Wokół początków życia ludzkiego rozdz. 2-4 ZDROWIE, Psychologia UŚ, Semestr III, Propedeutyka psychologii zdrowia i jakości życia


II KOBIETA STAJE SIĘ MATKĄ

Pierwszy okres po poczęciu dziecka to czas intensywnych przeżyć kobiety. Może to być czas trudny. Psycholodzy określają ten etap jako „okres kryzysu psychicznego”. Jeśli przebiega on prawidłowo, prowadzi do funkcjonowania na wyższym poziomie dojrzałości. Najsilniejszy kryzys oraz jego pozytywne lub negatywne skutki występują przy pierwszym dziecku (wtedy zachodzą najbardziej znaczące przemiany w sposobie życia, które kobieta musi zaakceptować).

1. Pierwszy trymestr.

  1. zmiany w postrzeganiu własnego ciała

  1. zmiany w postrzeganiu siebie

c) zmiany w kontaktach społecznych

2. Drugi trymestr.

  1. zmiany w postrzeganiu własnego ciała

  1. zmiany w postrzeganiu siebie

  1. zmiany w kontaktach społecznych

3. Trzeci trymestr

- wzrasta koncentracja kobiety na dziecku i porodzie, zmienia się jej wygląd, przeżycia i zach. wobec innych ludzi;

  1. zmiany w postrzeganiu własnego ciała

  1. zmiany w postrzeganiu siebie

  1. zmiany w kontaktach społecznych

4. Rady dla matki:

III MĘŻCZYZNA STAJE SIĘ OJCEM

1. Czynniki wpływające na postawę ojca wobec poczętego dziecka.

  1. doświadczenia wyniesione z domu rodzinnego (doświadczenie relacji z własnym ojcem, wspominanie dzieciństwa) - wzór ojca był kształtowany w kontakcie z własnym ojcem; negatywne doświadczenia utrudniają właściwe podjęcie roli ojca, nawiązanie bliskich relacji z dzieckiem zarówno przed jak i po urodzeniu. Brak ojca lub jego nieobecność mogły spowodować trudności w dookreśleniu własnej tożsamości syna i brak modelu męskiej roli w rodzinie. Na ogół mężczyzna ma zamiar dać swemu dziecku to, czego d własnego ojca nie otrzymał. Własna żona odwołuje męża do relacji z matką. Synowie matek opiekuńczych i czułych, z którymi mieli dobre realcje, lepiej radzą sobie z adaptacją do nowej sytuacji życiowej;

  2. gotowość na poczęcie - im większa, tym szybszy proces zaakceptowania dziecka i uświadomienia sobie faktu poczęcia i własnej roli,

  3. perspektywa zwiększonej odpowiedzialności za materialne położenie rodziny- może powodować stres (zwł. w trudnej sytuacji materialnej poczęcie dziecka może być odebrane negatywnie),

  4. dziecko było planowane - na pojawienie się nieplanowanego dziecka niektórzy ojcowie reagują szokiem, nie są na nie przygotowani, może pojawić się wrogość wobec dziecka,

  5. orientacja życiowa - hierarchia wartości, światopogląd, nastawienie na karierę zawodową lub życie rodzinne,

  6. zachowanie żony - postawa kobiety roszczącej sobie prawo do szczególnej opieki i wykorzystującej swój odmienny stan („spójrz, jak bardzo się poświęcam”) może powodować u męża poczucie winy za cierpienia żony i wywoływać postawę nadmiernej opieki lub do ucieczki przed żoną,

  7. zgodność w małżeństwie co do tego, na czym powinna polegać rola ojca, w czym powinna się przejawiać,

  8. satysfakcja z małżeństwa i życia seksualnego.

U niektórych mężczyzn może wystąpić szereg objawów psychopatologicznych na wieść o poczęciu dziecka (np. dziwaczne zachowania, stosowanie środków psychoaktywnych, alkoholizm). Występuje to rzadko, a ogół u mężczyzn z negatywnymi doświadczeniami seksualnymi (np. wykorzystywanych w dzieciństwie).

Wielu ojców przeżywa okresową niechęć oraz lęk przed trudami wychowania. Są to początkowe, dość powszechne odczucia.

2. Między poczęciem a porodem.

  1. przeżycia ojca

Istnieje kilka faz ojcowskiego zaangażowania w prenatalny rozwój dziecka:

U wielu mężczyzn dominują przeżycia związane z uświadomieniem sobie procesu starzenia się - są o jedną generację starsi. Powoduje to szereg ważnych pytań o własną tożsamość i sens życia. U pewnej grupy mężczyzn występuje wtedy zależność uczuciowa od żony - pojawia się pragnienie, aby im „matkowała”. Żona jest skoncentrowana na swoim stanie i rozwoju dziecka, na jego potrzebach. W sytuacji, gdy mężczyzna jest izolowany od spraw związanych z rozwojem dziecka, może u niego wystąpić poczucie osamotnienia i zagubienia.

  1. kontakty seksualne

Mężczyźni zadowoleni z życia seksualnego spełniają lepiej funkcje ojcowskie i czerpią z nich więcej satysfakcji. Jeśli rozwój dziecka przebiega prawidłowo współżycie pary nie zmienia się, może być nawet częstsze i piękne ze względu na obecność owocu wzajemnej miłości.

W środkowym okresie rozwoju prenatalnego zmiany sylwetki kobiety są dla większości mężczyzn podniecające i pobudzają pożądanie seksualne. Ciało kobiety może wówczas budzić emocje zarówno pozytywne (uznania, szacunku, zafascynowania jej pięknem) jak i negatywne (odraza, wstręt, wstyd, niechęć). Niektórzy boją się współżycia przy kontakcie z „dużym brzuchem”, boją się, że uszkodzą jego „zawartość”. Boją się nawet dotykać brzuch, tym bardziej nie chcą podjąć współżycia.

Kwestie związane ze współżyciem przed porodem powinny być omawiane przez małżonków. Kobieta bowiem wykazuje inne potrzeby w tym czasie niż mężczyzna (może być zmęczona i pochłonięta sprawami swoich dolegliwości itp.). Jest nastawiona raczej na pieszczoty i czułości, na samą bliskość fizyczną. Okres tuż przed porodem wymaga wstrzemięźliwości.

  1. sposoby radzenia sobie z niektórymi problemami

Przystosowanie się do nowej roli wymaga wiele energii psychicznej. Tam, gdzie nie dotarła zachodnia cywilizacja, istnieje szereg magiczno - religijnych form zachowań i pouczeń obowiązujący mężczyznę (tzw. kuwada) - zasady, co mężczyzna może jeść i pić, jakich czynności nie może wykonywać itp. Kuwada nakazuje wstrzemięźliwość seksualną i towarzyszenie żony w czasie akcji porodowej.

W kulturze zachodniej, gdzie zaniknęła kuwada, występują u mężczyzn doelgliwości fizyczne i psychiczne związane z radzeniem sobie z nową rolą (zmęczenie, zaburzenia snu, bóle kręgosłupa itp.). Mimo tych dolegliwości nie korzystają z pomocy medycznej. Presja społ. wymaga, aby byli silni, by byli oparciem dla żony.

Lęki związane ze stanem zdrowia żony i dziecka mogą być osłabione, gdy ojciec uczestniczy w badaniach lekarskich żony, gdy uczestniczy w szkole rodzenia, gdy przygotowuje się do pielęgnacji noworodka. Inną formą radzenia sobie z lekiem jest fantazjowanie na temat dziecka i wspólnych zabaw.

4. Rady dla ojca:

IV KOMUNIKACJA Z DZIECKIEM PRZED URODZENIEM

  1. komunikacja neurohormonalna.

Przeżycia psychiczne matki mają wpływ na prenatalny rozwój dziecka. Gdy matka przeżywa uczucie zadowolenia, radości, do jej krwi wydzielają się związki chemiczne (np. endorfiny), które przenikają do łożyska i stymulują dziecko do ich produkcji (już od 6. tygodnia życia prenatalnego). Silny negatywny stosunek matki do dziecka, a także silny długotrwały stres, połączony z niezaspokojeniem potrzeb psychicznych może spowodować poronienie samoistne, doprowadzić do komplikacji okołoporodowych czy przedwczesnego porodu. Może być też przyczyną urodzenia dziecka martwego czy z wadą rozwojową. Dziecko jednak wykazuje dużą odporność na konsekwencje stresu matki i swoje siły wykorzystuje na intensywny rozwój.

b) komunikacja poprzez dotyk, głaskanie, mówienie do dziecka, śpiewanie itp.

WSPÓLNE CHWILE

Rodzice powinni tak zorganizować swój czas, by każdego dnia mogli wspólnie odpocząć. Chodzi tu o relaks w ciszy, z poczuciem wewnętrznego uspokojenia, bliskości fizycznej i psychicznej współmałżonka i dziecka. Ważna jest jakość spędzanych wspólnie chwil, a nie długość ich trwania. Rodzice mają okazję, by wsłuchiwać się w nowe oznaki życia i ruchliwości ich dziecka, by wspólnie do niego mówić i otaczać go miłością.

WYOBRAŻENIOWE MYŚLENIE O DZIECKU

1. Wizualizacja (obrazowe przedstawianie sobie porodu, dziecka i życia z nim). Codzienny relaks połączony z wizualizacją reguluje procesy życiowe np. oddychanie, zmniejsza różne dolegliwości, ułatwia pracę umysłową. Wizualizację należy przeprowadzać raz - dwa razy na tydzień przez kilkanaście minut, wyobrażając sobie dziecko, jego twarz, rączki, nóżki itp. Pomocne jest używanie słów np. „afirmacje” pełne pozytywnych stwierdzeń. Wizualizacja jest sposobem tworzenia więzi z dzieckiem dla obojga rodziców.

2. Prowadzenie pamiętnika ciążowego - pamiętnik rozwoju dziecka, z jego zdjęciami z USG, notatkami z jego odruchów itp.

3. Rysowanie wizerunku dziecka - popularne w USA.

ROZMOWY Z DZIECKIEM

ŚPIEWANIE DZIECKU

- nie jest ważne, czy potrafimy dobrze śpiewać, czy nie; ważne jest, żeby dziecko słyszało nasz głos przed urodzeniem,

- należy śpiewać jak najczęściej, piosenki łatwo wpadające w ucho, rytmiczne, krótkie i proste, mogą to być pieśni religijne,

- piosenkę można dostosować do panującego nastroju - np. w chwili zdenerwowania coś uspokajającego, wieczorem - kołysankę,

- śpiew można połączyć z ćwiczeniami oddechowymi (oddech torem przeponowym)

- należy śpiewać bez wysiłku.

SŁUCHANIE MUZYKI

- można grać samodzielnie na instrumencie, zwłaszcza utwory spokojne i melodyjne,

UTULANIE DZIECKA

ZNACZENIE KONTAKTU Z DZIECKIEM PRZED URODZENIEM



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Wrześniewski, Psychologia UŚ, Semestr III, Propedeutyka psychologii zdrowia i jakości życia
Zdrowie-Pojecie szczescia-Seligman, Psychologia UŚ, Semestr III, Propedeutyka psychologii zdrowia i
Wokół początku życia ludzkiego, partnerstwo
DIAGNOSTYKA PRENATALNA Wokol poczatkow zycia ludzkiego
ZRÓŻNICOWANIE SPOŁECZNOŚCI WIĘŹNIÓW CIOSEK, Psychologia UŚ, Semestr IV, Propedeutyka psychologii sąd
Diagnoza temperamentu w teorii Bussa i Plomina- Oniszczenko, Psychologia UŚ, Semestr III, Psychologi
Rogers-najważniejsze dokonania teoretyczne i praktyczne, Psychologia UŚ, Semestr III, Osobowość
Różnice indywidualne 677-679, Psychologia UŚ, Semestr III, Psychologia różnic indywidualnych
oleś, Psychologia UŚ, Semestr III, Osobowość
PROBLEM IDENTYFIKACJI SPRAWCY PRZESTĘPSTWA PODCZAS KONFRONTACJI, Psychologia UŚ, Semestr IV, Propede
temperament, Psychologia UŚ, Semestr III, Psychologia różnic indywidualnych
Przedstaw historię psychologii sądowej do czasów współczesnych, Psychologia UŚ, Semestr IV, Propedeu
ZRÓŻNICOWANIE SPOŁECZNOŚCI WIĘŹNIÓW CIOSEK, Psychologia UŚ, Semestr IV, Propedeutyka psychologii sąd
Prawne uwarunkowania P Uw F F STR(93), szkoła, US, semestr III

więcej podobnych podstron