67. Polskie państwo podziemne
W ramach państwa podziemnego oddzielono pion cywilno - polityczny od pionu wojskowego. Tworzenie pionu wojskowego rozpoczęto jeszcze w trakcie trwania kampanii wrześniowej. Powstała wówczas organizacja wojskowa Służba Zwycięstwu Polski, została przemianowana na Związek Walki Zbrojnej a ten w lutym 1942 r. w Armie Krajową. Organem dowodzenia AK była Komenda Główna. Strukturę terenową dostosowano do dawnego podziału terytorialnego. Kraj podzielono na obszary, te dzieliły się na okręgi (powstałe w miejsce województw), okręgi na obwody (zamiast powiatów), na szczeblu gmin zaś zorganizowano placówki.
W ramach pionu cywilnego działali: delegat rządu do spraw kraju, delegaci okręgowi i powiatowi. Na mocy dekretu prezydenta w 1944 delegat rządu do spraw kraju uzyskał rangę ministra, pełniącego na terenie kraju funkcję wicepremiera. Aparatem pomocniczym delegata rządu była Delegatura Rządu podzielona na resortowe departamenty. Delegatura zajmowała się organizowaniem administracji zastępczej tworząc swe komórki terenowe w województwach, powiatach i gminach. Miały one przejąć władzę z chwilą wyzwolenia. Delegaci pełnili funkcje organów administracji ogólnej I instancji.
Aktywną działalność prowadziły departament spraw wewnętrznych, kierujący aparatem terenowym, departament oświaty i kultury, organizujący tajne nauczanie, departament sprawiedliwości, który powołał do życia sądy karne, oraz departament informacji. Powołano również policje w postaci Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa.
Dla przewagi wobec Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) Delegat Rządu powołał Krajową Radę Ministrów, mającą pełnić wszystkie funkcje Rady Ministrów do czasu powrotu rządu do kraju.
Od powstania w 1942 r. Polskiej Partii Robotniczej zaczął kształtować się drugi obóz polityczny podziemia ludowo-demokratyczny, odrzucający konstytucje kwietniową jako podstawę porządku prawnego. 1 stycznia 1944 powołano do życia Krajową Radę Narodową (KRN), działania której oparto na systemie terenowych rad narodowych: wojewódzkich, powiatowych i gminnych.
68. Generalne Gubernatorstwo.
Zostało utworzone dekretem z dnia 12 października 1939 r. GG zostało podporządkowane zwierzchniej władzy Rzeszy lecz nie stanowiło jej części. Między Rzeszą a GG istniała granica celna, policyjna, walutowa i dewizowa. GG miło własną walutę i Bank Emisyjny. W mocy utrzymano przepisy prawa polskiego o ile nie zostały zmienione. Na terenie GG działały niższe sądy polskie obok sądów niemieckich i pod ścisłym nadzorem. Stolicą był Kraków, językiem urzędowym niemiecki, choć dopuszczano polski i ukraiński. W skład GG wchodziły dystrykty: krakowski, radomski, lubelski, warszawski, po 1941 ponadto galicyjski. Dystrykty dzieliły się na powiaty miejskie i wiejskie. Na czele GG stał mianowany przez Hitlera i bezpośrednio mu podległy generalny gubernator, który był jednocześnie szefem NSDAP i komisarzem rzeszy do spraw obrony. Przy generalnym gubernatorze działali pełnomocnicy ministerstw i centralnych urzędów Rzeszy, w Berlinie natomiast rezydował przedstawiciel generalnego gubernatora. Organem wykonawczym i doradczym generalnego gubernatora był Urząd Generalnego Gubernatora, od 1940 nazywany rządem, kierowany przez sekretarza stanu.
Administracją dystryktów kierowali gubernatorzy, podlegający generalnemu gubernatorowi. Na czele powiatów stali starostowie powiatowi i miejscy. Spośród polskich organów utrzymano jedynie organy wykonawcze: w miastach burmistrzów, w gminach wiejskich wójtów. Powoływani byli przez gubernatorów zwykle z pośród Polaków, lecz podlegali ścisłemu niemieckiemu nadzorowi. Nadzorowi podlegała ponadto utrzymana również administracja pocztowa i kolejowa.
Bez zmian pozostawiono przed wojenny system zdrowia.
Podobnie jak na pozostałych ziemiach polskich rozbudowane zostały struktury policji i SS. Kierował nimi wyższy dowódca SS i policji, któremu podlegali dowódcy policji bezpieczeństwa, porządkowej, a także dowódcy SS i policji w poszczególnych dystryktach. Utrzymano działalność policji polskiej i ukraińskiej.
Administracja centralna w latach 1944 - 1947
PKWN objął w imieniu KRN władzę na wyzwolonym terenie. Na jego czele stał E. Osóbka-Morawski oraz dwóch wiceprzewodniczących. Poszczególne działy administracji nazwano resortami, którymi zarządzali kierownicy resortów. Sprawy należące przed wojna do ministra spraw wewnętrznych rozdzielono miedzy dwa resorty: Bezpieczeństwa Publicznego oraz Administracji Publicznej. W sumie utworzono 14 resortów. Po utworzeniu 31 grudnia 1944 . Rządu Tymczasowego dotychczasową nazwę resort zastąpiono terminem ministerstwo. Struktura administracji centralnej nie ulegała większym zmianą także po przekształceniu się Rządu Tymczasowego w Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej (28 czerwca 1945)
Administracja centralna w latach 1947 - 1952
Uchwalenie Małej Konstytucji z 1947 r. zamykało pierwszy okres kształtowania się nowej władzy. Do organów państwowych działających w zakresie władzy państwowej zgodnie z jej treścią zaliczano; Prezydenta, Radę Państwa oraz Rząd. Inaczej niż w konstytucji marcowej określono pozycje Prezesa Rady Ministrów, który nie tylko miał przewodniczyć obradą Rady Ministrów, lecz także stanąć na jej czele. W rzeczywistości (wbrew zapisom nowej konstytucji) podstawową rolę w państwie odgrywał organ pozakonstytucyjny - Prezydium Rządu, w skład którego wchodzili prezes i wiceprezesi rady ministrów, podsekretarz stanu oraz fakultatywnie inni członkowie rządu. Do zadań prezydium należało kierowanie pracami rządu we wszystkich dziedzinach oraz zastępowanie go w sprawach ważnych. Organ ten obradował regularnie pod przewodnictwem prezydenta RP, łączącego w swych rękach także funkcje przewodniczącego rady Państwa oraz I sekretarza PZPR.
W trakcie kadencji sejmu ustawodawczego następował stały wzrost liczby ministerstw. Istotnych zmian w administracji centralnej dokonano ustawą z dnia 10 lutego 1949 r. o zmianie organizacji naczelnych władz gospodarki narodowej. Nowe zasady miały służyć realizacji planu 6 letniego. W miejsce Ministerstwa Przemysłu i Handlu utworzono: Ministerstwo górnictwa i energetyki, Przemysłu Ciężkiego, Przemysłu Lekkiego, Przemysłu Rolnego i Spożywczego, Handlu wewnętrznego i Handlu Zagranicznego. Jednocześnie przy Radzie Ministrów utworzono organ pomocniczy i doradczy w sprawach gospodarczych, Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów. W miejsce istniejącego Centralnego Urzędu Planowania powstała Państwowa Komisja Planowania Gospodarczego. Wbrew nazwie komisja była organem jednoosobowym, jej przewodniczący (H. Milc) był faktycznym zwierzchnikiem wszystkich ministrów resortów gospodarczych.
Administracja terenowa w latach 1944 - 1950
Dekretem PKWN z 1944 r. restytuowano instytucje samorządu terytorialnego, teraz powiązanego z radami narodowymi, którym przyznano zadania organów uchwałodawczych. Nowością było ponadto wprowadzenie samorządu terytorialnego na szczeblu wojewódzkim. Rozwiązania wprowadzone w 1944 doprowadziły w okresie 1944-1950 do dualizmu władzy i administracji, przejawiającego się w istnieniu obok siebie pionu administracji rządowej oraz pionu administracji samorządowej i rad narodowych.
Terenowymi organami administracji rządowej zgodnie z dekretem PKWN wojewodowie i starostowie. Służbowo i organizacyjnie podlegali ministrowi administracji publicznej, rzeczowo poszczególnym ministrom. Wojewodów mianował PKWN, a następnie Rada Ministrów na wniosek ministra administracji, zaopiniowany przez wojewódzką radę narodową. Starostów mianował minister administracji publicznej na wniosek wojewody zaopiniowany przez powiatową radę narodową. Zmianie uległ zakres kompetencji wojewodów i starostów, z zakresu działania administracji ogólnej wyłączono Milicję Obywatelską, która podlegała resortowi bezpieczeństwa publicznego, a także sprawy kontroli publikacji i wydawnictw. Wojewodów i starostów powiązano z radami narodowymi, które poza przedstawieniem opinii w sprawie powołania, mogły również wnioskować o odwołanie wojewody lub starosty. Ponadto podlegali oni radą w sprawach należących do zakresu samorządu terytorialnego. Społeczną kontrolę nad organami administracji rządowej powierzono prezydium odpowiednich rad narodowych.
Struktura administracji niezespolonej ulegała rozbudowaniu. Szczególną pozycje zajmowały tu wojewódzkie i powiatowe organy Bezpieczeństwa Publicznego i MO.
Członkowie rad narodowych do 1954 r. nie pochodzili z wyborów, prawo ich powoływania przysługiwało określonym organizacją politycznym i społecznym, rady niższego szczebla mogły delegować swoich przedstawicieli do rad szczebla wyższego.
Organami wykonawczymi samorządu terytorialnego poszczególnych szczebli były wydział wojewódzki (kierowany przez wojewodę lub jego zastępcę, wydział powiatowy (kierowany przez starostę), zarząd miejski (kierowany przez prezydenta, lub burmistrza), zarząd gminy (pod przewodnictwem wójta). Ich członków z wyjątkiem wójta i starosty wybierały rady narodowe. Oprócz organów kolegialnych istniały ponadto organy jednoosobowe: prezydent, burmistrz, wójt. Nadzór nad organami wykonawczymi powierzono organom administracji rządowej, organom wykonawczym wyższego stopnia oraz radą narodowym. Nadzór wobec wydziałów wojewódzkich oraz zarządów miejskich w Warszawie i Łodzi sprawował minister administracji pub.
Funkcje organów uchwałodawczych powierzono radą narodowym. Zadania rad narodowych wykraczały poza tradycyjną rolę samorządu terytorialnego, rady były bowiem jednocześnie organami planowania działalności publicznej i kontroli administracji rządowej. Bardzo rozległy nadzór nad działalnością rad sprawowały rady wyższego stopnia, wszystkie zaś podlegały KRN. Większość uchwał wymagała zatwierdzenia przez prezydium rady wyższego szczebla.
Od 1945 r. stopniowo wprowadzano zasady organizacji administracji terytorialnej również na ziemiach zachodnich i północnych. Proces ten trwał do 1950 r. Tereny te wyłączono z zakresu działania ministra administracji publicznej i przekazano utworzonemu w 1945 r. Ministerstwu Ziem Odzyskanych. Kierował im W. Gomułka. Organami administracji zespolonej na tych terenach byli wyposażeni w szerokie kompetencje okręgowi i obwodowi pełnomocnicy rządu. Podporządkowano im także organy administracji niezespolonej. W 1945 r. dawny podział zastąpiono podziałem na województwa i powiaty.
Wobec zmian granicy na Wschodzie w 1945 r. doszło do powstania województwa rzeszowskiego, skorygowano granice województwa białostockiego, utworzono województwo gdańskie oraz zniesiono autonomie województwa śląskiego. Definitywnego podziału terytorialnego dokonano 1946 r. tworząc województwa olsztyńskie, szczecińskie i wrocławskie.