, jak bardzo lubię być z tobą.

Tak, ale gdyby mnie nie

było

pobliŜu,

moŜe

wróciłbyś do niej - przekonywała z uporem. - Jesteś
wspaniałym przyjacielem, ale ja...

Ja nie poganiam cię,

Catherine.

Mamy

duŜo

czasu - zapewnił ją, rezygnując z tematu, nad którym,
jak zrozumiał, nie było sensu dłuŜej dyskutować.

Byli w sali restauracyjnej River Room, gdy usłyszała

ten głęboki głos z lekkim obcym akcentem, głos,  który
działał na nią jak kojący balsam. Natychmiast  zakręciło
się jej w głowie i oŜyły dawne uczucia.  Wstrząśnięta,
otworzyła   szeroko   oczy.   W   uszach   czuła  szalone
pulsowanie. DrŜącą ręką odstawiła kieliszek.
Luc!

O, BoŜe... Luc! To jego musiała zauwaŜyć przedtem.

Rozmawiając z dwoma towarzyszącymi mu męŜczyznami,
gestykulował opaloną ręką. Nie mogła oderwać od niego
oczu. Ostro zarysowany nos, wydatne kości policzkowe,
intensywność spojrzenia, wszystko połączone w
oszałamiająco przystojnej twarzy.

Obrócił z lekka głowę o lśniących, ciemnych wło-

sach.   Spojrzał  wprost   na  nią.  Zabrakło   jej   tchu   i  czas
nagle   się   zatrzymał.   Rozsądek   nakazywał   wstać   na-
tychmiast   i   uciekać,   biec   tak   długo,   aŜ   pozostawi
daleko   groŜące   niebezpieczeństwo.   Poczuła   szarpiący
wnętrzności   strach,   choć   nic   nie   wskazywało,   Ŝe   ją
rozpoznał.

Luc odwrócił się. Dał znak jednemu ze swych

towarzyszy, który natychmiast zerwał się z szybkością
wytresowanego lokaja i słuchał swego pana z po-
chyloną głową.

- Zepsułem ci humor - mruknął Drew. - Powinie

nem był milczeć.

SPOTKANIE PO LATACH

Gwałtownie opuściła powieki. Usłyszała znowu

szczek sztućców i szum głosów, ale w dalszym ciągu
czuła się odrętwiała. Gdy patrzyła na Luca, nic i nikt nie
był w stanie odwrócić jej uwagi. Mówi się, Ŝe gdy
człowiek tonie, to w ułamku sekundy widzi całe swoje
Ŝ

ycie. Och, gdyby tak znaleźć ukojenie na dnie basenu...

Catherine...

Boli mnie trochę głowa -

powiedziała z trudem.

- Jeśli pozwolisz, pójdę wziąć jakiś proszek.

Wstała na trzęsących się nogach, stwierdzając z nie-

zmierną ulgą, Ŝe nie musi przechodzić obok stolika,
gdzie siedział Luc. Mimo to miała uczucie, jakby szła na
ś

mierć. Choć nie miało to sensu, oczekiwała dotknięcia

jego ręki na swym ramieniu. Weszła szybko do toalety i
włoŜyła dłonie pod zimną wodę.

Gdy wycierała ręce, dotknęła cienkiej złotej obrączki

na serdecznym palcu. Prezent od Harriet i jej  pomysł.
Wszyscy   prócz   Peggy   myśleli,   Ŝe   jest   wdową.  Harriet
rozpowiedziała to kłamstwo, zanim Catherine opuściła
szpital.   Niesmakiem   i   wstrętem   napawało   ją  to,   Ŝe
uchodziła   za   kogoś,   kim   naprawdę   nie   była,   choć  ze
smutkiem   szybko   uświadomiła   sobie,   Ŝe   gdyby   nie  ta
wzbudzająca szacunek historyjka, nie byłaby tak dobrze
przyjęta przez miejscową społeczność.

Opanuj się, odetchnij głęboko. Dlaczego ulegasz

panice? JednakŜe gdy w pobliŜu jest Luc, panika jest
uzasadniona. Trudno było przewidzieć jego reakcję, ale
nie mogła tu tkwić wiecznie.

- Myślę, Ŝe zanosi się na burzę - powiedziała do

Drewa po powrocie na salę, starając się nie rozglądać.
     - Często mam bóle głowy przy takiej pogodzie.
Nie przestawała mówić jedząc.
Jeśli   Drew   był   nawet   trochę   oszołomiony   jej   gada-
tliwością, to na pewno nie zauwaŜył,  Ŝe straciła apetyt.
Luc   obserwował   ją.   Czuła   to.   Czuła   hipnotyczną   siłę
utkwionych w niej brązowozłotych oczu. I nie mogła

SPOTKANIE PO LATACH

tego wytrzymać. Było to jak chińska wodna tortura -
drąŜące, bezlitosne. Zaczynała ją ogarniać złość.

Luc był niewzruszony. To wbrew naturze, Ŝe potrafił

pozostać opanowany, mimo Ŝe tak bardzo ją skrzywdził. Nie
było miejsca na sprawiedliwość w świecie, w którym Luc w
dalszym ciągu rósł w potęgę, jak wyjątkowo zaborcza
roślina tropikalna. Stratujesz ją, a ona znowu wyrośnie,
dwa razy silniejsza i równie groźna.

Skrupulatnie mieszała kawę: to w jedną, to w drugą

stronę,   aŜ   wreszcie   wsypała   cukier.   W   głowie   czuła
zamęt,   zagubiona   gdzieś   między   przeszłością   i   teraź-
niejszością.   Była   tylko   jedną   z  wielu   na   długiej   liście
ofiar   Luca   Santiniego.   Goryczą   napełniała   ją   świado-
mość tej poniŜającej prawdy.

Udał, Ŝe mnie nie

poznaje.

Drew

bezbarwnym

głosem przerwał jej paplaninę.

O kim mówisz? -

zapytała zdezorientowana.

O Lucu Santinim. Patrzył

prosto

mnie,

gdy

przechodził obok nas.

Zaskoczyło ją odkrycie, Ŝe Drew zna Luca. A właś-

ciwie, dlaczego tak się dziwiła? Wprawdzie Drew
naleŜał do niŜszej kategorii, ale działał na tym samym
polu, co Luc. Wytwórnia podzespołów elektronicznych
Huntingdona.

Czy t-to t-takie waŜne? -

wyjąkała.

To nauczy mnie nie

zadzierać

nosa

odpowie

dział Drew z kwaśną miną. - Załatwiałem z nim
interesy, ale to było dawno temu. Nie naleŜę dziś do
grupy Santiniego, moŜliwe, Ŝe mnie wcale nie pamięta.

Luc miał niezawodną pamięć. Nigdy nie zapominał raz

widzianej twarzy. Uświadomiła sobie z poczuciem winy,
Ŝ

e Luc udał, iŜ nie rozpoznał Drewa z powodu jej

obecności. Nie była teŜ tak głupia, Ŝeby udawać, iŜ nie
wie, kim jest Luc. Mógł o nim nie słyszeć tylko jakiś
analfabeta albo ktoś Ŝyjący na bezludnej wyspie.

Drew popijał swoją kawę najwidoczniej zadowolony,

e o nim zapomniano.

SPOTKANIE PO LATACH

To niezwykły facet. I jak

musiał

ryzykować,

eby

dojść do tego, co ma dzisiaj.

I pomyśleć, ile ma na

swoim koncie kobiet.

OtóŜ to-zadumał się

Drew.

ile

wiem,

wpadł

tylko raz. Niech pomyślę, to było około czterech...
pięciu lat temu. Nie wiem, co się właściwie zdarzyło,
ale wtedy był diabelnie bliski bankructwa.

Zapewne odbił to sobie na kimś innym. W Ŝyciu

kierował się twardą zasadą: oko za oko, ząb za ząb, no, i
zysk w interesie.

Gdy wychodzili z hoteli, przybity Drew cicho

powiedział:

Chyba zrobiłem z siebie

cholernego głupca?

AleŜ skąd - pośpiesznie

zaprzeczyła.

Czy chcesz jechać

taksówką?

zapytał

stłumio

nym głosem. - Lepiej będzie, jak wrócę do biura.

Przejdę się trochę.

Czuła się zawstydzona, Ŝe nie umiała zachować się z

większym taktem, ale jego wyznanie i nagle pojawienie
się Luca pozbawiło ją zdolności rozumowania.

- Catherine?

Zanim zdąŜyła się odwrócić, Drew pochylił się i

zgniótł ustami jej pełne wargi.

- JuŜ wkrótce poproszę cię o rękę, czy chcesz tego,

czy nie - obiecał odzyskując pewność siebie. - Minęło
juŜ prawie pięć lat, kiedy straciłaś męŜa. Nie moŜesz
strawić reszty Ŝycia na wspominaniu go.

Kilka sekund później odszedł szybko w przeciwnym

kierunku.   Niepohamowane   łzy   popłynęły   z   jej  oczu.
PrzeŜycia ostatnich godzin wybijały opóźnioną reakcję.
Drew   był   męŜczyzną   zupełnie   innego  rodzaju,   był
dŜentelmenem   starej   daty,   który   juŜ   przy  pierwszym
pocałunku   proponował   małŜeństwo.  A   ona   -
skończoną   oszustką.   Nie   była   kobietą,   za  jaką   ją
uwaŜał,   bolejącą   ciągle   nad   utratą   młodego   męŜa   i
tragicznie zakończonym krótkim małŜeństwem.

SPOTKANIE PO

LATACH

Prawda mogłaby go zabić. I dla niej wspominanie

przeszłości   było   straszne.   Przez   dwa   lata,   nawet   we
własnym   mniemaniu,   była   dziwką   Luca   Santiniego.
Karmiona   i   ubierana   w   zamian   za   gorliwość   w   spra-
wianiu   mu   przyjemności   w   łóŜku.   O   takiej   kobiecie
mówi   się  w  sposób   bardziej   elegancki,   Ŝe  jest  czyjąś
utrzymanką.   Tylko   Ŝe   utrzymaniu   bogatych   męŜczyzn
mogą   liczyć   na   publiczne   pokazywanie   się   u   boku
swych opiekunów. A Luc wolał, by pozostawała  w
cieniu. Nigdy nie okazał najmniejszej chęci, aby  wziąć
ją   ze   sobą   i   pokazać   światu.   Nie   miała   ani
odpowiedniego wyglądu, ani oglądy, nie mówiąc juŜ  o
pochodzeniu i wykształceniu. Jeszcze teraz wspomnienia
paliły, raniąc boleśnie.

Wybór. Całe Ŝycie jest moŜliwością wyboru. W wieku

osiemnastu   lat   Catherine   sądziła,   Ŝe   samodzielnie  /
podejmuje   decyzje.   Tymczasem   decydowano   za   nią.
Miłość  w zastraszający  sposób  niszczy  poczucie  god-
ności   i   inteligencję   niedoświadczonej,   młodej   dziew-
czyny. Zanim spotkała Luca, nie wierzyła, Ŝe miłość do
kogoś  moŜe  być  błędem.   Okazało   się,   Ŝe  moŜe,  i  to
jeszcze   jak.   Catherine   od   dawien   dawna   rozpaczliwie
pragnęła   być   kochana.   Zaraz   po   urodzeniu   została
porzucona  przez  matkę,  po   której   wszelki   ślad  zaginał.
Wychowywała się w domu dziecka, gdzie ginęła w tłu-
mie.   Była   marzycielką   snującą   przez   lata   fantastyczne
historie   o   nieznanej   matce,   która   miała   niespodzianie
pojawić się i zabrać ją ze sobą. Ody miała dziesięć lat,
nadzieja osłabła i zaczęła marzyć o szalonej miłości.

Po ukończeniu szkoły, w wieku szesnastu lat pra-

cowała jako słuŜąca w swoim domu dziecka, aŜ do jego
zamknięcia   w   dwa   lata   później.   Do   kierowniczki
zgłosili  się  wtedy państwo  Goulds,  młodzi właściciele
małej   galerii   sztuki   w   Londynie.   Zatrudnili   ją   jako
recepcjonistkę,   wykorzystywali   bez   skrupułów   i   płacili
tylko tyle, Ŝe z trudem starczało jej na Ŝycie. PoniewaŜ ich
dochody były małe, galeria często musiała być

ROZDZIAŁ DRUGI

Catherine patrzyła na niego z nieukrywanym prze-
raŜeniem w szeroko otwartych oczach. - Ja... ja nie idę
nigdzie konkretnie.

Po prostu spaceruje pani

- zadrwił Luc.

Skąd wiedziałeś, gdzie

jestem? - zapytała.

Jechałem za tobą od

samego

hotelu.

Poczuła, Ŝe braknie jej tchu. Czy naprawdę myślała,
Ŝ

e to drugie spotkanie to kolejny przypadek? Czy

sądziła, Ŝe on pozwoliłby jej odejść bez wyjaśnień?

- Dlaczego to robisz? - szepnęła w napięciu.

Chmurnie spojrzały na nią ciemne, błyszczące oczy.

- MoŜe chciałbym powrócić do dawnych czasów?

Sam nie wiem. To ty mi powiesz. Czy myślisz, Ŝe to
moŜliwe?

Odruchowo cofnęła się do balustrady, przy której

stali.

Nie jesteś człowiekiem

impulsywnym.

Dlaczego drŜysz? -

Podszedł

niej

bliŜej,

ona

plecami oparła się o Ŝelazną balustradę, usiłując
utrzymać pewien dystans miedzy nimi.

Pojawiasz się tak nagle.

Przestraszyłeś mnie.

Jak dziecko lubisz ciągle

niespodzianki.

- Nie zauwaŜyłeś, Ŝe juŜ nie jestem dzieckiem.

Zebrała się na odwagę, Ŝeby ostro odpowiedzieć, ale
był to błąd. Luc zmierzył ją wzrokiem, szacując
czerwoną, okrągłą klamrę spinającą jej jedwabiste włosy,
bluzkę z koronkowym kołnierzykiem i układaną,
kwiecistą spódniczkę. Poczuła się jak obnaŜona.

- Widzę, Ŝe firma Laury Ashley w dalszym ciągu

wietnie się rozwija - zaŜartował z powaŜną miną.

SPOTKANIE PO LATACH

Był teraz tak blisko, Ŝe mogłaby go dotknąć. Ale nie

ośmieliła   się   podnieść   oczu   powyŜej   poziomu   jego
jedwabnego   krawata.   Szary,   o   stalowym   odcieniu
garnitur nosił z elegancją, którą niewielu tylko męŜczyzn
mogłoby   naśladować.   Wysoką,   szczupłą   sylwetkę
podkreślał doskonały krój ubrania człowieka z wyŜszych
sfer. Ale to, co czuła w atmosferze wokół niego, dalekie
było   od   uprzejmości   ludzi  z   towarzystwa.   Było  to   coś
wręcz przeraŜającego.

- Nie mamy o czym mówić po tylu latach. - W sło

wach, które padły z bladych ust, moŜna było wyczuć
nie wypowiedzianą prośbę.

Luc podniósł rękę i czubkiem palca przesunął powoli

od delikatnego obojczyka, gdzie wyczuwalny był szalony
rytm pulsu, aŜ do wygięcia dolnej wargi. Czuła, Ŝe pali
ją skóra, a cale ciało oblewa Ŝar.

OdpręŜ się - poradził.

Opuścił

rękę

sekundę

wcześniej, zanim szarpnęła gwałtownie głową, nie
godząc się na tę poufałość. W jego oczach zabłysły
ogniki, a na ustach pojawił się uśmiech:

Nie chciałem

cię

przestraszyć.

CóŜ

to...

jesteśmy

wrogami?

Ja... ja się spieszę -

wyjąkała.

I nie chcesz, Ŝebym cię

podwiózł?

Zgoda.

Przejdę

się razem z tobą - odpowiedział łagodnie. - A moŜe
wsiądziemy do samochodu i przejedziemy się... i tak

pewnie utkniemy w korku ulicznym. Zaufaj mi, jestem
dziś w łagodnym nastroju.

Dlaczego? - odsunęła się

odwaŜnie

balust

rady. - Czego chcesz?

Nie spodziewam się, abyś

chciała

tłoku

ulicz

nym   robić   to,   co   zazwyczaj   robiliśmy.   -   Ciemnymi
zuchwałymi     oczami     przyglądał     się     rumieńcowi
oblewającemu   jej   twarz.   -   A   według   ciebie,   czego
mógłbym   chcieć?   Czy   to   takie   dziwne,   Ŝe   chciałbym
zaspokoić swoją naturalną ciekawość?

- Czego dotyczącą?

SPOTKANIE PO

LATACH

- Ciebie. A kogóŜ by innego?

Catherine zagryzła dolną wargę. Czuła narastającą w

niej   złość.   Był   czas,   Ŝe   gdy   Luc   mówił:   wsiadaj   do
samochodu,   skwapliwie   wykonywała   jego   polecenie.
Uśmiechał   się   teraz,   ale   nie   moŜna   ufać   uśmiechowi
Luca.   Mógł   uśmiechać   się   i   jednocześnie   doszczętnie
kogoś   zniszczyć   starannie   dobranymi   słowami.   Zdecy-
dowała   się   w   jednej   chwili   i   ruszyła   w   kierunku
samochodu.   Luc   był   człowiekiem   wyjątkowo   inte-
resującym   dziennikarzy,   nie   mogła   wiec   dopuścić   do
tego, by ją z nim widziano.

Jeden z goryli Luca otworzył drzwiczki limuzyny.

.Wśliznęła się w róg samochodu i usiadła na obitej
kremową skórą kanapie. Drzwiczki zatrzasnęły się.

- Doprawdy, Catherine... czy to było takie trudne?

- zapytał Luc. - Napijesz się czegoś?
W gardle czuła suchość.

- Chętnie.

Nerwowo wygładzała fałdy spódniczki. Luc pochylił

się, aby otworzyć barek. Przez jeden moment, który
wydał się jej najdłuŜszym w Ŝyciu, czarne, gęste włosy
były w zasięgu jej palców. Nieuchwytny aromat płynu do
płukania włosów, zmieszany z nieokreślonym, ale jakŜe

znajomym   jego   własnym   zapachem,   uderzył   w   jej
rozszerzone   nozdrza.   Gdy   wyprostował   się,   zmieszana
obserwowała ruch  muskułów  pod  drogą tkaniną koszuli,
okrywającej jego szerokie ramiona.

Luc podał jej szklankę, przytrzymując ją na tyle długo,

e musiała na niego spojrzeć. Był to atak bardzo niewinny,

jak na moŜliwości Luca, ale i tak poczuła, Ŝe nad nią
panuje. Szybko wypiła kilka łyków. Nie cierpiała smaku
brandy, która z trudem przechodziła przez ściśnięte
gardło.

- Czy teraz lepiej się czujesz? - zapytał. - Mieszkasz

w Londynie?

- Nie - odpowiedziała z pośpiechem. - Jestem tu

tylko chwilowo. Mieszkam w... Peterborough.

SPOTKANIE PO LATACH

- Widzę, Ŝe jesteś męŜatką. Musi to być dla ciebie

ródłem wielkiej satysfakcji.

Obrączka ślubna zaciąŜyła jej jak ołów. Postanowiła

pominąć milczeniem te złośliwą uwagę.

Kiedy wyszłaś za mąŜ?

Ponad cztery lata temu.

Napiła się, dla dodania sobie odwagi przed następ

nym kłamstwem.

Niedługo po... Był to

burzliwy,

krótkotrwały

romans - wyjaśniła szybko.

Na to wygląda -wycedził.

-Opowiedz mi o tym.

Nic nie było w tym

nadzwyczajnego

mruk

nęła. - Jestem pewna, Ŝe wcale cię to nie zainteresu
je.

Przeciwnie - zaprzeczył

miękko

Luc.

Szalenie

jestem ciekaw. A czy twój mąŜ ma jakieś imię?

Luc, ja...

Ach, więc moje imię pamiętasz?

Wbiła wzrok w swój kieliszek.

Paul. Ma na imię Paul. -

Pomimo

ogromnego,

strasznego napięcia, udało się jej uśmiechnąć. - Na
prawdę nie ma o czym mówić!

Zaspokój jednak moją

ciekawość.

Czy

jesteś

szczęśliwa tam... gdzie to jest? W Peterhaven?

Oczywiście.

Nie wyglądasz na

szczególnie szczęśliwą.

To nie zawsze jest

widoczne

odcięła

się

zroz

paczona.

A dzieci? - zapytał od

niechcenia.
Catherine zdrętwiała.

Nie, jeszcze nie mam.

Luc był bardzo opanowany. ZauwaŜyła to, choć

sama była zmieszana. Luc nagle uśmiechnął się.

- Co robiłaś z tym Huntingdonem?

Pytanie rzucone znienacka zbiło ją z tropu.

- Ja... zatrzymuję się u niego, gdy przyjeŜdŜam na

zakupy - zawahała się, a potem ze zdecydowaniem,

SPOTKANIE PO LATACH

które miało świadczyć o jej absolutnej pewności siebie,
dodała: - Mój mąŜ pracuje dla niego.

- Wygląda na to, Ŝe dobrze spędziłaś dzień pełen

szczególnych zbiegów okoliczności - cudowne, złote
oczy patrzyły wprost na jej zarumienioną twarz.
- Najciekawsze jest to, co niespodziewane, czyŜ nie?
Odstawiła kieliszek.

Muszę...

naprawdę

muszę

juŜ

iść.

Bardzo

miło

było znowu cię spotkać.

Czuję się pochlebiony, Ŝe

tak

uwaŜasz

powie

dział półgłosem Luc. - Czego się tak boisz?

Ja się boję? - powtórzyła

niepewnie.

-Nie

boję

się

niczego. Nie mamy juŜ o czym mówić.

A ja myślę, Ŝe mamy

jeszcze

cały

dzień

przed

sobą.
Catherine pochyliła głowę.

Nie muszę odpowiadać na

twoje

pytania

powie

działa stanowczo, usiłując zapanować nad drŜeniem
w głosie.

Potraktuj to jako mały,

nieco

spóźniony

objaw

uprzejmości - zaproponował Luc. - Cztery i pół roku
temu zniknęłaś jak kamfora. Bez słowa, bez listu lub
najmniejszej próby wyjaśnienia. Chciałbym usłyszeć je
teraz.
Ceglaste plamy wystąpiły na jej policzkach.

Związek z tobą był

najgłupszą

rzeczą,

jaką

kiedy

kolwiek zrobiłam.

A to, Ŝe mi to teraz

powiedziałaś,

moŜe

okazać

się

drugą najgłupszą rzeczą - spojrzał na nią pociem
niałymi oczami. - Spałaś ze mną w noc przed swoim
zniknięciem. LeŜałaś w mooch ramionach i kochałaś się
ze mną, planując, Ŝe opuścisz mnie...

Z przyzwyczajenia -

wyjąkała.

Chwycił silnie jej rękę i przyciągnął do siebie bliŜej,

wbrew jej woli.

- Z przyzwyczajenia? - krzyknął szorstko j z niedo

wierzaniem w głosie.

SPOTKANIE PO LATACH

Cofnęła się przed niepohamowaną złością i odrazą,

które wyczytała w jego pełnych wyrazu oczach.

Sprawiasz mi ból

- szepnęła.

Z pogardą puścił jej rękę.

- W takim razie wyrazy mojego uznania, za takie

przedstawienie, naleŜy ci się nagroda zwycięzcy. Przy
zwyczajenie inspiruje cię do niecodziennego zapału.

Pod wpływem wspomnień zaczerwieniła się po

czubki   włosów.   Te   wspomnienia  budziły   nienawiść   do
samej siebie. A tamtej nocy w głębi serca była przekonana,
ze   nigdy   juŜ   nie   będzie   znowu   z   Lucern.   O   świcie,  z
niezwykłą u niej śmiałością, obudziła go pełna rozpaczy,
która   jedynie   w   fizycznym   kontakcie   mogła  znaleźć
ukojenie. Kochać kogoś, kto nie odwzajemnia miłości, to
najokrutniejszy rodzaj cierpienia.

Nie

pamiętam

skłamała

bez

przekonania,

z uczuciem rosnącej nienawiści. Zapłaciła zbyt wysoką
cenę za miłość do Luca.

Przyzwyczajenie

powtórzył

znowu,

ale

juŜ

spokojnie.

Mimo woli uraziła boleśnie jego męską ambicje. Nie

była   jedyną,   która   szalała   na   punkcie   Luca.   Kobiety
gotowe   były   na   wszystko,   byleby   tylko   zwrócić   na
siebie jego uwagę. Zrobiłyby jeszcze więcej,  aby tylko
zatrzymać go przy sobie.

Dla Luca Santiniego kobiety były zabawkami po-

trzebnymi  w wolnym  czasie. Łatwo zdobywanymi  i tak
samo   łatwo   odrzucanymi.   Wznosząc   się   na   szczyty
sukcesu,   Luc   nigdy   nie   pozwolił   sobie   na   utratę
odrobiny   własnej   energii   dla   jakiejś   kobiety.   Był
samcem o duŜych potrzebach seksualnych, ale kobiety nie
zajmowały waŜnego miejsca w jego myślach.

Muszę juŜ iść -

powtórzyła

ponownie,

gdy

napotkała jego błyszczące oczy, odczuła dziwną nie
chęć do zrobienia jakiegokolwiek ruchu.

Jak sobie Ŝyczysz.

Chłodnym wzrokiem, wprawiającym ją w zmiesza-

SPOTKANIE

LATACH

nie, obserwował, jak brała swoją torebkę i wydostawała się
z samochodu na miękkich nogach, jak zachwiała się na
moment na bardzo wysokich obcasach.

Odwracając nieposłuszne oczy od jego smagłej,

męskiej   twarzy   zamknęła   drzwiczki   i   przeszła   na   drugą
stronę ulicy.  Z  poczuciem winy myślała o  wszystkich
tych kłamstwach, które powiedziała, aby uchronić syna.
I   nie   dlatego,   by   Luc   mógł   czymś   teraz   zagrozić
Danielowi, ale czuła się bezpieczniej, gdy on o niczym
nie   wiedział.   Luc   nie   lubił   Ŝadnych   komplikacji   ani
ewentualnych   kłopotów.   A   nieślubny   syn   mógł   być
powodem jednego i drugiego.

Jeszcze oszołomiona, pomyślała, Ŝe poza jednym

niebezpiecznym momentem Luc był taki... taki chłodny.
Mogłaby przysiąc, Ŝe w hotelu Savoy Luc był wyraźnie
wściekły. Ale widocznie to tylko jej imaginacja. A poza
tym, dlaczego miałby być wściekły? Cztery lata to duŜo
czasu, a jemu na niej nie zaleŜało. Nie moŜna ciągle
wspominać kogoś, kto nawet kiedyś był bliski, gdy Ŝyje
się juŜ innymi sprawami.

Myślami powróciła do ich pierwszego spotkania. Z

wdzięczności za to tylko, Ŝe się pojawił, oprowadziła  go
po   galerii:   była   to,  par   exccllence,  wycieczka  z
przewodnikiem.   Nigdy   jeszcze   nie   znajdowała   się   tak
blisko  męŜczyzny  tak pięknego,   wykształconego   i  pod-
niecającego.   Luc,   znudzony   własnym   towarzystwem,
chętnie przyjął rolę zabawianego gościa.

Uśmiechnął się do niej, a wtedy zgubiła całkowicie

wątek. Nie zrobiło to na nim Ŝadnego wraŜenia. Nie
podał nawet swojego nazwiska, ale przed wyjściem
powiedział do niej:

- Nie powinna pani zostawać tu sama. Nie powinna teŜ

pani być tak bezpośrednia wobec obcych męŜczyzn. Widu
z nich potraktuje to jako zachętę i wtedy, zapewne, nie
będzie pani umiała sobie z tym poradzić.

Gdy ruszył schodami w dół, objął ją ostatni raz

spojrzeniem błyszczących, złotych oczu. I cóŜ zoba-

SPOTKANIE PO LATACH

czył? Ładną, zaokrągloną osiemnastolatkę, niezręczną i

naiwną jak dziecko.

Mimo to przez następne dni nie opuszczał jej

promienny   optymizm.   Jeśli   zdarzyło   się   raz,   moŜe
zdarzyć   i   drugi.   Minęły   dwa   miesiące,   zanim   Luc
pojawił   się   znowu.   Tak   jak   poprzednim   razem   było
późno i przyszedł sam. Niewiele mówiąc obejrzał nowe
obrazy   z   widocznym   brakiem   zainteresowania,   gdy
tymczasem   ona   paplała   z   całą   impulsywną   bezpośred-
niością, którą on zganił przy pierwszej wizycie. Gdy byli
juŜ blisko wyjścia, odwrócił się nagle.

- Będę czekał na panią po zamknięciu galerii. Po

trzebuję czyjegoś towarzystwa - wycedził.

Tak długo oczekiwane zaproszenie było wypowie-

dziane niedbale, w ostatniej chwili, z niewybaczalną
arogancją człowieka pewnego jej zgody. Czy przejęła się
tym? Ani trochę!

Pracowałem cały dzień,

Chciałem

się

przejść

-mruknął, gdy ona, zadyszana, dreptała u jego boku.

Bardzo chętnie się przejdę

powiedziała.

Mógłby

jej nawet zaproponować kąpiel w Tamizie zimą i teŜ by
się zgodziła bez wahania. Wziął od niej płaszcz i podał
jej zgrabnie, a jego eleganckie maniery zrobiły na niej
ogromne wraŜenie.

Zmęczył ją bardzo pierwszym spacerem. Potem

postawił kawę w kawiarni na Piocadilly. Opowiadał jej  o
swoim   dzieciństwie   w   Nowym   Jorku,   o   rodzinie  -
ojcu,   matce   i   siostrze,   którzy   zginęli   rok   temu  w
katastrofie lotniczej. Ona z kolei otworzyła przed nim serce i
opowiedziała o swoim niepewnym pochodzeniu,  Ŝartując
nawet na temat nieznanych przodków.

- MoŜe zadzwonię do pani.

Wsadził ją do taksówki nawet bez pocałunku.

Nie zadzwonił. Minęło sześć, a właściwie prawie

siedem męczących tygodni. Czuła się ogromnie nie-
szczęśliwa. I gdy juŜ straciła całkowicie nadzieję, zjawił się.
Bez Ŝadnego uprzedzenia. Na jego widok roz-

SPOTKANIE

LATACH

płakała się z radości i musiał ją pocałować, aby przestała
szlochać.

Po tym pocałunku mógłby nawet okazać się nagle

gangsterem...   nie   miałoby   to   Ŝadnego   znaczenia.   Za-
kochała   się   szaleńczo   i   w   głębi   oszołomionej   duszy
przekonana   była,   Ŝe   on   taksę   ją   pokochał.   Jakie   to
romantyczne,   pomyślała,   gdy   dał   jej   jedną   białą   róŜę.
Zasuszyła   później   ten   cudowny   kwiat,   Ŝeby   mieć
pamiątkę w przyszłości...

Jak wspomnienia mogą stać się przykre! Luc nie był ani

trochę   romantyczny.   Postarał   się   tylko   o   zdobycie
doskonałej   kochanki,   z   tym   samym   chłodnym   opano-
waniem   i  zręcznymi  intrygami,   jakie  stosował   w inte-
resach. Etap pierwszy - pozbawić spokoju. Etap drugi
- przekonać ją, Ŝe nie moŜe Ŝyć bez niego. Etap trzeci
-  podbić   serce.   Została   uwiedziona   w   takim   stylu
i   z  takim   mistrzostwem,   Ŝe  nawet   nie   zdawała   sobie
sprawy, co się z nią dzieje.

Znaleźć zwykłą dziewczynę i omotać ją. To właśnie

zrobił z nią Luc. Równie dobrze mogłaby połoŜyć się na
szynach kolejowych przed pędzącym ekspresem. Od
początku wszystko sprzysięgło się przeciw niej.

Gdy na zatłoczonej ulicy spojrzała na zegarek, była

zaskoczona, Ŝe jest tak późno. Zatopiona w myślach,
chodziła bez celu całe popołudnie. Nie zastanawiając się
dłuŜej, poszła w kierunku przystanku autobusowego.

Gospodyni Drewa, pani Bugle, właśnie nakładała

płaszcz, gdy Catherine weszła do mieszkania.

Proszę wybaczyć, panno

Parrish,

ale

byłam

zbyt

zajęta, Ŝeby przygotować pani obiad - powiedziała
zimno pani Bugle.

Och, nie szkodzi. Jestem

przyzwyczajona

sama

siebie obsługiwać. - Catherine była jednak zaskoczona
zimną uprzejmością tej kobiety i jej pełnym nagany
spojrzeniem.

Chcę,

eby

pani

wiedziała, Ŝe pani Huntingdon

SPOTKANIE PO LATACH

bardzo przeŜywa sprawę rozwodu - powiedziała pani
Bugle oskarŜycielskim tonem. - JeŜeli pan Huntingdon
oŜeni się ponownie, poszukam innej posady.

Catherine nie miała moŜliwości powiedzenia czegoś na

swoją obronę. Rzuciwszy te niemiłe słowa na
poŜegnanie, pani Bugle wyszła trzasnąwszy drzwiami.
Catherine, zła i zaŜenowana, uznała, Ŝe atak gospodyni
był końcowym akcentem tego okropnego dnia.

Teraz więc stała się tą, która rozbiła małŜeństwo.

Pewnie nie tylko pani Bugle tak myśli. Romans Annette
Huntingdon był trzymany w wielkiej tajemnicy i tylko
bardzo niewiele osób o nim wiedziało. Mój BoŜe, jak
mogła być tak ślepa i nie zauwaŜyć uczuć Drewa?

Harriet była przeciwna rozwodowi brata. Robiła mu

wymówki, co jeszcze bardziej go rozdraŜniało.

MoŜe okazywała Drewowi za duŜo sympatii, usiłując

zrównowaŜyć  brak  delikatności Harriet? MoŜe teŜ  zbyt
chętnie   słuchała   tego,   co   mówił?   Szczerze   mu
współczuła, ale naprawdę nie chciała mieszać się w jego
małŜeńskie   problemy.   Na   litość   boską,   wszystko,   co
zrobiła, to tylko to, Ŝe słuchała, a Drew... najwidoczniej
odczytał to jako zachętę.

Teraz powinna natychmiast się wyprowadzić z tego

mieszkania!   Ale   w   jaki   sposób?   Po   zapłaceniu   pani
Anstey z góry za jeden miesiąc, zostało jej mniej niŜ
trzydzieści funtów. Peggy wściekała się na nią często, Ŝe
nie   domaga   się   jakiejś   zapłaty   za   prowadzenie   domu
Harriet,   która   odprawiła   gospodynię   wkrótce   po
wprowadzeniu się Catherine. Jednak sama Catherine nie
potrafiła pogodzić się z myślą, iŜ mogłaby za swoje usługi
otrzymywać pensję.

I nie miało to Ŝadnego znaczenia, dopóki Ŝyła Harriet.

Catherine na róŜne sposoby udawało się wiązać koniec  z
końcem tym bardziej, Ŝe nie musiała się martwić ani  o
mieszkanie, ani o jedzenie. Została zarejestrowana jako matka
samotnie   wychowująca   dziecko,   ale   korzystała  z   tego
rzadko. Uprawiała warzywa, szyła, karmiła

SPOTKANIE

LATACH

podopiecznych Harriet... jakoś sobie zawsze radzili, ona i
Daniel. Ale teraz niepewność co do ich przyszłości
zawisła nad nią jak ogromna, czarna chmura.

Gdy rozpakowywała swoje rzeczy, doszła do wniosku,

e zmuszona będzie zgłosić się do pomocy społecznej z

prośbą o wsparcie, dopóki znowu nie stanie na nogi. A
po   powrocie   Drewa   z  Niemiec  opowie   mu  o swojej
przeszłości.   I   jeśli   jego   uczucie   do   niej   jest,   jak
przypuszczała, chwilową namiętnością, to szybko się  z
niej wyleczy. Tak czy inaczej, straci dobrego przyjaciela.
Drew będzie czuł się oszukany.

O wpół do siódmej zadzwonił dzwonek u drzwi

wejściowych. Miała ochotę go zignorować, w obawie, iŜ
jest   to   ktoś,   kto   gotów   źle   wytłumaczyć   sobie   jej
obecność   w   tym   mieszkaniu.   Niestety,   ten   ktoś   za
drzwiami   był   uparty,   a   nerwy   nie   pozwoliły   jej   wy-
trzymać trzeciego, przeraźliwie ostrego dzwonka.

To był Luc. Przez kilka strasznych sekund myślała, Ŝe

ma halucynacje. Gdy oprzytomniała, drŜącymi rękami
otworzyła drzwi.

Luc...? - wyszeptała.

Jak widzę, nie wróciłaś

jeszcze

Peterborough.

A moŜe Peterhaven?
Spojrzał złośliwie w jej przeraŜone, błękitne oczy.

Wygląda na to, Ŝe nie

bardzo

wiesz,

gdzie

miesz

kasz.   Jesteś   nędzną   kłamczuchą,   moja   droga.   A   tak
naprawdę, to kłamiesz nieudolnie, dziwię się, Ŝe w ogó
le  próbowałaś   mnie   oszukać.   Kiedy   siedziałaś   w   samo
chodzie, kłamałaś, kłamałaś  i kłamałaś...

Kłamałam? - wykrztusiła

trudem,

nie

mogąc

pozbierać myśli.

Wiesz,

dlaczego

pozwoliłem

odejść

dziś

południu? - gwałtownym pchnięciem zamknął drzwi.

N-n-nie.

Byłem w takim stanie, Ŝe

gdybyś

zmyśliła

jeszcze

jedno kłamstwo, udusiłbym cię. Skąd w tobie tyle
ś

miałości, Ŝeby mnie okłamywać?

SPOTKANIE PO LATACH

Bezradnie patrzyła na niego. W ustach jej zaschło, a

w Ŝołądku czuła ucisk. Czy naprawdę przypuszczała,  Ŝe
zdoła   zachować   obojętność?   Nic   nie   czuć   do   tego
męŜczyzny,   którego   kiedyś   kochała,   którego   dziecko
urodziła w strasznej samotności?

KaŜda kobieta, która, tak jak ona, spotkałaby choć raz

w Ŝyciu męŜczyznę w rodzaju Luca Santiniego,  byłaby
szczęśliwa. I odtąd, juŜ na zawsze, czy podobałoby się jej
to,   czy   nie,   byłby   on   wzorcem,   według  którego
oceniałaby innych męŜczyzn. Nagle z przeraŜeniem zdała
sobie sprawę,  Ŝe przez te wszystkie lata,  gdy  opuściła
apartament na Manhattanie, Ŝaden inny męŜczyzna nie
wzbudził w niej  podniecenia.   Zrozumiała  teraz,   Ŝe  to
ponowne spotkanie z Lucern,  twarzą w twarz, będzie
decydującą próbą.
Milczenie przeciągało się...

- Cristo, cara! - odezwał się Luc niepokojąco

niskim głosem. - O czym myślisz? Wyglądasz tak,
jakbyś miała zaraz upaść na kolana i błagać o litość...
Podniosła oczy.

- Tak uwaŜasz?

To się nazywa grać na zwłokę, udając głupiego. Co on

tu robi? Czego od niej chce? Które kłamstwa  odkrył?
Mój   BoŜe,   czyŜby   domyślał   się,   Ŝe   ma   dziecko?  Skąd
miałby to wiedzieć? -zadawała sobie pytania. Na  samą
myśl o tym zbladła z przeraŜenia.

Nie czekając na odpowiedź, Luc przeszedł obok niej,

pchnął drzwi i zajrzał do kuchni. Z całkowitym zamętem
w głowie obserwowała, jak otwierał po kolei  wszystkie
pozostałe drzwi - wyglądało to na systematyczną rewizję
lokalu. Czego szukał? Jakich świadków? Jej mitycznego
męŜa? A moŜe dziecka? Ze strachu zimny pot oblał jej
ciało. W interesach Luc słynął z tego, Ŝe dowiadywał się
wszystkiego w jakiś  niesamowity sposób. ZauwaŜał to,
czego   inni   nie  zauwaŜali.  Potrafił  wyjaśnić to, co  było
ukryte. Jeśli tylko poświęciłby trochę czasu i skupił swoją
niezwykłą inte-

SPOTKANIE PO

LATACH

lgencję, aby odgadnąć przyczynę jej odejścia, to
zrozumiałby, Ŝe najprawdopodobniej była w dąŜy.

Czy tak cię to bawiło, Ŝe

dziś

południu

przez

trzy

godziny ciągnęłaś za sobą przez całe miasto mojego
człowieka z ochrony? -zapytał Luc ze słodyczą w głosie.

Ciągnęłam

twojego

człowieka?

powtórzyła,

skoczenie w jej głosie mówiło samo za siebie.

Zero punktów za

spostrzegawczość,

moja

droga.

Nic   się   nie   zmieniłaś.   Włóczyłaś   się   jak   lunatyczka
w oczekiwaniu, Ŝe coś się zdarzy.  - Przeszedł się po
pokoju   z   nonszalancką   swobodą.   -   Nie   widać   Ŝadnej
zieleni,   ani   zasłony   w   kwiaty,   ani   falbanki.   Albo
mieszkasz   tu   od   niedawna,   albo   on  narzucił   ci   swój
gust. BoŜe, miał więcej szczęścia niŜ ja...

To ostatnie zdanie, powiedziane szeptem, było tak

samo   zaskakujące,   jak   i   słowa,   które   je   poprzedzały.
Zaczerwieniła się, gdy zdała sobie sprawę ze złośliwości
uwagi ojej sentymentalizmie, tak bardzo róŜniącym się od
jego   upodobania   do   surowego   modernizmu.   Była   to
aluzja,   przywołująca   niewyraźne   i   mimowolne   wspo-
mnienie kąpieli przy blasku palących się świec i łóŜka z
baldachimem, pokrytego koronkami.

Trudno byłoby znaleźć dwa charaktery, które bardziej by

się od siebie róŜniły. Jej marzenia były zwykłymi
marzeniami o miłości, małŜeństwie i dzieciach. A Luc nie
miał marzeń. Kierował swoim Ŝyciem według własnego
planu, my śląc tylko o osobistym sukcesie. Gdy osiągnął
jeden cel, zmierzał do następnego. MoŜliwość niepowo-
dzenia nie przychodziła mu nawet do głowy. Na myśl o
tym, ile razy ona sama musiała rezygnować ze swoich
marzeń, Catherine poczuła gorycz.

- Nie krepuj się, czuj się jak u siebie w domu.

Ten ironiczny ton tak do niej nie pasował, Ŝe Luc
obrócił się nagle i spojrzał na nią ze zdziwieniem.

- Nie mów tak do mnie - rzekł z naciskiem.

- Będę mówiła tak, jak mi się spodoba - od

powiedziała z naglą determinacją.

SPOTKANIE PO LATACH

Jak uwaŜasz - zgodził się

Luc.

Ale

nie

zrobisz

tego juŜ więcej.

Chcesz się załoŜyć?

wiadomość, Ŝe ani sam Daniel, ani Ŝaden siad jego

istnienia nie mogą jej zdradzić w tym mieszkaniu,
dodała jej odwagi i sił do przeciwstawienia się Lucowi.

- Gdybym był tobą, nie zaryzykowałbym tego

-odpowiedział   Luc.   -   Masz   przeraŜający   zwyczaj
stawiać   na   przegranego   konia.   A   zdecydowanie   nie
masz szans na wygraną.
       - Nie boję się ciebie. - Buńczucznie zadarła pod-
bródek.

A powinnaś.

Grozisz mi?

O ile mnie pamięć nie

myli,

nigdy

jeszcze

nie

próbowałem nikomu grozić - zapewnił z niewzruszo
nym spokojem.
Opuściła głowę.

Nie mam ci nic do

powiedzenia.

Za to ja chciałbym ci

wiele powiedzieć.

Nie chcę tego słuchać.

Gwałtownym ruchem skrzyŜowała ramiona, Ŝeby

ukryć drŜenie rąk i zrobiła kilka kroków w kierunku okna,
odwracając się do niego plecami.

Kiedy mówię do kogoś,

chcę,

aby

mnie

patrzono - ironicznie dodał Luc.

Nie chcę patrzeć na

ciebie.

Z przeraŜeniem stwierdziła, Ŝe lada chwila wybuchnie

płaczem. GdybyŜ mogła być teraz tysiące kilometrów od
tego miejsca!
Wzięła głęboki oddech i odwróciła się do niego:

Chcę, Ŝebyś wyszedł.

Uniósł czarną brew:

Czy na pewno mówisz do

mnie?

Miała na twarzy wyraz ogromnego napięcia, ale nie

powiedziała nic, nie chcąc zdradzić się głosem, ani
spotkać się wprost z jego spojrzeniem.

SPOTKANIE PO

LATACH

- Czy moŜemy obejść się bez męŜa, skoro masz

takie trudności z wymówieniem jego imienia?- zapytał
bardzo spokojnie Luc.- Nie wierzę w ogóle w jego
istnienie.

- Nie rozumiem, skąd ci to przyszło do głowy?

Całkowicie wytrącona z równowagi przez pytanie
rzucone bez Ŝadnego uprzedzenia, uświadomiła sobie,  Ŝe
w jej odpowiedzi nie było przekonywającego zdziwienia ani
zrozumiałej   w   takim   wypadku   irytacji.   Pod  wpływem
spojrzenia   ciemnych   oczu,   które   ją   po   prostu
unieruchamiały, poczuła się jak zwierzę złapane w sidła.

- Zawsze i wszędzie w moim Ŝyciu postępowałem

uczciwie, ale z tobą nie mogę. Widziałem was z Huntin-
gdonem przed hotelem.
Zaczęła ją ogarniać rozpacz.

Fałszywie oceniłeś to, co

widziałeś.

Naprawdę? Nie sądzę

-mruknął

Luc.

Uspokój

się, niemu się jeszcze nie stało... jest dopiero w połowie
drogi do Niemiec, ale upragnionego kontraktu nie
dostanie.

Co mówisz?

Chyba będę zmuszony

sprawić

przykrość.

Zapytała z nienaturalnym spokojem:

A co ty masz wspólnego

z tym kontraktem?

Mam pewne wpływy -

oświadczył.

Ale dlaczego? Dlaczego

chcesz

zniszczyć

Drewa?

- szepnęła w rozpaczy.

Tak się fatalnie dla niego

składa,

jest

jego

mieszkanie.   -   Luc   spojrzał   na   nią   iskrzącym   się
wzrokiem,   z   nieukrywaną   groźbą.   -   A   gdy   jakiś
człowiek   wchodzi   na   moje   terytorium,   musi   za   to
zapłacić.   W   innym   wypadku,   kto   respektowałby   grani
ce przeze mnie wyznaczone? Chyba nie sądzisz, Ŝe będę
mu wdzięczny za uwiedzenie mojej kobiety?

ROZDZIAŁ TRZECI

Catherine zbladła. Luc zadał jej zbyt wiele ciosów

naraz. Czuła się jak człowiek, który tonie.

Luc spoglądał na nią bezlitośnie. Z jego oczu

promieniowała   dziwna,   zatrwaŜająca   siła,   dzięki   której
nigdy   nie   tracił   panowania   nad   sobą.   Ludzie,   którzy
pozwalali,   by   zatriumfował   w   nich   gniew,   tracili
kontrolę nad sytuacją. Luca nigdy nie moŜna byłoby o to
pbwinić. Przynajmniej do tej pory...

Nie mogła nawet przełknąć śliny i tylko końcem

jeŜyka oblizała suche wargi.

- Nie jestem twoją kobietą - powiedziała niepew

nie.
Przeszył ją ostrym spojrzeniem czarnych oczu.

- Przez dwa lata byłaś moja, bezdyskusyjnie moja,

jak Ŝadna przedtem. Niektórych faktów nie da się

zmienić. W Savoyu nie mogłaś oderwać ode mnie oczu.

Catherine była tak zaskoczona słowami Luca, Ŝe na

chwilę zapomniała o pogróŜkach pod adresem Drewa.

To nonsens!

Tak uwaŜasz?

Luc utkwił w niej nieruchome, skrzące się spojrzenie.

Wyobraziła sobie, Ŝe zapewne tak właśnie wygląda syty
tygrys, dybiący na następną ofiarę,

- Nie wydaje mi się to nonsensem. A zresztą,

dlaczego mamy się o to kłócić? To jakieś  ne sais quoi,
nieproszone   i   jakŜe   często   niechciane,   istnieje   w   dal
szym   ciągu   pomiędzy   nami.   Chcę,   Ŝebyś   wróciła   do
mnie, Catherine.

W śmiertelnej ciszy, która zapadła po jego słowach,

słyszała bicie własnego serca. Nie była w stanie wydać

SPOTKANIE

LATACH

dźwięku ze zduszonego gardła. Wreszcie, gdy minął
szok, odzyskała mowę i panowanie nad sobą.

Luc podszedł do stołu i otworzył jedną ze stojących tam

karafek, wziął kieliszek i nalał sobie brandy.

AŜ trudno mi uwierzyć,

moŜesz

tak

mnie

mówić - wyszeptała.

Pociesz się, Ŝe nie

powiedziałem

nawet

jednej

czwartej tego, co chciałem powiedzieć.

Luc wsunął kieliszek pomiędzy jej bezwładne palce i

zacisnął na szkle - intymny dotyk jego ręki znów
pozbawił ją spokoju.

- Jestem pewien, Ŝe czujesz wdzięczność za moją

powściągliwość.

Zrozumiała teraz, co czuje zając na autostradzie,

zahipnotyzowany światłami reflektorów. Te złociste
oczy byłyby w stanie zniewolić kaŜdą kobietę.

Naprawdę myślisz, Ŝe

jestem

utrzymaniu

Drewa? - zapytała wstrząsając się z niesmakiem. - Czy
to mi insynuujesz?

Ja nic nie insynuuję, moja

droga.

stwierdzam

fakt.

- Jak śmiesz? - wykrzyknęła oburzona Catherine.

Luc z kamiennym spokojem zmierzył ją wzrokiem.

UwaŜam, Ŝe jest to

wyjątkowo

niesmaczne,

Drew to człowiek Ŝonaty i dostatecznie stary, by być
twoim ojcem.

Nie

nic

niesmacznego

tym,

dotyczy

Drewa - zaprotestowała gwałtownie. - On jest jednym
z najprzyzwoitszych ludzi, jakich znam.

Tyle tylko, Ŝe jest zdolny

zdradzać

swoją

onę

z   kobietą   dwa   razy   od   siebie   młodszą.   -   Luc   pod
sumował   dobitnie.   -   A   teraz   małe   ostrzeŜenie:   od
dzisiejszego   wieczora   nie   Ŝyczę   sobie,   Ŝebyś   nawet
wymawiała jego imię.

Catherine tak się zapamiętała w obronie Drewa, Ŝe w

ogóle nie dotarły do niej słowa Luca.

- On nie zdradził swojej Ŝony. JuŜ prawie od roku

SPOTKANIE PO

LATACH

są w separacji. W przyszłym miesiącu będzie juŜ po
rozwodzie.

Wiem o tym - przerwał

Luc,

łagodnie

uprzedza

jąc jej argumenty. - JednakŜe powinien być teraz
w domu ze swoją Ŝoną, byłoby to dla niego znacznie
bezpieczniejsze.

Bezpieczniejsze? Grozisz

mu?

Nie. Ja tylko doręczyłem

swoje

listy

intencyjne

z duŜym udziałem.

- Nie mogłeś tego zrobić!- wykrzyknęła.

W zamyśleniu obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem.

- To twoje zdanie. - Wzruszył ramionami, dając do

zrozumienia, Ŝe juŜ nie chce poruszać tego tematu.
- Mamy waŜniejsze rzeczy do omówienia.

Uczuła niemiły ucisk w Ŝołądku. To eleganckie, szyte

na miarę ubranie kryło bezwzględnego drania,
prymitywnego neandertalczyka, któremu obce są wyrzuty
sumienia.

Choć to absolutnie nie

twoja

sprawa,

przyjmij

wiadomości, Ŝe nie mam romansu z Drewem - powie
działa z naciskiem.

Wszystko, co ciebie

dotyczy,

bardzo

mnie

chodzi.

Nie zaprotestowała, skoncentrowana ciągle na

obronie Drewa.

Dlaczego

chcesz

doprowadzić

ruiny

wytwórnię

podzespołów Huntingdona? Co on ci takiego zrobił?

I ty mnie o to pytasz? -

zapytał

opryskliwie,

z niedowierzaniem. - Mieszkasz u niego i jeszcze mnie
pytasz? To jest banalne i wstrętne.

A kim ja byłam, Ŝyjąc z

tobą?

Nie

mogła

oprzeć

się porównaniu.

Cristol - W nagłym

porywie

gniewu

uniósł

góry obie ręce. - Jak moŜesz mówić mi coś takiego?
W całym moim Ŝyciu nigdy nie traktowałem Ŝadnej
kobiety tak jak ciebie!
W jego pewności siebie najgorsza była szczerość. On

SPOTKANIE PO LATACH

wierzył w to, co mówił. Zacisnęła zęby, powstrzymując
cisnące się na usta słowa.

- I co otrzymałem w zamian? Odpowiedz! - Zaata

kował ją ostro, brutalnie, z wściekłością na twarzy.
- Głupie, cholerne bazgrały na lustrze, których nawet

nie mogłem odczytać. Ufałem ci tak, jakbyś była
członkiem rodziny, a ty naduŜyłaś mojego zaufania
i wbiłaś mi nóŜ w plecy.

Jego opanowanie gdzieś znikło, odsłaniając ogrom

gniewu, który wywołała.

Luc, ja...

Nie ruszaj się! - Jak

biczem

smagnął

tym

roz

kazem, nie pozwalając jej cofnąć się do drzwi. - Byłaś
ze   mną   dwa   lata,   Catherine.   Dwa   lata   -   powtórzył
z  furią,   a  kaŜdy nerw  jego   szczupłego,   silnego  ciała
drgał od miotającej nim złości. - AŜ nagle rozpłynęłaś
się w powietrzu. I przez te pięć lat co otrzymałem? Co?
Nawet   ani  jednej  pocztówki! Szukam  cię.  Martwię się,
czy  gdzieś   nie  głodujesz.   Zastanawiam   się,   jak   sobie
radzisz w Ŝyciu. Myślę, Ŝe moŜe miałaś jakiś wypadek,
moŜe nie Ŝyjesz. I gdzie cię znajduję? - podniósł glos
prawie do krzyku. - W Savoyu, z innym męŜczyzną!

Stała osłupiała, nie mogąc się ruszyć, przygnieciona

jego gwałtownym atakiem. Nigdy nie widziała Luca w
takim stanie. Nie mogła uwierzyć w to, co widziała, a cóŜ
dopiero w jego słowa.

Martwił się o nią? I teraz, w tej chwili, równieŜ się

o   nią   martwi?   Była   zaskoczona.   Gdy   opuściła   go,
wymykając   się   chyłkiem,   jak   złodziej   drzwiami   dla
słuŜby,   przewidywała   jego   reakcję   na   jej   znikniecie.
Niedowierzanie...   obraza...   pogarda...   pogodzenie   się
ze stanem rzeczy. Myśl, Ŝe moŜe się o nią martwić, nie
przyszła jej nawet do głowy.

Gdy teraz zrozumiała, uczuła dziwny niepokój

i postanowiła nic mu nie mówić na swoją obronę. Jedno
było pewne: Luc nie podejrzewał istnienia Daniela.
Pozbywszy się tej obawy, mogła myśleć o Drewie.

SPOTKANIE PO LATACH

- Zostaw Drewa w spokoju - powiedziała. - On

potrzebuje tego kontraktu.

- To wszystko, co masz mi do powiedzenia? Brnęła

dalej.

- Utrata tego kontraktu zrujnuje go. Złośliwy

uśmieszek wykrzywił jego usta. -Wiem.

- Wyładuj swoją złość na mnie. Nie wierzę, Ŝe

naprawdę chcesz skrzywdzić Drewa.

- Uwierz w to - uciął stanowczo.
- Myślę teŜ... - Bezradnie skrzyŜowała dłonie,

zdradzając tym swoje zakłopotanie. - Przychodzisz tu
i mówisz... Ŝądasz, Ŝebym wróciła do ciebie, ale o tym
absolutnie nie moŜe być mowy - dokończyła drŜącym
głosem.

- Nie?
- Nie! Nie rozumiem, dlaczego tak mnie traktujesz!

-krzyknęła.

-  MoŜe powinnaś spróbować?
-  Nie chcę próbować - powiedziała z godnością.
-  Byłeś   w   moim   Ŝyciu   epizodem,   o   którym   juŜ

dawno zapomniałam.

- Epizodem? - Zaśmiał się niedowierzająco. - Byłaś

ze mną dwa lata!

- Dziewiętnaście miesięcy, a kaŜdy miesiąc to mój

błąd - poprawiła go Catherine.

- Modre de Dio. - Na jego policzkach wystąpiły

czerwone plamy. -1 uwaŜasz to za epizod, jakbyśmy
spędzili ze sobą zaledwie jedną noc?

- Nie wiem, ale nieraz chciałam, Ŝeby to właśnie

była tylko ta jedna noc.

- Jak moŜesz tak mówić? PrzecieŜ cię szanowałem

- zmienił ton Luc.

- Ty to nazywasz szacunkiem? - Zaśmiała się ze

wzburzeniem. - Gdy patrzę teraz na ciebie, dziwię się,
dlaczego to tak długo trwało, zanim się opamiętałam.

SPOTKANIE

LATACH

- Od chwili, kiedy tu przyszedłem, starasz się nie

patrzeć na mnie - powiedział Luc sucho.
- Nienawidzę cię, Luc. Nienawidzę cię tak bardzo, Ŝe
gdybyś w tej chwili padł martwy u mych stóp,
tańczyłabym z radości na twoim ciele!

- A więc przyszłość zapowiada się interesująco.
- Dla nas nie ma wspólnej przyszłości! Nie mam

zamiaru podporządkowywać się, jak jakaś słuŜąca.
Wrócić do ciebie? Chyba oszalałeś! JuŜ raz mnie
wykorzystałeś i raczej umrę, niŜ pozwolę ci uczynić
to po raz drugi. Kochałam cię, Luc. Kochałam cię o
wiele bardziej, niŜ na to zasługiwałeś...

- Wiem - przerwał jej spokojnie.

Gorączkowy rumieniec zabarwił jej policzki, a nie-
pohamowany gniew wstrząsnął całym ciałem.

- Co ma znaczyć to twoje wiem? Jak śmiesz

przyznawać się do tego?
Spojrzał na nią przeciągle, z dziwnym wyrazem w
złocistych oczach.

- Myślałem, Ŝe to będzie przemawiało na moją

korzyść.

- Na twoją korzyść? Wziąłeś wszystko, co miałam

do dania i próbowałeś za to płacić, jakbym była
Ŝ

ebraczką z ulicy!

Zacisnął szczęki.

- Mogłem się czasem mylić - przyznał po długim

milczeniu - ale jeśli byłaś niezadowolona z naszego
związku, powinnaś byk to okazać.

- Co takiego? Okazać niezadowolenie? -Catherine

była tak zdenerwowana, Ŝe z trudem wydusiła z siebie
te słowa. - Niech Bóg ci wybaczy, bo ja ci wybaczyć
nigdy nie będę mogła. Pozwól, Ŝe zwrócę ci uwagę na
jedno. MoŜesz kupić sobie, co tylko zechcesz. Ale
mnie nie kupisz. Nie jestem towarem na sprzedaŜ.
DrŜąc na całym ciele odwróciła się od niego, osłabła
Ŝ

e wzruszenia. Nigdy nie sądziła, Ŝe będzie zdolna tak

gwałtownie wystąpić przeciwko Lucowi, a okazało
się

SPOTKANIE PO LATACH

to   nie   tak   trudne.   Nie   odczuwała   jednak   Ŝadnej   satys-
fakcji.   Tylko   ból.   Rozdzierający,   potworny   ból.   Nagle
runęła   wewnętrzna   tama,   którą   zbudowała   z   takim
wysiłkiem. Powróciły nie chciane wspomnienia, choć tak
gorąco pragnęła je zniszczyć.

JakŜe szczęśliwa była w dniu, kiedy ofiarował jej

róŜę.   Porwał   ją   w   świat,   który   oglądała   tylko   w   ilu-
strowanych   tygodnikach.   Bawiły   go   jej   naiwne,   szeroko
otwarte oczy, jej niewinność i to, Ŝe nie umiała ukryć, jak
wielką   przyjemność   sprawiało   jej   przebywanie   w   jego
towarzystwie.   Wciągu   kilku   dni   niezwykłych   emocji
zatraciła się całkowicie, do utraty tchu. Luksusowe nocne
kluby,   w   których   tańczyli   do   późnej   nocy,  wspólne
kolacje w zaciszu dyskretnie oświetlonych  restauracji... i
wreszcie ten ostatni wieczór w Londynie.

A przecieŜ juŜ wtedy Luc nie zasługiwał na zaufanie. I

gdy doprowadził do tego, Ŝe po obiedzie, mocno
wtulona w jego ramiona, nie była w stanie rozsądnie
myśleć, odsunął ją od siebie i powiedział lekko:

- Wybieram się na BoŜe Narodzenie do Szwajcarii.

Pojedź ze mną.

Ta nieoczekiwana propozycja oszołomiła ją. Zawsze

marzyła o prawdziwych świętach. W pierwszej chwili
odmówiła, czując się niezręcznie na myśl, Ŝe Luc będzie
chciał opłacić jej podróŜ za granicę.

- Nie wiem, kiedy znowu będę w Londynie.

Nie wiedziała wówczas, Ŝe było to kłamstwo. W prze-

konaniu,   Ŝe   moŜe   stracić   go   na   zawsze   z   powodu
przestarzałych   zasad,   poddała   się.   Była   tak   głupia,   Ŝe
oczekiwała,   iŜ   będą   mieszkać   w   hotelu   w   osobnych
pokojach. Jednak i wtedy zdawała sobie sprawę z tego, Ŝe nie
zna go dobrze. Luc wrócił do Nowego Jorku. Elaine Gould
była zaskoczona widząc ją następnego dnia w gazecie,
na zdjęciu obok Luca. Elaine, pełna najlepszych intencji,
próbowała przemówić jej do rozsądku. Ale Catherine nie
słuchała juŜ Ŝadnych mądrych rad.
Sześć godzin spędzonych w samotnym, alpejskim

SPOTKANIE

LATACH

schronisku   wystarczyło,   Ŝeby   zapomniała   o   wszelkich
swoich zasadach. śadna kobieta nie została uwiedziona
tak   łatwo.   śadnej   panny   młodej   nie   zaniesiono   do
małŜeńskiego łoŜa z większym  wdziękiem i pietyzmem,
niŜ   uczynił   to   Luc.   A   w   momencie,   kiedy   zabrał   jej
dziewictwo,   posiadł   jej   ciało   i   duszę.   Poddała   się
wielkiej   namiętności,   miała   obok   siebie   męŜczyznę
swych   marzeń,   ale   o   ślubie   nie   było   nawet   mowy.
Poświeciła   wszystko   dla   miłości...   Och,   głupia,   lekko-
myślna kobieto, gdzie miałaś wtedy rozum?

- Catherine!

Wstrząsnęła się, wracając do rzeczywistości. - O czym
myślisz?

Oślepiona napływającymi łzami, niepewnie zaczer-

pnęła do płuc powietrza.

To nic ciekawego.

Jeśli wrócisz do mnie,

nie

będę

przeszkadzał

Huntingdonowi w uzyskaniu tego kontraktu.

- Dobry BoŜe, nie moŜesz tak frymarczyć Ŝyciem

człowieka - wyszeptała z przeraŜeniem. -Mogę i będę.

- Nienawidzę cię! Nie przeŜyję, jeśli dotkniesz mnie

choć palcem! - krzyknęła.
Nieoczekiwany uśmiech wykrzywił jego usta:

Uwierzę, jeśli tak się

stanie.

Luc, proszę cię.

A więc tak się złoŜyło, Ŝe Catherine zmuszona była

teraz odrzucić dumę i prosić. -Proszę cię, zastanów się, co
robisz. Dla ciebie to tylko przygoda... Nie mogę do ciebie
wrócić, Luc... Po prostu nie mogę. Błagam, odejdź i
zapomnij, Ŝe kiedykolwiek mnie widziałeś.
Luc przysunął się bliŜej do niej.

- Gdybym mógł zapomnieć, nie byłoby mnie tutaj,

moja droga.
Catherine cofnęła się w popłochu.

- Czy juŜ zapomniałeś o tym wszystkim, co cię we

mnie irytowało? - wykrzyknęła w rozpaczy.

SPOTKANIE PO LATACH

Okazało się to całkiem miłe,

kiedy

zostałem

tego

pozbawiony.

Nie podchodź do mnie! - W

miarę

jak

zbliŜał

się

do niej, ogarniała ją coraz większa histeria. -Jeśli mnie
dotkniesz, umrę!

A ja umrę, jeśli nie wezmę cię

ramiona.

muszę

ci   uprzytomnić,   Ŝe   jeszcze   Ŝyję.   -   Złociste,   płonące
oczy   parzyły   ją   blaskiem   poŜądania.   -   Jutro   nie
będziesz nawet pamiętać jego imienia.
Cofnęła się przed jego ręką, obcasem zaczepiając  o frędzle
dywanu. Przewróciła się, uderzając głową  o coś twardego.
Krzyknęła, a potem ciemność otuliła  ją jak zasłoną i straciła
przytomność.

Trudno dostrzec to

miejsce,

którym

mówię

-   lekarz   wskazał   ciemną   plamę   na   kliszy   rentgeno
wskiej.   -   Poprzednie   obraŜenie   wymagało   długiego
leczenia.   Tym   razem   jest   to   tylko   wstrząs   mózgu,   ale
chora   powinna   tu   zostać   na   całą   noc,   Ŝebyśmy   mogli
nad nią czuwać.

Diabeinie długo nie wracała

do przytomności.

- Bo było to diabelnie silne uderzenie.

Napotkawszy twarde spojrzenie zwęŜonych oczu
stary lekarz zrozumiał, Ŝe swą Ŝartobliwą odpowiedzią trafił jak
kulą w płot.
Catherine rozpoznała głos Luca i choć nie zrozumiała ani
słowa, natychmiast się uspokoiła. Czuła ostry, przenikliwy ból
u podstawy czaszki, a kiedy poruszyła głową, jęknęła i
otworzyła oczy.
Ujrzała Luca i uśmiechnęła się do niego.

- Widzę cię jak przez mgłę - powiedziała.

Stojący po drugiej stronie łóŜka siwowłosy męŜczyzna zaczął
badać jej koordynację ruchów. Potem zapytał ją, jaki to dzisiaj
dzień tygodnia. Zamknęła oczy i zaczęła się zastanawiać. W
mózgu miała jakby watę. Poniedziałek, wtorek, środa...
Lekarz powtórzył swoje pytanie.

SPOTKANIE

LATACH

Czy nie widzi pan, jak

ona

cierpi?

zapytał

Luc

z rozpaczą w głosie. - Proszę pozwolić jej odpocząć.

Catherine! - To był głos

doktora,

zmuszający

ją

do ponownego uniesienia cięŜkich powiek. - Czy
pamięta pani, jak doszło do tego wypadku?

JuŜ mówitem panu, Ŝe

upadła

przerwał

raz drugi Luc. - Czy to wypytywanie jest naprawdę
konieczne?

Upadłam - szepnęła z

wdzięcznością

Catherine.

Chciała, Ŝeby doktor odszedł i przestał ją dręczyć.
Najwidoczniej irytował teŜ Luca.

Jak pani upadła?

Gdy zadał to pytanie po raz trzeci, Luc nabrał głośno

powietrza w płuca i właśnie w tym momencie rozległ się
dźwięk elektronicznego przywoływacza. Lekarz, nie
dopuszczając Luca do głosu, stanowczym tonem
oświadczył:

- Obawiam się, Ŝe będę zmuszony skończyć bada

nie rano. Panna Parrish zostanie przeniesiona do innej
sali. MoŜe wróci pan do domu, panie Santini?

- Zostanę tutaj - padła zdecydowana odpowiedź.

Catherine sennym wzrokiem spojrzała na niego,
szczęśliwa,   Ŝe   jest   tu   i   pilnuje,   by   było   jej   dobrze.
Zamknęła powieki i poczuła, Ŝe łóŜko, na którym leŜy, jest
gdzieś   przesuwane.   Nad   jej   głową   rozmawiały
pielęgniarki,   prosząc   na   paskudną   pogodę,   a   jedna  z
nich   opisywała   sukienkę,   którą   zobaczyła   u   Marksa  i
Spencera. Wszystko to było tak pokrzepiająco normalne,
Ŝ

e Catherine zapadła w drzemkę.

Gdy ponownie się obudziła, stwierdziła, Ŝe znajduje

się w słabo oświetlonym, przyjemnie umeblowanym
pokoju, który nie pasował do jej wyobraŜeń o szpitalu.
Luc stał przy oknie i wpatrywał się w ciemność.

Luc? - szepnęła.

Odwrócił się gwałtownie.

Gdzie ja jestem?

SPOTKANIE PO LATACH

To prywatna klinika. -

Podszedł

łóŜka.

-Jak

się czujesz?

Tak, jakby ktoś rąbnął

mnie

workiem

piaskiem,

ale mogło być gorzej. - Poruszyła głową na próbę
i skrzywiła się z bólu.

- Leź spokojnie.

-Trochę za późno poradził jej Luc.
Zmarszczyła czoło.

-Nie pamiętam momentu, kiedy upadłam - szep

nęła oszołomiona... - Nic a nic.

Luc podszedł jeszcze bliŜej. Nie wyglądał tak ele-

gancko, jak zazwyczaj. Czarne włosy miał potargane,
krawat zmięty, dwa rozpięte guziki koszuli odsłaniały
opaloną szyję.

To była moja wina -

przyznał.

Jestem pewna, Ŝe nie -

pocieszyła

trochę

zdziwiona Catherine.

A właśnie, Ŝe tak. -

Ciemne

oczy

patrzyły

nią

niespokojnie. - Nic by się nie stało, gdybym nie
usiłował cię objąć wbrew twojej woli.

Wbrew mojej woli? - Nie

pamiętała

nic

takiego,

co uzasadniałoby te zaskakujące słowa.

Potknęłaś się o dywan i

upadłaś.

Uderzyłaś

głową o stół.  Modre de Dto. cara...  Myślałem, Ŝe się
zabiłaś!   -   Luc   przeŜywał   to   na   nowo,   z   niezwykłym
dla   niego   wzruszeniem,   a   w   kąciku   jego   ust   drgał
jakiś   nerw.   -   Myślałem,   Ŝe   nie   Ŝyjesz...   Naprawdę
tak   myślałem   -   powtarzał,   nie   odzyskawszy   jeszcze
równowagi.

- Tak mi przykro, Ŝe sprawiłam ci tyle kłopotu.

Ogarnął ją jakiś dziwny, nieokreślony lęk. Gdyby

SPOTKANIE

LATACH

zaskoczeniem na twarzy. - Jesteśmy w Londynie. Nie
wiesz o tym? - sondował ją ostroŜnie.

- Nie pamiętam, Ŝebym przyjechała z tobą do

Londynu - wyznała Catherine w nagłej panice. - Dla
czego nie pamiętam?

Luc przyglądał się jej przez kilka sekund, a potem, z

uczuciem ulgi, usiadł obok niej na łóŜku.

Uderzyłaś się mocno i

dlatego

masz

taki

zamęt

w głowie. To wszystko - powiedział cicho i spokojnie.
- Absolutnie nie ma się czym martwić.

Jak mogę się nie

martwić! Boję się!

Nie masz się czego bać -

Luc

zachowywał

się

jak

ktoś, kto troskliwie usiłuje skierować w innym kierun
ku myśli osoby skłonnej do histerii.

Palcami dotknęła jego dłoni, szukając w niej oparcia.

Jak długo jesteśmy w

Londynie?
Luc zesztywniał.

Czy to takie waŜne?

Gdy ujął jej rękę i podniósł do ust, nagle wszystko

przestało mieć jakiekolwiek znaczenie.

Obserwując ją spod gęstych, czarnych rzęs, koniuszkiem

języka przeciągnął powoli, po kolei po kaŜdym paku, aŜ
wreszcie pocałował namiętnie wnętrze jej dłoni.
Wprawiający w omdlenie dreszcz rozkoszy przeniknął ją
całą.

-Czy to takie waŜne? - powtórzył.

Co... waŜne? - wybąkała,

niezdolna

racjonal

nego myślenia, wzburzona silnymi emocjami.
-

Jaka jest ostatnia rzecz,

którą pamiętasz?

Z ogromnym wysiłkiem zmusiła się do myślenia i -

udało się. Okazuje się, Ŝe odpowiedź na to pytanie była
tak łatwa, jak zjedzenie przysłowiowego ciastka.
-

Chorowałeś na grypę -

oznajmiła uradowana.

Na grypę? - Luc z

niepokojem

ciągnął

brwi.

I raptem, jak za dotknięciem róŜdŜki czarodziejskiej,
twarz mu się rozjaśniła:

SPOTKANIE PO LATACH

Si, grypa. To było w

tysiąc

dziewięćset

osiem

dziesiątym...
-

Wiem, w którym to było

roku, Luc.

Senz altro. Pewnie, Ŝe

wiesz.

Lata

zyskują

wartości, jak dobre wino.

Gdy spojrzała na niego, nie rozumiejąc, o czym

mówi, pochylił się z uśmiechem i odgarnął kosmyk
kręconych włosów z jej zmarszczonego czoła.

- Wydaje mi się, Ŝe to było tak dawno, i gdy myślę

o tym, to widzę jakąś mgłę - poskarŜyła się.

Nie myśl o tym -

poradził Luc.

Chyba juŜ późno? -

szepnęła.

Prawie północ.

Powinieneś wrócić do

hotelu.

Czy

zatrzymaliśmy

się w hotelu? - zapytała, znów niespokojna.

Przestań się martwić.

Wszystko

będzie

dobrze

- zapewnił ją miękko Luc.- Wcześniej lub później.

Kciukiem wodził machinalnie po przegubie jej ręki.

Powodowana ogromną potrzebą dotknięcia go,  uniosła
wolną rękę i pogłaskała twardą, mocną  szczękę. Jego
ciemna   skóra   o   niebieskawym   odcieniu  pociągała   ją
swoją szorstkością. Pomyślała, Ŝe jego oczy hipnotyzują,
ciemnieją   w   cieniu   hib   z   gniewu,  nabierają   złotego
blasku w słońcu lub z poŜądania.
I  nagle   zastanowiła   się,   dlaczego   jej   jeszcze   nie
pocałował.

W tej dziedzinie Luc nigdy nie potrzebował ani

zachęty, ani namowy. Gdy wracał ze swych podróŜy w
interesach, wchodził do mieszkania i brał ją w ramiona,
często nie panując nad swym poŜądaniem na tyle,  Ŝeby
dojść do sypialni.  A gdy był  z nią, miała wraŜenie,  Ŝe
gdyby   jej   co   jakiś   czas   nie   dotknął,   nie   byłaby  w
stanie cokolwiek robić.

To dawało jej poczucie bezpieczeństwa. Wierzyła, Ŝe

tam, gdzie jest tyle namiętności i uczucia, tam musi być i

nadzieja. Dopiero znacznie później pojawiły się
wątpliwości.

SPOTKANIE

LATACH

Zapomniałam tylko o

kilku

tygodniach,

prawda?

- upewniła się.

To, o czym zapomniałaś,

nic

waŜnego

błysz

czącymi oczami objął jej uniesioną do góry twarz
i napotkał spojrzenie pełne niespotykanego u niej
poŜądania. Zmusił się do zachowania spokoju.

Luc

szepnęła

niepewnie. - Co się stało?

Bardzo mnie podniecasz.

Dio,

jak

moŜesz

tak

mnie patrzeć? - odetchnął głęboko. - PrzecieŜ jesteś
chora!

Nie wiedziała, które z nich zrobiło pierwszy ruch, ale

niespodzianie   znalazła   się   tak   blisko   niego,   jak   tego
chciała,  a  jej  palce  chciwie wplotły się w  jego  gęste,
spręŜyste włosy. Luc, zamiast jak zwykle zaatakować ją z
całą   siłą,   jakby   odgadł   jej   Ŝyczenie,   wsunął   język
pomiędzy   jej   pełne   wargi   i   z   widoczną   rozkoszą
poruszał nim raz po raz, aŜ zakręciło się jej w głowie, w
Ŝ

yłach zaczęła pulsować krew, a w całym omdlałym ciele

poczuła tak intensywne poŜądanie, jakiego nigdy
przedtem nie zaznała.

Z głośnym jękiem rozkoszy Luc wziął ją w ramiona.

Choć  sprawiał   jej  tym   ogromny  ból,  gotowa  była  mu
ulec. Odrzucając niecierpliwie przykrywającą ją pościel,
uniósł   ją   i   ułoŜył   na   swoich   twardych   udach,   nie
odrywając   ani   na   chwilę   wpijających   się   w   nią   ust.
Gwałtowne   podniecenie,   które   ich   ogarnęło,   było   tak
nagłe jak letnia błyskawica.
Catherine szepnęła gorączkowo:

- Zabierz mnie do hotelu.

Luc potrząsnął nią i zamknął oczy, mówiąc coś,

czego nie była w stanie zrozumieć. Chwilę później
połoŜył ją na łóŜku, otulił lekkim kocem i westchnął:

Chiedo scusa. Wybacz.

Nie jesteś zdrowa.

Czuję się doskonale -

zaprotestowała.

Nie

chcę

zostać tutaj.

Zostaniesz. - Otworzył

okno,

aby

wpuścić

chłody

ne powietrze. - Tutaj będziesz bezpieczniejsza.

SPOTKANIE PO LATACH

Bezpieczniejsza?

Czy

wierzysz

przeznaczenie, moja droga?

Oczywiście, Ŝe wierzę.

Nie naleŜy walczyć z

przeznaczeniem

powie

dział Luc w zadumie i uśmiechnął się do niej promien
nie. - Ty teŜ tak uwaŜasz, prawda?

Nigdy nie odbyła z Lucern dziwniejszej rozmowy, a

była przy tym tak wyczerpana, Ŝe z trudem zbierała myśli.

Myślę, Ŝe nie da się

walczyć z przeznaczeniem.

ToteŜ nie mam zamiaru z

nim

walczyć.

tylko ułatwiam zadanie. Śpij, moja droga - powiedział
miękko. - Rano lecimy do Włoch.

Do Włoch? - powtórzyła,

czując

ogarniającą

ją

słabość.

Czy nie uwaŜasz, Ŝe juŜ

najwyŜszy

czas,

ebyśmy

uregulowali nasze stosunki?
Patrzyła na niego w osłupieniu. Luc podszedł
ponownie do jej łóŜka i usiadł na fotelu obok,
wpatrując się w nią czarnymi oczami.

Proszę, Ŝebyś za mnie

wyszła.

Naprawdę? - Była tak

wstrząśnięta,

zdołała

tylko tyle powiedzieć.
Palcem musnął jej drŜącą, górną wargę.

Powiedz coś - poprosił,

Czy myślałeś o tym od

dawna?

–

zapytała

urywa

nym głosem.

Powiedzmy, Ŝe myśl ta

drąŜyła

mnie

jakiegoś

czasu.

Nie brzmiało to zbyt romantycznie. Miała wraŜenie,

e wokół niej dzieje się coś nierealnego. Luc

zaproponował   jej   małŜeństwo.   Znaczyło   to,   Ŝe   Ŝyła
przez cale  miesiące z  człowiekiem,  którego   nie znała.
Znaczyło  teŜ, Ŝe wszystkie jej nielojalne i nieŜyczliwe
myśli   były   okrutnie   niesprawiedliwe.   Łzy   popłynęły   po
bladych policzkach.

- Co ja takiego powiedziałem? - zapytał Luc. - No

SPOTKANIE

LATACH

tak, oczywiście inaczej wyobraŜałaś sobie moje oświad-
czyny.

- W ogóle ich sobie nie wyobraŜałam - zatkała.

Wziął ją delikatnie na ręce i usadowił na swoich
kolanach, owijając starannie lekkim kocykiem. Za-
chłysnęła się zimnym powietrzem i instynktownie
przytuliła do jego ciepłego ciała.

- Jestem taka szczęśliwa - powiedziała.
- Okazujesz to w sposób tobie tylko właściwy. Ale

przecieŜ wiele rzeczy robisz w sposób bardzo in
dywidualny. Pobierzemy się we Włoszech. A teraz, gdy
juŜ powzięliśmy tę decyzję, nie będziemy tracić czasu,
prawda?

Nic nie powiedziała, siedząc z głową przytuloną do

jego piersi, a on odchylił się bardziej do tyłu, Ŝeby i jej
było wygodniej. Nigdy nie myślała, Ŝe moŜe być taki

nie miała talentu do dopasowywania swej garderoby. Luc
dobrze musiał przetrząsnąć jej bagaŜe, Ŝeby dokonać
takiej sztuki.

Kiedy się obudziła, nie byk) go przy niej. Ubranie

przyniesiono po śniadaniu. Przebrała się natychmiast, choć
wysiłek ten osłabił ją bardzo. Pielęgniarka miała trochę
pretensji o to, Ŝe nie poproszono jej o pomoc i dodała,
Ŝ

e zaraz przyjdzie doktor Ladwin, Ŝeby ją zbadać.

Catherine miała nadzieję, Ŝe Luc będzie tu wcześniej.
Denerwowała się w przewidywaniu pytań, na które nie
będzie w stanie odpowiedzieć.

Pocieszała się, Ŝe okres, którego nie pamięta, to

zaledwie kilka tygodni. A kilka tygodni to jeszcze nie jest
całkowita utrata pamięci.

Niepokoiły ją jednak pewne drobne fakty. Kiedy

cięła włosy? Bóg jeden wie, kiedy była ostatni raz u

fryzjera. Do tego te ręce! Chyba szorowała nimi podłogę!
I ten zabawny, mały ślad na serdecznym palcu, jakby po
pierścionku, którego przecieŜ nigdy nie nosiła.

Nie rozpoznawała teŜ zawartości swojej torebki. Obca

nawet była portmonetka, zawierająca mnóstwo drobnych
banknotów. Znalazła tam zarówno dolary, jak i funty, ale
nie było w niej kart kredytowych, ani Ŝadnej fotografii
Luca. Nawet kosmetyki róŜniły się od

SPOTKANIE

LATACH

tych, których zwykle uŜywała. A co się stało z jej
paszportem?

Propozycja, jaką zrobił Luc poprzedniego wieczora,

wydała się jej teraz nierealna, jak ze snu. Luc nie był taki,
jakim go pamiętała i to było najbardziej oszałamiające ze
wszystkiego.

Gdy w Szwajcarii skręciła nogę w kostce, Luc wpadł we

wściekłość. Powiedział, Ŝe jest jedyną osobą, której udało
się w Alpach skręcić nogę, nie dotykając nawet nart Stał
przy niej w szpitalnym ambulatorium, czyniąc złośliwe
uwagi na temat jej ulubionych wysokich obcasów.
Pewnie tamtejszy lekarz pomyślał, Ŝe Luc to jakiś
okrutny potwór, ale sama Catherine była innego zdania.

Jej cierpienie zdenerwowało go i wytrącony z rów-

nowagi zareagował z wrodzoną agresją. Gdy mówił, Ŝe

zabije ją, jeśli zobaczy ją znowu na wysokich szpilkach, to
wyraŜał w ten szorstki sposób troskę o nią.

Ostatniego wieczora Luc nie był zły. Poprosił, Ŝeby

wyszła za niego za mąŜ. Czy to moŜe być prawda? Nie
mogła sobie przypomnieć, kiedy doszło do tak zaska-
kującej zmiany w ich związku. A właśnie jej obecność z
nim w Londynie, podczas gdy zawsze podróŜował sam,
była najlepszym świadectwem zmiany w jego
zachowaniu. Ale co się do tego przyczyniło?
Drzwi otworzyły się. Wszedł Luc, a za nim lekarz.

Ginąca w obszernym fotelu, ze łzami lśniącymi na

drŜących rzęsach, mimo kosztownego stroju sprawiała
wraŜenie istoty samotnej i bezbronnej.
Luc podszedł szybko i przykucnął przy niej.

- Dlaczego płaczesz? - zapytał. - Czy ktoś sprawił

ci przykrość?

Jeśliby tak było, ten ktoś zostałby stąd natychmiast

wyrzucony. Luc reagował gwałtownie, jak prawdziwy
Włoch. Opiekuńczy, z silnym instynktem posiadacza,
gotów do natychmiastowej walki w jej obronie.

- Jeśli ktoś cię skrzywdził, muszę to wiedzieć.

SPOTKANIE PO LATACH

- Jestem przekonany, Ŝe nie mógł tego zrobić nikt z

naszego personelu - doktor Ladwin zdecydowanie
uprzedził jakiekolwiek sugestie.

Luc podał Catherine czystą chusteczkę, wypros-

tował się i powiedział spokojnie:

- Ona jest bardzo wraŜliwa.

Catherine zmieszała się bardzo. Pośpiesznie otarła
wilgotne policzki i powiedziała:

- Tutejszy personel jest wspaniały, Luc. Jestem

trochę roztrzęsiona, to wszystko.

- Jak juŜ próbowałem panu wyjaśnić pół godziny

temu, panie Santini - burknął lekarz - amnezja
wywołuje stany lękowe.

- A ja juŜ takŜe panu wyjaśniłem, Ŝe nie powinno

to pana obchodzić.

Catherine przyglądała się im niepewnie. Wyraźnie

wyczuwało się tu wzajemny antagonizm. Luc kaŜde
słowo wypowiadał lodowatym tonem.
Doktor zwrócił się do niej:

- Musi pani czuć się nie najlepiej, panno Parrish.

Czy nie wolałaby pani tu pozostać i porozmawiać z
jednym z moich kolegów?

Groźba, Ŝe coś moŜe oddalić ślub, przeraziła Cat-

herine.

- Chcę wyjechać z Lucem - odpowiedziała z naci-

skiem.

- Czy jest pan zadowolony? - Luc spojrzał na

lekarza.

- Wygląda na to, Ŝe muszę.

Ladwin podał rękę na poŜegnanie i wyszedł. Luc
uśmiechnął się do niej:

- Samochód czeka.
- Nie mogę znaleźć mojego paszportu - wyznała,

przygotowana na to, Ŝe uśmiech zniknie z jego
twarzy. Luc zawsze wpadał w złość, gdy coś gubiła.

- Uspokój się. Ja go mam. Odetchnęła z ulgą.

SPOTKANIE

LATACH

- Myślałam, Ŝe go zgubiłam... razem z naszymi

kartami kredytowymi i kilkoma fotografiami.

- Zostawiłaś je w Nowym Jorku. Uśmiechnęła się

wobec prostoty tego wyjaśnienia.
No tak, zawiniło jej zwykłe roztargnienie.

- Dlaczego płakałaś?
Zaśmiała się:
- Nie wiem - skłamała. I pomyślała w duchu: Czy

ktoś mnie skrzywdził? Kochała Luca, ale dobrze
wiedziała, Ŝe moŜe on ją i zranić, i uszczęśliwić.

- Gdy jestem z tobą, nie masz się czego lękać

-zapewnił.
Od chwili, kiedy spotkała Luca, lęk był stałym
elementem jej codziennej egzystencji. Dręczące po-

czucie braku bezpieczeństwa z czasu, gdy jako
dziecko pozbawiona była domu rodzinnego, spędzało
jej sen z powiek.

- Dlaczego chcesz się ze mną oŜenić? - zapytała,

gdy byli juŜ w windzie.

- Nie potrafię wyobrazić sobie Ŝycia bez ciebie.

Czy nie uwaŜasz jednak, Ŝe moglibyśmy odłoŜyć tę
tak bardzo prywatną rozmowę do czasu, gdy
znajdziemy się w mniej publicznym miejscu?

Catherine dopiero teraz spostrzegła uśmiechającą

się parę starszych  ludzi, którzy razem z nimi jechali
windą,   i   zaczerwieniła   się   aŜ   po   korzonki   włosów.
Była   tak   zajęta   własnymi   przeŜyciami,   Ŝe   nie
zauwaŜyła,   iŜ   mają   towarzystwo.   Catherine   Santini.
W   myślach   sprawdzała,   jak   brzmi   to   nazwisko,
rozkoszowała się nim.

ycie nie zaczyna się jak w bajce: „Dawno, dawno

temu...”, ani się nie kończy: „I Ŝyli potem długo i
szczęśliwie" - drwił kiedyś Luc.

Ale teraz, nie bacząc na tamte słowa, dawał jej w

prezencie marzenia, jak podarek z piękną wstąŜką.
Najwidoczniej wszystko moŜe się zdarzyć, gdy czło-
wiek nie traci nadziei i gorąco się modli.

Kiedy szła do samochodu, zaskoczył ją panujący na

SPOTKANIE PO LATACH

zewnątrz upał. Oczy jej spoczęły na kwitnących róŜach
wzdłuŜ muru szpitalnego i poczuła skurcz w Ŝołądku.

- To juŜ lato - szepnęła. - A ty chorowałeś na grypę

we wrześniu.

Luc zdecydowanie pchnął ją w kierunku samochodu.

No tak, oczywiście, on wiedział, Ŝe to było  więcej niŜ
kilka tygodni zaniku pamięci, ale nie chciał jej niepokoić.
Teraz wszystko wydawało się bardziej  zrozumiałe. Nic
dziwnego, Ŝe Doktor Ladwin nie był zadowolony, Ŝe tak
szybko   opuściła   szpital.   Nic   teŜ  dziwnego,   Ŝe   nie
rozpoznała ani swego  ubrania,  ani  uczesania,   ani   nie
rozumiała zmiany, jaka zaszła w Lucu. PrzecieŜ to był
prawie cały rok jej Ŝycia.

Luc, co się ze mną stało?

zapytała

urywanym

głosem. - Co się dzieje z moją głową?

Nie zadręczaj się tym.

Doktor

Ladwin

radził,

ebym nie usiłował pomagać twojej pamięci. Powie

dział, Ŝe potrzebujesz spokoju i odpoczynku. Napraw-
dopodobniej pamięć powróci ci stopniowo.

A jeśli nie?

Jakoś to przeŜyjemy.

Mnie

nie

zapomniałaś.

- Przez chwilę w jego oczach widać było wyraźną
satysfakcję.

Nie urodziła się jeszcze taka kobieta, która mogłaby

zapomnieć o Lucu Santinim. MoŜna go było kochać
namiętnie albo nienawidzieć, ale w Ŝadnym razie
zapomnieć.

Czy nie myślisz o

odłoŜeniu

lubu?

zapytała

z wymuszonym spokojem.

Chcesz tego?

Gwałtownie potrząsnęła przecząco głową, unikając

spojrzenia jego dociekliwych oczu. Dlaczego ciągle tak
boi się go utracić? PrzecieŜ zaproponował jej małŜeń-
stwo. Co jeszcze mógłby zrobić? Czego więcej miałaby
chcieć?

On jej nie kochał i w dalszym ciągu nie kocha. Jeśli

udało się jej przez to przejść, to tylko dzięki wytrwało-

SPOTKANIE

LATACH

ci. Nie była wymagająca ani nieprzystępna, nie była teŜ

zepsuta ani Ŝądna władzy. Była lojalna, nie miała
Ŝ

adnych kochanków. A w łóŜku... Zaczerwieniła się

uświadamiając sobie, Ŝe nigdy nie powiedziała mu
„nie", Ŝe z trudem panowała nad uczuciem rozkoszy, gdy
tylko ją dotknął. Kochała go. I Luc zadowalał się tym, Ŝe
jest kochany wiedząc, Ŝe Catherine nigdy nie poprosi go

o więcej, niŜ miał zamiar sam jej dać. Tak więc moŜe
chodzi mu teraz nie tyle o małŜeństwo, co o
podniesienie jej rangi społecznej. Catherine buntowała
się w duchu przeciwko takiej prozaicznej interpretacji,
ale było to lepsze niŜ całkowita odprawa.

- Ślub odbędzie się za kilka dni - powiedział Luc

i podniósł słuchawkę telefonu.

Widząc, Ŝe Catherine mu się przygląda, uśmiechnął się

do niej, wyciągnął rękę i przytulił do siebie.

- Wyglądasz na szczęśliwą - stwierdził z zadowole-

niem.

Zrzuciła pantofelki, siedziała bezruchu rozkoszując się

błogim ciepłem jego ciała i myślała, Ŝe jest chyba
najszczęśliwszą kobietą na świecie. Jeśli dołoŜy wszel-
kich starań, Ŝeby być doskonałą Ŝoną, to, być moŜe,
Luc ją pokocha.

- Utknęliśmy w korku - szepnęła podniecająco

i szarpnęła koniec jego krawata, zdając sobie sprawę,
Ŝ

e zachowuje się z o wiele większą swobodą niŜ kie-

dykolwiek przedtem. Przekonana, Ŝe juŜ wkrótce będą
małŜeństwem, pozbyła się zwykłych zahamowań.

Luc nagle zesztywniał, z trudem kontynuując roz-

mowę przez telefon. Catherine jedną ręką oparła się na jego
udzie, a drugą ręką rozluźniła mu krawat.

- Catherine... co robisz?

Napotkawszy spojrzenie spokojnych, złotych oczu

zaczerwieniła się i zaczęła rozpinać guziki jego koszuli.
Zrozumiała jego niedowierzanie i uśmiechnęła się
figlarnie. Dotąd Luc pierwszy ją rozbierał. To do niego
naleŜała inicjatywa. Koniuszkami palców zaczęła pieś-

SPOTKANIE PO LATACH

cić ciepłą skórę, z czarnym, kędzierzawym zarostem.
Ledwie słyszalny, przyśpieszony oddech i napięcie jego
mięsni zachęciły ją do kontynuowania tej próby.

Znajdowała tyle rozkoszy w samym dotykaniu Luca.

-Jakie to wspaniale -pomyślała. I choć ze względu na stan
zdrowia nie mogła się teraz z nim kochać, poczuła, jak
bardzo go pragnie. Gdy przybliŜyła swoje gorące usta do

jego pałającego ciała i zaczęta całować go, gdzie się tylko
dało, począwszy od opalonej szyi aŜ do płaskiego,
muskularnego brzucha, Luc gwałtownie drgnął i odrzucił
słuchawkę telefonu.

- Catherine... - mruknął karcąco, lecz z widocz-

nym podnieceniem.

Jej mała rączka pobłądziła w kierunku jego uda. Gdy

go dotknęła, głośno jęknął, a ją ogarnęło cudowne uczucie
panowania nad nim.

Catherine, nie powinnaś

tego

robić.

Jego

dech był przyśpieszony i głośny, mówił niewyraźnie.

Mnie

sprawia

przyjemność

wyznała

prawdę,

z lekka oszołomiona swoją śmiałością.

Per amor d i Dio, co się

mną

dzieje?

trudem

łapał oddech, gdy tymczasem ona koniuszkiem języka
musnęła jego brzuch powyŜej paska.

A co się dzieje? - zapytała

szeptem,

zatraciwszy

się w rozkoszy.

Cristo,

to prawdziwe

piekło!

Niespodziewanie,

gwałtownym ruchem, oderwał się od niej. - Nie
moŜemy tego robić. Jesteśmy juŜ prawie na lotnisku.

Jesteśmy w korku. -

Patrzyła

niego

swymi

pięknymi oczami, pociemniałymi od poŜądania, jakie
go nigdy przedtem nie zaznała.

Rzuciwszy jakieś niewyraźne przekleństwo, przy-

ciągnął ją blisko do siebie i ulegając gwałtownej Ŝądzy,
wycisnął   na   jej   ustach   zapierający   dech   pocałunek.
Wydawało   się,   Ŝe   w   tym   mocnym   uścisku   kaŜdy   jej
nerw   ogarnęło   szaleństwo,   Przytuliła   się   do   niego
całym ciałem, jego podniecenie, jego zapach, smak

SPOTKANIE

LATACH

pocałunku wywołały cudowny zamęt w głowie, silny, jak

odurzenie narkotykiem.

Odrywając usta, ukrył płonącą twarz w jej roz-

sypanych włosach. Słyszała bicie jego serca na swej
piersi, czuła wyraźnie, jak walczy, Ŝeby nie stracić
panowania nad sobą. Wreszcie odetchnął głęboko.

Nie jesteś jeszcze

dostatecznie

silna,

Catherine.

Powinnaś odpoczywać - przypomniał jej szorstkim
głosem. - A więc miej trochę litości dla mnie, dobrze?
Nie dręcz mnie.

Nie jestem chora. Czuję

się

doskonale.

Sama

przed sobą udawała, Ŝe nie czuje pulsowania u pod
stawy czaszki.

Usadowił ją z powrotem wygodnie, dając do zro-

zumienia, Ŝe ma swoje zdanie na ten temat

Mówisz tak myśląc, Ŝe

właśnie

chcę

usłyszeć.

Jak moŜesz czuć się doskonale? Z-całą pewnością
czujesz się paskudnie, i następnym razem, gdy cię o to
zapytam, tak właśnie masz odpowiedzieć. Jasne?

Jak słońce.

Chciało jej się śmiać, choć ciało buntowało się.

PrzecieŜ   odmówił   spełnienia   tego,   czego   pragnęli.   To
wcale nie było zabawne. Ale gdyby nawet miał to być jej
ostatni dzień Ŝycia, rozkosznie będzie wspomnieć  jego
pełne   niedowierzania   spojrzenie,   gdy   to   właśnie   ona
przejęła inicjatywę.

Zaskoczyła go. CzyŜ kiedykolwiek marzyła, Ŝe

potrafi tego dokonać? Jego reakcja sprawiła, Ŝe poczuła
się grzeszną, wartą poŜądania i najbardziej
uwodzicielską kobietą na świecie. I czyŜ nie było to
zadośćuczynieniem, Ŝe egocentryczny Luc zapanował nad
swoją Ŝądzą ze względu na jej dobro?

A przecieŜ Luc mógł potraktować jej zachętę do-

słownie i zaspokoić swoje naturalne pragnienie. Fakt,  Ŝe
jednak pomyślał o niej, to jej wielka wygrana. CzyŜ  ten
objaw   troski   pozbawionej   egoizmu   nie   jest   juŜ  w
połowie miłością?

SPOTKANIE PO LATACH

Bezgranicznie szczęśliwa Catherine słuchała, jak Luc

przekazywał zwiezie instrukcje jakiemuś nieszczęśliwcowi,
drŜącemu zapewne ze strachu po drugiej stronie telefonu.

Przejechali przez płytę lotniska z ogromną szybkością,

roztrącając niemal znajdujących się tam ludzi, a
człowiek z ochrony Luca gorliwie czuwał, Ŝeby Ŝaden z
reporterów ani fotografów nie zakłócił jego spokoju. Luc
strzegł swej intymności, sprawiając tym zawód niejednej
gazecie.

- Kim jest ta blondynka, panie Santini? – wykrzyk-

nął ktoś ochryple.

Luc odwrócił się i bez Ŝadnego ostrzeŜenia objął

Catherine ramieniem.

- To przyszła pani Santini - oznajmił, wprawiając

wszystkich w zdumienie.

Po chwili ciszy wybuchła wrzawa okrzyków i pytań,

zamigotały flesze aparatów fotograficznych. Ale to był juŜ
koniec niezwykłej u Luca wspaniałomyślności dla
dziennikarzy.

Stało się to wtedy, gdy przez pole startowe szli do

odrzutowca.   Coś   niepojętego,   strasznego   zmusiło   ją   do
zatrzymania   się.   Zmroziło   ją   śmiertelne   przeraŜenie.
Zobaczyła   nagle   starą,   siwą   kobietę   o   miłej   twarzy,
która mówiła do niej błagalnie:

- Nie wolno ci tego zrobić... nie wolno!

Po chwili obraz ten znikł, a Catherine blada, osłabła od

ogarniającego ją niezwykłego, irracjonalnego strachu,
spojrzała na samolot.

Nie mogę tam wejść -

wyjąkała.

Catherine - Luc groźnie

spojrzał na nią.

Nie mogę... nie mogę! Nie

wiem

dlaczego,

ale

nie

mogę! -Z rękami uniesionymi do góry, w ogarniającej
ją histerii zaczęła się cofać.

Luc, pokonując siłą jej opór, uniósł ją w ramionach. Pod

wpływem niepojętego, gwałtownego strachu walczyła
zaciekle:

SPOTKANIE

LATACH

Nie chcę wsiąść do

samolotu!

Teraz nie masz juŜ nic do

gadania

Luc

trzymał

ją mocno w uścisku. - Porywam cię. Potraktuj to jako
ucieczkę z ukochanym. Dzień dobry, kapitanie Edgar.
Proszę nie zwracać uwagi na moją narzeczoną. Boi się
wszystkiego, co lata, a nie ma ptasich piór.

Pilot, starając się nie okazać Ŝadnego zdziwienia,

powiedział:

- Lot będzie spokojny, panie Santini.

Luc umieścił Catherine na siedzeniu, zapiął jej pas i

poradził:

- Odetchnij teraz głęboko i opanuj się. Pomyśl

sobie, Ŝe to pierwszy dzień twojego nowego Ŝycia.

Z trudem łapiąc oddech spojrzała na niego szeroko

otwartymi oczami.

Zobaczyłam tę kobietę.

Coś

sobie

przypominam.

Powiedziała, Ŝe nie wolno mi tego robić...

Ale czego?

Nie wiem.

Zdając sobie sprawę ze śmieszności swego zachowania,

mówiła dalej słabym głosem:

- Miałam takie uczucie, Ŝe nie powinnam wsiadać do

samolotu, Ŝe coś za sobą zostawiam. AŜ się przeraziłam.

- Czy teraz teŜ się boisz?

- Nie, skądŜe! - Zaczerwieniła się. - Wybacz.

Zachowałam się idiotycznie.

To był przebłysk pamięci.

Widać,

pamięć

juŜ

wraca.

Tak myślisz? - Była

zaskoczona

jego

chłodnym

tonem i twardym spojrzeniem. - Dlaczego tak się
przeraziłam?

To był nagły wstrząs -

wyjaśnił

spokojnie.

Nie

było to miłe przeŜycie.

Lot trwał dwie godziny. W samolocie byli teŜ

steward i stewardesa, dwaj ludzie z ochrony, ugrzecz-
niony asystent, notujący wszystko, co mówił Luc, i
jego osobista, zgrabna sekretarka. Gdy Catherine

SPOTKANIE PO LATACH

napotykała wzrokiem kogoś z nich, odwracali po-
ś

piesznie oczy, jakby była zadŜumiona. Gestem ręki

przywołała stewardesę:

Czy mogę prosić o jakieś

pismo?

Nie mamy na pokładzie

adnej

prasy,

panno

Parrish. Przykro mi. - Stewardesa powiedziała to
w sposób nienaturalny, unikając jej wzroku. - MoŜe
zje pani teraz lunch?

Nie, dziękuję.

Dziwne, Ŝe na pokładzie nie było nawet miesięcz-

nika. ChociaŜ i tak mogłaby go tylko obejrzeć. Prędzej czy
później   będzie   zmuszona   powiedzieć   Lucowi,   Ŝe  jest
dyslektykiem.   Skuliła   się   na   samą   myśl   o   tym.   Nie
przypuszczała nigdy,  Ŝe uda jej się tak długo oszukiwać
Luca. Ale właśnie on jakoś to jej ułatwiał.

Jeśli trzeba było wybrać coś z karty, robił to zawsze on.

Godził   się   z   tym,   Ŝe   wolała   ustnie   przekazać   mu
informację   telefoniczną,   niŜ   ją   zapisać,   i   zaskakująco
cierpliwie   wybaczał   jej,   gdy   zapomniała   o   jakimś
szczególe.   Kiedyś   kupiła   jedną   ksiąŜkę   i   połoŜyła   na
widoku, ale Luc nigdy nie zapytał o jej treść.

Pamiętała, Ŝe w szkole często nazywano ją głupią

niedojdą, zanim odkryto prawdziwą przyczynę. Wszyscy
nauczyciele opuszczali ręce na samą wzmiankę o
dysleksji. Luc moŜe jeszcze zmienić zdanie, gdy dowie
się, Ŝe chce się oŜenić z kobietą, dla której słowa pisane są
tylko niewyraźną plamą.

Gdy wylądowali w Rzymie, powiedział jej, Ŝe dalej

polecą helikopterem.

gdzie,

się

zatrzymamy? - zdziwiła się.

Nie byle gdzie. Jedziemy

do naszego domu.

Do naszego domu? -

powtórzyła

zaskoczona.

- Kupiłeś dom?

Luc machnął ręką:

Poczekaj,

sama

zobaczysz.

Nie byłam w nim

przedtem,

prawda?

nie

jest

jeszcze coś, o czym zapomniałam?

SPOTKANIE

LATACH

- Nigdy przedtem nie byłaś we Włoszech - uspo-

koił ją.

Nie znosiła lotu helikopterem i koniecznie chciała

siedzieć   z   tyłu,   rezygnując   z   oglądania   wspaniałych
widoków.   Huk   wirników   i   ból   głowy   pogorszyły   jej
samopoczucie.   Siedziała   pochylona   do   czasu,   kiedy
znów dotknęli twardego gruntu.

Luc pomógł jej wydostać się z helikoptera i cicho

zapytał:

- Paskudnie?

Paskudnie

odpowiedziała

ciśniętym

gard-

łem.

Powinienem był to

przewidzieć,

ale

chciałem,

ebyś zobaczyła Castelleone z góry.

Odprowadził ją kilka metrów i ostroŜnie obrócił.

- To wspaniały widok, nie sądzisz?

     Upadłaby, gdyby jej nie podtrzymał, bo aŜ ugięły się
pod   nią   nogi.   Castellepne   był   jak   cudowny,   bajkowy
pałac   z   mnóstwem   wieŜyczek   i   iglic,   na   tle   wzgórz
bujnie porośniętych drzewami. Było juŜ późne popołudnie,
słońce odbijało się w szybach niezliczonych  okien, a
jasne,   kamienne   mury   rzucały   cień   na   lilie   wodne
porastające fosę wokół zamku.

Gdy go odkryłem, nie był

sprzedaŜ.

Nie

był

teŜ

tak ładny, jak teraz.

Ładny? - zaprotestowała,

odzyskując

zdolność

mówienia. - Jest piękny! Musiał kosztować fortunę.

Miałem pieniędzy jak

lodu

nie

było

ich

wydać - pogłaskał ją pieszczotliwie po włosach. - Bu-
dowla ta znajduje się na liście zabytków, co jest diablo
niewygodne. Jej odnowienie musiało być właściwie
restauracją. Eksperci to ludzie wtrącający się do
wszystkiego, ale doszliśmy do porozumienia.

Powiedziałeś, Ŝe gdy

zobaczyłeś

zamek

raz

pierwszy, nie był na sprzedaŜ.

Wszystko ma swoją

cenę,

bella

mia.

Objął

ją

ramieniem z czułym uśmiechem. - Ostatni właściciel

SPOTKANIE PO LATACH

nie był specjalnie przywiązany do tego zamku.
Zbytnio obciąŜał jego finanse.

- Czy juŜ mi o tym kiedyś opowiadałeś?
- Chciałem ci zrobić niespodziankę. Poprowadził ją

do pięknego, kamiennego mostku, łączącego dwa
brzegi fosy. Przez otwarte wysokie drzwi weszli do
holu pokrytego wspaniałymi freskami.

- Nigdy nie widziałam czegoś równie pięknego

-szepnęła.

- Trzeba przyznać, ze nie w kaŜdym domu moŜna

zobaczyć tyle cherubinów i nimf z odkrytymi pier-
siami. Tu się z tobą zgadzam bez zastrzeŜeń - zaŜar-
tował Luc. - Pierwszy budowniczy nie odznaczał się
najlepszym gustem.

- Jeśli nie podoba ci się, to dlaczego go kupiłeś?

Wzruszył ramionami.

- To lokata kapitału.

- Czy to oznacza, Ŝe zamierzasz go sprzedać? -

zapytała z wyraźnym przeraŜeniem.

- Nie, jeśli tylko chcesz zamieszkać z tymi wszyst-

kimi nagimi damami.

- One mi nie przeszkadzają.
- Miałem nadzieję, Ŝe właśnie to powiesz.

Luc zauwaŜył jej bladość i czarne sińce pod oczami.

- Myślę, Ŝe powinnaś się połoŜyć.
- Jeszcze nie. Chcę zobaczyć cały zamek.

Jeśli był to tylko sen, Ŝe Luc zamierza się z nią
oŜenić i zamieszkać w tej wspaniałej budowli, to nie
chciała się budzić.

- Dość juŜ miałaś wraŜeń, jak na jeden dzień.

ChociaŜ Catherine skierowała się juŜ w stronę
otwartych drzwi wejściowych, Luc zdecydowanie
wziął ją na ręce.

- Dlaczego się uśmiechasz?
- Bo czuję się tak, jakbym umarła i dostała się do

raju, i... - zawahała się, spoglądając na niego z uwiel-
bieniem - tak bardzo cię kocham.

SPOTKANIE

LATACH

Silny rumieniec oblał jego policzki. Luc zacisnął
szczeki.

-  Nie jestem święty.
-  Mogę Ŝyć z twoimi wadami.
-  Będziesz   musiała.   O   rozwodzie   nie   masz   co

marzyć.

- To nie jest zbyt romantyczne, mówić o rozwodzie

przed ślubem.

- Catherine... przecieŜ powinnaś juŜ wiedzieć, Ŝe

nie jestem romantycznym facetem. Nie jestem ani
poetyczny, ani sentymentalny, ani idealistyczny - po-
wiedział ponuro.

Gdy się kochamy, mówisz po włosku -

zauwaŜyła cicho.

- AleŜ to mój pierwszy jeŜyk!
Z niezrozumiałego powodu pogorszył mu się hu-

mor. Postanowiła dać spokój. To juŜ jego sprawa,
jeśli uwaŜał, Ŝe porwanie jej, przywiezienie do zamku
we Włoszech i poślubienie w ciągu kilku dni nie jest
romantyczne. Zdecydowała, Ŝe lepiej okazywać mniej
entuzjazmu. Tak, ale to takie trudne. Choć czuła się
słaba i wyczerpana, nie mogła oprzeć się pragnieniu,
Ŝ

eby połoŜyć się koło niego, kochać go i całować.

Na szczycie schodów, które, zdawało się, nie miały

końca, Luc przystanął i przedstawił ją niskiemu męŜ-
czyźnie o imieniu Bernardo, który był bardzo dumny
z nadanego mu tytułu majordomusa. Catherine uśmie-
chnęła się do niego promiennie.

Luc pchnął drzwi, wniósł ją do duŜego pokoju i

połoŜył na łóŜku. Było to łóŜko z przepysznym,
brokatowym baldachimem z frędzlami Jęknęła z za-
chwytu. To łóŜko było zdecydowanie w jej guście.

Z zadowoleniem na twarzy Luc powiedział:
- Za pół godziny przyjdzie do ciebie lekarz. Po-

staraj się nie zrobić na nim wraŜenia, jakbyś wypiła za
duŜo sherry.

- Po co mi jeszcze jeden lekarz?
- Amnezja jest trochę niebezpieczna, przynajmniej

SPOTKANIE PO LATACH

niektórzy tak mówią. Nigdy nie widziałem cię w
takim stanie, jak teraz... a w kaŜdym razie od dawna.

- Nigdy przedtem nie prosiłeś mnie o rękę - szep-

nęła nieśmiało.

- PowaŜne niedopatrzenie. Nigdy teŜ nie próbowa-

łaś uwieść mnie w samochodzie. - Przyglądał się jej
bacznie   złocistymi   oczami,   a   potem   nagle   odwrócił
wzrok. - Mam nadzieję, Ŝe doktor Scipione nie wyda
ci   się   zbyt   natrętny.   Według   niego   czas   leczy
wszystkie   rany.   -   Luc   skierował   się   do   drzwi
zwinnym   krokiem   lamparta   na   polowaniu.   -   Zaraz
przyjdzie tutaj Ŝona Bernarda, pomoŜe ci się rozebrać
i połoŜyć do łóŜka.

- Ja nie potrzebuję...
- Catherine - przerwał jej - moja przyszła Ŝona

moŜe przynajmniej liczyć na to, Ŝe nie będzie musiała
absolutnie nic robić, zachowując siły do innych, waŜ-
niejszych spraw.

- Czy to będzie jedyna korzyść z małŜeństwa? -

zapytała z figlarnym błyskiem w oczach.

Obrzucił ją spojrzeniem zmruŜonych, ciemnych

oczu, tak Ŝe poczuła gorąco w całym ciele i ucisk w
Ŝ

ołądku.

- Zostawiam to twojej wyobraźni, bujnej, na ile cię

znam. Buona sera, cara. Zobaczymy się jutro.

- Jutro? - Usiadła zaskoczona.
- Odpoczywaj i o nic się nie martw - nakazał jej

Luc z uśmiechem i zamknął drzwi.

Patrzyła na wspaniały baldachim. Flirtowałaś z Lu-

cern - odezwał się w niej cichy wewnętrzny głos. Nie
pamięta, Ŝeby robiła to kiedykolwiek przedtem. Zwy-
kle bardzo się piklowała i starannie dobierała słowa w
rozmowie z Lucern. Tylko na samym początku była
tak naiwna, Ŝe zdradzała się z tym, co myśli.

Teraz juŜ nie bała się Luca. Jak i kiedy do tego

doszło? Bez wątpienia w ciągu ostatniego roku. Luc
jednak powiedział, Ŝe dawno nie widział jej takiej. Co
to znaczy? Przyciskając do bijącego serca poduszkę,
pomyślała, Ŝe jest bardzo szczęśliwa.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Całe rzędy wieszaków w garderobie wprawiły w

zdumienie   Catherine.   Pokojówka   Guilia,   zachęcona
przez   nią,   otworzyła   szerzej   drzwi   szaf:   stroje   na
dzień,   stroje   na  wieczór,   ubrania   na  weekend,   półki
pełne delikatnej  jak pajęczyna,  wspanialej  bielizny i
rzędy   pantofli,   wszystko   ułoŜone   według   odcieni
poszczególnych   kolorów.   Ten   porządek   został
zrobiony z myślą o kobiecie, która nie najlepiej radzi
sobie z dobieraniem kolorów. Oszołomiona Catherine
pomyślała, Ŝe to dla niej Luc kupił tę całą garderobę.

Tak ogromnej kolekcji nie dałoby się zebrać z dnia

na dzień. Zaskoczona pomyślała, Ŝe Luc musiał juŜ od
miesięcy planować sprowadzenie jej do Włoch. Gdy

palcami głaskała jedwabną długą suknię, zaniepokojo-
na Guilia nieśmiało napomknęła, w co powinna się
teraz przebrać.

- Grazzie, Guilia.
- Pręgo, signorina.
Guilia wyjęła z szafy bieliznę i pantofle. Catherine

zrozumiała,   Ŝe   Guilia   teŜ   była   częścią   uknutego
wcześniej   planu.   Miała   w   jak   najbardziej   taktowny
sposób   nauczyć   ją  ubierać   się   na  róŜne  okazje.   Luc
przemyślał wszystko aŜ do najmniejszego szczegółu.

Była ósma wieczór. Spała całą dobę, mając juŜ za

sobą pierwszy dzień pobytu w Castelleone. Poprzed-
niego   wieczora  Ŝona  Bernarda,   Francesca,   długo   się
koło niej krzątała troskliwie i z wielką Ŝyczliwością,
aŜ   połoŜyła   ją   wreszcie   do   łóŜka.   Odwiedził   ją   teŜ
wtedy   po   raz   pierwszy   doktor   Scipione,   niski,
korpulentny

SPOTKANIE PO LATACH

męŜczyzna, podobny do Świętego Mikołaja. Sprawiał
wraŜenie; Ŝe wszystko doskonale rozumie.

Dopiero gdy wyszedł, uświadomiła sobie, jak wesoło

paplała przez cały czas, gdy był u niej. Przez moment tylko
poczuła się nieswojo, gdy powiedział:

Czasami mózg zapomina o

czymś,

czego

nie

chce

pamiętać. Zatrzaskują się w nim jakieś drzwi w samo
obronie.

A przed czym ja miałabym

się

bronić?

Zaśmiała

się.

Proszę samą siebie

zapytać,

panią

najbardziej

przeraŜa, bo moŜe właśnie tam jest odpowiedź. MoŜe
gdy zda sobie pani sprawę z przyczyny tego lęku, pani
mózg otworzy te drzwi. Ale myślę, Ŝe nie jest jeszcze
pani gotowa na ten moment.

Czego się obawia najbardziej? Kiedyś bała się, Ŝe

utraci Luca, ale teraz, gdy Luc chce się z nią Ŝenić, to
dawne uczucie niepewności powinno zniknąć na za-
wsze. Jak dotąd jednak słabe sygnały napływające z

zakamarków jej pamięci, chociaŜ niepokoiły, nie miały
siły sygnałów ostrzegawczych.

Catherine, w dopasowanej sukni wiśniowego koloru,

usiadła przy pięknej toaletce w stylu gotyckim i uśmiechnęła
się do leŜących tam znajomych przedmiotów. Był tam
zegarek z wygrawerowaną datą ich pierwszego spotkania.
Gdy nakładała go na rękę, zastanowiła się, jak długo go nie
nosiła. A oto otwarte skórzane puzderko, a w nim piękny
diamentowy naszyjnik i kolczyki. I drugie, z migoczącą
bransoletką. Wspomniała z rozmarzeniem BoŜe Narodzenie
w Szwajcarii i jej urodziny.

Wychodząc z sypialni wyjrzała na taras biegnącej

wokół murów galerii. Daleko w dole widniała łysina
Bernarda. Zeszła na dół i powiedziała po włosku:

- Buona sera, Bernardo. Dov'e signor Santini?

Bernardo wyglądał na zaniepokojonego. Załamywał

ręce i mruczał coś niezrozumiale. W wielkim holu dudniły
echem podniesione głosy dwóch osób.

SPOTKANIE

LATACH

Otworzyły się jedne z licznych drzwi. Wysoka,

czarnowłosa kobieta mówiła coś głośno najwidoczniej do
Luca, którego nie było widać. A moŜe o coś prosiła?

Catherine wytęŜyła słuch. Natychmiast rozpoznała

glos   Rafaelli   Peruzzi.   Była   to   chyba   jedyna   kobieta,
która   miała  odwagę   dyskutować   z  Lucern   i   nie   traciła
pracy pod koniec dnia. Zajmowała w jego Ŝyciu miejsce
bliŜej nie określone, gdzieś pomiędzy dawną przyjaciółką a
urzędniczką. Była zarazem jedną z najzdolniejszych  kobiet
pracujących w firmie Santini Electronics.

Wychowała się razem z Lucern. Była uparta, bez-

względna i absolutnie oddana jego sprawom. Na
jakimś etapie dzieliła z nim równieŜ łóŜko. Rafaella była
cząstką przeszłości Luca.

- Masz sześć tygodni. Naciesz się nimi, na ile potrafisz

-zadrwiła, gdy spotkały się po raz pierwszy. - U Luca
nigdy nie trwa to dłuŜej niŜ trzy miesiące, a wziąwszy pod
uwagę twój styl ubierania się, kochanie, następne sześć

tygodni byłyby dla niego cięŜkim doświadczeniem.

Doszedł do niej cichy głos Luca. Rafaella wybuchła

tłumionym   szlochem   i   zaczęła   coś   znowu   mówić   po
włosku   urywanym   głosem.   Catherine   cofnęła   się   za-
wstydzona, Ŝe nie uczyniła tego wcześniej. Wiedziała, co
było   powodem   tej   tragedii.   Wczoraj   Luc   publicznie
powiedział o swoich planach

Luc był słońcem, wokół którego krąŜyła Rafaella.

Choć   teraz   zdawała   sobie   sprawę,   Ŝe   przekracza   wy-
znaczone   przez   Luca   granice,   jeszcze   próbowała   coś
zmienić.   Była   uparta   i   wytrwała.   To,   co   najbardziej
niepokoiło Catherine w Rafaelli, to jej podobieństwo do
Luca. Nieraz myślała, Ŝe Luc i Rafaella przyszli na świat
jako przeznaczeni dla siebie partnerzy.

Drzwi trzasnęły z hukiem. Bernardo błyskawicznie się

ulotnił, ale Catherine nie była dostatecznie szybka.
Rafaella obeszła ją wkoło jak rekin-morderca zwabiony
ś

wieŜym mięsem. Z jej bezlitosnych oczu wyzierała

wściekłość i nienawiść.

SPOTKANIE PO LATACH

Ty dziwko! - rzuciła

obelgę,

przechodząc

bezpośredniego ataku. - On nie chciał mi uwierzyć, ale
ja wrócę, jak tylko będę miała dowody. A gdy uda mi
się go przekonać, wyrzuci cię jak śmieć i nigdy ci nie
wybaczy!

Rafaela! - uciął groźnie

Luc.
Rzuciła mu ostre, pełne goryczy spojrzenie.

- Przyjrzałam się dokładnie kaŜdej kobiecie, z któ-

rą miałeś do czynienia. Ona z pewnością jest najba-r
dziej niebezpieczna. I pamiętaj, mój drogi -zakończyła
proroczo, idąc w kierunku drzwi - nacierpisz się przez
nią niemało.

Bernardo znów pojawił się jak spod ziemi i od-

prowadził ją do wyjścia. Catherine z wolna odzyskała
oddech. Okrutna reakcja nie panującej nad sobą
Rafaelli wstrząsnęła nią boleśnie. Była teŜ zaskoczona jej

groźbami. W co nie chciał uwierzyć Luc? Co Rafaellą
ma zamiar udowodnić? Czego Luc ma jej nigdy nie
wybaczyć?

O czym ona, na litość

boską,

mówiła?

–

wyszep-

tała roztrzęsiona.

To nie dotyczyło ciebie.

Wiedziała, Ŝe to nieprawda. Luc objął ją ramieniem i

poprowadził do wspaniale urządzonego salonu.

- Nie przejmuj się Rafaellą - dodał.

Dlaczego? - zapytała

niespokojna.

Od dziś nie pracuje juŜ u

mnie

powiedział

Luc

zimno, bez jakichkolwiek sentymentów.

Catherine natychmiast poczuła się winna. Gdyby nie

sterczała w holu, prawdopodobnie nie doszłoby do tego
przykrego incydentu.

- Luc, weź pod uwagę, Ŝe ona była strasznie zde

nerwowana.

- O co ci chodzi? - z niedowierzaniem zapytał Luc.

- Ona na twoim miejscu bez wahania skoczyłaby ci do
gardła. Wdziera się do mego domu, obraŜa mnie,
obraŜa ciebie... i ty chcesz, Ŝebym to jej darował?

SPOTKANIE

LATACH

- Straciła głowę, a w ogóle nie zdarzyłoby się to,

gdyby... gdyby...- usiłowała znaleźć właściwe słowo
- gdyby cię nie kochała.

Mogę się obyć bez

takiej miłości - odparł.

Czasami robisz wraŜenie

bardzo

niewraŜliwego,

Luc - szepnęła.

A więc to znaczy, Ŝe

jestem

bezwzględnym,

okrutnym draniem, tak? - mruknął przez zęby.

Nikt nigdy nie krytykował Luca. Rafaellą sprzeczała

się z nim, ale nie przyszłoby jej nawet do głowy, Ŝeby go
krytykować.   Luc   urodził   się,   jako   wybitnie   uzdol-
nione   dziecko   w   rodzinie   przeciętnej,   niewykształ-
conej,   którą   przeraŜał   jego   intelekt.   Bardzo   szybko
wydoroślał i nie odczuwał juŜ potrzeby radzenia się
kogokolwiek. Ale tym razem nie miał racji i Catherine
starała   mu   się  to   jakoś   uświadomić.   Nie  moŜe   tra-
ktować Rafaelli równocześnie jako starego przyjaciela
i pokorną urzędniczkę. I nie było to szlachetne z jego
strony, Ŝe pozwolił Rafaelli być tak blisko siebie, skoro
wiedział,   jakie   Ŝywiła   dla   niego   uczucia.   To   tylko
rozbudzało jej nadzieje.

- Nic takiego nie powiedziałam. I nie krzycz na

mnie.

- Nie krzyczę. Ale w jakim ty świecie Ŝyjesz?

- powiedział szyderczo.
Catherine uniosła głowę.

Ja tylko uwaŜam, Ŝe

Rafaellą

zasługuje

trochę

współczucia.

Współczucia? Gdybyś

leŜała

przy

drodze

krwawiała się na śmierć, ona nie ruszyłaby nawet
palcem. Zwolniłem ją, poniewaŜ juŜ jej nie ufam. Znam
ją zbyt dobrze. Przy pierwszej nadarzającej się okazji
wbiłaby ci nóŜ w plecy, nawet gdyby miała stracić
wszystko, co ma. Temat skończony. Zjesz ze mną
obiad? - zapytał sucho.

A czy dasz jej

referencje?

Zapadła krótka, wymowna cisza. Luc odwrócił się,

SPOTKANIE PO LATACH

spojrzał w jej pytające, niebieskie oczy utkwione w nim z
nadzieją.

- Per amor di Dio... zgoda, jeśli sobie tego Ŝyczysz!

- Zacisnął zęby, tracąc cierpliwość.

Nie uznawał kompromisów. Według niego kaŜdy

kompromis naraŜał na straty, a strat Luc nie uznawał.

Catherine jadła obiad z niezmąconym spokojem. Za to

Luc nie miał apetytu. Krytykował temperaturę wina,
nerwowo bębnił palcami po stole i upłynęło sporo
czasu, zanim się uspokoił.

Co sądzisz o doktorze

Scipione?

zapytał

przy

kawie.

Był bardzo miły. Czy to

miejscowy lekarz?

Mieszka w Rzymie. Jest

jednym

wiatowych

autorytetów w dziedzinie amnezji.

Ach tak! - Catherine nie

mogła

ukryć

konster

nacji. - A ja go potraktowałam jakby był byle kim.

Catherine, jedną z twoich

największych

zalet

jest

to,   Ŝe   kaŜdego,   począwszy   od   najprostszej   sprzątaczki,
traktujesz   dokładnie   w   ten   sam   sposób   -   uśmiechnął
się dotykając jej ręki. - Zgódźmy się w końcu, Ŝe twój
sposób   patrzenia   na   ludzi   jest   o   niebo   lepszy   od
mojego.   A   przy   okazji:   jest   kilka   dokumentów,   które
powinnaś   podpisać   przed   ślubem.   Moglibyśmy   zająć
się tym teraz.

Poszła z nim do biblioteki, gdzie wcześniej był z

Rafaellą. Były tam półki pełne ksiąŜek, od podłogi do
sufitu, i masywne biurko ustawione przy oknie.

Na widok papierów, które jej pokazał, zmieszała się

bardzo. Ta straszna biurokracja... formularze, które trzeba
wypełnić. Najgorszy nocny koszmar sprawdzi się w pełni
w obecności Luca.

- To jest...-Luc podał jej pióro, ale ona nie słyszała

jego wyjaśnień. Krew gwałtownie pulsowała w jej
uszach. - Podpisz tu. - Palcem wskazał dokładnie
miejsce i czekał.

Widziała papier, jako szarobiałą, niewyraźną plamę.

SPOTKANIE

LATACH

- Mam tylko podpisać? - wyjąkała, myśląc z przera-

eniem, Ŝe moŜe jeszcze trzeba będzie coś pisać.

- Tylko podpisz.

Napisała swoje nazwisko powoli i starannie. Luc

podał jej drugi dokument.

- I tutaj.

Tym razem podpisała się szybciej i mniej starannie.

- Czy to juŜ wszystko?

Usiłowała ukryć ulgę, jaką odczuła, gdy skinął

głową na znak potwierdzenia.

- Mówiłeś mi kiedyś, Ŝebym nigdy nie podpisywała

niczego bez czytania - zaŜartowała nie całkiem jeszcze
pewna siebie.

Obserwował ją. Napięcie widoczne na jej delikatnej

twarzy zaczęło ustępować, ale ręka ciągle drŜała.

To jest po włosku -

powiedział bardzo łagodnie.

Nawet się temu nie

przyjrzałam.

Zanim zdołała uczynić jakiś ruch, objął ją mocno i

odwrócił twarzą ku sobie.

- A ja myślę, Ŝe chodzi tu o coś więcej - powiedział

spokojnym tonem. - Czy nie uwaŜasz, Ŝe juŜ najwyŜszy
czas, Ŝebyśmy się przestali nawzajem oszukiwać? Wy-
wołuje to wiele nieporozumień pomiędzy nami.
Jej twarz stała się biała jak kreda.

- Oszukiwać?

Westchnął.

A jak myślisz, dlaczego to

zawsze

wybierałem

dla ciebie dania, gdy jedliśmy w restauracji?

Ja... ja za długo się

namyślałam

ten

sposób

oszczędzałeś czas - wymamrotała i gwałtownie od
sunęła się od niego, ale on nie słuchał jej wyjaśnień.

A ja, oczywiście, jestem

tak

niewraŜliwy,

nie

przejmuję się tym, na co akurat masz apetyt? - roz-
gniewał się. - Catherine, juŜ w pierwszym tygodniu naszej
znajomości w Londynie zauwaŜyłem, Ŝe masz trudności
z czytaniem. Widziałem wszystkie twoje bolesne wysiłki
i muszę przyznać, Ŝe był to dla mnie ogromny szok.

SPOTKANIE PO LATACH

Opuściła głowę, a łzy popłynęły z jej oczu. Pragnęła,

eby ziemia rozstąpiła się i pochłonęła ją. Gardło miała tak

ciśnięte, Ŝe nie mogła wykrztusić ani słowa. Chciała

uciec stąd jak najdalej, ale jego ręce objęły jej kibić w
silnym jak stal uścisku.

Powiedzmy sobie teraz

wszystko

jasno

otwarcie

- rzekł stanowczo  Luc.  - Dlaczego  nie przyznałaś  się
od   razu,   Ŝe  jesteś   dyslektykiem?   Nie   zdawałem   sobie
wtedy   z   tego   sprawy.   Ty   się   wstydziłaś,   a   ja   nie
chciałem   sprawić   ci   przykrości.   Nie   rozumiałem   całej
sytuacji   i   w   swej   ignorancji   miałem   nadzieję,   Ŝe   bę
dziesz próbowała coś z tym zrobić.

Nie

mogłam!

wybuchnęła.

W szkole robili

dla

mnie wszystko, co mogli, aleja nigdy nie będę w stanie
dobrze czytać!

- Myślisz, Ŝe ja tego nie wiem? I nie wyrywaj mi się.

Wiem, Ŝe jesteś dyslektykiem, ale wtedy myślałem...

Myślałeś, Ŝe jestem

analfabetką!

przerwała

szlochem. - Nie wybaczę ci tego nigdy!

Musisz mnie teraz

wysłuchać.

Przytrzymał

ją

mocno. - Bardzo się myliłem. Traktowałem to zbyt
lekko. Jeśli coś mi się nie podoba, wolę udawać, Ŝe tego
nie widzę. Powinienem był spróbować sam ci pomóc.
Ale ty powinnaś była mi o tym powiedzieć-zakończył.

Zostaw mnie! - krzyknęła

upokorzona

jeszcze

bardziej się rozszlochała.

Czy nie rozumiesz, co

mówię

ciebie?

Luc

potrząsnął   nią   lekko   i   wtedy   trochę   się   opanowała.
-   Gdybym   wiedział,   gdybym   rozumiał,   nie   byłbym
wściekły,   Ŝe   nic  nie   robisz,   Ŝeby   poprawić   ten   stan
rzeczy! I nie mam zamiaru z tobą zrywać!

- Ale wstydzisz się mnie! - krzyknęła z rozpaczą.

Przytulił ją do siebie w mocnym uścisku, głaszcząc jej
bujne, złote włosy. Spojrzał jej głęboko w oczy.

- Nie wstydzę się - zaprzeczył stanowczo. - Nie ma się

czego wstydzić. Einstein był dyslektykiem, da Vinci teŜ.
Jeśli im to nie zaszkodziło, nie zaszkodzi równieŜ tobie!

SPOTKANIE

LATACH

Och, Luc! - uśmiechnęła

się

niego,

powstrzy-

mując łkanie. - Nie zaszkodzi? Ale u mnie jest to chyba
w znacznie gorszym stopniu!

Nie rozumiem, jak

mogłem

być

tak

długo

lepy

- przyznał z poczuciem winy. - Nie odróŜniasz w ogóle
kierunków, strony lewej od prawej, czasem jesteś
trochę zapominalska.

To ostatnie stwierdzenie nie było dla niej zbyt miłe.

Ciągle jeszcze drŜała, ale poczuła ulgę, Ŝe wyjawienie
przynajmniej jednej ze swych tajemnic ma juŜ za sobą.

Naprawdę nie masz mi

tego za złe? - zapytała.

Jedyne, co mani ci za

złe,

brak

zaufania.

Myślałem, Ŝe powiesz mi o tym sama, ale teraz juŜ
moŜemy zwrócić się p pomoc do specjalisty.
Wyjął chusteczkę i z uśmiechem wytarł jej nos.

To nie było mądre...

cierpieć

milczeniu.

PrzecieŜ

zrozumiałbym   twoje   problemy.   śyjemy   w   świecie,
w   którym   umiejętność   odczytywania   słowa   pisanego
jest   bardzo   potrzebna.   Jak   udało   ci   się   dostać   pracę
w galerii? Nieraz się nad tym zastanawiałem - przyznał.

Elaine przygotowała dla

mnie specjalne katalogi.

Sekrety

rodzą

nieporozumienia.

To jedyny sekret, jaki

miałam - westchnęła.

A moŜe właśnie to mi

się

podobało?

Czy

nie

pomyślałaś o tym? - draŜnił się z nią.

Wydało się jej nagle, Ŝe w pokoju zabrakło powietrza.

W   Ŝołądku   poczuła   ucisk   wywołany   przypływem
poŜądania.   Skrępowana   jedwabną   sukienką   pierś  z
trudem   oddychała,   w   całym   ciele   narastało   napięcie,
brodawki   boleśnie   nabrzmiewały.   DrŜała   od   tego
silnego, obezwładniającego ją podniecenia.

Luc przestał targać jej włosy i odsunął się trochę.

- Późno juŜ. Musisz iść do łóŜka - mruknął ochryp-

le. - Jeśli nie odejdziesz, wezmę cię tu, w tym pokoju.

Gwałtowny rumieniec oblał jej policzki. Cofnęła się

posłusznie, nogi miała jak z waty. W intensywnym

SPOTKANIE PO LATACH

blasku jego oczu odgadywała dzikie poŜądanie
kryjące się pod maską spokoju i opanowania.
Pragnęła go do utraty świadomości. Nie pamięta, Ŝeby
kiedykolwiek opanowało ją równie silne podniecenie.

- Czekam na waŜny telefon - powiedział Luc, a gdy

spojrzała na niego ze zdziwieniem, dorzucił: - Ź innej
strefy czasowej.

Nie mogła wyobrazić sobie Luca siedzącego

i czekającego na telefon, choćby nie wiadomo w jak
waŜnej sprawie. Ludzie dzwonili w porach
dogodnych dla niego, a nie dla siebie. Nie odrywając
od niego oczu, raczej przypadkowo odnalazła drzwi i
otworzyła je.

- Czuję się naprawdę doskonale - zapewniła go

z naciskiem, zanim zniknęła w holu.

Po odświeŜającym prysznicu natarła ciało olejkiem

znalezionym w łazience. WłoŜyła przezroczysty,
brzoskwiniowy szlafrok i wsunęła się miedzy
prześcieradła. Czekała na Luca.

Mijały minuty. Myślała z wdzięcznością o tym, jak

Luc  spokojnie  potraktował   jej   dysleksję.   Miał  rację,
powinna była zwierzyć mu się juŜ dawno. Na pewno
by   ją   zrozumiał.   śałowała   swojego   milczenia   i
wykrętów,   czuła  się   bardzo   winna,   Ŝe  go   tak   długo
oszukiwała.   W   trakcie   tych   rozmyślań   ogarnęła   ją
senność. Śniło jej się, Ŝe pisała coś na lustrze płacząc i
wymawiając głośno litery: Ah-rre-iv.... Co właściwie
pisała   i   dlaczego   była   tak   nieszczęśliwa,   nie
wiedziała. Tyle było cierpienia w tym śnie, Ŝe miała
ochotę   zapłakać,   i   wtedy   obudziła   się   nagle   w
ciemnościach z policzkami zalanymi łzami.

Ktoś zapalił światło. Ocknęła się i wróciła do

teraźniejszości.   Opadła   z   powrotem   na   poduszki.
Chciała,   by  ten   sen   powrócił,   było   w  nim   tak   mało
konkretów   i   tak   trudno   było   coś   z   tego   zrozumieć.
Najbardziej zapamiętała uczucie bólu i upokorzenia.

Wstała, poszła do łazienki, umyła twarz i wytarła

ręcznikiem. Kto zapalił światło? To pewnie Luc był

SPOTKANIE

LATACH

u niej. A ona zasnęła. Podniosła rękę do czoła - pul-
sowanie w skroniach powoli ustępowało. Nie była w
stanie stłumić nagłej, rozpaczliwej, niepohamowanej
chęci, Ŝeby być z nim.

Podeszła do drzwi sypialni, która, o czym wie-

działa,   przylegała   do   jego   pokoju.   Były   jednak   za-
mknięte,   musiała  więc   wyjść   na  zewnętrzną  galerię.
Jego sypialnia pogrąŜona była w ciemnościach, ale z
otwartych   drzwi   łazienki   padał   snop   światła.   Usły-
szała szum wody i uśmiechnęła się do siebie. Nie jest
chyba za późno. Wskoczyła do jego łóŜka cicho jak
myszka.

Szum wody ustał, prawie równocześnie zgasło

wiatło. W chwilę potem Luc wszedł do sypialni,

odsunął zasłony przy jednym z okien i otworzył je.
Stał tam w świetle księŜyca, cudownie nagi,
wycierając ręcznikiem głowę.

Mógł przecieŜ zaziębić się na śmierć, ale nie

chciała   zdradzić   swej   obecności.   Widziała   wyraźnie
muskuły napięte pod jedwabistą, złotą skórą pleców.
Jej wargi  zrobiły się suche.  Trochę skrępowana tym
podglądaniem zamknęła oczy. Materac lekko ugiął się
pod   jego   cięŜarem,   a   on   pociągnął   do   siebie
przykrywające ją prześcieradło.

Gdy owijał się nim i poprawiał poduszkę, nagle jej

dotknął.

- Dio. - Podskoczył i zapalił światło nad łóŜkiem,

zanim zdąŜyła go uprzedzić.
Z ręką na Oparciu łóŜka patrzył na nią w osłupieniu.

- Catherine?

Czuła, jak gorący rumieniec wstydu oblewa falą

cafe jej ciało. W jego głosie usłyszała coś jakby
naganę i niemiłe zdziwienie, Ŝe oto znalazła się w
jego łóŜku.

- Nie mogłam zasnąć.
Przyjrzał się jej uwaŜnie.
- I ja teŜ. Przytul się do mnie.

Wysunął zdecydowanym ruchem rękę i przyciągnął

SPOTKANIE PO LATACH

ją do siebie, nie dając jej nawet czasu na zareagowanie na
te słowa, które były raczej poleceniem niŜ prośbą.

- Pragnę de-wyznał ochryple. - Czy zdajesz sobie

sprawę z tego, jak bardzo cię pragnę?

- Jestem przy tobie - szepnęła raptem onieśmielona.

       Pochylając ciemną głowę, mruknął coś dziko po
włosku i gwałtownie przywarł wargami do jej ust. Była jak
haust   powietrza   ratujący   Ŝycie   temu   męŜczyźnie
doprowadzonemu przez poŜądanie do szczytu szaleństwa.
Wpił   się   w   jej   wargi   i   całował   namiętnie   i   długo,  aŜ
zabrakło jej tchu i nie mogła oddychać.

Rękami objęła jego ramiona. Płonął cały, jakby w

gorączce, jego skóra była sucha i gorąca, długim silnym
dałem oplótł ją silnie. Palcami, z niezwykłym  u niego
brakiem zręczności, szarpał jedwab oddzielający   ich   od
siebie.   Z   tłumionym   jękiem   odsunął   się  i
zniecierpliwiony rozerwał delikatny materiał.

- Luc!

Catherine, zaskoczona tym, mimo namiętnego pra-

gnienia, patrzyła przeraŜona, jak klęcząc zrywał z niej
szlafrok. Gdy instynktownie próbowała zakryć się przed
jego palącym spojrzeniem, chwycił przeguby jej rąk i
przycisnął do łóŜka.

- Proszę cię!

Było to słowo, którego uŜywał bardzo rzadko, i

było coś w tej prośbie, co wywołało ból w jej sercu.

Namacalnie, jak dotyk, odczuła spojrzenie błysz-

czących, złocistych oczu, badających jej nabrzmiałe
brodawki, gładkość piersi, zaokrąglenie bioder i miękkie

pukle włosów w trójkącie między udami.

- Sąuisita... perfetta - mruczał urywanym głosem,

znowu przyciskając ją do siebie i ustami przywierając
do jej piersi.

LeŜeli potem mocno przytuleni do siebie, kaŜde

zatopione w swoich myślach. Catherine zastanawiała się,
czy kiedykolwiek było im ze sobą tak dobrze?

Wspominała takŜe z przykrością, Ŝe Luc natych-

SPOTKANIE

LATACH

miast po tym szedł zawsze pod prysznic, broniąc się w
ten sposób przed całkowitym zapomnieniem się, podczas
gdy ona tak rozpaczliwie pragnęła, Ŝeby pozostał jeszcze
w jej ramionach.

A teraz obejmował ją mocno, jakby to ona za chwilę

chciała   się   uwolnić   z   jego   ramion.   Świadomość   tego
rodziła   w   niej   ogromną   czułość   do   Luca.   Potarła
delikatnie   podbródkiem   jego   silne,   opalone   ramię.
Powoli, kocim ruchem, przeciągnął się pod wpływem tej
pieszczoty,   bezwstydnie,   jak   dzikie   zwierzę,   okazując
swoje zadowolenie.

- Miałam bardzo dziwny sen. - Przerwała ciszę

z wahaniem, obawiając się, Ŝe czar pryśnie. - MoŜe
właśnie było to coś, o czym zapomniałam?
W jego głosie czuło się pewne napięcie, kiedy spytał:

O czym śniłaś?

Pewnie będziesz się

miał.

Obiecuję, Ŝe nie będę.

Opowiedz.

Pisałam coś na lustrze –

szepnęła.

WyobraŜasz

sobie? Nigdy nie potrafiłam nic napisać, radziłam
sobie tylko z nazwiskiem. A w tym śnie pisałam na
lustrze.

Zdumiewające - mruknął

łagodnie.

Czułam się strasznie -

powiedziała

półgłosem,

z trudem oddychając. - MoŜe to jednak nie ma nic
wspólnego z moją amnezją? Co o tym sądzisz?

Myślę, Ŝe za duŜo

mówisz.

Obejmując

cały

czas

Catherine,   przetoczył   się   wraz   z   nią   na   chłodniejsze
miejsce na łóŜku. - Wolałbym  raczej się kochać,  bella
mia.   -  DraŜnił   ją,   gryząc   delikatnie   w   miękki   płatek
ucha   i   wyznaczając   językiem   zmysłową   ścieŜkę   na
smukłej   szyi,   a  ona  mimowolnie   poddawała   się  temu,
chcąc   sprawić   mu   przyjemność.   Przyjrzał   się   bacznie
jej włosom spływającym na poduszkę i powiedział:

Widzę, Ŝe znów ścięłaś

włosy.

Nie wiem właściwie,

dlaczego

przyznała

się,

marszcząc czoło. - Pójdę jutro i uczeszę się.

SPOTKANIE PO LATACH

Fryzjerka moŜe cię uczesać

tu,

miejscu

sprze

ciwił się.

Chciałabym

zobaczyć

Rzym.

Potworny ruch na ulicach,

nieprawdopodobny
upał   i   zanieczyszczone   powietrze.   -   Długim,   przeciąg
łym   pocałunkiem   uniemoŜliwił   jej   próby   protestu.
A   potem   znów   zaczaj   ją   kochać.   Jedna   za   drugą
napływały   fale   rozkoszy,   przenikające   do   samej   głębi.
Choć   było   to   wręcz   nieprawdopodobne,   ale   tym   razem
odczuła jeszcze większe podniecenie.

Gdy otworzyła oczy, obok niej na poduszce leŜała biała

róŜa. Odnalazła ją przypadkowo, gdy na oślep  macając ręką
szukała Luca. Zamiast niego natknęła się  na   kolec,   syknęła   i
usiadła,   ssąc   skaleczony   palec.  Z   zaskoczenia   omal   nie
krzyknęła głośno. Na płatkach  widoczne jeszcze były krople
rosy. Usiłowała wyobrazić sobie Luca, przedzierającego się
przez   kłujące  róŜe   na   klombie,   ale   jakoś   to   do   niego   nie
pasowało.  Pewnie róŜę ściął ogrodnik. Wszystko jedno, liczy

Przedweselna gorączka opanowała juŜ Castelleone.

Spokój i wspaniała organizacja tego domu zakłócone
zostały nieustannym napływem gadatliwych dostawców
Ŝ

ywności i kwiaciarzy oraz nieustannym, ostrym

brzęczeniem telefonu. Entuzjazm Luca zniknął, gdy
uświadomił sobie, co pociąga za sobą decyzja o wyda-
niu przyjęcia na kilkaset osób.

Mam ochotę wyrzucić ich

wszystkich!

wyznał

ponuro.

Sam chciałeś tej wielkiej

pompy

przypomniała

mu niezbyt taktownie.

A ja myślałem, Ŝe ty tego

chcesz!

Wystarczyłoby

dwóch

wiadków

bukiet

kwiatów.
Podniósł do góry ręce w niemym proteście:

- I ona mi dopiero teraz o tym mówi!

Brzęk lodu w szklankach przerwał ich rozmowę. Luc

poderwał się i wziął tacę od Bernarda, zanim zdołał on
podejść bliŜej. Catherine obserwowała Luca z ukrytym
rozbawieniem. MoŜna było wybaczyć wszystko komuś,
kto uznał, Ŝe jej obnaŜone plecy to nieprzyzwoity widok.
Jak mogła tak długo nie zauwa-

SPOTKANIE PO LATACH

yć, Ŝe Luc w niektórych sprawach był szokująco

konserwatywny?

- Uwielbiani sposób, w jaki się, tu rozkładasz,

jakby w ogóle nic się nie działo - zauwaŜył
uszczypliwie.

Miała na końcu jeŜyka złośliwą uwagę, Ŝe gdyby

Luc   zaniechał   stałego   wtrącania   się   i   rozkazywania,
ostatnie   przygotowania   potoczyłyby   się   znacznie
sprawniej.   Chciał   osobiście   wszystko   sprawdzić   i
ocenić   kaŜdy   szczegół,   nie   miał   więc   chwili
odpoczynku.

Pomyślała szczęśliwa, Ŝe to juŜ jutro. JuŜ jutro

będzie Ŝoną Luca, ślubując mu wierność „do śmierci i
po śmierci". Przez te wszystkie dni po przyjeździe do
Włoch Ŝyła jak otumaniona miłością. Nigdy w Ŝyciu
nic   była   tak   absolutnie   odpręŜona.   Jedynym   jej
wkładem do przygotowań weselnych były dwie miary
sukni   ślubnej.   Była   to   przepiękna   kreacja   z
haftowanymi   ręcznie   koronkami.   To   wprost   nie   do
wiary, ile w tak krótkim czasie moŜna załatwić, jeśli
ma się takie mnóstwo pieniędzy jak Luc.

- Jutro i ja będę bogata - odezwała się w zadumie.
- Chyba jesteś jedyną kobietą na świecie, która ma

odwagę powiedzieć mi to przed ślubem.

Uśmiechnęła się z roztargnieniem. Luc był cudow-

ny, fantastyczny, piękny, niezwykły, boski.. Nie znaj-
dując juŜ innych superlatywów, utkwiła w nim wzrok
pełen uwielbienia, a on odpowiedział jej takim
ogniem w oczach, aŜ ciarki przeszły ją od stóp do
głowy.

Poprzedniego wieczora Luc znów opowiadał jej o

swojej   rodzinie.   Głęboko   wstrząsnęła   nim   śmierć
rodziców   i   siostry   w   katastrofie   samolotowej,   i   tak
naprawdę  nigdy  nie pogodził  się z  tym   faktem.  Ca-
therine była pewna, Ŝe Luc nigdy nie przyzna się do
dręczącego go poczucia winy. W pogoni za sukcesem
nie miał czasu dla rodziny. Dał im bogactwo, ale nie
dał siebie. Interes był zawsze na pierwszym miejscu.
        Wysłał   ich   na   kosztowne   wakacje   w   ramach
rekompensaty za jeszcze jedną odwołaną jego wizytę
i juŜ nigdy ich nie zobaczył Ŝywych. Gdy z pozorną
obojęt-

SPOTKANIE

LATACH

nością   mówił   o   tym   ostatniej   nocy,   były   to   tego
rodzaju   zwierzenia,   na   które   mógł   sobie   pozwolić
tylko   pod   osłoną   ciemności,   w   sypialni.   AŜ   do   tej
chwili nie rozumiała, jak trudno było Lucowi wyrazić
najskrytsze myśli i uczucia.

Podniósłszy się na kolana, zdjęła górną cześć

bikini. Jak się tego spodziewała, jego ciemne oczy
powędrowały poŜądliwie w kierunku obnaŜonych

piersi.   Gorący   rumieniec   oblał   jej   policzki,   a   gdy
wygięła   plecy,   Ŝeby   odpiąć   klamerkę,   intensywność
jego   spojrzenia   wzbudziła   w   niej   odwieczną
satysfakcję Ewy.

- Lubisz, gdy ci się przyglądam - zauwaŜył

leniwie, nieco rozbawiony.

- Powinieneś udawać, Ŝe tego nie widzisz.
- Jak mogę udawać, gdy jesteś tak słodka?
Pochylając się zręcznie, uniósł ją z łatwością z

leŜaka.   Jedną   rękę   połoŜył   na   jej   włosach,   a
zmysłowymi   ustami   szukał   jej   ust.  Świat   zawirował
nagle,   a  w  głowie  jej   się   zakręciło.   I   niewaŜne,   jak
często   ją   dotykał,   za   kaŜdym   razem   było   to   samo.
Zawsze   przenikała   ich   oboje   ta   sama,
obezwładniająca, fizyczna rozkosz. W ciągu długich,
pełnych   namiętności   godzin,   zamieniających   noc   w
dzień,   a   dzień   w   noc,   siła,   z   jaką   jej   poŜądał,
wyczerpywała ją do granic moŜliwości.
Z ociąganiem oderwał się od jej ust

- Nie mogę się tobą nasycić. - Wyznaniu temu

towarzyszył zmysłowy pomruk, który bynajmniej nie
ostudził jej rozpalonej krwi, gdy leŜała dalej z głową
w jego ramionach. - Zastanawiam się od dawna,
dlaczego nie zachodzisz w ciąŜę.

- W ciąŜę? - zapytała nieswoim głosem, odsuwając

się od niego dziwnie przestraszona.

- Tylko nie wmawiaj mi, Ŝe wierzysz w bociany

-draŜnił się z nią. - MoŜesz mi wierzyć lub nie, ale to,
co robiliśmy przez ostatnie dni, miało na celu coś
więcej niŜ samą tylko przyjemność.

ZadrŜała.

SPOTKANIE PO LATACH

Tak, ale...

I nie stosowaliśmy

adnych

rodków,

eby

temu

zapobiec - przypomniał jej z całkowitym spokojem.

Catherine była zaskoczona, ze problem, który był

kiedyś tak waŜny, teraz całkiem uszedł jej uwagi. Nie
miała przy sobie pigułek antykoncepcyjnych. Naj-
widoczniej juŜ ich nie uŜywała. Konieczność pamiętania

o nich była kiedyś zmorą jej Ŝycia. I gdyby Luc
wiedział, jak często jej się to zdarzało, prawdopodobnie
czułby się tak, jak ona teraz.

To wszystko sprawiało, Ŝe trudno jej było tak po

prostu   rozmawiać   z   Lucern   o   dzieciach.   Ale   przecieŜ
skoro   się   pobiorą,   będzie   to   rzecz   naturalna.   W   takiej
sytuacji uznała, Ŝe jej paniczny lęk, gdy o tym  wspo-
mniał, był całkiem nieuzasadniony.

Luc, nieświadom tych rozterek, pogłaskał ją piesz-

czotliwie po plecach i przytulił mocniej do siebie.

Nie zauwaŜyłaś tego? -

zapytał łagodnie.

Nie - odpowiedziała

cicho, z poczuciem winy.

Chcę mieć dzieci, dopóki

jestem

wystarczająco

młody, Ŝeby się nimi cieszyć.

Pomyślała, Ŝe mógłby coś jej o tym wspomnieć,

zanim powziął taką decyzję. Jednak perspektywa
urodzenia dziecka Lucowi była bardzo kusząca.

- Tak - zgodziła się pełna zadumy.

Wodząc ręką po obojczyku, co sprawiało jej zmy-

słową przyjemność, powiedział ochryple:

Wiedziałem, Ŝe się ze

mną

zgodzisz.

Teraz,

miast zaglądać do kaŜdego mijanego wózka z dziec-
kiem, będziesz mogła pomyśleć o własnym.

Czy

rzeczywiście

zaglądam? - szepnęła.

Tak - odpowiedział

krótko.

Kiedyś, w minionym okresie, Luc był zimny i obojętny

wobec spraw związanych z dziećmi. Naturalnie, zasko-
czyło ją teraz, Ŝe tak natychmiast chce mieć dziecko. Ak po
chwili zastanowienia zaczęło to nabierać sensu.

Luc podchodził do małŜeństwa tak, jak do plano-

SPOTKANIE

LATACH

wanego   interesu:   zarówno   z   jednym,   jak   i   z   drugim
wiązał   pewne   nadzieje.   Chciał   mieć   dziedzica,   to
wszystko;   nie   moŜna   budować   imperium   bez   dynastii.
Mimo   to   nie   mogła   zdobyć   się   na  uśmiech   i   pozbyć
irracjonalnego łęku.

Było to wbrew zdrowemu rozsądkowi. Kochała Luca.

Lubiła dzieci. W czym więc problem? Ale uczucie leku
pozostało, a w skroniach zaczynało pulsować. Rozległ
się dzwonek telefonu stojącego na stole i Luc
niecierpliwie sięgnął po słuchawkę.

Rozmawiał po japońsku z opanowaniem człowieka

znającego płynnie kilkanaście języków. Unosząc brwi
westchnął i odłoŜył słuchawkę.

- Muszę iść do gabinetu, Ŝeby zatelefonować do

kilku osób. Wrócę tak szybko, jak tylko będę mógł.

Promienie słońca odbijały się oślepiająco w basenie

kilka metrów dalej. Łagodny wiaterek musnął wodę
marszcząc z lekka jej powierzchnię. Ból głowy utrudniał
Catherine myślenie. Czy to nie skutek zbyt długiego
przebywania na słońcu?

Jakiś dźwięk wyrwał ją z niespokojnej drzemki.

Miedzy drzewami ukazało się dziecko: biegło na krótkich
nóŜkach w pogoni za piłką. Catherine, widząc, Ŝe piłka
zmierza wprost do wody, zerwała się przeraŜona. Ale
dziecko złapało piłkę, zanim doturlała się do krawędzi
basenu. Od strony zamku nadbiegła jedna ze słuŜących.

- Scusi, signorina, scusi! - tłumaczyła się, z trudem

łapiąc oddech i obejmując dziecko, które zapłakało
głośno w proteście. Catherine ze wstrzymanym od-
dechem patrzyła, jak uciekało z piłką w objęciach.

Pulsowanie w głowie przez chwilę stało się wprost

nieznośne, ale wkrótce ustąpiło. Po stanie chwilowego
odrętwienia poczuła, trudne do zniesienia, przeraŜenie.
Daniel! Daniel! Gdy odzyskała pamięć, przestał dla niej
istnieć cały otaczający ją świat

Chwyciła słuchawkę telefonu i nacisnęła guzik

wewnętrznej linii. Usłyszała głos sekretarki.

SPOTKANIE PO LATACH

- Mówi panna Parrish.- Musiała odkaszlnąć, Ŝeby

głos wydobywający się z trudem ze ściśniętego ganiła był
wyraźniejszy. - Proszę połączyć mnie z Anglią. To pilne
- powiedziała z naciskiem, podając odtworzone w pamic-
ci nazwisko panieńskie Peggy i jej adres.

Dygocząc, jak w gorączce, usiadła, zanim nogi

odmówiły   jej   posłuszeństwa.   Jaka   z   niej   matka,   skoro
mogła   zapomnieć   o   własnym   synku?   O,   dobry   BoŜe,
pozwól mi obudzić się, nie daj, aby ten koszmar trwał
dalej   -   modliła   się   gorączkowo.   Poderwała   się,   gdy
zadzwonił telefon.

Halo! Halo! - odezwała

się Peggy.

Tu Catherine. Czy jest z

tobą Daniel?

Nie ma go tu,

przerzuca

siano.

Właśnie

wołałam, Ŝeby przyszedł coś wypić albo zjeść - traj-
kotała Peggy. - Nasz telefon nie działał przez kilka dni
i nawet tego nie zauwaŜyliśmy. Czy bardzo dener
wowałaś się, nie mogąc się z nami połączyć?

Słuchaj...

Wiedziałam, Ŝe się

denerwujesz

przerwała

jej

niecierpliwa, jak zawsze, Peggy. - Próbowałam kilka
krotnie dodzwonić się do ciebie z budki telefonicznej,
ale bez skutku. Pewnie szukałaś pracy.

Ja...

Daniel bawi się cudownie.

Pogoda

jest

wspaniała.

Mieliśmy zamiar biwakować dziś w nocy pod gołym
niebem, ale, oczywiście, jeśli chcesz z nim mówić...

Nie, nie trzeba. Zostałam

porwana.

Jestem

Włoszech. Jutro wychodzę za mąŜ.

Te rewelacje nie wywołały Ŝadnej reakcji po drugiej

stronie telefonu:

- Catherine, właśnie ktoś wjeŜdŜa na podwórze. Co za

wspaniały wóz! Czy mogę do ciebie zadzwonić potem?

- Nie... nie, ja nie jestem... to znaczy, zadzwonię do

was z innego miejsca. Ucałuj ode mnie Daniela.

Rzuciła słuchawkę, jakby ją parzyła, i na chwiejnych

nogach wróciła na leŜak.

SPOTKANIE

LATACH

Ohydne, nie do darowania, wydarzenia minionego

tygodnia wywołały nagły chaos w jej głowie. Straszne
upokorzenie paliło duszę. Teraz dopiero zdała sobie
sprawę z tego, co Luc jej zrobił.

Prawdę mówiąc, nie było takiej rzeczy, której nie

byłby w stanie zrobić. Kiedy nie wiedziała, co się z nią
dzieje,   posunął   się   do   ostateczności.   Spisek   i   intryga
były   rzeczą   powszednią   dla  tego   człowieka   z   charak-
terem Borgii.  Było to dla niego tak łatwe, jak zabranie
cukierka dziecku. Dziecko! Dziecko! Dygotała, próbując
pozbyć się tych przeraŜających myśli.

Przez cały tydzień nie pamiętała o ostatnich czterech

latach. Nie zostawił nic, co mogłoby pobudzić jej pamięć.
Ani gazety, ani telewizora, ani nawet kalendarza nie
było w zasięgu ręki.

KaŜdy szczegół został przemyślany w sposób bez-

względny   i   nieludzki.   Luc   nie   popełnił   ani   jednego
błędu. Została zwabiona, złapana na haczyk i złowiona
jak   ryba,   ale   nawet   ryba   ma   więcej   instynktu
samozachowawczego. Ryba dobrowolnie nie nadziałaby
się   na   haczyk,   nie   poddałaby   się   masochistycznie
patroszącemu noŜowi i nie oczekiwałaby z nadzieją na Ŝar
piekarnika... A ona tak właśnie postępowała.

Luc dostał to, czego chciał. Koszty nie odgrywały

adnej roli. Interesował go tylko ostateczny wynik. Był

przekonany, Ŝe zamierzała wyjść za Drewa, a poniewaŜ
Drew miał być nieobecny tylko lalka dni, Luc nie miał
wiele czasu do namysłu. I nie ma wątpliwości, Ŝe gdyby
tamtego wieczora rzuciła mu się w ramiona, o
małŜeństwie nie byłoby w ogóle mowy. Jej opór był dla
niego wyzwaniem.

Zacisnęła zęby, w Ŝołądku czuła nieznośny ucisk.

Dłonie zacisnęła w pięści. Wstrząsała nią bezgraniczna
wściekłość, wściekłość tak wielka, jakiej nigdy dotąd nie
doświadczyła. W tym właśnie momencie pojawił się Luc.
Zbiegał po schodach, a ona, przypomniawszy sobie
epizod w jego limuzynie, pomyślała, Ŝe i śmierci

SPOTKANIE PO LATACH

byłoby dla niego za mało, Ŝeby ją zadowolić. Zerwała się
na równe nogi, chwyciła szklankę i rzuciła w Luca. Choć
szklanka rozbiła się o kilka kroków ód niego, zachował
spokój.

Ty plugawa, zepsuta,

kłamliwa,

podstępna

wi-

nio!   -   wymyślała   mu,   chwytając   drugą   szklankę  i   rzu-
cając ją z całą siłą. - Ty szczurze! - krzyczała, ciskając
tym   razem   telefonem.   -   Ty   gnido!   -   Miotała   obelgi
doprowadzona   do   szału,   schylając   się,   Ŝeby   zdjąć
pantofel, ale ze zdenerwowania i tym  razem nie mogła
trafić   do   celu.   -   Ty   bękarcie!   -   Dała   upust   swej
nienawiści   i,   jakby   dla   podkreślenia   tego   słowa,   rzu-
ciła drugim pantoflem. - Chciałabym cię zabić!

Trucizna byłaby lepsza

rewolweru.

Luc

rozejrzał się po pobojowisku. - Jak widać, strzelanie
do celu nie jest jednym z twoich ukrytych talentów.

I to wszystko, co masz

mi do powiedzenia?

Wygląda na to, Ŝe

odzyskałaś

pamięć

cedził. - Nie bardzo wiem, co mógłbym jeszcze do
dać.

Nie wiesz! – Jego zimne

opanowanie

rozwścieczy-

ło  ją  jeszcze bardziej.  - Gdybyś   umierał  z pragnienia,
nie  podałabym  ci  wody!  Gdybyś  umierał   z  głodu,   nie
przyniosłabym   ci   nic  do   jedzenia.   Gdybyś   był   jedynym
męŜczyzną   na   tej   ziemi,   a   ja   jedyną   kobietą,   rodzaj
ludzki wyginąłby do szczętu! ZasłuŜyłeś na to, Ŝeby cię
obić   szpicrutą   i   powiesić,   i   gdybym   była   męŜczyzną,
zrobiłabym to własnoręcznie!

Gdybyś była męŜczyzną,

nie

znalazłabyś

się

kiej sytuacji - wtrącił Luc, gdy przerwała dla nabrania
oddechu.

Mam zamiar pójść na

policję

opowiedzieć

o tobie! - Catherine znów wybuchnęła, zadowolona,
Ŝ

e wreszcie znalazła właściwą groźbę.

A co masz zamiar

opowiedzieć?

C-co? - zająknęła się. - Co

powiem?

Powiem,

mnie porwałeś.

SPOTKANIE

LATACH

Czy dałem ci jakiś środek

odurzający?

Czy

uŜy-

łem siły fizycznej? Czy masz na to świadków?

Dowiodę tego! Będę

kłamać!

A dlaczego na lotnisku,

gdy

ogłosiłem,

mamy

zamiar się pobrać, stałaś przy mnie całkiem dobrowo-
nie? - zapytał Luc z tym samym niewzruszonym,
nieprawdopodobnym chłodem.

Przez cały tydzień

trzymałeś

mnie

tutaj,

jak

w więzieniu! - W rozpaczy szukała innego punktu
zaczepienia, zdecydowana udowodnić mu naruszenie
prawa.
Czarne brwi uniosły się ze zdziwieniem:

Przy

otwartych

drzwiach?

Nie

przypominam

sobie, Ŝebym nie pozwolił ci gdzieś wyjść.

Zniewoliłeś

mnie

fizycznie!

rzuciła

Catherine,

zgrzytając zębami. - Tym cię zniszczę!
Luc uśmiechnął się:

- O jakim fizycznym zniewoleniu mówisz?

Catherine wyprostowała się na cale swoje sto pięć -
dziesiąt parę centymetrów i krzyknęła:

Wiesz doskonale, o

czym

mówię!

Podczas

gdy

ja... podczas gdy ja nie bardzo jeszcze doszłam
do siebie, ty wykorzystałeś mnie w obrzydliwy spo-
sób!

CzyŜby? - mruknął. -

Catherine,

według

mnie

przez cały ubiegły tydzień byłaś zdrowsza na umyśle,
niŜ kiedykolwiek przedtem w ciągu pięciu lat.

Jak śmiesz! - wrzasnęła

niego.

Jak

miesz

to mówić!

Wzruszył lekcewaŜąco ramionami:
-

Mówię tak, bo to

prawda.

Prawda, która komu

odpowiada?

krzyknęła

rozwścieczona. - Cofnij to natychmiast!

Nie mani zamiaru

zmieniać

tej

opinii.

Kiedy

się

uspokoisz, sama stwierdzisz, Ŝe to prawda.

Kiedy się uspokoję? -

wrzasnęła.

Czy

wyglądam

tak, jakbym miała się uspokoić?

SPOTKANIE PO LATACH

Gdybyś umiała lepiej

pływać,

wrzuciłbym

basenu.

Nawet nie jest ci

przykro,

prawda?

ją

najbardziej irytowało.

Dlaczego miałoby być mi

przykro? - westchnął.

Dlaczego? Dlaczego? - Z

trudem

powtarzała

nim. - PoniewaŜ mam zamiar zmusić cię do tego, zęby
ci było przykro. Powinnam była wiedzieć, ze nie masz
wyrzutów sumienia z powodu przywiezienia mnie
tutaj!

Faktycznie, nie mam.

Postępujesz tak, jakbym

była

jakimś

przedmio-

tem, który moŜesz podnieść lub rzucić, zaleŜnie od
twojego kaprysu.
Gdy jego usta wykrzywił uśmiech, zrozumiała,
dlaczego ludzie popełniają czasem morderstwa. ZmruŜył
oczy.

- Jeśli ty jesteś przedmiotem dla mnie, to równie

dobrze ja jestem przedmiotem dla ciebie.

Przez kilka sekund bezmyślnie wybałuszała na

niego oczy, aŜ wreszcie zrozumiała, co miał na myśli.

Nie chodzi mi o seks -

wybuchnęła.

Nie - zgodził się. -

ZauwaŜyłem,

zarzut

fizycznej przemocy został juŜ wycofany.

Nie wycofałam go! -

przerwała mu.

Sprytnie zmieniasz temat -

zauwaŜył.

Pragniesz

mnie równie silnie, jak ja ciebie.

Ty zarozumiały draniu!

Byłam

chora!

Nienawi-

dzę cię!

Jakoś będziesz musiała

się

tym

pogodzić

–

ospo-

koił ją.

Nie mam zamiaru się z

tym

godzić!

Odchodzę,

opuszczam cię, wyjeŜdŜam... - wyrzucała z siebie
wzburzona.

Typowa dla ciebie

reakcja,

gdy

sytuacja

staje

się

trudna, ale tym razem nie uda ci się zniknąć.

Opuszczam cię! -

krzyczała jak oszalała.

SPOTKANIE

LATACH

- UwaŜaj na szkło! - zawołał ostrzegawczo.
Było juŜ jednak za późno. Stopę przeszył tak ostry

ból, ze aŜ zaparło jej dech. Luc błyskawicznie znalazł
się przy niej, posadził na najbliŜszym fotelu i ręką
mocno ścisnął jej delikatną kostkę.

- Nie ruszaj się! - krzyknął. - Bo szkło wbije się

jeszcze głębiej.

Szlochając z upokorzenia i bólu pozwoliła, Ŝeby

wyciągnął odłamek szkła, a potem zaczęła mu
złorzeczyć.

-  Wiedziałem, Ŝe tak mi podziękujesz.
-  Zostaw mnie! - powiedziała piskliwym głosem.
-  A to szkło dokoła? Chyba Ŝartujesz. - Kpił z niej

owijając śnieŜnobiałą chusteczką jej bolącą stopę.-
Kiedy miałaś robiony zastrzyk przeciwtęŜcowy?

- Sześć miesięcy temu! - odpowiedziała ze złością.
- Nie zmieniaj tematu! Czy słyszysz, co mówię?

Odchodzę od ciebie!

- Nie pozwolę ci na to. - Podniósł leŜący na ziemi

sarong i zaczął ją nim owijać, tak jakby ubierał lalkę.
Odtrąciła jego ręce.

- Nie waŜ się mnie dotykać! Co to znaczy: nie

pozwolę ci odejść? Nie moŜesz mnie tu zatrzymać!

Odrzucając sarong, nieoczekiwanie podniósł ją do

góry i choć walczyła zębami i paznokciami, wymachi-
wała nogami i rękami, zarzucał ją sobie na ramię.

- Puść mnie! - krzyczała, tłukąc go pięściami po

plecach. - Co masz zamiar zrobić?

- Powstrzymać cię. Dla twojego własnego dobra.

Jesteś histeryczką - odpowiedział ostro - i mam juŜ
tego dość.

- Ty masz dość. - W jej głosie brzmiało niedowie-

rzanie. - Postaw mnie!

- Bądź cicho! - ofuknął ją.

Skierował się na kamienne schody, prowadzące do
oszklonych drzwi tarasu na pierwszym piętrze.

- Nienawidzę cię! - Szlochała, a łzy upokorzenia,

nie wyładowanej złości i zawodu zalewały jej oczy.

100

SPOTKANIE PO LATACH

W minutę potem Luc rzucił ją na łóŜko jak worek

kartofli.

Przyznaj, ze nienawiść do

mnie

nie

daje

szczęś-

cia - zauwaŜył drwiąco. - Per Dio, czy sama tego nie
widzisz?

Kiedyś

musiałam

wreszcie

zrozumieć,

jesteś

prymitywnym łotrem bez skrupułów. Odchodzę od
ciebie!

Nigdzie nie odejdziesz.

Nie

moŜesz

przeszkodzić!

całą

pewnością

nie moŜesz mnie zmusić, Ŝebym wyszła za ciebie!

Zsunęła się z łóŜka i utykając podeszła do krzesła,

eby wziąć leŜący na nim lekki szlafroczek, gdyŜ nagle

poczuła się zbyt obnaŜona w samym kostiumie bikini.

Teraz, gdy Drew podpisał

ten

swój

waŜny

kon-

trakt, juŜ nie moŜesz mnie tu dłuŜej zatrzymywać.

Podpisanie tego kontraktu

nastąpi

godzinę

naszym ślubie.

Catherine zdrętwiała. Gwałtownie odwróciła się w

jego stronę. Błyszczące, złote oczy patrzyły na nią
prowokująco.

- Przewidziałem taką moŜliwość.
- To on... To on jeszcze nie ma tego kontraktu?

- zapytała z ogromnym wysiłkiem.

- Jak widzisz, jestem takim podstępnym draniem

- mruknął Luc.

Nie moŜesz mnie chcieć,

gdy ja ciebie nie chcę!

Udowodniłem

juŜ

wcześniej,

się

mylisz

parł sucho. - Jestem pewien, Ŝe humor ci się poprawi,
gdy jutro znajdziemy się w Anglii.

Do Catherine dotarło to jedno magiczne słowo:

Anglia.

- Zabierzesz mnie po ślubie do Anglii?
- Taki jest zwyczaj.

Najwyraźniej nie miał Ŝadnych wątpliwości, Ŝe gdy

obrączka znajdzie się na jej palcu, będzie to miało taki sam

skutek, jak przywiązanie skazańca łańcuchem do

SPOTKANIE

LATACH

101

ciany lochu. Ale gdy ona znajdzie się juŜ w Anglii, nie

będzie   w   stanie   jej   zatrzymać.   Tu,   we   Włoszech,   on
miał   jej   paszport,   nie   miała   najmniejszych   szans   na
ucieczkę   z   tego   kamiennego   zamku   pilnowanego   przez
specjalną   ochronę   wspomaganą   przez   imponujące
zabezpieczenia elektroniczne.

Jeśli nie dojdzie do ślubu, ucierpi na tym Drew.

Perspektywa powrotu do Anglii juŜ jutro bardzo ją
uspokoiła. Tam nie zmusi jej, Ŝeby z nim pozostała.

Catherine - wycedził Luc -

nawet nie myśl o tym.

Nie mamy o czym

mówić-odpowiedziała

stano-

wczo. - Wszystko juŜ powiedziałam.
-

Musimy

jednak

porozmawiać.
Rozległo się pukanie do drzwi. Zignorował je.

- Nie chcę, Ŝebyś zepsuła uroczystość ślubną.

Zakneblowana i przyprowadzona pod przymusem
narzeczona moŜe zdziwić niejednego świadka ceremonii -
pomyślała z zawziętością, gdy pukanie do drzwi znów
się powtórzyło.

- Avanti! - wykrzyknął Luc z rozdraŜnieniem.

Ukazał się Bernardo.

- Signorina Peruzzi. - Podał bezprzewodowy tele-

fon w obronnym geście. - Mówi, Ŝe to sprawa bardzo
pilna i Ŝe koniecznie chce z panem rozmawiać, signor.

- Nie będę z nią rozmawiał. Zostaw nas, Bernardo.

Majordomus wyszedł i drzwi zamknęły się za nim.

On mówi po angielsku -

zauwaŜyła

Catherine.

- Czy to ty zabroniłeś mu mówić przy mnie w tym języku?

SłuŜba jest przekonana,

sama

prosiłaś,

chcąc sprawdzić się w języku włoskim.

Ukryła twarz w drŜących dłoniach. IleŜ trzeba było

zimnej krwi, Ŝeby nie stracić panowania nad sobą. -

- Czuję wstręt do ciebie.

Po prostu jesteś na mnie

zła.

przypuszczam,

masz jakiś szczególny powód ku temu.

Przypuszczasz?

Obrzuciła

wściekłym

spoj-

rzeniem.

102

SPOTKANIE PO LATACH

- NaleŜysz do mnie, Catherine. UŜyj całego swego

rozumu, którym cię Bóg obdarzył. Byłaś tu
szczęśliwa, szczęśliwszej nigdy cię przedtem nie
widziałem.

- śyłam w przeszłości!
- Ale dlaczego wybrałaś właśnie ten fragment

przeszłości? - W ironicznym uśmiechu skrzywił swoje
zmysłowe usta. - Zapytaj o to samą siebie.

- Niczego nie wybierałam - zaprotestowała.
- A skończyło się czymś, co jest nierealne!
- MoŜe być realne, jeśli tylko zechcesz. Catherine

czuła się fatalnie. Luc zawiódł ją, ale
najgorsze,  Ŝe  zawiodła  się  na  samej   sobie.  W  ciągu
jednego   tygodnia,   zniweczyła   cztery   lata   poczucia
własnej godności  i wszystkie bariery,  które miały ją
chronić.

- Przez cały ten tydzień pękałeś pewnie ze

miechu, Ŝe tak łatwo udało ci się mnie ogłupić -

stwierdziła gorzko.

- To nie tak było miedzy nami.
- Właśnie tak było zawsze - zaatakowała go,

dygocąc cała. - Spiskujesz, knujesz i manipulujesz,
Ŝ

eby wszystko odbyło się tak, jak ty sobie tego

yczysz.

- Nie planowałem twojej utraty pamięci.
- Ale nie omieszkałeś Ŝ niej skorzystać! I tak było

zawsze. Kiedy wróciliśmy ze Szwajcarii, moi praco-
dawcy, ni stąd ni zowąd, zamknęli galerię i wyjechali,
zostawiając mnie bez pracy. Zbieg okoliczności? Nie
sądzę. To ty maczałeś w tym palce.
Lekki rumieniec oblał jego policzki, był wyraźnie
zmieszany.

- Kupiłem ten dom - przyznał się.
- Wtedy łatwiej było mnie namówić na wyjazd do

Nowego Jorku. - W jej gardle uwiązł szloch.

- Bardzo cię pragnąłem. I nie mogłem czekać.
- Patrzył na nią z bezwstydną szczerością. - Jestem,

jaki jestem, bella mia, i niestety nie mogę zmienić
przeszłości. Catherine... co chcesz, Ŝebym ci powie-

SPOTKANIE

LATACH

103

dział? Jeśli chcesz, Ŝebym był uczciwy, będę. Z całej
przeszłości Ŝałuję tylko jednego: tego, Ŝe cię
straciłem.

- Nie straciłeś mnie... ty mnie wyrzuciłeś! - za-

szlochała.
RozłoŜył ręce.

- Zgoda, jeśli słowa mają takie znaczenie... wy-

rzuciłem cię. Ale spróbuj na to wszystko spojrzeć z
mojego punktu widzenia. Zaskoczyłaś mnie waria-
ckim pytaniem, które spadło na mnie jak grom z jas-
nego nieba, tamtego ranka przy śniadaniu.

- Tak, rzeczywiście, to było wariactwo - ucięła

drŜącym głosem. - Absolutnym idiotyzmem była
nadzieja, Ŝe mógłbyś się wtedy zniŜyć do mojego
poziomu i oŜenić ze mną,

- Nie wiedziałem, Ŝe nie będę miał moŜliwości

odwołania się do sadu apelacyjnego - odparł gwałtow-
nie. -Tak, nie miałem racji. To, co powiedziałem, było
okrutne,   przyznaję.   Jeśli   chciałaś,   Ŝebym   się
usprawiedliwił,   to   trzeba   było   wówczas   zostać,   bo
dziś nie będę juŜ tego czynił. Wróciłem pół godziny
później,   nie   pojechałem   do   Mediolanu.   A   gdzie   ty
byłaś?

Wiadomość, Ŝe wrócił tamtego ranka, oszołomiła

ją

- No, właśnie, gdzie byłaś? - nastawa! Luc

bezlitośnie. - Odeszłaś. Uciekłaś, jak obraŜona
primadonna, zostawiając wszystko, co ci
kiedykolwiek dałem, i jeśli chciałaś się w ten sposób
zemścić, w pełni ci się to udało.

Z tłumionym łkaniem wpadła do łazienki i za-

mknęła drzwi. Siedząc na podłodze, płakała z twarzą
ukrytą w dłoniach.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

W chwili, gdy Luc poprosił ją o rękę, straciła

rozum.   Wiele   drobnych   faktów   nie   pasowało   do
siebie,   ale   ona   nie   chciała   o   nich   wiedzieć.   Ufała
Lucowi i zdecydowana była nie pozwolić na to, Ŝeby
cokolwiek   przeszkodziło   jej   szczęściu.   Jeśli   jego
zamiarem było odwrócenie jej uwagi od amnezji, to.
udało mu się to znakomicie.

Tamtego wieczora, w mieszkaniu Drewa Luc

złapał ją w potrzask, kaŜąc dokonać niewykonalnego
wyboru: albo poświecić Daniela, albo Drewa. Za
wszelką cenę musiała walczyć o utrzymanie Daniela z
dala od Luca.

Ale i wobec Drewa czuła się w obowiązku być

lojalna, zarówno ze względu na niego samego, jak i
na jego siostrę. Wobec Harriet miała dług nie do
spłacenia za to, Ŝe pomogła jej, kiedy znalazła się na
dnie. Jak miała wybierać pomiędzy Danielem i
Drewem?

Luc zatruwał wszystko, czego się tylko dotknął.

Ale   jeśli   gotów   był   ją   poślubić   tylko   po   to,   Ŝeby
zagwarantować  sobie  jej  stałą  obecność   w łóŜku,  to
dlaczego nie miałby zaakceptować równieŜ Daniela?
Pomyślała z niepokojem, Ŝe teraz Luc chciałby mieć
syna.   Pięć   lat   temu   Daniel   był   niepoŜądaną
komplikacją.   Luc   nie   zdawał   sobie   jeszcze   sprawy,
jak   ona   sama   była   waŜna   dla   niego.   Z   pewnością
chciałby wówczas,  Ŝeby pozbyła  się dziecka,  ale od
tamtego czasu wiele się zmieniło...

Daniel był wraŜliwym dzieckiem o niezwykłej in-

teligencji, z którą czasami trudno było sobie poradzić.
Kiedyś i Luc był takim małym chłopcem, a jak się
teraz zmienił. Jest zimny, wyrachowany,
gruboskórny.

SPOTKANIE

LATACH

105

Daniel ma silną wolę i gdyby pozostawić go jego

własnemu   rozumowi,   szedłby  naprzód   nie  oglądając
się   za   siebie,   jest   teŜ   niezwykle   egocentryczny.
Catherine przez cztery i pół roku dokładała wszelkich
starań,   Ŝeby   Daniel   wyrósł   na   normalne,   zdrowe
dziecko.

Nienawidziła Luca, och, BoŜe, jakŜe go

nienawidziła! Uczepiła się desperacko tej nienawiści,
która była jej siłą. Teraz próbowała nie dopuścić do
siebie myśli, Ŝe Luc nie był jednak tak zimny i
gruboskórny, za jakiego uwaŜała go przedtem, jakiś
wewnętrzny głos napomykał nieśmiało, Ŝe Luc mógł
się zmienić.

I cóŜ z tego, Ŝe najpierw musi przejść przez ten

lub? Gdy wylądują w Londynie, będzie mogła

opuścić   Luca.   Zrobiła   to   juŜ   raz   przedtem,   moŜe
zrobić   znowu,   ale   tym   razem   nie   będzie   juŜ   tak
głupia.   Weźmie  swoją  biŜuterię  i  sprzeda  ją.  Dzięki
tym   pieniądzom   urządzi   nowe   Ŝycie   sobie   i
Danielowi.

To nie moŜe się spełnić, nic z tego nie da się

zrealizować. śyła fantazją. Przeszłość była tak okru-
tnie oczywista. Dla małej dziewczynki, która marzyła,
Ŝ

e zostanie księŜniczką, był ten pałac. Dla młodej

dziewczyny, która wierzyła w szczęście małŜeńskie,
była ta ślubna biała suknia. Ale dla kobiety, jaką teraz
była, nie pozostawało nic. I czy to jej wina? Dorosła
kobieta powinna odróŜniać fantazję od
rzeczywistości.

Jakieś je ne soi quoi, jak mawiał Luc. Jednak jest

takie słowo, które wyraŜa całą istotę rzeczy: seks. Dla
bogatego i potęŜnego Luca irytująca musi być
ś

wiadomość, Ŝe tak bardzo poŜąda pospolitej

blondynki, pozbawionej cech pasujących do pięknego
obrazu, jaki sobie wymarzył.

- Catherine! Dobrze się czujesz? Drgnęła,

usłyszawszy głos Luca.

- Ty przeklęty snobie! - wybuchnęła szlochem.
- O czym ty, u diabła, mówisz? - zdenerwował się

Luc. - Jeśli nie wyjdziesz natychmiast, wyłamię
drzwi.

- Przemoc jest twoją odpowiedzią na wszystko,

tak?

106

SPOTKANIE PO LATACH

Tylko ten seks-pomyślała o Lucu ze wstrętem. Po

pięciu latach jej akcje wyraźnie poszły w górę. W za-
mian za to, Ŝe niczego mu nie odmawiała, Luc gotów
był się zniŜyć i poślubić ją. No tak, ale czyŜ i dla niej
nie jest to szczęście?

Nic dziwnego, Ŝe Luc nie mógł zrozumieć

przyczyn   tej   awantury.   Był   przystojny,   nadzwyczaj
bogaty   i   seksowny.   Dziewięć   na   dziesięć   kobiet
zaakceptowałoby   jego   wady.   Niestety,   ona   była   tą
dziesiątą.

Udało mu się zdobyć pannę młodą, ale nie będzie

miał Ŝony. Będzie Ŝył Ŝałując, Ŝe zmusił ją do ślubu.
Gdy   opuści   go   po   kilku   godzinach,   będzie   to
niezwykła   sensacja   publiczna.   MoŜe   jest   to
szaleństwo,   które   nic   jej   nie   da,   ale   przynajmniej
odzyska   poczucie   własnej   godności.   Urządził   ją
nieźle, ale i sam na tym straci.

Przyszedł czas zapłaty. Ona sama przejdzie do

historii jako kobieta z zasadami, która porzuciła męŜa,
jednego z najbardziej godnych poŜądania.

JuŜ wyobraŜała sobie nagłówki w gazetach: „Dla-

czego na chciałam Ŝyć z Lucern Santinim?”. Pełna
nowych sił wróciła do sypialni.

Rozległ się, podobny do strzału z pistoletu, huk

wylatującego   z   butelki   korka.   Przechylił   ciemną
głowę,   aby   upić   lejącą   się   pianę   szampana   i   rozlał
złocisto-miodowy   płyn   do   dwóch   kieliszków,
ukazując w uśmiechu białe zęby:

- Przemoc nie jest moją odpowiedzią na wszystko.

- Spojrzał na nią cudownymi, jak u lwa, złotymi
oczami. -Byłaś w łazience tak długo, Ŝe chyba zuŜyłaś
całą gorącą wodę, jaka była w zamku.

Nie spodziewała się, Ŝe będzie jeszcze na nią

czekał.   Rzuciła   mu   spojrzenie   pełne   pogardy,   które
miało   go   zmiaŜdŜyć.   Oczywiście,   nie   zrobiło   to   na
nim   Ŝadnego   wraŜenia.   Zwinnym,   kocim   krokiem
przeszedł po dywanie i podał jej kieliszek.

- Nie kochasz Huntingdona - wycedził.

SPOTKANIE

LATACH

107

Samo patrzenie na niego odbierało jej siły. Nerwy

znowu odmówiły posłuszeństwa. Ręce drŜały. Była to
nierówna walka. Nie była gotowa na kolejną konfron-
tację i on o tym wiedział, podstępna i bezlitosna
ś

winia!

- Nie zdołałbyś zrozumieć takiego człowieka jak

Drew, nawet gdybyś Ŝył tysiąc lat. - Policzki jej pło-
nęły, wypiła wiec jednym haustem szampana dla
ochłody.

- Drew pociąga cię, bo jest przegrany. śal ci go.

Zgrzytnęła zębami:

- Drew nie jest przegrany.
- Doprowadził do ruiny rodzinną firmę przez

szereg niefortunnych decyzji - poinformował ją
zwięźle Luc.

- Ale i tak jest szlachetniejszym człowiekiem niŜ

ty! - cisnęła mu w złości.

Rysy jego dumnej twarzy stęŜały.
- Jesteś na uprzywilejowanej pozycji, cara. Niko-

mu innemu nie pozwoliłbym bezkarnie na takie
słowa.

Lodowaty ton słów, które sprowokowała, przestra-

szył   ją.   Plecami   jej   wstrząsnął   dreszcz.   Poczuła  się,
jak niegrzeczne dziecko skarcone przez dorosłych za
sprawianie im kłopotu. Ale jego  pogarda dla Drewa
złościła ją, choć w głębi serca wiedziała, Ŝe Luc miał
rację.   Drew   nigdy   nie   był   tak   ambitny   ani
zdecydowany,   Ŝeby   osiągnąć   sukces.   Pozwolił,   aby
jego   rodzina   Ŝyła   ponad   stan,   marnotrawiąc   kapitał
firmy przeznaczony na inwestycje. JednakŜe te fakty
nie umniejszały jej szacunku dla Drewa. Nie urodził
się jako ktoś, kto idzie po trupach, i nigdy takim nie
będzie. Bezwzględność Luca skrzywdziła go, co więc
moŜe się stać z Danielem?...

- Krzywdzisz Drewa - szepnęła. Nie widziała Ŝad-

nego powodu, Ŝeby wyprowadzać Luca z błędu na
temat jej związku z Drewem. Doprowadzała ją do
szału pewność siebie Luca i jego taksujący wzrok. -A
poza tym nie jestem twoją własnością.

Zmieszała się, gdy Luc uśmiechnął się niemalŜe

czule i powiedział:

108

SPOTKANIE PO LATACH

- Nie musisz być moją własnością. Jesteś moja

ciałem i duszą, a teraz wróciłaś tu, gdzie twoje
miejsce.

Zawrzała gniewem:
- Ja nie naleŜę do ciebie!
- Dlaczego walczysz ze mną? - zapytał łagodnie.
- Dlaczego walczysz ze sobą?
Gdy napotkała spojrzenie jego czarnych jak heban

oczu, uczuła świdrujący ból w Ŝołądku. Strasznie
trudno było oprzeć się jego pewności siebie.

- Ja nie walczę ze sobą.
- Udowodnij to - zaproponował spokojnie.

Catherine zadrŜała z obawy, Ŝe mu ulegnie. Serce
zabiło jej mocniej. Przez głowę przebiegła idiotyczna
myśl, Ŝe Luc powinien zostać wyklęty, jako osobnik
niebezpieczny dla otoczenia.

Podszedł bliŜej i znów napełnił jej kieliszek.
- Boisz się - zauwaŜył.- Rzeczywiście, wygląda na

to, Ŝe boisz się mnie. Wcale mi się to nie podoba. Nie
mam ochoty znaleźć się jutro w łóŜku z taką prze-
straszoną gęsią. Chcę, Ŝebyś była kochającą, szalejącą
z miłości istotą, taką, jaką byłaś przez ten tydzień.

Był teraz tak blisko, Ŝe wstrzymała oddech.
- Nie kocham cię.
- Gdybym nie był pewien, Ŝe mnie kochasz, nie

eniłbym się z tobą.

Cofnęła się pospiesznie, aby uniknąć jego

bliskości.

- Nawet nie przypuszczałam, Ŝe ma to dla ciebie

jakieś znaczenie.

- Jeśli znowu uciekniesz do łazienki, wywaŜę

drzwi - powiedział spokojnie. - Chcę wiedzieć,
dlaczego znowu odgradzasz się ode mnie.

- Dlaczego? - powtórzyła za nim, oddychając z

trudem. - Dlaczego? Po tym, co mi zrobiłeś?

- A co ja takiego zrobiłem? Całe te cztery lata

spędziłem na szukaniu ciebie, i gdy wreszcie cię
znalazłem, poprosiłem, Ŝebyś wyszła za mnie za mąŜ.
CzyŜ to nie dowód Ŝyczliwości?

SPOTKANIE

LATACH

109

- śyczliwości?
- To z pewnością nic obraźliwego, bella mia.
- Aleja nie chcę wyjść za ciebie za mąŜ!
- Jestem ciekaw, co się zmieniło w twojej pod-

wiadomości? - zapytał ochrypłym głosem.

BoŜe, jakŜe on jest nieprawdopodobnie przystojny.

W   panice   pomyślała,   Ŝe   byłby   w   stanie   przekonać
tłum Ŝądny mordu. To, co teraz czulą, to tylko sprawa
hormonów. To wszystko. Luc rozpalił jej namiętność,
zdobywając   ją   podstępem.   Jeśli   choć   na   sekundę
straci   panowanie   nad   sobą,   to   znajdzie  się  z  nim   w
łóŜku.

- Nawet seksem nie uda ci się nakłonić mnie do

zmiany zdania - przekonywała.

Rozbawionym spojrzeniem, z widoczną kpiną,

przeszył ją na wylot. Wziął kieliszek z jej ręki i
odstawił na bok.

- Tu nie chodzi tylko o seks - zaoponował głębo-

kim głosem, delektując się słowami.

- Właśnie, Ŝe seks! - powtórzyła rozzłoszczona.-

Czy słuchasz mnie?

- Słuchałbym, gdybyś mówiła coś, co chcę

usłyszeć - stał bez ruchu zamiast zbliŜyć się do niej,
wywołując tym jej zmieszanie. - I nie mam zamiaru
ułatwiać ci sytuacji przez namawianie do pójścia do
łóŜka.

Oderwała się gwałtownie od ściany i zaprotes-

towała:

- Nie udałoby ci się mnie namówić.
- Nie będę próbował. Oszczędzę cię na jutrzejszą

noc - powiedział spokojnie, zanim zamknął za sobą
drzwi.

Rzuciła się za nim i przekręciła klucz w zamku. I

wtedy załamała się. Ocierając pot z czoła połoŜyła się
na łóŜku, wyczerpana emocjami ostatnich godzin.

Obudziła się spocona, było jej gorąco i chciało się

pić. Napełniła kieliszek szampanem i wypiła do dna,
jakby to była lemoniada. Czy ktoś pukał przed chwilą
do drzwi, czy tylko jej się zdawało?

110

SPOTKANIE PO LATACH

Wściekała się, zmuszona przyznać sama, Ŝe nie-

nawiść do Luca nie chroniła jej przed jego fizycznym
urokiem. W tym tkwiło sedno sprawy.  Przez tyle lat
nie   zdołała   się   uodpornić.   Ody   odbierał   od   niej   ten
kieliszek   z   szampanem,   gotowa   juŜ   była   ustąpić,
czekała na...

Spacerując nerwowo po pokoju, znowu nalała

sobie szampana. Gdy kochała Luca, mogła pogodzić
się z tym, co z nią robił. Teraz jednak, gdy nie tylko,
Ŝ

e go nie kocha, lecz wręcz gonie cierpi, nie jest w

stanie mu wybaczyć.

Przeglądała sukienki w ubieralni, gdy znów

rozległo się pukanie do drzwi. Otworzyła je
energicznie i zobaczyła Guilię, za którą stał Bernardo,
trzymający ogromny pęk kluczy. Pokojówka była
podenerwowana i zarumieniona.

- Nie będziesz mi dziś potrzebna. Grazie, Guilia.
- Ale, signorina...
- Obiad zostanie podany za pół godziny -wtrącił się

Bernardo, z błagalnym wyrazem w oczacn.

- Przykro mi, ale obiad będzie musiał poczekać.

Catherine  zamknęła za nimi  drzwi. Jak oni  świetnie
mówią po angielsku! Przeklinała Luca, przypominając
sobie,   jak   przez   cały   ubiegły   tydzień   rozmawiała   z
nimi   na   migi.   Dlaczego   Bernardo   wyglądał   na   tak
przestraszonego,   gdy   powiedziała   o   przesunięciu
godziny podania obiadu?

Luc prawdopodobnie zrobi awanturę. No i co z

tego?   Nic   mu   się   nie   stanie,   jeśli   raz   poczeka.
JednakŜe  słuŜba  nie   powinna   cierpieć   z   powodu   jej
spóźnienia   i   dlatego   postara   się   być   gotowa   jak
najszybciej.

Najpierw wyciągnęła z szafy lśniącą czarną tunikę,

część stroju wieczorowego. Akurat przykryje jej bio-
dra, a jeśli włoŜy ją tyłem naprzód, to zmniejszy tym
samym dekolt. Przezroczyste, czarne pończochy to
Ŝ

aden problem. Miała ich mnóstwo. Następnie wycia-

SPOTKANIE

LATACH

111

gnęła parę czarnych, pantofli na bardzo wysokich
obcasach i długie, czarne rękawiczki.

Ubrana, przeszła trochę niepewnie do łazienki.

Oczy   podkreśliła   szafirem   i   fioletem,   na   rzęsy
nałoŜyła   grubą   warstwę   niebieskiego   tuszu,   dekolt
posmarowała   złotym   błyszczkiem,   usta   pomalowała
szminką w kolorze truskawkowym. Była zadowolona
z siebie. Niezbyt starannie ułoŜone włosy spływały na
ramiona splątaną falą. Teraz mogła się zająć biŜuterią.

Miała trzy diamentowe bransoletki. Jedną nałoŜyła

na kostkę u nogi, dwie pozostałe na przeguby,
powyŜej rękawiczek. Naszyjnik i kolczyki dopełniały
całości. Zupełnie jak na choince. To zadziwiające, jak
licho wyglądają diamenty, jeśli nałoŜy się ich za duŜo.
Okazało się teŜ, Ŝe bez nadzoru Guilii jej garderoba
dawała moŜliwości takiego przebierania się, o jakich
Luc nawet nie marzył. Gdy spojrzała na swoje odbicie
w lustrze, była w pełni usatysfakcjonowana.

OstroŜnie zeszła po schodach, czując jeszcze w

głowie wypity szampan. Osłupiały Bernardo nie mógł
od niej oderwać oczu, gdy przechodziła przez hol.

- Dobry wieczór, Bernardo - rzuciła mu radosnym

głosem. - Ale dziś gorąco, prawda?

Pomyślała, Ŝe zaraz będzie jeszcze goręcej. W

końcu Bernardo otworzył szeroko podwójne drzwi
salonu i oznajmił:

- Signorina Parrish.
Dlaczego, u diabła, Bernardo ją zaanonsował? Czy

pomyślał,   Ŝe   Luc   nie   pozna   jej   w   tym   przebraniu?
Nabrała   głęboko   powietrza   i   śmiało   przekroczyła
próg.   W   jej   stronę   zwróciły   się   oczy   sporej   grupy
osób.   Catherine   sparaliŜowało   przeraŜenie.   Jej   strój
przeznaczony był na prywatny uŜytek ich dwojga.

Teraz, gdy zaczęła przytomniej myśleć, co zresztą

wcale nie było łatwe, przypomniała sobie, Ŝe Luc
wspomniał o tym, Ŝe spodziewa się kilku przyjaciół i
znajomych w wieczór poprzedzający ich ślub. Ale
gdy

112

SPOTKANIE PO LATACH

zachowała się tak histerycznie, nie poruszał juŜ tego
tematu. Niewątpliwie teraz bardzo tego Ŝałował. Przy-
pomniał sobie, Ŝe Catherinc ma pamięć jak sito. Gdy
szedł w jej kierunku, jego oczy mówiły, Ŝe chętnie by
ją pokrajał na kawałki, tak; Ŝeby cierpiała jak
najdłuŜej.

- Myślałam, Ŝe to będzie fantastyczny strój - mruk-

nęła próbując przejść bokiem, ale Luc złapał ją za
rękę.

- O, jaki awangardowy strój - odezwał się młody,

dziewczęcy glos. - Mamusiu, dlaczego ja nie mogę
mieć nic takiego?

- Marna krawcowa - skomentował ktoś drugi.
- Ale przyciąga wzrok.

- Luc, rozumiem teraz, dlaczego aŜ do ostatniej

chwili trzymałeś tę czarującą damę w ukryciu. Jestem
Christian... Christian Dennig - podszedł do niej wyso-
ki, bardzo przystojny blondyn.

Catherine z uśmiechem podała mu rękę. Luc zaczął

przedstawiać jej wszystkich pozostałych gości. Było
tu około trzydziestu osób róŜnych narodowości,
najczęściej przedstawicieli elity finansowej.

- Ma pani wprost bajeczne nogi - powiedział

Christian. - I mam takie wraŜenie, Ŝe Luc wolałby ten
widok zatrzymać wyłącznie dla siebie.

- Czy zna pan Luca od dawna? - zapytała.
- Od jakichś dziesięciu lat. Siedem lat temu widzia-

łem panią z daleka w Szwajcarii. Na tyle mi tylko
pozwolono.

- Naprawdę? - zapytała, starając się, by jej głos

brzmiał jak najbardziej obojętnie.,

- Luc ma bardzo rozwinięty instynkt posiadania -

zaŜartował Christian.

Obok nich pojawił się Luc.
- Dobrze się bawisz, Christianie?
- Znakomicie. Nie ma w tym pokoju męŜczyzny,

który by mi teraz nie zazdrościł. Dlaczego musiałem
tak długo czekać, Ŝeby ją poznać?

- MoŜe przewidywałem twoją reakcję?

SPOTKANIE

LATACH

113

Luc wyciągnął rękę w stronę Catherine. Była juŜ

pora, by siąść do stołu.

- Podobasz się wszystkim - wyszeptał, ukradkiem

muskając ustami jej nagie ramię, a pakami delikatnie
przesuwając po plecach. - Zapomniałaś, Ŝe mają
przyjść, prawda?

Oszołomiona stwierdziła, Ŝe Luc uśmiecha się do

niej.

- Gdybyś widziała swoją twarz, gdy tu weszłaś!

Ale w tej zbieraninie ludzi nie wyglądasz tak
szokująco, jak się spodziewałaś.

Chyba miał rację. Właściwie nikt tu nie był ubrany

konwencjonalnie. W tym towarzystwie kobiety przede
wszystkim chciały się róŜnić jedna od drugiej. Mogła
wyglądać szokująco sama dla siebie i dla tych, którzy
ją znali, ale tutaj nikt nie okazał najmniejszego zdzi-
wienia i nie uznał, Ŝe w tym stroju wygląda jakby
uciekła z cyrku.

Po jej lewej stronie usiadła przy stole kobieta w

rednim wieku, z haczykowatym nosem, i zapytała:

- Gzy pani poluje?
- Catherine nie przepada za tym krwawym sportem

- wyjaśnił Luc z wymuszonym uśmiechem.

- Chyba więc zamierza zmienić ciebie-zauwaŜyła

złośliwie blondynka w wiśniowej, jedwabnej sukni. -
Krwawe sporty to twoja najmocniejsza strona.

- I twoja, droga siostro - wtrącił sucho Christian.

To przyjęcie nie było tak cięŜką próbą, jak się

obawiała. Luc był w wyjątkowo dobrym humorze,

a to ją peszyło. Oklapła zupełnie, gdy w salonie
podano kawę. Siostra Christiana usiadła obok niej, a
Catherine wytęŜyła umysł, Ŝeby przypomnieć sobie
jej imię. Georgina, tak właśnie się nazywała.

- Nie widziałam pani z Lucern w Nicei.
- Bo mnie tam nie było. Georgina udała zdziwioną:
- Była z nim Silwana Lenzi. Przypuszczałam…

Och, BoŜe, czy powiedziałam coś niestosownego?

114

SPOTKANIE PO LATACH

- Powiedziała pani dokładnie to, co zamierzała

pani powiedzieć, młoda damo - odparła lapidarnie
miła kobieta z haczykowatym nosem i zmieniła temat.

W drugim kacie pokoju Luc śmiał się w grupie

kilku   męŜczyzn.   Gdy   napotkał   jej   spojrzenie,
uśmiechnął   się  do   niej   czule.   Pospiesznie  odwróciła
wzrok.   Wbiła   paznokcie   w   dłonie.   Czuła   się
zdruzgotana. Luc nie był w stanie przeŜyć czterech i
pół roku bez kobiety. Celibat - to nie dla niego.

Ta aktorka filmowa z Ameryki Południowej była

znana z głośnych przygód miłosnych. Jak na koloro-
wym   fiknie   wyobraziła   sobie   scenę   miłosną   z
udziałem   tego   pięknego   męŜczyzny   o   smukłym,
muskularnym   ciele   i   tej   rudowłosej   aktorki.   Zrobiło
jej się-słabo. Poczuła się zdradzona.

Kilka minut potem Luc podszedł do niej i za-

proponował, by opuściła gości. Jest zmęczona, na
pewno wszyscy to zrozumieją. Popatrzyła na niego z
niechęcią.

- JuŜ za dziesięć minut północ - powiedział nie

zraŜony jej miną. - Czy będę miał szczęście zobaczyć
cię po pomocy? - zapytał, obrzuciwszy ją władczym,
prowokacyjnym spojrzeniem.

Catherine bez zastanowienia uniosła rękę i

uderzyła go z taką siłą w twarz, Ŝe sama omal nie
upadła.

- To za Niceę! - syknęła i pobiegła w kierunku

schodów. - A jeśli przyjdziesz po pomocy, to nie
tylko nie będziesz miał szczęścia, ale moŜesz stracić
Ŝ

ycie!

- Buona notte, carissima - powiedział miękko,

nieledwie z rozbawieniem.

Nie wierząc własnym uszom, zatrzymała się i od-

wróciła. Luc stał i patrzył na nią.

- Jesteś szalona, ale mnie się to podoba.
Na policzku Luca odcisnęły się bardzo wyraźnie

jej pakę. Zawstydziła się nagle. Naprawdę nie
wiedziała, co jej się stało.

- Wybacz mi. Nie powinnam była tego robić.

SPOTKANIE

LATACH

115

- Dziś wieczór wybaczę ci wszystko, nawet jeśli

nic dasz mi spać - powiedział ochryple.

Tego było juŜ za wiele. Pobiegła do swojego

pokoju tak szybko, jakby goniła ją sfora psów.

Catherine nie oparła się wspaniałemu śniadaniu

przyniesionemu rano na tacy. Przybyła fryzjerka z ca-
łym orszakiem: z kosmetyczkami i manikiurzystkami.
W miarę upływu godzin czuła się coraz bardziej jak
lalka, nie musiała nic robić. Te kobiety wszystko za
nią robiły. AŜ w końcu odstąpiły od niej, z
zachwytem komentując swoje dzieło... Lalka była
gotowa.

To nierealne, to nie moŜe być prawda - powtarzała

sobie   nieustannie,   patrząc   w   lustro.   To   co   w   nim
widziała,  było  wiernym   odtworzeniem  jej  dziewczę-
cych   marzeń.   Z   całą   pewnością   nigdy   przedtem   nie
wyglądała tak pięknie.

Mały kościółek znajdował się w niedalekiej

odległości   od   zamku.   Dziś   aŜ   jaśniał   od   kwiatów,
których   cięŜka   woń   napełniała   powietrze.   Catherine
była olśniona. Szła wzdłuŜ ławek wsparta na ramieniu
hiszpańskiego   księcia,   którego   poznała   dopiero
wczoraj   wieczorem.  -  Pięć  lat  za  późno,   pięć  lat   za
późno,   teraz   to   nic   dla   mnie   nie   znaczy   -myślała
uporczywie.   Luc   odwrócił   się,   Ŝeby   przesłać   jej
długie,  zuchwałe spojrzenie.  I od tego  momentu nie
była juŜ w stanie rozsądnie myśleć.

- Najpiękniejsza panna młoda, jaką kiedykolwiek

widziałem. - Luc delikatnie musnął wargami jej usta.

Na twarzy czuła ciepło promieni słonecznych, w

ich blasku skrzyła się platynowa obrączka na jej
palcu. Christian ucałował ją w czoło śmiejąc się, Ŝe
Luc nie pozwolił mu nawet dotknąć jej ust.

W limuzynie Luc przyciągnął ją do siebie i zaczął

całować z całą siłą hamowanego przedtem poŜądania.
Wiązanka ślubna wypadła jej z rąk na podłogę,
ramionami objęła go za szyję i przytuliła się mocno.

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Catherine?
- Coo? - westchnęła sennie, wtulona w jego ramio-

na,   i   otwierając   nieprzytomne   jeszcze   oczy,   ze
zdziwieniem   zauwaŜyła,   Ŝe   pokój   zalany   jest
sztucznym   światłem   ogromnych   Ŝyrandoli.   Śniła,   Ŝe
tańczy walca pod rozgwieŜdŜonym niebem. - Świece
byłyby   bardziej   nastrojowe-szepnęła,   a   po   chwili
dodała - Pomyślałeś o niebezpieczeństwie poŜaru i o
tym, Ŝe świece kopcą.

- Starałem się nie o tym myśleć. Wiem, czego się

po mnie oczekuje - wyznał Luc. - Musimy jechać.

- Jechać? - powtórzyła zaskoczona tą nowiną.

Kciukiem muskał jej rozchylone usta, a gdy dotknął
nabrzmiałej od oczekiwania dolnej wargi, całym jej
ciałem wstrząsnął dreszcz rozkoszy. W tym nagłym
połączeniu kobiecej słabości i podniecenia napięły się
rozpalone namiętnością jej mięśnie.

- Tak, jechać. I to szybko.
- AleŜ wszyscy są jeszcze tutaj.
ZadrŜała, gdy spoczywająca na jej plecach ręka

przyciągnęła ją mocniej i gdy poczuła podniecającą
twardość jego ud.

- Och!
- No, właśnie - zamruczał. - Nasi goście będą sobie

tańczyć bez nas. Mam inne plany.

LeŜała bezsilnie w twardym uścisku jego ramion.

Zrobiłaby wszystko, Ŝeby tu pozostać. KaŜda myśl o
oderwaniu się od niego na dłuŜszy czas przeraŜała ją.
Budziła się ze snu, w którym spędziła cały dzień.
Przebudzenie to było straszne.

Czy była rzeczywiście wystarczająco wytrwała

SPOTKANIE

LATACH

117

w swojej nienawiści? Nie czuła jej, gdy zobaczyła go
przy ołtarzu. Nie czuła teŜ nienawiści, gdy ją dotykał.
To była miłość. Miłość. Była wzburzona tą prawdą.
Jej uczucia przetrzymały próbę bólu, rozczarowania i
czasu. Wszystko zaczyna się dla niej od Luca i
kończy na nim.

Zabrał ją z sali balowej całkowicie obojętny na

dowcipy i aluzje, które rzucano pod ich adresem. W
cieniu   ogromnych   schodów,   napięty   i   niecierpliwy,
musnął   palcami   jej   policzki.   Pocałował   ją,   najpierw
brutalnie,   a   potem   coraz   bardziej   czule,   stopniowo
pokonując jej opór.

Ostry gwizd przeciął powietrze. Christian przy-

glądał się im z odległości kilku kroków i uśmiechał z
widocznym rozbawieniem. Luc poprowadził ją scho-
dami w górę tak troskliwie, jakby wątpił, czy zdoła
tam wejść bez jego pomocy. A tam czekała juŜ Guilia,
Ŝ

eby pomóc jej przy zdejmowaniu stroju ślubnego.

Dlaczego tak się oszukiwała? Jak dziecko

przygotowała   przebiegły   plan   ucieczki,   jak   dziecko,
które   w   głębi   duszy   chciało   być   złapane,   zanim
naprawdę   zrobi   sobie   krzywdę.   Prawie   siedem   lat
temu oddała mu swoje serce, które i teraz naleŜało do
niego. Tej miłości nie mogła zapomnieć, bo była ona
częścią   jej   samej,   czymś,   z   czym   walka   była
bezcelowa.   Luc   zabezpieczał   ją   przed
samounicestwieniem.   Na myśl,   Ŝe  porzuciła  go   pięć
lat temu, jeszcze dziś czuła się tak, jakby wyrywano
jej serce z piersi.

- Potrzebuję ciebie - powiedział kiedyś w Szwaj-

carii, pod osłoną nocy.

To wyznanie zmieniło wszystko. Właśnie za te

dwa słowa poszłaby za nim w ogień. Ale on nigdy ich
nie powtórzył.

Nie upłynęło wiele czasu, a juŜ zaczął jej dawać

delikatnie do zrozumienia, Ŝe nie będą zawsze razem.
Bardzo ją tym zranił. To przez niego krąŜyła nocami
po pokoju, cierpiała z powodu obojętnego słowa lub

118

SPOTKANIE PO LATACH

spojrzenia, z lękiem czekała na spóźniony telefon...
ś

yła w nieustannej obawie, Ŝe go straci.

- Był bardzo niedobry dla ciebie-gderała Harriet. -

I zrobiłaś to, co powinnaś była zrobić. Ochroniłaś
Daniela. MoŜesz być dumna, Ŝe okazałaś tyle zdrowe-
go rozsądku.

Ilekroć wahała się, a wahania te były daleko

silniejsze,   niŜ   chciała   to   przyznać,   Harriet   zawsze
przestrzegała ją, Ŝeby nie dała się ponieść emocjom.
JakŜe często chciała do niego zadzwonić! Ale zawsze
tchórzyła.   Kiedyś,   przed   jego   urodzinami,   poszła
nawet   na   pocztę   z   szalonym   zamiarem   wysłania
Ŝ

yczeń, bo wiedziała, Ŝe od śmierci jego najbliŜszych

nie było nikogo, kto by o tym pamiętał. Harriet
zapobiegła wszystkim próbom tego rodzaju. I miała
rację. Cały rok trzymała ją jak w zamknięciu, Ŝeby nie
dopuścić do kontaktu z Lucern.

Ale i tak Catherine była bardzo szczęśliwa -miała

Daniela,   na   którym   mogła   skoncentrować   uczucia.
Czy  ktokolwiek  był   w stanie  zrozumieć,   co   znaczył
dla   niej   Daniel?   Gdy   pierwszy   raz   trzymała   go   w
objęciach,   rozpłakała   się   z   Ŝalu.   Tylko   Harriet   ją
zrozumiała.   Nareszcie   miała   rodzinę:   Daniela   i
Harriet, dwoje najbliŜszych ludzi.

Teraz juŜ wiedziała, dlaczego chce znowu opuścić

Luca. Bała się powiedzieć mu o Danielu, tak jak
kiedyś ze strachu zataiła ciąŜę.

Wszystko było tak skomplikowane i tak wiele

miała do stracenia. Daniel sądził, Ŝe jego ojciec nie
Ŝ

yje. Bardzo rzadko zadawał jej pytania i naprawdę

nie   wiedziała,   na   ile   jest   nieszczęśliwy   bez   ojca.
Dopiero   wtedy,   w   Greyfriars,   zaatakował   ją   ze
złością,   zdradzając   się   ze   swą   naiwną,   dziecięcą
wiarą, Ŝe gdyby Ŝył jego ojciec, dokonałby cudu.

Daniel zaakceptowałby Luca bez większych trud-

ności, ale jak zareaguje na prawdę? I czy mogłaby
powierzyć Daniela Lucowi? Łatwo go skrzywdzić.

Gdyby Luc nie zaakceptował go całym sercem,
Daniel

SPOTKANIE

LATACH

119

odczuje to na pewno. A ponadto był dzieckiem nie-
ś

lubnym. Tego nie da de ukryć i, wcześniej czy

później, zrobi się szum w gazetach. Dla Luca byłoby
to nie do zniesienia.

Wczoraj myślała, Ŝe ma moŜliwość wyboru. Dziś

przyznała, Ŝe ponowna ucieczka to zły pomysł. Dziś
nie mogłoby się to udać. I, o ironio, wcale nie chciała,
Ŝ

eby się udało. Kochała Luca. A to oznaczało, Ŝe

trzeba Lucowi powiedzieć o Danielu.

Nie ma juŜ czasu do stracenia. Pojutrze Peggy

przyjedzie do Londynu. Jak ona mu to powie? MoŜe
w czasie lotu do Londynu? ChociaŜ nie, nie będzie to
odpowiednie miejsce. Powie mu w Londynie. Im
dłuŜej myślała o czekającej ją konfrontacji, tym
bardziej była przeraŜona.

- Jesteś bardzo blada.
W limuzynie nie czuła się na siłach, Ŝeby znieść

jego badawcze spojrzenie. Jak Luc zareaguje? Jedynie
o   tym   mogła   myśleć.   Wczoraj   wmawiała   sobie,   Ŝe
Luc jest zimny, wyrachowany i gruboskórny. Wczoraj
była zdecydowana go nienawidzić, dostrzegać w nim
zagroŜenie   dla   syna.   Miało   to   usprawiedliwić   jej
kłamstwo;   znów   poczuła   lęk.   Ci,   którzy   weszli   w
drogę   Lucowi,   Ŝałowali   tego   potem   całe   Ŝycie.
PoniewaŜ nigdy przedtem nie była w takiej sytuacji,
jak mogła przewidzieć jego reakcję?

- Jesteś dziwnie milcząca - dodał Luc. Przełknęła

łzy.

-  Rozmyślałam.
-  O czym?
-  O niczym szczególnym.
Powiedz   teraz,   powiedz   teraz   -   zachęcała   samą

siebie. - Im dłuŜej zwlekasz, tym będzie ci trudniej.

- O której godzinie przylatujemy do Londynu?
- Nie mówiłem ci? Kontrolerzy ruchu na lotnisku

w Rzymie mają dwudziestoczterogodzinną przerwę w
pracy. Do Londynu polecony jutro rano.

- To nie jedziemy na lotnisko? - zapytała.

120

SPOTKANIE PO LATACH

- Mój przyjaciel zaoferował nam na tę noc swoją

wille.

Konwulsyjnie zaciskała dłonie. Z tchórzliwą ulgą

pomyślała, Ŝe to odroczenie wyroku. Jeszcze się na-
darzy okazja, Ŝe będą sami, a wtedy mu powie.
Limuzyna skręciła w wysoką bramę.

Gospodyni powitała ich na ganku. Gdy Luc od-

rzucił   propozycję   zjedzenia   kolacji,   wskazano   im
drogę   do   sypialni.   Było   w   niej   mnóstwo   luster,
zasłony   ze   wspaniałego,   egzotycznego   jedwabiu   i
ogromne   łóŜko. Pomyślała  zrozpaczona,  Ŝe to  miała
być   jej   noc   poślubna.   Jak   ma   mu   to   powiedzieć
dzisiaj?   Bez   przekonania   .tłumaczyła   sobie,   Ŝe
zepsuje to cały dzień.

Podszedł do niej z tyłu i przycisnął gorące usta do

miękkiego, wraŜliwego miejsca u nasady szyi, a pod
nią ugięły się kolana.

- A moŜe jednak zjedlibyśmy kolację? - powiedzia-

ła drŜąc.

-  Jesteś głodna?
-  Chyba tak...
-  Kolacja   nie   zaspokoi   mojego   głodu.   -   Powoli

obrócił ją ku sobie. - Co ci jest? - zapytał bez Ŝadnego
wstępu.

- Co mi jest?
- Wyglądasz jak przestępca złapany na gorącym

uczynku - mruknął zamyślony. - A moŜe mi się tylko
tak wydaje?

- Och, ta twoja wyobraźnia...
Spróbowała skierować uwagę Luca w inną stronę,

sięgnęła do jego krawata i rozluźniła go.

Obserwował jej zmagania z krawatem. Z wymow-

nym westchnieniem połoŜył rękę na jej drŜącej dłoni.

- Nie ufasz mi, prawda? Nie skrzywdzę cię znowu,

bella mia. Przyrzekam.

Wzruszona do głębi, w nagłym poczuciu winy

opuściła oczy.

- Miałem zaledwie dwadzieścia siedem lat, kiedy

SPOTKANIE

LATACH

121

cię   spotkałem.   -   Jednym   palcem   powiódł   po   jej
policzku.   -   Traktowałem   cię   tak,   jak   było   mi
wygodnie,   choć   wiedziałem,   Ŝe   zasłuŜyłaś   na   coś
lepszego.   Tak   bardzo   mnie  kochałaś.   Pozwalałaś   na
wszystko, wiec wykorzystałem to - na jego opalonej
twarzy   zarysowały   się   wyraźnie   kości   policzkowe,
oczy   pociemniały.   -   Myślałem,   Ŝe   zawsze   będziesz
przy   mnie.   AŜ   pewnego   dnia   zniknęłaś   i   dopiero
wtedy   zrozumiałem,   Ŝe   i   ty   miałaś   swój   punkt
widzenia. Zrozumiałem to za późno.

- Luc, ja...
Pieszczotliwym ruchem połoŜył palec na jej

ustach, Ŝeby nic nie mówiła.

- Nie chcę teraz mówić o przeszłości, to ponure

wspomnienia. MoŜe pojutrze, moŜe jutro, ale nie dziś.

Pocałowała ciepłe wnętrze jego dłoni. Po

policzkach spływały jej łzy. Luc, choć nie było to w
jego zwyczaju, prosił ją, Ŝeby go zrozumiała. Na jego
twarzy widoczne było napięcie. Ujawnił wreszcie to,
co go boli.

Jednym szarpnięciem zerwał krawat, zrzucił mary-

narkę i objął ją mocno.

- Niewiele spałm poprzedniej nocy - powiedział

miękko. - I teraz ja za karę nie pozwolę ci zmruŜyć
oka przez całą noc.

Ciepłym oddechem musnął jej policzki, a potem

wsunął   język   między   wargi.   Catherine   chętnie
poddała się jego zaborczej pieszczocie. Tracąc grunt
pod   nogami,   mocno   przytuliła   się   do   niego,   a   on
całował   jej   usta   z   namiętną   gwałtownością.   Niemal
nie   zauwaŜyła,   kiedy   Luc   rozpiął   jej   suknię,   która
opadła   na   dywan.   Gdy   smukłe   palce,   pieszcząc   jej
biodra,   usunęły   delikatną   barierę   koronek,   szarpnęła
się z jękiem.

Roześmiał się gwałtownie i na chwilę przestał ją

całować, po to tylko, by unieść ją do góry i zanieść na

łóŜko. A potem, miękkim, płynnym ruchem opadł na
nią tak, Ŝe poczuła najmniejszy zakamarek jego
szczupłego ciała. Gdy zrzucił koszulę, objęta rękoma
jego opalone plecy, wyczuwając pod palcami drganie
na-

122

SPOTKANIE PO LATACH

piętych mięśni. Zmysłowym, powolnym ruchem wsu-
nął się biodrami pomiędzy jej uda, a nią owładnęło
nieprzytomne poŜądanie.

Spojrzał na nią z góry, a w jego ciemnych oczach

widziała blask zadowolenia i pragnienia.

- Pamiętasz tę pierwszą noc w Szwajcarii? - wy-

szeptał chrapliwie. - Byłaś tak rozkosznie nieśmiała.
Tak niewinna, a ja zachowałem się podle, bella mia.
To wtedy powinna była być nasza poślubna noc.

- Dla mnie taką właśnie była.
Lekki rumieniec podkreślił jeszcze bardziej jego

uwodzicielski urok. Zanurzył palce w jej jedwabiste
włosy i przywarł do nich ustami.

- Nigdy przedtem nie kochałem się z dziewicą.

Chciałem, zęby to było dla ciebie coś niezwykłego. I
dlatego zabrałem cię do Szwajcarii.

- To było coś niezwykłego - szepnęła. - Bardzo

niezwykłego.

- Grazie... grazie tanio, cara. Dla mnie było to

niezwykłe dlatego, Ŝe miałem cię wyłącznie dla sie-
bie.

Nigdy nie widziała, Ŝeby był tak rozluźniony,

nawet w tym ostatnim tygodniu. Ale znów na sekundę
przypomniała sobie Daniela. Te same piękne czarne
oczy, te same pełne usta, których najdelikatniejszy
nawet uśmiech wywoływał drŜenie jej serca.

Wstrzymała oddech, gdy zsuwał koronkowy stani-

czek   z   jej   ramion,   a   następnie   językiem   i   ustami
muskał   napięte   róŜowe   brodawki.   Wówczas   straciła
zupełnie zdolność myślenia i tylko zaciskała palce, w
miarę jak  rosło w  niej  napięcie.  Pod wpływem  jego
pieszczot drgał kaŜdy jej nerw.

Nad łóŜkiem wisiało lustro. Obraz jego opalonych

na brąz rąk na jej białej skórze i jego czarnej głowy
pochylonej nad nią czule, był wzruszający.

- Nad nami jest lustro - szepnęła.
- Niesłychane! - glos jego był niewyraźny i jakby

SPOTKANIE

LATACH

123

nieobecny. - Następnym razem, jak zobaczysz Chris-
tiana, powiedz mu, Ŝe ma okropny gust.

- To jego willa?
Luc zsunął się z niej z ociąganiem, wstał i zaczął

się rozbierać. Nie mogła oderwać od niego oczu.
Szerokie ramiona i klatka piersiowa, szczupłe biodra i
muskularne nogi... Byt bardzo podniecony, męski i
piękny.

- Gdy patrzysz na mnie w ten sposób, tracę pano-

wanie nad sobą.

Znów połoŜył się obok, zdjął z niej jedwabne

majtki i wziął w ramiona. Ciemne włosy, okrywające
jego klatkę piersiową, ocierały się ojej delikatne
piersi.

-  Nie powinnaś tego robić.
-  Czego?
-  Opuszczać mnie na lotnisku. Nie pozwolę ci na

to. Czy myślisz, Ŝe nie wiedziałem o tym? Czasem juŜ
z góry znam twoje myśli.

Korzystając z jej ogromnego zaskoczenia, łapczy-

wie wpił się w jej usta. Doznana rozkosz rozproszyła
wszelkie myśli i zatarła poczucie czasu. Upiła się jego
pocałunkami. Owionął ją ciepły, męski zapach, przy-
prawiający o jeszcze większy zawrót głowy. Traciła
kontrolę nad sobą. Oddychała z trudem. Nieświadoma
była słów, jakie wypowiadały jej wargi, a jego piesz-
czoty doprowadzały ją do szaleństwa.

- Dio - wyjęczał chrapliwie z zadowoleniem, drŜąc

w mocnym uścisku jej ramion i kryjąc wilgotną twarz
w jej włosach. - Te amo - zamruczał, przygniatając ją
całym swym cięŜarem. - Te amo.

Nie odezwała się.
- Scusi.
PołoŜył się na plecach. Na białym prześcieradle

odbijała się ciemna opalenizna jego rąk i nóg.

- Teraz wreszcie wiem, co to znaczy być obiektem

seksualnego poŜądania - westchnął, przyglądając się
jej z uśmiechem. - Przez ciebie straciłem kontrolę nad
sobą. A to zawsze była moja domena.

124

SPOTKANIE PO LATACH

Uśmiechnęła się zadowolona, jak kotka po wypiciu

mietanki. On nie zdawał sobie nawet sprawy z tego,

co   powiedział.   To   było   wspaniałe.   Sama   za   nic   nie
chciałaby   się   z   tym   zdradzić.   Prawie   dwa   lata
przeŜyła   bez   słów:   „Potrzebuję   ciebie”.   A   z
wyznaniem:   „Kocham   cię”   przeŜyłaby   nawet
dziesięciolecia.   Uniosła   się   i   obsypując   go
pocałunkami, szeptała gorąco:

- Kocham cię... kocham cię... kocham cię. PołoŜył

rękę na jej potarganych włosach i powiedział
Ŝ

artobliwie:

- Wiem, wiem, wiem.
Nie złapał przynęty. Wiedziała, Ŝe tego rodzaju

wyznania,   wypływające   z   podniecenia   seksualnego,
były   uznane   na   całym   świecie   za   zdawkowe   i   bez
znaczenia.   Czy   jednak   nie   miała   powaŜniejszych
zmartwień w tej chwili? Sprawa Daniela urosła w jej
myślach do rozmiaru Mount Everestu.

- Luc... co myślisz o dzieciach?
Przyciągnął ją do siebie i pocałował, wyraźnie nie

nastawiony na taki temat rozmowy.

- Nigdy o nich nie myślałem, aŜ do ostatnich dni.
- Czy... czy lubisz dzieci? -
- Czy lubię? - Zmarszczył czarne brwi. - CóŜ to za

pytanie? Przypuszczam, Ŝe własne będę lubił. Inne
mnie nigdy nie interesowały.

Wyznanie to nie było zbyt zachęcające. Nie zrobiła

najmniejszego gestu sprzeciwu, gdy jego ręce zaczęły
od nowa pieścić jej ciało.

- MoŜesz sobie pospać w czasie lotu - Luc

uśmiechnął się, spoglądając na nią z satysfakcją i
szczyptą ironii.

Właśnie mieli opuścić poczekalnię dla VIP-ów,

gdy wszedł niski, siwowłosy męŜczyzna w
towarzystwie człowieka z ochrony.

- Antonio? - Luc podszedł szybko do niego.

Mówili półgłosem po włosku, ale Catherine zwróci-

SPOTKANIE

LATACH

125

ła   uwagę   na   wyraźnie   nerwowy   ton   tej   rozmowy.
MęŜczyzna   podał   coś   Lucowi,   następnie   wyciągnął
chusteczkę do nosa, by otrzeć spocone czoło. Widać
było, Ŝe się z czegoś tłumaczy.  Wyglądał  tak, jakby
przyniósł   wiadomość   o   czyjejś   śmierci.   Z   trudem
opanowała ziewnięcie i przestała się nimi zajmować.

- Kto to był? - zapytała, gdy wchodzili na pokład

odrzutowca.

- Jeden z moich adwokatów - odpowiedział Luc

niezwykle ostrym tonem.

Nie znosiła startu samolotu. I tym razem nie

otworzyła oczu, dopóki nie znaleźli się w powietrzu.
Luca   nie   było   przy   niej.   Siedział   w   drugim   kącie
kabiny,  przyglądając się uwaŜnie jakiejś kartce. Gdy
spojrzała   na   niego,   zmiął   tę   kartkę   w   palcach   i
chwycił   jedną   z   leŜących   na   stoliku   gazet.
Pstryknięciem   palców   dał   znak   stewardowi.
Przyniesiono mu duŜą whisky. Po wypiciu jej jednym
haustem   wstał,   przekazując   krótkie   polecenie
stewardowi, który w pośpiechu opuścił kabinę.

- Catherine... podejdź tu - i zrobił jakiś dziwnie

nienaturalny ruch ręką.

Wstała, odpiąwszy pas. Luc miał twarz zamyśloną

i skupioną. Wskazał jej miejsce naprzeciw.

- Siadaj.
Gdy oczy jej napotkały jego wzrok; serce w niej

zamarło, a w gardle zaschło. Przeraziła ją tłumiona
wściekłość, widoczna w przenikającym ją na wskroś
spojrzeniu.

- Nie stracę panowania nad sobą - zapewnił ją,

starając się mówić spokojnym głosem. - Musi być
jakieś wytłumaczenie. Ciągle jeszcze ci ufam, ale
moje zaufanie wisi na włosku.

- PrzeraŜasz mnie.
- W zeszłym tygodniu Rafaella powiedziała mi coś,

w co nie mogłem uwierzyć. Po twoim zniknięciu, pięć
lat temu, mieszkała przez kilka tygodni w naszym

126

SPOTKANIE PO LATACH

apartamencie. Nie chciałem, Ŝeby nikogo tam nie
było, jeśli zadzwonisz lub zdecydujesz się wrócić.
Zmieszana Catherine słuchała tego bez słowa.

- Poinformowała mnie, Ŝe zadzwoniono z gabinetu

jakiegoś ginekologa z zapytaniem, dlaczego nie
zgłosiłaś się na kontrolę.

Catherine pochyliła głowę, tępo wpatrując się w

blat stolika. Cierpła jej skóra na karku od świado-
mości nieuchronnie zbliŜającego się nieszczęścia.

- Na podstawie tego telefonu i drobnych szczegó-

łów, które odkryła w mieszkaniu - kontynuował Luc
tym samym spokojnym tonem - Rafaella wywnios-
kowała, Ŝe kiedy mnie opuściłaś, byłaś w ciąŜy.

Siedziała bez ruchu, jak skamieniała ze wzrokiem

utkwionym w stolik.

- Rafaella przypuszcza, Ŝe zdecydowałaś się na

aborcję.   Wówczas   nie   widziała   powodu,   Ŝeby
podzielić się ze mną tą wiadomością i szybko o tym
zapomniała.   Catherine   zapragnęła,   Ŝeby  Bóg   porwał
ją   stad   i   ukrył   gdzieś   daleko.   Nie   była   w   stanie
wydobyć   z   siebie   dźwięku.   Mózg   przestał
funkcjonować.

- Naturalnie, sądziła, Ŝe to nie moje dziecko. Jej

zdaniem winowajcą mógł być Halston - mówił dalej z
coraz większym spokojem, wymawiając kaŜde słowo
powoli, dokładnie i precyzyjnie.  - Chyba rozumiesz,
dlaczego   wtedy   byłem   na   nią   taki   wściekły.   Po   tak
długim   czasie   historia   ta   wydała   mi   się   niepraw-
dopodobna.   Nie  uwierzyłem   ani   jednemu   jej   słowu.
Broniłem cię.

Czuła cięŜar grzechów całego świata na swoich

barkach.

- Teraz przyszła pora, Ŝebyś powiedziała, Ŝe Ŝadne

słowo tej opowieści nie jest prawdziwe. Musisz wie-
dzieć, Ŝe Rafaella jest uparta. Ody nie chciałem
odpowiadać na jej telefony, skontaktowała się z jed-
nym z moich adwokatów w Rzymie, podając mu
szczegóły tego, co najwidoczniej odkryła w Anglii.

SPOTKANIE

LATACH

127

Antonio spędził bezsenną noc, zanim zdecydował się
przekazać mi te fakty. Zmuszony był pospieszyć się z
tą decyzją z powodu artykułu, który na twój temat
wydrukowała jedna z angielskich gazet.

- Ja... ja nie chciałam, Ŝeby tak się stało - wybuch-

neła nagle - miałam zamiar powiedzieć ci o tym po
przyjeździe do Anglii... - Głos jej załamywał się.

- Spójrz na mnie - rozkazał jej ostro. - A więc to

prawda? Byłaś w ciąŜy? Masz dziecko?

Jak bezwolna kukła skinęła głową, czując, Ŝe Luc

za chwilę wybuchnie wściekłością.

- I ty... ty wyszłaś za mnie za mąŜ? - Powoli uniósł

się z fotela.

- A czego się spodziewałeś? - szepnęła zrozpaczo-

na.

- Czego się spodziewałem? - ryknął, ściskając

mocno w przegubie jej rękę.

- Sprawiasz mi ból!
- Lepiej, Ŝeby to dziecko nie było moje! - krzyknął

strasznym głosem.

Nie wytrzymała dłuŜej napięcia i zaszlochała.
- Oczywiście, Ŝe jest twoje. Jak mogłoby być

inaczej? Uderzył pięścią jednej ręki w otwartą dłoń
drugiej i gwałtownie odskoczył od niej. Trzęsła nim
szalona wściekłość.

- Jeśli mi się teraz nawiniesz pod rękę, zabiję,

Cisto!

- Luc, błagam - powiedziała załamana.
- Gdyby to dziecko nie było moje, być moŜe... być,

moŜe mógłbym ci wybaczyć, bo wtedy
zrozumiałbym, dlaczego uciekłaś. Ale tak! Tego nie
mogę pojąć.

- Gdybyś zechciał się uspokoić - przerwała mu

błagalnie.

- Uspokoić się? Dowiaduję się, Ŝe mam prawie

pięcioletniego syna, którego nie znam, a ty prosisz
mnie, Ŝebym się uspokoił?

- Powinnam ci była powiedzieć ostatniej nocy.
- Ostatniej nocy? Ostatniej nocy, gdy zachowywa-

128

SPOTKANIE PO LATACH

łaś się jak dziwka w moich ramionach,  powinienem
był   cię  udusić!   Nie  mówię  o   tej   przeklętej   ostatniej
nocy,   ani o  ostatnim  tygodniu.  Mówię o  tym  czasie
sprzed pięciu lat, kiedy byłaś w ciąŜy!

- Przestań krzyczeć.
- Jeśli nie będę krzyczeć, zrobię ci krzywdę! Do tej

pory nigdy nie uderzyłem kobiety i nie chcę tego
robić teraz - krzyknął na nią wściekły.

Nie mogła pojąć, dlaczego Luc wolałby, Ŝeby

Daniel okazał się dzieckiem innego męŜczyzny.

- Myślałam... Próbowałam ci o tym powiedzieć...
- Nie przypominam sobie, Ŝebyś próbo wała - prze-

rwał jej brutalnie.

- Bałam się.
Zaklął szpetnie, czego nigdy przedtem nie robił w

jej obecności.

- No dobrze - szepnęła, zbierając resztki sił. - Nie

spodoba ci się to, co powiem...

- Ty mi się nie podobasz. - Zmroził ją jego

lodowaty ton. - Nic, co mogłabyś powiedzieć, nie
będzie gorsze od wstrętu, jaki czuję teraz do ciebie.

Nie panując nad sobą rozpłakała się.
- Nie mogłam zmusić się do powiedzenia ci o tym,

bo bałam się, Ŝe kaŜesz mi się go pozbyć.

- Ośmielasz się zrzucać na mnie

odpowiedzialność? - Spojrzał na nią wzrokiem
pełnym pogardy.

- Zawsze jasno stawiałeś sprawę, Ŝe nie chcesz

mieć wobec mnie Ŝadnych zobowiązań. Naprawdę
uwaŜałam, Ŝe usunięcie ciąŜy uznasz za najbardziej
praktyczne rozwiązanie sprawy.

- Gdy w grę wchodzi moje ciało i moja krew, nie

jestem taki praktyczny. I co ty wiesz o moim zdaniu
na temat aborcji? Czy rozmawialiśmy o tym?

- Ja... ja... tak mi się zdawało - przyznała się,

niezdolna dłuŜej patrzeć na niego.

- Do diabła z tobą i z tym, co ci się wydawało!
- Wtedy myślałam, Ŝe postępuję słusznie-szepnęła.

SPOTKANIE

LATACH

129

- Czy mam ci powiedzieć, dlaczego tak myślałaś?

Spójrz   na   mnie!   -   rozkazał   ostrym   tonem,   a   ona
usłuchała   przeraŜona   zastanawiając   się,   jaki   jeszcze
cios moŜe na nią spaść. - Nie wiedziałem, jaki masz
naprawdę   charakter.   Nie   przypuszczałem   nawet,   ile
pod tą anielską twarzą kryje się zawziętości i uporu.
Ale   teraz   juŜ   wiem   i   nie   potrzebuję   twojej
interpretacji, bo mam własną. Pozwól, Ŝe ci powiem,
jak wygląda sytuacja: jeśli nie oŜeniłbym się z tobą,
mógłbym stracić moje dziecko!

- Nie! - krzyknęła. - To nie było tak!
- To było dokładnie tak! Nie ma obrączki, nie ma

dziecka.   Nie   wiedziałem,   Ŝe   wtedy   przy   śniadaniu
grałem   w   rosyjską   ruletkę.   -   Spojrzał   na   nią   z
nienawiścią. -1 pomyśleć, Ŝe zadręczałem się tym, co
ci tego dnia powiedziałem. Nie miałaś prawa ukrywać
prawdy przede mną! Powinienem wiedzieć, Ŝe nosisz
moje   dziecko!   Cristo,   czy   aŜ   tak   bardzo   mnie
nienawidziłaś, Ŝe nawet nie dałaś mi szansy?

- Tak cię kochałam, tak bardzo cię kochałam!
- Nazywasz to miłością? - Zaśmiał się chrapliwie.

- W ciągu prawie dwóch lat tylko raz straciłem przy
tobie panowanie nad sobą! Jeden raz! A płacę za to do
tej pory. To był twój rewanŜ.

- Ja nie myślę w taki sposób jak ty - broniła się.
- Gdybyś myślała tak jak ja, to byłabyś moją Ŝoną

juŜ pięć lat temu! Si, oŜeniłbym się z tobą. - Z ponurą
satysfakcją spojrzał na jej bladą twarz. - MoŜe nie
zrobiłbym tego zbyt chętnie, ale oŜeniłbym się z tobą.

Wstrząsnęła się, wyobraŜając sobie swój los. Luc,

zmuszony do małŜeństwa jej ciąŜą. To byłby
koszmar.

- Nie chciałabym, Ŝebyś Ŝenił się ze mną z takimi

uczuciami.

- Dio! A co mają do rzeczy twoje czy moje

uczucia, wobec mającego się urodzić dziecka?

Na jego twarzy pojawił się lodowaty grymas.
- Jedyna, naprawdę uczciwa kobieta, tak oto po-

130

SPOTKANIE PO LATACH

wiedziałem Rafaelli o tobie. AŜ dziw, Ŝe nie parsknęła
mi w twarz śmiechem! Ona ma przynajmniej jedną
zaletę, której ty nie masz. Jest lojalna, choć tak
okropnie potraktowałem ją w zeszłym tygodniu.

- Wyjadę z Danielem - powiedziała z rozpaczą

Catherine. - JuŜ więcej o nas nie usłyszysz.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- Nigdzie go nie zabierzesz!
- PrzecieŜ go nie chcesz. Nie chciałeś, Ŝeby to było

twoje dziecko. To była najpodlejsza i najbardziej
okrutna rzecz, jaką mi kiedykolwiek powiedziałeś.

- Głos Catherine zadrŜał niepokojąco.
- Straciłem pięć lat jego Ŝycia! - krzyknął Luc.-

Jest   dzieckiem   nieślubnym.   Ile   się   nacierpi   w
przyszłości? Czynie zdajesz sobie sprawy z tego, Ŝe
będą   ci   potrzebne   dokumenty?   Czy   myślisz,   Ŝe
będziesz   mogła   udawać   wdowę   z   dzieckiem   przez
resztę Ŝycia? To wyszłoby na jaw, jak wtedy czułoby
się   to   dziecko?   Co   sądziłoby   o   tobie,   o   mnie?   I
dlatego   właśnie   pomyślałem,   Ŝe   wolałbym,   Ŝeby   to
nie   było   moje   dziecko.   Dla   jego   dobra.   Z
dokumentów od razu będzie widać, Ŝe coś jest nie w
porządku. Ale dlaczego on został w Anglii?

- Dokumenty? - Była śmiertelnie blada.
- Nie sądzisz chyba, Ŝe mogłabyś odejść dokąd-

kolwiek, a ja Ŝyłbym sobie dalej, ukrywając prawdę?

Gdyby nie Rafaella, jego twarz byłaby juŜ na pierw-
szych stronach brukowej prasy! Gdy odnalazła go w
domu twojej przyjaciółki w Lakę District, zabrała go
stamtąd, zanim zjawili się fotoreporterzy.

- Zabrała go? Dokąd? - pytała gorączkowo, uświa-

damiając sobie jednocześnie, Ŝe zainteresowanie
prasy jest znacznie groźniejsze, niŜ przypuszczała.

- Czekają na nas w domu, razem z twoją

przyjaciółką.- W jakim domu? - wyjąkała zaskoczona.

- Kupiłem go dla ciebie jako prezent ślubny. Pięć

lat temu... Pięć długich, pustych lat! - wyrzucił z
siebie.

- Byłem takim głupcem. Ja, który pyszniłem się

moim

132

SPOTKANIE PO LATACH

nadzwyczajnym rozsądkiem. Czy jeszcze tego nie
zrozumiałaś? Kochałem cię.

- Pięć lat temu? - Zdruzgotana, nie mogła złapać

tchu.

- Nie zdawałem sobie z tego sprawy, dopóki nie

odeszłaś. Miałem nadzieję, Ŝe wrócisz... zadzwonisz...
wyślesz kartkę pocztową... Cokolwiek! Nie mogłem
pogodzić się z myślą, ze odeszłaś na zawsze. Ja bym
ci tego nie zrobił. - To wyznanie wywołało ponownie
gwałtowny przypływ złości. - Wydałem fortunę, Ŝeby
odnaleźć twój ślad. Nękany wyrzutami sumienia po-
stanowiłem oŜenić się z tobą, jak tylko cię odnajdę.
Gotów byłem zacząć od nowa.

Łzy powoli toczyły się po jej policzkach, ale Luc

jeszcze nie skończył.

- A gdy odnalazłem ciebie, przymknąłem oczy na

to, Ŝe się tak zmieniłaś. Usprawiedliwiałem cię, bo
byłaś czymś najlepszym, co mnie w Ŝyciu spotkało.
Teraz mogę się do tego przyznać.

- Nie mów tak! - błagała załamującym się głosem,

widząc, z jaką determinacją chce zniszczyć łączące
ich więzy.

- Raz ci się udało, ale nie pozwolę na to więcej -

zabrzmiało to jak wyrok

- Co ja takiego zrobiłam? - wyszeptała.
- Pięć lat temu ufałem ci bardziej niŜ komukolwiek

na świecie, Catherine. A ty naduŜyłaś tego zaufania.

Spędziłaś całą noc w moich ramionach, mówiąc, jak
bardzo mnie kochasz, a potem odeszłaś...

- To było moje poŜegnanie, tyle tylko mogłam

zrobić - powiedziała prawie bezgłośnie.

- Oczywiście, nie przyszło ci na myśl, Ŝe między

innymi dlatego byłem taki zły na ciebie następnego
ranka, bo zrozumiałem, Ŝe wpadłem.

- Co masz na myśli?
- Co mam na myśli? Wtedy jeszcze nie chciałem

się z tobą Ŝenić, nie chciałem się Ŝenić z nikim. Moi
rodzice

SPOTKANIE

LATACH

133

nic dali mi zachęcającego przykładu małŜeńskiego
stadła. Nienawidzili się wzajemnie!

- Nigdy mi tego nie mówiłeś!- powiedziała za-

skoczona.

- Miałaś tak wiele złudzeń na temat szczęśliwego

ycia rodzinnego, Ŝe nie potrafiłem powiedzieć ci

prawdy. Moi rodzice pobrali się, bo moja matka była
w ciąŜy. Nie kochali się. Nawet się nie lubili. Uniesz-
cześliwili się na wiele lat. Jedyna rzecz, jakiej ode
mnie chcieli, to pieniądze. Nie interesowali się, jak je
zarobiłem. Minęło wiele czasu, zanim to
zrozumiałem. W katastrofie lotniczej straciłem siostrę
i oboje rodziców, którzy nigdy nie chcieli być
rodzicami.

- Zawsze myślałam, Ŝe twoja rodzina kochała cię.
- Kochali to, co mogłem im dać - odpowiedział

ostro. - A ty niewiele się od nich róŜnisz. Dziesięć dni
temu siedziałaś w mieszkaniu Huntingdona, gotowa
go poślubić.

- Poprosił mnie o rękę tego właśnie dnia, gdy nas

zobaczyłeś. Niczego przedtem między nami nie było.
Przynajmniej z mojej strony. Powinnam była znacznie
wcześniej uczciwie mu to powiedzieć.

- Uczciwie? - Zacisnął zęby. - Ty nie wiesz, co

znaczy to słowo. WyobraŜam sobie, jak za kilka lat
powiesz mojemu synowi, Ŝe dlatego tak późno

pojawiłem się w jego Ŝyciu, bo obawiałaś się mojej
reakcji na wiadomość, Ŝe ma się urodzić. Co mu o
mnie powiedziałaś?!

Poczuła się tak, jakby uczepiona była paznokciami

urwistej ściany, a on odrywając kolejno jej palce
przybliŜał upadek. Zdecydowała się na skok:

- Nic.
- Nic! - wykrzyknął. - Musiałaś powiedzieć mu

coś o jego ojcu!

Opowiedziała o historyjce wymyślonej przez Ha-

rriet. Zareagował gwałtownym wybuchem wściekło-
ś

ci, gdy dowiedział się, Ŝe Daniel myśli, Ŝe jego

ojciec

134

SPOTKANIE PO LATACH

nie   Ŝyje.   Była   to   ostatnia   kropla,   która   przepełniła
czarę.   JuŜ   wystarczająco   złe   było   to,   Ŝe   Luc   nie
wiedział   nic  o   istnieniu   syna.   Ale  to,   Ŝe  Daniel   nie
wiedział nic o swoim ojcu, było niewybaczalne.

Catherine była zrozpaczona i wytrącona z równo-

wagi   słowami   Luca.   Wyznał,   Ŝe   kochał   ją   pięć   lat
temu.   Wszystko   inne   stawało   się   niewaŜne   wobec
tego   jedynego   faktu.   Miłość,   o   której   tak   marzyła,
istniała, a ona była zbyt ślepa, Ŝeby to dostrzec.

Dlaczego usłuchała Harriet? Ale to nie było

uczciwe oskarŜać Harriet, która osadziła Luca na
podstawie tego, co Catherine o nim opowiedziała.

Luc miał rację pod jednym względem. Nie dała mu

szansy.   Teraz   musiała   przyznać,   Ŝe   o   wiele   łatwiej
było   uciec,   niŜ   zdecydować   się   na   konfrontację.   W
tamtym   okresie   nie   znała   dobrze   Luca.   Nawet   nie
przypuszczała, Ŝe utrata jej sprawi mu tyle bólu. Dziś
ten ból wynikał z przekonania, Ŝe zawiodła go po raz
drugi.

Dopiero teraz zrozumiała, jaki miał naprawdę

charakter. Gorący w sypialni, zimny na co dzień. Nie
potrafił okazywać uczuć. Rodzice, według tego, co o
nich mówił, nie szukali jego miłości. Inaczej pojmo-
wała teraz hojność, jaką okazywał jej w przeszłości,
tak Ŝe czuła się jak przedmiot do kupienia. Luc przy-
zwyczaił się do obdarowywania swoich najbliŜszych.

Oczekiwali tego od niego. Gdy stracił rodzinę, na nią
przeniósł to przyzwyczajenie.

Tyle miała obaw! Luc nie tylko rozczarował się do

niej, był uraŜony i zawiedziony. Pięć lat temu, być
moŜe nieświadomie, wbiła ostatni gwóźdź do swojej
trumny. Lucowi nawet przez myśl nie przeszło, Ŝe
Catherine moŜe być w ciąŜy. Nigdy by teŜ nie przewi-
dział, Ŝe posunie się ona do tego, by ukryć przed nim
ten fakt.

Ale jakim byłoby nieszczęściem, gdyby Luc

poczuł się zmuszony do poślubienia jej, mówiąc sobie
w duchu; Ŝe powtarza błąd swoich rodziców. To nie
mogło

SPOTKANIE

LATACH

135

się udać. Teraz jednak Luc myślał tylko o Danielu.
Chciał być ze swoim synem, ale nie mógł juŜ patrzeć
na jego matkę.

- Bardzo kocham Daniela- wyszeptała Catherine.
- Masz piękny sposób okazywania tego - zadrwił.
- Zostawiasz go gdzieś na końcu świata, z jakąś

wariatką feministką.

- Nie mów tak o Peggy! - przerwała mu gorąco.
- Jest wykładowcą na uniwersytecie i napisała trzy

ksiąŜki. Jest takŜe wspaniałym przyjacielem.

Być moŜe jednak, w tej koszmarnej sytuacji Peggy

nie będzie juŜ chciała być jej przyjaciółką. Nie wiado-
mo, co naopowiadała Rafaella...

Prezentem ślubnym dla Catherine był wiejski dom

w stylu elŜbietańskim. Nie był specjalnie duŜy, ani
zbyt luksusowy, ale sprawiłby jej ogromną radość,
gdyby nie ten jej ponury nastrój... I gdyby u wejścia
nie pojawiła się Rafaella z powitalnym uśmiechem na
twarzy...

- Niezły, jak na prezent, wcale niezły.
Z rękami opartymi na biodrach Peggy przyglądała

się domowi. Badawczym i pełnym podziwu wzrokiem
oceniła przystrzyŜone trawniki, las i błyszczącą w od-
dali taflę niewielkiego jeziora.

Catherine bezwiednie spojrzała na zegarek.

Peggy była zbyt spostrzegawcza, Ŝeby tego nie za-

uwaŜyć.

- Zaraz się zjawią. Przestań się martwić. Daniel

poradzi sobie. To moja wina - westchnęła. - Nie
powinnam była zostawiać go samego z Rafaella ani
na sekundę. To okropna kobieta.

Catherine niechętnie wróciła myślami do chwili

ich przyjazdu.  Luc  przywitał  się od razu z Rafaella.
Catherine   nie   miała   pojęcia,   o   czym   mówili,   ale
Rafaella rozpromieniła się i zaśmiała, roztaczając cały
swój   urok.   Potem,   mówiąc,   Ŝe   nie   chce   tu   być
intruzem,

136

SPOTKANIE PO LATACH

wskoczyła do samochodu, bez wątpienia zadowolona
z siebie i świadoma burzy, jaką wywołała pomiędzy
męŜem i Ŝoną... miedzy matką i synem.

Daniel siedział bez ruchu w jednym z pokoi na

dole. Gdy próbowała go objąć, szorstko odtrącił jej
rękę:

- Powiedziałaś mi, Ŝe mój tatuś nie Ŝyje! Potępił ją

i od tego momentu narastała jego niechęć. Rafaella
dobrze wykonała swoją robotę. Choć

Daniel był dzieckiem bardzo inteligentnym, nie

znał przecieŜ spraw dorosłych. Rozumiał jedynie, Ŝe
matka   go   okłamała.   Zraniony   i   niepewny,,
zdenerwowany przed spotkaniem z ojcem,  o którym
Rafaella   naopowiadała   mu   niezwykłych   rzeczy,
Daniel   skierował   cały   swój   dziecięcy   Ŝal   przeciw
Catherine.

Luc, który wszedł w tej chwili, natychmiast przejął

inicjatywę i przykucnąwszy obok syna powiedział
spokojnie:

- Nie wiedziałem, Ŝe jestem ojcem. MoŜe teraz

zrobię coś nie tak. Musisz mi pomóc.

- Nie chcę tatusia, który by mi rozkazywał.
- I ja bym nie chciał - zgodził się z nim Luc.

- W ogóle nie wiem, czy chcę jakiegokolwiek

tatusia - dodał Daniel tonem juŜ mniej
zdecydowanym.

- Rozumiem cię, ale ja na pewno chcę, Ŝebyś to ty

był moim synem.

- A czy masz jeszcze innych synów? - zapytał

Daniel.

- Tylko ciebie. I dlatego jesteś specjalnym synem.

Catherine   czuła   się   tu   całkiem   niepotrzebna.   Luc
odegrał   doskonale   swoją   rolę,   rozpraszając   wszelkie
obawy   Daniela.   Rozumieli   się   świetnie.   Z   jednej
strony ostroŜny Luc, z drugiej - coraz bardziej ufny i
ciekawy Daniel. Luc nie śpieszył się, nie posunął się
teŜ   za   daleko.   Wzajemnie   się   obserwowali.   Po
godzinie   Daniel   szczebiotał   uszczęśliwiony,   Ŝe   Luc
tak interesuje się jego osobą. Opowiedział o Cloverze.
Lucowi wystarczyło pięć sekund, Ŝeby zrozumieć, Ŝe
sprowadzę-

SPOTKANIE

LATACH

137

nie starego osiołka ze schroniska dla zwierząt przy-
czyni się do umocnienia świeŜej przyjaźni z synem.

- Wiesz co, a moŜe byśmy teraz po niego

pojechali? - zaproponował Luc, a Daniel z oczami
pełnymi leź rzucił mu się w objęcia.

Pojechali przed lunchem.
- Jest pięknym dzieckiem - półgłosem powiedział

Luc do Catherine, odzywając się do niej po raz
pierwszy od przyjazdu. - I jestem bardzo dumny, Ŝe
mam takiego syna.

Ciągle nie była pewna, czy to komplement,

zakamuflowane przeprosiny, szczere uznanie dla
urody Daniela, czy teŜ Ŝal, Ŝe musiał tak długo
czekać.

- Powinnaś była razem z nimi pojechać - powie-

działa Peggy.

- Nie zaproponowali mi. A poza tym - westchnęła -

chciałam z tobą porozmawiać. Przypuszczam, Ŝe
bardzo ci się nie podoba to wszystko, co się tu dzieje.

- Chyba Ŝartujesz! Te dwa ostatnie dni były bardzo

podniecające! - Peggy zaśmiała się. - Byłam zdumio-
na, gdy Rafaella pokazała mi twoje zdjęcie z Lucem

na lotnisku, i wtedy zadzwonił pierwszy reporter.
Ktoś w miasteczku udzielił mu informacji. Wiele osób
wiedziało, Ŝe wzięłam Daniela do moich rodziców.
Kiedy wrócę, będę się pławić w blasku twojej sławy...

- śeby ci to nie zaszkodziło - ostrzegła ją ponuro

Catherine. - Kiedy to wszystko się skończy...

- Kiedy się skończy? Nie przesadzaj - skarciła ją

Peggy. -śyłaś z nim, a teraz wyszłaś za niego za mąŜ.
A Daniel jest jego synem. Koniec, kropka.

- To nie takie proste.
- Nie powiedziałaś mi wszystkiego o ojcu Daniela

-zauwaŜyła Peggy. - Teraz, gdy go zobaczyłam,
jestem trochę mądrzejsza. Weź pod uwagę, Ŝe ma on
trzy zalety, których nie wolno zlekcewaŜyć. Po pierw-
sze, jest hojny. Nie muszę dodawać, Ŝe stać go na to.
Po drugie, jest najprzystojniejszym facetem, jakiego
kie-

138

SPOTKANIE PO LATACH

dykolwick widziałam poza ekranem. Muszę przyznać
bezwstydnie, Ŝe taka była moja pierwsza reakcja. Po
trzecie, ktoś, kto był zdolny oczarować Daniela i
poradzić sobie tak szybko z jego złym humorem,
godny jest podziwu.

- Im więcej?
- ZałoŜę się, ze Luc nigdy przedtem nie widział

osła z bliska.

Catherine roześmiała się, ale chwilę później wes-

tchnęła:

- Gdybym nie straciła pamięci, wcześniej powie-

działabym mu o Danielu.

- Myślę - mruknęła Peggy - Ŝe Luc dostał to, na co

zasłuŜył.   Gdyby   zapewnił   ci   poczucie
bezpieczeństwa,   ufałabyś   mu   na   tyle,   Ŝeby   o   tym
powiedzieć.   Mam   wraŜenie,   Ŝe   jest   wystarczająco
inteligentny i sam to zrozumie.

A jeśli nie będzie chciał zrozumieć? - pomyślała

smutno Catherine. Nic nie wskazywało na to, Ŝeby
miał być wobec niej bardziej wyrozumiały.

Pierwszy pojawił się Clover, jak zwykle był

rozdraŜniony i kłapał zębami na ogrodnika, który miał

go   odprowadzić   za   ogrodzenie.   Wraz   z   Cloverem
przybyła   dama,   która   z   pewnym   zaŜenowaniem
poinformowała Catherine,   Ŝe Luc  ofiarował  znaczną
sumę   na   jej   schronisko.   I   Catherine   poczuła   nagłe
rozdraŜnienie.   Dlaczego   Lucowi   wszystko   szło   tak
łatwo?

Wrócił po dziesiątej, trzymając w ramionach

piącego Daniela. Choć bardzo była ciekawa, co robili

cały dzień, powstrzymała się od pytań. Chłodne
spojrzenie Luca kazało jej przypuszczać, Ŝe
odpowiedzi byłyby równie zimne. Wzięła Daniela na
ręce.

- PołoŜę go do łóŜka.
Zaniosła zmęczonego syna do sypialni. Obudził

się, gdy go rozbierała i otworzył szeroko oczy w
nagłym strachu.

- Gdzie tatuś?

SPOTKANIE

LATACH

139

- Jest na dole.
- Myślałem, Ŝe tylko mi się przyśnił. - Rozespany

Daniel uśmiechnął się do niej słodko. - On nie wie nic
o dzieciach, ale za to duŜo o komputerach -
powiedział pojednawczym tonem i pozwalając się
wziąć w objęcia, sam zarzucił jej ręce na szyję.

- Przepraszam, Ŝe byłem dla ciebie niedobry. W jej

oczach ukazały się łzy.

- Tym razem ci wybaczam.
- Tatuś wszystko mi wytłumaczył. To tylko jego

wina, Ŝe byliśmy rozdzieleni - wyszeptał, ponownie
zasypiając.

Poczuła wdzięczność dla Luca. Zapobiegł w ten

sposób rozdźwiękowi pomiędzy nią i jej synem.

Zeszła na dół do salonu. Choć był raczej duŜy,

robił wraŜenie przytulnego i wygodnego. Brakowało
w nim jednak oznak Ŝycia, od razu było widać, Ŝe nikt
tu nie mieszkał od lat. Gospodyni, pani Stokes,
wspomniała, Ŝe Luc nie spędził pod tym dachem ani
jednej nocy.

- Śpi? - Luc stał na progu, pozornie niewzruszony.

Z jego spojrzenia trudno było coś wyczytać.

- Zasnął natychmiast, solidnie go zmęczyłeś. Nie-

często mu się to zdarza.

- Był dla mnie bardzo miły, ale podejrzewam, Ŝe

takie wybuchy złości, jakie widziałem przedtem, zda-
rzają mu się często.

- Był bardzo przybity - próbowała bronić syna.
- Jest niezwykle inteligentnym dzieckiem. Powi-

nien jak najszybciej rozpocząć naukę w szkole.

. Zbladła z przeraŜenia.
- Nie chcę, Ŝeby gdzieś wyjeŜdŜał.
- A czy ja coś takiego proponuję? On nie po-

trzebuje   szkoły   z   internatem.   W   Rzymie   jest
doskonała   szkoła   dla   dzieci   wybitnie   uzdolnionych.
MoŜliwość współzawodnictwa z rówieśnikami dobrze
mu   zrobi.   -   Luc   odetchnął   głęboko   i   rzucił   jej
badawcze spojrzenie, ale ona wbiła wzrok w podłogę.
- Jest juŜ trochę

140

SPOTKANIE PO LATACH

za duŜy, Ŝeby miewać takie humory. Będzie mógł
lepiej wyładować nadmiar energii.

- Jesteś bardzo krytyczny wobec niego - powie-

działa sucho.

- Nie miałem takiego zamiaru. Jest o wiele bardziej

zrównowaŜonym dzieckiem, niŜ ja byłem w jego
wieku, ale potrzebuje większej opieki. Chyba Ŝe
chcesz, Ŝeby dalej wychowywała go telewizja.

Catherine zaczerwieniła się ze zdenerwowania, ale

nie zaprotestowała uznając, Ŝe miał podstawę, aby tak
sądzić.

- Starałam się, jak mogłam.
- W gruncie rzeczy jest on bardzo szczęśliwym i

ufnym   dzieckiem.   Przyznaję,   Ŝe   dokonałaś   wielkiej
rzeczy,  szczególnie,  jeśli się weźmie  pod uwagę,   Ŝe
wychowywałaś  go  sama i jak to Daniel kilkakrotnie
powtórzył, właściwie bez pieniędzy.

Ta pochwała tylko wzmogła jej napięcie. Luc był

taki na dystans, taki opanowany. Nie znała go takim.

- Czy prawdą jest to, co mówiłaś mi dzisiaj rano?

A moŜe wymyśliłaś to w ostatniej chwili? - zapytał
niespodzianie spokojnym głosem. - Czy naprawdę
sądziłaś, Ŝe zaŜądam, Ŝebyś usunęła ciąŜę?

Krew odpłynęła jej z twarzy:
- Pomyślałam, Ŝe jesteś...
- Okrutny, nieludzki, egoista? - wyrzucał z siebie,

wpatrując się w jej nieszczęśliwą twarz.
Przypuszczalnie tak właśnie o mnie myślałaś.

Gwałtownie potrząsnęła głową:
- Nie, nie myślałam tak... kiedy coś staje na twojej

drodze, pozbywasz się tego  - wyjąkała, zdając sobie
sprawę,   Ŝe   nie   wyraziła   właściwie   swoich   myśli.   -
Myślałam,   Ŝe   jeśli   czegoś   zechcesz,   to   nie   będę   w
stanie   ci   przeszkodzić.   Właśnie   tego   najbardziej   się
bałam.

Cała jego twarz stęŜała w ogromnym napięciu.
- Per amor di Dio, co ja takiego uczyniłem, Ŝe

mogłaś tak o mnie pomyśleć?

SPOTKANIE

LATACH

141

- To nie było tak. Czy nie rozumiesz, Ŝe im dłuŜej

milczałam, tym trudniej było mi powiedzieć ci o tym?

- Rozumiem, iŜ bardzo się mnie bałaś, myśląc, Ŝe

dla własnej wygody mógłbym zabić moje dziecko. A
przecieŜ   nawet   wtedy,   kiedy   nie   uświadamiałem
sobie,   Ŝe   Cię   kochani,   zaleŜało   mi   na   tobie   -
powiedział półgłosem. - A nawet, gdybym nie kochał,
to i tak nie zdecydowałbym  się na takie rozwiązanie
sprawy.

Łzy popłynęły jej z oczu.
- Wybacz mi! - Był to krzyk z głębi serca. Ponury

grymas wykrzywił jego usta.

- Sądzę, Ŝe to ja powinienem przepraszać. Do-

stałem to, na co zasłuŜyłem. Ale ty, nawet teraz, kiedy
wychodziłaś za mnie za mąŜ, nie ufałaś mi. W
dalszym ciągu nie potrafiłaś się zdobyć na odwagę i
powiedzieć mi o Danielu.

- Jestem potwornym tchórzem... juŜ teraz wiesz. A

poza tym, nie chciałam psuć ślubu - wymamrotała
niewyraźnie.

Cisza przedłuŜała się, a Catherine miała nerwy

napięte do granic wytrzymałości.

- Jakie mamy szansę, Ŝe po tym ostatnim tygodniu

grozi nam powiększenie rodziny? - zapytał z
wymuszonym spokojem.

Gdy zrozumiała znaczenie jego słów, oblizała ner-

wowo suche wargi.

- Bardzo niewielkie - odpowiedziała uczciwie, czu-

jąc się nieswojo, zaŜenowana zmianą tematu.

Luc był całkiem inny, niŜ wówczas przy basenie, a

i tamten dzień wydawał się dziś bardzo odległy.

Nie był na tyle nietaktowny, Ŝeby głośno

odetchnąć z ulgą, ale widać było, Ŝe pozbył się obaw.

- Chciałbym, Ŝebyś wiedziała, Ŝe nie myślałem o

skutkach tych pierwszych dni, które spędziliśmy
razem - zapewnił ją ze słabym uśmiechem. - Nie
planowałem ciąŜy.

- W porządku - zdołała wyszeptać Catherine, choć

142

SPOTKANIE PO LATACH

czuła się uraŜona jego reakcją. Zrozumiała, Ŝe drugie
dziecko skomplikowałoby sytuację, zwłaszcza po wy-
darzeniach ostatnich dni.

NaleŜało jak najszybciej skończyć tę rozmowę.
- Jestem zmęczona. Idę się połoŜyć - powiedziała.
- Nie będę ci przeszkadzać.
Nie było dla niej pociechą, gdy stwierdziła, Ŝe

rzeczy Luca zostały zabrane z sypialni. Nie dał jej
nawet okazji, Ŝeby mogła go wyrzucić! Chwyciła
poduszkę i ukryła w niej twarz, Ŝeby stłumić łkanie.

była tak samo obojętnie przyjęta. Zaproszenie to
padło tylko ze względu na Daniela.

Minione cztery dni były dla niej piekłem na ziemi.

Luc  był  wyjątkowo   uprzejmy   i   uwaŜny,   ale   widać
było,  Ŝe jej  nie kocha.  Jak mogła  kiedykolwiek   być
tak   głupia   i   w   to   uwierzyć?   Gdy   jej   nie   było,   Luc
wyidealizował sobie jej wizerunek, a kiedy ją ponow-
nie odzyskał, niechęć i jawny opór, jakie okazała, gdy
chciał   ją   zabrać   od   innego   męŜczyzny,   stały   się
powodem   jego   agresywnego   zachowania.   Zdobył
wszystko,   na   czym   mu   zaleŜało,   a   gdy   wygrał   tę
batalię,   zrozumiał,   Ŝe  nic   warta   była   kosztów,   jakie
poniósł.

Znalazł się teraz w kłopotliwym połoŜeniu. Wy-

glądałoby dziwnie, gdyby tak szybko zerwali małŜeń-
stwo. NaleŜało teŜ brać pod uwagę Daniela.

Siedziała w jadalni bez ruchu, a burza uczuć

miotała jej słabym ciałem.

Nie będzie miała jego dziecka. Nie będzie juŜ

niczego, co mogłoby ich do siebie zbliŜyć. Zdrowy

144

SPOTKANIE PO LATACH

rozsądek mówił, Ŝe to dobrze, ale coś wewnątrz niej
buntowało się przeciwko tej chłodnej ocenie sytuacji.

Nie potrafiła sobie wyobrazić Ŝycia bez Luca. Im

dalej był od niej, tym bardziej czuła się nieszczęśliwa.
Nie mogła jeść, nie mogła spać, nie była zdolna do
niczego. I co teraz będzie? - pytała samą siebie. - Co
mi pozostanie? Daniel uwielbiał Luca. Z trudem
znosił jego nieobecność.

Przyszłość wydawała się jej pusta i bezcelowa.

Daniel pojedzie do szkoły w Rzymie. MałŜeństwo,
które od samego początku nie było udane, rozpadnie
się i skończy separacją. Luc będzie odbywał długie
podróŜe w interesach, a ona, zgodnie z jego oczekiwa-
niami, regularnie będzie odwiedzać Anglię.

To prawdziwa tortura być tak blisko i zarazem tak

daleko, pragnąc go w nocy, leŜąc samotnie w łóŜku, a

w dzień zadręczać się udawaniem, ze jest zupełnie
szczęśliwa.

Wśród tych wszystkich przepraszam i dziękuję,

których  słyszała teraz znacznie więcej niŜ przedtem,
od czasu do czasu napotykała pytające spojrzenie. Luc
chciał,   Ŝeby   spokojnie   pogodziła   się   z
rzeczywistością.   śyczył   sobie,   by   nie   doprowadzała
do melodramatycznych scen. Powstrzymując gniew i
rozpacz,   Ŝyła   jakby   w   Ŝelaznym   jarzmie   ciszy,   ale
wewnątrz   niej   toczyła   się   walka,   która   groziła
zniszczeniem.  Dlaczego  nie  zostawił   jej  w  spokoju?
Dlaczego   znowu   wdarł   się   w   jej   Ŝycie?   Dlaczego
połoŜył   białą róŜę na poduszce?  Dlaczego   zmusił ją
do przyznania się, Ŝe go kocha? Dlaczego? Dlaczego?
Dlaczego?

Zła na samą siebie za te ponure myśli, wstała,

zdecydowana nie marnować kolejnego dnia na błąka-
nie   się   bez   celu,   jak   zagubiona   dusza.   NajwyŜszy
czas, Ŝeby zobaczyć się z Drewem, nie moŜe odkładać
załatwienia tej sprawy. Skontaktowała się juŜ wcześ-
niej   z   jego   chrzestną   matką.   Pani   Anstey   wygłosiła
całą   tyradę   przez   telefon,   nie   chcąc   przyjąć
usprawiedliwień

SPOTKANIE

LATACH

145

i   mówiąc   z   wielką   satysfakcją,   Ŝe   wynajęła
mieszkanie   osobie,   która   na   pewno   zachowa   się   o
wiele  bardziej  stosownie.  Catherine wysłuchała  tych
wymówek   bez   słowa.   Rozmowa   ta   ulŜyła   jej
sumieniu.

Nie spodziewała się, by spotkanie z Drewcm było

łatwe. Czy ma mu powiedzieć, ze ponosi winę za
kłopoty, które miał w Niemczech? A moŜe juŜ o tym
wie? Czy będzie chciał się z nią widzieć?

Jeszcze przed południem weszła do biura firmy

Huntingdon Components. Sekretarka Drewa zadzwo-
niła, Ŝeby oznajmić o jej przybyciu. Drew wyszedł ze
swojego gabinetu, jego zawsze miła twarz była
chłodna i obojętna.

- Co za niespodzianka!
- Musiałam się z tobą zobaczyć.

- Nie wiem, jak mam panią powitać, pani Santini.
- Dla ciebie jestem w dalszym ciągu Catherine -

powiedziała stanowczo.

- Próbowałem dzwonić do ciebie z Niemiec. Moja

gospodyni powiedziała, Ŝe zniknęłaś. Powiedziała teŜ,
Ŝ

e w sypialni był taki porządek, jakbyś wcale tam nie

wchodziła.

Catherine pochyliła głowę. Ludzie Luca dobrze

wykonali swoją robotę.

- Potem zobaczyłem twoje zdjęcie z Santinim na

lotnisku. Było w kaŜdej gazecie - westchnął. - Daniel
jest jego lustrzanym odbiciem. Harriet mnie okłamała,
domyśliłem się wszystkiego.

- Wybacz, Ŝe nie mogłam powiedzieć ci prawdy.
- Gdy cię poznałem, początkowo wcale mnie to nie

interesowało. Ale wolałbym mieć za rywala zmarłego.

- Uśmiechnął się i dodał z wahaniem: - Odjechać z

nim w taki sposób! Musisz szaleć na jego punkcie...

W takiej sytuacji zrezygnowała z pierwotnego za-

miaru opowiedzenia mu, jak się wszystko naprawdę
odbyło. Nie wiadomo, dlaczego poczuła, Ŝe byłoby to
nielojalne wobec Luca. Drew nie musiał tego
wiedzieć.

146

SPOTKANIE PO LATACH

- Tak - przyznała zmieszana, a po chwili spytała: -

Czy otrzymałeś swój kontrakt?

Nieoczekiwanie uśmiechnął się szeroko.
- Nie ten, po który pojechałem. Zupełnie przypad-

kowo nadarzył  się znacznie korzystniejszy.  Na długi
czas   zapewnił   firmie   bezpieczeństwo.   Jak   to   się
mówi?   Kto   ma   szczęście   w   kartach,   ten   nie   ma
szczęścia w miłości.

Drew najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, co

groziło jego firmie. Nie przeŜył Ŝadnych niepokojów,
a wiadomość, Ŝe drugi kontrakt uzyskał dzięki wpły-
wom Luca nie zachwyciłaby go.

Odchrząknął z zakłopotaniem.
- Zgodziłem się na spotkanie z Annette, ale nie

wiem, czy to coś zmieni.

Uśmiechnęła się z ulgą.

- Cieszę się.
- W dalszym ciągu uwaŜam, Ŝe jesteś jak szczere

złoto, Catherińe. - Skrzywił się boleśnie. - I mam
nadzieję, Ŝe on docenia, jaki z niego szczęściarz.

To nie jest tak, jak sobie wyobraŜasz - pomyślała z

alem, wsiadając znów do limuzyny. MęŜczyzna

pijany ze szczęścia nie unikałby dobrowolnie małŜeń-
skiego łoŜa i jakiegokolwiek kontaktu fizycznego.
Szalone poŜądanie umaiło wraz z iluzjami. Ale jej
poŜądanie nie umarło. Cierpiała, stale go pragnąc. JuŜ
wkrótce zacznie sobą pogardzać za tę słabość.

Ich małŜeństwo było błędem. Kontynuowanie go

wyłącznie dla pozorów kosztowało ją zbyt wiele. Nie
powinna poświęcać się dla dobra Daniela. Jest podob-
ny do Luca, poradzi sobie. Teraz chodzi o jej własne
dobro. Nie moŜe juŜ dłuŜej poddawać się i pozwolić,
Ŝ

eby kierowano jej Ŝyciem nie pytając jej o zgodę.

Zmęczona poszła po południu do Harrodsa.
Gdy wróciła do samochodu, szofer odkładał właś-

nie słuchawkę telefonu.

SPOTKANIE

LATACH

147

- Pan Santini wrócił z ParyŜa, madame. Powiedzia-

łem mu, Ŝe wrócimy mniej więcej za dwie godziny.

Mój BoŜe, jak ten Luc jej pilnuje, chociaŜ teraz nic

dla niego nie była warta. Nagle odczuła niechęć na
myśl o powrocie do domu. Pomyślała, Ŝe lepiej
wrócić później, kiedy Daniel będzie juŜ w łóŜku.

- Wrócimy później - powiedziała. - Chcę się po

drodze zatrzymać i coś zjeść.

Zdecydowała się na hotelową restaurację. Długo

wybierała   dania   proponowane   przez   szefa   sali,
zjadając wszystko, co jej podawano. Zastanawiała się,
co powie Lucowi, jak mu to powie, z jaką miną? Ma
być   chłodna,   spokojna,   opanowana.   Nie   powinna
ujawniać prawdziwych  uczuć. Gdy oznajmi Lucowi,

e Ŝąda natychmiastowej separacji, musi to zrobić z

godnością.

Gdy na palcach szła po schodach, z zamiarem

odłoŜenia rozmowy do jutra, z salonu wyszedł Luc.

- Gdzie, u diabła, byłaś? - zapytał ostro.
- W mieście - mruknęła, starannie unikając jego

wzburzonego spojrzenia. - Chcę separacji.

- Prego! - zapytał bardzo cichym głosem. Wtedy

spojrzała   na   niego.   W   świetle   padającym  z   góry,   z
okrutną   wyrazistością   ujrzała,   jak   nagle   zbladł.   Nie
rozumiała, dlaczego wyglądał na tak wstrząśniętego tą
wiadomością.   Dopiero   teraz   zauwaŜyła,   jak   bardzo
zeszczuplał w ciągu ostatnich dni.

- MoŜemy porozmawiać o tym jutro.
Poruszona jego nieszczęśliwym wyglądem zapom-

niała o przemowie, jaką przygotowała na temat
niemoŜliwości wzajemnego porozumienia się.

- Porozmawiamy teraz. Byłaś u Huntingdona!
- Jak biczem chlasnął ostrymi słowami potępienia.
- Ledwie wyjechałem, natychmiast poszłaś do

niego. Nie pozwolę ci odejść. Zabiję go, jeśli zbliŜy
się do ciebie.

- Nie rozumiem, dlaczego. Po tym wszystkim?

148

SPOTKANIE PO LATACH

- Jesteś moją Ŝoną - uciął rozzłoszczony.

Wzburzona, otworzyła drzwi swojego pokoju.

- Ośmielani się przypomnieć, Ŝe twoja sypialnia

jest dalej -powiedziała, bo nic lepszego nie przyszło
jej namyśl.

- Byłem głupi godząc się na to. Jak śmiesz wy-

rzucać mnie ze swojego łóŜka? - krzyczał
rozwścieczony, wchodząc za nią i z hukiem
zamykając drzwi.

Spojrzała na niego zaskoczona.
- Ja nie...
- Nie powinienem był tego tolerować. Odgrywasz

się na mnie.

- To pewnie pani Stokes zabrała twoje rzeczy -

powiedziała zdziwiona. - Przypominam sobie, Ŝe
pytała mnie, ile jest sypialni w zamku Castelleone.

- A cóŜ ma do rzeczy ta wasza rozmowa?
- Prawdopodobnie pani Stokes doszła do wniosku,

e mieliśmy we Włoszech oddzielne sypialnie i Ŝe

tutaj ma być tak samo. - Uśmiechnęła się do niego. -A
ty myślałeś, Ŝe to moje Ŝyczenie?

Ciemny rumieniec oblał jego policzki.
- Tego wieczora wszedłem do sypialni, kiedy juŜ

spałaś, a moich rzeczy nie było.

- Ja zaś byłam przekonana, Ŝe to ty kazałeś je

zabrać. - Trudno było uwierzyć, Ŝe to pomyłka
gospodyni stała się powodem nieporozumienia
pomiędzy nimi. - Dlaczego nic nie powiedziałeś?

Wyglądał na nieco oszołomionego.
- Nie wiedziałem, co powiedzieć. Cały dzień

byłem pod wraŜeniem tego, co usłyszałem od ciebie
w samolocie. Coś takiego mogło mi się zdarzyć tylko
z tobą - stwierdził w końcu.

Obserwowała, jak zwinnie chodził po pokoju, ni-

czym kot czatujący w nocy na swoją ofiarę.

- Co mogło się zdarzyć ze mną? Przez jego twarz

przebiegł skurcz.

- Straciłem panowanie nad sobą i powiedziałem

SPOTKANIE

LATACH

149

coś, czego tak naprawdę wcale nie myślałem. - Widać
było, Ŝe jest bardzo zmieszany. - Ale jakie to przykre,
Ŝ

e tak mi nie ufałaś!

- Czułam się zagroŜona, kiedy byłam w ciąŜy - za-

częła niepewnie. - Nie dawałeś mi poczucia
bezpieczeństwa, Luc. Byłam zagubiona. Niemiałam
odwagi stawić czoło komplikacjom, których sobie nie
Ŝ

yczyłeś. Nie przyszło mi na myśl, Ŝe będziesz chciał

oŜenić się ze mną i wziąć na siebie odpowiedzialność
za dziecko, którego oczekiwałam...

- Nie musisz tłumaczyć się ze swej decyzji. Nie

winie cię za to, co zrobiłaś - powiedział prawie

niedosłyszalnie. - Utraciłem cię, bo za późno
zrozumiałem, ile dla mnie znaczysz.

Miała ochotę podejść i przytulić go. Wiedziała, z

jakim trudem Luc wyjawia swoje najgłębsze uczucia.
Nie zdobyła się jednak na to.

- Gdybym wtedy nie wpadła pod samochód, zate-

lefonowałabym do ciebie.

Zbladł.
- Pod jaki samochód?
Opowiedziała mu o wypadku na parkingu i o mie-

siącach spędzonych w, szpitalu. Był tym najwyraźniej
przeraŜony i wstrząśnięty, ale nie wziął jej w ramiona,
jak tego skrycie pragnęła. Stanął przy oknie, patrząc
na nią błyszczącymi, ciemnymi oczyma.

Gdy Cię

ujrzałem po raz pierwszy,

przypominałaś   mi   anioła   z   boŜonarodzeniowej
choinki. Taka byłaś krucha, delikatna. Miałaś na sobie
okropną sukienkę w róŜe. Gdy uśmiechnąłem się do
ciebie, twoja twarz zajaśniała niezwykłym blaskiem i
paplałaś bez przerwy przez piętnaście minut. Straciłaś
wątek   w   środku   zdania.   Nie   słyszałaś,   Ŝe   dzwoni
telefon.   Byłaś   oszołomiona   i   zafascynowana   mną.
Nigdy przedtem nie spotkałem nikogo podobnego do
ciebie.   Chciałabyś   usłyszeć,   Ŝe   zakochałem   się   od
pierwszego wejrzenia, ale tak nie było.

150

SPOTKANIE PO LATACH

- Nigdy tak nie myślałam - policzki paliły ją

ogniem.

- Gdy tamtego wieczora patrzyłem na ciebie, nie

łączyłem cię z seksem - relacjonował dokładnie swoje
wraŜenia.

- Dzięki za szczerość! - mruknęła szorstko.
- Ale nigdy przedtem nie spotkałem nikogo z tak

naturalnym wewnętrznym ciepłem. Przebywanie z to-
bą było podobne do przebywania w blasku słońca.
Gdy wyszedłem, czułem się tak, jakbym kopnięciem
odtrącił szczeniaka... Zaskakująco trudne było dla
mnie to odejście -wyznał półgłosem. -Przez następne

dwa miesiące rozmyślałem o tobie w kaŜdej wolnej
chwili. Spałem z inną kobietą, a myślałem o tobie. To
było nie do zniesienia.

- Ze mną działo się to samo! - wyrwało jej się.
- Gdy przyjechałem do Londynu następnym razem,

nie zamierzałem cię odwiedzać. Towarzyszyła mi
wówczas pewna kobieta i umyślnie wybrałem hotel
daleko od twojej galerii.

- Sądzisz, Ŝe chcę tego słuchać? Spojrzał na nią

szybko i spuścił wzrok.

- Ta kobieta działała mi na nerwy i odesłałem ją do

Nowego Jorku. Byłem grubiański wobec niej i wobec
wszystkich   kobiet,   z   którymi   się   spotykałem.
Wiedziałem   jednak,   Ŝe   wobec   ciebie   bym   się
zachowywał   inaczej.   Miałaś   w   sobie   coś
niewiarygodnie pociągającego.  Do galerii poszedłem
od razu z lotniska.

- Dlaczego?
- Sam nie wiedziałem. Na mój widok okazałaś tak

niezwykłą radość, jakbyś czekała na mnie. Albo
jakbyś wiedziała o czymś, czego ja nie wiedziałem. I
moŜe tak właśnie było - uśmiechnął się prawie z
czułością.

-Pozbawiłaś mnie spokoju. Bardzo się tym

wzruszyłem. ChociaŜ byłem w podłym nastroju, cały
czas mówiłaś, wcale tego nie zauwaŜając. Byłaś tak
uczciwa i rozbrajająco młoda, Ŝe poczułem się -
zawahał się - bardzo stary i aŜ nadto doświadczony.

SPOTKANIE

LATACH

151

- Poczułeś się tak dobrze, Ŝe minęły następne dwa

miesiące, zanim znowu się pojawiłeś -zaprotestowała.

Westchnął głośno.
- Miałaś zaledwie osiemnaście lat. Nie naleŜałaś do

mojego   świata.   Nie   chciałem   cię   zranić.   I   z   nikim
nigdy nie pragnąłem  tak się kochać, jak z tobą tego
wieczora. Miałem dwadzieścia siedem lat, ale czułem
się   jak   stary   rozpustnik   -   nieoczekiwanie   zgrzytnął
zębami.- Postanowiłem juŜ nigdy więcej nie spotykać
się z tobą.

- Czy potrafisz sobie wyobrazić, ile razy nie mog-

łam zasnąć czekając, aŜ zadzwonisz?

- Tak. Wiedziałem, Ŝe czekasz i nie mogłem prze-

stać myśleć o tobie. Zrozumiałem teŜ, Ŝe nie mogę
Ŝ

yć bez ciebie. Pomyślałem, Ŝe jeśli raz prześpię się z

tobą, będę z tego wyleczony.

- Jakie to obrzydliwe!
- Per Dio, czego chcesz? Prawdy czy opowieści

dobrej wróŜki? - odpowiedział jej ostro w nagłym
wybuchu złości. - Myślisz, Ŝe łatwo przychodzą mi te
wyznania? Kłamstwa, którymi się karmiłem? Ta pier-
wsza noc w Szwajcarii - jak opisałabyś tę euforię?
Myślałaś, Ŝe umierasz i jesteś juŜ w raju. No cóŜ, ja to
samo czułem, gdy pierwszy raz kochałem się z tobą.

Na jej wzburzonej twarzy ukazał się lekki uśmiech.
- Ale, naturalnie, przekonywałem sam siebie, Ŝe to

tylko z powodu najwspanialszych doznań zmysło-
wych, jakie kiedykolwiek przeŜyłem. Zakochałem się
w tobie, ale nie chciałem uznać tego faktu - przyznał
brutalnie. - Z trudem znosiłem twoją nieobecność, ale
jednocześnie nie chciałem brać cię ze sobą za granicę.
Dziennikarze szybko by się o tym dowiedzieli.

- A czy miało to jakieś znaczenie?
- Siedem lat temu nie byłabyś w stanie sprostać

publicznym obowiązkom mego Ŝycia. Nie chciałem
dzielić się tobą z nikim. Nie chciałem dopuścić, Ŝebyś
się stała obiektem złośliwości innych kobiet Nie

152

SPOTKANIE PO LATACH

chciałem teŜ, Ŝeby gazety rozpowszechniały plotki na
nasz temat.

- A moŜe takŜe bałeś się, Ŝeby ktoś nie odkrył, Ŝe

mam problemy z czytaniem i pisaniem?

- Tak, to wszystko wprawiało mnie w zakłopotanie

i złościło - przyznał niechętnie. - Ale podszedłbym do
tej sprawy inaczej, gdybym wiedział, Ŝe jesteś dyslek-
tyltiem. Powinienem był się tego domyślić. Mimo to
mój dom był zawsze tam, gdzie byłaś ty. Przy tobie
zapominałem o zmartwieniach i kłopotach. Dopóki

nie odeszłaś, nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak
bardzo cię potrzebowałem.

Z wielkim wysiłkiem powstrzymywała się od pła-

czu. Przyciągnął ją do siebie i objął ramionami.

- Winien ci jestem niejedne przeprosiny za to, jak

się   zachowywałem   wobec   ciebie   pięć   lat   temu.   Ale
jeśli będzie to dla ciebie pociechą, wiedz, Ŝe drogo za
to zapłaciłem - powiedział z przejęciem. - Zapłaciłem
za   to,   Ŝe   nie   umiałem   docenić   twojej   wartości.
Gdybym   tego   ranka   przyszedł,   zanim   opuściłaś
mieszkanie! Spóźniłem się nie więcej niŜ godzinę!

Skłoniła głowę na jego szeroką pierś, wdychając

jego ciepły, męski zapach, bliska omdlenia.

- Opuszczając ciebie, cierpiałam katusze.
- Przez jakiś czas, bella mia, nienawidziłem cię za

to - szczupłą ręką głaskał delikatnie jej włosy. - Był to
jedyny okres w moim Ŝyciu, kiedy straciłem
zainteresowanie pieniędzmi. Zacząłem nieźle popi-
jać...

- Ty? - spytała zdumiona.
- Ja. Czułem się bardzo nieszczęśliwy. Inne sprawy

przestały mnie interesować.

Przypomniała sobie coś:
- Drew mówił mi, Ŝe kilka lat temu prawie wszyst-

ko straciłeś. Czy to prawda?

- Tak.
- Przeze mnie? - wyszeptała z niedowierzaniem.

SPOTKANIE

LATACH

153

- Tęskniłem za tobą - powiedział ochrypłym gło-

sem - i czułem się bardzo samotny.

Z oczami pełnymi łez objęła go mocno, zbyt wzru-

szona, Ŝeby móc coś powiedzieć.

- Pozbierałem się znowu, bo miałem nadzieję, ze

wrócisz do mnie. Gdy zobaczyłem cię dwa tygodnie
temu, nie było takiej rzeczy, której nie zrobiłbym,
Ŝ

eby ciebie odzyskać.

- Nie? - AŜ zarumieniła się przy tych słowach.

- Ale nie tak wyobraŜałem sobie nasze spotkanie.

Nie miałaś być z innym męŜczyzną. Miałaś być
zadowolona, Ŝe mnie widzisz, a nie przeraŜona. Oba-
wiam się, Ŝe nie zachowałem się właściwie tamtego
dnia - wyrzucił z siebie jednym tchem.

- Naprawdę?
- Przeraziłem cię. Wykorzystałem twoją amnezję,

eby cię porwać. PrzecieŜ mogłaś być zakochana w

Huntingdonie, ale ja byłem zdecydowany skończyć z
tym. Kiedy zdałem sobie sprawę, Ŝe straciłaś pamięć,
mogłem wymyślić tylko to, Ŝeby wywieźć cię z
Anglii.

- Zawsze szybko wykorzystywałeś nadarzającą się

okazję.- westchnęła z uznaniem.

Długimi palcami ujął jej podbródek.
- Catherine, to, co zrobiłem, było złe. Teraz, kiedy

wiem juŜ o Danielu i uspokoiłem się, jest mi
naprawdę wstyd. Byłem bezwzględny wobec ciebie.

- Tak sadzisz? - Uniosła się na palce i zarzuciła mu

ręce na szyję. - Ja uwaŜam, Ŝe było to pasjonujące.
Czekałam dwadzieścia cztery i pół roku na to, Ŝeby
być porwaną do włoskiego zamku i za nic na świecie
nie chciałabym przegapić takiej okazji.

- Bądź powaŜna - poprosił. Im więcej mu przeba-

czała, tym bardziej był przygnębiony. - Bądź uczciwa
wobec mnie. Czy naprawdę moŜesz wybaczyć mi to,
co zrobiłem i powiedziałem?

- Przebaczam ci z własnej woli, całkowicie i raz na

154

SPOTKANIE PO LATACH

zawsze. A chcesz wiedzieć, dlaczego? - szepnęła,
draŜniąc się z nim. - Bo szalejesz za mną... czyŜ nie?

Cofnęła się trochę, Ŝeby spojrzeć na niego, bo

mimo wszystko poczuła nagłą niepewność.

Objął jej niespokojną twarz spojrzeniem złotych

oczu, pałających namiętnością.

- Oczywiście, Ŝe Cię kocham! - przyznał.
- Nie chcę separacji... Nie chcę wcale oddzielnych

sypialni - zapewniła go.

- Uspokój się, nie grozi ci ani jedno, ani drugie.

Jeśli juŜ coś mam, to tak łatwo z tego nie rezygnuję. -
Uniósł ją z łatwością. - Ale nie powinienem był
kochać się z tobą, zanim nie odzyskałaś pamięci.
Niestety, tego wieczora zastałem cię w mym łóŜku i
nie mogłem się oprzeć.

- Ani ja.
Zanurzyła ręce w jego czarne włosy i przybliŜyła

usta do jego ust. UłoŜył ją na łóŜku, nie przerywając
pocałunku. Trwało to kilka minut, zanim znów mogła
odetchnąć.

- Torturą były dla mnie te samotne noce - wyznał

ochryple.   -   Ale   sądziłem,   Ŝe   ty   tego   chcesz.
Zorganizowałem   wyjazd   do   ParyŜa   w   nadziei,   Ŝe
będziesz   się   chciała   przyłączyć,   ale   ty   powiedziałaś
nie.

- Dostało ci się za to, Ŝe byłeś taki obojętny. DrŜał

podniecony pieszczotą jej rąk.

- Nie rób tego - jęknął. - Gdy to robisz, reaguję jak

smarkacz.

- A jak myślisz, dlaczego to robię? - zamruczała

figlarnie.

- Dio, pragnę cię bardzo - powiedział urywanym

głosem, gwałtownie ściągając z niej sukienkę. Nagle
zatrzymał się. - Czy to bezpieczne? Czy nie zajdziesz
w ciąŜę?

- Najprzyjemniejsze rzeczy są zawsze niebezpiecz-

ne. Decyzja naleŜy do ciebie - szepnęła.

SPOTKANIE

LATACH

155

- Nie boisz się? - spojrzał zdziwiony. - Tego dnia

przy basenie nie wyglądałaś na zachwyconą, gdy
wspomniałem o dziecku. Martwiłem się, Ŝe moŜe juŜ
jest za późno.

PołoŜyła palec na jego ustach.
- Obawiam się, Ŝe wszystkie nasze intensywne

działania w Italii pozostały bezowocne.

Z cudownym uśmiechem na ustach złapał zębami

jej palec.

- Daj mi miesiąc.
- AŜ tyle?
Oblała się rumieńcem pod jego spojrzeniem i

drŜała z rozkoszy.

Zaczął ją całować metodycznie, bez umiaru,

gorąco, i Ŝadne z nich nie było juŜ w stanie
kontynuować rozmowy.

To, co potem nastąpiło, było szalone, namiętne i

cudowne. A później mówił, jak ją kocha: po włosku,
po angielsku, po francusku.

- Masz to swoje je ne sais quoi - przypomniała

Catherine przytulona do jego ramienia końcem języka
muskając draŜniąco jego gładką skórę.

Luc podniósł potarganą głowę, a jego przystojna

twarz rozjaśniła się w szerokim uśmiechu.

- Zrozumiałem, Ŝe zrobiłem to z przyzwyczajenia.
- Rzeczywiście - westchnęła z rozkosznym zado-

woleniem - jesteś nałogowcem. Nie mówiłam ci tego?