PRAWO PRACY Z PODSTAWAMI PRAWA URZĘDNICZEGO 25.09.2011
Art. 251. [Kolejna umowa na czas określony] § 1. Zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony, jeżeli poprzednio strony dwukrotnie zawarły umowę o pracę na czas określony na następujące po sobie okresy, o ile przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy o pracę nie przekroczyła 1 miesiąca.
§ 2. Uzgodnienie między stronami w trakcie trwania umowy o pracę na czas określony dłuższego okresu wykonywania pracy na podstawie tej umowy uważa się za zawarcie, od dnia następującego po jej rozwiązaniu, kolejnej umowy o pracę na czas określony w rozumieniu § 1.
§ 3. Przepis § 1 nie dotyczy umów o pracę na czas określony zawartych:
1) celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
2) w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym albo zadań realizowanych cyklicznie.
Ustawa antykryzysowa z dnia 01 lipca 2009, wprowadzona w życie w Sierpniu 2009 roku, obowiązująca do 31 Grudnia 2011 stanowi ze można zawrzeć dowolną ilość umów na czas określony ale łącznie czas zatrudnienia na podstawie tych umów nie może przekroczyć 24 miesięcy.
Jeśli pracodawca jest w stanie podpisać umowę długoterminową (np.: 8, 10 lat) z pracownikiem to znaczy że może również zawrzeć umowę na czas nieokreślony. Jest to nadużycie prawa podmiotowego o którym mowa w Art. 8. Kodeksu Pracy.
Art. 8. [Nadużycie prawa podmiotowego] Nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.
Ad.3. Elastyczne formy zatrudnienia :
a) Praca tymczasowa- reguluje to Ustawa z 2003 roku o zatrudnieniu pracowników tymczasowych, specyfika tej formy zatrudnienia polega na tym, że występują w niej 3 podmioty:
- pracownik tymczasowy;
- agencja zatrudnienia świadcząca usługi z zakresu pracy tymczasowej;
- pracodawca użytkownik.
Więzi prawne łączące wyżej wymienione podmioty:
- pracownik tymczasowy- agencja- łączy je umowa terminowa na czas określony lub na czas wykonywania określonej pracy. Praca tymczasowa może również być świadczona na podstawie umowy cywilno-prawnej;
-pracownik tymczasowy- pracodawca użytkownik - nie łączą ich żadne więzi prawne , żadna umowa;
- agencja- pracodawca użytkownik- łączy ich umowa cywilno-prawna, w której zwłaszcza określa się warunki pracy pracownika tymczasowego.
Z powyższego wynika, że jedynym i wyłącznym pracodawcą pracownika tymczasowego jest agencja zatrudnienia.
Pracodawca użytkownik jest zobowiązany wskazać miejsce pracy pracownika tymczasowego, zapewnić bezpieczne warunki pracy, odebrać efekt pracy.
Agencja zatrudnienia jako pracodawca pracownika tymczasowego:
-zatrudnia pracowni9ka tymczasowego;
- wypłaca wynagrodzenie pracownikowi tymczasowemu;
- udziela mu urlopu wypoczynkowego;
- odprowadza od jego wynagrodzenia wszystkie daniny publiczno-prawne;
- prowadzi dokumentację pracowniczą.
Pracownik tymczasowy posiada uprawnienia jak i obowiązki jak każdy inny pracownik. Natomiast ustawa o zatrudnieniu pracowników tymczasowych wprowadza w tym zakresie pewne odrębności tzn. niektóre obowiązki i uprawnienia modyfikuje:
- okres wypowiedzenia;
-urlopy wypoczynkowe.
Art. 153. § 1. Pracownik podejmujący pracę po raz pierwszy, w roku kalendarzowym, w
którym podjął pracę, uzyskuje prawo do urlopu z upływem każdego miesiąca pracy, w wymiarze
1/12 wymiaru urlopu przysługującego mu po przepracowaniu roku.
§ 2. Prawo do kolejnych urlopów pracownik nabywa w każdym następnym roku
kalendarzowym.
Art. 154. § 1. Wymiar urlopu wynosi:
1) 20 dni - jeżeli pracownik jest zatrudniony krócej niż 10 lat,
2) 26 dni - jeżeli pracownik jest zatrudniony co najmniej 10 lat.
§ 2. Wymiar urlopu dla pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy ustala
się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy tego pracownika, biorąc za podstawę wymiar urlopu
określony w § 1; niepełny dzień urlopu zaokrągla się w górę do pełnego dnia.
§ 3. Wymiar urlopu w danym roku kalendarzowym, ustalony na podstawie § 1 i 2, nie może
przekroczyć wymiaru określonego w § 1.
Po upływie pierwszego miesiąca pracy pracownik nabywa prawo do pierwszego urlopu. W pierwszym roku pracy z każdy kolejnym miesiącem przepracowanym nabywa się prawo do następnego urlopu. Po upływie pierwszego roku pracy, po każdym przepracowanym miesiącem nabywa się prawo do kolejnego urlopu.
Zasada tzw. urlopu proporcjonalnego odnosi się wyłącznie do urlopu kolejnego. Wynika z niej, że jeżeli pracownik w danym roku kalendarzowym pracował więcej niż u jednego pracodawcy, to każdy z tych pracodawców jest zobowiązany udzielić mu urlopu wypoczynkowego proporcjonalnie do okresu u niego przepracowanego.
Zadanie:
Pracownik z 10-letnim stażem pracy w 2011r. pracował u pracodawcy A od 1 stycznia do czerwca 2011r. i u pracodawcy B od 1 lipca. Uprawnienia urlopowe tego pracownika kształtowały się następująco:
- u pracodawcy A - 6/12x26=13 dni urlopu;
- u pracodawcy B - 6/12x26=13 dni urlopu.
Pracownik tymczasowy ma prawo do 2 dni urlopu za każdy miesiąc pozostawania w dyspozycji pracodawcy użytkownika. To prawo przysługuje z dołu. Najpierw trzeba być w dyspozycji przez cały miesiąc żeby nabyć prawo do urlopu.
Pracownik najbardziej pozostaje w dyspozycji pracodawcy użytkownika kiedy wykonuje na jego rzecz pracę.
Praca tymczasowa:
- praca w okresie wzmożonym, np. święta;
- praca sezonowa;
- praca wykonywana w zastępstwie pracownika nieobecnego zatrudnionego u pracodawcy użytkownika.
Jeżeli pracownik tymczasowy świadczy pracę na rzecz pracodawcy użytkownika przez okres krótszy niż pół roku, to pracodawca może ale nie musi wyrazić zgody na udzielenie wolnego, w którym to agencja udzieli pracownikowi tymczasowemu urlopu.
Zadanie:
Pracownik tymczasowy wykonywał pracę tymczasową przez cały 2011r.:
- jest uprawniony do urlopu wypoczynkowego w wymiarze: 12x2=24 dni;
- Może wykorzystać maksymalnie urlop w wymiarze: 11x2=22 dni + ekwiwalent pieniężny za 2 dni urlopu.
Zadanie:
Pracownik tymczasowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy użytkownika A dwa tygodnie, a na rzecz pracodawcy B 4 tygodnie.
Urlopu powinien udzielić pracodawca B.
Okresy świadczenia pracy na rzecz pracodawcy użytkownika poniżej jednego miesiąca ulegają sumowaniu i wolnego udziela ich pracodawca użytkownik u którego upłynie miesiąc.
Urlop na żądanie wynosi 4 dni w ciągu roku kalendarzowego, jest to urlop w ramach urlopu wypoczynkowego. Pracodawca może zaplanować w planie 16 dni urlopu wypoczynkowego z 20 dni przysługujących, lub 22 dni z 26 dni przysługujących.
Urlop na żądanie nie podlega kumulacji.
Urlop na żądanie powinno się zgłosić przed rozpoczęciem pracy.
Chorobowe można zgłosić w ciągu 3 dni od pierwszego dnia nieobecności.
Pracownik tymczasowy po przepracowaniu pół roku nabywa prawo do urlopu na żądanie.