Krawiec_743[01].Z1.02

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI

NARODOWEJ

Iwona Włoskowicz

Sporządzanie rysunków wyrobów odzieżowych
743[01].Z1.02

Poradnik dla ucznia

Wydawca

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

2. Wymagania wstępne

3. Cele kształcenia

4. Materiał nauczania

4.1. Przybory i materiały rysunkowe. Techniki rysunkowe. Rysunek odręczny

4.1.1. Materiał nauczania

4.1.2. Pytania sprawdzające

4.1.3. Ćwiczenia

4.1.4. Sprawdzian postępów

4.2. Proporcje figury ludzkiej. Rysunki sylwetek statycznych i w ruchu:

dziecka, kobiety, mężczyzny

4.2.1. Materiał nauczania

4.2.2. Pytania sprawdzające

4.2.3. Ćwiczenia

4.2.4. Sprawdzian postępów

4.3. Rysunek modelowy i żurnalowy

4.3.1. Materiał nauczania

4.3.2. Pytania sprawdzające

4.3.3. Ćwiczenia

4.3.4. Sprawdzian postępów

4.4. Perspektywa

4.4.1. Materiał nauczania

4.4.2. Pytania sprawdzające

4.4.3. Ćwiczenia

4.4.4. Sprawdzian postępów

4.5. Światłocień w rysunku

4.5.1. Materiał nauczania

4.5.2. Pytania sprawdzające

4.5.3. Ćwiczenia

4.5.4. Sprawdzian postępów

5. Sprawdzian osiągnięć

6. Literatura

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1. WPROWADZENIE

Poradnik będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy o podstawowych przyborach

i materiałach  rysunkowych,  technikach  rysunkowych  w  rysunku  odręcznym,  proporcjach
sylwetki  ludzkiej,  pomiarach  antropometrycznych,  zasadach  perspektywy,  a  także  ułatwi
Ci wykonywanie rysunków modelowych i żurnalowych. W poradniku znajdziesz:
–  wymagania  wstępne  –  wykaz  umiejętności,  jakie  powinieneś  mieć  już  ukształtowane,

abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika,

– cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem,
– materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do opanowania treści jednostki

modułowej,

– zestaw pytań, abyś mógł sprawdzić, czy już opanowałeś określone treści,
– ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować

umiejętności praktyczne,

– sprawdzian postępów,
– sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań. Zaliczenie testu potwierdzi opanowanie

materiału całej jednostki modułowej,

– literaturę uzupełniającą.

Schemat układu jednostek modułowych

743[01].Z1

Podstawy projektowania odzieży

743[01].Z1.03

Zastosowanie zasad kolorystyki

i kompozycji w projektowaniu odzieży

743[01].Z1.02

Sporządzanie rysunków wyrobów

odzieżowych

743[01].Z1.01

Sporządzanie rysunku technicznego

odzieżowego

743[01].Z1.04

Dobieranie wyrobów odzieżowych do typu

sylwetki i przeznaczenia

743[01]. Z1.05

Dobieranie materiałów odzieżowych,

dodatków krawieckich i galanteryjnych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej, powinieneś umieć:

−

dobrać materiały i przybory rysunkowe,

−

zorganizować stanowisko do wykonywania rysunków odzieży zgodnie z zasadami

bezpieczeństwa i higieny pracy oraz wymaganiami ergonomii,

−

wykonać rysunek odręczny,

−

wykonać rysunek rozmachowy,

−

sporządzić rysunki brył,

−

sporządzić rysunki z natury, pamięci lub wyobraźni,

−

określić proporcje sylwetki damskiej i męskiej,

−

określić proporcje sylwetki dziecka,

−

określić zasady perspektywy zbieżnej,

−

wykonać szkice fragmentów odzieży w ujęciu perspektywicznym,

−

narysować schematy sylwetek dziecka, kobiety i mężczyzny,

−

zastosować zasady perspektywy w rysowaniu sylwetki ludzkiej,

−

narysować prosty ubiór na sylwetce statycznej,

−

narysować prosty ubiór na sylwetce w ruchu,

−

określić zasady wykonywania rysunków modelowych,

−

wykonać rysunek modelowy odzieży,

−

wykonać rysunek modelowy odzieży w ułożeniu płaskim,

−

określić sylwetkę żurnalową,

−

posłużyć się rysunkiem żurnalowym,

−

skopiować rysunki żurnalowe,

−

zastosować światłocień w rysunku żurnalowym.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Przybory i materiały rysunkowe. Techniki rysunkowe.

Rysunek odręczny

4.1.1. Materiał nauczania

Rysunek to jedna z dziedzin sztuki, w której środkiem wyrazu jest linia, kreska. Rysując

przetwarza  się  barwność  otaczającego  świata  na  ograniczoną  skalę  kolorystyczną  – od bieli,
poprzez  szarość  do  czerni.  Rysunek  może  funkcjonować  jako  odrębna  dziedzina  sztuki
lub jako  faza  przygotowawcza,  wstępny  szkic  do  innych  dziedzin,  np.  malarstwa,  rzeźby
i architektury.

Każdy sposób rysowania jest indywidualny, zależy od temperamentu i upodobań twórcy.

Przybory i materiały rysunkowe.

Wybór określonych materiałów i techniki rysunku nie jest sprawą dowolną. Punktem

wyjścia tego wyboru jest nasz własny zmysł twórczy, przewidywany efekt plastyczny,
jak również motyw i zawartość zamierzonego rysunku.

Istnieje kilka rodzajów papieru do rysowania pogrupowanych w zależności od faktury

i barwy powierzchni:

−

papiery powlekane – o bardzo gładkiej powierzchni, do której kredce trudno jest

„przylgnąć”,

−

papiery drobnoziarniste – idealne do różnych rysunków,

−

papier średnioziarnisty – łatwo na nim zauważyć nieregularną powierzchnię, nadają się

one do dużych formatów lub do uzyskania efektu ożywienia dzięki fakturze,

−

papier gruboziarnisty – widoczna chropowatość na powierzchni, nadaje się do dużych

formatów i do rysowania z dużym rozmachem,

−

papiery szorstkie – ich powierzchnia jest tak nierówna, że trudno przeciągnąć po nich

ołówek, a linie się łamią i przerywają,

−

papiery kolorowe – można je spotkać w szerokiej gamie tonów (od bardzo intensywnych

do bladych) o różnych fakturach.

Środki rysownicze możemy podzielić na kilka grup.

−

Do pierwszej należą te, które dają grubą linię, a więc węgle, sangwiny, kredy (także

kredki nie oprawione w drzewo),

−

Do drugiej – środki zostawiające cienką kreskę, czyli ołówki, srebrne sztyfty, pióra,

długopisy, pióra z trzciny, zaostrzone drewienka (rys.1),

−

Do trzeciej płynne środki rysownicze.

Wszystkie wspomniane wyżej przybory służą do rysowania na standardowych kartonach

o  rozmaitej  gramaturze  i  fakturze.  Dobrze  jest  wypróbować  różne  typy  papieru,  by  poznać
ich właściwości.  Mniejsze  rysunki  powinno  się  wykonywać  delikatniejszymi  przyborami,
na papierze  gładszym  i  cieńszym,  natomiast  rysunki  o  większych  rozmiarach  wymagają
papieru gruboziarnistego.

Dla początkujących rysowników przydatne są bloki papieru.

Rysować należy w pomieszczeniu jasnym, widnym, dobrze przewietrzonym. Światło,

zarówno dzienne jak i sztuczne, powinno padać na rysunek skośnie z góry, od lewej strony.
Najlepsze jest światło rozproszone, jasne lecz nierażące oczu. Rysownica, sztaluga lub płyta
stołu rysunkowego powinna być w czasie pracy tak pochylona, aby wzrok rysującego padał
na wykonywany rysunek prostopadle. Właściwa odległość oczu od rysunku powinna wynosić
40–50 cm.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 1. Przybory rysunkowe [1, s. 10].

Techniki rysunkowe

Rysowanie odręczne umożliwia szybkie przedstawienie na papierze zarówno form

płaskich,  jak  i  przestrzennych,  bez  uciekania  się  do  pomocy  przyrządów  kreślarskich.
odręcznie  można  naszkicować potrzebne  formy lub ich układy ołówkiem, węglem, piórkiem
albo pędzlem.  Kreski, którymi odtwarzamy różne kształty, są wówczas swobodne  i  miękkie,
czasem  grubsze,  czasem  cieńsze.  Ich  bieg  jest  żywy.  Swobodne  linie  rysunku  odręcznego
bardzo się różnią od ostrych i twardych linii kreślarskich.

Przy rysowaniu odręcznym wszystkie odległości i proporcje musimy uchwycić „na oko”,

bez mierzenia, co daje pewną dowolność w ujmowaniu poszczególnych kształtów. Należy
jednak dążyć do możliwie wiernego odtworzenia proporcji przedmiotu. Szkicowanie musi
więc być poprzedzone dokładną obserwacją.

Rys. 2. Dziewiętnaście stopni twardości ołówków (ołówki miękkie B, twarde H, średnie F, HB) [8, s. 31].

Do rysunku odręcznego stosuje się papier o powierzchni lekko chropowatej, np. papier

z bloku rysunkowego. Można używać brystolu, ale nie gładkiego. Wybieramy ołówki miękkie
oznaczone symbolem B (od B do 6B) lub ołówki średniej miękkości – HB (rys.2.). Ołówek

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

powinien być należycie zaostrzony i tak długi, aby można go było uchwycić w palce dość
daleko od końca grafitu.

Znane są trzy sposoby trzymania ołówka w ręku, pokazane na rysunku 3. Przy pisaniu

i kreśleniu ujmujemy ołówek w palce dość blisko zatemperowanego końca grafitu i trzymamy
go  prawie  prostopadle  do  papieru  (rys.3a).  Otrzymujemy  wtedy  kreskę  ostrą,  o  równej
grubości.  Przy  rysowaniu  odręcznym  ujmujemy  ołówek  w  większej  odległości  od  końca
grafitu  i  pochylamy  ukośnie  w  stosunku  do  papieru  w  celu  uzyskania  linii  miękkiej
o zróżnicowanej  grubości.  Przy  wykonywaniu  rysunków  mniejszych  ołówek  trzymamy
między  trzema  palcami  (rys.3b).  Przy  wykonywaniu  rysunków  większych  rozmiarów
przesuwamy ołówek pod dłoń, chwytając go wszystkimi palcami (rys.3c).

Rys. 3. Sposoby trzymania ołówka: a) przy pisaniu i kreśleniu, b) i c) przy rysowaniu odręcznym [2, s. 85].

Ten ostatni sposób trzymania zapewnia nam uzyskanie linii śmiałych i swobodnych
na dużych arkuszach.
Rysowanie węglem

Rysunek węglem jest klasyczną dyscypliną rysowniczych studiów. Do studiów żywych

modeli, rysowania głów, aktów, ubranych postaci, do debiutanckich studyjnych szkiców
kompozycji figuralnych węglem jest najodpowiedniejszym środkiem. Węgiel jest najbardziej
miękkim środkiem rysowniczym.

Do rysowania węglem najlepsze są papiery o powierzchniach nieco szorstkich. Do celów

szkolnych  nadają  się  papiery  pakowe  w  dużych  formatach.  Rysujemy  na szorstkiej  stronie.
Przy rysowaniu węglem można uzyskać kreski o różnych walorach: od jasnoszarej do czarnej.
Jeżeli  położymy  kawałek  węgla  na  papierze  i  będziemy  nim  posuwać,  to  uzyskamy  szare
i  czarne  płaszczyzny  zależnie  od  stopnia  przyciskania  węgla.  Gdy  rozpoczyna  się  pracę,
należy  rysować  bardzo  lekko.  Niepotrzebne  linie  dadzą  się  wtedy  łatwo  usunąć  kawałkiem
flaneli  lub  spranego  płótna.  Szmatka  musi  być  sucha,  bo  wilgotna  zamaże  rysunek.
Ewentualnie  do  rysunku  węglem  używa  się  specjalnych  gumek  do  węgla,  ale można  je
doskonale zastąpić kawałkiem świeżego, ugniecionego chleba.

Nie trzeba pokrywać całej powierzchni papieru węglem, lecz zostawiać plamy czystego

papieru. Są one również ważnym elementem w kompozycji przez kontrastowe działanie
z szarymi i czarnymi plamami. Jeżeli cały papier jest pokryty węglem, zuboża to kompozycję
i działanie rysunku jest słabsze. Aby zachować rysunek węglem, trzeba go utrwalić.

Rysowanie węglem jest techniką bardzo odpowiednią zarówno dla dzieci, jak i dla

młodzieży. Węglem można opracować w całości zarówno szkice i studia z natury, jak
kompozycje z wyobraźni. Węgiel nadaje się też lepiej niż ołówek do sporządzania lekkich
szkiców przed malowaniem farbami kryjącymi.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rysowanie ołówkiem

Rysowanie ołówkiem jest najbardziej powszechną, dostępną w każdych niemal

warunkach  i pomimo  pozornej  łatwości  –  jedną  z  najtrudniejszych  do  uzyskania  efektu
plastycznego.  Kreska  rysowana  ołówkiem  jest  nikła.  Nieco  silniejszą  w  walorze  kreskę
można  osiągnąć  przez  przyciśnięcie  ołówka  do  papieru.  Zbyt  mocne  naciśnięcie  może
tworzyć na papierze rowki szpecące rysunek. Kreski narysowanej ołówkiem nigdy nie trzeba
rozcierać palcem ani watą.

Rys. 4. Techniki uzyskiwania tonacji ołówkiem [10, s. 18].

Zamazane plamy nie odpowiadają charakterowi techniki rysowania ołówkiem. Jeżeli

oprócz konturów chcemy w rysunku zaznaczyć zróżnicowany walor, możemy to uzyskać
przez różne zagęszczenie kresek, co pokazuje rys.4.
Rysunek kredką

Rysunek kredką jest podobny do ołówka. Kredki są w różnych kolorach,

ale najprzyjemniejszy dla oka jest rysunek wykonany kredką czarną lub brązową. Wysokim
gatunkiem kredek o odcieniach brązowych są sangwina i sepia. Przy rysowaniu kredką nie
powinno się używać w ogóle gumki.

Rysując kredkami należy rozpoczynać od jasnych kolorów i kontrolować odcienie,

intensyfikując  je.  Aby  otrzymać  kolor  pośredni  miesza  się  i  nakłada  kolory,  np.  jeśli
malujemy  niebieską  kredką,  a  potem  na  niej  żółtą  to  otrzymujemy  jasnozielony  kolor,
natomiast  jeżeli  najpierw  używamy  żółtej  kredki,  a  potem  niebieskiej  otrzymujemy
ciemniejszą zieleń.
Rysowanie piórkiem

Piórkiem, używając do tego tuszu lub atramentu, rysować można na możliwie gładkim

papierze. Nadają się do tego zarówno małe, jak i duże formaty papieru. Operujemy – jak przy

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

rysowaniu ołówkiem – kreską. Aby uzyskać płaszczyznę mocniejszą w walorze, należy kłaść
kreski  gęściej,  ale  zawsze  tak,  aby  były  one  widoczne  i  nie  zlewały  się  w  plamę.
Do malowania  plam  służy  pędzel  i  piórkiem  nie  trzeba  go  naśladować.  Rysować  piórkiem
trzeba wprost, bez uprzedniego szkicowania ołówkiem. Nic też nie da się tu wytrzeć gumką.
Trzymając  obsadkę  z  piórkiem  w  dłoni  wszystkimi  palcami,  można  z  łatwością  rysować
długie linie proste i faliste, łuki i koła.

Rysowanie patykiem

Do rysowania patykiem maczanym w tuszu lub atramencie najlepiej nadaje się patyk

z drzewa lipowego. Powinien on być prosty, o średnicy 7 – 8mm. Koniec patyka przecinamy
ostrym  nożem  z  jednej  i  drugiej  strony  „na  łopatkę”.  Następnie  kładziemy  zacięty  koniec
patyka  na  deseczkę  z  twardego  drzewa  i  przycinamy,  wyrównujemy  jednym  cięciem  noża
„łopatkę”. Jeżeli jest za szeroka, można ją zwęzić dwoma cięciami po obu stronach. Aby tusz
lub  atrament  nie  kapał  z  patyka  i  nie  plamił papieru,  należy  po  zamoczeniu  patyka  obetrzeć
go o  szyjkę  buteleczki  od  środka.  Linia  rysowana  po  umoczeniu  patyka  w  tuszu  najpierw
będzie  czarna,  a  po  chwili  rysowania  stanie  się  szara  aż  do  bardzo  jasnej  szarości.  Inaczej
mówiąc,  przy  rysowaniu  patykiem,  zarówno  tuszem,  jak  atramentem,  można  uzyskać  różne
walory kreski.

Rysowanie pędzlem

Rysować można pędzlem akwarelowym lub szczecinowym okrągłym lub płaskim. Rysuje

się zazwyczaj czarnym tuszem lub atramentem na białym papierze. Można też rysować farbą
akwarelową  lub  plakatówką  po  odpowiednim  rozcieńczeniu  ich  wodą.  Wybór  koloru
i gatunku  papieru  jest  dowolny.  Można  rysować  czarnym  tuszem  na  kolorowych  papierach
słabszych w walorze, a  białą plakatówką lub temperą na papierach  mocniejszych w walorze.
Interesujące mogą też być rysunki wykonane pędzlem czarną i białą farbą na szarym papierze.

Rysunek rozmachowy

Ćwiczenia rozmachowe mają za zadanie wyrabiać sprawność w prawidłowym

odręcznym rysowaniu form odzieżowych. Sprawność ta jest bardzo potrzebna przy rysowaniu
wykrojów i wykonywaniu szkiców.

Rysunek rozmachowy na dużym formacie wykonuje się stojąc, aby można było ogarnąć

wzrokiem całość papieru bez skrótów, a ręka miała zapewnioną swobodę ruchu. Rysuje się
dość szybko, śmiało, wykorzystując przy tym budowę całej ręki, a nawet całego ciała.

Rysując odręcznie długie linie proste wykorzystujemy postawę całego ciała.

Przy rysowaniu linii pionowych stoimy równo i usztywnioną w łokciu ręką, podpartą
wierzchem palców o papier, ciągniemy ołówek bez odrywania go od papieru. Ręka jest przy
tym właściwie nieruchoma, a pracuje całe ciało odchylając się coraz bardziej do tyłu.

Długie linie poziome rysujemy całą ręką, poruszaną w stawie barkowym, przesuwając

ołówek od lewej strony do prawej.

Przed narysowaniem linii dobrze jest zaznaczyć punktami, gdzie ma być jej początek

i koniec, a przy ciągnięciu jej spoglądać w kierunku punktu końcowego. Przeważnie najpierw
rysuje się linię lekko, a następnie wzmacnia się ją, jednocześnie korygując jej bieg.

Przy rysowaniu łuków ręka spełnia w pewnym stopniu rolę cyrkla – zależnie

od wielkości łuku, jako nieruchomy punkt środkowy traktujemy nadgarstek, łokieć lub ramię.
Należy przy tym podeprzeć się na nadgarstku lub łokciu, podczas gdy reszta ręki porusza
się w powietrzu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 5. Koło wpisane w kwadrat jako rysunek: a) rozmachowy, b) kreślarski [2, s. 88].

Koła łatwo jest rysować bez cyrkla, wpisując je uprzednio w zaznaczone kwadraty –

okrąg koła styka się z bokami kwadratu tylko w czterech punktach (rys.5a).
Rysowanie brył

Płaszczyzna papieru jest dwuwymiarowa, najprościej więc jest na niej przedstawić

kształty dwuwymiarowe: figury geometryczne, formy odzieżowe i sylwety brył.

Bryły są to formy przestrzenne, czyli trójwymiarowe. Wszystkie przedmioty, ludzie

i zwierzęta są bryłami, które mają trzy wymiary: szerokość, długość i wysokość. Jednak
ich cień rzucony na płaszczyznę ma tylko dwa wymiary.

Sylweta bryły jest płaszczyzną ograniczoną konturem (obrysem) bryły. Jeżeli przedmiot

oglądamy z kilku stron, widzimy różne jego sylwety. Nie wszystkie one są charakterystyczne
dla danego przedmiotu. Rysując sylwetę przedmiotu staramy się ustawić go w takiej pozycji,
aby widzieć jego charakterystyczny profil.
Rysunek z natury, z pamięci i z wyobraźni

Przedmioty możemy narysować z natury, z pamięci i z wyobraźni.
Rysowanie z natury polega na odtwarzaniu modelu znajdującego się przed nami, na który

patrzymy, obserwując jego kształt, proporcje i ustawienie w stosunku do naszego wzroku.
Rysujemy go w takiej pozycji, w jakiej widzimy. W każdej chwili możemy porównać swój
szkic z przedmiotem w naturze.

Rysunek z pamięci jest to odtworzenie przedmiotu, który oglądaliśmy uprzednio,

a którego nie ma teraz w polu naszego widzenia. Ołówkiem odtwarzamy zapamiętaną formę
przedmiotu, stosunek poszczególnych jego części, wzajemne powiązanie pewnych
szczegółów dekoracyjnych, a więc to, co wpływa na charakterystyczny jego wygląd.

Rysowanie z wyobraźni polega na rysowaniu kształtu, którego nigdy nie widzieliśmy,

ale o którym nam ktoś opowiedział, albo który chcielibyśmy stworzyć. Rysunkiem
z wyobraźni posługujemy się przy projektowaniu nowych modeli albo tylko zmian
w istniejącym ubiorze.

Zarówno przy pracy nad rysunkiem z pamięci, jak i z wyobraźni opieramy

się na spostrzeżeniach, których dokonaliśmy uprzednio z natury.
Rysunek z natury form płaskich

Istotną cechą rysunku z natury jest odtwarzanie tego, co widzimy. W zależności od tego,

co  stanowi  większy  wymiar  modelu,  jego  długość  lub  szerokość,  arkusz  papieru  układamy
pionowo lub poziomo. Krótkimi kreskami zaznaczamy, w  jakich granicach chcemy zmieścić
rysunek. Model  powinien  być przedstawiony w  miarę  możliwości w wielkości rzeczywistej,
a zmniejszony może być w takim stopniu, jak wymaga tego format papieru.

Kolejnym krokiem jest przeprowadzenie wnikliwej obserwacji modelu, tzn. analizy jego

budowy i proporcji. Uchwycenie kształtów ułatwi porównanie ich ze znanymi formami
geometrycznymi, np. koło, kwadrat, trójkąt. Musimy ustalić jaką figurę geometryczną

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

przypomina nam ogólny kształt modelu. Potem zastanawiamy się nad zasadniczym podziałem
modelu na części, które możemy wyróżnić w całości jego sylwety. (rys. 6)

Rys. 6. Rysowanie modelu z natury: a) sylweta, b) I faza opracowania rysunku. c) II faza [2, s. 92].

Gdy ustalimy, w jaką formę geometryczną da się wpisać kształt modelu, lekko

zarysowujemy  tę  formę,  a  następnie  nanosimy  na  nią  właściwe  obrysy  modelu  nieco
mocniejszą  kreską  (posługujemy  się  cały  czas  kreską  rozmachową).  Wykonanie  rysunku
zaczynamy  od  najogólniejszego  szkicu  całości,  następnie  stopniowo  opracowujemy  coraz
mniejsze  części  formy  modelu  i  wreszcie  przechodzimy  do  szczegółów.  Mało  ważnych
lub przypadkowych fragmentów nie odtwarzamy wcale.

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jakie znasz przybory rysunkowe?
2.  Jakie znasz środki rysownicze?
3.  Jakie rozróżniamy sposoby trzymania ołówka?
4.  Na czym polega rysowanie ołówkiem?
5.  Na czym polega rysowanie węglem?
6.  Na czym polega rysowanie patykiem?
7.  Na czym polega rysowanie pędzlem?
8.  Na czym polega rysowanie kredką?
9.  Co to jest rysunek rozmachowy?
10.  Co to są bryły?
11.  Na czym polega rysunek z natury?
12.  Na czym polega rysunek z pamięci?
13.  Na czym polega rysunek z wyobraźni?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.1.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Na arkuszu papieru narysuj bez przyrządów kreślarskich kilka linii różnego rodzaju, kół

i elips ołówkami o różnej twardości.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  znać rodzaje linii,
2)  dobrać przybory i narzędzia do wykonania ćwiczenia,
3)  narysować  linie:  proste,  krzywe,  faliste,  łamane  i  przerywane  w  różnych  kierunkach

i o różnym zagęszczeniu.

4)  narysować koła i elipsy różnej wielkości,
5)  porównać efekty pracy w zależności od zastosowanego ołówka,
6)  ocenić postępy swojej pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

papier formatu A4,

−

ołówki o różnej twardości (H, HB, B, itd.),

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 2

Wykonaj rysunek rozmachowy trójkąta opisanego na kole.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  znać zasady sporządzania rysunku rozmachowego,
2)  dobrać przybory i narzędzia do wykonania ćwiczenia,
3)  narysować koło,
4)  narysować trójkąt opisany na kole,
5)  ocenić postępy swojej pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

papier formatu A4,

−

ołówki o różnej twardości (H, HB, B, itd.),

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 3

Wykonaj rysunek z natury spódnicy damskiej podstawowej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) znać zasady sporządzania rysunku z natury form płaskich,
2) dobrać przybory i narzędzia do wykonania ćwiczenia,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3)  dokonać analizy budowy i proporcji modelu,
4)  wykonać ogólny szkic spódnicy damskiej,
5)  zaobserwować i wprowadzić szczegóły do rysunku,
6)  zaprezentować swoją pracę.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

papier formatu A4,

−

ołówki o różnej twardości (H, HB, B, itd.),

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 4

Wykonaj rysunek spódnicy damskiej fantazyjnej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  znać zasady sporządzania rysunku z wyobraźni,
2)  dobrać przybory i narzędzia do wykonania ćwiczenia,
3)  narysować  spódnicę  damską  fantazyjną  (korzystając  z  modelu  zamieszczonego

w żurnalach, czasopismach),

4) zaprezentować swoją pracę.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

papier formatu A4,

−

ołówki o różnej twardości (H, HB, B, itd.),

−

żurnale, kolorowe czasopisma z odzieżą,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 5

Wykonaj rysunek bryły – dzbana.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  znać zasady sporządzania rysunku brył,
2)  dobrać przybory i narzędzia do wykonania ćwiczenia,
3)  narysować bryłę dzbana,
4)  zaprezentować swoją pracę.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

papier formatu A4,

−

ołówki o różnej twardości (H, HB, B, itd.),

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.1.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) narysować bez przyrządów linie, koła, elipsy?



2) wykonać rysunek rozmachowy?



3) wykonać szkic spódnicy?



4) wykonać rysunek bryły?



5) wykonać rysunek spódnicy fantazyjnej?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2. Proporcje figury ludzkiej. Rysunki sylwetek statycznych

i w ruchu: dziecka, kobiety, mężczyzny

4.2.1. Materiał nauczania

W odzieżownictwie szczególnie ważny jest rysunek figury ludzkiej. Na figurze łatwo jest

dostrzec  istotne  cechy  ubioru:  linię,  sposób  układania  się  materiału,  styl,  powierzchnie
materiałów  odzieżowych.  Trójwymiarowość  bryły  sprawia,  że  materiał  po  niej  „spływa”,
bądź  odstaje,  przylega  lub  sterczy,  lekko  ją  modeluje.  Czyni  figurę  kanciastą  lub  miękką.
Rysunki  najczęściej  stosowane  w  odzieżownictwie  to  rysunki  z  pamięci  lub  z  wyobraźni,
pozwalające  kreować  obraz  ubioru,  tworzyć  go, by  później  na  ich  podstawie  urzeczywistnić
obraz.

Aby ukształtować umiejętność rysowania z natury i wyobraźni należy najpierw poznać

budowę człowieka, jego proporcje, relacje miedzy wyglądem ciała w ruchu, a układem
kośćca. Jest to możliwe na podstawie obserwacji, szkiców i studiów z natury.

Proporcje figury ludzkiej

Podczas rysowania odzieży jest potrzebna, a nawet niezbędna znajomość proporcji figury

ludzkiej. Trzeba nauczyć się rysować człowieka w sposób uproszczony, schematyczny,
ale na tyle fachowo, aby prawidłowo wyrazić proporcje budowy ciała, wiek i płeć.

Rys. 7. Porównanie proporcji sylwetki: a) dziecka rocznego, b) kobiety [2, s. 98].

Proporcje, a zwłaszcza wysokość głowy w stosunku do wysokości całej sylwetki

informują nas o wieku.

U rocznego niemowlęcia wysokość głowy stanowi

wysokości całego ciała (rys.7).

W miarę rozwoju, tułów i nogi dziecka rosną szybciej niż głowa. Wskutek tego proporcje
ulegają zmianom wraz z wiekiem.

U dziecka dwuletniego stosunek wysokości głowy do całego wzrostu jest jak 1:5.

W wieku czterech lat stosunek ten wynosi 1:5,5. W wieku 6

÷8 lat – 1:6, dziesięciu lat – 1:6,5,

czternastu lat – 1:7,5, w wieku 18

÷22 lat wysokość głowy dochodzi do normy i stanowi

całego wzrostu przy figurze wysokiej (rys.8).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rysunki sylwetek statycznych: dziecka, kobiety, mężczyzny

Rysunki modeli odzieżowych na sylwetce można wykonywać z wykorzystaniem

odpowiedniego schematu. Odrysowuje się wówczas schemat sylwetki i nadaje mu
odpowiedni kształt. Metodę te poleca się tym, którzy mają trudności z wzrokową oceną
proporcji figury ludzkiej. Schematy sylwetki kobiecej i męskiej są oparte na kanonie 1:8 (tzn.
wielkość głowy stanowi

wysokości ciała), schemat sylwetki dziecięcej zaś na proporcji 1:6.

Proporcje dziecka są zmienne w zależności od wieku.
Instrukcja wykonania schematu sylwetki kobiety:
Do zbudowania schematu sylwetki jest potrzebny odcinek l, dowolnej długości, cała sylwetka
ma wysokość 8 x „l”. Długość odcinka podstawowego „l” służy do budowania innych miar,
np. ½ l, ¼ l, itd.

W celu wykonania schematu kobiety należy: (rys. 9a):

–

narysować pionową linię (oś symetrii) i zaznaczyć na niej 8 odcinków równych l,

–

przez zaznaczone punkty przeprowadzić linie poziome, które stworzą pola od I do VIII;
pola te należy odpowiednio oznaczyć;

–

w polu I zaznaczyć na obu liniach poziomych odcinki równe l

z obu stron osi symetrii;

zbudować prostokąt i wpisać w niego owalny kształt głowy;

–

pole II podzielić poziomo na połowy; na linii podziału zaznaczyć po obu stronach osi
symetrii odcinki równe

(linia ramion);

–

górną połowę pola II podzielić jeszcze raz na pół i zaznaczyć miejsce podziału punktem
na osi symetrii; połączyć ten punkt z punktem ramion;

–

szyję zaznaczyć, odmierzając po

z obu stron osi symetrii (od podstawy głowy

do zarysu ramion);

–

na dolnej linii pola III zaznaczyć po obu stronach osi symetrii odcinki równe l

(linia

talii);

–

na dolnej linii pola IV zaznaczyć po obu stronach osi symetrii odcinki równe l

(linia

bioder); połączyć punkty bioder z punktami talii;

–

na dolnej linii pola VIII zaznaczyć po obu stronach osi symetrii odcinki równe l

(linia

stóp);

–

w polu VIII zaznaczyć linię poziomą na wysokości

, mierząc od dołu pola VIII,

odmierzyć na wyznaczonej linii odcinki równe l

po obu stronach osi symetrii (linia

kostek);

–

połączyć punkty kostek z punktami stóp; punkty kostek połączyć z punktami bioder;

–

w przecięciu dolnej linii pola II i linii tułowia (boki) znajdują się punkty pach;
poprowadzić od nich linie wewnętrzne rąk, sięgające do wysokości l

od dołu pola V;

tę wysokość można zaznaczyć linią poziomą, linie wewnętrzne rąk nie mogą stykać się
z sylwetką, obowiązuje minimalna odległość od bioder (na linii bioder), np. 2 mm;

–

linie zewnętrzne rąk „budują” ich kształt; na linii talii wyznaczyć szerokości rąk
w łokciu, odmierzając odcinek równy l

od wewnętrznych linii rąk;

–

na linii bioder zaznaczyć szerokości rąk w nadgarstku, odmierzając odcinek równy

od wewnętrznej strony ręki;

–

w polu V wykonać rysunek dłoni (kształt trapezu).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys.9. Schematy sylwetek: a) kobiety, b) mężczyzny, c) dziecka [4, s. 49].

Instrukcja wykonania schematu sylwetki mężczyzny

Do zbudowania schematu sylwetki jest potrzebny odcinek „l”, dowolnej długości, cała
sylwetka ma wysokość 8xl. Długość odcinka podstawowego l służy do budowania innych
miar, np. ½ l, ¼ l, itd.
W celu wykonania schematu sylwetki mężczyzny należy (rys.9b):
–

narysować pionową linię środkową (oś symetrii) i zaznaczyć na niej 8 odcinków –
równych l; przeprowadzić przez nie linie poziome i oznaczyć pola od I do VIII;

–

na górnej i dolnej linii pola I odmierzyć odcinki równe l

z obu stron osi symetrii;

połączyć punkty i zbudować prostokąt, wpisać w niego kształt głowy, nadając jej kształt
zgeometryzowany;

–

pole II podzielić poziomo na połowy; na wyznaczonej linii odmierzyć odcinki równe
wielkości głowy z obu stron osi symetrii (linia ramion);

–

górną część pola II podzielić na pół i oznaczyć to miejsce punktem na osi symetrii
i połączyć ten punkt z punktami ramion;

–

szyję zaznaczyć, odmierzając odcinek równy l

z obu stron osi symetrii (od podstawy

głowy do zarysu ramion);

–

w polu VIII na jego dolnej linii, zaznaczyć odcinki równe

po obu stronach osi

symetrii (linia pasa);

–

biodra znajdują się na dolnej linii pola IV, ich szerokość jest wyznaczona linią łączącą
punkty nóg pola VIII z punktami ramion pola II;

–

punkty pasa połączyć z punktami ramion oraz punktami bioder;

–

punkty pach znajdują się w miejscu przecięcia linii tułowia z dolną linią pola II;

–

linie wewnętrzne rąk sięgają od punktów pach do linii pola V odmierzonej odcinkiem

od dołu pola V; linie te nie muszą się stykać z punktami bioder, powinny być

oddalone minimalnie, np. mm od punktów bioder;

–

na linii pasa odmierzyć odcinki równe l

od linii wewnętrznej ręki (punkty łokcia);

na linii bioder odmierzyć

od linii wewnętrznej ręki (punkty nadgarstka), połączyć

punkty nadgarstka z punktami łokci, a punkty łokci z punktami ramion;

–

dłonie narysować w kształcie trapezu;

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

–

na dolnej linii pola VIII zaznaczyć linię poziomą (linia kostek), ich szerokość określa
linia wyznaczona wcześniej, łącząca punkty pola VIII z punktami ramion; punkty kostek
należy połączyć z punktami stóp;

–

linia środkowa, wyznaczająca długość nóg, sięga od linii bioder do dolnej linii pola VIII.

Instrukcja wykonania schematu sylwetki dziecka:
Do zbudowania schematu sylwetki jest potrzebny odcinek l, dowolnej długości, cała sylwetka
ma wysokość 6xl. Długość odcinka podstawowego „l” służy do budowania innych miar,
np. ½ l, ¼ l, itd.
W celu wykonania schematu dziecka należy: (rys.9c):
–

narysować pionową linię (oś symetrii) i zaznaczyć na niej 8 odcinków równych l,

–

narysować linię pionową (oś symetrii) i zaznaczyć na niej 6 odcinków długości l; przez
zaznaczone punkty przeprowadzić linie poziome, wyznaczone pola oznaczyć od I do VI;

–

na obu liniach pola i zaznaczyć odcinki równe l

z dwóch stron osi symetrii, zbudować

kwadrat i wpisać w niego okrągły kształt głowy; pole II podzielić poziomo na trzy równe
części; na pierwszej górnej linii podziału ( l

od góry) odmierzyć odcinki równe

z obu stron osi symetrii (punkty ramion);

–

połączyć punkty ramion z punktem podstawy głowy na osi symetrii;

–

narysować linie pionowe styczne do głowy, sięgające do połowy pola IV;

–

na drugiej od góry, wyznaczonej poziomo linii pola II, znajdują się punkty pach;
powstają one z przecięcia linii tułowia i drugiej, wyznaczonej wcześniej, linii poziomej
pola II;

–

od punktów pach poprowadzić linie wewnętrzne rąk, sięgające do wyznaczonej wcześniej
linii pola IV;

–

linia łokci w polu III jest odległa o l

od górnej linii pola III;

–

łokieć znajduje się na linii talii w odległości l

od linii wewnętrznej ręki; punkty łokci

połączyć z punktami ramion i nadgarstka;

–

w polu VI zaznaczyć poziomo linię odległą o l

od dołu pola VI; na niej zaznaczyć

szerokość kostek, odmierzając l

z obu stron osi symetrii;

–

szerokość stóp zaznaczyć na dolnej linii pola VI, odmierzając l

z obu stron osi symetrii;

–

połączyć punkty kostek z punktami stóp i punktami bioder.

Rysunki sylwetek w ruchu: dziecka, kobiety, mężczyzny

Rysunki modelowe i żurnalowe można wykonywać, stosując odpowiednio przygotowany

schemat. W tym celu należy na odpowiednio sztywnym kartonie wykreślić linie,
zarysowujące sylwetkę ludzką (kobiety, mężczyzny, dziecka), zgodnie z instrukcją. Następnie
wyciąć schemat i ponacinać go w miejscach „ruchomych”, zaznaczonych na rysunku 9a,9b,9c
strzałkami (linie: szyi, pachy, talii, łokcia, nadgarstka, kolana, kostki) – strzałki wskazują na
kierunek cięcia. Należy przecinać ostrożnie, by nie uszkodzić schematu. Schematowi sylwetki
trzeba nadać właściwy kształt, wydobywając cechy figury kobiecej, męskiej lub dziecięcej.

Nadając kształt sylwetce ludzkiej należy pamiętać o jej odpowiednim wymodelowaniu

(rys. 10). Zgodnie z zaobserwowaną budową muskulatury ludzkiej trzeba schemat w pewnych
partiach: poszerzyć – np. mięsnie ramion, przedramiona, talię i tułów; zwęzić – w partii nóg,
okolicy przedramienia, nadgarstka; zaokrąglić – w partiach szyi oraz zwrócić szczególną
uwagę na miękkie ukształtowanie się nóg.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 10. Powstawanie rysunków na schemacie sylwetki: a) kobiecej, b) męskiej, c) dziecięcej [4, s. 50].

Pokazując ruch na sylwetce korzystnie jest zastosować w rysunku pozę kontrapostu. Jest

to poza, w której masa ciała spoczywa na jednej nodze. Daje on możliwość uzyskania efektu
minimalnego ruchu, dynamiki. Rysunek postaci w kontrapoście pozwala zaprezentować
sposób układania się ubioru na figurze.

Aby narysować schemat w kontrapoście należy:

–

narysować linię środkową (pion postaci) i wrysować głowę wraz z szyją, tak by środek
szyi znajdował się na tej linii (rys.11a),

–

linie talii i bioder narysować ukośnie, uniesione w jednym kierunku (nie mają
tu zastosowania skróty perspektywiczne, gdyż postać jest oglądana frontalnie), następnie
wrysować odpowiednio upozorowany tułów wraz z głową (rys.11b),

–

na linii środkowej oprzeć nogę, na której spoczywa masa ciała, a następnie narysować
kostkę tej nogi,

–

rysunek drugiej nogi oraz rąk wykonać w ustawieniu dowolnym (rys.11c).

Rys. 11. Sposób rysowania sylwetki w pozie kontrapostu: a) narysowanie linii środkowej, wrysowanie głowy

i szyi, b) narysowanie linii talii i bioder, c) narysowanie nóg [4, s. 47].

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jakie są proporcje figury ludzkiej?
2.  Jakie różnice można zauważyć w proporcjach sylwetki kobiety i dziecka rocznego?
3.  Jakie różnice występują w proporcjach sylwetki kobiety, mężczyzny i dziecka?
4.  Jakie są zasady wykonywania schematu sylwetki kobiety?
5.  Jakie są etapy powstawania schematu sylwetki męskiej?
6.  Co należy zrobić, aby wykonać schemat sylwetki dziecka?
7.  W  jaki  sposób  przygotowuje  się  schemat  sylwetki  ludzkiej  do  rysowania  sylwetki

w ruchu?

8. Co to jest poza kontrapostu?
9. Jakie czynności należy wykonać, aby wymodelować sylwetkę przedstawioną

schematycznie?

4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Wykonaj schemat sylwetki kobiety i wymodeluj jej kształty.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zapoznać się z instrukcją wykonania schematu sylwetki kobiety,
2)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3)  zastosować się do poleceń zawartych w instrukcji,
4)  wykonać  schemat  krok  po  kroku zwracając  szczególną uwagę  na  dokładność  pomiarów

(odcinek l),

5)  sprawdzić proporcje sylwetki (w razie trudności skorzystać z pomocy nauczyciela),
6)  wyciąć wykonany schemat,
7)  ponacinać sylwetkę w odpowiednich miejscach,
8)  przykleić schemat i wymodelować kształty sylwetki,
9)  dokonać oceny poprawności i estetyki wykonanego ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok techniczny formatu A4,

−

ołówki różnej twardości (H, HB, B, itp.),

−

przybory kreślarskie,

−

gumka, nożyczki, klej,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 2

Wykonaj schemat sylwetki mężczyzny i wymodeluj jej kształty.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zapoznać się z instrukcją wykonania schematu sylwetki mężczyzny,
2)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3)  zastosować się do poleceń zawartych w instrukcji,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4) wykonać schemat krok po kroku zwracając szczególną uwagę na dokładność pomiarów

(odcinek l),

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok techniczny formatu A4,

−

ołówki różnej twardości (H, HB, B, itp.),

−

przybory kreślarskie,

−

gumka, nożyczki, klej,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 3

Wykonaj schemat sylwetki dziecka i wymodeluj kształty.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zapoznać się z instrukcją wykonania schematu sylwetki dziecka,
2)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3)  zastosować się do poleceń zawartych w instrukcji,
4)  wykonać  schemat  krok  po  kroku  zwracając szczególną  uwagę  na dokładność pomiarów

(odcinek l),

5)  sprawdzić proporcje sylwetki (w razie trudności skorzystać z pomocy nauczyciela),
6)  wyciąć wykonany schemat,
7)  ponacinać sylwetkę w odpowiednich miejscach,
8)  wymodelować kształty sylwetki,
9)  dokonać oceny poprawności i estetyki wykonanego ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok techniczny formatu A4,

−

ołówki różnej twardości (H, HB, B, itp.),

−

przybory kreślarskie,

−

gumka, nożyczki, klej,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 4

Narysuj prosty ubiór damski na sylwetce w ruchu.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) odrysować sylwetkę kobiety w pozie kontrapostu na arkuszu papieru korzystając

z szablonu,

2) narysować prosty ubiór damski na sylwetce,
3) zaprezentować efekty swojej pracy.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok rysunkowy formatu A4,

−

ołówki różnej twardości (H, HB, B, itp.), gumka,

−

szablon sylwetki kobiety,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 5

Narysuj prosty ubiór męski na sylwetce w ruchu.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) odrysować sylwetkę mężczyzny w pozie kontrapostu na arkuszu papieru korzystając

z szablonu,

2) narysować prosty ubiór męski na sylwetce,
3) zaprezentować efekty swojej pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok rysunkowy formatu A4,

−

ołówki różnej twardości (H, HB, B, itp.), gumka,

−

szablon sylwetki mężczyzny,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

4.2.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) dobrać materiały i przybory rysunkowe?



2) określić proporcje sylwetki kobiety?



3) określić proporcje sylwetki męskiej?



4) określić proporcje sylwetki dziecka?



5) określić różnice między proporcjami sylwetki kobiety i dziecka?



6) narysować schemat sylwetki kobiety?



7) narysować schemat sylwetki męskiej?



8) narysować schemat sylwetki dziecka?



9) narysować sylwetkę kobiety, mężczyzny, dziecka w ruchu?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.3. Rysunek modelowy i żurnalowy

4.3.1. Materiał nauczania

Rysunki ubiorów miały zawsze charakter artystyczny. Powstawały one wraz z istnieniem

domów  mody  i  żurnali.  Samo  wykonanie  rysunku  nie  musiało  oznaczać  realizacji  projektu
w formie  rzemieślniczej,  jednostkowej  czy  przemysłowej.  Przed  upowszechnieniem  się
fotografii miały one wiernie, realistycznie odzwierciedlać ubiory.
Rysunek modelowy

Rysunek modelowy (inaczej rysunek projektu plastycznego modelu odzieży) jest

to rysunek  przedstawiający  projekt  modelu  odzieży  na  sylwetce  odpowiadającej
antropometrycznym  proporcjom  człowieka  (rys.  12).  Przedstawia  on  zewnętrzny  wygląd
modelu  odzieżowego  w  płaszczyźnie  czołowej  przedniej  i  tylnej  oraz  w  płaszczyźnie
strzałkowej  z  wyodrębnionymi,  charakterystycznymi  dla  zaprojektowanego  modelu,
elementami odzieżowymi.

Rys.12. Rysunek modelowy odzieży [7, s. 150].

Rysunek modelowy przedstawia linię i proporcje modelu odzieży oraz kompozycję

wszystkich  elementów  odzieżowych  i  dekoracyjnych  (rys.13.),  tzn.  linie  cięć  i  szwów
modelujących  sylwetkę,  położenie  szwów  i  zaszewek  modelujących  wypukłości  i  wcięcia
ciała,  kształt  wyłogów,  kołnierza  i  kieszeni,  rozmieszczenie  zapięć,  zaznaczenia  fałd,
stębnowań itp.

Rys.13. Rysunek elementów odzieży [7, s. 150].

Rysunek modelowy jako część projektu plastycznego lub element dokumentacji

technologicznej jest szczególnie ważny w odzieżownictwie.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Może to być:
–

rysunek z natury, gdy odzwierciedla się wygląd wzorca odzieżowego na sylwetce,
na manekinie, na wieszaku, w rozłożeniu na płasko;

–

rysunek z pamięci, gdy odtwarza się wygląd zapamiętany;

–

twórcza projekcja szkicu żurnalowego, gdy dopracowuje się w szczegółach mało
precyzyjną wiję artystyczną.
Rysunek modelowy wykonuje się linią płynną, miękką, a zarazem precyzyjną i pewną.

Linie rysowane na sylwetce mogą mieć zgrubienia będące efektem silnie przyciśniętego
narzędzia; są wtedy plastyczne, niejednakowe; uwypuklające miejsca ciemniejsze, ilustrujące
zetkniecie dwóch krawędzi. Rysunek modelowy może być przedstawiany:
–

na sylwetce,

–

w rozłożeniu „na płasko”,

–

na manekinie,

–

na wieszaku.

Rysunek modelowy na sylwetce (rys. 14) powinien być proporcjonalny, najlepiej
o klasycznych proporcjach, wyrażających się stosunkiem wielkości głowy do długości ciała,
jak 1:8. Można go narysować:
–

bezpośrednio odwzorowując kształt z pamięci, z natury lub z wyobraźni (tzw. rysunek
„z wolnej ręki”),

–

posługując się odpowiednio przygotowanym schematem.
Bardzo często rysunki modelowe na sylwetce przedstawiane są w pozie kontrapostu.

Jest to wzorzec przeniesiony z czasów antycznych.

Rys.14. Rysunek modelowy na sylwetce [4, s. 19].

Na rysunku modelowym, na sylwetce powinno się szczegółowo prezentować fason

(detale  –  kieszenie,  cięcia,  stebnówki,  itp.)  oraz  zawsze  obok  rysunku  odzieży,  oglądanej
z przodu  należy  zamieścić  mniejszy  rysunek  tyłu.  Rysunki  te  powinny  być  czytelne,
przejrzyste i szczegółowe.
Rysunek  modelowy  „w  rozłożeniu  na  płasko”  (rys.  15)  służy  do  przedstawienia  modelu
odzieży bez sylwetki, przy czym odzież jest prezentowana z przodu oraz z tyłu.
Aby wykonać taki rysunek należy:
–

zacząć od narysowania linii środkowej,

–

zakomponować rysunek i zaznaczyć jego wysokość na linii środkowej,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

–

ocenić proporcje wzrokowo i stosując wielkości porównawcze, narysować linie poziome
(linię ramion, dekoltu, podkroju pachy, gorsu, talii, bioder, długości wyrobu, itp.)

–

na liniach tych oznaczyć odcinki szerokości, stosując również miary porównawcze,

–

zaznaczyć konturem zarys kształtu,

–

proporcje wszelkich detali (kieszeni, patek, linii cięć) ocenić wzrokowo i narysować,

–

we właściwym miejscu umieścić kieszenie, linię zapięcia (ich wielkości porównać
z wielkościami innych elementów).

Rys.15. Rysunek modelowy „w rozłożeniu na płasko” [4, s. 48].

Przyjęto zasadę, że jeden rękaw, np. bluzki, w rysunku modelowym „na płasko”

przedstawia się w zgięciu na linii łokcia. Tego typu rysunki stosuje się w żurnalach
użytkowych, zawierających wykroje odzieży i ich opisy, np. „Burda”.
Rysunek żurnalowy

Rysunek żurnalowy – to rysunek przedstawiający wygląd modelu odzieży na sylwetce

ludzkiej  w  ruchu  (rys.16).  Rysunek  żurnalowy  nie  uwzględnia  elementów  modelowych
i dekoracyjnych odzieży, daje ogólne wyobrażenie o całości modelu odzieżowego, informuje
o  charakterystycznych  cechach  linii  mody  odzieżowej.  Proporcje  modelu  żurnalowego
nie odpowiadają  proporcjom  sylwetki  rysunku  modelowego.  Może  on  być  wykonany  różną
techniką,  jako  rysunek,  szkic  lub  plama  malarska.  Rysunek  żurnalowy  jest  podstawą
do opracowania rysunku modelowego odzieży.

Rys. 16. Rysunki żurnalowe współczesnych projektantów (w różnych stylach wykonania) [4, s. 18].

Kopiowanie rysunków w zmiennej wielkości

Na etapie nauki tworzenia rysunków żurnalowych ważna i przydatna jest znajomość

kopiowania rysunków żurnalowych. Rysunki można kopiować różnymi sposobami: poprzez
fotografowanie, druk, wyświetlanie, itp. Jednak te sposoby wymagają specjalnej aparatury

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

i maszyn. Do utworzenia kopii rysunków z żurnali możemy wykorzystać kalkę techniczną,
a wierność kopii będzie uzależniona od dokładności i staranności kopiującego. Jest to sposób
najprostszy i najczęściej stosowany. Inaczej przedstawia się sytuacja, gdy zachodzi
konieczność kopiowania rysunków żurnalowych w zmiennej wielkości. Istnieją dwa sposoby
kopiowania rysunków w zmiennej wielkości:

−

powiększanie  modelu  za  pomocą  linii  pomocniczych  (rys.17)  –  polega  ono
na poprowadzeniu  linii  pionowej  (bazy)  i  poziomych  linii  w  charakterystycznych
miejscach  kopiowanego  rysunku  żurnalowego.  Należy  zwrócić  szczególną  uwagę  na
dokładność  w tworzeniu  linii  prostopadłych  i  równoległych,  co  wpłynie  na  jakość
powstającej  kopii.  Na  arkuszu  papieru  rysujemy  linie  pomocnicze  (pionową  i  poziome)
w takiej  podziałce,  jaką  chcemy  zastosować.  Po  narysowaniu  wszystkich  linii
wyznaczamy  punkty  zasadnicze  szerokości  modelu.  W  granicach  wyznaczonych  w  ten
sposób proporcji rysujemy kopię, ciągle przyglądając się rysunkowi żurnalu. Pracę naszą
kontrolujemy przez odstawianie obu rysunków i porównywaniu ich z pewnej odległości.
Po ukończeniu pracy wycieramy linie pomocnicze na kopii i oryginale.

Rys. 17. Powiększenie modelu za pomocą linii pomocniczych [2, s. 96].

−

powiększenie  rysunku  za  pomocą  kratek.  Na  oryginale  rysujemy  kratkę,  następnie
powtarzamy  czynność  na  czystym  arkuszu  papieru  w  odpowiednio  zwiększonej
podziałce.  Można  kratki  oznaczyć  literami  i  cyframi,  co  ułatwi  przenoszenie
poszczególnych partii rysunku. Następnie kolejno kratka po kratce przenosimy fragmenty
rysunku z oryginału na tworzoną powiększoną kopię (rys. 18).

Rys.18. Powiększenie rysunku na kratkach [2, s. 97].

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Co to jest rysunek modelowy?
2.  Jakie są rodzaje rysunku modelowego?
3.  W jaki sposób powstaje rysunek modelowy na sylwetce?
4.  W jaki sposób sporządza się rysunek modelowy „w rozłożeniu na płasko”?
5.  Co to jest rysunek żurnalowy?
6.  Jakie występują techniki kopiowania rysunków w zmiennej wielkości?
7.  Na czym polega kopiowanie rysunku z zastosowaniem linii pomocniczych?
8.  Na czym polega kopiowanie rysunku za pomocą kratek?

4.3.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Wykonaj rysunek modelowy spódnicy damskiej „w rozłożeniu na płasko”.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
2) zapoznać się z wiadomościami dotyczącymi rysunku modelowego i odpowiedzieć na

pytania:

−

Co to jest rysunek modelowy?

−

Jakie rozróżniamy rodzaje rysunku modelowego?

−

Gdzie w odzieżownictwie ma zastosowanie rysunek odzieżowy?

−

Jakie przybory są potrzebne do wykonania rysunku modelowego?

3) ustalić fason spódnicy damskiej przydzielonej do wykonania ćwiczenia,
4) zaplanować kolejność czynności wykonania rysunku modelowego spódnicy damskiej

„w rozłożeniu na płasko”.

5)  ustalić format arkusza papieru i wielkość wykonania rysunku,
6)  omówić i uzgodnić wszystkie punkty z fazy planowania z nauczycielem,
7)  odnieść się do uwag i propozycji nauczyciela,
8)  wykonać zgodnie z zaplanowanymi czynnościami rysunek modelowy spódnicy damskiej,
9)  zwrócić uwagę na estetykę i dokładność wykonania twojej pracy,
10)  przygotować  się  do  zaprezentowania  swojej  pracy.  Zespoły  uczniów  wyznaczają  lidera

grupy, który dokonuje prezentacji ćwiczenia.

11) przygotować się do sprawdzenia wykonanej pracy – odpowiedzieć na pytania:

−

Czy prawidłowo został wykonany rysunek modelowy spódnicy damskiej?

−

Czy rysunek jest czytelny i estetyczny?

−

Czy wszystkie cechy charakterystyczne (detale) fasonu spódnicy zostały
przedstawione na rysunku?

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok rysunkowy formatu A4,

−

ołówki różnej twardości,

−

gumka,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 2

Wykonaj rysunek modelowy bluzki damskiej na sylwetce.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zorganizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami bhp i ergonomii pracy,
2)  zapoznać się z wiadomościami dotyczącymi rysunku modelowego,
3)  odrysować sylwetkę korzystając z szablonu,
4)  zastosować kolejno zasady tworzenia rysunku modelowego,
5)  narysować rysunek modelowy,
6)  zaprezentować efekty swojej pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok rysunkowy formatu A4,

−

szablon sylwetki,

−

ołówki różnej twardości,

−

gumka,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 3

Wykonaj rysunek żurnalowy sukni damskiej wieczorowej dowolną techniką.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zapoznać się z wiadomościami dotyczącymi rysunku żurnalowego,
2)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3)  wybrać technikę wykonania rysunku,
4)  wykonać ćwiczenie,
5)  dokonać oceny poprawności i estetyki wykonanego ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok rysunkowy formatu A4,

−

ołówki różnej twardości,

−

przybory rysunkowe i malarskie,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 4

Skopiuj rysunek żurnalowy w zmiennej wielkości.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
2)  wylosować rysunek żurnalowy spośród ilustracji przygotowanych przez nauczyciela,
3)  skopiować  rysunek  żurnalowy  w  zmniejszonej  wielkości  metodą  wskazaną  przez

nauczyciela,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4)  dokonać analizy wykonanego ćwiczenia,
5)  wskazać wady i zalety metody, którą wykonałeś rysunek,
6)  zaprezentować efekty swojej pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

ilustracje rysunków do kopiowania,

−

blok rysunkowy formatu A4,

−

ołówki różnej twardości,

−

gumka,

−

papier kancelaryjny,

−

kalka techniczna,

−

przybory kreślarskie,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

4.3.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) dobrać materiały i przybory rysunkowe do zadanego ćwiczenia?



2) wskazać różnice między rysunkiem modelowym a żurnalowym?



3) narysować rysunek modelowy „w rozłożeniu na płasko”?



4) narysować rysunek modelowy na sylwetce?



5) narysować rysunek żurnalowy?



6) zastosować techniki kopiowania rysunków żurnalowych?



7) skopiować rysunek w zmiennej wielkości za pomocą linii

pomocniczych?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4. Perspektywa

4.4.1. Materiał nauczania

Podstawowe zasady perspektywy zbieżnej

Świat, który nas otacza oraz znajdujące się w nim przedmioty są przestrzenne, tzn. mają

trzy  wymiary:  szerokość,  wysokość  i  głębokość.  Natomiast  powierzchnia  papieru,  płótna
czy ściany,  na  której  rysujemy,  malujemy  ma  dwa  wymiary  szerokość  i wysokość,  wymiaru
trzeciego  –  głębokości  brak.  Mimo  to  elementy  kompozycji  plastycznej  potrafią  wyrazić
i stworzyć  wrażenie,  iż  oglądający  ulega  złudzeniu  jakby  obraz  –  w  rzeczywistości  płaski  –
był wieloplanowy i posiadał trzeci wymiar – głębokość.

Metody przedstawiania bryły na płaszczyźnie stosowane w technice (rzuty prostokątne,

perspektywa  równoległa)  opierają  się  na  ścisłych  danych.  Pozwalają  one  na  dokładne
przedstawienie trójwymiarowego przedmiotu na płaszczyźnie arkusza. W rysunku odręcznym
stosujemy  perspektywę  zbieżną,  zwaną  inaczej  środkową  lub  malarską.  Daje  ona  obraz
przedmiotu  na  płaszczyźnie  mniej  lub  więcej  zniekształcony,  zgodnie  z  prawami  widzenia.
Daje  złudzenie  rzeczywistości.  Stosunek  wielkości  przedmiotów  oraz  wrażenie  głębi
są przedstawione  tak,  jak  widzimy,  zgodnie  z  poczuciem  przestrzeni.  Efekt  przestrzenności
można  uzyskać  rysując  na  podstawie  trafnej  obserwacji,  albo  na  zasadzie  rzutu
perspektywicznego zbieżnego.

Podstawowymi pojęciami perspektywy są: linia horyzontu (LH), punkt widzenia (PW)

i punkt  zbiegu  (PZ).  Horyzont  jest  to  linia,  wzdłuż  której  niebo  pozornie  styka  się
z powierzchnią  ziemi.  Linia  horyzontu  znajduje  się  zawsze  na  wysokości  oczu  przed
obserwatorem  i  wznosi  się  lub  opada  w  zależności  od  jego  punktu  obserwacji  (rys.19).
By lepiej  to  pojąć,  wystarczy  wyobrazić  sobie,  że  jesteśmy  na  plaży.  Obojętnie,  gdzie  się
znajdujemy,  horyzont  pozostaje  zawsze  na  wysokości  oczu.  Punkt  widzenia  leży  zawsze
na linii  horyzontu  w  kierunku  spojrzenia  patrzącego.  Tam  również  znajduje  się  punkt
lub punkty  zbiegu.  W  nich  zbiegają  się  wszystkie równolegle względem  siebie  przedłużenia
krawędzi obiektu, jaki mamy odwzorować.

Rys. 19. Położenie linii horyzontu zależnie od wysokości, na jakiej znajdują się oczy obserwatora [2, s. 111].

Punkt, w którym spotykają się wszystkie linie w rzeczywistości równoległe do siebie,

dążące  w  głąb  obrazu,  nazywa  się  punktem  zbieżności.  Jeżeli  jest  to  punkt  leżący  na
przecięciu  się  osi  naszego  widzenia  z  linią  horyzontu,  nazywamy  go  punktem  oka,  inaczej
ocznym.  Jest  to  punkt  na  horyzoncie,  na  który  skierowany  jest  nasz  wzrok.  Zbiegają  się
w nim  wszystkie  linie  równoległe  do  kierunku  naszego  wzroku  niezależnie  od  tego  czy
biegną po ziemi, czyli poniżej linii horyzontu, czy też po niebie, tzn. powyżej linii horyzontu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Podstawowymi

prawami

perspektywy

malarskiej

są:

pozorne

zmniejszanie

się przedmiotów w miarę oddalania się od oka oraz pozorna zbieżność w kierunku horyzontu
wszelkich linii biegnących w głąb obrazu.

Rys. 20. Przykłady perspektywy zbieżnej [1, s. 27].

Wiedząc, że geograficzny horyzont leży na wysokości oczu patrzącego, z łatwością

ustalimy jego położenie w przestrzeni zamkniętej, np. w klasie.

Obserwując wnętrze klasy (rys.21) widzimy, że linie poziome równoległe do kierunku

wzroku, leżące poniżej horyzontu, pozornie biegną skośnie w górę ku punktowi ocznemu,
linie zaś, które leżą nad horyzontem, pozornie biegną w dół. Wszystkie linie znajdujące
się na wysokości oczu wyglądają jak linie poziome.

Rys. 21. Zależność linii poziomych od odległości od linii horyzontu [2, s. 112].

Wszystkie linie poziome prostopadłe do kierunku naszego wzroku oraz wszystkie linie

pionowe nie ulegają pozornym zmianom kierunku. Przyglądając się klasie trzeba także
zwrócić uwagę na zmniejszenie się wymiarów przedmiotów, skracanie się krawędzi ścian,
drzwi, w miarę oddalania się od naszych oczu.

Rysunek perspektywiczny polega na umiejętności poprawnego przedstawienia

przedmiotów trójwymiarowych, widzianych przez oko ludzkie, na płaszczyźnie
dwuwymiarowej.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W rysunku odzieży należy zdecydować się na zastosowanie takiego widoku

perspektywicznego, który optymalnie odzwierciedli sposób układania się na figurze:
–

ujęcie en face (frontalne rys. 22a) wydaje się być mało naturalne, gdyż nie uwzględnia
efektu ruchu,

–

ujęcie z dołu (rys. 22c) jest mało czytelne, gdyż w tej pozycji rzadko ogląda się figurę
w ubiorze,

–

najbardziej korzystne jest ujęcie z góry (rys. 22b), gdyż najczęściej spogląda
się na otoczenie z wysokości oczu.

Rys. 22. Odzież w perspektywie zbieżnej: a) widok frontalny, b) widok z góry, c) widok z dołu [4, s. 46].

Skróty perspektywiczne dotyczą wyglądu całości ubiorów i ich detali w ujęciach

¾ oraz z boku, gdzie znajdują się dwa punkty zbiegu. Im bliższy jest skrót zbiegu, tym skrót
jest łagodniejszy.

W rysunkach modelowych powinno się unikać skrótów perspektywicznych, gdyż ważna

jest czytelność wszystkich detali odzieży. W rysunku żurnalowym dopuszczalny jest łagodny
skrót perspektywiczny, w celu podkreślenia sposobu układania się materii na sylwetce.

Szkic żurnalowy, jako rysunek podkreślający cechy charakterystyczne figury, czy linii

ubioru może przedstawić odzież bądź figurę w silnych skrótach perspektywicznych.

4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jaką perspektywę najczęściej stosujemy w rysunku odręcznym?
2.  Jakie znasz podstawowe prawa perspektywy zbieżnej?
3.  Co daje zastosowanie perspektywy zbieżnej w rysunkach?
4.  Co to jest horyzont?
5.  Co to jest punkt zbieżności?
6.  Jaka jest zależność linii poziomych od linii horyzontu?
7.  Jaka jest zależność linii pionowych od linii horyzontu?
8.  Jakie widoki perspektywiczne stosowane są w rysunku odzieży?
9.  W jakich rysunkach odzieży wskazane jest zastosowanie skrótów perspektywicznych?
10.  W jakich rysunkach odzieży należy unikać stosowania perspektywy zbieżnej?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Wykonaj rysunek drogi z zastosowaniem perspektywy zbieżnej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
2)  zapoznać się z zasadami perspektywy zbieżnej,
3)  odnaleźć linię horyzontu i punkt zbieżności,
4)  wykonać wstępny szkic drogi polnej,
5)  narysować drogę z zastosowaniem perspektywy zbieżnej,
6)  zaprezentować wykonane ćwiczenie,
7)  dokonać oceny ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok rysunkowy formatu A3,

−

rysownica,

−

ołówki różnej twardości,

−

gumka,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 2

Narysuj spódnicę damską sportową wykorzystując zasady perspektywy zbieżnej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
2)  zapoznać się z zasadami perspektywy zbieżnej,
3)  przygotować model do wykonania ćwiczenia (założyć spódnicę na manekin),
4)  wybrać odpowiednie miejsce pracy (skonsultować wybór z nauczycielem),
5)  narysować  spódnicę  damską  sportową  w  trzech  widokach:  frontalny,  z  góry  i  z  dołu,

z zastosowaniem perspektywy zbieżnej,

6) zaprezentować efekty swojej pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok rysunkowy formatu A4,

−

ołówki różnej twardości,

−

gumka,

−

model spódnicy damskiej sportowej;

−

manekin,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 3

Narysuj fragmenty odzieży wykorzystując zasady perspektywy zbieżnej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
2)  zapoznać się z zasadami perspektywy zbieżnej,
3)  przygotować model do wykonania ćwiczenia (założyć bluzkę na manekin),
4)  wybrać odpowiednie miejsce pracy (skonsultować wybór z nauczycielem),
5)  narysować  kołnierz  bluzki  damskiej  w  trzech  widokach:  frontalny,  z  góry  i  z  dołu,

z zastosowaniem perspektywy zbieżnej,

6) zaprezentować efekty swojej pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok rysunkowy formatu A4,

−

ołówki różnej twardości,

−

gumka,

−

model bluzki damskiej z kołnierzem,

−

manekin,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

4.4.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) dobrać materiały i przybory rysunkowe do zadanego ćwiczenia?



2) zastosować podstawowe zasady perspektywy zbieżnej?



3) ustalić miejsce położenia horyzontu?



4) ustalić położenie punktu ocznego?



5) zastosować zasady perspektywy zbieżnej w rysowaniu drogi polnej?



6) wykorzystać skróty perspektywiczne w rysowaniu odzieży?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.5. Światłocień w rysunku

4.5.1.

Materiał

nauczania

Światło i cień

Światło jakim oblany jest obiekt ukazuje nam, czy składa się on z form płaskich,

czy zakrzywionych,  kulistych,  wklęsłych,  itp.  Światło –  dzięki porównaniu  modeli z  innymi
obiektami  –  wydobywa  wszystkie  jego  cechy  fizyczne,  wymiary  i  proporcje.  Co  więcej,
w zależności  od  tego,  czy  światło  padające  na  model  jest  ostre,  silne,  jasne,  delikatne,
monotonne czy zimne – w połączeniu z innymi czynnikami – model może wyrażać szczęście,
smutek, niepokój, wyciszenie i inne nastroje.
Istnieją  trzy  główne  czynniki  pozwalające  artyście  wyrazić  swe  zmysły  poprzez  światło:
kierunek światła, ilość światła, rodzaj światła.
Wyróżniamy pięć najczęściej stosowanych sposobów oświetlenia:
1.  Światło  przednie  –  oświetla  model  z  przodu,  praktycznie  nie  dając  cieni.  Nie  jest  ono

dobre do nauki rysunku. Bez efektów światłocienia model jest mało wyrazisty i wydaje
się płaski.

2. Światło półboczne – pada na model pod kątem 45

. Taki kierunek światła najlepiej

określa kształty i bryły.

3. Światło boczne – pada z boku, pozostawiając połowę modela w cieniu, co daje bardziej

dramatyczny efekt. Jest ono używane do ogólnych studiów postaci, ale czasem również
do portretów.

4. Światło tylne – lub częściowo tylne, pada z tyłu, pozostawiając w cieniu te części

modela, które widzi artysta. Jest ono często stosowane we współczesnym malarstwie
figuratywnym.

5. Światło górne – pochodzi z lampy lub okna umieszczonego w suficie. Do rysowania

i malowania jest ono wprost idealne i stanowi klasyczny rodzaj oświetlenia.

Drugi czynnik – ilość światła, ma duży wpływ na kontrasty. Model oświetlony słabym
światłem (np. świecy), ma głębokie, prawie czarne cienie. Z kolei bardzo silne światło
w przypadku rozproszenia zmniejsza intensywność cieni i kontrasty.

Rodzaj światła jest określany przez jego typ i lokalizację źródła. Istnieją dwa rodzaje czy też
źródła światła, którymi możemy posłużyć się podczas rysowania lub malowania, są to:
–

naturalne źródła światła: słońce, księżyc,

–

sztuczne źródła światła: oświetlenie elektryczne, gazowe, świece, itp.

Źródła te można stosować osobno lub łączyć ze sobą. Gdy łączymy źródła światła, mówimy,
że model oświetlony jest światłem podstawowym i uzupełniającym.
W  tworzeniu  rysunków  niezbędna  jest  znajomość  najistotniejszych  czynników,  które  mają
wpływ na efekty światłocienia:
1.  Światło – oświetlone powierzchnie mają kolor taki, jak kolor modelu.
2.  Jasność – efekt ten uzyskujemy poprzez zastosowanie kontrastu.
3.  Cień – to ta część modela, na którą światło nie pada bezpośrednio.
4.  Światło  odbite  (refleks)  –  to  efekt  światła  padającego  na  zacienione  części  modela.

Występuje on zawsze wtedy, gdy światło odbija się od ustawionych obok jasnych
przedmiotów.

5. Joroba – to hiszpańskie słowo oznacza najgłębszą część cienia, pomiędzy odbiciem

światła a częściami oświetlonymi.

6. „Jasna ciemność” – to powierzchnia między częściami oświetlonymi a zacienionymi.
7. Rzucany cień – to cień rzucany przez model.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W rysunku odzieży efekt światłocienia ma duże znaczenie, szczególnie przy rysowaniu

załamań  tkaniny,  falban,  kontrafałd,  itp.  Studiując  układ  fałd  na  tkaninie  uczymy
się wydobywać  je  i  ich  fakturę,  tak  że  patrząc  na  rysunek  wiemy,  czy  jest  na  nim  bawełna,
wełna,  gładki  jedwab  czy  coś  innego.  Szczególnie  istotna  jest  tu  umiejętność  obserwacji
różnorodnych faktur i sposobów układania się materiałów (rys. 23).

Etap I Etap II

Rys. 23. Etapy powstawania rysunku fałd tkaniny [1, s. 152].

Inaczej rysuje się fałdy „ciężkie”, o wyraźnych kształtach i z bogatym światłocieniem,

inaczej zaś „lekkie”, mało wyraziste:
–

materiały „ciężkie” rysuje się kreska zdecydowaną, o określonym kierunku opadania,

–

materię „lekką”, puszystą (futra, mohairy) rysuje się lekką kreską, o różnych kierunkach,

–

efekt ażuru i koronki wydobywa się przez głębokie tony i wyraźne partie światła,
z zastosowaniem precyzyjnej kreski,

–

materiały „lekkie”, „lejące”, rysuje się kreską o słabszym natężeniu, np. jedwab.
Kreska zawsze powinna podążać za kształtem, utrwalać go. Przezroczystości zaznacza

się przez zakreskowywanie przenikających się partii materiałów. Do podkreślenia partii
najjaśniejszych wykorzystuje się naturalne, białe tło kartonu.

Etap I Etap II

Rys. 24. Wykorzystanie światłocienia w szkicowaniu fragmentów odzieży [1, s. 153].

Kształty sfałdowań, to również znaczący element rysunku światłocieniowego. Ze

względu na rodzaj zastosowanego materiału fałdy mogą być: sterczące, lejące, drobne,
lejkowate, proste, głębokie, płytkie. Dobrze wykonany rysunek umiejętnie wykazuje te
różnice (rys. 24). Aby uzyskać określone efekty, należy właściwie dobierać linie, rysując:
–

fałdy drobne – drobną kreską,

–

fałdy lejkowate – z wyraźnie zarysowanym kształtem lejka,

–

fałdy głębokie – z zastosowaniem przyciemnionej kreski,

–

fałdy płytkie – kreską delikatną.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Umiejętność rysowania draperii, plisowania, form kloszowych, marszczonych, kokard,

piór, itp. jest przydatna w rysunku odzieżowym.

Rys. 25. Przykłady zastosowania światłocienia w rysunku żurnalowym [4, s. 41].

Światłocień ma największe zastosowanie w rysunku dynamicznym (sylwetka w ruchu),

gdyż pokazujemy sylwetkę jako bryłę o miękkich kształtach, a także uwypuklamy wszystkie
walory zaprojektowanego ubioru (rys. 25).

4.5.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Co daje nam światło w rysowaniu?
2.  Jakie znasz sposoby oświetlenia stosowane w rysowaniu?
3.  Co daje w rysunku światło przednie?
4.  Gdzie wykorzystamy światło półboczne?
5.  Jakie światło używane jest najczęściej do studium postaci?
6.  Które światło jest najczęściej wykorzystywane podczas rysowania?
7.  Jakie znasz rodzaje światła?
8.  Jakie czynniki wpływają na efekt światłocienia?
9.  Co to jest cień?
10.  Co to jest refleks?
11.  Gdzie w odzieżownictwie najczęściej jest wykorzystywany światłocień?

4.5.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Wykonaj studium tkaniny.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zapoznać się z materiałem nauczania dotyczącym światłocienia,
2)  zorganizować stanowisko pracy (udrapować tkaninę na stelażu),
3)  zaobserwować w jaki sposób rozkłada się światło na tkaninie,
4)  wykonać studium tkaniny,
5)  zaprezentować efekty swojej pracy.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

tkanina,

−

blok rysunkowy formatu A3,

−

sztaluga,

−

ołówki różnej twardości, gumka,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 2

Narysuj spódnicę z falbanami wykorzystując efekt światłocienia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zapoznać się z materiałem nauczania dotyczącym światłocienia,
2)  zorganizować stanowisko pracy,
3)  zaobserwować w jaki sposób rozkłada się światło na modelu odzieży,
4)  narysować spódnicę z falbanami,
5)  zastosować światłocień w rysowaniu falban,
6)  zaprezentować efekty swojej pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok rysunkowy formatu A3,

−

sztaluga,

−

ołówki różnej twardości, gumka,

−

manekin,

−

spódnica z falbanami,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

Ćwiczenie 3

Zaprojektuj ubiór męski sportowy z wykorzystaniem światłocienia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zapoznać się z materiałem nauczania dotyczącym światłocienia,
2)  zorganizować stanowisko pracy,
3)  wykonać szkic projektu ubioru męskiego sportowego,
4)  zastosować światłocień w rysunku,
5)  zaprezentować efekty swojej pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

blok rysunkowy formatu A4,

−

ołówki różnej twardości, gumka,

−

schemat sylwetki męskiej,

−

manekin,

−

ubiór sportowy męski

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z punktem 6 poradnika.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.5.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) określić jakie światło jest wykorzystywane do rysowania postaci?



2) określić czynniki, które maja wpływ na efekt światłocienia?



3) wykonać studium tkaniny?



4) narysować falbanę z użyciem światłocienia?



5) stosować efekt światłocienia w tworzeniu rysunków?



„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ

INSTRUKCJA DLA UCZNIA

1.  Przeczytaj uważnie instrukcję.
2.  Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3.  Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
4.  Test  zawiera  20  zadań.  Do  każdego  zadania  dołączone  są  4  możliwości  odpowiedzi.

Tylko jedna jest prawidłowa.

5. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce

znak X. W przypadku błędną odpowiedź zaznacz kółkiem, a następnie ponownie zakreśl
odpowiedź prawidłową.

6. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
7. Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.

8. Na rozwiązanie testu masz 60 min.

Powodzenia!

Materiały dla ucznia:

−

instrukcja,

−

zestaw zadań testowych,

−

karta odpowiedzi.

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Rysunek to dziedzina sztuki, w której środkiem wyrazu jest

a)  plama malarska.
b)  szkic.
c)  linia, kreska.
d)  figura geometryczna.

2. Do rysowania rysunków odzieży stosujemy papier

a)  o gładkiej powierzchni.
b)  o widocznej chropowatości na powierzchni.
c)  kolorowy.
d)  o nieregularnej powierzchni.

3. Do środków rysowniczych dających cienką kreskę należy

a)  węgiel.
b)  ołówek.
c)  kreda.
d)  sangwiny.

4. Węgiel naturalny wykorzystywany jest do rysowania

a)  rysunków technicznych.
b)  głów, aktów, ubranych postaci.
c)  rysunków przekrojowych.
d)  rysunków instruktażowych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. Bryły, to formy przestrzenne, które posiadają wymiary

a)  długość, szerokość.
b)  długość, grubość, szerokość.
c)  długość, szerokość, wysokość.
d)  długość, grubość, wysokość.

6. Odtwarzanie modelu znajdującego się przed nami, na który patrzymy to

a)  rysunek z pamięci.
b)  rysunek z wyobraźni.
c)  rysunek z natury.
d)  rysunek rozmachowy.

7. Wysokość głowy u dorosłego człowieka stanowi

a)  1/7 całego wzrostu.
b)  1/8 całego wzrostu.
c)  1/4 całego wzrostu.
d)  1/5 całego wzrostu.

8. W sylwetce kobiety szerokość ramion równa się szerokości

a)  bioder.
b)  talii.
c)  kostek.
d)  głowy.

9. Poza kontrapostu jest to poza, w której

a)  głowa jest pochylona na bok.
b)  masa ciała spoczywa na dwóch nogach.
c)  masa ciała spoczywa na jednej nodze.
d)  kończyny górne są uniesione do góry.

10. Na rysunku przedstawiono

Rysunek do zadania 10

a)  rysunek modelowy.
b)  rysunek żurnalowy.
c)  rysunek instruktażowy.
d)  rysunek techniczny.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

11. Rysunek modelowy przedstawia się na

a)  stelażu.
b)  wieszaku
c)  manekinie.
d)  sylwetce.

12. Rysunek przedstawiający wygląd modelu odzieży w płaszczyźnie czołowej przedniej

i tylnej oraz w płaszczyźnie strzałkowej, to rysunek
a)  modelowy.
b)  żurnalowy.
c)  fragmentów odzieży.
d)  techniczny.

13. Rysunek żurnalowy przedstawia sylwetkę ludzką

a)  w postawie zasadniczej.
b)  w ruchu.
c)  w postawie siedzącej.
d)  w postawie leżącej.

14. Rysunkiem modelowym jest rysunek

Rysunki do zadania 14

15. W rysunku ilość światła ma duży wpływ na

a)  kontrasty.
b)  jakość rysunku.
c)  wygląd modelu.
d)  rodzaj zastosowanej techniki rysunkowej.

16. Punkt, w którym stykają się wszystkie linie w rzeczywistości równoległe do siebie,

dążące w głąb obrazu, nazywa się punktem
a)  rozbieżności.
b)  głównym.
c)  zbieżności.
d)  pobocznym.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

17. Rysunek perspektywiczny polega na umiejętności poprawnego przedstawienia

przedmiotów trójwymiarowych, widzianych przez oko ludzkie na płaszczyźnie
a)  jednowymiarowej.
b)  dwuwymiarowej.
c)  trójwymiarowej.
d)  czterowymiarowej.

18. Klasyczny rodzaj oświetlenia podczas rysowania stanowi światło

a)  przednie.
b)  boczne.
c)  górne.
d)  tylne.

19. Światło półroczne pada na model pod kątem

a) 45

b) 90

c) 60

d) 75

20. Światłocień ma największe zastosowanie w rysunku

a)  instruktażowym.
b)  konturowym.
c)  dynamicznym.
d)  technicznym.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko ...............................................................................

Sporządzanie rysunków wyrobów odzieżowych

Zakreśl poprawną odpowiedź.

zadania

Odpowiedź

Punkty

Razem:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. LITERATURA

1. Barber B.: Podstawy rysunku. Wydawnictwo Delta, Warszawa
2. Czurkowa M.H., Ulawska-Bryszewska I.: Rysunek zawodowy dla szkół odzieżowych.

WSiP, Warszawa 1996

3. Daszyńska M.: Techniki graficzne, powlekanie, odbijanie. Techniki plastyczne. WSiP

Warszawa 1992

4. Fałkowska-Rękawek E.: Podstawy projektowania odzieży. WSiP, Warszawa 2000
5. Lewandowska-Stark E.: Modelowanie form odzieży damskiej. Stowarzyszenie

Oświatowców Polskich, Toruń 1998.

6. Lewicka J. 100 technik plastycznych. Centralna Poradnia Amatorskiego Ruchu

Artystycznego, Nasza Księgarnia, Warszawa 1969

7.  Parafianowicz Z.: Słownik odzieżowy. WSiP, Warszawa 1995
8.  Parramon J.M.: Jak rysować. Wydawnictwo Galaktyka, Łódź 1996
9.  Salo  T.,  Eberle  H.,  Döllel  H.:  Mode  Zeichnen  &  Entwerfen.  Vollmer  GmbH  &  Co.,

Haan-Gruiten 2001

10. Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Praca zbiorowa. Wydawnictwo Naukowe

PWN, Warszawa 2003

11. Smith R.: Tajemnice warsztatu artysty. MUZA S.A., Warszawa 1994
12. Teisisin K. Techniki rysunku. Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1982

Czasopisma
– Nowa Edukacja Zawodowa
– Edukator Zawodowy – www.koweziu.edu.pl/edukator/index.php