Historiozofia, dziedzina filozofii, określana często (zwłaszcza na Zachodzie) mianem filozofii historii, uznawana niekiedy za samodzielna gałąź wiedzy - skupia się na refleksji nad dziejami, nad ich sensem, biegiem i celem, i próbuje ustalić ogólne prawidłowości nimi rzadzące. Przedmiotem badań historiozofii jest też postrzeganie procesu dziejowego przez ludzi, różne sposoby jego przedstawiania i rozumienia.

Elementy historiozofii odnaleźć można już w dziełach historyków starożytnych: Herodota, Tukidydesa, Tacyta, Liwiusza, Cezara i in. Antyk wieńczy wielka wizja historiozoficzna św. Augustyna zawarta w Państwie Bożym.

W czasach nowożytnych historiozofia przeżywa rozkwit najpierw w czasach oświecenia - kiedy to pojawia się historyzm reprezentowany przez Voltaire'a, Ch.L. de Secondat Montesquieu, G. Vicoa, J.G. Herdera - a później w okresie romantyzmu, co dokumentuje zwłaszcza filozofia G.W.F. Hegla (m.in. Wykłady z filozofii dziejów) oraz pisma F. Schlegla, a w Polsce A. Cieszkowskiego.

W 2. poł XIX w. refleksja historiozoficzna towarzyszyła socjologii i naukom o kulturze. W XX w. uznawana jest za jedną z najistotniejszych dziedzin humanistyki - uprawiali ją m.in. B. Croce, O. Spengler, A.J. Toynbee głoszący tezę o końcu historii, a ostatnio F. Fukuyama.