Geodezja I
1. Metodę kierunkową pomiaru kątów powinno stosować się:
1)
dla każdej liczby celowych
2)
na terenach bagiennych i tam gdzie pomiar może trwać długo
3)
dla trzech lub większej liczby celowych
4)
gdy chcemy zmniejszyć błąd odczytu
2. Dla poziomej osi celowej wpływ błędu kolimacji na błąd odczytu kierunku jest:
1)
zerowy
2)
minimalny
3)
zależny od wskazania libeli głównej
4)
związany z błędem inklinacji
3. Układ współrzędnych "1965":
1)
stanowi jeden układ współrzędnych dla całego kraju
2)
składa się z pasów południkowych w odwzorowaniu Gaussa-Kr
ü
gera
3)
składa się z pięciu stref odwzorowawczych
4)
jest układem stosowanym w b. zaborze pruskim
4. Prawidłową postacią godła mapy w skali 1:500 w układzie "1965" jest:
1)
173.221.432 2
2)
173.522.4432
3)
173.221.4322
4)
173.221.432.2
5. Szkic przeglądowy szkiców polowych jest:
1)
wykonywany po zakończeniu roboty
2)
zbędny
3)
wykonywany w miarę postępu robót
4)
wykonywany tylko dla pomiarów wysokościowych
6. Błąd kolimacji w teodolicie:
1)
można usunąć przez przesunięcie siatki celowniczej w kierunku poziomym
2)
nie daje się rektyfikować
3)
można usunąć przez przesunięcie siatki celowniczej w kierunku pionowym
4)
można usunąć przez rektyfikację libeli głównej
7. Dopuszczalna długość rzędnej dla szczegółów I grupy dokładnościowej
1)
nie jest ograniczona
2)
zależy od skali opracowania
3)
wynosi 25 m
4)
wynosi 50 m
8. Błąd położenia osnowy pomiarowej przy założeniu bezbłędności punktów nawiązania
1)
wynosi 0.20 m
2)
wynosi 0.10 m
3)
wynosi 0.05 m
4)
zależy od skali opracowania
9. Zasady wykonywania pomiarów sytuacyjno-wysokościowych reguluje:
1)
instrukcja K-1
2)
instrukcje 0-1 i G-4
3)
wytyczne techniczne
4)
tylko instrukcja G-4
10. Pomiar czołówek w metodzie biegunowej zdejmowania szczegółów:
1)
jest zbędny
2)
stanowi tylko uzupełnienie pomiaru w miejscach niedostępnych
3)
ma znaczenie tylko kontrolne
4)
stanowi uzupełnienie i jednocześnie kontrolę pomiaru
11. Odchyłka kątowa w ciągu poligonowym stanowiąca podwójną wartość odchyłki dopuszczalnej:
1)
jest zawsze wynikiem błędu grubego
2)
jest dozwolona w każdej sytuacji
3)
jest dozwolona dla 30% ciągów w sieci
4)
wskazuje na błąd punktów nawiązania
12. Wartość dopuszczalnej odchyłki liniowej ciągu sytuacyjnego można znaleźć w:
1)
instrukcji G-4
2)
instrukcji K-1
3)
wytycznych technicznych
4)
w odpowiedzi na zgłoszenie roboty w WODGiK
13. Przez pomiar kąta poziomego w dwóch położeniach lunety eliminują się błędy:
1)
libeli
2)
indeksu
3)
runu
4)
kolimacji i inklinacji oraz mimośrodu limbusa względem alidady
14. Układ współrzędnych "1965" powoduje istotne zniekształcenia:
1)
kątów
2)
azymutów
3)
długości i powierzchni
4)
długości w południkach
15. Poprawka mierzonej długości ze względu na pochylenie terenu jest:
1)
ujemna
2)
znak zależy od pochylenia terenu
3)
zawsze pomijalna
4)
dodatnia
16. Wagi ciągów w sieciach niwelacyjnych wyrównywanych metodą przybliżoną są:
1)
zawsze równe 1
2)
wprost proporcjonalne do liczby stanowisk
3)
odwrotnie proporcjonalne do liczby stanowisk lub długości ciągów
4)
wprost proporcjonalne do długości ciągów
17. Niwelacja metodą przekrojów powinna być stosowana:
1)
zawsze gdy trzeba wykonać mapę sytuacyjno-wysokościową
2)
tylko w terenie płaskim
3)
dla obiektów wydłużonych
4)
przy pomiarze rzeźby terenu w obszarach zwartych
18. Interpolację warstwic wykonywać należy:
1)
we wszystkich kierunkach w stosunku do pikiet sąsiednich
2)
tylko wzdłuż linii ściekowych lub grzbietowych
3)
w kierunku spadku terenu
4)
tylko w niwelacji siatkowej
19. Błąd zera łat znosi się przez zastosowanie:
1)
nieparzystej liczby stanowisk niwelatora w ciągu
2)
równej długości celowych
3)
żabek niwelacyjnych
4)
parzystej liczby stanowisk niwelatora w ciągu
20. Suma powierzchni działek w obrębie obliczonych ze współrzędnych:
1)
jest wyrównywana do powierzchni obrębu
2)
powinna być zgodna z powierzchnią obrębu
3)
powinna być zgodna z powierzchnią obrębu w zakresie odchyłki dopuszczalnej powierzchni
4)
jest zgodna z powierzchnią obrębu zależnie od dokładności wyznaczenia współrzędnych punktów
załamania granic działki
21. Opis wysokości warstwic powinien:
1)
być zwrócony górą cyfr w kierunku wzrostu wysokości terenu
2)
być umieszczony na każdej warstwicy
3)
być umieszczony na ramce arkusza mapy
4)
znajdować się w pobliżu linii nieciągłości terenu
22. Kontrola orientacji limbusa przez wycelowanie na drugi punkt osnowy ma na celu:
1)
eliminację błędu libeli teodolitu
2)
określenie wysokości tego punktu
3)
kontrolę prawidłowej identyfikacji punktów nawiązania
4)
wyznaczenie poprawki do kąta osnowy
23. Które z podanych szczegółów sytuacyjnych terenu zaliczamy tylko do II gupy dokładnościowej:
1)
mosty, wiadukty, kanały, parki
2)
kanały, elementy podziemne uzbrojenia terenu, drzewa przyuliczne, tamy
3)
boiska sportowe, groble, naturalne linie brzegowe wód płynących i stojących, pomniki
4)
krawężniki, latarnie, tunele, ogrodzenia trwałe
24. Który wzór na obliczenie teoretycznej sumy kątowej w ciągu poligonowym nawiązanym dwustronnie,
w którym zostały pomierzone kąty prawe (Ap- azymut początkowy, Ak- azymut końcowy, n - liczba
pomierzonych kątów) jest poprawny:
1)
180o(n-2),
2)
Ak - Ap + n 180
o,
3)
180o (n+2),
4)
Ap - Ak + n 180
o
25. Przy obliczaniu i wyrównywaniu pola powierzchni działek i użytków gruntowych na mapie kolejność
obliczeń poszczególnych elementów jest następująca:
1)
obręb, kompleks, użytek gruntowy,
2)
użytek gruntowy, działka
3)
obręb, kompleks, działka, kontury klasyfikacyjne w użytkach gruntowych
4)
obręb, użytek gruntowy, działka
26. Podstawą podziału na sekcje mapy zasadniczej jest mapa topograficzna w skali:
1)
1:100000
2)
1:50000
3)
1:25000
4)
1:10000
27. Oś celowa lunety to:
1)
prosta łącząca środek optyczny obiektywu i środek optyczny okularu
2)
prosta łącząca środek optyczny obiektywu i środek siatki celowniczej
3)
prosta łącząca środek optyczny okularu i środek siatki celowniczej
4)
prosta prostopadła do osi obrotu instrumentu
28. Pomiar kąta w jednej serii oznacza:
1)
pomiar tego kąta w dwóch położeniach lunety
2)
pomiar tego kąta w jednym położeniu lunety
3)
pomiar tego kąta w jednym położeniu lunety, ale przy dwóch niezależnych nacelowaniach
4)
pomiar kąta na dwu różnych miejscach limbusa
29. Nieprostopadłość osi obrotu lunety do pionowej osi obrotu instrumentu to:
1)
błąd kolimacji
2)
błąd libel
3)
błąd inklinacji
4)
błąd indeksu
30. Jeśli błąd względny pomiaru długości nie może przekraczać 1/2000 to błąd bezwzględny pomiaru odległości
100 m nie może być większy od:
1)
8 cm
2)
0.10 m
3)
5 cm
4)
20 cm
31. Wielkości poprawek kątowych w ciągu poligonowym wyrównywanym sposobem przybliżonym:
1)
zależą od wielkości kąta
2)
zależą od długości ramion tego kąta
3)
zależą od wielkości kąta i długości ramion
4)
nie zależą od wielkości kąta i długości ramion
32. W osnowie pomiarowej dopuszcza się układy ciągów sytuacyjnych:
1)
tylko jednorzędowe
2)
co najwyżej trzyrzędowe
3)
wielorzędowe
4)
co najwyżej dwurzędowe
33. Przy pomiarze kierunku poziomego, przy celowaniu na wierzchołek 2-metrowej tyczki oddalonej od
stanowiska o 100 m i odchylonej w płaszczyźnie kolimacyjnej o 10o od pionu popełniamy błąd w wyznaczeniu
kierunku z tytułu wychylenia tyczki:
1)
równy 5'
2)
zależny od wielkości wychylenia tyczki
3)
zależny od odległości pomiędzy stanowiskiem a celem
4)
równy 0o00'00".
34. Długości ciągów sytuacyjnych w osnowie pomiarowej mogą wynosić:
1)
do 5km
2)
powyżej 2km
3)
do 2 km, a w terenach rolnych i leśnych doo 4km
4)
najwyżej do 3km
35. Czy w osnowie pomiarowej dopuszczalne są trzy rzędy linii pomiarowych:
1)
w szczególnych przypadkach
2)
tak
3)
nie
4)
tylko w osnowie pomiarowej w postaci związku liniowego
36. Czy instrukcja G-4 dopuszcza ciągi wiszące w osnowie pomiarowej:
1)
tak, jeżeli ciąg ma nie więcej niż 3 boki
2)
tak, jeżeli ciąg ma co najwyżej 2 boki
3)
nie dopuszcza
4)
tak, gdy długość ciągu nie jest większa od 1.5km
37. Pole działki na mapie w skali 1:2000 wynosi 100cm2. Na mapie w skali 1:500 pole tej samej działki wynosi:
1)
400 cm2
2)
0.16 m2
3)
25 cm2
4)
160 cm2
38. Dane jest godło mapy 352,124. Cyfra 3 oznacza w nim:
1)
numer pasa
2)
numer strefy odwzorowawczej
3)
numer słupa
4)
numer arkusza mapy
39. Wymiary ramek sekcyjnych mapy zasadniczej:
1)
zależą od skali mapy
2)
zależą od treści mapy
3)
zależą od wielkości obszaru przedstawionego na mapie
4)
są stałe
40. Suma odczytów kręgu pionowego z I i II położenia lunety wynosi 400g.08. Obliczony błąd indeksu ma
wartość:
1)
4c
2)
+ 8c
3)
- 8c
4)
+ 4c
41. Metoda niwelacji ze środka eliminuje między innymi błąd:
1)
niepionowości osi obrotu niwelatora
2)
libeli alidadowej
3)
niepionowego ustawienia łat
4)
nierównoległości osi celowej lunety do osi libeli niwelacyjnej lub nieprawidłowej kompensacji
pochylenia lunety
42. Błąd pomiaru kierunku w jednym położeniu lunety wynosi mk = 10
cc. Ile będzie wynosił błąd pomiaru kąta
pomierzonego w jednej serii:
1)
5cc
2)
10cc
3)
20cc
4)
15cc
43. Mapę zasadniczą sporządza się w skalach:
1)
1:5000 1:2000 1:1000 1:500
2)
1:2000 1:1000 1:500 1:250
3)
1:10000 1:5000 1:2000 1:1000
4)
1:25000 1:10000 1:5000 1:2000
44. Na błąd odczytu z łaty odchylonej od pionu mają wpływ:
1)
tylko kąt wychylenia łaty od pionu
2)
kąt wychylenia łaty od pionu i wartość odczytu na łacie
3)
wyłącznie wartość odczytu na łacie
4)
wartość odczytu na łacie lub kąt wychylenia łaty od pionu
45. W niwelatorze automatycznym usuwanie błędu nieprawidłowej kompensacji polega na:
1)
nastawieniu poziomej kreski siatki celowniczej na prawidłowy odczyt na łacie za pomocą leniwki
alidadowej
2)
nastawieniu poziomej kreski siatki celowniczej na prawidłowy odczyt za pomocą śruby elewacyjnej
3)
nastawieniu poziomej kreski siatki celowniczej na prawidłowy odczyt za pomocą śrub ustawczych
i ruchu leniwego
4)
nastawieniu poziomej kreski siatki celowniczej na prawidłowy odczyt za pomocą śrubek
rektyfikacyjnych krzyżyka kresek
46. Pomiary w wysokościowej osnowie pomiarowej wykonuje się technologią:
1)
niwelacji technicznej lub niwelacji precyzyjnej
2)
niwelacji precyzyjnej
3)
niwelacji geometrycznej-technicznej, trygonometrycznej, tachimetrycznej.
4)
niwelacji technicznej o podwyższonej dokładności
47. Odchyłkę otrzymaną z pomiaru "tam" i "z powrotem" ciągu niwelacyjnego można w każdym przypadku
rozrzucić:
1)
proporcjonalnie do liczby stanowisk lub wyjątkowo proporcjonalnie do długości odcinków
niwelacyjnych
2)
proporcjonalnie do długości odcinków niwelacyjnych
3)
proporcjonalnie do liczby mierzonych punktów
4)
proporcjonalnie do różnicy wysokości
48. Przy wyznaczaniu punktów osnowy pomiarowej metodą wcięć:
1)
należy pomierzyć co najmniej 2 elementy kontrolne
2)
nie ma potrzeby pomiaru elementów kontrolnych
3)
należy pomierzyć co najmniej 1 element kontrolny
4)
należy pomierzyć co najmniej 3 elementy kontrolne
49. Jeżeli przyrost DXAB ma znak dodatni, a przyrost DYAB ma znak ujemny to azymut boku AB (AAB)
zawiera się w granicach:
1)
100g - 200g
2)
300g - 400g
3)
180o - 270o
4)
0g - 100g
50. Szczegóły terenowe wraz z elementami kontrolnymi:
1)
mierzymy według uznania osoby wykonującej pomiar
2)
mierzymy w zależności od celu pomiaru
3)
nie mierzymy ponieważ instrukcja nie wymaga stosowania pomiaru kontrolnego
4)
mierzymy w przypadku pomiaru szczegółów grupy I
GEODEZJA II
1.
Długości boków stanowią podstawowe elementy sieci:
1)
wysokościowych,
2)
triangulacyjnych,
3)
trilateracyjnych,
4)
przeniesienia współrzędnych.
2.
Kąty poziome są podstawowymi elementami sieci:
1)
liniowych,
2)
kątowo - liniowych,
3)
triangulacyjnych,
4)
niwelacyjnych.
3.
Przy przeniesieniu współrzędnych niezbędne pomiary w siatce przeniesienia wykonuje się na punktach:
1)
macierzystych (właściwych),
2)
kierunkowych,
3)
bazowych siatki,
4)
macierzystych i bazowych.
4.
Dla redukcji długości przestrzennej na powierzchnię odniesienia należy wyznaczyć:
1)
różnicę wysokości jej początku i końca,
2)
wysokość punktu początkowego i końcowego oraz promień kuli R,
3)
kąt poziomy,
4)
wysokość ustawienia dalmierza i reflektora nad punktami.
5.
Czy znak poprawki przy redukcji długości przestrzennej do poziomu jest:
1)
zależny od wielkości kąta jej pochylenia,
2)
zależny od znaku kąta jej pochylenia,
3)
zależny od wielkości i znaku kąta jej pochylenia,
4)
niezależny od wielkości i znaku kąta jej pochylenia.
6.
Dokładność pomiaru kątów zależy:
1)
tylko od klasy teodolitu,
2)
tylko od technologii pomiaru,
3)
od klasy teodolitu i technologii pomiaru,
4)
od różnicy wysokości stanowiska i celu.
7.
Jaka jest wzajemna odległość punktów poziomej geodezyjnej osnowy szczegółowej II klasy:
1)
od 15 do 25 km,
2)
około 7 km,
3)
od l.0 do 5.0 km,
4)
około 300 m.
8.
Błąd pomiaru odległości dalmierzami elektromagnetycznymi:
1)
zależy tylko od długości mierzonego odcinka,
2)
zależy tylko od dokładności centrowania instrumentów pomiarowych,
3)
zależy od długości mierzonego odcinka i dokładności centrowania instrumentów pomiarowych,
4)
jest niezależny od długości odcinka i dokładności centrowania.
9.
Stała dodawania w dalmierzach elektronicznych odnosi się tylko do:
1)
dalmierza,
2)
reflektora,
3)
zestawu dalmierz + reflektor,
4)
warunków atmosferycznych.
10.
Punkty geodezyjnych osnów szczegółowych na obszarach zabudowanych (miasta) najkorzystniej jest
wyznaczać:
1)
metodą poligonową z wykorzystaniem tachimetrów elektronicznych,
2)
metodą satelitarną,
3)
metoda triangulacyjną,
4)
metodą biegunową.
11.
Dla redukcji długości zmierzonych ze stanowisk mimośrodowych wystarczy wyznaczyć:
1)
różnicę wysokości centrów i mimośrodów,
2)
promień krzywizny Ziemi,
3)
element liniowy mimośrodu,
4)
element liniowy i kąt dyrekcyjny.
12.
Siatkę przeniesienia współrzędnych zakłada się dla wyznaczenia:
1)
elementów mimośrodu,
2)
współrzędnych punktu przeniesienia,
3)
współrzędnych punktu kierunkowego,
4)
wysokości punktu niedostępnego.
13.
Warunki (czynniki) zewnętrzne obarczają mierzone kąty błędem:
1)
grubym,
2)
średnim,
3)
systematycznym,
4)
żadnym.
14.
Dla jednoznacznego określenia współrzędnych punktu wyznaczonego metodą wcięcia wstecz należy
pomierzyć:
1)
2 kąty poziome na punktach o znanych współrzędnych,
2)
2 kąty poziome na punkcie wyznaczanym,
3)
po jednym kacie na punkcie o znanych współrzędnych i wyznaczanym,
4)
po jednym kacie poziomym i pionowym,
15.
Dla jednoznacznego określenia współrzędnych punktu wyznaczonego metodą wcięcia kątowego wprzód
należy pomierzyć:
1)
po jednym kącie na punkcie wyznaczanym i o znanych współrzędnych,
2)
dwa kąty poziome na punktach o znanych współrzędnych,
3)
długości obu celowych,
4)
dwa kąty pionowe.
16.
Dla jednoznacznego określenia współrzędnych punktu wyznaczanego wcięciem wprzód niezbędne są:
1)
dwa punkty o znanych współrzędnych,
2)
trzy punkty o znanych współrzędnych,
3)
dwa punkty kierunkowe,
4)
cztery poboczniki.
17.
Dla jednoznacznego określenia współrzędnych punktu wyznaczanego wcięciem wstecz niezbędne są wizury
na:
1)
trzy punkty o znanych współrzędnych,
2)
dwa punkty o znanych współrzędnych.
3)
cztery poboczniki,
4)
trzy punkty kierunkowe.
18.
Punkty trwałych osnów geodezyjnych w terenie mogą być utrwalone:
1)
wyłącznie sztucznie (znaki geodezyjne),
2)
wyłącznie trwale (elementy budowli),
3)
sztucznie (znaki geodezyjne) i trwale (elementy budowli),
4)
poprzez markowanie.
19.
Centrowanie przyrządów pomiarowych nad punktami geodezyjnymi osnów szczegółowych II klasy należy
wykonać w stosunku do centra:
1)
znaku naziemnego,
2)
znaku podziemnego,
3)
poboczników,
4)
znaku zamarkowanego.
20.
Przyrządy pomiarowe nad centrem znaku geodezyjnego podczas pomiaru elementów geodezyjnych osnów
szczegółowych centruje się z wykorzystaniem pionów:
1)
mechanicznych,
2)
libelowych,
3)
optycznych,
4)
laserowych.
21.
Najbardziej wiarygodną oceną dokładności pomiarów kątowych przed wyrównaniem uzyskujemy na
podstawie wyników:
1)
wyrównań stacyjnych,
2)
analizy wpływu błędów instrumentalnych i operacyjnych,
3)
analizy odchyłek zamknięć figur,
4)
wyrównania par spostrzeżeń.
22.
Ocenę dokładności wyników pomiarów przed ich wyrównaniem przeprowadza się dla:
1)
oceny poprawności wykonanych pomiarów,
2)
ustalenia wag,
3)
wyznaczenia ostatecznych ich wartości,
4)
wyznaczenia poprawek.
23.
Dla dokonania transformacji współrzędnych niezbędna jest znajomość:
1)
współrzędnych punktów dostosowania,
2)
punktów kierunkowych,
3)
odwzorowania kartograficznego,
4)
skali mapy.
24.
Minimalna liczba punktów dostosowania przy transformacji wynosi:
1)
jeden,
2)
dwa,
3)
trzy,
4)
cztery.
25.
Wzór Helmerta traktuje o wpływie ograniczonej dokładności centrowania przyrządów pomiarowych na
wyniki pomiarów:
1)
kątowych,
2)
liniowych,
3)
wysokościowych,
4)
szczegółowych.
26.
Największym błędem z tytułu niedokładnego centrowania przyrządów pomiarowych obarczone są wyniki
pomiarów kątowych przy celowych:
1)
długich,
2)
krótkich,
3)
skośnych,
4)
przebiegających w bliskim sąsiedztwie przeszkód.
27.
Dla wyznaczenia różnicy wysokości punktów metoda niwelacji trygonometrycznej należy wyznaczyć:
1)
tylko kąt pionowy i odległość,
2)
tylko współczynnik refrakcji i promień Ziemi,
3)
tylko wysokość ustawienia przyrządów pomiarowych,
4)
kąt pionowy, odległość, współczynnik refrakcji, promień Ziemi i wysokość ustawienia przyrządów
pomiarowych.
28.
Poprawkę ze względu na krzywiznę powierzchni odniesienia w niwelacji trygonometrycznej należy
wprowadzać:
1)
zawsze,
2)
przy pewnych długościach celowych,
3)
w określonych warunkach terenowych,
4)
nigdy.
29.
Poprawkę do różnicy wysokości ze względu na krzywiznę powierzchni odniesienia w niwelacji
trygonometrycznej:
1)
należy wprowadzać ze znakiem "-",
2)
należy wprowadzać ze znakiem "+",
3)
należy wprowadzać przy krótkich celowych,
4)
nie należy wprowadzać nigdy.
30.
Dokładna znajomość współczynnika refrakcji w niwelacji trygonometrycznej jest istotna w przypadku:
1)
wyłącznie krótkich celowych,
2)
wyłącznie małych różnic wysokości,
3)
tylko dużych kątów pochylenia,
4)
dużych kątów pochylenia i długich celowych.
31.
Odchylenie łaty (sygnału, punktu centrowania) od linii pionu obarcza błędem:
1)
tylko wyznaczoną różnicę wysokości,
2)
tylko wyznaczoną odległość,
3)
wyznaczoną różnicę wysokości i wyznaczoną odległość,
4)
nie obarcza błędem żadnej z nich.
32.
Jednoznaczne określenie współrzędnych przestrzennych punktu wymaga znajomości:
1)
trzech katów poziomych,
2)
dwóch katów poziomych i jednego pionowego,
3)
trzech długości celowych,
4)
dwóch długości celowych.
33.
Znak różnicy wysokości wyznaczonej metodą niwelacji trygonometrycznej zależy:
1)
tylko od znaku i wielkości przewyższenia,
2)
tylko od wysokości ustawienia teodolitu i sygnału,
3)
od znaku i wielkości przewyższenia i od wysokości ustawienia teodolitu i sygnału,
4)
od wibracji.
34.
Dokładność różnicy wysokości wyznaczanej metodą niwelacji trygonometrycznej przy krótkich celowych
zależy od:
1)
dokładności wyznaczenia współczynnika refrakcji,
2)
błędów pomiaru kąta pionowego i odległości,
3)
błędu wyznaczenia promienia krzywizny Ziemi,
4)
warunków terenowych.
35.
Tachimetria klasyczna (optyczna) może być wykorzystywana do opracowywania mapy:
1)
zasadniczej sytuacyjnej,
2)
wysokościowej,
3)
zasadniczej sytuacyjnej i wysokościowej,
4)
żadnej.
36.
Tachimetria elektroniczna może być stosowana przy opracowywaniu mapy:
1)
tylko zasadniczej sytuacyjnej,
2)
wysokościowej,
3)
zasadniczej sytuacyjnej i wysokościowej,
4)
żadnej.
37.
Szczegóły sytuacyjne przy graficznym opracowywaniu wyników pomiarów tachimetrycznych
wykonywanych tachimetrem elektronicznym nanosi się na podstawie:
1)
współrzędnych biegunowych,
2)
współrzędnych prostokątnych,
3)
długości,
4)
kątów poziomych.
38.
Podstawę podziału na arkusze map sporządzanych dla celów gospodarczych stanowi:
1)
arkusz mapy w skali 1 : 1 000 000,
2)
siatka współrzędnych geograficznych,
3)
sekcja podziałowa,
4)
arkusz mapy w skali 1 : 100 000.
39.
Sytuacja na mapach topograficznych przedstawiona jest za pomocą tylko:
1)
rzutów ortogonalnych,
2)
znaków topograficznych,
3)
objaśnień,
4)
rzutów ortogonalnych, znaków topograficznych, objaśnień.
40.
Mapy topograficzne posiadają cechę kartometryczności przy znajomości:
1)
konstrukcji i lokalizacji znaków na mapie,
2)
godła mapy,
3)
odpowiedniej kolorystyki treści mapy,
4)
bez ograniczeń.
41.
Obecnie mapy dla celów gospodarczych opracowuje się w odwzorowaniu:
1)
Gaussa - Krügera,
2)
azymutalnym,
3)
konforemnym,
4)
żadnym z wymienionych.
42.
Przy kącie dyrekcyjnym równym 200g największy wpływ na dokładność wyznaczanej poprawki redukcyjnej
do kierunków mierzonych mimośrodowo ma:
1)
błąd pomiaru kąta dyrekcyjnego,
2)
błąd pomiaru elementu liniowego mimośrodu,
3)
błąd wyznaczenia długości celowej,
4)
żaden z wymienionych błędów.
43.
Przy kącie dyrekcyjnym równym 200g największy wpływ na dokładność wyznaczanej poprawki redukcyjnej
do długości mierzonej mimośrodowo ma:
1)
błąd pomiaru kąta dyrekcyjnego,
2)
błąd pomiaru elementu liniowego mimośrodu,
3)
błąd pomiaru długości,
4)
żaden z wymienionych błędów.
44.
Zestaw liczb 829.346 może być w warunkach Polski godłem arkusza mapy:
1)
w skali 1 : 25 000,
2)
w skali 1 : 10 000,
3)
w żadnej z tych skal,
4)
w innej skali.
45.
W przypadku punktu niedostępnego elementy mimośrodu mogą być:
1)
pomierzone bezpośrednio,
2)
określone graficznie,
3)
wyznaczone pośrednio,
4)
pominięte.
46.
Kryteria zakładania poziomych osnów geodezyjnych podane są w instrukcjach:
1)
O-2,
2)
G-l,
3)
G-2,
4)
K-1.
47.
Koordynacja dokładnościowa pomiarów w sieciach geodezyjnych ma na celu:
1)
ocenę dokładności pomiarów,
2)
zrównoważenie wpływu pomiarów na błędy wyznaczenia położenia punktów w sieci,
3)
odrzucenie obserwacji odskakujących,
4)
wykrycie grubych błędów w sieci.
48.
Zestaw liczb 124 oznacza godło arkusza mapy topograficznej:
1)
w skali 1 : 100 000,
2)
w skali 1 : 50 000,
3)
w skali 1 : 25 000,
4)
sekcji podziałowej.
49.
Wstępne analizy dokładnościowe mają na celu:
1)
tylko ustalenie wymaganej dokładności pomiarów w sieci,
2)
tylko ustalenie optymalnej konstrukcji sieci,
3)
ustalenie wymaganej dokładności pomiarów w sieci i ustalenie optymalnej konstrukcji sieci.
4)
wyłącznie odrzucenie obserwacji odskakujących.
50.
Kompensatory w instrumentach geodezyjnych służą do:
1)
wyznaczania błędu indeksu,
2)
eliminacji grubych błędów,
3)
wyznaczenia i stabilizacji kierunku pionu lub poziomu,
4)
pomiaru odległości.
Modele Statystyczne- Rachunek Wyrównawczy
1.
Który zapis macierzowy jest poprawny:
1)
k
m
k
m
n
m
,
,
,
C
B
A
=
⋅
2)
k
m
k
n
n
m
,
,
,
C
B
A
=
⋅
3)
n
m
n
k
n
m
,
,
,
C
B
A
=
⋅
4)
n
m
n
m
n
m
,
,
,
C
B
A
=
⋅
2.
Jak definiuje się algebraiczne dopełnienie
j
i,
A
elementu
j
i
a
,
macierzy
A
:
1)
j
i
j
i
,
,
M
A
=
j
i
j
i
a
,
,
elementu
minor
−
M
2)
( )
j
i
j
i
a
,
,
det A
A
=
3)
( )
j
i
j
i
j
i
,
,
1
M
A
+
−
=
4)
j
i
j
i
j
i
a
,
,
,
M
A
=
3.
Jak definiuje się, defekt macierzy
n
m,
A
:
1)
( )
m
R
d
−
=
A
2)
( )
n
R
d
−
=
A
3)
( )
A
R
n
d
−
=
4)
( ) ( )
A
R
m
n
d
−
=
,
min
4.
Macierz ortogonalna musi spełniać warunek:
1)
E
A
A
AA
=
=
T
T
E - macierz jednostkowa
2)
E
AA
=
T
E - macierz jednostkowa
3)
D
A
A
AA
=
=
T
T
D - macierz diagonalna
4)
D
AA
=
T
D - macierz diagonalna
5.
Zakładając, że istnieje jednoznaczny rozkład macierzy A na czynniki trójkątne
G
H
A
×
=
T
, można
wyznaczyć odwrotność macierzy A według zależności:
1)
( )
1
1
1
−
−
−
×
=
G
H
A
T
2)
( )
1
1
1
−
−
−
×
=
T
H
G
A
3)
( )
1
1
−
−
×
=
T
H
G
A
4)
( )
1
1
−
−
×
=
G
H
A
T
6.
Dane są dwie macierze kwadratowe stopnia 8. Macierz A jest obarczona defektem
3
=
d
, natomiast macierz
B - defektem
4
d
=
. Iloczyn tych macierzy obarczony będzie defektem większym niż:
1)
1
2)
3
3)
4
4)
7
7.
Macierz modalna jest to macierz utworzona na podstawie:
1)
wartości własnych macierzy
2)
wektorów własnych macierzy
3)
wartości bezwzględnych poszczególnych elementów macierzy
4)
odwrotności macierzy
8.
Jaki warunek muszą spełniać zdarzenia niezależne:
1)
(
) ( ) (
)
A
B
P
A
P
B
A
P
\
⋅
=
⋅
2)
(
) ( ) (
)
B
A
P
B
P
B
A
P
\
⋅
=
⋅
3)
(
) ( ) ( )
B
P
A
P
B
A
P
⋅
=
⋅
4)
(
) ( ) ( ) (
)
B
A
P
B
P
A
P
B
A
P
∪
−
+
=
⋅
9.
Które z charakterystyk liczbowych jednowymiarowej zmiennej losowej są miarą rozrzutu jej wartości:
1)
wartość przeciętna
( )
X
E
2)
wariancja
( )
X
V
3)
współczynnik asymetrii
4)
współczynnik skupienia
10.
Jak wyraża się funkcja prawdopodobieństwa w rozkładzie dwumianowym:
1)
(
)
k
n
k
q
p
k
n
p
n
k
P
−
=
,
,
2)
(
)
k
n
k
q
nkp
p
n
k
P
−
=
,
,
3)
(
) (
)
k
n
k
q
p
k
k
n
p
n
k
P
−
−
=
!
!
,
,
4)
(
)
k
n
k
q
p
k
n
p
n
k
P
−
=
!
!
,
,
11.
Funkcja gęstości rozkładu normalnego posiada maksimum dla:
1)
σ
=
x
2)
µ
=
x
3)
σ
2
=
x
4)
σ
µ
2
=
x
12.
Przyrost dystrybuanty rozkładu normalnego w przedziale
σ
±
x
wynosi:
1)
0.50
2)
0.68
3)
0.85
4)
0.95
13.
Wartość przeciętna rozkładu chi-kwadrat o k stopniach swobody wynosi:
1)
1
−
k
2)
k
3)
k
2
4)
2
−
k
k
14.
Wariancja rozkładu Studenta o k stopniach swobody wynosi:
1)
k
2)
k
2
3)
1
−
k
k
4)
2
−
k
k
15.
Rozkład brzegowy składowej
X
dwuwymiarowej zmiennej losowej
(
)
Y
X
,
, która przyjmuje skończoną
liczbę par wartości
k
i
y
x
,
, wyraża się wzorem:
1)
(
)
ik
i
p
x
X
P
=
=
2)
(
)
∑
=
=
k
ik
i
p
x
X
P
3)
(
)
∑
=
=
i
ik
i
p
x
X
P
4)
(
)
ki
ik
i
p
p
x
X
P
+
=
=
16.
Wartość przeciętna zmiennej losowej
X
z zaobserwowanej próby
(
)
5
,
4
,
2
,
1
∈
X
wynosi:
1)
( )
3
=
X
E
2)
( )
2
=
X
E
3)
( )
5
.
2
=
X
E
4)
( )
4
=
X
E
17.
Odchylenie standardowe zmiennej losowej
(
)
5
,
4
,
2
,
1
∈
X
wynosi:
1)
( )
3
17
=
x
σ
2)
( )
3
10
=
x
σ
3)
( )
3
14
=
x
σ
4)
( )
3
8
=
x
σ
18.
Jaki parametr zmiennej losowej definiuje moment absolutny 1 rzędu:
1)
odchylenie standardowe
2)
wartość przeciętną
3)
medianę
4)
gęstość prawdopodobieństwa
19.
Jak definiuje się kowariancję dwóch zmiennych losowych:
1)
(
)
( )
(
)
( )
(
)
[
]
Y
E
Y
X
E
X
E
Y
X
−
−
=
,
cov
2)
(
)
( ) ( )
2
2
,
cov
Y
E
X
E
Y
X
+
=
3)
(
)
(
) ( ) ( )
Y
E
X
E
Y
X
E
Y
X
−
−
=
,
,
cov
4)
(
) (
)
2
,
,
cov
Y
X
E
Y
X
=
20.
Macierz kowariancji dla zmiennej dwuwymiarowej definiuje się za pomocą:
1)
momentów zwykłych l-ego rzędu
2)
momentów centralnych 1 -ego rzędu
3)
momentów centralnych 2-ego rzędu
4)
momentów zwykłych 2-ego rzędu
21.
Jaką wartość przyjmuje współczynnik korelacji
r
dla macierzy
(
)
=
4
1
1
2
,
cov
Y
X
:
1)
4
1
2)
2
1
3)
8
1
4)
2
22.
Dla rozkładu wariancji z próby zmiennej losowej
X
estymator nieobciążony definiuje się wzorem:
1)
( )
[
]
∑
=
−
=
n
i
i
X
E
X
n
1
2
2
1
σ
2)
( )
[
]
∑
=
−
−
=
n
i
i
X
E
X
n
1
2
2
1
1
σ
3)
( )
[
]
∑
=
−
=
n
i
i
X
E
X
1
2
2
σ
4)
( )
[
]
∑
=
−
=
n
i
i
X
E
X
n
1
2
2
σ
23.
Waga zmiennej losowej
X
definiuje się wzorem:
1)
2
i
i
p
σ
=
2)
i
i
p
σ
1
=
3)
2
1
i
i
p
σ
=
4)
i
i
p
σ
=
24.
Kwantyl zmiennej losowej rozkładu normalnego określony jest przez:
1)
liczbę obserwacji
2)
liczbę stopni swobody
3)
poziom ufności
4)
gęstość prawdopodobieństwa
25.
Zmienna losowa
X
ma rozkład
(
)
σ
µ
,
N
przy czym
µ
i
σ
są nieznane. Przedział ufności dla wartości
przeciętnej jest określany:
1)
z rozkładu normalnego
2)
z rozkładu Studenta
3)
z rozkładu chi-kwadrat
4)
z rozkładu dwumianowego
26.
Zmienna losowa
X
ma rozkład
(
)
σ
µ
,
N
przy czym
σ
jest znane. Jakie jest prawdopodobieństwo, że
zmienna losowa znajdzie się w przedziale
( )
[
]
σ
2
±
∈
X
E
X
:
1)
0.68
2)
0.75
3)
0.95
4)
0.98
27.
Co zawiera macierz
G
2
σ
w modelu
(
)
G
AX
L
2
,
,
σ
:
1)
wagi
2)
wariancje
3)
wariancje i kowariancje
4)
współczynniki korelacji
28.
Dla modelu
(
)
G
AX
L
2
,
,
σ
kryterium MNK ma postać
(
)
P
G
=
−
1
:
1)
(
)
(
)
min
1
=
−
−
−
AX
L
P
AX
L
T
2)
(
) (
)
min
=
−
−
AX
L
P
AX
L
T
3)
(
) (
)
min
=
−
−
AX
L
AX
L
T
4)
(
)
min
2
=
−
AX
L
29.
Dla modelu
(
)
G
AX
L
2
,
,
σ
równania normalne mają postać
(
)
P
G
=
−
1
:
1)
L
P
A
A
P
A
1
1
−
−
=
T
T
2)
L
AP
A
AP
1
1
−
−
=
T
3)
PL
A
PA
A
T
T
=
4)
APL
PA
A
=
T
T
30.
Dla modelu
(
)
G
AX
L
2
,
,
σ
estymator wariancji resztowej ma postać:
1)
k
n
T
T
−
−
=
−
−
L
P
A
X
L
P
L
1
1
2
ˆ
ˆ
σ
2)
k
n
T
−
−
=
−
−
L
AP
X
L
LP
1
1
2
ˆ
ˆ
σ
3)
k
n
T
T
−
−
=
PL
A
X
PL
L
ˆ
ˆ
2
σ
4)
k
n
T
−
−
=
−
−
L
AP
L
LP
1
1
2
ˆ
σ
31.
Dla modelu
(
)
G
AX
L
2
,
,
σ
macierz
A
równań obserwacji musi być zawsze:
1)
prostokątna pozioma
2)
prostokątna pionowa
3)
kwadratowa symetryczna
4)
symetryczna
32.
Dla modelu
(
)
G
AX
L
2
,
,
σ
macierz
L
stanowi:
1)
wartości obserwowane
2)
wartości przybliżone
3)
różnica wartości obserwowanych i przybliżonych
4)
różnica wartości przybliżonych i obserwowanych
33.
W modelu
(
)
G
AX
L
2
,
,
σ
wektor niewiadomych stanowi:
1)
odchyłki losowe do wielkości obserwowanych
2)
poprawki do przybliżonych parametrów
3)
poprawki do wielkości obserwowanych
4)
odchyłki losowe do parametrów
34.
Kiedy macierz
G
w modelu
(
)
G
AX
L
2
,
,
σ
będzie macierzą jednostkową:
1)
gdy obserwacje są jednego rodzaju
2)
gdy pomiary są wykonywane z jednakową dokładnością
3)
gdy obserwacje są niezależne
4)
gdy obserwacje są niezależne i są wykonane z jednakową dokładnością
35.
Układ obserwacji
L
AX
δ
=
+
zapisany dla 18 wielkości obserwowanych zawiera 12 niewiadomych. Jaki
jest stopień swobody tego modelu:
1)
12
2)
18
3)
6
4)
15
36.
Jaka jest postać równania obserwacji dla przewyższenia
h
i
12
z
∆
(różnicy przybliżonych wysokości
dwóch reperów)
1)
h
dz
dz
h
=
−
+
1
2
δ
2)
12
1
2
z
dz
dz
h
∆
=
−
+
δ
3)
12
1
2
z
h
dz
dz
h
∆
−
=
−
+
δ
4)
12
1
2
z
h
dz
dz
h
∆
+
=
−
+
δ
37.
Jaka jest postać równania obserwacji dla poziomej odległości między stałym punktem
P
, a wyznaczanym
punktem
K
:
1)
PK
K
PK
PK
K
PK
PK
d
d
dy
d
Y
dx
d
X
=
∆
+
∆
+
δ
2)
PK
K
PK
PK
K
PK
PK
d
d
dy
d
X
dx
d
Y
=
∆
+
∆
+
δ
3)
2
2
PK
PK
PK
K
PK
PK
K
PK
PK
d
Y
X
d
dy
d
Y
dx
d
X
∆
+
∆
−
=
∆
+
∆
+
δ
4)
2
2
PK
PK
PK
K
PK
PK
K
PK
PK
d
Y
X
d
dy
d
X
dx
d
Y
∆
+
∆
−
=
∆
+
∆
+
δ
38.
Jaka jest postać równania obserwacji dla azymutu odcinka
PK
, w którym punkt
P
jest stały a punkt
K
wyznaczany:
1)
.
.
przybl
obs
K
PK
PK
K
PK
PK
dy
d
Y
dx
d
X
α
α
δ
α
−
=
∆
+
∆
−
2)
.
.
obs
przybl
K
PK
PK
K
PK
PK
dx
d
Y
dy
d
X
α
α
δ
α
−
=
∆
+
∆
−
3)
.
.
obs
przybl
K
PK
PK
K
PK
PK
dx
d
Y
dy
d
X
α
α
δ
α
−
=
∆
−
∆
+
4)
.
.
przybl
obs
K
PK
PK
K
PK
PK
dx
d
Y
dy
d
X
α
α
δ
α
−
=
∆
−
∆
+
39.
Jaka jest postać warunku dla kątów
β
(lewych) w figurach otwartych o znanych na końcach azymutach
α
:
1)
(
)
∑
∑
−
−
+
−
=
n
K
P
i
n
i
n
1
g
1
200
1
α
α
β
δ
2)
(
)
∑
∑
−
−
−
+
=
n
K
P
i
n
i
n
1
g
1
200
1
α
α
β
δ
3)
(
)
∑
∑
−
−
−
+
=
n
K
P
i
n
i
n
1
g
1
200
2
α
α
β
δ
4)
(
)
∑
∑
−
+
−
+
=
n
K
P
i
n
i
n
1
g
1
200
2
α
α
β
δ
40.
W modelu
(
)
0
t
Bδ
G,
δ
IX,
L,
=
−
2
macierz L oznacza:
1)
wielkości obserwowane
2)
przyrosty współrzędnych
3)
odchyłki do obserwacji
4)
wielkości modelowe
41.
W modelu
(
)
0
t
Bδ
G,
δ
IX,
L,
=
−
2
macierz X oznacza:
1)
wielkości obserwowane
2)
przyrosty współrzędnych
3)
odchyłki do obserwacji
4)
wielkości modelowe
42.
W modelu
(
)
0
t
Bδ
G,
δ
IX,
L,
=
−
2
macierz
G
2
σ
oznacza:
1)
macierz kowariancji dla wielkości obserwowanych
2)
macierz kowariancji dla wielkości modelowych
3)
macierz kowariancji dla współrzędnych punktów
4)
macierz wag dla wielkości obserwowanych
43.
W modelu
(
)
0
t
Bδ
G,
δ
IX,
L,
=
−
2
macierz B oznacza:
1)
macierz korelacji
2)
macierz współczynników
3)
macierz odchyłek losowych
4)
macierz kowariancji
44.
W modelu
(
)
0
t
Bδ
G,
δ
IX,
L,
=
−
2
macierz
δ
oznacza:
1)
macierz poprawek do współrzędnych
2)
macierz odchyłek losowych do wielkości obserwowanych
3)
macierz współczynników
4)
macierz wielkości obserwowanych
45.
W modelu
(
)
0
t
Bδ
G,
δ
IX,
L,
=
−
2
macierz t oznacza:
1)
macierz odchyłek losowych
2)
macierz odchyłek losowych w warunkach funkcyjnych
3)
macierz wyrazów wolnych w warunkach funkcyjnych
4)
macierz wielkości obserwowanych
46.
Symetryczny przedział ufności na poziomie istotności
(
)
α
−
1
, dla wartości przeciętnej zmiennej losowej
X rozkładzie
(
)
σ
µ
,
N
, gdy nie znane są oba parametry ma postać:
1)
( )
n
n
t
X
E
σ
α
µ
ˆ
1
,
2
1
−
−
±
=
2)
( )
1
ˆ
1
,
2
1
−
−
−
±
=
n
n
t
X
E
σ
α
µ
3)
( )
n
u
X
E
σ
α
µ
ˆ
2
1
−
±
=
4)
( )
1
ˆ
2
1
−
−
±
=
n
u
X
E
σ
α
µ
47.
Przedział ufności dla wariancji zmiennej losowej X o rozkładzie
(
)
σ
µ
,
N
, o nieznanych
µ
i
δ
i próbie
50
<
n
jest definiowany za pomocą rozkładu:
1)
normalnego
2)
Studenta
3)
chi-kwadrat
4)
Fishera
48.
Jaki jest wzór na odchylenie standardowe średniej arytmetycznej rozkładu z próby o n elementach:
1)
( )
1
ˆ
−
=
n
X
n
σ
σ
2)
( )
n
X
n
σ
σ
=
ˆ
3)
( )
n
X
n
σ
σ
=
ˆ
4)
( )
1
ˆ
−
=
n
X
n
σ
σ
49.
Jaki jest wzór na odchylenie standardowe wariancji rozkładu z próby o n elementach:
1)
( )
[ ]
2
1
1
ˆ
n
n
X
V
σ
σ
−
=
2)
( )
[ ]
2
1
2
ˆ
n
n
X
V
σ
σ
−
=
3)
( )
[ ]
2
1
ˆ
n
n
X
V
σ
σ
=
4)
( )
[ ]
n
n
X
V
σ
σ
1
1
ˆ
−
=
50.
Jakim estymatorem jest
średnia arytmetyczna:
1)
obci
ążonym
2)
obci
ążonym i efektywnym
3)
nieobci
ążonym i efektywnym
4)
nieefektywnym
Systemy informacji o terenie
1.
Jedn
ą z cech mapy w postaci tradycyjnej jest:
1)
pełnienie funkcji
środka przechowywania informacji i środka prezentacji informacji
2)
pełnienie funkcji
środka przechowywania informacji o niezmiennych parametrach kartometrycznych
3)
du
ża pojemność informacyjna obrazu mapy i możliwość zamieszczania opisów
4)
łatwo
ść wykonywania selekcji i aktualizacji obrazu mapy
2.
Jedn
ą z podstawowych wad mapy w postaci tradycyjnej jest:
1)
brak pogl
ądowości obrazu mapy
2)
sposób rzutowania odmienny od codziennego widzenia przestrzeni realnej
3)
zale
żność parametrów kartometrycznych obrazu mapy od temperatury i wilgotności
4)
brak ustalonych uniwersalnych znaków umownych
3.
Stan przestrzeni realnej odwzorowywany w postaci mapy podlega redukcjom:
1)
redukcji nadmiarowo
ści (redundancji) i redukcja skali
2)
redukcji liczby szczegółów terenowych powi
ązanej z opisem zredukowanych obiektów na mapie
3)
redukcji obiektów terenowych proporcjonalnej pod wzgl
ędem tematycznym klas
4)
redukcji przestrzeni, redukcji klas i redukcji kształtu
4.
Dla zapisu realnej przestrzeni w postaci komputerowej:
1)
niezb
ędny jest podział przestrzeni na elementarne komórki i analiza ich zawartości
2)
niezb
ędna jest redukcja realnej przestrzeni trójwymiarowej do dwóch wymiarów, a następnie doprowadzenie
do postaci jednowymiarowej (do sekwencji znaków)
3)
niezb
ędna jest bezpośrednia analiza w realnej przestrzeni trójwymiarowej
4)
niezb
ędne jest wyróżnienie obiektów w przestrzeni trójwymiarowej i ich redukcja do jednego wymiaru
5.
Wspóln
ą cechą systemu informacji o terenie i systemu informacji geograficznej jest:
1)
identyczne
środowisko skalowe
2)
identyczno
ść typowych modeli
3)
przynale
żność do klasy systemów informacji przestrzennej
4)
w przybli
żeniu równa wielkość obiektów elementarnych i ich dokładność
6.
Zgodnie z cybernetyczn
ą interpretacją pojęcia „informacja”, informację można określić jako:
1)
jednorazowe przekazanie wiadomo
ści nie pozostającej w relacji z innymi wiadomościami
2)
pojawienie si
ę zdarzenia ze zbioru możliwych zdarzeń
3)
no
śnik wiadomości o zabarwieniu semantycznym
4)
budowanie nowych warto
ści w oparciu o doświadczenie
7.
Tablica jako struktura danych:
1)
jest uporz
ądkowanym zbiorem elementów tego samego typu
2)
jest uporz
ądkowanym zbiorem elementów różnych typów
3)
jest uporz
ądkowanym zbiorem elementów liczbowych i literowych
4)
jest zbiorem wył
ącznie danych liczbowych
8.
Rekord jako struktura danych:
1)
jest zbiorem elementów, które mog
ą być różnych typów a kolejność tych elementów jest dowolna
2)
jest zbiorem elementów tego samego typu
3)
jest zbiorem elementów, które mog
ą być różnych typów a kolejność tych elementów jest ustalona
4)
jest zapisem elementarnym w tablicy
9.
Stos jest struktur
ą danych o następujących cechach:
1)
jest struktur
ą przestrzenną
2)
jest struktur
ą liniową o dostępie dwustronnym
3)
jest struktur
ą liniową, do której jest dostęp tylko z jednej strony
4)
jest uporz
ądkowanym zbiorem, w którym kolejność elementów określają wskaźniki
10.
Drzewo jest struktur
ą:
1)
reprezentuj
ącą cykliczną sieć elementów
2)
ustanawiaj
ącą hierarchię elementów
3)
sieciow
ą, połączoną węzłami
4)
równowa
żnych elementów
11.
Model wektorowy polega na:
1)
wyró
żnianiu obiektów, analizowaniu ich w pewnej kolejności oraz rozkładaniu obiektów na elementy
strukturalne
2)
zamianie obiektów krzywoliniowych na wektory
3)
zamianie wielolinii na wektory elementarne
4)
przypisywaniu kraw
ędziom obiektów wektorów jednostkowych
12.
Jedn
ą z cech modelu wektorowego, obiektowego nietopologicznego jest:
1)
oszcz
ędność zapisu obrazu mapy
2)
uwzgl
ędnienie cech topologicznych tylko w stosunku do obiektów punktowych
3)
du
ża redundancja (nadmiarowość) zapisu
4)
jednoznaczno
ść granic obiektów w przypadku dokonywania zmian
13.
Typowym zastosowaniem modelu obiektowego nietopologicznego jest:
1)
zastosowanie do wykonywania analiz przestrzennych
2)
zastosowanie do zada
ń uwzględniających relacje przestrzenne pomiędzy obiektami
3)
zastosowanie do zada
ń, gdzie wymagany jest zapis uniwersalny
4)
zastosowanie jedynie w zadaniach nie wymagaj
ących analiz przestrzennych
14.
Topologia obrazu mapy polega na:
1)
budowaniu zwi
ązków pomiędzy geometrią i opisem obrazu mapy
2)
budowaniu zwi
ązków pomiędzy powierzchnią topograficzną i obiektami zlokalizowanymi na tej powierzchni
3)
budowaniu obrazu map topograficznych na podstawie map wielkoskalowych
4)
wyró
żnianiu elementów strukturalnych i obiektów w obrazie mapy i uwzględnieniu relacji przestrzennych
pomi
ędzy elementami i obiektami
15.
Topologiczny model elementarny uwzgl
ędnia
1)
elementarny zapis pojedynczych obiektów jako kompletne sekwencje współrz
ędnych naroży
2)
budowanie obiektów wył
ącznie z wektorów (pojedynczych odcinków)
3)
zapis wył
ącznie obiektów o kształcie elementarnym
4)
budowanie obiektów wył
ącznie z wektorów jednostkowych
16.
Podstawow
ą cechą łańcucha w modelu topologicznym jest to, że:
1)
rozpoczyna si
ę w węźle i kończy się w węźle
2)
mo
że przechodzić przez dowolną liczbę węzłów
3)
mo
że być rozpięty wyłącznie na dwóch węzłach i nie może mieć żadnych punktów pośrednich
4)
musi rozpoczyna
ć się i kończyć w tym samym węźle
17.
Jedn
ą z cech łańcucha w modelu topologicznym jest własność, że łańcuch posiada zapis:
1)
obszaru po prawej stronie
2)
numerów odcinków, które tworz
ą dany łańcuch
3)
sekwencji obszarów po prawej stronie, które obiega
4)
obszaru po lewej stronie i obszaru po prawej stronie
18.
Dane geometryczne ła
ńcucha w modelu topologicznym zapisane są w postaci:
1)
listy współrz
ędnych węzła początkowego, punktów pośrednich i węzła końcowego
2)
tablicy z numerami wszystkich punktów ła
ńcucha
3)
listy współrz
ędnych punktów pośrednich łańcucha
4)
tablicy dwuelementowej współrz
ędnych węzła początkowego i węzła końcowego
19.
Definiowanie obszaru w modelu topologicznym ogólnym polega na:
1)
zestawieniu współrz
ędnych punktów, na których rozpięty jest obszar
2)
zestawieniu zbioru ła
ńcuchów ograniczających ten obszar i tak skierowanych, żeby obszar znajdował się po
prawej stronie przy poruszaniu si
ę wzdłuż granicy
3)
zestawieniu wektorów normalnych do odcinków, z których zbudowany jest obszar
4)
wypisaniu współrz
ędnych, na których rozpięte są wektory graniczne obszaru
20.
Typow
ą cechą modelu topologicznego jest:
1)
ograniczona dokładno
ść zapisu obiektów
2)
zapotrzebowanie na du
żą pojemność pamięci
3)
mo
żliwość wykonywania operacji na tak zapisanym obrazie mapy
4)
łatwo
ść ustalania relacji pomiędzy obiektami punktowymi
21.
Model rastrowy oparty jest na:
1)
rozkładzie obrazu na zbiór geometrycznych figur elementarnych
2)
korzystaniu z płyty rastrowej do interpretacji obrazu mapy
3)
rozkładzie obrazu na linie o rozci
ągłości pionowej
4)
rozkładzie obrazu na linie o rozwini
ęciu poziomym
22.
Zwi
ększenie dokładności odwzorowania obrazu w modelu rastrowym:
1)
wi
ąże się z koniecznością zgrupowania pojedynczych pikseli w bloki (agregaty)
2)
wi
ąże się z koniecznością rozdziału obrazu na warstwy tematyczne
3)
wymaga wi
ększego zapotrzebowania na pojemność pamięci i dłuższego czasu przesyłania obrazu przez łącza
telekomunikacyjne
4)
wymaga zastosowania hierarchicznej metody zapisu obrazu
23.
Serpentynowy sposób przebiegania pikseli:
1)
eliminuje du
że skoki, ale wprowadza asymetrię analizy obrazu w relacji do obszaru zewnętrznego i
środkowego
2)
eliminuje skoki, ale jedynie we wn
ętrzu obrazu, pozostawiając duże skoki w pozycjach zwrotu kierunku
3)
zawiera analogi
ę do przebiegania diagonalnego Cantora, lecz charakteryzuje się jednolitym kierunkiem
analizy obrazu
4)
eliminuje skoki w analizie obrazu, ale wprowadza zakłócenie regularno
ści kierunku przebiegania kolejnych
wierszy
24.
Linia fraktalna Peana posiada nast
ępujące cechy:
1)
posiada struktur
ę jednostopniową eliminującą duże skoki
2)
umo
żliwia budowanie związków hierarchicznych oraz eliminuje częste skoki w analizie obrazu
3)
nie dopuszcza
żadnych skoków w analizie hierarchicznej obrazu
4)
jest analogiczna jak przebieganie Hilberta z ta ró
żnicą, że nie jest zachowana symetria względem linii północ-
południe
25.
Tablica zbioru globalnego ma wymiary:
1)
tyle kolumn ile wyst
ępuje w obrazie klas obiektów (atrybutów) i tyle wierszy ile obraz zawiera pikseli
2)
tyle kolumn ile wyst
ępuje w obrazie obiektów i tyle wierszy ile wierszy zawiera podział rastrowy obrazu
3)
tyle kolumn i tyle wierszy ile zawiera identyczny podział rastrowy obrazu
4)
tyle kolumn ile pikseli zawiera obraz i tyle wierszy ile obraz zawiera obiektów
26.
Jedn
ą z cech zbioru globalnego jest:
1)
oszcz
ędność zapisu
2)
małe zapotrzebowanie na pojemno
ść pamięci
3)
uniwersalno
ść i kompletność zapisu
4)
wysoka dokładno
ść kartometryczna zapisu obrazu
27.
Jedn
ą z wad zbioru globalnego jest:
1)
zwi
ęzłość zapisu obiektów o określonym atrybucie
2)
niekompletno
ść zapisu obrazu w miejscach nakładania się różnych klas obiektów
3)
niejednoznaczno
ść interpretacji atrybutów pikseli należących do różnych klas obiektów
4)
konieczno
ść selekcji tablicy w przypadku żądania wygenerowania konkretnych klas obiektów
28.
Kolejno
ść narastania kodu w schemacie drzewa czwórkowego:
1)
pokrywa si
ę z kierunkiem przebiegania zgodnym z linią fraktalną Hilberta
2)
pokrywa si
ę z kierunkiem przebiegania zgodnym z linią fraktalną Peana
3)
pokrywa si
ę z kierunkiem przebiegania zgodnym z analizą obrazu Cantora
4)
pokrywa si
ę z kierunkiem przebiegania realizującym kod Gray’a
29.
W celu uzyskania oszcz
ędnego zapisu obrazu w modelu rastrowym:
1)
grupujemy obrazy elementarne zgodnie z warto
ściami atrybutów (klas obiektów) w jednolitym podziale
jednostopniowym
2)
zamieniamy zbiory obrazów elementarnych na zblokowane linie poziome (wiersze)
3)
budujemy obrazy strukturalne z bloków (agregatów) o zmiennych wymiarach, wypełniaj
ące zasięg danych
klas obiektów
4)
zamieniamy zbiory obrazów elementarnych na zblokowane linie pionowe (kolumny)
30.
Organizacja zbiorów warstw tematycznych w modelu rastrowym polega na tym,
że:
1)
struktur
ę zbiorów warstw tematycznych stanowią tablice
2)
struktur
ę zbiorów warstw tematycznych stanowią pliki identyfikatorów pól
3)
struktur
ę zbiorów warstw tematycznych stanowią listy pikseli ograniczających obiekty tematyczne
4)
struktur
ę zbiorów warstw tematycznych stanowią listy identyfikatorów pól (agregatów), które mają te same
atrybuty
31.
Zbiór globalny i zbiory warstw tematycznych maj
ą następujące cechy:
1)
zawieraj
ą dokładnie te same informacje, tylko informacje są zorganizowane w odmienny sposób
2)
zawieraj
ą zupełnie różne informacje niezbędne dla użytkowników
3)
zbiory warstw tematycznych zawieraj
ą niezbędne informacje dodatkowe
4)
zbiory warstw tematycznych zawieraj
ą dodatkowe informacje zorganizowane identycznie jako zbiór
podstawowy
32.
Jedn
ą z zalet modelu rastrowego jest:
1)
wysoka dokładno
ść
2)
małe zapotrzebowanie na pami
ęć komputera
3)
zgodno
ść układu siatki rastra z obiektami przestrzeni
4)
łatwo
ść ustalania związków przestrzennych pomiędzy obiektami, łatwość analiz i modyfikacji
33.
W modelu rastrowym informacja zintegrowana jest:
1)
z obiektami realnej przestrzeni przedstawianymi na mapie
2)
z obszarami elementarnymi rastra (pikselami) lub z agregatami pikseli
3)
z pikselami reprezentuj
ącymi linie lub wierzchołki obiektów
4)
z konturami obiektów przestrzeni realnej przedstawianymi na mapie
34.
Graficzn
ą interpretacją hierarchicznej bazy danych jest następująca struktura:
1)
schemat sieciowy
2)
tablica
3)
lista strukturalna (lista list)
4)
drzewo
35.
Jedn
ą z zalet hierarchicznej bazy danych jest:
1)
powtarzalno
ść zapisu na poszczególnych poziomach hierarchii
2)
prosta struktura i mała liczba relacji w w
ęzłach
3)
łatwo
ść zapisania w postaci tablicy
4)
łatwo
ść zapisania w postaci listy strukturalnej (listy list)
36.
Sieciowa baza danych jest:
1)
wył
ącznie siecią, nie dopuszczającą jakiejkolwiek relacji hierarchii
2)
rozszerzeniem bazy hierarchicznej, likwiduj
ącym powtórzenia
3)
sieci
ą, w której każdy kolejny węzeł jest połączony ze wszystkimi pozostałymi węzłami
4)
sieci
ą o ustalonej identycznej liczbie powiązań wychodzących z każdego węzła
37.
Podstawow
ą wadą hierarchicznej i sieciowej bazy danych jest to, że:
1)
posiadaj
ą strukturę ustaloną w fazie projektu a modyfikacja tej struktury jest trudna
2)
posiadaj
ą strukturę skomplikowaną i nieprzejrzystą
3)
posiadaj
ą strukturę wymagającą znacznego przydziału pamięci komputera
4)
posiadaj
ą strukturę trudną do implementacji komputerowej
38.
Krotka (n-tka) w tablicy relacyjnej bazy danych jest:
1)
list
ą rekordów
2)
uporz
ądkowanym ciągiem wartości atrybutów
3)
zbiorem wszystkich warto
ści, które może przyjmować dany atrybut
4)
zbiorem dziedzin atrybutów
39.
Tablica relacji jest:
1)
tablic
ą, w której wiersze są atrybutami zaś kolumny obiektami
2)
tablic
ą, w której kolumny są rekordami
3)
zbiorem informacji opisuj
ących różnice pomiędzy obiektami
4)
sko
ńczonym zbiorem krotek (n-tek)
40.
W operacjach logicznych na tablicach relacji (suma, ró
żnica, iloczyn tablic):
1)
operandy musz
ą mieć taką samą liczbę rekordów (krotek)
2)
operandy mog
ą mieć dowolne wymiary
3)
operandy musz
ą mieć identyczny zestaw atrybutów
4)
operandy musz
ą mieć identyczny zestaw atrybutów oraz identyczną liczbę rekordów (krotek)
41.
Iloczyn relacji (w relacyjnej bazie danych):
1)
daje w wyniku te krotki, które nale
żą do jednej z relacji
2)
daje w wyniku te krotki, które nale
żą wyłącznie do jednej lub drugiej relacji
3)
daje w wyniku te krotki, które nale
żą jednocześnie do obydwu relacji
4)
daje w wyniku te krotki, które nie wyst
ępują ani w jednej ani w drugiej relacji
42.
Ró
żnica relacji (w relacyjnej bazie danych):
1)
pozostawia te krotki w odjemnej, dla których nie istniej
ą krotki w odjemniku (odjemnik jest wzorcem
zabierania krotek)
2)
polega na odrzuceniu krotek, których jakakolwiek warto
ść atrybutu jest równa zero
3)
pozostawia te krotki w odjemnej, które jednocze
śnie występują w odjemniku
4)
polega na odrzuceniu wszystkich krotek, które maj
ą niekompletny zestaw atrybutów
43.
Projekcja w tablicy relacyjnej bazy danych jest:
1)
projektowaniem zestawu atrybutów tablicy relacji
2)
tworzeniem pionowego podzbioru przez wybór okre
ślonych atrybutów i usunięcie powtórzeń krotek
3)
projektowaniem kompletnego zestawu rekordów
4)
usuwaniem tych kolumn atrybutów, które maj
ą niekompletne wartości
44.
Selekcja w tablicy relacyjnej bazy danych jest:
1)
tworzeniem poziomego zbioru relacji przez wybór krotek spełniaj
ących określony warunek
2)
usuwaniem niekompletnych krotek (rekordów)
3)
usuwaniem niekompletnych kolumn
4)
tworzeniem dwóch tablic relacji poprzez podział krotek zgodnie z warto
ścią czołowego atrybutu
45.
Jedn
ą z wad numerycznego modelu terenu opartego na siatce regularnej:
1)
s
ą trudne algorytmy wizualizacji takiego modelu
2)
jest trudna implementacja komputerowa algorytmów
3)
s
ą skomplikowane algorytmy obliczeń
4)
jest niemo
żliwe wierne odzwierciedlenie linii charakterystycznych terenu (linii szkieletowych)
46.
Tworzenie numerycznego modelu terenu opartego na w
ęzłach regularnej siatki kwadratów, z oddzielnym
wyznaczaniem wysoko
ści każdego węzła polega na:
1)
wyznaczeniu wysoko
ści węzła na podstawie punktów źródłowych z najbliższego otoczenia, jako średniej
wa
żonej, przy czym wagi są proporcjonalne do wysokości punktów źródłowych
2)
wyznaczeniu wysoko
ści węzła na podstawie punktów źródłowych z najbliższego otoczenia, jako średniej
wa
żonej, przy czym wagi są równe odległościom pomiędzy węzłem a punktami źródłowymi
3)
wyznaczeniu wysoko
ści węzła na podstawie punktów źródłowych z najbliższego otoczenia, jako średniej
wa
żonej, przy czym wagi są odwrotnościami odległości pomiędzy węzłem a punktami źródłowymi w
pot
ędze 1 – 4, w zależności od stopnia regularności terenu
4)
wyznaczeniu wysoko
ści węzła na podstawie punktów źródłowych z najbliższego otoczenia, jako średniej
wa
żonej, przy czym wagi są odwrotnościami odległości pomiędzy punktami źródłowymi i czterema
najbli
ższymi węzłami siatki
47.
Je
żeli powierzchnia topograficzna terenu aproksymowana jest za pomocą wielomianu dwuliniowego,
rozpi
ętego na punktach nad węzłami siatki regularnej, to wysokość dowolnego punktu jest równa:
1)
średniej ważonej z wysokości czterech najbliższych węzłów, przy czym wagi są równe polom prostokątów
le
żących naprzeciwko węzłów
2)
u
średnionej wysokości czterech najbliższych punktów węzłowych
3)
średniej ważonej z wysokości czterech najbliższych węzłów, przy czym wagi są równe odległościom punktu
od tych w
ęzłów
4)
średniej ważonej z wysokości czterech najbliższych węzłów, przy czym wagi są proporcjonalne do
wysoko
ści punktów węzłowych
48.
Algorytm tworzenia siatki trójk
ątów numerycznego modelu terenu przy nieznanych połączeniach punktów
źródłowych (zwany algorytmem triangulacji):
1)
powinien uwzgl
ędnić jedynie punkty skupione blisko, punkty dalekie powinny być odrzucone
2)
powinien uwzgl
ędnić powiązanie każdego punktu ze wszystkimi pozostałymi
3)
musi by
ć uwzględniony każdy punkt zbioru, a procedura postępowania musi być jednoznaczna
4)
powinien odrzuca
ć punkty, które znajdują się w środku zbyt gęstych skupisk punktów
49.
Podstawowym kryterium powi
ązania punktów, zgodnie z algorytmem triangulacji Delaunay’a jest:
1)
pozostawienie wszystkich punktów wewn
ątrz okręgu o ustalonym promieniu, nieco większym niż średnia
odległo
ść pomiędzy punktami
2)
pozostawienie tych punktów, których symetralne powi
ązań z punktem centralnym utworzyły wielobok
Thiessena
3)
odrzucenie wszystkich punktów le
żących na zewnątrz wieloboku Thiessena
4)
pozostawienie wszystkich punktów le
żących pomiędzy okręgiem a wielobokiem Thiessena.
50.
Wysoko
ść interpolowanego punktu za pomocą płaszczyzny przechodzącej przez trzy najbliższe punkty, przy
wykorzystaniu numerycznego modelu opartego na nieregularnej siatce trójk
ątów, jest równa:
1)
średniej ważonej z wysokości dwóch najbliższych punktów węzłowych, przy czym wagi są równe
odwrotno
ściom odległości od tych punktów
2)
u
średnionej wysokości trzech najbliższych węzłów
3)
średniej ważonej z wysokości trzech najbliższych punktów węzłowych, przy czym wagi są proporcjonalne do
wysoko
ści tych punktów
4)
średniej ważonej z wysokości trzech najbliższych punktów węzłowych, przy czym wagi są równe polom
trójk
ątów leżących naprzeciwko węzłów
Przekształcenia i ochrona terenów
1.
Teren to:
1)
Cz
ęść skorupy ziemskiej pod warstwą Moho,
2)
Cz
ęść płaszcza ziemskiego
3)
Cz
ęść skorupy ziemskiej mająca kontakt z atmosferą
4)
Cz
ęść warstwy Moho
2.
Naturalne przekształcenia terenu wyst
ępują w formie:
1)
Osuwisk
2)
Zalewisk
3)
Niecek obni
żeniowych
4)
Ruchów tektonicznych
3.
Do antropogenicznych przekształce
ń terenu zalicza się:
1)
Osuwiska
2)
Zalewiska
3)
Niecki obni
żeniowe
4)
Sto
żki wulkaniczne
4.
Przy wysalaniu kawern magazynowych wyst
ępuje zjawisko:
1)
Krasowe
2)
Kompakcji
3)
Wypi
ętrzania
4)
Konwergencji
5.
Do pokrycia terenu nale
żą:
1)
Grunt, szata ro
ślinna, zabudowa i infrastruktura
2)
Gleba i zagospodarowanie,
3)
Budynki, budowle i szlaki drogowe,
4)
Kopaliny naturalne i szata ro
ślinna
6.
Eksploracja to:
1)
Wydobywanie surowca na powierzchni
ę terenu,
2)
Wiercenie otworów w celu wydobycia ropy i gazu
3)
Pomiary deformacji terenu
4)
Poszukiwania i badanie złó
ż
7.
Geostatystyka słu
ży do:
1)
Statystycznej obróbki danych dotycz
ących składu mineralnego gleb
2)
Okre
ślania parametrów zmienności złóż surowców mineralnych
3)
Okre
ślania wartości rynkowej gruntów rolnych
4)
Badania cen nieruchomo
ści gruntowych
8.
W zło
żach typu pokładowego spąg to określenie:
1)
Dolnej płaszczyzny oddzielaj
ącej pokład kopaliny od skał otaczających
2)
Górnej płaszczyzny oddzielaj
ącej pokład kopaliny od skał otaczających
3)
Bocznej płaszczyzny oddzielaj
ącej pokład kopaliny od skał otaczających
4)
Warstw zalegaj
ących między złożem a pokładem kopaliny
9.
Przyczyny przekształce
ń powierzchni w górnictwie odkrywkowym to:
1)
Wykonanie wyrobisk, eksploatacja kopaliny, rekultywacja
2)
Wykonanie wyrobisk, odwodnienie górotworu, transport urobku, przeróbka
3)
Zdj
ęcie nadkładu, wysadzanie skał, transport skały płonej
4)
Zdj
ęcie nadkładu, rekultywacja, zalesianie
10.
Maksymalne obni
żenie powierzchni terenu nad eksploatacją głębinową w dnie niecki obniżeniowej nie może
by
ć:
1)
Mniejsze ni
ż 3 m,
2)
Wi
ększe niż 3 m,
3)
Mniejsze ni
ż maksymalna grubość eksploatowanego złoża,
4)
Wi
ększe niż maksymalna grubość eksploatowanego złoża
11.
Mi
ąższość nadkładu trzecio- i czwartorzędowego:
1)
Je
śli niewielka, to mogą występować deformacje wyraźnie łagodniejsze,
2)
Je
śli znaczna, to deformacje powierzchni mają tendencję do zaburzonych form,
3)
Je
śli brak, to nie wystąpią deformacje nieciągłe,
4)
Je
śli brak, to należy się liczyć z deformacjami nieciągłymi.
12.
Nawi
ązanie geodezyjnych pomiarów przemieszczeń na terenach górniczych lepiej wykonać:
1)
Na terenie najwi
ększej aktywności górniczej,
2)
Poza granicami pola przemieszcze
ń,
3)
W granicach pola przemieszcze
ń,
4)
Na kraw
ędzi pola eksploatacyjnego.
13.
Odkształcenie to:
1)
Zmiana poło
żenia względem przyjętego układu odniesienia
2)
Zmiana poło
żenia w określonym czasie względem przyjętego układu odniesienia
3)
Zmiana poło
żenia wzajemnego dwóch punktów tego samego ciała
4)
Zmiana poło
żenia punktu względem jego pierwotnego położenia
14.
Przemieszczenie poziome to:
1)
Wektor,
2)
Tensor,
3)
Sensor,
4)
Ani wektor ani sensor
15.
Wska
źniki deformacji to:
1)
Obni
żenia, nachylenia, krzywizny
2)
Odkształcenia, przemieszczenia poziome, konwergencja
3)
Kompakcja, napr
ężenia,
4)
Kompakcja i konwergencja
16.
Współczynnik „a” jest:
1)
Parametrem teorii wpływów eksploatacji odpowiadaj
ącym za sztywność górotworu
2)
Parametrem teorii wpływów eksploatacji odpowiadaj
ącym za sposób wypełnienia pustki poeksploatacyjnej
3)
Parametrem teorii wpływów eksploatacji odpowiadaj
ącym za kierunek przemieszczania się robót górniczych
4)
Stał
ą we wzorze
17.
Rozeta pomiarowa jest konstrukcj
ą stosowaną w pomiarach deformacji powierzchni terenu celem:
1)
Unikni
ęcia sumowania się błędów
2)
Wyznaczania pełnego rozkładu odkształce
ń poziomych w punkcie
3)
Wyznaczania przemieszcze
ń radialnych
4)
Wyznaczania obni
żeń i odkształceń poziomych w kierunkach ramion rozety
18.
K
ąt rozproszenia wpływów eksploatacji w teorii Knothego „
β
” to:
1)
K
ąt nachylenia warstwy złożowej
2)
K
ąt prosty
3)
K
ąt zależny od właściwości wytrzymałościowych całego górotworu nad eksploatacją,
4)
K
ąt ostry o wartości zbliżonej do 60
g
19.
Bez informacji o grubo
ści eksploatowanego złoża:
1)
Da si
ę prognozować wskaźniki deformacji
2)
Da si
ę przewidzieć maksymalne osiadanie powierzchni terenu
3)
Nie ma mo
żliwości wykonać prognozy wpływów eksploatacji
4)
Nie ma mo
żliwości obliczenia nachylenia niecki obniżeniowej
20.
Maksymalne obni
żenie powierzchni terenu nad tzw. dużym polem eksploatacji można obliczyć jako:
1)
Iloczyn gł
ębokości eksploatacji i miąższości (grubości) złoża,
2)
Iloczyn mi
ąższości (grubości) złoża i tangensa kąta rozproszenia wpływów
3)
Iloraz gł
ębokości eksploatacji i tangensa kąta rozproszenia wpływów
4)
Iloczyn współczynnika eksploatacji „a” i mi
ąższości (grubości) złoża
21.
Maksymalne nachylenia profilu niecki obni
żeniowej wystąpią nad:
1)
Środkiem pola eksploatacji,
2)
Środkiem pola eksploatacji z uwzględnieniem dewiacji wpływów jeśli pole jest nachylone,
3)
Kraw
ędzią pola eksploatacji
4)
Na zewn
ątrz od krawędzi pola eksploatacji w odległości ok. 0,4 r
Geodezja Inżynieryjna i Budownictwo
1.
Dokładno
ści centymetrowe wyznaczenia pozycji względnej za pomocą GPS są uzyskiwane w trybie pracy:
1)
autonomicznym
2)
nawigacyjnym
3)
ró
żnicowym kodowym
4)
ró
żnicowym fazowym
2.
Korekcje nadawane przez satelity geostacjonarne systemu EGNOS s
ą wykorzystywane w trybie pracy:
1)
ró
żnicowym kodowym
2)
ró
żnicowym fazowym
3)
autonomicznym
4)
nawigacyjnym
3.
Najwy
ższe dokładności wyznaczenia pozycji, jakie zapewnia system ASG-EUPOS-PL, są osiągane w trybie
pracy:
1)
nawigacyjnym
2)
ró
żnicowym kodowym
3)
ró
żnicowym fazowym
4)
autonomicznym
4.
Minimalna ilo
ść satelitów pozwalająca na jednoznaczne wyznaczenie pozycji w dowolnym trybie pracy
systemu GNSS to:
1)
6
2)
4
3)
2
4)
1
5.
Zegar odbiornika sygnałów GNSS jest synchronizowany z czasem systemu przez:
1)
ł
ącze internetowe
2)
ł
ącze radiowe za pośrednictwem lokalnych stacji UKF
3)
wyznaczenie dodatkowej niewiadomej w równaniu pseudoodległo
ści
4)
wyznaczenie dodatkowej niewiadomej z obserwacji dopplerowskich
6.
Klotoida to krzywa przej
ściowa, której :
1)
długo
ść jest wprost proporcjonalna do promienia
2)
długo
ść jest odwrotnie proporcjonalna do krzywizny
3)
iloczyn długo
ści klotoidy i stycznej krótkiej jest stały
4)
iloczyn długo
ści i promienia jest wielkością stałą
7.
Podstawowe kryterium oceny dokładno
ści osnowy realizacyjnej to:
1)
średni błąd najbardziej niekorzystnie położonego punktu
2)
średni błąd długości najbardziej niekorzystnie położonego boku sieci
3)
najwi
ększy średni błąd kąta
4)
najwi
ększy średni błąd punktu określonego elipsą błędu średniego
8.
Łuk koszowy to:
1)
zespół nast
ępujących po sobie łuków kołowych o różnych promieniach, zakrzywionych w tym samym
kierunku
2)
inaczej zespół łuków odwrotnych
3)
zespół serpentyn
4)
inaczej parabola sze
ścienna
9.
Szkic dokumentacyjny nale
ży opracować:
1)
przed tyczeniem punktów realizowanego obiektu
2)
bezpo
średnio po wytyczeniu obiektu
3)
podczas pomiarów powykonawczych wybudowanych obiektów
4)
w dowolnym czasie realizacji obiektu
10.
W trakcie procesu budowlanego geodeta przekazuje wyniki pomiarów:
1)
inwestorowi
2)
kierownikowi budowy
3)
projektantowi
4)
inspektorowi nadzoru inwestycyjnego
11.
Który z dokumentów przygotowuje si
ę w oparciu o plan zagospodarowania terenu:
1)
szkic tyczenia
2)
szkic dokumentacyjny
3)
plan robót ziemnych
4)
szkic kontrolny
12.
Geodezyjne pomiary przemieszcze
ń obiektu i jego podłoża oraz wyznaczenie odkształceń obiektu w trakcie
budowy wykonywane s
ą jeżeli:
1)
budowane s
ą obiekty przemysłowe
2)
s
ą przewidziane w projekcie lub na wniosek uczestnika procesu budowlanego
3)
wysoko
ść budynków przekracza 10m
4)
budowa dotyczy terenów w pobli
żu eksploatacji górniczej
13.
Dokumentacja geodezyjno-kartograficzna sporz
ądzana w wyniku geodezyjnej inwentaryzacji
powykonawczej jest podstaw
ą wprowadzenia zmian:
1)
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego
2)
w ksi
ęgach wieczystych
3)
na mapie zasadniczej
4)
w projekcie realizowanego obiektu
14.
Uzgodnie
ń usytuowania projektowanych sieci uzbrojenia terenu dokonuje się na wniosek:
1)
kierownika budowy
2)
organu wydaj
ącego pozwolenie na budowę
3)
inwestora lub jego upowa
żnionego przedstawiciela
4)
projektanta
15.
Map
ę do celów projektowych można sporządzić w układzie lokalnym dla danej inwestycji w przypadku:
1)
lokalizacji inwestycji na terenach wiejskich
2)
budowy pojedynczych obiektów o prostej konstrukcji usytuowanych w granicach jednej nieruchomo
ści, przy
braku mapy zasadniczej w odpowiedniejskali
3)
gdy teren obj
ęty inwestycją nie przekracza powierzchni 1 ha
4)
budowy zwi
ązanej z regulacją rzek
16.
Stała dodawania to parametr okre
ślany dla:
1)
Dalmierza elektrooptycznego,
2)
Niwelatora cyfrowego,
3)
Instrumentu GPS,
4)
Zestawu dalmierz-reflektor
17.
Niwelatory cyfrowe oraz łaty niwelacyjne kodowe ró
żnych producentów:
1)
S
ą wzajemnie kompatybilne
2)
Nie s
ą wzajemnie kompatybilne
3)
U
żywają tego samego kodu
4)
Mog
ą być używane razem po wprowadzeniu odpowiedniej poprawki
18.
Instrumenty klasy GNSS pracuj
ące w trybie RTK/RTN pozwalają na osiąganie dokładności rzędu:
1)
Lepsze ni
ż milimetr,
2)
Centymetrowe,
3)
Decymetrowe,
4)
Metrowe.
19.
Podane bł
ędy instrumentalne: błąd kolimacji, inklinacji, błąd indeksu, wyznaczamy:
1)
Z pomiarów w jednym poło
żeniu lunety
2)
Z pomiarów w co najmniej w 2 poło
żeniach lunety
3)
Z pomiarów w co najmniej 3 poło
żeniach lunety
4)
Z pomiarów w nie mniej ni
ż 4 położeniach lunety
20.
Dalmierzem elektrooptycznym o specyfikacji dokładno
ści 2mm + 2ppm pomierzono odległość 500m
uwzgl
ędniając aktualne wartości parametrów atmosferycznych (temperatura, ciśnienie, wilgotność). Należy się
liczy
ć z błędem około:
1)
1 milimetra
2)
3 centymetrów
3)
3 milimetrów
4)
1 decymetra
21.
System ATR w tachymetrach elektronicznych:
1)
zapewnia poziomo
ść koła poziomego teodolitu
2)
umo
żliwia automatyczne przejście do drugiego położenia lunety
3)
pozwala na bezreflektorowy pomiar odległo
ści
4)
zapewnia precyzyjne wycelowanie na
środek reflektora
22.
Poprawki trasowania:
1)
wprowadza si
ę w przypadku osnów realizacyjnych nieregularnych
2)
wprowadza si
ę do współrzędnych nominalnych, aby otrzymać współrzędne wyrównane
3)
nie powinny by
ć obliczane metodą najmniejszych kwadratów
4)
wprowadza si
ę fizycznie w terenie
23.
Przy sporz
ądzaniu mapy do celów projektowych nie bierze się pod uwagę:
1)
linii zabudowy
2)
szkiców dokumentacyjnych
3)
nakładki W mapy zasadniczej
4)
projektowanych sieci uzbrojenia terenu
24.
Do badania przemieszcze
ń fundamentu służy 6 reperów. Przy założeniu, że fundament jest płytą sztywną,
liczba obserwacji nadliczbowych w wyrównaniu parametrów przemieszcze
ń pionowych wynosi:
1)
0
2)
2
3)
3
4)
4
25.
Urz
ądzenia naziemne uzbrojenia terenu należą do:
1)
I grupy dokładno
ściowej szczegółów sytuacyjnych
2)
II grupy dokładno
ściowej szczegółów sytuacyjnych
3)
IV grupy dokładno
ściowej szczegółów sytuacyjnych
4)
Nie nale
żą do żadnej
26.
Urz
ądzenia podziemne uzbrojenia terenu należą do:
1)
I grupy dokładno
ściowej szczegółów sytuacyjnych
2)
II grupy dokładno
ściowej szczegółów sytuacyjnych
3)
IV grupy dokładno
ściowej szczegółów sytuacyjnych
4)
Nie nale
żą do żadnej
27.
Metoda po
średniej lokalizacji metalowych przewodów podziemnych niebędących pod napięciem polegająca
na bezpo
średnim podpięciu generatora do przewodu nosi nazwę:
1)
metody indukcyjnej
2)
metody galwanicznej
3)
metody Power
4)
metody radio
28.
Geodezyjna inwentaryzacja sieci uzbrojenia terenu jest czynno
ścią geodezyjną, która:
1)
nie podlega zgłoszeniu do wła
ściwego terenowego ośrodka dokumentacji geodezyjno-kartograficznej
2)
podlega zgłoszeniu do wła
ściwego terenowego ośrodka dokumentacji geodezyjno-kartograficznej
3)
nie podlega zgłoszeniu do wła
ściwego terenowego ośrodka dokumentacji geodezyjno-kartograficznej, chyba,
że wymaga tego inwestor
4)
nie podlega zgłoszeniu do wła
ściwego terenowego ośrodka dokumentacji geodezyjno-kartograficznej, chyba
że wymaga tego kierownik budowy
29.
Na bł
ąd położenia ostatniego punktu w ciągu wiszącym ma/mają wpływ:
1)
tylko bł
ąd położenia punktu nawiązania
2)
tylko bł
ędy pomiaru kątów poziomych w tym ciągu
3)
tylko bł
ędy pomiaru długości boków w tym ciągu
4)
wszystkie wymienione wy
żej błędy
30.
Pod jakim k
ątem pionowym α jest nachylony teren jeśli jego spadek wynosi 100%? :
1)
100 gradów
2)
100 stopni
3)
45 stopni
4)
90 stopni
31.
Pomiar wychylenia obiektu wysokiego nale
ży wykonywać :
1)
tylko z jednego stanowiska
2)
z kilku stanowisk, z ka
żdego w innym dniu
3)
z kilku stanowisk w jak najkrótszym czasie
4)
podczas silnego wiatru
32.
Jakiej wielko
ści błędu należy się spodziewać przy odłożeniu odległości 3400.00 m dalmierzem o błędzie
standardowym ± (5 mm +5*10
-6
D) pomijaj
ąc pozostałe błędy?
1)
± 7 mm
2)
± 10 mm
3)
± 12 mm
4)
± 22 mm
33.
Rama geodezyjna to:
1)
osnowa realizacyjna w postaci prostok
ąta, związana geometrycznie z układem osiowym obiektu budowlanego
2)
geodezyjnie wytyczony zasi
ęg budowli, najczęściej w formie prostokąta
3)
przybite poziomo na palach deski, umiejscowione w naro
żnikach budowli poza zasięgiem wykopów
4)
linia ł
ącząca zewnętrzne punkty osnowy realizacyjnej obiektu budowlanego
34.
Krzywizna łuku kołowego to:
1)
stosunek promienia łuku do długo
ści łuku
2)
stosunek długo
ści łuku do promienia łuku
3)
odwrotno
ść promienia łuku
4)
odwrotno
ść długości łuku
35.
Krzywa przej
ściowa to:
1)
krzywa o krzywi
źnie zmieniającej się od zera do R wstawiana między prostą a łuk kołowy
2)
krzywa o krzywi
źnie zmieniającej się od zera do l/R wstawiana między prostą a łuk kołowy
3)
krzywa o krzywi
źnie zmieniającej się od zera do h (h - różnica rzędnych terenu między prostą, a łukiem
kołowym)
4)
krzywa obrazuj
ąca opór jaki musi pokonać pojazd przy przemieszczaniu się z prostej w łuk
36.
Ławy ciesielskie słu
żą do:
1)
regulacji ta
śmociągów i ciągów technologicznych
2)
wielokrotnego odtwarzania osi fundamentów lub obrysów budynku
3)
zabezpieczenia wykopów fundamentowych
4)
przenoszenia rz
ędnej na dno wykopu
37.
Tyczenie jednoetapowe to:
1)
wyznaczanie poło
żenia punktu na podstawie pomiarów kątowych,
2)
wyznaczanie punktu na podstawie okre
ślonego przybliżonego położenia,
3)
tyczenie na podstawie pomiarów liniowych,
4)
wyznaczanie poło
żenia z pomiarów bezpośrednich.
38.
Poziom zera budynku stanowi:
1)
wysoko
ść gruntu wokół budynku,
2)
wysoko
ść podstawy fundamentu,
3)
wysoko
ść pierwszego piętra,
4)
wysoko
ść górnej powierzchni stropu piwnic.
39.
Do opracowania planu realizacyjnego inwestycji liniowych zlokalizowanych poza terenami
zabudowanymi słu
żą mapy w skali:
1)
1:1000
2)
1:2000
3)
1:5000
4)
1:25 000
40.
Pomiary k
ątowe i liniowe skoordynowane dokładnościowo to:
1)
α
m
m
l
=
2)
m
α
α
=
m
l
l
3)
m
α
ρ
=
m
l
l
4)
m
α
l
=
m
l
ρ
(gdzie:
α
- k
ąt, l - długość, m
α
-
średni błąd pomiaru kąta, m
l
-
średni błąd pomiaru
długo
ści,
ρ
- zamiennik miary)
41.
Długo
ść łuku kołowego o promieniu R = 100,00 m. i kącie zwrotu a = 50
g
00
c
00
cc
wynosi:
1)
75.00 m
2)
78,54 m
3)
80,36 m
4)
100,00 m.
42.
Długo
ść stycznej łuku kołowego o promieniu R = 100,00 m. kącie zwrotu 100
g
00
c
00
cc
wynosi:
1)
50.00 m.
2)
70.71 m.
3)
80.60 m
4)
100.00 m.
43.
Bł
ąd średni zmierzonej długości 500,000 m wynosi ± 2 mm; błąd względny pomiaru tej długości wyniesie:
1)
1/25 000
2)
1/100 000
3)
1/200 000
4)
1/250 000
44.
Współrz
ędne prostokątne narożnika budynku, w układzie osnowy realizacyjnej wynoszą x=42.00, y=26.29.
Jakie s
ą współrzędne biegunowe tego narożnika ?
1)
d = 52.38
α = 38
g
.1570
2)
d = 50.50
α = 38
g
.0000
3)
d = 49.55
α = 35
g
.6051
4)
d = 48.00
α = 34
g
.2500
45.
W celu dokładnego wytyczenia w terenie k
ąta a = 38°20'50"odłożono jego wartość przybliżoną a=38
o
21'00"
od znanego kierunku i utrwalono drugi kierunek tego k
ąta w odległości d = 200,00 m. Jakie powinno być
przesuni
ęcie liniowe, które ustali dokładnie drugi kierunek tyczonego kąta?
1)
25 mm
2)
15 mm.
3)
10 mm.
4)
4 mm.
46.
Rozszyfruj skrót ZUDP:
1)
Zakład Uszlachetniania Dalmierzy Precyzyjnych
2)
Zespół Uzgadniania Dokumentacji Projektowych
3)
Zjazd u Drogowców Powiatowych
4)
Ziemski Urz
ąd Dokumentacji Powykonawczej
47.
Metoda biegunowa tyczenia lokalizuj
ącego polega na:
1)
odło
żeniu odległości od bieguna
2)
odło
żeniu kąta i odległości
3)
odło
żeniu odległości biegunowej
4)
wyznaczeniu poprawki w tyczeniu dwuetapowym
48.
Dokumentem powstałym w wyniku geodezyjnego opracowania projektu i b
ędącym podstawą do wykonania
tyczenia lokalizuj
ącego jest:
1)
Szkic dokumentacyjny
2)
Projekt konstrukcyjny
3)
Sprawozdanie techniczne
4)
Projekt tyczenia
49.
Dokumentem technicznym wykonanego tyczenia jest:
1)
dziennik pomiarowy
2)
szkic tyczenia
3)
wykaz miar
4)
sprawozdanie techniczne
50.
Jaka z poni
ższych Instrukcji Geodezyjnych GUGiK dotyczy „Geodezyjnej obsługi inwestycji?:
1)
O-2
2)
G-3
3)
G-4
4)
K-3
51.
Jakie z poni
ższych elementów nie należą do obiektów małej architektury:
1)
Hu
śtawka
2)
Wodotrysk
3)
Wolno stoj
ący maszt antenowy
4)
Śmietnik
52.
Jakiej metody niwelacji nie stosuje si
ę w pracach budowlano-montażowych:
1)
Niwelacji barometrycznej
2)
Niwelacji trygonometrycznej
3)
Niwelacji geometrycznej
4)
Niwelacji laserowej
53.
Program „przeniesienie wysoko
ści” w tachymetrze Leica TC 407 służy do :
1)
Wyznaczenia wysoko
ści inwentaryzowanych punktów
2)
Wyznaczenia przewy
ższenia pomiędzy dwoma punktami
3)
Wyznaczenia wysoko
ści stanowiska instrumentu
4)
Transmisji wysoko
ści punktów z tachymetru do urządzenia zewnętrznego
54.
Maj
ąc dany promień łuku kołowego R = 1000 m oraz kąt środkowy (kąt zwrotu stycznych) α = 50
g
podaj
prawidłow
ą długość stycznej głównej tego łuku:
1)
382,683 m
2)
414,214 m
3)
785,398 m
4)
390,181 m
55.
Maj
ąc dany promień łuku kołowego R = 1000 m oraz kąt środkowy (kąt zwrotu stycznych) α = 50
g
podaj
prawidłow
ą długość tego łuku:
1)
382,683 m
2)
414,214 m
3)
785,398 m
4)
390,181 m
56.
Przy realizacji sieci uzbrojenia terenu dopuszczalne jest odst
ępstwo od uzgodnionego projektu,
nieprzekraczaj
ące dla gruntów zabudowanych:
1)
0,10 m
2)
0,30 m
3)
0,50 m
4)
0,70 m
57.
Osoby wykonuj
ące prace geodezyjne i kartograficzne mają prawo wstępu na grunt i do obiektów
budowlanych oraz dokonywania niezb
ędnych czynności związanych z wykonywanymi pracami na podstawie:
1)
świadectwa nadania uprawnień zawodowych,
2)
umowy o roboty geodezyjne,
3)
potwierdzonego przez o
środek dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej zgłoszenia roboty geodezyjnej,
4)
dyplomu uko
ńczenia studiów wyższych na kierunku geodezja i kartografia.
58.
Zgłoszenia do o
środka dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej wymagają prace:
1)
tyczenie obiektów budowlanych oraz pomiary budowlano–monta
żowe,
2)
pomiary wykonywane w celu ustalenia obj
ętości mas ziemnych,
3)
pomiary wykonywane w celu aktualizacji mapy zasadniczej,
4)
pomiary odkształce
ń i przemieszczeń budowli i urządzeń.
59.
Zało
żenie i prowadzenie geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu zapewniają:
1)
wójt,
2)
starosta,
3)
marszałek województwa,
4)
wojewoda.
60.
Wykonaj odczyt na niwelatorze precyzyjnym KONI 007 ZEISS w sytuacji jak na rysunku:
1)
908584
2)
295584
3)
298590
4)
908588
61.
Zaznacz nieprawdziw
ą informacje na temat szkicu tyczenia:
1)
na szkicu zaznacza si
ę między innymi obiekty projektowane, miary konieczne do wytyczenia ich, obliczone
miary kontrolne itp.
2)
wykonuje si
ę go w dwóch kolorach: czerwonym i zielonym
3)
wykonuje si
ę dwa identyczne egzemplarze, z czego jeden dołącza się do dziennika budowy, a drugi do
dziennika prac geodezyjnych.
4)
je
żeli naniesienie na tym samym szkicu zarówno miar kontrolnych jak i miar do tyczenia powodowałoby
nieczytelno
ść rysunku, wykonuje się dwa odrębne szkice.
62.
Maksymalny, bł
ąd względny wyznaczenia objętości dla odpadów przemysłowych nie powinien przekraczać:
1)
10%
2)
17%
3)
3%
4)
5%
63.
Ró
żnica między odczytami na łacie lewymi i prawymi dla instrumentu KONI 007 ZEISS wynosi:
1)
60560 [j]
2)
60650 [mm]
3)
600660 [mm]
4)
606500[j]
64.
Jak
ą metodą najlepiej ustalić objętość mas ziemnych dla nasypu kolejowego? :
1)
przekroje pionowe
2)
przekroje poziome
3)
siatka kwadratów
4)
siatka trójk
ątów
65.
Prosz
ę wskazać właściwe określenie przykładowej klasy technicznej drogi:
1)
główna przyspieszona,
2)
twarda ulepszona,
3)
główna,
4)
krajowa.
66.
Pr
ędkość projektowa jest podstawowym parametrem techniczno –ekonomicznym i służy m.in. do ustalania:
1)
klasy technicznej drogi,
2)
warto
ści granicznych parametrów geometrycznych drogi,
3)
kategorii terenu,
4)
minimalnej odległo
ści widoczności na zatrzymanie.
67.
W przypadku dróg ogólnodost
ępnych zalecane wymiary skrajni dla pojazdów wynoszą (szerokość x
wysoko
ść):
1)
3,5 m x 5,0 m,
2)
pas drogowy x 3,5 m,
3)
korona drogi x 4,5 m,
4)
jezdnia x 3,5 m.
68.
Klotoida stosowana jako krzywa przej
ściowa jest krzywą matematyczną, której:
1)
krzywizna maleje proporcjonalnie do długo
ści łuku mierzonej od punktu początkowego,
2)
krzywizna jest proporcjonalna do promienia,
3)
krzywizna wzrasta proporcjonalnie do długo
ści łuku mierzonej od punktu początkowego,
4)
iloczyn odległo
ści mierzonej od punktu początkowego i krzywizny jest stały,
69.
Projekt niwelety drogi nie zale
ży od:
1)
rozwi
ązania odwodnienia,
2)
bilansu robót ziemnych,
3)
rodzaju podło
ża gruntowego,
4)
miarodajnego godzinowego nat
ężenia ruchu.
70.
Koordynuj
ąc wzajemne położenie elementów geometrycznych osi drogi w planie i przekroju podłużnym nie
nale
ży stosować następujących rozwiązań:
1)
ł
ączyć odcinków prostych w planie na odcinkach o stałym pochyleniu w przekroju podłużnym,
2)
projektowa
ć łuków wypukłych w przekroju podłużnym na odcinkach prostych w planie,
3)
ł
ączyć łuków wypukłych w przekroju podłużnym z odcinkami krzywoliniowymi w planie,
4)
stosowa
ć nadmiernego wzajemnego przesunięcia wierzchołków łuku wypukłego w przekroju podłużnym oraz
łuku w planie.
71.
Pochylenie poprzeczne jezdni drogi o przekroju dwujezdniowym wykonuje si
ę:
1)
zawsze jako daszkowe,
2)
zawsze jako jednostronne,
3)
na prostej w planie daszkowe, a na łuku jednostronne,
4)
na prostej w planie jednostronne, a na łuku daszkowe.
72.
Nawierzchnia półsztywna w podziale ze wzgl
ędu na odkształcalność pod wpływem powtarzających się
obci
ążeń to następujące rozwiązanie:
1)
bitumiczna warstwa
ścieralna i wiążąca na podbudowie z kruszywa stabilizowanego mechanicznie,
2)
bitumiczna warstwa
ścieralna i wiążąca na sztywnej podbudowie,
3)
nawierzchnia z betonu cementowego,
4)
nawierzchnia twarda nieulepszona.
73.
Do fundamentów po
średnich zaliczamy:
1)
ruszt fundamentowy,
2)
fundament belkowy,
3)
pale fundamentowe,
4)
skrzynie fundamentowe.
74.
Do stropów g
ęstożebrowych zaliczamy:
1)
drewniany strop belkowy,
2)
strop Kleina,
3)
strop płytowo-
żebrowy,
4)
strop Teriva.
75.
Prosz
ę wskazać właściwy układ warstw w przekroju poprzecznym klasycznego stropodachu pełnego (od
wn
ętrza na zewnętrz):
1)
konstrukcja stropu + izolacja termiczna + pokrycie dachowe,
2)
konstrukcja stropu + paroizolacja + izolacja termiczna + pokrycie dachowe,
3)
konstrukcja stropu + paroizolacja + izolacja termiczna + przestrze
ń wentylowana + konstrukcja dachu +
pokrycie dachowe,
4)
konstrukcja stropu + izolacja termiczna + paroizolacja + pokrycie dachowe.
76.
Prosz
ę wskazać właściwy układ warstw w przekroju poprzecznym zewnętrznej, trójwarstwowej ściany
murowanej (od wn
ętrza na zewnętrz):
1)
warstwa konstrukcyjna + paroizolacja + warstwa elewacyjna,
2)
izolacja termiczna + warstwa konstrukcyjna + warstwa elewacyjna,
3)
warstwa konstrukcyjna + przestrze
ń wentylowana + izolacja termiczna + warstwa elewacyjna,
4)
warstwa konstrukcyjna + izolacja termiczna + warstwa elewacyjna.
77.
Prosz
ę wskazać właściwy układ warstw w przekroju poprzecznym stropodachu stromego (od wnętrza na
zewn
ętrz):
1)
okładzina wewn
ętrzna + paroizolacja + konstrukcja dachu z izolacją termiczną + wiatroizolacja + pokrycie
dachowe,
2)
konstrukcja dachu + izolacja termiczna + pokrycie dachowe,
3)
okładzina wewn
ętrzna + paroizolacja + konstrukcja dachu + wiatroizolacja + pokrycie dachowe,
4)
okładzina wewn
ętrzna + paroizolacja + konstrukcja dachu z izolacją termiczną + pokrycie dachowe.
Kartografia
1.
W odwzorowaniu regularnym obrazem krzywej jest:
1)
prosta,
2)
punkt,
3)
krzywa,
4)
łamana.
2.
Siatka kartograficzna na mapie to obraz:
1)
linii geodezyjnych,
2)
południków i równole
żników,
3)
łuków kół wielkich i małych,
4)
linii parametrycznych.
3.
Elementarna skala długo
ści - m w odwzorowaniu-kartograficznym nie będącym wiernokątnym zależy od:
1)
poło
żenia punktu,
2)
poło
żenia punktu i azymutu,
3)
azymutu,
4)
długo
ści.
4.
Zniekształcenia długo
ści - Z
m
w danym odwzorowaniu kartograficznym, okre
śla zależność (elementarna skala
długo
ści - m):
1)
Z
m
= m -1,
2)
Z
m
= m – 2,
3)
Z
m
= m + 2,
4)
Z
m
= m + 1.
5.
Zniekształcenie pól - Z
p
w danym odwzorowaniu kartograficznym, okre
śla zależność (elementarna skala
pola -p) :
1)
Z
p
= p + 2,
2)
Z
p
= p – 2,
3)
Z
p
= p – 1,
4)
Z
p
= p + 1.
6.
Odwzorowanie jest wiernopolowe, gdy skale zniekształce
ń długości m
B
i m
L
, spełniaj
ą zależność:
1)
m
B
. m
L
= 1,
2)
m
B
. m
L
≠
1,
3)
m
B
- m
L
≠
1,
4)
m
B
- m
L
= 1.
7.
Odwzorowanie jest wiernok
ątne, gdy utworzony kąt 0 pomiędzy liniami parametrycznymi i siatki i skale
zniekształce
ń długości m
B
i mL spełniaj
ą zależność:
1)
m
B
= m
L
Θ
≠
90°,
2)
m
B
≠
m
L
Θ
≠
90°,
3)
m
B
= m
L
Θ
= 90°,
4)
m
B
= m
L
Θ
= 90°.
8.
Kierunki główne w odwzorowaniu wyznaczaj
ą linie siatki o kącie
Θ
pomi
ędzy liniami, wynoszącym:
1)
Θ
≠
90°,
2)
Θ
=90°,
3)
Θ
> 90°,
4)
Θ
<90°.
9.
W którym odwzorowaniu kartograficznym nie ma kierunków głównych:
1)
wiernok
ątnym,
2)
wiernopolowym,
3)
wiernoodległo
ściowym w kierunku południkowym ,
4)
dowolnym.
10.
Elipsa zniekształce
ń przyjmuje postać okręgu, gdy odwzorowanie kartograficzne jest:
1)
wiernopolowe,
2)
wiernoodległo
ściowe,
3)
wiernok
ątne,
4)
dowolne.
11.
Odwzorowanie kartograficzne, w którym punkt przyło
żenia powierzchni rzutowania jest styczny do kuli
w biegunie, nazywamy odwzorowaniem:
1)
normalnym,
2)
dowolnym,
3)
uko
śnym,
4)
poprzecznym.
12.
Odwzorowanie kartograficzne, w którym punkt przyło
żenia powierzchni rzutowania jest styczny do kuli
w równiku, nazywamy odwzorowaniem:
1)
normalnym,
2)
dowolnym,
3)
uko
śnym,
4)
poprzecznym.
13.
Odwzorowanie kartograficzne, w którym punkt przyło
żenia powierzchni rzutowania jest styczny do kuli
w dowolnym jej punkcie (z wyj
ątkiem bieguna i równika) nazywamy:
1)
odwzorowaniem normalnym,
2)
odwzorowaniem uko
śnym,
3)
odwzorowaniem poprzecznym,
4)
odwzorowaniem dowolnym.
14.
Odwzorowanie kartograficzne, w którym obrazem południków s
ą proste, a obrazem równoleżników są
okr
ęgi współśrodkowe, nazywamy odwzorowaniem:
1)
azymutalnym normalnym,
2)
walcowym normalnym,
3)
sto
żkowym normalnym,
4)
pseudoazymutalnym.
15.
Odwzorowanie kartograficzne, w którym obrazem południków s
ą proste lub odcinki równoległe względem
siebie i prostopadłe do prostoliniowego obrazu równole
żnika, nazywamy odwzorowaniem:
1)
azymutalnym normalnym,
2)
walcowym normalnym,
3)
sto
żkowym normalnym,
4)
pseudowalcowym.
16.
Odwzorowanie kartograficzne, w którym obrazem równole
żników są łuki okręgów współśrodkowych,
a obrazem południków s
ą odcinki lub półproste prostopadłe do obrazów równoleżników nazywamy
odwzorowaniem:
1)
azymutalnym normalnym,
2)
walcowym normalnym,
3)
sto
żkowym normalnym,
4)
pseudosto
żkowym.
17.
Odwzorowanie azymutalne normalne kuli jest wiernok
ątne, gdy
Θ
=90° i jest spełniona relacja:
1)
σ
λ
m
m
=
,
2)
σ
λ
m
m
≠
,
3)
σ
λ
m
m
>
,
4)
σ
λ
m
m
<
.
(
λ
m
-skala długo
ści w kierunku równoleżnikowym,
σ
m
- skala długo
ści w kierunku południkowym,
Θ
- k
ąt pomiędzy kierunkami w obrazie)
18.
Odwzorowanie azymutalne normalne kuli jest wiernoodległo
ściowe w kierunku równoleżnikowym, gdy
σ
m
- dowolne i jest spełniona relacja:
1)
λ
m
=1,
2)
λ
m
> 1,
3)
λ
m
≠
1,
4)
λ
m
< 1.
(
λ
m
-skala długo
ści w kierunku równoleżnikowym,
σ
m
- skala długo
ści w kierunku południkowym)
19.
Odwzorowanie azymutalne normalne kuli jest wiernopolowe, gdy:
1)
1
m
.
m
=
σ
λ
,
2)
1
m
.
m
≠
σ
λ
,
3)
1
m
m
=
+
σ
λ
,
4)
1
m
m
=
−
σ
λ
.
(
λ
m
-skala długo
ści w kierunku równoleżnikowym,
σ
m
- skala długo
ści w kierunku południkowym)
20.
W odwzorowaniu Mercatora kul
ę odwzorowuje się na :
1)
pobocznic
ę walca,
2)
dowoln
ą powierzchnię ,
3)
pobocznic
ę stożka,
4)
płaszczyzn
ę.
21.
Odwzorowanie Mercatora jest najcz
ęściej stosowane:
1)
nawigacji morskiej,
2)
geografii,
3)
nawigacji lotniczej,
4)
hydrografii.
22.
Odwzorowanie Gaussa-Krugera jest odwzorowaniem:
1)
kuli na płaszczyzn
ę,
2)
elipsoidy na płaszczyzn
ę,
3)
elipsoidy na „walec",
4)
elipsoidy na „sto
żek".
23.
Odwzorowanie Gaussa-Krugera jest odwzorowaniem:
1)
walcowym normalnym,
2)
azymutalnym normalnym,
3)
sto
żkowym normalnym,
4)
walcowym poprzecznym.
24.
Odwzorowanie Gaussa-Krugera jest odwzorowaniem:
1)
wiernok
ątnym,
2)
wiernopolowym,
3)
wiernoodległo
ściowym,
4)
dowolnym.
25.
Warto
ść skali długości w południkach osiowych - m
0
, odwzorowania, Gaussa- Krügera wynosi:
1)
m
0
=1,
2)
m
0
=0,9996,
3)
m
0
=1,0023,
4)
m
0
=0,9983.
26.
Pasy południkowe odwzorowania Gaussa- Krügera dla opracowa
ń kartograficznych w dużych skalach
wynosz
ą:
1)
6°,
2)
2°,
3)
3°,
4)
4°.
27.
Pasy południkowe odwzorowania Gaussa-Krügera dla opracowa
ń kartograficznych w średnich skalach
wynosz
ą:
1)
6°,
2)
2°,
3)
3°,
4)
4°.
28.
Dla czterech stref, w układzie współrz
ędnych prostokątnych płaskich „1965", zastosowano
odwzorowanie elipsoidy, na:
1)
płaszczyzn
ę styczną,
2)
płaszczyzn
ę sieczną,
3)
pobocznic
ę walca,
4)
pobocznic
ę stożka.
29.
Z ilu stref składa si
ę układ współrzędnych prostokątnych płaskich „1965":
1)
3,
2)
5,
3)
4,
4)
6.
30.
W układzie współrz
ędnych prostokątnych płaskich „1965", dla czterech stref zastosowane odwzorowanie:
1)
dowolne,
2)
quasi-stereograficzne (Roussilhe'a),
3)
Gaussa-Krügera,
4)
Mercatora.
31.
Jakie odwzorowanie zastosowano do wyznaczenia układu współrz
ędnych „GUGiK - 80":
1)
normalne sto
żkowe,
2)
normalne Mercatora ,
3)
zmodyfikowane guas-istereograficzne,
4)
Gaussa-Krügera.
32.
W jakich szeroko
ściach pasów odwzorowawczych są sporządzane mapy w układzie współrzędnych
„GUGiK -1980" :
1)
50,
2)
30,
3)
60,
4)
20.
33.
Pa
ństwowy układ współrzędnych geodezyjnych „1992" jest określony z użyciem odwzorowania:
1)
Gaussa-Krügera,
2)
Mercatora,
3)
Lamberta,
4)
Albersa.
34.
Pa
ństwowy układ współrzędnych geodezyjnych „1992" jest odwzorowaniem elipsoidy na:
1)
płaszczyzn
ę sieczną,
2)
walec poprzeczny styczny,
3)
walec poprzeczny sieczny,
4)
sto
żek sieczny.
35.
Pa
ństwowy układ współrzędnych geodezyjnych „1992" jest odwzorowaniem elipsoidy na walec
poprzeczny sieczny w pasie o szeroko
ści:
1)
100,
2)
90,
3)
120,
4)
110.
36.
UTM to układ współrz
ędnych prostokątnych płaskich, w odwzorowaniu:
1)
normalnym Mercatora,
2)
poprzecznym Mercatora,
3)
quasi-stereograficznym,
4)
sto
żkowym normalnym.
37.
Mi
ędzynarodowa mapa świata jest w skali:
1)
1: 10 000 000,
2)
1: 1 000 000,
3)
1:2 000 000,
4)
1: 500 000.
38.
Mapa to zmniejszony obraz ciała niebieskiego na:
1)
geoidzie,
2)
elipsoidzie,
3)
płaszczy
źnie,
4)
kuli.
39.
Elementem osnowy matematycznej mapy jest:
1)
skala,
2)
punkt widokowy,
3)
izolinia,
4)
współrz
ędne: B, L ,H.
40.
Elementami osnowy matematycznej mapy s
ą:
1)
skala i podziałka,
2)
zboczenia i deklinacje,
3)
współrz
ędne: B, L ,H,
4)
punkty widokowe .
41.
Mapy ogólnogeograficzne to:
1)
mapy glebowe,
2)
mapy topograficzne,
3)
mapy hydrograficzne,
4)
mapy geologiczne.
42.
Która z wymienionych map jest map
ą tematyczną:
1)
mapa topograficzna,
2)
mapa sytuacyjno-wysoko
ściowa,
3)
mapa hydrograficzna,
4)
mapa zasadnicza.
43.
W Polsce, mapy wielkoskalowe nale
żą do przedziału skalowego:
1)
1:10 000- 1:100 000,
2)
1:500- 1:5 000,
3)
1:200 000 - 1 000 000,
4)
1: 2 000 000- 1: 30 mil.
44.
Z ilu warstw informatycznych składa si
ę mapa cyfrowa:
1)
jednej,
2)
pi
ęciu,
3)
dowolnej sko
ńczonej liczby,
4)
niesko
ńczonej liczby,
45.
Cyfrowa generalizacja kartograficzna zale
ży:
1)
od uogólnienia obiektów w modelu DCM,
2)
od uogólnienia obiektów w modelu DLM,
3)
tylko od zmiany skali,
4)
tylko od zmiany tre
ści.
46.
Prawo Tópfera-Pillewizera stosowne w generalizacji kartograficznej wykorzystywane jest do:
1)
zasad wyboru,
2)
eliminacji obiektów,
3)
klasyfikacji obiektów,
4)
upraszczania kształtu.
47.
Do upraszczania kształtu obiektów generalizowanych stosujemy algorytmy globalne:
1)
Jensa,
2)
Witkamma,
3)
Douglasa,
4)
Riemmana.
48.
Do metod jako
ściowych przedstawień kartograficznych zalicza się metodę:
1)
izolinii,
2)
kropkow
ą,
3)
sygnaturow
ą,
4)
kartodiagramów.
49.
Do metod ilo
ściowych przedstawień kartograficznych zalicza się metod :
1)
izolinii,
2)
zasi
ęgów,
3)
choro chromatyczn
ą,
4)
kartodiagramów.
50.
Aktualizacj
ę ciągłą stosuje się na mapie :
1)
zasadniczej,
2)
topograficznej,
3)
hydrograficznej,
4)
sozologicznej.
51.
Aktualizacj
ę okresową stosuje się na mapie:
1)
zasadniczej,
2)
topograficznej,
3)
demograficznej,
4)
sozologicznej.
52.
Reprodukcja map to proces ich:
1)
skanowania,
2)
odtwarzania,
3)
plotowania,
4)
grawerowania.
53.
W procesie reprodukcji metod
ą kserograficzną wykorzystuje się:
1)
zwi
ązki srebrowe,
2)
selen,
3)
zwi
ązki chromianowe,
4)
zwi
ązki di azowe.
Geodezja wyższa satelitarna i astronomia geodezyjna
1.
Kształt i rozmiary elipsoidy obrotowej jednoznacznie okre
śla następujący zbiór parametrów, gdzie: a - półoś
du
ża elipsoidy, b - półoś mała elipsoidy, e i e' odpowiednio pierwszy i drugi mimośród elipsoidy obrotowej, f -
spłaszczenie elipsoidy:
1)
a, b,
2)
a,b, f,
3)
a, e
2
, f,
4)
a,e’,b.
2.
Ró
żnica między półosią dużą a półosią małą elipsoidy aproksymującej powierzchnię Ziemi wynosi
w przybli
żeniu:
1)
2.1 km,
2)
12 km,
3)
21 km,
4)
36 km.
3.
Póło
ś duża elipsoidy ziemskiej wynosi w przybliżeniu:
1)
6278 km,
2)
6299 km,
3)
6378 km,
4)
6478 km.
4.
Przez trójk
ąt geodezyjny rozumiemy trójkąt:
1)
na sferze,
2)
na płaszczy
źnie Gaussa-Kruegera,
3)
na elipsoidzie obrotowej,
4)
na sferze o
średnim promieniu krzywizny elipsoidy obrotowej.
5.
Bokami trójk
ąta geodezyjnego są:
1)
linie loksodromy,
2)
linie geodezyjne,
3)
łuki kół wielkich,
4)
ci
ęciwy łączące poszczególne punkty na elipsoidzie obrotowej.
6.
Przez nadmiar sferyczny rozumiemy :
1)
warto
ść różnicy między polem powierzchni trójkąta sferycznego a odpowiadającym mu polem trójkąta
płaskiego,
2)
warto
ść różnicy między sumą boków trójkąta sferycznego a odpowiadającą mu sumą boków trójkąta
płaskiego,
3)
warto
ść różnicy między sumą kątów trójkąta sferycznego a odpowiadającą mu sumą kątów trójkąta płaskiego,
4)
warto
ść różnicy między sumą kątów trójkąta sferycznego a odpowiadającą mu sumą boków trójkąta
płaskiego.
7.
We wzorach trygonometrii sferycznej długo
ść boków w trójkątach sferycznym wyraża się:
1)
miar
ą liniową,
2)
miar
ą kątową
3)
miar
ą czasową,
4)
miar
ą sferyczną.
8.
Doba gwiazdowa:
1)
jest krótsza od doby słonecznej o 3’ 56”,
2)
jest dłu
ższa od doby słonecznej o 3’ 56”,
3)
jest zmienna w zale
żności od pory roku,
4)
trwa tyle samo co doba słoneczna.
9.
Które ze współrz
ędnych gwiazdy: t-kąt godzinny i z-odległość zenitalna, są prawdziwe dla zjawiska wschodu
gwiazdy:
1)
t
∈
(0
h
;24
h
) i z = 90°,
2)
t
∈
(0
h
;12
h
) i z = 0°,
3)
t
∈
(12
h
;24
h
) i z = 90°,
4)
t
∈
(12
h
;24
h
) i z = 0°.
10.
Gwiazda przechodz
ąc przez I wertykał po stronie wschodniej ma azymut geodezyjny równy:
1)
0°,
2)
90°,
3)
180°,
4)
270°.
11.
W astronomii zjawisko precesji zwi
ązane jest z:
1)
niejednostajno
ścią ruchu Ziemi wokół Słońca,
2)
okresowym chwianiem si
ę osi obrotu Ziemi wywołanym przez Księżyc,
3)
zmiana poło
żenia bieguna wynikającą z przemieszczania się płyt kontynentalnych,
4)
pozorn
ą zmianą położenia gwiazd wynikającą z przemieszczania się obserwatora.
12.
Równanie czasu w astronomii okre
śla różnicę między czasami:
1)
słonecznego prawdziwego i
średniego,
2)
słonecznego prawdziwego i gwiazdowego
średniego,
3)
słonecznego
średniego i gwiazdowego prawdziwego,
4)
gwiazdowego
średniego i prawdziwego.
13.
Lokalny czas gwiazdowy równy jest:
1)
deklinacji gwiazdy w momencie jej górowania,
2)
rektascensji gwiazdy w momencie jej górowania,
3)
deklinacji gwiazdy w pierwszym wertykale,
4)
rektascensji gwiazdy o północy.
14.
Jak
ą wartość przyjmuje czas gwiazdowy w momencie górowania gwiazdy:
1)
S = 0
h
,
2)
S = 12
h
,
3)
S = t,
4)
S =
α.
15.
Jak
ą wartość przyjmuje azymut astronomiczny w momencie kulminacji gwiazdy, jeżeli zjawisko to zachodzi
mi
ędzy biegunem a zenitem:
1)
A = 180°,
2)
A = 0°,
3)
A = t,
4)
A =
α + t.
16.
Równanie Clairauta linii geodezyjnej ma posta
ć :
1)
Ncos(
ϕ
)cos(
α) = c,
2)
Mcos(
ϕ
)cos(
α) = c,
3)
Ncos(
ϕ
)sin(
α) = c,
4)
Mcos(
ϕ
)sin(
α) = c.
17.
Zadanie geodezyjne wprost dotyczy:
1).
obliczenia współrz
ędnych geodezyjnych punktu P
2
i azymutu odwrotnego A
21
linii geodezyjnej na podstawie
znanych współrz. geodezyjnych punktu P
1
, długo
ści linii geodezyjnej s
12
oraz azymutu A
12 ,
2).
obliczenia współrz
ędnych geodezyjnych punktu P
2
i azymutu odwrotnego A
12
(wprost) linii geodezyjnej na
podstawie znanych współrz
ędnych geodezyjnych punktu P
1
, długo
ści linii geodezyjnej s
12
oraz azymutu
A
21
(odwrotnego),
3).
obliczenia współrz
ędnych geodezyjnych punktu P
2
na podstawie znanych współrz
ędnych geodezyjnych
punktu P
1
azymutu A
12
(wprost) oraz azymutu A
21
(odwrotnego),
4).
obliczenia współrz. geodezyjnych punktu P
2
na podstawie znanych współrz. geodezyjnych punktu P
1
,
długo
ści linii geodezyjnej s
12
i
średniego promienia krzywizny w punkcie P
1
.
18.
Zadanie geodezyjne odwrotne dotyczy:
1)
obliczenia długo
ści linii geodezyjnej s
12
ł
ączącej na powierzchni elipsoidy dwa punkty o znanych
współrz
ędnych geodezyjnych oraz obliczenia azymutów linii geodezyjnej wprost i odwrotnego(tj. A
12
, A
21
),
2)
obliczenia długo
ści linii geodezyjnej s
12
ł
ączącej na powierzchni elipsoidy dwa punkty o znanych
współrz
ędnych geodezyjnych,
3)
obliczenia długo
ści linii geodezyjnej s
12
ł
ączącej na powierzchni elipsoidy dwa punkty o znanych
współrz
ędnych geodezyjnych oraz znanego azymutu wprost A
12,
4)
obliczenia długo
ści linii geodezyjnej s
12
ł
ączącej na powierzchni elipsoidy dwa punkty o znanych
współrz
ędnych geodezyjnych oraz znanego azymutu odwrotnego A
21.
19.
Długo
ść równoleżnika elipsoidy obrotowej wyraża się za pomocą wzoru:
1)
2
πb,
2)
2
πN,
3)
2
πNcos(
ϕ
),
4)
2
πbcos(
ϕ
).
20.
Przybli
żona wartość spłaszczenia elipsoidy ziemskiej wyraża się liczbą:
1)
1:100,
2)
1:200,
3)
1:300,
4)
1:400.
21.
Warto
ści głównych promieni krzywizny przekroju normalnego elipsoidy obrotowej są:
1)
równe na biegunie,
2)
równe na szer. 45° ,
3)
równe na równiku,
4)
zawsze ró
żne.
22.
Maksymaln
ą wartość przyspieszenie siły ciężkości na poziomie morza osiąga na:
1)
równiku,
2)
szeroko
ści 23.5°,
3)
szeroko
ści 45°,
4)
na biegunach.
23.
Dwie ró
żne powierzchnie ekwipotencjalne w pobliżu Ziemi:
1)
s
ą do siebie równoległe,
2)
zbli
żają się do siebie w miarę poruszania się od bieguna do równika,
3)
oddalaj
ą się do siebie w miarę poruszania się od bieguna do równika,
4)
przecinaj
ą się na szerokości 23.5°.
24.
Linia pionu w pobli
żu powierzchni Ziemi przechodząca przez dwie różne powierzchnie ekwipotencjalne jest:
1)
odcinkiem linii prostej,
2)
odcinkiem krzywej wypukło
ścią zwróconą w kierunku równika,
3)
odcinkiem krzywej wypukło
ścią zwróconą w kierunku bieguna,
4)
jest odcinkiem krzywej
śrubowej.
25.
Przez undulacj
ę geoidy rozumiemy:
1)
falowanie geoidy nad elipsoid
ą odniesienia,
2)
odst
ęp geoidy od elipsoidy odniesienia,
3)
odst
ęp geoidy od fizycznej powierzchni Ziemi,
4)
odst
ęp geoidy od dna morza.
26.
Redukcja wolnopowietrzna (Faye'a) jest to redukcja grawimetryczna:
1)
uwzgl
ędniająca tylko wpływ wysokości stanowiska pomiarowego ponad geoidą,
2)
uwzgl
ędniająca wpływ przyciągania mas znajdujących się ponad geoidą,
3)
uwzgl
ędniająca wpływ topografii terenu wokół stanowiska,
4)
ściśle związana z redukcją izostatyczną.
27.
Wysoko
ść normalną w systemie Mołodeńskiego określa odległość:
1)
fizycznej powierzchni Ziemi od geoidy,
2)
elipsoidy ekwipotencjalnej od telluroidy,
3)
telluroidy od fizycznej powierzchni Ziemi,
4)
fizycznej powierzchni Ziemi od elipsoidy.
28.
Je
śli w danym kierunku A-B odchylenie linii pionu wynosi $10''$ to różnica przewyższenia pomierzonego
niwelatorem i technik
ą GPS między reperami A i B oddalonymi o 1 km wyniesie:
1)
b
ędzie bliska zeru,
2)
ok. 1 cm,
3)
ok. 5 cm,
4)
ok. 10 cm.
29.
Po spoziomowaniu teodolitu jego o
ś pionowa wyznacza:
1)
zenit geodezyjny,
2)
zenit astronomiczny,
3)
normaln
ą do lokalnej elipsoidy odniesienia,
4)
normaln
ą do elipsoidy globalnej.
30.
Aktualnie obowi
ązująca w Polsce elipsoida GRS'80 jako elipsoida odniesienia:
1)
jest elipsoid
ą geocentryczną lokalną,
2)
jest elipsoid
ą quasi-geocentryczną lokalną,
3)
jest elipsoid
ą globalną (ziemską),
4)
pokrywa si
ę z geoidą w basenie Morza Czarnego.
31.
Anomalia wysoko
ści $\zeta$ określa w systemie Mołodeńskiego:
1)
odst
ęp geoidy od elipsoidy odniesienia,
2)
odst
ęp geoidy od fizycznej powierzchni Ziemi,
3)
odst
ęp quasi-geoidy od elipsidy,
4)
odst
ęp quasi-geoidy od telluroidy.
32.
Wysoko
ść ortometryczna jest to odległość:
1)
punktu na fizycznej powierzchni Ziemi od geoidy zmierzona wzdłu
ż linii pionu,
2)
punktu na fizycznej powierzchni Ziemi od geoidy zmierzona wzdłu
ż linii prostej,
3)
punktu na fizycznej powierzchni Ziemi od elipsoidy odniesienia zmierzona wzdłu
ż normalnej,
4)
punktu na telluroidzie od quasi-geoidy zmierzona wzdłu
ż normalnej linii pionu.
33.
Aktualnie w Polsce obowi
ązuje system wysokości:
1)
ortometrycznych,
2)
normalnych,
3)
dynamicznych,
4)
geopotencjalnych.
34.
Jakiej wielko
ści jednostką jest Gal:
1)
pochodnej przyspieszenia,
2)
przyspieszenia,
3)
potencjału grawitacyjnego,
4)
potencjału siły ci
ężkości.
35.
Podstawowe równanie geodezji fizycznej dotyczy wyznaczenia:
1)
odst
ępów geoidy od elipsoidy odniesienia,
2)
odst
ępów topograficznej powierzchni Ziemi od geoidy,
3)
odst
ępów topograficznej powierzchni Ziemi od elipsoidy,
4)
rozkładu g
ęstości mas w skorupie ziemskiej.
36.
Altimetria satelitarna słu
ży do:
1)
wyznaczania
średniego poziomu mórz i oceanów,
2)
wyznaczania przebiegu geoidy na obszarze l
ądów,
3)
wyznaczania wysoko
ści szczytów górskich,
4)
wyznaczania topografii dna oceanów.
37.
Pomiary interferometryczne bardzo długich baz (VLBI) wykorzystuj
ą sygnały radiowe emitowane przez:
1)
satelity geostacjonarne,
2)
pulsary (gwiazdy neutronowe),
3)
quasary,
4)
satelity systemu GPS.
38.
Okres obiegu wokół Ziemi satelitów GPS wynosi:
1)
pół doby gwiazdowej,
2)
pół doby
średniej słonecznej,
3)
pół doby prawdziwej słonecznej,
4)
12
h
58
m
.
39.
Je
śli trakcie jednej sesji pomiarowej wykorzystuje się równocześnie 7 odbiorników GPS umieszczonych na
siedmiu punktach, to równocze
śnie wyznacza się:
1)
14 wektorów,
2)
18 wektorów,
3)
21 wektorów,
4)
28 wektorów.
40.
Czym charakteryzuj
ą się sygnały radiowe L1 emitowane przez nadajniki GPS:
1)
wszystkie satelity emituj
ą sygnały o takiej samej długości fali L1,
2)
ka
żdy z satelitów emituje sygnał o przypisanej mu długość fali L1,
3)
tylko satelity znajduj
ące się po przeciwnych stronach Ziemi emitują sygnały o takiej samej długości fali,
4)
tylko satelity znajduj
ące się na tej samej płaszczyźnie emitują sygnały o takiej samej dług.
41.
Obserwowane w pomiarach sygnału GPS zjawisko utraty cykli fazowych (cycle slips) najcz
ęściej jest
zwi
ązane z:
1)
programow
ą degradacją systemu GPS w celu zmniejszenia dokładności wyznaczania pozycji w nawigacji,
2)
wynikiem chwilowej utraty ł
ączności między odbiornikiem a satelitą,
3)
wywołane przez burze magnetyczne,
4)
wywołane przez wyładowania atmosferyczne.
42.
W pracach geodezyjnych wykorzystuj
ących technologię GPS znalazły powszechne zastosowanie:
1)
pojedyncze ró
żnicowe obserwacje fazy,
2)
podwójne ró
żnicowe obserwacje fazy,
3)
potrójne ró
żnicowe obserwacje fazy,
4)
podwójne ró
żnicowe obserwacje kodowe .
43.
Przez sie
ć POLREF rozumiemy:
1)
precyzyjn
ą sieć geodezyjną I-szego rzędu utworzoną na terytorium Polski na podstawie pomiarów GPS,
2)
precyzyjn
ą sieć wysokościową I-szego rzędu na terenie Polski,
3)
precyzyjn
ą sieć grawimetryczną I-szego rzędu na terenie Polski,
4)
sie
ć stacji laserowych w Polsce.
44.
Pomiary GPS umo
żliwiają integrację:
1)
pomiarów niwelacyjnych i k
ątowych,
2)
praktycznie wszystkich klasycznych pomiarów geodezyjnych,
3)
pomiarów altimetrycznych,
4)
pomiarów meteorologicznych .
45.
Zgodnie z zasad
ą dynamiki i prawem powszechnego ciążenia ruch satelity może odbywać się po:
1)
spirali,
2)
klotoidzie,
3)
hiperboli,
4)
cykloidzie.
46.
III prawo Keplera mówi,
że:
1)
okres obiegu satelity zale
ży od rozmiaru orbity,
2)
pr
ędkość kątowa satelity jest stała,
3)
okres obiegu satelity zale
ży tylko od masy satelity,
4)
pr
ędkość polowa satelity jest stała.
47.
Ruch perturbowany spowodowany jest:
1)
ci
śnieniem światła słonecznego,
2)
zmienn
ą temperaturą,
3)
zmienna wilgotno
ścią,
4)
aktywno
ścia jonosfery.
48.
Sygnał radiowy w troposferze:
1)
jest przy
śpieszany,
2)
jest opó
źniany,
3)
jest okresowo przyspieszany i opó
źniany,
4)
nie zmienia si
ę.
49.
Poło
żenie środka fazowego anteny do odbioru radiowych sygnałów satelitarnych:
1)
zale
ży tylko od wysokości horyzontalnej satelity,
2)
zale
ży od wysokości horyzontalnej i azymutu satelity,
3)
zale
ży tylko od azymutu,
4)
nie zale
ży od kierunku, z którego dochodzi sygnał.
50.
Serwis POZGEO-D systemu ASG-EUPOS pozwala na:
1)
odbieranie poprawek do pomiarów w trybie RTK,
2)
pobranie danych obserwacyjnych ze stacji wirtualnych,
3)
automatyczne opracowanie obserwacji satelitarnych GPS,
4)
pobranie orbity precyzyjnej dla satelitów systemu GPS.
Fotogrametria i Teledetekcja
1.
W którym miejscu pionowego zdj
ęcia lotniczego rzut środkowy obiektu odpowiada rzutowi ortogonalnemu ?:
1)
w ka
żdym miejscu,
2)
dotyczy to punktów znajduj
ących się na średniej wysokości,
3)
w punkcie głównym zdj
ęcia,
4)
na brzegach zdj
ęcia.
2.
Wymie
ń elementy orientacji zewnętrznej zdjęcia fotogrametrycznego:
1)
współrz
ędne X,Y środka rzutów w terenowym układzie współrzędnych, azymut osi kamery, nachylenie osi
kamery oraz skr
ęcenie zdjęcia ,
2)
ck oraz współrz
ędne punktu głównego w układzie znaczków tłowych,
3)
współrz
ędne X,Y,Z środka rzutów w układzie terenowym, oraz trzy kąty określające azymut osi kamery
nachylenie i skr
ęcenie zdjęcia ,
4)
współrz
ędne X,Y,Z środka rzutów w terenowym układzie współrzędnych oraz azymut osi kamery.
3.
Zdj
ęcia ekwiwalentne to zdjęcia:
1)
tych samych elementach orientacji wewn
ętrznej i dowolnych elementach orientacji zewnętrznej,
2)
tych samych elementach orientacji wewn
ętrznej, o osiach kamer równoległych,
3)
tych samych elementach orientacji zewn
ętrznej, różnych elementach orientacji wewnętrznej,
4)
tych samych elementach orientacji wewn
ętrznej oraz współrzędnych środków rzutów, różnych elementach
orientacji k
ątowej.
4.
Co to s
ą elementy orientacji wewnętrznej zdjęcia?
1)
współrz
ędne obrazowego punktu głównego obiektywu w odniesieniu do płaszczyzny zdjęcia,
2)
współrz
ędne znaczków tłowych z kalibracji kamery ,
3)
Poło
żenie punktu głównego zdjęcia w układzie znaczków tłowych i wymiar ramki tłowej,
4)
współrz
ędne przedmiotowego punktu głównego obiektywu w układzie tłowym zdjęcia.
5.
Elementy orientacji zewn
ętrznej zdjęcia umożliwiają:
1)
rekonstrukcj
ę wiązki promieni rzutujących w kamerze,
2)
wykonanie orientacji na znaczki tłowe,
3)
odtworzenie poło
żenia wiązki promieni rzutujących w układzie terenowym,
4)
obliczenie trzech k
ątów (omega, fi, kappa) określających orientację wiązki.
6.
Elementy orientacji wewn
ętrznej zdjęcia mają na celu:
1)
wykonanie orientacji wewn
ętrznej na autografie,
2)
odtworzenie wi
ązki promieni rzutujących w kamerze,
3)
odtworzenie wi
ązki promieni rzutujących w terenowym układzie odniesienia,
4)
wykonanie orientacji wzajemnej na autografie.
7.
Stała kamery to odległo
ść od:
1)
środka rzutów do punktu przecięcia się łącznic znaczków tlowych,
2)
środka rzutów do punktu głównego zdjęcia,
3)
punktu głównego zdj
ęcia do punktu przecięcia się łącznic znaczków,
4)
średnia odległość między znaczkami tłowymi kamery.
8.
Zdj
ęcia do obserwacji stereoskopowej powinny spełniać następujące warunki:
1)
osie w przybli
żeniu prostopadłe do siebie i nierównoległe do bazy fotografowania,
2)
osie o dowolnej orientacji, zdj
ęcia wykonane z dwóch różnych stanowisk,
3)
zdj
ęcia wykonane z tego samego stanowiska lecz o różnej orientacji kątowej,
4)
osie w przybli
żeniu do siebie równoległe i prostopadłe do bazy fotografowania.
9.
Na pionowym zdj
ęciu płaskiego terenu w skali 1:5000 wykonanym kamera o ck=300mm znajdują się dwa
budynki: pierwszy o wysoko
ści 10m, drugi o wysokości 20m .Ich krawędzie widoczne na zdjęciu są tej samej
długo
ści. Budynek drugi znajduje się w odległości od punktu głównego:
1)
cztery razy mniejszej od pierwszego,
2)
dwa razy wi
ększej od pierwszego,
3)
cztery razy wi
ększej od pierwszego,
4)
dwa razy mniejszej od pierwszego.
10.
Które z elementów orientacji zewn
ętrznej zdjęcia lotniczego prawie pionowego nie można uznać za w
przybli
żeniu równe zero ?
1)
k
ąt obrotu ω,
2)
k
ąt obrotu φ,
3)
k
ąt obrotu κ,
4)
współrz
ędne środka rzutu.
11.
Funkcja DLT okre
śla zależność pomiędzy:
1)
współrz
ędnymi punktów na zdjęciu a ich współrzędnymi w przestrzennym układzie terenowym,
2)
współrz
ędnymi punktów na zdjęciu a ich współrzędnymi w przestrzennym układzie tłowym,
3)
współrz
ędnymi przestrzennymi punktów na zdjęciu, a ich współrzędnymi płaskimi w przestrzeni
przedmiotowej,
4)
współrz
ędnymi punktów na zdjęciu a ich współrzędnymi w płaszczyźnie obiektu.
12.
Odpowiadaj
ące sobie (homologiczne) punkty na dwu zdjęciach stereogramu charakteryzuje:
1)
poło
żenie na odpowiadających sobie liniach rdzennych (epipolarnych),
2)
ta sama współrz
ędna tłowa y(z),
3)
ten sam promie
ń radialny,
4)
stała paralaksa podłu
żna.
13.
Dla wykonania przetwarzania rzutowego płaszczyzny zdj
ęcia na płaszczyznę mapy potrzebna jest
znajomo
ść położenia na obu płaszczyznach minimum:
1)
dwóch odpowiadaj
ących sobie punktów położonych jak najdalej od siebie,
2)
trzech odpowiadaj
ących sobie punktów nie leżących na jednej prostej,
3)
czterech odpowiadaj
ących sobie punktów, z których żadne trzy nie należą do jednej prostej,
4)
pi
ęciu dowolnie rozmieszczonych punktów homologicznych.
14.
Fotogram pomiarowy wykonany kamer
ą fotogrametryczną jest wiernym rzutem:
1)
ortogonalnym,
2)
uko
śnym,
3)
środkowym,
4)
prostok
ątnym.
15.
Przez kalibracj
ę kamery rozumiemy:
1)
rektyfikacj
ę libell oraz justowanie innych systemów optyczno-mechanicznych kamery,
2)
okre
ślenie elementów orientacji wewnętrznej kamery,
3)
kontrol
ę działania wszystkich systemów kamery,
4)
wymian
ę stożka kamery lotniczej.
16.
Poprawki ze wzgl
ędu na błąd dystorsji obiektywu wprowadza się na kierunku:
1)
z punktu izocentrycznego,
2)
z punktu nadirowego,
3)
z punktu głównego,
4)
z punktu przy
środkowego.
17.
Par
ę zdjęć naziemnych o osiach równoległych i poziomych nazywamy stereogramem:
1)
zwróconym,
2)
normalnym,
3)
zbie
żnym,
4)
równoległym.
18.
Punktem głównym zdj
ęcia nazywamy:
1)
przeci
ęcie łącznic znaczków tłowych,
2)
rzut ortogonalny
środka rzutów na płaszczyznę tłową,
3)
punkt powstały z przebicia zdj
ęcia prosta pionową przechodzącą przez środek rzutów,
4)
punkt, przez który przechodz
ą wszystkie promienie wiązki rzutującej.
19.
Najwi
ększe „martwe pola” występują na zdjęciach lotniczych wykonanych kamerą ze stożkiem:
1)
szerokok
ątnym,
2)
nadszerokok
ątnym,
3)
normalnok
ątnym,
4)
nie ma znaczenia.
20.
System FMC w kamerze lotniczej ma za zadanie:
1)
pionowanie osi kamery,
2)
tłumienie drga
ń kamery,
3)
kompensacje rozmazania spowodowanego ruchem samolotu,
4)
kompensacj
ę nieostrości spowodowanej winietowaniem.
21.
Który z ni
żej wymienionych warunków nie dotyczy wszystkich kamer fotogrametrycznych?:
1)
rejestracja obrazu na powierzchni zbli
żonej do płaszczyzny,
2)
zminimalizowana dystorsja obiektywu,
3)
znane i stabilne elementy orientacji wewn
ętrznej,
4)
kompensacj
ę rozmazania FMC.
22.
Która z wymienionych ni
żej cech kamer fotogrametrycznych lotniczych i naziemnych dotyczy jednocześnie
obu typów kamer:
1)
mo
żliwość realizacji założonych kątowych elementów orientacji zewnętrznej zdjęć,
2)
znajomo
ść elementów orientacji wewnętrznej wykonywanych zdjęć,
3)
niezmienna odległo
ść obrazowa (stała kamery) ,
4)
materiał fotograficzny na płytach szklanych.
23.
Od czego zale
ży wybór kata rozwarcia stożka przy projekcie lotu fotogrametrycznego?:
1)
od skali opracowywanej mapy,
2)
od rodzaju pokrycia terenu i jego deniwelacji,
3)
od skali zdj
ęć,
4)
od wielko
ści terenu objętego projektem lotu.
24.
Zdj
ęcia lotnicze wykonane będą równocześnie z tego samego samolotu kamerami: szerokokątną (Ck=150
mm) i normalnok
ątną (Ck=300 mm). Którą kamerą zarejestrowana zostanie większa powierzchnia terenu, i ile
razy wi
ększa:
1)
kamer
ą szerokokątną zostanie zarejestrowany obszar 4 razy większy,
2)
kamer
ą szerokokątną zarejestrowany zostanie obszar 2 razy większy,
3)
obiema kamerami zarejestrowany zostanie obszar o tej samej powierzchni,
4)
kamer
ą normalnokątną zarejestrowany zostanie obszar 2 razy większy niż kamerą szerokokątną.
25.
Dlaczego do wielu opracowa
ń fotogrametrycznych wykorzystuje się zdjęcia normalne?:
1)
bo takie zdj
ęcia pozwalają na pomiar stereoskopowy,
2)
bo zapewniaj
ą optymalną dokładność opracowania fotogrametrycznego,
3)
poniewa
ż do takich zdjęć są przystosowane kamery,
4)
bo takie zdj
ęcia zapewniają pokrycie 60%.
26.
Jaka jest zale
żność miedzy przewidywanym błędem sytuacyjnym, a przewidywanym błędem wysokości
wyznaczenia poło
żenia punktu ze stereogramu zdjęć lotniczych ?:
1)
bł
ąd wysokości jest dwa razy większy od błędu sytuacyjnego,
2)
aby otrzyma
ć błąd wysokości, należy błąd sytuacyjny pomnożyć przez stosunek bazowy w/B=Ck/b,
3)
bł
ąd wysokości jest dwa razy mniejszy od błędu sytuacyjnego,
4)
bł
ąd wysokości jest w/Ck razy większy od błędu sytuacyjnego.
27.
Pier
ścień głębi ostrości w aparacie fotograficznym zawiera:
1)
zakres odległo
ści fotografowania,
2)
dwa symetryczne ci
ągi przysłon ,
3)
ci
ąg otworów względnych,
4)
zakres odległo
ści, dla którego obiekt fotografowany będzie ostry .
28.
Zdj
ęcia niemetryczne to zdjęcia wykonane:
1)
cyfrow
ą kamerą fotogrametryczną,
2)
fotograficznym aparatem analogowym ze znajomo
ścią dystorsji obiektywu,
3)
aparatem cyfrowym ze znajomo
ścią dystorsji obiektywu i stałej kamery,
4)
dowolnym aparatem fotograficznym .
29.
Co to jest stosunek bazowy?:
1)
iloraz bazy podłu
żnej i odstępu między osiami szeregów,
2)
iloraz wysoko
ści bezwzględnej lotu i odstępu między dwoma sąsiednimi środkami rzutów w szeregu,
3)
iloraz odst
ępu między dwoma sąsiednimi środkami rzutów w terenie a ogniskową obiektywu kamery,
4)
iloraz ogniskowej obiektywu kamery i odległo
ści między środkami rzutów dwu sąsiednich zdjęć w szeregu na
zdj
ęciach.
30.
Jak
ą wielkość ma baza podłużna stereogramu zdjęć lotniczych dla p= 60%, formatu 23*23cm i skali zdjęć
1:5000 ?:
1)
460 m,
2)
690 m,
3)
92 mm,
4)
138 mm.
31.
31. Jaka b
ędzie odległość między osiami szeregów przy pokryciu poprzecznym między szeregami q = 30 %,
formacie zdj
ęć 23*23 cm i skali 1:10 000?
1)
690 m,
2)
161 mm,
3)
1610 m,
4)
6900 m.
32.
Rejony Grubera to:
1)
rejony na zdj
ęciu, gdzie występują najmniejsze zniekształcenia radialne,
2)
rejony zdj
ęć, gdzie należy wybierać punkty homologiczne do orientacji wzajemnej,
3)
rejony na stereogramie, gdzie nale
ży wybierać fotopunkty do orientacji bezwzględnej,
4)
rejony w terenie, gdzie nale
ży sygnalizować fotopunkty do aerotriangulacji.
33.
Orientacja wewn
ętrzna na autografie cyfrowym polega na:
1)
transformacji układu pikselowego zdj
ęć do układu tłowego,
2)
wyznaczeniu elementów orientacji wewn
ętrznej zdjęć,
3)
prowadzeniu zdj
ęć stereogramu do wspólnego układu ,
4)
uzyskaniu efektu stereoskopowego .
34.
Orientacja wzajemna pary zdj
ęć polega na:
1)
doprowadzeniu do równoległo
ści łącznic znaczków tłowych obu zdjęć,
2)
usuni
ęciu paralaksy podłużnej na modelu (doprowadzeniu do przecięcia promieni jednoimiennych obu zdjęć),
3)
usuni
ęciu paralaksy poprzecznej na modelu (doprowadzenie do przecięcia promieni jednoimiennych obu
zdj
ęć),
4)
doprowadzeniu zdj
ęć, względem terenowego układu odniesienia, do położenia, jak w momencie
fotografowania.
35.
Orientacja bezwzgl
ędna modelu na autografie cyfrowym polega na:
1)
obliczeniu współczynników transformacji przestrzennej pomi
ędzy lokalnym układem modelu, a układem
terenowym,
2)
obliczeniu współrz
ędnych lewego środka rzutów, współczynnika skali oraz trzech kątów orientacji każdego
zdj
ęcia ,
3)
obliczeniu elementów orientacji zewn
ętrznej i wewnętrznej obu zdjęć,
4)
zeskalowaniu modelu i spoziomowaniu zdj
ęć.
36.
Aby wykona
ć orientacje bezwzględną modelu na autografie cyfrowym należy znać:
1)
długo
ść odcinka na modelu i odpowiadającą mu długość w terenie,
2)
współrz
ędne. środków rzutów lewego i prawego zdjęcia ,
3)
współrz
ędne XYZ co najmniej trzech fotopunktów ,
4)
wysoko
ści co najmniej trzech fotopunktów .
37.
W celu obliczenia parametrów orientacji wzajemnej pary zdj
ęć (bez wyrównania) należy pomierzyć na
stereogramie:
1)
co najmniej 6 fotopunktów w rejonach Grubera ,
2)
co najmniej 5 dowolnych punktów w rejonach Grubera,
3)
co najmniej 12 dowolnych punktów na stereogramie ,
4)
co najmniej 5 fotopunktów rozmieszczonych w rejonach Grubera.
38.
Co to jest ortofotogram?
1)
pionowe zdj
ęcie terenu,
2)
przetworzone zdj
ęcie w taki sposób, ze wszystkie jego punkty są w jednolitej skali,
3)
przetworzone zdj
ęcie w taki sposób, ze zachowuje jednolita skale dla punktów znajdujących się na
powierzchni terenu,
4)
zdj
ęcie o dowolnej orientacji zamienione na ściśle pionowe.
39.
Jakie dane pozwalaj
ą na utworzenie ortofotografii?
1)
współrz
ędne środka rzutów zdjęcia i jego skala,
2)
elementy orientacji wzajemnej stereogramu i orientacja bezwzgl
ędna jednego ze zdjęć,
3)
utworzenie modelu stereoskopowego,
4)
elementy orientacji zdj
ęcia, zdjęcie i NMT.
40.
Ortofotomapa ró
żni się od fotomapy tym, że:
1)
do wykonania ortofotomapy nie jest potrzebny numeryczny model terenu,
2)
ortofotomapa posiada du
żo większe błędy dla terenów pagórkowatych,
3)
przy wykonywaniu ortofotomapy musimy zna
ć orientację wewnętrzną zdjęć,
4)
fotomapa w przeciwie
ństwie do ortofotomapy przedstawia obraz terenu w rzucie ortogonalnym.
41.
Celem nowoczesnej aerotriangulacji jest:
1)
zag
ęszczenie osnowy fotogrametrycznej dla orientacji wzajemnej modeli,
2)
opracowanie mapy,
3)
dostarczenie danych dla utworzenia ortofotomapy i zag
ęszczenie osnowy fotogrametrycznej do orientacji
modeli,
4)
otrzymanie numerycznego modelu terenu.
42.
Histogram obrazu cyfrowego wyra
ża:
1)
przyporz
ądkowanie jasności pikseli ich odpowiedziom spektralnym,
2)
zale
żność gęstości optycznej od naświetlenia,
3)
przyporz
ądkowanie ilości pikseli ich jasności,
4)
zale
żność jasności pikseli od ich położenia.
43.
Streching czyli rozci
ągniecie histogramu powoduje:
1)
zwi
ększenie kontrastu obrazu,
2)
przyciemnienie obrazu,
3)
inwersj
ę barw,
4)
rozja
śnienie obrazu.
44.
Które z poni
ższych systemów rejestracji promieniowania zalicza się do grupy systemów aktywnych?:
1)
Ikonos,
2)
Spot,
3)
Landsat,
4)
Radarsat.
45.
Obliczaj
ąc iloraz kanału podczerwonego i czerwonego otrzymujemy wskaźnik pozwalający wyznaczyć:
1)
zanieczyszczenie atmosfery,
2)
zawarto
ść chlorofilu,
3)
ilo
ść biomasy,
4)
temperatur
ę .
46.
Wzorce statystyczne klas zawieraj
ą dane takie jak:
1)
minimum i maksimum jasno
ści pikseli oraz ich liczbę w danej klasie,
2)
prawdopodobie
ństwo przyporządkowania piksela danej klasie,
3)
odległo
ści piksela od środka klas,
4)
całkowit
ą liczbę pikseli w danej klasie, średnią jasność pikseli i odchylenie standardowe.
47.
Pole treningowe w klasyfikacji nadzorowanej to:
1)
zbiór pikseli na obrazie wielospektralnym reprezentatywnych dla danej klasy u
żytkowania terenu,
2)
zbiór pikseli o podobnej jasno
ści na obrazie wielospektralnym,
3)
zbiór pikseli o tej samej odpowiedzi spektralnej na obrazie wielospektralnym ,
4)
wybrany na kompozycji barwnej obszar o wyra
źnych granicach.
48.
W metodzie klasyfikacji MAXLIKE kryterium przyporz
ądkowania piksela do klasy to:
1)
podobie
ństwo jasności piksela do średniej jasności w klasie,
2)
maksimum prawdopodobie
ństwa przynależności piksela do klasy,
3)
maksimum prawdopodobie
ństwa wystąpienia klasy na obrazie,
4)
podobie
ństwo średniej jasności piksela w kanałach do średniej jasności wzorca klasy w kanałach.
49.
Krzywa spektralna przedstawia:
1)
jak zmienia si
ę odbicie promieniowania elektromagnetycznego w zależności od długości padającej fali,
2)
jak zmienia si
ę długość fali w zależności od współczynnika odbicia promieniowania elektromagnetycznego,
3)
jak zmienia si
ę odbicie promieniowania elektromagnetycznego w zależności od temperatury,
4)
zale
żność odbicia promieniowania elektromagnetycznego przez określone obiekty w różnych porach dnia.
50.
Obraz wielospektralny w teledetekcji to:
1)
ka
żdy obraz barwny,
2)
obraz który składa si
ę z kilku kanałów spektralnych zarejestrowanych w tym samym czasie,
3)
obraz który składa si
ę z kilku kanałów spektralnych zarejestrowanych w różnym czasie ,
4)
obraz który składa si
ę z czterech obrazów, wykonanych zimą, wiosnę, latem i jesienią.