Wstęp do historii literatury
LABIRYNT -
labirynt w literaturze
Minotaur - opisać
Przestrzeń - definicja
W dziale literatury stanowi model obrazu świata, utrwalony przez język, zależny oczywiście od danej kultury. Przestrzeń w literaturze jest więc symboliczna.
Każda ludzka społeczność żyje w określonej czasoprzestrzeni, którą próbuje najpierw zrozumieć, potem eksplorować, a jeszcze potem opisać, utrwalając w ten sposób pewien model świata, przekazywany w obrębie danej kultury. Opisywanie, dokonywane za pośrednictwem mitów, jest sposobem wyjaśniania i nazywania tego, co oswojone, podporządkowane, a więc bezpieczne.
W kulturze kierunki przestrzeni mają pewną symbolikę, wiążącą się z nazwami części ciała człowieka. Głowa - to coś ważnego, tył - drugorzędnego. Mówimy: "po prawej ręce" (albo "po lewej"), żeby określić kierunki. "U stóp", "u podnóża" - to coś na dole.
Labirynt
Labirynt to przestrzeń skomplikowana, o wielkiej ilości sal i krętych korytarzy, w których łatwo zgubić kierunek. W starożytności znane były 4 słynne budowle tego typu (egipski, kreteński, z wyspy Samos i etruski). Ich przeznaczeniem było chronienie dostępu do świętych zwłok władcy, skarbu lub tajemnicy (Minotaur).
Labirynt, stworzony przez człowieka, jest wynikiem działania sił racjonalnych, nabiera jednak jako przestrzeń cech swoistych, nacechowując relację człowiek - świat poczuciem dramatyzmu. Jest groźną przestrzenią . Zmienia się, powiela drogi lub je ukrywa (przestrzeń aktywna), pochłania wędrowca, jest przyczyną jego zguby, oddziałuje na emocje, przytłacza go, straszy, przeraża, mami, zwodzi, odbiera nadzieję.
Labirynt jako motyw kulturowy symbolizować może sytuacje egzystencjalne, w których porusza się człowiek - wędrowiec; droga przez kręte korytarze to dążenie do celu, poznanie, inicjacja. Za każdym razem jednak w tej przestrzeni człowiek ponosi porażkę. Labirynt jest zatem symbolem beznadziejności ludzkiego dążenia, jego bezradności w starciu ze światem.