DEKRET
DEFINITYWNEGO ZATWIERDZENIA
STATUTU DROGI NEOKATECHUMENALNEJ
PRZEZ PAPIESKĄ RADĘ DO SPRAW ŚWIECKICH
Droga Neokatechumenalna rozpoczęła się w roku 1964 wśród mieszkańców baraków ze
slumsów Palomeras Altas w Madrycie, za sprawą Pana Francisco José (Kiko) Gomez Argüello i
Pani Carmen Hernández, którzy na prośbę samych ubogich, wśród których żyli, zaczęli głosić im
Ewangelię Jezusa Chrystusa. W miarę upływu czasu ów kerygmat skonkretyzował się w syntezie
katechetycznej, opartej na trójnogu „Słowo Boże – Liturgia – Wspólnota”, która ma prowadzić
ludzi do braterskiej komunii i do wiary dojrzałej.
To nowe itinerarium inicjacji chrześcijańskiej, zrodzone w nurcie odnowy wzbudzonej przez
Sobór Ekumeniczny Watykański II, spotkało się z żywym zainteresowaniem ówczesnego
arcybiskupa Madrytu, Jego Ekscelencji Casimiro Morcillo, który zachęcił inicjatorów Drogi do
rozpowszechniania jej w parafiach, które o to poproszą. W ten sposób rozpowszechniła się ona
stopniowo w archidiecezji Madrytu i w innych hiszpańskich diecezjach.
W 1968r. inicjatorzy Drogi Neokatechumenalnej przybyli do Rzymu i osiedlili się w
dzielnicy Borghetto Latino. Za zgodą Jego Eminencji Kardynała Angelo Dell’Acqua, ówczesnego
Wikariusza Generalnego Jego Świątobliwości dla Miasta Rzymu i Dystryktu, rozpoczęła się
pierwsza katecheza w parafii Nostra Signora del Santissimo Sacramento e Santi Martiri Canadesi.
Począwszy od tej daty, Droga stopniowo rozprzestrzeniała się w diecezjach całego świata.
Droga Neokatechumenalna jest itinerarium formacji katolickiej, która «pozostaje w służbie
Biskupowi jako jeden ze sposobów diecezjalnej realizacji wtajemniczenia chrześcijańskiego i
stałego wychowania wiary» (Statut, art. 1 § 2). Posiada ona publiczną osobowość prawną (por.
Dekret Papieskiej Rady do Spraw Świeckich z 28 października 2004r.).
Droga Neokatechumenalna – przeżywana w łonie parafii, w małych wspólnotach złożonych
z osób w różnym wieku i zróżnicowanych społecznie – realizuje się według linii proponowanych
przez Inicjatorów, zawartych w Statucie oraz w tomach nazwanych Orientamenti alle Équipes di
Catechisti [Linie Orientacyjne dla Ekip Katechistów] (por. Statut, art. 2,2
o
); jej ostatecznym celem
jest stopniowe prowadzenie wiernych do osobistej intymności z Jezusem Chrystusem i uczynienie
ich aktywnymi podmiotami w Kościele i wiarygodnymi świadkami Dobrej Nowiny Zbawiciela;
promuje misję ad gentes nie tylko w krajach misyjnych, ale także w tych o starożytnej tradycji
chrześcijańskiej, które są dzisiaj, niestety, głęboko zsekularyzowane; jest narzędziem
wtajemniczenia chrześcijańskiego dorosłych, którzy przygotowują się do przyjęcia Chrztu według
norm zawartych w Ordo Initiationis Christianae Adultorum [Obrzędy Chrześcijańskiego
Wtajemniczenia Dorosłych] (Święta Kongregacja Kultu Bożego, dnia 6 stycznia 1972r.).
Wielokrotnie i na różne sposoby, Sługa Boży Jan Paweł II podkreślał obfitość owoców
ewangelicznego radykalizmu i nadzwyczajnego zapału misyjnego, które Droga Neokatechumenalna
wnosi w życie wiernych świeckich, w rodziny, we wspólnoty parafialne, a także bogactwo powołań
do życia kapłańskiego i zakonnego, jakie Droga wzbudza, ukazując się jako «itinerarium formacji
katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych» (AAS 82 [1990] 1513-1515).
Również Ojciec Święty Benedykt XVI, zwracając się do uczestników Drogi Neokatechumenalnej
12 stycznia 2006r., stwierdził: «Wasze działanie apostolskie dąży do umiejscowienia się w sercu
Kościoła, w całkowitej zgodności z jego dyrektywami i w jedności z Kościołami partykularnymi, w
których będziecie działać, doceniając w pełni bogactwo charyzmatów, jakie Bóg wzbudził przez
inicjatorów Drogi» (Insegnamenti di Benedetto XVI, II, 1 [2006], 58-59).
