Pr贸by prze艂amania postawy dekadenckiej w liryce M艂odej Polski.
Pr贸by prze艂amania nastroju smutku i beznadziejno艣ci podj膮艂 ju偶 Kazimierz Przerwa - Tetmajer, kt贸rego utwory cechowa艂 najg艂臋bszy chyba dekadentyzm. W “Melodii mgie艂 nocnych" nie s艂ycha膰 wszechogarniaj膮cego pesymizmu, ale rado艣膰 z nowo odkrywanych praw przyrody, 偶yj膮cej i ewoluuj膮cej. Mnogo艣膰 efekt贸w wizualnych, d藕wi臋kowych i zapachowych zwraca uwag臋 na pi臋kno i ulotno艣膰 natury. Arttysta dodaje do tego tajemniczo艣膰 krajobrazu, nieba, ziemi, co ma podkre艣li膰 si艂臋 oddzia艂ywania natury na cz艂owieka i wprawiania go w optymistyczny nastr贸j. Poeta twierdzi wi臋c: wszystko przemija, okresy schy艂ku w naturze s膮 r贸wnie cz臋ste co okresy rozkwitu, wi臋c mie nale偶y martwi膰 si臋 przemijaniem pewnych warto艣ci i poj臋膰.
U Jana Kasprowicza optymizm pojawia si臋 pod postaci膮 krzaku r贸偶y w smreczynach. Owa r贸偶a to cz艂owiek przyjmuj膮cy z dystansem wyroki losu, pozwalaj膮cy sobie na odst臋pstwo od w艂asnych idea艂贸w w imi臋 przetrwania z godno艣ci膮 i zakwitni臋cia w nowej sytuacji. Czas owej limby, sztywno i dumnie stoj膮cej ponad przepa艣ci膮 min膮艂 - przewr贸ci艂 j膮 wiatr zmian, teraz pr贸chnieje bezu偶ytecznie.
Udan膮 pr贸b膮 prze艂amania dekadentyzmu jest u tego偶 pisarza “Hymn 艣w. Franciszka" stanowi膮cy reinterpretacj臋 poj臋膰 grzechu i pokuty, jako nieodzownych warunk贸w zbawienia. Poeta nakazuje 偶y膰, a nie wegetowa膰 w umartwieniu; 艣wiat przecie偶 sk艂ada si臋 z ludzi powo艂anych do jego udoskonalania. B贸g jest uznany tutaj za sprzymierze艅ca cz艂owieka, a jego plan daje ludziom szans臋 na rozkwit.
Natomiast tw贸rczo艣膰 Leopolda Staffa ju偶 od pocz膮tku cechuje walka z dekadenckim zasmuceniem, jako niegodnym cz艂owieka. W “Deszczu jesiennym" nawet szatan nie jest w stanie zapanowa膰 nad wywo艂anym przez siebie zam臋tem, odchodzi przeto, pozostawiaj膮c cz艂owiekowi woln膮 r臋k臋 w czynieniu dobra. Nadchodz膮 czasy silnych cia艂em i duchem, potrafi膮cych budowa膰, zamienia膰 gruzy ludzkich uczu膰 w kwitnace ogrody. W takim tonie napisany jest wiersz “Kowal" - tytu艂 symbolizuje cz艂owieka pe艂nego zapa艂u, widz膮cego cel i owoce w艂asnej pracy. W takim te偶 kierunku p贸jd膮 nast臋pne utwory tw贸rc贸w okresu M艂odej Polski, ale b臋dzie to ju偶 ca艂kowite odej艣cie od melancholii, a nie jego pr贸by. Okres ten zako艅czy definitywnie “Ksi臋ga ubogich" Kasprowicza, b臋d膮ca znakomit膮 interpretacj膮 filozofii 艣w. Franciszka z Asy偶u dla potrzeb polskich reali贸w.