Zasady analizy technicznej ujmują w nieco inny sposób zjawiska zachodzące na rynkach papierów wartościowych, niż to ma miejsce w analizie fundamentalnej. Zwolennicy analizy technicznej odwołują się w praktyce do danych historycznych, które nie mają bezpośredniego związku z daną spółką, lecz ujmują zjawiska w sposób ogólny, za pomocą którego wszystkie zdarzenia można podporządkować pewnym utartym zasadom. W analizie technicznej dużą rolę odgrywa również psychologiczny aspekt inwestowania oraz podejście do rynku w sposób całościowy, jako do złożonej struktury ludzkiej, gdzie sukces jest wnikliwą analizą ludzkiej psychiki i zachowania w określonych sytuacjach.

Istota analizy fundamentalnej
Analiza fundamentalna znana jest inwestorom już od ponad sześćdziesięciu lat. Generalnie stosuje się ją przy inwestycjach długookresowych, np. kilkuletnich, jak sama nazwa wskazuje, analiza ta opiera się na "fundamentach", czyli na kondycji gospodarki oraz kondycji emitenta papieru wartościowego, w który inwestor zamierza zainwestować. Uważa się, że im lepsza jest kondycja finansowa emitenta tym wyższa jest wartość akcji i tym bardziej jest ona atrakcyjna dla inwestora.
Podstawowe informacje wykorzystywane w analizie fundamentalnej to informacje o gospodarce oraz informacje finansowe o spółkach.

Etapy analizy fundamentalnej
Zastosowanie w praktyce analizy fundamentalnej przebiega w kilku etapach, którymi są:

• analiza makroekonomiczna;

• analiza sektorowa;

• analiza sytuacyjna spółki;

• analiza finansowa spółki;

• wycena akcji.

Fundusze inwestycyjne

Fundusz inwestycyjny - forma wspólnego inwestowania polegająca na zbiorowym lokowaniu środków pieniężnych (w bardziej skomplikowanych rozwiązaniach możliwe są wpłaty w postaci np. papierów wartościowych) wpłaconych przez uczestników funduszu. Uczestnikami mogą być zarówno osoby indywidualne (osoby fizyczne), jak i osoby prawne (np. przedsiębiorstwa, miasta, gminy, związki wyznaniowe) oraz podmioty nie posiadające osobowości prawnej.

Pod względem prawnej organizacji funduszy inwestycyjnych wyróżniamy trzy kategorie funduszy:

• fundusze inwestycyjne otwarte

• specjalistyczne fundusze inwestycyjne otwarte

• fundusze inwestycyjne zamknięte

Zalety inwestowania w Fundusze Inwestycyjne

• Fundusze inwestycyjne oferują dywersyfikację;

• Fundusze Inwestycyjne są zarządzane przez specjalistów;

• Fundusze oferują stosunkowo niski koszt inwestowania;

• W ofercie Funduszu Inwestycyjnego każdy znajdzie coś dla siebie;

• Inwestowanie w Fundusze Inwestycyjne nie wymaga dużych kwot;

• Plany systematycznego oszczędzania w Funduszach Inwestycyjnych;

• Przepisy wymagają, aby TFI publikowały wszystkie istotne informacje;

• Jednostki uczestnictwa Funduszu Inwestycyjnego mogą być bez trudu szybko spieniężone;

• Wyniki Funduszy Inwestycyjnych są badane przez biegłych księgowych;

• Możliwość ochrony kapitału zainwestowanego w Funduszu Inwestycyjnym;

• Inwestowanie w Fundusze Inwestycyjne jest bezpieczne.

Rodzaje Obligacji I. Obligacje mogą być emitowane przez: podmioty prowadzące działalność gospodarczą, posiadające osobowość prawną, gminy, powiaty, województwa, a także związki tych jednostek oraz miasto stołeczne Warszawa, inne podmioty posiadające osobowość prawną, upoważnione do emisji obligacji na podstawie innych ustaw, instytucje finansowe, których członkiem jest Rzeczpospolita Polska lub Narodowy Bank Polski, lub przynajmniej jedno z państw należących do Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), lub bank centralny takiego państwa lub instytucje, z którymi Rzeczpospolita Polska zawarła umowy regulujące działalność takich instytucji na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i zawierające stosowne postanowienia dotyczące emisji obligacji II. Ze względu na rodzaj i charakter nadawanych ich posiadaczowi przywilejów obligacje można podzielić na: obligacje będące poświadczeniem długu, tu wyróżniamy: obligacje o stałym oprocentowaniu charakteryzujące się wartością nominalną, zapewniające obligatariuszowi stałą wielkość odsetek w odpowiednich terminach przez cały okres, aż do wykupienia obligacji przez emitenta w ściśle określonym czasie, obligacje o zmiennej stopie procentowej, których oprocentowanie może być zmieniane co pewien okres (stopa procentowa może być aktualizowana w stosunku do przyjętej bazy, np. stopy inflacji), obligacje z kuponami zero, obligacje bezkuponowe, w przypadku których nabywcom obligacji nie są wypłacane odsetki a ich dochód wynika z różnicy pomiędzy ceną zakupu obligacji a ceną ich wykupu po upływie terminu na jaki zostały wyemitowane. Różnica ta może przybrać dwie formy: nabywca płaci za obligację kwotę niższa od wartości nominalnej o wartość dyskonta. W wysokości dyskonta ukryte jest oprocentowanie obligacji, im większe jest dyskonto, tym wyższe jest oprocentowanie obligacji, emitent wykupując obligację, wypłaca obligatariuszowi wartość nominalna obligacji, tym samym wypłaca skapitalizowane odsetki, nabywca płaci za obligacje kwotę równą wartości nominalnej, emitent wykupuje obligacje po cenie wyższej od ceny zakupu obligacji, obligacje zamienne, które na określonych przez emitenta zasadach, warunkach i terminach mogą zostać zamienione na akcje danej spółki. Emitent obligacji zamiennych obowiązany jest w warunkach emisji określić m.in. termin, w jakim możliwa będzie zamiana, sposób przeliczenia obligacji na akcje. W przypadku tych obligacji ich rynkowa cena, w sposób bezpośredni, zwykle proporcjonalny, zależy od ceny akcji danego emitenta. Cena obligacji zależy więc od wyników finansowych spółki, jej kondycji oraz perspektyw rozwoju. Obligacje zamienne nie mogą być emitowane poniżej wartości nominalnej, obligacje z prawem pierwszeństwa, które uprawniają obligatariuszy do subskrybowania akcji spółki z pierwszeństwem przed jej akcjonariuszami, obligacje przychodowe, które mogą przyznawać ich posiadaczowi prawo do zaspokojenia swoich roszczeń z pierwszeństwem przed innymi wierzycielami emitenta. Uchwała o emisji obligacji przychodowych powinna określać rodzaj i cel przedsięwzięcia, sposób obliczenia przychodów, a także wskazywać do jakiej części przychodów z przedsięwzięcia lub majątku z przedsięwzięcia służy obligatariuszom prawo pierwszeństwa. III. Obligacje skarbowe oferowane w sieci sprzedaży detalicznej dzielą się na dwie grupy: obligacje oszczędnościowe są oferowane wyłącznie osobom fizycznym, rezydentom i nierezydentom. Mogą być przedmiotem obrotu na rynku wtórnym nieregulowanym na podstawie umowy sprzedaży lub darowizny. Nie są natomiast notowane na Giełdzie Papierów Wartościowych. Obligacje oszczędnościowe są emitowane co miesiąc i sprzedawane zawsze po cenie równej wartości nominalnej, tj. 100zł. Do obligacji oszczędnościowych zalicza się obligacje dwuletnie, czteroletnie oraz dziesięcioletnie. obligacje rynkowe są dostępne zarówno dla rezydentów jak i nierezydentów, będących osobami fizycznymi oraz dla osób prawnych i jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej, z wyłączeniem podmiotów finansowych, spółek akcyjnych i spółek z ograniczoną odpowiedzialnością. Najważniejszą cechą tych obligacji jest możliwość obrotu nimi na Giełdzie Papierów Wartościowych - za pośrednictwem biur maklerskich dla posiadaczy rachunków papierów wartościowych lub możliwość sprzedaży bezpośrednio z rachunku rejestrowego dla tych, którzy nie posiadają rachunku inwestycyjnego. Ponadto mogą być przedmiotem obrotu na rynku wtórnym nieregulowanym na podstawie umów sprzedaży lub darowizny. Obligacje rynkowe są sprzedawane w trzymiesięcznych emisjach - zawsze po dziennej cenie sprzedaży odpowiadającej cenie emisyjnej powiększonej o wartość odsetek przypadających na dany dzień sprzedaży. Do obligacji rynkowych zalicza się obligacje trzyletnie i pięcioletnie. IV. Podział obligacji ze względu na okres wykupu: krótkoterminowe - okres ich wykupu jest krótszy niż 5 lat średnioterminowe - obligacje o okresie wykupu od 5 do 10 lat długoterminowe - wykup obligacji następuje w okresie powyżej 10 lat V. Obligacje skarbowe mogą być sprzedawane w postaci: obligacje hurtowe - oferowane do sprzedaży na rynku pierwotnym w formie przetargów Narodowego Banku Polskiego podmiotom będącym bezpośrednimi uczestnikami KDPW. Osoby fizyczne mogą je nabywać na rynku pierwotnym poprzez banki lub biura maklerskie lub po wprowadzeniu do notowań na GPW. Do obligacji hurtowych należą: pięcioletnie obligacje o stałym oprocentowaniu (OS), dwuletnie obligacje zerokuponowe (OK), dziesięcioletnie obligacje o oprocentowaniu stałym (DS), dziesięcioletnie obligacje skarbowe o zmiennym oprocentowaniu (DZ) obligacje detaliczne sprzedawane detalicznie, są dostępne w sieci punktów obsługi klienta biur maklerskich oraz w Internecie. Obligacje detaliczne to: dwuletnie oszczędnościowe obligacje skarbowe o stałym oprocentowaniu(DOS), obligacje trzyletnie o zmiennej stopie procentowej (TZ), czteroletnie indeksowane oszczędnościowe obligacje skarbowe (COI) Inne rodzaje obligacji: zamienne - z prawem do zamiany obligacji na inny instrument finansowy, np. zamiana obligacji spółki na jej akcje opcyjne (z prawem poboru) - dają prawo (opcję) do zakupu w określonym terminie akcji spółki, która emituje obligacje z opcją wykupu na żądanie emitenta (call) - emitent ma prawo zażądać wykupu przed ustalonym terminem z opcją sprzedaży na żądanie właściciela (put) - właściciel ma prawo zażądać wykupu przed ustalonym terminem imienne - wskazują imiennie ich właściciela na okaziciela - właścicielem jest osoba, która je aktualnie posiada euroobligacje - gwarantowane przez międzynarodowe konsorcjum banków i sprzedawane w innym kraju niż ten, w którego walucie emisja jest przeprowadzana zagraniczne - gwarantowane przez konsorcjum złożone z banków danego kraju, sprzedawane w tym kraju, w jego walucie, ale przez podmiot zagraniczny

INSTRUMENTY POCHODNE

Charakterystyka:

Instrumenty pochodne to instrumenty finansowe, których wartość uzależniona jest od cen innych instrumentów finansowych lub towarów, zwanych instrumentami bazowymi.

Instrumentem bazowym mogą być w szczególności akcje, obligacje, kurs walutowy, wysokość stopy procentowej, wartość indeksu giełdowego, ceny towarów (np. ropa, miedź), a także tak nietypowe wskaźniki jak liczba dni słonecznych, wielkość opadu śniegu czy deszczu.

Kontrakt terminowy - to rodzaj transakcji finansowych. Przedmiotem obrotu nie są tutaj fizyczne przedmioty bądź papiery wartościowe lecz umowy (kontrakty) na transakcje, które zostaną wykonane w przyszłości (mówi się o nich instrumenty pochodne bądź derywaty). Cena na produkt, o którym jest mowa w umowie, jest określana już w momencie zawarcia umowy.

Rolowanie obligacji polega na zamianie obligacji do wykupu (tzn. obligacji, których okres dobiegł końca) na obligacje nowej emisji. Zamianie najczęściej towarzyszy jakaś dodatkowa zachęta, np. wyższe oprocentowanie lub zakup nowych obligacji z dyskontem.

Rolowanie obligacji stosuje się jako zachętę do kontynuacji inwestycji lub w momencie, gdy emitent obligacji nie jest w stanie ich wykupić. W ten sposób może odroczyć płatność

Giełda - to organizowane w ustalonym miejscu i czasie spotkania handlowe, na których sprzedawane są ściśle określone towary po cenach ogłoszonych w codziennych notowaniach. Transakcje na giełdach zawierane są zgodnie z obowiązującym regulaminem, między członkami giełdy pośredniczącymi w zawieraniu transakcji.

---