……………………., dnia ..................

ZATWIERDZAM

..............................................

...............................................

PLAN - KONSPEKT

do przeprowadzenia zajęć z POPL z plutonem ochrony i regulacji ruchu w dniu Z -14

I. TEMAT 4: Doskonalenie nabytych umiejętności związanych z powszechną obroną przeciwlotniczą w sytuacji zagrożenia uderzeniami z powietrza .

II. CEL:

• doskonalić szkolonych z zasadami prowadzenia ognia z broni strzeleckiej do celów powietrznych

• doskonalić żołnierzy prowadzenia ognia zaporą pionową

• doskonalić żołnierzy prowadzenia ognia zaporą pochyłą

• doskonalić żołnierzy prowadzenia ognia zaporą prostopadłą

• doskonalić żołnierzy prowadzenia ognia do desantu spadochronowego

III. FORMA : zajęcia praktyczne.

IV. CZAS: 2 x 45'

V. MIEJSCE : Strzelnica Mielno.

VI.ZAGADNIENIA:

1.Ostrzeżenia o zagrożeniach powietrza i ogłaszanie alarmu.

2. Zachowanie się po ogłoszeniu alarmu.

VII. WSKAZÓWKI ORGANIZACYJNO-METODYCZNE:

1. Zajęcia prowadzone całością plutonu

2. spełnić formalności związane z wyjazdem na zajęcia w teren. Omówić warunki bezpieczeństwa na czas przemieszczenia na zajęcia;

3. omówić szczegółowo warunki bezpieczeństwa;

4. zajęcia prowadzić metodą musztry bojowej;

5. do realizacji każdego zagadnienia stosować wprowadzenie w sytuację taktyczną;

6. w czasie zajęć należy zwrócić szczególną uwagę na przestrzeganie dyscypliny szkoleniowej i warunków bezpieczeństwa;

7. obsługę sprzętu przeprowadzić bezpośrednio po zajęciach.

VIII. LITERATURA :

1. Regulamin działań taktycznych wojsk zmechanizowanych i pancernych (batalion-kompania). Warszawa DWLąd. 2009

2. Podręcznik walki pododdziałów wojsk zmechanizowanych (pluton, drużyna). Warszawa DWLąd. 2000.

3. Instrukcję o działalności szkoleniowo-metodycznej w SZ RP Warszawa 2009.

4. Zbiór norm szkoleniowych pododdziałów piechoty, Warszawa 2007.

5. Cz. Dąbrowski, Z. Grobelny, „Pluton zmechanizowany w marszu i postoju”, Wrocław 2003

6. Zbiór znaków i skrótów wojskowych cz.II, Szt. Gen. Warszawa 2004.

7. APP-6 Znaki Wojskowe dotyczące Wojsk Lądowych.

8. Poradnik dowódcy pododdziału z POPL.

IX. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO-TECHNICZNE:

• torba sanitarna 1 szt.

• chorągiewki sygnalizacyjne 4 pary

• 7x45 LP 4szt

• Wyposażenie indywidualne na stan

• busola 4szt

X. ORGANIZACJA ZAJĘĆ:

XI. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:

Wszystkie czynności wykonywać na komendę przełożonych.

Podczas zajęć zabraniam:

• odkładania lub przekazywania komukolwiek broni osobistej;

• zbierania jakichkolwiek nieznanych przedmiotów znalezionych na terenie poligonu, o znalezionych niewypałach i niewybuchach natychmiast meldować przełożonym oraz oznaczyć miejsce znaleziska;

• wykonywania manewrów sprzętem po utracie orientacji /lub w dużym zadymieniu/;

• wykonywania czynności niezgodnych z charakterem przerabianych zagadnień;

• samowolnego oddalania się z rejonu zajęć;

Przerwać ćwiczenie natychmiast po ujrzeniu czerwonej gwiazdy lub w przypadku groźby wypadku samodzielnie ogłaszając - PRZERWAĆ ĆWICZENIE

XII. INNE (DODATKOWE):

Nie dotyczy

XIII. WPROWADZENIE W SYTUACJĘ TAKTYCZNĄ

1bpzmot- po przeprowadzeniu mobilizacyjnego rozwinięcia przystąpił do zgrywania pododdziałów na poligonie i osiąga gotowość do działania. Aktualnie znajduje się w rejonie zgrywania bojowego i jest w gotowości do wykonywania zadań bojowych zgodnie z decyzja dowódcy brygady.

XIV. PRZEBIEG SZKOLENIA

Lp.	ZAGADNIENIA I CZAS	CZYNNOŚCI
				KIEROWNIKA ZAJĘĆ	ĆWICZĄCYCH
1 2 3 4	ROZPOCZĘCIE ZAJĘĆ 10 min Zag. 1 (35 min) Zag. 2 (35 min) CZĘŚĆ KOŃCOWA 10 min	przyjęcie meldunku ; sprawdzenie obecności ; omówienie warunków bezpieczeństwa i postawienie zadań na czas dojazdu do rejonu zajęć. Ostrzeżenia o zagrożeniach z powietrza i ogłaszania alarmu Każdy posterunek obserwacji powietrznej i skażeń powinien mieć wcześniej opracowany sposób wskazywania celów i meldowania o nich a także ustalone sygnały np. : za pomocą rakietnicy, głosem , sygnałem , syreną , środkami łączności. Zachowanie się po ogłoszeniu alarmu Podczas prowadzenia walki żołnierze powinni być w stałej gotowości do zwalczania środków napadu powietrznego. W czasie niespodziewanego napadu na małej wysokości pododdziały otwierają samodzielny ogień. Żołnierze z pojazdów opuszczają je i kryją się wykorzystując drzewa, rowy i prowadzą ogień z posiadanej broni. omówienie i podsumowanie zajęć wykonanie zbiórki kompanii sprawdzenie ilości ludzi , broni i sprzętu	Stoją na zbiórce i słuchają Omawiam sposoby ogłaszania alarmów oraz ostrzeżeń o zagrożeniu uderzeniami z powietrza. Polecam szkolonym praktycznie realizować wykonywanie alarmów. Omawiam zachowanie się żołnierzy po ogłoszeniu alarmu o zagrożeniu z powietrza. Praktyczna realizacja czynności po ogłoszeniu alarmu powietrznego Podsumowuje i omawiam przeprowadzone zajęcia

OPRACOWAŁ

DOWÓDCA ploirr

……………………………………..

Załącznik 1 Zwalczanie przeciwnika powietrznego z broni strzeleckiej

Prowadzenie ognia do przeciwnika powietrznego z etatowej broni pododdziału organizuje się na zasadzie samoobrony przed atakiem z powietrza i używa się do tego celu wydzielony pododdział, któremu wcześniej wyznacza się odpowiednie zadania ogniowe. Jest to z reguły pododdział nie będący bezpośrednio zaangażowany w walkę z przeciwnikiem naziemnym, niemniej jednak otwarcie ognia przez pododdział dyżurny jest niejako hasłem do włączenia się do walki z celem powietrznym przez pozostałe siły oddziału. Oczywiście włączają się do walki tylko ci ,którzy nie są zaangażowani w walce z przeciwnikiem naziemnym.

Zwalczanie celów powietrznych z broni strzeleckiej prowadzi się na wysokość ich lotu do 500 m, a z broni pokładowej wozów bojowych w granicach jej zasięgu. W granicach skutecznej odległości strzelania ogień prowadzi się tylko do celów zbliżających się.

Wartość nastawy celownika broni strzeleckiej zależna jest od wielu czynników, w głównej mierze od odległości strzelania i określa się ją w podziałkach celownika odpowiednio dla każdego rodzaju broni.

Najskuteczniejszym ogniem broni strzeleckiej do nisko lecących celów powietrznych przeciwnika jest ogień seryjny prowadzony równocześnie przez pododdział dyżurny na komendę swego dowódcy, mającego prawo wydawania stosownej decyzji otwarcia ognia. Dotyczy to dowódcy plutonu i wzwyż.

Znajomość zasad identyfikacji celów powietrznych obowiązuje wszystkich dowódców, gdyż ponoszą oni odpowiedzialność za ostrzelanie własnych statków powietrznych.

Do celów powietrznych strzela się pociskami przeciwpancerno-zapalającymi.

Celowym jest więc aby wszyscy żołnierze pododdziału dyżurnego posiadali jeden magazynek lub w przypadku obsługi km PKS taśmę (250 nb) załadowane w/w amunicją z przeznaczeniem zwalczania celów powietrznych, o użyciu którego decyduje dowódca pododdziału.

W zależności od rodzaju celu powietrznego oraz jego prędkości rozróżniamy cztery rodzaje strzelań do:

• śmigłowców i samolotów bezpilotowych;

• samolotów odrzutowych;

• samolotów nurkujących na strzelającego;

• desantu spadochronowego.

Śmigłowce i samoloty bezpilotowe zwalcza się strzelając z broni strzeleckiej z uwzględnieniem wyprzedzenia w sylwetkach celu lub wartościach kątowych, gdy cel leci defilująco oraz zaporami ogniowymi czy też z podniesionym celownikiem, gdy cel leci na strzelającego. Zasady strzelania do tych celów polegają głównie na właściwym doborze odpowiedniej nastawy celownika i określeniu wyprzedzenia liniowego - wyrażonego w sylwetkach śmigłowca - oraz kątowego podczas strzelań do samolotów bezpilotowych.

Wyprzedzenie uwzględnia się przez wysunięcie punktu celowania przed cel o odpowiednią liczbę sylwetek w kierunku lotu, natomiast strzelając do samolotów bezpilotowych wyprzedzenie uwzględnia się przez wysunięcie punktu celowania przed samolot o odpowiedni kąt wyprzedzenia w sylwetkach celu i nastawy celownika, które strzelający powinien uwzględnić w czasie strzelania określają instrukcje danej broni. Co się więc z tym wiąże, pododdziały przeznaczone do zwalczania celów powietrznych powinny być w gotowości do natychmiastowego otwarcia ognia ,a co za tym idzie, mieć celowniki nastawione przed strzelaniem, a broń z dołączonym magazynkiem załadowanym odpowiednią amunicją i zabezpieczoną.

W celu ułatwienia praktycznego ostrzelania celów powietrznych w pododdziałach dla wszystkich rodzajów broni zastosowano uproszczone metody stosowania wyprzedzeń, które w praktyce można przyjąć następująco:

1. do śmigłowców i samolotów tłokowych:

• podczas strzelania na odległość do 500 m, tyle sylwetek ile wynosi odległość strzelania w setkach metrów;

• podczas strzelania na odległość ponad 500 m, tyle sylwetek ile wynosi odległość strzelania w setkach metrów razy 1,5;

2. do samolotów bezpilotowych:

• podczas strzelania na odległość do 500 m 5-6⁰;

• podczas strzelania na odległość ponad 500 m 8-10⁰.

W związku z powyższym zarówno żołnierze jak i dowódcy powinni umieć uwzględniać wyprzedzenie w sylwetkach celu oraz w najprostszy sposób określić i uwzględnić wyprzedzenie w wartościach kątowych

.

Praktyczna realizacja wyprzedzenia podczas strzelania do celów powietrznych przedstawia się następująco: po uwzględnieniu wyprzedzenia linię celowania przesuwa się równomiernie przed sylwetkę samolotu do momentu oddania pierwszej serii. Z chwilą otwarcia ognia celowanie należy prowadzić za pomocą przyrządów celowniczych, a ogień korygować na podstawie obserwacji torów pocisków, natomiast, gdy cel minie przewidziany punkt wyprzedzony, należy zmienić punkt celowania. Pamiętać również należy aby tory pocisków układały się nieco przed i powyżej lecącego celu powietrznego.

Ogień do celu otwiera się na komendę dowódcy i prowadzi seriami po 5-10 strzałów w serii, a w momencie zbliżania się celu do widocznych torów pocisków prowadzi się ogień ciągły.

Do otwarcia ognia dowódca podaje komendę: DO ŚMIGŁOWCA Z PRAWEJ (z lewej, z przodu) 5 SYLWETEK - OGNIA lub DO SAMOLOTU Z PRAWEJ (z lewej, z przodu) 5 STOPNI - OGNIA.

Pamiętać również należy, że do celów powietrznych lecących z prędkością nie przekraczającą 250 km/godz., których kąt kursu przebiega na tzw. „strzelającego”, strzela się z podniesionym ramieniem celownika. Na komendę dowódcy pododdziału podnosi się ramię celownika i ustawia je w pozycji pionowej, a następnie celuje na ogólnych zasadach w przednią część kadłuba statku powietrznego. Czynności te wykonuje się na komendę: DO ŚMIGŁOWCA, CELOWNIK PODNIEŚĆ - OGNIA.

Jeśli zaś prędkość celu wynosi ponad 250 km/godz., których kurs przebiega na strzelającego, prowadzi się ogień zaporowy i tak w zależności od odległości na jakiej znajduje się cel wykonuje się zaporę pionową lub zaporę pochyłą.

Jeżeli odległość wykrycia celu jest większa niż 2500 m wykonuje się zaporę ogniową pochyłą, natomiast jeśli odległość wykrycia nie przekracza 2500 m wówczas - pionową zaporę ogniową.SAMOLOTY ODRZUTOWE, których prędkość przelotowa jest duża, wyprzedzenie powinno być również bardzo duże, a co za tym idzie prowadzenie ognia do nich ze stosowaniem tychże jest niemożliwe.W związku z powyższym strzelanie do szybko lecących celów powietrznych na małej wysokości prowadzi się ogniem zaporowym, polegającym na postawieniu przez pododdział dyżurny zapory ogniowej (pionowej lub poziomej) na prawdopodobnym kursie celu jednocześnie całym pododdziałem (plutonem, kompanią).

W zależności od odległości od odległości wykrycia celu i jego kursu wykonuje się następujące rodzaje zapór ogniowych:

• pionowa;

• pochyła;

• prostopadła.

Pionowa zapora ogniowa

Wykonuje się wówczas, gdy odległość wykrycia celu jest mniejsza niż 2500 m, jego kurs przechodzi nad ugrupowaniem pododdziału (kurs „ZERO”) . Na komendę dowódcy: Uwaga pluton (kompania) DO SAMOLOTU, PIONOWA - OGNIA żołnierze ustawiają broń pionowo i wszyscy jednocześnie otwierają ogień. Komenda do otwarcia ognia powinna być wydana gdy cel znajduje się w odległości około 700 m od strzelających.

Pionowa zapora ogniowa

Pochyła zapora ogniowa

Stosuje się w przypadku, gdy odległość do celu jest większa niż 2500 m , jego kurs przechodzi nad ugrupowaniem pododdziału, wówczas to żołnierze ustawiają broń pod kątem zbliżonym do 45⁰ w stosunku do poziomu i otwierają ogień w kierunku zbliżającego się celu na komendę dowódcy: Uwaga pluton (kompania) DO SAMOLOTU, POCHYŁA - OGNIA. Komenda OGNIA powinna być podana w momencie, gdy cel znajduje się około 1000 m od strzelającego pododdziału.

Pochyła zapora ogniowa

W obu przypadkach ogień prowadzony jest do momentu podania komendy o jego przerwaniu przez dowódcę lub wyczerpaniu się amunicji w magazynkach.

Pamiętać jednak trzeba aby zachować niezbędne warunki bezpieczeństwa utrzymując odległość między żołnierzami min. 3-4 kroki.

Prostopadła zapora ogniowa

Stosuje się, gdy kurs samolotu przechodzi w pewnej odległości nad ugrupowaniem pododdziału. W ten sam sposób zwalcza się samoloty nurkujące na sąsiedni pododdział lub obiekt, położony w odległości do 500 m.Postawienie prostopadłej zapory ogniowej polega na prowadzeniu ognia do punktu na kursie celu określonego przez obrót broni o około 60⁰ w kierunku lotu celu. Praktycznie odbywa się to w sposób następujący - po wskazaniu samolotu przez dowódcę żołnierz celują do niego, a następnie na jego komendę OGNIA szybko przesuwają punkt celowania (wykonują zwrot) przed cel o ok. 60⁰ i prowadzą ogień. W celu wykonania zapory prostopadłej podaje się komendę : Uwaga pluton DO SAMOLOTU, PROSTOPADŁA - OGNIA

Prostopadła zapora ogniowa

Samoloty atakujące pododdział z lotu nurkowego zwalcza się ogniem zaporowym na komendę dowódcy pododdziału celując w przednią część kadłuba samolotu. Ogień otwiera się na komendę: Uwaga pluton (kompania) DO NURKUJĄCEGO - OGNIA w momencie wejścia samolotu w lot nurkowy i prowadzi z maksymalnym natężeniem przez cały czas nurkowania, według celownika ustawionego uprzednio.

Strzelanie z broni strzeleckiej do desantu spadochronowego

Prowadzi się z nastawą celownika 3, a do otwarcia ognia podaje się komendę np. DO SPADOCHRONIARZY, DWIE FIGURY - OGNIA.

W tym przypadku punkt celowania określony jako środek skoczka przesuwa się wzdłuż kierunku jego opadania.

Wielkość wyprzedzenia dla wszystkich rodzajów broni pododdziałów piechoty z niewielkim uproszczeniem przyjmuje się następująco:

• podczas strzelania na odległość do 200 m - 0,5 sylwetki na każde 100 m strzelania;

• podczas strzelania na odległość ponad 200 m - jedną sylwetkę na każde 100 m odległość do celu.

1

linia celowania

kierunek

opadania

A_w

A_s

A_w

A_s

60⁰

0

wykrycie (rozpoznanie) celu

D_s≈1000 m

0

0

rzut kursu celu na poziom

Ps≈700 m

A_s

A_w

Seria pocisków

plutonu (kompanii)

kurs celu

ZAGADNIENIE 1.

Prowadzący: d-ca plutonu

Czas:35 min

ZAGADNIENIE 2.

Prowadzący: d-ca plutonu

Czas:35 min

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Czas: 10 min

Prowadzący: d-ca plutonu

wyprzedzenie

CZĘŚĆ KOŃCOWA:

Czas: 10 min

Prowadzący: d-ca plutonu

---