Rozprzestrzenienie się TV po II wojnie światowej stworzyło nową galaktykę komunikacji. Inne media zostały zreorganizowane i zrestrukturyzowane. Radio straciło swoją główną pozycję, lecz wygrało pod względem elastyczności i wszechobecności dostosowując tematy do życia codziennego ludzi. Filmy przekształciły się tak, by dostosować się do publiczności telewizyjnej, a gazety i czasopisma wzbogaciły swoją zawartość.
Wg badań medioznawczych niewielki odsetek ludzi wybiera wcześniej program, który chce oglądać. Zazwyczaj pierwszą decyzją jest oglądanie, później przegląda się programy, aż znajdzie się najbardziej atrakcyjny. W stanach Zjednoczonych pod koniec lat 80 telewizja pokazywała 3600 obrazów na minutę. Przeciętny dorosły Amerykanin poświęca mediom uwagę przez 6,43 godziny na dzień.
W szczególności radio i TV stały się audiowizualnym środowiskiem, z którym automatycznie wchodzimy w interakcje.
Media są systemem komunikacji jednokierunkowej, ale ich rzeczywisty proces komunikacji taki nie jest, zależy on od interakcji między nadawcą i odbiorcą przy interpretowaniu przekazów.
Zdaniem Eco i Postmana rzeczywistą siłą telewizji jest to, że przygotowuje ona podstawę, grunt pod wszystkie procesy, które zamierza się zakomunikować społeczeństwu, poczynając od polityki do biznesu, dołączając do tego sport i sztukę. TV wyznacza ramy języka komunikacji w społeczeństwie.
Społeczne oddziaływanie TV następuje w trybie binarnym: być albo nie być. W chwili gdy przekaz będzie w telewizji można go zmieniać, przekształcać, przeinaczyć. Media zazwyczaj oddziałują na świadomość i zachowanie.
W latach 80 nowe technologie zmieniły świat mediów. Gazety pisano, wydawano, drukowano. Radio stało się bardziej wyspecjalizowane a nadawane na żywo radiowe talk shows wypełniły czas osobom np. dojeżdżającym do pracy. Magnetowidy rozprzestrzeniły się na całym świecie. Możliwość nagrywania programów TV zmieniła nawyki widowni, która mogła oglądać programy w odpowiednim dla siebie czasie, selekcjonując je. Rozwój technologii TV kablowej w latach 90 wywarł presję na władzę, by deregulować komunikację w ogóle. Nastąpiła po tym eksplozja programów nadawanych przez TV kablową w Stanach Zjednoczonych oraz TV satelitarną w Europie, Azji i Ameryce Łacińskiej.
Powstały wkrótce nowe sieci, które były jakby „konkurencją” dla tych już ustabilizowanych. Youichi Ito stwierdził, że mamy do czynienia z przejściem od społeczeństwa masowego do społeczeństwa segmentowanego, tzn. że publiczność coraz bardziej segmentuje się przez ideologię, wartości, gusty i style życia.
Efektem biznesowej konkurencji jest to że podczas gdy publiczność uległa segmentacji, TV stała się bardziej skomercjalizowana niż kiedykolwiek wcześniej.
Internet jest filarem globalnej komunikacji za pośrednictwem komputerów (CMC) - jest to sieć która łączy większość sieci komputerowych. Można powiedzieć, że Internet jest już teraz światowym, uniwersalnym, interaktywnym medium komunikacji komputerowej Wieku Informacji. W Internecie są pewne nierówności - nierówności społeczne, rasowe, płciowe, wiekowe oraz przestrzenne w dostępie do Internetu. Na całym świecie 30% użytkowników Internetu miało wykształcenie uniwersyteckie.
Internet osiągnął najwyższe tempo rozwoju ze wszystkich mediów komunikacyjnych w historii: w Stanach Zjednoczonych radiu zajęło 30 lat osiągnięcie 60 mln odbiorców, TV - 15 lat, a Internet potrzebował na to po rozwoju sieci globalnej WWW tylko 3 lata. W Internecie spora część komunikacji jest w dużej mierze spontaniczna i niezorganizowana.
Proces kształtowania i rozpowszechniania Internetu ukształtował trwale strukturę tego nowego medium odciskając się w architekturze sieci, kulturze jej użytkowników i rzeczywistych wzorach komunikacji.
Sieci CMC charakteryzują się wszechobecnością i elastycznością, coraz bardziej będą one odzwierciedlać interesy handlowe.
Howard Rheingold głosił, że społeczności budowane on-line mogą rozwijać się w fizyczne spotkania, przyjacielskie przyjęcia i materialne wsparcie dla członków ich wirtualnej wspólnoty. Rheingold rozumie poprzez wirtualną wspólnotę - elektroniczną sieć interaktywnej komunikacji. Te wspólnoty mogą być względnie sformalizowane lub spontanicznie kształtowane przez sieci społeczne, które logują się do sieci w celu wysłania i odbierania wiadomości.
Krytycy społeczni krytykują relacje społeczne wywołane przez komputery, ponieważ życie on-line może doprowadzić do ucieczki od realnego życia. Badania akademickie pokazują, iż w pewnych warunkach korzystanie z Internetu podnosi ryzyko osamotnienia, poczucia wyobcowania czy depresji.
Zaletą sieci jest to że umożliwia ona nawiązywanie słabych więzi z obcymi. Te słabe więzi ułatwiają łączenie ludzi o odmiennych społecznych cechach. W rzeczywistości komunikacja on-line daje możliwość swobodnej, szczerej dyskusji. Wadą natomiast jest wysoka „stopa śmiertelności” przyjaźni on-line. Powstaje pytanie: Czy wspólnoty wirtualne są rzeczywistymi wspólnotami? Odpowiedź brzmi tak i nie, ponieważ są one wspólnotami, ale nie fizycznymi i nie podlegają wzorom komunikacji i interakcji, co wspólnoty fizyczne. Po prostu funkcjonują na innym poziomie rzeczywistości.
CMC objęło swoim obszarem aktywności społeczne np.: zakupy on-line, nauczanie on-line, kampanie wyborcze rozpoczynające się od założenia stron WWW, bądź obietnice polityków składane na własnych stronach domowych w Internecie. Dostęp do CMC jest ograniczony kulturowo, edukacyjnie i ekonomicznie.
W drugiej połowie lat 90zaczął kształtować się nowy system komunikacji, czyli multimedia. Charakteryzował się integracją różnych mediów i ich interaktywnym potencjałem. Multimedia rozszerzyły dziedzinę komunikacji elektronicznej: od pracy do domu, od szkół do szpitali, od rozrywki do podróży. Jednakże to biznes kształtował nowy system multimedialny. Pod koniec lat 90 zaczęły powstawać inne formy integracji technologicznej: telewizja sieciowa - WebTV, w której TV jest podłączona zarówno do komputera jak i linii telefonicznej umożliwiając odbieranie na 1 ekranie zarówno sygnałów telewizyjnych jak i serwisów internetowych.
Nowe media elektroniczne nie zrywają z tradycyjną kulturą - wchłaniają ją. Przykładem jest tutaj japoński wynalazek karaoke. Na pierwszy rzut oka karaoke rozszerza i wzmacnia tradycyjny nawyk wspólnego śpiewania w barach, ale w rzeczywistości polega ono na łączeniu tego nawyku z zaprogramowaną z góry maszyną, której rytmy i repertuar muzyczny mają być naśladowane przez śpiewaka recytującego słowa pojawiające się na ekranie. Maszyna karaoke nie jest instrumentem muzycznym: śpiewak jest wchłaniany przez maszynę, by uzupełnić jej dźwięki i obrazy.
Cechy multimediów:
szerokie zróżnicowanie społeczne i kulturowe
wzrastająca stratyfikacja społeczna użytkowników - świat multimediów będą zaludniać dwie zasadniczo odmienne populacje: wchodzących w interakcje i wciąganych w interakcje.
integracja wszystkich przekazów we wspólny wzór poznawczy - różne sposoby komunikacji wykazują tendencję do wzajemnego zapożyczania kodów: interaktywne programy edukacyjne wyglądają jak gry wideo, rozprawy sądowe transmitowane są jak opery mydlane, gry sportowe mają opracowywaną choreografię dla widzów.
włączają one w obręb swojej domeny większość ekspresji kulturowych w całym ich zróżnicowaniu - wszystkie ekspresje kulturowe, od najgorszej do najlepszej wkraczają razem w ten cyfrowy wszechświat, czynią one wizualność naszą rzeczywistością.
Nowy system komunikacyjny przekształca przestrzeń i czas. To co lokalne zostaje uwolnione od swych kulturowych, historycznych, geograficznych znaczeń; czas zostaje wymazany w nowym systemie komunikacyjnym gdyż przeszłość teraźniejszość i przyszłość można zaprogramować tak, aby wchodziły ze sobą w interakcje w jednym przekazie
3