Geneza oświecenia w Polsce związana jest z kryzysem sarmatyzmu oraz jego

politycznymi i kulturalnymi skutkami. Należy do nich zaliczyć szlachecki

republikanizm i parlamentaryzm za wszystkimi narosłymi przez wieki

deformacjami. Krytykowano także literaturę bezkrytyczną i pełną ozdobnego

pustosłowia. Bezprzykładna anarchia, pozorny charakter szlacheckiej demokracji i równości, upadek gospodarczy i utrata możliwości stanowienia o losach własnego państwa zadecydowały o odmienności polskiego oświecenia.

Nadrzędną sprawą dla twórców oświeceniowych w Polsce stała się walka o naprawę Rzeczypospolitej. Twórcy krytykowali szlachtę za odejście od ideałów

sarmackich. Rzeczywistość znacznie odbiegała od tego wzorca i to było przyczyną anarchii w państwie (I. Krasicki; J. U. Niemcewicz - "Powrót posła"). Także publicyści epoki oświecenia wypowiadali się krytycznie na temat szlachty polskiej.

Adam Naruszewicz - autor ośmiu satyr ukazujących życie i obyczaje

szlachectwa. Najważniejsze z nich to: "Chudy literat" - z niepokojem i żalem

mówi o braku zainteresowania szlachty poważną i wartościową książką;; wystarcza jej tylko kalendarz, w którym wiadomości nie wykraczają poza przeciętny poziom umysłowy czytelnika; "Historia narodu polskiego" - opracował dzieje narodu od czasów Władysława Jagiełły. Jako patriotę najbardziej boli go to, że Polacy sami doprowadzili do upadku politycznego ojczyzny, że anarchia szlachecka ułatwiła zaborcom grabież naszych ziem.

Franciszek Salezy Jezierski - zwracał uwagę na postawy obywatelskie, ostro

krytykował szlachtę za pogardę dla innych stanów, bronił ludu, który uważał za

podstawę narodu. Przypisywanie zbyt wielkiego znaczenia arystokracji w kraju

uważa za niesłuszne. Pragnie zrównania politycznego mieszczan i szlachty, aby

umocnić władzę państwową, żąda opieki prawnej dla chłopa ("Katechizm o

tajemnicach rządu polskiego").