11. Zespół Literacki Przedmieście- przedstawiciele, program.
Przedmieście, zespół literacki prozaików działający w Warszawie i Lwowie 1933-1937, założony przez H. Boguszewską (przewodnicząca), J. Kornackiego, W. Kowalskiego, G. Morcinka, K. Muszałównę, do których przyłączyli się m.in.: Z. Nałkowska, B. Schulz, A. Rudnicki, J. Łobodowski, H. Górska, J.Kowalski i A. Kowalska, H. Krahelska, J. Brzoza
Pierwsi polscy autorzy zgrupowani w zespole literackim "Przedmieście" głosili program narracji dokumentarnej, korzystającej z doświadczeń reportażu, utrwalającej większe lub mniejsze realia współczesnego życia społecznego. Dążyli do ograniczenia fabuły, umieszczenia wydarzeń powieściowych w wyraźnie zarysowanym - zwykle ludowym - środowisku.
Programowe postulaty Przedmieścia zostały zrealizowane w książce zbiorowej „Przedmieście”1934. Miała ona charakter reportażowych migawek z życia proletariatu, co podkreślały już tytuły trzech kolejnych części książki: Podróże po Warszawie- tramwajem, furmanką, ulicami, schodami, karuzelą i powietrzem na bruk; Prace i ludzie- szofer, krawcy, złodzieje, kabalarka, górnicy, fabrykanci, przekupka i żebracy; Biedy- matki, domu, dzieci, zredukowanych, bezrobotnych, bezdomnych i głodnych.
Widoczny tutaj jest znakomity zmysł obserwacji, umiejętność wiarygodnego psychologicznie uwydatnienia społecznych typowości u postaci, świadoma i celowa asceza stylistyczna przy jednoczesnym uwrażliwieniu na klimaty językowe poszczególnych środowisk.
Utwory realizujące program Przedmieścia: Jadą wozy z cegłą(1934), Wisła(1935), Polonez(1936-1939). Wisła- oparta na studiach w terenie, pełna fachowych realiów i dążąca do maksimum autentyzmu powieści z życia „wodniaków”.
Postulaty programu:
-autentyzm
-reportaż- najbardziej związany z życiem bezpośrednim
-stylistyczna wybujałość i zainteresowanie środowiskami
-ukazywanie codzienności warstw upośledzonych
-centralne problemy społeczne z bezrobociem na czele (powieści Jana Brzozy Pamiętnik bezrobotnego, Dzieci, Budowali gmach)
-radykalizm społeczny
-realizm-język dążący do przezroczystości i niezauważalności
-przedstawienie człowieka w gromadzie, cechy łączące przedstawicieli pewnych warstw, środowisk, zawodów w określonym momencie historycznym
-koncepcja „patosu rzeczywistości”
-obserwacja zdarzeń, środowisk i warunków rzeczywistości
-ukazywanie marginesów, przedmieścia, dzielnice proletariackie, nędze, bezrobocie i masowe cierpienie
-odpowiedzialność pisarza, wierność i ścisłość wobec faktów