II KOBIETA STAJE SIĘ MATKĄ
Pierwszy okres po poczęciu dziecka to czas intensywnych przeżyć kobiety. Może to być czas trudny. Psycholodzy określają ten etap jako „okres kryzysu psychicznego”. Jeśli przebiega on prawidłowo, prowadzi do funkcjonowania na wyższym poziomie dojrzałości. Najsilniejszy kryzys oraz jego pozytywne lub negatywne skutki występują przy pierwszym dziecku (wtedy zachodzą najbardziej znaczące przemiany w sposobie życia, które kobieta musi zaakceptować).
1. Pierwszy trymestr.
na ogół jest to czas bardzo trudny, bo poczęcie dziecka wywołuje zmiany fizyczne i psychiczne, zmienia sytuację społeczną kobiety,
zmiany w postrzeganiu własnego ciała
nowa gospodarka neurohormonalna może powodować rozchwianie równowagi psychicznej - przeżywanie silnych, skrajnych uczuć i emocji - od radosnych do głęboko lękowych i depresyjnych; objawy fizjologiczne - np. wymioty, senność, wrażliwość na zapachy - mogą nie być odczytywane przez kobiety jako sygnał od dziecka informujący o jego obecności oraz rozwoju oraz zmianach przystosowawczych organizmu, ale jako uciążliwość i dolegliwość wywołującą lęk i niechęć do ich przyczyny;
koncentracja na dolegliwościach może powodować egocentryzm, skupienie na sobie, niechęć do przyczyny, która je wywołuje;
przez część kobiet ustanie miesiączki może być traktowane jako zaburzenie, które trzeba leczyć środkami farmakologicznymi (środki wywołujące miesiączkę mogą spowodować poronienie;
kobieta może nie akceptować faktu powiększania się jej piersi w czasie trwania ciąży
zmiany w postrzeganiu siebie
„normalny okres autystyczny” - skoncentrowanie na sobie,
ważne jest zaakceptowanie obecności dziecka i różnic między swoją osobą i osobą dziecka (zmiana myślenia „ja” na myślenie „my”),
dla wielu kobiet dziecko jest tylko zarodkiem, guzem, który rośnie w jej brzuchu (wówczas trudno jest dziecko obdarzyć od początku miłością, mogą pojawić się tu myśli o aborcji),
pozytywne zmiany w myśleniu o dziecku mogą czasami nastąpić dopiero w momencie odczuwania jego ruchów, które świadczą o obecności dziecka, o jego odrębności,
wiele kobiet w tym okresie może jeszcze nie czuć się matkami („będę mamą”, „będziesz babcią” - kobietę traktuje się jako przyszłą matkę),
brak poczucia dojrzałości do roli matki u części kobiet - lęk przez przyszłością, żal za utratą beztroskiej przeszłości,
kryzys psychologiczny jest pewną normą pierwszego okresu po poczęciu dziecka,
zachwianie pewności siebie, uczucia lękowe (np. lęk przed dzieckiem lęk o zdrowie swoje i dziecka, lęk przed komplikacjami, przed chorobą, przed porodem! itp.)
większość kobiet pierwszy okres przeżywa radośnie, mimo pojawiających się niepokojów, gdyż posiadanie dziecka zaspokaja wiele potrzeb (np.
bezpieczeństwa (dziecko może zapewnić opiekę na starość),
afiliacji (poczucie więzi, przynależności do kogoś),
uznania i szacunku (prestiż społeczny kobiet w ciąży),
dodatniej samooceny (dziecko dowartościowuje kobietę, świadczy o jej biologicznej zdolności prokreacyjnej),
twórczości (dziecko stymuluje do nabywania nowych umiejętności),
sensu życia (jest po co i dla kogo żyć),
nieśmiertelności (dziecko zaspokaja częściowo dążenie do nieśmiertelności, gdyż dziedziczy ich bogactwo genetycznie).
c) zmiany w kontaktach społecznych
chęć utrzymania dotychczasowej roli społecznej może być powodem do odrzucenia dziecka i decyzji o aborcji,
rzadko zdarza się, że kobieta traktuje dziecko jako rywala wobec partnera i obawia się, że nie będzie potrafiła podzielić swego czasu dla obojga,
kobieta z powodu poczęcia dz. może być porzucona przez partnera (wtedy albo decyduje się na aborcję - by odzyskać mężczyznę lub zemścić się na nim; lub chce je urodzić i nadać mu nazwisko ojca, aby - jeśli jest on osobą znaczącą w środowisku - upokorzyć go; może też chcieć urodzić dz., aby zrekompensować sobie utratę mężczyzny),
ważną rolę pełni stosunek własnej matki do kobiety - zarówno obecny jak i dotychczasowa ich relacja,
kobieta jest szczególnie podatna na sugestie z otoczenia,
w środ., które nie ceni rodzicielstwa, kobieta może czuć się odepchnięta i pogardzana,
terminologia medyczna niechętna wobec osoby dziecka („zajście w ciążę”, „karta ciąży”, lekarz „prowadzi” ciąże i poród, zarodek, embrion, płód).
2. Drugi trymestr.
stabilizacja hormonalna i uczuciowa, większość dolegliwości ciążowych ustąpiła lub jeszcze się nie ujawniła; dziecko jest niewielkie, więc nie jest jeszcze „ciężarem” dla matki; w pożyciu małżeńskim jest to zazwyczaj :okres miodowy”
zmiany w postrzeganiu własnego ciała
zmiana sylwetki kobiety w widoczny sposób,
kobieta jest dumna, że jej ciało stanowi dobre miejsce rozwoju dla dziecka, jest zadowolona,
wysokie poczucie własnej wartości i znaczenia macierzyństwa,
kobieta dba o swój wygląd zewnętrzny,
są kobiety, które zmiany w wyglądzie zewn. przeżywają jako degradację (jeśli dla kobiety ważna była do tej pory atrakcyjność fizyczna i na niej budowała poczucie swojej wartości, może teraz nie akceptować dużego brzucha, może lękać się, że mąż przestanie się nią interesować, boi się zdrady z jego strony, może nosić wyszczuplające, krępujące ciało ubrania itp.),
rozwój dziecka skłania kobietę do większej dbałości o swoje zdrowie i do przestrzegania diety,
czasem może występować lęk przed współżyciem seksualnym, aby nie uszkodzić dziecka (na tym etapie rozwoju dziecka nie stanowi to jednak zagrożenia),
zmiany w postrzeganiu siebie
kobieta czuje się obraz bardziej matką,
postrzega dziecko jako odrębną osobę (jest to wzmagane przez jego coraz to żywsze ruchy),
pojawiają się fantazje i marzenia dotyczące dziecka, przypisywanie mu pewnych cech, kształtowania różnych form przywiązania do dziecka,
kobieta interesuje się rozwojem dziecka i jego wychowaniem, koncentruje się na tym, co dzieje się wewnątrz jej ciała,
czasami ogranicza kontakty towarzyskie i swoje hobby, jej stan jest w centrum jej zainteresowania, częściej rozmawia ze swoim dzieckiem, które pozostaje „wyimaginowanym przyjacielem”,
zmiany w kontaktach społecznych
komu, kiedy i jak powiedzieć o dziecku?,
otoczenie chce wyręczać kobietę w jej pracach, jest opiekuńcze wobec niej itp.,
otoczenie ma ogromny wpływ na to, jak czuje się kobieta (np. może wyrażać dezaprobatę dla niektórych jej zachowań, np. palenie papierosów),
podatność na uwagi otoczenia może czynić kobietę „małą dziewczynką”, którą każdy poucza i ma prawo oczekiwać od niej określonego działania,
czasami kobieta ogranicza swoje kontakty z innymi ludźmi, nawet z najbliższymi,
kobieta ma poczucie, że stosunek innych do niej się zmienił.
3. Trzeci trymestr
- wzrasta koncentracja kobiety na dziecku i porodzie, zmienia się jej wygląd, przeżycia i zach. wobec innych ludzi;
zmiany w postrzeganiu własnego ciała
powiększają się maksymalnie piersi i brzuch, różne dolegliwości fizyczne (np. hemoroidy, zaparcia, bóle krzyża, ograniczona ruchliwość, szybkie męczenie się itp.),
ruchy dziecka stają się bardziej energiczne, co kobieta może odbierać jako znak witalności dziecka lub jako przyczynę niepokoju,
powstają oczekiwania wobec zachowań dziecka po porodzie na podstawie jego ruchów,
słowa używane na określenie odczuć kobiety świadczą o jej postawie wobec dziecka (np. muśnięcie, kołysanie ,łaskotanie, podskakiwanie, przeciąganie się, czy też ugniatanie, deptanie, rozbijanie się, pożeranie, rozpychanie),
zmiany w postrzeganiu siebie
marzenia i oczekiwania wobec dziecka, że zaspokoi ono wszystkie nadzieje matki (np. marzenia niezrealizowane w dzieciństwie),
wyobrażenia o porodzie - coraz intensywniejsze i budzące niepewność czy silny niepokój,
w ostatnim czasie pojawiają się zachowania tzw. „zakładanie gniazda” (generalne porządki, malowanie ścian, przygotowanie pokoju dla maluszka, troska o szczegóły),
może wystąpić uskarżanie się na spowolnienie umysłowe w tym czasie, trudności w koncentracji i zapamiętywaniu, itp.,
czasem powraca huśtawka emocjonalna, większość kobiet z utęsknieniem czeka na przyjście dziecka (choć czasem kobieta nie chce zerwać więzi, która w ciąży łączy ją z dzieckiem i chce odwlec poród, dziecko reaguje na te przeżycia i „nie śpieszy się” z urodzeniem),
zmiany w kontaktach społecznych
może nastąpić zerwanie kontaktów z ludźmi, którzy nie dają kobiecie poczucia bezpieczeństwa,
ze względu na krytyczną samoocenę i złe samopoczucie może w ogóle unikać spacerów, spotkań z innymi,
gdy kobieta musi zrezygnować z pracy, może czuć krzywdę i odizolowanie od świata, koncentruje się jej odczuciach i dolegliwościach, co może powodować zaburzenia zdrowotne,
kobieta przez macierzyństwo staje się mniej zależna od własnej matki, choć czasami właśnie poczęcie dziecka może ją zbliżyć do niej (czasami w tym okresie kobieta ma pragnienie, by własna matka otoczyła ją szczególną opieką, zwłaszcza gdy silnie identyfikuje się z dzieckiem i w nim się odnajduje).
4. Rady dla matki:
Będziesz szczęśliwą matką, jeśli tworzeniu nowego życia nadasz wysoką rangę w skali twoich wartości.
W chwilach zmęczenia myśl o tym, jak niepowtarzalna i doniosłą jest twoja rola.
Sięgaj po publikacje, które pomogą ci nawiązać kontakt z twoim dzieckiem.
Znajdź dla siebie więcej czasu i przestrzeni, bądź wyrozumiała i cierpliwa wobec swoich błędów.
Zachowaj pogodę ducha.
Myśl o sobie w pozytywnym świetle. Jeśli uważasz, że jesteś mniej atrakcyjna dla męża - porozmawiaj z nim o tym.
Patrz na świat oczami twojego dziecka i uśmiechaj się.
Korzystaj z przysługujących ci przywilejów.
Jeśli masz już dziecko, opowiadaj mu o tym, które rozwija się pod twoim sercem.
Jeśli jesteś osobą wierzącą - włączaj dziecko do modlitwy.
III MĘŻCZYZNA STAJE SIĘ OJCEM
1. Czynniki wpływające na postawę ojca wobec poczętego dziecka.
doświadczenia wyniesione z domu rodzinnego (doświadczenie relacji z własnym ojcem, wspominanie dzieciństwa) - wzór ojca był kształtowany w kontakcie z własnym ojcem; negatywne doświadczenia utrudniają właściwe podjęcie roli ojca, nawiązanie bliskich relacji z dzieckiem zarówno przed jak i po urodzeniu. Brak ojca lub jego nieobecność mogły spowodować trudności w dookreśleniu własnej tożsamości syna i brak modelu męskiej roli w rodzinie. Na ogół mężczyzna ma zamiar dać swemu dziecku to, czego d własnego ojca nie otrzymał. Własna żona odwołuje męża do relacji z matką. Synowie matek opiekuńczych i czułych, z którymi mieli dobre realcje, lepiej radzą sobie z adaptacją do nowej sytuacji życiowej;
gotowość na poczęcie - im większa, tym szybszy proces zaakceptowania dziecka i uświadomienia sobie faktu poczęcia i własnej roli,
perspektywa zwiększonej odpowiedzialności za materialne położenie rodziny- może powodować stres (zwł. w trudnej sytuacji materialnej poczęcie dziecka może być odebrane negatywnie),
dziecko było planowane - na pojawienie się nieplanowanego dziecka niektórzy ojcowie reagują szokiem, nie są na nie przygotowani, może pojawić się wrogość wobec dziecka,
orientacja życiowa - hierarchia wartości, światopogląd, nastawienie na karierę zawodową lub życie rodzinne,
zachowanie żony - postawa kobiety roszczącej sobie prawo do szczególnej opieki i wykorzystującej swój odmienny stan („spójrz, jak bardzo się poświęcam”) może powodować u męża poczucie winy za cierpienia żony i wywoływać postawę nadmiernej opieki lub do ucieczki przed żoną,
zgodność w małżeństwie co do tego, na czym powinna polegać rola ojca, w czym powinna się przejawiać,
satysfakcja z małżeństwa i życia seksualnego.
U niektórych mężczyzn może wystąpić szereg objawów psychopatologicznych na wieść o poczęciu dziecka (np. dziwaczne zachowania, stosowanie środków psychoaktywnych, alkoholizm). Występuje to rzadko, a ogół u mężczyzn z negatywnymi doświadczeniami seksualnymi (np. wykorzystywanych w dzieciństwie).
Wielu ojców przeżywa okresową niechęć oraz lęk przed trudami wychowania. Są to początkowe, dość powszechne odczucia.
2. Między poczęciem a porodem.
przeżycia ojca
Istnieje kilka faz ojcowskiego zaangażowania w prenatalny rozwój dziecka:
faza 1.- obejmuje czas od kilku godzin do kilku tygodni, gdy nie ma stuprocentowej pewności co do poczęcia dziecka. Stan niepewności powoduje huśtawkę emocjonalną;
faza 2.- po uzyskaniu pozytywnej diagnozy następuję kilka pierwszych miesięcy, w których ojciec jest zaangażowany w niewielkim stopniu. Rola ojca w rozwoju prenatalnym jest na tym etapie często kwestionowana;
faza 3.- środkowy okres rozwoju prenatalnego (12 - 25 tydzień), stopniowe uwidacznianie się obecności dziecka, pogłębia się wtedy więź małżeńska, rozwijają się uczucia ojca do dziecka. Tylko niektórzy mężczyźni mają nadal trudności z adaptacją do nowej roli;
faza 4.- okres skupienia się rodziców na aktualnych i przyszłych potrzebach dziecka. Wyobrażenia o dziecku stają się coraz bardziej konkretne. Przed porodem u niektórych mężczyzn może pojawić się napięcie, lękliwość, jawny i ukryty niepokój. Narasta lęk o przebieg porodu i stan zdrowia dziecka, lęk przed zbliżającym się podjęciem funkcji opiekuńczych.
U wielu mężczyzn dominują przeżycia związane z uświadomieniem sobie procesu starzenia się - są o jedną generację starsi. Powoduje to szereg ważnych pytań o własną tożsamość i sens życia. U pewnej grupy mężczyzn występuje wtedy zależność uczuciowa od żony - pojawia się pragnienie, aby im „matkowała”. Żona jest skoncentrowana na swoim stanie i rozwoju dziecka, na jego potrzebach. W sytuacji, gdy mężczyzna jest izolowany od spraw związanych z rozwojem dziecka, może u niego wystąpić poczucie osamotnienia i zagubienia.
kontakty seksualne
Mężczyźni zadowoleni z życia seksualnego spełniają lepiej funkcje ojcowskie i czerpią z nich więcej satysfakcji. Jeśli rozwój dziecka przebiega prawidłowo współżycie pary nie zmienia się, może być nawet częstsze i piękne ze względu na obecność owocu wzajemnej miłości.
W środkowym okresie rozwoju prenatalnego zmiany sylwetki kobiety są dla większości mężczyzn podniecające i pobudzają pożądanie seksualne. Ciało kobiety może wówczas budzić emocje zarówno pozytywne (uznania, szacunku, zafascynowania jej pięknem) jak i negatywne (odraza, wstręt, wstyd, niechęć). Niektórzy boją się współżycia przy kontakcie z „dużym brzuchem”, boją się, że uszkodzą jego „zawartość”. Boją się nawet dotykać brzuch, tym bardziej nie chcą podjąć współżycia.
Kwestie związane ze współżyciem przed porodem powinny być omawiane przez małżonków. Kobieta bowiem wykazuje inne potrzeby w tym czasie niż mężczyzna (może być zmęczona i pochłonięta sprawami swoich dolegliwości itp.). Jest nastawiona raczej na pieszczoty i czułości, na samą bliskość fizyczną. Okres tuż przed porodem wymaga wstrzemięźliwości.
sposoby radzenia sobie z niektórymi problemami
Przystosowanie się do nowej roli wymaga wiele energii psychicznej. Tam, gdzie nie dotarła zachodnia cywilizacja, istnieje szereg magiczno - religijnych form zachowań i pouczeń obowiązujący mężczyznę (tzw. kuwada) - zasady, co mężczyzna może jeść i pić, jakich czynności nie może wykonywać itp. Kuwada nakazuje wstrzemięźliwość seksualną i towarzyszenie żony w czasie akcji porodowej.
W kulturze zachodniej, gdzie zaniknęła kuwada, występują u mężczyzn doelgliwości fizyczne i psychiczne związane z radzeniem sobie z nową rolą (zmęczenie, zaburzenia snu, bóle kręgosłupa itp.). Mimo tych dolegliwości nie korzystają z pomocy medycznej. Presja społ. wymaga, aby byli silni, by byli oparciem dla żony.
Lęki związane ze stanem zdrowia żony i dziecka mogą być osłabione, gdy ojciec uczestniczy w badaniach lekarskich żony, gdy uczestniczy w szkole rodzenia, gdy przygotowuje się do pielęgnacji noworodka. Inną formą radzenia sobie z lekiem jest fantazjowanie na temat dziecka i wspólnych zabaw.
4. Rady dla ojca:
Zastosuj się do części rad przekazanych twojej żonie. Rozmawiaj z żoną jak najczęściej, dziel z nią swoje radości i plany na przyszłość.
Podejmij współodpowiedzialność za rozwój dziecka. Bądź nastawiony do niego pozytywnie.
Pomagaj żonie w cięższych pracach fizycznych.
Uspokajaj żonę, wzbudzaj w niej wiarę, że sobie poradzicie w nowej roli.
Interesuj się sprawami dziecka, jego rozwojem itp. Dopilnuj, by żona prowadziła właściwy tryb życia.
Rozmawiaj ze swoim dzieckiem, dotykaj i masuj brzuch żony.
Pomyśl, jakim tatą chciałbyś być, jakiego potrzebuje i pragnie twoje dziecko.
Zrezygnuj bezwzględnie z używek.
Poszukaj nowych form rozładowania napięć, uspokajania się i rozwoju osobistego (np. majsterkowanie, czytanie książek, kontakt z Bogiem).
Módl się za swoje dziecko i za swoją rodzinę.
IV KOMUNIKACJA Z DZIECKIEM PRZED URODZENIEM
komunikacja neurohormonalna.
Przeżycia psychiczne matki mają wpływ na prenatalny rozwój dziecka. Gdy matka przeżywa uczucie zadowolenia, radości, do jej krwi wydzielają się związki chemiczne (np. endorfiny), które przenikają do łożyska i stymulują dziecko do ich produkcji (już od 6. tygodnia życia prenatalnego). Silny negatywny stosunek matki do dziecka, a także silny długotrwały stres, połączony z niezaspokojeniem potrzeb psychicznych może spowodować poronienie samoistne, doprowadzić do komplikacji okołoporodowych czy przedwczesnego porodu. Może być też przyczyną urodzenia dziecka martwego czy z wadą rozwojową. Dziecko jednak wykazuje dużą odporność na konsekwencje stresu matki i swoje siły wykorzystuje na intensywny rozwój.
b) komunikacja poprzez dotyk, głaskanie, mówienie do dziecka, śpiewanie itp.
WSPÓLNE CHWILE
Rodzice powinni tak zorganizować swój czas, by każdego dnia mogli wspólnie odpocząć. Chodzi tu o relaks w ciszy, z poczuciem wewnętrznego uspokojenia, bliskości fizycznej i psychicznej współmałżonka i dziecka. Ważna jest jakość spędzanych wspólnie chwil, a nie długość ich trwania. Rodzice mają okazję, by wsłuchiwać się w nowe oznaki życia i ruchliwości ich dziecka, by wspólnie do niego mówić i otaczać go miłością.
WYOBRAŻENIOWE MYŚLENIE O DZIECKU
1. Wizualizacja (obrazowe przedstawianie sobie porodu, dziecka i życia z nim). Codzienny relaks połączony z wizualizacją reguluje procesy życiowe np. oddychanie, zmniejsza różne dolegliwości, ułatwia pracę umysłową. Wizualizację należy przeprowadzać raz - dwa razy na tydzień przez kilkanaście minut, wyobrażając sobie dziecko, jego twarz, rączki, nóżki itp. Pomocne jest używanie słów np. „afirmacje” pełne pozytywnych stwierdzeń. Wizualizacja jest sposobem tworzenia więzi z dzieckiem dla obojga rodziców.
2. Prowadzenie pamiętnika ciążowego - pamiętnik rozwoju dziecka, z jego zdjęciami z USG, notatkami z jego odruchów itp.
3. Rysowanie wizerunku dziecka - popularne w USA.
ROZMOWY Z DZIECKIEM
mogą być prowadzone w różnych sytuacjach, ale najlepiej, gdy jest zrelaksowanym, odprężonym,
należy przyjąć pozycję, w której dobrze się wypoczywa, oczy zamknięte...
rozmowa może mieć formę monologu lub dialogu,
na myślowy kontakt z maleństwem można przeznaczyć każdą wolną chwilę - np. w poczekalni,
rozmowy z dzieckiem mogą prowadzić oboje rodzice,
nie koncentrujemy się na tym, czy są w nas nasze myśli czy odpowiedzi dziecka, ważny jest kontakt i nastawienie na kontakt z dzieckiem,
każde z rodziców ma szansę jeszcze przed urodzeniem rozwinąć swój własny sposób dialogu z dzieckiem,
istotny jest sam fakt myślenia o dziecku, nie zaś sama treść.
ŚPIEWANIE DZIECKU
- nie jest ważne, czy potrafimy dobrze śpiewać, czy nie; ważne jest, żeby dziecko słyszało nasz głos przed urodzeniem,
- należy śpiewać jak najczęściej, piosenki łatwo wpadające w ucho, rytmiczne, krótkie i proste, mogą to być pieśni religijne,
- piosenkę można dostosować do panującego nastroju - np. w chwili zdenerwowania coś uspokajającego, wieczorem - kołysankę,
- śpiew można połączyć z ćwiczeniami oddechowymi (oddech torem przeponowym)
- należy śpiewać bez wysiłku.
SŁUCHANIE MUZYKI
- można grać samodzielnie na instrumencie, zwłaszcza utwory spokojne i melodyjne,
korzystne dla więzi małżeńskiej i więzi z dzieckiem jest wspólne, rodzinne słuchanie muzyki,
przynajmniej 10 minut dziennie,
może to być muzyka klasyczna spokojna, która normalizuje pracę serca i fal mózgowych, np. Bacha, Mozarta, Schumanna, Debussy'ego, Czajkowskiego, Vivaldiego,
na dzieci przed urodzeniem szczególnie dobrze działają dźwięki o niskich częstotliwościach (klarnet, flet, fagot, wiolonczela, kontrabas),
można łatwo zaobserwować, jaką muzykę dziecko lubi najbardziej,
najprzyjemniejsza jest muzyka w tempie uderzeń ludzkiego serca.
UTULANIE DZIECKA
holenderski terapeuta F. Veldman opracował haptonomię - technikę takiego masażu brzucha, aby pobudzał dziecko i komunikował mu o uczuciach rodziców do niego,
kalifornijski położnik R. Van de Carr zachęca rodziców do głaskania i klepania brzucha w połączeniu z określonymi dźwiękami mowy i śpiewu - tzw. „prenatalny uniwersytet”,
rysunek na brzuchu przypominający dziecko w określonym etapie rozwoju prenatalnego,
dzieci masowane i dotykane z czułością przed i po narodzeniu lepiej się rozwijają fizycznie i psychicznie,
obejmowanie, głaskanie brzucha w połączeniu z delikatnym kołysaniem,
gdy dziecko jest już większe, masowaniem i głaskaniem możemy zmienić jego pozycję tak, by ułożyło się główką w dół, co ułatwi poród.
ZNACZENIE KONTAKTU Z DZIECKIEM PRZED URODZENIEM
stosowanie prenatalnej stymulacji jest wyrazem więzi i przywiązania rodziców do dziecka,
stymulacja prenatalna lepiej wpływa na rozumienie sygnałów płynących od dziecka i sprawniejsze na nie reagowanie,
rodzice, którzy stosowali stymulację prenatalną, wykazują większy spokój i rozluźnienie w czasie kontaktu z noworodkiem, odczuwają większą radość przy dotykaniu, bawieniu się z nim,
rodzice, starając się odczytać komunikaty płynące od dziecka, rozwijają swoją intuicję i wrażliwość na jego potrzeby,
dziecko od poczęcia rozwija się w klimacie miłości, wśród oznak, że jest ważne dla rodziców,
głos, dotyk, śpiew rodziców są dla dziecka bodźcami stymulującymi jego mózg, umożliwiają powstanie zawiązków inteligencji zmysłowo - ruchowej,
mózg dziecka odbiera wrażenia ze środowiska wewnątrzmacicznego i z zewnątrz, i zapamiętuje je,
dzieci poddawane stymulacji muzycznej przed porodem, lepiej śpią, są spokojniejsze, radosne, szybciej następuje u nich proces głużenia i gaworzenia.