Wymień znane Ci techniki w pchnięciu kulą i opisz krótko technikę szkolną:
-technika klasyczna ( O' Briena)- technika obrotowa ( Barysznikowa)
-technika szkolna - Pozycja wyjściowa ustawienie bokiem do pchnięcia , ciężar ciała spoczywa na nodze postawnej, noga oporowa wyprostowana, kula spoczywa na barku ( w dołku nadobojczykowym ) podtrzymywana przez palce ręki pchającej. Łokieć uniesiony wysoko tak by ramię było pod kątem 90 stopni. Ręka przeciwna wyprostowana , stanowi przedłużenie tułowia .Następnie wykonujemy doskok ( doślizg) , po czym przyjmujemy pozycję wyrzutna i przejście do fazy wyrzutu, która rozpoczyna się od skrętu nogi podstawnej do jej wyprostowania . Z nogi postawnej przenosimy ciężar na nogę oporową. Pchnięcie kończy ruch barku i ręki pchającej w górę w przód wypychając kulę , równoczesne wspięcie na palce . Następnie zawodnie przyjmuję pozycję po wyrzucie czyli pozostaje w kole i stara sie je opuścić zgodnie z przepisami .
Jak wygląda rzutnia do pchnięcia kulą ,uzasadnij stosowanie progu , wyjaśnij dlaczego w przypadku kuli mówimy o pchnięciu.
Koło średnicy 2,135m w przedłużeniu średnicy w jedna i w drugą stronę znajdują sie linie o 75 cm długości . Sektor rzutów ma ok 35 stopnie a linie ograniczające ten sektor po 5 cm .Próg ma 10 cm wysokości . Próg stosujemy aby zawodnik mógł sie utrzymać w rzutni . W przypadku kuli mówimy o pchnięciu ponieważ kula oprócz kontaktu z palcami ręki pchającej ma jeszcze kontakt z szyją zawodnika i z okolic dołu nadobojczykowego ja wypychamy.
Podaj ciężary kuli dla kobiet i mężczyzn orz przypadki kiedy pchnięcie jest nie ważne?
Kobiety 4 kg Mężczyźni 7,26 kg, Pchnięcie jest nie ważne gdy :
po rozpoczęciu zawodnik dotknie jakąkolwiek częścią ciała górnej powierzchni progu lub podłoża poza kołem, po wykonanej próbie opuści rzutnie przez przednią część, kula spadnie poza sektor rzutów Podaj ciężary piłeczek palantowych i sposoby odprowadzania ręki
Waga bez względu na płeć: 80 g -dzieci 10-11 lat, 150g dzieci 12-13 lat. Sposoby odprowadzania ręki: sposób górny- polega na przeniesinu piłki rzucającej w tył jak najbardziej płaszczyzny ciała, sposób dolny- rozpoczyna ruch wyprostny reki rzucającej w przód , następnie swobodny zamach ręki dołem w tył.
Jak wygląda rzutnia do piłeczki palantowej , pomiar długości rzutu i zadania jakie spełnia rozbieg? Odległość mierzymy z dokładnością do 0,5 m. Pomiaru dokonujemy na "oko". Rozbieg służy do nabrania odpowiedniej prędkości rzucającego, co przeklada sie na uzyskiwana odległość rzutu. Wymień zadania metodyczne w nauczaniu rzutu piłeczką palantową: 1. nauka odprowadzenia ręki –cel: opanowanie poprawnego ruchu wyrzutowego. Nauka kroku skrzyżnego i rozbiegu (cel: opanowanie pełnej formy rzuty. Rozbieg 3,5,7 kroków
Wyjaśnij dlaczego pierwszym krokiem na drodze metodycznego postępowania ułatwiającym przyswojenie techniki rzutu oszczepem jest nauczanie rzutu piłeczką palantową.
Ponieważposzczególne elementy obydwu konkurencji są do siebie bardzo zbliżone. Ustawienie ręki w pozycji wyjściowej odprowadzenie i wykoanie kroku skrzyżnego są niemal identyczne. Nauczanei rzutu piłeczka palantową w pierwszej kolejności jest o tyle logiczne, że sprzęt ten jest o wiele lżejszy i łatwiej go jest początkującym poprawnie utrzymac i wykonać popranie wszystkie elementy rutu.
Jaki elementy techniczne wystepują w rzutach, który z nich jest najważniejszy.
I pozycja wyjściowa II rozbieg III pozycja wyrzutna IV faza wyrzutu – jest najważniejsza jest to właściwy moment kiedy nadajemy prędkość obiektowi rzucanemu V pozycja po wyrzucie
Jakie znasz rzuty lekkoatletyczne i jaka występuje w nich forma rozbiegu?
Rzut oszczepem – forma biegowa; rzut młotem – forma obrotowa; rzut dyskiem – forma obrotowa
Co to jest pozycja wyrzutna i jaką pełni rolę w rzutach?
Pozycja wyrzutna to najkorzystniejsze ułożenie części ciała względem siebie (nogi, tułów, ręce), które gwarantuje korzystny układ dźwigni dla danego ruchu oraz zapewnia optymalne rozciągniecie mięśni pracujących podczas wyrzutu. W rzutach pozycja dwupodporowa, noga postawna – ugięta, podporowa – prosta.
Jaka zasada obowiązuje w rzutach przy ustaleniu miejsc zawodników oraz czym różni się pchnięcie od rzutu?
Zwycięża zawodnik który, uzyskał najdłuższą odległość. W przypadku jednakowych wyników o kolejności decyduje drugi osiągnięty rezultat. Podczas pchnięcia łokieć nie może „wyprzedzić” ręki – podczas rzutu ręka wyprzedza łokieć w ostatniej fazie rzutu.
Wymień najważniejsze różnice dotyczące rzutu piłeczką palantową i rzutu oszczepem.
Chwyt oszczepu na 3 sposoby- prawidłowo uchwycony oszczep swoją osią podłużna przechodzi po przekątnej dłoni i układa się wzdłuż przedramienia. Piłeczkę trzymamy palcami wskazującym i środkowym oraz kciukiem, pozostałe są zwinięte
Rozbieg: 3,5,7 kroków w piłeczce palantowej – w oszczepie indywidualnie
rzutnia: w palantowej nie ma strefy wyrzutu – kształt prostokąta, w oszczepie jest strefa która się kończy łukiem o promieniu 8m.
Pomiar: w palantowej na oko z dokładnością 0,5m. W oszczepie linia przechodząca przez środek koła strefy wyrzutu z dokładnością do 1cm
przedstaw metodykę rozwijania siły.
Gry i zabawy siłowe, opór własnego ciała, ćwiczenia z współćwiczącym z przyrządami (hantle, piłki lekarskie), siłownia
1.Wymień klasyczne dystanse sprinterskie oraz cechy charakt. Biegów krótkich.
Dystanse:100,200,400,4x100,4x400(KiM); 100ppl(K), 110ppl(M), 400ppl(KiM)[m]. Cechy: start z bloku, zawodnicy poruszają się po swoim torze( tylko w sztafecie 4x400 po 1 okrążeniu wszyscy mogą zająć pierwszy tor.
2.Jakie komendy obowiązują przy starcie niskim? Na miejsca, gotów ( biodra w górę, wychylenie), start.
3.Opisz pozycję startową na miejsca i gotów.
Przed rozpoczęciem startu zawodnik ustawia się za blokiem startowym w odległości 1-2m twarzą do bloku i kierunku biegu. Stanowi to inf dla sędziego-startera, że zawodnik jest przygotowany do startu. Każdy zawodnik na polecenie startera musi poprawnie przyjąć pozycję startu niskiego. W begach sprinterskich komenda startowa musi brzmieć na miejsca, kiedy zawodnicy znajdą się w bezruchu, następuje komenda gotów i kiedy znowu wszyscy znajdą się w bezruchu następuje strzał z pistoletu lub uaktywnienie urządzenia startowego. Niezastosowanie się do komend w należytym czasie należy uznać za falstart.
Na miejsca- linia bioder poniżej linii barków, RR wyprostowane w stawach łokciowych, dłonie ustawione na szerokość barków, ułożone przed linią startu. Głowa jest przedłużeniem tułowia lub lekko opuszczona w dół. Noga wykroczna ugięta pod kątem 45 stopni, noga zakroczna ok 80 stopni. Właściwe, indywidualne rozstawienie ścianek w blokach startowych. Równomierne rozłożenie masy ciała na pięć punktów podporu. Uzyskanie pełnej swobody i rozluźnienia mięśni, koncentracja.
Gotów- płynne (umiarkowanie szybkie) unoszenie bioder w górę w przód, przenoszenie ciężaru ciała na ręce, głowa w przedłużeniu tułowia, wzrok przed siebie, rozluźnienie mm nóg, koncentracja
4.Opisz metodykę nauczania startu niskiego.
Naukę rozpoczynamy od ćw kształtujących umiejętności opanowania wlasnych ruchów, wykonywanych z coraz większą szybkością i przejściem do biegu. Najlepszą formą ćw jest forma zabawowa. Ćw wykonujemy pojedynczo albo w grupie jako forma rywalizacji. Następnie ćwiczący stopniowo obniża środek ciężkości całej sylwetki, począwszy od startów z pełnej postawy a kończąc na właściwej, pełnej formie startu niskiego.
I.ĆW wstępne (formy do wprowadzenia do nauki startu niskiego):starty z różnych pozycji, z marszu, truchtu, opadu, wykroku .II ĆW podstawowe a)przy użyciu bloku startowego: starty pozycji pół wysokiej, z opadu, z podporem jedna ręka o podłoże, z pozycji „gotów” z komendami i bez, jw. z szybkością sub- i maksymalną. b) pełna forma : nauka uniesienia bioder, start bez i z komendami. III ĆW doskonalące: starty uwzględniające szczególne okoliczności: wypracowanie indywidualnej pozycji startowej, doskonalenie czasu reakcji startowej, starty w celu poprawienia pierwszego kroku biegowego i przyspieszenia startowego, starty z wirażu, starty ze znakowaniem kroków, starty w formie rywalizacji, falstart jako reakcja łańcuchowa.
5)Cel ćwiczeń specjalnych sprintera
Poprzez ćwiczenia specjalne sprintera, nauczanie i doskonalenie techniki, płynności, swobody efektywnego i ekonomicznego wykonywania ruchów sprinterskich, wzmacniających siłę mięśni nóg i obręczy biodrowej.
6)Opisz strefę zmian i podaj długość odcinków jakie mają do pokonania zawodnicy w poszczególnych zmianach(4x100m)
Kazda strefa zmian ma długość 20m, a jej środek przebiega na linii określającej stumetrowe odcinki. W sztafecie 4x400m środek strefy zmian to linia mety a początek i koniec znajdują się 10m przed i za tą linią.
Dystanse na poszczególnych zmianach:
4x100m: Pierwszy ze startu niskiego po łuku 110m, drugi po pierwszej prostej 130m, trzeci na długim łuku 130m, ostatni czwarty biegnący 120m
7) jakimi kryteriami należy kierować się przy doborze zawodników na poszczególne zmiany?
4x100m:
Pierwsza zmiana: powinien być zawodnikiem niezbyt wysokim, posiadającym niewielką mace ciała, umiejącym biegać rytmicznie(wiąże się to z łatwiejszym pokonaniem przez takiego biegacza siły odśrodkowej) Cechy charakterystyczne:
-umiejętność dobrego startu
-przyśpieszenie startowe
-właściwa technika i umiejętności biegu po wirażu
Druga zmiana: Przeważnie posiada drugi wynik w drużynie sztafetowej. Cechy charakterystyczne:
-duża wytrzymałość biegowa
-Umiejętność dobrego odbioru i podania pałeczki(technika zmiany)
-umiejętność właściwej oceny odległości
Trzecia zmiana; powinien posiadać w większośći cechy zawodnika pierwszego i drugiego odcinka
Czwarta zmiana: zazwyczaj najszybszy spośród biegnących zawodników w drużynie sztafetowej. Cechy charakterystyczne:
-posiada dobry finisz
-wola walki, zawsze walczy o zwycięstwo
- umiejętność walki bezpośrednio z konkurentem o najwyższe miejsce dla zespołu
8)Jakie znasz sposoby przekazywania i odbioru pałeczki sztafetowej?
-od góry/ -od dołu
9)Na czym polega start sztafetowy zawodnika odbierającego pałeczkę?
Zawodnik odbierający pałeczkę stoi w lekkim wykroku nogą prawą, po zewnętrznej(prawej) części toru, obiża środek ciężkości przez ugięcie nóg we wszystkich stawach. Nie skręca bioder, lecz tylko barki w lewo, odwracając tułów i głowę w tył. Ręce szeroko rozstawione lewa w tył, prawa w przód. Jest to pozycja optymalna do kontroli nadbiegającego z tyłu partnera z pałeczką. W momencie przebiegania podającego partnera, na wysokości punktu kontrolnego wykonują start, stawiając jako pierwszy krok nogą prawą i przenosząc rękę lewą w przód, start odbierającego wówczas, gry partner biegnący z pałeczką znajduje się na wysokości(punktu kontrolnego).Odległość punktu kontrolnego jest uzależniona od poziomu możliwości szybkościowych partnerów wykonujących zmianę. Jeżeli odbiór odbywa się do ręki lewej, zawodnik po starcie do odbioru kontynuuje bieg po zewnętrznej części toru. Jeżeli natomiast odbiera do ręki prawej, po starcie w pierwszych kilku krokach dokonuje płynnego przejścia w biegu na wewnętrzną(lewą) cześć toru pozostawiając wolną prawą dla podającego. Należy pamiętać, że przekazanie pałeczki odbywa się z ręki np. prawej do lewej lub odwrotnie. Nigdy do ręki jednoimiennej.
Przedstaw różnice między startem niskim, a startem sztafetowym (zawodnika odbierającego
pałeczkę )?
Start niski odbywa się z bloku, na komendy i sygnał startera. Zawodnik odbierający pałeczkę stoi w strefie zmian i rusza z zewnętrznej części toru w ten sposób by pod koniec strefy mając maksymalną prędkość odebrać pałeczkę, startuje on jeśli zawodnik podający jest na wysokości znaku kontrolnego .
Wymień elementy techniki biegu przez płotki i opisz kilka ćwiczeń specjalnych płotkarza?
I start i dobieg do pierwszego płotka; II krok płotkarski; III bieg między płotkami; IV wybieg do linii mety. Ćwiczenia specjalne: bieg nad pudełkami o wysokości 40-60cm w odległości 5-7m,
bieg nad trzema niskimi przeszkodami, bieg nad trzema niskimi przeszkodami z koncentracją na pracy nogi atakującej, ćwiczenia rozciągające mięsnie tylnej części nogi atakującej ( różne skłony )
ćwiczenia rozciągające i gibkościowe poprawiające ruchomość w stawach biodrowych ( siady płotkarskie )
Jakie elementy należy uwzględnić w metodyce nauczania biegu przez płotki dla początkujących?
I rytmiczny bieg nad przeszkodami II ruch nogi atakującej III ruch nogi zakrocznej IV bieg przez środek płotków ( od całości ruchu do szczegółów )
Jakie różnice występują w biegach przez płotki - czego dotyczą ( dystanse, ilość płotków itp. )?
U kobiet dystanse wynoszą 100m ( 10 płotków ) i 400m.
100m - kobiety pierwszy płotek pokonują po 13m od startu, kolejne są co 8,5m a od ostatniego płotka do mety dzieli je 10,5m. Wysokość płotków wynosi 84cm.
Mężczyźni biegają przez płotki na dystansach 110m ( 10 płotków ) i 400m.
100m - zawodnicy musza w jak najszybszym czasie pokonać 10 płotków o wysokości 106,7cm. Pierwszy płotek pokonują po 13,72m od startu, kolejne rozstawione są co 9,14m a od ostatniego płotka do mety dzieli ich 14,02m.
400m - zawodnicy muszą pokonać 10 płotków rozmieszczonych równomiernie na dystansie równym jednemu okrążeniu stadionu. Mężczyźni pokonują płotki o wysokości 91,40cm a kobiety 76,20cm. Płotki są niższe o kilkanaście cm od tych ustawianych w biegach na 100m kobiet i 110m mężczyzn.
Wymień elementy techniki skoków i krótko je opisz?
I rozbieg II odbicie III lot IV lądowanie
Co to jest strefa odbicia i jak dokonuję się długości pomiaru skoku?
Strefa odbicia to część rozbiegu szerokości toru ( 1,22m ) i długości 1m ( razem z belką ). Skok w dal ze strefy stosuje się w młodszych kategoriach wiekowych. Pomiaru w strefie dokonuje się od ostatniego śladu ( czubek buta ) pozostawionego w strefie. Jeżeli zawodnik odbije się przed strefą, pomiar dokonywany jest od początku strefy.
Jakie znasz techniki w skoku w dal i który element je różnicuje?
I naturalna II biegowa III piersiowa. Różnicuje je faza lotu!
4. Wymień kilka ćwiczeń metodycznych uwzględniających nauczanie odbicia skoku w dal: odbicie w miejscu: w wykroku, N odbijająca z przodu, wymach N wolną (wymachową), bez pracy RR i z naprzemianstronną pracą RR. Jak wyżej do wspięcia na palce N odbijającej. W wykroku, N odbijająca z przodu, naprzemianstronne ułożenie RR, odbicie w miejscu, z lądowaniem na N odbijającą ze wspomagającą pracą RR. Odbicie w miejscu i truchcie: W marszu, co 1 krok, odbicie z lądowaniem na N odbijającą, ze wspomagającą pracą (naprzemianstronną) RR. W marszu, co 3 kroki, odbicie z lądowaniem na N odbijającej, wymach N wolną (wymachową), ze wspomagającą pracą RR. Jak wyżej w truchcie. Rytm odbicia co jeden krok (lądowanie na N wymachową), z wyraźnie zamachową pracą RR i N wymachowej. Jak wyże,.j co 3 kroki. Odbicie z 3-5 kroków biegowych: Z krótkiego rozbiegu odbicie w przód – w górę z wyraźnie zamachową naprzemianstronną pracą RR i lądowanie na N wymachową.
5. Przedstaw systematykę ćwiczeń skocznościowych, podaj jak wygląda zapis poszczególnych skoków w konkursie skoku w dal, i w jaki sposób dokonuje się pomiaru długości skoków. Pomiar należy dokonywać prostopadle od najbliższego śladu pozostawionego na zeskoczni (początek taśmy) przez jakąkolwiek część ciała zawodnika, do linii odbicia (odczytanie wyniku) lub jej przedłużenia. Zapis poszczególnych skoków w protokole sędziowskim: „7.55” - wynik próby (próba ważna) „X„ - próba nieważna „-„ - próba opuszczona. Systematyka: I Podskoki w miejscu (-z odbicia obónóż -z odbicia jednonóż) II. Podskoki w ruchu (-podskoki lokomocyjne jednonóż -podskoki lokomocyjne z akcentem -podskoi lokomocyjne przez przeszkody) III. Wieloskoki płaskie (-z marszu, truchtu, biegu -z miejsca) IV. Wieloskoki przez przeszkody V. Wyskoki dosiężne VI. Wyskok i zeskok w głąb (ćw. plejometryczne) VII. Inne ćwiczenia skocznościowe (różne formy zabawowe ze współćwiczącym, przez przeszkody) VIII. Kombinacje różnych form ćwiczeń skocznościowych (tory przeszkód)
6. Podaj przykład kiedy skok uznaje się za nieważny: dotknie dowolną częścią ciała podłoża poza linią odbicia podczas wykonywania skoku lub podczas przebiegnięcia bez oddania skoku, odbije się poza szerokością rozbiegu, po wykonaniu skoku wraca z powrotem przez zeskocznię, podczas rozbiegu lub skoku wykona salto, w czasie lądowania dotknie podłoża poza zeskocznią (wyznaczona część piaskownicy), przekroczony zostanie limit czasu (1 min)
7. Scharakteryzuj technikę naturalną skoku wzwyż z uwzględnieniem wszystkich elementów techniki.
Odbicie- Następuje zawsze nogą dalszą od poprzeczki. Stopa nogi odbijającej ustawiona jest w linii rozbiegu. Noga odbijająca rozpoczyna, w pierwszym etapie, tzw. fazę amortyzacji, a w dalszej części następuje dopiero właściwa praca tej nogi (wyprost w stawie biodrowym i kolanowy oraz zgięcie podeszwowe stopy). Noga wymachowa wspomaga odbicie. W pierwszej fazie jest ona lekko zgięta w stawie kolanowym, biodrowym, stopa zaś znajduje się w zgięciu grzbietowym. Po czym kontynuuje ruch w górę-w przód, wyraźnie prostując się nad poprzeczką. W czasie odbicia i początkowej fazie lotu, tułów jest wyprostowany i przyjmuje pozycję pionową. Praca ramion - wspomagająca (ruch naprzemianstronny). Ręka przeciwna do nogi odbijającej – odwiedzona w stawie barkowym i lekko zgięta w stawie łokciowym (w ustawieniu w tył-w bok). Druga ręka zgięta w poszczególnych stawach, ustawiona na wysokości klatki piersiowej.
Lot- Noga wymachowa, jako pierwsza atakuje poprzeczkę. Jest wyprostowana w stawie kolanowym w tej fazie skoku. W momencie minięcia poprzeczki następuje energiczne opuszczenie nogi wymachowej w dół. W tym samym czasie tułów lekko pochyla się w przód. Noga odbijająca zostaje przeniesiona nad poprzeczkę, wykonując pracę zbliżoną do ruchu nogi wymachowej. Ręce kontynuują pracę zapoczątkowaną w fazie odbicia.
Lądowanie- Następuje na nogę wymachową, do której zostaje, nieco później, dołączona noga odbijająca. W tym czasie ręce wykonują ruchy kompensacyjne, ułatwiające poprawne lądowanie.
Przedstaw metodykę nauczania skoku wzwyż techniką naturalną- nauka rozbiegu-Krótki (3 kroki) rozbieg i wyskok z jednej nogi w górę z jednoczesnym wyrzutem ręki przeciwnej 2. Ćwiczenie j.w z rozbiegu dłuższego 3. Tyczka na wysokości 1m przeskok z rozbiegu nożycami 4. Skok w wzwyż nożycami zaczynając od 1m . Uczniowie pokonują kolejno wysokość mając prawo do 2 prób. w momencie zrzutki uczeń odpada z rywalizacji. Poprzeczka podnoszona jest o 5 cm.Opisz elementy techniki flop w skoku wzwyż-nabieg:70-80% po łuku(ustawienie na wprost W odległości Z 3 – 5 kroków rozbiegu -Odbicie: noga wymachowa rotuje do środka co powoduje przerzut plecami -lot: na plecy(czworoboczny, grzbiet, głowa skulona do klatki piersiowej
(Nie ma pytania)
-nierytmiczny rozbieg, bieg na całych stopach; -źle wymierzony rozbieg; -zwalnianie biegu przed odbiciem; -brak efektywnego zakończenia pracy nogi odbijającej; -nieprawidłowa praca nogi wymachowej; -cofanie bioder w czasie odbicia; -brak prawidłowego, naprzemianstronnego ustawienia rąk w fazie odbicia; -wykonanie „naskoku” na odbicie; -lądowanie na proste nogi; -przewracanie się w tył po lądowaniu
11. Zasady klasyfikacji zawodników obowiązujące w skoku wzwyż oraz rodzaje błędów występujące najczęściej u ćwiczących.
O kolejności (bez dogrywki) decyduje kolejno:-ostatnia pokonana wysokość; -liczba prób na ostatniej pokonanej wysokości; -liczba nieudanych skoków w konkursie z ostatnią pokonaną wysokością włącznie.
Jeśli brak rozstrzygnięcia – dogrywka (o 1 miejsce): -jeden dodatkowy skok na ostatniej niepokonanej wysokości; -po jednym skoku na wysokości plus/minus 2 cm, aż do rozstrzygnięcia; -obowiązek skakania; -wynik z dogrywki może być wynikiem ostatecznym
Błędy:
Technika flop i naturalna: -brak efektywnego zakończenia pracy nogi odbijającej; -cofanie bioder w czasie odbicia; -zbyt wysokie unoszenie nogi wymachowej, powodującej tzw „przysiad” na nodze odbijającej; -nierytmiczny rozbieg, bieg na całych stopach; -źle wymierzony rozbieg
II. Technika naturalna: -bieg po krzywiźnie; -zbyt długi lot wzdłuż poprzeczki; -pokonanie poprzeczki tyłem (plecami)
III. Technika flop: -niepoprawne pochylenie skoczka do środka krzywizny rozbiegu; -nierytmiczny rozbieg; -brak odbicia w górę w przód; -zbyt szybki rozbieg uniemożliwiający prawidłowe odbicie; -opuszczanie bioder w fazie lotu; -asekuracja rękami w czasie lądowania
12. Wymień przypadki kiedy skok wzwyż uważa się za nieważny:
-po skoku poprzeczka nie zostanie na podpórkach w skutek działania ruchu zawodnika; -zawodnik dotknie jakąkolwiek częścią ciała rozbiegu lub zeskoku poza płaszczyzną przechodzącą przez stojaki (zarówno między nimi jak i na zewnątrz stojaków) przed pokonaniem poprzeczki; -zawodnik odbije się z dwóch nóg; -przekroczony zostatnie limit czasu (1 minuta)
13. Wymień różnice dotyczące techniki naturalnej i flop w skoku wzwyż:
-rozbieg: w tech. Naturalnej – w linii prostej, w tech. Flop – po łuku; -odbicie: naturalna – bokiem do poprzeczki, flop – tyłem do poprzeczki; -lot: naturalna: najpierw noga wymachowa potem reszta ciała bokiem do poprzeczki, flop – tyłem do poprzeczki, najpierw barki i tułów, a potem mocno wypchnięte biodra i nogi; -lądowanie: naturalna – najpierw noga wymachowa, następnie dostawienie nogi odbijającej lądowanie od odbicia do stania na nogach, flop – na barki i plecy, często kończy się przewrotem w tył
14. Przedstaw definicję wytrzymałości: w dyscyplinach biegowych posługujemy się pojęciem wytrzymałości biegowej. Jest to zdolność utrzymania pewnego, nawet wolnego tempa przez dłuższy czas lub na stosunkowo długim odcinku drogi.
Test Coopera – w ciągu 12 minut jak najdłuższy odcinek
Zabawa wytrzymałościowa „punktualny pociąg” – 1.wyznaczyć kwadrat2.przy jednym z kątów ustawić rzędy dzieci, które zgodnie z podaną prędkością będą pokonywać znaczniki3.omówić z dziećmi zasady rozkładu jazdy pociągów i punktualności przy danej stacji4.nalezy podawać sygnałem dźwiękowym informacje o szybkości,zabawa trwa kilka minut)
Zabawa wytrzymałościowa „kto jest najlepszym liderem” – wyznaczamy odcinek 50 m i prostą prostopadłą zaznaczyć na jednym zkoncow odcinek o dl 10m (linia startu i mety), przed linią po prawej stronie odcinka ustawic dzieci, każdy ćwiczący pelni role lidera i ma przebiec 2x50 m w czasie określonym przez tabele wiekową, roznica miedzy czasem odpowiednim a przebiegnietym to punkty karne, które liczy sekretarz
Duża zabawa biegowa (DZB) – koncepcja organizacji lekcji składająca się z elementów: Rozruchu, Rytmu, Tempa, Zakończenia (uspokojenia)
Mała zabawa biegowa – 1. Rozruch (trucht, gimnastyka w biegu, wymachy kończyn, zbiegi i podbiegi, gimnastyka gibkościowa) 2. Rytm (przyspieszenie krotkim krokiem z uniesionymi kolanami do danej prędkości) 3. Zakończenie (ok. 10-15 min, trucht, stretching, wymachy rak i nog, cw,rozluzniajace)
Części i zadania rozgrzewki – przestawienie narządów ze stanu spoczynku w stan podwyższonych wymogow pracy fizycznej; podwyższenie cieploty ciala w celu zwiekszenia wydolności miesni i zabezpieczenia ich przed kontuzjami; przestawienie układu nerwowego (koordynacyjnego), na działalność która będzie prowadzona w części głównej lekcji lub w czasie rozgrywania konkurencji lekkoatletycznych; pokonanie stanów emocjonalnych towarzyszących startom (gorączce startowej i każdej lekcji treningowej)
Części rozgrzewki: trucht(rozruch), gimnastyka w biegu, wymachy kończyn górnych/dolnych, gimnastyka gibkościowa.
Jakie komendy i rodzaj startu występują w biegach średnich i długich? Komenda jest jedna i brzmi:”na miejsca”. Kiedy wszyscy zawodnicy znajdą się w bezruchu przed linią startu, następuje strzał z pistoletu. Stosuje się start „półwysoki”.Metodyka nauczania biegów średnich i dlugich- podaj zadania i sposoby realizacji I. nauka truchtu oraz poprawnej techniki biegu(1. Marszobieg, 2. marszobieg w parach), II. Nauka biegu ciągłego(joggingu)(1. Jednostajny bieg w tempie narzuconym, 2. zabawy: „punktualny pociąg”; „kto jest najlepszym liderem?”), III. Nauka pokonywania dłuższych odcinków w biegu ciągłym i zmiennym oraz przygotowanie do uczestnictwa w zawodach (I. Bieg ciągły zmienny z planowanymi zmianami, II. Bieg ciągły zmienny (cross), zmiany intensywności wymuszone ukształtowaniem terenu)Wymień metody treningowe w kształtowaniu wytrzymałości 1. kształtowanie metodą interwałową wytrzymałości specjalnej, 2. duża i mała zabawa biegowa Wymień rodzaje interwałów 1. duża zabawa biegowa, 2. mała zabawa biegowa. Co to jest trucht? Bieg w tempie marszu Podaj sposoby pomiaru intensywności biegu 1. pomiar tętna w truchcie powinien przekraczać 70% tętna maksymalnego, 2. pomiar HR, który w truchcie nie powinien przekroczyć 70% Hrmax równego 220-wiek
Metody kształtowania wytrzymałości:
Ciągła-czyli brak odpoczynku i przerw podczas wysiłku
Jednostajna-charakteryzuje się stała niezmienną prędkością. Np. trucht: -bieg w zakresie I intensywności; -bieg w zakresie II intensywności; -bieg w zakresie III intensywności
-Zmienna-zmienna prędkość: -interwały: bieg ze zmianą intensywności po określonym upływnie czasu. Występuje przerwa czynna
*-fartlek: bieg po zróżnicowanym terenie, który wymusza zmianę intensywności biegu; -cross: bieg po terenie o zróżnicowanym podłożu górzystym, lesnym
Przerywana: bieg z zastosowaniem przerw biernych po upływie określonego czasu lub pokonaniu określonego dystansu;
-powtórzeniowa: bieg przeplatany przerwą bierną
Duża zabawa biegowa: jest to zabawa bieżna trwająca ok. 3h. Składa się z kilu części
Wprowadzającej czyli rozgrzewki, pracy nad rytmem(tzn slipingi), pracy nad tempem
I części uspokajającej, w której stosujemy ćwiczenia kompensacyjne i rozciągające
Mała zabawa biegowa: to zabawa biezna trwająca ok1-1,5h. Składa się z rozgrzewki,
Slipingów czyli pracy nad rytmem, oraz ćw uspokajających, kompensacyjnych, rozciągających
Metoda startowa-kształtowanie wytrzymałości poprzez udział w zawodach, testach, sprawdzianach
Zabawa o charakterze wytrzymałościowym: ,,wyścigi pociągów’’Boisko, przybory:
Pachołki. Podział dzieci na dwie drużyny o równej liczbie zawodników. Drużyny ustawiają się w rzędach na linii startowej ok. 4-6 m od siebie. Naprzeciwko drużyn w odległości ok. 15m ustawia się pachołek. Na sygnał pierwsi zawodnicy z drużyn biegną do pachołka, omijają go i wracają z powrotem. Po powrocie do pierwszego zawodnika dołącza następny chwytając go za biodra. Obaj biegną do pachołka i z powrotem. Gdy wrócą dołącza do nich trzeci zawodnik itd. Gra kończy się kiedy cała drużyna złączona w pociąg ominie pachołek i przekroczy linie startu. Wygrywa najszybsza drużyna.
Start niski- wykonuje się z bloków startowych. Dłonie sprintera oparte o podłoże na szerokość barków-kciuk i palec wskazujący wyraźnie rozwarte ułożone są przed linię startową, pozostałe palce są również wyprostowane, ale zwarte. Głowa przedłużeniu tułowia. Po komendzie ‘’gotów’’ biegacz ruchem spokojnym przenosi ciężar ciała na ręce, unosi biodra do wysokości łopatek, ugina nieco kończyny górne w stawach łokciowych, śródstopie nóg opiera o ścianki bloków, głowe luźno opuszcza. Bezpośrednio po strzale, pierwsze odrywają się ręce, które silnie odpychają górna częśc tułowia.
Dystanse sprinterskie: 60m, 100m, 200m, 400m, 4x100m, 4x400m dla M i K. Biegi przez płotki: 110m M, 100m K, 400m dla M i K Skok. Strefa odbicia :początek biała linia, koniec belki-linia odbicia
Technika flop: nabieg-ustaniewienie na wprost 70-80stopni po łuku, odbicie-noga wymachowa rotuje do środka co powoduje przerzut plecami, lot-technika flop, lądowanie-na plecy, głowa skulona do klatki piersiowe