Założenie ewidencji gruntów i budynków

Według dekretu z 1955 r. o ewidencji gruntów i budynków

(obowiązywał do 1989 r.) - granice gruntów podlegały pomiarom według stanu
faktycznego istniejącego na gruncie w czasie wykonywania pomiaru.

Na terenach wiejskich, wstępne ustalenie stanu władania polegało na wpisaniu na
szkicu nazwiska władającego gruntem podczas pomiaru. Stwierdzenie stanu
władania odbywało się przy udziale zainteresowanych oraz przedstawicieli wsi,
wybranych na zebraniu informacyjnym, poprzez podpisy w protokole stwierdzenia

wybranych na zebraniu informacyjnym, poprzez podpisy w protokole stwierdzenia
stanu władania.

Na obszarach miast, ustalenie stanu władania odbywało się na gruncie przy
udziale wezwanych do stawienia się w konkretnym terminie stron. Strony w
obecności przedstawicieli wyznaczonych przez radę narodową, wskazywały na
gruncie przebieg granic swoich działek oraz podpisywały protokół.

Operat ewidencji gruntów w trybie dekretu z 1955 r. zakładano na podstawie
dwóch technologii:

1) Pomiar bezpośredni:

Osnowa szczegółowa była zakładana metodą poligonizacji technicznej, ciągów
sytuacyjnych, linii pomiarowych i punktów posiłkowych. Pomiary szczegółów
wykonywano metodami domiarów, przedłużeń, wcięć i poprzeczek. Metoda
biegunowa, z przyczyn technicznych nie była praktycznie stosowana.

2) Technologia fotogrametryczna:

2) Technologia fotogrametryczna:

Geodeta zabierał w teren zdjęcie lotnicze, zazwyczaj powiększone do skali 1:2000 i
konfrontował je z terenem. Wybierał wyraźne punkty sytuacyjne, w razie potrzeby
uzupełniał je znakami geodezyjnymi i wykonywał pomiary.

Szkic pomiaru bezpośredniego

Zarys pomiarowy (technologia fotogrametryczna)

Identyfikatory obowiązujące w aktualnych przepisach prawnych:

- jednostki: WWPPGG_R

- obrębu: WWPPGG_R.XXXX

- działki: WWPPGG_R.XXXX.NDZ lub

WWPPGG_R.XXXX.AR_NR.NDZ

WW – kod województwa,

PP – kod powiatu,

GG – kod gminy,

GG – kod gminy,

R – typ gminy (cyfra od 1 do 9; n. p. 2 – gmina wiejska),

XXXX – numer obrębu w jednostce,

NDZ – numer działki,

AR_NR – numer arkusza mapy ewidencyjnej.

Przy zakładaniu ewidencji, numerację działek ewidencyjnych należy
rozpoczynać od północno – zachodniego narożnika obrębu i prowadzić ją
w sposób ciągły w poszczególnych kompleksach, wyznaczonych przez
drogi, ulice, koleje, cieki, w kierunku północno – wschodnim.

W razie podziału, nowo powstałe działki oznacza się numerami w postaci
ułamka q/p, w którym:

- q jest liczbą naturalną oznaczającą numer działki pierwotnej podlegającej
podziałowi,

- p jest najmniejszą liczbą naturalną umożliwiającą wyróżnienie każdej

- p jest najmniejszą liczbą naturalną umożliwiającą wyróżnienie każdej
nowej działki.

W przypadku połączenia działek, nowo powstałą działkę ewidencyjną
oznacza się kolejną, niewykorzystaną w danym obrębie, liczbą naturalną.

Źródła danych do założenia katastru:

-

materiały państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego,

-

wyniki pomiarów fotogrametrycznych,

-

wyniki terenowych pomiarów geodezyjnych,

-

dane z innych ewidencji i rejestrów (sądy, organy administracji publicznej, JST),

-

dokumenty udostępnione przez zainteresowanych,

-

dokumentacja architektoniczno – budowlana,

-

wyniki oględzin.

Przebieg granic działek ewidencyjnych wykazuje się w katastrze na podstawie

Przebieg granic działek ewidencyjnych wykazuje się w katastrze na podstawie

dokumentacji sporządzonej:

•

w postępowaniu rozgraniczeniowym;

•

w celu podziału nieruchomości;

•

w postępowaniu scalenia gruntów i wymiany gruntów;

•

w postępowaniu dotyczącym scalenia i podziału nieruchomości;

•

na potrzeby postępowań sądowych lub administracyjnych;

•

przy zakładaniu ewidencji gruntów i budynków.

Dane dotyczące użytków gruntowych i klas:

- numeryczne opisy konturów użytków i klas,

- oznaczenia użytków gruntowych i klas gleboznawczych w granicach
poszczególnych konturów oraz numery tych konturów.

Grupy użytków gruntowych:

1) użytki rolne,

2) grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione,

3) grunty zabudowane i zurbanizowane,

3) grunty zabudowane i zurbanizowane,

4) użytki ekologiczne,

5) nieużytki,

6) grunty pod wodami,

7) tereny różne.

Sadów o powierzchni mniejszej od 0.1000 ha oraz innych użytków
gruntowych o powierzchni mniejszej od 0.0100 ha nie wykazuje się w
ewidencji.

Wyróżnia się następujące klasy:
- dla gruntów ornych: I, II, IIIa, IIIb, IVa, IVb, V, VI,
- dla łąk i pastwisk oraz lasów: I, II, III, IV, V, VI.

Gruntom oznaczonym w dotychczasowej ewidencji jako RVIz i PsVIz lub RzVI i PszVI
nadaje się oznaczenia odpowiednio: RVI, PsVI (według wytycznych G-5).

Numery porządkowe konturów są kolejnymi liczbami naturalnymi
w ramach obrębu ewidencyjnego.

Gleboznawcza klasyfikacja gruntów obejmuje użytki rolne, grunty leśne
oraz śródpolne grunty zadrzewione i zakrzewione, niezależnie od ich przeznaczenia
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Grunty stanowiące użytki rolne wcześniej nie klasyfikowane, zajęte pod rowy
melioracyjne oraz grunty zadrzewione i zakrzewione śródpolne, włącza się
do przyległych dominujących konturów klasyfikacyjnych.

do przyległych dominujących konturów klasyfikacyjnych.

1) Grunty pod stawami wybudowanymi na gruntach objętych gleboznawczą
klasyfikacją - oznacza się symbolem złożonym z właściwego symbolu użytku
gruntowego i oznaczenia klasy gleboznawczej, np. Wsr-ŁIV, Wsr-RV.
2) Grunty pod stawami wybudowanymi na gruntach nie objętych
gleboznawczą klasyfikacją – oznacza się w ewidencji wyłącznie symbolem Wsr.

Grunty zaliczone do terenów zabudowanych i zurbanizowanych, gruntów pod wodami,
terenów różnych oraz nieużytków nie są objęte gleboznawczą klasyfikacją.