Semiotyka teatru (współczesne koncepcje)

Jako jeden z pierwszych Roland Barthes:

Pojęcie gęstości znaków (dodajmy na marginesie – nadużywane w opisach przedstawień

teatralnych: „gęstość znaczeń”). Polifoniczny charakter przedstawienia. Informacje wysyłane

są bez przerwy, ale w różnym rytmie. Niektóre znaki są wysyłane ciągle (rekwizyty

dekoracje), inne mają charakter bardzie ulotny (gesty, mimika).

Barthes postawił bardzo istotne pytanie o relację pomiędzy różnymi znakami w

przedstawieniu teatralnym. Jak są zorganizowane w aspekcie przestrzennym i

chronologicznym.

Kolejne pytania i problemy, wyrosłe z doświadczeń teatru absurdu.

Tadeusz Kowzan, Polak, romanista, ale opublikował swoją pracę we Francji.

Zwraca uwagę na podział na znaki sztuczne i naturalne i ich rolę w przedstawieniu

teatralnym, dochodząc do wniosku, że każdy znak naturalny w teatrze staje się znakiem

sztucznym.

Podział na grupy znaków:

Umberto Eco:

Georges Mounin stawia bardzo istotne pytanie – czy w teatrze mamy do czynienia z

komunikacją (to jest podstawa dla mówienia o znaku i semiotyce).

Przeciwnego zdania jest belgijski semiotyk, Andre Helbo:

Patrice Pavis, Problemes de semiologie theatrale, 1976, pytanie o istotę kodu teatralnego.

Teatralność, performatywność: