POWOŁANIE DO MACIERZYŃSTWA

MACIERZYŃSTWO

Wyraża się w ukierunkowaniu na dobro

drugiego człowieka, w trosce o rodzinną

atmosferę, a przede wszystkim w

nieustannym obdarzaniu miłością.

Macierzyństwo jest najpełniejszą

realizacją kobiecości.

Początki każdego istnienia

ludzkiego Bóg powierzył kobiecie,

nie wyłączając z tej reguły nawet

swego Syna, którego początki

zostały złożone w dłonie

Najświętszej Dziewicy.

Każda kobieta powołana jest do

macierzyństwa i to powołanie

towarzyszy jej przez całe życie.

Macierzyństwo jest źródłem jej

szczególnej godności.

Kobieta nosi w sobie dar pielęgnowania życia, w jej

naturę wpisana jest troska o życie bardzo mocno

związana z wrażliwością i delikatnością jej serca.

Bogactwem i siłą kobiety jest wielka zdolność kochania.

Serce kobiety jest otwarte i wyczulone, zatroskane o

sprawy innych, gotowe do wielkich poświęceń.

Z powołaniem kobiety do bycia matką wiąże się także

szczególna umiejętność tworzenia domu, pielęgnowania

rodzinnej atmosfery, wzajemnej życzliwości we wspólnocie.

Pierwszym odczuciem, które przeżywa matka, tuląc w ramionach małego

człowieka, jest zdziwienie, że „to moje”. Kobieta nie jest w stanie pojąć, że

stała się tą, która dała życie nowemu człowiekowi. Jej radość pomieszaną

z niedowierzaniem można określić mianem radości cudu.

Dla każdej kobiety bycie matką jest wielkim zadaniem,

a jednocześnie radością, którą przeżywa wraz ze swoim

mężem, który dzięki niej doświadcza daru ojcostwa.

Wraz z rozwojem i fizycznym wzrostem

dziecka, matka przeżywa radość

rozwoju. Dziecko rozwijając się na

oczach matki, która mu towarzyszy

w tym procesie, napełnia ją ogromną

ilością przeżyć i wzruszeń. Pierwsze

uniesienie główki, by zobaczyć, co

dzieje się w tym nowym, nieznanym

świecie. Pierwsze próby chodzenia czy

przejście od gaworzenia do pierwszego

okrzyku „mama”, pozostawiają

w kobiecie niezatarte wspomnienia,

które są dla niej dumą i szczęściem

rozpierającym serce.

Z czasem, gdy dziecko staje się coraz starsze i nabiera pewnych sprawności manualnych,

matka doznaje nowej porcji radości – radość twórczości. Wspólne prace ręczne, wyklejanki,

modelowanie plasteliny, układanki, które dla dziecka są nową formą zabawy, w oczach

matki jawią się jako samodzielne „dzieła sztuki” wykonane przez jej dziecko.

Dla matki jej dziecko jest ciągle jeszcze tajemnicą, nie wie bowiem na kogo

wyrośnie, czy będzie dobrym człowiekiem, jakie będzie miało zainteresowania,

co będzie robiło w przyszłości. To wszystko staje się dla matki radością

odkrywania, którego doznaje w ciągłym obcowaniu ze swoim dzieckiem.

Matka towarzyszy swemu dziecku we wszystkich jego życiowych

momentach: pierwsza cenzurka, spowiedź i Komunia święta, egzamin

wstępny do następnej szkoły, matura itd. Matka staje się świadkiem

i towarzyszem tych wszystkich wydarzeń.

Dziecko wraz z wejściem w wiek

młodzieńczy, a potem dorosły,

zaczyna się usamodzielniać,

przechodzi od kontroli rodziców do

samokontroli i samodzielnego

dokonywania wyborów. Matka

w tym czasie przeżywa nieznaną

dotąd radość – radość

dorastania…

Na koniec dla każdej matki odłożona jest radość spełnienia, której

doświadcza trzymając na kolanach wnuka, czując się potrzebna

i niezastąpiona, jako „biblioteka” doświadczeń i „worek” pogody ducha

i miłości.

Document Outline