ZATWIERDZAM Bolesławiec dn.

PLAN - KONSPEKT

do przeprowadzenia zajęć inżynieryjno saperskich

z żołnierzami w dniu

I. TEMAT: BUDOWA , ROZPOZNANIE I POKONYWANIE ZAPOR INŻYNIERYJNYCH

II. CEL ZAJĘĆ: a) ZAPOZNAĆ:

• z ogólnymi wiadomościami o systemach zapór inżynieryjnych i zasadach stosowania narzutowych pól minowych przez wojska NATO;

• z systemami i środkami zdalnego minowania wojsk NATO;

• ze sposobami wykonywania przejść w narzutowych polach minowych;

b) DOSKONALIĆ:

• doskonalić wcześniej nabyte umiejętności ze szkolenia inżynieryjno - saperskiego;

III.FORMA: zajęcia praktyczne

IV. CZAS: 3 x 45

V. MIEJSCE: PPC

VI. ZAGADNIENIA:

1. Ogólne wiadomości o systemach zapór inżynieryjnych i zasadach stosowania narzutowych pól minowych przez wojska NATO.

1. przeznaczenie zapór inżynieryjnych;

2. ogólna charakterystyka zapór minowych;

2. Systemy i środki zdalnego minowania wojsk NATO.

1. system minowania narzutowego za pomocą artylerii rakietowej LARS;

2. system minowania narzutowego za pomocą artylerii haubicznej 155 mm;

3. system minowania narzutowego ze śmigłowców;

4. system minowania narzutowego z samolotów;

5. system minowania narzutowego za pomocą wyrzutni rakietowych SLUMINE;

6. naziemny system minowania narzutowego

3. Wykonywanie przejść w narzutowych polach minowych.

1. ogólne zasady i sposoby pokonywania narzutowych pól minowych;

2. samoprzekraczanie narzutowych pól minowych;

3. wykonywanie przejścia sposobem ręcznym;

4. wykonywanie przejść sposobem ręczno - wybuchowym;

VII. WSKAZÓWKI ORGANIZACYJNO - METODYCZNE:

W zakresie przygotowania zajęć:

• Powtórzyć materiał do tematu oraz przygotować się do prowadzenia zajęć

• Wykonać plan konspekt do przeprowadzenia zajęć i przedstawić do kontroli.

• Instruktaż do zajęć udzielić dowódcom drużyn na trzy dni przed zajęciami,

VIII. LITERATURA:

• Program szkolenia pododdziałów zawodowych wojsk rakietowych i artylerii(dywizjon artylerii) DWLąd Wewn. 130/2009

• Instrukcja artylerii - działoczyny artylerii naziemnej”.

IX. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO-TECHNICZNE:

• Mundur polowy, broń i wyposażenie indywidualne każdego żołnierza

X. ORGANIZACJA ZAJĘĆ:

XI. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:

Obowiązkiem wszystkich żołnierzy ( funkcyjnych) jest przestrzeganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy - odpowiadają oni za swe postępowanie w zakresie bezpiecznego działania.

Do obsługiwania sprzętu bojowego, wykonywania czynności obsługowych przy amunicji i innych środkach ( materiałach) wybuchowych należy dopuszczać osoby funkcyjne po przeszkoleniu z budowy, obsługiwania i obowiązujących przepisów bezpieczeństwa.

Podczas przemieszczeń (marszów, manewrów) należy przestrzegać postanowień kodeksu drogowego, uszczegółowionych w instrukcji bezpieczeństwa, regulaminach, zarządzeniach i innych przepisach wojskowych.

XII. INNE (DODATKOWE)

Nie dotyczy

XIII. WPROWADZENIE W SYTUACJĘ TAKTYCZNĄ:

Pododdziały przeciwnika „BARIA” prowadzą natarcie na kierunku: ŻAGAŃ - ŚWIĘTOSZOW - LESZNO GORNE, z zamiarem opanowania m. TRZEBIEŃ do godzin wieczornych dnia dzisiejszego. Obecnie znajdują się na rubieży: IŁOWA, MAŁOMICE, SUCHA DOLNA.

Wojska własne WISLANDIA prowadzą działania obronne,3 dywizjon artylerii otrzymał zadanie wsparcia działań obronnych 212 DZ.

Obecnie bateria w toku działań bojowych, prowadzonych w składzie dywizjonu, zajęła rejon wyjściowy gdzie zadaniem jej jest do godz. 12.00 osiągnąć gotowość do wykonywania zadań ogniowych wsparcia ogólnego na korzyść pododdziałów 210 BKPanc.

Drużyna OSD baterii dowodzenia otrzymała zadanie zabezpieczyć przegrupowanie

dywizjonu w rejon ćwiczeń, zorganizowanie elementów ochrony SD.

XIV. PRZEBIEG ZAĘĆ:

Część wstępna - 15 min.

1. Podanie tematu zajęcia.

2. Podanie celu zajęcia.

3. Przedstawienie organizacji zajęcia.

Część główna - 105 min.

Prowadzę na podstawie załącznika 1.

Część końcowa - 15 min.

1.Omówienie zajęcia.

2. Zadaję pytania kontrolne dotyczące omówionego tematu.

3.Podanie tematu na samokształcenie.

ZAŁĄCZNIKI:

1. Załącznik 1

OPRACOWAŁ

Zagadnienie 1 - 35 min.

Ogólne wiadomości o systemach zapór inżynieryjnych i zasadach stosowania narzutowych pól minowych przez wojska NATO.

1. przeznaczenie zapór inżynieryjnych;

Rozbudowany system zapór inżynieryjnych w połączeniu z fugasmi chemicznymi, przeszkodami terenowymi i systemem ognia stanowi integralną część obrony przeciwpancernej. Umiejętnie rozbudowany i powiązany z systemem ognia wywiera duży wpływ na ograniczenie ruchu i manewru wojsk przeciwnika oraz powoduje skierowanie ich w rejony dogodnie dla broniących się wojsk. Według poglądów zachodnich zakres rozbudowy systemu zapór inżynieryjnych w dużym stopniu zależeć będzie od rodzaju organizowanej obrony - stałej lub ruchowej. W obronie stałej stosowny system zapór i wykonywanych niszczeń będzie głęboko urzutowany, powiązany z przeszkodami terenowymi oraz nasycony minami jądrowymi. W obronie ruchowej system zapór będzie oparty na pośpiesznym niszczeniu dróg i mostów pośpiesznym i narzutowym zakładaniu pól minowych.

W każdej sytuacji bojowej rozbudowany system zapór inżynieryjnych przez wojska NATO składa się z zapór fortyfikacyjnych, niszczeń, pól minowych (klasycznych i narzutowych) oraz min jądrowych. Zasadniczym elementem każdego systemu zapór inżynieryjnych będą pola minowe, które przez swe aktywne oddziaływanie rażą wojska i niszczą technikę bojową przeciwnika. Pola minowe w odróżnieniu od innych zapór inżynieryjnych, można szybko zakładać - zwłaszcza narzutowe; są one trudne do wykrycia i pokonania.

2. ogólna charakterystyka zapór minowych;

Ze wszystkich rodzajów zapór inżynieryjnych zachodni specjaliści wojskowi szczególną rolę przypisują zaporom minowym. Uzasadniają to łatwością przenoszenia min, małą ich masę, możliwość szybkiego ich ustawienia, zwłaszcza sposobem narzutowym i maskowania oraz dużą efektywność bojową.

Aktualnie w wojskach zapory minowe podzielono na dwa rodzaje:

• zakryte zapory minowe zakłada się sposobem klasycznym - ręcznie lub mechanicznie. Miny są ustawione w gruncie i dokładnie maskowane. Zapory są trudne do wykrycia i pokonania tak na wozach bojowych, jak również przez spieszoną piechotę. Wykrycie ich następuje najczęściej po najechaniu na minę pojazdu mechanicznego (gdy nastąpi wybuch) lub wejściu na pole minowe spieszonej piechoty.

• odkryte zapory minowe są ustawiane sposobem narzutowym za pomocą środków zdalnego minowania lub specjalnych ustawiaczy min. Do minowania terenu sposobem narzutowym stosuje się miny kasetowe. Miny tego typu są ustawiane narzutowo na powierzchni ziemi lub zagłębione e grunt.

Miny ustawiane narzutowo są rozmieszczane w polu minowym nieregularnie i nie są zamaskowane, łatwe do wykrycia, ale ze względu na uzbrajanie ich w zapalniki niekontaktowe, przeważnie magnetyczne, trudne do unieszkodliwienia. Ponadto są one wyposażone w elementy nieusuwalności i samolikwidatory.

Narzutowe pola minowe, w odróżnieniu od klasycznych, charakteryzują się:

• rozległością zaminowanego terenu;

• nieregularnym kształtem;

• zróżnicowaną gęstością min;

• krótkim czasem minowania;

• nieusuwalnością min z miejsca ustawiania;

• samolikwidacją pola minowego po określonym czasie.

Zagadnienie 2 - 35 min.

Systemy i środki zdalnego minowania.

1. System minowania narzutowego za pomocą artylerii rakietowej LARS.

W uzbrojeniu wojsk NATO znajduje się 110 mm lekka artyleria rakietowa LARS przystosowana do zdalnego minowania. Wyrzutnie rakietowe tego typu są w uzbrojeniu pułku artylerii mieszanej (pam) DZ i DPanc, w którym znajduje się dywizjon (dar) w składzie:

• jednej baterii wyrzutni Honest John;

• dwóch baterii wyrzutni rakietowych FS 110 mm.

Bateria 110 mm wyrzutni rakietowych wykonuje zadania ogniowe według opracowanego planu.

Czas otwarcia ognia baterii zależy od stanu jej gotowości i wynosi średnio 20-40 minut. W pełnej gotowości bojowej bateria może wykonać salwę natychmiast lub po upływie 1-5 sekund od podania sygnału.

Wyrzutnie rakietowe FS 110 mm są przystosowane do odstrzeliwania pocisków rakietowych z głowicami minowymi typu „Pandora” i „Meduza”. Wystrzelone z wyrzutni pociski rakietowe lecą po określonym torze i po osiągnięciu ustalonej odległości, rozdzielają się nad wyznaczonym celem. Po oddzieleniu się części napędowej, umieszczone w głowicy pocisku miny kasetowe wyrzuca ładunek miotając; miny opadają na ziemię. Pociski z głowicami miotającymi rozdzielają się na wysokości około 1000 m nad ziemią.

Pocisk rakietowy z głowicą minową typu „Pandora” zawiera osiem min przeciwpancernych AT-1. Miny są ułożone w dwóch wiązkach, po cztery sztuki w każdej. Z kadłuba pocisku miny wyrzucane są za pomocą ładunku miotającego.

Pocisk rakietowe z głowicą minową typu „Meduza” zawiera pięć min przeciwpancernych AT-2. Miny ułożone jedna za drugą wraz ze spadochronami, na których opadają po wyrzuceniu ich z głowicy pocisku.

Jedną salwą wyrzutni można zaminować terenu o powierzchni 9,0- 12,0 ha (90000 - 120000 m²). Gęstość min w polu minowym zależy od rodzaju zastosowanych głowic min: AT-1 („Pandora”) lub AT-2 (`Meduza”).

W narzutowym polu minowym założonym za pomocą głowic minowych „Pandora” jest 288 min AT-1 (36 pocisków x 8 min). Miny są rozmieszczone nieregularnie, o zróżnicowanej gęstości. Największa gęstość min jest w środkowej części pola minowego. Czas zwłoki samolikwidatorów wynosi 3-24 godzin.

W narzutowym polu minowym założonym za pomocą głowic minowych „Meduza” jest 180 min AT-2. Miny AT-2 podobnie jak miny AT-1, rozmieszczają się nieregularnie. Czas zwłoki samolikwidatorów w minach AT-2 może wynosić 4-96 godzin.

2. system minowania narzutowego za pomocą artylerii haubicznej 155 mm;

W wojskach NATO haubice 155 mm (samobieżne M-109A1 oraz holowane M-198 i FH-70) są przystosowane do wystrzeliwania pocisków kasetowych z minami. Haubice tego typu są w wyposażeniu brygad, dywizji i korpusu armijnego. W brygadzie jest dywizjon samobieżnych 155 mm haubic, składający się z trzech baterii po sześć haubic w każdej.

Do minowania narzutowego terenu za pomocą artylerii haubicznej stosuje się pociski kasetowe z minami przeciwpancernymi lub przeciwpiechotnymi. Pociski kasetowe oznaczone symbolami XM-718 i XM-741 zawierają po 9 min przeciwpancernych typu XM-70 lub XM-73, natomiast symbolami XM-692 i XM-731 po 36 min przeciwpiechotnych typu M-67 lub M-72.

Minowanie narzutowe terenu za pomocą 155 mm haubic pociskami kasetowymi można wykonać na odległość:

• do 18 km z samobieżnych haubic M-109A1;

• do 22 km z holowanych haubic M-198 i FH-70.

Za pomocą 155 mm haubic najczęściej będą zakładane narzutowe pola minowe pociskami kasetowymi z minami przeciwpancernymi i przeciwpiechotnymi. Miny przeciwpiechotne są stosowane w celu utrudnienia rozpoznania takiego pola minowego oraz wykonania w nim przejść sposobem ręcznym lub ręczno - wybuchowym.

3. system minowania narzutowego ze śmigłowców;

System minowania ze śmigłowców oznaczono kryptonimem XM-56. Polega on na przystosowaniu zasobników lotniczych SUU-13 do przenoszenia i wyrzucania w powietrzu kasetowych min przeciwpancernych typu XM-34. Zasobniki lotnicze SUU-13 są przystosowana do podwieszenia do śmigłowców UH. Jeden śmigłowiec może zabrać dwa zasobniki załadowane minami.

Zasobnik lotniczy SUU-13 ma 40 komór bombowych, przystosowanych do załadownia minami. Dwie miny Xm-34 umieszcza się w odpowiedniej tulei i załadowuje do komory zasobnika. Pojemność zasobnika wynosi 80 min. Całkowita masa zasobnika załadowanego kompletem min wynosi 300 kg. Po wyrzuceniu min z zasobnika, zużyte tuleje wymontowuje się i zakłada nowe wraz z minami.

Jednostka minowania śmigłowca składa się z pięciu kompletów min. Jeden komplet zawiera 160 min Xm-34 i jest załadowany w dwóch zasobnikach SUU-13. Pozostałe cztery komplety min są umieszczone w tulejkach i przygotowane do kolejnego załadowania zasobników.

Śmigłowce przystosowane do zakładania narzutowych pól minowych (według przyjętych ustaleń wykorzystania ich w walce) będą użyte do minowania terenu w rejonach bezpiecznego wykonywania lotów na głębokość do 15 km ugrupowania bojowego wojsk przeciwnika.

Teren minuje się w czasie lotu śmigłowcem nad wyznaczonym obiektem. Miny, wyrzucane z zasobników za pomocą ładunków miotających, opadają na ziemię z prędkością 4,5 m/s. Wyrzucaniem min steruje pilot śmigłowca ze swojej kabiny. Urządzenie sterujące pozwala na wyrzucenie min z komór pojedynczo lub parami. Częstotliwość ich wyrzucania zależy od żądanej gęstości pola minowego. Można, również wyrzucić jednocześnie całą zawartość min obydwu zasobników. Ten sposób stosuje się z dużego pułapu do minowania obiektów komunikacyjnych lub rejonów ześrodkowania wojsk.

Miny XM-34 wyrzucane z zasobnika swobodnie opadają na ziemię. Lot miny w powietrzu stabilizują cztery metalowe stateczniki. Po upadku miny w ciągu 1-2 minut od momentu uderzenia o ziemię następuje jej uzbrojenie. Uzbrojona mina pozostaje w gotowości bojowej do czasu najechania na nią pojazdu lub zadziałania samolikwidatora.

4. system minowania narzutowego z samolotów:

W wojskach lotniczych do minowania narzutowego przystosowano samoloty bombowe i myśliwsko - bombowe, przystosowując równocześnie do tego celu lotnicze zasobniki bombowe do przenoszenia i automatycznego wyrzucania min nad minowanym terenem. W lotniczym systemie minowania narzutowego można wyodrębnić kilka rodzajów zasobników lotniczych przystosowanych na zasobniki minowe.

Zestaw zasobników SUU-13/A do zakładania narzutowych pól minowych jest wykorzystywany przez samoloty „Phantom” wojsk lotniczych USA. Jeden samolot tego typu jest wyposażony w 11 zasobników SUU-13/A, których pojemność wynosi 880 min XM-34.

W czasie minowania miny wyrzucane są z zasobników automatycznie według zadanego programu. Posiadany w zasobnikach zestaw 880 min może być wyrzucany w czasie lotu (w zależności od żądanej gęstości min) w ciągu 6-20 sekund. Stosując zasobnik SUU-13/A, minuje się teren na bardzo małych wysokościach - 50 - 20 m

Zestaw uniwersalny składa się z jednego zasobnika BD-1 (MW-1) przystosowanego do przenoszenia przez samoloty myśliwsko - bombowe „Phantom” oraz wielozadaniowe „Tornado”. Ze względu na znaczną masę zasobnika (około 4000 kg) jest on przenoszony na zamku podkadłubowym zamocowanym na stałe.

Zasobnik BD-1 (MW-1) składa się z 28 prowadnic rurowych przystosowanych do umieszczania w nich małych bomb, min lub innych ładunków. Podstawowe dane techniczne zasobnika wynoszą:

• całkowita masa około 4000 kg;

• długość 7000 mm;

• szerokość 1200 mm;

• wysokość 750 mm.

Zasobnik BD-1 jest przeznaczony do przenoszenia pięciu rodzajów ładunków, a w tym:

• min przeciwpancernych i przeciwpiechotnych;

• bomb przeciwlotniskowych i dwustopniowego działania.

Pojemność zasobnika wynosi od 224 do 3000 małych bomb o masie 10-0,5 kg lub odpowiednią liczbę min przeciwpancernych i przeciwpiechotnych. Miny z zasobnika są wyrzucane za pomocą ładunków miotających. Do minowania terenu z zasobników BD-1 stosuje się miny MJFF, MUSA oraz AT-2. Teren z wykorzystaniem tego rodzaju zasobników minuje się z bardzo małych wysokości - 50 - 100 m, wyrzucając miny z zasobnika na odległość 500 m prostopadle do linii lotu.

5. system minowania narzutowego za pomocą wyrzutni rakietowych SLUMINE.

W wojskach NATO znajdują się na wyposażeniu wyrzutnia miotające do zakładania narzutowych pól minowych przed nacierającymi pododdziałami przeciwnika. Samobieżna wyrzutnia rakietowa SLUMINE, zamontowana na podwoziu ciągnika gąsienicowego, ma zestaw prowadnic złożony z 30 luf , przystosowanych do odstrzeliwania pocisków kasetowych z minami przeciwpancernymi typu XM-70. Wyrzutnie SLUMINE swym kształtem i budową zbliżone są do wyrzutni SLUFAE, stosowanej do wykonywania przejść w polach minowych sposobem wybuchowym.

Wyrzutnie rakietowe SLUMINE będą stosowane do minowania narzutowego na odległość 1,0 - 5,0 km - zakładania narzutowych pól minowych przed nacierającymi pododdziałami przeciwnika lub wprost na jego ugrupowanie bojowe.

Jedną salwą wyrzutni (30 pocisków rakietowych z głowicami minowymi) w ciągu 15 sekund można ustawić 720 min przeciwpancernych typu M-70. pociski rakietowe z głowicami minowymi rozdzielają się po osiągnięciu określonego punktu na torze lotu, po czym następuje wyrzucenie min kasetowych, które swobodnie opadają na ziemię, gdzie po określonym czasie przełączają się w położenie bojowe.

6. naziemny system minowania narzutowego;

W wojskach lądowych NATO wprowadzono środki do szybkiego zakładania narzutowych pól minowych za pomocą samobieżnych i holowanych ustawiaczy min na kierunkach natarcia pododdziałów przeciwnika. Ten system minowania będzie stosowny przez pododdziały inżynieryjne szczebla taktycznego.

Wyróżniamy następujące ustawiacze min:

• samobieżny ustawiacz min M-730 znajduje się na wyposażeniu pododdziałów inżynieryjnych wojsk niemieckich. Samobieżny ustawiacz min typu M-730 jest zamontowany na podwoziu gąsienicowym. Na skrzyni ładunkowej pojazdu zamontowano sześć pojemników wyrzutni min kasetowych. Wyrzutnie są tak skonstruowane, że mogą się przemieszczać w pionie i poziomie. Każda wyrzutnia ma 20 prowadnic, ułożonych po pięć w czterech rzędach. Jednostka załadowania całej wyrzutni (sześć magazynków wyrzutni) wynosi 600 min przeciwpancernych. Pojemność jednego magazynka wyrzutni wynosi 100 min, a jednej prowadnicy - 5 min typu AT-2.

• Ustawiacz przeciwpiechotnych min typu „Ranger”;

• Holowniczy ustawiacz min XM-128.

Zagadnienie 3 - 35 min

Wykonywanie przejść w narzutowych polach minowych.

1. ogólne zasady i sposoby pokonywania narzutowych pól minowych;

Narzutowe pola minowe założone przez przeciwnika na terenie działania naszych wojsk można pokonać przez obejście, samoprzekraczanie oraz wykonanie przejść. Zastosowany sposób pokonywania zaminowanego narzutowego terenu zależy od sytuacji bojowej, miejsca i sposobu usytuowania zapory oraz wyposażenia w sprzęt torujący działających pododdziałów. Należy podkreślić, że jednym ze sposobów pokonywania narzutowych pól minowych jest obejście. Obejście polega na wykonaniu manewru pododdziałami z wykonaniem marszu obok ustawionego pola minowego lub istniejących lukach w zaminowanym terenie. Manewr ten może być wykonany w dzień, w głębi ugrupowania bojowego naszych wojsk gdy istnieją warunki do przeprowadzenia rozpoznania i oznakowania granic założonych narzutowo pól minowych.

2. samoprzekraczanie narzutowych pól minowych;

Polega na przejściu pieszo lub przejechaniu wozami bojowymi na zmniejszonych prędkościach przez zaminowany narzutowo teren z ominięciem min leżących na powierzchni ziemi. Sposób ten może być stosowany bez styczności z przeciwnikiem w warunkach dziennych, w terenie odkrytym, słabo porośniętym i przejezdnym. Wozami bojowymi przez zaminowany narzutowo teren można przejeżdżać wówczas, gdy miny będą ustawione na powierzchni ziemi stosunkowo małej gęstości (odległość między minami od 14 m wzwyż, wysokość trawy do 25 cm). W tych warunkach kierowca wozu bojowego jadąc z prędkością 8 - 14 km/h, jest w stania wykryć (wzrokowo) ustawione na powierzchni ziemi miny z odległości 20 - 25 m i wykonać manewr w celu ich ominięcia. Pokonywanie narzutowych pól minowych sposobem omijania min może być stosowane tylko w sytuacjach wymuszonych w celu wyprowadzenia pojazdów mechanicznych z zaminowanego terenu.

Organizacja soamoprzekraczania narzutowych pól minowych będzie uzależniona od sytuacji bojowej, widoczności, warunków terenowych oraz posiadanych środków torujących. Samoprzekraczanie może być wykonywane przez kierowców prowadzących pojazdy mechaniczne samodzielnie lub przy pomocy pilota.

Przejazd pilotowany, z rozpoznaniem kierunku jazdy przez zwiadowcę idącego pieszo przed pojazdem mechanicznym, należy stosować w terenie porośniętym wysoką trawą, pokrytym grubą warstwą śniegu oraz w warunkach ograniczonej widoczności. Zwiadowca, rozpoznając kierunek przejazdu, powinien go wizualnie sprawdzić i oznakować wiechami. W warunkach ograniczonej widoczności (w nocy) rozpoznawany kierunek należy oświetlić. W czasie tego rozpoznania zwracać uwagę na wszystkie przedmioty kształtem zbliżone do min kasetowych. Ustawione narzutem miny mogą być pokryte roślinnością lub podłożem (ziemia, trawą, liśćmi).

3. wykonywanie przejść sposobem ręcznym;

Przejścia w narzutowych polach minowych (podobnie jak i w klasycznych) można wykonywać sposobem ręczny, ręczno - wybuchowym, mechanicznym i wybuchowym. przejścia w narzutowych polach minowych z minami ustawionymi na powierzchni ziemi w warunkach dobrej ich widoczności można wykonywać również sposobem ogniowym, polegającym na niszczeniu min ogniem broni strzeleckiej (pokładowej lub ręcznej). Sposób ten może być stosowany w wyjątkowych wypadkach i braku możliwości zastosowania innych środków torowania.

Przejścia w narzutowych polach minowych sposobem ręcznym można wykonać za pomocą kotwiczek minerskich niemetalowych lub tyczek. Żołnierze wyznaczeni do wykonywania przejść, w swym wyposażeniu nie powinni mieć przedmiotów metalowych (hełmu, broni, chorągiewek z metalowymi szpilkami, wykrywacza min). Przedmioty te powodują zmianę pola magnetycznego, a tym samym wybuch miny o działaniu magnetycznym w razie podejścia do nich uzbrojonego żołnierza.

Drużynę do wykonywania przejścia sposobem ręcznym dzieli się na dwa zastępy. Pierwszy zastęp (3-4 żołnierzy) rozpoznaje zaminowany teren i niszczy wykryte miny. Drugi zastęp 2-3 żołnierzy w tym dowódca drużyny) przygotowuje środki pomocnicze i zabezpiecza pracę pierwszego zastępu. Żołnierzy pierwszego zastępu oznacza się numerami 1,2,3,4. Do wykonania przejścia rozwijają się oni pod kątem w przód (występem w lewo lub prawo), w odległości 10 -15 m od siebie. Każdy żołnierz sprawdza pas terenu szerokości 2,5-3 m. Żołnierze pracujący na pasach skrajnych, ciągną za sobą długą taśmę minerską do oznakowania wykonanego przejścia. Żołnierze drugiego zastępu przygotowują podręczne środki (tyczki, kołki, wiechy) i dostarczają je na wykonywane przejście w celu jego oznakowania. Pracami kieruje dowódca drużyny, który powinien znajdować się między pierwszym a drugim zastępem.

Miny wykryte na przejściu należy unieszkodliwić. Żołnierz który wykrył minę podaje głosem lub gwizdkiem sygnał „Mina” i podnosi do góry chorągiewkę; w nocy sygnalizuje światłem. Na sygnał wszyscy żołnierze wykonujący przejście kładą się na ziemi; dowódca drużyny nakazuje żołnierzowi unieszkodliwić wykrytą minę - ściągnąć ją kotwiczką lub odrzucić z miejsca ustawienia za pomocą tyczki. Miny które po ich poruszeniu nie wybuchły odrzuca się poza granice wykonywanego przejścia.

Wykonane przejście na całą głębokość pola minowego oznakować taśmami i tablicami lub środkami podręcznymi (wiechami, chorągiewkami). Na urządzonym przejściu wystawia się służbę porządkowo - ochronną.

4. wykonanie przejścia sposobem ręczno - wybuchowym;

Sposób ręczno - wybuchowy wykonywania przejścia w narzutowym polu minowym polega na wizualnym wykryciu min ustawionych na powierzchni ziemi lub zagłębionych w grunt oraz ich zniszczeniu ładunkami materiału wybuchowego. W zależności od zastosowanych min kasetowych (działania kontaktowego lub niekontaktowego), można je niszczyć ładunkami bezpośrednio przyłożonymi, wysuwanymi lub kumulacyjnymi. Organizacja pracy podczas wykonywania przejścia zależy od rodzaju zastosowanych ładunków do niszczenia min.

Ładunki bezpośrednio przyłożone stosuje się do wykonywania przejść w narzutowych polach minowych z min o działaniu kontaktowym. Drużynę, przystępującą do wykonania przejścia tym sposobem, należy podzielić na dwa zastępy (podobnie, jak w czasie wykonywania przejścia sposobem ręcznym).

Pierwszy zastęp, w składzie 3-4 żołnierzy (oznaczeni numerami 1,2,3,4), rozpoznaje zaminowany teren i niszczy wykryte miny, w miarę postępu pracy podczas wykonywania przejścia. Drugi zastęp, w składzie 2-3 żołnierzy, przygotowuje ładunki MW i donosi na wykonywane przejście, a wykonane odcinki przejścia oznakowuje etatowymi i podręcznymi środkami. Żołnierze pierwszego zastępu do wykonania przejścia rozwijają się w ugrupowanie występem w lewo lub prawo. Pracują pojedynczo w odległości 20-25 m od siebie; każdy sprawdza pas szerokości 2,5-3 m i niszczy wykryte miny. Żołnierze pracujący na skrajnych pasach ciągną długie taśmy minerskie, ponadto każdy z nich oznacza chorągiewkami rozminowany pas. Wykryte miny niszczy każdy z nich w sprawdzanym pasie ładunkami bezpośrednio przyłożonymi. Po wykryciu miny żołnierz, który ją znalazł, podaje sygnał głosem lub gwizdkiem oraz chorągiewką lub światłem. Na podany sygnał pracujący żołnierze kładą się na ziemi. Żołnierz, który wykrył minę, przystępuje do jej zniszczenia. Po ustawieniu ładunku MW obok wykrytej miny, zapala zapalnik lontowy i wycofuje się na wysokość żołnierz pracującego za nim lub na odległość 20-25 m, po czym kładzie się na ziemi. Po wybuchu ładunku, żołnierz, który go wysadzał, sprawdza efekty zniszczenia miny, po czym podaje sygnał głosem lub gwizdkiem do przystąpienia do dalszej pracy.

Ładunki wysuwane na tyczkach należy stosować podczas wykonywania przejść w narzutowych polach minowych:

• mieszanym z min przeciwpiechotnych i przeciwpancernych, z min przeciwpancernych o działaniu niekontaktowym, w terenie porośniętym wysoką trawą lub pokrytym grubą warstwą śniegu, utrudniające wizualne wykrycie.

Organizacja pracy w drużynie jest podobna do zastosowanej podczas niszczenia min ładunkami bezpośrednio przyłożonymi. Wykrycie miny przeciwpancernej lub grupy min przeciwpiechotnych należy zasygnalizować ustalonym sygnałem i przystąpić do wysunięcia i wysadzenia ładunku. Po zapaleniu zapalnika lontowego obydwaj żołnierze wycofują się na wykonane przejście na odległość około 30 m i kładą się na ziemi. Po wybuchu żołnierz, który wysadzał ładunek, zabiera następny, obydwaj wracają na poprzednie miejsce pracy i kontynuują wykonywanie przejścia.

10

Bateria

Zag. 1, 2, 3.

---