SYZYF
Syzyf był władcą pięknego Koryntu, miasta na południu Grecji. Bogowie lubili bardzo Syzyfa. Zapraszali go nawet na Olimp, do swojej siedziby, gdzie ucztował i bawił się razem z nimi. Pewnego razu, podczas zabawy w swoim pałacu, ujawnił jedną z ważnych tajemnic bogów. Od tego czasu bogowie stracili do niego zaufanie i bardzo się rozłościli. Karą za zdradę była śmierć. Podstępny król Koryntu nakazał swojej żonie, aby nie wyprawiała mu pogrzebu. Syzyf płaczem i jękami sprawił, że Hades i Persefona pozwolili mu, pod opieką bożka śmierci Tanatosa, wrócić na trzy dni na Ziemię, żeby nakłonić żonę do wyprawienia mu pogrzebu. Przebiegły władca uwięził Tanatosa, a sam na nowo bawił się i ucztował. Mieszkańcy Koryntu w tym czasie nie zaznali chorób ani śmierci. Pewnego dnia Hades, król świata zmarłych przypomniał sobie o Syzyfie. Przywołany Charon, ponury starzec, przewożący ludzi przez rzekę Styks, powiedział Hadesowi, że nie przewoził Syzyfa do Hadesu. Władca podziemia kazał przywołać Tanatosa, a gdy go nie znaleziono, wysłał na ziemię Hermesa, posłańca boskiego, aby odszukał zaginionych. Hermes odszukał chytrego starca i uwolnił bożka śmierci. Wówczas na ziemi zapanowała groza, śmierć i choroba. Bogowie ciężko ukarali Syzyfa. Toczył on skałę pod wysoką górę, a gdy był u jej szczytu kamień wymykał mu się z rąk i całą pracę musiał zaczynać od nowa. Mit o Syzyfie uczy nas, że nie ma winy bez kary. Wina będzie ukarana nawet po upływie czasu. Syzyfa ukarano pracą nieskuteczną, nie dającą rezultatu. Była to kara okrutna, gdyż praca jest celem życia człowieka, która powinna dawać zadowolenie.

IKAR
Mit o Dedalu i Ikarze , jest to historia słynnego architekta i rzeźbiarza z Aten który zamieszkał na wyspie Kreta . Dedal był doskonały we wszystkich sztukach . Różne miasta zamawiały u niego posągi bogów i bohaterów i wiele innych rzeczy . Człowiek ten był znany w całej Grecji , dzięki temu ze umiał on w swoje prace wbić życie , co dawało złudzenie jakby posągi żyły i patrzyły się na oglądających ich ludzi. Minos król wyspy zadowolony z pracy swego ulubionego architekta , nie chciał go wypuścić do swego rodzinnego miasta Aten. Dedal miał syna Ikara z którym chciałby wrócić do swoich rodzinnych stron . Więc pewnego dnia wymyślił on plan ucieczki z Krety , a plan brzmiał : Dedal stworzy skrzydła z ptasich piór sklejonych woskiem dla siebie i syna . Po pewnym czasie naszemu architektowi udało się stworzyć dzieło dzięki któremu mógł z synem uciec , lecz był jeden warunek o którym powiadomił Ikara , nie można latać zbyt nisko ponieważ woda dostanie się do piór i skrzydła się rozlecą , oraz nie można latać zbyt wysoko ponieważ wosk się roztopi od ciepła słońca i skrzydła ulegną zniszczeniu , po wysłuchaniu ojca , Ikar założył skrzydła i poleciał , zaraz po nim poleciał Dedal . Podczas lotu zafascynowany lataniem Ikar zapomniał o warunku jaki postawił mu ojciec i wzbił się w wysoko w powietrze i zaraz palące słońce zaczęło topić skrzydła Ikara , chłopak zaraz potem zaczął spadać jak kamień do morza , ojciec zaraz spostrzegł spadającego syna i leciał jak najszybciej za synem , niestety chłopak zginął w morzu . Od tamtej pory morze do którego spadł chłopak nazwano m.Ikaryjskim a pobliską wyspę nazwano Ikarią . Ojciec po stracie syna zamieszkał na Sycylii , został tam nadwornym budowniczym . Po kilku latach król Minos zatakował Sycylie , upominając się o Dedala. Podczas walki Minos zginął , a Dedal żył długo i ciesząc się szacunkiem u mieszkańców Grecji .

ORFEUSZ
Orfeusz jest synem jednej z Dziewięciu Muz o imieniu Kaliope(daje natchnienie poetom). Mężczyzna jest poetą, który umie grać na lirze, jego muzyka jest tak piękna, że potrafi poskromić nawet najdziksze zwierzęta. Pewnego dnia Zeus zaprasza Orfeusza na Olimp, gdzie ma się odbyć uczta. Podczas posiłku, poeta poznaje piękną dziewczynę o imieniu Eurydyka. Jakiś czas później para się pobrała. Wkrótce Eurydyka wybrała się samotnie na spacer po łąkach i lasach. Podczas podróży dziewczyna nadepnęła na śpiącego węża, który nagle obudził się i ukąsił ją. Biedna Eurydyka umarła od razu. Orfeusz dowiedziawszy się o tragicznym losie żony, szybko przybywa do Tartaru, aby zabrać z stamtąd swą ukochaną. Podczas swej podróży nasz bohater oczarowuje wszystkich napotkanych swą niezwykłą muzyką- Charona(przewiózł Orfeusza za darmo na drugi brzeg Styksu), Cerbera(zachowywał się przyjaźnie łasząc się i liżąc naszego bohatera po stopach), Furie(dzięki Orfeuszowi w Rejonie Kary przerwano męki, ponieważ jego muzyka tak się spodobała Furią, że aż odłożyły swe bicze), królową Persefonę(wyjawiła mu tajne hasło do Jeziora Pamięci), Hadesa(władca podziemi pozwolił Orfeuszowi zabrać ze sobą Eurydykę na powierzchnię, jednak miał on pewien warunek: nasz bohater nie mógł obejrzeć się za siebie, dopóki Eurydyka nie znajdzie się na powierzchni ziemi w świetle słońca). Orfeusz szczęśliwy, iż będzie miał znów u boku swą ukochaną żonę wracał na powierzchnię ziemi. W pewnym momencie zaczął się martwić, że Hades mógł go oszukać, dlatego więc odwrócił się na chwilę, aby sprawdzić czy na pewno jego ukochana idzie za nim, przez ten czyn Eurydyka zamieniła się w kamienny posąg. Jakiś czas później Zeus mianował swego syna Dionizosa na boga Olimpijskiego, zrozpaczony Orfeusz dowiedziawszy się o tej ceremonii zbuntował się przeciw Dionizosowi(odmówił składania czci dla tego boga)stwierdzał ze bóg wina źle się zachowuje, daje zły przykład ludzią. Wściekły Dionizos postanowił zemścić się na Orfeuszu, kazał meandom(młode kobiety, które zawsze są pijane) porwać mężczyznę. Podczas porwania Orfeusz traci swą lirę, po jakimś czasie naszemu bohaterowi zostaje obcięta głowa, która potem zostaje wrzucona do rzeki a jego ciało zostaje rozszarpane na malutkie cząsteczki. W tym samym czasie siostry Kaliope(matka Orfeusza) są wstrząśnięte tragicznym losem młodego poety, dlatego zebrały kawałki jego ciała i pogrzebały je u stóp Olimpu-do dzisiejszego dnia słowiki śpiewają tam znacznie ładniej niż nigdzie indziej-, jego głowa dopłynęła do morza, gdzie po jakimś czasie została wyłowiona przez pewnych rybaków i pochowana na wyspie Lemnos. Zeus pozwolił Apollowi umieścić lirę Orfeusza na niebie, tworząc konstelację Liry.

PROMETEUSZ
Prometeusz należał do tytanów. To on ulepił z gliny człowieka. Dał mu życie, a tym samym i duszę. Ludzie jednak byli dość nieporadnymi istotami. Nie potrafili okiełznać przyrody, nie radzili sobie z otaczającym ich światem. Prometeusz widząc to, niczym dobry i mądry ojciec, zaczął szkolić ludzi w łowach, pokazywał proste rzemieślnicze prace. Chciał także, aby ludzie posiadali ogień. Zeus jednak nie zgodził się na to z obawy przed niezależnością ludzi. Ale Prometeusz traktował ludzi jak swoje własne dzieci. Patrzył na ich ciężki żywot i serce mu się kroiło. Wiedział, ze poniesie za to karę, ale mimo wszystko odważył się wykraść bogom ogień i podarować go ludziom. Ta niesubordynacja bardzo rozgniewała zarówno Zeusa, jak i innych bogów. Bogowie więc postanowili stworzyć cudnej piękności kobietę, nadać jej imię Pandora, co dosłownie oznaczało dar bogów. Miał to być dar dla Prometeusza. W ręku Pandora trzymała tajemniczą puszkę. Tak wyposażoną kobietę Hermes zniósł na ziemię i postawił przed drzwiami tytana. Sprytny Prometeusz jednak wyczuł podstęp i odprawił kobietę. Niestety, Prometeusz posiadał brata, był to głupiutki Epimeteusz. Pandora dotarła i do jego chaty. Ten ujrzawszy taką piękność od razu ją poślubił i ciekawy jej posagu otworzył puszkę. I stało się nieszczęście. Z puszki bowiem wydostały się na zewnątrz, do ludzkiego świata wszystkie choroby, nieszczęścia, smutki, łzy. Prometeusz rozgniewał się na bogów i postanowił się na nich zemścić. W tym celu zabił woła i podzielił go na dwie części. Jedną z nich miał wybrać Zeus jako odświętną ofiarę ludzi na cześć bogów. Prometeusz użył fortelu. Mięso woła przykrył suchą skórą, natomiast kości - grubym tłuszczem. Zeus nie spodziewał się tego i wybrał tę część z tłuszczem. Wielkie było jego zdziwienie, gdy okazało się, że pod spodem są same kości. Ale jeszcze większy był jego gniew. Z zemsty rozkazał przykuć Prometeusza do skały. Co dzień przylatywał sęp i wyżerał tytanowi wątrobę, która co dzień odrastała. Z tej męki wybawił tytana dopiero Herkules. Ale od tej pory Prometeusz jest symbolem poświęcenia dal ludzkości. Postawa prometejska jest bardzo aktualna w literaturze, zwłaszcza w polskim romantyzmie, w koncepcji Mickiewicza.

ODYSEUSZ
Nie wszyscy Grecy powrócili szczęśliwie w swe rodzinne strony po wojnie trojańskiej. Odyseusz, król Itaki, błąkał się po morzach i łądach przez dwadzieścia lat, zanim trafił do domu. Naraził się bowiem Posejdonowi, wyłupując jego synowi — Polifemowi jego jedyne oko. Król Itaki zwiedził więc kraj Lotofagów, żywiących się wywołującym nałóg lotosem, wizytował Eola, króla wiatrów, spotkał ludożerczych Lajstrygonów, spędził słodkie chwile u Kirke, słuchał śpiewu syren, wymknął się Skylli i Charybdzie, obrabował łąki Heliosa, dwa lata mieszkał z nimfą Kalipso, gościł u Feaków. Do domu powrócił straciwszy wszystkie łupy wojenne i wszystkich towarzyszy. W swoim pałacu zastał tłumy zalotników własnej żony Penelopy, którzy od lat okupowali jego włości, czekając aż Penelopa skończy tkać całun dla zmarłego męża, by móc poślubić nowego. Konkurenci wykryli właśnie, że wierna żona Odysa pruła w nocy to, co utkała w dzień, zażądali zatem natychmiastowego rozstrzygnięcia kwestii w drodze turnieju łuczniczego. Nierozpoznany przez żonę ni syna Telemacha Odys stanął w szranki i bez skrupułów wymordował zalotników. Tak zakończyła się jego podróż po świecie.