Zależnie od stopnia ciężkości nadciśnienia diuretyki stosuje się samo­dzielnie lub w połączeniu z innymi lekami. Należy pamiętać o tym, że leki moczopędne są najlepszym „partnerem" w wielolekowym sposo­bie leczenia przeciwnadciśnieniowego.

Głównym działaniem ubocznym stosowania diuretyków jest wypł­ukiwanie z organizmu potasu i magnezu. Podczas długotrwałego sto­sowania leków z tej grupy należy dążyć do uzupełnienia niedoborów wymienionych pierwiastków w organizmie.

BETA-BLOKERY

(BLOKERY RECEPTORÓW BETA-ADRENERGICZNYCH)

Obniżają ciśnienie krwi, zwalniając pracę serca. Podobnie jak diure­tyki stosowane są od dawna w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Beta--blokery wywierają dodatkowo ochronny wpływ na serce, co jest szczególnie ważne u osób z nadciśnieniem tętniczym i chorobą niedo­krwienną serca. Udowodniono, że stosowanie beta-blokerów zmniej­sza ryzyko ponownego zawału serca i nagłego zgonu. W czasie lecze­nia beta-blokerem należy pamiętać o tym, że leku nie należy odstawiać nagle. Może to spowodować gwałtowny i niebezpieczny dla chorego wzrost ciśnienia tętniczego.

INHIBITORY KONWERTAZY (INHIBITORY ENZYMU PRZEKSZTAŁCAJĄCEGO ANGIOTENSYNĘ)

Preparaty z tej grupy utrudniają powstawanie hormonu (angiotensy-na II), który powoduje skurcz naczyń krwionośnych, zatrzymanie sodu i wody w organizmie i wzrost ciśnienia tętniczego. Stosowane samo­dzielnie lub w połączeniu (zwłaszcza z lekami moczopędnymi) są sku­teczne w leczeniu wszystkich stopni zaawansowanego nadciśnienia tętniczego. Oprócz obniżania ciśnienia krwi, inhibitory enzymu prze­kształcającego angiotensynę wywierają wiele dodatkowych korzyst­nych dla chorego efektów. Są zalecane jako leki pierwszego rzutu w leczeniu chorych z nadciśnieniem tętniczym, któremu towarzyszą cukrzyca i umiarkowane uszkodzenie nerek. W zaawansowanej niewy­dolności nerek większość preparatów z tej grupy nie jest wskazane ze względu na możliwość wystąpienia biochemicznych (wzrost stężenia