Woliński Park Narodowy położony
jest u ujścia Odry w północno-
zachodniej Polsce, w województwie
zachodniopomorskim, w pobliżu
granicy polsko - niemieckiej.
Obejmuje ochroną niezwykle cenną
północno - zachodnią część wyspy
Wolin. Park utworzono w 1960 roku
na powierzchni 4691 ha.
Powiększony został w roku 1996
poprzez przyłączenie od północy
pasa przybrzeżnych wód Bałtyku o
szerokości 1 mili morskiej oraz od
zachodu rozlewiska delty Świny. W
wyniku włączenia części Zatoki
Pomorskiej oraz wód morskich
wewnętrznych Zalewu
Szczecińskiego, Woliński Park
Narodowy stał się pierwszym w
Polsce parkiem morskim. Obecna
powierzchnia parku wynosi 10937
ha, w tym lasów 4458 ha. Ochroną
ścisłą objęto 6 leśnych obszarów o
łącznej powierzchni 224 ha.
Wybrzeża Parku
Narodowego
Na wyspie Wolin stwierdzono występowanie ponad 1300
gatunków roślin naczyniowych, w tym wielu gatunków
chronionych i rzadkich. Wśród nich są rośliny plaży
nadmorskiej: honkenia piaskowa, wydmuchrzyca
piaskowa, rukwiel nadmorska i solanka kolczysta oraz
gatunki siedlisk słonych w delcie Świny - halofity (ok. 30
gat.). Zbocza stromych klifów porastają gęste zarośla
rokitnika zwyczajnego. Płytkie piaszczyste dno morza
Bałtyckiego zajmują makroglony: zielenice, brunatnice i
krasnorosty, wśród których najliczniejszymi są morszczyn i
zielenica Entetromoprpha intestinalis.
Na terenie lądowym parku dominują wzniesienia
morenowe pokryte lasami bukowo-sosnowo-dębowymi.
Głównym gatunkiem w lasach jest jednak sosna, która
zajmuje 68% lądowej powierzchni parku. Buk zajmuje 23%
, dąb 7%, a inne gatunki pozostałą część.
Wśród zespołów leśnych szczególnie dobrze zachowały się
lasy bukowe, których struktura zbliżona jest do lasów
naturalnych. Najlepiej zachowane zespoły buczyn są
chronione w dwóch obszarach ochrony ścisłej w części
południowej parku oraz w dwóch w części północnej, gdzie
występuje m.in. buczyna storczykowa. Wykształciła się ona
na szczególnym typie gleby tzw. nasypie przyklifowej,
powstającej przez nawiewanie drobnych cząstek minerałów
z klifu do wnętrza lasu. W tym szczególnym zespole
roślinnym rośnie m.in. 9 gatunków storczyków.
Spośród innych leśnych zespołów roślinnych na uwagę
zasługują występujące w okolicach Wisełki na glebach
bielicowych wytworzonych z piasków luźnych bory
bażynowe.
Bukowe Lasy
Fauna wyspy jest bardzo zróżnicowana i
bogato reprezentowana przez gatunki rzadkie.
Przez Wolin przebiega główny szlak przelotu
ptaków wzdłuż wybrzeża Bałtyku. Na terenie
parku stwierdzono występowanie ponad 230
gatunków ptaków, w tym lęgowych: bielika,
wodniczki, biegusa zmiennego, muchołówki
małej. Park spełnia doniosłą rolę w ochronie
siedlisk ptaków wodno - błotnych, które tutaj
znajdują spokój oraz bazę pokarmową,
szczególnie w okresie wiosennych i jesiennych
wędrówek. Obszar delty Świny został zaliczony
do ostoi ptaków o znaczeniu europejskim.
Aktualnie m.in. prowadzona jest reintrodukcja
puchacza.
Z bogatego świata owadów zachowały się m.in.
stanowiska chrząszcza jelonka oraz kozioroga
dębosza. Na terenie parku oznaczono 3 nowe
dla nauki gatunki: chrząszcza Teredus opacus
i 2 gatunki skoczogonków (Collembola).
Wody Zatoki Pomorskiej to biotop wielu
gatunków zwłaszcza ryb oraz rzadszych
ssaków morskich - foki szarej i morświna.
Chrząszcz Jelonek
Mieniak Tęczowiec
Paź Krulowej
Biegus Zmienny
Muchołówka Mała
Foka Szara
Obszar lądowy parku jest silnie
zróżnicowany.
Charakterystycznym jego
elementem jest rozciągające się
na przestrzeni 15 km wysokie do
95 m wybrzeże klifowe.
Niszczone ono jest przez sztormy,
wiatry i słońce, w wyniku czego
cofa się rocznie o ok. 80 cm.
Deniwelacja na obszarze parku
wynosi od 0 do 115 m.
Dominującym elementem rzeźby
są wzgórza morenowe, które
zajmują ok. 75% powierzchni
ladowej parku.
Burzliwe dzieje wyspy Wolin są przyczynkiem do jej
kulturowego zróżnicowania jednak bardzo silnie
związanego z morzem (rybactwo, handel). Na obszarze
parku (i w sąsiedztwie jego granic) znajdują się ślady
pozostałości grodzisk i miejsc związanych z czasami
historycznymi. Obiekty te są przedmiotem zarówno
badań naukowych jak i zainteresowania turystów.
Turystyka stanowi istotną część działalności parku.
Park posiada dobrze rozwiniętą infrastrukturę
zagospodarowania turystycznego: Centrum
Dydaktyczno - Muzealne (w trakcie wyposażania),
rezerwat pokazowy żubrów, 4 punkty widokowe, 3
parkingi oraz sieć szlaków turystycznych (łącznie ok.
44 km) i ścieżek dydaktycznych. Szczególnie licznie
odwiedzane miejsca to: Jezioro Turkusowe o
specyficznym kolorze wody, wzgórze Zielonka, Rezerwat
Pokazowy Żubrów oraz w pobliżu Międzyzdrojów
punkty widokowe "Gosań" i "Kawcza Góra".
Największe zagrożenia dla przyrody parku to
przecinające jego tereny drogi, i kolej łączące port w
Świnoujściu z pozostałymi rejonami Polski oraz linie
energetyczne i gazociąg.
