Hugo Zemp „Filiming Music and Looking at Music Films”

1. Najważniejsza reguła wg Hugona Zempa: „szacunek dla muzyki i wykonawcy”:

– przedstawianie całych utworów;

– brak narratora podczas prezentacji wykonań, używanie napisów do tłumaczenia tekstów;

– traktowanie wykonawców jako istot ludzkich;

– szacunek dla opinii i poglądów muzyków, tłumaczenie ich wypowiedzi przy pomocy napisów.

2. Możliwości techniczne synchronicznego zapisu obrazu i dźwięku:

– nieruchome kadry („stationary framing”);

– przejazd kamery („panning”);

– zbliżenia („zooming”);

– długie sekwencje kręcone przy użyciu ręcznej kamery;

– filmowanie przy użyciu kilku kamer/wielokrotne kręcenie za pomocą jednej kamery.

3. Ujęcie-sekwencja (sequence-shot).

Ujęcie – element filmu pomiędzy jednym a drugim cięciem montażowym.

Ujęcie-sekwencja – cała scena (lub jej fragment) sfilmowana w jednym długim ujęciu, za pomocą wielu ruchów kamery. Charakteryzuje się złożoną akcją.

4. Montaż:

– Dbałość o to, żeby materiał wyglądał autentycznie.

– Montowanie nagrań z kilku kamer i postsynchronizacja.

– Usuwanie niewiele wnoszących fragmentów.

– Filmowanie dodatkowych ujęć, które można „wkleić” do filmu, np. podczas dłuższych fragmentów muzycznych.

5. Komentarz i słowne wyjaśnienia.

– Dopasowanie języka do widowni.

– Dostosowanie narracji do tematyki filmu.

– Brak narratora podczas prezentacji wykonań (jedynie napisy, zawierające najważniejsze informacje).

6. Widownia filmu.

W kraju powstania:

– wykonawcy, którzy pojawili się w filmie;

Poza krajem powstania:

– etnomuzykolodzy, antropolodzy, studenci;

– muzycy, młodzi badacze, stowarzyszenia kulturalne;

– nauczyciele i uczniowie (edukacja muzyczna);

– społeczeństwo, muzea, wideoteki, filmoteki, telewizja.