Teorie piękna w epoce nowożytnej - Romantyzm

• W świecie romantyzmu - kultura ludzi niezadowolonych

• Nawrót do średniowiecza

• Szukanie związków z ludem

• Sztuka ma wymiar społeczny i moralny - zerwanie z neutralnym akademizmem

• Nawrót do poezji jako królowej sztuk - Percy Shelley (1792-1922) „Obrona poezji”

Romantyczny wzorzec piękna

- Percy Bysshe Shelley (1792-1822)

„Obrona poezji” (1821)

„Poezja jest naprawdę czymś boskim. Jest ona jednocześnie ośrodkiem i obwodem wiedzy, jest tym, co obejmuje wszelką wiedzę, i tym, do czego wszelka wiedza musi się odnosić. Jest równocześnie korzeniem i kwiatem wszystkich innych organizmów myśli, jest tym, z czego wszystko wypływa i tym, co wszystko ozdabia”.

• apoteoza boskości i wszechpotęgi poezji, jako najwyższego z ludzkich osiągnięć

• koncepcja artysty, poety-geniusza i kreatora, którego wolności nie mają prawa pętać żadne więzy i ograniczenia.

• Koncepcje Shelleya dawały romantyczna wizję nieskrępowanej sztuki i wolnego artysty, były twórczą i ożywczą inspiracją dla rozwoju romantyzmu w wielu krajach europejskich.

Caspar David Friedrich (1774-1840)

Jego dzieła eksponowały duchową naturę pejzażu, przeciwstawiając potęgę przyrody kruchości człowieka.

Tworzył nastrojowe widoki morskich wybrzeży, górskich ośnieżonych szczytów, ruin, cmentarzy, przesycone romantyczną symboliką.

Théodore Géricault (1791-1824)

• zwany też "malarzem koni i wariatów"

• Malarz tworzył w ekstatycznym napięciu, próbując oddać najbardziej gwałtowne emocje.

• Najsłynniejsze dzieło to Tratwa Meduzy, obraz upamiętniający katastrofę francuskiego statku-korwety La Méduse (romantycznej metafory losu ludzkiego)

Eugene Delacroix (1798-1863)

• Delacroix był przede wszystkim kolorystą, artystą malującym ze swobodą, co po okresie bardzo oszczędnej kolorystyki i sztywnej kompozycji czasu klasycyzmu - wniosło element żywiołu już samą formą.

• Delacroix był twórcą "zaangażowanym"

• Był także twórcą dzieł religijnych, mimo że sam deklarował ateizm.

Wolność wiodąca lud na barykady 1830