KONSPEKT ZAJĘĆ
„CYWILIZACJA” (8 lipca)

1. Odpowiedzialny: Ilona Leśnikowska

2. Czas trwania: ok 3 h

3. Cele:

• Zapoznanie z określonymi cywilizacjami,

• Integrowanie wszystkich obozowiczów,

• Rozwijanie orientacji i wyobraźni przestrzennej,

• Kształtowanie orientacji w terenie.

1. Zamierzenia: Harcerze po zajęciach:

• Potrafią odróżnić różne cywilizacje,

• Ocenią swoją współpracę podczas zajęć,

• Poszerzą krąg swoich znajomych,

• Korzystają z mapy i docierają do celu,

• Potrafią stworzyć makietę.

1. Plan zajęć:

Wstęp: Udało nam się stworzyć pierwsze prymitywne domy, jednak pochodzimy z różnych kręgów na całej ziemi i każdy ma inny pomysł na odbudowę miasta. Zdobycie materiałów potrzebnych nie jest takie łatwe i mieszkańcy muszą wyruszyć w długą drogę na poszukiwania. W ramach przedstawienia swoich pomysłów mieszkańcy zorganizowali walne zgromadzenie.

OPIS	Potrzebne materiały	Czas trwania
Na początek wszyscy udają się w poszukiwaniu kopert, które znajdują się na terenie obozu u sąsiadów. Każdy zastęp ma zaznaczoną inną drogę.	Koperty z opisem danej cywilizacji (załącznik nr 1), mapa (1x/ zastęp), koszulki 6x/ zastęp, pinezki 1op, kartony	Ok. 20 min
Punkty do zdobycia:	Ok 60 min
Glinianka	2 kg mąki, 2 kg soli
Krawiec	Ścinki materiałów
Drukarnia	Kolorowe bibuły 1x/ zastęp
Drwal	Patyczki po lodach
Fabryka papieru	Kartki papieru kolor
Klejownia	Klej i taśma 1x/zastęp
Tworzenie makiet i plansz	-	Ok. 60 min
Prezentacje: muszą zawierać nazwę grodu, zarys i pomysł	-	Ok 30 min

Załączniki:

Kultury andyjskie

Wspólna nazwa dla dawnych kultur indiańskich, rozwijających się niegdyś na terenach obejmujących niziny pomiędzy Andami a brzegiem Oceanu Spokojnego.Należą one do kultur stosunkowo mało znanych i nie do końca opracowana jest ich chronologia. Najstarsze, odnalezione ślady bytności człowieka na tych terenach pochodzą z osiemnastego tysiąclecia p.n.e. Zostały odkryte w jaskini Pikimachay koło Ayacucho (w Peru). Znaleziska pochodzące z tej jaskini przypisano do dwóch faz rozwoju:

• wcześniejszy nazwano okresem Paccaicasa,

• późniejszy (od czternastego tysiąclecia p.n.e. do jedenastego tysiąclecia p.n.e.) okresem Ayacucho.

W jaskini znaleziono przede wszystkim narzędzia wykonane z kamienia i kości, a także najstarsze, odnalezione na tym terenie ziarna kukurydzy (datowane są na V – III tysiąclecie p.n.e.).

Najstarsze ośrodki kulturowe

W czwartym tysiącleciu p.n.e. rozpoczyna się okres przechodzenia do osiadłego trybu życia. Rodzą się pierwsze struktury rolnicze. Ślady najstarszego ośrodka ceremonialnego, datowanego na 3000 p.n.e. zostały odnalezione na terenie doliny Chicama (zobacz też kultura Norte Chico). Ruiny odnalezione w Las Haldas, Kotosh oraz La Florida (obecnie w obszarze Limy) pochodzą z okresu 1800-1400 p.n.e., nie odnaleziono śladów zabudowań mieszkalnych.

W Las Haldas (pomiędzy dolinami Casma i Culebras) odkryto trzy place z świątyniami usytuowanymi ich krańcach. Świątynie wzniesiono na platformach lub zboczach wzgórza. Ich konstrukcja składała się z dwóch pionowych bloków wykonanych z kamieni bazaltowych, pomiędzy które ułożono warstwę gliny i kamieni.

W Kotosh została odnaleziono najstarsza budowla na terenach Andów. Nazwana została Świątynią Skrzyżowanych Rąk, od jej wystroju. Wewnątrz pomieszczenia, w niszach, umieszczono wykonane z gliny wyobrażenia skrzyżowanych rąk. Świątynia to czworokątne pomieszczenie wykonane z kamieni zespolonych gliną, postawione na 7,5 m wysokości platformie oblicowanej kamieniami. Przed świątynią znajdował się dziedziniec z paleniskiem.

La Florida (Kolumbia) to najbogatszy w formie ośrodek ceremonialny tego okresu. Odkryto w nim (w 1960 r.) pozostałości najprawdopodobniej największej piramidy środkowego wybrzeża. Została ona zbudowana z kamieni polnych. W pobliżu niej odnaleziono pozostałości platform i innych budowli.

Najstarsze ślady wytwarzania ceramiki pochodzą z ok. 3300-3100 p.n.e. Odnalezione zostały na terenach północnej Kolumbii oraz południowego Ekwadoru. W Peru odnaleziono ceramikę datowaną na okres 1800-1500 p.n.e. Jest ona związana z powstałymi na tym terenie ośrodkami kulturowymi. Pochodząca z tego okresu ceramika to ciemne misy ozdobione nacięciami, punktowaniem i czerwonymi dekoracjami oraz butle zdobione czarnymi pasami na pomarańczowym tle.

Sztuka Inków

Inkowie byli twórcami wielu monumentalnych, kamiennych budowli i rozległej sieci dróg. Imperium podzielone było na cztery prowincje: Chinchasuyo, Antisuyo, Contisuyo i Collasuyo. Produkcja oparta była na rolnictwie. Na tarasach górskich zboczy prowadzono uprawę ziemniaków, koki, komosy ryżowej (quinoa) i kukurydzy. W dolinach uprawiano także bawełnę. Inkowie hodowali zwierzęta: lamy, alpaki i wigonie. Świnki morskie były uzupełnieniem diety.

Głównym bogiem inkaskim było Słońce – Inti, na drugim miejscu znajdowali się jego siostra i żona – Księżyc oraz piorun – Inti Illapa. Najważniejszymi świętami były dni przesilenia oraz zrównania dnia z nocą. W imperium funkcjonowała poczta działająca dzięki sztafetom gońców – chasqui. Inkowie byli doskonałymi organizatorami. Mimo że nie znali koła i wozów, wybudowali sieć dróg liczącą ok. 20 tysięcy km, wybrukowanych wielokątnymi kamieniami. Drogi ułatwiały komunikację, łączność i zarządzanie rozległym imperium. Najważniejszą arterią komunikacyjną była droga zwana Wielką Drogą Królewską. Zbudowana została wzdłuż pasma Andów, równolegle do trasy prowadzącej wzdłuż wybrzeża Oceanu Spokojnego. Obie drogi połączone były ze sobą licznymi odcinkami, biegnącymi najczęściej wzdłuż brzegów rzek i górskich żlebów. Przy drogach pobudowane były składy żywności i tzw. tambos, czyli gospody zapewniające nocleg. W nich zmieniały się sztafety inkaskiej poczty.Dziełem Inków były też monumentalne budowle wzniesione z kamieni bez użycia zaprawy. Do budowy używano kamieni o różnych kształtach i różnej wielkości: od wielkich bloków o wymiarach 5,0 x 5,0 m, do niedużych odłamków skalnych. Wszystkie elementy były dokładnie do siebie dopasowane - dotyczy to budowli sakralnych i pałacowych. Budynki mieszkalne wznoszone były z nieobrobionego kamienia na zaprawie glinianej. Otwory drzwiowe i okienne miały kształt zbliżony do trapezu (Inkowie nie znali sklepienia łukowego), a dachy kryte były słomą. Budowle świątynne wznoszono na planie prostokąta przekrytego dwuspadowym dachem wspartym na ścianach lub zewnętrznych kolumnach. 

Cywilizacja bizantyjska

Przez wiele stuleci gospodarka bizantyńska była najbardziej zaawansowana w Europie. Reformy Konstantyna V (ok. 765) zapoczątkowały ożywienie trwające aż do 1204. Od X wieku aż do końca wieku XII Cesarstwo Bizantyńskie kojarzyło się z obrazem luksusu, zaś podróżnicy byli pod wrażeniem nagromadzonego w stolicy bogactwa. Jedną z podstaw gospodarki imperium był handel. Do najważniejszych towarów eksportowych należały tkaniny; jedwab był na pewno eksportowany do Egiptu, a pojawiał się także w Bułgarii i na Zachodzie. Państwo ściśle kontrolowało zarówno handel wewnętrzny, jak i zagraniczny, zachowując monopol na bicie monety. 

Domy prywatne były budowane pod wpływem architektury wschodniej, z po­mieszczeniami umiejscowionymi w głębi dziedzińca. Zwykle od ulicy wznoszono portyk lub, gdy brakło nań miejsca, budo­wano na piętrze komnatę z arkadami w zewnętrznej ścianie lub loggię. Kobiety i mężczyźni nosili długie, luźne szaty z rękawami i ażurowe buty na pła­skiej podeszwie. Okrycia były kolorowe, wzorzyste, wyszywane złotymi nićmi, często z kosztownych tkanin. 

Domy prywatne były budowane pod wpływem architektury wschodniej, z po­mieszczeniami umiejscowionymi w głębi dziedzińca. Zwykle od ulicy wznoszono portyk lub, gdy brakło nań miejsca, budo­wano na piętrze komnatę z arkadami w zewnętrznej ścianie lub loggię.

Kobiety i mężczyźni nosili długie, luźne szaty z rękawami i ażurowe buty na pła­skiej podeszwie. Okrycia były kolorowe, wzorzyste, wyszywane złotymi nićmi, często z kosztownych tkanin. 

Cywilizacja egipska

Egipt, prawie całkowicie (poza Deltą) pozbawiony lasów, drewno (zwłaszcza drogocenne, cedrowe) musiał sprowadzać z Libanu, inne zaś gatunki z Sudanu, stąd w architekturze dominowały surowce miejscowe, a więc w budownictwie mieszkaniowym i usługowym cegła mułowa i maty tkane z papirusu, a w budownictwie monumentalnym wapień, piaskowiec, alabaster, granit i bazalt. Do czasów nam współczesnych przetrwały tylko te drugie. Domy Egipcjan wznoszone w tym czasie to szałasy z trzciny i papirusu, później z rzecznego mułu (lub cegieł z tegoż mułu) na szkielecie z drewna^. Odnalezione groby mieszkańców osad najczęściej miały owalny kształt, ściany i stropy wzmocnione drewnem i matami. Najstarsze grobowce władców, nazywane mastabami, miały przekrój trapezu, a ich prostokątna podstawa była usytuowana dłuższą osią na kierunku północ-południe. W części podziemnej znajdowały się komory. Mastaby wznoszone były z suszonej cegły, a powierzchnię zabezpieczano cienką warstwą wapna. Ukośny kształt mastab tłumaczy się naśladownictwem ścian domów budowanych z mułu, który miał tendencje do osuwania się i tworzenia w ten sposób lekko skośnych powierzchni. Strona zewnętrzna dzielona była pionowymi framugami na wnęki. Układ wnęk najprawdopodobniej odpowiadał rozmieszczeniu komór wewnątrz mastaby. Ważnym elementem wyposażenia grobowców były posągi oraz figurki tzw. uszebti, odgrywające rolę opiekunów i pomocników zmarłego w zaświatach. Posągi pokryte były licznymi hieroglifami. Zawierały one informacje o przedstawionej postaci, modlitwy, zaklęcia itp. Zwyczaj ten był kontynuowany przez cały okres trwania cywilizacji egipskiej. W początkowym okresie monumentalna architektura naśladowała formy wypracowane przez budowle wznoszone z cegły i drewna, ale pojawiły się nowe rozwiązania. Piramidy schodkowe, nowe dekoracje fryzu (fryz kobr mających chronić władcę przed złymi mocami oraz tzw. chekeron – fryz z szeregu figur stylizowanych na kształt witki trzcinowej, związanej w regularnych odstępach). Cegła i drewno używane były nadal, lecz tylko przy budowie pałaców, domów mieszkalnych. To zróżnicowanie materiałowe tłumaczy szczątkowe zachowanie budowli mieszkalnych tego okresu. W okresie Starego Państwa utrwalił się kanon obowiązujący, z małymi wyjątkami, przez cały okres rozwoju architektury i sztuki starożytnego Egiptu. Ścisłe przestrzeganie wymogów kanonu wymusiło wysoki i wyrównany poziom artystyczny w starożytnym Egipcie.

Kanon dotyczył:

• układu świątyni poświęconej, służącej kultowi władcy i bogom

• kolumn i filarów stylizowanych na kształt pni i łodyg roślin, o głowicach naśladujących formę kwiatu lotosu lub liści palmowych

Cywilizacja chińska

Starożytna cywilizacja chińska: Warunki naturalne: Największą rolę w rozwoju tej cywilizacji odgrywały przede wszystkim dwie rzeki: Jangcy (Rzeka Niebieska) oraz Huang He (Rzeka Żłóta). Wcześniej rozwinęła się ona na lessowych terenach nad Rzeką Żółtą. Rolnictwo: Uprawiano głównie ryż (uprawy wymagały sprawnego sterowania siecią irygacyjną). Prawie nie wykorzystywano w rolnictwie bydła rogatego. Brak naturalnego nawozu zastępowano odpadami i ludzkimi ekskrementami. Żywiono się głównie ryżem, różnymi rodzajami zbóż, jarzynami. Spożywano niewiele mięsa i produktów mlecznych. Rzemiosło: W starożytnych Chinach rozwój rzemiosła był na wysokim poziomie w porównaniu z innymi cywilizacjami tego okresu. Chińczycy na początku naszej ery nauczyli się odlewać żelazo (dla porównania, w Europie umiejętność tę opanowano dopiero w XV w.!). Poza tym w VI w.n.e. wytwarzali także porcelanę (Europejczycy nauczyli się tego w XVII w.) W Chinach także wyrabiano jedwabne tkaniny, które były niezmiernie atrakcyjne dla krajów śródziemnomorskich, Azji Centralnej, Indii. Transportowano je zwykle tą samą trasą, którą nazywamy „szlakiem jedwabnym”. Pod koniec III w.p.n.e. cesarstwo Han wprowadzono wówczas jeden system miar, stworzono system biurokracji i rozbudowano drogi. Starożytni mieszkańcy Chin z zagrażającymi państwu ludami walczyli na różne sposoby. Prowadzono przeciwko nim wyprawy oraz kupowano pokój w zamian za żywność i wytwory rzemieślinicze (przed wszytkim tkaniny jedwabne). W III w.p.n.e. rozpoczęto budowę systemu fortyfikacji zwanych Wielkim Murem. Prace prowadzono do XVI w. Wyobrażenie na temat świata: Chiny przez starożytnych zamieszkujących jej tereny nazywane były Państwem Środka. Stanowiły one centrum świata oblanego z czterech stron morzami Pismo: Z początku było to typowe pismo obrazkowe. Z czasem ulegało jednak znacznym przekształceniom aż w początkach naszej ery przyjęło postać zachowaną do dzisiaj. Materiałem, na którym pisano były deszczółki bambusowe, następnie jedwab. Na początku naszej ery nauczono się wyrabiać papier. Ten drogocenny wynalazek w VIII w. n.e. przywędrował do Azji Środkowej, a nastpnie do Europy. Władcy Chin: Nazywani byli „Synami Niebios”. Bóg niebios bowiem sprawował nad nimi opiekę. Władcy byli jego mandatariuszami.

Miasta budowano zgodnie z zasadami fengshui: ulice biegły w kierunkach wschód-zachód i północ-południe, fasady domów z wejściami były skierowane na południe, co związane było z wierzeniem, że dobre wpływy płyną z południa, a złe z północy. Wypracowano na tej podstawie kanon architektoniczny dla poszczególnych typów budowli, oraz dla planowania miast. Miasta były budowane na planie prostokąta, otoczone murami z bramami, nad którymi wznosiły się wieże obserwacyjne. Główna arteria biegła na osi północ-południe. Brama główna miasta znajdowała się od strony południowej. Wewnątrz, w centrum lub w części północnej, znajdowało się, również prostokątne, "miasto pałacowe" (gongcheng), także otoczone murem. Tradycyjnie wznoszono dwie wieże: Wieżę Bębna oraz Wieżę Dzwonu. Wygięte, bogato zdobione dachy stanowią jeden z najbardziej charakterystycznych elementów architektury chińskiej. 

Cywilizacja Majów

Początek rozwoju społeczności Majów sięga czasów przed naszą erą. Za datę powstania cywilizacji uznaje się lata 400 p.n.e. - 250 n.e. To właśnie w tym okresie, na terenach Mezoameryki (dzisiejszy Meksyk), pojawiły się elementy typowe dla kultury Majów.

Pismo
Używane przez Majów miało dwoisty charakter. Używali oni bowiem nie tylko znaków wyrażających pojedyncze sylaby, ale również takich, które opisywały bardziej złożone pojęcia. Pismo pełniło również funkcje ozdobne. Hieroglify wykuwano na ścianach budowli. Teksty pisane przez Majów dotyczyły różnych dziedzin życia, od religii, przez astronomię, aż po opisy konfliktów.

Budowle
Najbardziej wyraziste budowle Majów, to świątynie. Typowa świątynia miała kształt piramidy schodkowej, na której szczycie umieszczano sanktuarium. Można było się do niego dostać za pomocą schodów. Ściany ozdabiane były licznymi dekoracjami. Przykładem takiej budowli jest El Castillo (Świątynia Kukulkana), znajdująca się w mieście Chichén Itzá, założonym przez Majów. Na jej szczyt prowadzą schody znajdujące się z czterech stron, wszystkie mają po 91 stopni, daje to w sumie 364 stopnie. Gdy dodamy do tej liczby ostatni stopień, stanowiący wejście do świątyni, otrzymujemy 365, czyli liczbę dni w roku.

Astronomia
Majowie posiadali bogatą wiedzę astronomiczną. Zawdzięczali to głównie kapłanom, których zadaniem była obserwacja nieba. Przez lata nieustannego wpatrywania się w gwiazdy, Majowie ustalili wiele interesujących faktów. Jednym z nich było bardzo precyzyjne określenie czasu jaki potrzebuje Ziemia by obiec Słońce (czyli długość roku). Najbardziej zastanawiający jest fakt, iż obliczenia Majów, były bardziej precyzyjne, niż średniowiecznych astronomów. Według naszych informacji Majowie nie posiadali teleskopu, dlatego ich wiedza na temat astronomii budzi tak wielki podziw. Niektóre budowle pozostawione przez Majów, wydają się mieć przeznaczenie astronomiczne. Jedną z nich jest obserwatorium

Rzeźba
Głównymi motywami rzeźb, byli bogowie oraz ludzie. Szczególnie często uwieczniany był wizerunek boga deszczu Chaac (widoczny na zdjęciu po prawej). Rzeźby służyły również do uwieczniania wizerunków władców. Część z nich posiada hieroglify, które opisują wyrzeźbione wydarzenie lub podają informacje na temat uwiecznionej postaci. Dzięki rzeźbom można było upamiętnić ważne zdarzenia i ludzi. Część z nich pełniła role ozdobne.

Obecnie Majowie (rys.), w szerokim znaczeniu tej nazwy, stanowią w krajach zamieszkania przede wszystkim ludność wiejską, zajmującą się rolnictwem, hodowlą i rzemiosłem, które - zwł. tkactwo i garncarstwo - jest ważną częścią lokalnych przemysłów turystycznych; mówią ponad 20 językami i dialektami, większość posługuje się też językiem hiszpańskim; ich liczbę szacuje się na ok. 2 mln; w dużej mierze zachowali własną specyficzną kulturę. Obecnie wszystkimi językami Majów posługuje się około 5 milionów ludzi.

Cywilizacja mezopotamska

Kultura , rozkwitająca w żyznych dolinach dwóch potężnych rzek: Tygrysu i Eufratu, liczyła sobie wiele tysiącleci. Twórcami najstarszej, istniejącej w Międzyrzeczu cywilizacji byli Sumerowie, którzy przybyli na ziemie u zbiegu Eufratu i Tygrysu ok. 3000 roku. p.n.e. Nie stworzyli zcentralizowanego imperium a poszczególnymi połaciami kraju rządzili władcy zamożnych miast. Mędrcom sumeryjskim zawdzięczamy układ liczb oparty o tuzin. Opracowali także pismo klinowe, w którym znaki w formie trójkątnych wgłębień utrwalano na glinianych tabliczkach. Życie w miastach-państwach skupione było wokół kręgów świątynnych tzw. Zigguratów. Najazd Elamitów około 2000 roku p.n.e. położył kres rozwojowi sztuki sumeryjskiej. Imperium trzeciej dynastii z Ur - podobnie jak miasto Ur - legło w gruzach. Sumer i Akad podzieliły się na wiele miast-państw. Jednym z nich był Babilon założony przez Sumerów w XXIV w p.n.e. Władający nim od około 1792 r. p.n.e. amorycki król Hammurabi podbił inne miasta i stworzył imperium babilońskie. Następcy  Hammurabiego utracili północną część państwa gdzie ok. roku 1375 p.n.e. odrodziło się państwo  Asyryjskie (pierwotnie utworzone ok. roku 1800 p.n.e. które wraz z pozostałą częścią krainy, dostało się pod rządy Hammurabiego). Czas największej potęgi władców Assuru przypadł na okres od IX do VI stulecia p.n.e. Po śmierci Assurbanipala nastąpiła krótka, bo licząca niespełna 100 lat, era ponownej świetności Babilonu, zakończona podbojem międzyrzecza przez Persów. Imperium Persów , stworzone około roku 550 p.n.e. przez Cyrusa II , w ciągu dwudziestu lat objęło tereny od morza Jońskiego po Indus.Centrum państwa znajdowało się na Wyżynie Irańskiej gdzie wzniesiono okazałe miasta: Suzę, Persepolis i Ekbatanę. Podobnie jak Egipt , Mezopotamię w VII w n.e. opanowali wyznawcy islamu. 

Architektura
Praktycznie jedynym dostępnym w Mezopotamii budulcem była glina, toteż większość budowli wykonywano z suszonej na słońcu lub wypalanej cegły. Miasta otaczano fosami i murami a bramy wzmacniano pylonami. Mieszkańcy Mezopotamii rzadko stosowali kolumny. Nawet najbardziej reprezentacyjne sale były niewielkie, lecz często przykryte sklepieniem kolebkowym. Najbardziej znanym typem budowli sakralnej był Ziggurat, rodzaj tarasowej budowli, której najwyższa platforma służyła do odprawiania ceremonii religijnych. Wzniesiony ok. 2100 roku p.n.e. ziggurat z miasta Ur był zbudowany z suszonej cegły wzmocnionej drewnianymi belkami i obłożony cegłą, dla odmiany wypaloną. Trzy szerokie rampy prowadziły do dolnej świątyni, zaś stamtąd jeden bieg schodów  wznosił się poprzez trzy tarasy do górnego sanktuarium. Wierzono, że do tej właśnie, położonej na szczycie zigguratu świątyni, zstępował z nieba bóg. Budowla z Ur była wzorem dla znacznie większego gmachu sakralnego w Babilonie, który ponoć dał poczatek biblijnej opowieści o wieży Babel. Z czasów odrodzenia się potęgi Babilonu pochodzi Brama Isztar będąca jednym z dziewięciu wejść do miasta. Wzniesiona około roku 575 roku p.n.e. ozdobiona została ceramicznymi, pokrytymi glazura reliefami, z przedstawieniami lwów. Pylony również udekorowano płaskorzeźbami przedstawiającymi  święte zwierzęta czczone w Babilonie: Byki – symbolizowały Adada, lwy- Isztar zaś gryfy- Marduka. Głowy byków wieńczyły również dwudziestometrowe kolumny wspierające strop sali tronowej rezydencji Dariusza I w Persepolis w V-IV w p.n.e.  W murze otaczającym miasto wybudowano Bramę Wszystkich Ludów za którą znajdował się portyk składający się z 4 kolumn. Za nim, na prawo, wyróżnia się jedno z pomieszczeń reprezentacyjnych, wzniesiona na drugim tarasie apadana, pełniąca funkcję Sali Audiencyjnej.

Cywilizacja arabska

Rozwój cywilizacji arabskiej ma ścisły związek z podbojami Arabów i powstaniem na podbitych terenach imperium arabskiego. Kolonie Arabskie znajdowały się zostały stworzone na terenach gdzie była wysoko rozwinięta kultura oraz bogate tradycje cywilizacyjne np. Egipt, Mezopotamia. Na podbitych terenach Arabowie nie niszczyli dorobku kulturowego i naukowego, lecz wzbogacali go dla swoich potrzeb. Arabowie potrafili upowszechnić i tym samym stali się pośrednikami cywilizacji.

Osiągnięcia arabów w nauce:
Arabscy uczeni wnieśli duży wkład w rozwój astronomii sferycznej. Potwierdzeniem tego są pochodzące z języka Arabskiego terminy astronomiczne np. zenit, nadir, azymut. Arabscy astronomowie wraz z europejskimi uczonymi prowadzili badania nad ulepszeniem systemu Ptolemeusza. Arabowie posiadali również duże obserwatoria astronomiczne. Do najbardziej znanych należą obserwatoria w Maladze i Samarkandzie.  Arabowie mieli także duży wkład w procesie rozwoju matematyki, są odkrywcami dwóch dziedzin matematycznych: Trygonometrii oraz Algebry. Rozpowszechnili także liczby arabskie.
Arabscy lekarze specjalizowali się głównie w leczeniu chorób umysłowych, gdzie stosowano nowoczesne sposoby terapii tj. muzykoterapię. Arabowie zapoczątkowali również rozwój przemysłu farmaceutycznego. To właśnie Arabowie zaczęli produkować różne maści, leki a także pachnidła. Postęp dokonany w dziedzinie optyki jest jednym z głównych wkładów nauki arabskiej w fizykę. Badania Arabów pozwoliły zrozumieć odbicie i załamanie światła oraz powstawanie tęczy. 
Arabska kultura i sztuka:
Rozwój malarstwa i rzeźby w kulturze Arabów został zahamowany ze względów religijnych. Islam uważa, że wszelkie próby artystycznego przedstawiania postaci ludzkich i zwierzęcych stanowią naigrawanie się z dzieła Allacha i prowadzą do bałwochwalstwa, spowodowało to, iż dzieł malarzy nie pokazywano. Zdobiły one pałace i rezydencje władców muzułmańskich. Islam zakazywał także muzyki jednakże zakaz ten nie był powszechnie przestrzegany. Na muzykę arabską silnie wpłynęły starożytne kultury: perska i akadyjska. Centrum twórczości muzycznej w świecie arabskim jest Kair.
Architektura Arabów była niezwykle zdobiona. Niemal na każdym kroku spotykamy się z zabudową pokrytą arabeską, a więc mozaiką z ornamentem, w który dodatkowo wplatane jest pismo. Zawarte w arabesce treści, mają charakter abstrakcyjny, odbiegający od prawdziwych zdarzeń czy sytuacji. Tym samym, twórcy tworząc swe dzieła dawali wyraz swym fantazjom oraz swej wyobraźni. Im mozaika czy ornament były bardziej skomplikowane, udziwnione czy odrealnione, tym lepiej. Architektura arabska to głównie budownictwo sakralne. Budowano meczety o charakterystycznych wieżyczkach zwanych minaretami. 
Zabytkiem architektury arabskiej są również pałace. Najsławniejszym pałacem arabskim jest pałac Alhambra - wspaniała twierdza mauretańskich władców, arcydzieło rzemiosła budowlanego. Pałac poraża, ale jednocześnie zachwyca mnogością, wręcz labiryntem licznych krużganków, dziedzińców, arkad, kolumn czy sadzawek. Niezwykły jest także sposób zdobienia ścian pałacu. Dominują misternie wykonane wzory koronkowe oraz barwne płytki glazurowane. Niecodzienne są także dekoracje tzw. stalaktytowe wieńczące sufity, sprawiające wrażenie rozświetlonych gwiazd. Arabowie budowali również łaźnie nazywane Hamman. Podobnie jak w przypadku starożytnych łaźni rzymskich, tak i te arabskie, służyły w pierwszej kolejności wypoczynkowi, relaksowi oraz dbaniu o higienę. I analogicznie jak w rzymskich termach, tak i w hammamach, czciciele Allacha spotykali się by móc oddać się rozrywce, korzystając z tamtejszych klubów czy kasyn. Jako budynki użyteczności publicznej, łaźnie muzułmańskie były budowane z przepychem, oraz bogato zdobione. Arabowie budowali także karawanseraj, czyli rodzaj zajazdów dla pielgrzymujących lub dla przemieszczających się karawan kupieckich..