CARA COLTER

DZIEDZICTWO

Nieoczekiwany spadek cz 1

PROLOG

- Jeszcze tylko chwilka, panno Blakely.
- Dziękuję - odpowiedziała cicho Abby.
Nie czuła się zbyt dobrze w tej bogato urządzonej kancelarii. Siedziała
na miękkiej, skórzanej sofie, przy stoliku kawowym z ciemnego
orzecha. Jej stopy tonęły w puszystym dywanie koloru wina
burgundzkiego, światło w pomieszczeniu było nieco przyciemnione.
Prawdę mówiąc, w kancelarii prawniczej Abby była po raz pierwszy w
życiu. Zresztą, gdyby nie to, że wraz z listem poleconym przesłano jej
bilet lotniczy, pewnie jeszcze długo nie miałaby okazji do odwiedzin w
tego typu miejscu.
Kto mógł jej zostawić spadek?
W liście napisano, że otrzymała sporą darowiznę, darczyńca zaś
zastrzega sobie anonimowość. Kiedy zadzwoniła pod podany numer, nie
dowiedziała się niczego więcej. Powiedziano jej jedynie, że powinna
zjawić się w kancelarii Hamiltona, w miejscowości Miracle Harbor w
stanie Oregon, piętnastego lutego o godzinie dziesiątej rano.
Punktualnie.
- Panno Blakely, na pewno nie ma pani ochoty na kawę?
Sekretarka uśmiechnęła się do niej przyjaźnie i Abby zdała sobie
sprawę, że na próżno usiłuje robić dobrą minę do złej gry. Nie pasowała
po prostu do tego luksusowego wnętrza. Jej garderoba ostatnio składała
się przede wszystkim z wygodnych, nie wymagających prasowania
rzeczy, w których mogła bez obaw wejść do piaskownicy albo na plac
zabaw. Nie martwiła się zbytnio, jeśli na ubraniach zostawały plamy po
świeżej trawie albo ślady małych, ubrudzonych błotem rączek. Teraz
miała na sobie ciemnogranatową spódnicę, luźną bluzkę w tym samym
kolorze i marynarkę z dzianiny. Wszystko razem nie kosztowało więcej
niż pięćdziesiąt dolarów.
Zauważyła swoje odbicie w wypolerowanym blacie stolika i odruchowo
poprawiła włosy. Szczerze mówiąc, u fryzjera też nie bywała zbyt
często.
Od prawie dwudziestu czterech godzin nie widziała córeczki i miała

wrażenie, że z każdą minutą coraz bardziej tęskni. Było już wpół do
jedenastej.
- Czy jest jakiś problem? - zapytała niepewnie.
Miała do siebie żal, że w ogóle dała się namówić na przyjazd tutaj.
Intuicja podpowiadała, iż ta decyzja może odmienić jej życie. A w tej
chwili Abby niczego nie pragnęła tak mocno, jak stabilizacji. Była to
winna Belle, dwuletniej córeczce. Z drugiej strony, to właśnie ze
względu na nią stawiła się na wezwanie. Oczywiście, miała pewne
wątpliwości, ale list obudził w niej także pewne nadzieje. Może dzięki
tajemniczemu spadkowi będzie w stanie zapewnić Belle spokojne i
dostatnie życie. Mały domek, zamiast ciasnego mieszkania, najlepiej w
pobliżu parku. I kupiłaby nową maszynę do szycia, żeby mogła
przyjmować więcej zleceń.
Zreflektowała się, że dzieli skórę na niedźwiedziu. Ale przecież
przysłano jej drogi bilet lotniczy, w Portland zaś czekała na nią
limuzyna, która odwiozła ją do niezmiernie luksusowego hotelu w
Miracle Harbor. Poza tym nadawca listu wyraźnie zaznaczył, że
darowizna jest znaczna.
Toteż Abby przemierzyła niemal cały kontynent, by dotrzeć do małej
mieściny w Oregonie. Miasteczko położone na wzgórzach okalających
zatokę w naturalny sposób przybrało kształt półksiężyca. Było piękne
jak z pocztówki. Równe rzędy starych, zadbanych domków krytych
gontem i okolonych białymi płotami, dziko rosnące rododendrony,
ciepłe powietrze przesycone zapachem morza.
- Czy jest jakiś problem? - zapytała ponownie.
- Nie, oczywiście, że nie. Czekamy tylko na pozostałe osoby.
- Pozostałe osoby?
Teraz sekretarka spojrzała na nią niepewnie, jakby żałując, że
powiedziała zbyt wiele.
Kiedy wreszcie otwarły się drzwi, obie odetchnęły z ulgą. Na progu
pojawiła się kobieta w ciemnych słonecznych okularach i krótkiej
skórzanej kurteczce. Długa połyskująca spódnica z jedwabiu tańczyła
wokół jej smukłych nóg. Kobieta wydała się Abby dziwnie znajoma...
jakby patrzyła w lustrze na swoje odbicie. Były tego samego wzrostu,
niemal tak samo zbudowane i obie miały blond włosy.
- Dzień dobry. Jestem Brittany Patterson. Przyjechałam. .. - Brittany
kątem oka dostrzegła Abby i głos zamarł jej w gardle. Odwróciła się i
zamrugała, otworzyła usta i znowu je zamknęła. Powoli zdjęła okulary
słoneczne i w tej chwili Abby poczuła, że zaraz zemdleje.
Twarz, którą miała przed sobą, była jej własną twarzą.
Drzwi ponownie się otworzyły i Abby odwróciła się w ich stronę z ulgą.
Musiała oderwać się na chwilę od widoku, który omal nie przyprawił jej
o palpitację serca.
Do biura weszła jeszcze jedna kobieta, zadyszana jak po długim biegu.

Miała na sobie wyblakłe dżinsowe spodnie i kurtkę, a długie włosy
związane niezbyt starannie w koński ogon.
Nieprawdopodobne, ale była podobna do Abby i Brittany jak dwie
krople wody...
Abby, jak we śnie, wstała z sofy i zrobiła krok w stronę obu kobiet.
Drżała. Usiadła wiec z powrotem na sofie, a one podeszły i usiadły
obok. Wszystkie trzy przyglądały się sobie z nie skrywanym
zdumieniem.
Sekretarka przyniosła kawę. Gdyby cała sytuacja nie była tak
niesamowita, Abby z pewnością uśmiałaby się, widząc, że wszystkie
trzy piły kawę w taki sam sposób: odrobina śmietanki, trzy kostki cukru,
zamieszać i lekkim dmuchnięciem ostudzić parujący napój.
- Hmm. - Ta w skórzanej kurteczce w końcu zdecydowala się przerwać
ciszę. - Jeżeli to nie jest jakaś „Ukryta kamera", to chyba musimy być
spokrewnione.
- Może ktoś zaraz krzyknie: „uśmiechnij się!" - dodała ta w dżinsach.
Wszystkie trzy się roześmiały. Głosy dwóch pozostałych kobiet, chociaż
różniące się akcentem, miały ten sam ton i barwę, co głos Abby.
I nagle zaczęły mówić wszystkie trzy naraz.
- Wiedziałyście o tym? Ja wiedziałam, że zostałam adoptowana, ale... -
głos Abby drżał.
- Ja też wiedziałam, ale nikt mi nigdy nie powiedział, że mam
rodzeństwo. - Brittany wyglądała na bardzo oszołomioną.
- Ja nie zostałam adoptowana, przez siedem lat mieszkałam z ciotką. Od
niej wiem, że moi... nasi rodzice zginęli w wypadku samochodowym.
- To niesamowite. Jesteśmy trojaczkami! - Brittany przyglądała się
uważnie siostrom. - Mam na imię Brittany. A wy?
- A ja Abigail. Mówcie mi Abby.
- Corrine. Corrie.
W tym momencie przerwano im.
- Pan Hamilton prosi panie do siebie.
Poszły za sekretarką, wciąż przyglądając się sobie z niedowierzaniem.
Pan Hamilton był dystyngowanym człowiekiem o nienagannych
manierach. Siwizna i głębokie zmarszczki wokół oczu zdawały się
świadczyć o tym, że dawno przekroczył wiek emerytalny. Jednak i on
nie krył zdumienia, kiedy zobaczył przed sobą trzy identyczne młode
kobiety.
- Panie mi wybaczą. Nie wiedziałem. Macie różne nazwiska.
Zajął się papierami na biurku, najwyraźniej próbując ukryć
zakłopotanie.
- Jesteście trojaczkami - stwierdził. - Czy kiedykolwiek przedtem
miałyście okazję się spotkać?
Kiedy wszystkie trzy pokręciły przecząco głowami, jego twarz przybrała
bardzo zatroskany wyraz.

- Naprawdę mi przykro, nie wiedziałem. Nigdy nie pozwoliłbym sobie
stawiać pań w takiej dziwnej sytuacji. Nie rozumiem, co nią kierowało -
dodał po cichu, jakby do siebie, po czym odkaszlnął i powiedział: - Jak
panie już wiecie, poprosiłem was o spotkanie w dniu dzisiejszym,
ponieważ moja klientka pragnie przekazać wam pewne dobra.
- Kim jest pańska klientka? - zapytała Brittany. Abby zauważyła, że
Brittany zdecydowanie góruje nad siostrami pewnością siebie.
- Nie jestem uprawniony, by ujawnić nazwisko. Mam natomiast list,
który chciałbym paniom odczytać. - Podniósł z biurka plik papierów,
odsunął je na długość ramienia i zmrużył oczy. - „Droga Abigail,
Corrine i Brittany - zaczął czytać głębokim barytonem - wiele lat temu
wasza matka tuż przed śmiercią wymogła na mnie pewną obietnicę.
Niestety aż do dnia dzisiejszego nie miałam możliwości dotrzymać
danego jej wtedy słowa. Wierzę jednak, że dzisiejsze spotkanie odmieni
wasze życie. Każdej z was zapisuję pewien dar, który, mam nadzieję,
spełni wasze oczekiwania i najskrytsze marzenia. Mój adwokat, pan
Jordan Hamilton, zapozna was ze szczegółami, przekaże również
warunki, jakie powinnyście spełnić, aby zachować prawa do spadku.
Życzę wam wszystkiego najlepszego."
- Jakąż to obietnicę dała naszej matce? - Abby była żądna informacji,
które pomogłyby odnaleźć się w nowej sytuacji.
- Obawiam się, że nie posiadam żadnych dodatkowych informacji poza
tymi, które zawarto w załączniku z warunkami.
- Ciekawa jestem, co to za warunki. Może nas pan z nimi zapozna. - W
głosie Brittany wyraźnie pobrzmiewał sceptycyzm.
- W porządku. Aby darowizny stały się waszą wyłączną własnością,
musicie zamieszkać w Miracle Harbor na okres jednego roku. - Tutaj
pan Hamilton odchrząknął z wyraźnym zakłopotaniem. - Musicie
również w ciągu tego roku wyjść za mąż.
Abby spojrzała na niego. A więc to wszystko był żart. To musiał być
żart. Jednak pan Hamilton miał zupełnie poważną minę.
Abby spojrzała ukradkiem na swoje siostry.
Na twarzy Brittany malowało się oburzenie, Corrine na pozór obojętnie
podziwiała widok za oknem, jednak Abby była prawie pewna, że wie,
co czuje siostra. Wydawało jej się, że Corrie jest śmiertelnie
przestraszona.
- No dobrze. A co z tymi darowiznami? - Brittany patrzyła ostro na pana
Hamiltona, nie kryjąc zniecierpliwienia. Skrzyżowała ramiona na
piersiach. - Lepiej, żeby były coś warte.
Spojrzał na nią poważnie, a później przerzucił jakieś dokumenty na
biurku i zaczynając od Abby, poinformował siostry o tym, co przypadło
w udziale każdej z nich.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nawet po tylu latach wciąż jeszcze spał tak czujnie, jakby spodziewał
się, że w każdej chwili ktoś może przyłożyć mu do skroni lufę pistoletu.
Nawet tutaj, w Miracle Harbor, gdzie coś takiego nigdy nie mogłoby się
zdarzyć.
Leżał na łóżku - każdy mięsień gotowy do skoku - zastanawiając się, co
było źródłem hałasu, który przed chwilą wyrwał go z głębokiego snu.
Na fosforyzującej, zielonej tarczy zegarka odczytał godzinę. Trzecia nad
ranem.
Syrena przeciwmgielna, pomyślał, wydawało mi się tylko, że to furtka.
Dawno powinien ją naoliwić. Powoli rozluźnił się i zamknął oczy. Miał
nadzieję, że uda mu się zasnąć. Nienawidził tej pory przed nastaniem
poranka, kiedy utrzymanie kontroli nad myślami graniczyło z cudem, a
wspomnienia nie dawały spokoju.
Ponownie usłyszał ten sam dźwięk.
Ciche szuranie czyichś stóp na ścieżce. Chwilę później skrzypnęła
obluzowana deska w stopniach prowadzących na werandę. Poderwał się,
dopiero kiedy usłyszał, że ktoś próbuje otworzyć drzwi frontowe.
Bezszelestnie i zwinnie jak kot wyskoczył z łóżka i wyjrzał przez okno.
Na ulicy przed domem stał zaparkowany jakiś stary samochód z
przyczepą. Złodzieje? Jeśli tak, to będą rozczarowani. Nigdy nie miał
upodobania do kosztownych gadżetów. Jego mieszkanie było urządzone
iście po spartańsku. Nie było nawet telewizora ani sprzętu hi-fi, jedynie
komputer.
Przypomniało mu się nagle, jak kiedyś robili zakupy... Stacey odwróciła
się do niego i pokazywała mu coś, śmiejąc się z astronomicznej ceny.
Była roześmiana, lecz w jej uśmiechu czaił się smutek. Wzdrygnął się,
kiedy przypomniał sobie, co tego dnia oglądali. Wózki dziecięce...
Zszedł po schodach i ruszył dalej ciemnym korytarzem. Jego ruchy były
ostrożne, bezszelestne i bardzo spokojne. Uchylił tylne drzwi, uważając,
aby nie skrzypnęły. Dobrze wiedział, co robić. Obejdzie dom dookoła i
zaskoczy intruza od tyłu przy drzwiach frontowych. Nie wie biedak, w
co się wpakował. Najwyraźniej pomylił domy. Tutaj mieszkał Shane
McCall, były gliniarz z brygady antynarkotykowej.
Na dworze była gęsta mgła, a betonowa ścieżka wydała mu się
przeraźliwie zimna, zwłaszcza że skradał się na bosaka. Rododendrony
tworzyły istny gąszcz, ich wilgotne liście muskały ciało Shane'a, lecz
nie miało to teraz znaczenia. Zatrzymał się dopiero przed frontem domu,
skryty za zaroślami, wytężając wzrok.
Ktoś majstrował przy drzwiach. We mgle Shane nie widział sylwetki
intruza zbyt dokładnie. Ten ktoś miał czapkę z daszkiem i był
stanowczo zbyt marnie zbudowany, by stanowić realne zagrożenie.
Dzieciak, pomyślał, i poczuł, że jego gniew topnieje. Mały wciąż
bezowocnie mocował się z zamkiem. Może należało wezwać policję?
Jeśli Morgan jest na służbie, to mogliby potem powspominać stare

dzieje. To o wiele milsza perspektywa niż bezowocna walka ze
smutnymi wspomnieniami.
Wiedział jednak, że tego nie zrobi. Wyszedł z cienia i zbliżył się do
schodów. Pomyślał, że może powinien był wziąć ze sobą jakąś broń.
Ktoś tak mizernej postury musi być uzbrojony, inaczej nie ważyłby się
ryzykować. Shane podjął błyskawiczną decyzję. Uda, że też ma broń.
Był w samych spodenkach, ale zaraz coś wymyśli...
Stojąc przed schodami, spokojnie zażądał:
- Wyciągnij ręce przed siebie tak, żebym je widział. Nie odwracaj się.
Intruz podskoczył i wyprostował się.
- Nie słyszałeś? Ręce do góry!
- Nie mogę - rozległ się piskliwy głos.
- Nie możesz? Będzie lepiej, jeśli posłuchasz - wolno cedził słowa.
- Nie mogę, bo wtedy upuszczę dziecko.
Dziecko? Jakie dziecko?
Shane pokonał w kilku susach schody, położył dłoń na ramieniu intruza
i siłą okręcił go twarzą do siebie. Ją.
A właściwie je. Były dwie, jedna duża, druga mała, obie wpatrzone w
niego ogromnymi jak spodki oczyma.
Cofnął dłoń, którą przytrzymywał ramię kobiety, i przeczesał włosy.
Kiedy poczuł bolesne kopnięcie w goleń, przypomniał sobie nagle o
zasadzie numer jeden: nigdy nie pozwól się zaskoczyć.
- Pożar! Pali się! - Krzyk dziewczyny rozdarł ciszę.
Odruchowo zatkał jej usta dłonią. Był w stroju, który wykluczał
spotkanie z sąsiadami.
Zauważył, że dziewczyna jest prześliczna. Spod czapeczki wystawały
jasne, proste włosy. Miała kształtny nosek i ładnie zarysowane kości
policzkowe. Ale najpiękniejsze w jej twarzy były oczy. Ogromne.
Wydawało mu się, że są niebieskie z odcieniem brązu. Coś niesamo-
witego.
Zauważył, że w kącikach jej oczu zbierają się łzy. Zaklął pod nosem.
Dziewczyna drżała, a dziecko na jej rękach niespokojnie przyglądało się
im obojgu. Rozejrzał się dookoła.
- Obiecaj, że nie będziesz krzyczeć.
Skinęła głową.
Ostrożnie cofnął dłoń, a dziewczyna odsunęła się, przywierając plecami
do drzwi. Kurczowo obejmowała dziecko, jakby chroniąc je przed
niebezpieczeństwem. Zauważył, że była to dziewczynka.
- Nie waż się mnie dotykać! Zboczeniec!
- Zboczeniec? Ja? - wyjąkał.
- Włóczysz się po nocy w samej bieliźnie i napadasz na bezbronną
kobietę tuż pod jej domem.
- Pod twoim domem? - Spojrzał na nią zdumiony.
Pod ,jej domem"? Głos dziewczyny drżał, ale w oczach błyszczało

zdecydowanie. Była od niego lżejsza o co najmniej dwadzieścia
kilogramów, lecz najwyraźniej nie miała zamiaru się poddać.
Skinęła głową i nerwowo oblizała usta.
Skrzyżował ręce na piersiach.
- Tak się składa, że to jest mój dom. - Mocniej zaakcentował słowo
„mój". - Wziąłem cię za włamywacza.
Dziewczyna ze zdumienia otwarła usta.
Jakby słyszał jej myśli. Zboczeńcy są sprytnymi kłamcami, potrafią po
mistrzowsku zmylić potencjalną ofiarę. Widział też jednak, że
dziewczyna zastanawia się gorączkowo, jak wybrnąć z tej sytuacji.
Rozejrzała się wokół, a później utkwiła wzrok w tabliczce z numerem
domu.
Chyba jeszcze nigdy nikt go tak nie potraktował. Wzięła go za
zboczeńca, chociaż wcale nie wyglądała na pomyloną. Raczej na bardzo
wyczerpaną.
Przez dłuższą chwilę przyglądała mu się uważnie.
- Rany - powiedziała. - Chyba się pomyliłam. Jestem wykończona.
Ze zgrozą zauważył łzy na jej policzkach. Trochę irracjonalnie ucieszył
się, że nie miała pomalowanych rzęs. Zadrżała mocno, na pewno z
zimna. Kiedy mała zauważyła, że mama płacze, natychmiast jej
zawtórowała.
Walcząc o zachowanie resztek godności, dziewczyna wyprostowała
ramiona i buńczucznie uniosła podbródek. Od dawna uważał, że jego
serce wykute jest z kamienia, jednak zagubienie i bezradność
nieznajomej prawie go rozczuliły.
- Może w takim razie wskażesz mi drogę do najbliższego motelu?
- Mógłbym, lecz to strata czasu. Dlaczego krzyczałaś, że się pali?
- Słucham?
- Krzyczałaś: „pożar!" - przypomniał jej. - Czy to sposób na
zboczeńców? Coś jak czosnek na wampiry? Zaśmiała się nerwowo.
- Gdzieś przeczytałam, że to najlepszy sposób, by zwrócić na siebie
uwagę. Inaczej nikt nie przyjdzie ci z pomocą.
Na pewno nie pochodziła stąd. To była strategia dziewczyny
wychowanej w wielkim mieście. Miała intrygujący głos. W odróżnieniu
od jej twarzy nie był wcale słodki. Brzmiała w nim jakaś surowa nuta.
- Dlaczego w tutejszych motelach nie ma wolnych miejsc? - Szybkim
ruchem wytarła twarz wierzchem rękawa, wytarła też buzię dziecka i
pocałowała je czule w nosek.
Efekt był natychmiastowy. Dziewczynka w tym samym momencie
przestała krzyczeć. Była bardzo podobna do mamy, z tą różnicą, że jej
włosy były jaśniejsze i kręcone. Dziewczynka spojrzała groźnie w jego
stronę, chyba jednak nie starczyło jej pewności siebie, bo ponownie się
rozpłakała. Tym razem jeszcze głośniej.
- Na drugim końcu miasta powstaje wielki ośrodek wypoczynkowy.

Zjechało się tu mnóstwo budowlańców, stolarzy, hydraulików.
Wszędzie ich pełno.
Znalezienie noclegu w mieście graniczyło z cudem. Chyba że... W jego
domu były trzy sypialnie, jedna na górze, dwie na dole. Co to, to nie,
upomniał się w duchu.
- Może wejdziesz do środka? - powiedział, jakby na przekór własnym
myślom.
Mała krzyczała teraz tak głośno, że musiał powstrzymać się, by nie
otworzyć drzwi kopniakiem.
- Nie, dziękuję. - W jej głosie znów usłyszał lęk. -Muszę jechać. Nic mi
nie będzie, jestem tylko trochę zmęczona. Bardzo długo dziś
jechałyśmy. No i w końcu pomyliłam adres.
Ruszyła w jego stronę, chcąc go wyminąć, schody jednak były zbyt
wąskie, i musiała się zatrzymać. Zauważył, że się zaczerwieniła. Nic
dziwnego, przecież miał na sobie tylko spodenki.
- Zaczekaj.
Dziewczyna wciąż spoglądała na niego nieufnie, a zarazem czujnie.
- Jestem policjantem - przyznał z wahaniem. - Właściwie to byłem, bo
odszedłem ze służby.
Musiała to przecież zauważyć. Postawa, spojrzenie,, krótko
przystrzyżone włosy.
Kiwnęła głową, lecz gdy tylko zrobił krok do tyłu, rzuciła się w stronę
swojego samochodu. Nie gonił jej. Usłyszał, jak pospiesznie blokuje
drzwi.
Rozległ się zgrzytliwy i przerywany odgłos zapłonu,, kiedy przekręciła
kluczyk w stacyjce.
To nie mój problem, pomyślał. Wrócił na ścieżkę i ruszył w stronę
tylnych drzwi. Nakazał sobie w myślach i prosto do sypialni i
natychmiast położyć się z powrotem do łóżka. Był już na schodach, ale
wciąż instynktownie wyczekiwał odgłosu odjeżdżającego samochodu.
Nic.
Otworzył okno w sypialni i usłyszał kolejny zgrzyt zapłonu.
- Do diabła! - mruknął i chwycił leżące na łóżku dżinsy. - Żeby to!
Jeszcze czuł rwący ból w nodze po jej kopniaku, lecz i tak był zdania, że
dziewczyna jest wyjątkowo krucha i delikatna. Miał ochotę pozostawić
ją własnemu losowi ale nie potrafił. Nie zasługiwała na to, by spędzić w
wychłodzonym samochodzie. Ani ona, ani tym bardziej dziecko.
Chwilę później, walcząc z dżinsami, zbiegł na dół, włączył światło
przed domem i otworzył drzwi. Zaproponował jej przecież nocleg. Ale
nie skorzystała z zaproszenia.
Uparta sztuka. Miała to wypisane na twarzy. Ładna owszem. Ale i
uparta jak osioł. Wyjrzał na zewnątrz. Mgła podniosła się już na tyle, że
mógł dojrzeć zarys sylwetki w samochodzie. Dziewczyna siedziała z
głową opartą o kierownicę. Chyba płakała.

Westchnął z rezygnacją i narzucił marynarkę. Wiele temu przysięgał, że
będzie służyć i ochraniać. Emerytowany czy w czynnej służbie,
policjant zawsze pozostanie policjantem. To leżało po prostu w jego
naturze, było silniejsze od niego. Właściwie z ulgą odkrył, że nawet oso-
bista tragedia, którą przeżył, nie przytłumiła tej cechy.
Nie mógł zostawić tej dziewczyny na dworze.
Nie zauważyła, jak podchodził, kiedy więc zastukał w szybę
samochodu, aż podskoczyła ze strachu.
Uchyliła odrobinę okno.
- Tak?
- Chcesz, żebym po kogoś zadzwonił? Może po pomoc drogową?
Starych zwyczajów nie da się tak łatwo wyplenić. Jej numery
rejestracyjne świadczyły o tym, że przyjechała z Illinois. Za przednią
szybą wciąż leżał kwit parkingowy z Chicago. Nie pomylił się, była
bardzo daleko od domu.
- Nic mi nie będzie - powiedziała z uporem. - Na północy taka pogoda to
prawie upał.
- Tak, chyba masz rację. Mała drży tak samo jak ty? Spojrzała
niespokojnie na dziecko i w końcu zapytała niepewnie:
- Naprawdę jesteś policjantem?
- Byłem.
- Mogę zobaczyć odznakę?
- Już nie mam.
- I nie masz też żadnego dokumentu?
O mało nie zaczaj krzyczeć z wściekłości. Pomyślał, że dawno już nie
przeżył tylu emocji. Był zły, ale i przyjemnie podekscytowany.
- Panienko, czy mam cię błagać na kolanach, żebyś zechciała wejść do
domu?
Przez chwile nie odpowiadała, w końcu jednak z westchnieniem
otworzyła drzwi, wysiadła i wzięła córkę na ręce. Podążyła za nim
ścieżką. Przytrzymał przed nimi drzwi. Mała, usadowiona wygodnie w
objęciu matki, ssała z zapałem kciuk. Kiedy spojrzała na Shane'a,
skrzywiła się i otwarła buzię tak szeroko, że mógłby zbadać jej
migdałki. Była ubrana w sweterek z kapturkiem i szerokie spodnie.
Nagle powróciły wspomnienia... Zacisnął zęby. Oni też spodziewali się
dziewczynki, tak wykazały dania. Stacey już kupowała ubranka.
Sukieneczki, buciki.
- Dobrze się czujesz? - zapytała nieznajoma.
Nie, nie czuł się dobrze. Minęły już dwa lata, ale ból był tak samo
dojmujący. Pogodził się z tym. Pogodził się z faktem, że nigdy już nie
będzie szczęśliwy, a czas nie uleczy ran.
- Jasne - skłamał. - Wchodź. Z wahaniem przekroczyła próg.
Dziewczynka na jej j rękach wyciągnęła szyję i rozglądała się ciekawie
dookoła.

- Jestem Abby Blakely.
Nie była wysoka, ale w pełnym świetle wyglądała na starszą, niż
początkowo myślał. Musiała mieć dwadzieścia kilka lat. Miała świetną
figurę, smukłą z pięknymi krągłościami wszędzie tam, gdzie trzeba. Ujął
jej dłoń, zaskoczony zaskakująco mocnym uściskiem.
- ShaneMcCall.
- I naprawdę byłeś policjantem?
- Tak ciężko w to uwierzyć?
- Nie w to, że byłeś policjantem, ale w to, że to już czas przeszły.
- A!
- Nie wyglądasz zbyt staro.
- Mam trzydzieści lat - powiedział.
- To chyba zbyt mało jak na emeryta?
- No cóż, niech będzie półemeryt. W tej chwili pracuję jako konsultant i
zajmuję się szkoleniem młodej kadry. Wejdziesz dalej? Proszę, siadaj.
Abby zauważyła na jego palcu obrączkę i zapytała:
- Nie obudzimy twojej żony?
- Jestem wdowcem.
- Przepraszam. - I dodała po chwili: - Na to też wydajesz się zbyt młody.
- Powiedz to Bogu. - Abby dosłyszała gorycz w jego głosie i zrobiło jej
się głupio. - Słuchaj, wchodzisz czy zostajesz tutaj?
Znowu się zawahała. Przyłożyła wierzch rękawa do twarzy.
- Nie wiem, co robić. Jestem taka zmęczona. - Nagle rozpromieniła się. -
Wiem, zadzwonię do siostry!
Ujęła go sposobem, w jaki wymówiła słowo „siostra". Tyle w tym było
czułości... Podała mu dziecko i schyliła się, by rozwiązać buty. Pomyślał
nagle, że czuł się pewniej, kiedy mu nie ufała. Nie umiał postępować z
dziećmi. Trzymał małą z dala od siebie, na długość ramienia.
- Nie ściągaj butów!
- Na tym parkiecie? Zwariowałeś?
Spojrzał na podłogę, jakby widział ja po raz pierwszy w życiu. Trochę
zaniedbana, ale rzeczywiście piękna.
Mała przyglądała mu się podejrzliwie. Jaka matka, taka córka, pomyślał.
- Ja, Belle - powiedziała w końcu dziewczynka.
- Miło mi. Cześć. - Wciąż trzymał ją w sztywno wyprostowanych
ramionach.
Abby podniosła się, podszedł więc, żeby oddać dziecko.
- Czy mógłbyś jeszcze chwilę ją przytrzymać? Chciałabym skorzystać z
telefonu. Nie wiedział, jak odmówić.
- Telefon jest tam. - Ruszył przodem w stronę kuchni. Dziewczynka w
jego ramionach zaczęła się gwałtownie wiercić.
- Ona nie gryzie.
- Ach. - Shane nie miał zamiaru zmienić sposobu trzymania dziecka.
Belle dalej się wierciła.

- Zrobiła kupkę? - zapytała Abby.
- Belle, nie kupka! - zaprotestowała gniewnie mała.
- Hmm - Shane rozluźnił się troszkę i przytulił do piersi. Powąchał ją.
Poczuł to. Najpiękniejszy zapach pod słońcem. Zimna obręcz bólu bez
ostrzeżenia zacisnę się wokół jego serca.
Mała musiała jakimś szóstym zmysłem wyczuć targające nim emocje,
spojrzała bowiem na niego szeroko otwartymi oczkami, po czym
dotknęła delikatnie jego policzków i objęła go za szyję.
- Dobzie - oznajmiła, lokując swą główkę pod jego podbródkiem.
Usłyszał, jak dziewczynka zaczyna ssać kciuk, za chwilę poczuł na
piersiach strużkę jej śliny. Ładnie będzie wyglądała jego marynarka.
- Telefon jest tam.
Abby obrzuciła jego skromną kuchnię badawczym spojrzeniem,
podeszła do telefonu i podniosła słuchawkę. Usłyszał, że dzwoni do
informacji. Jak u licha mogła nie znać numeru telefonu swojej siostry?
Kiedy w końcu odłożyła słuchawkę, nie wyglądała na zadowoloną z
przebiegu rozmowy.
- Jeszcze nie przyjechały. To znaczy moje siostry.
- Nie przyjechały? Dokąd miały przyjechać?
- Tutaj! Wszystkie się tu przeprowadzamy. To długa historia. -
Wyglądała na coraz bardziej zmęczoną.
- Co to znaczy wszystkie, jest was tuzin? Zaśmiała się.
- Tylko trzy. Jesteśmy trojaczkami.
Ona razy trzy. Z powodów, nad którymi wolał się nie zastanawiać, ta
myśl go przeraziła. Mała w tej chwili spała smacznie na jego piersi.
Czuł ciepło bijące od maleńkiego ciałka, odblaski światła igrały na jej
loczkach i Shane musiał wytężyć całą siłę woli, by przetrzymać kolejną
falę nieznośnego bólu.
- Zadzwonię po pomoc drogową. - Udało mu się zapanować nad sobą. -
Nie liczyłbym jednak, że przyjadą zbyt szybko. To nie Chicago.
Spojrzała na niego zdziwiona.
- Tablice rejestracyjne i kwit parkingowy za szybą - wyjaśnił.
- Ty rzeczywiście jesteś policjantem.
- Byłem - poprawił ją.
Shane wciąż trzymał dziecko w ramionach, gdy Abby zaczęła
gorączkowo przetrząsać wielką podróżną torbę. W końcu znalazła to,
czego tak zapamiętale szukała i dała mu skrawek papieru. Przesunął
nieco Belle i wziął do ręki papier. Przyjrzał się i zamrugał gwałtownie.
Spojrzał jeszcze raz. Stanowczym kobiecym pismem ktoś zapisał tam
jego adres.
- To jakaś pomyłka - powiedział w końcu.
- Dlaczego?
- To mój dom jest na Harbor Way i ma numer dwadzieścia dwa.
- W takim razie musiałam źle zapisać adres.

Abby opadła na krzesło, zdjęła z głowy czapkę i czesała włosy palcami.
Sterczały teraz na wszystkie strony. Przyjemnie było na nią patrzeć.
- I co teraz? Musimy jechać dalej, to jasne.
Tak, to jedno nie ulegało wątpliwości. Była rozczochrana, blada i
niewyspana. Co nie przeszkadzało dostrzec Shane'owi, że jest szalenie
atrakcyjna. Dżinsowa bluza i spodnie, które miała na sobie, były o kilka
numerów za duże, co jeszcze podkreślało jej smukłość. Nie powinna tu
zostać. Absolutnie.
- Słuchaj, do rana pozostało już niewiele czasu, możecie przespać się
tutaj - usłyszał własne słowa. - Ten dom właściwie składa się z dwóch
oddzielnych mieszkań. Kiedyś dolna część była wynajmowana na lato.
Jest umeblowana. W szafach znajdziesz czystą pościel. Sam nigdy nie
używam sypialni na dole. Są tam. - Pokazał przeciwną stronę korytarza.
- Ale przecież zupełnie się nie znamy!
- No cóż, temu nie mogę zaprzeczyć. Uśmiechnęła się słabo.
- Drzwi można zamknąć od środka. To przesądziło sprawę. Poza tym
była rzeczywiście nieludzko zmęczona, właściwie skrajnie wyczerpana.
- Bardzo ci dziękuję.
- Nie ma za co. Rano pomogę ci z samochodem i znajdziemy twój dom.
- Shane?
- Proszę? - Dałby wiele, żeby nie mówiła do niego po imieniu. Nie miał
zamiaru zawierać z nią przyjaźni, choć to nie znaczyło, że powinien być
niemiły.
- Bardzo mi przykro, że tak mocno cię kopnęłam.
Abby zamknęła za sobą drzwi i nasłuchiwała kroków Shane'a na
schodach. Zastanawiała się, czy nie popełniła właśnie największego
głupstwa w życiu. Nie dość, że nagle spakowała dorobek całego życia
do przyczepy i przejechała wraz z Belle całe Stany, to u kresu tej drogi
znalazła się pod jednym dachem z zupełnie nieznanym jej mężczyzną.
No, kilka informacji zdołała jednak z niego wycisnąć, choć nie był zbyt
rozmowny.
Na przykład dowiedziała się, że był kiedyś policjantem.
Zauważyła też, że miał niesłychanie piękne oczy. Nie chodziło nawet o
kolor, chociaż był niezwykły, przywodził na myśl pyszną mleczną
czekoladę. Jednak coś naprawdę szczególnego kryło się w samym
spojrzeniu mężczyzny. Na pozór szczere i dobroduszne, w
rzeczywistości przeszywało rozmówcę na wylot.
Wiedziała jednak, że nie jest najlepszą znawczynią męskich
charakterów. Historia z ojcem Belle dobitnie o tym świadczyła.
A jednak, kilkadziesiąt minut temu, kiedy przestraszona zastanawiała się
gorączkowo, jak wyminąć Shane'a na wąskich schodach, zdążyła mimo
wszystko zauważyć jego świetnie zbudowane ciało, smukłe nogi i
szerokie ramiona. Nie powinna być zdziwiona, kiedy usłyszała, że był
policjantem. Jego włosy były przystrzyżone bardzo krótko, w głosie

pobrzmiewał autorytatywny ton. Kiedy podejmował decyzje, w
szczególny sposób mrużył oczy, a każdy jego mięsień zdawał się wtedy
gotowy do skoku. Shane wyraźnie ożywiał się w trudnych sytuacjach,
tak jakby uwielbiał wyzwania.
Chyba właśnie emanująca z niego siła sprawiła, że Abby po krótkim
wahaniu postanowiła mu zaufać. Intuicja podpowiadała, że obie z
córeczka będą tu absolutnie bezpieczne.
Abby nie miała jednak złudzeń, że jej przybrana matka nie pochwaliłaby
takiego postępowania. Poczciwa Judy zawsze wszystko planowała z
dużym wyprzedzeniem, nie znosiła improwizacji i nie lubiła
niespodzianek. Pracowała ciężko, by zapewnić Abby godziwe warunki
życia i stworzyć ciepły dom, co było tym trudniejsze, że wychowywała
ją sama.
Według Judy olbrzymim błędem było samo przyjęcie zaproszenia na
spotkanie z prawnikiem w Miracle Harbor, a już przyjęcie dziwnej
darowizny - prawdziwą głupotą. Abby wolała nawet nie zastanawiać się,
co Judy powiedziałaby, widząc ją w obecnej chwili.
Czy miała jednak jakiś wybór? Nie mogła przecież spać z dzieckiem w
samochodzie! Gdyby była sama, to co innego.
Abby przeszła przez umeblowane mieszkanie na parterze i znalazła się
wraz z Belle w pierwszej sypialni. Położyła małą na środku dużego
małżeńskiego łoża, a sama podeszła do okna, by zasunąć zasłony. Kiedy
stanęła przy oknie, zauważyła, że rozciąga się stąd widok na ulicę.
Miracle Harbor nie wyglądało już tak samo jak miesiąc temu, gdy
zawitała tu po raz pierwszy. Wówczas urzekły ją rzędy ślicznych
domków wzdłuż stromych i wąskich uliczek opadających ku oceanowi.
Pamiętała, że przy głównej ulicy przycupnęły liczne sklepiki z
czerwonej cegły z kolorowymi szyldami. W ich dużych oknach wysta-
wowych odbijały się wody oceanu.
Dzisiejszego wieczoru jednak z okna sypialni spoglądała na zupełnie
inne miasteczko, podobne raczej do planu zdjęciowego mrożącego krew
w żyłach horroru niż sielskiej opowieści z życia prowincji.
Jak mogła źle zapisać adres odziedziczonego domu? I jak to możliwe, że
to śliczne małe miasteczko nocą zamieniało się w mroczne i ponure
miejsce? A jakby tego wszystkiego było mało, jej zdradziecki samochód
musiał odmówić posłuszeństwa właśnie w chwili, kiedy najbardziej go
potrzebowała. No cóż, był już stary i wysłużony, w dodatku
przemierzyły nim cały kraj, co właściwie należało uznać za imponujące
osiągnięcie.
Cuda jednak się zdarzają, pomyślała, rozglądając się dookoła. Zajrzała
w kąty i pod łóżko, sprawdzając, czy nie ma tam pajęczyn ani pająków,
potem nieco uspokojona położyła się obok córki. Nie miała już siły
szukać pościeli. Muszę przestać wierzyć w cuda, pomyślała nagle. To
właśnie ta wiara przywiodła ją do tego miasteczka. Liczyła, że szczęście

uśmiechnie się do niej i będzie mogła ofiarować córce to, czego pragnie
dla dziecka każda matka - ciepły dom i bezpieczne dzieciństwo.
Pozostawały co prawda owe dziwne warunki zapisane w testamencie...
Po pierwsze, musiała przez rok mieszkać w Miracle Harbor. No cóż, to
chyba nic trudnego. Ale drugi warunek?
Jakaś kosmiczna bzdura. Czy można wyjść za mąż tylko po to, by
otrzymać spadek? Cóż to byłoby za małżeństwo? W dodatku Abby
niezbyt fortunnie dobierała sobie partnerów życiowych, wystarczy
wspomnieć Tysona, ojca Belle.
Dlaczego więc zdecydowała się mimo wszystko podjąć wyzwanie i
przyjechać do Miracle Harbor, choć nie miała najmniejszych złudzeń, że
nie uda jej się spełnić drugiego warunku?
Podczas krótkiego spotkania z siostrami dowiedziała się, że rozdzielono
je, kiedy miały po trzy lata. Abby sama niczego nie pamiętała, Corrine
natomiast zachowała jakieś mgliste wspomnienia z dzieciństwa. Z kolei
przybrani rodzice Britt potwierdzili, że zjawiła się u nich, kiedy miała
trzy lata.
Abby przyjechała do Miracle Harbor również dlatego, że była to jedyna
szansa, aby poznać własne siostry. Kiedy spotkały się po raz pierwszy
po tylu latach rozdzielenia, Abby miała dziwne wrażenie, że odnalazła
wreszcie cząstkę samej siebie.
A poza tym miasteczko nazywało się Miracle Harbor, czyli Przystań
Cudów, i Abby, chociaż nie przyznałaby się do tego nikomu, od razu
uwierzyła w magiczną moc tego miejsca.
A może już zadziałało przeznaczenie? Może nie przypadkiem samochód
zepsuł się właśnie tutaj?
Tylko co z Shane'em? Czy jest dla niego miejsce w tym cudownym
scenariuszu?
Nie, raczej nie, pomyślała nie bez przykrości. Zachował się w miarę
opiekuńczo, bo tak go wyszkolono. Jutro zaś rozstaną się jak
nieznajomi, być może będą się pozdrawiać, mijając się w przelocie.
Zresztą nawet jeśli zdecydowałaby się spełnić warunek ofiarodawcy
domu, nigdy nie wybrałaby mężczyzny w typie Shane'a. Wolałaby
kogoś miłego, nieskomplikowanego i prostodusznego. Kogoś, kto byłby
dobrym tatą dla Belle. Niewysokiego okularnika, nieco przy kości, który
zawsze pamięta, by zabrać do pracy drugie śniadanie.
Najlepiej trzymać się z dala od przystojniaków, westchnęła w duchu i
już po chwili zapadła w sen.

ROZDZIAŁ DRUGI

Promień słońca wśliznął się przez szparę w zasłonach i połaskotał Abby
w powieki. Przeciągnęła się leniwie i otworzyła oczy. Również w
świetle dnia w pokoju nie zauważyła nigdzie ani śladu pająków.

Zgodnie z tym, co mówił Shane, ta część domu była wynajmowana na
lato, toteż umeblowanie pokoju było dosyć proste i skromne. Mimo to
Abby podobało się tutaj. Podziwiała piękny parkiet i dębowe okiennice.
Ciekawe czy dom, który odziedziczyła, będzie równie ładny?
Przypomniała sobie wypadki dnia poprzedniego.
Hej, Abby, upomniała się w duchu, kiedy zdała sobie sprawę, że jej
myśli krążą uporczywie wokół Shane'a. Wiesz przecież, do czego zdolni
są tacy przystojniacy, nieprawdaż? Nie potrzeba nam takich kłopotów,
prowadziła wewnętrzny monolog.
Wyciągnęła dłoń, by przytulić do siebie Belle, przez chwilę szukała jej
po omacku, aż wreszcie przerażający fakt dotarł w pełni do jej
świadomości. Usiadła gwałtownie na łóżku. W miejscu, gdzie spała
Belle, pozostało jedynie ledwo wyczuwalne wgłębienie na materacu.
- Belle! - zawołała, wyskakując z łóżka. - Belle, gdzie jesteś?
Pośpiesznie zapinała guziki bluzki, całą siłą woli zmuszając się do
opanowania narastającej paniki.
- Belle?
Wbiegła do sąsiedniego pokoju. Przed otwartymi drzwiami stało
krzesło. Wystarczyło wdrapać się na nie, nacisnąć klamkę i... droga do
kuchni stała otworem. Abby usiłowała sobie przypomnieć, czy drzwi
wejściowe były równie łatwe do sforsowania. Nie, Belle nie poradziłaby
sobie z zamkiem... Kiedy jednak Abby wybiegła na korytarz, serce
zamarło jej w piersi. Frontowe drzwi były otwarte, do środka wpadała
przez nie świeża morska bryza.
- Belle!
- Tutaj.
Głos należał do najwyraźniej poirytowanego Shane'a.
Wbiegła do kuchni jak burza.
Unikaj przystojniaków! - usłyszała w głowie ostrzegawcze echo.
Jednak ulga, jaką poczuła na widok córki, osłabiła jej postanowienie.
Na widok Shane'a jej policzki przybrały kolor dojrzałych, rumianych
jabłek. Ten mężczyzna najwidoczniej nie lubił zbyt wiele na siebie
wkładać. Tego ranka ubrany był jedynie w szorty, odsłaniające dobrze
umięśnione nogi oraz szary podkoszulek bez rękawów. Było na czym
oko zawiesić, och tak. Wokół szyi miał okręcony ręcznik, a włosy
mokre od potu. Pomimo że były tak krótkie, ich końcówki zdawały się
podkręcać.
Jego twarz była wręcz denerwująco doskonała. Wysoko osadzone kości
policzkowe, prosty nos, lekko wysunięty podbródek. Jeszcze się dziś nie
golił, co dodawało mu tylko uroku, bo wydawał się przez to bardziej
męski, taki nieujarzmiony i... niebezpieczny.
Abby wiedziała wystarczająco dużo o tym typie mężczyzn. Mogli mieć
wszystko - i nie wahali się czerpać z życia pełnymi garściami. A kiedy
im się znudziła kolejna zabawka, rzucali ją w kąt, jak rozpieszczone

dzieci.
Tylko jedna rzecz nie pasowała do tego wizerunku macho. Kiedy Shane
patrzył na Belle, w jego niezwykłych oczach malowało się niekłamane
przerażenie.
- Co to dziecko jada? Już mi się kończą pomysły!- rzucił niecierpliwie.
Abby oderwała wzrok od Shane'a. Belle, z wyrazem najwyższego
szczęścia na twarzy siedziała na stercie książek ułożonych na krześle,
przy stole zastawionym miskami i pudełkami płatków śniadaniowych.
- Chcesz powiedzieć, że dałeś jej możliwość wyboru?
- zapytała, nie wierząc własnym oczom.
Jej córka łaskawie wzięła do buzi garstkę płatków ze stojącej tuż przed
nią miseczki. Pogryzła, połknęła, po czym gestem godnym monarchini
pokazała paluszkiem, aby podać jej następną miseczkę. Shane
natychmiast spełnił jej życzenie i kolejna miseczka znalazła się w
zasięgu małych rączek.
- Co ty robisz? - Abby skrzyżowała ramiona na piersiach. Siłą
powstrzymywała wybuch śmiechu na widok tego wspaniale
zbudowanego atlety, spełniającego zachcianki dwuletniej dziewczynki.
- Widzisz chyba, że usiłuję nakarmić twoje dziecko. - Spojrzał na nią
ponuro.
- Ale dlaczego?
- Dlaczego? Kiedy wróciłem z joggingu, ona właśnie wypełzła z pokoju,
w którym nocowałyście. Próbowałem ją zawrócić, ale to się jej
zdecydowanie nie spodobało. Oznajmiła, że jest głodna, i że ja mam do
licha coś z tym zrobić!
- Tak powiedziała? - Abby dusiła się ze śmiechu.
- O, ona znakomicie obywa się bez słów. Wystarczy, że się skrzywi. A
kiedy kazałem jej wracać do mamy, zaczęła wrzeszczeć!
- Belle!
- Belle, niedobla? - Belle najwyraźniej czuła, że żarty się skończyły i
lepiej nie przeciągać struny. Spojrzała na Shane'a z miną niewiniątka. -
Belle, niedobla? - powtórzyła pytanie.
- Niedobra! - Dopiero kiedy dziewczynka zaczęła szybko mrugać
oczkami i wykrzywiła buzię w żałosnym grymasie, Shane nieco się
udobruchał. - No dobrze, może nie niedobra, ale uparta, wrzaskliwa i
rozkapryszona!
- Nie jest wcale rozkapryszona. - Abby skorygowała jedyne
nieprawdziwe określenie z listy Shane'a. - Ona tylko próbuje tobą
manipulować.
- Dwuletni dzieciak? - Gwałtownie przestał napełniać miseczkę Belle
kolejną porcją płatków. Wyprostował się i spojrzał na Abby z ukosa. -
To chyba mało prawdopodobne.
- Naprawdę nie musiałeś jej karmić. Trzeba było mnie obudzić.
- Myślałem o tym. - Shane dolał mleka do miseczki Belle, a po chwili

wsypał jeszcze odrobinę brązowego cukru. - Nie wyglądałaś wczoraj
najlepiej, pomyślałem więc, że trochę snu dobrze ci zrobi. Zresztą,
obiecałem ci bezpieczny nocleg, a nie wiedziałem, jak zareagujesz, gdy
do twej sypialni wtargnie jakiś obcy facet.
Abby przełknęła ślinę. Do licha, czy on musiał być taki przystojny?
W następnej chwili pomyślała zaś, że ona sama z pewnością nie
prezentuje się w tej chwili zbyt atrakcyjnie. Odruchowo przygładziła
włosy dłonią. Tak jak się spodziewała, sterczały każdy w inną stronę.
Rzut oka w dół uświadomił jej, jak wymięte jest jej ubranie. Nic
dziwnego, skoro położyła się w nim spać. W dodatku guziki bluzki były
zapięte krzywo.
Oczywiście Shane wyglądał, jakby przed chwilą zszedł z jakiegoś
plakatu reklamowego. Cóż za wołająca o pomstę do nieba
niesprawiedliwość!
- Jedna posiniaczona goleń wystarczy mi w zupełności - dokończył
ponuro.
Abby spojrzała na jego nogę, która nosiła krwisto-sine ślady
wczorajszego kopniaka.
- Mam nadzieję, że nie boli zbyt mocno? - zapytała bez przekonania.
- Stary weteran zniesie wszystko - burknął, po czym westchnął. -
Pewnie, że boli.
- Mama, daj mu buzi - poprosiła Belle, jakby wiedziała, że pora
rozładować sytuację.
- W porządku, a co na to mama? - zapytał Shane niespotykanie
spokojnie. W jego tonie Abby nie wyczuła nawet śladu zwykłego
przekomarzania się.
Ze wszystkich sił starała się odpowiedzieć równie obojętnie.
- Buziaczki mamy są zarezerwowane dla Belle. Wyłącznie. Rozumiesz?
- Biedny tato Belle - skomentował Shane.
- Akurat jego nie ma co żałować - wyrwało się Abby mimo woli. -
Wychowuję Belle samotnie.
Dziwne myśli przychodziły Abby do głowy, gdy tak stała w jednym
pomieszczeniu z tym skąpo odzianym mężczyzną.
Szukam męża.
Jej siostra, Brittany, kiedy usłyszała, jakie warunki muszą spełnić, aby
zachować prawa do spadku, oświadczyła beztrosko, że da takiej właśnie
treści ogłoszenie do gazety. Roześmiała się przy tym diabolicznie, czym
ściągnęła na siebie bardzo niezadowolone spojrzenie pana Hamiltona.
Ale Abby to nie Brittany. Nawet jeśli wyglądają identycznie.
- Chyba już dość narozrabiałyśmy - powiedziała spokojnie. -
Powinnyśmy ruszać w drogę.
Zanim zrobię z siebie kompletną idiotkę, dodała w myślach. I to nie
pierwszy raz w życiu...
Tak, Tyson zwiódł ją bez trudu swoim urokiem, galanterią i

opiekuńczością. Wzięła to wszystko za dobrą monetę, żaden mężczyzna
przed nim tak się o nią nie troszczył, nie zabiegał tak wytrwale o jej
względy. A gdy już ją zdobył, zmienił się nie do poznania. Abby
natomiast, w ciąży, przerażona perspektywą samotnego macierzyństwa,
próbowała jeszcze walczyć o ich związek. Zero dumy, myślała później o
sobie z obrzydzeniem. Tyson do końca utrzymywał, że jest w niej sza-
leńczo zakochany, nigdy jednak nie wspomniał choćby słówkiem o
małżeństwie. Nie, nic takiego nie przeszło mu przez gardło.
- Sprawdzę, co z twoim samochodem - zaproponował Shane.
Każdy potrafi być miły i czarujący na początku, pomyślała ze złością.
- Dziękuję, nie trzeba. - Zauważyła, że Shane bacznie przygląda się
Belle, która próbowała kolejne płatki
O, Britt miała w tej sytuacji wiele do powiedzenia. Ciekawe, po co
przysłała jej tę bezsensowną książkę „Jak znaleźć idealnego partnera".
Abby przysięgła sobie, że nie zajrzy do tego idiotycznego poradnika,
jednak ciekawość okazała się silniejsza. Ciekawe, czy Britt wysłała
identyczną książkę także Corrine? Corrine też chyba nie była najlepsza
w te klocki. Jaka właściwie mogła być Corrine? Spokojna?
Powściągliwa? A może raczej przestraszona?
Właściwie strach nie był w ich sytuacji niczym dziwnym. Nieznana im
osoba przewróciła ich życie do góry nogami, wymogła przeprowadzkę
do miasteczka, w którym będą mogły liczyć wyłącznie na siebie
nawzajem. Porzuciły pracę i przyjaciół, musiały zacząć wszystko od
nowa.
Abby nie mogła pojąć, że są aż tak różne pomimo niezwykłego
fizycznego podobieństwa. Każdym słowem i gestem Britt zdawała się
mówić: „patrzcie i podziwiajcie, jaka jestem piękna". I Britt
rzeczywiście taka była. Dlaczego jednak nic z tej oszałamiającej urody
Abby nie potrafiła odnaleźć w sobie? Ostatnio często zadawała sobie to
pytanie, przyglądając się bezradnie odbiciu w lustrze. Może powinna
zapuścić trochę włosy? Pozwolić im opadać w niesfornych lokach?
Trochę więcej makijażu, zmiana stylu ubierania. No i po co właściwie to
wszystko? Żeby złapać idealnego partnera? Abby skrzywiła się na samą
myśl. Była pewna, że Britt wysłała egzemplarz tej idiotycznej książki
również Corrine.
Oczywiście, jak to w tego typu poradnikach bywa, nie wspomniano ani
słowem, jak przeciwdziałać skutkom nieprzespanej nocy lub ujarzmić
wiecznie sterczące na wszystkie strony włosy. Jaki pożytek z poradnika,
który nie przewiduje sytuacji awaryjnych? Chyba że jeszcze nie dotarła
do odpowiedniego rozdziału. Dziewczyno, skarciła się w myśli, przecież
nie znosisz takich głupich książek ani postawy, jaką lansują!
Stać mnie na opłacenie mechanika samochodowego, kontynuowała w
myśli. Moja sytuacja finansowa już niedługo ulegnie poprawie, przecież
odziedziczyłam duży dom, z dwoma mieszkaniami i... porządnym,

godnym zaufania lokatorem w jednym z nich. Zgodnie z informacją,
jaką jej przekazano, człowiek ten mieszkał w jej domu od blisko roku i
nie rozglądał się za nowym lokum. Liczyła, że pieniądze za wynajem
oraz to, co zarobi na krawiectwie, zapewni im obu z Belle odpowiedni
standard. Jak na ich wymagania - bardzo wysoki.
A już na pewno wystarczający, by pozwolić sobie na opłacenie usług
mechanika.
- Zadzwonię po prostu do jakiegoś warsztatu. Już i tak nieprzyzwoicie
nadużyłyśmy twojej życzliwości i gościnności - powiedziała.
- Teraz tamto! - zażądała Belle, odsuwając energicznie kolejną
miseczkę.
- Jeśli mam być szczery, to już wolę zająć się twoim samochodem niż
nią - powiedział teatralnym szeptem.
- Ależ nie musisz zajmować się moją córką, zaraz zabiorę ją do jakiegoś
baru na śniadanie. Już i tak dosyć miałeś przez nas kłopotów.
- Nieeeeee! - krzyknęła Belle co sił w płucach. - Tu! Belle lubi!
- O, nic dziwnego, ty psotko! I co to wszystko znaczy? Masz to
natychmiast zjeść. Przecież uwielbiasz te płatki!
- Nie - powiedziała Belle z uporem.
Kiedy Abby usiłowała bezskutecznie dyskutować z brzdącem, który
jeszcze nie całkiem pojmował siłę i wymowę logicznych argumentów,
Shane wziął ze stołu kluczyki od jej samochodu. Wyszedł, gwiżdżąc
pod nosem jakąś skoczną melodię. Typowy facet, który nad wszystkim
musi przejąć kontrolę, zjeżyła się Abby.
Feministka Abby była oburzona.
Jednak mała kobietka Abby cieszyła się, że ktoś zdjął część
obowiązków z jej ramion i roztoczył nad nią opiekę. Hmm, ciekawe.
Shane miał wrażenie, że ktoś przyłożył mu czymś ciężkim w głowę.
Najpierw to małe, ledwo widoczne stworzenie okręciło go sobie wokół
palca, a potem zjawiła się ta starsza, aby dokończyć dzieła.
Jak u licha kobieta mogła wyglądać tak ślicznie zaraz po przebudzeniu?
Jej włosy były zmierzwione i nastroszone, miała krzywo zapiętą bluzkę,
a jej dżinsy były o kilka numerów za duże i niemiłosiernie wygniecione.
A mimo to wyglądała jak kandydatka na miss.
Gdyby tylko kiwnęła małym palcem, pewnie również przed nią
wykonałby taniec z płatkami!
Nad czymś takim Shane McCall absolutnie nie mógł przejść do
porządku dziennego. Nie mógł pozwolić sobie na uleganie słabościom.
Zamieszkał w tej mieścinie po to właśnie, by mieć święty spokój. Nie
znał tu nikogo i tak miało pozostać. Poprawka - nie znał żadnych kobiet.
Z Morganem był właściwie zaprzyjaźniony, ale znali się jeszcze z
czasów wspólnej pracy w brygadzie antynarkotykowej w Portland.
Morgan wrócił później do swojego rodzinnego Miracle Harbor, ożenił
się, na świat przyszły dzieci. Zapraszał go wielokrotnie, chciał

przedstawić Shane'owi rodzinę, ale Shane z niezmiennym uporem
wymigiwał się od wizyty.
Nie czuł się na siłach, bał się swoich uczuć.
Mężczyźni rozmawiają o sporcie, samochodach i pracy. Dzieci to już
zupełnie inny temat...
Drew Duarte, stary znajomy z brygady antynarkotykowej, martwił się o
niego i próbował czasem coś zdziałać w tej materii. Namówił Shane'a do
przyjęcia posady konsultanta. Shane prowadził kilka szkoleń w roku,
wciąż biegał i podnosił ciężary. Żaden młodzik nie odważyłby się stawić
mu czoła w ringu. Ostatnio Drew wymyślił dla niego nowe zajęcie i
teraz Shane pracował nad rozdziałem do podręcznika dla agentów
federalnych. Chodziło o procedury wykrywania narkotyków.
Shane pomyślał, że jego życie ostatnio przypomina z góry zaplanowany
scenariusz. Wszystko było pod kontrolą. Może za bardzo?
Cóż to w końcu za życie, gdy nic nie cieszy bardziej niż nowy program
komputerowy z wyjątkowo dobrym edytorem tekstów?
Ale czy on prosił o cokolwiek? Czy czegokolwiek pragnął? Nie!
Przeprowadził się do Miracle Harbor, ponieważ musiał uciec od
wspomnień. Zostawić wszystko za sobą. Morgan, kiedy dowiedział się,
co go spotkało, przysłał ciepły list, pełen słów pocieszenia i otuchy.
Zaproponował też przyjacielowi odpoczynek w należącym do rodziny
domku letniskowym nad oceanem.
Shane skorzystał z zaproszenia, przyjechał na weekend i nigdy już nie
wyjechał. Pierwszą zimę spędził w nieco zbyt przewiewnym domku
Morganów, a potem wynajął oba mieszkania w tym starym domu,
należącym niegdyś do rodziny holenderskich kupców. Dom był idealnie
położony - w pobliżu centrum miasteczka i oceanu. Wydawał się zbyt
rozległy dla niezamężnego mężczyzny, ale Shane lubił przestrzeń i
samotność, nie szukał wiec współlokatorów.
Dom był stary i wymagał nieustannej opieki, zupełnie jak kapryśna
starsza pani.
System grzewczy płatał figle, okna się nie zamykały albo nie otwierały,
światła niespodziewanie gasły, a Shane naprawiał wszystkie usterki,
wdzięczny losowi za możliwość zużytkowania wolnego czasu, którego
miewał w nadmiarze. Czuł się tutaj na swoim miejscu, u siebie.
Tak, ale co począć z tym małym problemem, który wczoraj wieczorem
wdarł się przemocą w spokojny rytm jego życia? Poradzi sobie, nie
pozwoli wytrącić się z równowagi. Za chwilę nie będzie śladu po
wczorajszej przygodzie. Właściwie to załatwiał dwie sprawy za jednym
zamachem. Po pierwsze, zrobi coś pożytecznego, udzieli pomocy
potrzebującemu, a to zawsze leżało w jego naturze. Czasami żałował, że
ma teraz tak niewiele okazji, by spieszyć bliźnim z pomocą. Po drugie,
odzyska upragniony spokój, gdy tylko za Belle i Abby zamkną się
drzwi.

- Bardzo dobrze - mruknął do siebie.
Otworzył drzwiczki jej samochodu i wsadził głowę do środka. Z
kieszeni podróżnej torby na przednim siedzeniu wystawała okładka
książki. Wydawało mu się, że litery tytułu świecą niczym kolorowy,
jaskrawy neon.
„Jak znaleźć idealnego partnera".
Uff, a wiec to tak. Nagle wszystko zrozumiał. Te jej ogromne, proszące
oczy! Ta kobieta szuka męża! Niestety, biedaczka pomyliła adres. Tutaj
nie znajdzie idealnych kandydatów. Shane uzyskał dodatkową
motywację do szybkiej naprawy samochodu, co zresztą nie okazało się
zbyt trudnym zadaniem.
Pogwizdując, wytarł brudne od smaru ręce i raźnym krokiem wrócił do
domu.
Abby rozmawiała przez telefon, Belle bawiła się na podłodze jego
plastikowymi miseczkami. Poza tym jednak kuchnia była w idealnym
stanie. Wszystkie pudełka zostały pochowane, naczynia umyte i
schowane do szafki. Dziecko, uśmiechając się od ucha do ucha,
pospieszyło mu na powitanie.
Czy to normalne, żeby maluch tak reagował na obcego człowieka?
McCall, uważaj na to ciepełko, które rozlewa się w okolicy serca,
upomniał się sarkastycznie.
Zrobił kilka kroków w inną stronę, żeby uniknąć spotkania z Belle, lecz
mała nie pozwoliła się wywieść w pole. Ruszyła w pościg. Robili już
trzecie okrążenie wokół kuchni, gdy Abby w końcu odłożyła słuchawkę
i spojrzała na niego wyraźnie zmartwiona.
- Kancelaria jest chyba nieczynna w soboty. Próbowałam złapać Jordana
Hamiltona, mojego prawnika, ale w domu też go nie ma.
- Jeden z jego synów, Mitch, pracuje z moim znajomym. Zadzwonię do
niego - zaproponował.
W notesie nie znalazł jednak numeru do Mitcha, zadzwonił wiec do
Morgana. Mała Belle uczepiła się jego kolana, toteż próbował strząsnąć
ją delikatnie. Zabawa spodobała się jej widocznie, bo przylgnęła do
niego jeszcze mocniej. Ze słuchawki dobiegał go śmiech bawiącego się
dziecka. Dziecko uwieszone na jego nodze, też wydawało dziwne i
niepokojące bulgoczące dźwięki.
- Kupiłem dzieciakom psa - wyjaśnił Morgan, kiedy Shane zapisał już
numer Mitcha.
- Sądząc po hałasie, wesoło u was teraz.
- Nie mogłem zrobić większego głupstwa, mówię ci. Sprzątam po nim
już od sześciu dni.
Shane przez chwilę jeszcze słuchał radosnego gwaru, walcząc z falami
nie do końca zrozumiałych emocji. Czy był to żal, że jemu nigdy nie
będzie dane zaznać takich radości? Zdusił tę myśl w zarodku.
Zdecydowanym ruchem odczepił palce Belle od swojego kolana, Abby

tym razem zauważyła jego wysiłki i pospieszyła mu na odsiecz. Przy
okazji spojrzała na kartkę.
- Udało się? - spytała.
Shane bez słowa wykręcił numer. Mitch Hamilton odezwał się po
drugim sygnale i spokojnie wysłuchał, o co chodzi. Tym razem Shane
nie złowił żadnych dźwięków w tle, tylko błogosławiona cisza, żadnych
dziecięcych głosików.
- Ojciec wyjechał z miasta, wróci w poniedziałek -powiedział w końcu
Mitch. - Ale nie martw się, i tak miałem iść do kancelarii, służę pomocą.
Porządny człowiek, pomyślał Shane, żadnych psów i hałasów, a w
dodatku, jaki zapracowany, skoro idzie w sobotę do pracy.
- Wielkie dzięki.
- Sprawdzę ten adres i oddzwonię. A przy okazji, która to z trojaczków?
- Abby.
- Ma długie włosy?
Cóż to, u licha, ma do rzeczy? - pomyślał mocno rozdrażniony.
- Nie.
- Dobrze.
Czy mi się zdaje, czy on naprawdę odetchnął z ulgą?
- Zadzwonię za godzinę - zakończył rozmowę Mitch. Wolałbym
kwadrans, ale i tak dobrze, że nie dłużej, pomyślał Shane, wchodząc do
kuchni.
- Mniej więcej za godzinę wszystkiego się dowiemy.
Zauważył, że zdążyła się już porządnie pozapinać i uczesać włosy.
Szczerze mówiąc, bardziej podobała mu się, gdy była rozczochrana.
- Jadłaś coś?
- Nie.
Mała bawiła się w samolot. Biegała dookoła stołu z wyprostowanymi na
boki rękami. Śmiała się zupełnie bez powodu, a jej śmiech wypełniał
jego dotychczas spokojny dom aż po dach. Dotychczas cudownie
spokojny dom.
- Zjedz lepiej śniadanie. Mam tony płatków. I masę roboty - dodał. -
Pójdę na górę, zająć się pracą, dopóki Mitch nie zadzwoni.
- Dobrze, dziękuję bardzo.
- I jeszcze jedno.
- Tak?
Nie jestem idealnym partnerem. Nie jestem żadnym partnerem, usłyszał
w głowie, nie przeszło mu to jednak przez gardło. Zamiast tego
powiedział:
- Ekspres do kawy stoi tam. Czuj się jak u siebie.
Kiedy usłyszał własne słowa, przeniknął go dziwny dreszcz. Uciekł
czym prędzej na górę i wszedł pod prysznic. Kiedy wyszedł z łazienki,
poczuł miły aromat kawy rozchodzący się po całym domu. Miło byłoby
napić się kawy, ale nie mógł przecież spoufalać się z tak podstępną

istotą jak Abby. Chcąc nie chcąc, zasiadł przed ekranem komputera. W
ciągu następnej godziny napisał dwie linijki tekstu. Niestety, nie miały
większego sensu.
Kiedy w końcu rozległ się dzwonek telefonu, podbiegł do niego, jak
skazaniec czekający na ułaskawienie. Niestety, Mitch srodze go
rozczarował.
Shane odłożył słuchawkę i powoli zszedł na dół. Zatrzymał się w
drzwiach kuchennych, obserwując swoich najeźdźców. Duża siedziała
na podłodze i puszczała w kierunku małej bańki mydlane.
- Czy to był prawnik? - zapytała, nie przerywając zabawy.
Skinął głową bez słowa. Zachowywał się jak człowiek, który stanął zbyt
blisko eksplodującej bomby. Ciągle był w szoku.
Abby wstała i wytarła mokre dłonie o spodnie.
- Znalazł mój dom?
- To jest dobra wiadomość.
Zapach kawy. Udając, że nie widzi pytania w jej oczach, podszedł do
ekspresu i nalał sobie filiżankę aromatycznego płynu.
- Chcesz powiedzieć, że jest jakaś zła wiadomość?
Zerknął na nią przez ramię i zobaczył w jej oczach oznaki
zaniepokojenia. Ponownie zajął się mieszaniem kawy. Dlaczego niby
ma się przejmować jej uczuciami? Zresztą, to on miał teraz problem, nie
ona.
Nadzieja, że nocni goście wkrótce opuszczą jego dom, w którym na
powrót zagości spokój i porządek, rozwiała się raz na zawsze. Mitch
zapewnił go, że pomyłka jest wykluczona. Sprawdził wszystko starannie
dwa razy.
Odwrócił się wreszcie twarzą do rozmówczyni i upił duży łyk kawy.
- No, powiedz mi wreszcie, o co chodzi. - Abby mówiła rzeczowym
tonem, choć cała drżała. Czyżby chciała dodać sobie odwagi? Włożyła
dłonie do kieszeni dżinsów. - Muszę to wiedzieć. Ten dom, to jakaś
rudera, tak? Nie będę mogła w nim zamieszkać?
- Nie w rym rzecz.
- A więc w czym? Chodzi o tego lokatora? Hoduje kozy i szesnaście
kotów i nigdy się nie myje?
- Nie.
- Powiedz wreszcie - poprosiła.
- Panno Blakely, wygląda na to, że to jest właśnie pani nowy dom.

ROZDZIAŁ TRZECI

- To jest mój dom?
- Taak. - Nie uszło jego uwagi, że Abby rozgląda się po kuchni zupełnie
nowym rodzajem spojrzenia. Prawie słyszał jej myśli: „tutaj obrazek,
tutaj odmalować", na pewno planowała już, gdzie ustawić bujany fotel z
wikliny.

Znał to spojrzenie i ten stan ducha...
Oto samiczka znalazła idealne miejsce, by uwić gniazdo.
Nie mógł się mylić. Stacey miała ten sam błysk w oczach, kiedy kupili
stary, chylący się ku ruinie dom. Nic nie mąciło jej szczęścia, dla niej
dom wyglądał jak pałac. Nie wiedziała, że wszystko skończy się
katastrofą. Shane nigdy więcej nie chciał przechodzić przez coś
podobnego.
Oczywiście, nie był mężem tej kobiety, a ona nie miała zamiaru
umierać. Przynajmniej nic na to nie wskazywało.
Spojrzał na nią, lecz to nie pomogło mu odzyskać pogody ducha.
- Tu jest tak pięknie - szepnęła. - Spójrz tylko na te podłogi.
Shane spojrzał, ale ponownie na nią.
- Trzeba je odnowić. Inaczej twoja mała zaraz będzie miała pełno drzazg
w pupie. W tym domu nic nie działa jak należy. Ogrzewanie szwankuje,
drzwi i okna są wypaczone, stąd wieczne przeciągi. To niezdrowo dla
dziecka. - Zdawał sobie doskonale sprawę, że w jego głosie słychać
desperację. I po cóż to właściwie ukrywać? Był zdesperowany.
- Jakoś nie wyglądasz mi na eksperta od dzieci. - Ab-by była zbyt zajęta
swoimi myślami, by zwracać uwagę na jego dziwne zachowanie. Czule
pogładziła dębową okiennicę, potem parapet.
- Mogę je naprawić.
Przez bardzo krótką chwilę miał ochotę powiedzieć jej, że kiedyś o mało
co nie został ekspertem w sprawach dzieci. Wiele lat temu.
Powstrzymało go jednak coś w jej spojrzeniu. Ona wiedziałaby
doskonale, co zrobić z taką informacją. Prawie wpadł w popłoch. A
zatem wystarczyło tak niewiele, by zburzyć jego spokój, do którego z
takim trudem i samozaparciem dążył.
- Cała instalacja elektryczna jest do wymiany - powiedział. - Nie
wspominając już o schodach. Oczywiście to dopiero początek.
- A czy są tu pająki?
- Pająki?
- Tak.
- Chyba nie widziałem zbyt wielu.
- No więc reszta problemów to pestka - powiedziała
wesoło i machnęła ręką, jakby chciała uciąć dalszą dyskusję.
To jest kobieta dla ciebie, pomyślał ironicznie Shane. Poważne sprawy
zbywa machnięciem dłoni. Ale pająki, o, pająki to co innego. Przyszło
mu do głowy, że gdyby jej powiedział, że na strychu i w piwnicy są
gniazda pająków, już by jej pewnie nie było. No cóż, z zasady nie
uciekał się do kłamstwa. Chciał się jej pozbyć, oczywiście, ale nie za
wszelką cenę.
- Wydaje mi się, że zapominasz o pewnym dosyć poważnym problemie
- powiedział zdecydowanym tonem, usiłując przykuć jej uwagę. Nie
chciał, by sytuacja wymknęła mu się spod kontroli.

- W sieni frontowej położę tapetę ze wzorem w herbaciane róże -
mruknęła Abby rozmarzonym głosem. - A na podłodze fiński, ręcznie
tkany dywanik. A tutaj w oknach będą pasowały zasłonki w czerwoną
kratę. Jak myślisz, ładnie będzie?
- Rozmawialiśmy o poważnych sprawach - przypomniał jej, pomału
tracąc cierpliwość. Skręcało go na myśl o zasłonkach w czerwoną kratę.
Ta kobieta zrobi z domu włoską restaurację!
- O, przepraszam. Co to za poważna sprawa?
- Ja. - Skrzyżował ręce na piersiach. Jako były policjant, znał różne
sposoby „wywierania wrażenia", udawania, że się jest większym i
silniejszym niż w rzeczywistości. W sumie, biorąc pod uwagę, że miał
metr dziewięćdziesiąt wzrostu, zazwyczaj nie musiał specjalnie się
wysilać.
Jednak na Abby ta groźna poza nie wywarła najmniejszego wrażenia. Jej
uwagę wciąż pochłaniały szczegóły wnętrza. Przykucnęła nawet i z
uczuciem pogładziła płytki parkietu.
- Prawdziwy dąb - szepnęła, uśmiechając się nieprzytomnie.
- Co ze mną? - przypomniał jej. Abby wstała, spojrzała na niego z
uwagą i ponownie się uśmiechnęła. Ten blask w jej oczach! Do Ucha! -
pomyślał.
- Podobno jesteś bardzo dobrym lokatorem. Wydaje mi się, że nie
powinniśmy mieć problemów z dojściem do porozumienia.
- Czyżby? - nie wydawało mu się, żeby kontakty z Abby, jako
właścicielką domu, ograniczyły się do spotkania raz na miesiąc i
przekazania czynszu.
- Dlaczego nie mielibyśmy mieszkać tu razem? - zapytała. - Tobie
oszczędziłoby to kłopotu szukania nowego lokum, a mnie - szukania
nowego lokatora.
- Nieźle kombinujesz, panno „Rozsądna".
- Oczywiście, że jestem rozsądna.
W sumie, jej propozycja rzeczywiście wydawała się niegłupia.
Wyjąwszy fakt, że znalazłby się pod jednym dachem z dwoma
kobietami. Dużą i małą. Nie, to nie do pomyślenia...
- Shane - powiedziała, spoglądając na niego łagodnie. - Ja nie mam
dokąd pójść.
No, moja panno, tylko bez takich numerów, pomyślał ze złością. Już to
przerabialiśmy.
- Wczoraj wieczorem nawet nie chciałaś wejść do środka, a dziś
planujesz tu zamieszkać?
- Dzisiaj wiem, że ten dom należy do mnie.
- Kobieca logika - westchnął. Znał Abby niecałe dwadzieścia cztery
godziny, a już jego spokój został doszczętnie zburzony.
- Czy masz dokąd się wyprowadzić? - zapytała.
Otworzył usta. Chciał powiedzieć, że istnieje co najmniej tuzin miejsc,

gdzie mógłby zamieszkać. Zamiast tego wymknęła mu się smutna
prawda:
- Nie. - Dodał jednak szybko: - Ale zawsze mogę kupić jakiś dom.
Wolał nie myśleć, dlaczego dotąd nawet nie rozważał takiej możliwości.
Kupno domu to poważna sprawa, która wymaga zaangażowania i
poświęcenia. Tak się jednak składa, że właśnie te pojęcia Shane usunął
ze swego słownika już kilka lat temu.
- Tyle że całkiem sporo już zainwestowałem w ten dom - powiedział z
uporem.
- Przecież jakoś się dogadamy. Shane wcale nie miał zamiaru się
dogadywać, ale trudno przeczyć oczywistym faktom. To był jej dom!
Zauważył, że Abby dolewa mu kawy.
- Będzie tu trochę pracy - przyznała.
- „Trochę" to mało powiedziane. A znalezienie robotników w mieście
nie będzie sprawą łatwą, bo wszyscy są zatrudnieni przy budowie
nowego ośrodka wypoczynkowego. Życzę szczęścia - powiedział z
przekąsem.
- Moglibyśmy zawrzeć układ. Zmniejszę ci czynsz, a w zamian za to
pomożesz mi przy remoncie. Co ty na to?
- Abby nalała sobie kawy i usiadła przy stole. W wyobraźni snuła już
misterne plany urządzenia swego nowego domu. Shane czuł, że jego
życie wymyka mu się spod kontroli. Dlaczego nie było tu tego
cholernego prawnika? W sytuacji, gdy mężczyzna i kobieta planują
zamieszkać pod jednym dachem, jest mnóstwo spraw, które należy
uregulować. Lepiej zawczasu uniknąć ewentualnych komplikacji.
Shane odsunął krzesło i usiadł naprzeciwko niej. Zdążył upić łyk kawy,
kiedy na kolanie poczuł znajome paluszki. Belle znudziła się już zabawą
plastikowymi miskami. Stała przy nim i wpatrywała się z nadzieją w
jego twarz.
- Na rąćki? - zapytała.
- O nie.
Belle w czerwonej bluzeczce i spodenkach wyglądała po prostu słodko.
Włoski miała zaczesane do góry i związane w śmieszny kucyk. Shane
wiedział jednak, że jedno małe ustępstwo wobec kobiecego rodu, i...
- Plosię.
.. .i już po tobie, łamią ci serce. Spojrzał na małą, potem na Abby,
westchnął ciężko i zrezygnowany ustąpił. W końcu, kto potrafiłby
odmówić dziecku? Pochylił się, podniósł małą i posadził na swoich
kolanach. Belle nie przejmowała się jego złym humorem, uśmiechnęła
się radośnie, przytuliła główkę do jego piersi. Za chwilę jej kciuk
wylądował w jego ustach.
Shane postanowił porozmawiać z Abby, wyjaśnić to i owo. Czyżby
nawyk ekspolicjanta? Może gdy ustali, jak doszło do obecnej sytuacji,
łatwiej będzie sobie z nią poradzić?

Dowiedział się, że Abby jest sierotą, która niedawno dowiedziała się o
istnieniu swych bliźniaczych sióstr. Wszystkie otrzymały spadek od
anonimowego darczyńcy. Wszystkie miały zamieszkać w Miracle
Harbor. Abby przypadł w udziale ten właśnie dom.
Wiele z jego wątpliwości zdołała wyjaśnić, nie poprawiło to jednak jego
nastroju. Nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Po pierwsze, nie
podobało mu się, że przyjęła spadek od nieznanej sobie osoby. Po
drugie, kiedy wysłuchał opowieści, Abby Blakely przestała być dla nie-
go kimś obcym i anonimowym. Teraz stała się kobietą z krwi i kości.
Poznał historię jej życia, potrafił się wczuć w jej sytuację. Chwila
nieuwagi, i to wszystko obróci się przeciwko niemu. Dziecko na jego
kolanach zapewne uczestniczyło w tym chytrym spisku...
Shane próbował być twardy. Postanowił nie okazywać współczucia ani
nadmiernego zainteresowania. Zdobył się jednak na kolejne pytanie.
- Jak to się stało, że was rozdzielono? Abby wzruszyła ramionami, ale
zdążył zauważyć wyraz bólu w jej oczach.
- Nie pamiętam. Moja siostra, Brittany, twierdzi, że została adoptowana,
gdy miała trzy lata. Corrine z kolei powiedziano, że rodzice zginęli w
wypadku samochodowym. Sądzę więc, że rozdzielono nas po śmierci
rodziców.
Dlaczego? Tego jeszcze nie wiem. Ciągle brak mi kilku części tej
układanki. Mam nadzieję, że gdy wszystkie tu zamieszkamy i poznamy
się bliżej, dowiem się czegoś więcej. Na początek postanowiłam zdobyć
jakieś informacje na temat osoby, która podarowała mi ten dom. Jedyny
sposób, żeby czegokolwiek się dowiedzieć, to zamieszkać tutaj. Muszę
wykorzystać tę szansę.
- W całym domu jest tylko jedna kuchnia - zwrócił jej uwagę. Chciał
skierować jej myśli na inne tory, zająć ją jakimś praktycznym
problemem, by ochłonęła. Tak, ta rozmowa stawała się zbyt osobista.
Abby jednak nie użalała się nad sobą. Musiał przyznać, że ta
dziewczyna była naprawdę odważna!
- Mam podpisaną umowę najmu - zauważył.
- Na jak długo? - zapytała.
- Niestety nie na tyle, by stanowiło to problem - przyznał niechętnie.
Zorientował się, że zmieszała się, słysząc te słowa. Niech to, przecież
nie miał zamiaru robić jej przykrości. W końcu dla niego ten dom nie
był taki ważny. Ot, kolejne miejsce zamieszkania. A dla niej? Widać
było wyraźnie, że od kiedy dowiedziała się o swoim spadku, zaczęła
snuć plany i marzenia. Już zdążyła przywiązać się do myśli, że to
wszystko jest jej. Znalezienie nowego mieszkania nie powinno być
wielkim problemem. Już prawie się zdecydował. Nie mógł mieszkać z
nią pod jednym dachem.
- A nie mogłabyś zamieszkać wraz z siostrami? - podjął ostatnią próbę.
Westchnął ciężko, widząc jej minę. Nie musiała odpowiadać.

- Shane, zrozum. Ja potrzebuję tego domu - powiedziała łagodnie. - Nie
potrafię tego wyjaśnić, ale jestem szczęśliwa, że ktoś pomyślał o mnie,
ktoś się o mnie zatroszczył. To jest mój dom. Jedyna rzecz, która do
mnie należy. Oprócz Belle. Potrafisz to zrozumieć?
- Nie całkiem.
Shane nie wiedział, czy nie rozumie jej dlatego, że mężczyzna nigdy nie
zrozumie kobiety, czy też dlatego, że sam pomysł przyjmowania spadku
od nieznanej osoby wydawał mu się dziwaczny, żeby nie powiedzieć
podejrzany. A ona po prostu potraktowała to jako uśmiech losu.
Niesamowite.
- Dobrze więc, wyprowadzę się, kiedy tylko znajdę mieszkanie.
- Nie musisz tego robić.
- Niestety tak - powiedział stanowczo.
Przyszło mu do głowy, że nie będzie jej łatwo znaleźć porządnego
lokatora, ale to już wyłącznie jej problem i jemu nic do tego.
- Shane, przecież ty w ogóle nie używasz mieszkania na parterze. Tak
mi powiedziałeś wczoraj, pamiętasz? Miejsca jest tyle, że dla
wszystkich wystarczy. Nie widzę powodu, dla którego nie moglibyśmy
wspólnie korzystać z kuchni.
- To nie wchodzi w grę.
- Strasznie mi przykro. Czuję się winna.
Czy teraz ź kolei on miał czuć się winny, ponieważ wywołał w niej
poczucie winy? Niech no tylko pojawi się kobieta, a wszystko
natychmiast się komplikuje. Powinien jak najszybciej znaleźć sobie
nowe lokum.
A co, jeśli jej następny lokator będzie hodował kozy i szesnaście kotów?
Nie jego sprawa.
Nawet jeśli będzie z tymi kozami dzieliła kuchnię.
- Wniosę twoje rzeczy. Słuchaj, dopóki nie znajdę jakiegoś mieszkania,
jakoś sobie poradzimy. W kuchni też, mam nadzieję.
No i udało jej się wzbudzić w nim poczucie winy. Odebrano mu właśnie
jego dom, usunięto mu grunt spod nóg, a on czuł się winny!
Tak właśnie działają kobiety. Zanim się obejrzysz, przewracają twój
świat do góry nogami. Trzeba działać. Jeśli nie będzie zbyt wybrzydzał,
znajdzie mieszkanie w ciągu trzech dni.
- Belle! - Abby trzymała Belle w ramionach i tańczyła z nią po kuchni. -
To jest nasz dom. Nasz, twój i mój - szeptała małej do ucha.
- A pan? - Belle śmiała się do uszczęśliwionej Abby.
- Pan? Nie wiem, kochanie.
Prawda była taka, że Abby czuła się winna. A właściwie dlaczego? To
Shane był uparty jak osioł.
- Pan fajny - obwieściła mała.
- O, moja panno. Jakże łatwo cię zdobyć! Wystarczy dać ci dobre
śniadanie, i już jesteś zakochana. Pamiętaj, nie możesz się tak nisko

cenić. Zapamiętaj sobie tę lekcję życiową raz na zawsze.
Belle roześmiała się, jakby usłyszała świetny dowcip, oczywiste było
jednak, że nic z tego nie zrozumiała.
Abby posadziła ją na podłodze i zaczęła rozglądać się po
pomieszczeniu. Wymagało gruntownego remontu. Szafki nadawały się
do wymiany, podłoga i okna do renowacji. Na razie jednak nowe
zasłonki i kilka puszek farby będzie musiało wystarczyć. Zasłony
oczywiście uszyje sama.
Hmm... A może Shane miał mimo wszystko rację? Może nie powinna
zbytnio przywiązywać się do tego miejsca? Przecież, jeśli nie wyjdzie za
mąż w ciągu roku, i tak straci ten dom.
Nie będę sobie tym na razie zaprzątać głowy, postanowiła Należy
myśleć pozytywnie. Zalety obecnej sytuacji? Całe mnóstwo! Mieszkając
tutaj, nie musiała myśleć o kupnie nowego samochodu, bo do centrum
można było dojść spacerkiem w ciągu pięciu minut. Plaża blisko.
- Abby!
To był głos Shane'a. I to Shane'a wyraźnie poirytowanego. Zdążyła już
dowiedzieć się kilku rzeczy o tym mężczyźnie. Sądząc po idealnym
porządku, jaki panował w jego kuchennych szafkach, był pedantem
pierwszej wody i nie znosił tracić kontroli nad sytuacją.
Autorytatywny styl bycia, przyzwyczajenie do wydawania rozkazów...
Wcale nie była pewna, czy będzie się przyjemnie mieszkać z kimś takim
pod jednym dachem, ale z drugiej strony, czy miała szukać lokatora w
całkiem obcym mieście pełnym przyjezdnych sezonowych robotników?
Będzie, co będzie, martwienie się na zapas nic mi teraz nie pomoże,
pomyślała rozsądnie.
- Abby!
Wzięła Belle pod pachę i wyszła z kuchni.
Shane stał w sieni, odziany znów bardzo skąpo, podobnie jak
poprzedniego wieczora. Miał na sobie tylko szorty, a jego koszulka, jak
zauważyła Abby, wisiała na rododendronie przed wejściem. Na
ramieniu dźwigał jej maszynę do szycia. Mięśnie jego ramion były
napięte, po szyi spływała strużka potu.
- Gdzie mam to postawić? - zapytał. Wydawało jej się, że Shane
najchętniej wystawiłby maszynę z powrotem przed furtkę.
- Jeśli mógłbyś pod oknem...
- Swoją drogą, ciekaw jestem, cóż to jest. Cegły?
- Maszyna do szycia.
- Co?
W tym właśnie momencie urwał się uchwyt futerału, maszyna o mały
włos nie wylądowała na podłodze, jednak Shane w ostatniej chwili
zdołał ją złapać. Nie udało mu się niestety w porę odsunąć stopy... Abby
nie była pewna, czy kiedykolwiek przedtem miała okazję słyszeć
wiązankę tak kwiecistych przekleństw.

Postawiła małą na podłodze i kazała jej iść bawić się do kuchni, po
czym zwróciła się do Shane'a.
- Wolałabym, żeby moja córka nie uczyła się takich słów. Wyglądał na
zmieszanego i rozzłoszczonego równocześnie. Spojrzał na nią.
- Chyba sobie trochę za dużo wyobrażasz.
- Co niby sobie wyobrażam?
- Że mnie oswoisz.
- Że cię oswoję?
- Słuchaj, ja się wyprowadzam. Jak najszybciej. Nie jestem kandydatem
na idealnego partnera.
O mało nie podskoczyła. Czy to możliwe, żeby Shane przez przypadek
użył takiego właśnie sformułowania? Przecież nie znalazł chyba jej
książki? A może ten prawnik poinformował go przez telefon, że ona
szuka męża, podobnie jak jej siostry?
- Nie powinieneś się obawiać. Trudno byłoby cię wziąć za idealnego
kandydata na partnera życiowego. Wydął wargi, jakby poczuł się
urażony.
- Z mojego doświadczenia wynika zresztą, że idealnego partnera spotkać
można jedynie na kartach powieści - dodała Abby pośpiesznie.
- Jeszcze dziś zacznę szukać nowego mieszkania.
- Jak uważasz. Chociaż muszę przyznać, że gdybyś został, czułabym się
tu bezpieczniej. Prychnął niezadowolony.
- Życzę powodzenia w szukaniu nowego lokum - Abby nie traciła
rezonu. - Wiesz co, piękny jest ten pokój. Tam mogę postawić kwiaty w
donicach, a obok zmieści się manekin.
- Manekin - powtórzył bezmyślnie, przesuwając sofę pod ścianę.
- Jestem krawcową - wyjaśniła. - Muszę szybko wywiesić szyld.
- Szyld? Zakład krawiecki? Nie zapominaj, że ja też tutaj pracuję, i do
pracy potrzebuję spokoju! - Założył swoim zwyczajem ręce na piersi i
stanął w lekkim rozkroku, jak podczas przesłuchania krnąbrnego
podejrzanego. Tak, sprawiał wrażenie silnego i niezłomnego. Musieli
ich tego uczyć w szkole policyjnej.
- Shane, ty chyba nie wiesz nic o szyciu.
- A co powinienem wiedzieć?
- Że to nie powoduje wiele hałasu. Większość prac nadal wykonuje się
ręcznie. A zresztą ta maszyna jest bardzo cicha. Wypróbowałam wiele
modeli i w końcu znalazłam taką, przy której nawet dziecko może spać
spokojnie.
- Ale klienci? Te ciągłe dzwonki i procesje obcych ludzi?
- Shane, nie mam zamiaru zakładać małej manufaktury. Zresztą, dopóki
Belle nie podrośnie, nie mogę przyjmować zbyt wielu zleceń.
Przekonasz się, nawet nie będziesz wiedział, że tu jesteśmy. Będziemy
cichutko jak myszki.
- Dasz mi to na piśmie?

Zanim jednak Abby zdążyła odpowiedzieć, z kuchni dobiegł ich
straszny huk, a zaraz potem krzyk Belle. Abby wybiegła z pokoju,
zauważyła jednak, jak Shane podniósł oczy do góry i mruknął niby do
siebie:
- Rzeczywiście, w ogóle nie słychać, że tu jesteście!

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Nie słyszę pani! - krzyczał Shane w słuchawkę. -Co to jest? Pokój z
wyżywieniem? W ogłoszeniu było nieco inaczej. Zniżka za co? Nie
może pani tego przyciszyć? Prawie nic nie słyszę! Co, nie da się
przyciszyć, bo dzieci to nie radio? Zniżka za opiekę nad dziećmi?
Nie czekając na dalsze wyjaśnienia, rzucił słuchawkę i energicznie
wykreślił kolejny numer z dziani ogłoszeń porannego wydania „Miracle
Harbor News".
Z dołu dobiegł go głos Abby. Znowu śpiewała. Kiedy remontowano tę
ruderę, nikt nie pomyślał o wyciszeniu ścian. A ona, odkąd wczoraj
wieczorem wniósł wreszcie do domu wszystkie jej graty, rozśpiewała
się jak skowronek na wiosnę. Mógłby krzyknąć, żeby się przymknęła,
gdyby śpiewała na całe gardło, ale ona nuciła spokojne ballady.
Śpiewanie zresztą nie było jeszcze najgorsze. Wczoraj wieczorem, kiedy
mała Belle usnęła już w swojej kołysce, a on odetchnął wreszcie z ulgą i
zaczął wierzyć, że w domu choć na chwilę zapanuje błoga cisza, z
łazienki na parterze dobiegł go szum nalewanej do wanny wody. Jakąś
chwilę później wydało mu się, że słyszy, jak Abby wchodzi do kąpieli.
Wystarczyły dwadzieścia cztery godziny, by całkowicie stracił kontrolę
nad własnym życiem. Abby na dole pluskała się w wodzie i nuciła
beztrosko, podczas gdy on na górze przeżywał katusze. Zdecydował, że
musi dać wytchnienie skołatanym nerwom i wybrał się na długi spacer. I
wszystko byłoby dobrze, gdyby tylko w drodze powrotnej nie spojrzał w
górę i nie ujrzał migotliwego odblasku płomienia świecy w oknie jej
łazienki. Jego wyobraźnia natychmiast zaczęła pracować. Abby w wan-
nie, okryta jedynie pianą...
Zawstydził się własnych myśli. Pokonał schody w kilku susach,
zastanawiając się, czy te wybryki wyobraźni nie są skutkiem
samotniczego trybu życia.
Co się z nim działo?
O północy, kiedy na dole dawno już zapadła cisza, zdołał napisać cztery
strony tekstu. Przeczytał go i stwierdził z przerażeniem, że dawno nie
widział takich bzdur. Wyłączył komputer, nie zachowując zmian w
dokumencie. Wściekły położył się do łóżka i przez ponad godzinę
bezskutecznie usiłował zasnąć.
W końcu zszedł na dół i zajrzał do lodówki. Powinno tu gdzieś być
opakowanie lasagne. Nie było. Powinna być otwarta puszka sardynek.

Nie znalazł. Lodówka była zapakowana po brzegi zdrową żywnością:
warzywami, owocami, kiełkami... Gdzieś za brokułami, sałatą i
szparagami, kartonem mleka i kawałkiem wędzonego sera znalazł
puszkę toniku. Nareszcie coś mojego, pomyślał ponuro. Przez chwilę
zastanawiał się, czy nie zrobić sobie kanapki z serem, ale przyszła mu
do głowy pewna myśl. Jeśli mają zamiar przetrwać jakoś w tym domu,
trzeba wprowadzić surowe zasady.
Pierwsza z nich: nie będziesz tykał lasagne bliźniego twego. Ani jego
sardynek.
Ponieważ i tak już by nie zasnął, ponownie zasiadł przed komputerem i
zredagował „Regulamin korzystania z kuchni", zaopatrzony w stosowny
grafik. O świcie zszedł na dół i poszedł pobiegać. Wracając, zabrał
sprzed progu gazetę. Zazwyczaj nie był zbyt pobożnym człowiekiem,
dzisiaj jednak z całego serca prosił niebiosa o jakieś rozsądne ogłoszenie
w dziale „nieruchomości".
Jest! Dom, do wynajęcia, dla samotnego mężczyzny. Doskonała oferta!
Coś jednak mówiło mu, że musiał przeoczyć jakiś haczyk. Przez telefon
powiedziano mu, że dom jest mały, ale czysty. Adres? Te miłe
szeregowe domki na Cannery Street. Po raz kolejny Shane odwiesił
słuchawkę bez pożegnalnych uprzejmości. Na Cannery Street nie było
żadnych miłych domków. Na Cannery Street stały baraki. Za
sztachetami warczały budzące respekt rottweilery, a na tyłach ruder rdza
pożerała powoli wraki starych samochodów. W tej części miasta nie
chciał mieszkać nikt. Mieszkańcy Miracle Harbor nie przyjmowali do
wiadomości, że ten zakątek w ogóle istnieje.
Głęboko rozczarowany przejrzał jeszcze raz regulamin kuchenny. Tak,
przynajmniej to było w porządku. Zdecydował, że wcześnie rano
kuchnia będzie należała do niego. Abby zresztą o tej porze będzie
pewnie jeszcze spać.
W ciągu dnia będzie potrzebował jedynie około czterdziestu minut na
przyrządzenie i zjedzenie lunchu. Powiedzmy o dwunastej trzydzieści.
Kolację może jeść późnym wieczorem, pomiędzy siódmą a ósmą.
Gdyby poza tymi godzinami chciał się czegoś napić, bezprzewodowy
czajnik powinien załatwić sprawę.
Pomyślał z zadowoleniem, że tak precyzyjnie opracowany plan na
pewno sprawdzi się w praktyce. No i do minimum ograniczał możliwość
widywania nowej właścicielki domu i jej małej latorośli, bez żenady
wdrapującej się obcym ludziom na kolana. Takie rzeczy mogły wytrącić
z równowagi najspokojniejszego mężczyznę.
Pełen radości głos Abby dobiegł go nagle z dołu, z łatwością
przedostając się przez szczeliny w podłodze, wędrując rurami i pustymi
ścianami.
- Doliną, ścieżyną idzie kaczka, sama jedna nieboraczka, gdyby jeszcze
jedna szła, nie byłaby taka zła.

Mała Belle zwijała się ze śmiechu.
Shane ze złością przekreślił ostatnie ogłoszenie w gazecie i sięgnął po
książkę telefoniczną. Znalazł w niej całą sekcję poświęconą
mieszkaniom do wynajęcia. Pomimo iż kiedyś przysiągł sobie, że nie
zamieszka już nigdy w bloku, ze zdwojoną energią sięgnął po telefon. I
tutaj czekało go rozczarowanie. Od dawna nigdzie nie było wolnych
mieszkań.
Ktoś dzwonił do drzwi.
Zmarszczył brwi, zastanawiając się, czy to rzeczywisty dźwięk, czy
może omam słuchowy. Czekał, aż Abby pójdzie otworzyć. Cisza. Po
chwili kolejny dzwonek. Była tutaj dopiero od wczoraj, czy to możliwe,
by już ktoś składał jej wizytę?
Znowu dzwonek.
Jeśli to jakiś komiwojażer, to zaraz pożałuje, że się urodził.
Energicznie ruszył schodami w dół. O ułamek sekundy za późno
dostrzegł barierkę zamontowaną u stóp schodów. Spróbował
przeskoczyć tę ponad półmetrową przeszkodę, niestety zawadził o nią
stopą i runął jak długi na podłogę, boleśnie tłukąc śródstopie i kolano.
Chyba rzepka poszła. Leżąc, zaklął siarczyście i głośno, równocześnie
badając dłonią stan kolana. Kości zdawały się być całe. Przypomniał
sobie o Belle, klął więc dalej już tylko w duchu, na zewnątrz
wydostawały się jedynie bolesne jęki i gniewne posapywania.
Ktoś znowu nacisnął dzonek.
Z trudem podniósł się i pokuśtykał w stronę drzwi. Niech no tylko
dorwie tego upartego intruza!
Kiedy jednak otworzył drzwi, od razu zrozumiał, że w żadnym
przypadku nie będzie mógł dać ujścia nagromadzonej wściekłości. Na
progu stała drobna starsza pani. Jej siwe włosy upięte były w misterny
kok. Miała niesamowicie niebieskie oczy, które wyglądały nad wyraz
młodo i wesoło.
Jak tu wyrzucić starszą panią?
- Dzień dobry młodzieńcze - powiedziała starsza pani, rozbrajając go do
reszty.
- Dzień dobry - odpowiedział niepewnie.
- Nie wyglądasz mi na krawca - zachichotała. - Czy ja dobrze trafiłam?
Shane przez chwilę patrzył na nią niezbyt przytomnie.
- Krawca? Nie, nie jestem.
Nagle przypomniał mu się ciężki przedmiot, który prawie zmiażdżył mu
stopę. Gdyby wiedział, że to dopiero początek bolesnych obrażeń...
- Ach, tak. Ona jest krawcową.
Drzwi od mieszkania Abby otworzyły się i wyłoniła się z nich
krawcowa we własnej osobie. Belle, jeszcze mokra po kąpieli, zawinięta
w duży ręcznik, wierciła się niespokojnie w ramionach mamy. Zawsze
inaczej wyobrażał sobie krawcowe. Abby miała na sobie o kilka

numerów za duże dżinsy, które trzymały się na jej biodrach, a na górze
obcisły top, nie zasłaniający pępka. W dodatku była cała mokra i nie
trzeba było zbytnio wysilać wyobraźni, by domyślić się, jak wspaniałą
miała figurę.
- Upadłeś? - zapytała Abby. - Słyszałam jakiś potworny huk.
W odpowiedzi spojrzał wymownie na barierkę.
- O rany - jęknęła. - Zamocowałam ją godzinę temu. Nie chciałam, żeby
Belle ci przeszkadzała. Byłam pewna, że zauważysz. Nic ci nie jest?
Starsza pani przyglądała im się z zainteresowaniem.
Shane czuł, jak puchnie mu kolano, postanowił jednak nie urządzać
sceny.
- Masz gościa.
- Szukam krawcowej - powiedziała starsza pani.
- Naprawdę? - W głosie Abby zabrzmiała prawdziwa radość. - Proszę
wejść.
Shane przepuścił starszą panią, która uśmiechnęła się do niego
promiennie.
- Dziękuję, młodzieńcze. A niektórzy mówią, że szarmanckich
mężczyzn już nie ma.
- Hmm - mruknął Shane i nagle przyszła mu do głowy niespodziewana
myśl. - Czy pani czasem nie szuka mieszkania do wynajęcia? Tu na
górze jest akurat wolne. Miłe, czyste i przytulne.
- Oj, ja niestety nie dałabym rady pokonywać kilka razy dziennie tych
schodów. Poza tym, ty przecież tam mieszkasz, prawda?
Zmarszczył brwi i spojrzał na nią nieufnie. Skąd wiedziała? Musiała
słyszeć, jak zbiegał z góry, i jak... spadał i klął.
- Ale już niedługo.
Chciałby jednak, by Abby znalazła właśnie taką lokatorkę jak ta miła,
starsza pani. Skoro jednak starsze panie nie lubią maszerować w tę i z
powrotem po schodach, nie będzie łatwo znaleźć odpowiednią osobę.
Chyba powinien pomóc w poszukiwaniach.
Odwrócił się i podniósł z ziemi „regulamin korzystania z kuchni".
- Tu jest napisane, w jakich godzinach będę korzystał z kuchni. Grafik
przyczepię do drzwi lodówki.
Nie czekając na jej odpowiedź, wszedł do kuchni. Na lodówce znalazł
kilka magnesów w kształcie gruszek i brzoskwiń.
- To akurat się przyda - powiedział głośno, przyczepiając kartkę.
Kiedy wyszedł na korytarz, drzwi do jej mieszkania były zamknięte.
Przekroczył ostrożnie barierkę, lecz nie udało mu się uniknąć bólu w
nadwyrężonych stawach, i wrócił do swojego biura. Zamknął drzwi
trochę głośniej, niż wypadało, wziął kawałek czystego papieru i napisał:
„Wynajmę mieszkanie na piętrze w uroczym domu. Kuchnia i wejście
wspólne".
Zamyślił się na chwilę, po czym zaczął od nowa:

„Spokojnej pani wynajmę".
Następnie dopisał swój numer telefonu i zadzwonił do redakcji „Miracle
Harbor News".
Starsza pani weszła za Abby do mieszkania. Dłonią, która nosiła ślady
artretyzmu, pogłaskała czule policzek Belle.
- Jak miło ze strony tego młodzieńca, że informuje cię, kiedy będzie
korzystać z kuchni - powiedziała, zerkając na Abby znad okularów. -
Najwyraźniej lubi przebywać w twoim towarzystwie.
- Zaręczam pani, że jest dokładnie na odwrót - mruknęła Abby i
przypomniała sobie spojrzenie, jakim obrzucił ją Shane, gdy wyszła na
korytarz.
Nagle wstrząsnęła nią pewna myśl. Spojrzała na siebie i zobaczyła, jak
ściśle przylega do ciała jej mokra bluzka.
Zaczerwieniła się i czym prędzej okryła ręcznikiem. Usiłowała skupić
myśli na swoim gościu.
- Jestem Abby Blakely. Pani ma do mnie jakąś sprawę?
- A ja jestem Angela Pondergrove. Szukam krawcowej. Muszę
przyznać, że się zdziwiłam, kiedy ten młody człowiek otworzył mi
drzwi. Prawdę mówiąc, moje serce dawno już nie uderzyło tak mocno
na widok męskich nóg. Nie wydaje ci się, moje dziecko, że on ma
całkiem niezłe nogi?
Abby i tak już zbyt często myślała o nogach swojego lokatora.
- Jakim sposobem dowiedziała się pani, że jestem krawcową? - zapytała,
unikając odpowiedzi na krępujące pytanie. - Dopiero co się tu
sprowadziłam.
- Jordan mi powiedział. Och, Jordan Hamilton. Nasz prawnik.
- To bardzo miło z jego strony, ale skąd on wiedział? Nie mówiłam mu,
że jestem krawcową. Starsza pani wyciągnęła kruche ramiona.
- Mogę potrzymać małą? Musiałaś coś powiedzieć, nawet błaha uwaga
nie uniknie takiemu człowiekowi jak Jordan.
Starsza pani miała więcej siły, niż mogło się wydawać na pierwszy rzut
oka. A Belle, która wcale nie do wszystkich obcych garnęła się tak
chętnie, jak do Shane' a McCalla, obdarzyła zaufaniem również tę miłą
staruszkę.
- Proszę, niech pani siada. - Abby wskazała sofę. Pani Pondergrove
przez chwilę jeszcze bawiła się z Belle, usadowioną teraz pomiędzy
nimi na sofie, po czym z kieszeni podniszczonego płaszcza wyjęła jakiś
kawałek papieru.
- Chodziłoby mi o coś takiego - powiedziała, podając go Abby.
Zdziwienie na chwilę odebrało jej mowę. To był rysunek przepięknej
sukni ślubnej, z wysokim kołnierzem i pięknym dekoltem w kształcie
łzy. Suknia była zarazem seksowna i skromna. Gorset miał być ściśle
dopasowany w talii, rozszerzająca się spódnica podkreślała kształt bio-
der. Prosta i długa aż do ziemi. Do tego długi tren.

- Piękna! - powiedziała z podziwem Abby. Prawdę mówiąc, zawsze
marzyła właśnie o takiej sukni dla siebie. Oczywiście zanim urodziła
Belle. Zanim jej głupie marzenia nie zostały podeptane przez Tysona. A
niech to!
- Coś nie tak? - zapytała starsza pani.
- Ależ nie - odpowiedziała pospiesznie i odłożyła rysunek.
- Ale możesz uszyć taką suknię? - pani Pondergrove zapytała z
niepokojem.
Abby spojrzała jeszcze raz na rysunek. Czy mogła ją uszyć?
Oczywiście, że mogła. Szycie takiej sukni było jej marzeniem! Prawie
czuła pod palcami wspaniały materiał... To musi być jedwab, nic innego
się nie nadawało. Tylko że podczas pracy będzie nieustannie myślała o
swoich utraconych marzeniach.
Spojrzała na starszą panią kątem oka i pomyślała, że to zlecenie
przekracza możliwości finansowe klientki.
Płaszcz pani Pondergrove był może kiedyś szykowny, ale jego najlepsze
dni zdecydowanie już minęły. Również stan wciąż eleganckiego
kapelusika świadczył o długim użytkowaniu tej ozdoby kobiecych głów.
- Taka suknia to prawie miesiąc pracy - powiedziała Abby łagodnie. -
Sam materiał będzie kosztował majątek. Wykończenie trzeba będzie
robić ręcznie.
- Ale mogłabyś ją uszyć? - zapytała starsza pani niecierpliwie.
- Mogłabym ją uszyć. Oczywiście - powiedziała Abby powoli. - Ale
myślę, że naprawdę lepiej byłoby kupić jakąś gotową suknię.
Wypadłoby znacznie taniej.
- Miło, że się martwisz, moje dziecko, o finanse starszej pani. -
Staruszka uśmiechnęła się ujmująco.
- Prawda jest taka, że ta suknia naprawdę będzie bardzo droga.
- Drogie dziecko, pieniądze są po to, by sprawiać ludziom radość.
Abby podała orientacyjny koszt sukni, wliczając w to materiał i swoją
robociznę. Była pewna, że pani Pondergrove jęknie ze zgrozą, a
tymczasem starsza pani uśmiechnęła się do niej szeroko.
- To kiedy możesz zacząć?
- Chce pani, żebym ją szyła? Za taką cenę?
- Oczywiście, że tak. Kiedy możesz zacząć?
- No cóż, to byłoby moje pierwsze zamówienie. Mogę zacząć właściwie
od dzisiaj - wyjąkała Abby.
- Pozwól, że wypiszę od razu czek.
- Jest pani pewna? Przecież nawet pani nie wie, jak szyję.
- Człowiek w moim wieku, drogie dziecko, potrafi poznać się na
ludziach. Wystarczy zajrzeć komuś w oczy... Na przykład ten młody
człowiek, który otworzył mi drzwi. Ma wypisane na twarzy, że jest
samotny jak palec.
- Co pani powie. - Abby raczej sceptycznie odniosła się do tej diagnozy.

- Oj, drogie dziecko, nie mam najmniejszych wątpliwości. Ten biedny
chłopiec ma złamane serce i cierpi okrutnie.
Kto, jak kto, ale Shane McCall nie zasługiwał, by nazywano go
„biednym chłopcem". Był gruboskórny, pozbawiony kompleksów i lubił
dyrygować innymi.
Przypomniało jej się nagle, jak owej pierwszej nocy wyznał, że jest
wdowcem. Wówczas w jego głosie brzmiała prawdziwa gorycz. Może
rzeczywiście miał złamane serce?
- Jemu się wydaje, że serce leczy się okładem z lodu. No cóż, nic
bardziej błędnego.
- To chyba jednak zbyt daleko idące wnioski, zwłaszcza że zamieniła z
nim pani zaledwie kilka słów.
- Tak, tak, pewnie masz rację - zgodziła się starsza pani. - Więc jak się
umówimy co do tej sukni? Wypisać od razu całą sumę?
- O nie, wystarczy jeśli da mi pani teraz zaliczkę, kolejną w trakcie
pracy i ostatnią, trzecią ratę przy odbiorze. Jeśli będzie pani
zadowolona, oczywiście. Dla kogo ma być ta suknia? Będę musiała się z
tą panią skontaktować i umówić.
- Obawiam się, że to nie będzie możliwe.
- Jak to?
- Widzisz dziecko, to ma być dla niej niespodzianka.
- Przecież nie mogę szyć sukni, nie znając wymiarów tej osoby!
- Wiesz co, tak się składa, że ta dziewczyna ma dokładnie taką figurę jak
ty. Szyj jak na siebie.
- Niemożliwe - mruknęła Abby, coraz bardziej zdezorientowana. Może
nie powinna podejmować się tego zlecenia?
Starsza pani wydawała się bardzo miła, ale była chyba dosyć
ekscentryczna. O co w tym wszystkim chodzi? Czy w ogóle istnieje
jakaś panna młoda?
- To chyba prezent dla kogoś, kogo pani bardzo kocha?
- To prezent dla kogoś, komu jestem bardzo wiele winna -
odpowiedziała starsza pani poważnie i dodała: - A, jeszcze jedno. Biel
jest taka staromodna, uszyj ją z jedwabiu w kolorze kości słoniowej.
Abby pomyślała, że sama również wybrałaby taki kolor. Odpędziła
myśl, by zrezygnować z dziwacznego zlecenia. Bo czy mogła z powodu
swoich przeczuć i humorów pozbawiać siebie i Belle środków do życia?
- Na kiedy będzie ją pani potrzebowała?
- O, oni jeszcze nie ustalili daty ślubu, ale sądzę, że niedługo. Wpadnę
od czasu do czasu zobaczyć, jak postępuje praca, dobrze?
- Będzie mi bardzo miło.
Pani Pondergrove skinęła głową z zadowoleniem.
- Tak myślałam. Z twoich oczu, moje dziecko, także bardzo wiele
można wyczytać.
- Co na przykład?

- O, i tak chyba za bardzo się rozgadałam. Lepiej już sobie pójdę.
Kiedy starsza pani wyszła, Abby wzięła Belle i poszła do kuchni. W
drugiej dłoni wciąż trzymała rysunek od pani Pondregrove, który po
chwili położyła na stole. Na lodówce zauważyła przyczepiony
magnesem regulamin i grafik.
Były tam także zasady korzystania z lodówki. Według pierwszej z nich,
miała podpisywać swoje jedzenie wkładane do wspólnej lodówki.
- Jeść! - zażądała zniecierpliwiona Belle. Oderwała się na chwilę od
lektury regulaminu.
- Kochana, chyba nie powinno nas tu teraz być.
- Jeść! - powtórzyło kochane maleństwo.
W myśl regulaminu była właśnie pora lunchu Shane'a. Trudno,
regulamin wejdzie w życie od jutra. W tym właśnie momencie usłyszała
kroki na schodach. Kiedy kuśtykając wszedł do kuchni, od razu się
naburmuszył. Abby zauważyła, że jego kolano przybrało rozmiar piłki
do koszykówki.
- Czytałaś regulamin? - zapytał przez zaciśnięte zęby.
- Przed chwilą skończyłam. Czy to się stało z powodu mojej barierki?
- Niestety.
- Naprawdę bardzo mi przykro.
- To był mój błąd. Chciałbym zapytać, czy zamierzasz przestrzegać
regulaminu?
- Wynika z niego, że ja mam prawie nieograniczony dostęp do kuchni.
A jeśli ty będziesz miał ochotę przekąsić coś w ciągu dnia? Albo wypić
filiżankę kawy?
- W ciągu dnia nie podjadam, a jeśli chodzi o kawę, to kupię czajnik
bezprzewodowy.
- Jestem pod wrażeniem. A co z twoim kolanem?
- Kawałek lodu, i jakoś to będzie.
- Chyba lepiej byłoby pójść do lekarza?
- Umówmy się, że dopóki tu mieszkam, nie będziesz mi udzielała
żadnych rad.
- Bardzo przepraszam - powiedziała z udawaną skruchą. - Dopiszę to do
twojego spisu zasad, nakazów i zakazów.
- Nie widzę przeciwwskazań. - Shane jakby pobladł, po czym usiadł
ciężko na krześle.
- Przygotuję ci lunch - zaproponowała. - Na co masz ochotę? Robię
całkiem niezłe omlety.
- Wolałbym, żebyś nie wtrącała się do mojego jedzenia. I doceniłbym,
gdybyś przestrzegała wyznaczonych godzin.
- Przeczytałam to dopiero przed chwilą. Nie wiedziałam, że to twój czas.
- Ale teraz już wiesz.
- Racja. Belle, wychodzimy! Belle była zajęta wyjmowaniem misek z
szafki. Spojrzała na mamę przerażona i wrzasnęła:

- Belle, jeść!
- Teraz kolej na pana McCalla. Przyjdziemy później.
- Na miłość boską, nakarm to dziecko - rzucił Shane pełnym irytacji
głosem. -1 przy okazji będę wdzięczny, jeśli zrobisz coś i dla mnie.
Mam w lodówce paczkę lasagne.
Czy on z niej przypadkiem nie kpił?
- Nie masz.
- Nie mam?
- Była już zupełnie zielona!
- Następnym razem, bądź tak uprzejma i nie wyrzucaj mojego jedzenia.
Spojrzała na niego i nagle przypomniała sobie, co powiedziała pani
Pondergrove. Samotny jak palec. Złamane serce.
- Hmm.
- Słucham?
- Nic, nic.
Przyrządziła dla całej trójki omlety. Kiedy usiadła przy stole,
zauważyła, że Shane przygląda się rysunkowi od pani Pondergrove.
- Co to jest?
- Moje nowe zadanie.
- Zadanie? Szukasz męża?
- Nie nadążam za tą logiką. Nie, to jest zlecenie od pani Pondergrove.
- Nie jest trochę za stara na taką sukienkę? Abby zabrała mu rysunek i
warknęła:
- Ludzie nigdy nie są za starzy na marzenia!

ROZDZIAŁ PIĄTY

- Przecież to nie jest odpowiednia suknia dla starszej pani - upierał się
Shane.
Wyobraźnia podsunęła mu obraz Abby ubranej w taką suknię.
Przypomniała mu się inna suknia, a potem krocząca ku niemu młoda i
piękna kobieta, patrząca na niego z miłością.
- Oczywiście, że to nie dla niej - powiedziała Abby lekko poirytowanym
tonem. Zmienił temat.
- Omlet jest całkiem niezły.
Prawda była taka, że po miesiącach jedzenia byle czego, taki domowy
lunch smakował jak poezja. Do tego jednak Shane nigdy by się nie
przyznał. Stacey robiła kiedyś pyszne banany zapiekane w cieście.
Tęsknił teraz za nimi.
- Dla kogo więc jest ta suknia?
- To przesłuchanie?
- Nie.
- To dobrze.
- Ale dla kogo?

Widział, jak zwężają jej się oczy, za chwilę pewnie powie mu, żeby
pilnował własnych spraw. I będzie miała rację, powinien dodać ten
punkt do regulaminu. Zamiast tego jednak Abby odpowiedziała
radośnie:
- Dla jej córki!
Zbyt długo był gliniarzem, żeby dać się tak łatwo oszukać. Zresztą
widać było, że Abby absolutnie nie potrafi kłamać.
- Coś takiego, chcesz powiedzieć, że jej córka ma mniej niż
osiemdziesiąt lat?
- Pani Pondergrove nie jest taka stara!
- Nawet jeśli nie jest, to jej dzieci muszą mieć co najmniej
pięćdziesiątkę.
- Może w takim razie zamówiła ją dla wnuczki?
Abby wydawała się całkowicie pochłonięta wycieraniem buzi Belle,
musiała czymś zająć ręce. Shane był pewien, że szyła tę suknię dla
siebie. Pewnie korzystała z porad zamieszczonych w swojej idiotycznej
książce. Pani Pondergrove mogła co najwyżej przynieść jakiś ciuszek do
przeróbki.
Shane podziękował za lunch, podniósł się i wyszedł. Następnego ranka
kuchnia wyglądała zupełnie inaczej. Szafki podzielone były na dwie
podpisane części, na rzeczach w lodówce Abby przykleiła karteczki.
Znalazł podpisane swoim imieniem paczkę lasagne i puszkę sardynek.
Poczuł się głupio.
No cóż, teraz przynajmniej nie będą już z Abby wchodzić sobie w drogę
i dzięki temu unikną wielu kłopotów. Nie będzie też musiał słuchać jej
śpiewu. Kupił sobie przenośny odtwarzacz płyt kompaktowych oraz
kilka płyt z muzyką rock'n'rollową, za którą kiedyś wprost przepadał.
Zjadł na śniadanie dwa nadpalone tosty, słuchając rockowej kapeli.
Chyba wydoroślał od czasu, gdy lubił te przeboje, bo teraz tylko
działały mu na nerwy. Beznadziejne słowa, niezbyt skomplikowana linia
melodyczna.
Kuchnia wyglądała dziś jakoś inaczej. Czysto jak zwykle, ale... Zaraz,
zaraz, wcześniej nie było na stole obrusa.
Wyjął z odtwarzacza uprzykrzoną płytę, przełamał ją na pół i wrzucił do
kosza. Zaległa miła cisza. Za moment jednak dobiegł go jednostajny
szum. To musiała być jej maszyna do szycia. Równocześnie słychać
było rozmowę Abby z małą. Mimo woli zaczął się zastanawiać, czy i
dzisiaj Abby ma na sobie taki krótki top, spod którego wystaje pępek?
Na górze rozdzwonił się jego telefon. Miał nadzieję, że to przyszły
lokator. I nie pomylił się. Harvey, robotnik sezonowy, od razu na
wstępie wyraził nadzieję, że termin „spokojna pani" jest bardziej
pojemny, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Po
siedemnastym telefonie od siedemnastego robotnika wyłączył telefon i
wyjrzał markotny przez okno.

Mała Belle siedziała na ziemi przed domem. Za chwilę pojawiła się
Abby, ciągnąc za sobą pudło z zabawkami. Dobiegały go ich wesołe
głosy, kiedy kopały w ziemi jakieś dołki. Po chwili Abby zrzuciła bluzę
z kapturem i Shane poczuł, że zasycha mu w gardle. W takiej obcisłej
bluzeczce nie musiała nawet pokazywać pępka, by mężczyzna...
Pomyślał, że musi dopisać kolejną zasadę do regulaminu: „Nie będziesz
pokazywał pępka ani chodził w obcisłym ubraniu". Nagle przypomniał
sobie, że sam także musiałby zastosować się do tej zasady, a przecież
lubił chodzić po domu w samych tylko szortach.
Shane czym prędzej opuścił żaluzje, odszedł od okna i ponownie
włączył telefon.
Kątem oka Abby dostrzegła opadające żaluzje w jego oknie. Zaczynało
ją to irytować. Ile razy wychodziły z małą na dwór, Shane opuszczał
żaluzje. Dlaczego miała wrażenie, że jej obecność działa mu na nerwy?
Chociaż, może to światło pada na ekran jego komputera? Abby wzięła
głęboki oddech. Jaki świeży, przyjemnie ciepły powiew! W Chicago
jeszcze długo musiałaby czekać na wiosnę. A tutaj nawet zimą panują
łagodne warunki. Po pięciu dniach spędzonych w mieście, była
zakochana po uszy. Ale nie w lokatorze z piętra, to okolica ją
zauroczyła. Co do mężczyzn zaś, zdecydowanie nie potrzebowała kolej-
nego playboya. A wystarczyło spojrzeć na reakcję pani Pondergrove,
żeby wiedzieć, jakie wrażenie na kobietach wywiera Shane.
Tyson traktował kobiety w specyficzny sposób. Zachowywał się jak
łakomy malec, który nagle znalazł się bez opieki w sklepie ze
słodyczami. Brał, co mógł. Czasem nawet czuł się winny, ale nie potrafił
oprzeć się pokusom.. „Kochanie, ja po prostu nie mam kręgosłupa"
powiedział jej z tym swoim uśmieszkiem, gdy znalazła go w objęciach
kobiety, którą uważała za swoją przyjaciółkę. Była wtedy w szóstym
miesiącu ciąży. Tak, pod wieloma względami Tyson nie dorastał
Shane'owi do pięt. Ale właściwie, jakie to miało znaczenie?
Miasteczko było śliczne, czyste i w dodatku zamieszkane przez
przemiłych ludzi. Abby zachwycała się pięknem okolicy. Przed jej
domem kwitło już mnóstwo kwiatów, a gałązki miniaturowej wierzby aż
uginały się od kosmatych kotków. Niedaleko domu znajdowała się plaża
miejska, na którą uwielbiały chodzić z Belle na spacery. Mała lubiła
grzebać w piasku i wpatrywać się we wciąż zmieniające barwy morze.
Chociaż pogoda nie sprzyjała jeszcze kąpielom, Belle zawsze jakoś
udawało się zamoczyć buciki, zanim Abby zdążyła ją złapać.
Obawiała się z początku, że w miasteczku nie ma dobrego sklepu z
materiałami, ale znalazła aż dwa, i to całkiem nieźle zaopatrzone.
Zakupiła kilka metrów bawełny w czerwoną kratę i uszyła zasłonki i
serwetki do kuchni. Kupiła także jedwab w kolorze kości słoniowej na
sukienkę dla pani Pondergrove. Był delikatny i zwiewny niczym
skrzydła motyla.

Abby zawsze lubiła szyć, wszystkie ubranka dla lalek, jakie miała w
dzieciństwie, były jej własnej roboty. Jako nastolatka zaczęła szyć
również dla siebie. Później zarabiała nieźle jako krawcowa, nigdy
jednak nie dostała tak trudnego zlecenia, jak to od pani Pondergrove.
Gdy zabierała się do roboty, zapominała o upływie czasu.
Nawet w tej chwili, kiedy bawiły się z Belle w piachu, jej myśli
wędrowały do sukienki.
Gdy minęła pierwsza, Abby udało się zaciągnąć Belle do domu. W
kuchni nie było śladu czyjejkolwiek bytności, wszędzie idealny
porządek. Dopiero po otwarciu lodówki przekonała się, że Shane zjadł
już lunch, ponieważ jego paczka lasagne była otwarta i prawie pusta.
Przyrządziła szybki lunch dla siebie i Belle, po czym położyła małą
spać, a sama siadła przy maszynie.
Nie zdając sobie z tego sprawy, zaczęła nucić. Nagle igła maszyny
znieruchomiała. Lampka umieszczona na obudowie zamigała i zgasła.
Abby odruchowo cofnęła rękę spod igły i spojrzała na połyskujący
materiał. Spróbowała włączyć stojącą obok lampę, światło jednak nie
zapaliło się.
Z góry dobiegły ją gniewne przekleństwa i Abby zrozumiała, że to nie
jej maszyna się zepsuła. No cóż, widocznie wysiadły bezpieczniki.
Chwilę później spotkała w korytarzu Shane'a. Widzieli się pierwszy raz
od kilku dni, ostatnio Shane unikał jej bardzo skrupulatnie. Oczywiście
swoim zwyczajem miał na sobie krótkie spodenki, choć tym razem
przynajmniej włożył jeszcze jakąś bluzę z kapturem. W ręku trzymał
małą latarkę.
- Wszystko w porządku? Wydawało mi się, że...
- Ty śpiewasz, a ja wrzeszczę.
- Słyszałeś, jak śpiewam? - Abby zaczerwieniła się.
- Czasem. Zazwyczaj słucham swojej muzyki.
- Nigdy nie zauważyłam, żebyś włączał muzykę.
- Bo używam słuchawek.
- Ach tak. A czego słuchasz?
- Różnie, ostatnio trochę klasyki.
- Polecam Mozarta. To mój ulubiony kompozytor. I dobry na humory.
- Ja nie miewam humorów. Uśmiechnęła się sceptycznie.
- Straciłem pracę całego ranka. Przepadła w wirtualnej przestrzeni.
- Nigdy nie zachowujesz tekstu w trakcie pisania?
- Robię to, kiedy sobie przypomnę, to znaczy zazwyczaj pod koniec
pracy. A powinienem się już przyzwyczaić do tych ciągłych awarii. Cała
instalacja w tym domu nadaje się do wymiany. To musiał być
bezpiecznik. Może zejdziesz ze mną do piwnicy, pokażę ci, co i jak...
- Chyba poradzisz sobie beze mnie.
Abby raz tylko ośmieliła się zajrzeć pod klapę skrywającą schody do
piwnicy. Wionęło stamtąd chłodem i wilgocią, w powietrzu wirowały

drobiny kurzu. Była pewna, że tam na dole po prostu roi się od pająków.
A ona aż drżała na samo wyobrażenie tych dziwacznych stworzeń.
Piwnica zdecydowanie nie należała do miejsc, które chciałaby
odwiedzić z własnej i nieprzymuszonej woli.
Shane skrzyżował ramiona na piersi. Już znała ten gest.
- Chyba jednak sobie nie poradzę.
- Słucham?
- Abby, przyjmij do wiadomości, że nie będę tu mieszkał wiecznie, już
szukam dla ciebie nowego lokatora. Skoro to jest twój dom, musisz
wiedzieć, gdzie są bezpieczniki. Przy okazji pokaże ci także piec i inne
przydatne rzeczy.
- Ach tak - powiedziała słabo Abby. Prawdę mówiąc, była przekonana,
że Shane mimo wszystko zostanie. Przeglądała przecież gazety i
wiedziała, że w mieście nie ma wielu domów do wynajęcia. - A więc
znalazłeś sobie nowe lokum?
- Znalazłem na razie kilka ciekawych ofert.
- A co do mojego lokatora, nie musisz się martwić, sama się tym zajmę.
- Mimo wszystko uznałem, że powinienem ci w tej sprawie pomóc. To
miasto jest pełne robotników sezonowych, i lepiej, żeby nie zamieszkał
tu nikt, kto będzie urządzał szalone przyjęcia i wodził maślanym
wzrokiem za twoim pępkiem.
- Słucham?
- Czy ty nie masz żadnej normalnej bluzki?
- A ty nie masz żadnych długich spodni? Zapanowała pełna napięcia
cisza.
- Chodźmy do tej piwnicy. Proszę. - Shane chciał przepuścić ją
przodem, ale Abby za nic nie skorzystałaby z tej uprzejmości. Jeśli
Shane pójdzie pierwszy, przynajmniej omiecie większość pajęczyn.
Zstępując w dół, starała się nie odrywać wzroku od jego łopatek.
Piwnica była potworna, już sam zapach przyprawiał ją o mdłości.
- Tu są bezpieczniki. - Poświecił na skrzynkę latarką.
- Powinnaś przygotować się na co najmniej kilka takich wizyt w
miesiącu.
- O nie. - Abby zadrżała mimo woli i rozejrzała się ostrożnie dookoła.
Nie było tak źle. Betonowe ściany, trochę pustych drewnianych półek.
Da się wytrzymać.
- Widziałaś już kiedyś takie bezpieczniki?
- Tak, tak, oczywiście.
- Abby, nie zobaczysz ich, chowając się za moimi plecami.
Abby zmusiła się, żeby podejść i spojrzeć dokładniej na skrzynkę z
bezpiecznikami, którą Shane wciąż oświetlał latarką. Nad skrzynką
zwieszała się z sufitu, połyskując w promieniu światła latarki, ogromna
pajęczyna. Abby próbowała skupić się na bezpiecznikach, ale kątem oka
wciąż zerkała niespokojnie na sufit.

- Spójrz tutaj, wszystkie wyłączniki są opisane: sypialnie na piętrze i na
dole, kuchnia.
W pajęczynie coś się poruszyło. Na niewidzialnej nitce opuszczał się
powoli wprost na nią ogromny, kosmaty pająk. Abby krzyknęła
panicznie i odruchowo przylgnęła do Shane'a. Drżała.
- P-p-przepraszam, jjja sssię bbboję pppappajjąków. Była na siebie
wściekła i czuła się upokorzona.
- Ciii, już dobrze. - Zajrzał jej w oczy.
W jego wzroku dostrzegła zainteresowanie i troskę.
Wzięła głęboki oddech, przerwany kolejnym atakiem czkawki. W
ramionach Shane'a czuła się bezpiecznie. Dobrze. I kobieco. Była przy
nim taka mała.
- Już w porządku. - Odwrócił wzrok od jej twarzy, rozglądając się
wokół. - Nic ci tu nie grozi. Wyjdziemy teraz na górę. Grzeczna
dziewczynka. Oddychaj równomiernie.
Abby posłusznie oddychała. Zdała sobie sprawę, że wciąż tuli się do
niego i niechętnie postąpiła krok do tyłu.
W tym momencie pająk wylądował na jej ramieniu. Wszystko wokół
zawirowało, poczuła, że odpływa, jeszcze chwila i... tylko nie zemdlej,
zdążyła pomyśleć i... zemdlała.
Shane odruchowo podtrzymał dziewczynę. W pierwszej chwili
pomyślał, że to jakiś trik z tej głupiej książki, jednak głowa Abby opadła
bezwładnie do tyłu, twarz pobladła. Wziął ją na ręce, jakby nic nie
ważyła. Wyniósł na górę i ułożył na kanapie. Sprawdził puls - w normie.
Abby najnormalniej w świecie zemdlała.
Przeszedł przez jej mieszkanie do łazienki, rozglądając się ciekawie
wokół. Wszędzie panował idealny porządek. Dużo kwiatów, zabawek,
obrazki na ścianach. Sprawiła, że wnętrze stało się ciepłe i przytulne.
Zmoczył mały ręcznik w zlewie, usiłując nie zwracać uwagi na
koronkowe biustonosze suszące się na wieszaku.
Wrócił do pokoju i przyklęknął obok kanapy, delikatnie zwilżając
ręcznikiem czoło Abby. Poruszyła się i otworzyła oczy. Spojrzała na
niego przerażona, zamknęła oczy i westchnęła głośno.
- Powiedz, proszę, że nie zemdlałam.
- Jeśli nie zemdlałaś, to znaczy, że miałaś właśnie poważny atak serca.
Lepiej więc chyba upierać się przy tej pierwszej wersji, co?
- Ja naprawdę nie mdleję z byle powodu!
- Tak, tak, przekonałaś mnie.
- Ja po prostu cierpię na arachnofobię. Nie wiem dlaczego, ale panicznie
boję się pająków. Uh, paskudztwo.
Nie rokowało to zbyt pomyślnie dla Abby jako właścicielki domu. Kto
będzie się zajmował tymi wszystkimi sypiącymi się instalacjami? Jak
ona poradzi sobie z piecem? No cóż, może uda się znaleźć lokatorkę,
która wyręczy ją w tego rodzaju sprawach. W końcu mamy nową epokę,

równouprawnienie i tak dalej. Teraz kobiety wiedzą wszystko o
bezpiecznikach. No i nie wszystkie boją się pająków.
- Czuję się jak idiotka - powiedziała. Spróbowała wstać, ale przytrzymał
ją delikatnie.
- Nie musisz nic udowadniać. Poleź lepiej chwilę. Ten dom, u licha,
potrzebował mężczyzny. Ta kobieta również.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Kiedy mogłabym się wprowadzić? Chciałabym rzucić okiem na
mieszkanie...
Abby nie śmiała spojrzeć na Shane'a. Nie chciała także w sposób zbyt
jawny przyglądać się kolejnej kandydatce na lokatorkę, która siedziała
teraz przy stole naprzeciw niej. Wraz z Shane'em od tygodnia
prowadzili tego typu przesłuchania podczas popołudniowej drzemki
Belle.
Lola miała wygoloną czaszkę, tylko na samym czubku głowy sterczał
dumnie kosmyk czerwonych włosów. Na jej dolnej wardze i w uszach
było aż gęsto od kolczyków.
- Czy mówiłam, że mam zwierzaka? - zapytała Lola, nie doczekawszy
się odpowiedzi na poprzednie pytania.
- Niestety nie wspominała pani o tym przez telefon - powiedział Shane
zimnym głosem. Lola jednak zdawała się zupełnie nie zauważać jego
wrogości.
- Och, to właściwie nic wielkiego, żaden pies ani kot. Nie śmierdzi, nie
brudzi, nie zostawia nigdzie sierści. Iguana. Bardzo przyjacielska.
Abby omal się nie zakrztusiła, a Shane rzucił jej wściekłe spojrzenie.
- Niestety nie możemy się zgodzić na żadne zwierzęta.
- To niesprawiedliwe!
- Samo życie.
Lola podniosła swoją torbę, spojrzała na nich wyniośle i rzekła:
- Dyskryminujecie mnie jedynie ze względu na wiek. Mój Iggy to tylko
wymówka. Myślę, że mogłabym podać was do sądu, bo w myśl prawa
iguana nie jest zwierzęciem domowym.
- Prawdę mówiąc, nie obchodzi nas, ile masz lat. Jedynym powodem
odmowy jest to urocze zwierzątko. Ten dom ma wspólne wejście i
kuchnię, a córeczka Abby jest jeszcze bardzo mała. Nie powinna pełzać
po podłodze razem z twoją iguaną.
- Dziecko? - W głosie Loli zabrzmiał wstręt. - Ja nie znoszę małych
dzieci! Dzięki, że zmarnowaliście mój czas. Zegnam. - Z tymi słowy
wymaszerowała z kuchni.
Abby trzymała się dzielnie, dopóki nie trzasnęły drzwi wejściowe.
- Nie! - ostrzegł ją Shane, ale ona już śmiała się do rozpuku, obiema
rękami trzymając się za brzuch. Omal nie spadła z krzesła.

- Och, Shane, kiedy ona powiedziała o paleniu marihuany w celach
.leczniczych, myślałam, że zaraz wpakujesz ją do aresztu!
- To nie jest mój teren - powiedział ponuro i dodał: - Poza tym
pomyślałem, że może jakoś to przebolejesz, jeśli tylko będzie wiedziała,
co to jest bezpiecznik.
- No cóż, chyba nie wiedziała. - Abby wciąż krztusiła się ze śmiechu.
Shane także w końcu dał za wygraną i śmiali się teraz oboje. Aż
przyjemnie było posłuchać.
Abby pomyślała, że pierwszy raz słyszy jego śmiech.
- I pomyśleć, że to była najlepsza kandydatka do tej pory! - wykrztusił. -
De spotkań odbyliśmy już w tym tygodniu?
- Szesnaście. Mnie osobiście najbardziej przypadła do gustu ta starsza
pani z okropnym kaszlem.
- Pomyśl o dziecku
- Shane, a przy okazji, po co to całe zamieszanie? Dokąd zamierzasz się
wyprowadzić? Przecież nie znajdziesz tak łatwo dobrego mieszkania.
Widzisz sam, że bywają gorsze sublokatorki niż ja i Belle.
- Nie chodzi o ciebie ani o Belle. Nigdy nie chciałem, byś tak sobie
pomyślała.
- To dlaczego unikasz mnie jak ognia?
- Abby, nie w tym rzecz, zrozum.
- Nie? O co więc chodzi?
Spojrzał gdzieś w bok, a uśmiech zamarł mu na twarzy.
- O mnie. Chodzi o mnie.
Czekała cierpliwie na dalsze słowa. Wiedziała, że do- |j tknęła jakiegoś
czułego miejsca. W ciągu ostatniego tygodnia mieli okazję spędzić ze
sobą trochę czasu, spotykając się z różnymi ludźmi i zaczynała się
między nimi nawiązywać wątła nić porozumienia.
- Abby, po śmierci Stacey, mojej żony, po prostu nie zależy mi już na
towarzystwie innych ludzi. Nie chcę już nic odczuwać, tak jest
bezpieczniej.
Spojrzała na niego, tak nagle bezbronnego wobec własnych przeżyć i
uczuć.
- Kiedy to się stało?
- Ponad dwa lata temu. Tylko mi nie mów, że czas leczy rany.
- Shane, chcesz spędzić resztę życia samotnie?
- Tak mi się wydaje.
- A jeśli ci obiecam, że nie naruszę twojego spokoju? Co ty na to?
- Nie możesz tego obiecać.
- Dlaczego?
- Bo ja już utraciłem spokój.
- Co masz na myśli?
- Wolałbym nie mówić. W każdym razie nie możemy razem mieszkać.
Słuchaj, mam świetny pomysł!

- Jaki?
- Wiem, gdzie szukać dla ciebie lokatora!
- Gdzie?
- W kościele! - oznajmił triumfalnie. - Pakuj małą do wózka.
Shane włączył komputer i zredagował kolejną wersję ogłoszenia, tym
razem nie określając płci ewentualnego lokatora. No cóż, może znajdzie
się jakiś miły, pobożny chłopiec, który nie będzie zagrożeniem dla
Abby. Spotkali się na dole, obie były już gotowe do wyjścia.
Belle na jego widok oszalała z radości. Czemu to dziecko reaguje tak
żywiołowo na jego widok? Przecież brzdące w jej wieku bywają na ogół
bardzo nieufne w stosunku do obcych.
- Do goły? - zapytała z nadzieją, wyciągając do niego rączki.
- Belle, usiądź, zanim się przewrócisz - powiedziała Abby. - Proszę do
wózka.
Belle jednak wiedziała swoje i uparcie czekała z wyciągniętymi
rączkami.
Jak można się było spodziewać, doczekała się. Shane schylił się i wziął
ją w ramiona.
- Poniosę Belle. Nie trzeba będzie brać wózka. Belle objęła go za szyję i
głośno cmoknęła w policzek.
- Ona jest cięższa, niż ci się wydaje.
- Spokojnie.
Wyszli z domu we trójkę. Shane pomyślał, że wyglądają jak rodzina
wyruszająca na spacer. Belle zapiszczała i śmiała się do rozpuku,
pokazując przemykającego wzdłuż płotu kota.
- Kto? - zawołała.
- Kot - odpowiedział nieco zdziwiony.
Abby zaśmiała się i wyjaśniła mu, że to gra, w której należy wymyślać
różne imiona dla pokazywanych przedmiotów i zwierząt.
- Niech no pomyślę. Pan Krzywaśnołapy!
- Nie ty, mama! On! - zażądała Belle.
- O, no dobrze. Może Puszek? - spróbował Shane.
Belle skrzywiła się, a Abby szepnęła, że im dłuższe imię, tym lepsze.
- Tak, to w takim razie Przemykalski. Co ty na to? Belle nagrodziła go
tym razem ślicznym uśmiechem.
- Pójdzie - zasygnalizowała chęć odbycia spaceru na własnych nóżkach.
Shane zapytał Abby o zgodę, po czym postawił Belle na ziemi. Przez
głowę przeszła mu myśl, że droga do kościoła nie będzie takim krótkim
spacerkiem, jak się spodziewał. Belle zatrzymywała się, kucając
dosłownie co sekundę. Interesowały ją martwe dżdżownice, patyczki po
lodach, suche liście i kamyki. Z zacięciem godnym szacownego badacza
domagała się wyjaśnień i prowadziła drobiazgowe obserwacje.
Fala bólu, która go zalała, przyszła bez ostrzeżenia.
Gdyby Stacey żyła, być może tak wyglądałoby teraz jego życie. Ich

dziecko byłoby teraz w tym samym wieku co Belle. Pełne życia,
ciekawe świata.
Nie chciał ponownie zagłębiać się w labirynt wspomnień i uczuć.
Kobieta, która teraz szła obok niego, potrzebowała mężczyzny, a jej
córeczka potrzebowała ojca. Im obu potrzebny był ktoś, kto nie dźwigał
na barkach bagażu przeszłości. Mężczyzna, który troszczyłby się o nie,
zamiast rozpamiętywać wiecznie własną żałobę.
Przy kościele znajdował się budynek parafialny. Na murze Shane
znalazł tablicę, na której przypiął ogłoszenie.
- Wejdziemy na chwilę? - zapytała Abby.
- Do kościoła? Po co?
- Nie wiem, zawsze lubiłam kościoły. Tak specyficznie pachną, i panuje
w nich błogi spokój. Kiedy byłam mała, pamiętam, że często prosiłam
Boga, by opiekował się moją prawdziwą mamą. Czasem próbowałam
sobie wyobrazić, jak jest w raju.
Jej słowa przypomniały mu, że nie on jeden kogoś stracił.
Kiedy tylko przekroczył próg kościoła, wiedział, że nie powinien był
doń wchodzić. Od dawna unikał takich miejsc. W ciągu ostatnich kilku
lat był w kościele tylko dwa razy.
Najpierw wziął ślub.
A potem pochował żonę.
Niepewnie podążał za Abby, pogrążony w myślach. W końcu usiadła w
ławce, potem opadła na kolana i westchnęła. Pochyliła głowę, opierając
ją na dłoniach. Shane został z tyłu. Zamknął oczy. Abby miała rację, to
było bardzo spokojne miejsce.
Może zbyt spokojne. Głowa opadła mu na piersi. I wtedy ją zobaczył.
Była taka piękna! Jej lśniące, czarne włosy opadały na ramiona, biała i
zwiewna sukienka spływała miękkimi fałdami do samej ziemi. Poczuł
się szczęśliwy.
Stacey jednak nie wyglądała na zadowoloną.
- Jesteś naprawdę okropny - szepnęła.
Nie takiego powitania oczekiwał. Chciał coś powiedzieć, ale słowa nie
przechodziły mu przez gardło. Stacey spojrzała na niego.
- Słuchaj, nie podoba mi się to, co robisz. Wiecznie się nad sobą użalasz,
zamykasz na innych, myślisz wyłącznie o sobie.
Chciał zaprotestować, ale znowu nie udało mu się wykrztusić ani słowa.
- Ta dziewczyna jest tutaj zupełnie nowa, nie zna nikogo w mieście. Jej
siostry jeszcze nie przyjechały. Z oddaniem opiekuje się córeczką, nie
oczekując od nikogo pomocy. Nie jest jej łatwo, zaręczam ci. A ty nie
chcesz ofiarować jej nawet przyjaźni?
Stacey w końcu spojrzała na niego nieco łagodniej.
- Shane, kochałam cię za to, że bez namysłu spieszyłeś z pomocą
wszystkim potrzebującym, miałeś niezłomne zasady i ceniłeś uczciwość.
Podeszła do niego, jej biała sukienka zafalowała na wietrze. Stacey

odgarnęła włosy do tyłu, uśmiechnęła się i chwyciła go za ramiona.
- Obudź się! - powiedziała.
- Co? - mruknął i ujrzał nad sobą twarz Abby. Wstał.
- Możemy iść.
- Chyba się zdrzemnąłem - powiedział z wahaniem, wciąż nieco
zdezorientowany. - Przepraszam.
- Za co?
- Właściwie nie mówiłem do ciebie.
Abby spojrzała na niego zdziwiona. Shane potrząsnął głową, chcąc się
pozbyć resztek senności. Wziął Belle na ręce i skierował się do wyjścia.
Kiedy byli już na zewnątrz, Abby spojrzała na niego badawczo.

- Mówiłam ci, że w kościołach panuje spokój, ale nie wiedziałam, że aż
tak na ciebie podziała.
- Taaak. - Nie będzie jej przecież wyjaśniał, że wcale nie czuł się
uspokojony. - Czasami ucinam sobie drzemkę po południu. Niezbyt
dobrze sypiam w nocy.
- Od kiedy się wprowadziłyśmy?
- Nie.
- Od śmierci żony?
- Chyba tak.
- Shane, jak ona zmarła?
- Spadła ze schodów. Kiedy mnie nie było w domu. Była w ósmym
miesiącu ciąży.
Umilkł, wiedząc, że powiedział zbyt wiele. W oczach Abby dostrzegł
łzy. Wolał to niż słowa pociechy, które i tak nigdy nie przynosiły ulgi.
Odchrząknął, zdecydowany skierować rozmowę na jakiś weselszy
temat.
- Masz tu już jakichś znajomych?
- Nie za bardzo. - Abby trochę się zmieszała. - Wiesz, nie mam wiele
czasu na nawiązywanie znajomości.
- Nie poznałaś w parku innych mam z maluchami? Abby odwróciła od
niego twarz, a kiedy znów na niego spojrzała, uśmiechała się.
- Spotykam się z panią Pondergrove, a poza tym niedługo przyjedzie
Brittany, moja siostra. Rozmawiałam z nią kilka dni temu przez telefon i
zgadnij, czego się dowiedziałam?
- Czego?
- Ona panicznie boi się pająków!
- Żartujesz.
- Nie masz pojęcia, co poczułam, gdy to usłyszałam! Domyślał się,
poczuła, że nie jest sama na tym świecie.
- Słuchaj, a może wstąpimy gdzieś i coś przekąsimy? Nie był pewien,
czy zasługuje na ten promienny uśmiech.
Szli we troje, Belle usadowiona wygodnie na ramionach Shane'a i

zadowolona niezmiernie z szerokiej panoramy, jaka się stamtąd
roztaczała. Abby zaś czuła się radosna jak rzadko kiedy.
Takie mogłoby być jej życie, gdyby została z Tysonem. Chodziliby
razem na spacery, żartowali, śmiali się...
Nie miała złudzeń co do tego, że Tyson nie pasował do takiego obrazka.
Powiedział jej kiedyś, że monogamia nie leży w jego naturze. A jeśli
jakiś mężczyzna kiedykolwiek będzie tak twierdził, to na pewno jest
kłamcą.
Na to wspomnienie odsunęła się nagle od idącego obok niej mężczyzny,
po chwili jednak wróciła do rzeczywistości. Przecież z Shane'em nic ją
nie łączy.
Czy możliwa jest prawdziwa przyjaźń między mężczyzną i kobietą?
Tyson by ją wyśmiał.
Ale przecież nie ma nic złego, gdy człowiek cieszy się chwilą. Lepiej
nie bawić się w takie filozoficzne rozważania, to tylko może popsuć
nastrój.
Zbliżyli się do małej kafejki nad oceanem. Wciąż jeszcze było zbyt
chłodno, żeby usiąść na zewnątrz, weszli więc do środka. Zamówili dla
siebie po kanapce, a dla Belle hot doga.
Nie był to zbyt dobry pomysł. Belle wyciągnęła parówkę z bułki,
ugryzła, skrzywiła się, i parówka wylądowała na ziemi. Następnie mała
przeszła do miażdżenia bułki w paluszkach, smarując się przy tym
dokładnie keczupem. Dopiero kiedy bulka zaczęła przypominać
niejadalną miazgę, mała z pełną buzią oświadczyła:
- Picha!
Shane wybuchnął śmiechem. Do twarzy mu było z wesołością.
Wydawał się o dziesięć lat młodszy.
Po posiłku Shane kupił mały latawiec w sklepiku z zabawkami i poszli
na plażę.
Biegli wzdłuż linii wody, puszczając latawiec, przekrzykując szum
wiatru i łoskot fal. Abby dawno już tak świetnie się nie bawiła. Później,
kiedy wracali do domu, Belle zmęczona zabawą zasnęła na rękach
Shane'a.
Już w korytarzu Shane zatrzymał się i podał jej śpiące dziecko. Spojrzał
na nią dziwnie i przez chwilę Abby miała wrażenie, że ją pocałuje.
W końcu jednak tylko się uśmiechnął i pomaszerował schodami do
siebie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Tego dnia wcześniej niż zwykle dobiegły go ich głosy z ogrodu. Shane
wyjrzał przez okno i zobaczył, że Abby niesie łopatę. Z początku
wyglądało to całkiem zabawnie.
Abby próbowała wykopać dół, ale z dość opłakanym skutkiem. Nie

starczało jej sił. Shane nie był pewien, co Abby zamierza osiągnąć, ale
wiedział, że w takim tempie zajmie jej to sporo czasu. Belle plastikową
łopatką kopała dołek tuż obok. Szło jej znacznie lepiej.
Abby zrzuciła już dżinsową bluzę. Miała teraz na sobie dżinsy i męski
podkoszulek, a na głowie czapkę z daszkiem przekręconym do tyłu.
Wyglądała jak nastolatka, zupełnie jak pierwszego dnia, kiedy wziął ją
za włamywacza. Miał nadzieję, że nie zrobi sobie krzywdy.
Pokręcił głową i wrócił do komputera. Przeczytał kilka zdań, owoc
dzisiejszego poranka i ponownie wyjrzał przez okno. Udało jej się
skopać spory kawałek ziemi i teraz próbowała rozdrobnić ją rękami.
Wrócił do pracy. Napisał następne zdanie. Westchnął, wykasował je i
zszedł na dół.
- Pomóc ci? - zapytał.
- Nie, dziękuję - wysapała.
- Co robisz?
- Chcę powiększyć ten klomb, dlatego trzeba usunąć stąd trawę.
- Mogę ci pomóc. Nie zajmie mi to więcej niż dziesięć minut.
- Nie trzeba, poradzę sobie.
- Jeszcze sobie zrobisz krzywdę.
- Nic sobie... Belle! Nie waż się tego zjadać! - Abby rzuciła łopatę i
podbiegła do małej, która właśnie wkładała do buzi dżdżownicę.
Shane podniósł łopatę i zaczął kopać. Rzeczywiście, po dziesięciu
minutach uporał się z zadaniem.
- Nie jestem przeciwnikiem równouprawnienia, ale do niektórych prac
potrzeba męskiej siły - powiedział, oddając jej łopatę.
- To niesprawiedliwe, że poszło ci tak szybko. - Pokręciła głową z
niedowierzaniem.
- Jest za to wiele rzeczy, które tobie idą znacznie lepiej.
- Co na przykład?
- Na przykład w kuchni po twoim wyjściu unoszą się wokół
fantastyczne zapachy.
- Wiesz co, mam pomysł, w zamian za przekopanie klombu przygotuję
lunch, OK? Lepiej nie, pomyślał.
- Czemu nie? - powiedział. - Może chcesz, żebym zrobił coś jeszcze?
Momentalnie pożałował swojego pytania. Miała plany
zagospodarowania chyba z połowy ogrodu. Warzywnik tu, grządka
kwiatów tam i jeszcze ziółka.
- Ale oczywiście nie musisz robić tego wszystkiego, właściwie lepiej,
żebym sama to zrobiła. Tak, zdecydowanie lepiej.
- Dobrze. Powiedzmy, że zajmę się tym i zrobię tyle, ile zdążę do
lunchu, OK?
Przez chwilę zastanawiała się nad tym, po czym zgodziła się i zawołała
Belle.
- Chodź mała, idziemy gotować!

- Belle i pan tutaj! - oświadczyło dziecko zdecydowanym tonem.
- Mogę jej przypilnować.
Abby otworzyła usta ze zdumienia.
- To trudniejsze, niż ci się wydaje. Nie wolno ani na chwilę spuścić jej z
oczu.
- Zaufaj mi. Zajmowałem się wieloma gagatkami, dużymi i złymi. Może
i z Belle jakoś sobie poradzę. Abby uśmiechnęła się.
- Tak, chyba sobie poradzisz. Zawołam was w takim razie, kiedy lunch
będzie gotów.
Skinął głową i zabrał się do pracy, kątem oka obserwując Belle. Po
kwadransie czuł się jak zepsuta płyta. Ciągle musiał powtarzać tę samą
kwestię: „Nie jedz tego!". Jeśli chodzi o upór, mała Belle nie miała
sobie równych. Oprócz prób organoleptycznego badania dżdżownic, ka-
myków i innych znalezionych w ziemi przedmiotów, trzy razy
spróbowała samowolnie się oddalić. Za każdym razem, kiedy udało jej
się zmusić go do rzucenia się za nią w pogoń, wybuchała radosnym i
perlistym śmiechem.
W końcu usadowił ją tuż przed sobą i stanowczo nakazał tkwić
nieruchomo w jednym miejscu. To tak, jakby rzece powiedzieć: nie
płyń. Mała była jak żywe srebro. W końcu domyślił się, że dziecko
oczekuje od niego niepodzielnej uwagi.
Odłożył łopatę i usiadł na trawie. Po chwili Belle pod-pełzła do niego. Z
wielką radością pokazała mu właśnie wykopaną dżdżownicę i zbutwiały
liść. Przez chwilę z ożywieniem gaworzyła i choć nie zrozumiał ani
słowa, posłusznie przytakiwał. Najwyraźniej usatysfakcjonowana, Belle
wróciła do swojej łopatki i ponowiła kopanie. Usłyszał znajomą
melodię:
- Łoziną, sieziną idzie kaćka, siama jena niebolaćka.
Przez kolejne pół godziny Shane pracował, a Belle umilała mu czas,
przynosząc coraz to nowe znaleziska. Kamyk, ślimak, jakieś gałązki, a
Shane wszystko wolno obracał w palcach i oglądał z niekłamanym
zainteresowaniem. Belle uczyła go zupełnie nowego sposobu patrzenia
na świat. Przypomniał sobie przy okazji, że kiedyś bardzo lubił zapach
ziemi. Że praca w ogrodzie też kiedyś należała do jego ulubionych
zajęć. Nagle poczuł się przyjemnie zmęczony.
- Lunch! - usłyszeli głos Abby.
Shane wziął Belle na ręce, Abby przejęła ją w drzwiach.
- Czy pod tym brudem ukrywa się mała dziewczynka? - zapytała Abby
na widok córeczki.
- Nie! - Belle była szczęśliwa, że udało jej się tak dobrze schować, mniej
jednak jej się podobało, kiedy została natychmiast zaniesiona do
łazienki.
Shane także poszedł się odświeżyć. Kiedy wrócił do kuchni, Abby
jeszcze nie było, a z jej mieszkania dochodziły go piskliwe protesty i

szum wody. W kuchni pachniało bosko - ziołami i czosnkiem. Na stole
leżała otwarta gazeta. Shane zastanowił się, czy było tam coś, co szcze-
gólnie zwróciło uwagę Abby. Tak, to musiało być to. Kolorowa reklama
ogrodowej huśtawki dla dzieci. Zamknął gazetę, zanim Abby i Belle
pojawiły się w kuchni.
Lunch smakował jeszcze lepiej, niż pachniał, co wydawało się prawie
niemożliwe.
- To nic takiego, tylko sałatka cesarska i zapiekanka. - Abby
zaczerwieniła się, kiedy pochwalił potrawę.
- Żartujesz sobie? To ma być nic takiego? Nic takiego to mrożonka i
sardynki z puszki!
Abby zaśmiała się. Wyglądała ślicznie w swoich za dużych dżinsach.
Miała zaróżowione policzki i lekko zmierzwione włosy.
Belle chciała wiedzieć, dlaczego nie wolno jeść dżdżownic, czy mleko
jest naprawdę zdrowe, jak smakują ślimaki... Shane bawił się coraz
lepiej.
Nagle przypomniał sobie jednak, że umówił się na spotkanie, które
miało się odbyć za pięć minut. Punktualność zawsze była jego mocną
stroną. Przynajmniej do tej pory, gdyż dotychczas nic nie było w stanie
zakłócić rytmu jego spokojnych dni.
Umówił się z młodym mężczyzną, który odpowiedział na ogłoszenie
zostawione w kościele. Shane zdecydował, że na razie nie będzie w to
wciągać Abby. Mieli dwa odmienne punkty widzenia. Najpierw
zamierzał się upewnić, że ktoś, kto zamieszka w tym domu, będzie
wiedział, jak naprawić wszystkie usterki.
- Dzięki za lunch, był wyśmienity. Muszę już lecieć, bo właśnie
przypomniało mi się, że jestem umówiony.
- Dzięki za pomoc w ogrodzie.
- Polecam się na przyszłość.
Ponieważ nie chciał się spóźnić, zdecydował się pojechać samochodem.
Z kandydatem na lokatora umówił się w tej samej kafejce, w której jedli
lunch razem z Abby i Belle. Miał wrażenie, że wokół wciąż pobrzmiewa
echo ich rozmów i niepohamowanego śmiechu.
Waśnie podano mu kawę, gdy nadszedł młody człowiek w wieku około
dwudziestu lat.
- Pan McCall?
- To ja.
- David Hathoway.
Był schludnym blondynem w okularach. Wyglądał jak pilny uczeń
szkółki parafialnej.
- Witaj, Davidzie, napijesz się kawy?
- Dziękuję, nie. Unikam kofeiny. To słabsza postać narkotyku.
Wyśmienicie! Shane pociągnął solidny łyk niezdrowego cappuccino.
- Więc znalazłeś ogłoszenie przy kościele?

- Tak. Mieszkam tam teraz z braku innego lokum. Uczestniczę w
przykościelnym kursie. Pragnę nauczyć się prawidłowo odczytywać i
rozumieć Biblię.
Kurs biblijny! Doskonale.
- Czy lubisz majsterkować?
- Co takiego?
- Na parterze mieszka właścicielka, samotna kobieta. Ogród wymaga
pielęgnacji, czasami trzeba będzie pomóc coś zasadzić, skopać ziemię...
- Nie mam nic przeciwko pracy w ogrodzie. Zawsze to lubiłem.
- Dom jest dosyć stary. Często wysiadają bezpieczniki, okna są
wypaczone, szwankuje ogrzewanie. Abby nie powinna sama schodzić
do piwnicy, bo panicznie boi się pająków. Czy podjąłbyś się naprawy
drobnych usterek?
Chłopak uśmiechnął się wyrozumiale.
- Proszę się nie martwić, to dla mnie pestka. Nasz dom ma przeszło sto
lat, a w rodzinie nazywają mnie złotą rączką.
- A jak nazywa cię twoja dziewczyna? Czemu u licha o to zapytał?
- Nie mam dziewczyny, proszę pana, a nawet gdybym miał, to nie
zapraszałbym jej do domu. Nie należy ulegać pokusom, trzeba
zachować czystość aż do ślubu.
- Ach tak. - Skromny, wstydliwy, uczciwy chłopiec. Uczynny i chyba
zupełnie niegroźny.
- Czynsz musi być płacony regularnie. David spojrzał na niego urażony.
- Proszę pana, zbierałem pieniądze na ten cel przez cały rok, proszę się
nie martwić o płatności.
W takim razie sprawa była przesądzona. Jednak Shane zamiast
zadowolenia odczuwał coraz większą irytację. Dlaczego? Może warto
się zastanowić, czy w głębi duszy naprawdę chciał się wyprowadzić?
- Tak jak powiedziałem, właścicielka mieszka na dole, wejście i kuchnia
są wspólne. Trzeba starannie zamykać drzwi frontowe, żeby Belle nie
wydostała się sama na zewnątrz.
- Belle?
- Córeczka właścicielki.
- Czy ta kobieta jest zamężna? Shane spojrzał na niego gniewnie. Niech
się dzieciakowi nie wydaje, że będzie romansował z właścicielką!
- Dlaczego cię to interesuje?
- Żyję w zgodzie z określonymi zasadami moralnymi. - Twarz chłopca
lekko poczerwieniała.
- Abby nie jest mężatką.
- Mam nadzieję w takim razie, że wdową?
- To dosyć specyficzna nadzieja, powiedziałbym.
- Rozwiedziona?
- Nie. - Shane odpowiadał coraz bardziej opryskliwie, lecz David
zupełnie tego nie zauważał.

- No cóż, przykro mi, ale nie mogę mieszkać pod jednym dachem z
kobietą lekkich obyczajów.
- Rozumiem - powoli powiedział Shane głosem zimnym jak lód.
- Nie szanuję kobiet utrzymujących stosunki pozamałżeńskie.
- Rozumiem - powtórzył Shane. - Cóż, ja nie jestem ekspertem w tych
sprawach, ale wydaje mi się, że gdzieś kiedyś czytałem o człowieku,
który chciał rzucić kamieniem...
Gwałtownie wstał, obrócił się na pięcie i wyszedł. Udało mu się
poskromić własną wściekłość i nie dołożyć temu kretynowi,
zgrywającemu się na świętoszka. Gdy wsiadł do samochodu, zauważył,
że sklep z artykułami żelaznymi jest jeszcze otwarty. To chyba ten sam,
który zamieścił w gazecie reklamę ogrodowych huśtawek? Nie zawadzi
sprawdzić.
Wyszedł ze sklepu z wielką paczką na ramieniu. Kiedy już się trochę
uspokoił, doszedł do wniosku, że nie ma potrzeby tak upierać się przy
szukaniu nowego lokatora. To może zaczekać, zwłaszcza że on sam do
tej pory nie znalazł przyzwoitego lokum.
A to, nie ma co ukrywać, trochę potrwa.
- Co robisz? - zapytała Abby, z zaciekawieniem obserwując poczynania
Shane'a. Na trawie leżały porozrzucane części huśtawki oraz zestaw
narzędzi. Przejrzał pobieżnie instrukcję, zmiął ją i zatarł ręce. Każdy
głupi wie, jak złożyć huśtawkę.
- Nic - odpowiedział, łącząc krzyżak z ramą.
- Huśtawka? - zapytała, wskazując napis na pudle.
- Całkiem niezła, co?
Shane przytwierdził drugi krzyżak i krytycznie zlustrował swoje dzieło.
- Coś tu nie gra - skomentowała Abby z uśmiechem.
Spojrzał jeszcze raz. Do licha, chyba miała rację. Nie zamierzał
przyznawać się do porażki i korzystać ze zlekceważonej wcześniej
instrukcji. Zwłaszcza teraz, kiedy Abby tak badawczo mu się
przyglądała.
- Shane, dla kogo jest ta huśtawka?
- Dla Belle, oczywiście - odpowiedział bez zająknięcia. Ciekawe, czy się
ucieszy? - Możesz mi podać tamtą rurkę? A teraz postawmy to, OK?
- Shane, czuję się zażenowana. To stanowczo za droga impreza.
- Ale chciałaś jej kupić coś takiego, prawda?
- Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. - Abby wyglądała na zdziwioną.
Shane zmarszczył brwi. Musiała zatem oglądać w gazecie zupełnie coś
innego.
- Ale myślisz, że będzie zadowolona?
- O, co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości.
- Dobrze, może więc podasz mi wreszcie tę część?
Zmagał się z tym żelaznym potworem przez trzy godziny, a potem przez
kolejne pół musiał jeszcze huśtać zachwyconą Belle. Jednak dawno już

nie był taki wesoły i szczęśliwy. Tak, nie można inaczej określić stanu,
w jaki wprawiła go mała dziewczynka.
Tej nocy spał lepiej niż kiedykolwiek w ciągu ostatnich kilku lat. A rano
zauważył, że na jego biurku wciąż leży gazeta z reklamą huśtawki. Z
ciekawości przejrzał wszystkie ogłoszenia i artykuły, ale nic ciekawego
nie znalazł. Dopiero na samym końcu dojrzał zapowiedź zbliżającej się
premiery w miejskim teatrze. Czy to przykuło uwagę Abby? A może by
ją zaprosić? Biedaczka nigdzie nie wychodzi.
- Teatr? W piątek? - Abby starała się ukryć zaskoczenie i radość.
- No, co powiesz?
- Uwielbiam teatr, ale chyba nie mogę. Nie mogę zostawić Belle.
- A ta pani, dla której szyjesz? Nie mogłabyś jej poprosić o pomoc?
Jestem pewien, że się zgodzi.
- Nie Shane, to nie wypada.
- Abby, kiedy ostatnio byłaś gdzieś sama, bez Belle? Pamiętasz?
- Ale... Nie, naprawdę nie mogę. - Abby było bardzo przykro, jednak
musiała odmówić.
- Abby, proszę, wybierz się tam ze mną.
Abby zamknęła oczy. Domyślała się, ile kosztowało Shane'a
wypowiedzenie tych na pozór błahych słów. Myślała gorączkowo. O
nim, o sobie, o Tysonie. O braku zaufania, o tęsknotach, o zwykłych
ludzkich odruchach.
- Shane, prawda jest taka, że mam wielką ochotę skorzystać z twojego
zaproszenia.
Gdy otworzyła oczy, zauważyła, że Shane uśmiecha się szeroko.
- W takim razie w piątek. Wychodzimy koło siódmej.
- Zgoda. - Abby zaczęła się z niepokojem zastanawiać, w co się ubierze.

ROZDZIAŁ ÓSMY

- O rany! - westchnęła pani Pondergrove na widok Abby. - To dopiero
jest suknia.
- Zbyt śmiała? - zapytała Abby nieco zdenerwowana.
Uszyła tę suknię jakiś czas temu, ot, taki chwilowy kaprys. Góra na
szerokich ramiączkach, podwyższony stan, suto marszczona spódnica,
uszyta z dwóch warstw materiału.
Suknia była czerwona.
Abby nigdy jej nie włożyła. Uszycie kreacji sprawiło jej wiele radości,
później uznała jednak, że jest to strój na specjalne okazje, a ona przecież
prawie nie wychodziła z domu. Czerwone cudo wylądowało na dnie
szafy.
Dlaczego wybrała ją na dzisiejszy wieczór?
- Nie jest zbyt śmiała? - zapytała jeszcze raz.
- O nie, miałam kiedyś podobną suknię, tylko że moja była błękitna.

Chodziłam w niej na tańce z Alfredem.
- To pani mąż?
- Tak, najlepszy człowiek pod słońcem. Spędziliśmy razem tyle
cudownych lat. Ale każdy kiedyś odchodzi.
- Tak mi przykro. Kiedy to było?
- Już dobrych kilka lat temu. Ale niech ci nie będzie przykro. Kiedy
widzę, jak wiele związków kończy się rozwodem, czuję się naprawdę
uprzywilejowana, że dane mi było zaznać i doświadczyć tak wielkiej
miłości. To daje szczęście, radość i poczucie siły. Nie ma nic
piękniejszego niż spotkać człowieka, który cię szczerze pokocha, a w
do-. datku możesz z nim rozmawiać jak z prawdziwym przyjacielem. -
Pani Pondergrove zakończyła nieco smutnym tonem. A więc to się
naprawdę zdarza, pomyślała Abby. Prawdziwa miłość istnieje nie tylko
w książkach.
- Czy wyjdzie pani za mąż ponownie?
- Oj, moje dziecko, raczej nie. Choć Jordan Hamilton ma chyba inne
zdanie na ten temat. Jednak w naszym wieku, nie sądzę, by był to dobry
pomysł.
- A cóż tu ma wiek do rzeczy? - zaprotestowała Abby łagodnie. -
Według mnie pan Hamilton jest bardzo przystojnym i dystyngowanym
dżentelmenem.
- No już dobrze, dobrze - powiedziała pani Ponder-grove, ale Abby
wydawało się, że zauważyła lekki rumieniec na jej twarzy. - My tu sobie
przyjemnie gawędzimy, a pan McCall już czeka - ucięła dyskusję pani
Pondergrove.
Abby obróciła się i ujrzała Shane'a opartego niedbale o framugę drzwi.
- Dobry wieczór paniom - powiedział.
Abby otworzyła usta ze zdumienia. Czy to naprawdę Shane? Wyglądał
teraz tak elegancko. Biała koszula, jedwabny krawat i czarny, świetnie
skrojony garnitur. Aż trudno było uwierzyć, że to ten sam mężczyzna,
który zazwyczaj biegał po domu w samych szortach.
Jego oczy spoczęły na niej. Jedna brew powędrowała wysoko do góry.
- Wyglądasz szałowo.
Ha, a jednak zrobiła na nim wrażenie. Na początek dobre i to.
- Dziękuję - powiedziała nieco sztywno. - Pani Pon-dergrove, jeśli Belle
się obudzi, proszę dać jej smoczek.
- Już ja się tu wszystkim zajmę, bez obaw. Mam nadzieję, że będziecie
się wspaniale bawić.
Shane spojrzał z obawą na wysokie obcasy Abby, a potem poprowadził
ją ostrożnie do samochodu.
- Raczej nie będziemy dziś spacerować - powiedział z uśmiechem.
Chciała zaprotestować, ale zdradziły ją jej własne buty. Płaciła wysoką
cenę za dziesięć centymetrów więcej, niż ofiarował jej Stwórca...
Shane otworzył przed nią drzwi, co Tysonowi nigdy nie przyszłoby do

głowy. Zawieszenie samochodu było dość wysokie i Abby z trudem
wsiadła do środka, gdyż suknia nieco krępowała jej ruchy. Przez chwilę
nawet poczuła się głupio i nie na miejscu. Jakby udawała kogoś innego.
- Nie wyglądasz na osobę, która kilka dni temu zabroniła Belle jeść
dżdżownice.
Jego uwaga rozbawiła ją i Abby trochę się rozluźniła.
- Ty też wyglądasz dzisiaj jakoś inaczej. Prawdę mówiać, chyba po raz
pierwszy mam okazję zobaczyć cię w długich spodniach.
- To są właśnie uroki stanu kawalerskiego. Wystarczy znaleźć sobie coś
wygodnego i potem nosić to, dopóki z ciebie nie spadnie.
Belle zaśmiała się.
W ciągu kilku minut dotarli do teatru, który znajdował się przy głównej
ulicy Miracle Harbor i był zwrócony w stronę oceanu. Stary gmach
został niedawno odnowiony. Abby podziwiała marmurowe schody i
wielkie kryształowe żyrandole. Zauważyła także, że dziś zebrała się tu
cała śmietanka towarzyska miasteczka. Wszyscy prezentowali się
nadzwyczaj wytwornie.
- Nie wiedziałem, że w tym mieście jest aż tyle garniturów - mruknął
Shane. - Widziałaś tu kiedyś kogoś w czymś lepszym niż nowa para
dżinsów?
Co tam garnitury, pomyślała Abby. W tej chwili była zadowolona, że
ubrała się w tak elegancką suknię. Wokół dostrzegła sporo naprawdę
wyśmienitych kreacji, jak również kilka naprawdę pięknych kobiet.
Zachowanie Shane było dla niej zagadką. Za każdym razem, kiedy
mijała ich piękna kobieta, Abby ukradkiem obserwowała jego twarz.
Shane jakby nikogo nie dostrzegał! O, Tyson czułby się tutaj w swoim
żywiole! Witałby się ze wszystkimi, prawił pochlebstwa, obrzucał
znaczącym spojrzeniem mijane kobiety.
Shane prowadził ją pod rękę, zmierzając szybko w stronę wejścia na
widownię.
- Przepraszam - mruknął, kiedy znaleźli swoje miejsca. - Nie czuję się
zbyt dobrze w tłumie.
- Nie lubisz obserwować elegancko ubranych ludzi? - zapytała.
- A po co miałbym to robić? - odpowiedział pytaniem, wyraźnie
zdziwiony. - Wszyscy mężczyźni wyglądają dokładnie tak samo, a
kobiety? Po cóż miałbym się im przyglądać, kiedy u mego boku kroczy
najpiękniejsza z nich? Ciekawy jestem, która wyglądałaby ponętnie w
za dużych dżinsach i ubrudzona ziemią - powiedział szarmancko
najspokojniejszym w świecie tonem, po czym zabrał się do czytania
programu.
Abby patrzyła na niego jak zamurowana. Przed chwilą powiedział jej, że
jest piękna, najpiękniejsza w mieście, a teraz spokojnie studiuje
program! Co to ma znaczyć? Co on tak naprawdę chciał jej powiedzieć?
Westchnęła i ujęła dłoń Shane'a, unikając jednocześnie jego wzroku.

Patrzyła na scenę. To było takie proste, takie piękne i takie przerażające.
Byli dla siebie stworzeni. Tylko czy on też tak myśli?
Sztuka okazała się lekką, bezpretensjonalną komedią. Sądząc po
wybuchach śmiechu na widowni, była raczej niezła. Prawdę mówiąc,
Shane nie był w stanie skupić się na przedstawieniu. Jego myśli krążyły
wokół siedzącej obok kobiety. Kątem oka obserwował Abby,
podziwiając jej suknię, a kiedy zrzuciła w pewnym momencie szal,
podziwiał także gładkie ramiona.
W dodatku powiedział jej, że jest piękna. Cóż, nie kłamał, ale chyba
lepiej było milczeć. Dopiero kiedy zobaczył błysk w jej oczach,
zrozumiał, jak bardzo spragniona jest uznania.
Dlaczego w siebie nie wierzyła?
Widział, że z niepokojem przyglądała się każdej zbliżającej się do nich
kobiecie. Dlaczego czuła się taka zagrożona?
Pogrążony w rozmyślaniach, zupełnie przestał dostrzegać, co się dzieje
na scenie.
- Podobało ci się? - zapytała Abby, zarzucając szal na ramiona i wstając
z miejsca, gdy przebrzmiały ostatnie oklaski.
- Owszem. A tobie?
- Bardzo.
Tłum rozproszył się już, kiedy niemal jako ostatni wyszli wreszcie na
zewnątrz.
- Masz ochotę na lekką kolację? - zapytał. - Może na drinka?
Jej dłoń wciąż spoczywała w jego dłoni. Miał wrażenie, że tak właśnie
być powinno.
- Spójrz na fale, są aż srebrne od poświaty księżyca. Spojrzał na drugą
stronę ulicy, gdzie rozciągała się plaża i bezkresny ocean.
- Tak, jest pięknie.
Bez słowa poprowadził ją w stronę plaży. Na piasku Abby zdjęła buty i
ściągnęła pończochy. Odchyliła głowę, żeby popatrzeć na niebo. Miał
ogromną ochotę pocałować ją w szyję.
- Opowiedz mi o ojcu Belle. - Obudził się w nim policjant. Nagle
zapragnął poznać przyczynę jej zadziwiająco niskiej samooceny. Skąd
ten brak poczucia bezpieczeństwa? Brak pewności siebie?
Otuliła się szalem i ruszyła wzdłuż linii wody. Shane szedł krok za nią.
Po chwili on również zdjął buty. Kiedy myślał już, że jego niedyskretne
pytanie pozostanie bez odpowiedzi, Abby powiedziała:
- On nigdy nie był zainteresowany Belle. Prawdę mówiąc, chyba nigdy
nie był szczerze zainteresowany mną. To znaczy, kochał wszystkie
kobiety, jedna mu nie wystarczała.
- Padalec - mruknął Shane. Tak, to by wyjaśniało jej brak pewności
siebie.
- Sporo jest takich padalców na tym świecie.
- Niestety, to prawda. I tylko czyhają na naiwne dziewczyny...

- Ale ty nie jesteś jednym z nich? Zauważył, że w jej ogromnych
pięknych oczach odbija się księżyc.
- Nie, w takim sensie, o jakim mowa.
- Shane, ty na pewno nie jesteś jednym z nich.
- Ale może jestem równie niebezpieczny? Przecież prawie mnie nie
znasz - próbował kpić.
- Nie, ja ufam mojej intuicji, a ona podpowiada mi, że jesteś kimś
zupełnie niezwykłym. Tobie można zaufać.
Poczuł, jak coś drapie go w gardle. Zrozumiał, że teraz będzie musiał jej
powiedzieć, jaki jest naprawdę. Powinna jak najszybciej pozbyć się
iluzji.
- Chyba bierzesz mnie za kogoś innego - szepnął.
- Nie wydaje mi się - obstawała przy swoim.
- Pamiętasz, mówiłem ci kiedyś, że moja żona zmarła po upadku ze
schodów?
- Pamiętam, oczywiście.
- Tamtego dnia powinienem być w domu. Ale wezwano mnie do pracy.
Stacey nie chciała mnie puścić. Była taka zdenerwowana. Bała się, że
coś mi się stanie, że urodzi dziecko, kiedy mnie nie będzie. Chodziliśmy
razem na te kursy, wiesz, do szkoły rodzenia. - Zaśmiał się gorzko. - Jak
ja ich nie lubiłem! W każdym razie nie potraktowałem wtedy jej obaw
poważnie, wydawało mi się, że histeryzuje. W końcu to był dopiero
ósmy miesiąc.
Abby zdjęła szal, rozłożyła go na piasku i usiadła na nim. Poklepała
dłonią miejsce obok siebie. Shane zrozumiał ten gest i usiadł obok.
- Gdybym tam wtedy był... - powiedział. - Gdybym został w domu, jak
prosiła. Może Stacey miała jakieś przeczucie? Może wiedziała coś i
usiłowała mi o tym powiedzieć, a ja nie słuchałem?
Abby oparła głowę na jego ramieniu. Poczuł, że drży. Wiedział, że
płakała.
- Pewnie nie pomoże, jeśli powiem, że to nie była twoja wina? -
wyszeptała.
- Nie. Milczała.
- Tylu rzeczy żałuję. Nawet tego, że nie lubiłem tych zajęć w szkole
rodzenia. Gdyby ludzie zdawali sobie sprawę, że ich czas jest policzony,
cieszyliby się z każdej danej im minuty.
- Och, Shane, mogę tylko powiedzieć, że doskonale cię rozumiem -
szepnęła, ocierając łzy rąbkiem szala. -Nie jesteś doskonały, to prawda.
Popełniasz pomyłki, jak każdy, ale jesteś silny. Na tyle silny, żeby
pewnego dnia wybaczyć sobie samemu. Mam nadzieję.
Ona płakała nad nim, współczuła mu i rozumiała go. Wiedziała, że
cierpi.
- Nie płacz.
- To takie smutne, Shane. Ale tak samo byś się obwiniał, gdyby Stacey

wpadła pod samochód albo gdyby coś stało się podczas porodu, nie
mam racji?
Zastanowił się.
- Chyba masz rację.
- Widzisz, taki właśnie jesteś. To dlatego zostałeś policjantem. Chcesz
się opiekować ludźmi, ochraniać ich, czujesz się za nich
odpowiedzialny. Ale widzisz, Shane, są rzeczy, na które nie mamy
wpływu. Jak życie i śmierć...
- Pewnie masz rację - przyznał niechętnie.
- Shane?
- Hmm?
- Myślisz, że ona chciałaby, żebyś żył z poczuciem
winy?
- Dobry Boże, pewnie byłaby na mnie wściekła.
- Może więc jedynym sposobem uczczenia jej pamięci byłby powrót do
normalnego życia? Jestem pewna, że chciałaby, byś był szczęśliwy.
Otwarty na to, co niesie z sobą każdy nowy dzień.
- A jestem nieszczęśliwym i zamkniętym w sobie cynikiem.
Nie musiała już nic dodawać. Przejrzała go na wylot.
Czym zasłużył sobie na takie szczęście? Drugi raz w życiu spotkał
kobietę, która go w pełni rozumiała.
Dlaczego właśnie jemu los dał drugą szansę? Znowu coś czuł! Jakby
obudził się z letargu...
Pocałował ją w czubek głowy. Miała takie jedwabiste, miękkie włosy.
Podniosła głowę. Dotknął jej ust. Nie wierzył, że mogą być takie
słodkie. Szum morza oddalił się, przytłumiony oszalałym biciem ich
serc. Jego dłonie powędrowały wzdłuż jej krągłych ramion, wzdłuż
pięknej linii szyi. Miał ochotę śmiać się i płakać, biegać po piasku,
pochwycić Abby w ramiona i tańczyć z nią do utraty tchu. Zrobić coś
szalonego i zapomnieć o samokontroli, która zniszczyła jego życie.
Chciał być wolny i szczęśliwy, chciał się otworzyć. Chciał się z nią
kochać.
Ale nie, nie tutaj. W domu, gdzie będzie mógł delikatnie zdjąć z niej tę
piękną sukienkę i zanieść ją do łóżka.
- Wracajmy do domu.
Wstali, chwycili się za ręce, i ruszyli plażą wprost przed siebie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Droga do domu pozwoliła mu trochę ochłonąć, otrząsnąć się,
wytrzeźwieć po pocałunkach składanych na ustach i szyi Abby.
Rzeczywistość upomniała się o swe prawa w dość podły sposób. Ach, te
zatruwające życie drobiazgi... Czy pościel jest sprzątnięta? Czy na
krześle nie wiszą jakieś brudne ciuchy? Ostatnio znajomy, w dobrej
wierze, przysłał mu numer jakiegoś czasopisma dla panów. Shane nie

miał nawet czasu zajrzeć do środka, ale czy nie zostawił go gdzieś na
widoku? Wolałby, żeby Abby nie znalazła u niego takich rzeczy.
Uświadomił sobie jeszcze jeden problem. Jak u licha miał ją przemycić
pod czujnym okiem pani Pondergrove? Mieli zachowywać się jak para
napalonych nastolatków? Przemykać się ukradkiem do pokoju?
Czy właśnie tego pragnął? Wewnętrzny głos ostrzegał, by nie działać
pod wpływem nagłego impulsu. Abby zasługiwała na coś więcej. Miał
ochotę zetrzeć tego gościa, który ją skrzywdził, na proch. Mało
brakowało, a zachowałby się tak samo podle...
Rozsądek podsuwał kolejne pytania. Co dalej? Co będzie jutro?
Zamieszkają razem? Kupi jej pierścionek? Poprosi o rękę?
W tej samej jednak chwili, w której zatrzymał samochód i spojrzał na
Abby, przestał się wahać. Wszelkie wątpliwości znikły jak za
dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Abby nie przejmie się takimi
drobiazgami jak brudne ciuchy na krześle czy nie sprzątnięta pościel. A
panią Pon-dergrove po prostu odeślą do domu. Miał tylko nadzieję, że
nie będzie musiał jej odwozić.
A jutro? Czyż nie powiadają, że jutro samo się o siebie zatroszczy?
Obszedł samochód i otworzył drzwiczki z jej strony. Wyślizgnęła się z
wdziękiem i wpadła prosto w jego ramiona. Znów złączyli usta w
słodkim pocałunku.
Stali w ciemności przed drzwiami, jego niecierpliwe usta wędrowały
wzdłuż linii jej dekoltu, coraz śmielsze, coraz bardziej głodne. Głos
rozsądku dawno już sczezł w pożarze, który trawił ich ciała.
I nagłe zalało ich ostre światło, zdecydowanie zbyt ostre, a drzwi domu
otworzyły się przed nimi z taką energią, o jaką trudno byłoby
podejrzewać drobną starszą panią. I zaiste, to wcale nie pani
Pondergrove uśmiechała się w tej chwili na ich widok.
- Cześć siostrzyczko - rozległo się. - Jestem.
Rany! To była ona. Abby! Tylko trochę inna. Włosy były długie i
splątane, makijaż bardzo staranny, a oczy... Abby nigdy nie patrzyła w
taki sposób. I nigdy się tak nie ubierała. Strojna bluzka z białego
jedwabiu wycięta w głęboki dekolt, a w uszach i na każdym palcu błysk
biżuterii.
Abby rozejrzała się nieprzytomnie, a Shane odsunął się gwałtownie.
- Brittany - powiedziała, usiłując wykrzesać z siebie nieco entuzjazmu.
Skutek był raczej mizerny.
Spojrzała z nie skrywanym żalem na Shane'a, po czym mocno uściskała
siostrę.
- Brittany - powiedziała wreszcie względnie spokojnie. - Tak się cieszę,
że przyjechałaś.
Shane chciałby powiedzieć to samo. Tyle że nie potrafił. Wcale się nie
cieszył, że Brittany przyjechała. Musiała właśnie dzisiaj?
- Przyjechałam chyba trochę nie w porę, co? - zapytała Brittany, wciąż

ściskając Abby.
- Ojej, Brittany, pozwól, to jest Shane McCall.
- I pomyśleć, że wysłałam ci książkę o szukaniu idealnego partnera. Cóż
za marnotrawstwo, skoro tobie, jak widzę, nie są potrzebne żadne
wskazówki!
Abby poruszyła bezgłośne ustami, śląc nieme prośby do siostry. Na
próżno.
- Dlatego szyjesz tę suknię ślubną? Jest po prostu fantastyczna!
- Nie! - krzyknęła Abby.
- Fantastyczna, słowo, zupełnie jak twój wybranek. Szybko się
uwinęłaś.
Abby wpatrywała się w swoje stopy, kompletnie zdruzgotana. Shane
miał ochotę przyłożyć jej gruboskórnej i nietaktownej siostrze.
Lecz jej następne słowa uderzyły go jak obuchem.
- Więc to za niego masz zamiar wyjść za mąż, żeby zatrzymać ten
śliczny domek?
- Brittany, proszę cię - głos Abby był słaby, a oczy pełne łez.
- Rany boskie, to on nie wie? Zapadła ciężka cisza.
- Nie wie czego?
- Niczego - powiedziała szybko Brittany.
- Abby? - zapytał.
Abby najchętniej zapadłaby się pod ziemię. Ale nie było dokąd uciec...
Shane'owi wydało się, że Abby szepcze jakąś modlitwę. Żadne zaklęcia
jednak nie mogły cofnąć czasu ani nieprzemyślanych słów Brittany.
Abby w końcu podniosła twarz i spojrzała na niego.
- Ten dom otrzymałam jako darowiznę. Postawiono jednak jeden
warunek, który muszę spełnić, o ile chcę zatrzymać dom na stałe.
Błagała go oczyma, żeby nie pytał o więcej.
Teraz ma być wyrozumiały, kiedy sprawy zaszły tak daleko?
- Jaki to warunek?
- Nigdy nie wyszłabym za mąż po to tylko, by zatrzymać dom -
szepnęła. - Nigdy!
- Wyjść za mąż? - Jeszcze nie wierzył. Jeszcze się łudził... - Ktoś
podaruje ci ten dom, pod warunkiem, że wyjdziesz za mąż?
Skinęła głową, zawstydzona i upokorzona. Nie śmiała podnieść oczu.
- Kto ci zrobił coś takiego? - Był wściekły i nie zamierzał tego ukrywać.
Nie tylko na nią, chociaż na nią też.
- Nie wiem.
- Cóż, wydaje mi się, że nie jest to czyste zagranie wobec kogoś, kto ma
pod opieką dziecko. - Kiedy na nią spojrzał, zrozumiał, jak musiała się
czuć. Jaki miała wybór? Widział ją z Belle. Dziecko było dla niej
najważniejsze, było jej całym światem. Szanował ją za to.
Do tej pory.
A co jeśli próbowała go oczarować, bo chciała za wszelką cenę

zatrzymać spadek? Dobry Boże, jeśli te pocałunki kłamały, nigdy już
nie będzie w stanie zaufać żadnej kobiecie!
Korytarzem podeszła do całej trójki pani Pondergrove. Stanęła obok,
jakby wyczuwając napięcie.
- Co jest nieczystym zagraniem? Shane zorientował się, że musiała
usłyszeć choćby część ich rozmowy.
- Dać komuś dom, stawiając jednocześnie tak idiotyczny warunek, jak
wyjście za mąż.
- Wielkie nieba, ale może ten ktoś chciał dobrze? - pani Pondergrove
spojrzała na nich wyraźnie zaszokowana.
- Śmiem wątpić - rzucił. - To jakiś rodzaj umowy handlowej. Dom za
męża.
Miał wrażenie, że zaraz wybuchnie, one chyba też to dostrzegły, sądząc
po niespokojnych spojrzeniach, jakimi go wszystkie obrzucały.
- Pani Pondergrove, odwiozę panią do domu.
- Bardzo ci dziękuję, to miło z twojej strony, ale chętnie się przejdę.
- Proszę nie protestować. Nie pozbyłem się nawyków policjanta.
Kobieta nie powinna spacerować nocą bez opieki.
- No dobrze - zgodziła się potulnie. - Tylko pozwól, że wezmę najpierw
mój płaszcz. Moi drodzy, gdzie jest mój płaszcz?
Po chwili płaszcz się odnalazł, Shane przytrzymał go, 'i by mogła się
ubrać, po czym poprowadził ją do samochodu. Nie tak miał się
zakończyć dzisiejszy wieczór. Gdyby v nie rozsadzała go wściekłość,
uznałby pewnie zaistniałą j sytuację za szalenie zabawną.
- Nie złość się na nią - powiedziała już w samochodzie pani
Pondergrove. - Ten warunek to nie jej wymysł.
- Ale mogła mi o tym powiedzieć.
- Myślę, że sama jest tym dosyć zakłopotana.
- Ona jest taka naiwna - powiedział ze złością, sam| nie do końca w to
wierząc.
Zdał sobie sprawę, że w jego myśli wdarł się chaos. Nie ] wiedział, jak
się zachować i co o tym wszystkim sądzić J Dawno nie czuł się tak
wyprowadzony z równowagi.
- Myślę, że nie masz racji - powiedziała spokojnie] pani Pondergrove.
Coś w jej głosie zastanowiło go. Spojrzał na starszą panią podejrzliwie.
Co ona mogła o tym wszystkim wiedzieć? Pani Pondergrove
przeszukiwała spokojnie swoją torebkę. W końcu wydobyła kilka
listków gumy do żucia.
- Chcesz jedną?
- Nie, dziękuję.
- Tutaj skręć w lewo, drogi chłopcze. Jesteśmy na miejscu, dziękuję ci.
Zatrzymał się przed ładnie utrzymanym domem i wysiadł, żeby pomóc
swojej pasażerce. Musiał właściwie ją podnieść, inaczej sama by nie
wysiadła. Przy tej okazji spojrzał w jej twarz w świetle lamp ulicznych.

Miała minę winowajcy.
Cóż takiego mogła zrobić? Zaraz, przecież nie na darmo był autorem
kilku rozdziałów na temat metod przesłuchiwania podejrzanych.
Wiedział, jak wyciągać z opornych cenne informacje. Tym razem nie
miał zamiaru zostawić tak tej sprawy. Od jutra zacznie zadawać pytania
i nie spocznie, dopóki nie pozna całej prawdy.
Musi chronić Abby.
Nawet jeśli ona na to nie zasługuje.
Kiedy jednak wrócił do domu, jego postanowienie mocno osłabło. Czuł
się fatalnie.
Otworzył główne drzwi. Drzwi do mieszkania Abby były lekko
uchylone. Chciał prześliznąć się koło nich po cichu, nie zauważony. Nie
miał teraz ochoty na żadne rozmowy i wyjaśnienia.
- A pan dokąd się wybiera? - zabrzmiał nagle władczy głos Brittany.
- Ja tu mieszkam - odpowiedział chłodno.
- Tutaj? Z moją siostrą?
- Wynajmuję mieszkanie na górze.
- Lokator - powiedziała Brittany, po czym zaśmiała się i dodała,
odwracając się od Shane'a: - To ja dostaję jakąś głupią piekarnię, a ty
dom z takim lokatorem? Ciekawe, gdzie można składać zażalenia?
Drzwi za nią w końcu się zamknęły.
Shane wolno wchodził po schodach. Do kostek ktoś chyba przywiązał
mu pięćdziesięciokilogramowe ciężarki.
Wszedł do pokoju, żywiąc nadzieję, że w otoczeniu znajomych sprzętów
odzyska spokój. Nie udało się. Oczywiście pościel była porządnie
sprzątnięta, żadnych brudnych ubrań na krześle, a kompromitujące
czasopismo jakby się zapadło pod ziemię. Zamknął za sobą drzwi,
usiadł na ziemi i wlepił ponury wzrok w swoje dłonie.
- Uspokój się, Shane - mruknął do siebie. - Dlaczego jesteś taki
zaskoczony? Ty, stary wyga? Już pierwszego dnia wiedziałeś, że ona
czyha na zdobycz, widziałeś przecież tę książkę. Wiedziałeś, że ona
potrzebuje kogoś na stałe.
Niespodzianką było jedynie, że z zimną krwią zastawiła pułapkę,
gotowa za wszelką cenę złowić męża.
Niespodzianką był fakt, że pozwolił się okpić, wystrychnąć na dudka...
Wydawało mu się, że zjadł już wszystkie rozumy, a tu proszę...
Ha, ha, „twardziel" Shane McCall.
Niestety, tego nie przewidział nawet w najgorszych snach.
Zamknął oczy i złożył głowę w dłoniach. Gdyby tak choć przez chwilę
nie myśleć. Choć przez chwilę całkowicie się wyłączyć. Tak, w tym
przynajmniej był dobry.
- Wielkie nieba! - krzyknęła Brittany, zamykając za sobą drzwi. -
Niezłego masz lokatora! Jest po prostu rewelacyjny! Chyba umrę z
zazdrości!

- Nie masz o co być zazdrosna. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. - A raczej
byliśmy przyjaciółmi, dodała w myśli Abby. - Możemy zmienić temat?
- Jasne, masz przepiękną sukienkę. Ta czerwień! Gdzieś ty ją znalazła?
Po prostu cudo!
- Uszyłam - powiedziała Abby bez cienia entuzjazmu.
Starała się ze wszystkich sił okazać radość z przybycia siostry, ale
jedyne, na czym mogła się skoncentrować, to wyraz oczu Shane'a, gdy
dowiedział się prawdy o jej dziwnym spadku.
- Mogłabyś uszyć dla mnie taką samą? Powiedzmy, w kolorze
brzoskwiniowym? Bardzo mi do twarzy w tym odcieniu. - Brittany
zaśmiała się. - Oczywiście, skoro mnie w nim do twarzy, tobie na pewno
również.
Abby uśmiechnęła się słabo.
- A moja siostrzenica jest boska. Od razu się polubiłyśmy. Ta starsza
pani uważała, że nie powinnam jej budzić, ale to chyba jej nie
zaszkodziło, co? Już nie mogę się doczekać, żeby opowiedzieć ci o
moich planach. Piekarnia to niezupełnie to, o czym zawsze marzyłam,
ale poczekaj tylko, zobaczysz, co wymyśliłam.
Brittany spojrzała na siostrę i nagle gwałtownie zamilkła, na serio
przestraszona.
- Abby, ty jesteś przeraźliwie blada! Rany, powiedziałam coś nie tak?
Oj, Abby, tak mi przykro, powinnam była trzymać język za zębami,
prawda? Przepraszam cię najmocniej. Jestem gruboskórna jak
nosorożec. On po pro- J stu... Byłam pod takim wrażeniem, że...
gadałam, co mi f ślina na język przyniosła. Nie chciałam cię zranić!
- Nic się nie stało - powiedziała szybko Abby. - Miałyśmy do tego nie
wracać.
- Abby, naprawdę strasznie mi przykro. Jestem okropna, wiem o tym.
Kiedy moi rodzice wyrzucili mnie wreszcie z domu, powiedzieli, że
jestem zepsutą bogatą dziew- ^ czyną, która nie ma pojęcia o
prawdziwym życiu i już | najwyższy czas, żeby to się zmieniło.
- Twoi rodzice cię wyrzucili? - Abby na chwilę udało i; się zapomnieć o
własnych niepowodzeniach. Wyczuła, że j pod maską nonszalancji Britt
coś ukrywa. Jakiś bolesny ] sekret.
- Tak, kiedy rozbiłam samochód. Trochę przesadzili, i powiedziałabym.
Nawet jeśli to był już drugi skasowany j samochód.
- Drugi? Jak tego dokonałaś?
- Zbyt duża prędkość na zakręcie. Uwielbiam szybką j jazdę. Ty nie?
- Nie.
- Hmm, a wracając do tego faceta... Jak długo się znacie?
- Niedługo - powiedziała Abby, choć miała wrażenie, że zna Shane'a
całe wieki. - Miałaś mi opowiedzieć o samochodzie.
- No tak, rozbiłam drugi samochód. Matka pokłóciła się z ojcem, w
końcu wzięli mnie na dywanik i powiedzieli, że czują się winni, bo

zawsze wszystko podtykali mi pod nos i nieludzko mnie rozpuścili.
Przecięli pępowinę, tak po prostu.
Po raz kolejny Abby wydało się, że jej siostra jest o wiele bardziej
wrażliwą osobą, niż chciałaby to okazać.
- W każdym razie trochę się wystraszyłam. Na początek sprzedałam
część biżuterii, żeby mieć za co żyć. Wysyłałam życiorysy i podania do
najróżniejszych firm, ale nikt nigdy nie zaprosił mnie na rozmowę.
Tym razem, bez najmniejszych wątpliwości, w głosie siostry Abby
wyczuła ból i zranioną dumę.
- Ale pamiętasz, Abby, co powiedział nam prawnik? Że te prezenty mają
w zamierzeniu ofiarować nam to, czego najbardziej potrzebujemy.
Wydaje mi się, że mnie najbardziej potrzebna była praca. I dostałam
pracę. Naprawdę, cóż za szczęśliwy zbieg okoliczności. Tylko czy
potrafisz sobie wyobrazić, jak wyrabiam ciasto?
Abby roześmiała się. Brittany w fartuchu ubielonym mąką... Tak, to na
pewno będzie świetna zabawa.
- Ale dość już o mnie. Musisz mi teraz opowiedzieć wszystko o sobie.
Zacznij od mojej ślicznej siostrzenicy. Nie, lepiej cofnijmy się jeszcze
wcześniej w czasie. Dowiedziałaś się, dlaczego nas rozdzielono?
- Nie, kilka razy próbowałam rozmawiać z moją mamą, z moją
przybraną mamą, ale nawet jeśli coś wie, nie chce mi powiedzieć.
- Hm, przecież nie znalazła cię w kapuście.
- Mówi, że ciocia Ella wszystko zorganizowała.
- Powinnaś więc ją zapytać!
- Niestety, od trzynastu lat nie żyje. Moja mama była pielęgniarką w
szpitalu w Minnesocie. Tam mnie zobaczyła i dowiedziała się, że nie
mam rodziców. Zawsze chciała mieć dziecko. No i zaadoptowała mnie.
Miałam wtedy trzy lata.
- Moi rodzice również twierdzą, że adoptowali mnie, gdy miałam
niecałe trzy lata. Ale jak to się stało, że znalazłaś się w szpitalu?
- Nie mam pojęcia. Myślałam o tym, co mówiła Cór-

;

rine, że nasi

rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Może ja też z nimi
jechałam? A jak ty znalazłaś się u swoich rodziców? Wiesz coś na ten
temat?
- Tylko się nie śmiej. Podejrzewam, że oni mnie! kupili.
- Co?
- Serio. Nielegalny handel dziećmi... Oni niezbyt chętnie mówią na ten
temat, ale coś mi tu brzydko pachnie. Wiesz, moi rodzice należą do
tego typu ludzi, którzy nie i lubią czekać. Jeśli pieniądze mogą im coś
ułatwić, to skrzętnie korzystają z takiej okazji. Płacą i wymagają. Wcale
nie twierdzę, że to źli ludzie, nic podobnego. Ale wiedzą, że pieniądze
dają władzę, dlatego nie wahają się ich używać.
- Jakiekolwiek były przyczyny naszego rozstania, cieszę się, że
ponownie się odnalazłyśmy - powiedziała Abby. - Jakoś nie mogę

uwierzyć, że ktoś, kto zadał sobie tyle trudu, by nas znów połączyć,
mógł mieć złe zamiary lub nieczyste intencje.
- Jeśli ma złe zamiary, to niech uważa, trafił swój na swego. Choć nie
wiem, jak z tobą. Ty jesteś taka słodka - Brittany zaśmiała się. - Ja
jestem ta jędzowata, ty jesteś ta słodka. Jak myślisz, jaka jest Corrine?
- Nie mam zielonego pojęcia, rozmawiałam z nią tak krótko. Wydaje
się...
- Powściągliwa? - zasugerowała Brittany.
- Dokładnie - Abby nie wypowiedziała słowa, które cisnęło jej się na
usta. Według niej Corinne była wręcz przerażona.
- Powiedziała mi, że spaliła książkę, którą jej posłałam. Mogła ją
chociaż oddać do biblioteki. Stwierdziła, że to byłoby jak zatruwanie
studni. Lekka przesada, jak sądzisz?
Abby znowu się roześmiała. To było niesamowite, jeszcze kwadrans
temu wierzyła, że już nigdy w życiu nie zazna radości.
- Prawdę mówiąc, miała rację. Mówiła ci, kiedy przyjedzie?
- Ma jakieś zobowiązania, wiec trochę to potrwa. Napisała książkę i
sama ją zilustrowała, czy to nie wspaniałe?
- Obiecała że przyśle mi egzemplarz, wprost nie mogę się doczekać! -
powiedziała Abby.
- Hej, mam świetny pomysł - oznajmiła nagle Brittany, jakby jej myśli
już poszybowały w zupełnie innym kierunku.
Abby pomyślała, że będzie musiała przyzwyczaić się do tych
nieoczekiwanych zwrotów w rozmowie. Oczy Britt spoczęły na
manekinie.
- Mogę ją przymierzyć?
Abby obróciła się i spojrzała na suknię. Dwa dni temu rozpoczęła
żmudne prace wykończeniowe. Nie chciała, by ktokolwiek przymierzał
suknię. Dlaczego? Nie potrafiła podać żadnego rozsądnego
uzasadnienia. Sama dotychczas też jej nie mierzyła. Po prostu nie
mogła.
- Proszę. Abby, ona jest taka piękna!
Abby podeszła i delikatnie zdjęła suknię z manekina.
- Chodź tutaj.
Bez cienia skrupułów Brittany wyskoczyła z ubrania. Abby przełożyła
suknię nad głową Brittany, która wśliznęła się w nią gładko. Pasowała
idealnie.
- I jak wyglądam? - zapytała Brittany.
Abby jakoś nie mogła się zmusić, by na nią spojrzeć. Zamiast tego
przyniosła duże lustro i postawiła je przed siostrą.
Brit spojrzała na swoje odbicie i po chwili uśmiech znikł z jej twarzy.
Uniosła do góry brew.
- Czy to nie dziwne? - powiedziała. - Ta suknia jest po prostu
niesamowita, piękna jak marzenie. Ale zupełnie na mnie nie leży. Nie

czuję się w niej dobrze. Może jest zbyt słodka? Ty ją przymierz!
- Nie, daj spokój. - Abby poczuła, że się czerwieni.
- No, nie daj się prosić. To tylko zabawa.
Jakimś cudem suknia znalazła się z powrotem w rękach Abby, która
powoli poszła się przebrać do łazienki.
Doznała uczucia, że ta suknia jest dla niej wprost stworzona.
Wolała na siebie nie patrzeć, ale Brittany bardzo chciała zobaczyć
siostrę w ślubnej kreacji.
Wzięła głęboki oddech i wyszła.
- O rany! Moja siostra jest aniołem! Chyba się rozpłaczę. Nigdy nie
widziałam nikogo równie pięknego! - Chwyciła Abby za łokieć i
poprowadziła ją w stronę lustra.
- Otwórz oczy, głuptasie!
Abby otworzyła jedno oko. Natychmiast potem otworzyła drugie.
Przeczuwała to od początku... Ta suknia była jej marzeniem, pasowała
na nią idealnie, zmieniając ją w księżniczkę. Magia, czary? A może po
prostu spełnienie marzeń. W lustrze widziała przepiękną kobietę,
gotową ofiarować i przyjąć dar miłości.
Ale, przypomniała sobie, do szczęścia trzeba dwojga.
A ostatnie spojrzenie, jakie wymienili z Shane'em tego wieczoru, nie
wróżyło nic dobrego.
Odwróciła się i ruszyła w stronę łazienki. Piekły ją oczy. Czuła się w tej
sukni wspaniale. Tak kobieco i pięknie. Na krótką chwilę znów
pozwoliła sobie marzyć.
Tylko że jej marzenia nigdy się nie ziszczą.
Rzeczywistość lubi dawać nam w kość.
Kiedy wyszła ponownie z łazienki, na jej twarzy nie było już śladu łez.
Brittany czekała na nią.
- No więc zanim zobaczyłam tę suknię, chciałam ci powiedzieć, jaki
mam świetny pomysł. Daj mi jakąś piżamę. Zostawiłam torbę w hotelu.
Urządzimy sobie dziś nocne rozmowy. Jak prawdziwe siostry. Muszę
się wszystkiego o tobie dowiedzieć!
Ta propozycja brzmiała o niebo lepiej niż perspektywa spędzenia
bezsennej nocy na rozmyślaniach.
Brittany śmiesznie zmarszczyła nos na widok bawełnianej piżamy, którą
podała jej Abby.
- Dziewczyno, czy ty nie wiesz, że istnieje coś takiego jak seksowna
bielizna nocna?
- Hej, ja jestem z Chicago. Tam są bardzo chłodne noce. Nie da się spać
w koronkach.
- Nie wiedziałam, że w Chicago śpi się pod gołym niebem - odparowała
Britt, błyskawicznie przebierając się w piżamę. Po chwili siedziały już
obie w łóżku Abby, szeptały i śmiały się po cichu.
- Nie mogę uwierzyć, że boisz się pająków - rzekła Brittany. - To po

prostu niesamowite.
- Zawsze się ich bałam.
- Ja też, w szkole kiedyś zdarzyło mi się zemdleć, bo czarny pająk
przemaszerował po kołnierzyku chłopca siedzącego przede mną.
Zwaliłam winę na gorąco, oczywiście. Tylko pomyśleć, co by było,
gdyby się dowiedzieli, że taka łobuzica jak ja umiera ze strachu na
widok pająka.
- Myślisz, że coś się nam przydarzyło, zanim nas rozdzielono? Może
Corrine też boi się pająków?
- Zadzwońmy do niej!
- Britt, jest już bardzo późno.
- Na pewno nie będzie miała nic przeciwko temu!
- Możemy zadzwonić do niej jutro.
- No dobrze, niech ci będzie, ale chciałabym wiedzieć od razu.
Abby pomyślała, że Brittany mogłaby sobie zadać trochę trudu i wczuć
się czasem w sytuację drugiego człowieka. A dla niej liczyły się tylko
jej pragnienia i zachcianki.
Pomimo to jednak trudno było jej nie lubić. Entuzjazm i poczucie
humoru siostry były zaraźliwe. Abby miała wrażenie, że znają od
zawsze.
Było jednak coś, o czym nie wiedziała. Otwór w suficie nad jej łóżkiem
wykuto wiele lat temu, by płynęło nim ciepłe powietrze. Obecnie z
instalacją grzewczą nie łączyło go już nic.
Shane McCall, dzielnie, aczkolwiek bezskutecznie walczący z
bezsennością, słyszał każde słowo, jakie padło tej nocy z ust obu sióstr.
Poznał całą historię życia Abby.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Po wielu godzinach, głosy Abby i Brittany zaczęły stopniowo cichnąć, a
potem zamilkły zupełnie.
Powinien się wstydzić, ale co niby miał zrobić? Zacząć tupać nogami w
podłogę?
Niby dlaczego miałby się czuć winny? Dlatego tylko, że leżał grzecznie
we własnym łóżku?
Prawda była taka, że poczucie winy nie opuszczało go, odkąd zmarła
Stacey. Miał sobie za złe, że tamtego dnia zostawił ją samą w domu. A
przecież wymagała opieki...
Przypomniał sobie, co Abby powiedziała mu wczoraj na plaży. Ona go
rozumiała. Wiedziała, że bez względu na to, w jaki sposób zmarłaby
Stacey, on i tak czułby się winien jej śmierci. A potem domyśliła się
jeszcze jednej rzeczy.
Stacey nigdy nie zaaprobowałaby takiego życia, jakie teraz wiódł.
Byłoby jej przykro, że stał się zgorzkniałym samotnikiem. Nie takim go

zapamiętała.
Tak, był przeraźliwie samotny.
Nie pamiętał już, jak to jest coś czuć.
Ale ostatnio zaczął się budzić z letargu. Abby wniosła w jego życie
wiele radości, dzięki niej znów potrafił się śmiać. Na nowo odkrył urodę
świata.
Teraz, w pogrążonym w ciemnościach pokoju, kiedy wskazówki zegara
odmierzały miarowo minuty nocy, a za oknem rozlegał się przytłumiony
dźwięk syreny przeciw-mgielnej, musiał zdobyć się na spojrzenie
prawdzie w oczy. I po cóż dłużej zaprzeczać, oszukiwać siebie samego?
Nie chciał przyjąć tego do wiadomości, ale nadszedł czas, by odważnie
przyznać, że Abby roztopiła lód, który skuwał jego serce.
On się nią opiekował.
I to nie dlatego, że ona tego potrzebowała.
Roztoczył nad nią opiekę, ponieważ sprawiało mu to przyjemność.
Ponieważ miło było czuć się potrzebnym.
Pozostało jeszcze jedno słowo, którego jednak nie miał odwagi
wypowiedzieć, nawet w samotności i ciszy swego pokoju. Nigdy się do
tego nie przyzna. Nigdy.
Następnego ranka obudził się zmęczony i rozdrażniony. Spojrzał na
zegar koło łóżka. Zgodnie z jego własnym regulaminem, zostało mu
zaledwie dziesięć minut na przygotowanie śniadania.
Włożył szorty i koszulkę, błyskawicznie zbiegł na dół. Po lekkim
śniadaniu pójdzie pobiegać. Będzie biegał dopóty, dopóki nie uspokoi
rozedrganych nerwów. Dopóki nie oczyści głowy z niewłaściwych
myśli. A potem, już na spokojnie, bez głupich emocji, zajmie się
zbadaniem całej tej podejrzanej sprawy ze spadkiem.
Szczegóły, które poznał do tej pory, jakoś zupełnie nie chciały się
ułożyć w logiczną całość. Siostra Abby wspomniała wczoraj coś o
piekarni. Czy i ona dostała ją pod warunkiem, że wyjdzie za mąż?
Pomyślał, że Brittany z pewnością czułaby się o niebo lepiej w jakimś
eleganckim butiku albo w salonie kosmetycznym niż w
małomiasteczkowej piekarni. Wczoraj nie uszło jego uwagi, że miała
niesamowicie długie, zadbane paznokcie, pomalowane lakierem w
krzykliwym kolorze.
Zatrzymał się na progu kuchni. Ona była w środku, mimo iż wiedziała,
że to jego czas. Stała odwrócona do niego tyłem, w swoich za dużych
dżinsach i czapce z daszkiem. Czyżby chciała wystawić jego
cierpliwość na próbę?
Jeśli tak, to odniosła sukces.
Ponieważ to słowo, którego bał się wypowiedzieć w ciszy swego pokoju
nocą, nagle rozbłysło mu w głowie kolorowym neonem: MIŁOŚĆ.
Kochał ją.
Niech to. Nawet jeśli nim manipulowała, nawet jeśli wyprowadziła go w

pole...
Nie wchodź do kuchni, natychmiast ruszaj biegać! -nakazywał sobie w
duchu. Zjesz śniadanie w jakiejś kawiarni. Kupisz przy okazji gazetę.
Znajdziesz jakiś wolny pokój, choćby w skromnym motelu.
Natychmiast się stąd wyprowadź.
Jego serce jednak zupełnie zignorowało te rozkazy.
Wszedł na palcach do kuchni, złapał Abby za ramiona i okręcił twarzą
do siebie. Nie zdążył nawet spojrzeć w jej oczy. Pocałował ją, mocno i
namiętnie, jakby chciał zagłuszyć wszystkie wątpliwości, obawy, lęki i
smutki. Karał się tym pocałunkiem za swoją słabość. Karał również
Abby, za to, że obudziła w nim nadzieję.
Nagle zdał sobie sprawę, że coś tutaj wyraźnie nie gra.
Coś było nie tak.
Czuł się dziwnie. Czuł fałsz.
Miał wrażenie, że całuje tygrysa, a pocałunki Abby były przecież takie
słodkie. Zauważył wbijające mu się w ramię paznokcie.
To nie ona!
Tylko że olśnienie przyszło o kilka sekund za późno.
Zza pleców dobiegł go zduszony okrzyk, wyrwał się z
przytrzymujących go objęć i obrócił.
W drzwiach kuchni zobaczył Abby, przyciskała do ust pięść, a w oczach
szkliły się łzy. Okręciła się na pięcie i wybiegła.
Zaklął i spojrzał na jej siostrę.
- Jak śmiałaś!
- Jak śmiałam? To nie ja zaczęłam!
- Tak, ale wcale nie kwapiłaś się, by przestać! Myślałem, że to ona!
- Co ty powiesz?
- Masz na sobie jej ciuchy!
- Bo moje zostały w hotelu.
- Czemu miałbym cię całować? W ogóle cię nie znam.
- Jej ostatniemu facetowi coś takiego nie robiłoby różnicy. I miedzy
nami mówiąc, dlatego właśnie nie odepchnęłam cię od razu. Chciałam
wiedzieć, czy nie jesteś taki sam jak on. Drugiego takiego Abby by już
nie przeżyła. - Nagle gniew na jej twarzy zelżał. - Ale ty nie jesteś taki
jak on, prawda?
- Jak kto?
- Ten drań, który ją wykorzystał. Tyson czy jak mu tam. Kiedy zacząłeś
mnie całować, przyznaję, pomyślałam w pierwszej chwili, że znowu
trafiła na łajdaka, który nie widzi, że znalazł prawdziwy skarb.
- Nonsens.
- Sam jej to powiedz.
- Ona mnie wykorzystała. Wszystko po to, by zatrzymać ten cholerny
dom.
- Ty chyba jesteś skończonym kretynem. Hmm, a wyglądasz całkiem

inteligentnie...
Nie zareagował na ten wątpliwy komplement.
- Po prostu chcesz wierzyć w to, co sobie ubrdałeś - powiedziała cicho
Brittany.
Znowu to samo. Znowu ktoś go przejrzał na wylot. Miłość to ryzyko,
brak gwarancji, bezwarunkowe otwarcie się na drugą osobę. To uczucie,
które wypala piętno na twej duszy, a to może się skończyć tragicznie.
Najsilniejszy mężczyzna pod wpływem uczucia zamienia się w
bezmózgiego niewolnika i staje się zupełnie bezbronny. Rozpaczliwie
próbował chwycić się każdej myśli, chroniącej go przed wybuchem
uczuć.
Brittany jednak nie miała zamiaru go oszczędzać.
- Myślisz, że gdyby chciała tylko tego domu, to przed chwilą, widząc
nasz niewinny pocałunek, zareagowałaby tak gwałtownie?
Shane wybiegł z kuchni.
- Abby! - Uderzył pięścią w jej drzwi. - Abby, proszę, wpuść mnie!
Cisza. Spróbował nacisnąć klamkę. Ustąpiła.
- Abby?
Nic, żadnej odpowiedzi. Przebiegł jej pokoje, ale wszędzie panowała
cisza. Abby nie było.
Wybiegł na ulicę i rozejrzał się dookoła. Zobaczył ją, prawie biegła,
pchając przed sobą wózek, właśnie miała zniknąć za zakrętem. Puścił się
za nią szaleńczym sprintem i po chwili był już przy niej.
Jej policzki były mokre od łez.
- Abby!
- Zostaw mnie w spokoju!
- Wszystko ci wyjaśnię.
- Różne rzeczy mi już tłumaczono. Mam tego dość. Zobaczyłam, co
miałam zobaczyć, za więcej dziękuję.
Belle także płakała żałośnie, popatrując wciąż niepewnie na matkę.
- Abby!
- Nie dotykaj mnie! Małomiasteczkowy playboy! Coraz głośniejszy
płacz Belle ściągał na nich uwagę przechodniów.
- Myślałem, że to ty. Myślałem, że ona to ty.
Spojrzała na niego wreszcie, ale nie zwolniła kroku.
- Abby, ona miała na sobie twoje rzeczy. I jesteście takie podobne, na
miłość boską, jesteście prawie identyczne! Może zaprzeczysz?
Abby zatrzymała się.
- Brittany ma długie włosy.
- Ale miała je schowane pod czapką. Wyglądała dokładnie tak samo, jak
ty. - Wziął głęboki oddech. - Tylko nie smakowała tak samo.
- Co?
Zaraz pewnie oberwie w twarz.
- Abby, kiedy ją pocałowałem, zorientowałem się, że coś jest nie tak.

Nie czułem tego, co czułem przy tobie. Teraz wreszcie go słuchała.
- Przy tobie moje serce skacze z radości, czuję, że żyję, czuję, że to
właśnie to. Nawet Belle przestała płakać.
- Kiedy ją pocałowałem, to nie było to. Czułem fałsz. Wczoraj
wieczorem, z tobą, poczułem, że znowu żyję, że mogę jeszcze...
- Shane, co ty mówisz?
- Chcę ci powiedzieć, że... że cię kocham. Przez jej twarz przemknął
promień światła, który jednak zgasł tak szybko, jak się pojawił.
- Mylisz się, znowu zachowujesz się jak skaut. Chcesz mi pomóc, tak?
Chcesz, bym zatrzymała ten dom, mam rację? To głupota, Shane,
przestań się wreszcie w to bawić.
- O czym ty mówisz?
- Mówię o tym, że traktujesz mnie jak młodszą, wymagającą opieki
siostrę. Nie jesteś moim bratem.
- Oczywiście, że nie jestem. Nigdy tak się nie czułem.
- Nie? To dlaczego tak mnie traktowałeś? Boisz się, że odbiorą mi dom?
- Co mnie obchodzi twój dom?
- Mnie też on nie obchodzi! Spojrzał na nią.
- Nie ukrywam, że czuję się tu bardzo dobrze. Polubiłam to miejsce.
Chciałabym też, żeby Belle miała taki dom, żeby mogła dorastać w
spokojnej, pięknej okolicy. Ale jeśli ci się zdaje, że zakochałam się w
tobie, by zachować spadek, to jesteś w błędzie. Mogę od razu odstąpić
go pierwszej lepszej osobie. Nawet tej czerwonowłosej dziewczynie z
iguaną.
- Co ty powiedziałaś?
- Że oddałabym dom nawet tej czerwonowłosej dziewczynie z iguaną.
- Ale przedtem?
- Że mogłabym go oddać komukolwiek.
- Jeszcze wcześniej.
Abby próbowała uciec spojrzeniem.
- Wcale nie miałam zamiaru zakochiwać się w tobie. I nigdy nie miałam
zamiaru łapać męża dla spadku!
- Ale zakochałaś się?
Abby spojrzała na niego bezradnie.
Uśmiechnął się do niej.
- Kochanie!
- Shane, pocałuj mnie.
- Nie, nie teraz. To musi być naprawdę. I na zawsze.
- Co masz na myśli?
- Że nie będę już myślał o przemycaniu cię ukradkiem do mojego
pokoju na górze. Przyjdziesz do mnie sama, wzdłuż szpaleru
przystrojonych kwiatami ławek, w pięknej sukni i z bukietem kwiatów
w ręku.
- Shane, przecież...

- Co?
- Przecież ty nie znosisz tłumu!
- Tego dnia nie będę widział nikogo oprócz jednej osoby. Niech sobie
wszyscy patrzą. Wyjdź za mnie, Abby. Będę szczęśliwym człowiekiem,
jeśli będę mógł budzić się obok ciebie każdego ranka. Będę wiedział, że
śpiewasz z radości, w której mam swój udział. Będę mógł starzeć się z
radością, patrząc, jak Belle dorasta. I może nie tylko Belle?
Abby podeszła i zarzuciła mu ręce na szyję. Obsypała pocałunkami jego
twarz, oczy, brodę.
- Ostrzegałem cię - mruknął, po czym oddał jej pocałunki.
Belle usiłowała wydostać się z wózka. Shane podszedł do niej, wziął na
ręce, drugim ramieniem objął Abby.
- Wybaczysz mi, że poprosiłem cię o rękę właśnie w takim dniu?
- Cóż tu jest do wybaczania?
- Widzisz, dzisiaj mamy pierwszy kwietnia. Ale to nie był żart.
- Wiem.
- Pobierzmy się, im szybciej, tym lepiej.
Wrócili do domu, trzymając się za ręce. Shane niósł Belle, a Abby
pchała pusty wózek. Brittany czekała niespokojnie na progu. Kiedy
stanęli przed nią, spojrzała na nich badawczo i zapytała, uśmiechając
się:
- Czy dobrze się domyślam? Abby westchnęła cichutko.
- Shane poprosił mnie o rękę.
- Oh! - pisnęła Brittany. - To cudownie! We wszystkim wam pomogę.
Będzie wspaniale!
Zbiegła ze schodów i przycisnęła do serca siostrę, Shane'a i Belle. Shane
objął teraz je wszystkie. Swoją nową rodzinę. Swój nowy świat.

EPILOG

Abby stała przed lustrem. Łzy radości piekły ją pod powiekami. Jej
własne odbicie w lustrze mówiło, że marzenia się spełniły. Chociaż
ciągle nie mogła w to uwierzyć. Po raz pierwszy przymierzała
całkowicie wykończoną suknię.
- Pani Pondergrove, jak ja się pani odwdzięczę? Pani Pondergrove
podarowała Abby suknię. Jej, zupełnie obcej osobie.
- Oczywiście zwrócę pani pieniądze. Starsza pani spojrzała na nią z
niesmakiem.
- Wystarczy mi wyraz twoich oczu, podziękowałaś mi już
wystarczająco. Poza tym w miarę upływu czasu nabierałam
przeświadczenia, że i tak nie będzie pasowała na tę osobę, o której
myślałam. Wpadnę kiedyś, kiedy już będziesz miała trochę więcej
czasu, i przyniosę zdjęcie innej sukni, które znalazłam w pewnym
czasopiśmie. Jest równie śliczna.

- Nie mogę się doczekać - powiedziała Abby.
- Abby! - Brittany wpadła z impetem do pokoju. -Włożyłaś ją?
Zatrzymała się nagle i jej oczy wypełniły się łzami na widok siostry.
- Niesamowite! - szepnęła, jakby do siebie. - Jeszcze nigdy nie
widziałam takiego cudeńka! Abby uśmiechnęła się.
- Spójrz w lustro, siostrzyczko.
Do pokoju weszła Corrine. Jak zawsze milcząca. Brzoskwiniowa suknia
podkreślała jej nienaganną figurę. Kiedy zobaczyła Abby, w jej oczach
także pojawiły się łzy.
- Natychmiast przestańcie, obie! - powiedziała poważnie Abby. - Jeśli
nie przestaniecie, to zniszczę sobie sukienkę. Tusz do rzęs nie jest
łaskawy dla jedwabiu!
- Muszę to z siebie wyrzucić! - upierała się Brittany. - Inaczej będę
płakać podczas całej ceremonii. I na wszystkich zdjęciach będę miała
czerwone oczy. Nie mogę uwierzyć, że to już w sobotę! Jak ten czas
szybko zleciał! Jestem strzępkiem nerwów. Abby, jak możesz być taka
spokojna?
- Bo ty się wszystkim zajęłaś. Po prostu nie musiałam się o nic martwić.
- Corrine, to mi przypomniało, że powinnyśmy jeszcze ozdobić
kwiatami wózek Belle. No, a jak my sobie poradzimy z małą, żeby nie
ubrudziła się, zanim dotrzemy do kościoła? W dodatku Belle nie
pozwoli sobie wpleść kwiatów we włosy!
- Za dużo się martwisz - powiedziała Corrine z wyrozumiałym
uśmiechem.
- Nieprawda! Ktoś musi się o wszystko martwić. Żeby inni mogli być
spokojni!
Abby roześmiała się i zauważyła z radością, że Corrine też się uśmiecha.
- Moje panie, koniec tego pokazu mody! - zarządziła Brittany. - Biegnę
do kościoła, żeby sprawdzić, jak tam dekoracje. Mam pomysł na śliczne
bukieciki ze stokrotek. W każdym z nich umieszczę po jednej czerwonej
róży.
W wyobraźni Abby na moment przeniosła się do kościoła. Wydawało
jej się, że widzi siebie przechodzącą przez próg. Szła teraz wzdłuż
rzędów ław, w swojej długiej białej sukni, tren z cichym szelestem sunął
za nią po podłodze. Każda ławka była udekorowana bukietem ze
stokrotek i róż. Ze stopni ołtarza opadała kaskada kwiatów.
Oprócz niej, w kościele nie było nikogo.
Tylko Shane.
Stał przed ołtarzem. Kiedy zbliżyła się do niego, wydało jej się, że on z
kimś rozmawia, ale nikogo więcej nie dostrzegła. Wtedy ją usłyszał.
Odwrócił się.
W jego twarzy było tyle światła! Ból i cierpienie ustąpiły miejsca sile i
zdecydowaniu. Nie wiedziała, jaki był kiedyś, zanim się poznali,
wiedziała jednak, że teraz nie załamie go byle niepowodzenie.

Był mądrzejszy, czulszy. I silniejszy.
Był jednym z tych niewielu mężczyzn, którzy wiedzą, że każda chwila
jest cudem. Zrozumiała, ujmując jego dłoń, że stoją w obliczu
największego cudu.
Miłości.
- Wydawało mi się, że mówiłaś coś o niebezpiecznych! łzach. Chcesz
zniszczyć swoją sukienkę? - powiedziała! Britt, wycierając jej delikatnie
twarz chusteczką. Abby spojrzała na swoją siostrę i dostrzegła w jej
oczach pierwsze oznaki przemiany. Otwarła przed nią ramiona.
Trzy siostry stały, obejmując się ciasno, płacząc cicho i śmiejąc się
bezgłośnie do siebie, ocierając sobie nawzajem łzy.
Abby spojrzała na swoje siostry i po raz kolejny poczuła, że w jej życiu
wydarzyło się ostatnio mnóstwo cudownych rzeczy.
- .Britt, miałaś rację. Świetnie ci w brzoskwiniowym kolorze. I miałaś
rację, że nasze suknie powinny się od siebie trochę różnić. Każda z nas
jest przecież inna. Już widzę, jak tańczymy do białego rana.
- O nie -jęknęła Brittany. - Nie mogę w to uwierzyć. Organizując całe to
wesele i do tego przygotowując się do przejęcia mojej piekarni, zupełnie
o tym zapomniałam! Nie do wiary! Nie mam z kim pójść na wesele!
Abby wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z Corrine ponad głową
Brittany.
- A jak myślisz, od czego są siostry? - zapytała łagodnie. Ponownie
wszystkie trzy padły sobie w ramiona. Jutro będzie piękny dzień. I nie
tylko jutro!