Zatorowość płucna- 

niedoceniany problem 

kliniczny

Patrycja Olszewska 

Grupa 5

 

 

• Gwałtowne zamknięcie lub zwężenie t. płucnej 

lub części jej rozgałęzień przez materiał 

zatorowy

• Jest stanem bezpośredniego zagrożenia życia
• Przyczyną wysokiej śmiertelności jest 

niedostatecznie skuteczna diagnostyka

• Śmiertelność nieleczonej zatorowości wynosi 

ok. 30%, u chorych prawidłowo leczonych ok. 

5%

• Uzasadnione podejrzenie kliniczne nakazuje 

bezzwłoczne podjęcie leczenia 

przeciwzakrzepowego i następnie prowadzenie 

dalszej diagnostyki

• Czynniki ryzyka podzielić można na: 

nieusuwalne, przemijające; wyróżnić można 

także idiopatyczną postać choroby  (1/3 

przypadków)

 

 

Obraz kliniczny jest 

niecharakterystyczny

Objawy podmiotowe:

•

Duszność

•

Ból w klatce 
piersiowej mający 
charakter 
opłucnowy

•

Omdlenie lub 
zasłabnięcie

•

Krwioplucie 

Objawy 

przedmiotowe:

•

Tachykardia 

•

Tachypnoe

•

Zmiany osłuchowe 

nad polami płucnymi

•

Gorączka

•

Objawy ZŻG 

występują u 1/3 

chorych

 

 

Postacie zatorowości:
1.

Masywna: klinicznie: skurczowe 

ciśnienie tętnicze < 90 mm Hg lub jego 

spadek o co najmniej 40 mmHg trwający 

>15 minut i nie wynikający z zaburzeń 

rytmu, odwodnienia; anatomicznie 

zamknięcie skrzeplinami ponad 50% 

płucnego łożyska naczyniowego

2.

Submasywna: przebiega z objawami 

przeciążenia lub uszkodzenia PK, ale u 

pacjentów stabilnych hemodynamicznie

3.

Niemasywna: stan kliniczny pacjentów 

określany jest jako stabilny 

hemodynamicznie

 

 

Diagnostyka 

1. RTG klatki piersiowej:
        obecność płynu w jamie opłucnej, powiększenie sylwetki serca, 

uniesienie kopuły przepony, poszerzenie tętnicy płucnej, ognisko 

niedodmy, zmniejszony rysunek naczyniowy za zatorem, 

zagęszczenia miąższowe

2. EKG
         tachykardia, niepełny blok RBBB, arytmie nadkomorowe, 

niespecyficzne zmiany odcinka ST-T, u chorych z masywną 

zatorowością ujemne załamki T w odprowadzeniach V2-V4, czasem 

do V6

3. Echokardiografia 
        rozstrzeń prawej komory, spłaszczenie przegrody międzykomorowej, 

hipokineza wolnej ściany PK z zachowaniem kurczliwości koniuszka, 

poszerzenie żyły głównej dolnej. Badanie przezprzełykowe pozwala 

uwidocznić tt. płucne do początkowych odcinków tt. płatowych. 

4. TK spiralna, angio-TK
          dokładna ocena tt. płucnych od pnia płucnego do tt segmentowych 

i podsegmentowych

5. USG układu żylnego kończyn dolnych, ultrasonograficzny test 

uciskowy

6. D-Dimery podwyższenie >500 ug/ml stężenia we krwi produktów 

fibryny wskazuje z dużym prawdopodobieństwem na rozpuszczanie 

skrzepliny

 

 

Kryteria rozpoznania

Chory z podejrzeniem zatorowości wymaga pilnej diagnostyki.

Ocena klinicznego prawdopodobieństwa zatorowości za 

pomocą skali Wellsa lub zmodyfikowanej skali genewskiej.

W celu potwierdzenia rozpoznania masywnej zatorowości 

wykonać należy pilnie angio-TK lub echokardiografię 

przyłóżkową, jeśli TK jest niedostępna lub stan chorego 

uniemożliwia jej wykonanie.

Gdy prawdopodobieństwo kliniczne zatorowości jest małe lub 

pośrednie należy oznaczyć stężenie D-dimeru. Prawidłowe 

stężenie wyklucza zatorowość. W przypadku zwiększonego 

stężenia należy wykonać angio-TK.

 

 

Różnicowanie 

• Zapalenie płuc i opłucnej
• Astma
• POChP
• Ostre zespoły wieńcowe
• Niewydolność serca
• ARDS
• Neuralgia nerwu międzyżebrowego
• Wstrząs kardiogenny
• Tamponada serca
• Rozwarstwienie aorty
• Pęknięcie przegrody międzykomorowej

 

 

Leczenie masywnej zatorowości 

płucnej

1. Leczenie objawowe: korygowanie wstrząsu; 

hipotensji; podawanie tlenu w zależności od 

niewydolności oddychania

2. HNF dożylny bolus 80 IU/kg m.c.
3. Leczenie trombolityczne (streptokinaza, 

alteplaza)

4. Wlew ciągły HNF 18 IU/kg/h pod kontrolą APTT
5. Doustne leki przeciwzakrzepowe
6. Jeśli występują u pacjenta p/wskazania do 

leczenia przeciwkrzepliwego- rozważyć 

wszczepienie filtru do ŻGD

7. Jeśli występują u pacjenta p/wskazania do 

leczenia trombolitycznego lub było ono 

nieskuteczne – rozważyć embolektomię  płucną