3. Grzechy naszych ojców - bardzo_czarny

Katarzyna Cholewińska

Grzechy naszych ojców

dedykowane Ali (Małej Marchwi)

Wygląda na to — zaśmiał się cicho złym, ponurym śmiechem — że wszyscy płacimy za grzechy naszych ojców,

prawda?

fragment Złej krwi

~*~*~*~

Zaczarowany sufit w Wielkiej Sali był lazurowo niebieski. Strzępki mlecznobiałych obłoczków,

pchane delikatnymi podmuchami wiatru, przesuwały się leniwie po magicznym niebie Hogwartu.

Na kapryśne wzgórza Szkocji wreszcie dotarła wiosna.
— Co ty na to, Potter?
Głos Scorpiusa wyrwał Albusa z zamyślenia. Chłopiec poderwał głowę znad kawałka

pergaminu, w który wpatrywał się od dobrych kilku minut i zamrugał zdezorientowany. Dookoła niego
inni uczniowie nieśpiesznie kończyli śniadanie, odebrawszy poranną pocztę i rozbudziwszy się nieco.

— To świetny pomysł? — zaryzykował, uśmiechając się nieśmiało.
Scorpius Malfoy uniósł brew.
— Żeby zamienić cię w wielką sałatę i nakarmić tobą stado wygłodniałych gumochłonów? —

Uśmiechnął się kpiąco. — A już się bałem, że się nie zgodzisz.

Siedząca obok Ala Keira Zabini roześmiała się perliście.
— Malfoy, dobrze wiesz, że Albus niczego by ci nie odmówił!
— Ale zastanów się nad tym dobrze. — Nathaniel Nott wycelował w Score'a umazaną

puddingiem łyżeczkę. — Jeżeli Pottera zeżrą krwiożercze gumochłony Hagrida, kogo będziesz ogrywał
w eksplodującego durnia?

— Komu będziesz dokuczał? — zachichotała Atena Greengrass.
— Kogo będziesz wykorzystywał na eliksirach? — dorzuciła uczynnie Lukrecja Warrington.
— Kto w ogóle z tobą wytrzyma? — podsumował spokojnie Vinnie Goyle, sięgając po

kolejnego tosta.

Albus roześmiał się.
— Ponieważ jestem absolutnie niezastąpiony, nie możesz, po prostu nie możesz zamienić mnie w

kapustę!

— Nie w kapustę, a w sałatę — parsknął Malfoy, niby wciąż naburmuszony, ale Al znał go

dobrze i widział, że z trudem powstrzymuje uśmiech. — A tak w ogóle, to mogę wiedzieć, dlaczego
mnie nie słuchasz?

Al zawahał się na chwilę, po czym odpowiedział:
— Moi rodzice przyjeżdżają na mecz.

Nie musiał dodawać, o jaki mecz chodziło. Zapowiedziany na koniec marca mecz quidditcha

Gryffindor — Slytherin zdawał się być najważniejszym wydarzeniem tego roku. Ponieważ zima
zaskoczyła Hogwart już w połowie listopada i zasypała błonia grubą warstwą śniegu aż do pierwszych

Grzechy naszych ojców

dni marca, w poprzednim semestrze miało miejsce tylko jedno spotkanie, podczas którego Puchoni
wygrali z Krukonami zaledwie kilkoma punktami. Obie drużyny walczyły zaciekle, a cała szkoła z
niecierpliwością czekała na to, jak zaprezentują się zespoły dwóch pozostałych domów.

— Twoi starzy będą na meczu? — zdziwił się Scorpius. — Przecież nie jesteś w drużynie.
— Ja nie, idioto, ale mój brat tak. — Al popatrzył na przyjaciela z politowaniem. — Pomyśl, jest

przecież szukającym Gryffindoru.

— Wiesz, jak bardzo lubię twojego brata. — Malfoy wykrzywił się paskudnie. — Raczej staram

się o nim nie myśleć. Chociaż nie, czekaj — wolę udawać, że on w ogóle nie istnieje.

— W każdym razie, ponieważ mój brat gra, rodzice chcą mu kibicować. Ale to jeszcze nic —

westchnął Albus. — Mój kuzyn Freddie jest pałkarzem, więc będą też wujek George i ciocia Angelina,
no i jeszcze wujek Ron z ciocią Hermioną, bo w tym roku Rose została ścigającą i oni koniecznie muszą
zobaczyć jej pierwszy mecz.

— Prawdziwa inwazja — zacukała Keira.
— Preferowany termin to zjazd rodzinny — odparował Al.
— Coś nie wyglądasz na zachwyconego tym zjazdem — zauważył Nath. — Przecież widziałeś

się z nimi w ferie. Mówiłeś, że nie mają problemu z twoim przydziałem.

— No nie — przyznał Al, zagryzając nerwowo wargę.
— Chyba wiem, o co chodzi. — Score popatrzył na Albusa niespodziewanie chłodno. — Na

pewno nie o przydział. Potter boi się, że to my nie będziemy umieli się zachować.

— Wcale nie! — zaprzeczył gwałtownie drugi chłopiec, ale rumieniec, którym się oblał, był

dostatecznym dowodem na to, że Scorpius trafił w samo sedno. Najmłodsi Ślizgoni, jak na komendę,
odwrócili ku niemu głowy i spiorunowali go wzrokiem.

Albus żałował, że nie może zapaść się pod ziemię. Osunął się na ławie, jakby chciał się

wczołgać pod zastawiony jedzeniem stół i popatrzył na Scorpiusa z mieszaniną wyrzutu i poczucia
winy.

— Rzuciłeś na mojego brata zaklęcie żądlące — wymamrotał.
— Sam się o to prosił — odparował tamten bez wahania. — Zresztą, twój brat to idiota.

Natomiast twoi rodzice…

— Chyba nie wątpisz w nasze doskonałe maniery? — W głosie Ateny było słychać wyzwanie.
Al popatrzył na szóstkę Ślizgonów i uśmiechnął się mimowolnie.
— Jakże bym śmiał — westchnął zrezygnowany, po czym wrzasnął z bólu, bo ze wszystkich

stron posypały się niego szturchnięcia i kuksańce.

~*~*~*~

Albus uwielbiał pokój wspólny Slytherinu. Pamiętał, jak na początku nie mógł się przyzwyczaić

nie  tylko  do  mieszkania  w  lochach,  ale  i  do  samej  myśli  o  tym.  Przerażał  go  poważny,  wręcz  ponury
wystrój,  przytłaczały  zielono-srebrne  zdobienia,  przeszkadzał  dojmujący  chłód,  niepokoiły
niesympatyczne  i  złośliwe  portrety.  Ale  z  miesiąca  na  miesiąc  przywiązywał  się  do  tej  części  zamku
coraz bardziej. Wystrój nie wydawał mu się już ponury, a klasyczny, zdobienia nie były przytłaczające,
lecz gustowne, chłód nie tyle przeszkadzał, co orzeźwiał, a portrety, choć tak samo niesympatyczne, jak
na początku, nie wzbudzały już niepokoju.

— … a wtedy my oskrzydlamy ich atak, przejmujemy kafla i podajemy go na drugą stronę

boiska trzeciemu ścigającemu, który ma w tej chwili wolną drogę do bramek i tylko obrońcę do
okiwania…

Scorpius zamaszystymi pociągnięciami pióra narysował dookoła jednego z krzyżyków wielkiego

Katarzyna Cholewińska

ślimaka, symbolizującego zapewne ten ostatni manewr.

— Co o tym myślisz? — zapytał siedzącego naprzeciw niego Albusa, wyraźnie przejęty.
Al westchnął cierpiętniczo.
— Myślę, że zamazałeś właśnie moje notatki z ostatniej historii magii — powiedział, patrząc na

zmarnowany pergamin ze smutkiem.

Malfoy prychnął obrażony.
— Nie zamazałem, tylko profesjonalnie nakreśliłem schemat nowej strategii, którą omawialiśmy

z Anitą na porannym treningu — poprawił z godnością. — Poza tym, weź przestań, notatki z historii
magii? To coś takiego w ogóle istnieje?

— Kiedyś o nich słyszałam — wtrąciła się do rozmowy Keira teatralnym szeptem. — Podobno

robi się je w czasie zajęć po to, żeby później zdać egzamin.

— Egzamin z historii magii? — Score zapytał wolno, marszcząc czoło tak, jakby próbował sobie

przypomnieć coś z wyjątkowo odległej przeszłości. — Fascynujące…!

— Bardzo zabawne — Al burknął, wyrywając przyjacielowi pergamin z rąk. — Jeszcze

będziecie mnie o te notatki błagać. I wiecie, co wtedy zrobię?

— Dasz je nam.
— Chyba śnisz!
Keira oparła brodę na splecionych dłoniach i zamrugała komicznie.
— No co ty, Potter — powiedziała przymilnie. — Nie pozwolisz chyba, żeby oblał nas stary

Binns, co?

— Zależy — Al odpowiedział po chwili namysłu — czy będę musiał przejść przez jeszcze

jedno omówienie nowej strategii Anity. — Sparodiował pretensjonalny sposób mówienia Malfoya.

Keira parsknęła śmiechem, ale urwała, gdy tylko zauważyła mordercze spojrzenie jasnowłosego

chłopca.

— Wiesz, Malfoy, Al ma trochę racji — zaczęła ostrożnie, jakby miała wytłumaczyć Hagridowi,

że sklątki tylnowybuchowe niekoniecznie nadają się na zwierzątka domowe. — Od tygodnia nie mówisz
o niczym innym, tylko o tym meczu.

— Dopiero od tygodnia? — mruknął Albus, spoglądając w górę. — Mam wrażenie, że to trwa

co najmniej miesiąc.

Chociaż Scorpius dostał się do drużyny jako ścigający już pod koniec września, nigdy wcześniej

nie dręczył przyjaciół szczegółowymi relacjami z treningów. Al mógł zrozumieć, że do meczu zostało
już tylko kilka dni i że jego przyjaciel był podekscytowany swoją pierwszą grą, ale żeby aż do tego
stopnia? Było to, delikatnie mówiąc, nużące.

— W ogóle się nie znacie. — Jak zawsze, gdy się denerwował, Malfoy oblał się bladym

rumieńcem. — Quidditch to coś więcej niż sport, to sposób życia! Żeby być naprawdę dobrym, nie
wystarczy raz czy drugi poprzerzucać się kaflem, trzeba…

— … zanudzić na śmierć wszystkich dookoła, by potem obwiesić się wyprutymi z ich

martwych ciał wnętrznościami? — zasugerowała słodko Keira.

— Właściwie, to miałem powiedzieć, że trzeba myśleć o grze również poza boiskiem, ale twój

pomysł podoba mi się znacznie bardziej — odciął się Scorpius. — O! Smith! Wreszcie ktoś na
poziomie! — ucieszył się, kiedy Zoe Smith, która również od początku roku należała do drużyny,
dosiadła się do nich. — Może z tobą da się porozmawiać o czymś sensownym.

— Jasne, bo kto jak kto, ale Zoe naprawdę potrzebuje powtórki z waszego ostatniego treningu.

— Al przewrócił oczami, rozpierając się wygodniej w swoim ulubionym fotelu.

Ku ich zaskoczeniu, Zoe nie parsknęła szyderczym śmiechem, nie odrzuciła na plecy włosów i

nie odcięła się im złośliwie. Właściwie, to w ogóle się nie odezwała. Siedziała nieruchomo jak lalka, jej
oczy lekko zamglone i nieprzytomne, wzrok wbity gdzieś ponad ich głowy.

— Zoe? — Albus zwrócił się do niej niepewnie. — Nie powiesz Malfoyowi, żeby się nażarł

Grzechy naszych ojców

oczu traszek?

Milczenie.
— Skrzydeł nietoperza? Jadu akromantuli? Rybich pęcherzy…?
— Może chociaż każ mu się wypchać kłakami pani Norris — zaproponowała Keira z nadzieją

w głosie.

Nic.
Dzieci spojrzały po sobie, zaniepokojone.
— Smith? — zapytał Scorpius, wyraźnie zbity z tropu. — Dobrze się czujesz? Smith! —

krzyknął i pstryknął jej palcami tuż przed nosem.

Zoe podskoczyła, jakby właśnie została wybudzona z hipnozy. Mrugnęła raz, drugi, po czym jej

wzrok padł na Malfoya… Ale wbrew jego oczekiwaniom, nie wyzwała go od kretynów i nie zagroziła,
że wsadzi mu jego własną różdżkę bynajmniej nie w nos. Popatrzyła tylko na niego oczami wielkimi jak
błękitne spodeczki tak smutno i bezradnie, że nawet Scorpius Malfoy, który nie potrafiłby być miły,
choćby zależało od tego jego życie, nie znalazł w sobie dość siły na jakąś niesympatyczną uwagę.

— Coś się stało? — spytał, nie wiedząc, jak się zachować.
— Mój ojciec przyjeżdża na mecz — Zoe odpowiedziała tak cicho, że ledwo ją usłyszeli.
Ślizgoni ponownie wymienili zdziwione spojrzenia.
— To chyba dobrze, prawda? — zaczął Scorpius ostrożnie, nie wiedząc, do czego to wszystko

zmierza. — Moi rodzice też będą… Tak jak rodzice praktycznie każdego z drużyny.

— Moi też przyjdą — wtrącił Al z trochę wymuszonym uśmiechem. — Wiesz, bo mój brat gra

dla Gryffindoru.

— A mój ojciec jest tu przez cały rok — zaśmiała się Keira. — I nie robię z tego tragedii.
Zoe spuściła wzrok, dolna warga drżała jej niebezpiecznie.
— Wy nic nie rozumiecie. On… — zająknęła się, nie będąc w stanie dokończyć.
— Tak? — zapytał Albus, ale kiedy odruchowo wyciągnął w jej stronę rękę, dziewczynka

zerwała się z siedzenia i pobiegła w stronę dormitorium.

— Co do…? — Keira popatrzyła za nią z niedowierzaniem.
— Nie mam pojęcia. — Scorpius pokręcił głową. — Ale mam nadzieję, że do meczu jej

przejdzie. W takim stanie nie złapie znicza, choćby jej siedział na głowie…

— Malfoy!
Chłopiec popatrzył na nich obruszony.
— No co?!

~*~*~*~

W sobotę związane z nadchodzącym meczem napięcie sięgnęło zenitu — atmosfera była tak

gęsta, że można ją było kroić nożem.

— To tylko gra — Albus powtarzał Scorpiusowi i Zoe w nadziei, że zdoła zmienić ich

niezdrowe nastawienie do tej — jak sam nazywał quidditch — zabawy. Mordercze spojrzenia, którymi
go  wówczas  obrzucano,  utwierdzały  go  tylko  w  przekonaniu,  że  ma  rację  i  mobilizowały  do  dalszej
kampanii  na  rzecz  zniechęcania  innych  do  tej  wzbudzającej  niezdrową  ekscytację  gry.  Niestety,  bez
skutku. Wyglądało na to, że dla jego przyjaciół quidditch był sprawą życia i śmierci.

Nie tylko zresztą dla nich — cały Slytherin stanął na głowie. Wszyscy członkowie drużyny

zostali zobowiązani do trenowania, gdy tylko było to możliwe, a więc również poza boiskiem. W
konsekwencji w każdej chwili można było dostać jedną z piłek imitujących kafla, znicza lub tłuczka.
Chociaż nie były one zaczarowane tak jak prawdziwe, nie stanowiły przez to mniejszego zagrożenia dla

Katarzyna Cholewińska

osób postronnych. Potwierdzić to mógł każdy, kto za ich sprawą dorobił się guza czy siniaka.

Pozostałych Ślizgonów Anita Davies, siedemnastoletnia kapitan zespołu, wezwała do

aktywnego wspierania drużyny wszystkimi możliwymi sposobami. Tak enigmatyczne i niekonkretne
sformułowanie kryło w sobie zbyt wiele fascynujących możliwości, by nie pobudzić wyobraźni
podopiecznych Slytherinu i nie zachęcić ich do działania. Tak więc, jak łatwo można było się domyślić,
do wszystkich możliwych sposobów wspierania drużyny zaliczono zarówno pospolite podcinanie Gryfonów na
korytarzach, jak i rzucanie na nich najwymyślniejszych klątw oraz zaklęć. Pani Pomfrey zarzekała się, że
skrzydło szpitalne nie przeżyło takiego oblężenia od czasów wojny.

Al przez cały tydzień cierpliwie znosił ogarniające cały dom szaleństwo, wierząc, że jego własny

rozsądek i opanowanie muszą się w końcu udzielić innym. Mylił się. Kiedy w sobotę rano Anita kazała
rozsunąć wszystkie znajdujące się w pokoju wspólnym stoły i fotele tak, by lochy mogły imitować
boisko, chłopiec skapitulował. Szybko chwycił ostatnio wypożyczoną przez siebie książkę i wymówił się
koniecznością oddania jej do biblioteki. Wymykając się z pokoju, zignorował błagalne spojrzenie Keiry,
która właśnie została ustawiona przed kominkiem z rękoma uniesionymi nad głową i złączonymi
dłońmi — Flintowie wyznaczyli jej rolę jednej z bramek.

Przemierzając kręte korytarze Hogwartu, Albus zastanawiał się, co zrobić z tym porankiem.

Koniec końców, pomysł zaszycia się w bibliotece wydał mu się najlepszy — mógł się założyć, że ta
część zamku będzie teraz pusta. I rzeczywiście, zaledwie kilka stolików było zajętych, zapewne przez
jemu podobnych desperatów.

Al od razu zagłębił się w labirynt zapełnionych starymi woluminami regałów, pewnie zmierzając

do swojego ulubionego działu. Długo nie mógł się zdecydować, w końcu jednak wybrał książkę, która
zainteresowała  go  już  kilka  tygodni  temu  —  Eliksiry,  które  nie  istnieją.  Cała  prawda  o  legendzie.  Nie
zważając  na  niezadowoloną  minę  starej  pani  Pince,  która  bardzo  nie  lubiła,  kiedy  ktoś  dotykał,  a  co
dopiero  wypożyczał  jej  książki,  chłopiec  skierował  się  w  stronę  zwykle  zajmowanego  przez  siebie
miejsca.  Wybrany  przez  niego  stolik  znajdował  się  dokładnie  pod  oknem,  przez  które  do  środka
wpadała  wąska  strużka  światła.  Z  tego  miejsca  było  również  dobrze  widać  tę  część  biblioteki,  która
fascynowała Ala najbardziej — dział Ksiąg Zakazanych.

Westchnął, spoglądając tęsknie w tamtą stronę — ile fascynujących tomów musiało się tam

znajdować, ile trudno dostępnych pozycji! W każdej z nich zaś zaklęcia tak potężne, że z ich pomocą
można  by  przenosić  góry.  A  eliksiry,  o  których  można  tam  przeczytać,  tajemne  receptury,  dawno
zapomniane  składniki  i  metody  warzenia…!  Al  oddałby  dziesięć  lat  życia,  by  móc  chociaż  dotknąć
okładki Najsilniejszych eliksirów. O korzystaniu z niej nie mówiąc.

— Al?
Zamrugał, wyrwany z zamyślenia. Uniósłszy głowę, napotkał dobrze mu znane orzechowe oczy

i piegowatą buzię, okalaną burzą rudych, kręconych włosów.

— Rose! — ucieszył się. Przypomniawszy sobie, gdzie jest, zniżył głos: — Co ty tutaj robisz?
Kuzynka spojrzała na niego z politowaniem.
— A co można robić w bibliotece? — zapytała głosem, w którym było słychać delikatną

reprymendę, naśladując nieco ton ciotki Hermiony. Na Albusie nie robiło to jednak wrażenia.

— Zapewniam cię, że wiele rzeczy, niekoniecznie mających coś wspólnego z czytaniem. —

Mrugnął do niej łobuzersko, na co odpowiedziała stłumionym chichotem.

— Strasznie się cieszę, że cię spotkałam — westchnęła, wciąż uśmiechając się promiennie. —

Ostatnio tak rzadko się widujemy.

Albus poczuł, jak wyrzuty sumienia ściskają go za gardło. Po Ceremonii Przydziału oboje odbyli

długą i szczerą rozmowę na temat tego, jak decyzja Tiary wpłynie na ich przyjaźń. Obiecali sobie, że
wbrew tradycyjnej rywalizacji ich domów, będą spędzać razem możliwie dużo czasu, ale nawet nie
przypuszczali, jak trudno im będzie dotrzymać słowa. Pomiędzy nauką a zobowiązaniami wobec
nowych przyjaciół, niełatwo było wygospodarować choćby chwilę na spotkanie. Chociaż oboje bardzo

Grzechy naszych ojców

się starali, nawet nie zauważyli, kiedy ich drogi się rozeszły.

— Będziemy musieli nad tym popracować — powiedział z przekonaniem. — Wiesz, zdziwiłem

się, widząc cię tutaj teraz, na… — Zerknął na zegarek. — Pięć godzin przed meczem. Nasza drużyna
jest na nogach od czwartej rano, powtarzając w kółko strategię i zagrania. W pokoju wspólnym
symulują nawet całe manewry. Wytrzymać się tam nie da.

Rose wywróciła oczami.
— U nas nie jest lepiej. Robertowi kompletnie odbiło. Rzuca w nas różnymi przedmiotami,

żebyśmy ciągle ćwiczyli refleks. Wątpię, żeby dzisiaj zagrał. Zanim wyjdzie na boisko, dostanie zawału.

— Słyszałem, że na meczu będzie jego ojciec — Al wyszeptał konspiracyjnie. — I że namówił

jakiegoś sponsora, żeby obejrzał grę… Wiesz, jednej z tych słabszych drużyn, Zaskoczeni i Podłe Mole,
czy jakoś tak…

— Zjednoczeni z Puddlemere! — syknęła jego kuzynka, zirytowana taką ignorancją. — Grał

dla nich na początku swojej kariery. Na Merlina, Al, każde dziecko to wie! I to nie znając, tak jak ty,
Olivera Wooda osobiście.

Albus wzruszył ramionami. Chociaż lubił zarówno Olivera, jak i jego siedemnastoletniego syna

Roberta, nie zmieniało to faktu, że quidditch i wszystko, co z nim związane, obchodziło go tyle, co
zeszłoroczny śnieg.

— Nieważne. Chodziło mi o to, że mu się nie dziwię. Też bym się denerwował, gdyby od jednej

głupiej  gry…  Nie  przerywaj  mi!  —  poprosił  Rose,  która  już  otwierała  usta,  żeby  zaprotestować.  —
Gdyby od jednej głupiej gry zależała moja przyszłość — dokończył stanowczo wiedząc, że mimo całej
swojej  pasji  latania,  dziewczynka  jest  zbyt  rozsądna,  żeby  temu  zaprzeczyć.  —  Zastanawia  mnie  co
innego  —  podjął  po  chwili  z  typowo  ślizgońskim  uśmieszkiem  na  ustach.  —  Skoro  Wood  szaleje  w
Wieży Gryffindoru, to dlaczego nie mam tam ciebie?

— Miałam dość łapania kałamarzy — wypaliła bez namysłu Rose. — Ostatni, którym we mnie

rzucił, nie był dokręcony i poplamił mi całą szatę. — Skrzywiła się niemiłosiernie. — Robert zaczął na
mnie krzyczeć, że jeśli będę grała tak, jak łapię kałamarze, to nawet nie dotknę kafla. Powiedziałam mu,
że mam dosyć jego pomysłów i że zobaczymy się dopiero na boisku, bo muszę się zregenerować
psychicznie. Chyba dało mu to do myślenia — wzruszyła ramionami — bo kiedy przełaziłam przez
dziurę w portrecie, słyszałam, jak wrzeszczał do reszty, że ma się teraz zrelaksować. Relaks albo śmierć!
— zaczęła przedrzeźniać swojego kapitana.

— Jak Robert się dowie, co wygadujesz o nim za jego plecami, wylecisz z drużyny, zanim

zdążysz powiedzieć: quidditch. — Usłyszeli czyjś szept.

Nad ich stolikiem stał uśmiechnięty James, wyraźnie zachwycony tym, co właśnie usłyszał.
— Cześć, Al. — Szturchnął brata w ramię. — Nie spodziewałem się, że cię tu zastanę. Nie

powinieneś teraz gnić w jakimś wilgotnym lochu, wspierając swoich małych, oślizgłych przyjaciół?

Al poparzył na brata surowo — nie bardzo potrafił go rozgryźć. Czasami wydawało mu się, że

James  nigdy  nie  polubi  jego  przyjaciół,  bo  uprzedziwszy  się  do  nich  na  początku,  teraz  nawet  nie
próbuje ich lepiej poznać. Kiedy indziej jednak miał wrażenie, że starszy chłopiec wcale nie jest dumny
z  tego,  co  mówił  o  Ślizgonach  i  jak  ich  potraktował,  o  bójce  z  Malfoyem  nie  wspominając.  Pomimo
całej  swojej  niechęci  do wszystkiego,  co  związane  ze  Slytherinem,  Jamie wyraźnie  unikał  konfliktów  i
starał  się  zachowywać  możliwie  normalnie.  Tak  jak  teraz,  kiedy  beztrosko  żartował  z  przydziału
młodszego brata.

— Nie — odpowiedział Albus po chwili. — A ty nie powinieneś siedzieć w Wieży, pozwalając

Woodowi miotać w siebie czym popadnie?

— Powinienem — odparł równie spokojnie James — ale najpierw miałem znaleźć Rosie.

Robert prosił, żeby przyprowadzić cię do pokoju wspólnego — zwrócił się do rudej dziewczynki. —
Obiecuje, że nie będzie już niczym rzucał, ale chce, żebyśmy jeszcze raz powtórzyli teorię.

Rose jęknęła żałośnie.

Katarzyna Cholewińska

— To będzie gorsze niż kałamarze — poskarżyła się Alowi. — Wood wyciągnie czterdzieści

osiem tablic ze schematami i będzie omawiał szczegółowo każdą z nich! Ja tam umrę…!

— Nie marudź. — James złapał kuzynkę za ramię i zmusił, żeby wstała. — Quidditch wymaga

poświęceń.

— Zobaczymy się jeszcze przez meczem? — zapytał młodszy chłopiec.
— Pewnie tak. W końcu będzie się trzeba przywitać ze starymi, nie? — James wzruszył

ramionami. — Dobra, spadamy, zanim Robert pomyśli, że padliśmy ofiarą Wielkiej Kałamarnicy.

— James? — Al zawołał za nim cicho. — Uważaj na siebie. Możliwe, że słyszałem, jak bracia

Flint obiecywali zrobić wszystko, żeby zwalić cię dzisiaj z miotły — powiedział, przygryzając nerwowo
dolną wargę.

James zasalutował mu, szczerząc zęby.
— Się wie. Trzymaj się, mały.
Albus uśmiechnął lekko, jego oczy zamigotały.
— Jamie? Postaraj się dobrze zagrać. Postawiłem całego galeona na to, że złapiesz znicza.

~*~*~*~

Po obiedzie wszyscy zaczęli opuszczać zamek i powoli kierować się w stronę trybun. Scorpius i

Zoe  już  jakiś  czas  temu  pożegnali  się  z  przyjaciółmi  i  pobiegli  z  resztą  drużyny  do  szatni.  Atena  i
Lukrecja  wróciły  się  do  lochów,  zapowiadając,  że  mają  dla  wszystkich  niespodziankę,  a  Keira,  która
spóźniła  się  na  obiad,  została  jeszcze  chwilę  w  Wielkiej  Sali,  żeby  dokończyć  swój  pudding.  Albus,
Vinnie i Nathaniel wyszli więc z zamku sami, podążając przez rozsłonecznione błonia w ślad za innymi
uczniami.

— Po co targasz tę torbę? — zapytał Nathaniel podejrzliwie, zauważywszy, jak Al mocuje się ze

skórzanym paskiem. — Wygląda na ciężką.

— Masz tam coś do jedzenia? — Vinnie spojrzał na niego z nadzieją. — Mecz może trwać

nawet kilka godzin, a my zupełnie nie pomyśleliśmy o tym, żeby zwinąć coś z obiadu.

— Lepiej. — Czarnowłosy chłopiec uśmiechnął się promiennie, po czym wyciągnął z torby

opasły tom Eliksirów, które nie istnieją.

Przyjaciele popatrzyli na niego z niedowierzaniem. Nott chwycił książkę, jakby chciał się

przekonać, że jest prawdziwa.

— Wziąłeś książkę? Na mecz?! Ale chyba nie masz zamiaru czytać w trakcie gry…?
— O, kto wypożyczył Eliksiry, które nie istnieją? — Dogoniwszy ich, Keira uwiesiła się na

Nathanielu. — Mogłabym pożyć? Nie wzięłam sobie nic do czytania, a mecz może trwać nawet kilka
godzin.

Al wyszczerzył zęby, po czym pokazał chłopakom język.
— To moje — przyznał się, wyrywając książkę Nottowi i chowając ją do torby. — Ale nie

pożyczę, bo wziąłem dla siebie.

— Nie bądź taki, Potter. — Keira puściła ramię Nathaniela tylko po to, żeby przylgnąć do

Albusa. — Podziel się! Możemy przecież czytać razem…

— A co będę z tego miał? — zapytał chłopiec pamiętając, że w Slytherinie nic nie jest i nie

powinno być za darmo.

Ciemnoskóra dziewczynka uśmiechnęła się szelmowsko.
— Nie powiem Malfoyowi, że przyniosłeś sobie książkę na jego mecz.
Al naburmuszył się, zły, że po raz kolejny go przechytrzyła.
— To zwykły szantaż!

Grzechy naszych ojców

— Szantaż? — Usłyszał czyjś rozbawiony głos za plecami.
Dzieci obróciły się, stając twarzą w twarz z czwórką uśmiechniętych dorosłych.
— Tato! Mamo! — Albus rzucił się w objęcia rodziców.
— Szantaż? — powtórzył tata, przyglądając się chłopcu uważnie.
Al rzucił przestraszone spojrzenie Keirze, po czym wyjąkał:
— Szant… aż… za dobrze zaśpiewany! — Roześmiał się trochę sztucznie. — Keira świetnie

śpiewa — powiedział z przekonaniem, niemo prosząc dziewczynkę o wsparcie.

— O, tak. — Pokiwała energicznie głową. — Szczególnie szanty.
Nathaniel zgiął się w nagłym, podejrzanym ataku kaszlu. Tata uniósł sceptycznie brwi, ale jeśli

im nie uwierzył, to nie dał tego po sobie poznać.

— Cześć, ciociu, wujku — Albus przywitał się z pozostałą dwójką, desperacko próbując

odciągnąć ich uwagę od kwestii muzycznych talentów Keiry. — Widzieliście się już z Rose?

Wysoki, piegowaty rudzielec uśmiechnął się z dumą.
— Ona i James właśnie pobiegli do przebieralni — odpowiedział. — George i Angelina poszli

razem z nimi, żeby porozmawiać jeszcze przed meczem z Freddie’em. Rosie wyglądała świetnie w
stroju do latania, prawda? — zwrócił się podekscytowany do towarzyszącej mu kobiety, której miłą
twarz okalały gęste, orzechowe loki. — Dlaczego nie wziąłem aparatu…?

— Bo zapomniałeś — upomniała go ciemnowłosa kobieta głosem, w którym słychać było

zniecierpliwienie. — Nie przedstawisz nas, Al? — zwróciła się do siostrzeńca, dając wyraźnie do
zrozumienia, że kwestia aparatu jej nie interesuje.

Albus zarumienił się, lekko zawstydzony.
— Jasne, przepraszam. To jest Keira Zabini. — Dziewczynka uśmiechnęła się najładniej jak

potrafiła. — To Nathaniel Nott, a to Vinnie Goyle. — Wskazał na chłopców, którzy ukłonili się lekko,
pamiętając, co obiecali przyjacielowi kilka tygodni temu. — A to są moi rodzice, ciocia Hermiona i
wujek Ron.

— Doborowe towarzystwo — mruknął Ron, po czym stęknął, bo Hermiona kopnęła go w

kostkę.

— Bardzo nam miło — powiedziała Ginny, uśmiechając się do dzieci ciepło.
— Jak tam szkoła? — zapytał Harry pogodnie.
— Jeszcze stoi — odpowiedział, wzruszając ramionami, Al.
— Coś nie jesteś zbyt rozmowny — zacukał tata. — Nie stęskniłeś się za nami?
Albus przewrócił oczami.
— Stęskniłem. Ale nie na tyle, żeby rozmawiać teraz o szkole. Co u Lily i Hugona?
— Strasznie wam zazdroszczą Hogwartu — odpowiedziała ciocia Hermiona. — Musicie do

nich częściej pisać, bo pomyślą, że zupełnie o nich nie pamiętacie…

— Keira! Al! Vinnie! Nath! Wszędzie was szukałyśmy! Zobaczcie, co ma…
Atena i Lukrecja zatrzymały się gwałtownie na widok towarzyszącym grupce Ślizgonów

dorosłych. Obie były zdyszane i zarumienione od biegu; krótka fryzurka Ateny, zwykle gładka i
elegancka, przypominała koniec szczotki, a jasne, długie kosmyki prostych włosów Luki wymykały się
wiążącej je wstążce. Obie niosły ze sobą, trzymając go z dwóch stron, ogromny rulon pergaminu.

— Dzień dobry. — Dygnęły, po czym przedstawiły się prawie jednocześnie:
— Atena Greengrass.
— Lukrecja Warrington.
— Harry Potter. — Tata Albusa uścisnął rękę każdej z nich. — Moja żona, Ginny i nasza

rodzina, Ron i Hermiona Weasleyowie. Jesteście koleżankami Ala z klasy, prawda?

Dziewczynki pokiwały głowami.
— Przepraszamy, nie chciałyśmy przeszkadzać…
— Co to jest? — Vinnie nie wytrzymał i zapytał o taszczony przez nie zwój. Ku zaskoczeniu

Katarzyna Cholewińska

wszystkich, Ślizgonki zarumieniły się gwałtowanie.

— Nic takiego…
— Chciałyśmy wam pokazać…
— Ale możemy później…
— Dajcie spokój! — przerwał im Albus. — Moja rodzina nie gryzie, tylko wygląda tak…
— Jak? — Mama wzięła się pod boki, marszcząc brwi.
— Dystyngowanie — dokończyła za niego Keira. — To chciał powiedzieć Albus. Prawda, Al?
— Nie — zaprzeczył w pierwszym odruchu, po czym poprawił się: — Tak. To znaczy…

Powiedzcie wreszcie, co to takiego — zwrócił się do Ateny i Lukrecji, unikając przenikliwego wzroku
matki.

Dziewczynki popatrzyły po sobie niepewnie, po czym ustąpiły. Trzymając pergamin z dwóch

stron, zaczęły go rozwijać.

— To transparent! — wykrzyknął Nathaniel.
— Nie, serio? — prychnęła Keira, ale widać było, że i ona jest pod wrażeniem.
Pergamin przedstawiał ogromnego, kilkumetrowego węża. Jadowicie zielony gad syczał,

wysuwając cienki, różowy język i wił się dookoła liter mieniącego się różnymi odcieniami srebra i zieleni
napisu Slytherin.

— Piękny — westchnął Al. — Same go narysowałyście?
— To dzieło Luki — wyjaśniła Atena. — Ja tylko pomogłam przy zaklęciach.
— Pracowałyśmy nad nim cały tydzień. — Jasnowłosa dziewczynka zarumieniła się lekko, ale

wyglądała na niezwykle dumną. — Byłyśmy u Flitwicka, żeby powiedział nam, jak zaczarować węża i
litery…

— Ohyda — mruknął Ron i znowu jęknął z bólu, kiedy Hermiona i Ginny jednocześnie

nadepnęły mu na stopy.

— Śliczny rysunek — stwierdziła pani Potter, wyraźnie zachwycona nie tyle transparentem, co

dziewczynkami. Al mógł przysiąc, że słyszał, jak szepnęła tacie: Urocze dzieci, aż trudno uwierzyć…

Uśmiechnął się. Nawet nie przypuszczał, że pójdzie tak gładko. Powinien jednak mieć więcej

wiary w swoich przyjaciół. Kiedy chcieli, mogli zrobić dobre wrażenie.

— Ale to jeszcze nic! — wykrzyknęła podekscytowana Atena. — Punkt dla Slytherinu! —

zawołała, klaszcząc w dłonie z uciechy.

Ciocia aż pisnęła z wrażenia, kiedy na transparencie pojawił się wielki lew Gryffindoru. Zwierzę

potrząsnęło złotą grzywą, zaryczało… Po czym zaczęło żałośnie charczeć, kiedy wąż oplótł je ciasno i
zaczął dusić.

Albus nie mógł uwierzyć własnym oczom. Jego rodzice wyglądali na przerażonych tym

pomysłem — a jak powiedziała Atena, to jeszcze nic. Po kilkunastu sekundach zmagań, z pyska lwa
obficie popłynęła krew. Kiedy w końcu zwierz zwalił się bez życia na ziemię, wąż rozwarł paszczę i…

— Ekstra! — krzyknął podekscytowany Nathaniel. — Zje go w całości?
— No. — Luka pokiwała jasną główką. — Zrobiłyśmy tak, że ogon wsuwa jak spaghetti.
— Ale myślicie, że może być? — Atena zmarszczyła czoło.
— Hm… Chyba powinny mu jeszcze wyleźć na wierzch gały — oceniła fachowo Keira,

przyglądając się rysunkowi z uwagą.

Widząc, że jego mama i ciocia zrobiły się niebezpiecznie zielone na twarzach, Al złapał je za

ręce i pociągnął w stronę trybun. Usłyszał jeszcze, jak dzieci dyskutują nad szczegółami rysunku:

— Ale nie za mało krwi?

~*~*~*~

Grzechy naszych ojców

Chociaż mecz się jeszcze nie zaczął, Albus już marzył o jego końcu. I nie chodziło nawet o to,

że nudził się niemiłosiernie, bo na tę ewentualność był przygotowany — schowana głęboko w torbie,
czekała  na  niego  bardzo  interesująca  książka,  która  zrekompensowałaby  mu  wszystkie  związane  z
quidditchem  niedogodności.  Nie  miał  też  na  to  wpływu  fakt,  że  przez  całą  imprezę  będzie  musiał
siedzieć wciśnięty między mamę i tatę jako jedyny kibic Slytherinu w czerwono-złotym tłumie.

Nie w tym rzecz.
Albus Potter przysiągł sobie, że jeśli jeszcze jedna osoba uszczypnie go w policzek, zmierzwi

mu włosy, albo ucałuje w czoło, nie zawaha się użyć różdżki. Podobno, aby rzucić któreś z
Niewybaczalnych, trzeba tego przede wszystkim chcieć — w tej zaś chwili niczego nie pragnął bardziej.
Jedyne wątpliwości, jakie miał, dotyczyły wyboru samego zaklęcia.

Jakby mało było krępujących czułości ze strony mamy, dociekliwych pytań cioci i

niewybrednych  komentarzy  wujka!  Chłopcu  wydawało  się,  że  na  trybunach  spotkali  się  absolutnie
wszyscy  ludzie,  jakich  jego  rodzice  kiedykolwiek  poznali.  Ciocia  Angelina  porwała  Ala  w  objęcia,
zupełnie  nie  przejmując  się  tym,  że  znajdowali  się  w  miejscu  publicznym.  Wujek  George,  w  ramach
powitania,  przetestował  na  nim  kolejny  produkt  ze  swojego  sklepu.  Pracująca  razem  z  tatą  Lavender
Brown  nie  omieszkała  rozczulić  się  nad  tym,  jak  szybko  Al  rośnie.  Chociaż  Lee  Jordan  zachował  się
przyzwoicie, ograniczając się jedynie do posłania mu promiennego uśmiechu, to już jego żona, Alicja,
obcałowała chłopca, jakby ciągle miał pięć lat. Jonathan Bell klepnął go w plecy tak mocno, że Al mało
się  nie  przewrócił.  Olivera  Wooda  zaś  tylko  ostrzegawcze  spojrzenie  najmłodszego  Pottera
powstrzymało przed — o zgrozo! — wzięciem go na ręce. Widząc rozjaśnione cichym śmiechem oczy
taty, najwyraźniej zachwyconego całą sytuacją, Al postanowił obrazić się również na niego.

W konsekwencji siedział naburmuszony, nie odzywając się do nikogo, bardzo zajęty posyłaniem

wszystkim urażonych spojrzeń.

— Potter!
Al, usłyszawszy, że ktoś woła jego nazwisko, wstał z ławki. Przez trybuny, z samego dołu,

przedzierał się w jego stronę Scorpius

. Chłopiec bezceremonialnie rozpychał tłum widzów, a na

oburzone okrzyki i żądania przeprosin oczywiście nie odpowiadał. Al po tym tylko poznałby przyjaciela
na końcu świata.

— Coś się stało? — zapytała ciocia Hermiona, zaciekawiona przyczyną zamieszania.
— Potter! Cholera jasna, gdzieś ty usiadł, pacanie? Szukam cię od dwudziestu minut! Do głowy

mi nie przyszło, że będziesz z Gryfonami! — Scorpius wydarł się na drugiego chłopca, pomiędzy
jednym ciężkim oddechem a drugim. Na jego blade policzki wystąpiły różowe plamy, a jasne włosy były
potargane przez wiatr i posklejane potem — Malfoy jeszcze nigdy nie wyglądał tak niechlujnie. To
mogło znaczyć tylko jedno…

— Apokalipsa, Potter! — wykrztusił z siebie Score, próbując opanować oddech. — Normalnie

Armaggeddon!

W przeciwieństwie do niego, Al pamiętał, że nie są sami. Dyskretnie wskazał głową na

towarzyszących mu dorosłych i uniósł znacząco brwi, niemo przypominając Malfoyowi, że jeszcze
kilkanaście dni temu obiecywał zrobić na Potterach i Weasleyach jak najlepsze wrażenie.

Scorpius nie był głupi — zrozumiał w lot.
— Dzień dobry — rzucił niedbale, przewracając oczami w irytacji. Posłał Albusowi znaczące

spojrzenie. Zadowolony? — zdawał się pytać.

Al był daleki od zadowolenia. Nie żeby dla Score'a miało to jakiekolwiek znaczenia. Ten ostatni

chwycił go za ramię i odciągnął kilka kroków od przyglądających mu się uważnie dorosłych.

Nigdy nie umiałam wyobrazić sobie filmowych trybun, w związku z tym widzę je i opisuję jako takie,

jakie znamy z mugolskich boisk.

Katarzyna Cholewińska

— Rusz się, Potter, mamy kryzys! — ponaglał przyjaciela Malfoy, szarpiąc go za szatę.
Albus wyrwał mu swój rękaw, po czym skrzyżował ręce na piersi, czekając na dalsze wyjaśnienia

z uniesionymi sceptycznie brwiami. Ślizgoni lubili przesadzać. Podejrzewał, że tak jest również w tym
przypadku.

— Idziesz czy nie? — niecierpliwił się drugi chłopiec.
— Nie — odpowiedział spokojnie Albus. Gdy Scorpius rzucił mu zaskoczone spojrzenie, dodał

z westchnieniem: — Score, dobrze wiesz, że to popołudnie obiecałem spędzić z rodziną. Myślisz, że
dlaczego nie jestem teraz z resztą domu? Nie mogę ich nagle zostawić, bo ty, nie wiem, zgubiłeś
ochraniacze!

To wyraźnie rozzłościło Malfoya.
— Naprawdę sądzisz, że przez pół godziny latałbym po trybunach jak głupi, gdyby chodziło o

ochraniacze?

Al nie odpowiedział, czując się nagle strasznie głupio.
— Taki niezbędny to ty mi nie jesteś — dokończył Scorpius, przewracając oczami.
— Powiedziałem, że nie mogę iść — Albus upierał się przy swoim. — O cokolwiek chodzi, idź

z tym do Keiry i nie zawracaj mi teraz głowy.

— Taki z ciebie Ślizgon? Slytherin w niebezpieczeństwie, nasze szanse na zdobycie Pucharu

Domów poważnie zagrożone, cała sprawa na milę śmierdzi gryfońską dywersją, a ty…

— Daruj sobie ten histeryczny wywód i spadaj na boisko, bo zaczną bez ciebie. — Al pokręcił

głową, wciąż przekonany, że chodzi o jakąś bzdurę.

— Kiedy drużyna potrzebuje twojej wzbudzającej zaufanie osoby, dyplomatycznych talentów i

wpływowego nazwiska! — Scorpius zamachał rękami jak topielec. — Słuchaj. — Jasnowłosy chłopiec
nie dał sobie przerwać, wyraźnie zdeterminowany. — Jak Anita omawiała z nami ostatnie szczegóły gry,
do szatni wpadł jakiś facet, złapał Smith za rękę i wywlókł ją na zewnątrz, wrzeszcząc, że nie pozwoli
jej zagrać. Wybiegliśmy za nimi, Smith płacze, Anita krzyczy, Triss biegnie po panią Hooch, Flintowie
już sięgają po pałki, a ten facet dalej drze mordę, że przecież nie wyraził na to zgody i że po jego trupie.
Na to ja słusznie zauważyłem, że to się da zrobić, a ten gość o poczuciu humoru trolla, jak nie zacznie
znowu wrzeszczeć, że Zoe z dziećmi morderców grać nie pozwoli...

— Czekaj, wróć do tego momentu, w którym powiedziałeś obcemu facetowi, że jego śmierć da

się załatwić — wpadł mu w słowo Al, nie wierząc własnym uszom.

Malfoy prychnął:
— Ja się go pytam, kogo nazywa mordercami… I żeśmy się trochę pokłócili. — Przeczesał

dłonią włosy, a jego przyjaciel już wiedział, że najlepsze zostawił na koniec. — Flintowie czekali chyba
tylko na to, aż się odsunę, żeby temu kretynowi porządnie przywalić, przysięgam, że Demetrius już brał
zamach.… No, tylko że wtedy Smith zaczęła piszczeć, że ten świr to jej ojciec. — Chłopiec nerwowo
przestępował z nogi na nogę.

Albus gapił się na Scorpiusa w kompletnym osłupieniu, nie wiedząc, co na to odpowiedzieć. Bo

cóż można tu było dodać?

— Score — zaczął ostrożnie — jeśli tata Zoe zabronił jej grać, nie można nic na to poradzić.

Musicie grać z rezerwowym szukającym…

— Którego nie mamy — wpadł mu w słowo Malfoy.
Aha. To lekko komplikowało całą sprawę. Dlaczego Ślizgoni nie mieli nikogo w rezerwie?
— … albo przełożyć mecz…
— Na co Gryfoni się nie zgodzą, a my przegramy walkowerem.
— … albo grać bez szukającej.
— Co równa się z walkowerem.
Al westchnął.
— W takim razie nie wiem…

Grzechy naszych ojców

— Więc całe szczęście, że ja wiem — wyrzucił z siebie Malfoy. — Mam bardzo chytry plan,

genialny w swej prostocie. — Scorpius zignorował cierpiętniczy jęk drugiego chłopca i niezrażony,
kontynuował: — Pójdziesz ze mną na boisko, zagadasz starego Smitha, zaczniesz go prosić, żeby
pozwolił Zoe zagrać, że powinien dać nam szansę, że dzieci nie mogą odpowiadać za grzechy swoich
ojców i takie tam sentymentalne brednie. My w tym czasie — zawiesił dramatycznie głos dla lepszego
efektu — za pomocą kilku strategicznie rozmieszczonych łajnobomb dokonamy dywersyfikacji uwagi,
podkradniemy się do pani Hooch, wyciągniemy z jej kieszeni klucze, zbierzemy wszystkie wolne miotły
w schowku, zamkniemy go od zewnątrz i szybko wzbijemy się razem ze Smith w powietrze, gdzie jej
nerwowy tatuś będzie mógł nam nagwizdać.

Al schował twarz w dłoniach.
— Dobra — westchnął po chwili ciężkiej ciszy. — Pójdę tam i pogadam z ojcem Zoe. Tylko mi

obiecaj, że nie będziesz w tym czasie niczego kombinował z łajnobombami, kluczami, schowkami…

Malfoy wydął dolną wargę, wyraźne urażony.
— A mój plan? — zajęczał zawiedzony.
— Nigdy więcej mi o nim nie wspominaj.
Al wziął głęboki oddech i z promiennym uśmiechem odwrócił się do rodziców, wyraźnie

zaintrygowanych gwałtowną, ale cichą wymianą zdań, jaka miała przed chwilą miejsce.

— Skoczę na chwilę na boisko, dobra? — powiedział, mając nadzieję, że jego lekko piskliwy

głos nie zdradza, że właśnie ma zamiar wpakować się w coś, co zapowiadało się na poważne kłopoty.
— Za kilka minut będę z powrotem.

— Co…? — zaczęła ciocia Hermiona, która zawsze musiała wiedzieć wszystko.
— Nic takiego — zapewnił ją szybko. — Koleżanka źle się poczuła i potrzebuje…
— Wsparcia — dokończył za niego Score. — Smith to straszna histeryczka. Denerwuje się

przed meczem. Tylko Al potrafi ją uspokoić, więc pożyczam go na chwilkę, okej? — Chłopiec
uśmiechnął się czarująco i pociągnął Albusa w dół trybun, znowu bezceremonialnie rozpychając się.

Al gorączkowo zastanawiał się, co powie ojcu Zoe. Przeklinał w duchu niewyparzony język

Malfoya, który — Malfoy, nie język — nie wiedział, co to takt. I kto — myślał, szybkim krokiem
przecinając murawę — jak zwykle zresztą, będzie musiał uratować jego chudy tyłek?

— Nieładnie tak kłamać.
Chłopcy aż podskoczyli z zaskoczenia, zatrzymując się gwałtownie. Albus z rezygnacją

pomyślał, że to już drugi raz, kiedy pozwolił się tak podejść własnemu ojcu.

— Tato! — mały Ślizgon wykrzyknął, udając, że nie wie, o co Harry'emu chodziło. — Coś się

stało? Szukasz łazienki, albo...

— Al. Proszę cię, nie obrażaj mojej inteligencji. Od dziesięciu lat kieruję Biurem Aurorów i

wyciągam zeznania z groźnych przestępców. Naprawdę uważasz, że dam się oszukać jedenastolatkowi?

Zawsze można było mieć nadzieję, prawda? Albus zwiesił smętnie głowę.
— Nie — odpowiedział szczerze, unikając wzroku ojca.
— Jestem dotknięty tym, że nie uważasz mnie i mamy za osoby godne twojego zaufania na tyle,

aby nam powiedzieć o…

— Panie Potter? — Score przerwał Harry'emu z uprzejmym uśmiechem na ustach, po czym

przedstawił się: — Scorpius Malfoy. Zanim wygłosi pan swoje kazanie na temat szacunku, zaufania,
kłamania rodzicom i wpływu czarów rozgrzewających na powiększanie się dziury ozonowej, pozwoli
pan, że Albus spełni swój ślizgoński obowiązek i pomoże nam odzyskać szukającą?

Harry spojrzał na chłopca uważnie zza szkieł swoich okularów.
— Malfoy, tak? — mruknął. — A co się stało z waszą szukającą?
Scorpius nie odpowiedział od razu. Al mógł przysiąc, że słyszy cichy zgrzyt pracujących w jego

głowie trybików. Powiedzieć, czy nie powiedzieć? Ślizgon zdawał się dokonywać szybkiego rachunku
zysków i strat.

Katarzyna Cholewińska

— Tata naszej koleżanki nie pozwala jej grać — powiedział w końcu Albus, nie czekając, aż

przyjaciel podejmie decyzję. — A nasza drużyna została bez jednego zawodnika.

— Zawodnika! — wybuchnął drugi chłopiec. — Nie jakiegoś tam zawodnika, tylko

najważniejszego! Bez szukającej nie mamy szans, a ojciec Smith doskonale o tym wie! Równie dobrze
możemy położyć się na murawie i umrzeć, na jedno wyjdzie!

— Czekaj, powiedziałeś, że ojciec kogo? — zainteresował się Harry. Nie żeby Al miał z tym

jakiś problem. W ten sposób istniała szansa, że jego tata zapomni o tym, co chłopiec przed chwilą
zrobił.

— Nawet nie myśl, że zapomnę o tym, co przed chwilą zrobiłeś — upomniał go surowo auror,

po czym na powrót skupił uwagę na Scorpiusie. — Powiedziałeś, że chodzi o…

— Smith, Zoe Smith — wyjaśnił Malfoy. — Jej ojciec to kompletny wariat! Nie pozwala jej

grać.

— Dlaczego?
Młody Malfoy popatrzył na starszego czarodzieja jak na wyjątkowo mało rozgarniętego

pięciolatka.

— Bo gra dla Slytherinu.
Zapadło krótkie milczenie. Harry westchnął i po chwili podjął:
— Na co czekamy?

~*~*~*~

— Co się stało? Gdzie byliście?
Gdy tylko wrócili na swoje miejsca, mama i ciocia zasypały ich gradem pytań. Albus popatrzył

na ojca, wahając się, co odpowiedzieć. Bo, szczerze mówiąc, nie bardzo wiedział. Niby nic takiego się
nie stało — a jednak chłopiec nie mógł się pozbyć dojmującego uczucia niepokoju, jakby pod
pozorami otaczającej go magicznej normalności kryło się jakieś uśpione niebezpieczeństwo.

Kiedy przybyli razem z tatą na miejsce, Al przypomniał sobie egzaltowany okrzyk Score'a

(Armaggeddon!) i ze zdziwieniem stwierdził, że trudno o słowo lepiej oddające sytuację. Tuż za progiem
ślizgońskiej  szatni  miało  miejsce  istnie  pandemonium.  Jego  zdecydowanym  epicentrum  był  wysoki
czarodziej w średnim wieku i o dość nieprzyjemnej aparycji. Pan Smith (bo musiał to być on), czerwony
na  twarzy,  wrzeszczał  ile  sił  w  płucach,  przekrzykując  się  z  potężnie  zbudowanym  chłopakiem  w
zielonych szatach drużyny Slytherinu. Tubalny głos osiłka, w którym Al od razu rozpoznał Demetriusa,
niósł  się  echem  po  murawie.  Pomiędzy  tych  dwoje  wcisnęła  się  jeszcze  jedna  osoba,  niepozorna,
czarnowłosa  dziewczyna,  która  bezskutecznie  próbowała  rozdzielić  parę  wściekłych  czarodziejów.
Trzymając  dłonie  na  ich  piersiach  i  stojąc  w  lekkim  rozkroku,  wyglądała  komicznie  z  jednej,  a
imponująco z drugiej strony. Albus miał wrażenie, że jeszcze chwila, a szczupła zawodniczka zostanie
zgnieciona.  Wrażenie  było  oczywiście  mylne.  Anicie  Davies  nie  dałoby  w  końcu  rady  nawet  stado
rozjuszonych hipogryfów. Zdawał się o tym dobrze wiedzieć Tristan, który kilka minut temu zostawił
swoją kapitan na pastwę losu, by teraz wrócić w towarzystwie pani Hooch.

— Co tu się dzieje?! Proszę pana, kim pan jest?! — krzyczała stara nauczycielka, chwytając za

gwizdek  i  wydobywając  z  niego  dźwięk  tak  przeraźliwy,  że  wszelkie  wrzaski  ucichły.  —  Proszę
natychmiast  wyjaśnić,  co  pan  tutaj  robi  i  dlaczego  napastuje  pan  moich  uczniów,  albo  pójdę  po
dyrektorkę!  —  Czarownica  stanęła  tuż  przed  sprawcą  całego  zamieszania,  mierząc  go  przenikliwym
spojrzeniem swoich sokolich oczu. Zmarszczyła czoło. — Czy ja pana skądś nie znam…?

Możliwe, że problem rozwiązałby się sam. Pani Hooch była już na miejscu i zaczynała

przejmować kontrolę na sytuacją. Pan Smith przestał krzyczeć jak opętany, a Al zaryzykowałby wręcz

Grzechy naszych ojców

stwierdzenie,  że  wyglądał  na  trochę  speszonego.  Najwidoczniej  jego  plan  sabotowania  drużyny
Slytherinu  nie  przewidywał  interwencji  nauczycielki,  a  tym  bardziej  nauczycielki,  która  zdawała  się  go
znać.  Uspokajał  się  także  Demetrius,  Anita  zyskała  dostęp  do  świeżego  powietrza  i  znowu  mogła
oddychać,  a  Scorpius  znajdował  się  w  bezpiecznej  odległości  od  głównych  zainteresowanych,  w
związku  z  czym  niebezpieczeństwo,  że  palnie  jakąś  nietaktowną  głupotę,  zostało  sprowadzone  do
minimum. Jeszcze tylko…

— Flint, zostaw tę pałkę, bo jak ja cię palnę… Nie ty, Demetrius, tylko twój brat! — W kilku

słowach instruktorka latania spacyfikowała ostatniego rebelianta, Augustusa.

Możliwe więc, że sytuacja rozwiązałaby się sama. W związku z tym tata Albusa musiał działać

naprawdę szybko, jeśli miał dzisiaj ochotę zbawiać świat.

— Proszę nie wołać Minerwy, pani profesor. — Harry podszedł do pani Hooch z

przepraszającym uśmiechem na ustach (kilka lat temu zrobił kurs negocjacji magicznych i od tamtej
pory zdecydowanie rzadziej prowokował i dawał się sprowokować innym). Ta rozpoznała go od razu,
nie postąpiła jednak tak, jak zrobiłaby na jej miejscu większość ludzi, czyli nie rozpłynęła się z
zachwytu. Rzuciła tacie Ala ostre spojrzenie i warknęła:

— Potter, kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć, że wstęp na boisko osobom niezwiązanym

bezpośrednio z grą jest ściśle zabroniony…

— Ja tylko na chwilę — wszedł jej w słowo auror, unosząc ręce w uspokajającym geście. —

Przyszedłem po Zachariasza.

Oczy pani Hooch zwęziły się, co wcześniej wydawało się niemożliwe.
— Już pamiętam. — Obróciła głowę nieco ptasim ruchem. — Smith, Zachariasz Smith.

Szukający Hufflepuffu, rocznik tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty...

— Tabelę wyników też pani zna? — warknął rocznik tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty,

zaciskając usta w cienką linię.

— Dwa zwycięstwa, cztery porażki. Nienajlepiej, ale ujdzie

Zachariasz Smith wrzał ze złości.

— To, co się tutaj wyprawia, przechodzi ludzkie pojęcie…
— Zachariaszu, mogę cię prosić na słówko? — zapytał Harry tonem nieznoszącym sprzeciwu.

Co prawda pan Smith wyglądał, jakby bardzo chciał się sprzeciwić, ale drogę odwrotu odcięła mu pani
Hooch, patrząc na niego jak drapieżny ptak na swoją przyszłą ofiarę. Uwięziony między młotem a
kowadłem, po krótkim namyśle Zachariasz zdecydował się na kowadło i pozwolił Harry'emu poufale
wziąć się pod rękę i odprowadzić na stronę.

Pani Hooch i Anita rzuciły się do stojącej nieco na uboczu zapłakanej Zoe i zaczęły ją pocieszać. A
raczej — próbowały, ponosząc sromotną porażkę, bo naprawdę trudno było o dwie bardziej
szorstkie i nieprzyjemne w obyciu kobiety. W konsekwencji Zoe nie uspokoiła się ani trochę,
rytmicznie pociągając nosem i co chwila zachłystując się łzami. Na ratunek ruszyli bracia Flint, ale
zapewnienia z ich strony, że załatwią każdego, kto sprawi Zoe przykrość, również nie przyniosły
pożądanego efektu. W chwili, w której Albus podszedł koleżanki, usłyszał, jak Triss mówi:

— Ja się nią zajmę, proszę pani… Anita, zabierz zwierzyniec i wypad, zanim mała wpadnie w

prawdziwą histerię. Ty nie, Potter, zostań, o dziwo nie działasz na ludzi jak brak pracy domowej na

Wynik Zachariasza jest efektem moich niezbyt zręcznych szacunków. Zakładając, że pozycję

szukającego  objął  w  szóstej  klasie,  czyli  po  śmierci  Cedryka  (ponieważ  Zachariasz  był  starszy  od
Harry'ego  o  rok,  Turniej  Trójmagiczny  przypadł  na  jego  piąty  rok  nauki),  to  do  końca  Hogwartu
zaliczył dwa sezony po trzy mecze w każdym. Nie mam przy sobie książek, ale zakładam, że za każdym
razem  przegrał  z  Harrym...  Dalej  to  już  czysta  spekulacja.  Jeżeli  ktoś  potrafi  podać  bardziej
prawdopodobny wynik, to mówcie, ten fragment poprawię bez żalu.

Katarzyna Cholewińska

Zabiniego.

Po chwili chłopcy zostali z dziewczynką sami. Albus zastanawiał się, jaki tajemniczy sposób na

zdenerwowane szukające ma Tristan i czy w ogóle takie sposoby są, i gdzie można się ich nauczyć, i czy
są trudne do opanowania…

— Już ci lepiej?

Mała Ślizgonka pociągnęła nosem donośnie. I wyglądało na to, że również wyjątkowo obficie. Triss
nie skomentował, tylko wyciągnął nie wiadomo skąd chusteczkę. Al mógłby przysiąc, że ją
wyczarował.

Czekali tak kilka minut, nic nie mówiąc. Ciemnowłosy chłopiec poczuł coś na kształt ukłucia

zawodu. Zawsze podziwiał Montague za jego iście ślizgońskie talenty dyplomatyczne i miał nadzieję, że
Triss da dzisiaj ich prawdziwy pokaz.

— Wytrzyj nos. — Starszy Ślizgon wzbił się na wyżyny elokwencji. — Nie, chusteczkę oddasz mi
później, jak już ją wypierzesz. Weź głęboki oddech. Jeszcze jeden. Czujesz się na siłach latać?

— A jeśli nie? — Warga drobnej blondynki zadrżała.
— To było pytanie retoryczne.
Zapadło milczenie. Ciszę mącił jedynie ciągle przyspieszony oddech Zoe. Al, nie wiedząc, jak się

zachować, uśmiechnął się pokrzepiająco. Co zabawne, była to najlepsza rzecz, jaką mógł zrobić, bo
dziewczynka niemal natychmiast odpowiedziała mu uśmiechem dzielnego małego tostera.

— Przepraszam za tatę — powiedziała cicho, mnąc w palcach zasmarkaną chustkę. — On

normalnie nie… On jest bardzo fajny… Tylko że był w Hufflepuffie i…

— I spodziewał się, że pójdziesz w jego ślady? — zakpił Tristan. — Przestań się tłumaczyć,

Salazar Slytherin w grobie się przewraca. Myślisz, że co, Potter nie miał być dumą Gryffindoru, a
Davies przykładną Krukonką? Fakt, Puchona in spe jeszcze nie mieliśmy, ale kiedyś musiał być ten
pierwszy raz. — Wzruszył ramionami. — Zresztą, biorąc pod uwagę uroczy charakter twojego tatusia,
jakoś mnie twój przydział nie dziwi — dodał pod nosem tak, że tylko Al go usłyszał. — Rozumiem, że
mogę przestać się nad tobą użalać, bo nie zapomniałaś, z której strony dosiada się miotły? — Tristan
wyprostował się, patrząc na Zoe surowo. Ta w odpowiedzi uniosła tylko hardo głowę.

— Al?
Chłopiec odwrócił się na pięcie. Przed nim stał tata, uśmiechając się lekko spokojnym,

niewzruszonym, trochę tajemniczym uśmiechem. Albus zerknął ponad ramię Harry'ego i dostrzegł
oddalającego się w kierunku trybun Zachariasza Smitha. Kilka kroków dalej stał Scorpius, który, widząc
pytający wzrok Ala, odpowiedział mu teatralnym wzruszeniem ramion.

— Rozmawiałeś z ojcem Zoe? — zapytał młodszy Potter nieco podejrzliwie, jakby nie do

końca dowierzał własnym oczom.

— A nie wyglądało na to, że rozmawiamy? — Tata odpowiedział mu pytaniem.
— I co?
— I nic.
— Ale jak to? Był przecież wściekły! — dopytywał się czarnowłosy chłopiec, podążając razem z

Harrym w kierunku ich miejsc. — I co, odpuścił tak nagle?

— Tak nagle.
— Dlaczego?
— A dlaczego nie?
W takich chwilach Al naprawdę miał wątpliwości, czy przed laty tata dokonał słusznego

wyboru, bo wszystko wskazywało na to, że do Slytherinu pasował wręcz wybitnie.

— Ale co mu powiedziałeś?!
Harry Potter przystanął na chwilę i popatrzył na syna z tym uśmiechem, którego nikt nie umiał

do końca rozgryźć.

Grzechy naszych ojców

— Że dzieci nie odpowiadają za grzechy swoich ojców.
Wszystko wskazywało na to, że Albus nigdy się nie dowie, w jaki dokładnie sposób ojciec

przekonał Zachariasza Smitha do ustąpienia. Chłopcu nie bardzo chciało się wierzyć, że tata ograniczył
się tylko do przytoczenia tej mocno wyświechtanej sentencji, bo pan Smith nie wyglądał na kogoś, kto
by się pozwolił taką sentencją zbyć. Ale ponieważ Harry był nieugięty, Albusowi pozostawały tylko
spekulacje.

A w chwili obecnej — również kwestia odpowiedzi na dociekliwe pytania mamy i cioci.
— Harry, powiedz, co się stało?
— Mały kryzys — stwierdził spokojnie auror, siadając obok Ginny. — Ale już zażegnany.
Jego żona zmarszczyła podejrzliwie brwi.

— Czego chciał dzieciak Malfoya? — zapytała szeptem. Al zastrzygł uszami, jednocześnie udając, że
zupełnie nie interesuje go to, co rodzice mówią.

— Pomocy. — Harry uśmiechnął się samymi kącikami ust. Ginny nadal spoglądała na niego

podejrzliwie i nie wyglądała na usatysfakcjonowaną tym, co usłyszała. Hermiona z kolei popatrzyła na
przyjaciela uważnie i nie powiedziała już nic więcej.

— No więc, Al — tata zwrócił się do niego — kto gra w waszej drużynie?
Chłopiec zrozumiał, że temat jest ostatecznie zamknięty.
— Kapitanem jest ścigająca Anita Davies z siódmego roku. Oprócz niej ścigają jeszcze Tamara

Pucey  z  trzeciego,  no  i  Score  z  naszego.  —  Udał,  że  nie  słyszy  prychnięć  wujka.  —  Obrońcą  jest
Tristan Montague. Mówią, że jest drugim obok Demetriusa Flinta kandydatem na kapitana, kiedy Anita
skończy  szkołę.  Demetrius  i  jego  młodszy  brat  Augustus  są  pałkarzami.  Dem  za  rok  będzie  już  w
siódmej  klasie,  a  Triss  dopiero  w  szóstej,  ale  Flintowie  mają  kartotekę  grubszą  od  uzupełnionego
wydania Historii Hogwartu — parsknął — więc możliwe, że Zabini wybierze Montague. A szukającą już
znasz.  —  Wzruszył  ramionami.  W  tym  samym  momencie  trybuny  zawrzały  —  na  boisko  wyszli
przedstawiciele  obu  drużyn,  a  uszu  widzów  dobiegł  głos  Teofila  Warbecka,  etatowego  komentatora
Hogwartu.

— Szanowni nauczyciele, drodzy rodzice i uczniowie! Mam zaszczyt powitać was na drugim w

tym sezonie meczu szkolnych rozgrywek o Puchar Quidditcha! — Wzmocniony zaklęciem Sonorus głos
Teofila zadudnił niczym grzmot. Co zabawne, posada komentatora została mu powierzona bynajmniej
nie  ze  względu  na  jego  zaskakująco  dużą  wiedzę  na  temat  quidditcha.  Piętnastoletni  Krukon,  wnuk
słynnej  w  magicznym  świecie  piosenkarki  Celestyny  Warbeck,  miał  naturalnie  piękną  barwę  głosu  i
doskonałą dykcję. Dyrektor McGonagall zawsze powtarzała, że Teofila aż przyjemnie słuchać. Zwykle
nie  chwaliła  się,  że  w  ten  sposób  sprytnie  uniknęła  konieczności  wybierania  pomiędzy  Cyrrusem
McLaggenem z Gryffindoru a Patrickiem Buldestrode'em ze Slytherinu, co mogłoby pogorszyć i tak już
napięte stosunki między tymi domami.

— A przed państwem reprezentanci Gryffindoru: Wood, Bell, Brown, Weasley, Jordan, Weasley

i Potter!

Al poczuł, że od ogłuszającego wrzasku Gryfonów zaraz pęknął mu uszy. Ze względu na

Jamesa i Rose, entuzjastycznie zaklaskał, chociaż daleko mu było do szaleństwa, które ogarnęło jego
rodziców i wujka. Niespodziewanie poczuł dziwne pokrewieństwo dusz z poirytowaną ciocią
Hermioną. Ją wyraźnie znacznie bardziej interesowało, czy Rose ma dobrze zawiązany szalik i wszystkie
ochraniacze na miejscu.

— Z drugiej strony drużyna Slytherinu: Davies, Montague, Pucey, Malfoy, Flint, Flint i Smith!
Tym razem zagrzmiała zielono—srebrna część trybun. Chłopiec dostrzegł też jakiś ruch wśród

Krukonów i przypomniał sobie, co Triss mówił o rodzicach Anity.

— W tym roku w obu drużynach mamy nowych zawodników. Robbie Wood, kapitan

Gryfonów, powierzył stanowisko ścigającej Rose Weasley z pierwszego roku. Decyzja ryzykowna, zdaje

Katarzyna Cholewińska

się, że Wood postawił na członka słynnego klanu Weasleyów w nadziei, że geny i tym razem nie
zawiodą. Tymczasem Anita Davies wprowadziła do swojej drużyny aż dwa nowe nazwiska — oby
nadmierna wiara w utalentowanych, choć zupełnie niedoświadczonych graczy nie przyniosła jej dzisiaj
klęski…

Krukoński, niepasjonujący się quidditchem komentator miał jeszcze tę zaletę, że w czasie starć

Gryffindoru  ze  Slytherinem  potrafił  zachować  niemal  idealną  neutralność.  Gdyby  zamiast  niego
przemawiał  którykolwiek  z  członków  zainteresowanych  domów,  z  pewnością  posypałyby  się  kąśliwe
uwagi na temat co poniektórych zawodników. A tak? Pełen profesjonalizm.

— Oczywiście powstaje pytanie, czy w każdym z tych przypadków zadecydowały zdolności

graczy, a nie zawodowstwo ich rodziców czy posiadanie solidnego zaplecza finansowego. Jak
pamiętamy, ciotka Rose Weasley była swego czasu gwiazdą Harpii z Hollyhead, ojciec Zoe Smith
niedawno zakończył karierę w Londyńskich Hipogryfach, natomiast rodzina Malfoyów...

Prawie pełen. Cóż, nie można mieć wszystkiego.
Tymczasem Anita i Robert stanęli naprzeciwko siebie, mierząc się twardymi spojrzeniami. Na

znak  pani  Hooch  uścisnęli  sobie  dłonie.  Mocno.  Nawet  bardzo  mocno.  Trzymali  się  tak  za  ręce kilka
chwil dłużej, niż by wypadało, a Albusowi przypomniały się krążące po Hogwarcie plotki na ich temat,
według których spotykali się ze sobą od zeszłego roku. Początkowo Al nie bardzo w to wierzył, jednak
zmienił zdanie, gdy kilka miesięcy temu Atena przysięgła, że widziała Roberta i Anitę, jak spacerowali
po  błoniach,  trzymając  się  za  ręce.  Niedługo  potem  Anita  zarobiła  razem  z  Robertem  szlaban,  gdy
Filch  przyłapał  ich  na  korytarzu  w  czasie  ciszy  nocnej;  starsza  Ślizgonka  podejrzanie  się  czerwieniła,
gdy pytano ją, co robiła z Woodem sam na sam o tak późnej porze.

Scorpius, Nathaniel i Vinnie twierdzili co prawda, że to tylko wstrętne pomówienia, bo Anita

nigdy  nie  zadałaby  się  z  jakimś  Gryfonem.  Z  drugiej  strony  Atena  i  Luka  uważały,  że  to  takie
romantyczne,  spotykać  się  potajemnie  z  chłopcem  z  innego,  wrogiego  domu.  Keira  udawała,  że  cała
sprawa  wisi  jej  dorodnym  kalafiorem,  ale Albus  widział  ten  lekko  rozmarzony  wyraz  jej  twarzy,  kiedy
przysłuchiwała się ukradkiem plotkującym koleżankom. Dziewczyny.

— No, nie mogę się doczekać, aż nasz Robert pokaże tej ślizgońskiej jędzy, co potrafi! —

Wujek Ron ze zniecierpliwieniem zatarł ręce, całkowicie nieświadomy podejrzeń, jakie Hogwart miał w
stosunku do tego, co Anita i Robert pokazywali sobie nawzajem, kiedy nikt nie patrzył.

Rozległ się kolejny gwizdek i zawodnicy wzbili się w powietrze. Kilka chwil później Tristan

puścił pierwszego gola. Otaczający Albusa widzowie podnieśli się z ławek, wiwatując na cześć Seana
Bella, który zdobył pierwszych w tej rozgrywce dwadzieścia punktów. Al poczuł się trochę niezręcznie
— zdecydowanie nie wypadało tkwić na miejscu, gdy inni kibicowali Gryffindorowi. Ale jednocześnie
głupio było zagrzewać do walki drużynę inną niż własna.

— Zmykaj do swoich przyjaciół, Al.
Chłopiec aż podskoczył, kiedy tata nachylił mu się do ucha i wyszeptał tych kilka słów. Spojrzał

na Harry'ego, który mrugnął do niego porozumiewawczo.

— Idź, bo po meczu rozniosą cię za to, że siedziałeś z kibicami przeciwnej drużyny. Wiem, że

nigdy nie przywiązywałeś wagi do sportu, ale uwierz mi na słowo. — Po chwili dodał z namysłem: —
Quidditch to w końcu poważna sprawa.

Albus uśmiechnął się trochę niepewnie, ale widząc, że ojciec kiwa głową w stronę trybun

Slytherinu, podziękował mu cicho i czmychnął, zanim zaaferowana grą rodzina zdążyła go zauważyć.

Nie dało się zaprzeczyć, że kiedy chciał, tata potrafił być naprawdę w porządku.

~*~*~*~

Grzechy naszych ojców

— To wszystko twoja wina.
— No jasne.
— Ty na to pozwoliłeś.
— Nie zaprzeczam.
— Chcę ci oznajmić, że w związku z tym będziesz bezpośrednio odpowiedzialny za śmierć

mojego jedynego dziecka.

— Nic mu nie będzie.
— Pewnie, bo co może się stać jedenastolatkowi, który lata z prędkością światła kilkadziesiąt

metrów nad ziemią?

— No właśnie, co?
— Tam nie ma nawet żadnej siatki ochronnej, żadnych czarów lewitujących!
— I nikt nigdy nie robił z tego powodu tragedii.
— Bo nikt nigdy nie pomyślał, że to może doprowadzić do tragedii!
— Przestań mi zawracać głowę i daj obejrzeć mecz.
— Jak twój pierworodny zginie, to sobie dopiero pooglądasz…
— Merlinie, czy wy nie możecie się zamknąć?!
Milczenie.
— Nikt cię nie pytał o zdanie, Montague. Nie wtrącaj się w nie swoje sprawy.
—  Jeżeli  rozwiązanie  waszego  trwającego  piętnaście  lat  kryzysu  małżeńskiego  sprawi,  że  będę

mógł w spokoju obejrzeć grę syna, to się poświęcę.

— Jakby było co oglądać! Tristan puścił już więcej goli, niż mogę zliczyć!
— Nie umiesz liczyć do trzech, Malfoy? Jakoś mnie to nie dziwi.
Albus musiał się przecisnąć przez kilka rzędów, zanim dotarł do ławki swoich przyjaciół. Nie

było ich oczywiście trudno znaleźć, bo nad głowami pierwszorocznych Ślizgonów łopotał wielki,
magiczny transparent. Chłopiec rozepchnął się trochę bezczelnie, siadając między Keirą a Vincentem.

— A ty nie miałeś być ze swoimi? — Nathaniel wychylił się ze swojego miejsca, zdziwiony

pojawieniem się Ala. Ten uśmiechnął się promiennie.

— A nie jestem?
Nath pokiwał z uznaniem głową i Albus po raz kolejny tego dnia musiał przyznać, że jego tata

zna się na ludziach. Początkowo był przekonany, że tak naprawdę Harry tylko żartował i że do żadnego
roznoszenia  by  nie  doszło.  Teraz  widział,  że  w  sensie  dosłownym  pewnie  i  nie,  ale  trzeba  było
pamiętać, że Ślizgoni mieli prawdziwy talent do układania barwnych metafor. Tuż przed Alem siedziały
Lukrecja  i  Atena,  a  obok  tej  ostatniej  starsza  para,  która  tak  zawzięcie  się  sprzeczała,  gdy  chłopiec
przyszedł. Mając przed nosem ich plecy, Albus nie mógł oczywiście wiele o nich powiedzieć. Widział
tylko,  że  oboje  mają  jasne  włosy,  czarownica  trochę  ciemniejsze  i  kręcące  się  lekko  przy  końcach,
czarodziej proste, ale za to mocno przerzedzone. Odkąd ich upomniano, kłócili się nieco ciszej, ale nie
mniej  zawzięcie.  Sposób,  w  jaki  nieznajomy  czarodziej  mówił,  to  pretensjonalne  przeciąganie  sylab,
wydało mu się dziwnie znajome.

— Święta Kirke, nie mogę na to patrzeć! — pisnęła nagle czarownica i schowała twarz w

ramieniu swojego towarzysza, który roześmiał się i objął ją ramieniem. Al zerknął na boisko, na którym
Scorpius wykonywał gwałtowny unik przed posłanym w jego stronę przez Michaela Jordana tłuczkiem.

— Już możesz odsłonić oczy, ciociu — odezwała się Atena, poklepując kobietę pocieszająco po

ręku. A skoro Atena jest siostrą cioteczną Score'a…

W tym momencie wszelkie rozmowy ponownie zagłuszył dziki, triumfalny wrzask, tym razem

ze strony Ślizgonów.

— I niestety Wood daje się okiwać Pucey, która wykorzystała to, że w tej chwili nikt nie krył

Malfoya i bez chwili namysłu podała kafla do niego! Punkt dla Slytherinu!

Albus nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, że gdzieś nad jego głową malowany wąż wsuwa

Katarzyna Cholewińska

lwi ogon jak spaghetti.

~*~*~*~

Gryffindor wygrał ze Slytherinem czterysta sześćdziesiąt do dwustu osiemdziesięciu. Do chwili,

w której James Potter złapał znicza, Ślizgoni przegrywali tylko trzema bramkami i nie tracili szansy na
zwycięstwo. Robbie bronił jednak z poświęceniem tak wielkim, że wydawało się, że prędzej zginie, niż
pozwoli  przeciwnikom  odrobić  stratę.  Z  kolei  Zoe  nie  miała  szans  z  posiadającym  już  pewne
doświadczenie  Jamesem.  Al  musiał  przyznać,  że  tych  dwoje  wyczyniało  w  powietrzu  naprawdę
imponujące akrobacje. James jednak wyraźnie się hamował — normalnie próbowałby zmylić drugiego
szukającego,  zachwiać  jego  równowagą,  a  może  i  nawet  zastosować  arcytrudny  Zwód  Wrońskiego,
który  trenował  przez  całe  lato.  Ale  ponieważ  jego  przeciwniczką  była  jedenastoletnia  dziewczynka,
Jamie  zrezygnował  ze  swojego  słynnego  w  całym  Hogwarcie  repertuaru  podstępów,  decydując  się  na
uczciwą,  nieurozmaiconą  żadnymi  sztuczkami  grę.  Było  to  bardzo  szlachetne  i  bardzo  głupie  z  jego
strony. Zoe stosunkowo szybko zorientowała się, że Gryfon daje jej fory. Nie poczuła się tym urażona,
bynajmniej,  ośmieliło  ją  to  do  wykonania  kilku  ryzykownych  posunięć.  W  konsekwencji  James,  który
poza  tym  podejrzanie  często  musiał  nurkować,  aby  uniknąć  zabłąkanych  w  jego  stronę  tłuczków  (To
było niechcący, proszę pani, przecież widziałem, że on nie jest w polu! — krzyczeli za każdym razem Flintowie),
miał  niełatwe  zadanie.  Mimo  to,  wypatrzył  znicza,  gdy  tylko  ten  pojawił  się  na  boisku.  Korzystając  z
tego, że mała Ślizgonka znajdowała się kilka metrów dalej i jeszcze nie zauważyła skrzydlatej piłeczki,
James  wystrzelił  w  kierunku  celu  jak  z  procy.  Nim  Zoe  zorientowała  się,  co  się  dzieje,  rozległ  się
kończący  grę  gwizdek,  a  boiskiem  zatrząsł  zwycięski  ryk  Gryfonów.  Kibice  Slytherinu  jęknęli  tylko  z
rozpaczą, przeklinając kolejną przegraną. To ostatnie miało też pewne walory edukacyjne, bo ani Albus,
ani  jego  przyjaciele  nigdy  nie  słyszeli  słownictwa  tak  barwnego  jak  to,  którym  dla  wyrażenia  swojego
żalu posłużyli się rodzice ich kolegów. Można by pomyśleć, że starzy Ślizgoni wręcz prześcigają się w
tym, czyja wiązanka będzie bardziej kolorowa.

— Dajcie spokój, to była tylko zabawa! — Al przekrzyczał ogólną wrzawę, chcąc pocieszyć

kilku innych pierwszorocznych, ale nie docenił siły swojego głosu. Nagle dookoła niego zrobiło się
niepokojąco cicho, a wszyscy, również dorośli, wpatrywali się w niego w osłupieniu, jakby nagle wyrosła
mu druga głowa i oznajmiła, że ma na imię Jimbo i jest dynią na obiad. Chłopiec poczuł się trochę
nieswojo; na szczęście w porę przypomniał sobie, że w obecności osób niestabilnych psychicznie należy
unikać wykonywania gwałtownych ruchów, wycofując się chyłkiem. Co też spróbował zrobić.

— Zabawa! Zabawa! Tylko zabawa! — Nathaniel był tak oburzony tym bluźnierstwem, że nawet

nie bardzo potrafił się wysłowić. Na swoje nieszczęście idący tyłem w stronę wyjścia Al wpadł na
Petera Parkinsona, swojego prefekta.

— Po raz pierwszy w ciągu mojej kariery prefekta mam ochotę odjąć punkty własnemu

domowi! — zaperzył się Peter, zadzierając nos jeszcze wyżej niż zwykle.

— No nie przesadzajcie — parsknęła Keira i natychmiast podpadła. Albus nie bardzo się tym

zmartwił. Zrobiło mu się tak jakby raźniej.

— A jeśli to przez nich? — pisnęła Amanda Baddock, znana ze swojej fascynacji

wróżbiarstwem. — Jeśli wysłali na boisko jakąś nieczystą energię?

— O, przepraszam, dziś rano się kąpałem — burknął Al, a Keira zakrztusiła się śmiechem.

Niestety, poza nią nikogo to nie rozbawiło.

— Co o tym myślisz, Pete? — zapytał Archibald Sommerby, rosły szóstoklasista. — Nie

możemy przecież pozwolić tym biednym duszyczkom trwać w swej niechęci do najszlachetniejszego ze
sportów.

Grzechy naszych ojców

— Masz całkowitą rację, Archie. — Peter założył ręce na piersi, uśmiechając się paskudnie. —

Nie mógłbym żyć ze świadomością, że gdzieś na tym świecie są nieszczęśnicy, którzy nie przyjęli jeszcze
miłości quidditcha do swoich serc.

— Czy myślicie o tym samym co ja? — wtrąciła Niamh O'Connell z ciężkim, irlandzkim

akcentem, przez który trudno ją było zrozumieć. Zapadła chwila ciszy. A potem rozległ się dziki
wrzask:

— Kocówa!
Trójka starszych Ślizgonów skoczyła na Albusa i Keirę, ale ci śmignęli tylko pod ławkami i już

po chwili wydostali się z trybun. Przebiegli jeszcze kawałek, ciągle oglądając się za siebie i sprawdzając,
czy starsi koledzy ich nie gonią. W końcu zatrzymali się, żeby złapać oddech. Żadne z nich nie miało
dobrej kondycji.

— Mamy przerąbane — wydyszała Keira, opierając ręce o kolana. — Parkinson i jego banda nie

odpuszczą. W końcu nas dopadną i skocą jak nie wiem co.

— Nie możemy czegoś zrobić? — jęknął Al, załamany własną głupotą. I po co się odzywał?

Ktoś go prosił, pytał o coś? Oczywiście, że nie. — Twój ojciec jest naszym opiekunem. A gdyby dać im do
zrozumienia, że jeśli nam coś zrobią, to Zabini ich załatwi?

— Tata? Chyba żartujesz! — prychnęła czarnowłosa dziewczynka. — Może i nigdy nie

przepadał za quidditchem, ale ma fioła na punkcie tego głupiego Pucharu. Będzie wściekły, że w tym
roku Longbottom pewnie znowu go zgarnie. Robią z tego jakieś zawody, nie wiem. W każdym razie,
tylko nas zjedzie za defetystyczną postawę — przedrzeźniała ojca, wziąwszy się pod boki.

— Za co?
— A ja wiem? Słownikiem nie jestem.
Albus westchnął ciężko. Naprawdę wolałby uniknąć powtórki z września tego roku. Starsi

Ślizgoni kocili go dokładnie raz i wystarczyło mu na całe życie. Sama myśl o tym wzbudzała w nim
dreszcz obrzydzenia. Nie, nigdy więcej.

Tymczasem trybuny powoli pustoszały. Uczniowie wracali do zamku, a rodzice kierowali się do

czekających na nich powozów, które miały ich wywieźć poza teren Hogwartu, prosto do punktu
deportacyjnego. Ala i Keirę minęła między innymi wyjątkowo hałaśliwa grupa Puchonów, którzy
przetoczyli się przez murawę, śpiewając:

— All the dreams we held so close seemed to all go up in smoke, let me whisper in your ear, Angie, Angie,

where will it lead us from here…? — Po czym gruchnęli chóralnym: — Oh, Angie! Don't you weep, all your
kisses still taste sweet…!

Kilka kroków przed rozśpiewanym tłumkiem truchtał wysoki, chudy chłopiec; mały

Puchon, jak  wskazywała żółto-czarna  tarcza  na  jego  piersi, co  chwila  zerkał  przez  ramię,  by
spiorunować współdomowników  wzrokiem,  po  czym  naburmuszał  się  jeszcze  bardziej. W
humorzastym  czarodzieju  Al rozpoznał  Angusa  MacLachlana,  który  miał  to  nieszczęście,  że  był
Szkotem  i  nosił  szkockie  imię.  Jego  rodzice  nie  mogli  oczywiście  wiedzieć,  że  poważnego,
staromodnego Angusa inne dzieci zdrobnią na Angie. I że wśród tych dzieci znajdą się też takie, którym
nieobca będzie mugolska muzyka.

— Oh, Angie!
— Mam na imię Angus! — krzyknął rozgniewany Puchon, z każdą chwilą coraz bardziej

przypominając małą burzową chmurkę. Przyspieszył, chcąc jak najszybciej dopaść zamku. Amatorski
chór Hufflepuffu pobiegł za nim.

Nie wszyscy rodzice od razu zebrali się do domów; niektórzy zostali chwilę dłużej, by

Fragment Angie, słynnej piosenka zespołu The Rolling Stones. Wszystkie marzenia, które były nam tak drogie,

zdaje się, że rozwiały się w dym, pozwól mi szeptać ci do ucha, Angie, Angie, dokąd nas to zaprowadzi…? (…) Och,
Angie, nie płacz, twoje pocałunki są wciąć tak samo słodkie…!

Katarzyna Cholewińska

porozmawiać jeszcze z nauczycielami o zachowaniu swoich pociech.

Jak na przykład Harry Potter, który właśnie rozmawiał z profesorem Zabinim.
— To twój tata, prawda? — zapytała Keira.
Al pokiwał głową.
— Chodź, muszę się jeszcze pożegnać.
— A po co ja mam tam iść?
— Lepiej się nie rozdzielajmy — powiedział poważnie Ślizgon, rozglądając się dyskretnie. —

Wiesz, teraz, kiedy Parkinson i reszta...

— Jasne, głupie pytanie.
Harry i Hermiona zdawali się być całkowicie pochłonięci tym, co mówił Zabini, potakując mu

poważnie  i  w  skupieniu.  Stojący  obok  Ginny  i  Ron,  którzy  wyglądali  na  niezbyt  zadowolonych  z  tej
rozmowy, rzucali Blaise'owi co jakiś czas podejrzliwe spojrzenia. Jednak główni zainteresowani, Rose i
James,  wyglądali  po  prostu  żałośnie.  Ich  twarze  były  lekko  zaczerwienione od  wysiłku,  a  włosy  wciąż
mokre  po  prysznicu.  Chociaż  nadal  mieli  na  sobie  purpurowe  szaty  do  gry,  pozbyli  się  już  ciężkich
ochraniaczy  i  reszty  sprzętu.  Jedyne,  co  ze  sobą  mieli,  to  miotły, które  opierali  na  ramionach.  Albus  i
Keira  zdziwili  się  niewyraźnymi  minami  Gryfonów,  w  tym  Jamesa,  który  był  w  końcu
niekwestionowanym bohaterem dzisiejszego meczu. Kiedy tylko Ślizgoni podeszli bliżej, stało się jasne,
co martwi dwójkę dzieci.

Profesor Blaise Zabini, surowy, ale znany ze sprawiedliwości Mistrz Eliksirów, wyjątkowo

okrutnie wytrząsał się nad uczniami, którzy właśnie przyczynili się do porażki jego domu. Dając
prawdziwy popis stronniczości i ślizgońskiej mściwości.

— … zdolna, ale wyraźnie się nie przykłada — mówił cicho i pozornie obojętnie. Albus, nie

wspominając już o Keirze, znał go jednak dobrze i wiedział, że nauczyciel jeszcze nie ochłonął z
wściekłości. — Mogłaby osiągnąć naprawdę wiele w tej dziedzinie, tymczasem jej wyniki są po prostu
przeciętne.

Ciocia Hermiona pokiwała energicznie głową, chociaż musiała przecież widzieć, że stopniom jej

córki  nie  można  niczego  zarzucić.  Najwidoczniej  jednak  uznała,  że  każde  pomówienie  o  nieuctwo
powinno  być  w  przypadku  Rose  tak  niewiarygodne,  żeby  nawet  nie  przychodziło  nauczycielom  do
głowy.  Tata  tymczasem  przywołał  na  twarz  uprzejmy,  niezobowiązujący  uśmiech,  który  mógł znaczyć
wszystko i nic.

— James Potter natomiast… — Zabini zawiesił głos dla lepszego efektu. Al już współczuł

bratu,  którego  Mistrz  Eliksirów  naprawdę  nie  znosił.  O  ile  na  temat  jego  kuzynki  mógł  powiedzieć
niewiele,  najwyżej  to,  że  mało  się  przykłada  (co  nie  było  prawdą,  bo  Rose,  najlepsza  uczennica  na
pierwszym  roku,  z  eliksirami  nie  miała  najmniejszego  problemu),  o  tyle  Jamesowi  założył  chyba  jego
własną  kartotekę.  Wymyślanie  starszemu  chłopcu  Potterów  nigdy  Zabiniego  nie  nużyło.  —  James
Potter  natomiast  robi  wszystko,  żeby  w  tym  roku  nie  zdać  z  mojego  przedmiotu.  Lekceważy  prace
domowe, w klasie…

— Tę piwnicę trudno nazwać klasą — mruknął wujek Ron.
— … jest nieuważny, nie potrafi się skoncentrować, a kiedy widzę, jak podstawowe błędy

popełnia, to zastanawiam się, czy w ogóle umie czytać ze zrozumieniem.

Harry westchnął.
— Oczywiście, porozmawiam z nim.
Zabini zmierzył drugiego czarodzieja chłodnym spojrzeniem.
— Mam nadzieję, że z dobrym skutkiem — wycedził, emanując niechęcią do otoczenia tak, jak

kamienne podłogi jego lochów emanowały stęchłym, wilgotnym zimnem.

Nagle jego przystojna twarz rozpogodziła się, czoło wygładziło, oczy pojaśniały. Dla osób

nieznających Blaise'a dobrze i dla tych, którzy widywali go tylko poza Hogwartem, ta nagła zmiana
musiała być prawdziwym zaskoczeniem.

Grzechy naszych ojców

Jednak jego ulubieni Ślizgoni byli do tego przyzwyczajeni.
— Keira — przywitał się z córką. — Pan Potter. — Nazywał tak Albusa dla odróżnienia od

jego nieznośnego i kiepskiego z eliksirów brata. — A więc ten dzień nie jest jeszcze kompletnie
stracony — podsumował jedwabistym tonem. Równie dobrze mógłby powiedzieć: Nie zostawiajcie mnie
na pastwę debilizmu Gryfonów, moje ślizgońskie promyczki nadziei na lepsze, bardziej zielono-srebrne jutro.

Al wzdrygnął się. Samo wyobrażenie sobie Zabiniego wygłaszającego z kamienną twarzą

podobną kwestię było niepokojące.

— Dobrze — westchnął Harry cierpiętniczo. Najwidoczniej nie zauważył niezbyt subtelnej

zmiany na twarzy profesora. Albo zauważył, ale nie dopuścił jej do świadomości. — Co takiego
przeskrobał Albus?

Zabini uśmiechnął się. W każdym razie tak się Alowi wydawało, bo lewy kącik ust nauczyciela

tak jakby się uniósł, a w policzku pojawił się cień dołeczka. Na szczęście, Mistrz Eliksirów szybko się
pohamował, zaciskają wargi w idealnie prostą, cienką linię.

O tym, że profesor Zabini miał dołeczki w policzkach, wiedziało niewiele osób. Była to jedna z

pilniej  strzeżonych  tajemnic  Slytherinu,  której  jego  wychowankowie,  powodowani  oczywiście
szacunkiem dla swojego surowego opiekuna, pilnie strzegli. Profesor Zabini, który przez lata pracował
na wyrobienie sobie autorytetu wśród młodzieży, byłby zdruzgotany, gdyby jego sekret wyszedł na jaw.
I  tak  jako  najprzystojniejszy  członek  kadry  był  już w  wyjątkowo  trudnej  sytuacji.  Nie  było  dnia,  żeby
jakaś uczennica nie nalegała na korepetycje z eliksirów, a na jego biurku nie znalazł się perfumowany
liścik od cichej wielbicielki. Dziewczętom trzeba było przyznać, że nie dawały się zbyć byle czym, a już
na pewno nie czymś tak banalnym jak nieuprzejmość. W tej sytuacji Blaise zdecydował, że zamiast dręczyć
i  wyśmiewać  natrętne  uczennice  —  co  w  niezrozumiały  sposób  zdawało  się  pociągać  je  tylko  jeszcze
bardziej  —  będzie  starał  się  je  ignorować.  Niestety,  jego  wyniosłe  milczenie  okazało  się  równie
fascynujące,  co  złośliwości  i  ironiczne  komentarze.  Wyglądało  na  to,  że  Zabini  nie  może  zrobić
dosłownie nic, co nie pogorszyłoby sprawy.

Biorąc pod uwagę fakt, jak tragiczne w skutkach mogłoby się okazać ujawnienie tej nowej,

uroczej słabości, jaką były dołeczki w policzkach, Blaise Zabini wybrał najprostsze i najbezpieczniejsze
wyjście z tej sytuacji. Nie uśmiechał się. W ogóle. I naprawdę trudno było mieć mu to za złe.

Teraz również sobie na to nie pozwolił. W związku z tym trudno było winić tatę Albusa, że nie

podejrzewał,  co  Mistrz  Eliksirów  miał  do  powiedzenia  na  temat  jego  młodszego  syna.  Kiedy  więc
Zabini  zaczął  się  rozpływać  w  pochwałach  nad  niezwykłymi  zdolnościami  i  doskonałymi  manierami
swojego ulubionego Ślizgona, Harry wyraźnie nie mógł uwierzyć własnym uszom. Al potrząsnął głową.
A  przecież  pisał  ojcu,  jak  bardzo  lubi  profesora  Zabiniego  —  a  tata  co,  myślał,  że  to  jakaś  tragiczna
miłość bez wzajemności?

Ponieważ z każdym słowem opiekuna Slytherinu Harry był coraz bardziej zdziwiony, na to

właśnie wyglądało. Podczas gdy Albus zastanawiał się, czy powinien się obrazić za ten niewybaczalny ze
strony ojca brak wiary w niego, Blaise zakończył litanię pochwał i popatrzył na niego z dziwnym
wyrazem zawodu.

— Dlatego z tym większą przykrością muszę powiadomić pana o pewnych karygodnych

postępkach pana syna.

Zabini sprawiał wrażenie człowieka, któremu każde wypowiedziane słowo sprawia ból. Harry

wyglądał jak ktoś, kogo świat wrócił na właściwe tory i znowu zaczął mieć sens. Al poczuł rosnący
niepokój. James tymczasem wyraźnie się rozpogodził.

— Kilkakrotnie zwracałem mu uwagę, ale bez skutku.
Ha, w takim razie odpalenie łajnobomby na korytarzu na trzecim piętrze odpada, a zresztą, to i

tak był pomysł Scorpiusa, więc to on powinien się martwić…

— Chodzi o portret Severusa Snape'a.
Albus poczuł gwałtowaną chęć kopnięcia się w tyłek. Ponieważ było to fizycznie niemożliwe,

Katarzyna Cholewińska

zaczął się zastanawiać, czy nie mógłby poprosić o pomoc w tym Keiry. Oczywiście, że chodziło o portret
Snape'a, nikt inny by na niego nie doniósł. Taką miał przynajmniej nadzieję. W każdym razie, Al
wreszcie się doigrał. Przełknął ślinę, myśląc o tych wszystkich razach, kiedy przyjaciele ostrzegali go
przez zemstą obrazu.

— Portret? Snape'a? — tata powtórzył jak papuga. Reszta rodziny również wyglądała na

kompletnie zbitą z tropu. Keira potrząsnęła zrezygnowana głową, jakby już dawno się tego
spodziewała. — Tego Snape'a?

— Nie, nie tego. — Blaise przewrócił oczami. — Tego drugiego.
Harry opanował się i zmarszczył czoło, rozdrażniony. Poprawił zsuwające się z nosa okulary i

odchrząknął:

— Nie bardzo rozumiem.
Zabini mruknął coś, co zabrzmiało jak: Nie bardzo mnie to dziwi.
— Portret profesora Severusa Snape'a — podjął — wisi w Hogwarcie w trzech miejscach: w

gabinecie pani dyrektor

, w pokoju wspólnym Ślizgonów oraz, o czym wie niewiele osób, w prywatnej

pracowni  nauczyciela  eliksirów,  którą  obecnie  zajmuję.  Jak  zapewne  się  pan  domyśla,  dzięki  temu
zarówno  ja,  jak  i  dyrektor  McGonagall,  pozostajemy  z  obrazem  w  stałym  kontakcie.  Profesor  Snape
szczególnie lubi przebywać na ścianie swojej dawnej pracowni, w której czuje się znacznie lepiej, niż w
gdziekolwiek  indziej.  Nigdy  dotąd  jego  towarzystwo  nie  było  uciążliwe.  —  Ktoś  z  Gryfonów  znowu
prychnął z niedowierzaniem. — Pan profesor nigdy nie należał do osób rozmownych, więc gdy tylko
człowiek przyzwyczai się do jego obecności, można wręcz zapomnieć o jego istnieniu.

— Tak, ale nadal nie wiem, co ma do tego wszystkiego mój syn. — Zniecierpliwił się Harry.
— To, że właśnie jemu zawdzięczam dziwną gadatliwość portretu — wycedził Blaise, będąc u

kresu cierpliwości, jak zawsze, gdy rozmawiał z Gryfonami. (Albo z Puchonami. Albo z Krukonami,
którzy nie osiągnęli jeszcze poziomu czystego geniuszu. Albo ze Ślizgonami, którzy dawali się na czymś
złapać. Albo z innymi nauczycielami. Z ludźmi w ogóle). — Po raz pierwszy, odkąd pracuję w tej
szkole, profesor Snape kwestionuje moje metody nauczania i wystawiane przeze mnie oceny.

— Proszę pana, nie mam czasu stać tutaj i słuchać pańskich anegdot o pracowniach i

portretach. Co takiego robi Albus?

— Pokazuje Severusowi Snape'owi swoje oceny.
— To nie tak! — wykrzyknął Al, nie mogąc już dłużej wytrzymać i czując gwałtowną chęć

usprawiedliwienia się. — Ja mu nic nie pokazywałem, on sam pytał i w ogóle!

— I w ogóle — skonstatował profesor Zabini. — Coś jeszcze, panie Potter? Ma pan inne,

niepodważalne argumenty na swoją obronę? I w ogóle?

Chłopiec spuścił głowę.
— Proszę wybaczyć, że tym razem uwierzę jednak profesorowi Snape'owi — kontynuował

nauczyciel. — Nie żebym nie wiedział, że potrafi być nieco… stronniczy, zwłaszcza w przypadku osób,
do których jest z góry uprzedzony — dodał po chwili namysłu. — Ale biorąc pod uwagę jego obecny,
hm, stan, wiem, że sam z siebie nie może nic zrobić. Co więcej, nadal przebywa zdecydowanie
najczęściej w moim gabinecie, odwiedzając pokój wspólny jedynie sporadycznie, więc trzeba by się
bardzo postarać, żeby złapać go akurat w tych krótkich chwilach, w których pojawia się na dostępnym
uczniom płótnie, prawda?

Profesor Zabini był bogiem, geniuszem zła i tytanem intelektu, przed którego bystrym okiem nic

się nie ukryje. Al jeszcze nigdy nie był dla niego tak pełen podziwu, jak w tej chwili.

— Albus? — zapytał Harry.

W wywiadach Rowling ujawniła, że portret Snape’a nie zawisł w gabinecie dyrektorskim, ponieważ

Snape porzucił swoje stanowisko. Ponieważ jeszcze w trakcie pisania Złej krwi nie zauważyłam tego,
postanowiłam nie poprawiać poprzedniego tekstu i zignorować tę informację.

Grzechy naszych ojców

Sprowadzony na ziemię chłopiec wyburczał tylko pod nosem:
— To on zaczął.
Tata potarł czoło gestem człowieka będącego u kresu sił.
— No naprawdę, Al, bądź poważny. Portret? Zaczął? To tylko obraz.
Aha, tylko obraz. Ale bycie obrazem jakoś nie przeszkodziło Snape'owi w urażeniu dumy

Albusa.  Nie  było  nic  gorszego,  niż wejść  młodszemu  Potterowi  na  ambicję.  Większość  ludzi zdawała
sobie  z  tego  sprawę,  więcej,  potrafiła  to  uszanować  i  nawet  nie  próbowała  go  w  ten  sposób  drażnić.
Było kilka wyjątków od tej reguły — James i Lily, Rose, kiedy się zapomniała, Freddie, gdy chciał mu
dokuczyć,  no  i  jego  najbliżsi  przyjaciele.  Ale  to  byli  oni  i  im  wybaczał.  Nietoperze  w  czarodziejskich
szatach nie zaliczały się do żadnej z tych kategorii.

Jakkolwiek racja stała po jego stronie, Albus dyplomatycznie milczał. Czuł, że mimowolnie

popełnił jakąś okropną niezręczność, chociaż jednocześnie nie chciało mu się wierzyć, żeby temat
profesora Snape'a był wciąż tak drażliwy. Po tych wszystkich latach? Nie, to niemożliwe.

Dla lepszego efektu wbił wzrok w swoje tenisówki, jakby w poczuciu winy. Wątpił, żeby rodzice

nabrali się na ten numer — swego czasu James niezwykle hojnie nim szafował — ale wiedział też, że
każde inne zachowanie wezmą za zwykłą bezczelność.

Gdzieś nad sobą usłyszał zniecierpliwione chrząknięcie.
— Skończył pan już, profesorze? — zapytał ktoś z wyraźną pretensją w głosie. Albus, który był w

trakcie okazywania skruchy za swoje grzechy, uniósł głowę.

Przed profesorem Zabinim stała para czarodziejów, którzy wydali się Alowi dziwnie znajomi.

Mężczyzna był prawie tak wysoki jak wujek Ron, ale zdecydowanie od niego chudszy. Miał szare oczy,
bladą  cerę,  długi,  prosty  nos,  ostry  podbródek  oraz  rzadkie,  jasne  włosy,  które  sięgały  mu  ramion;
zaczesane do tyłu, idealnie odsłaniały błyszczącą w słońcu, niewielką łysinkę. (Albus wiedział, że to, co
czarodziej  ma,  a  raczej  czego  nie  ma  na  głowie,  nazywa  się  zakola  i  zwykle  jest  bardzo  drażliwym
tematem).  Ogólnie  rzecz  biorąc,  mężczyzna  sprawiałby  wrażenie  zupełnie  przeciętnego,  gdyby  nie
poirytowany,  skrzywiony  wyraz  twarzy,  przez  który  wyglądał  jak  ktoś,  kto  właśnie  znalazł  się  w
niesprzątniętej zagrodzie dla hipogryfów.

Towarzysząca mu czarownica albo nie podzielała jego ogólnego zniesmaczenia światem, albo

znacznie lepiej się z tym kryła. Wydawała się raczej niezainteresowana tym, co działo się dookoła niej.
Niewiele niższa, również szczupła i jasnowłosa, zupełnie bez wyrazu w swoich pastelowych szatach,
spoglądała obojętnie na otaczających ją ludzi. Jednak kiedy jej wzrok spoczął na Albusie, chłopcu
wydało się, że w jej niebieskich oczach pojawił się pogodny i jednocześnie chytry błysk; przysiągłby, że
na jej twarzy dostrzegł cień uśmiechu.

To zabawne, jak Scorpius był podobny i zarazem niepodobny do swoich rodziców.
Dorośli skinęli sobie sztywno:
— Malfoy.
— Potter.
— Malfoy.
— Weasley.
Albus mógł przysiąc, że Blaise mruknął pod nosem: Zabini!
Zapadła chwila pełnej konsternacji ciszy.
— Czy to wszystko, panie Zabini? — zapytał w końcu Harry z westchnieniem.
— To zależy. — Mistrz Eliksirów nie patrzył na niego, tylko na Albusa. Chłopiec przełknął

ślinę.

— Już nigdy więcej nie będę denerwował portretu profesora Snape’a. Obiecuję — skłamał

gładko. Przez chwilę zastanawiał się nad podniesieniem lewej i położeniem prawej ręki na sercu, ale w
końcu stwierdził, że przesada nie jest wskazana w żadną stronę.

Tymczasem jego opiekun zwrócił się do Jamesa i Rose, wręcz przewiercając ich wzrokiem.

Katarzyna Cholewińska

Dziewczynka spuściła tylko smętnie głowę na znak, że zrozumiała swoje grzechy i przyrzeka poprawę.
Z Jamesem nie miało pójść tak łatwo.

— No co? — fuknął, obracając trzonek miotły w dłoniach. Tata popatrzył na niego surowo.

Mama zmiażdżyła spojrzeniem pełnym potępienia. Profesor Zabini wiercił. W odpowiedzi na ten
zmasowany atak, James zabulgotał coś niewyraźnie.

— Możesz powtórzyć? — zapytał Harry, nachylając się teatralnie w stronę starszego syna.
— Nie będę już tak olewał eliksirów — wyburczał James.
— Jeszcze raz?
— Nie będę już w ogóle olewał eliksirów, dobra? Teraz może być? — zdenerwował się Gryfon,

czerwieniejąc lekko na twarzy.

— Nie może, ale musi — stwierdziła mama, przywołując go gestem do siebie. James podszedł

ostrożnie, jakby obawiał się, że matka może się posunąć do rękoczynów. I nie pomylił się; gdy tylko
znalazł się w jej zasięgu, Ginny natychmiast zaczęła starszemu synowi przyklepywać włosy i wygładzać
szatę. Nawet najbardziej żałosne Maaamooo…! mu nie pomogło.

— Urocze — wycedził zza zaciśniętych zębów pan Malfoy. — Już państwo skończyli? Możemy

się wreszcie z żoną dowiedzieć, po co zostaliśmy wezwani? Nie ukrywam, że mam już dość tego
pożałowania godnego widowiska. Chciałbym pożegnać się z synem i wrócić do domu.

— Ktoś tu nie umie przegrywać — zanucił wujek Ron, bardzo z siebie zadowolony. Tata

Scorpiusa skrzywił się tylko jeszcze bardziej. (Al miał nadzieję, że nie zawieje go wiatr, bo inaczej — jak
twierdziła babcia — może mu tak zostać).

— Nawet nie wiem, od czego zacząć — westchnął profesor Zabini, wznosząc bezradnie oczy

ku niebu.

— Od konkretów, Blaise, od konkretów. — Draco Malfoy uśmiechnął się niesympatycznie.
— Lekceważenie obowiązków szkolnych, impertynenckie zachowanie względem nauczycieli,

dokuczanie uczniom z innych domów, dokuczanie uczniom z własnego domu, eksperymentalne czary
niezgodne z przepisami Bezpieczeństwa i Higieny Magii, rozrzucanie łajnobomb gdzie popadnie… Czy
wspominałem już o impertynencji? Ogólnie rzecz biorąc — podjął Zabini po chwili, wyraźnie
zapominając o formalnościach i zwracając się do pana Malfoya po imieniu — przypomnij sobie siebie
samego w tym wieku i pomnóż przez dwadzieścia.

— Nie przesadzaj — prychnął tata Scorpiusa lekceważąco, na co Mistrz Eliksirów zmrużył

groźnie oczy. — Chłopca roznosi energia, ale to jeszcze nie powód, żeby…

— Po tym incydencie z fajerwerkami, w wyniku którego zalane zostały całe lochy, pani Pomfrey

ostatecznie potwierdziła swoją wcześniejszą diagnozę — przerwał mu Blaise chłodnym tonem. —
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Nie martwcie się, podobno można to leczyć.

— No to już jest bezczelność! — zdenerwował się pan Malfoy.
— Draco — syknęła jego żona, zaciążywszy mu na ramieniu.
— Astoria, na litość Merlina, nie mów mi, że traktujesz poważnie te bzdury!
— Przepraszam za niego, Blaise, ostatnio mieliśmy problemy z jednym kontrahentem z Francji

—  powiedziała  mama  Scorpiusa  łagodnym  tonem.  —  Ten  tydzień  był  dość  nerwowy.  Chętnie  ci
wszystko  opowiemy,  jeśli  tylko,  oczywiście  razem  z  Pansy,  wpadniesz  do  nas  filiżankę  herbaty  albo
kieliszek czegoś mocniejszego. — I uśmiechnęła się lekko, zachęcająco. Profesor Zabini w odpowiedzi
uniósł tylko brew, wyraźnie powątpiewając w szczerość jej intencji.

— W miarę możliwości wolałbym tego uniknąć.
Gdzieś z tyłu Ron parsknął śmiechem.
Albus wiedział, że profesor Zabini nie cierpi Malfoyów – Scorpius nie raz żalił się przyjaciołom,

że nauczyciel eliksirów uwziął się na niego właśnie z tego powodu (co nie było do końca prawdą, bo
pewnie gdyby Score regularnie odrabiał prace domowe i nie gadał na zajęciach, nie dostawałby jednego
szlabanu za drugim). Najlepiej byłoby, gdyby w tej sytuacji Malfoyowie i Zabini trzymali się od siebie

Grzechy naszych ojców

nawzajem z daleka. Był tylko jeden mały problem.

— Doprawdy? — Twarz Dracona Malfoya wyrażała fałszywe zdziwienie. — Na pewno nie

znajdziesz  dla  nas  czasu?  Jeszcze  dziś  wieczorem  wyślę  twojej żonie  sowę  z zaproszeniem,  na  pewno
znajdzie  jakiś  dzień,  kiedy  oboje  macie  wolne  popołudnie.  Ja  i  ona  jesteśmy  w  końcu  najlepszymi
przyjaciółmi, więc bez wątpienia bardzo ją to ucieszy — dodał z mściwą satysfakcją, po czym spróbował
nonszalancko wzruszyć ramionami, co nie bardzo mu wyszło, bo Astoria praktycznie na nim zawisła,
jakby w nadziei, że dzięki temu jej mąż powściągnie język i nie rozdrażni Zabiniego jeszcze bardziej.

Mistrz Eliksirów i pan Malfoy mierzyli się przez chwili pełnymi niechęci spojrzeniami.
— O wilku mowa — stwierdził Zabini, gdy zobaczył zmierzającego w ich kierunku Scorpiusa.

Jasnowłosy Ślizgon, który poniewczasie zauważył towarzyszącego Malfoyom wychowawcę, natychmiast
zwolnił krok. Wydawało się, że zaraz obróci się na pięcie i zawróci, jak gdyby nigdy nic, ale niestety,
Zabini już dał mu do zrozumienia, że go widzi, przywołując do siebie oszczędnym ruchem ręki. Score
odruchowo schował głowę w ramiona i skrzywił się tak samo, jak jego ojciec.

— Szybciej, panie Malfoy, szybciej — ponaglał Zabini niecierpliwym tonem. — Nie wiem, jak

pan i pana rodzice, ale ja nie mam całego dnia.

Draco Malfoy łypnął na profesora złym okiem, wyraźnie dając mu do zrozumienie, że nie życzy

sobie, by obcy ludzie zwracali się w ten sposób do jego syna, bez względu na to, kim by ci ludzie nie
byli. Astoria przeciwnie, popatrzyła groźnie nie na Zabiniego, lecz na ociągającego chłopca, ostrzegając,
żeby nie lekceważył poleceń starszych, bez względu na to, kim by ci starsi nie byli. Albus zrozumiał,
dlaczego zawsze wtedy, gdy Scorpius jej dokuczał, Atena pisała do cioci, nie do wujka. Score był
rozpieszczonym dzieckiem, ale było jasne, że gdyby nie jego matka, zachowywałby się o wiele gorzej.

Po minucie, która zdawała się ciągnąć w nieskończoność, jasnowłosy Ślizgon dowlókł się

wreszcie na miejsce. Burknął coś na powitanie, stając, jak zauważył Albus, w bezpiecznej odległości od
wyglądającej dosyć onieśmielająco matki, która z miejsca zapytała:

— Masz nam coś do powiedzenia, młody człowieku?
— Ładną dzisiaj mamy pogodę? — zaryzykował Scorpius.
— Ciesz się nią, póki możesz, bo już ja się postaram o to, żebyś przez całą przerwę wielkanocną

nie wyściubił nosa z pokoju…

— Przepraszam bardzo, państwo jeszcze na coś czekają? — Draco przerwał żonie, zwracając

się  do  Potterów  i  Weasleyów,  którzy  przyglądali  się  tej  wymianie  zdań  z  zainteresowaniem,  żeby  nie
powiedzieć,  z  satysfakcją.  Tata  Albusa  zmarszczył  czoło,  rozdrażniony  nieuprzejmym  tonem  pana
Malfoya.  Ten  ostatni  zreflektował  się  nieco,  czując,  że  przesadził;  jednak  nie  przeprosił.  Może
Harry'emu wystarczyło, że Malfoy, zaciskając usta w cienką kreskę, ostatecznie odwrócił wzrok. Może
doszedł do wniosku, że nie mógł się po byłym Ślizgonie spodziewać niczego więcej. W każdym razie
tata  uznał,  że  aroganckie  zachowanie  Dracona  Malfoya  nie  jest  warte  jego  nerwów.  Skinąwszy  jemu  i
Astorii, Harry przywołał do siebie synów i wraz z Ginny zaczął zbierać się do odejścia, chcąc zostawić
drugą rodzinę sam na sam z jej problemami.

Niestety, nie wszyscy byli na tyle opanowani i taktowni.
— To wolny kraj, Malfoy. — Wujek Ron zmarszczył czoło, zaciskając dłoń na ramieniu córki.

— Nie będziesz tu nikomu rozkazywał — dodał wyzywającym tonem, po czym uśmiechnął się z
wyższością. — Widzisz, nie ma nic złego w tym, że niektórzy z nas mają kłopoty z wychowaniem dzieci
na porządnych ludzi. Po prostu nie wszyscy możemy dawać im dobry przykład, prawda?

— Bardzo przepraszam, że nie nauczyłem syna, jak nie wykazując się najmniejszą

kreatywnością, wykuć bibliotekę na pamięć — powiedział z fałszywym żalem jasnowłosy czarodziej. —
Zapomniałem, że nie o to chodzi w zatwierdzonym przez Ministerstwo systemie edukacji.

— Tu cię boli! — wykrzyknął z triumfem Ron. — Synalek nie daje sobie rady w szkole?

Niedobrzy nauczyciele zadają prace domowe i każą czytać podręczniki?

— Ronaldzie! — syknęła Hermiona. — Proszę cię, daj spokój, myślałam, że mamy to już za

Katarzyna Cholewińska

sobą…

— Słyszałeś, Ronaldzie? — parsknął Malfoy, ale mina mu zrzedła, kiedy Astoria dźgnęła go

łokciem w żebra. Hermiona rzuciła mu tylko obrażone spojrzenie i już nic więcej nie powiedziała, jakby
dając do zrozumienia, że w takim razie niech się broni sam.

— Masz rację, kochanie — podjął Ron po chwili. — Nie nasza wina, że niektórzy ponoszą w

życiu jedną klęskę za drugą i nie dość, że nie potrafią się z tym pogodzić, to jeszcze mają pretensję do
innych…

— Coś ty powiedział, Weasley? — Pan Malfoy zmrużył niebezpiecznie oczy, ignorując

ostrzegawczy szept żony. — Co nazywasz klęską? Jeśli to, jak wychowałem syna…

— Nawet na miotle nie nauczyłeś dzieciaka latać na tyle dobrze, żeby się nie chwiał przy

pierwszym lepszym zwodzie, co dopiero mówić o byciu porządnym człowiekiem!

— Ty faktycznie masz z czego być dumny, w końcu córeczki na pewno nie wybrali do drużyny

ze względu na nazwisko!

— Nie wiem, jak ty, ale ja bardzo dobrze pamiętam, kto w tym towarzystwie dostał się do

zespołu tylko dlatego, że nazywał się Malfoy, a jego ojciec miał forsy jak lodu…

— To takie plebejskie, Weasley, mówić o pieniądzach w towarzystwie, ale cóż, nie

spodziewałbym się po tobie niczego więcej…

— Lepsze to niż bycie zwykłym tchórzem i zdrajcą!
— Nie będziesz mnie obrażał przy żonie i synu, Wieprzleju!
— Nie będziesz mnie przezywał…!
— Salazarze, co za wstyd — powiedział Scorpius, z niedowierzaniem patrząc na kłócących się

czarodziejów.

— No. — Albus pokręcił tylko głową. Nagle ktoś pacnął go w ramię.
— Jakby doszło co do czego, stawiam dziesięć sykli na tatę — rzucił Jamie, wyraźnie

podekscytowany. — A ty?

— Chcesz, żeby się pobili? — zdziwił się Al.
— A czy ja coś takiego powiedziałem? Po prostu zabezpieczam się na przyszłość. Nie bądź

sztywniak, Al, ile i na kogo? No zobacz, przecież sami się o to proszą! — przekonywał James z
błyskiem w oku.

— Sam nie wiem… — Młodszy chłopiec Potter zawahał się. Popatrzył jeszcze raz na

przekrzykujących się dorosłych. Ale obciach. Jeśli natychmiast nie przestaną, jutro cała szkoła będzie
mówić tylko o tym. Naprawdę nie zasłużyli sobie na nic lepszego. — Galeona. Też na tatę.

— Słusznie. — Jamie pokiwał głową z miną znawcy. — Jest jeszcze w niezłej formie, chociaż

ostatnio coraz rzadziej robi w terenie. Co zresztą trochę widać. Może sobie mówić, że to tylko koszula
mu się tak dziwnie marszczy, ale ja i tak wiem, że zwyczajnie dorobił się brzuszka… A ty, Malfoy?

Scorpius podskoczył, zdziwiony, że Gryfon w ogóle się do niego odezwał. Od czasu sławetnej

bójki,  obaj  chłopcy  zgodnie  ignorowali  się,  wiedząc,  że  to  najlepszy  sposób,  aby  uniknąć  konfliktu.
Tymczasem  James,  opierając  się  na  ramieniu  Albusa,  zagadał  do  Ślizgona jak  gdyby  nigdy  nic.  Jednak
znając  brata  dobrze,  Al  wiedział,  że  tylko  udaje.  Jeśli  się  Jamesowi  dobrze  przyjrzeć,  można  było
dostrzec  pewną  sztywność  w  jego  postawie,  wskazującą  na  to,  jak  bardzo  się  denerwował.  Ale  czym?
James  w  końcu  nie  znosił  Scorpiusa  z  uporem  godnym  lepszej  sprawy  i  prędzej  rzuciłby  się  do  jamy
pełnej krwiożerczych szczuroszczetów niż okazał przy nim słabość. Chyba że…

Al popatrzył na niego z niedowierzaniem. Miał co prawda cichą nadzieję, że może kiedyś Jamie

spróbuje naprawić to, co kilka miesięcy temu zepsuł, ale nie przypuszczał, że wyciągnie rękę na zgodę
tak szybko. James po raz kolejny go zaskoczył. Albus nie wiedział, co ostatecznie przekonało starszego
chłopca do przełknięcia dumy i w tej chwili nie bardzo go to obchodziło. Bo James właśnie na swój
sposób przepraszał, a nie było to coś, co robił często. Potterowie i Weasleyowie byli z natury uparci, a
poza tym naprawdę nie lubili przyznawać się do błędów. Nikomu. Al miał tylko nadzieję, że gest Jamesa

Grzechy naszych ojców

nie pójdzie na marne.

— Co ja? — najeżył się natychmiast Score, odruchowo przybierając defensywną postawę.
— Czy ty też dorobiłeś się brzuszka? — rzucił Jamie, pokazując teatralnym gestem, o jak duży

brzuszek mu chodzi. Roześmiał się trochę nerwowo. — Na kogo stawiasz?

— ... i wszystkie są rude!
— Wolałbym, żeby były zielone, niż żeby wyglądały jak wielkie, białe, oślizgłe fretki!
— Fretki nie są oślizgłe, debilu!
— Sam jesteś debilem! — Uszu chłopców dobiegły coraz bardziej podniesione głosy. Pan

Malfoy  i  wujek  Ron  aż  poczerwienieli  na  twarzach.  Harry  trzymał  obu  za  ramiona  i  próbował
przekrzyczeć. Z  tego, co tata  mówił,  Al  wyłapał  zaledwie  kilka  słów:  dorośli,  poważnie,  nie  warto,  wstyd  i
spieprzaj, Malfoy.

Scorpius popatrzył na całe zajście z wyraźnym niesmakiem, jednocześnie sprawiając wrażenie

człowieka, który stanął przed wielkim dylematem moralnym.

— Tata nigdy nie był zbyt dobry w walce wręcz — powiedział w końcu wolno i wyraźnie, po

czym sięgnął do kieszeni. Wziął głęboki oddech i w nieco oficjalny sposób wręczył Jamesowi kilka
monet. — Ten rudy to wasz wujek, nie? Ależ on ma wielkie ręce! Niech będzie na niego. Piętnaście
sykli. Dałbym więcej, ale przegrałem dzisiaj u Pottera prawie całe kieszonkowe przez ten głupi mecz…

Była to jedna z najdziwniejszych rozmów, jakich Albus był świadkiem — zresztą cała ta sytuacja

wydawała  mu  się  tak  nieprawdopodobnie  absurdalna,  że  z  trudem  powstrzymał  się  od  parsknięcia
śmiechem. Zamiast tego, sięgnął do kieszeni po pieniądze i dołożył się do puli. Licytując się z Jamesem
i  Scorpiusem,  który  z  trzech  czarodziejów  ma  lepszy  prawy  sierpowy,  poczuł,  jakby  ktoś  zdjął  mu  z
piersi  ogromny  ciężar  —  nawet  nie  próbował  ukryć  szerokiego  uśmiechu,  chociaż  dwaj  pozostali
chłopcy patrzyli na niego podejrzliwie, zastanawiając się chyba, kiedy Al dorwał się do kociołka eliksiru
rozweselającego.

Tymczasem do żadnej bójki oczywiście nie doszło. Po kilku minutach wyzywania się i

licytowania, czyje dzieci są najgenialniejszymi dziećmi na świecie, z trójki czarodziejów uszła cała para.
Czerwoni z wysiłku, zdyszani i ciągle trochę roztrzęsieni, odsunęli się od siebie, jednocześnie prostując
kołnierzyki i wygładzając szaty. Wyglądało na to, że opanowali się w samą porę — ich wrzaski zaczęły
przyciągać  uwagę  kręcących  się  w  pobliżu  uczniów  i  rodziców.  Na  szczęście  Zabini  był  jedynym
nauczycielem,  który  oglądał  to  zajście.  Mistrz  Eliksirów  szybko  rozpędził  ciekawskich,  grożąc
szlabanem  komu  trzeba.  Gestem  przywołał  Keirę,  która  natychmiast  do  niego  przylgnęła,  skłonił  się
rodzicom swoich uczniów, po czym razem z córką skierował się do zamku.

— Mam nadzieję, że zgodzicie się ze mną, jeśli powiem, że nic tu nie zaszło? — zapytał Harry,

poprawiając zsuwające mu się z nosa okulary. Albus nie był pewien, czy się nie pomylił, ale wydawało
mu się, że słyszał wymruczane przez kogoś przepraszam. Pan Malfoy skinął tylko głową i pozwolił, żeby
Astoria pociągnęła go w stronę Scorpiusa. Ron wyglądał jeszcze przez chwilę na naburmuszonego, ale
zaraz  się  rozpogodził,  chwaląc  przesadnie  głośno  to,  jak  świetnie  Rose  zagrała  w  dzisiejszym  meczu.
Hermiona  przewróciła  tylko  w  irytacji  oczami  i  przerwała  mu,  by  przypomnieć  córce  raz  jeszcze,  że
najważniejsza jest nauka, a quidditch to tylko dodatek; za jej plecami wujek zrobił minę sugerującą, że
absolutnie  się  z  tym  nie  zgadza.  Po  chwili  Ala  i  Jamesa  dopadła  mama,  atakując  poślinionym  palcem
nosy  i  policzki, co  nie  tylko  było  niezwykle  krępujące,  ale  również  na  pewno  niezgodne  z  przepisami
BHM-u. Albus poczuł się nieco lepiej, gdy kątem oka dostrzegł, że mama Scorpiusa robi z nim mniej
więcej to samo.

Rodzice Rose pożegnali się z nią pierwsi i wrócili na boisko, żeby razem z wujkiem George’em,

ciocią  Angeliną  i  kilkoma  innymi  znajomymi  znaleźć  wolną  bryczkę,  która  wywiezie  ich  poza  teren
Hogwartu,  do  punktu  deportacyjnego.  Chwilę  później  ze  Scorpiusem  rozstali  się  Malfoyowie.  Pani
Malfoy mówiła coś cichym, stanowczym tonem, podczas gdy mąż potakiwał jej w milczeniu. W końcu
uścisnęli  syna  —  to  znaczy,  Astoria  go  uścisnęła,  Draco  położył  mu  tylko  rękę  na  ramieniu  —  i

Katarzyna Cholewińska

skierowali się prosto do bramy. Al zobaczył jeszcze, jak tata Scorpiusa podaje żonie ramię w nieco
śmieszny, staromodny sposób.

— No więc, chłopcy, będziemy się zbierać — powiedział Harry, spoglądając na synów z

uśmiechem.

— Nareszcie! — rzucił Jamie z teatralnym westchnieniem. — Zamęczylibyście na śmierć nawet

Wielką Kałamarnicę!

— Jamesie Syriuszu Potterze! — oburzyła się Ginny. — Chyba nie masz nas dosyć?
— Twoje zainteresowanie Wielką Kałamarnicą wzbudza we mnie pewien niepokój — podjął

tata, jak gdyby w ogóle nie słyszał mamy. — Synu, czy chcesz nam o czymś powiedzieć?

— Serio, w życiu nikt mi nie narobił takiego wstydu, jak wy dzisiaj. — James przewrócił oczami.
— Lepiej zmień ton, Jamie. — Mama pogroziła mu palcem. — I nie wtrącaj się w sprawy

dorosłych.

— Ale mi sprawy dorosłych, też się raz pobiłem z Malfoyem i co? Jakoś wtedy nikt nie mówił,

że zachowałem się taaak dorośle… No dobra, już dobra! — Chłopiec uskoczył przed pacnięciem w
ucho, do którego przymierzał się tata. — Fajnie było i w ogóle, ale mogę już iść? Wujek George obiecał
Freddie’emu kilka nowych gadżetów ze sklepu i chcę zobaczyć, co mu przyniósł.

— Leć — powiedział tata. James uścisnął rodziców i puścił się biegiem do Hogwartu.
— To jak, Al, wszystko w porządku?
Albus popatrzył na tatę uważnie, zastanawiając się nad odpowiedzią. Najpierw ta awantura z

ojcem Zoe Smith, później porażka Slytherinu w grze, pogadanka na temat tego, jak należy postępować
z  niektórymi  portretami  i  wreszcie  krępujące  zachowanie  wujka,  który  po  tylu  latach  od  skończenia
Hogwartu ciągle nie potrafił zapanować na swoją niechęcią do Dracona Malfoya — szczerze mówiąc,
trudno  było  zaliczyć  ten  dzień  do  udanych.  Jasne,  Al  zobaczył  się  też  z  rodziną,  udało  mu  się
przeczytać pierwszy rozdział Eliksirów, które nie istnieją, został też pochwalony, podczas gdy Jamie i Rose
dostali naganę, ale czy była to wystarczająca rekompensata za te wszystkie problemy, z którymi musiał
się zmierzyć?

Gdyby był starszy, Al nie miałby pewnie wątpliwości, co odpowiedzieć tacie. Nie, powiedziałby

stanowczo, nic nie jest w porządku. Kiedyś, dawno temu, była wojna i chociaż Albus oraz jego
przyjaciele urodzili się całe lata po jej zakończeniu, to nikt nie pozwala im o niej zapomnieć. Gdyby był
starszy, Albus powiedziałby tacie, że jest już zmęczony niekończącą się litanią nazwisk ludzi, których
nigdy nie poznał i o których nie wie nic poza tym, że byli bohaterami. Wojna była straszna, dodałby po
chwili, ale skończyła się przecież dwadzieścia lat temu.

Tylko że Albus nie był starszy. Miał jedenaście lat i wydawało mu się, że wie już wszystko o

śmierci i wybieraniu stron, o wieżach astronomicznych, czarodziejskich szafkach i artefaktach wielkiej
mocy,  o  zamaskowanych  czarodziejach,  którzy  sami  siebie  nazywali  śmierciożercami,  o  Lordzie
Voldemorcie,  którego  imię  wzbudzało  paniczny  strach  w  całej  Europie,  o  trudnej  historii  jego
hogwarckiego  domu  i  rodzin  jego  przyjaciół.  Opowieści  o  wojnie  towarzyszyły  mu  w  końcu  od
najmłodszych lat i słuchał ich, naprawdę — mniej więcej tak samo uważnie, jak każde dziecko. Nie jego
wina,  że  oglądanie  pożółkłych  ze  starości  albumów,  pękających  w  szwach  od  zdjęć  nieżyjących
czarownic  i  czarodziejów,  było  równie  interesujące  co  rytuał  godowy  gumochłonów.  Rodzice  przy
każdej  nadarzającej  się  okazji  wspominali  dokładnie  swoje  przygody,  a  dziadkowie  do  znudzenia
powtarzali  te  same  anegdoty  —  Al  przysiągłby,  że  zna  już  je  na  pamięć,  chociaż  gdyby  go  zapytać,
okazałoby się, że nie potrafi powtórzyć nawet jednej.

Bo czy to ważne? Albus w końcu i bez tego w ciągu ostatnich kilku miesięcy rozwiązał

zdecydowaną większość powojennych problemów, przed którymi stanął w tym roku. A w każdym razie
tak mu się wydawało.

Doszedłszy do wniosku, że mimo wszystko ten dzień nie był taki zły, spojrzał na mamę i tatę z

uśmiechem, wzruszając ramionami.