Środowisko - ogół elementów przyrodniczych ożywionych i nieożywionych, a także krajobraz naturalny, bądź też użytkowany i zmieniany przez człowieka.

Ochrona środowiska - działalność mająca na celu ochronę wszystkich elementu otoczenia przed niekorzystnym wpływem działalności człowieka.

Sozologia - dziedzina wiedzy opisująca zmiany w środowisku przyrodniczym zachodzące pod wpływem czynników postępu technicznego i sposoby jego użytkowania. W. Goetel POLSKA

Ekologia – nauka o strukturze i funkcjonowaniu przyrody, bada zależności wzajemne między organizmami oraz ich zespołami, a środowiskiem. Oikos – dom, logos – nauka. Ernst Haechel 1869r.

Populacja - zespół organizmów należących do jednego gatunku i zamieszkujących ten sam obszar.

Biocenoza - zespół ekologiczny jest to zespół populacji różnych gat. Żyjących w określonej przestrzeni środowiska, powiązanych różnymi zależnościami biologicznymi.

Biotop – obszar o określonych warunkach ekologicznych będący siedliskiem dla biocenozy.

Ekosystem - zespół ekologiczny, biocenoza wraz z zajmowanymi przez niego środowiskiem.

Biom - zespół ekosystemów.

Biosfera – strefa w której może istnieć życie, czyli zespół wszystkich występujących na ziemi ekosystemów.

Łańcuch troficzny – szereg organizmów ułożonych w takiej kolejności, że każda poprzedzająca grupa jest podstawą pożywienia grupy następnej.

Poziom troficzny - organizmy zajmujące taką samą pozycje w łańcuchu pokarmowym.

Sieci troficzne – system w których poszczególne poziomy reprezentowane są przez wiele gatunków.

Destruenci-reducenci – rozkładają martwą materię organiczną i powodują jej mineralizacje. Przetworzona martwa materia organiczna jest przyswajalna w postaci związków mineralnych przez producentów.

Ekosystem autotroficzny - podstawą jest obecność światła. Materia organiczna - nazywana autochtoniczną wytwarzana w procesie fotosyntezy, np. staw, jezioro.

Ekosystem heterotroficzny – to ekosystem niepełny, niesamowystarczalny, pozbawiony producentów, w którym znajduje się materia pochodząca z zewnątrz, zwana autochtoniczną np. jaskinia.

Każdy organizm żyje w pewnym środowisku, czyli niszy ekologicznej.

Nisza ekologiczna – zespół relacji między organizmem a środowiskiem.

Tolerancja ekologiczna – zdolność organizmu do przystosowania się do zmian danego czynnika.

Zakres tolerancji - przedział wartości danego czynnika, w obrębie którego organizm bytuje i utrzymuje swoje funkcje życiowe.

PRAWO MINIMUM LEIBIGA mów że możliwość rozwoju i wzrostu organizmu określa ten składnik, którego jest najmniej w stosunku do zapotrzebowania.

PRAWO SHELFORDA

Mówi ono, że możliwość bytowania organizmu określają minima i maksima danego czynnika. Prawo Shelforda jest rozszerzone regułami pomocniczymi. Tolerancja w stosunku do pierwszego czynnika zmienia się w zależności od sumy czynników działających w tym czasie.

Organizmy mogą mieć szeroki zakres tolerancji w stosunku do jednego czynnika, a wąski do drugiego.

Organizmy o szerokim zakresie tolerancji w stosunku do wszystkich czynników są najszerzej rozprzestrzeniające.

Kiedy warunki środowiska nie są optymalne ze względu na pierwszy czynnik to granice tolerancji wobec innych czynników mogą być zawężone.

Polibionty – jeśli strefa tolerancji stenobiontów mieści się w górnej granicy czynników środowiska wymagania organizmów są zarazem wąskie i względnie wysokie tak wyspecjalizowane gatunki nazywamy polibiontami.

Stenobionty zachowujące aktywność w wąskich, lecz niskich granicach tolerancji nazywa się oligobiontami.