SIMR 2010/11, Analiza 1, wykład 7, 2010-11-18
Twierdzenie: Niech dana będzie funkcja f : (a, b) → R różniczkowalna na (a, b) taka, że
f
0
(x) = 0 ∀x ∈ (a, b). Wtedy funkcja f jest stała: f (x) = C , ∀x ∈ (a, b) .
Uwaga 1: Twierdzenie odwrotne jest oczywiste: ( C
0
= 0).
Uwaga 2: Twierdzenie jest prawdziwe dla dowolnego przedziału. W końcach przedziału wy-
starczy założyć ciągłość. Jeżeli dziedzina nie jest przedziałem twierdzenie nie jest prawdziwe.
Na przykład funkcja o dziedzinie D = (−1, 0) ∪ (0, 1) zdefiniowana:
f (x) =
(
1
dla x ∈ (0, 1)
−1 dla x ∈ (−1, 0)
Ma w każdym punkcie dziedziny pochodną równą zero, a nie jest to funkcja stała.
Przykład: Pokazać, że: arc sin x + arc cos x =
π
2
Niech f (x) = arc sin x + arc cos x
Dziedzina funkcji D =< −1 , 1 > , funkcja jest ciągła.
Obliczamy pochodną:
f
0
(x) =
1
√
1 − x
2
+
−1
√
1 − x
2
= 0
dla x ∈ (−1 , 1)
Wynika stąd, że f jest stała na przedziale < −1 , 1 >
f (x) = C
Obliczamy stałą:
C = f (0) = arc sin 0 + arc cos 0 = 0 +
π
2
=
π
2
Stąd:
f (x) =
π
2
dla x ∈< −1 , 1 >
Definicja: Funkcja f : D → R jest rosnąca wtedy i tylko wtedy, gdy:
(∀x
1
, x
2
∈ D) x
2
> x
1
=⇒ f (x
2
) > f (x
1
)
Definicja: Funkcja f : D → R jest słaborosnąca (lub niemalejąca) wtedy i tylko wtedy, gdy:
(∀x
1
, x
2
∈ D) x
2
> x
1
=⇒ f (x
2
) f (x
1
)
Uwaga 1: Analogicznie definiujemy funkcję malejącą i słabomalejącą (nierosnącą)
Uwaga 2: Funkcje rosnące i malejące nazywamy funkcjami monotonicznymi. Funkcje sła-
borosnące i słabomalejące nazywmamy funkcjami słabomonotonicznymi.
Twierdzenie: Badanie monotoniczności
Niech dana będzie funkcja f :< a, b >→ R ciągła na < a, b > i różniczkowalna na (a, b) taka,
że f
0
(x) > 0 ∀x ∈ (a, b). Wtedy funkcja f jest rosnąca na < a, b >.
Dowód: Weźmy dowolone x
1
, x
2
∈< a, b > takie, że x
1
< x
2
. Z twierdzenia Lagrange’a na
przedziale < x
1
, x
2
> mamy:
f (x
2
) − f (x
1
) = f
0
(c)(x
2
− x
1
) dla pewnego c ∈< x
1
, x
2
>
Widać, że prawa strona jest dodatnia. Wynika stąd:
f (x
2
) > f (x
1
)
Wobec dowolności x
1
, x
2
oznacza to, że funkcja f jest rosnąca na < a, b >
Uwaga 1: Jeżeli warunek f
0
(x) > 0 zastąpimy warunkiem f
0
(x) 0 to funcja f będzie
słaborosnąca. Ale jeżeli zbiór punktów zerowych pochodnej nie będzie zawierał żadnego
przedziału to funkcja f będzie rosnąca.
Uwaga 2: Twierdzenie odwrotne jest oczywiste. Jeśli funkcja jest słaborosnąca to f
0
(x) 0.
Uwaga 3: Bardzo ważnym założeniem jest to, że dziedzina funkcji jest przedziałem. Dla
innych dziedzin teza nie musi być prawdziwa.
Uwaga 4: Analogiczne twierdzenie można sformułować dla f
0
(x) < 0 . Wtedy funkcja jest
malejaca.
1
Przykład: Znaleźć przedziały monotoniczności funkcji f (x) = x
3
− 3x
Dziedziną funkcji f jest D = (−∞, ∞)
Obliczamy pochodną f
0
(x) = 3x
2
− 3 . Pochodna istnieje na całej dziedzinie, czyli f jest
różniczkowalna.
Rozwiązujemy nierówność f
0
(x) > 0
3x
2
− 3 > 0
(x − 1)(x + 1) > 0
x ∈ (−∞, −1) ∪ (1, ∞)
Wniosek:
f jest rosnąca na przedziale: (−∞, −1 >
f jest rosnąca na przedziale: < 1, −∞)
Uwaga: Funkcja nie musi być (i zwykle nie jest) rosnąca na sumie tych przedziałów!
Nierówność f
0
(x) < 0 jest prawdziwa dla x ∈ (−1, 1) a więc funkcja jest malejąca na prze-
dziale < −1, 1 >
Ekstrema funkcji
Definicja: Funkcja f : D → R ma w punkcie x
0
∈ D minimum lokalne wtedy i tylko wtedy,
gdy istnieje otoczenie O punktu x
0
takie, że:
∀(x ∈ O ∩ D)
f (x) f (x
0
)
Definicja: Funkcja f : D → R ma w punkcie x
0
∈ D minimum lokalne właściwe wtedy i
tylko wtedy, gdy istnieje otoczenie O punktu x
0
takie, że:
∀(x ∈ O ∩ D)
x 6= x
0
=⇒ f (x) > f (x
0
)
Uwaga 1: Analogicznie definujemy maksimum lokalne i maksimum lokalne właściwe.
Uwaga 2: Ekstremum lokalne jest to minimum lokalne lub maksimum lokalne.
Twierdzenie - warunek konieczny istnienia ekstremum: Jeżeli funkcja f : D → R ma
w punkcie x
0
∈ int D ekstremum lokalne i istnieje f
0
(x
0
) to f
0
(x
0
) = 0 .
Twierdzenie - warunek dostateczny istnienia ekstremum 1: Jeżeli funkcja f : D → R
ma w punkcie x
0
∈ int D drugą pochodną oraz f
0
(x
0
) = 0 i f
00
(x
0
) > 0 to funkcja f ma w
x
0
minimum lokalne właściwe.
Jeśli f
0
(x
0
) = 0 i f
00
(x
0
) < 0 to funkcja f ma w x
0
maksimum lokalne właściwe.
Twierdzenie - warunek dostateczny istnienia ekstremum 2: Jeżeli funkcja f : D → R
jest ciągła w punkcie x
0
∈ int D oraz ma pochodną f
0
(t) dla t ∈ O \ {x
0
} dla pewnego
otoczenia O punktu x
0
oraz dla t ∈ O zachodzi
f
0
(t) < 0 dla t < x
0
oraz f
0
(t) > 0 dla t > x
0
to funkcja f ma w x
0
minimum lokalne
właściwe.
f
0
(t) > 0 dla t < x
0
oraz f
0
(t) < 0 dla t > x
0
to funkcja f ma w x
0
maksimum lokalne
właściwe.
Uwaga: Twierdzenie to jest bezpośrednim wnioskiem z badania przedziałów monotoniczno-
ści funkcji.
Przykład 1: Znaleźć ekstrema lokalne funkcji f (x) = x
3
− 3x
Z badania przedziałów monotonicznoście tej funkcji (przykład poprzedni) wynika, że funkcja
ta ma maksimum lokalne w punkcie x = −1 i minimum lokalne w punkcie x = 1.
Przykład 2: Znaleźć ekstrema lokalne funkcji f (x) = xe
−2x
2
Dziedzina f : D = (−∞, ∞) jest zbiorem otwartym.
f
0
(x) = e
−2x
2
− 4x
2
e
−2x
2
= (1 − 4x
2
)e
−2x
2
2
Pochodna istnieje na całej dziedzinie.
Rozwiązujemy równanie f
0
(x) = 0
(1 − 4x
2
)e
−2x
2
= 0
x = ±
1
2
Z warunku koniecznego wynika, że dla x 6= ±
1
2
funkcja nie ma ekstremów. Badamy, czy
funkcja ma ekstremum w punkcie x =
1
2
korzystając z warunku dostatecznego. Obliczamy:
f
00
(x) = −8xe
−2x
2
− 4x(1 − 4x
2
)e
−2x
2
= −4x(3 − 4x
2
)e
−2x
2
druga pochodna istnieje na całej dziedzinie.
f
00
(
1
2
) = −2 · 2 · e
−
1
2
< 0
a więc funkcja f ma w punkcie x =
1
2
maksimum lokalne.
Badamy punkt x = −
1
2
f
00
(−
1
2
) = 2 · 2 · e
−
1
2
> 0
a więc funkcja f ma w punkcie x = −
1
2
minimum lokalne.
Przykład 3: Znaleźć ekstrema lokalne funkcji f (x) = x
√
2 − x
2
Dziedzina f : D =< −
√
2,
√
2 >
f
0
(x) =
√
2 − x
2
+ x
−2x
2
√
2 − x
2
=
2(1 − x
2
)
√
2 − x
2
D = (−
√
2,
√
2)
W punktach x ∈ D \ D
0
= {−
√
2,
√
2} funkcja jest ciągła.
Badamy znak pierwszej pochodnej:
f
0
(x) > 0
2(1 − x
2
)
√
2 − x
2
> 0
1 − x
2
> 0
x ∈ (−1, 1)
Analogicznie: f
0
(x) < 0 ⇐⇒ x ∈ (−
√
2, −1) ∪ (1,
√
2)
Stąd f jest:
malejąca na przedziale < −
√
2, −1 >
rosnaca na przedziale < −1, 1 >
malejąca na przedziale < 1,
√
2 >
Wniosek: f ma minimum lokalne w punktach x = −1 oraz x =
√
2, oraz maksimum lokalne
w punktach x = −
√
2 oraz x = 1
Ekstrema globalne funkcji
Definicja: Funkcja f : D → R ma w punkcie x
0
∈ D minimum globalne wtedy i tylko
wtedy, gdy:
∀(x ∈ D)
f (x) f (x
0
) .
Wartość f (x
0
) nazywamy wartością najmniejszą funkcji f na D
Definicja: Funkcja f : D → R ma w punkcie x
0
∈ D maksimum globalne wtedy i tylko
wtedy, gdy:
∀(x ∈ D)
f (x) ¬ f (x
0
) .
Wartość f (x
0
) nazywamy wartością największą funkcji f na D
3
Uwaga: Jeżeli istnieje maksimum globalne, to odpowiadająca mu wartość największa jest
tylko jedna, natomiast moża być kilka punktów x ∈ D , w których funkcja osiąga tę wartość.
Twierdzenie: Jeżeli x
0
∈ D jest ekstremum globalnym funkcji f : D → R to jest też
ekstremum lokalnym tej funkcji.
Przykład 1: Znależć ekstrema globalne f (x) = x
2
, x ∈< −1, 2 >
Funkcja f jest ciągła, dziedzina D =< −1, 2 > jest zbiorem domkniętym i ograniczonym,
więc istnieją oba ekstrema globalne. Funkcja jest różniczkowalna we wnętrzu D. Jeżeli eks-
tremum jest we wnętrzu D, to ponieważ jest jednocześnie ekstremum lokalnym musi spełniać
warunek konieczny f
0
(x) = 0.
f
0
(x) = 2x = 0
x
1
= 0
Brzeg składa się z dwóch punktów: x
2
= −1, x
3
= 2.
Obliczamy:
f (x
1
) = 0
f (x
2
) = 1
f (x
3
) = 4
Najmniejsza z tych wartości 0 jest w punkcie x
1
= 0 - jest to minimum globalne.
Największa z tych wartości 4 jest w punkcie x
3
= 4 - jest to maksimum globalne.
Przykład 2: Znależć ekstrema globalne f (x) = x +
1
x
na D =<
1
2
, 3)
Funkcja f jest ciągła, ale dziedzina D nie jest zbiorem domkniętym i ograniczonym, więc nie
muszą istnieć ekstrema globalne. Funkcja jest różniczkowalna na D. Obliczamy
f
0
(x) = 1 −
1
x
2
Badamy znak f
0
f
0
(x) > 0
1 −
1
x
2
> 0
x > 1
f jest malejąca na <
1
2
, 1 > i rosnąca na < 1, 3)
Obliczamy wartości (granice):
f (
1
2
) =
5
2
f (1) = 2
lim
x→3
−
f (x) =
10
3
Szkicujemy wykres funkcji.
Wnioski:
Istnieje minimum globalne w punkcie x = 1 , o wartości f (1) = 2.
Nie istnieje maksimum globalne.
Uwaga 1: Jeżeli f jest ciągła to obrazem przedziału jest przedział. W tym przykładzie
f (<
1
2
, 3)) =< 2,
10
3
)
Uwaga 2: Jeżeli f nie ma wartości największej to nie znaczy, że może osiągać dowolnie duże
wartości. W naszym przykładzie wartości funkcji mogą być dowolnie blisko wartości
10
3
) , ale
zawsze są mniejsze.
Kresem górnym funkcji nazywamy kres górny zbioru wartości funkcji:
sup
x∈D
f (x) = sup f (D)
Analogicznie definiuje się kres dolny: inf
x∈D
f (x)
W tym przykładzie:
sup
x∈D
f (x) =
10
3
4
inf
x∈D
f (x) = 2
Uwaga: Jeżeli f : D → R to ekstrema lokalne (a więc i globalne) mogą (ale nie muszą) być
tylko w punktach:
1. x ∈ intD , f
0
(x) = 0
2. x ∈ intD , pochodna f
0
(x) nie istnieje
3. x ∈ ∂D - punkty brzegowe
Aby znaleźć ekstrema globalne funkcji określonej na skończonej sumie przedziałów, ciągłej
na każdym z tych przedziałów i różniczkowalnej z wyjątkiem być może skończonej liczby
punktów, wystarczy obliczyć:
• wartości (lub granice) na końcach przedziałów,
• wartości w punktach stacjonarnych: f
0
(x) = 0 ,
• wartości w punktach nieróżniczkowalności f .
Wartość największa z tej listy jest maksimum globalnym jeśli jest osiągana w punkcie x ∈ D.
Jeżeli wartość największa z tej listy jest granicą funcji na końcu przedziału, to maksimum
globalne nie istnieje, ale wartość ta jest kresem górnym funkcji. Podobnie jest z minimum
globalnym.
5