Egzystencjalizm
Termin ten wszedł do filozofii dopiero po II wojnie światowej, chociaż po raz pierwszy użyty był w roku 1925. Do nurtu tego zaliczamy takich filozofów jak: Jean Paul Sartre, Jacques Maritain,, Gabriel Marcel oraz wielu innych np. Jaspers ( filozofia egzystencji), Heidegger (namysł nad egzystencją - to ponowne zjednoczenie się z Byciem, Kierkegaard (myśliciel religijny).
Wyróżniamy egzystencjalizm chrześcijański i egzystencjalizm ateistyczny.
Wszyscy egzystencjaliści uważają, że człowiek jest egzystencją (existere, co znaczy „być”, istnieć), ale nie być usadowionym, to znaczy nie mieć swojego miejsca w świecie. „między obiektywnością świata i subiektywnością ludzkiego „ja” istnieje rozziew nie do usunięcia, więc dla podmiotu ostatecznym punktem odniesienia jest on sam, człowiek jest wolny, czyli sam się stwarza, jest swoim własnym projektem.
Np. Kierkegaard:
namysł nad własnym losem, ironia, walka o wolność z nieskończonością, pustka, przemijanie, człowiek chce wygrać samego siebie, obowiązek moralny jest w nim,
prawdziwym powołaniem człowieka jest nie estetyka, nie etyka a religia,
Absolut, Dobro pojawia się jako wymóg rozumu praktycznego,
filozofia może być jedynie apelem egzystencjalnym. Rozum nie jest w stanie do końca wyjaśnić egzystencji.
Filozofia ta znajduje odniesienie do wielu problemów medycznych, a zwłaszcza pielęgniarskich związanych ze śmiercią, procesem umierania, cierpienia, bólu, samotnością i starością.