Amnesty International

Amnesty International – międzynarodowa
organizacja pozarządowa, której celem jest
zapobieganie naruszeniom fundamentalnych
praw człowieka poprzez wszelkie pokojowe
akcje obywatelskie – od organizowania pisania
listów do rządów krajów łamiących te prawa,
poprzez publiczne rozgłaszanie informacji o
takich naruszeniach, po realną pomoc
finansową i prawną poszkodowanym osobom.
Amnesty International finansuje swoją
działalność głównie ze składek członkowskich i
datków od indywidualnych osób. Amnesty nie
przyjmuje jakiejkolwiek pomocy rządowej, a
przyjmowanie datków od przedsiębiorstw i
innych organizacji podlega licznym
obostrzeniom.
Zasadami działania Amnesty International jest
pełna niezależność polityczna i finansowa oraz
maksymalny obiektywizm. Mimo to, jest ona
często w wielu krajach (głównie tych, które
często represjonują swoich obywateli)
oskarżana o wspieranie Zachodu i
propagowanie jego idei. Przeczą temu jednak
akcje wymierzone w obronę przed rządami
wielu krajów zachodnich, takie jak protesty
przeciwko torturom i pozasądowemu
przetrzymywaniu ludzi przez USA w
Guantanamo.
Amnesty International liczy obecnie 2 mln 200
tys. członków w 150 krajach świata. W 1977
roku organizacja ta otrzymała Pokojową
Nagrodę Nobla. Centrala AI – tzw.
międzynarodowy sekretariat – znajduje się w
Londynie. Obecnym sekretarzem generalnym
AI jest Irene Khan.

Dyplom Pokojowej

Nagrody Nobla

otrzymanej przez AI w

1977 roku

Amnesty International powstała jednocześnie we Francji i
Wielkiej Brytanii w 1961 roku po apelu Petera Benensona
w sprawie wysyłania listów do rządu Portugalii z prośbą o
udzielenie amnestii tamtejszym więźniom sumienia,
opublikowanym w Observerze. Dzięki sukcesowi tej
akcji, idea wysyłania masowo listów w obronie
pokrzywdzonych stała się bardzo popularna w obu tych
krajach i z inicjatywy dziennikarzy w Observerze i Paris
Match powstała formalna organizacja, której zadaniem
było pozyskiwać środki na reklamowanie takich akcji w
innych mediach.

Wizją Amnesty International jest świat, w którym wszystkie
prawa spisane w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka i
innych międzynarodowych standardach były przestrzegane w
stosunku do jednostki ludzkiej. Aby zrealizować tę wizję, misją
Amnesty International jest prowadzenie badań i działań na
rzecz zapobiegania i zaprzestania naruszeń prawa do fizycznej
i psychicznej integralności, wolności sumienia i wyrażania się
oraz wolności od dyskryminacji, w kontekście promocji
wszystkich praw człowieka.

7 lutego 2002 - po ponad
ośmiu latach
przetrzymywania, więzień
sumienia General Gallardo
został wypuszczony na
wolność

Cele Amnesty International realizowane są przez
następujące działania:

•Wysyłanie małych 2-3 osobowych grup wolontariuszy dla oceny
sytuacji poszczególnych represjonowanych osób i ew. pomocy tym
osobom na miejscu. Zasadą jest tutaj wysyłanie osób z innego
kraju niż kraj, w którym dochodzi do represji. Amnesty
International nie przyjmuje i nie wymaga od swoich członków
informacji na temat własnego kraju, aby nie być posądzonym o
szpiegostwo.

•Organizowanie dużych ogólnoświatowych akcji medialnych
nakierowanych na jeden konkretny problem, w jednym
konkretnym kraju, który wydaje się mieć szczególne znaczenie w
danym momencie.

•Organizowanie ogólnoświatowych kampanii medialnych
dotyczących jednego ogólnego problemu, np. w obronie praw
uchodźców lub przeciw torturom.

•Prowadzenie tzw. pilnych akcji, czyli organizowanie wysyłania
listów i rozgłaszania medialnego w przypadku szczególnie
rażących naruszeń praw człowieka w sprawie pojedynczych,
konkretnych osób.

•Tworzenie i publikowanie dorocznych raportów ze stanu
przestrzegania praw człowieka na całym świecie (zwykle ukazują
się one pod koniec maja).

Amnesty International była obecna w Polsce od połowy lat 70. Jej
pierwsza polska akcja dotyczyła obrony robotników represjonowanych
w Ursusie i Radomiu w 1976 roku. Wśród Polaków bronionych przez
AI jako więźniowie sumienia byli Seweryn Blumsztajn, Bogdan
Borusewicz, Mirosław Chojecki, Władysław Frasyniuk, Waldemar
Fydrych, Bronisław Geremek, Andrzej Gwiazda, Marian Jurczyk Jerzy
Kropiwnicki, Jacek Kuroń, Jan Józef Lipski, Bogdan Lis, Jan Lityński,
Antoni Macierewicz, Adam Michnik, Kazimierz Mijal, Andrzej
Milczanowski, Leszek Moczulski, Karol Modzelewski, Kornel
Morawiecki, Grzegorz Palka, Janusz Pałubicki, Józef Pinior, Zofia
Romaszewska, Zbigniew Romaszewski, Jan Rulewski, Andrzej Słowik,
Kazimierz Świtoń, Romuald Szeremietiew, Anna Walentynowicz,
Henryk Wujec i kilkuset innych.
Polska struktura AI powstała w 1989 roku (choć jeszcze przed
upadkiem komunizmu "Biuletyn Amnesty International" z
informacjami ze świata wydawał po polsku Ruch Wolność i Pokój).
Obecnie polska Amnesty ma 2500 członków, działa 15 grup lokalnych,
7 edukacyjnych i 85 grup szkolnych. Prezeską Polskiej Sekcji AI jest
Zuzanna Kulińska, a w skład Zarządu wchodzą dodatkowo: Anna
Dzierzgowska, Mateusz Hładki, Agnieszka Gałka, Maciej Fagasiński,
Michał Pawlęga oraz Monika Szreder. Największą przeprowadzaną
corocznie akcją polskiej AI jest Maraton Pisania Listów, polegający
na ręcznym pisaniu listów w obronie ofiar prześladowań przez całą
dobę bez przerwy. Akcja, zapoczątkowana w 2001 roku odbywa się
zawsze w weekend grudnia najbliższy Międzynarodowemu Dniu Praw
Człowieka, obchodzonemu 10 grudnia. Ostatni Maraton w grudniu
2007 był już imprezą międzynarodową i zaowocował napisaniem
156000 listów w czterdziestu krajach.

Według definicji Amnesty International jest to
osoba uwięziona lub poddana innym
ograniczeniom fizycznym z powodu swoich
poglądów, w tym politycznych i religijnych,
pochodzenia etnicznego, płci, koloru skóry,
języka, tożsamości narodowej, pochodzenia
społecznego, poziomu zamożności, urodzenia,
orientacji seksualnej lub innego statusu, która
nie uciekała się w swej działalności do przemocy,
nie głosiła ani nie nawoływała do przemocy czy
nienawiści.

Działalność AI oparta jest na przekonaniu, że podejmowana w duchu międzynarodowej
solidarności praca indywidualnych osób może doprowadzić do prawdziwych zmian. W
świecie, w którym osoby sprawujące władzę często działają z wyjątkową obojętnością
na ludzkie cierpienia, stanowisko AI może wydawać się przesadnie optymistyczne.
Trudno zwykle udowodnić bezpośrednią zależność pomiędzy działaniami AI i poprawą
sytuacji praw człowieka. Jednakże przez lata działalności AI odnotowała wiele sukcesów.
Odkąd w 1961 r. AI rozpoczęła swoją działalność, członkowie wysłali apele w imieniu
tysięcy indywidualnych ofiar naruszeń praw człowieka. Sytuacja wielu z nich się
poprawiła. Niektórzy zostali zwolnieni z więzienia, innym zmniejszono wyrok, jeszcze
innym zapewniono rzetelny proces czy bardziej ludzkie traktowanie w miejscu
przetrzymywania, zmieniono wyrok śmierci na inny.
Od czasu, gdy w 1973 r. ukazała się pierwsza Pilna Akcja, AI przeprowadziła około
16 600 takich akcji na rzecz mężczyzn, kobiet i dzieci, którym zagrażało bezpośrednie
niebezpieczeństwo. W przypadku około jednej trzeciej Pilnych Akcji, AI dowiaduje się o
polepszeniu sytuacji osób, w sprawie których apelowała.

Już dwa tygodnie po wydaniu Pilnej Akcji
w sprawie Rehaby Abdel Bagi Mohamed
Ali z Sudanu, kobieta została zwolniona z
aresztu i oczyszczona z zarzutów.

Pilne Akcje są jedną z najbardziej skutecznych form dzialania AI. Co
najważniejsze, na ich sukces pracują zwykli ludzie na całym świecie, gotowi
podjąć natychmiastowe działania, by chronić osoby, których życie lub
bezpieczeństwo są bezpośrednio zagrożone. Działalność Pilnych Akcji AI
polega na szybkiej mobilizacji światowej sieci członków, których zadaniem
jest natycmiastowa reakcja na naruszenia praw człowieka na całym świecie.
Pilne Akcje mają ratować więźniów, którym grozą tortury, rychłe
przeprowadzenie egzekucji lub "zaginięcie" związane z pozbawieniem
wolności. Takie apele są również wysyłane w sprawach, kiedy np. więźniowie
potrzebują natychmiastowej opieki medycznej, są poddawani torturom, a
także jeśli warunki w więzieniu zagrażają ich życiu. Informacje na temat
spraw wymagających pilnego działania są wysyłane przez Międzynarodowy
Sekretariat do koordynatorów sekcji krajowych. W odpowiedzi na apele,
członkowie i zwolennicy AI wysyłają krótkie listy, faksy, e-maile i telegramy
do władz danego kraju, domagając się przywrócenia sprawiedliwości.
Co rok Międzynarodowy Sekretariat wydaje ponad 800 Pilnych Akcji i
dotyczących ich uaktualnionych informacji. W ciągu 48 godzin każda Pilna
Akcja może spowodować przesłanie setek apeli. AI ma dowody na to, jak trzy
Pilne Akcje (dotyczące tego samego państwa) doprowadziły do wysłania 30
tysięcy apeli w ciągu trzech miesięcy. W ponad jednej trzeciej przypadków
odnotowano poprawę sytuacji: wyroki śmierci zostały zmienione na inne;
"zaginieni" więźniowie "odnajdywali" się; informowano o losie zatrzymanych;
ciężko chorzy więźniowie otrzymywali pomoc medyczną.
Otrzymując informacje o niebezpieczeństwie nadużyć praw człowieka wobec
danej osoby, Amnesty International natychmiast zawiadamia członków sieci
Pilnych Akcji w ponad 70 krajach.
Po otrzymaniu zawiadomienia, członkowie sieci Pilnych Akcji wysyłają listy, e-
maile, faksy i telegramy to władz w danym kraju - prezydentów, bądź
zarządców więzień. To w ich rękach ostatecznie znajduje się los osoby, o
której prawa walczą nasi działacze.
W przeciągu najbliższych godzin, dni i tygodni, przedstawiciele władz
otrzymują tysiące listów napisanych przez pojedynczych działaczy. Otrzymane
przez nich wiadomości dają wyraźny sygnał, iż nadużycia praw człowieka nie
umknęły uwadze ludzi na całym świecie, dla których los pokrzywdzonych
osób nie jest obojętny.
Każdego dnia, Amnesty International otrzymuje dowody na skuteczność
takich działań. W 2006 r., w ponad czterech na dziesięć przypadków, objętych
siecią Pilnych Akcji, doszło do polepszenia sytuacji.

Nie tylko za pomocą Pilnych Akcji Amnesty International przyczynia się do
konkretnej poprawy sytuacji praw człowieka. AI wraz z innymi instytucjami
wywierała naciski na ONZ, aby określiła i usprawniła międzynarodowe
standardy w zakresie praw człowieka. Od 1961 r. wprowadzono cały szereg
międzynarodowych aktów prawnych, mających na celu ochronę ludzi na
całym świecie przed naruszeniami ich praw. AI jest również dumna ze
swojego wkładu w ukształtowanie praw człowieka jako kwestii
ponadnarodowej i ponadpolitycznej. Chyba jednak najbardziej znaczącym
osiągnięciem AI jest zmobilizowanie opinii publicznej na rzecz włączenia
kwestii praw człowieka w zakres współpracy międzynarodowej.

Pierwsza światowa kampania na rzecz całkowitego zakazu stosowania tortur
rozpoczęła się w 1972 r. Już rok później Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło
rezolucję formalnie potępiającą stosowanie tortur i wzywającą rządy do
przyłączenia się do wszystkich istniejących instrumentów
międzynarodowych, powołanych w celu zwalczania tej okrutnej i nieludzkiej
formy karania. Rezolucja nie miała jednak mocy prawnie wiążącej.
Kampania prowadzona przez Amnesty International miała na celu
doprowadzenie do podpisania traktatu, który uzupełniałby system prawa
międzynarodowego o normę zakazującą stosowania tortur. W 1975 r. Narody
Zjednoczone przyjęły Deklarację Przeciwko Torturom, która również była
dokumentem, nie mającym mocy prawnie wiążącej. Przełomowy okazał się
rok 1984. To właśnie wtedy Amnesty International rozpoczęła drugą
światową kampanię na rzecz powszechnego zakazu stosowania tortur. 10
grudnia - w Dzień Praw Człowieka - Narody Zjednoczone przyjmują
Konwencję Przeciwko Torturom, będącą zwieńczeniem wieloletnich starań AI
na rzecz wprowadzenia formalnego zakazu stosowania tortur.
Mimo, iż od 1984 r. stosowanie tortur i okrutnego traktowania jest
formalnie zakazane, do AI wciąż napływają doniesienia dotyczące
stosowania tej okrutnej, poniżającej i nieludzkiej formy karania. W związku
z tym, organizacja wciąż walczy o faktyczne zaprzestanie stosowania tortur.
W 2000 r. AI nasiliła swoje działania przeciwko torturom, rozpoczynając
światową kampanię pod hasłem "Kres torturom - dołącz i Ty swój głos".
Kampania skupiła się na trzech tematach przewodnich: zapobieganiu,
bezkarności i dyskryminacji. Raport wyjściowy zawierał Dwunastopunktowy
Program Zapobiegania Torturom.

AI przeciwstawia się karze śmierci we wszystkich przypadkach , bez
wyjątków, uważając ją za pogwałcenie prawa do życia zapisanego w
Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka.
Już cztery lata od swojego powstania, Amnesty International wsparła
działania Narodów Zjednoczonych skierowane przeciwko stosowaniu tej
okrutnej kary. Wydana w 1965 r. rezolucja zachęcała do zawieszenia, a w
przyszłości zniesienia kary śmierci wymiarzanej za działalność polityczną
prowadzoną w czasie pokoju. W 1981 r. organizacja ogłosiła pierwszą
światową kampanię przeciwko stosowaniu kary śmierci. Druga została
ogłoszona w 1988 r. Rok wcześniej organizacja skupiła się na krytyce kary
śmierci w Stanach Zjednoczonych, często wydawanej w sposób arbitralny i
motywowanej względami rasistowskimi. W 1993 r., AI zwróciła uwagę na
praktykę stosowania kary śmierci w krajach bałtyckich (a w 1995 r. w innych
krajach byłego Związku Radzieckiego).
W momencie gdy AI rozpoczynała działania na rzecz zaprzestania stosowania
kary śmierci nie istniały żadne międzynarodowe instrumenty prawne
jednoznacznie wzywające do jej zniesienia. Od tamtej pory w życie weszły
trzy traktaty międzynarodowe przewidujące zniesieniu kary śmierci - są to:
Protokół Dodatkowy nr 6 do Konwencji o ochronie praw człowieka i
podstawowych wolności, dotyczący zniesienia kary śmierci, przyjęty przez
Radę Europy w 1983 r.;
Drugi Protokół Fakultatywny do Międzynarodowego Paktu Praw
Obywatelskich i Politycznych, mający na celu zniesienie kary śmierci, przyjęty
przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1989 r.;
Protokół Dodatkowy do Amerykańskiej Konwencji Praw Człowieka o
Zniesieniu Kary Śmierci, przyjęty przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji
Państw Amerykańskich w 1990 r.
Na początku dwudziestego wieku tylko trzy kraje miały zniesioną karę śmierci
za wszystkie przestępstwa. Obecnie, sto lat później, ponad połowa państw
świata na trwałe usunęła karę śmierci ze swojego prawa i praktyki. W ciągu
ostatniej dekady średnio trzy kraje rocznie znoszą karę śmierci w ogóle lub
znoszą ją za przestępstwa pospolite i dążą do zniesienia jej za wszystkie
przestępstwa. Świadczy to o wzrastającej świadomości istnienia alternatywy
dla zbijania ludzkich istnień przez państwo. Na przestrzeni lat, Amnesty
International zrobiła wiele, by wzmocnić tą świadomość i trwale usunąć karę
śmierci za współczesnej praktyki.

Z doświadczeń AI wynika, że bezkarność jest głównym czynnikiem
prowadzącym do stałego naruszania praw człowieka. W krajach
wychodzących z konfliktów zbrojnych i rozpoczynających odbudowę i
pojednanie, istnieje ogromna potrzeba wymierzenia sprawiedliwości. Dlatego
też AI, razem z ponad 800 innymi organizacjami pozarządowymi, od lat
prowadziła działania na rzecz powołania rzetelnego i niezależnego
Międzynarodowego Trybunału Karnego, sprawującego jurysdykcję nad
sprawami dotyczącymi ludobójstwa, zbrodni przeciwko ludzkości i zbrodni
wojennych.
W lipcu 1998 roku, na konferencji ONZ w Rzymie, 120 rządów głosowało za
przyjęciem Statutu Rzymskiego MTK. Według tego Statutu, z chwilą jego
ratyfikacji przez 60 państw powołany zostanie stały sąd.
AI kontynuuje dziłalność na rzecz ratyfikacji Statutu przez poszczególne
kraje, aby MTK mógł wymierzać sprawiedliwość tam, gdzie nie mogą lub nie
chcą tego zrobić sądy krajowe.

Od początku lat dziewięćdziesiątych działania AI w szczególny sposób
obejmują ochronę praw osób prześladowanych ze względu na swoją
orientację seksualną. Ponieważ orientacja seksualna jest fundamentalną
sferą ludzkiej tożsamości, działania AI mogą przyczynić się do pełniejszej
ochrony praw jednostki w sferze prywatnej, a także w życiu społecznym. AI
broni prawa każdego człowieka do integralności fizycznej i psychicznej oraz
do wolności wyrażania swych przekonań, włączając w to prawo do ekspresji
orientacji seksualnej bez obaw o prześladowania i szykany ze strony władz.

AI domaga się od władz przestrzegania praw człowieka wobec mniejszości
seksualnych oraz dostosowywania ustawodawstwa krajowego do
międzynarodowych standardów prawnych. Występuje przeciwko
aresztowaniu i więzieniu ludzi ze względu na ich orientację seksualną.
Przeciwstawia się maltretowaniu, torturom i egzekucjom, czy to
usankcjonowanym prawnie czy też dokonywanym pozasądowo, także ze
względu na orientację seksualną. AI działa przeciwko okrutnemu,
nieludzkiemu i poniżającemu traktowaniu zatrzymanych, poddawaniu siłą
"medycznemu leczeniu" lesbijek i gejów w celu zmiany ich orientacji
seksualnej i karze śmierci, stosowanej także jako kara za homoseksualizm.

Zabiega o uczciwe procesy dla wszystkich więźniów politycznych,
protestując np. przeciwko próbom zrażenia sędziego czy przysięgłych do
osoby oskarżonej ze względu na jej homoseksualizm. AI śledzi także
niesprawiedliwe procesy w sprawie poważnych przestępstw kryminalnych,
gdy oskarżonemu grozi kara śmierci, przeciwstawiając się wykorzystywaniu
orientacji seksualnej oskarżonego w celu uprzedzenia sądu.
AI stara się zapewnić, by ubiegający się o azyl uchodźcy, w tym lesbijki i
geje, nie byli zmuszani do powrotu do kraju, w którym groziłyby im
prześladowania. Sprzeciwia się również utrudnieniom w procedurach
przyznawania azylu (tak w teorii, jak i w praktyce) wymierzonym w ludzi
wyłącznie z powodu ich orientacji seksualnej.
AI podejmuje działania edukacyjne na rzecz większej społecznej
świadomości na temat praw lesbijek i gejów oraz potępienia przypadków
naruszania tych praw, a także współpracuje z innymi organizacjami na
szczeblu krajowym, regionalnym i międzynarodowym na rzecz wspólnej
obrony praw mniejszości seksualnych.

Działania AI dla uchodźców:

•udzielanie bezpośredniej pomocy osobom starającym się o status uchodźcy

•W ramach pomocy bezpośredniej informujemy uchodźców o ich prawach
oraz o procedurach uchodźczych w Polsce. Dostarczamy materiały
informacyjne publikowane zarówno przez Amnesty International, jak i
Fundację Helsińską oraz UNHCR. Pomagamy uchodźcom skontaktować się z
innymi organizacjami i stowarzyszeniami oraz z prawnikami specjalizującymi
się w prowadzeniu spraw uchodźczych. Zasadniczym celem AI w pracy z
uchodźcami jest informacja. Nasz zespół nie organizuje pomocy
humanitarnej, co jednak oczywiście nie przeszkadza we współpracy z innymi
organizacjami wspierającymi uchodźców także w ten sposób.

•dostarczanie materiałów AI dotyczących uchodźców sferom rządowym

•Zespół ds. Uchodźców AI stara się współpracować z urzędami orzekającymi o
przyznaniu Statusu uchodźcy, azylu oraz statusu humanitarnego. Nasze
raporty oraz inne materiały dotyczące krajów pochodzenia mogą być
pomocne przy podejmowaniu takich decyzji, ponieważ informują o
przypadkach łamania praw człowieka na całym świecie, wskazują kraje
niebezpieczne, których obywatelom grozi prześladowanie ze względu na
przekonania polityczne, kolor skóry, wyznanie.

W prawie międzynarodowym istnieje zgoda co do tego, że dzieckiem jest osoba w wieku
poniżej 18. roku życia.
Praca na rzecz praw dziecka ma dla AI charakter priorytetowy. Wzorując się na
ustaleniach Konwencji o prawach dziecka AI działa w trzech podstawowych kwestiach:
dzieci wobec prawa karnego, dzieci w konfliktach zbrojnych oraz dzieci w
społeczeństwie i rodzinie. Działania w tych obszarach są połączeniem dotychczasowych
mocnych stron działalności AI oraz nowych obszarów pracy. Pozwalają one członkostwu
przeciwdziałać naruszeniom praw ekonomicznych, społecznych i kulturalnych a także
praw obywatelskich i politycznych.
AI sprzeciwia się przymusowemu lub dobrowolnemu poborowi dzieci (osób w wieku
poniżej 18. roku życia) do wojska oraz wszelkim formom ich przynależności do sił
zbrojnych. Dotyczy to zarówno przypadków rekrutacji przez państwo jak i zbrojne
ugrupowania polityczne. Oparte jest to na przekonaniu o wysokiej szkodliwości dla
zdrowia fizycznego i psychicznego dziecka, jaką niesie ze sobą udział w konflikcie
zbrojnym.

Podejrzewa się, że ponad 350.000 dzieci (poniżej 18 roku życia) walczy w konfliktach na
całym świecie, a kolejne setki tysięcy są członkami sił zbrojnych, które mogą w każdej
chwili zostać wysłane do walki. Chociaż większość dzieci-żołnierzy ma 15-18 lat, w
niektórych krajach rekrutacja zaczyna się od 10 roku życia. Notuje się wykorzystywanie
coraz młodszych dzieci. AI wielokrotnie zwracała uwagę na naruszanie praw człowieka w
kontekście dziecięcego naboru zarówno przez rządy, jak i zbrojne ugrupowania opozycji
w takich krajach jak Angola, Burundi, Demokratyczna Republika Kongo, Kolumbia,
Ruanda, Sierra Leone, Sri Lanka i Uganda.

Jednakże, wysiłki ONZ w celu dodania nowego protokołu podnoszącego wiek do 18 lat,
zostały zablokowane przez USA i niewielką ilość innych krajów. W odpowiedzi na
niepowodzenie tych negocjacji, Amnesty i inne międzynarodowe organizacje
pozarządowe stworzyły Koalicję Przeciwko Wykorzystywaniu Dzieci-Żołnierzy. Koalicja,
która powstała w 1998 roku, prowadzi kampanię w celu uchwalenia protokołu do
Konwencji praw dziecka, aby zatrzymać rekrutację osób poniżej 18 roku życia zarówno
do rządowych, jak i opozycyjnych ugrupowań zbrojnych. Nalega także, aby wszystkie
traktaty pokojowe szczególnie zaznaczały potrzebę demobilizacji i resocjalizacji dzieci-
żołnierzy, zgodnie z Artykułem 39 Konwencji praw dziecka.

Indianie zamieszkujący obydwie Ameryki wciąż są dyskryminowani. Wynika to
nie tylko z ciągle obecnych rasistowskich uprzedzeń i traktowania tubylców –
szczególnie w niektórych regionach Ameryki Południowej - jako „dzikich”.
Istotnym powodem jest również to, że Indianie zwykle są biedni. Często nie
znają przysługujących im praw, a jeśli nawet o nich wiedzą to nie mają
możliwości i środków, by ich dochodzić. Prześladowcy czują się wówczas
bezkarni. W beznadziejnej sytuacji znajdują się Indianie, na których terenach
prowadzone są walki zbrojne. Zmuszani przez walczących do opowiedzenia
się po którejś ze strony konfliktu, zawsze podejrzewani o „zdradę”, są często
bezwzględnie mordowani, prześladowani, przesiedlani.
Nierespektowanie, czy po prostu nagminne łamanie praw ludności tubylczej,
odbywa się nie tylko przy udziale „zwykłych obywateli”, ale również
przedstawicieli władz i wymiaru sprawiedliwości. Państwo niestety nie jest
gwarantem przestrzegania obowiązujących w nim praw. Siłą, która zmusza do
przestrzegania tychże praw, w tym również praw Indian, a także wzmacnia
lokalne organizacje i ruchy tubylcze i pro-tubylcze, jest globalna sieć
powiązań organizacji pozarządowych i innych organizacji lokalnych
(grassroots organizations). Ich współpraca i naciski, jakie wywierają wspólnie
na decydentów oraz kształtowanie przez nie opinii społecznej, są realną
szansą na poprawę sytuacji rdzennej ludności.

Do zapalenia znicza na Stadionie Olimpijskim pozostaje coraz mniej

czasu. Wydarzenie to przesłania cienie poważnych problemów
dotyczących praw człowieka jakie mają miejsce w Chinach.

13 lipca 2001 roku na gospodarza 29. Igrzysk Olimpijskich wybrano

Chiny. W sierpniu 2005 roku Amnesty International opublikowała
dokument „Odliczanie olimpijskie – trzy lata reformy praw człowieka?”
rozpoczynając kampanię na rzecz stworzenia przez chińskie władze
trwałego, pozytywnego dziedzictwa przestrzegania praw człowieka.
Od tego czasu AI przygotowała jeszcze trzy raporty oceniające postęp
Chin w działaniach związanych z wybranymi kwestiami dotyczącymi
praw człowieka.

Amnesty International domaga się przeprowadzenia znaczących zmian w

czterech kluczowych kwestiach:

Kary śmierci.
Przetrzymywania bez prawa do procesu sądowego.
Obrońców praw człowieka.
Cenzury internetu.

Edukacja praw człowieka (ang. HRE – Human Rights Education) to po
pierwsze nauczanie o źródłach, podstawowych dokumentach i istocie
praw człowieka, po drugie to edukacja na rzecz tych praw. Nasza
propozycja Szkolnych Grup Amnesty International ma za zadanie spełniać
oba te cele. Chcemy, aby w szkołach rosła wiedza o podstawowej roli
praw człowieka, wypływających z „przyrodzonej godności każdej osoby
ludzkiej”, chcemy przekazywać postawy zrozumienia, empatii oraz troski
o nasze wspólne prawa.
Szkolna Grupa Amnesty International ma także za zadanie kształtować i
rozwijać w oparciu o prawa człowieka środowisko szkolne, budować
szkolną samorządność, a przez nią społeczeństwo obywatelskie. Ponadto
ma uwrażliwiać uczniów i nauczycieli na problemy nietolerancji i agresji
w szkole, ma pokazywać aktywne metody rozwiązywania szkolnych
problemów. Szkolne Grupy Amnesty International są także doskonałym
treningiem dla przyszłych członków Amnesty International.

Document Outline