Temat: Rodzaje uszkodzeń słuchu – klasyfikacja audiometryczna według Międzynarodowego Biura Audiofonologii (BIAP)

Historia klasyfikacji uszkodzeń słuchu sięga lat dwudziestych, jako pierwszy dokonał tego Fletcher początkowo opierała się ona na opisie informacji dotyczących zdolności spostrzegania różnych dźwięków (głównie mowy) przez osobę z uszkodzonym słuchem. Później wykorzystywano do tego wartości progu słyszalności. I choć wiele osób wprowadziło różne sposoby klasyfikacji stopnia uszkodzenia słuchu, to do tej pory nie ma norm które ujednoliciłyby to stopniowanie gdyż żadna z metod nie oddaje w pełni sprawności słuchowej osoby z uszkodzonym słuchem. Najpowszechniejsza z nich jest sporządzona przez Międzynarodowe Biuro Audiofonologii (BIAP) jest to klasyfikacja audiometryczna, wykorzystująca wyniki progowego audiometrycznego badania słuchu. Uwzględnia ona postęp techniczny i związane z tymi możliwości wykorzystywania resztek słuchu. Przyjmuje nieco wyższe granice w decybelach niż dawniej dla poszczególnych stopni uszkodzenia słuchu. Biuro Audiofonologii wyróżnia cztery stopnie uszkodzenia słuchu: • lekki – wiąże się z ubytkiem rzędu 20 do 40 dB (decybeli)

• średni (umiarkowany) – wynosi od 41 do 70 dB

• znaczny – zakres niedosłuchu pomiędzy 90 dB

• głęboki - uszkodzenia powyżej 90 dB

Lekkie uszkodzenie narządu słuchu nie stanowią utrudnienia w wypełnianiu ról społecznych. Osoby posiadające takie uszkodzenia mogą mieć problemy z identyfikacją niektórych głosek, słyszeniem w hałasie, bądź z większej odległości. Wiele takich osób nie korzysta z żadnych pomocy technicznych, niektóre z nich korzystają z aparatów słuchowych. Osoby z takim uszkodzeniem nazywamy lekko niedosłyszącymi. Uszkodzenie słuchu w stopniu umiarkowanym umożliwia słyszenie i rozumienie dźwięków mowy jedynie w korzystnych warunkach akustycznych, osoby takie często korzystają z aparatów słuchowych i innych pomocy technicznych niwelujących skutki tej niepełnosprawności. Posługują się mową jako podstawowym środkiem komunikacji, jednak mówią z wadami artykulacyjnymi. Dzieci z takim uszkodzeniem powinny być obejmowane formami kształcenia integracyjnego, powinny siedzieć w pierwszych ławkach , być wyposażone w aparaty słuchowe oraz inne środki wspomagające np. urządzenia FM. Osoby z tym uszkodzeniem nazywamy niedosłyszącymi lub słabosłyszącymi. Uszkodzenie słuchu w stopniu znacznym uniemożliwia słyszenie i rozumienie mowy bez zastosowania aparatów słuchowych. Nawet przy użyciu aparatów nie jest możliwa identyfikacja wszystkich dźwięków mowy, stąd istotną rolę w odbiorze mowy odgrywa wzrok i odczytywanie z ust. Dzieci z tym uszkodzeniem kształcą się w szkołach specjalnych lub w warunkach kształcenia integracyjnego. Mowa dziecka dotkniętego takim uszkodzeniem nie rozwija się w sposób naturalny i spontaniczny. Głębokie uszkodzenie słuchu uniemożliwia rozumienie mowy nawet za pomocą aparatów słuchowych. Możliwe jest jedynie częściowe słyszenie dźwięków mowy za pomocą aparatów słuchowych jednak bez ich pełnej identyfikacji. Nie pozwala to wprawdzie rozumieć mowy, ale w znaczący sposób ułatwia jej odczytywanie z ust. Dzieci z takim uszkodzeniem musi być objęte wcześniej interwencją medyczną i logopedyczną, a następnie kształceniem w szkole dla dzieci głuchych. U osób z tym uszkodzeniem w wyniku kontaktów z innymi niesłyszącymi powstaje system porozumiewania się za pomocą mowy i języka migowego, a w niektórych przypadkach wyłącznie za pomocą języka migowego.