Fotografia użytkowa
Aby zreferować temat fotografii użytkowej musimy przypomnieć sobie parę faktów z historii fotografii. Pierwsza trwała fotografia pojawiła się w 1826 roku dzięki Joseph-Nicéphore Niépce na wypolerowanej płycie metalowej. Jednak za właściwą datę wynalezienia fotografii uważa się 1839 rok. Francuz Louis Jacques Daguerre zademonstrował Akademii Francuskiej zdjęcie fotograficzne otrzymane na warstewce jodku srebra, powstałej w wyniku działania pary jodu na wypolerowaną płytę miedzianą pokrytą srebrem. Natomiast w roku 1861 udało się uzyskać pierwszą barwną fotografię fizykowi Jamesowi Clerkowi Maxwellowi. Podczas rewolucji przemysłowej dagerotyp (unikatowy obraz fotograficzny uzyskiwany na posrebrzanej płytce metalowej poddanej działaniu par jodu, naświetlanej i wywoływanej w oparach rtęci, a następnie utrwalanej w roztworze soli kuchennej) stał się popularnym sposobem robienia fotografii portretowej w klasach średnich. Augustus Washington dagerotypist brał od 50 centów do 10 $ za odbitkę. W czerwcu 1888 roku aparat Kodak Eastmana wszedł na rynek pod hasłem „Ty naciskasz guzik, my robimy resztę”. Rok 1901 był rokiem, kiedy fotografia zaczęła być dostępna dla mas. A w XX wieku fotografia rozwinęła się bardzo szybko jako komercyjna usługa.
Fotografia użytkowa to szerokie spektrum usług fotograficznych. Umieszcza się ją w gazetach, brukowcach, reklamach, katalogach, pocztówkach oraz naszych albumach. Obejmuje często standardowe i banalne tematy. Pod pojęciem fotografii użytkowej mieszczą się między innymi:
Fotografia portretowa – Nieodzowna dziedzina fotografii. W fotografii portretowej istotną zdolnością autora prac jest umiejętność pokazania lub ukrycia pewnych charakterystycznych cech dla danego człowieka.
Fotografia studyjna – Często wykonywana na zlecenie dużych firm czy agencji reklamowych, jak i indywidualnych klientów.
Robert Adamson (1821-48), David Octavius Hill (1802-70) to pierwsi artyści fotografowie. Wykonywali portrety, sceny rodzajowe ze Szkocji 1843-47. Sami uważali, że ich główny cel to fotografia dokumentacyjna jako pomoc dla malarzy. Dla rozrywki fotografowali małe szkockie wioski rybackie i ich mieszkańców, z czego zasłynęli. Hill zajmował się stroną artystyczną zaś Adamson techniczną. Uważa się, że Hill stworzył pierwsze arcydzieła fotografii portretowej, zwłaszcza są to zdjęcia przedstawiające rybaków z Newhaven. Działalność tego duetu trwała przez 5 lat do śmierci Adamsona w 1848 r. w wieku 27 lat.
Fotografia ślubna – To szczególne fotografie wykonywane na zlecenie młodej pary. Staje się ona pamiątką tego wyjątkowego wydarzenia. Zazwyczaj wykonywana w studio, jednakże z biegiem czasu bardzo modne stały się zdjęcia w plenerze. Obejmuję ona zdjęcia wykonywane podczas przygotowań do ceremonii zaślubin, ceremonię, zabawę na weselu i oczywiście osobne zdjęcia samej pary.
Fotografia reportażowa – Charakteryzuje się fotografowaniem chwili, ma na celu pokazanie prawdy, jakiegoś wydarzenia. Reportaż to najczęściej cykl zdjęć. Wymaga to od autora prac precyzji, refleksu ale również cierpliwości.
Lewis Hine (ur. 26 września 1874, zm. 3 listopada 1940) - amerykański fotoreporter. W 1900 wyjechał z Oshkosh (stan Wisconsin) i został nauczycielem przyrody. W latach 1900-07 studiował socjologię w Chicago i w Nowym Jorku. Pierwsze zdjęcia wykonał na zlecenie dyrektora Ethnical Cutlure School. Od 1904 fotografował imigrantów. Do 1917 pracował w National Child Labor Committee. Fotografował wtedy dzieci i młodzież w ciężkich warunkach pracy w Teksasie. Fotografie te okazały się potrzebne w kampaniach na rzecz reform. Gdy kończyła się I wojna światowa, znalazł się we Francji i był tam fotografem Czerwonego Krzyża. Po powrocie do Ameryki fotografował m.in. robotników. Bardzo ważne okazały się zdjęcia Empire State Building wykonane w 1930. Agencje dla których pracował to: Rural Electrification Agency, Tennessee Valley Authority i Works Progress Administration. Jego prace są zaangażowane społecznie. Ukazywał w nich problemy, niesprawiedliwość i wyzysk w pracy, którego sam doświadczył. Używał aparatu 5x7 cali.
Fotografia katalogowa i reklamowa w tym, fotografia detali, potraw, wnętrz, architektury i tym podobnych. – Na celu ma przedstawienie faktycznego wyglądu obiektu czy też jego części. Zleceniodawcami takiej fotografii są nie tylko agencje reklamowe, ale również indywidualni klienci.
Charles Sheeler (ur. 16 lipca 1883 – zm. 7 maja 1965) jest uważany za jednego z twórców amerykańskiego modernizmu i jednego z mistrzów fotografii dwudziestego wieku. Urodzony w Filadelfii, pierwotnie rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych stanu Pensylwania. W 1909 roku wyjechał do Paryża, w okresie w którym popularność kubizmu sięgała zenitu. Po powrocie do Ameryki, zdał sobie sprawę że nie będzie w stanie zarobić na swoje utrzymanie, zajmując się modernistycznym malarstwem, zajął się więc komercyjną fotografią, specjalizując się szczególnie w fotografii architektury. Został fotografem z wyboru, ucząc się rzemiosła z pomocą kupionego za 5 dolarów aparatu Brownie. Sheeler był właścicielem farmy w Pensylwanii, około 39 mil od Filadelfii. Dzielił ją wraz z artystą Mormonem Schambergiem. Był tak dumny ze znajdującego się w domu dziewiętnastowiecznego pieca, że uczynił go przedmiotem swoich fotografii. Robił również zdjęcia pomieszczeń znajdujących się w jego domu – sypialni i kuchni, był do domu tak przywiązany że zaczął go nazywać swoim klasztorem.
Oliviero Toscani (ur. 1942 w Mediolanie) jest włoskim fotografikiem, synem znanego fotoreportera. W latach 1960-65 studiował fotografię i grafikę w Szkole Rzemiosł Artystycznych w Zurichu.
Już jego pierwsze prace fotograficzne m.in. dla Esprit, Fiorucciego i producenta jeansów "Jezus" pokazały, że Toscani nie zamierza poddać się rutynie klasycznej reklamy. Projektowane przez niego kampanie reklamowe do dziś wywołują na całym świecie gwałtowne reakcje od protestów do zachwytów. Na całym świecie najbardziej znany ze swoich kontrowersyjnych projektów reklam wykorzystywanych w promocji marki Benetton w latach 1982-2000 (dla firmy Benetton, której właścicielem był Luciano Benetton). Większość tych kampanii miało charakter instytucjonalny wobec marki - oparte były na kontrowersyjnych fotografiach, które zawierały jedynie logo firmy - napis: United Colors of Benetton. Jedna z jego najsłynniejszych kampanii zawierała fotografię (autorstwa Therese Frare) umierającego mężczyzny, leżącego na szpitalnym łóżku, otoczonego przez krewnych pogrążonych w smutku. Kontrowersję wywołało podobieństwo z obrazem piety. Na innych plakatach pojawiały się aluzje do rasizmu (notabene jeden z plakatów przedstawiał trzy niemal identyczne serca ludzkie, które naprawdę były sercami świń, i napisy "białe", "czarne" i "żółte"),do wojny, religii a nawet kary śmierci. Olivier Toscani, często łamał stereotypy związane z religią. Na początku lat 90-tych ubiegłego stulecia, największe oburzenie wywołał plakat ze zdjęciem księdza i zakonnicy złączonych w pocałunku. Zaszokował on katolickie Włochy, gdzie zabroniono jego publicznej prezentacji. W Polsce partia ZChN złożyła doniesienie do prokuratury, że reklama ta obraża uczucia religijne. Plakat z księdzem i zakonnicą wisiał w Warszawie 24 dni, w Katowicach zaledwie trzy godziny. W innych miastach na jego zawieszenie władze nie zgodziły się wcale. Na początku lat 90-tych Toscani był współzałożycielem magazynu Colors (którego właścicielem był także Benetton) z amerykańskim projektantem grafiki Tibor'em Kalman'em.
Helmut Newton, Helmut Neustädter (31 października 1920 - 23 stycznia 2004), był znanym fotografem mody. Zasłynął przede wszystkim ze swoich aktów. Urodził się w Berlinie w Niemczech. Jego ojciec był Żydem, a matka Amerykanką. Uczęszczał do Werner von Trotschke Gymnasium i American School w Berlinie. Interesując się fotografią od najmłodszych lat, pracował dla niemieckiej fotograf Else Simon, znanej jako Yva (zm. 1942 na Majdanku). W 1938 roku opuścił Niemcy i pracował przez krótki okres w Singapurze jako fotograf dla "Straits Times". Od 1940 do 1945 roku służył w australijskiej armii, pracując w logistyce. W 1948 roku poślubił australijską aktorkę June Brunell. Po wojnie pracował jako niezależny fotograf - zajmował się modą, pracował dla magazynów takich jak "Vogue". Od końca lat pięćdziesiątych skoncentrował się na fotografowaniu mody. W 1961 roku osiedlił się w Paryżu. Jego zdjęcia pojawiały się w znanych magazynach, między innymi we francuskiej edycji "Vogue'a". Wypracował własny styl, który cechował się sadomasochistycznymi i fetyszystycznymi podtekstami. Zawał serca w 1970 roku zmusił go do zmniejszenia tempa pracy. Mimo tego w 1980 roku wydał serię Big Nudes, która zwiększyła jego kontrowersyjną sławę. W październiku 2003 roku ofiarował fundacji Preußischer Kulturbesitz w Berlinie dużą kolekcję fotografii. Helmut Newton bardzo lubił Berlin - miejsce, w którym się urodził i wychował. W ostatnich latach swojego życia mieszkał w Monte Carlo i Los Angeles. Zginął w wypadku samochodowym w Hollywood w Kalifornii, uderzając w ścianę hotelu Chateau Marmont, w którym gościł podczas każdego pobytu w Kalifornii.
Fotografia dokumentalna
David Alan Harvey (ur.1944 w San Francisco) - amerykański fotograf, członek agencji fotograficznej Magnum Photos i wieloletni współpracownik magazynu National Geographic. David Alan Harvey jest absolwentem z 1969 roku, wydziału dziennikarstwa Uniwersytetu Missouri. W wieku 20 lat żył i dokumentował życie czarnych rodzin mieszkających Norfolk w Wirginii, czego rezultatem był album Tell It Like opublikowany w 1966 roku.
W 1978 roku otrzymał tytuł Magazynowego fotografa roku (Magazine Photographer of the Year) od National Press Photographers Association. Jest wieloletnim współpracownikiem i korespondentem National Geographic dla którego stworzył dokumentacje zdjęć m.in. z upadku berlińskiego muru, pozostałości kultury Majów, z Wietnamu, zdjęcia rdzennych Amerykanów, z Meksyku i Nepalu. Jest autorem dwóch książek Cuba and Divided Soul opisującą początki migracji hiszpańskiej kultury do Ameryki oraz Living Proof (2007) opisującą kulturę hip-hop. Jegfo prace były wystawiane w Corcoran Gallery of Art, the Nikon Gallery, the Museum of Modern Art w Nowym Jorku i Virginia Museum of Fine Arts.
Dorothea Lange (ur. 26 maja 1895 w Hoboken, New Jersey; zm. 11 września 1965) - amerykańska fotograficzka. Wspólnie z socjolog Margaret Hagood objechała całe południe i środkowy zachód USA, dzięki czemu pokazała przejmujący obraz biedy w dobie gospodarczej depresji, podczas dwudziestolecia międzywojennego. Pracowała również jako korespondentka wojenna. Jej zdjęcia zamieszczano między innymi w piśmie "Life".