Pytania:

1. Czym róŜnią się od siebie złoŜona czynność ruchowa i prosta czynność ruchowa?

2

2. Podaj róŜnice związane z nauczaniem złoŜonej pływackiej czynności ruchowej (Ŝabki

na piersiach), od prostej (Ŝabki szkolnej).

3. Dlaczego we wstępnym okresie nauczania techniki pływania Ŝabką na piersiach

stosuje się całościową metodę nauczania?

Metoda syntetyczna jest bardziej skuteczna dla uczniów uzdolnionych ruchowo, łatwo i szybko uczących się. Z łatwością wychwytują oni istotę nauczanej techniki pływania, ogólny obraz ruchu, rytm, koordynację, płynność ruchu. Wartość tej metody ujawnia się w nauczaniu - uczeniu się technik mniej złożonych (n. pływania elementarnego <- to chcą w pytaniu, „wstępny okres nauczania techniki”) oraz wówczas, gdy wykorzystuje się w nauczaniu przenoszenie wprawy (np. transfer z umiejętności pływania żabką na holowanie). Zaletą metody całościowej jest preferowanie indywidualizacji w uczeniu się, stawianie uczącym się problemów do rozwiązania.

4. Które elementy struktury ruchu kończyn górnych i dolnych w Ŝabce na piersiach

decydują o napędzie? Uzasadnij swoją odpowiedź.

ruch wiosłujący - czyli faza własciwa rozpoczyna się od wyprostu ramion, lekko odwrócone, z kciukiem skierowanym ku dołowi. dłonie zgięte dłoniowo, co pozwala zawodnikowi „chwycic wode” i max wykorzytsac opor wody na wew. powierzchni dloni. ramiona przesuwaja się w dół i na zew. a nastepnie zginaja w stawach łokciowych. faza wlasciwa polega na „kopnieciu” czyli wyproscie nóg w stawach biodrowych, kolanowych i stopy i laczeniu konczyn na calej długości. zawodnik odpycha się od wody a efekt napedowy uzyskuje się dzieki oporowi powstającemu na wew. powierzchni uda, podudzia, stopy.

5. W jaki sposób (opisz wszystkie swoje działania) przeprowadzisz diagnozę

wyjściowych umiejętności pływackich osób, z którymi przystąpisz do procesu

nauczania pływania?

Wejście grupy uczniów pierwszy raz do wody, zwłaszcza podczas ich pierwszego kontaktu z wodą, wymaga olbrzymiej ostrożności nauczyciela. Mówiąc „pierwszy kontakt”, myślimy o pierwszym zetknięciu się uczniów z wodą w warunkach zorganizowanej lekcji nauczania pływania. Zdajemy sobie sprawę z tego, że dzieci wcześniej wielokrotnie mogły przebywać nad wodą, zażywały kąpieli jako niemowlęta, z „pływały” nawet wcześniej, w życiu płodowym. Jednak właśnie fakt, że dzieci miały różne doświadczenia z wodą, przyjemne i przykre, zmusza nauczyciela do wzmożonej czujności i sprawnego zorganizowania zajęć. Pierwszy kontakt uczniów z wodą wymaga, aby jedna osoba przebywała z nim w wodzie. Może to być albo nauczyciel, albo ratownik. Druga osoba asekuruje wtedy grupę z brzegu.

Nauczyciel musi:

- ustalić sposób i kolejność wejścia uczniów do wody

- ustawić grupę do wejścia do wody

- określić obszar w wodzie, a którym uczniowie mogą przebywać

- powiedzieć uczniom, co mają robić, gdy kolejno znajdą się w wodzie

- uzgodnić z uczniami podstawowe sygnały: „stop”, „uwaga, do mnie (do brzegu)”, „z wody”

Diagnoza:

1. Umiejętność: zanurzanie się

Kontrola: wyciąganie z dna, na głębokości sięgającej po szyję, 2-3 zatopionych przedmiotów

2. Umiejętność: leżenie na wodzie

Kontrola: wytrzymanie w ułożeniu na plecach 30s, a w ułożeniu na piersiach 10s

3. Umiejętność: poślizgi

Kontrola: przepłynięcie w poślizgu, po odbiciu od ścianki pływalni, odcinka 5m. Przy odbiciu od dna może to być krótszy odcinek: 2-3m.

4. Umiejętność: elementarne ruchy lokomocyjne

Kontrola: przepłynięcie w dowolny sposób odcinka 25m

5. Umiejętność: pływackie oddychanie

Kontrola: wykonanie 20 cykli oddechowych (rytmicznie) w następujący sposób: wdech (1s) - wydech do wody (5s). oddychanie wyłącznie ustami.

6. Umiejętność: skoki do wody

Kontrola: wykonanie z wysokości 0,7m skoku (wślizgu z siadu lub przyklęku) na głowę i przepłynięcie po skoku bez ruchu około 10m

Jak określić stopień oswojenia dziecka z wodą?

Dziecko powinno wykonać:

- samodzielne wejście do wody

- zanurzenie głowy pod wodę

- leżenie na wodzie

- poślizgi

- proste ruchy lokomocyjne (strzałki na piersiach i na plecach)

Praktycznym sprawdzianem oceniającym całościowo oswojenie z woda jest wykonanie próby na plakietkę „Już pływam”. Obejmuje ona samodzielny skok do głębokiej wody z wysokości ok. 1 m, a następnie przepłynięcie w dowolny sposób odcinka 25 m.

6. Dlaczego nie moŜna nauczyć się pływać bez wody? Uzasadnij swoją odpowiedź,

odnosząc się do wcześniej nabytej wiedzy fizjologiczno-biomechanicznej.

Z praktyki wiemy ze cialo człowieka w zależności od roznych czynnikow i okoliczności, może w wodzie : zachowywac równowagę, tonąc lub wypływać. Na cialo człowieka w środowisku wodnym odzialowuja sily, z którymi nie spotkamy się bedac na ladzie. Wypornosc, opor czy pływalność ciala warunkuja nam czas, który spedzimy w wodzie. ucząc dzieci struktury ruchu na ladzie nie spotkamy się z takimi warunkami. Świetnie wykonywana technika na ladzie nie musi się przełożyć na technike w wodzie.

Pytania:

1. Wyjaśnij pojęcie: sposób pływania, technika pływania, styl pływania, konkurencja

pływania.

a) sposób plywania :
b) technika plywania : opisywana bywa w licznych publikacjach dotyczących plywania jakos typowe zachowanie w wodzie. Wzorzec sprawnego zachowywania się ruchowego w czasie pływania.
c) styl pływania :
d) konkurencja pływania :

2. Podaj algorytm ruchu kończyny górnej i kończyny dolnej w pływaniu kraulem na

piersiach.

Kończyna górna:

Faza właściwa zaczyna się włożeniem ręki do wody i krótkim poślizgiem. Ręka przesuwa się w dół i na zewnątrz, a następnie do wewnątrz (ramię zgina się w stawie łokciowym do kąta ok. 95˚) - faza pociągnięcia. W połowie tej fazy ręka przecina oś długą ciała i zaczyna się odepchnięcie, dłoń podąża do bioder. W końcowej fazie odepchnięcia następuje skręt głowy w celu wykonania wdechu. W wyniku ruchów ramion i skrętu głowy występuje rotacja tułowia nadająca ciału „kraulisty” kształt opływowy. Na początku nauczania ramiona w fazie podwodnej są wyprostowane. Zbyt wczesne wprowadzenie ugięcia w stawie łokciowym może spowodować skracanie ruchu (głaskanie wody).

Faza przygotowawcza zaczyna się od wynurzenia ramienia z wody, później przedramienia i ręki. Po wynurzeniu zwiększa się ugięcie w stawie łokciowym (wysoki łokieć). W drugiej części tej fazy następuje wyprost ramienia.

Kończyna dolna:

Kończyny wykonują ruchy naprzemianstronne z góry w dół i z dołu ku górze. Ruch kończyny dolnej rozpoczyna się zgięciem w stawie biodrowym, w wyniku czego udo dąży ku dołowi. Ruch zapoczątkowany w stawie biodrowym przenoszony jest na staw kolanowy, następuje zgięcie w stawie kolanowym, zakończone zginaniem podeszwowym stopy. Ta część ruchu nazywana jest fazą właściwą.

Ruch kończyny dolnej ku górze jest fazą przygotowawczą. Ruch rozpoczyna się prostowanie w stawie biodrowym, udo unosi się do góry. Kolejnym Rychem kończyny jest prostowanie w stawie kolanowym, powodujące przemieszczanie się podudzia w górę. Ruch zakończony jest lekkim zgięciem grzbietowym w stawach stopy.

3. Wymień oraz podaj przyczyny najczęściej występujących błędów w technice pływania

kraulem na piersiach.

Błędy w pracy nóg:

1. Nadmierne uginanie nóg w stawach kolanowych - podciąganie i uginanie podudziami zamiast całą długością w górę i w dół.

2. Wykonywanie ruchów nóg tylko w stawach kolanowych.

3. Usztywnianie nóg w kolanach.

4. Zbyt wysokie unoszenie bioder.

5. Zbyt głębokie lub płytkie zanurzenie nóg (stopy wychodzą nad powierzchnię wody).

6. Zbyt mała rozpiętość między stopami, w ich skrajnym położeniu.

Błędy w pracy ramion:

1. Podciągnięcie prostym ramieniem w wodzie.

2. Podciągnięcie zbyt ugiętym ramieniem.

3. Zbyt wczesne zakończenie ruchu ramion.

4. Wkładanie ramienia do wody zbyt blisko głowy (skośnie), nieprostowanie go w momencie włożenie.

5. Przytrzymywanie ramion w przodzie („dokładanka”)

6. Podnoszenie głowy przy wykonywaniu wdechu.

7. Głowa po skręceniu i wykonaniu wdechu nie wraca do pozycji wyjściowej

8. Brak wydechu do wody.

4. Podaj 10 ćwiczeń do nauczania w kraulu ruchów kończyn górnych i oddychania

zgodnie z metodyczną zasadą „stopniowania trudności”.

Ruchy nóg:

Na lądzie:

1. Leżenie przodem na ławeczce lub podwyższeniu, naprzemianstronne ruchy nóg (właściwe ułożenie stóp)

2. To samo na brzegu pływalni, nogi uderzają o wodę.

W wodzie:

3. Leżenie na piersiach z przytrzymywaniem się prostymi ramionami za brzeg pływalni, Glowa uniesiona nad powierzchnię wody, naprzemianstronne ruchy nóg.

4. To samo z wydechem do wody

5. W leżeniu na piersiach, partner podtrzymuje wyprostowane ramiona ćwiczącego, naprzemianstronne ruchy nóg, bez oddechu ( w miejscu, w marszu)

6. To samo ćwiczenie z oddychaniem (w miejscu, w marszu)

7. Z odbicia od brzegu pływalni; ruchy nóg w poślizgu na piersiach - bez oddechu

8. To samo z wydechem do wody

9. W poślizgu na grzbiecie deska trzymana oburącz w przodzie, głowa zanurzona między wyprostowanymi ramionami, kraulowe ruchy nóg, wydech do wody

10. To samo, z głową nad powierzchnią wody

11. W poślizgu na piersiach, deska w przodzie trzymana oburącz prostymi ramionami, kraulowe ruchy nóg, z oddychaniem (wdech przed podniesienie głowy)

12. Jak wyżej, ruchy nóg bez deski i bez oddychania (wydech do wody)

13. W poślizgu na piersiach jedno ramię w przodzie - drugie wzdłuż tułowia, naprzemianstronne ruchy nóg, wdech przez skręt głowy, wydech do wody

14. W poślizgu na piersiach ramiona wyprostowane w przodzie, naprzemianstronne ruchy nóg

15. Jak wyżej, kraulowe ruchy nóg z ramionami wzdłuż tułowia

Uwaga: przy doskonaleniu ruchów nóg wskazane jest używanie płetw.

Ruchy ramion:

Na lądzie:

1. W opadzie na przemian stronne krążenia ramion w przód

2. W odpadzie, ruchy kraulowe ramion

3. Kraulowe ruchy ramion w opadzie tułowia, ze skrętem głowy

W wodzie:

4. W opadzie, w rozkroku, głowa nad wodą, ruchy kraulowe (zaznaczyć poszczególne fazy - od chwytu wody do zakończenia odepchnięcia)

5. Kraulowe ruchy rąk z głową zanurzoną w wodzie - długi wydech do wody ustami i nosem

6. W opadzie, kraulowe ruchy jednego ramienia z oddychaniem; skręt głowy - wdech (ustami), powrót - wydech

7. To samo, drugie ramię

8. W opadzie, kraulowe ruchy ramion z oddychaniem

- w staniu

-w chodzie

9. Ruchy ramion w leżeniu przy ścianie pływalni, nogi oparte o brzeg

- bez oddychania

- z oddychaniem

10. To samo, ze współćwiczącym podtrzymującym stopy

- w staniu, bez oddychania

- w staniu, z oddychaniem

- w marszu, bez oddychania

- w marszu, z oddychaniem

11. W poślizgu na piersiach z deską między nogami, kraulowe ruchy ramion

- bez oddychania

- z oddychaniem

12. W poślizgu na piersiach, z deską w przodzie, trzymaną prostymi ramionami, głowa zanurzona w wodzie; ruchy jednego ramienia z oddychaniem ( nogi wykonują pracę podtrzymującą)

13. To samo ćwiczenie, ruchy drugiego ramienia

14. W poślizgu na piersiach kraulowe ruchy ramion, z oddychaniem

- wdech co drugi ruch ( na jedną stronę)

- wdech co trzeci ruch (na obie strony)

- zmienne oddychanie

- pływanie w zmiennym tempie

Uwaga: przy doskonaleniu ruchów ramion należy stosować łapki pływackie

Nauczanie koordynacji ruchów ramion, nóg i oddychania:

1. „Dokładanka”, z deską w przodzie, ramiona proste, praca nóg, jednego ramienia z oddechem, następnie drugiego

2. Ruchy ramion i nóg bez deski, bez oddychania

3. Ruchy nóg oraz kraulowy ruch jednego ramienia, z oddechem

4. Ruchy nóg oraz praca drugiego ramienia, z oddechem

5. Jek wyżej, ramiona pracują na zmianę (występuje moment kiedy są w przodzie razem)

6. Pływanie kraulem krótki odcinków z oddechem na jedną stronę ( co drugi ruch ramion)

7. Pływanie kraulem krótkich odcinków z oddechem na obie strony ( co trzeci ruch)

8. Pływanie kraulem na piersiach ze zmiennym rytmem oddychania (co drugi, tarci, czwarty, piąty ruch)

9. Pływanie kraulem z narastająca prędkością

10. Pływanie kraulem ze zmienną prędkością.

5. Jakie pomoce dydaktyczne niezbędne są do nauczania techniki pływania kraulem na

piersiach?

Deski wypornościowe, płetwy, makarony, piłeczki, łapki pływackiek

Pytania:

1. Wyjaśnij pojęcie hierarchiczności strukturalnej i funkcjonalnej techniki pływania

w aspekcie dydaktycznym.

a) hierarchiczność strukturalna : o hierarchii techniki sportowej można mowic w procesie jej nauczania, wyróżniając etapowe cele uczenia się techniki:
- uczen opanowuje „ z grubsza” technike
- uczen opanowuje technike standardowa
- dostosowac technike standardowa do konkretnej osoby
- łamanie przyjetych standardów „ poziom twórczości ruchowej”
- poziom abstrakcji - matematyczne modele techniki sportowej

na pierwszym poziome słuzyc będą właściwemu nastawieniu i motywacji ucznia do uczenia się, na drugim - dostarczeniu mu informacji, na trzecim - wnikliwej analizie psychologicznej i morfo funkcjonalnej uczącego się oraz indywidualizacji nauczania i wreszcie na czwartym poziomie - rozwojowi samodzielności myslenia i dzialania ucznia , a także umiejętności rozwiązywania problemów.

2. Wymień sekwencje węzłowe w technice pływania kraulem na grzbiecie. - Uzasadnij

odpowiedź.

3. Wymień i wyjaśnij róŜnicę w strukturze ruchów napędowych wykonywanych podczas

„elementarnego pływania kraulem na grzbiecie” i podczas pływania kraulem na

grzbiecie na poziomie techniki standardowej.

4. Wymień najistotniejsze błędy w technice pływania kraulem na grzbiecie, uszereguj je

pod względem wpływu na jakość procesu uczenia się i nauczania pływania tą

techniką. - Uzasadnij odpowiedź.

Błędy w pracy nóg:

1. Zbyt duże ugięcie w biodrach.

2. Nadmierne uginanie i wynurzanie kolan.

3. Zbyt głębokie ruchy stopami i podudziami.

4. Zgięcie grzbietowe stóp, usztywnienie w stawie skokowym.

5. Ruchy nóg z usztywnionymi kolanami.

6. Zbyt mała rozpiętość między stopami w ich skrajnym położeniu.

Błędy w pracy ramion:

1. Odchylenie głowy do tyłu lub zbyt wysokie wyniesienie jej nad wodę.

2. Wkładanie do wody ugiętych ramion, zbyt blisko głowy.

3. Wykonywanie ruchów właściwych (pod woda) wyprostowanymi ramionami.

4. Brak zakończenia fazy pociągnięcia.

5. Brak ciągłości pracy ramion, tzw. „dokładanka” (przytrzymywanie rąk przy biodrach).

6. Wkładanie ramienia poza podłużną osią ciała (pływanie zygzakiem).

Błędy w koordynacji:

1. Nierytmiczne oddychanie.

2. Przestoje w ruchach nóg, w trakcie ruchów ramion

Pytania:

1. Opisz algorytm (strukturę ruchów) kończyn górnych i dolnych delfina.

W pływaniu delfinem przyjęta jest koordynacja dwuuderzeniowa, co oznacza, że na jeden cykl pracy ramion przypadają dwa uderzenia nóg. Pierwsze uderzenie nóg, słabsze, przypada na moment włożenia ramion do wody i rozpoczęcia ruchu wiosłującego, natomiast drugie, mocniejsze uderzenie pokrywa się z zakończeniem ruchu wiosłującego ramion i wyjęciem ich z wody. Ciało pływaka posiada wówczas dużą prędkość i jest to najkorzystniejszy moment, aby wykonać wdech. W tym czasie ramiona i głowa znajdują się w najwyższym położeniu, a broda pływaka powinna utrzymywać kontakt z wodą. Zawodnicy zazwyczaj wykonują wdech powietrza, w co drugim cyklu pracy ramion. W następnym cyklu ruchu ma miejsce długi bezdech i krótki - ustami i nosem - wydech.

2. Jakie mogą wystąpić odchylenia od standardowych ruchów w delfinie? Dlaczego

naleŜy je korygować? Uzasadnij odpowiedź.

1. Niepełny wydech do wody powodujący zaburzenia w rytmie pływania

2. Zbyt wczesna praca ramion (w trakcie jednego ruchu nogami)

Chyba o to chodzi;)

3. Jak nauczać efektywnego pływania delfinem? Podaj kilka ćwiczeń zgodnie

z metodyczną zasadą „stopniowania trudności”.

Ruchy nóg:

Na lądzie:

1. Podpór leżąc przodem - ruchy tułowia w górę i w dół

2. Siad prosty podparty - wyprost tułowia do podporu leżąc tyłem, powrót do siadu

3. Podpór postawny przodem przy ścianie (drabince) ruchy tułowia w górę i w dół

W wodzie:

4. Z odbicia od dna basenu ramiona w przodzie, przeskoki przez linę (drążek)

5. Z odbicia od dna basenu przepływanie przez koło (delfinowy ruch tułowia) - różne ułożenie ramion.

6. W staniu przy ścianie basenu, faliste ruchy tułowia w przód i w tył

7. W leżeniu na piersiach, na grzbiecie, chwyt za ścianę basenu, delfinowy ruch bioder u nóg

8. Poślizg pod wodą - „delfinowe” ruchy tułowia

9. Falowe ruchy bioder i nóg w poślizgu na grzbiecie

10. Poślizg bokiem, „delfinowe” ruchy tułowia i nóg

11. W poślizgu na grzbiecie, z deską trzymaną oburącz nad biodrami, falowy ruch tułowia i nóg

12. W poślizgu na piersiach, z deską trzymaną oburącz w przodzie, falowy ruch tułowia i nóg, głowa nad powierzchnią wody

13. J. w. przedłużony wydech do wody

14. J. w. wdech co czwarty ruch nogami

15. J. w. wdech co trzeci ruch nogami

16. Poślizg bokiem, jedno ramię wzdłuż tułowia, drugie (wyprostowane) oparte na desce, „delfinowe” ruchy tułowia i nóg

17. W poślizgu na piersiach falowy ruch tułowia i nóg, ramiona w przodzie

18. Pływanie z deską i bez deski w zmiennym tempie, z oddychaniem

Uwaga: przy nauczaniu i doskonaleniu ruchów nóg należy stosować płetwy

Ruchy ramion:

Na lądzie:

1. W opadzie tułowia w przód, jednoczesne krążenia ramion, w przód, do tyłu

2. W opadzie tułowia w przód, symetryczne ruchy ramion (bez oddechu)

3. W opadzie tułowia w przód, delfinowe ruchy ramion z oddychaniem

W wodzie:

4. Stojąc w wodzie do pasa, ramiona w przodzie, na szerokość barków, głowa nad wodą, jednoczesne krążenia ramion

5. J. w. z oddychaniem

6. J. w. w marszu

7. Opad tułowia, głowa między ramionami, ruch ramion z oddychaniem, wdech rozpoczyna się pod koniec fazy odepchnięcia (przed wyjęciem ramion)

8. To samo w marszu

9. W leżeniu na piersiach, partner trzyma za stopy, delfinowa praca ramion po wdechu głowa zanurza się w wodzie

10. To samo ćwiczenie w marszu

11. W poślizgu na piersiach, z deską między nogami, symetryczne ruchy ramion, bez oddychania

12. W poślizgu na piersiach, z deską między nogami, praca ramion z oddychaniem (każdy ruch - jeden oddech)

13. Ruchy ramion bez deski, bez oddychania (krótkie odcinki)

14. W poślizgu na piersiach, praca ramion z oddychaniem (krótkie odcinki)

15. Pływanie przy pomocy delfinowych ruchów ramion, z deską między nogami, co drugi ich ruch - wdech i wydech

16. To samo ćwiczenie ze zmiennym oddychanie - na każdy ruch, co drugi, co trzeci ich cykl.

Nauczanie koordynacji ruchów ramion, nóg i oddychania:

1. W poślizgu na piersiach, delfinowe ruchy tułowia i nóg, ruch jednego ramienia („dokładanka”) co 3, 2 ruch nogami ( z oddechem)

2. Jak wyżej ruch drugiego ramienia

3. To samo ćwiczenie, praca jednego ramienia, a następnie drugiego ( z oddechem)

4. W poślizgu na piersiach, delfinowi praca nóg, co 4 ich ruch - jeden cykl ruchowy ramion (z oddechem)

5. W poślizgu na piesiach, delfinowi praca nóg, co 4 ich ruch - jeden cykl ruchowy ramion ( z oddychaniem)

6. J. w. ruchy ramion co trzeci cykl ruchowy nóg ( z oddychaniem)

7. J. w. co drugi cykl ruchowy

8. Pływanie delfinem „dwuuderzeniowym” ze zmienną prędkością, oddech na każdy cykl ruchów ramion

9. Pływanie deflinem dwuuderzeniowym ze zmiennym rytmem oddychania.

4. Wymień pomoce dydaktyczne potrzebne do nauczania techniki pływania delfinem.

Płetwy, deska wypornościowa,

Pytania:

1. Dlaczego wiedza nauczyciela pływania o metodyce nauczania skoków do wody na

głowę ma szczególne znaczenie? Uzasadnij odpowiedź.

- odchylenie głowy do tyłu w czasie lotu, ćwiczący uderza o wode klatka piersiowa
- ugiecie nóg w stawach kolanowych w fazie lotu

2. Opisz organizacyjne działania nauczyciela niezbędne do bezpiecznego nauczania

skoków do wody na głowę.

- pierwsze skoki do wody głębokiej - głębszej niż do pasa ćwiczących - powinno się asekurowac w sposób latwo zapewniajacy ćwiczącemu utrzymanie równowagi
- zapewninie odpowiedniej głębokości wody, basenu
- skoki z krawędzi basenu, należy zwrocic uwage na możliwość poślizgu ( najbezpieczniejsze z siadu z krawędzi basenu )
- skoki dzieci powinny być w odpowiednich odstępach czasowych lub zachowana przestrzen.

3. Jakie powinno być, z uwagi na bezpieczeństwo, optymalne ułoŜenie głowy i kończyn

górnych podczas wykonywania skoków do wody na głowę? Uzasadnij odpowiedź.

w pozycji wyjściowej ramiona są wyprostowane w gore, reka przy rece, tułów pochylony jest w przód, również Glowa jest opuszczona w dół. Przy wykonywaniu wślizgu należy pochylic się do przodu, po czym prostując cialo przy silnym odepchnieciu się stopami skoczyc do wody pod odpowiednim katem.
Głowa powinna się znajdować między wyprostowanymi ramionami w górę. Optymalny kąt wejścia do wody zapewni poślizg ciala pod wodą. Gdy głębokość nie jest wystarczajaca lub budzaca wątpliwości, w sytuacji zagrozenia pierwszy kontakt z dnem będą mialy rece a nie głowa. Może to nas uchronic od uszkodzenia kręgosłupa i trwałym kalectwem.

4. Opisz i zademonstruj strukturę ruchów podczas skoku do wody na głowę.

a) pozycja wyjsciowa
Na sygnal startera „ na miejsca” pływak staje w sklonie na przedniej powierzchni słupka ( w lekkim rozkroku lub wykroku) chwytając dłońmi jego przednia krawędź. Przyjmując powyzsza pozycje ugina nogi w kolanach - dlonie chwytając slupek na zewnatrz stop lub miedzy stopami.
b) odbicie
Na sygnal startowy pływak wykonuje bardzo szybki ruch ramion bezpośrednio w przód lub zamach do tyłu, a nastepnie dolem do przodu. W trakcie odbicia nogi prostuja się, a dlonie zmierzaja do przodu i lekko w dół.
c) faza lotu
W najwyższym położeniu ciala biodra znajdują się w górze co pozwala na prawidłowe wejscie tułowia do wody - po wczesniejszym zanurzeniu ramion i barkow. Pozwala to na zmniejszenie oporów wejścia ciala do wody. Kąt wejścia zawodnika do wody wynosi ok. 30 - 35*. Inne jego wartości wpływają niekorzystnie zarówno na szybkość wykonywania skoku startowego oraz utrate energii przy zbyt malm kacie wejścia do wody.
d) wejscie do wody i poślizgiem.
Podczas tej fazy pływak przyjmuje jak najbardziej opływowy kształt co wpływa na zmniejszenie gwałtownego spadku prędkości po wejściu do wody. W pierwszej czesci poślizgu zawodnik nie wykonuje ruchów napędowych. Rozpoczyna je w momencie spadku prędkości od ruchów nóg - w przypadku delfina i kraula oraz pracą ramion przy pływaniu żabka. Bardzo często krauliście jak również grzbieciści rozpoczynają ruch napedowy przy pomocy delfinowej techniki co pozwala na zmniejszenie współczynnika oporu wody.

Pytania:

1. Przedstaw argumenty zaprzeczające tezie, Ŝe nauczanie pływania obejmuje tylko

kształcenie umiejętności ruchowych.

2. Na przykładzie pływania wyjaśnij kolejne etapy uczenia się i nauczania złoŜonych

czynności ruchowych.

Uczenie się człowieka, a zgłasza uczenie się złożonych czynności motoryczno- złożonych, dokonuje się w czasie. Jest to proces, w którym można wyróżnić określone tematy. J.G. Galperin, badając doskonalenie się czynności umysłowych dostrzegał, że w procesie uczenia się występują jednostki funkcjonalne. Pierwszą z nich, związaną z rozpoczynaniem uczenia się, określił jako etap pierwszy, tworzenia schematu orientacyjnego podstawy czynności. Etap ten tworzą wyjaśnienia dotyczące zarówno przedmiotu, jak i „algorytmu pomocniczego” operacji, które mogą w głębszym rozpoznaniu przedmiotu uczenia się, a także w analizie i sposobie rozwiązywania zadania stojącego przed uczniem. Etap ten mniej lub bardziej wyraźnie dzieli się na dwa stadia: 1) wyjaśnienia orientacyjnych podstaw czynności oraz 2)nadawania tej czynności formy materialnej. Etap drugi to materializowanie się czynności bądź tworzenie czynności materializującej się postaci. W nich także można wyodrębnić dwa stadia: 1)czynności z rzeczywistymi przedmiotami i 2)czynności z realnymi oznaczeniami tych przedmiotów. Etap trzeci to tworzenie się czynności, lecz w mowie głośnej, bez pośredniego nawiązywania do określonych zapisów i schematów. Dwa stadia tego etapu to : 1)całkowite i prawidłowe nazwanie czynności własnymi słowami, 2) wykonanie czynności zgodnie z własnym opisem i z ustaloną instrukcją. Etap czwarty to tworzenie się czynności w mowie zewnętrznej dla siebie oraz piąty - tworzenie się czynności w mowie wewnętrznej.

W pierwszym etapie uczeń zaznajamia się z sytuacją, rozpoznaje zadanie, zapoznaje się ogólną strukturą czynności lecz jeszcze nie przystępuje do praktycznych prób jej wykonania. Dopiero w drugim stadium tego etapu próbuje wstępnie wykonać daną czynność. Etap ten to bardzo istotny moment uczenia się, a w metodyce wychowania fizycznego często nie dostrzegany.

W drugim etapie uczeń poznaje czynność za pomocą zmysłów. Oznacza to, że podstawy orientacji, z którymi jedynie zaznajomił się pierwszym etapie, teraz stają się bardziej konkretne, czyli materializują się. Czynność pojawia się jako zestaw konkretnych operacji. Uczeń przez praktyczne ćwiczenia poznaje pewne ogólne prawidłowości, które dotyczą działań podobnych klas zadań, niezależnie od specyfiki czy szczególnych charakterystycznych cech danej czynności. Następuje to w wyniku prób wykonania czynności sportowych „z grubsza”, w jej ogólnych zarysach. W drugim stadium tego etapu uczeń zapoznaje się z czynnością pośrednio. Może wówczas korzystać z filmów, wykonywać rysunki czynności, itp.

W etapie trzecim to, z czym uczeń zaznajomił się czy to przez ćwiczenia (działania praktyczne), czy też przez operacje na konkretnym materiale, zostaje ujęte w słowa, a w dokładniej formie w terminologię sportową. Uczeń poznaje już nie tylko całą czynność „ z grubsza”, ale dokładnie zapoznaje się z poszczególnymi operacjami ruchowymi ojj wchodzącymi w jej skład. Ujęcie poszczególnych operacji i całej czynności w słowa pozwala na dokonywanie wielu prób działania w myśli lub na modelach, zwiększając zakres świadomego działania. Uczeń nie tylko nazywa swoimi słowami poszczególne operacje wchodzące w skład nauczanej czynności, ale - w drugim stadium ego etapu - posługuje się sprawnie instrukcją słowną daną mu z zewnątrz.

Eta czwarty charakteryzuje dalsza interioryzacja czynności. Uczeń potrafi własnymi słowami określić czynność i jej elementy. Coraz mniej jednak kontroluje działania czy poszczególne operacje, a uwaga jego zwrócona jest na ogólna jej efektywność. Czynności stają się bardziej ukierunkowane na cel. Jest to etap pewnej już automatyzacji czynności.

W piątym etapie interioryzacja działania jest pełna. Uczeń doskonaląc czynność posługuje się sprawnie mową wewnętrzną (bezgłośną). Wraz z przejściem na wysoki stopień interioryzacji działania zwiększa się strasznie szybkość kolejnych operacji i orientacji w środowisku, a także kontroli i korekcji czynności sportowej.

Etap I - wyjaśnienie orientacyjnej podstawy czynności

Etap II - czynność sportowa jako zmaterializowane działanie na poziomie wyobrażenia ruchów i czynności

Etap III - czynność sportowa na poziomie materialnej czynności i wykonania

Etap IV - czynność sportowa na poziomie umiejętności

Etap V - czynność sportowa na poziomie planowanej strategii

3. Przedstaw załoŜenia interpretacji procesu uczenia się i nauczania pływania w aspekcie

teorii informacji.

4. Dlaczego ”pozytywne wzmocnienia” stanowią nieodzowny element podczas uczenia

się-nauczania pływania?

Wiadomo co nie

Pytania:

1. Wyjaśnij następujące pojęcia: błąd, niedostatek, uchybienie, w aspekcie nauczania

techniki pływania.

a)błąd- czynność ruchowa odbiegającą od zamierzonych ruchów. jest to czynność, w ktorej pojawiły się elementy zaupelnie niezgodne z antycypowanym programem dzialania.
b) niedostatek- zachowanie się wzglednie zgodne z zamierzeniem, jednak nieco lub niekiedy znacznie uproszczone. Charakteryzuje się ono brakiem pewnych ruchów elementarnych czy nawet aktów ruchowych w całości algorytmu techniki.
c) odchylenie- od techniki wynikają z indywidualnych, międzosobniczych różnić w budowie i funkcjonalnych możliwościach ćwiczących. Najczęściej dotyczą one różnicy w zakresie ruchów w stosunku do techniki wzorcowej. Technika ta jest na ogół techniką bezosobową.

2. Wymień i opisz obiektywne i subiektywne metody oceny techniki pływania.

a)subiektywne
zaliczamy wszystkie dzialania związane z ocena bardzo ogolna , w której duze znaczenie odgrywa czynnik subiektywny, jakim jest ocena techniki za pomocą obserwacji wzrokowej.
- ocena punktowa
- taśma filmowa lub magnetowidowa - analiza ( jej dokładność w duzej mierze zalezy od poziomu wiedzy i znajomości techniki osoby oceniającej.
b) obiektywne
zaliczamy metody filmowe, fotograficzne, pomiary spidograficzne, czasowe,pomiar długości kroku pływackiego, rytmu, tempa oraz zwięzłości ruchów.

3. Na czym polegają błędy w strukturze czasowej i w strukturze przestrzennej ruchów

pływackich i w jaki sposób je korygować?

a) błedy w strukturze czasowej
- brak rytmizacji ruchu ( koordynacja ruchów w czasie )
np. ruch nog przy plywaniu zabka może być poprawny strukturalnie, wystarczy jednak, ze pływak szybciej wykona zginanie nog w kolanach niż prostowanie, aby zamiast do przodu, poruszal się w Tył.
b) błedy w strukturze przestrzennej
- ruchy niezgodne z techniką chyba….

Pytania:

1. Jak naleŜy rozumieć pojęcie prewencyjnego nauczania pływania?

2. Jakie argumenty przemawiają na niekorzyść uczenia się techniki pływania poprzez

próby i błędy?

3. Wymień załoŜenia nauczania (uczenia się) prewencyjnego.

4. W jaki sposób skutecznie antycypować i eliminować błędy występujące podczas

uczenia się i doskonalenia techniki pływania?

Prewencja - zapobieganie. Prewencyjny - zapobiegawczy, nie dopuszczający do powstawania zjawiska uważanego za niepożądane. Nauczanie prewencyjne będzie zatem dotyczyło zapobiegania powstawania błędów. Należy rozumieć tę metodę jako przeciwstawienie metodzie prób i błędów. O ile bowiem w metodzie prób i błędów zakłada się działanie oparte na próbach i popełnianiu błędów, a następnie ich eliminacji, o tyle w nauczaniu prewencyjnym usiłuje się zapobiegać sytuacjom sprzyjającym powstawaniu błędów i postępować w taki sposób, aby błędy się nie pojawiły.

W praktyce wf i sportu nauczanie prewencyjne oznacza przewidywanie wszelkich błędów, które mogą się pojawić w czynności ruchowej podczas jej nauczanie i usuwanie ich prawdopodobnych przyczyn. Na przykład osoby dorosłe ucząc się pływania kraulem nie potrafią zginać podeszwowo stopy. Można jednak przewidywać ten błąd, wiedząc, że w czasie chodu (a pływanie kraulem przypomina chód) człowiek stale dość znacznie zgina stopę grzbietowo i że ten nawyk może być przyczyną błędów przy nauczaniu kraula. Zatem jeszcze przed rozpoczęciem nauczania należy usunąć przyczynę. Wprowadzamy ćwiczenia zwiększające zakres swobodnych podeszwowych zgięć stopy. W czasie nauczania stosujemy płetwy po to, aby uczeń był zmuszony do zgięć podeszwowych stopy. Niekiedy zwiększenie gibkości stopy trwa zbyt długo. Wówczas modyfikujemy ruchy kończynami dolnymi w taki sposób, aby nawet niewielkie zgięcie podeszwowe dawało efekt. Dzieje się tak wówczas, gdy pozwolimy uczniowi bardziej zginać nogi w kolanach w czasie pływania oraz gry wykonuje ruchy bardzo blisko powierzchni wody lub nawet częściowo ponad wodą.

Przed próbami ruchów pływania uczymy właściwego ułożenia ciała na wodze wiedząc, że złe jego ułożenie może być przyczyną błędów w technice ruchów; przed wprowadzeniem skoków do wody - uczymy chowania głowy między rękoma, przewidując, że uniesienie jej podczas pierwszych skoków spowoduje niewłaściwe ułożenie ciała w końcowej fazie lotu.

Nauczanie prewencyjne znajduje swoje uzasadnienie w założeniach, że uczenie się jest przede wszystkim procesem zmniejszenia się i eliminacji błędów, które utrudniają wykonanie zadania. Dlatego też metoda prewencji w nauczaniu czynności ruchowych służy przede wszystkim zadaniu zmniejszenia - już na wstępie nauczania - wielkości popełnianych błędów.

Uwagi, wnioski i rady praktyczne:

- jednym z podstawowych zadań w uczeniu się sportowo - metodycznym jest unikanie błędów lub zmniejszanie ich rozmiarów. Służyć temu może metoda prewencyjna.

- stosowanie tej metody wymaga od nauczyciela znacznej wiedzy o czynnościach motoryczno - sportowych oraz doświadczenia pedagogicznego. Trzeba bowiem wiedzieć gdzie, kiedy i jaki błąd może uczeń popełnić, aby stworzyć sytuację, która nie pozwoliłaby na jego wystąpienie lub zmniejszyła jego znaczenie.

- najlepszym sposobem korygowania błędów w procesie nauczania jest niedopuszczenie do ich powstawania, czyli zapobieganie i usuwanie przyczyn, jeszcze zanim uczeń przystąpi do działania praktycznego.

Pytania:

1. Dlaczego uczenie się i nauczanie pływania naleŜy rozumieć jako proces wymiany

informacji?

2. W jaki sposób uczeń moŜe przekazywać nauczycielowi informacje na temat nauczanej

czynności pływackiej?

3. Dlaczego prawidłowy odbiór informacji od ucznia i natychmiastowa informacja

zwrotna od nauczyciela ma tak waŜne znaczenie w procesie uczenia się i nauczania

pływania?

4. Jaki wpływ na modyfikację działań nauczyciela ma informacja zwrotna odebrana na

podstawie zachowań ruchowych ucznia w wodzie?

Z definicji i schematu przedstawiającego proces nauczania - uczenia się czynności ruchowych jednoznacznie wynika, że nauczyciel na podstawie informacji o czynności ruchowej przekazywanych przez ucznia powinien korygować swoje informacje, aby w rezultacie uzyskać pożądany efekt końcowy. Przekazywane przez ucznia informacje o czynności ruchowej są informacjami zwrotnymi. Uczeń może przekazywać nauczycielowi informację zwrotną, pokazem, ruchem czy rysunkiem. Natomiast nauczyciel po wykonaniu przez ucznia ćwiczenia może podać mu informację zwrotną słowem, filmem, własnym pokazem, rysunkiem lub przy użyciu tak zwanych wskaźników, które mogą mieć decydujące znaczenie dla szybkości uczenia się pływackich czynności ruchowych.

Przekazywanie zwrotnej informacji o pływackich czynnościach ruchowych jest utrudnione przez odmienne środowisko, jakim jest woda. Specyficzną cechą pracy nauczyciela pływania jest działanie w warunkach intensywnego hałasu, wywołanego pluskiem wody, ruchami kończyn, wydechem wody, itp. Uczniowie słabo słyszą nauczyciela (czepki na uszach, głowy zanurzone w wodzie). W tych warunkach nauczyciel musiałby często zatrzymywać ucznia i wzywać go do siebie na ląd w celu udzielenia wskazówek i uwag o wykonywanych błędach. Miałby to istotny wpływ na zaburzenie procesu zapamiętywania, a ściślej mówiąc zatrzymywania w pamięci określonych czynności ruchowych.

Jak wiadomo, w procesie nauczania - uczenia się czynności pływackich świadome rejestrowanie informacji związane głównie jest z procesami zapamiętywania. W wyniku obserwacji prowadzonych na szybkością uczenia się i trwałością pamięci wyróżniono głównie dwa rodzaje pamięci: długotrwałą i krótkotrwałą. Dla omawianego przez nas problemu istotna będzie pamięć krótkotrwała. Przyjmuje się, że podlega ona wyćwiczeniu, cechuje ją wytrwałość, tzn. że określona czynność może być zapamiętana jedynie przez krótki moment, nie możne wywołać jej z pamięci, nie dostrzega się też jej śladu przy ponownym uczeniu się. Zwraca się uwagę, iż wszelkie rodziaje wzmocnienia w zakresie pamięci krótkotrwałej mogłyby istotnie wpłynąć na skuteczność nauczania, bowiem nauczona czynność zapamiętywania, byłby wtedy w pamięci krótkotrwałej. Wzmocnienia takie byłyby trudne do uzyskania w sytuacji, kiedy ucznia wzywa się na ląd w celu udzielenia wskazówek i uwag o popełnionych błędach. Czabański wyróżnia trzy rodzaje inf zwrotnej:

1. Synchroniczną - podawaną jednocześnie z wyko kaniej określonej czynności

2. Natychmiastową - podawaną w odstępstwie ułamków sekund

3. Niezwłoczną - taką która dzieli od ucz kończenia czynności krótki okres czasu, ale już liczona w minutach

Spośród trzech wymienionych rodzajów informacji w praktyce wychowania fizycznego stosuje się najczęściej natychmiastową i niezwłoczną , z zastosowaniem metod subiektywnych i obiektywnych. Do metod subiektywnych możemy zaliczyć krótkie informacje przekazywane uczniowi po zakończonym ćwiczeniu („dobrze” czy „źle”) lub podanie ćwiczącemu krótkich uwag o wykonanej czynności. W obiektywnym sposobie przekazywania informacji zwrotnej (szybkiej, błyskawicznej) można w nauczaniu czynności pływackich posłużyć się urządzeniami technicznymi, działającymi sprawnie w zakresie pamięci krótkotrwałej. Do takich urządzeń można zaliczyć m.in. spirograf - jako urządzenie do rejestracji ilościowych i jakościowych zmian w technice pływania. Urządzenie to służy jednak radej do prac badawczych niż do celów dydaktycznych. Nauczyciele pływania, zdają sobie sprawę z ważności wzmocnień działających w zakresie pamięci krótkotrwałej, wypracowali własne subiektywne metody przekazywania informacji zwrotnej, funkcjonujące w normalnych warunkach nauczania pływania.

Nauczyciele pływania stosują wiele różnych środków natychmiastowej lub niezwłocznej informacji. Ogólnie można je podzielić wzrokowe, dźwiękowe i dotykowe. Stosując wzrokowe środki inf zwrotnej, posługują się najczęściej tzw. językiem gestów. Jeśli np. płynący stylem grzbietowym jest w fazie wkładania kończyny górnej do wody i ugina ją w stawie łokciowym, wystarczy, że nauczyciel uniesie w górę wyprostowaną kończynę, a drugą wskaże staw łokciowy.

Jako dźwiękowymi środkami informacji szybkiej nauczyciele pływania posługują się głosem, gwizdkiem czy też klaszczą w dłonie, wyznaczając rytm pływania. Głosem informują lakonicznie „dobrze”, „źle” bądź też podają ćwiczącemu krótkie uwagi charakteryzujące przebieg wykonywanej czynności. Przy dodatkowych środkach szybkiej informacji w nauczaniu pływackich czynności ruchowych stosuje się najczęściej twz. Wskaźniki. Wskaźnikiem takim może być laseczka. Nauczyciel, dotykając laseczką ciała płynącego, informuje go o położeniu różnych części ciała w stosunku do wody, np. dotykając go laseczką stawu kolanowego, zwraca uwagę na wyprostowanie kończyny dolnej w fazie odepchnięcia podczas pływania stylem grzbietowym. Innym rodzajem wskaźnika może być ściana pływalni. W nauczaniu pływania delfinem uczeń na polecenie nauczyciela staje na palcach i dotyka ściany brzuchem, następnie cofa się szybko wykonując półprzysiad, dotyka ściany kolanami i wraca do postawy wyjściowej. Wskaźnikiem może być też także wzdłuż pływalni, lina oddzielająca tory.

Pytania:

1. Jak naleŜy rozumieć pojęcia: nastawienie i motywacja w kontekście wpływu na

emocje towarzyszące uczeniu się pływania na róŜnych etapach tego procesu?

2. Dlaczego gry i zabawy w wodzie wyzwalają pozytywne emocje wśród uczących się

pływać?

3. Jakie zagroŜenia mogą występować w wyniku niekontrolowanego przypływu emocji

podczas zajęć w wodzie?

4. Jakimi przesłankami naleŜy kierować się podczas konstruowania „zabaw

dydaktycznych”?

temat X (Freestyle)

1.Jak należy rozumieć pojęcia: nastawienie i motywacja w kontekście wpływu na

emocje towarzyszące uczeniu się pływania na różnych etapach tego procesu?
* na początku drogi nauki nasza motywacja będzie zaznajomienie się z podstawami technik pływania. próba nauczenia się ich w sposób efektywny. Nasza motywacja będzie aby nauczyc się pływać. Odpowiednie nastawienie, obojetnie na jakim etapie procesu będzie nam pomagało osiągnąć założony cel. Na kolejnych etapach motywacja będzie np. określony czas uzyskany na danym dystansie lub zdobycie preferowanego miejsca na zawodach. poprzez nauke, krok po kroku zalozony cel będzie w zasiegu reki

2. Dlaczego gry i zabawy w wodzie wyzwalają pozytywne emocje wśród uczących się

pływać?
Dzieci zaczynające się uczyc pływać po pierwszych „porażkach” mogą się zrazic do zajec i stracic chęć dalszej nauki. Gry i zabawy to ich żywioł. W szkole, w przedszkolu dzien wypelniony jest zabawa i roznego rodzaju grami. Zdrowe współzawodnictwo i kontakt z innymi dziećmi wyzwala wyżej wymienione pozytywne emocje. Uczestnicząc w zajeciach dzieci oswajają się ze środowiskiem lub doskonalą poruszanie się wodzie ( nieświadomie )

3. Jakie zagrożenia mogą występować w wyniku niekontrolowanego przypływu emocji

podczas zajęć w wodzie?
Dzieci zbyt mocno zaangażowane w przebieg zajęć mogą stracic nad soba kontrole i swoim zachowaniem stwarzać zagrożenie dla innych uczestników zajeć. Zachłyśniecie się wodą jest największym zagrożenie, siniaki na ciele ( wynik zaangażowania w grze )

4. Jakimi przesłankami należy kierować się podczas konstruowania „zabaw

dydaktycznych”?
- wiek
- zainteresowania
- poziom umiejętności
- temperament dzieci
- płeć ( większość w grupie )

---