Społeczne skutki bezrobocia
Bezrobocie to stan, w którym człowiek w dramatyczny sposób pozbawiony jest stałych dochodów jako ekwiwalentu za wykonywaną pracę i który znacznie ogranicza wykorzystywanie własnych umiejętności zawodowych. Niesie to za sobą poważne skutki społeczne.
Przede wszystkim bezrobocie z reguły jest większe na obszarach peryferyjnych wielkich miast, w rejonach słabo rozwiniętych. Brak pracy oraz brak jakichkolwiek perspektyw prowadzi to powstania tzw. Wspólnot rozpaczy. Ludzie żyjący w takich środowiskach pozostają bez pracy przez dłuższy okres, ich umiejętności i doświadczenie stopniowo się dezaktualizuje i tym samym stają się mniej atrakcyjni dla potencjalnych pracodawców.
Przy dłuższym okresie bezrobocia rozpoczyna się proces destrukcji. Ludzie wycofują się z życia towarzyskiego, społecznego, nie interesują się sprawami ogólnospołecznymi czują się odrzuceni przez społeczeństwo. Nasila się stres w rodzinie spowodowany brakiem środków na zapewnienie podstawowego koszyka dóbr. Rodzina bezrobotnego również zostaje szybko zakwalifikowana przez społeczeństwo do odpowiedniej klasy społecznej. Szczególnie odczuwają tą sytuacje dzieci, którym rodzice nie są w stanie zapewnić tego, co lansowane jest w danym środowisku. Osoba bezrobotna posiada mniejsze możliwości transportu przez co jest mniej mobilna i narażona na większe trudności związane z poszukiwaniem nowej pracy.
Młodzi ludzie, którzy zaraz po ukończeniu szkoły średniej czy wyższej mają problemy ze znalezieniem pracy nie mogą rozpocząć własnego dorosłego życia. W dodatku mają problem z określeniem swojego miejsca w społeczeństwie - dotychczasowe, szkolne środowisko już jej nie obejmuje, a w zamian nie powstaje nowa przestrzeń aktywności społecznej - środowisko pracy.
Młodzież traci najwięcej jeśli chodzi o uspołecznienie. Bezrobocie ogranicza umiejętność ukształtowania poczucia odpowiedzialności, umiejętności współpracy, ogranicza wykształcenie punktualności, pozbawia oszczędnego i produktywnego korzystania z czasu. Próżniactwo szczególnie demoralizuje. Bezrobotne jednostki to jednostki wysokiego ryzyka wejścia na drogę patologii społecznej. „Łatwy pieniądz” proponowany przez zorganizowaną przestępczość, bez żadnych zahamowań zmienia sposób myślenia i postępowania dotąd „porządnych obywateli”. W związku z tym rośnie liczba przestępstw z udziałem ludzi młodych, którzy stają się znaczącym problemem społecznym.
Bezrobotna młodzież nie uczy się społecznych umiejętności, które są niezbędne do pracy w różnych zespołach z różnymi ludźmi i w różnych sytuacjach. Jednostki młode, pozbawione pracy nie rozwijają poczucia własnej samooceny, polegania na sobie, zaufania do siebie, zabezpieczenia samego siebie /czyli zarobienia na siebie, utrzymania się/. Jednostka staje się mało odpowiedzialna, bo uważa, że ktoś musi ją utrzymać /rodzina, społeczeństwo/.
Negatywnymi skutkami ogólnospołecznym są niewątpliwie wszelkie fundusze socjalne oraz zapomogi dla osób bezrobotnych. Dodatkowo koszt utrzymania urzędów pracy czy miejskich ośrodków pomocy społecznej oraz walka z bezrobociem poprzez różnego rodzaju kursy, szkolenia. Osoby bezrobotne nie stać na opłacenie podatków co niekorzystnie wpływa na budżet państwa.