Feehan Christine-Mroczny Opiekun 09-prolog cz.2

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

Prolog – część druga

Jaxon, pięć lat

Florida, USA

- Patrz na mnie, wujku Tyler - zawołała dumnie Jaxon Montgomery machając dłonią

ze szczytu wysokiej drewnianej wieŜy, na którą się właśnie wspięła.

- Jesteś szalony, Matt - Russel Andrews potrząsnął głową marszcząc od słońca oczy

kiedy  patrzył  na  replikę  wysokiej  platformy  uŜywanej  dla  treningu  rekrutów  jednostek
SEALS  -  Gdyby  Jaxx  spadła,  mogłaby  złamać  kark  -  Odwrócił  wzrok  w  kierunku  drobnej
kobiety  leŜącej  na  szezlongu  i  pieszczącej  jej  nowonarodzonego  synka  -  Co  ty  na  to,
Rebecca?  Jaxx  nie  ma  nawet  pięciu  lat  a  Matt  urządza  jej  trening  dla  sił  specjalnych  -
powiedział Russell.

Rebecca Montgomery uśmiechnęła się nieobecnie i spojrzała na męŜa, tak jakby

pytając o jego zdanie.

- Jaxon jest świetna - odparł natychmiast Matt, sięgając aby chwycić rękę Ŝony i

podnieść jej kłykcie do ust - Kocha te rzeczy. Robiła je praktycznie zanim zaczęła chodzić.

Tyler Drake pomachał do wołającej go małej dziewczynki.

- No nie wiem, Matt. MoŜe Russel ma rację. Jest taka malutka. Odziedziczyła po

Rebecce wygląd i budowę ciała - Wyszczerzył zęby - Oczywiście jeśli o to chodzi, to
mieliśmy wielkie szczęście. Poza tym jest podobna do ciebie. Jest bardzo odwaŜna, to mały
wojownik, zupełnie jak jej tatuś.

- Nie jestem pewien czy to takie dobre - powiedział Russel marszcząc brwi. Nie mógł

oderwać  wzroku  od  dziecka.  Serce  powędrowało  mu  do  gardła.  Jego  własna  malutka
dziewczynka  miała  siedem  lat  ale  nigdy  nie  pozwoliłby  jej  zbliŜyć  się  do  wieŜy  którą  jego
współpracownicy,  Matt  Montgomery  i  Tyler  Drake,  wznieśli  na  podwórzu  u  Matta  -  Wiesz
Matt, dziecko moŜe być zmuszone dorosnąć zbyt szybko. Jaxon to nadal maleństwo.

Matt roześmiał się.

- To maleństwo potrafi ugotować śniadanie dla matki, podać je do łóŜka i zmieniać

pieluchy dla małego. Zaczęła czytać w wieku trzech lat. Mam na myśli prawdziwe czytanie.
Kocha wyzwania fizyczne. Niewiele jest w treningu rzeczy, których nie jest w stanie zrobić.
Uczę jej sztuk walki, a Tyler pracuje z nią przy treningu przetrwania. Ona to uwielbia.

Russel wykrzywił się.

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

- Nie wierzę Ŝe zachęcasz Matta, Tyler. On słucha tylko ciebie. To dziecko uwielbia

was obu, a Ŝadne z was nie wykazuje szczypty rozsądku kiedy o nią idzie. - MęŜnie
powstrzymał się od dodania, Ŝe Rebecca nie sprawdza się jako matka - Mam nadzieję Ŝe nie
kaŜecie jej pływać w oceanie.

- MoŜe Russel ma rację, Matt - Tyler wydawał się nieco zmartwiony - Jaxon jest

naprawdę świetna i ma serce lwa, ale moŜe za bardzo na nią naciskamy. I nie miałem pojęcia

e pozwalasz jej gotować dla Rebekki. To moŜe być niebezpieczne.

- Ktoś musi to robić - Matt wzruszył szerokimi ramionami - Jaxon wie co robi. Kiedy

nie ma mnie w domu dobrze wie, Ŝe jest odpowiedzialna za opiekę nad Rebeccą. A teraz
mamy małego Mathew Juniora. A dla twojej informacji, Jaxx juŜ jest dobrą pływaczką.

- Czy ty słyszysz co mówisz, Matt? - zapytał Russel - Jaxon jest dzieckiem,

pięcioletnim dzieciakiem. Rebecco! Na miłość boską, jesteś jej matką.

Ja zwykle Ŝadne z rodziców nie odpowiedziało na to, czego nie chcieli słuchać. Matt

traktował Rebeccę jak porcelanową laleczkę. śadne z nich nie przywiązywało uwagi do córki.
RozdraŜniony Russel zaapelował do najlepszego przyjaciela Matta - Tyler, powiedz im.

Tyler pokiwał powoli głową.

- Nie powinieneś wywierać na niej takiej presji, Matt. Jaxon jest wyjątkowym

dzieckiem, ale jest tylko dzieckiem - Jego oczy spoczywały na małej, machającej ręką i
uśmiechającej się dziewczynce. Bez dalszych słów wstał i zaczął iść w kierunku wieŜy gdzie
mała dziewczynka uparcie go nawoływała.

Jaxon, Siedem lat

Florida, USA

Krzyki dochodzące z pokoju jej matki były straszne. Rebecca była niepocieszona.

Bernice, Ŝona Russella Andrewsa zawołała doktora, aby przypisał jej leki uspokajające. Jaxx
połoŜyła ręce na uszach usiłując stłumić potworne dźwięki rozpaczy. Matthew Junior płakał o
pewnego  czasu  w  swoim  pokoju,  a  było  oczywiste  Ŝe  matka  nie  miała  zamiaru  iść  do  syna.
Jaxon  wytarła  równomierny  potok  łez  spadających  z  jej  własnych  oczu,  podniosła  brodę  i
przeszła przez korytarz do pokoju brata.

- Nie płacz. Mattie - zanuciła miękko, z miłością - O nic się nie martw. Jestem tu

teraz. Mama jest bardzo smutna z powodu taty, ale przejdziemy przez to jeśli będziemy się
trzymać razem. Ty i ja. Mama teŜ przez to przejdzie.

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

Wujek Tyler przybył do ich domu z dwoma innymi oficerami i poinformował Rebeccę

e jej mąŜ nigdy juŜ nie przyjdzie do domu. Podczas ostatniej misji coś poszło nie tak. Od

tego momentu Rebecca nie przestała krzyczeć.

Jaxon, osiem lat

- Co z nią dzisiaj, złotko? - zapytał cicho Tyler, zatrzymując się Ŝeby pocałować Jaxon

z policzek. PołoŜył bukiet kwiatów na stole i zajął się małą dziewczynką którą kochał od dnia
jej narodzin.

- Nie ma dzisiaj dobrego dnia - przyznała Jaxon niechętnie. Zawsze mówiła "wujkowi

Tylerowi" prawdę o matce, ale nikomu innemu, nawet nie "wujkowi Russelowi".

- Myślę Ŝe znowu wzięła za duŜo tych tabletek. Nie wychodzi z łóŜka, a kiedy próbuję

powiedzieć jej coś o Matthew tylko się na mnie patrzy. Wreszcie przestał potrzebować
pieluch i jestem z niego dumna, ale ona w ogóle o niego nie mówi. Jeśli go podnosi, ściska go
tak mocno Ŝe płacze.

- Muszę cię o coś zapytać, Jaxx - powiedział wujek Tyler - To bardzo waŜne, Ŝebyś

powiedziała mi prawdę. Twoja mama przez większość czasu jest chora, a ty musisz zajmować
się Mathew, prowadzić dom i chodzić do szkoły. Pomyślałem, Ŝe moŜe powinienem
wprowadzić się do was i troszkę wam pomóc.

Oczy Jaxon rozświetliły się.

- Wprowadzić się do nas? Jak?

- Mógłbym poślubić twoją mamę i być twoim tatą. Oczywiście nie tak jak Matt, ale

twoim ojczymem. Sądzę Ŝe pomogłoby to twojej mamie i jestem pewien Ŝe chciałbym tu być
dla ciebie i małego Matthew. Ale tylko jeśli tego chcesz, skarbie. W innym przypadku nie
będę nawet rozmawiał o tym z Rebeccą.

Jaxon uśmiechnęła się do niego.

- To dlatego przyniosłeś kwiatki, prawda? Myślisz, Ŝe naprawdę to zrobi? śe jest

szansa?

- Sądzę, Ŝe zdołam ją przekonać. Jedyna chwila kiedy moŜesz się stąd wyrwać jest

wtedy kiedy mam cię na swoim treningu. Robi się z ciebie niezły strzelec.

- Niezła strzelczyni, wujku Tyler - poprawiła go Jaxon z nagłym draŜniącym

uśmieszkiem - A jednej nocy na lekcji karate skopałam tyłek Dona Jacobsona. - Potrafiła się

miać tylko wtedy kiedy wujek Tyler zabierał ją na teren treningowy Sił Specjalnych i bawili

się w Ŝołnierzy. Kobieta czy nie, Jaxon stawała się kimś z kim trzeba się było liczyć i to
czyniło ją dumną.

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

Jaxon, trzynaście lat

KsiąŜka kryła w sobie tajemnicę i nadawała się na tą burzliwą noc. Trzy gałęzie

drapały  o  okno,  a  deszcz  cięŜko  bębnił  o  dach.  Pierwszy  raz  kiedy  usłyszała  hałas,  Jaxon
myślała Ŝe to tylko jej to jej wybraźnia, bo ksiąŜka była straszna. Potem zamarła, a jej serce
zaczęło  dziko  uderzać.  Znowu  to  robił.  Wiedziała  o  tym.  Tak  szybko  jak  to  moŜliwe
wyskoczyła  z  łóŜka  i  otworzyła  drzwi.  Dźwięki  dochodzące  z  sypialni  matki  były
przytłumione, ale mimo to dobrze je słyszała. Jej matka łkała, prosiła. I był tam wyróŜniający
się dźwięk który Jaxon tak dobrze znała. Chodziła na lekcje karate tak długo, jak pamiętała.
Znała odgłos jaki następuje, kiedy ktoś dostaje pięścią. Pobiegła wdzłuŜ korytarza do pokoju
jej  brata  i  sprawdziła  co  z  nim.  Była  zadowolona,  Ŝe  spał.  Kiedy  Tyler  był  w  takim  stanie
ukrywała  przed  nim  Mathew.  Wydawał  się  go  wtedy  nienawidzić.  Jego  oczy  stawały  się
zimne  i  brzydkie  kiedy  spoczywały  na  małym  chłopcu,  zwłaszcza  jeśli  Mathew  właśnie
płakał.  Tyler  nie  lubił  kiedy  ktoś  płakał,  a  Matthew  był  jeszcze  mały  i  płakał  z  powodu
kaŜdego małego zadrapania czy wymyślonej rany. I zawsze kiedy Tyler na niego spoglądał.

Jaxon wzięła głęboki oddech i stanęła przed sypialnią matki. Trudno jej było uwierzyć

e Tyler zachowywał się w ten sposób w stosunku do jej matki i Mathewa. Kochała Tylera.

Zawsze  go  kochała.  Spędzał  godziny  trenując  Jaxon  jak  Ŝołnierza  i  wszystko  w  jej  wnętrzu
odpowiadało  na  ten  fizyczny  trening.  Kochała  kursy  które  tworzył,  by  były  dla  niej
wyzwaniem. Potrafiła wspinać się na niemal niedostępne klify i prześlizgiwać się przez ciasne
tunele w bardzo krótkim czasie. Była w swoim Ŝywiole strzelając i walcząc wręcz. Jaxon była
nawet  w  stanie  namierzyć  Tylera,  co  było  czynem  którego  nie  była  w  stanie  dokonać
większość  ludzi  z  jego  oddziału.  Była  z  tego  szczególnie  dumna.  Tyler  zawsze  wydawał  się
być z niej dumny i był wobec niej ciepły i kochający. Wierzyła Ŝe Tyler kochał jej rodzinę z
taką samą dziką, opiekuńczą lojalnością z jaką czyniła to ona. Teraz była zagubiona, marząc o
tym  Ŝeby  jej  matka  była  osobą  z  którą  mogła  porozmawiać  i  wyjaśnić  parę  spraw.  Jaxxon
zaczynała rozumieć Ŝe spokojny urok jej ojczyma ukrywał jego nieustanną potrzebę kontroli
jego  świata  i  tych,  którzy  się  w  nim  znajdowali.  Rebecca  i  Matthew  nie  spełniali  jego
standardów i musieli za to płacić.

Jaxon wzięła głęboki oddech i pchnęła drzwi, tak Ŝe utworzyły szczelinę. Stała

zupełnie nieruchomo, tak jak nakazał jej Tyler w razie niebezpieczeństwa. Tyler przycisnął jej
matkę do ściany, ściskając jedną ręką jej gardło. Oczy Rebekki były wytrzeszczone i szerokie
ze strachu.

- Tak łatwo mi poszło, Rebecco. Zawsze sądził Ŝe jest taki dobry, Ŝe nikt go nie

załatwi, ale ja to zrobiłem. A teraz mam ciebie i jego dzieci, tak jak mu powiedziałem. Stałem
nad nim, patrzyłem jak uchodzi z niego Ŝycie i się śmiałem. Wiedział co mam zamiar zrobić -
co  do  tego  się  upewniłem.  Zawsze  byłaś  taka  bezuŜyteczna.  Powiedziałem  mu,  Ŝe  dam  ci
szansę, ale nie wykorzystałaś jej, prawda? Zepsuł cię tak samo jak twój tatuś. Rebecca, mała
księŜniczka.  Zawsze  patrzyłaś  na  nas  z  góry.  Zawsze  uwaŜałaś  się  za  lepszą  bo  miałaś  tyle
pieniędzy  -  pochylił  się  blisko,  tak  Ŝe  jego  czoło  zderzyło  się  z  czołem  Rebekki  a  kropelki

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

liny obmywały ją kiedy wymawiał kaŜde słowo - Wszystkie twoje cenne pieniądze trafią do

mnie jeśli coś ci się stanie, prawda? - potrząsnął nią jak szmacianą lalką, co było łatwe, bo
Rebecca była drobną kobietą.

W tym momencie Jaxon zrozumiała, Ŝe Tyler miał zamiar zabić Rebecę. Nienawidził

jej i nienawidził Mathew. Jaxon była dość bystra, by nawet po usłyszeniu czegoś wyrwanego
z kontekstu zrozumieć, Ŝe Tylor prawdopodobnie zabił jej ojca. Obydwaj byli agentami
SEALs i trudno było ich zabić, ale jej ojciec nie spodziewałby się zdrady ze strony
najlepszego przyjaciela.

Widziała oczy matki które próbowały desperacko ją ostrzec. Rebbeca bała się o Jaxon

- obawiała się Ŝe jeśli ta będzie interweniować, Tyler zwróci się przeciw niej.

- Tatusiu? - Jaxon celowo wypowiedziała to słowo miękko pośród wypełnionej grozą

nocy - Coś mnie obudziło. Miałam zły sen. Posiedzisz przy mnie? Nie pogniewasz się,
prawda mamo?

Upłynęło parę chwil zanim napięcie spłynęło ze sztywnych niczym kij od miotły

ramion Tylera. Palce powoli rozluźniły się wokół gardła Rebekki. Powietrze znów napłynęło
jej do płuc, ale pozostała skulona obok ściany, nieruchoma z przeraŜenia, usiłując stłumić
kaszel wzbierający się w jej pokaleczonym gardle. Jej wzrok nadal spoczywał na twarzy
Jaxon, niemo i desperacko usiłując ostrzec córkę o niebezpieczeństwie. Tyler był kompletnie
szalony, był zabójcą, nie było przed nim ucieczki. Ostrzegł ją co się stanie jeśli spróbuje go
opuścić a Rebecca wiedziała, Ŝe nie jest w stanie ich ocalić. Nawet Mathewa Jyniora.

Jaxon uśmiechnęła się do Tylera z dziecięcym zaufaniem.

- Przepraszam Ŝe ci przeszkadzam, ale naprawdę coś usłyszalam, a sen był taki

prawdziwy. Kiedy jesteś ze mną zawsze czuję się bezpieczna.

Jej Ŝołądek skurczył się protestując przeciw okropnemu kłamstwu. Dłonie były

spocone, ale utrzymała obraz perfekcyjnej niewinności o szeroko rozwartych oczach.

Tyler posłał Rebece twarde spojrzenie przez ramię i wziął Jaxon za rękę.

- Idź do łóŜka Rebecca. Posiedzę z Jaxon. Bóg wie Ŝe nigdy tego nie robiłaś, nawet

gdy była chora - Jego ręka była silna i mogła nadal wyczuć w nim napięcie, ale Jaxon
wyczuła teŜ ciepło które zawsze wydzielał kiedy byli razem. Cokolwiek opętało jej ojczyma
wcześniej wydawało się zniknąć z chwilą, kiedy fizycznie złączył się z Jaxon.

Przez następne dwa lata Jaxon i Rebecca usiłowali ukryć przez Matthewem Juniorem

ich rosnące zaniepokojenie stanem psychicznym Tylera. Trzymali dziecko tak daleko od
Tylera jak to było moŜliwe. Chłopiec wydawał się być rodzajem katalizatora, zmieniającego
człowieka który kiedyś był kochającym męŜczyzną. Tyler często się skarŜył Ŝe Mathew się na
niego gapi. Mathew nauczył się unikać jego spojrzenia kiedy Tyler był w pokoju.

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

Tyler patrzył na chłopca zimno, bez emocji lub z absolutną nienawiścią. Na Rebeccę

spoglądał oczami obcego. Tylko Jaxon wydawała się w stanie dostrzec do niego, skupić jego
uwagę.  Ta  potworna  odpowiedzialność  przeraŜała  ją.  Wiedziała  Ŝe  zło  w  wujku  Tylerze
stawało  się  za  kaŜdym  razem  silniejsze,  a  po  pewnym  czasie  matka  pozostawiała  radzenie
sobie  z  nim  na  głowie  Jaxon.  Zostawała  w  pokoju  biorąc  tabletki  które  dostarczał  Tyler  i
ignorowała dwójkę dzieci. Kiedy Jaxon usiłowała jej powiedzieć Ŝe boi się o bezpieczeństwo
Mathew, Rebecca zakładała okrycie na głowę i kiwała się do przodu i do tyłu wydając niski
dźwięk.  W  desperacji  Jaxon  usiłowała  powiedzieć  wujowi  Russelowi  i  innym  członkom
zespołu Tylera Ŝe coś moŜe być z nim nie tak. MęŜczyźni tylko się roześmieli i przekazali to
co  powiedziała  Tylerowi.  Wpadł  w  taką  furię,  Ŝe  Jaxon  była  pewna  Ŝe  zabije  całą  rodzinę.
ChociaŜ to ona naskarŜyła, zwalił winę na Rebeccę mówiąc raz za razem Ŝe zmusiła Jaxon do
kłamstwa na jego temat. Pobił Rebeccę tak mocno, Ŝe Jaxon chciała zabrać ją do szpitala, ale
Tyler odmówił. Rebecca przez tygodnie pozostawała w łóŜku i była ograniczona do obszaru
domu.

Jaxon spędzała duŜo czasu kreując dla Tylera wyobraŜony świat, udając Ŝe wierzy Ŝe

wszystko jest dobrze. Trzymała brata daleko od niego i odciągała wybuchy złości od matki
tak jak to było moŜliwe. Coraz więcej czasu spędzała z Tylerem na poligonie, ucząc się tyle
ile mogła o obronie własnej, broniach, ukrywaniu się i śledzeniu. Tylko wtedy wiedziała, Ŝe
jej matka i brat są naprawdę bezpieczni. Inni z SEALs ochoczo uczestniczyli w jej treningu, a
Tyler wydawał się wtedy normalny. Rebecca tak oddaliła się od realnego świata, Ŝe Jaxon nie
odwaŜyła się wziąć Mathewa i uciec, bo gdyby zostawiła matkę za sobą była pewna, Ŝe Tyler
by ją zabił. Mały Mathew i Jaxon mieli swój własny sekretny świat którego nie odwaŜyli się
nikomu wyjawić. śyli w ciągłym strachu.

Jaxon, jej piętnaste urodziny

Siedząc w klasie chemii nagle wiedziała. Poczuła przytłaczającą zapowiedź

zagroŜenia. Zachłysnęła się powietrzem, a jej płuca odmawiały pracy. Jaxon wybiegła z klasy
zrzucając ksiąŜki i papiery z biurka tak Ŝe rozproszyły się za nią po podłodze. Nauczyciel ją
wołał, ale Jaxon zignorowała go i kontynuowała bieg. Wiatr zdawał się spieszyć razem z nią
kiedy pędziła po ulicach, korzystając z kaŜdego skrótu jaki znała.

Kiedy była blisko domu, zwolniła nagle, a jej serce waliło. Frontowe drzwi były

otwarte niczym zaproszenie do wejścia. Natychmiast jej umysłem zawładnęła ciemność.
Poczuła silne Ŝądanie Ŝeby się zatrzymać, zawrócić, przeczucie tak silne Ŝe na moment
zamarła. Mathew został w domu z powodu choroby. Mały Mathew, który tak przypominał jej
ojca, który mógł tak łatwo przyprawić Tylera o atak morderczej furii. Jej Mathew.

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

Miała sucho w ustach a smak strachu był tak silny Ŝe myślała, Ŝe zwymiotuje. Jej

ołądek zacisnął się a walenie w jej głowie się nasiliło, pochłaniając niemal przytłaczającą

chęć poddania się instynktowi samozachowawczemu. Jaxon zmusiła się Ŝeby zrobić krok do
przodu  prawą  nogą.  Jeden  krok.  Było  to  trudne,  tak  jak  chodzenie  po  ruchomych  piaskach.
Musiała  rozejrzeć  się  po  wnętrzu  domu.  Musiała  to  zrobić.  Przymus  ten  był  silniejszy  niŜ
instynkt  przetrwania.  Napłynął  do  niej  zapach,  obcy  jej  odór,  jednak  kaŜda  jej  myśl
podpowiadała co to jest.

- Mamo? - wypowiedziała to słowo głośno, jak talizman który miał sprawić Ŝe świat

znów będzie normalny, oddalić prawdę i wiedzę która waliła w jej głowie.

Mogła zmusić swoje ciało do ruchu tylko trzymając się ściany domu i powoli

posuwając się do przodu. Walczyła z własnymi instynktami, z niechęcią do zmierzenia się z
tym, co było w środku. Trzymając dłoń przy ustach aby powstrzymać się od krzyku powoli
odwróciła głowę i pozwoliła oczom na spojrzenie w głąb domu.

Salon wyglądał tak samo jak zwykle. Znajomo. Komfortowo. Ale nie powstrzymało to

strachu. Zamiast tego poczuła się przeraŜona. Jaxon zmusiła się do skierowania się w stronę
korytarza.  Dostrzegła  smugę  jaskrawo  czerwonej  krwi  w  drzwiach  do  pokoju  Mathew.  Jej
serce  zaczęło  walić  tak  mocno,  Ŝe  bała  się  Ŝe  moŜe  rozsadzić  jej  klatkę  piersiową.  Jaxon
posuwała  się  wzdłuŜ  ściany  aŜ  była  przy  pokoju  Mathewa.  Modliła  się  gorączkowo  kiedy
jednym palcem otwierała jego drzwi.

Groza tego co zobaczyła miała utkwić w jej mózgu na zawsze. Ściany były zbryzgane

krwią, a przykrycia nią nasączone. Mathew leŜał rozciągnięty na łóŜku, jego głowa zwisała z
materaca pod kątem, w prawą stronę. Oczodoły miał puste, a jego uśmiechnięte kiedyś oczy
znikły na zawsze. Nie mogła policzyć kłutych ran na jego ciele. Jaxon nie weszła do pokoju.
Nie mogła. Coś o wiele bardziej potęŜnego niŜ jej wola ją powstrzymywało. Przez moment
nie mogła stać, niespodziewanie zsuwając się na ziemię, a jej ciało rozrywał niemy krzyk
absolutnego zaprzeczenia.

Nie było jej tutaj, Ŝeby go bronić. śeby go ocalić. Była za to odpowiedzialna. To ona

była silna, ale jednak zawiodła, a Mathew, z jego błyszczącymi lokami i umiłowaniem Ŝycia
zapłacił  za  to  ostateczną  cenę.  Jaxon  nie  chciała  się  ruszyć,  nie  sądziła  Ŝe  jest  w  stanie.  Ale
potem  jej  umysł  stał  się  na  szczęście  pusty  i  była  w  stanie  podciągnąć  się  po  ścianie  i
skierować  z  powrotem  do  korytarza,  w  kierunku  sypialni  matki.  Wiedziała  juŜ  co  tam
znajdzie. Powiedziała sobie Ŝe jest przygotowana.

Tym razem drzwi były szeroko otwarte. Jaxon zmusiła się Ŝeby spojrzeć do środka.

Rebecca leŜała skulona na podłodze. Wiedziała Ŝe to jej matka dzięki szopie blond włosów
rozsypanych niczym aureola wokół jej zmiaŜdŜonej głowy. Reszta jej ciała była zbyt
poszarpana i zakrwawiona by ją rozpoznać. Jaxon nie mogła odwrócić wzroku. Jej gardło się
zamykało, dusiła się. Nie mogła oddychać.

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

Usłyszała dźwięk. Tak naprawdę był to zaledwie cień dźwięku, ale wystarczył Ŝeby

uruchomić jej lata szkolenia. Skoczyła na jedną stronę, obracając się aby spojrzeć na twarz
ojczyma. Jego dłonie i ramiona były całe we krwi, koszulka zbryzgana i poplamiona.
Uśmiechał się z pogodną twarzą i ciepłymi, witającymi oczami.

- Teraz juŜ ich nie ma, skarbie. Nie będziemy musieli więcej słuchać ich marudzenia -

Tyler wyciągnął ku niej rękę oczekując wyraźnie, Ŝe ją weźmie.

Jaxon zrobiła ostroŜny krok w tył, w kierunku korytarza. Nie chciała alarmować

Tylera. Zdawał się nie zauwaŜać, Ŝe ma na sobie krew.

- Powinnam być w szkole, wujku Tyler - jej głos nie brzmiał naturalnie nawet w jej

własnych uszach.

Po jego twarzy przemknął nagły skurcz.

- Nie nazywałaś mnie wujkiem Tylerem odkąd miałaś osiem lat. Co stało się z

Tatusiem? Twoja matka nastawiła cię przeciw mnie, prawda? - Poruszał się w jej kierunku.
Jaxon była bardzo cicho, stała nieruchomo, a na jej twarzy malowała się niewinność

- Nikt nie mógłby nigdy nastawić mnie przeciwko tobie. To niemoŜliwe. I wiesz Ŝe

mama nie chce mieć ze mną nic do czynienia.

Tyler widocznie się rozluźnił. Był wystarczająco blisko, Ŝeby jej dotknąć. Jaxon nie

mogła na to pozwolić. Nawet jej niezwykła samodyscyplina nie pozwalała na to, by dotknął ją
mając na rękach krew jej rodziny. Uderzyła bez ostrzeŜenia dźgając go pięścią w gardło i
mocno kopiąc jego rzepkę. Następnie Jaxon odwróciła się i zaczęła uciekać. Nie odwróciła się
ani razu. Nie odwaŜyła się. Tyler był trenowany Ŝe odpowiedzieć na atak mimo ran. Jakby nie
patrzeć była bardzo mała w porównaniu z ojczymem. Jej uderzenie mogło go zaskoczyć, ale
nie obezwładnić. Przy duŜym szczęściu jej wykop mógł złamać mu kolano, ale w to wątpiła.
Jaxon przebiegła cały dom prosto do wyjścia. Rebecca zawsze lubiła ochronę jaką dawało

ycie w bazie marynarki wojennej i Jaxon była teraz za to wdzięczna. Krzyknęła z całą silą

swoich płuc, biegnąć prosto przez ulice do domu Russella Andrewsa.

ona Russela, Bernice wybiegła Ŝeby ją spotkać z niepokojem na twarzy.

- Co się stało skarbie? Jesteś ranna?

Russel dołączył do nich otaczając szczupłe ramiona Jaxon jednym ramieniem.

- Twoja matka jest chora? - wiedział lepiej, znał Jaxon. Była zawsze dzieckiem

sprawującym  absolutną  kontrolę,  spokojem  pośród  ognia,  zawsze  myślącym.  Jeśli  Rebeca
byłaby  chora,  Jaxon  zadzwoniłaby  po  pomoc  medyczną.  Teraz  jej  twarz  była  tak  biała,  Ŝe
wyglądała  niemal  jak  duch.  W  jej  oczach,  w  wyrazie  jej  twarzy  czaił  się  terror.  Russel
spojrzał  na  przeciwną  stronę  ulicy  na  dom  z  szeroko  otwartymi  drzwiami.  Wiatr  dmuchał,

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

powietrze było rześkie i zimne. Z jakiegoś nieznanego powodu dom wywoływał w nim
dreszcze.

Russel chciał przejść przez ulicę. Jaxon złapała go za ramię.

- Nie, wuju Russellu, nie idź tam sam. Nie moŜesz ich ocalić. JuŜ nie Ŝyją. Wezwij

MP.

- Kto nie Ŝyje, Jaxon? - spytał Russel cicho, wiedząc Ŝe Jaxon nie kłamie.

- Mathew i moja matka. Tyler ich zabił. Powiedział mamie Ŝe zabił teŜ mojego ojca.

Ostatnio był taki dziwny i pełen przemocy. Nienawidził matki i Mathewa. Próbowałam wam
powiedzieć, ale nikt z was nie chciał mi wierzyć - Jaxon pchała z twarzą w dłoniach - Nie
słuchaliście mnie. Nikt z was nie by nie słuchał. - Poczuła się chora, jej Ŝołądek szalał, a
umysł od nowa odtwarzał sceny które widziała aŜ pomyślała, Ŝe oszaleje - Było tam tyle krwi.
Wydłubał oczy Mathew. Czemu to zrobił? Mathew był tylko małym chłopcem.

Russel popchnął ją w kierunku Bernice.

- Zajmij się nią, skarbie. Zaczyna wpadać w szok.

- Zabił wszystkich, całą moją rodzinę. Wszystkich mi zabrał. Nie ocaliłam ich -

powiedziała cicho Jaxon. Bernice mocno ją objęła.

- Nie martw się Jaxon. Jesteś z nami.

Jaxon, siedemnaście lat

- Hej, śliczna - Don Jacobson pochylił się aby zmierzwić czuprynę dzikich blond

włosów. Starał się nie zachowywać zbyt zaborczo. Jaxon zawsze krzyczała na kaŜdego kto
próbował się do niej zbliŜyć. Zbudowała wokół siebie taką ścianę, Ŝe zdawało się Ŝe nikt nie
zdoła wedrzeć się do jej świata. Od czasu śmierci jej rodziny Don widział jej śmiech tylko w
towarzystwie Bernice i Russella Andrews i ich córki, Sabriny. Sabrina była dwa lata starsza
niŜ Jaxon i była w domu na przerwę wiosenną.

- Czemu się tak spieszysz? Kapitan powiedział mi Ŝe miałaś lepsze czasy niŜ jego

nowi rekruci.

Jaxon uśmiechnęła się nieobecnie.

- Moje czasy są lepsze niŜ nowych rekrutów za kaŜdym razem kiedy ma nową grupę.

Trenuję całe moje Ŝycie. Muszę być dobra, bo inaczej kapitan wywaliłby mnie dawno temu.
Kiepskie kobiety nie mogą słuŜyć w SEAL. A tylko do tego się nadaję. Dostałam tyle
stypendiów do koledŜu, a teraz nie mam pojęcia co chce robić. - Przejechała ręką po włosach

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

mierzwiąc je jeszcze bardziej - Jestem młodsza niŜ większość studentów, ale szczerze mówiąc
czuję się od nich tyle starsza, Ŝe czasem chcę krzyczeć.

Don czuł palące pragnienie by trzymać ją blisko i ją pocieszyć.

- Zawsze byłaś mądra, Jaxx. Nie pozwalałaś nikomu do ciebie dotrzeć. - Wiedział Ŝe

jej niepokój wynikał tak naprawdę z faktu, Ŝe nie mogła otrząsnąć się po tym co spotkało jej
rodzinę. JakŜe by mogła? Wątpił, by ktokolwiek mógł.

- Więc gdzie uciekasz?

- Sabrina jest w domu i będziemy oglądać dziś wieczorem filmy. Obiecałam jej Ŝe tym

razem się nie spóźnię. - Jaxon zrobiła minę - Zawsze jestem spóźniona kiedy przychodzę do
centrum treningów. Nigdy nie umiem wyjść stąd na czas. - Kurs treningowy był jedynym
miejscem gdzie tak zajmowała umysł, Ŝe nie myślała o innych rzeczach i nie pamiętała o
niczym innym. CięŜko fizycznie pracowała, chociaŜ na chwilę trzymając demony z daleka.

Jaxon nie czuła się bezpieczna tak długo, Ŝe nie pamiętała jak to jest dobrze spać w

nocy.  Tyler  Drake  nadal  gdzieś  tam  był,  przyczajony.  Wiedziała  Ŝe  jest  blisko,  czuła  jak
czasem  ją  obserwuje.  Tylko  Russell  wierzył  jej  kiedy  mu  to  powiedziała.  Znał  ją  dobrze.
Jaxon nie poddawała się wyobraźni. Nie była skłonna do histerii. Miała coś w rodzaju bardzo
silnego  szóstego  zmysłu  który  ostrzegał  ją  o  bliskim  niebezpieczeństwie.  Trenowała  przy
Tylerze od lat. Jeśli identyfikowała jakąś oznakę jego bliskości, Russel całkowicie jej wierzył.

- Jaki film? - zapytał Don - Nie byłem na dobrym filmie przez długi czas. Oczywiste

było, Ŝe szukał zaproszenia Ŝeby się przyłączyć.

Jaxon zdawała się nie zwracać uwagi. Wzruszyła ramionami, nagle rozkojarzona - Nie

jestem pewna. Sabrina miała go wybrać - Jej serce zaczęło walić. To szaleństwo. Stała na
otwartej przestrzeni z chłopcem którego znała całe Ŝycie, a jednak czuła się oderwana, daleka,
osobliwie samotna. Rosła w niej ciemność, a razem z nią potworny strach.

Don znowu jej wtedy dotknął. Stała się tak nieruchoma i blada, Ŝe się o nią bał -

Jaxon? Jest ci niedobrze? Co się stało?

- Coś jest nie tak - wyszeptała te słowa ta cicho, Ŝe niemal je przegapił.

Jaxon minęła Dona odsuwając go na bok. Biegł obok niej, nie chcąc zostawić jej w

takim stanie. Jaxon była zawsze tak chłodna i wycofana, Ŝe Don nie mógł uwierzyć Ŝe widzi
ją  taką.  Nie  spojrzała  na  niego,  biegnąc  w  kierunku  jej  zastępczego  domu.  Po  śmierci  jej
matki,  brata  i  tajemniczym  zniknięciu  ojczyma  Russell  i  Bernice  Andrews  wzięli  do  siebie
Jaxx  i  dali  jej  kochający  dom.  Russell  i  inni  członkowie  druŜyny  SEALs  kontynuowali  jej
trening,  pojmując  Ŝe  potrzebuje  ćwiczeń  fizycznych  Ŝeby  złagodzić  wspomnienie
traumatycznej  przeszłości.  Ojciec  Dona  był  członkiem  ekipy  i  często  rozmawiał  z  synem  o
tragedii.  Nikt  nie  był  absolutnie  pewny  czy  Tyler  Drake  naprawdę  zabił  Mathewa

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

Montgomery tak jak chwalił się Rebece, ale nie było wątpliwości Ŝe zamordował Rebeccę i
Mathewa Juniora.

Don miał złe przeczucia kiedy biegł obok Jaxon. Nie było trudno dotrzymać jej kroku

- był w dobrej formie i był duŜo wyŜszy niŜ ona, a jednak się pocił. Wyraz twarzy Jaxon
upewnił go, Ŝe wie ona o czymś, o czym o nie wie. O czymś strasznym. śałował, Ŝe nie ma
komórki. Kiedy skręcił na rogu, zlokalizował członków policji wojskowej.

- Hej, chodźcie za nami. Chodźcie, coś jest nie tak - wykrzyknął z przekonaniem, nie

bojąc się zrobić z siebie głupka. Tym razem to wiedział. Wiedział tak samo jak Jaxon, kiedy
biegli w kierunku jej zastępczego domu.

Jaxon zatrzymała się nagle na podjeździe, gapiąc się na drzwi. Były częściowo

otwarte, jakby w zaproszeniu. Don ruszył obok niej, ale złapała go za ramię. Trzęsła się.

- Nie wchodź. Nadal moŜe tam być.

Don próbował objął ją ramieniem. Nigdy nie widział Jaxon tak roztrzęsionej.

Wyglądała na kruchą i dotkniętą bólem. Odsunęła się od niego, przebiegając spojrzeniem po
podwórzu, przeszukując teren.

- Nie dotykaj mnie, Don. Nie podchodź do mnie. Jeśli choćby pomyśli Ŝe mi na tobie

zaleŜy, znajdzie sposób Ŝeby cię zabić.

- Nie wiesz co jest w tym domu, Jaxx - zaprotestował. Ale jakaś jego część nie chciała

pójść i sprawdzić czy miała rację. Dom zdawał się być przesiąknięty złem.

Członkowie MP zagrodzili im drogę na podjeździe.

- Lepiej Ŝebyście nie marnowali naszego czasu, dzieciaki. Co tu się dzieje? Wiecie

czyj to dom?

Jaxon potaknęła.

- Mój. Adrewsów. UwaŜajcie. Sądzę Ŝe Tyler Deake tutaj był. Sądzę, Ŝe znowu zabił -

Usiadła nagle na trawniku, jej nogi poddały się.

Dwóch policjantów spojrzało na siebie

- Czy to prawda? - Wszyscy słyszeli o Tylerze Drake'u, byłym agencie SEAL który

rzekomo zamordował swoją rodzinę, uniknął schwytania i nadal gdzieś się ukrywał -
Dlaczego miałby tutaj wrócić?

Jaxon nie odpowiedziała. Odpowiedzią była ciemność w jej oczach. Tyler zabił

rodzinę Andrewsów, bo ją przygarnęli. Była jego, a w jego chorym umyśle uzurpowali sobie
jego pozycję. Powinna wiedzieć Ŝe zrobi coś takiego. Zamordował jej ojca, sądząc Ŝe ten nie
miał do niej prawa. Tam samo zrobił z matką i bratem. Oczywiście Ŝe zamordował