• R.10. Atrakcyjność interpersonalna: od pierwszego wrażenia do związków uczuciowych

Determinanty Atrakcyjności Interpersonalnej

1. cechy sytuacji (pokrewieństwo, powtarzająca się ekspozycja)

2. cechy indywidualne (fizyczna atrakcyjność, podobieństwo, uzupełnianie się)

3. elementy zachowania (nagradzanie, komunikowanie sympatii)

4. oraz te, co wiążą w/w

[Przypadek Hildy Vogel (spadającej do windy) i Nathana Serlina]

1. GŁÓWNI PROTOPLAŚCI ATRAKCYJNOŚCI

Lubimy tych którzy:

1. wierzenia i zainteresowania mają podobne do naszych

2. mają podobne zdolności, umiejętności, kompetencje

3. posiadają miłe i pożądane cechy (lojalność, rozsądek, uczciwość i uprzejmość

4. też nas lubią

1. Osoba z sąsiedztwa: efekt częstości kontaktów

Determinanty zjawiska wzajemnej atrakcyjności - bliskość

• Efekt częstości kontaktów: im częściej widzimy i kontaktujemy się z drugą osobą, tym większe prawdopodobieństwo, że zostanie on naszym przyjacielem.(ujawnia się nawet na najniższym poziomie)

[Eksperyment. Mady Segal - usadzenie w klasie i przyznanie miejsc w akademiku w porządku alfabetycznym (przypadkowość). Wskazanie kogo się najbardziej lubi  tych najbliżej np. Larson & Lee.

• Efekt czystej ekspozycji: im częściej jesteśmy wystawieni na ekspozycję bodźca, tym bardziej jesteśmy skłonni ten bodziec polubić (np. mieszkamy w miejscu, w którym często zjawia się wiele osób).

[Eksperyment Zajonca: im częściej była pokazywana fotografia danej osoby, tym bardziej była lubiana]

[Eksperyment z fotografią nas w lustrze i zwykłym portretem. Podobamy się sobie bardziej na „lustrzanym” zdjęciu  siebie oglądamy w lustrze. Przyjaciele wybierają zwykły portret  tak nas widzą].

2. Wpływ atrakcyjności fizycznej na to, czy kogoś lubimy

„Tylko powierzchowni ludzie nie oceniają po wyglądzie” - Oscar Wilde.

1. Założenia przyjmowane w stosunku do ludzi atrakcyjnych

Funkcjonowanie stereotypu - „piękne jest dobre” (K. Dion, E. Berscheid - w powszechnej świadomości to co piękne kojarzone jest z innymi pozytywnymi cechami.

2. Kulturowe standardy piękna.

Dotyczy to głównie dzieci, które są głównymi odbiorcami Disneya i lalek Barbie.

Eksperyment Dion i Berscheid: badania dzieci w przedszkolu (także zdanie studentów na temat atrakcyjności dzieci w przedszkolu)- są wrażliwe na atrakcyjność fizyczną rówieśników. Atrakcyjność fizyczna ma duży wpływ na popularność. [Może to wynikać z naśladownictwa dorosłych, kt. też faworyzują pięknych]

3. Samospełniające się proroctwo

(irytująca konsekwencja stereotypu opartego na fizycznej atrakcyjności to możliwość pojawienia się s.p.)

Jak bardzo lubimy innych decyduje o tym, jak bardzo wydają się oni nam atrakcyjni.

Samospełniające się proroctwo  sposób w jaki traktujemy ludzi wpływa na ich zachowanie i na to co myślą o sobie. I vice versa - to jak bardzo lubimy innych, wpływa na ich pojęcie atrakcyjności u siebie. Im bardziej kogoś lubimy, tym przyjemniejszy wydaje nam się jego wygląd.

[Eksperyment - nauczyciel „ciepły” traktowany jako bardziej atrakcyjny fizycznie od nauczyciela „zimnego”]

3. Podobieństwo: swój ciągnie do swego

Podobieństwo (postaw, przekonań, wartości, itp.) - jak my sami jesteśmy podobni do drugiej osoby.

Dlaczego podobieństwo jest ważne dla zjawiska atrakcyjności interpersonalnej? ponieważ:

• ludzie podobni dostarczają społecznego wsparcia dla naszych własnych cech i wierzeń (potwierdzają nasze przekonania)

• myślimy negatywnie o tych, którzy nie zgadzają się z nami w ważnych kwestiach (prowadzi do repulsji).

4. Dopełnianie: czyż przeciwieństwa się nie przyciągają?

np. - osoba uległa może być atrakcyjna dla tych, którzy lubią wychowywać innych,

- gaduła atrakcyjna dla osoby małomównej

- nieśmiała dla otwartej [usw...]

[trzeba zrobić rozróżnienie na podobieństwo kogo czego; podobieństwo poglądów, opinii, zainteresowań, ale różnice charakterów - np. introwertyk, ekstrawertyk ...]

5. Obsypywanie pochwałami

• Ingracjacja - stosowanie strategii (np. udzielanie pochwał, pozytywne wsparcie) w celu manipulowania innymi czy zdobywania ich sympatii.

• Obsypywanie pochwałami  skuteczne do momentu wyczucia przez nas ewentualnej podstępnej metody manipulacyjnej (wg. tłumacza - „maślenia komuś”) ingracjacji, lub nieszczere, nieuzasadnione.

• Sądzimy, że osoby wykrywające nasze wady są bardziej inteligentne, od chwalących nas.

6. Lubić i być lubianym

„Śmiej się, a świat będzie się śmiał do ciebie”

• Konsekwencje zmian w czyjeś sympatii do nas: efekt zysku -straty

Efekt zysku i straty  tym bardziej lubimy daną osobę, im więcej wysiłku musieliśmy włoży w zmianę jej pierwotnej opinii o nas (anfang - nie lubiani, dann lubiani), natomiast tym mniej lubimy daną osobę, im więcej jej pierwotnej sympatii straciliśmy (na początku nas lubiła, a teraz nie).

7. Teorie atrakcyjności interpersonalnej: wymiana społeczna i równość (Thibaut & Kelley)

a) teoria wymiany społecznej - to, co ludzie sądzą o swoim związku z inną osobą, zależy od tego, jak spostrzegają nagrody, które daje im ten związek, koszty, na jakie się narażają, na jaki - ich zdaniem - związek zasługują i jakie jest -ich zdaniem- prawdopodobieństwo nawiązania lepszych stosunków z kimś innym.

• Nagrody- pozytywne aspekty związku, czynią go wartościowy i wzmacniającym. Są to cechy indywidualne partnera, konkretne zachowania, jak i nasze umiejętności osiągania zewnętrznych korzyści dzięki znajomości zalet partnera (dostęp do pieniędzy, status, działalność, grono przyjaciół)

• Koszty - konieczność znoszenia drażniących nawyków, wady drugiej osoby

• Efekt związku - rachunek nagród i kosztów [wynik ujemny - związek w słabej kondycji ]

• Poziom odniesienia (T. K.) bilans (wyrażony w terminach kosztów i nagród), jakiego oczekujemy od danego związku. Tzw. Poprzeczka 

• Porównawczy poziom odniesienia - bilans (wyrażony w terminach kosztów i nagród), jakiego oczekujemy od danego związku w porównaniu z innym, możliwym związkiem

b) Teoria równości - przyjmuje się, że ludzie czują się najszczęśliwsi w związkach, w których zarówno koszty jak i zyski będące udziałem, jednej ze stron są w przybliżeniu takie same jak koszty i zyski przypadające drugiej stronie.

2. ZWIĄZKI UCZUCIOWE

1. miłość braterska - uczucie zaangażowania, bliskości w stosunku do drugiej osoby, któremu nie towarzyszy namiętność ani pobudzenie fizyczne.

2. Miłość erotyczna - intensywna tęsknota za drugą osobą, której towarzyszy fizjologiczne pobudzenie (bicie serca usw...). Gdy wszystko przebiega dobrze (II. Strona też nas kocha) - czujemy spełnienie, ekstazę.

Gdy miłość nieodwzajemniona - smutek, rozpacz.

• Trójczynnikowa koncepcja miłości (Robert Sternberg `86; `88) - zgodnie z nią miłość to stan składający się z trzech podstawowych elementów:

I uczucie bliskości - to uczucie związku z drugą osobą

II namiętność - najbardziej gorący czynnik, wyraża się stopniem pobudzenia wobec partnera (także pobudzenie seksualne)

III zaangażowanie - definiowane na poziomie decyzji krótkoterminowej (znaczy, że kochamy partnera) i długoterminowej (chcemy podtrzymać tę miłość i wierność)

3. PRZYCZYNY MIŁOŚCI

1) Wymiana społeczna w związkach długotrwałych.

Nagrody są zawsze ważne dla wyniku końcowego, koszty zaś odgrywają coraz większą rolę wraz z upływem czasu.

• Inwestycyjny model związku (Rusbult) - (inwestycja) to co ludzie wnoszą w dany związek, zależy od satysfakcji, jaką im daje; satysfakcji definiowanej w kategoriach nagród, kosztów, a także poziomu odniesienia i porównawczego poziomu odniesienia oraz inwestycji, które stracą, gdy się z tego związku wycofają.

• inwestycje - dobra materialne (środki, własność np. dom.), niematerialne ( dobro emocjonalne naszych dzieci, poczucie integralności)

(im więcej inwestujemy w związek, tym mniej jest prawdopodobne, że go opuścimy, mimo, że nas nie satysfakcjonuje, a inne związki wydają się być bardziej satysfakcjonujące).

Nagrody - Koszty

Zadowolenie ze związku

- Poziom odniesienia

Porównawczy poziom odniesienia Zaangażowanie w związek

Poziom inwestycji wnoszonych

w dany związek

ryc. 1 inwestycyjny model zaangażowania

Związki krótkotrwałe - relacje wymiany, w których ludzie przywiązują dużą wagę do równego rozkładania się zysków i kosztów:

1. oczekujemy natychmiastowej zapłaty za nasze usługi

2. czujemy się zawstydzeni, jeżeli grzeczność z naszej strony nie spotka się z grzecznością partnera

3. rejestrujemy dokładnie co kto wnosi

4. to, że możemy pomóc drugiej osobie nie ma wpływu na nasz nastrój

Związki długotrwałe - relacje darowizny, koncentracja na pomaganiu partnerowi (tu odwrotnie do krótkotrwałych zw.)

2) Równość: czy zawsze musi być „coś za coś”?

• Relacje wymiany - relacje interpersonalne oparte na potrzebie równości (tj. na potrzebie wyrównania stosunku kosztów do zysków), tyczy się związków(osób), które poznały się niedawno.

• Relacje darowizny - związki, w których ludzie troszczą się przede wszystkim o zaspokojenie potrzeb drugiej osoby. (np. rodzicielstwo)

Lidzie różnią się pod względem stopnia realizacji zasady równości.

3) Atrakcyjność fizyczna a związki długotrwałe

Liczy się, czy atrakcyjność osoby , z którą się spotykamy, dorównuje naszej atrakcyjności.

4. Style przywiązywania się a związki uczuciowe

Styl przywiązywania się - oczekiwania, jakie ludzie formują co do kontaktów z innymi osobami; oczekiwania te wynikają z rodzaju więzi między ich pierwszymi opiekunami a nimi jako niemowlętami

Trzy typy relacji pomiędzy niemowlętami i ich matkami (style przywiązywania)

1. oparty jest na poczuciu bezpieczeństwa - jego cechą charakterystyczną jest zaufanie, brak lęku przed odrzuceniem i świadomość, że jest się wartościową i lubianą osobą.

2. oparty jest na unikaniu - cechą charakterystyczną jest tłumienie potrzeby nawiązania intymnych kontaktów z tą osobą, ponieważ , ponieważ realizacja tej potrzeby zakończyła się niepowodzeniem; ludzie dla których charakterystyczny jest ten styl, z trudnością nawiązują bliskie kontakty z innymi. (posiadają opiekunów niedostępnych, zdystansowanych)

3. Lękowo - ambiwalentny - cechą charakterystyczną jest niepokój wynikający z niepewności, czy druga osoba odpowie na potrzebę nawiązania intymnego kontaktu; rezultatem jest wyższy niż przeciętnie poziom lęku. (Mają najczęściej opiekunów niekonsekwentnych i apodyktycznych).

5. Kłopoty w raju

a) Uczucie zazdrości w bliskich związkach uczuciowych

• Związek między zazdrością a samooceną nie jest tak wielki jak przypuszczano,

• stwierdza się, że ludzie skłonni do zazdrości wtedy, gdy czują się zagrożeni w obszarach szczególnie ważnych dla ich dobrej samooceny, w ważnej dla nas dziedzinie.(np. chcemy bardzo dostać się na psychologię, a dostaje się nasz kolega)

b) Zerwanie: rozstanie jest zawsze trudne

Cztery etapy odchodzenia od drugiej osoby

1. faza interpersonalna - myślimy, jak bardzo niesatysfakcjonujący jest dla nas ten związek

2. faza diady - dyskutowanie na temat rozstania z partnerem

3. faza społeczna - przekazywanie informacji innym na temat rozstania z partnerem

4. raz jeszcze faza interpersonalna - fakt rozstania zostaje przyjęty do wiadomości i podejmujemy próbę sformułowania własnej oceny tego, co się stało

Rozróżnienie na osoby: Rozstające się - osoby z wysokim poczuciem odpowiedzialności

Porzucające - udział ich w tej decyzji był znaczący

Porzuconych - osoby z niskim poczuciem odpowiedzialności

• R.11. Zachowania prospołeczne: dlaczego ludzie pomagają innym

Zach. prospołeczne - każde działanie ukierunkowane na niesienie korzyści innej osobie

GENEZA ZACH. PROSPOŁECZNYCH:

• socjobiologia: instynkty i geny (E.O.Wilson, R.Dawkins)

socjobiol. - perspektywa, w ramach której zjawiska społ. tłumaczy się stosując prawa t.ewolucji.Zakłada ona,że wiele społecznych zachowań ma swoje korzenie w wyposażeniu genetycznym.

Wg socjobiologów na na zachowania prospołeczne decydujący wpływ wywierają:

*dobór krewniaczy (Hamilton) - zach. jednostki mające na celu ochronę życia krewnych są

utrwalane poprzez mechanizm naturalnej selekcji

# badanie  Greenberg:

Pszczoły wypuszczone w pobliżu obcego im ula próbowały się do niego dostać => zostały wpuszczone tylko te bardziej spokrewnione z mieszkankami tegoż ula.

*norma wzajemności - założenie, że inni będą nas traktować w ten sam sposób, w jaki my ich

traktujemy (ktoś, komu pomagamy może kiedyś pomóc nam)  norma ta

także została uwarunkowana genetycznie jako ułatwiająca przetrwanie

• wymiana społeczna: zyski i koszty związane z pomaganiem

t. wymiany społ. - wg niej społeczne relacje najlepiej wyjaśniają : zasada max.zysków i zasada min.kosztów

Zyski to np.:

• świadomość normy wzajemności (pomaganie jako inwestycja w przyszłość)

• złagodzenie dyskomfortu związanego z przyglądania się cudzemu nieszczęściu (=> redukcja napięcia i niepokoju)

• zdobycie uznania i gratyfikacji

• umacnianie zachowań prospołecznych

Przykładowe koszty:

• strata czasu

• bezpośrednie (lub pośrednie, odroczone) zagrożenie dla własnego zdrowia/ życia

• uzależnienie drugiej osoby od nas

Teoria ta przeczy istnieniu altruizmu (każdy dba tylko o własny interes)

altruizm - każde działanie ukierunkowane na niesienie korzyści drugiej osobie z pominięciem wł.

interesu (często związane z poniesieniem kosztów)

• empatia i altruizm: pomoc bezinteresowna

empatia - zdolność do postawienia siebie na miejscu drugiej osoby i odbierania w podobny

sposób zachodzących wydarzeń oraz odczuwania podobnych emocji

Hipoteza empatii-altruizmu - empatia odczuwana względem drugiej osoby skłania do udzielenia

jej pomocy bez względu na konsekwencje podjętych działań.

 czy odczuwam nie => pomogę, gdy będzie to w mym interesie

os. potrzebu- empatię?

jąca pomocy tak => pomogę mimo wszystko

INDYWIDUALNE PRZESŁANKI ZACH. PROSPOŁECZNYCH:

• różnice w osobowości:

osobowość altruistyczna - osobowość, którą charakteryzuje tend. do udzielania pomocy innym

• można ją wykształcić u dzieci (zachęty do pomagania, modelowanie, nagrody z umiarem)

• ale: wysokie wyniki na skali altruizmu w testach osobowości nie gwarantują jeszcze, że będziemy zawsze pomagać! (korel. między zach. altr. w odmiennych sytuacjach = 0,23)

• płeć:

• uwarunk. kulturowe (♂: rycerskość, heroizm, ♀: opieka, wych., tworzenie trwałych zw.)

• faceci częściej pomagają w sytuacjach ekstremalnych, kobitki - długotrwała pomoc,troska

• samopoczucie:

• „czujesz się dobrze, czynisz dobrze” - dlaczego?

• widzimy wtedy radosne strony życia (=> tend. do spostrzegania pozyt. cech u innych)

• pomagając innym przedłużamy u siebie dobry nastrój (przypływ pozyt. uczuć)

• dobry nastrój => większa koncentracja na sobie => dążenia, by zachowywać się zgodnie z własnymi wartościami, ideałami

• „czujesz się źle, czynisz dobrze”:

• poczucie winy zwiększa gotowość do pomocy innym

• hipoteza redukcji negatywnego stanu emocjonalnego (Cialdini)  ludzie angażują się w pomoc dla innych, aby pozbyć się uczucia smutku i przygnębienia

(teoria wymiany społ.  przez pomoc innym pomagamy sobie)

wady tej hipotezy - bierze ona pod uwagę tylko natychmiastowe zyski z pomagania

• „pomaganiu towarzyszy altruistyczna aura mająca zdolność rozwiewania wszelkich smutków” /Aronson/

• smutek prowadzi do zwiększenia pomagania tylko wtedy, gdy nie dostaliśmy wcześniej jakiejś innej nagrody poprawiającej nastrój

SYTUACYJNE DETERMINANTY PROSPOŁ. ZACHOWANIA:

• miejsce zamieszkania:

• ile osób pomaga krwawiącemu mężczyźnie:

• na wsi/ w małym miasteczku: 50% (ludzie wyrastają tu w przekonaniu, że warto pomagać, atmosfera przyjaźni, ufności, altruizmu)

• w dużym mieście: tylko 15% (anonimowość, nieufność wobec obcych, zainteresowanie wyłącznie swoimi sprawami)

• hipot. przeładowania urbanistycznego - mieszkańcy miast broniąc się przed nadmiarem stymulacji, jakich dostarcza miejskie życie, wykazują tendencję do zamykania się w sobie i unikają kontaktów z innymi ludźmi

• większy wpływ ma specyfika miasta niż cechy osobowościowe (a więc lepiej zranić się na wsi w obecności mieszczucha niż w Tokyo przy wieśniaku )

• liczba świadków:

• efekt widza - im więcej jest świadków nagłego wypadku, tym mniejsza szansa, że

którykolwiek z nich podejmie interwencję

# badanie  Darley, Latane (1968):

Badani byli świadkami ataku padaczki - mierzono czas udzielenia pomocy choremu przez badanych (którzy byli przekonani, że są jedynymi świadkami wypadku/ że jest jeszcze inny świadek/ że jest ich jeszcze czterech) => im tych świadków było w ich przekonaniu więcej, tym mniejsza była ich gotowość do interwencji

Schemat procesów prowadzących do podjęcia interwencji przez przygodnego świadka:

1 2 3 4 5 interwencja

Roztargnienie, pośpiech (zdarzenie nie dostrzeżone)

Kumulacja ignorancji (zinterpretowanie zdarzenia jako nie stanowiącego wypadku)

Rozprosz. odpowiedzialności (nieprzyjęcie osobistej odpowi.)

Brak wiedzy, kompetencji (niemożność zaoferowania właściwej pomocy)

Zagrożenie dla Ja, zobowiązania prawne, zakłopotanie (zbyt wysokie koszty pomocy)

brak interwencji, nieudzielenie pomocy

/ Latane, Darley/

• nieprzekroczenie któregokolwiek z tych stopni => zablokowanie dalszego postępu => brak interwencji

ad.(1): (dostrzeżenie zdarzenia)

# badanie  Darley, Batson (1973):

Badanie dotyczyło studentów seminarium duchownego - mieli oni przejść do drugiego budynku, gdzie mieli wygłosić krótkiego spicza. Niektórych pośpieszano (rzekomo spotkanie już się zaczęło), a innym mówiono, że mają jeszcze kupę czasu. W przejściu siedział jęczący pomocnik eksperymentatora. Ilu się zatrzymało, żeby mu pomóc?

 63% nieśpieszących się

 10% śpieszących się (wielu nawet go nie dostrzegło)

Co dalej - badani byli mierzeni pod względem stopnia religijności => religijność nie wpłynęła na większą gotowość do zatrzymania się.

Nawet temat przemówienia nie wpłynął (czy badani mieli gadać o przyszłej pracy, czy o miłosiernym samarytaninie - nie miało to większego znaczenia)

ad.(2): (interpretacja zdarzenia jako nagłego wypadku)

• chory czy pijany? - interpretacja zdarzenia wpływa na naszą gotowość do pomagania

• źródło inf. stanowią inne osoby ( tzw. nieformalny wpływ społ.)

• kumulacja ignorancji - świadkowie nagłego wypadku wzajemnie obserwując swą obojętność interpretują zdarzenie jako niegroźne i nie wymagające interwencji

ad. (3): (przyjęcie odpowiedzialności)

# badanie  Latany, Darley (1970):

Dym wydobywający się z kratek wentylacyjnych do pomieszczenia, w którym byli badani:

 gdy była tam 1 os. => interweniuje 75%

 gdy były trzy osoby => interweniuje 38%

=> boimy się wyjścia na idiotów reagujących przesadnie na nieistotny bodziec

• rozproszenie odpowiedzialności - wraz ze wzrostem liczby przygodnych świadków zmniejsza się poczucie odpowiedzialności za rozwój wypadków

PODSUMOWANIE  Pięć etapów wiodących do zaangażowania się ludzi w pomoc:

• dostrzeżenie zdarzenia

• interpretacja zdarzenia jako nagłego wypadku

• przyjęcie odpowiedzialności za podjęcie działania

• wiedza, jak pomóc

• decyzja o interwencji

• charakterystyka ofiary:

• łatwiej pomagamy, gdy ofiara jest podobna do nas (T.Emswiller)

• prawo doboru krewniaczego - niezbyt dobre wyjaśnienie

• podobieństwo => sympatia => większa chęć pomocy

Konsekwencje udzielania pomocy:

• w pewnych okolicznościach pomoc może mieć większe znaczenie nagradzające dla osoby udzielającej niż otrzymującej

• jeśli pomoc oferuje nam osoba podobna do nas, czujemy się bardziej upokorzeni (podkreślenie naszej niekompetencji)

• ludzie niechętnie proszę o pomoc, gdyż wiąże się to z obniżeniem samooceny, poczuciem nieadekwatności i zależności

• sztuka pomagania polega więc na tym, aby robić to w sposób nie stwarzający zagrożenia dla cudzej samooceny, zwłaszcza gdy osoba, której udzielamy pomocy, ma słabe poczucie kontroli nad swoimi działaniami.

Jeszcze jedna myśl na koniec: uświadomienie sobie przez nas barier hamujących pomoc zwiększa gotowość do pomagania!

• R.12. Agresja: dlaczego ranimy innych ludzi

I. Czym jest agresja?

Działanie agresywne - zachowanie, którego celem jest spowodowanie fizycznej lub psychicznej szkody

agresja	wroga - akt agresji poprzedzony uczuciem gniewu, którego celem jest zadanie bólu lub zranienie
		instrumentalna - jej efektem może być ból lub zranienie, lecz nie stanowi to w tym przypadku celu przyjętego działania (np. działania obrońców na boisku)

• Czy agresja jest wrodzona czy wyuczona?

• T. Hobbes „Lewiatan”(1651) - człowiek z natury jest barbarzyńcą, hamują go tylko represje narzucone przez prawo

• J.J Rousseau (1762) - koncepcja „szlachetnego dzikusa”, ludzie są z natury łagodni, to cywilizacja tłumi tę naturę i wyzwala agresję

• Z. Freud (1930) - ludzie przychodzą na świat wyposażeni w: instynkt życia (eros) i śmierci (tanatos);

Teoria hydrauliczna - nie ujawnione emocje ulegają kumulacji i wywołują stan napięcia ustępujący w chwili, gdy dojdzie do ekspresji tłumionych emocji

Agresja - instynkt czy wpływ wychowania?

• J.P. Scott (1958) - jeśli organizm nie otrzymuje z zewnątrz bodźców de walki, nie będzie przejawiał zachowania agresywnego (czyli potrzeba walki nie ma charakteru wrodzonego, nie istnieje instynkt agresji)

• K. Lorenz (1966) - obserwacja zachowania pielęgnic rycerskich (agresywne rybki) - samce pielęgnic w warunkach naturalnych atakują tylko samce swojego gatunku, w eksperymencie usunięto z akwarium samce pielęgnic (agresja skierowana na samce innych gatunków) a później wszystkie samce (agresja skierowana n\a samice, co w przyrodzie się nie zdarza)

• R.Lore i L. Schultz (1993) - agresja ze względu na swoje przystosowawcze znaczenie została utrzymana i doskonalona w toku rozwoju; rozwojowi agresji towarzyszy doskonalenie mechanizmów hamujących jej ekspresję, gdy jest to korzystne dla organizmu

Na ekspresję agresji mają wpływ:

• wrodzone popędy

• opanowane sposoby kontroli zachowania

• cechy sytuacji społecznej

Wniosek: nie udowodniono jaka jest natura agresji (instynktowna czy wyuczona), ale na pewno nie jest wyłącznie reakcją wrodzoną, czynniki społeczne i sytuacyjne modyfikują jej nasilenie i sposób przejawiania.

• II. Sytuacyjne uwarunkowanie agresji

• procesy neuronalne i chemiczne jako przyczyny agresji

• ciało migdałowate sprawuje kontrolę nad zachowaniami agresywnymi

• testosteron powoduje nasilenie agresji

• alkohol znosi hamulce przed dokonywaniem czynów naruszających normy społeczne (w tym aktów agresji), rozluźnia kontrolę

• ból i niewygoda jako przyczyny agresji

 eksperyment Berkowitza (1983, 1988) - studenci, których ręka była zanurzana w b. zimnej wodzie, okazywali nagłe nasilenie wrogości w stosunku do osób znajdujących się w pobliżu

 „zjawisko długiego, gorącego lata” - wraz ze wzrostem temperatury zwiększa się częstotliwość występowania rozruchów ulicznych i aktów przemocy (Carlsmith, Andersen, 1979)

• sytuacje społeczne jako przyczyny agresji

• frustracja jako przyczyna agresji

teoria frustracji-agresji - przeszkody występujące na drodze do osiągnięcia celu zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia reakcji agresywnych

czynniki zwiększające frustrację (a więc sprzyjające agresji):

• dystans dzielący nas od upragnionego celu lub obiektu - im bliżsi jesteśmy realizacji zamierzeń, tym większa jest nasza frustracja przy napotkaniu przeszkody

• niespodziewane lub (w naszym mniemaniu) niesłuszne pojawienie się czynników frustrujących

kiedy frustracja prowadzi do agresji?

• Znaczenie ma wygląd i siła osoby, która ponosi odpowiedzialność za naszą frustrację oraz jej potencjalna zdolność do rewanżu jest niska

• kiedy przyczyny frustracji są niezrozumiałe, kiedy nie zasłużyliśmy sobie na nią i ktoś celowo się do niej przyczynił

Frustracja nie jest bezpośrednią konsekwencją deprywacji, lecz jest efektem deprywacji relatywnej.

deprywacja relatywna - poczucie jednostki (albo grupy społecznej), że posiada mniej niż zasługuje lub mniej niż pozwolono jej oczekiwać, lub też mniej niż posiadają ludzie do niej podobni.

• bezpośrednia prowokacja i odwet jako przyczyna agresji - pragnienie odwetu w momencie, gdy spotykamy się z agresywnym zachowaniem

• tylko prowokacja zamierzona prowadzi do odwetu, prowokacja przypadkowa natomiast do powstrzymania się przed rewanżem

• odwet nie pojawi się, gdy znamy okoliczności łagodzące, wiemy, dlaczego ktoś nas prowokuje (pod warunkiem, że posiadamy tę wiedzę przed zaistnieniem krytycznego zdarzenia)

• obecność przedmiotów kojarzonych z agresją jako przyczyna agresji

bodziec wyzwalający agresję - przedmiot kojarzony potocznie z działaniami agresywnymi (np. rewolwer); sama jego obecność zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia aktów agresji

• teoria społecznego uczenia: naśladownictwo i agresja

teoria społecznego uczenia - uczenie się społecznych zachowań następuje poprzez obserwację i naśladownictwo innych ludzi;

 Seria eksperymentów Bandury (1961, 1963) - agresywna zabawa lalką Bobo - wykazały rolę społecznego uczenia się w wywoływaniu agresji;

• III. Wpływ agresji oglądanej w środkach masowego przekazu

wpływ na dzieci

• oglądanie przemocy rzeczywiście wywołuje agresywne zachowania (Hearold, 1986)

• największy wpływ wywiera na dzieci mające skłonność do okazywania agresji (Josephson, 1987)

• większość dzieci, nawet nie przejawiających tendencji agresywnych, pod wpływem długotrwałego kontaktu z aktami przemocy w telewizji, zaczyna wykazywać nasilone tendencje agresywne (Leyens i in., 1975; Parke i in., 1977);

wpływ na dorosłych

oglądana w mediach przemoc wywiera wpływ na zachowanie się osób dorosłych:

• liczba morderstw wzrasta w tygodniu następującym po transmisji walk bokserów wagi ciężkiej (Phillips, 1983)

znieczulający efekt oglądania przemocy w środkach masowego przekazu - powtarzający się kontakt z aktami agresji obniża naszą wrażliwość na tego typu sytuacje

Przyczyny nasilenia tendencji agresywnych w wyniku kontaktu z przemocą poprzez środki masowego przekazu:

1. Jeśli oni mogą to robić, ja też mogę - osłabienie norm nakazujących kontrolę agresywnych impulsów;

2. Ach, więc tak to się robi! - dostarczenie pomysłów, jak ujawnić własną agresję;

3. Myślę, że to, co czuję, to właśnie agresja - lepsze uświadamianie sobie własnej złości i szybsze uruchomienie działań agresywnych;

4. Przyzwyczajenie się do przemocy, osłabienie przerażenia i wstrętu, zmniejszenie współczucia dla ofiary - łatwiejsza akceptacja aktów przemocy;

• IV. Przemoc, pornografia i akty agresji wobec kobiet

• pornografia nie prowadzi do zachowań agresywnych - ekspozycja materiału o treściach erotycznych nie powoduje liczby przestępstw seksualnych, aktów przemocy wobec kobiet i innych przejawów antyspołecznych zachowań, ale…

• pornografia + przemoc prowadzi do zachowań agresywnych - prezentacja brutalnej pornografii prowadzi do zwiększenia akceptacji przemocy seksualnej wobec kobiet i stanowi czynnik odpowiedzialny za agresywne zachowania w stosunku do nich.

• V. Jak zmniejszać agresję

Czy kara sprzyja hamowaniu zachowań agresywnych?

 Eksperyment Aronsona i Carlsmitha przeprowadzony w przedszkolu (1963) - groźba surowej kary za ewentualny odwet na rywalu nie zmniejszała znacząco pokusy rewanżu. Natomiast groźba mniejszej kary, na tyle jednak przykrej, że czasowo powstrzymywała agresję, skłaniała dzieci do zweryfikowania własnej umiejętności panowania nad sobą i w ostateczności zmniejszała atrakcyjność działań odwetowych;

• groźba surowej kary nie zapobiega popełnianiu przestępstw;

• kara o średnim stopniu dolegliwości, wymierzana jednak konsekwentnie, zapobiega dokonywaniu aktów przemocy przez osoby dorosłe

Katharsis - uwalnianie nagromadzonej energii poprzez wysiłek fizyczny, obserwację zachowań agresywnych innych ludzi lub dopuszczenie się czynu noszącego znamiona agresji; takie „wypuszczenie pary” ma obniżyć prawdopodobieństwo wystąpienia podobnych działań w przyszłości (Freud, 1933; Dollard 1939);

Aby pozbyć się agresji można: a) uczestniczyć w fizycznych formach aktywności; b) przyglądać się innym ludziom biorących udział w grach z elementami rywalizacji; c) podejmować bezpośrednie działania agresywne.

Okazuje się, że:

• zarówno uczestnictwo, jak i kibicowanie rywalizacji sportowej nasila agresywne zachowania

• dokonanie czynu o znamionach agresji zwiększa skłonność do dokonywania podobnych czynów w przyszłości

Ponadto:

• werbalna agresja raz wyrażona zwiększa prawdopodobieństwo podjęcia kolejnych ataków;

• dopuszczenie się aktu otwartej agresji względem jakiejś osoby zmienia nasz stosunek wobec tej osoby (uruchamiają się procesy poznawcze, których celem jest usprawiedliwienie wyrządzonej tej osobie krzywdy - deprecjonowanie ofiary, „zasłużył sobie na to”), co dodatkowo zwiększa szanse użycia w stosunku do niej przemocy;

• ekspresja agresji nie hamuje tendencji agresywnych, a nawet sprzyja ich wzrostowi;

• VI. Jak radzić sobie z gniewem?

• rozładowanie a samoświadomość

Doświadczanie uczucia gniewu nie musi wiązać się z przemocą. Wystarczy jasne zakomunikowanie otoczeniu, że jesteś zły i podanie przyczyn twojego złego samopoczucia.

W przypadku doświadczania stresu emocjonalnego pomocne jest podzielnie się własnymi uczuciami z drugą osobą.

Pennebaker - efekty pozytywne, jakie przynosi „zwierzenie się”, związane są nie tylko z wyładowaniem emocjonalnym, ale także ze zdobywaniem samoświadomości i wglądu we własne procesy psychiczne.

• przeprosiny jako sposób na rozładowanie gniewu - skutecznym sposobem przeciwdziałania reakcjom agresywnym drugiej osoby jest podjęcie działań ukierunkowanych na likwidację jej złości i irytacji;

• modelowanie nieagresywnego zachowania

• trening umiejętności komunikacyjnych strategii rozwiązywania problemów - kształcenie ludzi w zakresie konstruktywnego wyrażania gniewu i krytycyzmu, negocjowania i poszukiwania kompromisu w przypadku zaistnienia konfliktów oraz wrażliwości na potrzeby i pragnienia innych;

• rozwijanie empatii

Jeśli nie znajdziemy sposobu dehumanizacji potencjalnej ofiary naszego ataku, to celowe zadanie jej bólu będzie sprawiało nam trudność (Feshbach i Feshbach, 1969, 1971, 1978

Dehumanizacja - proces polegający na pozbawieniu ofiary cech ludzkich i deprecjonowaniu jej wartości. Dehumanizacja obniża opór przed dokonywaniem aktów agresji i sprawia, że raz podjęta agresja ułatwia następne zachowania tego typu i znacznie zwiększa prawdopodobieństwo ich wystąpienia

nagły wypadek

---