POWOŁANIE  DO

  MACIERZYŃSTWA

 

 

Czym jest macierzyństwo? 

Macierzyństwo, to w pojęciu 

naukowym idea, zgodnie z którą 

kobieta,                                            

wraz ze swoim partnerem,                     

                powinni w sposób całkowicie 

racjonalny            sterować swą 

płodnością,                                  

decydując się na posiadanie dzieci         

                         w liczbie adekwatnej     

                                                 do 

warunków materialnych.

 

 

 

Według                      

    Karola Wojtyły      

macierzyństwo to 

wiedza,                      

   w jaki sposób 

kobieta we 

współżyciu 

małżeńskim               

            staje się 

matką,                     

oraz takie 

postępowanie, by 

stawała się nią          

        tylko wtedy,       

               kiedy 

wspólnie z mężem 

tego chcą.

 

 

Na pewnym forum 

internetowym pewna 

młoda kobieta oczekująca 

dziecka zadała pytanie 

kobietom, które mają to 

doświadczenie za sobą, 

czym jest dla nich 

macierzyństwo oraz czy są 

zadowolone z tego, że 

zaszły w ciążę. Jedna z 

odpowiedzi brzmiała 

następująco: 

„Macierzyństwo to 

najpiękniejsza rzecz jaka 

mnie spotkała. Ten stan 

dodaje mi skrzydeł, daje 

siłę i nadaje sens życiu. 

Jako matka zrobię 

wszystko dla swojego 

dziecka, jestem jak lwica, 

zawsze bronię, chronię, 

pomagam. A miłość między 

dzieckiem a rodzicem jest 

bezcenna.

Dzięki temu czuję się 

spełniona.”

 

 

Kiedy kobieta powinna urodzić dziecko? 

Tak naprawdę na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. 

Dzieci rodzą młode dziewczyny i kobiety po czterdziestce. 

Jedne są chciane i planowane, inne nie. 

Do urodzenia dziecka biologicznie zdolna jest już nastolatka, 

ale dopiero dwudziestokilkuletnia kobieta może świadomie 

zdecydować się na dziecko – potrafi odpowiednio o nie zadbać 

przed narodzeniem i po porodzie. 

Lekarze są zdania, że optymalny wiek na pierwsze dziecko to 

25-27 lat.

 

 

Coraz częściej kobiety odkładają na później 

macierzyństwo, bo najpierw chcą skończyć studia, 

osiągnąć sukces zawodowy i finansowy. A kiedy już 

uznają, że przyszedł czas na dziecko, to zbliżają się do 

40. Macierzyństwo w tym wieku ma swoje plusy i 

minusy. Plusem jest to, iż kobieta w tym wieku ma już 

za sobą chęć szaleństwa na dyskotece, jest w stanie 

zaopiekować się swoim dzieckiem, zapewnić mu 

niezbędne do prawidłowego funkcjonowania produkty. 

Może także poświęcić maluchowi więcej czasu z uwagi 

na to, że jej pozycja w pracy jest już na tyle stabilna, że 

nie musi obawiać się, iż będzie zmuszona zostać dłużej 

w pracy lub zostanie zwolniona. Minusem może być to, 

że kobieta w tym wieku nie jest już tak sprawna 

fizycznie, jak kilkanaście lat temu, przez co może mieć 

problemy z naturalnym porodem. Problemem jest także 

wychowywanie przez dojrzałą kobietę nastolatka, 

ponieważ różnica pokoleń najczęściej wywołuje 

konflikty z uwagi na postępującą kulturę i poglądy.

 

 

Jednak, kiedy dziecko rodzi nastolatka, w 

dalszym ciągu budzi to skrajne emocje… 

Chociaż młodych matek jest coraz więcej, to 

trudno powiedzieć, że istnieje akceptacja 

społeczna na wczesne rodzicielstwo. 

Nastolatki muszą zazwyczaj zmierzyć się z 

reakcją szkoły, ale też przyjaciół i rodziny.

 

 

Nieplanowana ciąża jest dla młodej dziewczyny 

momentem, który w jednej chwili odbiera 

plany, marzenia, swobodę i spontaniczność tego 

wieku. 

Ciąża w wieku nastoletnim to często wynik 

niedojrzałości, przejawiającej się w postaci 

nieodpowiedzialnych zachowań seksualnych. 

Ciąża nie jest konsekwencją niedojrzałości, 

ale niedojrzałości połączonej z 

nieodpowiedzialnością. Nieodpowiedzialnością 

po stronie młodzieży i jej rodziców - bo zwykle 

rodzice nastolatków wypierają świadomość, 

że ich dziecko jest w wieku różnych „inicjacji” i 

uważają, 

że ten wiek wymaga „przeczekania”.

 

 

Choć wczesne macierzyństwo niesie ze sobą wiele 

trudności, 

to jednak jako zaletę można uznać to, że kobiety, 

które urodziły swoje dzieci jako nastolatki, 

są bardziej wyrozumiałe i mają lepsze relacje ze swoim 

dzieckiem, gdy to jest w okresie dojrzewania. 

„Mamą jestem od czterech lat. 

Zauważyłam dobre strony bycia nastoletnią mamą. 

Synka Tymoteusza urodziłam 

dwa tygodnie przed swoimi siedemnastymi urodzinami. 

Wcześnie? Zdecydowanie, 

ale widzę wiele pozytywnych aspektów naszej sytuacji. 

Uważam, że stosunkowo niewielka różnica wieku 

między mną i synkiem, może pozytywnie wpłynąć na 

nasze kontakty. Nie chcę, by były to kontakty na stopie 

koleżeńskiej, ale myślę, 

że można zbudować zdrową relację między rodzicem a 

dzieckiem wykorzystując tę mniejszą „różnicę 

pokoleń.”

 

 

Kobiety, zarówno te dojrzałe (głównie samotne, 

niezamężne), 

ale w szczególności nastolatki, 

mogą szukać ucieczki przed konsekwencjami 

nieplanowanej ciąży. 

Gdzie? W aborcji. 

Czują na sobie wzrok przechodniów na ulicy, 

słyszą ciche rozmowy współpracowników, 

nieprzyjemne komentarze kolegów i koleżanek ze szkoły. 

Jakby tego było mało, nie mogą oczekiwać wsparcia 

i zrozumienia ze strony najbliższych. 

Pełne obaw i osamotnione decydują się 

na najgorsze z możliwych rozwiązań – 

zabicie swojego nienarodzonego, bezbronnego dziecka, 

gdyż same czują się bezbronne – wobec społeczeństwa. 

Widząc kobietę w wieku dojrzałym bądź nastolatkę „z 

brzuszkiem”, 

oszczędźmy sobie spojrzenia pełnego pogardy, 

taka osoba na pewno woli, 

aby przejść obok niej obojętnie lub posłać uśmiech.

 

 

 

O  MACIERZYŃSTWIE,  

DZIECIACH  I  CIĄŻY

 

 

Serce matki to przepaść, na której dnie 

zawsze znajdziesz przebaczenie.

Gdyby 

mężczyźni 

mieli rodzić 

dzieci, świat 

byłby pełen 

jedynaków. 

Dziecko może nauczyć dorosłych trzech 
rzeczy: cieszyć się bez powodu, być 
ciągle czymś zajętym 
i domagać się - ze wszystkich sił - tego, 
czego pragnie. 

Dzieci to kupa 
szczęścia - a 
zwłaszcza 
kupa.

 

 

"Małe rączki potrafią ulepić kwiatek z plasteliny... Narysują słońce 

roześmiane... 

Zbudują domek z klocków... 

Małe rączki potrafią napisać mama i przynoszą mi jabłko czerwone... 

ocierają łzy i splatają się tuż nad szyją... 

W małych rączkach mieści się cała MIŁOŚĆ."

"Małe dziecko jest tak 
słodkie, że człowiek 
mógłby je zjeść. 
A kiedy dorośnie- żałuje, 
że tego nie zrobił "

Dzieci 
najuważniej 
słuchają, kiedy 
mówi się nie do 
nich.

 

 

RĄCZKI 
MALUTKIE, A 
CHWYCIŁY ZA 
SERCE NA CAŁE 
ŻYCIE... 
TRUDNO 
UWIERZYĆ, ŻE 
CIĘ NIE BYŁO…

- Ja bym umarła, gdyby mojej mamie coś się stało. 

-Na to się nie umiera. Tylko... najpierw ogarnia cię 

gniew, potem, kiedy już się wyzłościsz, odczuwasz 

wielki ból, a najlepsze zaczyna się wtedy, gdy 

pewnego dnia przypominasz sobie coś, co 

powiedziała, albo zrobiła, i śmiejesz się, zamiast 

płakać. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dziękuję  za  uwagę!!!

Prezentacja została 

wykonana 

przez Agnieszkę Wójcik, 

uczennicę klasy III „o”