Konstytucja kwietniowa 23 kwietnia 1935 r.
O zmianie konstytucji mówiło się od zamachu majowego (12 maja 1926). 23 marca 1935 Sejm przyjął poprawki Senatu w sprawie nowej konstytucji, a 28 kwietnia 1935 podpisał ją prezydent Mościcki.
Na mocy Konstytucji kwietniowej w Polsce wprowadzono ustrój prezydencki-autorytarny. Ustawa konstytucyjna została uchwalona z naruszeniem przepisów konstytucji marcowej dotyczących zmiany konstytucji i zwierzchnictwa narodu, co było wyrazem faszyzujących tendencji obozu rządzącego. W swoim manifeście PKWN uznał Konstytucję kwietniową za bezprawną.
Władza ustawodawcza
Dwuizbowy parlament - Sejm - 208 posłów i Senat 96 - senatorów.
Parlament wybierany miał być co 5 lat, w wyborach czteroprzymiotnikowych - nieproporcjonalnych, 1/3 senatorów mianował prezydent.
Sejm sprawował funkcje ustawodawcze, uchwalał budżet i podatki, kontrolował działalność rządu (mógł żądać ustąpienia rządu, pociągać premiera do odpowiedzialności konstytucyjnej). Władza nie należała do Sejmu.
Prawa wyborcze
Prawa wyborcze czynne:
na Sejm: 24 lat
do Senatu: 30 lat
Prawa wyborcze bierne:
na Sejm: 30 lat
do Senatu: 40 lat
Władza wykonawcza
Władza wykonawcza sprawowana była przez prezydenta., premiera, radę ministrów.
Prezydent
Prezydent otrzymał władzę zwierzchnią względem parlamentu i rządu - jednolitą i niepodzielną, był "odpowiedzialny przed Bogiem i historią". Konstytucja nadała mu prerogatywy nie wymagające kontrasygnaty odpowiednich ministrów. Mógł mianować premiera i ministrów, zwoływać i rozwiązywać Sejm i Senat, wyznaczać terminy ich sesji, powoływać 1/3 senatorów. Posiadał także prawo wskazania następcy na czas wojny, kandydata na prezydenta, mianowania lub odwołania wodza naczelnego sił zbrojnych. Dysponował prawem łaski, wydawania dekretów w czasie wojny, zarządzenia powszechnego głosowania. Za kontrasygnatą odpowiednich organów prezydent mógł wydawać dekrety o stanie wojny lub pokoju, mianować ministrów, wstrzymywać ustawy (veto zawieszające) oraz powoływać Sejm i Senat w zmniejszonym składzie. Pełnił funkcję reprezentacyjną w stosunkach międzynarodowych i posiadał zwierzchność nad siłami zbrojnymi.
Przysięga prezydencka
Świadom odpowiedzialności wobec Boga i historii za losy Państwa, przysięgam Panu Bogu Wszechmogącemu, w Trójcy Świętej Jedynemu, na urzędzie Prezydenta Rzeczypospolitej: praw zwierzchnich Państwa bronić, jego godności strzec, ustawę konstytucyjną stosować, względem wszystkich obywateli równą kierować się sprawiedliwością, zło i niebezpieczeństwo od Państwa odwracać, a troskę o jego dobro za naczelny poczytywać sobie obowiązek. Tak mi dopomóż Bóg i Święta Syna Jego Męka. Amen.
Prezydent, który był wykonawcą tej konstytucji to Ignacy Mościcki.
Zgromadzenie Elektorów i wybory prezydenckie
Zgromadzenie Elektorów było organem uczestniczącym w wyborze prezydenta. Składało się z Marszałków Sejmu i Senatu, premiera, Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych i 75 elektorów (wybranych w 2/3 przez Sejm i w 1/3 przez Senat).
Kandydata na prezydenta miało wybierać Zgromadzenie Elektorów. Ustępujący prezydent mógł wskazać innego kandydata, jeżeli wskazał, obywatele w głosowaniu powszechnym wybierać mieli między kandydatem Zgromadzenia Elektorów a kandydatem prezydentem. Jeżeli prezydent nie wskazał kandydata, kandydat Zgromadzenia Elektorów miał być uznany prezydentem.
Rada Ministrów
Premiera i ministrów mianował prezydent. Rząd był odpowiedzialny przed prezydentem.
Władza sądownicza
Władzę sądowniczą sprawować miały niezawisłe sądy, złożone z nieusuwalnych sędziów, których mianował prezydent.
Obywatel
Miał zapewnioną równość wobec prawa, możliwość rozwoju wartości osobistych oraz wolność sumienia, słowa i zrzeszeń, ograniczone jednak przez dobro powszechne, ponieważ żadne działanie nie może stanąć w sprzeczności z celami państwa, wyrażonymi w jego prawach. W razie oporu państwo stosuje środki przymusu. Wojskowi, należący do zmobilizowanej części wojska lub marynarki wojennej nie mogli brać udziału w wyborach powszechnych.