Feehan Christine-Mroczny Opiekun 09-prolog cz.1

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

Prolog – część pierwsza

Lucian

Walachia, 1940

Wieś była zdecydowanie zbyt mała, aby oprzeć się armii która tak szybko ku niej

nadciągała. Nic nie mogło spowolnić Turków Ottomańskich. Wszystko co stanęło na ich

cieŜce było niszczone, a ludzie mordowani w brutalny sposób. Ciała były nabijane na

nieociosane  pale  i  pozostawione  padlinoŜercom.  Rzekami  spływała  krew.  Nikt  nie  został
oszczędzony,  nawet  najmłodsze  dziecko  ani  najstarszy  staruszek.  Najeźdźcy  palili,
torturowali i niszczyli, pozostawiając po sobie jedynie szczury, ogień i śmierć.

Wieś była niesamowicie cicha. Nawet dziecko nie odwaŜyło się płakać. Ludzie

potrafili  tylko  patrzeć  na  siebie  w  rozpaczy  i  beznadziei.  Znikąd  nie  było  pomocy,  Ŝadnego
sposobu  aby  powstrzymać  masakrę.  Przegrają  tak  samo  jak  wszystkie  wioski  przed  nimi.
Ugną  się  przed  straszliwym  wrogiem.  Było  ich  niewielu  i  jako  broń  posiadali  jedynie
chłopskie narzędzia, aby walczyć z przewaŜającymi hordami. Byli bezradni.

Nagle z zamglonej nocy wyłoniło się dwóch wojowników. Poruszali się jak jedna

całość  w  perfekcyjnym  tempie,  perfekcyjnym  krokiem.  Ruszali  się  z  osobliwą  zwierzęcą
gracją  ,płynnie,  giętko  i  w  absolutnej  ciszy.  Oboje  byli  wysocy  i  mieli  szerokie  ramiona,
długie  powiewające  włosy  i  oczy  pełne  śmierci.  Niektórzy  mówili,  Ŝe  w  głębiach  ich
lodowato czarnych oczu mogli dostrzec czerwone płomienie piekła.

Dorośli męŜczyźni zeszli im z drogi, kobiety schowały się w cień. Wojownicy nie

rozglądali się ani na lewo ani na prawo, a jednak widzieli wszystko. Moc przywarła do nich
niczym druga skóra. Przestali się ruszać, stali się tak nieruchomi jak otaczające ich góry,
podczas gdy za rozsianymi chatami, tam gdzie mieli widok na pustą łąkę oddzielającą ich od
lasu, dołączył do nich przywódca wioski.

- Jakie wieści? - zapytał przywódca - Ze wszystkich stron słyszymy o rzeziach. Teraz

nasza kolej. Nic nie moŜe powstrzymać tego sztormu śmierci. Nie mamy dokąd iść, Lucianie,
nie mamy gdzie ukryć naszych rodzin. Będziemy walczyć, ale zostaniemy pokonani, jak inni.

- Tej nocy podróŜujemy szybko, Starcze, bo jesteśmy potrzebni gdzie indziej.

Powiedziano nam, Ŝe nasz KsiąŜę został zgładzony. Musimy wrócić do naszych ludzi. Zawsze
byłeś dobrym i miłym człowiekiem. Gabriel i ja wyjdziemy tej nocy i zrobimy wszystko by
wam pomóc, zanim ruszymy dalej. Wróg moŜe okazać się bardzo przesądny.

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

Jego głos był czysty i piękny jak welwet. KaŜdy kto go słuchał nie miał wyboru i

musiał postąpić tak jak nakazał Lucian. Wszyscy którzy go usłyszeli chcieli jedynie słuchać
go cały czas. Sam jego głos był w stanie oczarować, uwieść, zabić.

- Idźcie z Bogiem - przywódca wioski wyszeptał w podziękowaniu.

Dwóch męŜczyzn ruszyło dalej w idealnym rytmie, płynnie i cicho. Kiedy tylko byli

poza zasięgiem wzroku wioski, bez słowa i dokładnie w tym samym momencie zmienili się,
przyjmując formę sów. Skrzydła uderzały silnie pośród nocy, kiedy krąŜyli wysoko nad
granicą lasu poszukując śpiącej armii. Kilka mil od wioski ziemia pod nimi była usiana
setkami męŜczyzn.

Gęsta, biała i niska mgła osunęła się ku ziemi. Wiatr przestał wiać, tak Ŝe leŜała gęsta i

nieruchoma. Bez ostrzeŜenia sowy wystrzeliły z nieba, kierując ostre jak noŜe pazury w oczy
wartowników.  Zdawały  się  być  wszędzie.  Pracowały  z  precyzyjną  synchronizacją,  dzięki
czemu skończyły zanim ktokolwiek mógłby słuŜyć pomocą straŜnikom. Cicha pustka została
wypełniona  krzykami  bólu  i  strachu.  Armia  wstała,  łapiąc  za  broń  i  poszukując  wroga  w
gęstej,  białej  mgle.  Zobaczyli  tylko  swoich  wartowników  z  pustymi  oczodołami  i  krwią
spływającą po twarzy, podczas gdy ci biegali ślepo we wszystkich kierunkach.

W centralnym punkcie gromady wojowników dało się usłyszeć trzask, a potem jeszcze

jeden.  Dźwięk  następował  za  dźwiękiem,  aŜ  dwie  linie  męŜczyzn  leŜały  ze  skręconymi
karkami na ziemi. Wydawało się Ŝe w gęstej mgle byli ukryci niewidzialni wrogowie, którzy
szybko  poruszali  się  od  człowieka  do  człowieka,  gołymi  rękami  łamiąc  im  karki.  Wybuchł
chaos.  MęŜczyźni  biegli  z  krzykiem  w  kierunku  otaczającego  lasu.  Ale  znikąd  pojawiły  się
wilki,  zaciskając  potęŜne  szczęki  na  uciekającej  armii.  MęŜczyźni  nadziewali  się  na  własne
włócznie,  tak  jakby  ktoś  im  to  nakazał.  Inni  wbijali  włócznie  w  towarzyszów  broni,  nie
mogąc  się  powstrzymać,  niewaŜne  jak  bardzo  walczyli  z  przymusem.  Zapanowała  krew,

mierć i terror. W głowach Ŝołnierzy i w powietrzu szeptały głosy mówiąc o poraŜce i

mierci. Krew wsiąkała w ziemię. Noc trwała i trwała, aŜ nie było miejsca w którym moŜna

było się ukryć przed niespotykanym horrorem, widmem śmierci, przed dzikimi bestiami które
przybyły aby pokonać armię.

Rankiem wieśniacy z Walachii ruszyli do przodu Ŝeby walczyć i odnaleźli tylko

mierć.

Lucian

Karpaty, 1400

Powietrze zalatywało śmiercią i zniszczeniem. Wszędzie wokół znajdowały się tlące

się ruiny ludzkich wiosek. StaroŜytni Karpatianie na próŜno usiłowali uratować swoich
sąsiadów, bo wróg uderzył kiedy słońce było w zenicie. Ta godzina znalazła pradawnych

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

bezradnymi, poniewaŜ wówczas ich siły były najmniejsze. Wielu Karpatian, tak samo jak
ludzi zostało zniszczonych - tak samo męŜczyzn, kobiet i dzieci. Tylko ci, którzy znajdowali
się wtedy daleko, zdołali uciec miaŜdŜącemu uderzeniu.

Julian, młody i silny, ale jednak zaledwie chłopiec, obserwował widok smutnymi

oczami. Tak niewielu z jego gatunku przeŜyło. A ich KsiąŜę. Vladimir Dubrinsky, nie Ŝył
razem ze swoją towarzyszką Ŝycia, Saranthą. To była katastrofa - uderzenie z którego ich rasa
mogła nigdy się nie otrząsnąć. Julian stał wysoki i wyprostowany, a jego długie blond włosy
spływały mu za ramiona.

Dimitri nadszedł od tyłu.

- Co ty tutaj robisz? Wiesz Ŝe niebezpiecznie jest przebywać w ten sposób na wolnej

przestrzeni. Wielu jest takich, którzy chcieliby nas zniszczyć. Powiedziano nam, Ŝeby
trzymać się innych - Mimo swojego młodego wieku, ochronnie przysunął sie do młodszego
chłopca.

- Sam o siebie zadbam - zadeklarował twardo Julian

- Ale co ty tutaj robisz? - Młody chłopiec zrzucił ramię starszego, który stał obok -

Widziałem ich. Jestem pewien Ŝe to oni. Lucian i Gabriel. To byli oni - jego głos był
przepełniony respektem.

- To niemoŜliwe - wyszeptał Dimitri, rozglądając się dookoła. Był jednocześnie

podekscytowany i przestraszony. Nikt, nawet dorośli, nie wymawiali głośno imion
bliźniaczych łowców. Lucian i Gabriel. Byli legendą, mitem, a nie rzeczywistością.

- Jestem pewien. Wiedziałem Ŝe przyjdą, kiedy usłyszą o śmierci Księcia. Co innego

mogli zrobić? Jestem pewien Ŝe przybyli zobaczyć Mikhaila i Gregoriego.

Starszy chłopiec złapał oddech.

- Gregori teŜ tu jest? - poszedł za mniejszym chłopcem do gęstego lasu - Zobaczy, Ŝe

szpiegujemy, Julian. Wie wszystko.

Młodszy chłopiec wzruszył ramionami, a na jego twarzy wykwitł psotny uśmiech -

Mam zamiar zobaczyć ich z bliska, Dimitri. Nie boję się Gregoriego.

- Powinieneś. I słyszałem, Ŝe Lucian i Gabriel tak naprawdę są nieumarłymi.

Julian wybuchł śmiechem.

- Kto ci to powiedział?

- Słyszałem dwóch męŜczyzn, którzy o tym rozmawiali. Powiedzieli Ŝe nikt nie mógł

przetrwać tak długo jak oni, polując i zabijając, i nie przemienić się.

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

- Ludzie walczyli w wojnach, przez co nasi ludzie ginęli. Nawet nasz KsiąŜę jest

martwy. Wampiry są wszędzie, kaŜdy zabija kaŜdego. Nie sądzę, Ŝebyśmy mieli się martwić
o Gabriela i Luciana. Jeśli naprawdę byliby wampirami, wszyscy byśmy nie Ŝyli. Nikt, nawet
Gregori, nie pokonałby ich w walce - sprzeciwił się Julian - Są tak potęŜni, Ŝe nikt nie byłby
w stanie ich zniszczyć. Zawsze byli lojalni wobec naszego księcia. Zawsze.

- Nasz KsiąŜę nie Ŝyje. Nie muszą być lojalni wobec Mikhaila, jako jego następcy -

Dimitri zdecydowanie cytował dorosłych.

Julian z rozdraŜnieniem potrząsnął głową i szedł naprzód, starając się tym razem być

cicho.  Posuwał  się  z  wolna  pośród  gęstej  roślinności,  aŜ  mógł  dostrzec  dom.  Gdzieś  dalej
samotnie zawył wilk. Drugi wilk odpowiedział, a następnie trzeci. Oba były znacznie bliŜej.
Julian  i  Dimitri  zmienili  swój  kształt.  Nie  mieli  zamiaru  stracić  szansy  spojrzenia  na
legendarne  postacie.  Lucian  i  Gabriel  byli  największymi  łowcami  wampirów  w  historii  ich
ludzi. Wiadomo było powszechnie, Ŝe nikt nie moŜe ich pokonać.  Ich nadejście poprzedziły
wieści,  Ŝe  samotnie  zniszczyli  całą  armię  najeźdźców.  Nikt  nie  wiedział  dokładnie  ilu  ludzi
zabili  przez  ostatnie  kilka  wieków,  ale  liczba  była  bardzo  wysoka.  Julian  wybrał  kształt
małego  świstaka,  poruszając  się  w  kierunku  domu.  Kiedy  dotarł  do  ganku  uwaŜnie
obserwował nadlatujące sowy. Potem ich usłyszał. Cztery głosy szepczące po cichu w domu.
ChociaŜ  był  młody,  Julian  posiadał  charakterystyczny  dla  Karpatian  nieprawdopodobny
słuch.  UŜył  go  teraz,  zdeterminowany  aby  nie  uronić  nawet  słowa.  Czterech  największych

yjących Karpatian było w tym domu, i nie chciał tego przegapić. Słabo uświadamiał sobie,

e przyłączył się do niego Dimitri.

- Nie mamy wyboru, Mikhail - powiedział miękki głos. Był nieprawdopodobny,

czysto  aksamitny,  rozkazujący  a  jednak  delikatny  -  Musisz  objąć  władzę.  Dyktuje  to
dziedzictwo  krwi.  Twój  ojciec  czuł  Ŝe  nadchodzi  jego  śmierć,  a  jego  instrukcje  były  jasne.
Musisz  przejąć  dowództwo.  Gregori  będzie  słuŜył  ci  pomocą  kiedy  będziesz  tego
potrzebował, a my wykonamy pracę jaką zlecił nam twój ojciec. Ale to nie my zgodnie z linią
krwi dziedziczymy władzę. Jest twoja.

- Jesteście pradawnymi, Lucian. To któryś z was powinien rządzić naszym ludem. Jest

tak nas niewielu, straciliśmy kobiety, nie ma juŜ dzieci. Co bez kobiet zrobią nasi męŜczyźni?
- Julian rozpoznał głos Mikhaila - Nie będą mieli wyboru i pójdą szukać świtu lub zmienią się
w nieumarłych. Bóg wie, Ŝe juŜ wystarczająco wielu się na to zdecydowało. Nie mam jeszcze
wiedzy wymaganej aby poprowadzić naszych ludzi przez okres tak wielkiej potrzeby.

- Masz w sobie krew i siłę, a poza tym ludzie ci ufają. Boją się nas, naszej siły i mocy

i wszystkiego co reprezentujemy - głos Luciana był piękny, nieodparty. Julian kochał dźwięk
tego  głosu  i  mógł  go  słuchać  do  końca  świata.  Nic  dziwnego  Ŝe  dorośli  bali  się  jego  mocy.
Nawet  w  tak  młodym  wieku  Julian  rozpoznał  Ŝe  ten  głos  moŜe  być  bronią.  A  Lucian
zwyczajnie  rozmawiał.  Co  by  było  gdyby  chciał  rozkazywać  tym,  którzy  są  wokół?  Kto
mógłby oprzeć się temu głosowi?

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

- Będziemy ci lojalni Mikhail tak jak twojemu ojcu i postaramy się dostarczyć ci

wszelkiej wiedzy, która moŜe ci pomóc w tym trudnym zadaniu. Gregori, juŜ teraz znamy cię
jako wielkiego łowcę. Czy twoja więź z Mikhailem jest wystarczająco silna, aby
przeprowadzić cię przez nadchodzące mroczne dni? - głos Luciana, chociaŜ tak miękki jak
zawsze, domagał się prawdy.

Julian wstrzymał oddech. Gregori był spokrewniony krwią z Gabrielem i Lucianem.

Mroczni. Ci, którzy ze względu na rodowód zawsze byli obrońcami ich rasy. Ci którzy
przynosili sprawiedliwość nieumarłym. Gregori juŜ teraz był silny. Wydawało się
niemoŜliwe, Ŝe ktoś moŜe zmusić go do odpowiedzi, a jednak tak się stało.

- Jak długo będzie Ŝył Mikhail, obiecuję Ŝe będę dbał o bezpieczeństwo jego i innych z

jego rodu.

- Będziesz słuŜył naszym ludziom, Mikhail. a nasz brat będzie słuŜył ci tak jak my

twojemu ojcu. To jest słuszne. Gabriel i ja będziemy kontynuować walkę aby pokonać ucisk,
jaki sprawują nieumarli nad ludźmi i naszą własną rasą.

- Jest ich tak wielu - zauwaŜył Mikhail.

- Rzeczywiście. Jest tu wiele śmierci, walki, a nasze kobiety praktycznie wyginęły.

Samce  potrzebują  nadziei  na  przyszłość,  Mikhail.  Musisz  znaleźć  sposób  by  im  taką
zapewnić, bo inaczej nie będą mieli powodu Ŝeby zatrzymać nadciągającą ciemność. Musimy
mieć kobiety, aby męŜczyźni mieli partnerki Ŝyciowe. Kobiety są światłem naszej ciemności.
Nasi  męŜczyźni  są  drapieŜcami,  mrocznymi,  groźnymi  łowcami,  którzy  wraz  z  upływem
wieków są coraz bardziej zabójczy. Jeśli nie znajdziemy w końcu naszych partnerek, wszyscy
zamienimy  się  z  Karpatian  w  wampirów  i  nasza  rasa  wyginie,  bo  męŜczyźni  zrezygnują  ze
swoich  dusz.  Nastąpi  zniszczenie,  którego  nie  moŜemy  sobie  nawet  wyobrazić.  Twoim
zadaniem jest temu zapobiec i to naprawdę ogromna misja.

- Tak samo jak wasza - powiedział cicho Mikhail - Odebrać tak wiele Ŝyć i pozostać

jednym z nas to jest coś wielkiego. Nasi ludzie mają wam za co dziękować.

Julian w ciele świstaka czmychnął z powrotem w krzaki, nie chcąc być przyłapanym

przez pradawnych. Usłyszał za sobą szelest i się odwrócił. W kompletnej ciszy stali tam dwaj
wysocy męŜczyźni. Ich oczy były mroczne i puste, a twarze nieruchome, tak jakby wykuto je
w kamieniu. Z nieba zdawała się formować wokół niego mgła, pozostawiając jego i
Dimitriego w szoku. Julian wstrzymał oddech i gapił się w zaskoczeniu. Gregori niemal
ochronnie zmaterializował się zaraz naprzeciw dwóch chłopców. Kiedy Julian obrócił głowę

eby się rozejrzeć, mityczni łowcy zniknęli tak jakby nigdy ich nie było, a chłopcy musieli

zmierzyć się z Gregorim.

Lucian

Francja, 1500

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

Słońce blakło na niebie, pozostawiając po sobie jaskrawo Ŝywe kolory. Barwy te

powoli  poddawały  cię  węglistej  ciemności  nocy.  Pod  ziemią  zaczęło  bić  pojedyncze  serce.
Lucian  leŜał  w  bogatej,  leczniczej  ziemi.  Rany  z  ostatniej  strasznej  bitwy  zostały  uleczone.
Mentalnie zeskanował teren wokół miejsca odpoczynku, dostrzegając jedynie ruchy zwierząt.
Gleba  rozprysła  się  w  górę,  kiedy  wystrzelił  z ziemi  w  kierunku  nieba,  wciągając  powietrze

eby odetchnąć. Tej nocy miało się zmienić całe jego Ŝycie. Gabriel i Lucian byli

identycznymi bliźniakami. Wyglądali tak samo, myśleli tak samo, walczyli tak samo. Przez
wieki zebrali wiedzę z wielu dziedzin i tematów i ją między sobą dzielili.

W miarę upływu lat wszyscy Karpatianie tracili swe emocje i moŜliwość widzenia

kolorów, trafiając do mrocznego, pustego świata w którym tylko ich poczucie lojalności i
honoru powstrzymywało ich przed przemianą w wampira podczas oczekiwania na partnerkę

yciową. Gabriel i Lucian zawarli między sobą pakt. Jeśli któryś zamieniłby się w wampira,

drugi musiałby upolować go i zniszczyć przed zmierzeniem się ze świtem i jego własną
destrukcją. Lucian wiedział Ŝe od pewnego czasu Gabriel zmagał się z wewnętrznym
demonem, był dręczony przez narastającą w nim ciemność. Nieustanne bitwy zbierały swoje

niwo. Gabriel był zdecydowanie za blisko przemiany.

Lucian odetchnął głęboko, wpuszczając czyste nocne powietrze. Był zdeterminowany

aby  utrzymać  Gabriela  przy  Ŝyciu,  a  jego  duszę  bezpieczną.  Był  na  to  tylko  jeden  sposób.
Jeśli przekonałby Gabriela Ŝe dołączył do szeregów nieumarłych, Gabriel nie miałby wyboru i
musiałby  na  niego  polować.  To  ustrzegłoby  Gabriela  przed  walką  z  kimkolwiek  innym  niŜ
Lucian. Dzięki brakowi okazji do zabijania ze względu na ich równe moce i dzięki posiadaniu
celu  w  Ŝyciu,  Gabriel  byłby  w  stanie  się  powstrzymać.  Lucian  wystrzelił  w  powietrze,
poszukując pierwszej ofiary.

London, 1600

Młoda kobieta stała na rogu ulicy z przyklejonym uśmiechem. Noc była zimna i

ciemna.  DrŜała.  Gdzieś  w  ciemności  czaił  się zabójca.  Zamordował  juŜ  dwie  z  kobiet,  które
znała.  Błagała  Thomasa  Ŝeby  jej  dzisiaj  nie  wysyłał,  ale  spoliczkował  ją  parę  rady  zanim
wypchnął  ją  za  drzwi.  SkrzyŜowała  ramiona  na  klatce  piersiowej  desperacko  starając  się
sprawiać wraŜenie, Ŝe praca sprawia jej przyjemność.

MęŜczyzna nadchodził ze strony ulicy. Oddech uwiązł jej w gardle, a serce zaczęło

walić.  Nosił  ciemny  płaszcz  i  cylinder,  a  w  ręku  miał  laskę.  Wyglądał  jakby  pochodził  z
wyŜszej  warstwy  społecznej  i  zabawiał  się  odwiedzając  tą  część  miasta.  Przybrała  pozę  i
czekała.  Przeszedł  obok  niej.  Wiedziała  Ŝe  Thomas  ją  zbije  jeśli  nie  zawoła  i  nie  spróbuje
zachęcić przybysza, ale nie mogła się na to zdobyć.

MęŜczyzna zatrzymał się i odwrócił. Powoli ją okrąŜył, lustrując z góry na dół jakby

była kawałkiem mięsa.

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

Spróbowała się do niego uśmiechnąć, ale coś w nim ją przeraŜało. Wyciągnął garść

pieniędzy i nimi pomachał. Uśmiechał się drwiąco. Wiedział, Ŝe była przeraŜona. Wskazał
laską w kierunku alei.

Poszła. Wiedziała Ŝe nie powinna, ale równie mocno bała się wrócić bez pieniędzy do

Thomasa jak iść do alejki z nieznajomym.

Był bezlitosny, zmuszając ją do róŜnych czynności w alejce. Celowo ją ranił, a ona to

znosiła bo nie miała wyjścia. Kiedy skończył pchnął ją na ziemię i kopnął eleganckim butem.
Spojrzała w górę aby ujrzeć w jego dłoni brzytwę i wiedziała, Ŝe był mordercą. Nie było
czasu krzyczeć. Miała zaraz umrzeć.

Nagle za jej zabójcą ukazał się kolejny człowiek. Fizycznie był najprzystojniejszym

męŜczyzną jakiego w Ŝyciu widziała. Wysoki i szeroki w ramionach z długimi, opadającymi
ciemnymi włosami i lodowato czarnymi oczyma. Zmaterializował się znikąd tak blisko
napastnika, Ŝe nie miała pojęcia jak dotarł tu niezauwaŜony przez Ŝadnego z nich. MęŜczyzna
zwyczajnie wyciągnął dłonie, złapał mordercę za szyję i mocno zacisnął.

Uciekaj, uciekaj teraz. Usłyszała te słowa wyraźnie w swojej głowie i nie mogła nawet

poczekać, aby podziękować swojemu wybawcy. Uciekła tak szybko jak potrafiła.

Lucian czekał do momentu aŜ upewnił się Ŝe go posłuchała, zanim pochylił głowę ku

mordercy. Musiał opróŜnić ciało swojej ofiary z krwi aby zostawić dowód Gabrielowi.

- Znalazłem cię tu, tak jak oczekiwałem Lucian. Nie moŜesz się przede mną ukryć. -

Miękki głos Gabriela dochodził z tyłu.

Lucian pozwolił aby ciało opadło na ziemię. Przez długie lata stało się to rodzajem gry

w  kotka  i  myszkę,  w  którą  nie  mógłby  grać  nikt  inny.  Znali  się  tak  dobrze,  przez  tyle  lat
wspólnie  reŜyserowali  swoje  bitwy,  Ŝe  kaŜdy  z  nich  wiedział  co  myśli  drugi,  prawie  zanim
ten  zdąŜył  o  tym  pomyśleć.  Znali  wzajemnie  swoje  silne  i  słabe  strony.  Przez  ostatnie  lata
zaliczyli  wiele  niemal  śmiertelnych  ran,  tylko  po  to  by  się  rozdzielić  i  zejść  pod  ziemię  aby
się uleczyć. Lucian odwrócił się w kierunku swojego brata bliźniaka, a twarda krawędź jego
ust została złagodzona przez powolny, pozbawiony humoru uśmiech.

- Wyglądasz na zmęczonego.

- Tym razem byłeś zbyt chciwy Lucianie, zabijając ofiarę zanim się poŜywiłeś.

- MoŜe to był błąd - przyznał miękko Lucian - Ale nie martw się o mnie. Jestem

zdolny znaleźć sobie ciepłe ciała. Nikt nie moŜe mnie pokonać, nawet mój brat, który obiecał
mi Ŝe dokona tej drobnostki.

Gabriel uderzył szybko i mocno, tak jak przewidział Lucian. A potem zanurzyli się w

miertelnej walce, którą praktykowali od wieków.

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

Lucian

ParyŜ, dzień obecny

Gabriel przyczaił się nisko, bojowo nastrojony. Za nim była jego partnerka Ŝyciowa,

obserwująca  z  wypełnionym  Ŝalem  oczami  jak  nadchodzi  ku  nim  wysoki,  elegancki
męŜczyzna.  Wyglądał  na  to  kim  był:  mrocznego,  niebezpiecznego  drapieŜcę.  Jego  czarne
oczy niebezpiecznie migotały. Przywodziły na myśl cmentarz. Oczy śmierci. Poruszał się ze
zwierzęcą gracją, z falującą siłą.

- Odsuń się, Lucian - ostrzegł go miękko Gabriel - Nie zagrozisz mojej partnerce.

- W takim razie zrobisz to co przysiągłeś wiele wieków temu. Musisz mnie zniszczyć -

głos był szeptem aksamitu, miękkim rozkazem.

Gabriel rozpoznał ukryty przymus nawet kiedy skoczył do przodu, by zaatakować. W

ostatniej moŜliwej chwili z przeczącym głosem partnerki w umyśle uderzył swoją
zaopatrzoną w ostre pazury dłonią w gardło brata i zrozumiał, Ŝe Lucian szeroko otworzył
ramiona akceptując swoją śmierć.

aden wampir nie mógłby zrobić czegoś takiego. Nigdy. Nieumarli walczą do

ostatniego tchu aby zabić kaŜdego i wszystko wokół. Poświęcenie własnego Ŝycia nie jest
czynem wampira.

Wiedza przyszła zbyt późno. Karmazynowe krople rozprysły się po łuku. Gabriel

usiłował się cofnąć, dosięgnąć swego brata, ale moc Luciana była zbyt wielka. Gabriel nie był
w stanie się ruszyć zatrzymany przez siłę woli Luciana. Jego oczy rozszerzyły się z
zaskoczenia. Lucian był taki silny. Gabriel był staroŜytnym, silniejszym niŜ większość na

wiecie, i do tej pory uwaŜał się za równego Lucianowi.

- Musisz pozwolić nam sobie pomóc - powiedziała miękko Francesca, partnerka

yciowa Gabriela. Jej głos był krystalicznie czysty, łagodzący. Była wspaniałą uzdrowicielką.

Jeśli ktokolwiek mógł zapobiec śmierci Luciana, była to ona. - Wiem co zamierzasz zrobić.
Chcesz to zakończyć.

Białe zęby Luciana zalśniły.

- Gabriel ma teraz ciebie, Ŝebyś dbała o jego bezpieczeństwo. Wcześniej to było moje

zadanie, ale teraz się skończyło. szukam odpoczynku.

Krew moczyła jego ubranie, spływała po ramionach. nie usiłował jej zatrzymać.

Zwyczajnie stał tam, wysoki i wyprostowany. W jego oczach, głowie ani wyrazie twarzy nie
było cienia oskarŜenia.

Gabriel potrząsnął głową.

tłumaczyła milila87 –

www.chomikuj.pl/milila87

- Zrobiłeś to dla mnie. Przez cztery wieki mnie oszukiwałeś. Powstrzymywałeś mnie

od zabójstw, przez przemianą. Dlaczego? Dlaczego ryzykowałeś w ten sposób swoją duszę?

- Wiedziałem Ŝe masz Ŝyciową partnerkę, która na ciebie czeka. Ktoś kto o tym

wiedział  powiedział  mi  wiele  lat  temu  a  ja  wiedziałem,  Ŝe  nie  kłamie.  Nie  straciłeś  swoich
uczuć  ani  emocji  tak  szybko  jak  ja.  Zajęło  ci  to  wieki.  Kiedy  moje  emocje  zniknęły  byłem
zaledwie dzieciakiem. Ale łączyłeś się ze mną umysłem i mogłem dzielić twoją radość Ŝycia,
patrzeć  twoimi  oczami.  Sprawiłeś  Ŝe  pamiętałem  to,  czego  sam  nie  mogłem  czuć  -  Lucian
zachwiał się.

Gabriel czekał na moment aŜ Lucian osłabnie i skorzystał z tego doskakując do brata,

przesuwając językiem po otwartej ranie którą zrobił, aby ją zamknąć.

Jego partnerka stała przy jego boku. Delikatnie wzięła dłoń Luciana w swoje ręce -

Sądzisz, Ŝe twoje istnienie nie ma juŜ sensu.

Lucian ze zmęczeniem otworzył oczy.

- Polowałem i zabijałem przez dwa tysiące lat, siostro. Mojej duszy brakuje tak wielu

fragmentów,  Ŝe  przypomina  sito.  Jeśli  nie  odejdę  teraz,  mogę  nie  zechcieć  odejść  później,  a
mój  ukochany  brat  będzie  musiał  podjąć  próbę  Ŝeby  mnie  zniszczyć.  To  nie  będzie  łatwe
zadanie, a on musi pozostać bezpieczny. Wykonałem swój obowiązek. Pozwól mi odpocząć.

- Jest ktoś inny - powiedziała mu miękko Francesca - Nie jest taka jak my. Jest

miertelnikiem. W tej chwili jest młoda i odczuwa potworny ból. Mogę ci tylko powiedzieć,

e jeśli jej nie znajdziesz, będzie wiodła Ŝycie tak pełne agonii i rozpaczy, Ŝe trudno nam je

sobie wyobrazić nawet z naszymi darami. Musisz Ŝyć dla niej. Musisz dla niej trwać.

- Mówisz mi, Ŝe mam partnerkę Ŝyciową?

- I Ŝe bardzo cię potrzebuje.

- Nie jestem delikatnym męŜczyzną. Zabijałem tak długo, Ŝe nie znam innego Ŝycia.

Przywiązanie do siebie śmiertelnej kobiety będzie skazywaniem jej na Ŝycie z potworem -
ChociaŜ Lucian odmawiał, nie opierał się kiedy Ŝyciowa partnerka Gabriela zaczęła pracować
nad jego ranami. Gabriel wypełnił pokój dobroczynnymi ziołami i rozpoczął śpiewanie
leczniczej pieśni, tak starej jak sam czas.

- Wyleczę cię teraz, mój bracie - powiedziała miękko - Potwór jakim w swoim

mniemaniu się stałeś powinien być w stanie ochronić kobietę przez potworami, które w
przeciwnym razie ją zniszczą.

Gabriel naciął nadgarstek i przycisnął ranę do ust bliźniaka.

- Dobrowolnie oferuję ci moje Ŝycie za swoje. Weź to, czego potrzebujesz aby się

wyleczyć. PołoŜymy cię głęboko do uzdrawiającej ziemi i będziemy strzec, aŜ odzyskasz siły.