WOOD SARA     

 

 

                             

 

 

 
 

 

Fiorenzo z Wenecji 

 

 

ROZDZIAŁ PIERWSZY 

 
 

To nie był głęboki kanał, ale dla kogoś, kto się w nim właśnie 

znalazł, nie stanowiło to żadnej pociechy. Wenecki muł wszędzie był 
równie ohydny. Przedzierając się wzrokiem przez otaczającą 

ciemność, Suzy wpatrywała się jak urzeczona w mężczyznę, który 
usiłował wydobyć się z błota. Nie było to wcale łatwe. Tego akurat 

kanału nikt chyba nie czyścił od wielu lat. 

Dobiegające z tamtej strony przekleństwa brzmiały doprawdy 

imponująco. Ale... dlaczego wykrzykiwał to wszystko po angielsku? 
Sądząc z wyglądu i z nazwiska, powinien być Włochem... Suzy 

otrząsnęła się z zamyślenia i ruszyła wolno w jego stronę. Im bliżej 
podchodziła do swej ofiary, tym słodszy uśmiech rozjaśniał jej ładną 

buzię. Powzięła szybką decyzję i zmieniła pierwotny plan. 

Starannie okręciła chustkę wokół głowy, tak że wyglądała teraz 

jak zwyczajna, przygodnie napotkana kobieta. Jeżeli dobrze 
wszystko rozegra, może uda jej się nawet przeszukać mu portfel. 

Był potężnie zbudowany, co wcale nie pomagało mu teraz w 

próbach wydobycia się z błota. Czarny płaszcz, jaki na filmach noszą 
gangsterzy, owijał się wokół niego i bynajmniej nie ułatwiał ruchów. 

Poderwał głowę i głos silny, niczym ryk rannego łosia, rozległ się 

w nocnej ciszy. 

-    Ratunku! 
Dalej    dreptał w    miejscu, usiłując wyrwać nogi grzęznące w 

błocie, nieświadomy obecności czujnego obserwatora. 

-    Chryste Panie, jak wyjść z tego szamba?! - wrzasnął. - Mi aiuti! 

- Głos odbijał się od ścian domów i gubił pośród fantazyjnej 
architektury. Biedak, chyba powinna jakoś mu pomóc. 

-    Idę! Zaraz panu pomogę, cierpliwości! Odwrócił głowę i 

dostrzegł majaczącą postać kobiety, która wolno zbliżała się 
nabrzeżem. Przez chwilę oświetliło ją światło latarni, nie na tyle 

jednak, żeby zdołał dostrzec coś więcej niż zarys postaci. 

Był wyraźnie zawiedziony. Spodziewał się ujrzeć kogoś, kto 

bardziej nadawałby się do tego, by wyciągnąć go z tej matni. 

-    Och, mówi pani po angielsku! Bogu dzięki! Niech pani poszuka 

jakiejś deski albo liny, a najlepiej sprowadzi kilku silnych mężczyzn! 

Proszę się pospieszyć! 

-    Deska, lina i paru silnych mężczyzn - powtórzyła wolno, 

obserwując w zamyśleniu zmianę, jaka się w nim dokonała. Od 
dwóch dni włóczył się po Wenecji, znudzony mimo szalejącego 

wokół karnawału. Teraz wyraźnie się ożywił, ale tak wyglądałby 
każdy w jego sytuacji. 

-    Szybko! Zimno mi! - wykrzyknął. 
-    Dobrze. Coś jeszcze? - spytała z udanym przejęciem, nadal 

tkwiąc nieporuszenie w miejscu. Poczuła podniecenie. On 
rzeczywiście wyglądał inaczej. Mięśnie twarzy miał napięte, a jego 

rzymski nos rysował się wojowniczo na tle wody. Wcześniej 
wyglądał jej na małego cwaniaka, a nie, jak teraz, na potomka 

książąt. 

Brak reakcji z jej strony wprawił go w stan irytacji. 

-    Co się dzieje? Proszę mi pomóc! - krzyknął ostro i spojrzał jej 

prosto w oczy.   

Odwróciła się posłusznie, zmieszana i poruszona jego wzrokiem. 

-    Spróbuję w tym odnawianym pałacu. Może znajdę tam jakąś 

linę - rzuciła przez ramię. 

Dochodziła już do rusztowania, gdy nagle zatrzymała się jak 

wryta, słysząc dobiegający z tyłu dźwięk. To była syrena pędzącej 

kanałem policyjnej motorówki. Zawirowało jej przed oczyma. 
Mężczyzna znalazł się w śmiertelnym niebezpieczeństwie! Łódź z 

wściekle wyjącą syreną i migocącymi światłami gnała wprost na 
bezradną postać uwięzioną w grząskim błocie. 

Suzy rzuciła się biegiem z powrotem. 

Strona 2  z 131

RS

-    Uwaga! Uwaga! - krzyczała do kierowcy. - Attenzione! - 

Machała ramionami starając się ostrzec motorówkę. 

Obejrzała się w stronę uwięzionego mężczyzny. Tkwił w wodzie 

znieruchomiały z przerażenia. Nagle wykrzywił twarz w napadzie 

gniewu. Ta nieoczekiwana wściekłość dodała mu nadludzkiej siły i 
pozwoliła rzucić się całym ciałem do przodu. Łódź zbliżała się 

nieubłaganie, mimo że Suzy krzyczała i machała w stronę 

kierującego nią tęgiego policjanta. Nie usłyszał jej krzyków, ani nie 
zatrzymał łodzi pędzącej wściekle do przodu i wypełniającej wąski 

kanał wyciem syreny, rykiem potężnego silnika i smrodem spalin. 

W chwilę potem spienione fale przestały rozbijać się o 

wybrukowane nabrzeże kanału, a przeraźliwą ciszę przerywało 
jedynie cichutkie pluskanie zimnej wody. 

-    Dobry Boże - szepnęła wpatrując się w ciemność, przerażona 

tym, co mogło ukazać się jej oczom. 

Ale nic nie zobaczyła. Powierzchnia wody była znowu ciemna i 

gładka. 

Suzy oddychała szybko, zbyt przerażona, by jasno ocenić 

sytuację. To jej wina. Mogła go przecież ocalić, gdyby przyszła mu z 

pomocą kilka sekund wcześniej. 

Nagle, z głęboką ulgą, dostrzegła jakiś kształt majaczący pod 

wysoko sklepionym mostkiem łączącym dwa brzegi kanału. Z 
ciemności wynurzała się trupio blada twarz. 

Zamknęła oczy, dziękując w duchu za jego ocalenie. Jest być 

może nędznym gangsterem, ale nikt przecież nie zasługuje na to, by 
rozdarł go na strzępy kadłub motorówki. Tkwiąca w ciemności 

głowa poruszyła się i para czarnych oczu wbiła się w kobietę. 

-    Niech mnie pani stąd wyciągnie - warknął mężczyzna, tłumiąc 

wściekłość i błyskając białymi zębami. 

Drżąc na całym ciele przykucnęła nad wodą. 

-    Żyje pan, dzięki Bogu. - Odetchnęła głęboko. 
-    Darujmy sobie modły dziękczynne - rzucił szorstko. 

-    Nie jest pan ranny? 

Strona 3  z 131

RS

-    Nie. Przemarznięty do szpiku kości. - Spojrzał w stronę, gdzie 

zniknęła w ciemności policyjna motorówka. Suzy spostrzegła, że 

przez zaciśnięte usta złorzeczy półgłosem kierowcy, starając się 
jednocześnie zapanować nad sobą w jej obecności. Zdumiała się. 

Cóż to, dobrze wychowany bandyta? 

-    Miał pan szczęście - krzyknęła. - Myślałam, że pan nie żyje. 

-    Ja też tak myślałem. Wszyscy tak myśleliśmy - odpowiedział 

opryskliwie. - Czy nie ma pani nic przeciwko temu, żebyśmy 
skończyli wreszcie tę pogawędkę? Grzęznę coraz bardziej w tym 

cholernym mule. Proszę się nie trudzić sprowadzaniem pomocy. Za 
późno. Proszę przynieść linę albo cokolwiek innego. 

-    Oczywiście - odpowiedziała ze skruchą Suzy i ruszyła biegiem 

w stronę odnawianego pałacu. 

Nie domyślił się, na szczęście, że chodziła za nim od kilku dni. 

Pomoże mu, a potem postara się z nim zaprzyjaźnić. Zadowolona z 

siebie wspinała się po stertach gruzu. Contessa kazała jej ustalić, 
dokąd chodzi, z kim rozmawia i co robi. Najwidoczniej mężczyzna 

szantażował contessę, a zadaniem Suzy było odkrycie czegoś, 
czego można by użyć przeciwko niemu. Jednak jak dotąd nie miała 

szczęścia. 

-    Nic pani jeszcze nie znalazła? - przynaglał ją zirytowany głos. 

-    Nie ma tu żadnej liny! - odpowiedziała rozglądając się wokół. 

Dobiegł ją odgłos gwałtownego chlupotania. Odwróciła się i 

zobaczyła, że mężczyzna znowu próbuje wydostać stopy z 

bagnistego mułu. Nie poddawał się. Z zaciętym wyrazem twarzy 
starał się zmusić własne ciało do posłuszeństwa. 

-    Niech się pani rozejrzy za jakąś drabiną! - krzyknął w jej 

stronę. 

-    Znalazłam deskę - odpowiedziała Suzy. Przyciągnęła ją nad 

brzeg kanału, wychyliła się jak najdalej mogła nad wodę i pchnęła 

deskę w jego kierunku. Zrobiła to chyba nazbyt gwałtownie. 

Mężczyzna rzucił się do przodu, ale wypchnięta z całą siłą deska 

uderzyła prosto w niego. Zaczął gwałtownie kaszleć. Pełne bólu, 

Strona 4  z 131

RS

ciemne oczy wpatrywały się w Suzy zwężone i uważne. Na twarzy 
pojawiła się nieufność. 

Suzy roześmiała się idiotycznie. Spostrzegła, że przygląda się jej 

długim, kręconym włosom i wsunęła je spiesznie pod chustkę. 

-    Strasznie przepraszam. Nie potrafię tego robić. 
Niech pan mocno trzyma. Zaraz pana wyciągnę. Woda musi być 

lodowata - dorzuciła ze współczuciem. 

-    Co za miłe uderzenie - wycedził przez zęby. 
-    Niech pani spróbuje jeszcze raz. Ale tym razem proszę pchnąć 

deskę obok, a nie we mnie - przerwał, zachłystując się gwałtownym 
kaszlem. - Potem, choć może pani ma inne plany, sam podciągnę się 

do góry. 

W jego stosunku do niej nastąpiła wyraźna zmiana. Zachowywał 

się teraz jak osaczone zwierzę, był czujny i ostrożny, w każdej chwili 
gotów do obrony. Suzy starała się zachowywać jak najbardziej 

naturalnie, żeby rozwiać jego podejrzenia. 

-    Okropnie ciężka ta deska - westchnęła. - Staram się jak mogę. 

- Pchnęła deskę głęboko w muł, a drugi jej koniec oparła o ciągnącą 
się wzdłuż kanału barierkę. 

-    Gotowe, niech pan próbuje, na pewno się uda - zachęcała. 

Rozpryskując wodę na wszystkie strony, wyrzucił w górę ramiona 

i mocnymi dłońmi chwycił deskę. Wziął głęboki oddech i podciągnął 
się w górę ze zwierzęcą siłą, wyrywając nogi i stopy z oblepiającego 

je mułu. 

Musi być naprawdę niezwykle - silny. Prawdziwy twardziel. 

Ciekawe, skąd pochodzi? Może z którejś z tych podejrzanych 

dzielnic portowych? Warto w każdym razie zapisać to spostrzeżenie 

w notesiku. Będzie miała contessie wiele do opowiedzenia jutro 

rano. 

Ręka mężczyzny dotknęła jej dłoni i po chwili Suzy poczuła, jak na 

nadgarstkach zaciska się żelazna obręcz jego uścisku, a on sam 
powoli podciąga się w górę. Dyszała ciężko, jednak dawała sobie 

radę. Była wytrenowana, ćwiczyła wcześniej z wieloma 

Strona 5  z 131

RS

mężczyznami. Jednak żaden z nich nie miał tak mocnego chwytu. 
Nic dziwnego, że contessa doradzała jej ostrożność. 

Świetnie! Poczuła nagły przypływ energii. Nareszcie znalazła 

godnego przeciwnika. Sprawa zapowiadała się bardzo interesująco. 

Oczy Suzy błyszczały z podniecenia. 

-    Dobrze się pani bawi? - mruknął i jeszcze mocniej ścisnął jej 

dłoń. 

Suzy skrzywiła się z bólu. Była wściekła, że nie potrafi ukryć przed 

nim własnych reakcji. 

-    Kto, ja? Oczywiście, że nie. Tak mnie pan ściska, że aż mam łzy 

w oczach, to wszystko. Jest pan taki silny! - powiedziała z 

wymuszonym uśmiechem, zastanawiając się, czy wszystkie kości 
ma jeszcze całe. 

-    Niech pani ciągnie, do cholery! - wysapał, usiłując wczołgać 

się na brzeg. 

Wolną ręką chwyciła za kołnierz jego płaszcza i gwałtownym 

szarpnięciem pociągnęła z całych sił do siebie. Ciało mężczyzny 

wystrzeliło do góry. Niestety, opadając uderzył brodą o czubek 
deski, aż zadudniło. Suzy ujrzała z przerażeniem, jak powieki 

opadają mu na oczy i mężczyzna wali się niczym kłoda wprost u jej 

stóp. 

Co najlepszego zrobiła?! Wymacała palcami tętnicę na jego szyi. 

Odetchnęła z ulgą - krew pulsowała równym rytmem. Potem 

włożyła dłoń pod ciężki od wody płaszcz i przesunęła po potężnej, 

wypukłej piersi. Serce uderzało mocno i równomiernie. Poczuła, że 
oblewa się rumieńcem, nienawykła do takiego obmacywania obcych 

mężczyzn. 

-    Do diaska! - mruknęła, wyciągając rękę i zastanawiając się, co 

powinna z nim zrobić. W takim stanie nie mógł jej się na wiele 
przydać. Chociaż... 

Przyjrzała się w zamyśleniu leżącej postaci. Wszystko ma swoje 

dobre strony. Czy nie leży tu bezbronny, zdany całkowicie na jej 

łaskę? Sam los wpychał go w jej ręce. Nie mogła sobie wymarzyć 

Strona 6  z 131

RS

lepszej okazji. Czegóż więcej mogła chcieć? Był wrogiem contessy. 
Usiłował zranić Flavię Moroschini, tę biedną staruszkę, przykutą na 

resztę życia do inwalidzkiego wózka, a więc nie zasługiwał na 
współczucie. Ostrożnie, nie spuszczając oka z mężczyzny, 

wyciągnęła mu portfel i schowała do kieszeni. 

Twarz zrobiła mu się popielata, a usta sine. Przebiegła wzrokiem 

po jego wysokim czole, które okalały czarne, niesforne loki. 

Donatello byłby szczęśliwy, mogąc rzeźbić tak czysto i doskonale 
zarysowany podbródek oraz wydatne usta. W pewnej chwili wargi 

mężczyzny rozchyliły się nieco i dobiegł ją cichy jęk. 

-    Proszę się obudzić. - Suzy potrząsnęła nim gwałtownie. 

Znowu stracił przytomność. Suzy obserwowała go w zadumie. 

Bez względu na to, czy jest przestępcą, czy nie, musi z nim coś 

zrobić, postawić go jakoś na nogi bez wzywania karetki pogotowia 
albo policji. Contessa prosiła ją przecież o dyskrecję. Obawiała się 

skandalu. 

-    Żebyś ty wiedział, jak mam cię zamiar załatwić - szepnęła 

wesoło do leżącego bezwładnie mężczyzny. Pogłaskała go czule po 
policzku. Dawał jej życiową szansę. O tym właśnie zawsze marzyła 

- zmierzyć się z prawdziwym przestępcą. 

Podśpiewując pod nosem, zostawiła go na chwilę i poszła po 

mały wagonik na kółkach, jeden z tych, jakich używają robotnicy 
budowlani. Potem wsunęła ręce pod ramiona mężczyzny, objęła go 

mocno i, wytężając wszystkie siły, zaczęła podnosić do góry. Że też 

musi się zajmować takimi plugawymi draniami! 

Plugawy drań naprężył się w jej ramionach, zmarszczył czarne, 

grube brwi. 

-    Co się dzieje?... 

-    Spokojnie, zrobimy sobie małą przejażdżkę - szepnęła 

przymilnie. 

-    Nic z tego! - Szarpnął się gwałtownie i stanął oparłszy się o nią 

całym ciałem. - Słyszałem takie odzywki w filmach o gangsterach. 

Chryste, moja głowa! - Przesunął ręką po czole, a potem zatoczył 

Strona 7  z 131

RS

się, mocno popychając wózek, który wpadł do kanału, zanim Suzy 
zdążyła go chwycić. 

Popatrzyła na niego z wyrzutem. Mogło być zabawnie, a teraz 

sama będzie musiała go taszczyć. Włożyła bark pod jego ramię. 

-    Idziemy. Jakoś damy sobie radę. 
Ugięła się pod jego ciężarem, ale zacisnęła zęby i ruszyli w 

kierunku jej mieszkania po cieniutkiej warstwie świeżego śniegu. 

Miała teraz Wenecję tylko dla siebie. Było już zbyt późno na 

karnawałowych przebierańców, za wcześnie natomiast na barki czy 

wózki, dowożące żywność i wszelkie dobra z najdalszych zakątków 
świata. Wokół rozciągało się uśpione miasto. Mimo wyczerpania, 

Suzy czuła się szczęśliwa. 

Mieszkała w Wenecji już od czterech lat, a jednak wcale nie była 

nią zmęczona. To on ją dzisiaj wykończył, żałosna kreatura. Włóczy 
się bez celu po mieście, wstępuje do wszystkich napotkanych barów 

na gorącą kawę i ciastka, podczas gdy ona musi trząść się z zimna, 
czekając na zewnątrz. 

Po całym dniu nie czuła nóg, bolały ją wszystkie mięśnie i marzyła 

tylko o ciepłej kąpieli. A on właśnie wtedy wpada do kanału, i teraz, 

zamiast leżeć w łóżku, musi go jeszcze niańczyć. Mimo to 

nieoczekiwany rozwój sytuacji dodał jej nowych sił i wprawił w 

radosne ożywienie. 

-    Już niedaleko - sapnęła z ulgą, gdy minęli wąski mostek. 

Mężczyzna był całkowicie oszołomiony, potykał się co chwila, 

jęczał i przyciskał rękę do piersi. 

-    Niedaleko? Dokąd? O, do diabła, proszę się zatrzymać! - 

zachrypiał i szarpnął się gwałtownie. 

Oparła go o ceglany mur, a on wbił w nią zamglone oczy. Włosy 

oblepiały mu czoło, szczękę miał lekko spuchniętą. Zajmie się nim 
teraz jak przykładna harcerka i zaraz facet będzie jak nowy. 

-    Już za chwilę będzie pan w ciepłym i bezpiecznym miejscu - 

odezwała się głosem słodkim jak miód. 

-    To już za rogiem. - Zręcznie zarzuciła sobie na szyję jego rękę 

Strona 8  z 131

RS

i przez następne kilka metrów niosła go niemal. - No, dobra robota. 
Jesteśmy na miejscu. 

-      Suzy zatrzymała się przed niewielkim, średniowiecznym 

budynkiem w wąskiej uliczce. 

Mężczyzna zawisł bezwładnie na jej ramionach. Ledwie mogła go 

utrzymać. 

-    No, do góry! Hopla! Da pan radę wejść kilka stopni? - 

zachęcała łagodnie. 

-    Schody? Zaraz... gdzie my jesteśmy? - wybełkotał. Dotknął 

ręką szczęki i syknął z bólu. Pozwolił jej ciągnąć się w górę. Znowu 
się zachwiał, a ona mocno chwyciła go w pasie. 

-    No, jeszcze tylko kawałeczek - dodawała mu otuchy. Machnęła 

już ręką na własne ubranie, kompletnie zniszczone, poplamione 

błotem i mokre. Stanęli przed drzwiami. Złapała go mocno pod 
ramię i otworzyła zamek. 

-    Jesteśmy na miejscu! 
Mężczyzna stał bez ruchu. Ramionami bezładnie obejmował Suzy 

i przylegał do niej całym ciałem. Przestraszyła się, czy nie wyczuje 
schowanego w jej kieszeni portfela. Zachwiał się, gdy usiłowała go 

od siebie odsunąć. 

-    Ach... - Osłonięte gęstymi rzęsami oczy mężczyzny 

wpatrywały się półprzytomnie w Suzy. - Dobranoc, kochanie - 
wymamrotał i kiwnął się do środka mieszkania, tak jak to pewnie 

robił nieraz, ilekroć przykleił się do dziewczyny na progu jej domu. 

Pomyślała z pogardą o kobietach, z jakimi musiał się zadawać: 

kociaki spotykane w barach i podrywane na jedną noc. Popatrzyła 

na niego. Oczy miał zamglone i miękkie, a wydatne usta piękne i 

zmysłowe. Gdybym nie wiedziała, kim jest i czym się zajmuje, 

pocałowałabym go z przyjemnością, przemknęło jej przez głowę. Ta 
niespodziewana myśl zaskoczyła ją. 

-    Nie ma mowy o żadnym „dobranoc" - rozpoczęła stanowczo, 

starając się wyzwolić z jego objęć. 

-    Nie? Będą inne atrakcje? Niegrzeczna dziewczynka - 

Strona 9  z 131

RS

wybełkotał radośnie i nieporadnie starał się znaleźć ustami jej usta. 

Odwróciła głowę, by uniknąć tego niezdarnego pocałunku, i 

wargi mężczyzny wylądowały na jej wełnianej chustce. Były tak 
gorące, że poczuła na uchu ich ciepło i wilgoć. W sekundę później 

zdała sobie sprawę, że intruz kładzie jej rękę na pośladku, a drugą 
wsuwa pod płaszcz szukając piersi. 

Zachowywał się z delikatnością nosorożca. Wściekła podrzuciła w 

górę ramiona i strząsnęła go z siebie. Potem z wielką satysfakcją 
nadepnęła mu z całej siły na stopę. Zaskoczony, spojrzał na nią 

głupkowato i jęknął z bólu. Uświadomiła sobie, że nadal jest 
półprzytomny i nie odpowiada za własne czyny. 

-    Proszę się obudzić! - krzyknęła ostro. 
Ręce mężczyzny opadły na jej biodra. Suzy skrzywiła się z 

niesmakiem, pełna pogardy dla tych grubiańskich zalotów. Czy nie 
ma już na świecie porządnych mężczyzn, którzy umieliby się zalecać 

w sposób kulturalny? 

-    Już się budzę - stęknął. - Kim pani jest? Czy my się znamy? - 

pytał zdezorientowany. Jego ręce zaczęły ją brutalnie obmacywać. 
Suzy na sekundę zamarła. Czy odkrył swój portfel w jej kieszeni? 

Mężczyzna jednak starał się przede wszystkim zrozumieć, co się 

dzieje i był tym całkowicie pochłonięty. Na szczęście dla niej czuł się 

kompletnie zagubiony. 

-    Nie. Jestem po prostu dobrą samarytanką - powiedziała, 

uwolniwszy się wreszcie od jego rąk. - Dosyć tego! Do środka! - 

Popchnęła go z wściekłością. 

Wpadł do nie oświetlonego holu i prawie natychmiast 

oprzytomniał. Suzy od razu spostrzegła, jak staje się napięty, jak 

zaczynają pracować wszystkie jego zmysły, jak stara się uprzedzić 

potencjalny atak. Powinna być bardzo ostrożna. 

-    Nic nie widzę! Gdzie, do cholery, jest światło? - niecierpliwił 

się. 

-    Nie ma tu światła. Musimy wejść po ciemku. 

-    Wejść dokąd? - spytał zatrzymując się gwałtownie. 

Strona 10  z 131

RS

- Co tu się dzieje? 
Suzy poklepała go uspokajająco po plecach. Poczuła twarde, 

sprężone ciało. Nie myliły ją przeczucia. Przyszedł do siebie 
szybciej, niż mógłby na to wskazywać wyraz jego twarzy. Suzy 

zastanawiała się, czy od początku rzeczywiście był tak 
zdezorientowany. 

-    Staram się panu pomóc. To wejście do mojego mieszkania. 

Mam zamiar zaopiekować się panem, póki nie poczuje się pan lepiej. 
Wpadł pan do kanału... 

-    Co za bzdura! Dobrze pamiętam, że ktoś mnie tam wepchnął! 
Suzy oniemiała, poczuła zamęt w głowie. Żałowała, że nie może 

zobaczyć wyraźnie jego twarzy. Z pewnością przesadzał, jednak w 
tym, co mówił, mogło być jakieś ziarnko prawdy. Była świadkiem 

całego zdarzenia. Istotnie, mogła go popchnąć owa tajemnicza 
postać ubrana w pelerynę, z twarzą zakrytą karnawałową maską. 

Ale jeśli tak, to dlaczego? Czy miał to być żart? A może oprócz 
contessy szantażuje jeszcze kogoś innego? Skrzywiła się z 

niesmakiem. Tak, to byłoby do niego podobne. 

-    Cokolwiek się stało, teraz potrzebuje pan trochę opieki - 

odpowiedziała. - Trzęsie się pan cały. Proszę wejść. To tylko moje 

mieszkanie. Czy taki duży, silny mężczyzna jak pan mógłby się mnie 

obawiać? - szczebiotała słodko, pamiętając, że niczego nie można 
robić na siłę. 

Jej oczy przyzwyczaiły się już do ciemności i zdała sobie sprawę, 

że mężczyzna przygląda się jej spode łba. Z każdą minutą robił się 
coraz bardziej nieufny. 

-    Proszę mnie nie traktować jak dziecko - odezwał się zimno. - 

Jestem osłabiony fizycznie, nie umysłowo. Jest pani twarda i silna 

jak byk, miałem okazję poczuć pani mięśnie. Potrafiłaby pani 
powalić ciosem pięści niejednego mężczyznę. 

Suzy szybko zamknęła otwarte ze zdumienia usta. 
-    W dzisiejszych czasach dziewczyny muszą być w dobrej 

kondycji fizycznej - rzuciła figlarnie, trzepocąc rzęsami. 

Strona 11  z 131

RS

-    Hm. A może ukryła tam pani kogoś, kto tylko czeka, żeby na 

mnie skoczyć? 

-    Święty Panie! To jest Wenecja, nie Bronx! Jest pan okropnie 

podejrzliwy - uspokajała go Suzy. 

- Czuję się skonana po całym dniu. Jest mi zimno. Proszę już 

wejść.   

-    A niby po co? Jakiś końcowy zabieg? - spytał sarkastycznie. - 

Działacie w grupie? 

-    Niech pan wreszcie da spokój - jęknęła, tracąc cierpliwość. - 

Proszę tylko popatrzeć na siebie, ocieka pan wodą i błotem. Nieźle 
się natyram, żeby to sprzątnąć. W porządku, może pan wracać do 

siebie, tylko że przy tej pogodzie ryzykuje pan zapalenie płuc. Poza 
tym żadna taksówka nie zabierze pana w tym stanie. 

-    Dlaczego miałbym pani ufać? - skrzywił się mężczyzna. - Bóg 

jeden wie, co pani szykuje. 

-    Ja? Szykuję? A co ja mogę zrobić takiemu kolosowi jak pan? 

Niech pan wreszcie przestanie. Nigdy pan nie słyszał o zwykłej 

ludzkiej uprzejmości? 

-    Nie. 

-    Boże! Proszę wejść - powiedziała z prawdziwym 

współczuciem. Ten człowiek musiał cierpieć całe życie, od dnia 

narodzin musiały na niego spadać same ciosy. Ogarnęła ją 
misjonarska gorliwość i odkryła, że poszkodowany wzbudza w niej 

uczucia, jakich nie powinna żywić do tak podłego gangstera. 

-    Dlaczego miałaby mi pani pomagać? - spytał nieufnie. 
-    A dlaczego by nie? - Miły głos Suzy rozładował nieco napiętą 

atmosferę. Kto wie, może ten człowiek miał za sobą jakieś straszne 

dzieciństwo? Gdyby się zaprzyjaźnili, namówiłaby go, żeby zostawił 

w spokoju contessę. Wzięła w dłonie jego lodowate palce. - 
Proponuję suche ubranie, ciepły prysznic i coś do zjedzenia. Co pan 

na to? 

-    Istny raj - przyznał niechętnie. Zaczął szczękać zębami. - 

Chryste, jak mi zimno. W porządku. Ale żadnych numerów, bo 

Strona 12  z 131

RS

będzie pani cholernie żałować. 

-    Och, nie mam zamiaru nastawać na pana cnotę - rzuciła 

figlarnie, ruszając do przodu. 

-    Nie o swoją cnotę się obawiam - mruknął w odpowiedzi. 

Ledwo wchodził po stromych schodach. Był bardzo zmęczony, a 

w dodatku dźwigał na sobie tonę mułu i wody. Pomoże mu i zaskarbi 

sobie jego wdzięczność. Utną sobie miłą pogawędkę przy gorącym 

kakao. 

Zajęta własnymi myślami zapomniała go ostrzec, że ostatni 

schodek na górze jest obtłuczony. Nie znajdując oparcia dla stopy, 
mężczyzna runął w ciemność kilka stopni w dół, krzycząc 

przeraźliwie. 

-    Niech pani zostawi, do cholery, moje włosy! - warknął. 

-    Musiałam za coś złapać - broniła się zirytowana. 
-    Tylko włosy znalazłam w ciemności. 

-    Gdybym choć przez sekundę pomyślał, że robi to pani 

celowo... 

-    Dlaczego miałabym robić to celowo? - odpowiedziała z 

wyrzutem, zamierając jednocześnie z przerażenia. 

-    Sam chciałbym wiedzieć - warknął. 

Zamiast bezradnej, oszołomionej ofiary miała przed sobą 

nikczemnego łotra, który próbował ją zastraszyć. Nie, nie pozwoli 
się zastraszyć. Musi go przekonać, że była przygodnym 

przechodniem i że nie musi się jej obawiać. 

-    Nie rozumiem, jak pan może tak o mnie myśleć - 

zaprotestowała urażonym tonem, a potem ciągnęła dalej 

uwodzicielsko: - Nie chciałam, żeby się pan zranił. Jest pan tak 

wspaniale zbudowany - przekonywała, dotykając delikatnie jego 

twarzy. - Całkiem zapomniałam o tym schodku. Sama też zarobiłam 
na nim kilka siniaków - roześmiała się. - Za chwilę możemy je 

porównać. Ja zrobię panu okład, a pan mnie. 

-    Nieźle. Wie pani, jak sobie radzić z mężczyznami, co? 

Na sekundę złapał zębami jej palce. Poczuła, że robi jej się 

Strona 13  z 131

RS

gorąco. Poklepała go jednak jakby nigdy nic po twarzy, chwyciła za 
rękę i poprowadziła do góry. 

-    Już jesteśmy - wysapała, stając na szczycie schodów. Dziwne, 

ale mężczyzna zupełnie nie był zdyszany. Suzy stała się czujna. 

Wcale nie był słaby, był po prostu mokry. Trzeba mieć się na 
baczności i nie lekceważyć przeciwnika. 

Kiedy jednak zapaliła światło w przedpokoju, zobaczyła, że 

wyglądał strasznie - przemoczony i wyczerpany, ubranie oblepione 
błotem, stał w brudnej kałuży, a twarz miał bladą i podrapaną. 

Poraziła ją jednak siła tej postaci. Nawet w tak opłakanym stanie 
prezentował się imponująco i groźnie. Poruszył się niezdecydowanie 

i zaczął dygotać. 

-    O mój Boże, potrzebny panu kapitalny remont - powiedziała. - 

Tu jest łazienka. Proszę tam natychmiast wejść, zanim zniszczy pan 
do reszty mój dywan. Niech pan zdejmie ubranie i wrzuci je do 

prania. 

-    Wydając polecenia poczuła się pewniej. 

Oparł się o ścianę. Powoli i nieporadnie zabrał się do rozpinania 

płaszcza. Dygotał z zimna. Wreszcie wyciągnął ręce przed siebie i 

przyglądał im się z desperacją, podczas gdy krople wody i błota 

ściekające z płaszcza spadały miarowo do rosnącej wokół niego 

kałuży. 

-    Nie mogę - mruknął, zagryzając gwałtownie wargi. - Nie 

panuję, psiakrew, nad własnymi rękoma! 

-    Pomogę panu. 
Suzy rozpięła delikatnie ciężki od wody, czarny płaszcz i zsunęła 

mu go z ramion. Opadł na ziemię z głośnym chlupotem. Potem, w 

ten sam sposób, zdjęła marynarkę. 

Ubranie mężczyzny nie dostarczyło jej dodatkowych informacji o 

jego stylu życia. Miało, co prawda, dobry krój, ale nie wyróżniało się 

niczym szczególnym. Suzy wiedziała, że oszuści starają się 
zazwyczaj elegancko wyglądać, ubierają się w ciuchy znanych firm i 

szastają pieniędzmi na prawo i lewo, gdy tylko mają przy sobie 

Strona 14  z 131

RS

trochę grosza. On natomiast wydawał w Wenecji bardzo mało, 
starał się żyć jak najtaniej. Był więc chyba kanciarzem drobnego 

kalibru. Dotknęła przelotnie jego dłoni, ściągając mokre mankiety 
koszuli. Miał na ręku pospolity zegarek na plastikowym pasku. Na 

jednym z palców tkwił sygnet z orłem. Nie nosił obrączki. 

-    Poradzi pan sobie z dżinsami, prawda? - spytała z nadzieją w 

głosie. 

Chciał sobie poradzić. Patrzyła na niego z pewnym podziwem, 

widząc, jak stara się zmusić do posłuszeństwa zdrętwiałe z zimna 

palce. Położyła mu rękę na piersi i uświadomiła sobie, jak jest 
zziębnięty i jak płytko oddycha. Natychmiast powinien się ogrzać. 

-    Można oszaleć! Nie dam rady! - rzucił przez zaciśnięte zęby, 

wściekły i zdesperowany. 

Suzy spojrzała na niego łagodnie. On także nie lubił zależeć od 

innych, zupełnie tak samo jak ona. 

-    Ja to zrobię - odezwała się miękko. - Niech pan da spokój. 

Trzeba pana jakoś rozgrzać. 

-    Na przykład wielką butelką koniaku? - Zadygotał. 
-    Czemu nie? - Zaczęła powoli rozpinać pasek i poczuła, jak 

wyczerpane ciało mężczyzny lekko się napręża. - Spokojnie - 

powiedziała, starając się nie urazić jego męskiej dumy. - Umówmy 

się, że jestem pana matką. 

-    Moglibyśmy, gdybym wiedział, jak wyglądała. - Skrzywił się 

ponuro. 

-    Przecież miał pan jakąś matkę - przerwała trochę 

zniecierpliwiona, rozsuwając delikatnie suwak spodni i odwracając 

dyskretnie twarz oblaną nagłym rumieńcem. 

-    Przelotnie. Urodziła mnie i umarła - odparł szorstko. 

-    Biedaczek. - Ton Suzy stał się ciepły. - A więc umówmy się, że 

jestem pana ciotką. 

-    Stara się pani być zabawna? 
Czy powiedziała coś niewłaściwego? Był wyraźnie zirytowany. 

Obsunęła spodnie i szybko rzuciła okiem na metkę - produkt 

Strona 15  z 131

RS

Hongkongu, cena niemożliwa do ustalenia. Spodnie opadły na 
podłogę, odsłaniając parę silnych, męskich nóg z licznymi, białymi 

bliznami na jednym udzie. Suzy poruszyła się zmieszana, sytuacja 
stawała się nazbyt intymna. Całą siłą woli zmusiła się do 

koncentracji, szukając ratunku w rozmowie. 

-    Przykro mi, jeśli pana zraniłam. Ale chyba mamy podobne 

doświadczenia. Mnie matka po prostu zostawiła. Musiała być w 

okropnym stanie, żeby się tak zachować, nie sądzi pan? - mówiła 
tonem swobodnej pogawędki. Starała się rozładować napiętą 

atmosferę. Wrzuciła dżinsy do pralki. - Wychowałam się w domu 
dziecka. - Głos jej się załamał i szybko zmieniła temat. - Pan miał 

więcej szczęścia. Miał pan przynajmniej ojca. 

-    Nie miałem - rzucił szybko i znowu zaczął dygotać. 

-    Och, on także umarł? 
-    Tak jakby - mruknął. 

No, tak. Życie rodzinne miał nieudane. To wiele wyjaśnia. 

Spróbowała z innej strony. 

-    No, no, ale pan opalony - powiedziała z uśmiechem, 

podziwiając kolor jego skóry. - Nic dziwnego, że panu zimno. 

Pewnie wrócił pan właśnie z wakacji. Udane? 

-    Dość już tego gadania - warknął. - Nie jestem w nastroju. 

Przez chwilę miała ochotę odpowiedzieć mu podobnym 

warknięciem, ale dała spokój. Musi go sobie zjednać. Mężczyzna 

usiadł okrakiem na łazienkowym taborecie, Suzy zdjęła mu 

sportowe buty, ściągnęła skarpetki i rozmasowała dłońmi zziębnięte 
stopy. 

Rozwiązała mu krawat i zaczęła rozpinać guziki koszuli. 

Wrażliwymi koniuszkami palców wyczuła twardą jak stal klatkę 

piersiową. Zachwiał się na stołku, więc objęła go mocniej, dotykając 
rękoma gładkiej skóry. Opadał na nią całym ciężarem, jakby chciał 

sprawdzić siłę jej mięśni. 

-    Spokojnie, zaopiekuję się panem. Wszystko będzie dobrze. 

-    Chcę to mieć na piśmie - burknął ponuro. Suzy uśmiechnęła 

Strona 16  z 131

RS

się i zajęła zdejmowaniem jego koszuli. Miał wspaniały tors, 
kształtny i gładki, prawie zupełnie pozbawiony włosów. Nie cierpiała 

mężczyzn owłosionych jak małpy. Zaprowadziła go do pokoju, 
podała koc i poradziła, żeby usiadł obok grzejnika. Usiadł na brzegu 

krzesła z cierpkim wyrazem twarzy. 

-    Najpierw zrobię panu coś gorącego do picia - powiedziała z 

ckliwym uśmiechem. 

Spojrzał na nią uważnie, groźnie. Suzy uśmiechnęła się jeszcze 

słodziej, starając się sprawiać wrażenie nieszkodliwej idiotki, choć 

ani na chwilę nie wyzbyła się obaw. Aby ukryć własny niepokój, 
odwróciła się, podeszła do małej, elektrycznej kuchenki w rogu 

pokoju i zaczęła z hałasem przestawiać czajnik. Ciągle jeszcze miała 
na sobie płaszcz i chustkę. 

Gdyby ją podejrzewał, gdyby domyślił się, że deptała mu po 

piętach i informowała o każdym jego kroku... Upuściła papierowe 

filtry do kawy. Podszedł szybko i podniósł je, zanim zdążyła się 
schylić. Stanął bardzo blisko, ocierał się o nią potężnym, silnym 

ciałem. Położyła rękę na kuchennym nożu, gotowa do obrony. 

 

 

 

 
 

 

 
 

 

 

 
 

 
 

 

Strona 17  z 131

RS

ROZDZIAŁ DRUGI 

 

 
-    Zdenerwowana? - Mężczyzna przyjrzał jej się z błyskiem w 

oku. Światło, które miał za sobą, odbijało się w jego czarnych, 

lśniących włosach i obrysowywało migotliwą linią kark i muskularne 
ramiona. Lekki obłoczek pary, jaki się nad nim unosił, sprawiał, że 

wyglądał niczym diabeł, który właśnie wynurzył się z piekła. 

Suzy z trudem oderwała wzrok od jego atletycznego torsu. Dla 

niego taka sytuacja nie była chyba niczym nowym, ale ona zupełnie 
nie wiedziała, jak powinna się teraz zachować. 

-    No cóż, nie jestem przyzwyczajona do obecności mężczyzn w 

moim pokoju. - Zdecydowała się zablefować. To prawda, była 

zdenerwowana. Przycisnęła machinalnie rękę do piersi. Wykrzywił 
usta w grymasie pożądania, ale i pogardy, jakby obraz zakłopotanej 

na jego widok kobiety był dla niego czymś zwyczajnym. Aby 
zatuszować swoje zmieszanie, Suzy szybkim ruchem zerwała z 

głowy chustkę. 

Na plecy spłynęła kaskada długich, brązowych włosów. Idiotka, 

idiotka! - wyrzucała sobie w duchu. 

-    Proszę, proszę! - uśmiechnął się z drwiną. - Tylko tak dalej. Ma 

pani niebywałe wyczucie sytuacji! Ja jestem już prawie nagi, a pani 

pokazuje mi się niemal w całej krasie! Ciekawe, co dalej? - Oczy mu 
rozbłysły, kiedy niedbałymi kopnięciami zrzuciła pantofle. 

-    Striptizerki zwykle zostają w pantoflach - stwierdził z 

rozbawieniem. - Powinna pani najpierw zdjąć płaszcz. 

Jeżeli nie przestanie rzucać tych swoich uwag, to chyba przegryzę 

mu gardło, pomyślała, czując, jak ogarnia ją wściekłość. Machnęła 

ręką, w której trzymała czajnik, tak że strumyczek wody chlusnął 
mu prosto w twarz. Cofnął się gwałtownie. Jego usta zacisnęły się i 

straciły swój zmysłowy wyraz. Stłumiła uśmiech satysfakcji i 

Strona 18  z 131

RS

spojrzała na niego z niewinną miną, jak gdyby nic się nie stało. 

-    Striptizerki? - Postąpiła krok naprzód, zmuszając go, by cofnął 

się jeszcze o krok. - Dobre sobie! - powiedziała. - Niech pan lepiej 
spojrzy do lustra... Dobrze się pan bawił w tym kanale? Czyżby 

wepchnęła tam pana jakaś rozgniewana przyjaciółka? - spytała, 
uśmiechając się promiennie, tak jakby wszystko, co się wydarzyło, 

było niezłym żartem. 

Przez moment przyglądał się jej uważnie. 
-    Nie, to nie była przyjaciółka, lecz jakiś cholerny kretyn, który 

musiał wziąć mnie za kogoś innego. Skręcę mu kark, jak go kiedy 
dopadnę - powiedział miękko. 

Bez wątpienia, dodała w duchu: 
-    Może chce pan zadzwonić na policję? Powinni się dowiedzieć o 

zachowaniu tego policjanta z motorówki. Mógł pana zabić. To 
dziwne, że nie zauważył człowieka w świetle reflektorów. Nie sądzi 

pan? 

-    Bardzo dziwne. Zadzwonię później. Kierowca motorówki 

musiał być chyba pijany - powiedział nie kryjąc złości. - Jak się 
dowiem, kto to był, to wyrwę mu... - urwał, spoglądając na nią 

znacząco. 

-    Mój Boże, gotów jest pan zadać sobie wiele trudu! 

-    powiedziała, siląc się na spokój. Nie była wcale pewna, czy nie 

podejrzewa jej o współudział w tej całej historii. Powinna zachować 

czujność. Zwilżyła językiem spierzchnięte wargi i wsypała kawę, 

świadoma, że obserwuje każdy jej ruch. - Próbowałam go 
zatrzymać! Słyszał pan, jak wrzeszczałam! 

-    Nie mogłem się ruszyć. Jak długo pani się temu przyglądała? 

-    Ja?... Właśnie nadeszłam i... 

-    Co za szczęście! 
-    Żeby pan wiedział! Gdyby nie ja, byłoby już po panu - rzuciła 

zniecierpliwiona, słysząc ton insynuacji w jego głosie. 

Popatrzył na nią podejrzliwie i znowu usiadł przy grzejniku. 

-    Proszę, niech się pani pospieszy z tą kawą! Dostanę zaraz 

Strona 19  z 131

RS

zapalenia płuc... 

-    Przecież właśnie ją parzę! - syknęła. - Niech pan bardziej 

zwraca uwagę na to, co i jak pan mówi! Wcale nie muszę robić tego 
wszystkiego! 

-    To czemu pani to robi? - odwarknął. 
-    Piszę pracę na temat topienia szczurów! 

-    I dużo szczurów utopiła pani ostatnio? - zapytał, rozcierając 

ręce. 

-    O jednego za mało. 

Zdawało jej się, że w kącikach ust pojawił mu się uśmieszek. 
-    Dziś w nocy z pewnością to pani nie wyszło. Czy dlatego jest 

pani taka zła? 

-    Jestem zła, bo wyświadczyłam panu przysługę, a pan 

tymczasem zachowuje się co najmniej dziwnie. 

-    Pani na moim miejscu też by się tak zachowywała - powiedział 

ze spokojem. 

Suzy głośno westchnęła. 

-    Może i tak - skinęła głową pojednawczo. – Pewnie byłabym 

wściekła. Zresztą ja też miałam dziś ciężki dzień. A teraz robię, co 

mogę, żeby panu pomóc. Zobaczyła jego cynicznie podniesione 

brwi. 

-    Żeby się pani tylko nie przepracowała... Wszystko to wygląda 

mi jakoś mało prawdopodobnie - powiedział zimno. - Coś 

podejrzanie dużo w tym miodu... 

-    Nie rozumiem. 
Suzy odwróciła się gwałtownie od grzejnika. Zrobiło jej się 

gorąco. Zsunęła z ramion płaszcz i rzuciła go na krzesło. Zielona, 

dżersejowa sukienka lepiła się do jej spoconego ciała, podkreślając 

kobiece kształty. Skrzywiła się niezadowolona z siebie. Miała już do 
czynienia z rozmaitymi drobnymi przestępcami, ale nigdy z kimś 

takim jak on. Było w nim coś nieludzkiego. Poczuła gęsią skórkę. 
Najbardziej irytowało ją to, że podejrzewał ją o coś, czego wcale nie 

zrobiła. Jeżeli ma chronić przed nim contessę, musi być bardziej 

Strona 20  z 131

RS

przekonująca. 

-    Kawa gotowa - powiedziała, z uśmiechem podając mu kubek. 

Wziął kubek w obie dłonie i spojrzał na nią badawczo. 
-    Nie zaszkodziłaby odrobina brandy. 

Suzy zacisnęła usta. Niełatwo być dla niego uprzejmą, pomyślała. 
-    Brandy będzie nieco później. Proszę wypić kawę i wziąć gorący 

prysznic. Czy już panu cieplej? 

-    Troszeczkę. - Wstrząsnął nim kolejny dreszcz. - Wszystko 

mnie boli: głowa, żebra. Gdyby nie to, powiedziałbym, że nigdy nie 

czułem się bardziej szczęśliwy. Nie mogę się doczekać, co mi 
przyniesie jutrzejszy dzień w tym przeklętym mieście. Przywitało 

mnie tak, że lepiej nie można. Może jutro cegła spadnie mi na 
głowę, a może zadziobią mnie gołębie na placu? 

Suzy roześmiała się. 
-    Widzę, że nie lubi pan Wenecji. 

-    Raczej wenecjan - powiedział,ruszając za nią do łazienki. 
Odwrócona do niego tyłem, regulowała wodę w kabinie 

prysznicowej. Wiedziała, że się jej przygląda. 

-    Jeden próbuje mnie utopić, drugi chce mnie przejechać... Nie 

rozgryzłem jeszcze, kim pani jest w tym wszystkim. 

-    Ja jestem osobą, która pana uratowała - powiedziała, 

uśmiechając się słodko. - Pomyślałam sobie, że ktoś powinien pana 
wyciągnąć z kanału, zanim motorówka zdąży wrócić. 

Błysk w jego oczach sprawił, że pożałowała tej nonszalancko 

rzuconej uwagi. 

-    Przepraszam - powiedziała pospiesznie. - To był kiepski żart. 

-    Rzeczywiście, dość kiepski. - Wręczył jej koc, którym był dotąd 

okryty. - Niewiele brakowało, prawda? Ta zgniła, śmierdząca woda 

dokonałaby reszty. Wszyscy zainteresowani byliby bardzo zado-
woleni. 

Suzy zaśmiała się nerwowo. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. 

Wydawał się przekonany, że wszystko zostało ukartowane. 

-    Ma pan bujną wyobraźnię! To był po prostu przypadek. Zbieg 

Strona 21  z 131

RS

okoliczności. Myślę jednak, że jutro rano powinien pan pójść do 
lekarza. Mogę panu kogoś polecić - powiedziała mając na myśli 

Guida. To dopiero byłoby interesujące spotkanie. - On jest bardzo 
dobrym... 

-    Nie wątpię - odparł zmęczonym głosem. - Ale raczej 

zaryzykuję gangrenę. - Co pani tam robiła o tak późnej porze? - 

zapytał znienacka. 

-    Co tam robiłam? - powtórzyła zaskoczona, starając się zebrać 

myśli. - Wracałam z pracy - odpowiedziała szybko. Spojrzała w jego 

zwężone oczy i pożałowała tej chwili wahania. - Pracuję w pobliżu. - 
To był jej stały wybieg i używała go, ilekroć musiała się dostać do 

któregoś z pałaców tutejszej arystokracji. Dla służby i sąsiadów 
takie tłumaczenie brzmiało przekonująco. Nikt nie życzył sobie, aby 

około wiedziano, że zatrudnia prywatnego detektywa. - Gotuję, 
przygotowuję posiłki, sprzątam. Czasami to jest nawet interesujące 

- wyjaśniła, starając się wypaść jak najbardziej naturalnie.                                          

Skrzywił się ironicznie i wciągnął głęboko powietrze do płuc.   

Wyglądał doprawdy imponująco. Suzy zatrzymała wzrok na jego 
nagiej piersi dłużej niż i powinna. 

-    Za oglądanie trzeba płacić - wycedził. 

-    No, mógłby pan na tym nieźle zarobić - odparła z kamienną 

miną. - Ten siniak robi wrażenie. Ale teraz proszę wziąć prysznic, a 
potem zobaczymy, co się da dla pana zrobić. 

-    Prawdziwa z pani siostra miłosierdzia. To nawet zabawne. 

Zanim zdążyła odpowiedzieć cokolwiek, wszedł pod prysznic, 

zaciągając plastikową kotarę przed samym nosem Suzy. Widziała 

teraz niewyraźny kształt nagiego ciała. Odwróciła się i przeszła do 

kuchni. Poczuła się głodna i zmęczona. To wynik całodziennej 

bieganiny i bezustannego napięcia. Ach, żeby już znaleźć się w 
łóżku! I żeby ktoś jeszcze podał jej do łóżka pizzę... 

Przez otwarte drzwi wpadała do pokoju para, ale oprócz szumu 

lejącej się wody nie dochodziły z łazienki żadne inne dźwięki. W 

pewnej chwili szum wody ustał i dał się słyszeć hałas gwałtownie 

Strona 22  z 131

RS

odciągniętej kotary, a zaraz potem miękkie odgłosy ręcznika 
trącego mokre ciało. 

Od dawna już nie była z mężczyzną sam na sam. Tak, minęło już 

pięć lat. Mario... Oczy jej posmutniały. Właściwie nigdy nie 

zostawali tak naprawdę sami, chociaż byli mężem i żoną. Istne 
piekło! W sąsiednim pokoju, za cienką ścianką, spała cała jego 

rodzina i musieli się kochać niemal potajemnie. Tak, wyjść za kogoś, 

kto mieszkał na neapolitańskim przedmieściu i był stale bez grosza, 
okazało się raczej kiepskim pomysłem. 

Nagle zastanowiła ją cisza panująca w mieszkaniu. Odwróciła się 

i zobaczyła go tuż przy drzwiach, słaniającego się na nogach, z 

zamkniętymi oczami i nie wytartymi ciągle jeszcze kropelkami wody 
na skórze. 

Teraz wyglądał zupełnie inaczej - mokre włosy przylepione do 

czoła, lekko ściągnięte brwi, na wpół rozchylone usta. Wokół bioder 

owinięty miał ręcznik, który w tym momencie wydał jej się 
najbardziej intrygującym kawałkiem białego materiału na świecie. 

-    Coś nie tak? - Spojrzała na niego uważnie. Zdawało jej się, że 

oddycha z wyraźną trudnością. 

-    Słabo mi. Proszę mi pomóc - wymamrotał niewyraźnie, 

osuwając się ciężko na stojące w pobliżu krzesło. Przez chwilę, 

drżącymi rękami, niezdarnie próbował obciągnąć nieco ręcznik, 
podwinięty wysoko na jego udach. W końcu zrezygnował. 

-    Do diabła! - zaklął z irytacją. - To poniżające! Gdyby zobaczyli 

mnie teraz przyjaciele... - Ukrył twarz w dłoniach i Suzy zdawało się, 
że mamrocze jakieś przekleństwa. Kiedy wreszcie na nią spojrzał, w 

jego oczach dostrzegła wyraźną desperację. Jeśli nawet przez 

chwilę miała wątpliwości, czy aby nie jest to wszystko udawane, 

teraz ją przekonał. Był wyraźnie zażenowany i to wcale nie 
pasowało do takiego twardego faceta, za jakiego chciał uchodzić. 

Siedział jak nieżywy, ciągle jeszcze mokry, i patrzył ponuro przed 

siebie. 

Suzy w gruncie rzeczy miała miękkie serce i musiała się teraz 

Strona 23  z 131

RS

powstrzymać, aby nie podbiec i nie przytulić nieboraka. 

-    Zaraz pan dojdzie do siebie. Proszę się tylko wytrzeć do sucha 

i zawinąć w koc. 

Pokręcił z wysiłkiem głową. 

-    Nie mogę. Czuję się zupełnie bez sił. - Wilgotne spojrzenie 

jego aksamitnych oczu zdawało się teraz błagalne. - Zimno mi. Mam 

dreszcze, to pewnie reakcja organizmu... O, Chryste! - Znowu 

wstrząsnął nim dreszcz. - Czy pani nie mogłaby mi pomóc się 
wytrzeć? - Miała wrażenie, że zdanie to przeszło mu przez gardło z 

najwyższym trudem. Nie było w nim ani śladu niedawnej arogancji. 

Z westchnieniem sięgnęła po drugi ręcznik. Niewiele kobiet 

pozostałoby nieczułych na jego prośby. Zwłaszcza w tym stanie. 
Nawet jeśli to wilk w owczej skórze... - pomyślała, zaczynając 

wycierać jego włosy. Sposób, w jaki poddawał się jej ruchom, 
zdradzał, że musi być do tego przyzwyczajony. Pewnie robi to 

zazwyczaj jakaś inna kobieta. Na tę myśl Suzy poczuła ukłucie 
zazdrości. Szybko jednak przywołała się do porządku i miejsce złości 

zajęły wspomnienia. 

-    To mi przypomina, jak wycierałam dzieciaki w domu dziecka - 

powiedziała miękko. 

-    Hm, jak mam to rozumieć?                                                            

-    Och, to było bardzo miłe. - Delikatnie osuszała teraz jego 

twarz. - Trochę kiedyś przy tym pracowałam. Urocze maluchy, 

doprawdy słodkie.   

-    Pani lubi dzieci? 
Przez moment jej ruchy ustały, ale wnet wróciła do przerwanej 

czynności. 

-    Bardzo - odpowiedziała zatopiona w napływających znowu 

wspomnieniach. 

Ze zmieszaniem zorientowała się po chwili, że nadal masuje 

delikatnie jego twarz. Tymczasem on przechylił głowę do tyłu, tak 
że poczuła ją na swoim brzuchu. Jej dotyk sprawiał mu wyraźną 

przyjemność. Sytuacja stawała się zbyt intymna; podniosła mu 

Strona 24  z 131

RS

głowę i energicznie wytarła kark. 

-    Dziękuję. Całe szczęście, że pani znalazła się w pobliżu. Proszę 

się nie gniewać za moje wcześniejsze zachowanie. Byłem wściekły 
na tych dwóch kretynów i skupiło się na pani. Musiałem się na kimś 

wyładować, bardzo mi przykro. 

Odetchnęła z ulgą. Więc chyba jednak nie podejrzewa jej o nic. 

Poczuła się teraz dużo pewniej. 

-    W porządku - powiedziała, masując mu ramiona. Miał gęste, 

lekko kręcone włosy. - Cieszę się, że mogłam panu pomóc. 

Tak, pomyślała, niech ma świadomość, że coś jej zawdzięcza. 
-    Nie powinna pani chodzić sama po nocy. Dla pięknej kobiety to 

wcale nie jest bezpieczne. 

Komplement, wypowiedziany niskim, przyjemnym głosem, 

zastanowił ją. Do czego zmierza? 

-    Pan nie zna Wenecji, prawda? To spokojne miasto 

-    odpowiedziała, wycierając teraz jego plecy i powstrzymując 

się z całych sił, by nie dotknąć ich palcami. - To najbezpieczniejsze 

miasto na świecie. Tutaj nie napadają na kobiety, ani nie gwałcą. 

-    A więc nie ma tu wiele pracy dla detektywa? - rzucił niby od 

niechcenia, spoglądając przez ramię. 

Zamarła w bezruchu, a potem, chcąc pokryć zmieszanie, zaczęła 

trzeć jego plecy ze zdwojoną energią. Syknął z bólu i pochylił się 
lekko do przodu, jakby chciał uciec przed jej rękami. Przypomniała 

sobie o jego stłuczonych żebrach. 

-    Och, przepraszam. Dla detektywa? Bo ja wiem... - powiedziała 

starając się, aby wypadło to jak najniewinniej. Powinna bardziej 

panować nad sobą! Jak mogła tak dać się podejść? - Zajmuję się 

gotowaniem, a nie szpiegowaniem. 

Szybko przebiegła pamięcią wydarzenia ostatnich kilku dni. Nie, 

nie mógł chyba jej zauważyć, kiedy go śledziła. 

-    Wydaje mi się, że już gdzieś panią widziałem. I to zupełnie 

niedawno. 

-    Możliwe - roześmiała się z udaną swobodą. - To małe miasto. 

Strona 25  z 131

RS

W tej okolicy, a często tu bywam, można wpaść na znajomego i pięć 
razy dziennie. Tak że nawet nieznajome twarze stają się w końcu 

znajome. 

-    To co pani właściwie robi? Gotuje na zamówienie? Roznosi 

pizzę? 

-    Różnie. W każdym razie nie mam stałego miejsca pracy - 

odparła, gniotąc teraz jego bicepsy. - Można powiedzieć, że znają 

mnie od Zattere po Ospedale, ale prawda, pan nie zna miasta, więc 
nie ma pan pojęcia, o czym mówię. 

Postanowiła przejść do ofensywy: musi się zorientować, co o niej 

wie. Wyciągnęła rękę w stronę grzejnika i przykręciła nieco 

regulator ciepła, a potem uklękła w taki sposób, aby sukienka 
znalazła się w połowie jej ud. Zobaczymy, jak to na niego podziała, 

pomyślała, zabierając się do wycierania piersi i brzucha mężczyzny. 

-    Wy, turyści, nigdy nie wychylacie nosa poza plac Świętego 

Marka i Rialto - parsknęła śmiechem. - Co pan wie o Wenecji? 

-    To, co można przeczytać w przewodniku. - Spojrzał na nią 

przenikliwie. - Raj dla dekadentów, ciemne interesy, korupcja, 
niewiarygodnie wysokie ceny... 

-    Czyta pan nie to, co trzeba. - Wzruszyła ramionami. - Mówi 

pan trochę po włosku? - spytała, ciągle mając w pamięci, że wołał 

wtedy o pomoc po angielsku. 

-    Trochę. Pochodzę ze Szwajcarii. - Popatrzył na nią uważnie, 

jakby spodziewał się, że ta wiadomość wywoła w niej jakąś reakcję, 

ale Suzy przyjęła ją obojętnie. 

-    To tłumaczy pańską dobrą angielszczyznę - zaśmiała się. - Jak 

długo zamierza pan zostać w Wenecji? 

-    To zależy - odpowiedział miękko. Postawiła teraz jego stopę 

na swoim kolanie i zajęła się rozmasowywaniem łydki. Hm, to może 
się okazać ryzykowne... ale interesujące, pomyślała. 

-    Miłe wakacje. Szczęściarz z pana! A pański szef nie będzie się 

niecierpliwił? 

-    Mam wolny zawód. Pracuję wtedy, kiedy mam na to ochotę. 

Strona 26  z 131

RS

-    Wolny zawód? - Postarała się, aby usłyszał ton podziwu w jej 

głosie. - To co pan robi? 

Spojrzał z rozbawieniem. 
-    Co robię? Zabieram ludziom pieniądze. 

-    O! - zdziwiła się. Czy się nie przesłyszała? Tak dobrowolnie 

przyznaje, że jest szantażystą? O co tu chodzi? - Zupełnie jak bank! 

- wykrztusiła wreszcie. 

To go wprawiło w dobry humor. 
-    Otóż to. Zupełnie jak bank. - Kiwnął głową z uśmiechem. - 

Pani dobrze zna Wenecję - powiedział, nagle zmieniając temat. - 
Więc może mi ją pani pokaże? Moglibyśmy razem spędzić miło czas. 

Wyciągnął dłoń i bardzo wolnym ruchem odgarnął jej włosy 

spadające na twarz. To był bardzo zmysłowy gest. Suzy poczuła 

miłe mrowienie, gdy jego palce musnęły ją za uchem. Uśmiechał się 
teraz, i to w sposób, który nie pozostawiał wątpliwości co do 

intencji. Robi się niebezpiecznie, pomyślała. Raz jeszcze mocnym 
ruchem potarła jego łydkę, a potem zmięła ręcznik i rzuciła mu na 

kolana. 

-    Czemu nie? - powiedziała, czując jednocześnie podniecenie i 

zdenerwowanie. Tym lepiej, pomyślała. Znowu się spotkają i może 

uda jej się sprawić, by wpadł we własne sidła. Do tej pory jej się 

udawało, więc i tym razem może się powiedzie. Contessa chce o nim 
wiedzieć wszystko. - Teraz niech pan już sam dokończy wycierania, 

a ja tymczasem zrobię coś do jedzenia. 

-    Ślicznotka - zamruczał, głaszcząc ją lekko pod brodą. 
Suzy zmusiła się do uśmiechu, choć w środku wszystko się w niej 

zagotowało. Odwróciła się i weszła do kuchni. Co, do licha! Mógłby 

się nieco opanować! Pozwala sobie na zbyt wiele... Ale posiada 

jakąś tajemnicę, która przeraża contessę i jej syna, księcia Guida 
Moroschini, a ona musi wydobyć od niego ten sekret... Dlatego 

powinna znosić jakoś te jego zaloty. 

Suzy uniosła głowę znad stołu, na którym kroiła chleb. Z sypialni 

dobiegały odgłosy strzepywanej poduszki. Poczuła się nieswojo. 

Strona 27  z 131

RS

-    Czy mógłbym wejść do pani łóżka, żeby się rozgrzać? 
No, no, nie brakuje mu tupetu, pomyślała. Co za  

bezceremonialność!                                                                                              

-    Ależ, proszę! - odkrzyknęła starając się, aby wypadło to 

możliwie beztrosko. Usłyszała szelest odsuwanego prześcieradła.                                                                        

-    Jak w raju! Po ciężkim dniu nie ma to jak łóżko. Jak pani na 

imię? 

-    Suzy Carlini. 
-    A zatem, dobry wieczór, Suzy Carlini! Fiorenzo Veronese. 

Wypowiedział to wolnym, leniwym głosem. Uśmiechnęła się 

lekko. Dobrze wiedziała, jak się nazywa. 

Stanęła w progu sypialni. Leżał rozciągnięty na łóżku, z jedną 

ręką pod głową, przykryty do połowy jej kołdrą. Musiała przyznać, 

że jest pięknie zbudowanym mężczyzną. Ufna w swoje siły, rzuciła 
mu zalotny uśmiech, wytrzymując spojrzenie jego czarnych oczu. 

Ta ryzykowna gra podniecała ją. 

-    Brzmi bardzo z włoska - rzuciła beztrosko. Uśmiechnął się 

tajemniczo i nadal patrzył na nią w milczeniu. Ale to, co mogła 
wyczytać w jego spojrzeniu, było dostatecznie wymowne. Jego oczy 

przynaglały ją i zdawały się mówić: chodź tu, sama się przekonasz, 

że warto. 

Lekko przygryzła wargi. Zdała sobie sprawę, że on ma teraz w 

głowie tylko jedno i że próby wypytywania go o cokolwiek mijają się 

z celem. 

Zniechęcona, obróciła się na pięcie i wróciła do kuchni, gdzie na 

stole czekały na nią rozmrażające się udka kurczaka. Powinna stale 

pamiętać, co o nim mówiła contessa Flavia. „Przebiegły i 

bezlitosny"... Świadomość, że nie ma do czynienia z byle pętakiem, 

sprawiała jej właściwie przyjemność. Zamyślona, odrzuciła 
machinalnie włosy do tyłu. 

Chrząknął, a ona zdziwiła się, że ten dźwięk ją poruszył. Nie 

zareagowała jednak, kiedy chrząknął powtórnie, i dalej jak gdyby 

nigdy nic przygotowywała kolację. 

Strona 28  z 131

RS

-    Suzy - zawołał dziwnym głosem. - W tym miejscu, gdzie 

oberwałem od ciebie deską, wszystko mnie boli. Czy nie dałoby się 

coś z tym zrobić? Kiedy oddycham, czuję silny ból... 

Serce jej zadrżało. Dobrze wiedziała, co oznacza u mężczyzny ten 

ton. Wygląda na to, że znalazła się w niezłych opałach. Westchnęła 
ciężko. Co za facet! Dopiero by było, gdyby nie czuł się taki 

potłuczony! 

„Wszystko mnie boli". Gadaj zdrów! Z kamienną twarzą, z butelką 

gorącej wody w jednej i wełnianym szalem w drugiej ręce weszła do 

sypialni, zastanawiając się, jak to załatwić, żeby nie urazić jego 
męskiej dumy. Co zrobić, żeby ostygł teraz w swoich zapałach, a 

jednocześnie dał się nakłonić do następnego spotkania? Wystarczy 
na niego popatrzeć, by przekonać się, że to nie będzie łatwe. 

Kiedy ostrożnym ruchem zsunęła nieco kołdrę, jego oczy nadal 

były w nią intensywnie wpatrzone. Boże, jak ona nienawidzi takich 

facetów: zarozumiałych arogantów, przekonanych, że są demonami 
seksu. A on ma to po prostu wypisane na twarzy! Mimo wszystko 

było w tym coś ekscytującego. Świadomość, że ma na nią ochotę, 
mile łechtała jej próżność. Muszę go jakoś przechytrzyć, pomyślała, 

patrząc mu w oczy z niewinną miną. 

-    Proszę - powiedziała, wyciągając do niego rękę z zawiniętą 

butelką. 

-    Chodź tu - zaprosił ją gestem. 

-    Najpierw coś zjedzmy - odpowiedziała, jakby zupełnie nie 

wiedziała, o co mu chodzi. 

-    Nigdy nie należy najpierw jeść. - Spojrzał na nią teraz z 

drapieżnym błyskiem, pewny niemal swojej zdobyczy. 

-    Niewiele potrzebujesz czasu, żeby dojść do siebie. 

-    Jest w porządku. 
Podążyła oczami za jego wzrokiem i zarumieniła się. 

-    Ja wymagam, żeby było lepiej niż tylko w porządku, Fiorenzo - 

powiedziała wyzywająco. 

-    Ja też - rzucił niecierpliwie, zduszonym głosem. - Chodź! 

Strona 29  z 131

RS

-    Och! - Przykryła dłonią swój żołądek. - Słyszałeś? Strasznie mi 

burczy w brzuchu! 

Wiedziała, że to ostatni moment, żeby się wycofać. 
-    Nie chcesz się zabawić? - zapytał, uśmiechając się łobuzersko. 

-    Z burczącym brzuchem? 
-    Drobiazg - uśmiechnął się szeroko. 

Ten uśmiech ją zmylił. Wystrzelił do przodu jak błyskawica i 

złapał ją za nadgarstek, zaciskając na nim palce niczym stalowe 
imadło. Oczy Suzy błysnęły wojowniczo, ale postanowiła zachować 

spokój. 

-    Nie, nie drobiazg. Risotto. 

Roześmiał się. Wolną ręką potarł lekko podbródek, delikatnie 

dotykając obrażeń na policzku. 

-    Kobiety zawsze grają komedię. Mówią „nie", a myślą „tak". No 

dobrze, Suzy, odegraj swoją rolę. Ale zrób coś dla mnie. Wiesz, to, 

co potrafisz robić najlepiej... 

Oczywiście, mogła się tego po nim spodziewać. Podniosła głowę 

w górę w udanym przerażeniu i głośno pociągnęła nosem. 

-    Coś się pali! Puść mnie, mam włączoną kuchenkę. 

-    Ja też się palę. Chcesz poczuć ten ogień? Wyrwał jej z ręki 

butelkę i rzucił na podłogę, a potem, opadając na łóżko, pociągnął 

ją na siebie, nie zważając, że sprawia jej ból. 

-    Zabolało? Nie chciałem. - Uśmiechnął się niby przepraszająco, 

ale wcale się nie przejął tym, co zrobił z jej ręką. Przewracając się, 

Suzy zawadziła łokciem o jego żebra. Skrzywił się, ale nie zwolnił 
chwytu. Miał ją teraz tuż nad sobą. 

-    Czujesz teraz? - Znowu spojrzał na nią uwodzicielsko. - No, 

dotknij mnie tylko, przekonaj się sama: cały płonę. Suzy, ja chyba 

mam gorączkę! A może to ty tak na mnie działasz? 

Chwycił ją za kark i nim zdążyła cokolwiek zrobić, przycisnął jej 

usta do swoich ust. Suzy usłyszała, że syknął z bólu: potłuczona 
szczęka widać dała znać o sobie. Nie przerwał jednak pocałunku, a 

jego ramię niczym stalowa obręcz uniemożliwiało jej jakikolwiek 

Strona 30  z 131

RS

ruch. Świadomość tego, że pod okrywającym go prześcieradłem 
jest całkiem nagi, i strach, czym to się za chwilę skończy, dodały jej 

sił. Gwałtownie wykręciła głowę i umykając jego ustom złapała 
oddech. 

-    Co... co ty wyprawiasz? 
Zabrzmiało to dosyć śmiesznie, bo raczej trudno było go posądzić 

o to, że skrywał swoje zamiary. 

-    Staram ci się odwdzięczyć. Widzisz, mam niewiele pieniędzy... 

- powiedział obłudnym tonem - i jedyny sposób, w jaki mogę okazać 

ci moją wdzięczność... - Przerwał, wpatrując się w nią lubieżnie. 
Bliskość jego nagiego, silnego ciała i lśnienie czarnych oczu 

wprawiały Suzy w straszne zakłopotanie. Była zła na niego i 
jednocześnie coraz bardziej podniecona. 

-    Doprawdy - powiedziała ze sztuczną powagą - jeśli tak 

nalegasz, możesz czuć się moim dłużnikiem, proszę bardzo. Ale 

nigdy bym sobie nie wybaczyła, jeżeli przez to miałbyś ponieść 
uszczerbek na swoim honorze. 

Widać było, że walczy ze sobą, żeby nie parsknąć śmiechem. W 

końcu jednak nie wytrzymał i roześmiał się głośno, potrząsając 

głową jakby z wyrazem uznania. 

-    Niewiele kobiet potrafi mnie rozśmieszyć. A ściślej mówiąc, 

mało kto potrafi. Masz niezły refleks i cięty języczek, Suzy Carlini, 
brawo! 

-    Taka już jestem - odpowiedziała z zadowoloną miną. 

Niebezpieczeństwo zdawało się chwilowo zażegnane. Czuła, że 
wraca jej zwykła pewność siebie. Patrzył na nią nadal z pożądaniem, 

ale uchwyt na nadgarstku zelżał. Nagle, ku jej zaskoczeniu, szarpnął 

ją z nową siłą, tak że znalazła się na łóżku tuż obok niego. 

-    Nie! - powiedziała twardo. 
-    Uwielbiam zepsute kobiety - wycedził. 

-    Ja wcale taka nie jestem - zaprotestowała. Przez głowę 

przeleciała jej myśl, że może powinna go była po prostu uderzyć w 

twarz. 

Strona 31  z 131

RS

-    Ale wkrótce będziesz! - powiedział ochrypłym z podniecenia 

głosem. - Zaraz ci pokażę kilka sztuczek, których się nauczyłem w 

Hongkongu. 

Uniósł w górę palec zatrzymując go na wysokości jej oczu. 

Wpatrywała się weń jak zahipnotyzowana. Po chwili przeciągnął 
palcem po jej wargach, jakby sprawdzając, czy są wystarczająco 

wilgotne. Nie wiedzieć czemu poczuła, że świat wokół niej traci 

kontury, a jej ciało staje się dziwnie ociężałe. Na powrót poczuła 
niebezpieczeństwo. Nadciągało gęste i lepkie niczym wenecka 

mgła. Palec błądził teraz po jej ustach, a jego dotyk był niczym 
pieszczota kochanka. 

Z najwyższym trudem otworzyła usta, żeby go zwymyślać, ale 

zaschnięte gardło odmówiło jej posłuszeństwa. Szarpnęła się i 

próbowała odepchnąć go kolanem, ale przerzucił nogę przez jej uda 
i przygniótł ją do łóżka. Leżeli chwilę bez ruchu, a potem jego stopa 

zaczęła rytmicznie masować jej kolana, próbując jednocześnie 
rozewrzeć zaciśnięte uda. 

Głośno przełknęła ślinę. 
-    Dosyć tego! Chce mi się jeść. 

Byłe tylko dostać się do kuchni, pomyślała. Tam już będzie miała 

pod ręką cały. arsenał: noże, widelce i tłuczek do mięsa. 

-    Ja teraz czuję straszny głód. I nie mogę czekać dłużej. 
Ujął ją za podbródek i obrócił głowę w swoją stronę. Patrzyła w 

czarne, przepastne oczy, a na policzku i na ramieniu czuła gorący, 

namiętny oddech. 

-    Nie - powiedziała ostrym głosem. Dzisiaj nie było tego w jej 

scenariuszu. Wsparła się dłońmi o jego piersi i z całej siły pchnęła. 

Nie na wiele się to zdało. Był jak skała. 

-    Nie przeciągaj struny - wyszeptał jej prosto w usta. - Nie 

doprowadzaj mnie do ostateczności, bo mogę niechcący zrobić ci 

krzywdę. 

Lubieżnie przeciągnął wolno językiem po swoich wyschniętych 

wargach. Suzy poczuła dreszcz.                       

Strona 32  z 131

RS

-    I to będzie twoja wina! - ciągnął dalej. - Twój opór 

doprowadza mnie do szaleństwa. Zaraz przestanę panować nad 

sobą. O Chryste, chcę cię, Suzy... 

-    Fio...                                                           .                                                     

Spojrzenie, jakie rzucił, sprawiło, że głos zamarł jej w gardle. No 
nie, tego z pewnością nie było w jej scenariuszu. Ona jest postacią 

ze zwariowanej komedii, a jemu się wydaje, że to „Rambo II" albo 

„Terminator". 

Przygważdżał ją teraz sobą do łóżka, nie zważając na jej protesty. 

Była zdana na jego łaskę i niełaskę, niezdolna uczynić 
najmniejszego ruchu. Zaczął wolno, wilgotnymi wargami całować 

jej usta, starając się sprowokować ją do odzewu. W odpowiedzi 
zacisnęła tylko mocno zęby i leżała nieporuszona jak kłoda. 

-    Ach, więc wojna? - uśmiechnął się. - Ty dziwko... Dobrze 

wiesz, co lubię. Chcesz, żebym tu przy tobie postradał zmysły! 

Gwałtownym ruchem wyszarpnął spomiędzy nich okrywające go 

prześcieradło. Jej ciało naprężyło się jak stalowa struna od nagłego 

dotyku jego muskularnych nóg i twardych bioder. Była pewna, że za 
chwilę połamie jej żebra. Wydobyła z siebie gniewny jęk, ale stłumił 

go pocałunkiem, rozgniatając jej wargi aż do bólu. Suzy nie była już 

pewna, czy bardziej go nienawidzi, czy pragnie: jedynie Mario tak ją 

kiedyś całował, ale nawet on nie robił tego nigdy z taką 
nieokiełznaną zajadłością. 

Czuła niebezpieczeństwo i wściekłe podniecenie. Coś dzikiego, 

zwierzęcego, popychało ją, by pogrążyć się w tym z pasją - 
krzyczeć, targać jego włosy, gryźć jego usta. Nienawidziła go, że 

wystawia ją na taką pokusę. Czuła dochodzący z daleka, nie, nie z 

daleka, z jakiejś zamierzchłej przeszłości, zew: zrzucić z siebie 

cywilizowaną skórę, stać się jak on nagim zwierzęciem, dać się 
prowadzić zmysłom, rytmowi tętniącej krwi... Nie! Nie podda się...! 

Musi się oprzeć! 

-    No, dalej! - usłyszała. - Walcz ze mną! Zdawała sobie sprawę, 

że tylko na to czeka. Leżała więc nadal niczym posąg, ale to w 

Strona 33  z 131

RS

niczym nie poprawiało jej sytuacji. Wykorzystując ten brak 
energicznego oporu, Fiorenzo wsunął jej rękę pod plecy i uniósł 

nieco, tak że przywarł torsem do jej piersi. Poczuła, jak twardnieją. 
Jęknęła - sama nie wiedząc, czy z wściekłości, czy z nie 

kontrolowanego podniecenia. Nagle poderwał jej ręce w górę i przy-
twierdził je silnym ruchem do łóżka tuż nad jej głową, a potem 

zsunął się nieco w dół, tak że na moment straciła go z oczu. Za 

chwilę znowu ujrzała jego twarz i głowę między swoimi piersiami. 
Popatrzył na nią uważnie. 

-    Leż tak, leż, moja ty zielonooka - zamruczał. 
-    Widzę, że z rozkoszy aż kurczysz palce u nóg! Zdawała sobie 

sprawę, że istotnie, jej palce są skurczone i zaciśnięte. Niemal 
poczuła ból. Wyprostowała je gwałtownie. 

Roześmiał się. Zdawał się bardzo z siebie zadowolony. 
Nagle, ku jej całkowitemu zdumieniu, puścił ją i zsunął się na bok. 

-    Cóż - powiedział z rozleniwieniem - może źle zrozumiałem 

powód, dla którego mnie tutaj przyprowadziłaś. 

-    Z pewnością! - odpowiedziała, odzyskując nieco pewności 

siebie. 

-    Hm, przynajmniej przekonałem się, jak daleko potrafisz się 

posunąć. A może zależy ci, żebym u ciebie został? 

Suzy doskonale wyczuła ironię skrytą za tymi słowami. 
-    Proszę cię, nie mam wcale ochoty na żarty - powiedziała 

pospiesznie. - Teraz wiem, że źle mnie zrozumiałeś. Na szczęście 

jednak sam na to wpadłeś. Więc jak? Zjemy to risotto? 

-    Robisz wszystko, żebym zapomniał o tym, na czym zależy mi 

najbardziej. - Uśmiechnął się z przekąsem i przykrył dłonią jej pierś. 

Strąciła jego rękę, sycząc z przesadnym niezadowoleniem. - Jeszcze 

będziesz moja - powiedział. - Nie martw się! Prędzej czy później. 
Zawsze dostaję to, czego chcę! 

 
 

 

Strona 34  z 131

RS

ROZDZIAŁ TRZECI 

 

 
Roześmiał się, a ona wstała i zaczęła przygotowywać jedzenie. 

Nie zwracała uwagi na trzęsące się ręce. To tylko nerwy. 

-    Wracaj szybko. - Ziewnął i przeciągnął się leniwie. - Robię się 

senny. Muszę nabrać sił. Na potem. 

Suzy przysięgła sobie w duchu, że nigdy już nie spotka się z nim 

sam na sam. Wlała olej na patelnię. Gdyby nie chodziło o contessę, 

wyrzuciłaby go natychmiast. Miała jednak dług wdzięczności wobec 
Flavii Moroschini. Zaledwie cztery miesiące wcześniej pracowała dla 

prywatnej agencji detektywistycznej w Wenecji. Wtedy to książę 
Guido Moroschini przybył do biura ze swoją matką, żeby 

podziękować za odnalezienie córki jednego z przyjaciół. Zdziwiła się 
nawet, bo stało się to wkrótce po tym strasznym wypadku, w 

którym zginął brat Flavii, a ona sama została sparaliżowana. Flavia 
odgadła, w jakiś sobie tylko znany sposób, że Suzy marzy o 

założeniu własnej agencji. Zaproponowała jej bezpłatne korzystanie 
z pewnego na pół zrujnowanego budynku, gdzie Suzy mogła 

zamieszkać i założyć własne biuro. Bez opieki tej kobiety nigdy nie 

rozkręciłaby własnej firmy. 

Wrzuciła na patelnię pokrojoną cebulę i czosnek. Była dobra w 

swoim fachu i świetnie potrafiła wykorzystać protekcję contessy. 
Udało jej się odnaleźć kilkoro nastolatków i pogodzić zwaśnione 

rodziny, nie powodując przy tym żadnych skandali towarzyskich. 
„Jest detektywem szanującym ludzkie uczucia" - mówił o niej Guido. 

Przywiązała się do contessy i szczerze polubiła Guida. Nigdy by 

ich nie zawiodła. Wytrzyma wiec wszystko. Da sobie radę, nawet 

jeśli ta arogancka świnia znowu zacznie się do niej dobierać. Szkoda 
tylko, że nie potrafi lepiej ukryć własnych uczuć. Już w domu 

dziecka musiała bardzo się starać, by zataić płonące w niej 

Strona 35  z 131

RS

namiętności, które przeraziłyby z pewnością biedne siostrzyczki. 
Gdy opuściła dom dziecka, pragnęła gorąco, by w jej życiu pojawił 

się ktoś taki jak Mario. Spotkali się na jakiejś potańcówce, gdy miała 
osiemnaście lat. Mario był równie namiętny jak ona, choć udało jej 

się zachować dziewictwo aż do nocy poślubnej. Zbyt późno odkryła, 
że małżeński seks jest pospieszny, brutalny i nie spełnia jej 

oczekiwań. Spoważniała nagle. Ze wszystkich mężczyzn tylko 

Fiorenzo potrafił przyprawić ją o drżenie. A może to tylko hormony, 
może czas już się ustatkować i rodzić dzieci... 

Suzy poczuła, jak na tę myśl przeszywa ją rozdzierający ból. 

Musiała użyć całej siły woli, żeby skoncentrować się ponownie na 

sprawie Fiorenza. Zaczęła obmyślać plan zemsty. Nie, więzienie 
byłoby dla niego zbyt łagodną karą. Zasłużył na to, żeby go smażyć 

na wolnym ogniu. 

-    Gotowe - powiedziała, stawiając talerze. - Chodź i weź sobie. 

Odpowiedzi nie było. Odwróciła się w jego stronę. Leżał 

wyciągnięty na łóżku i spał jak kamień, z głową opartą na ramieniu. 

Przyjrzała mu się w zamyśleniu. Nie potrafiła oprzeć się pokusie 

podejścia do łóżka. Jego oczy przykrywały czarne, gęste rzęsy. 

Wydatne usta aż prosiły się o pocałunek. Czuła nieodpartą ochotę, 

by dotknąć tej twarzy o szlachetnych, arystokratycznych rysach. 

Uśmiechnął się przez sen i ten słodki, niewinny uśmiech przyprawił 
Suzy o gwałtowne bicie serca. 

Odwróciła się z irytacją i poszła do łazienki przeszukać jego 

portfel. Zawierał niewiele pieniędzy i nic ponadto. Nie było w nim 
dokumentów ani kart kredytowych, ani niczego innego, co mogłoby 

jej coś powiedzieć o nim samym albo o tym, co zamierzał robić w 

Wenecji. Zmarszczyła brwi. To okropne. Trzeba go będzie o 

wszystko wypytać. 

Włożyła portfel do jego marynarki, zjadła trochę risotta i 

przebrała się do spania. Zza okna dobiegał hałas uderzających o 
siebie stalowych łodzi kołyszących się na wodzie. Suzy jęknęła, 

układając się w fotelu. Pewnie oka nie zmruży do samego rana. 

Strona 36  z 131

RS

-    Dzień dobry. 
Pogrążona jeszcze we śnie, Suzy wtuliła się głębiej w fotel. Wokół 

rozchodził się zapach kawy. Ktoś potrząsnął ją za ramię, więc 
skrzywiła się z niesmakiem. Poczuła na wargach czyjeś ciepłe usta. 

Podniosła się gwałtownie. 

-    Nie, Mario - szepnęła z wyrzutem. On nigdy nie miał dosyć... 

-    Proszę, proszę, mam rywala! - usłyszała zimny i cyniczny głos 

Fiorenza. 

Otworzyła oczy i usiadła. Przesunęła ręką po czole. Czuła, że 

głowa jej pęka. 

-    Kto? Ach, to ty - wykrztusiła, patrząc w jego drwiące oczy. 

Obciągnęła z godnością szlafrok i wyszła spod koca. - Miałam 
koszmarną noc - mruknęła - więc może nie bądź jednym z tych 

porannych wesołków. 

-    Zdarzali ci się tacy, co? - spytał zimno. Spojrzała na niego bez 

cienia sympatii. 

-    Czuję się okropnie. A ty? - spytała, zbywając milczeniem jego 

zaczepkę. 

-    Obolały, ale lepiej niż wczoraj. - Dotknął jej twarzy i zaczął 

łagodnie masować skronie. Oczy miał podkrążone i Suzy pomyślała, 

że on też pewnie kiepsko spał tej nocy. - Z góry się cieszę na 

dzisiejszy dzień. 

-    Och, to naprawdę więcej niż mogłabym wymagać - mruknęła 

z irytacją. 

Odtrąciła jego dłoń i poszła do łazienki. Kiedy wyszła, ubrana w 

czerwoną, wełnianą sukienkę, po mieszkaniu rozchodził się 

wspaniały zapach ciepłych bułeczek. 

-    Skąd się tu wzięły bułeczki? Zwykle chodzę na śniadanie do 

baru. 

Zachmurzyła się. Nie miała najmniejszej ochoty na czułe 

śniadanko. 

-    Znalazłem kogoś, kto mi je przyniósł. Uniosła brwi i zmierzyła 

go wzrokiem od stóp do głów. Był owinięty w prześcieradło. 

Strona 37  z 131

RS

Wyszczerzył zęby w uśmiechu, ale jego oczy pozostały zimne. 

-    Wiedziałem, że się zdziwisz - powiedział bardzo z siebie 

zadowolony. - No cóż, znalazłem koszyk z przywiązaną linką. W 
wysokich budynkach ludzie używają takich, żeby, na przykład, 

wciągnąć listy roznoszone przez listonosza. Zmyślny sposób. Więc 
spuściłem ten koszyczek z okna i zagadnąłem najuprzejmiej 

malutką, starszą panią przechodzącą obok. Powiedziałem jej, że 

zazdrosna kochanka zabrała mi ubranie i że jestem głodny. 

Suzy miała ochotę dać mu w twarz. 

-    I ona pobiegła szybciutko i kupiła ci bułeczki? 
-    Ależ tak! Jesteśmy w Wenecji! Wszystko tu ma swoją cenę, 

każdego można kupić, prawda? - Rozłożył ręce w wymownym 
geście. - Sięgnąłem po portfel 

-    powiedział, a jego ciemne oczy wpatrywały się w bladą twarz 

Suzy - i wyjąłem trochę drobnych. Ta kobieta zwąchała szybki 

interes, pobiegła do piekarni, a potem, oczywiście, nie oddała mi 
reszty. 

-    Ty, ty...! - Suzy płonęła oburzeniem. - Jak mogłeś? Ja tu 

mieszkam! Wszyscy się dowiedzą, że u mnie spałeś... 

-    Mario był tu chyba mile widzianym gościem - zauważył 

cierpko. 

-    Mario był moim mężem. Poza tym to się działo w Neapolu, pięć 

lat temu. Nie jestem już jego żoną. 

-    Pięć lat temu? - Pokiwał głową ze zrozumieniem. 

-    To wiele wyjaśnia. Dlatego byłaś tak naładowana ostatniej 

nocy. 

Suzy spojrzała na niego zimno. Dobrze wiedziała, do czego 

zmierza. 

-    Nie można powiedzieć, żebyś był dżentelmenem. 
-    Ach, o to ci chodzi. Cóż, wiele osób powiedziałoby ci to 

natychmiast. No dobrze, bułeczki robią się zimne. Szkoda by było, 
gdyby się zmarnowały. 

Suzy westchnęła głęboko. 

Strona 38  z 131

RS

-    Zdaje się, że jesteś dzisiaj w świetnym humorze. 
-    Oczywiście. Ten wczorajszy wypadek tylko dodał mi sił. 

Czasami dobrze robi taki mały wstrząsik, prawda? 

Suzy chciała wiedzieć, co zamierzał. Powinna go jakoś wypytać, 

ale czuła się bardzo zmęczona. Musi coś zjeść. Usiadła do stołu, 
rzuciła się na bułeczki, a potem zręcznie sprowadziła rozmowę na 

interesujący ją temat. 

Udając, że nie wie, gdzie Fiorenzo mieszka, przekonała go, by dał 

jej klucze do swego mieszkania, a ona przyniesie mu ubranie. 

Zdziwiło ją, że zgodził się bez specjalnych oporów. Mieszkał 
niedaleko, więc dotarła tam szybko i starannie przeszukała pokoje. 

Nie znalazła niczego, co mogłoby go obciążyć, żadnych 
dokumentów ani fotografii, tylko niewielką torbę podróżną. Zabrała 

ze sobą tę torbę, pakując do niej rzeczy na zmianę. Miała wrażenie, 
jakby Fiorenzo specjalnie chciał pozostać całkowicie anonimowy. 

Kiedy wróciła, przyjrzała mu się podejrzliwie, ale on nadal siedział 

przy stole, gdzie zostawiła go wychodząc, i rozparty na krześle 

spokojnie popijał kawę. Najchętniej wyrzuciłaby go natychmiast i 
ucięła sobie jeszcze małą drzemkę. 

-    Gdybyś zechciał się ubrać - odezwała się uprzejmie - 

mogłabym zająć się moimi sprawami. 

-    Jest bardzo wcześnie, Suzy. Nie musisz chyba jeszcze 

wychodzić? - powiedział, przeciągając się jak wielki, leniwy tygrys. 

-    Prawda, jakie to straszne? Muszę zrobić zakupy w Rialto, 

zanim zdążą sprzedać najlepszy towar - wymyśliła na poczekaniu. - 
Więc... 

-    Chętnie ci pomogę - odpowiedział, zrzucając z siebie 

okrywające go prześcieradło. Suzy szybko się odwróciła. 

Paradowanie nago przed kobietami nie krępuje go ani trochę, 
pomyślała cierpko. Robi to pewnie codziennie. - Będę niósł terby z 

zakupami. 

-    Nie chcę cię trudzić. Zaraz po zakupach muszę iść do pracy - 

kłamała dalej, w desperacji zabierając się do zmywania naczyń. 

Strona 39  z 131

RS

Głowa bolała ją tak bardzo, że nie była w stanie nadal odgrywać roli 
„uwodzicielskiej Suzy". 

-    Nic się nie przejmuj. Prawdę mówiąc, chętnie w czymś 

pomogę. - Zakrył dłonią jej usta. - Tak, wiem, zrobiłem ci tu niezłe 

zamieszanie, ale to nie moja wina, że oboje czujemy się okropnie. 
Wiem, że sprawiam kłopot. Bałagan w łazience, mój wisielczy 

humor. Czuję się paskudnie, Suzy, a wczoraj miałem ochotę 

zamordować każdego, kto mi się nawinął, szczególnie tego drania, 
który mnie tak załatwił. 

-    Nie musisz się usprawiedliwiać - zaczęła, ale on tylko wzruszył 

ramionami. 

-    Muszę. Chciałbym zrobić coś pożytecznego. - Uśmiechnął się. 

Miała jednak wrażenie, że bardziej do siebie niż do niej. 

-    Chciałbym odwdzięczyć się za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. 

Powinnaś włożyć rękawiczki - skończył nieoczekiwanie. 

Suzy nie wiedziała przez chwilę, o co mu chodzi. Znowu zanurzyła 

dłonie w wodzie z detergentem. Znał ją od pięciu minut, a już 

zaczynał wydawać polecenia. 

-    Nie cierpię gumowych rękawic. Ręce mi się w nich pocą. Poza 

tym lubię czuć dotyk rzeczy, kiedy... 

-    Ja też - zgodził się entuzjastycznie. 

-    Dosyć tego - przerwała mu ze śmiechem. 
-    Och, znowu się lenię - westchnął i ku jej zdziwieniu sięgnął po 

ścierkę. - Jestem po prostu nieznośny. Ale od tej chwili zrywam z 

obrzydliwymi przyzwyczajeniami i zaraz powycieram te naczynia. 
Chciałbym ci wszystko wynagrodzić. Może wymyślimy jednak coś 

bardziej podniecającego niż machanie ścierką? Może postawię ci 

lunch albo kolację...? 

Suzy wiedziała, że powinna się z nim jeszcze zobaczyć. 

Najchętniej wybrałaby na ten cel sam środek bazyliki Świętego 

Marka. Tam musiałby przynajmniej trzymać ręce przy sobie. Podała 
mu talerz, starając się robić wrażenie osoby zdecydowanej. 

-    Słuchaj, założę się, że tak jak wszyscy podobni do ciebie 

Strona 40  z 131

RS

stuprocentowi samcy, nienawidzisz robienia zakupów, kręcenia się 
w kółko po rybnym targu albo wybierania zieleniny. To takie 

niegodne prawdziwego mężczyzny! - powiedziała. - Poza tym ja 
jestem dzisiaj w kiepskiej formie. Jeśli ci na tym zależy, możemy 

umówić się na lunch jakiegoś innego dnia. 

Zaczęli się sprzeczać. On strasznie nalegał tłumacząc jej, że i tak 

musi rano jechać w kierunku Rialto. Musiała w końcu ulec, jeśli nie 

chciała obudzić jego podejrzeń. W myślach jednak robiła sobie 
wyrzuty. Wszystko to strata czasu i pieniędzy. Będzie musiała 

wrócić do domu z zakupami, których wcale nie potrzebuje, a potem 
iść znowu prawie w to samo miejsce, żeby o jedenastej zdać raport 

contessie. 

-    Może jednak zjemy ten lunch dzisiaj? Czuję się taki znudzony - 

narzekał. - Sama powiedz. Nigdy jeszcze nie upadłem tak nisko, 
żeby zaczynać randkę z dziewczyną od robienia zakupów. 

-    To wstyd nudzić się w Wenecji. Chyba wyjedziesz stąd 

szybciej, niż myślałeś - powiedziała ze współczuciem. - Nie mogę 

umówić się dzisiaj na lunch. Wieczorem mam gości i muszę coś 
przygotować. Chodźmy już. Sprawdzę tylko, czy mam dosyć 

pieniędzy. - Była zirytowana, że ciągle jej przeszkadza, i 

zastanawiała się, jak duże powinna zrobić zakupy, żeby historia z 

gośćmi wyglądała prawdopodobnie. Cóż, może uda się doliczyć te 
wydatki do kosztów całego zlecenia. 

-    Mógłbym ci trochę pożyczyć, jeśli, oczywiście, nie wyjęłaś 

wcześniej pieniędzy z mojego portfela. 

-    Nie mam zwyczaju brać od mężczyzn pieniędzy - wycedziła. 

-    Żartowałem tylko, wiem, że niczego nie brakuje. Sprawdziłem 

płacąc za bułeczki. 

Uśmiechnęła się blado i sięgnęła po płaszcz. Pomógł jej się ubrać. 

Czuła, że bawi się z nią w kotka i myszkę. Ale nie, przecież nie może 

robić tego celowo. Powinna dalej grać swoje przedstawienie, żeby 
zbić go z tropu. Naprawdę jednak marzyła tylko o tym, żeby 

wyciągnąć się w łóżku i zasnąć. 

Strona 41  z 131

RS

-    Boli głowa? - spytał troskliwie. 
Suzy przytaknęła, a on zaczął znowu masować jej skronie 

zadziwiająco miękkimi palcami. Zamknęła oczy. Boże, jaka była 
zmęczona! Fiorenzo pocałował ją delikatnie. Po chwili wahania 

zarzuciła mu ramiona na szyję i odwzajemniła pocałunek. Musiała 
zachowywać się przyjaźnie. 

Usta miał miękkie i wilgotne. Rękoma objął lekko jej ramiona i 

odsunął ją łagodnie od siebie, zanim ten pocałunek zdążył rozbudzić 
w nich namiętność. Jaka szkoda, pomyślała. 

-    Powinieneś opatentować to lekarstwo - westchnęła smutno. 
Jego oczy spojrzały ciepło, ale natychmiast stały się czujne. 

Położyła mu rękę na ramieniu. 

-    Przykro mi, że wczoraj w nocy byłam taka niemiła - 

powiedziała. - Cała ta sytuacja wyprowadziła mnie trochę z 
równowagi. 

-    Tak. Sądzę, że tak - odezwał się tonem bez wyrazu i otworzył 

drzwi. 

Suzy wiedziała, że nadal jej nie ufa. Gdy przechodzili mostem 

koło Arsenału, przytuliła się do niego. Nic mu nie będzie, jeśli 

powodzi go trochę za nos. Cel uświęca środki. 

-    Popatrz - powiedziała, wskazując na kamiennego lwa 

strzegącego wejścia do doków. - To stara stocznia. Kiedyś była 
największa na świecie. Szkoda, że taka jest teraz zaniedbana, 

prawda? Mnóstwo tu zaniedbanych budynków, szczególnie 

pałaców. - Suzy sprowadzała rozmowę na interesujący ją temat. 
Wsunęła rękę pod jego ramię, jakby byli bardzo zaprzyjaźnieni. 

-    Pewnie dlatego, że ich właściciele wydali wszystkie pieniądze 

na przekupywanie urzędników - zauważył cierpko. 

Ich oczom ukazał się jakiś turysta ubrany w płaszcz i maskę 

karnawałową, który dzielnie zmagał się z wiatrem i deszczem. 

-    Jakiś szaleniec - uśmiechnął się Fiorenzo. - Za żadne pieniądze 

nie zwiedzałbym miasta o tej porze roku. 

Suzy poczuła, że zesztywniał. Uświadomiła sobie, że palnął 

Strona 42  z 131

RS

głupstwo. A więc on nie zwiedzał Wenecji. Co w takim razie robił? Po 
co włóczył się po ulicach i wstępował do każdego napotkanego 

kościoła? 

-    Ludzie lubią przychodzić jesienią pod Arsenał - odezwała się 

kontynuując poprzedni wątek. - Szczególnie arystokracja lubi tu 
spacerować i wspominać, jak dorobiła się wielkich pieniędzy na 

handlu ze Wschodem. Przez całą jesień wprost potykasz się w tych 

okolicach o hrabiów, hrabiny, księżniczki... 

Spojrzała na niego spod oka. Nawet nie mrugnął. Był 

niewiarygodnie opanowany. 

-    Dorobili się pieniędzy na budowie okrętów i na handlu? - 

zainteresował się po chwili. - Myślałem, że wszyscy zbili fortuny na 
fabrykach szkła w Murano. 

-    W niektórych przypadkach to prawda. Na przykład w 

przypadku rodziny Moroschini. 

-    A inni? - Twarz Fiorenza pozostawała niewzruszona. 

Zadziwiająca samokontrola. 

-    Byli panami morza, robili świetne interesy wynajmując galery 

krzyżowcom. Połowa Europy winna była Wenecji pieniądze. Chytre 

sztuki z tych wenecjan. 

-    Zdążyłem zauważyć - rzucił cierpko. 

-    O mój Boże, już cię ktoś naciął? - zainteresowała się, patrząc 

na niego ze współczuciem. 

Bez skutku. Był zimny i niewzruszony jak bryła lodu. 

-    Coś w tym rodzaju - mruknął. - Ograbiono mnie z czegoś, co 

było moją własnością. Ale wiem, jak sobie z tym poradzić. 

-    To świetnie. A co chcesz zrobić? 

-    Odebrać siłą to, co moje. I zniszczyć każdego, kto stanie mi na 

drodze. 

-    Ale z ciebie numer - westchnęła z podziwem. 

-    Istny Rambo! 
-    Nie lubię się patyczkować - powiedział, posyłając jej lodowate 

spojrzenie. Wchodzili właśnie na Rivadegli Schiavoli. - I zawsze 

Strona 43  z 131

RS

dostaję to, czego chcę. - Suzy wyczuła w jego głosie wyraźną 
groźbę. - Zimno ci? - spytał, gdy zadrżała mimo woli. 

-    Zaraz zamarznę - przytaknęła najnormalniejszym tonem, na 

jaki ją było stać. - To cudownie, że mogę się do ciebie przytulić. - 

Ręka Fiorenza ściskała ją w pasie jak żelazna obręcz. - Nie tak 
mocno, proszę - uśmiechnęła się z przymusem - połamiesz mi 

żebra. 

-    Tak - zgodził się - to nie jest wykluczone. 
-    Zwolnił odrobinę uścisk. - Jestem bardzo porywczy, gdy w grę 

wchodzi moja własność i, jak już mówiłem, lubię stawiać na swoim. 

-    Zupełnie tak samo jak ja - mruknęła. 

-    Tylko że ja nigdy nie przegrywam. I nigdy nie przebieram w 

środkach - odpowiedział, a ledwie kontrolowana pasja w jego głosie 

przyprawiła Suzy o skurcz żołądka. - Moja ciotka nazwała mnie 
kiedyś psychopatą. 

Suzy przełknęła ślinę. Contessa ostrzegała ją, że jest człowiekiem 

bezwzględnym.     

-    Wsiądziemy do tramwaju wodnego. Nazywa się „pospieszny", 

ale nie daj się zwieść nazwie. Zatrzymuje się co kilka metrów wzdłuż 

całego Canal Grande - wyrzuciła z siebie nerwowo. 

Skrzywił się, ale nic nie powiedział. Łódź przybiła do brzegu i 

usiedli obok siebie w kabinie. 

Fiorenzo wydawał się bardzo spokojny. Suzy usiłowała 

zachowywać się beztrosko i objaśniała mu zapamiętale, jakie mijają 

budowle. Prawą ręką nadal ją obejmował, a lewą gładził jej kolana. 
Nie zwracała na to uwagi i z przejęciem opowiadała o mieście. 

Fiorenzo milczał. Przyglądał się wszystkiemu z uwagą i jakąś 

dziwną nostalgią, jakby znalazł się w miejscu, za którym tęsknił od 

lat. Jego oczy zdradzały, że to miasto wzbudza w nim ogromne 
emocje. 

Suzy potrafiła to zrozumieć. Sama była po uszy zakochana w 

Wenecji. Nie ma takiego drugiego miasta na świecie, miasta 

nietkniętego wojną, olśniewająco pięknego o każdej porze roku i 

Strona 44  z 131

RS

pełnego tego niezwykłego światła, które od wieków przyciągało 
malarzy. 

Oczy Fiorenza były łagodne. Wpatrywał się w scenę na brzegu. 

Jakiś mężczyzna całował z czułością swego synka. Suzy 

uśmiechnęła się, patrząc na uradowaną twarzyczkę malca. Zerknęła 
spod oka na Fiorenza. Jego twarz nie była już tak posępna i 

nieprzenikniona jak zwykle, lecz malowała się na niej prawdziwa 

tkliwość. No tak, pomyślała, może i wychował się za granicą, ale jest 
Włochem do szpiku kości. Tu przecież nawet najgorszy mafioso 

ubóstwia własną matkę i dzieci. 

-    Słodka scena - zaczęła ostrożnie. - Włosi bardzo kochają 

dzieci, prawda? 

-    Jedni kochają, inni nie. - Jego twarz znowu spochmurniała. 

-    Odkąd jestem we Włoszech, nigdy nie widziałam, żeby jakiś 

Włoch źle traktował dziecko – stwierdziła myśląc o tym, że Mario też 

na pewno kochałby do szaleństwa swojego synka. Tak samo jak 
ona. 

-    Jak długo tu jesteś? 
-    Cztery lata. 

-    Nie tęsknisz za Anglią? 

-    Już miałam tam wracać - wyznała. - Mój mąż, Mario, rzucił 

mnie. 

-    Dlaczego? 

-    To moje osobiste sprawy - mruknęła. Nie miała zamiaru 

opowiadać temu cynicznemu człowiekowi, że nie potrafiła donosić 
ciąży. - Nieważne. W każdym razie musiałam zarobić pieniądze na 

bilet lotniczy. Zobaczyłam ogłoszenie o pracy w Wenecji. A gdy już 

raz tu się znalazłam, przestałam myśleć o powrocie do Anglii. 

-    Zazdroszczę ci - powiedział z jakimś udręczonym wyrazem 

twarzy i ciężko westchnął. - Tak bardzo tęskniłem za tym miejscem. 

I pomyśleć, że mogłem tu spędzić całe życie. 

-    Wielki Boże! Ciebie też już wzięło? A przecież jesteś tu 

zaledwie trzy dni - roześmiała się. 

Strona 45  z 131

RS

Odwrócił powoli głowę i spojrzał na nią lodowato. 
-    Skąd wiesz, że trzy? - zapytał. - Czy śledziłaś mnie, Suzy? - 

Jego dłoń zacisnęła się na jej ramieniu. 

-    Sam mi powiedziałeś - skłamała na poczekaniu. 

-    Wczoraj wieczorem, kiedy byłeś półprzytomny. Och, spójrz! - 

krzyknęła pospiesznie, klepiąc go po kolanie i posyłając mu 

promienny uśmiech. - Tam, trochę dalej. Zapomniałam ci 

powiedzieć, że minęliśmy właśnie dom Desdemony, wiesz, tej od 
Otella. A tam jest Palazzo Gritti... 

-    A ten, który wynurza się po prawej stronie - spytał - ten z 

drewnianą zabudową na dachu? 

Suzy panowała nad nerwami ostatkiem sił. Była pewna, że 

wiedział, co to za budynek. Udawał tylko. Wiedział również, że go 

śledziła. Ciekawe, co zamierzał zrobić. 

Wychyliła się przez okno i odsunęła od niego, ale Fiorenzo 

przesunął się natychmiast, udając zainteresowanie widokiem za 
oknem. Zagryzła wargi. Czuła strach. W każdej chwili mógł pchnąć 

ją do kanału. 

-    Drewniana zabudowa? To altana - powiedziała lekko drżącym 

głosem. 

-    Nie - zaoponował łagodnie. - Chodzi mi o budynek poniżej, ten 

z zielonkawymi kolumienkami i maleńkim molo. Czy to jakiś pałac? - 
spytał niewinnie. 

-    Większość z tych budynków to pałace - odpowiedziała szybko. 

- A ten... to Palazzo Moroschini. 

Wbił wzrok w fasadę pałacu. Suzy zadrżała,widząc nagłe napięcie 

w jego twarzy. 

Mały tramwaj wodny płynął dalej w kierunku przystanku przy 

Akademii, a Fiorenzo cały czas wpatrywał się w pałac. Kątem oka 
dostrzegła na jego twarzy wyraz jakiegoś bezgranicznego smutku. 

Za wszelką cenę musi się dowiedzieć, jaki jest powód jego 

nienawiści do    contessy. Zawsze udawało jej się docierać do sedna 

sprawy. Tym razem też jej się uda! 

Strona 46  z 131

RS

Może powinna jakoś zmiękczyć twarde jak głaz serce Fiorenza? 

Postanowiła spróbować. 

-    Mieszkają tam księżna i książę Moroschini. 
-    Książę? - powtórzył miękko. 

-    Tak, choć ten tytuł nie jest tak wysoki, jak może się wydawać. 

W Wenecji są setki książąt - rzuciła od niechcenia. - Ma na imię 

Guido i jest synem contessy. To bardzo sympatyczny, bezpośredni i 

całkiem zwyczajny człowiek. 

-    Zwyczajny, mówisz. Naprawdę? - Fiorenzo patrzył na nią z 

prawdziwym zainteresowaniem. 

-    Spotkałam go raz czy dwa na obiadach, tam, gdzie pracuję - 

powiedziała, a w duchu pomyślała sobie, że to po części prawda. 
Rzeczywiście spotykała go w czasie pracy, a pracowała przecież 

jako detektyw. 

-    Jest niezwykle miły. Patrząc na niego nigdy byś nie zgadł, że to 

książę. 

-    Coś takiego! Opowiedz mi coś więcej o tej rodzinie. 

-    Och, widzę, że lubisz plotkować - roześmiała się Suzy. - W 

takim razie telegraficzny skrót. Tytuły w gazetach: „Śmierć księcia w 

tragicznym wypadku". Chodzi oczywiście o starego księcia - dodała, 

poważniejąc nagle - bliźniaczego brata contessy. Wypadek zdarzył 

się zaledwie cztery miesiące temu - powiedziała, patrząc w 
nieprzeniknioną twarz Fiorenza. - W willi na wyspie, która jest 

własnością rodziny. 

-    Jaki wypadek? - spytał sucho. 
-    Nie wiem dokładnie. Contessa też miała z tym coś 

wspólnego... 

-    Tego jestem pewny. 

Suzy spojrzała na niego zdezorientowana. 
-    Została tak ciężko ranna, że od tej chwili musi poruszać się na 

wózku inwalidzkim. 

-    Na wózku inwalidzkim?! 

Suzy poczuła się kompletnie zbita z tropu. Wyglądało na to, że 

Strona 47  z 131

RS

rzeczywiście nic nie wiedział. Może teraz przemyśli od nowa sprawę 
szantażu. Natychmiast postanowiła wykorzystać tę sytuację, 

opowiedzieć mu szczegółowo o contessie i obudzić, drzemiące może 
gdzieś w zakamarkach jego duszy, poczucie przyzwoitości. 

-    Contessa to niezwykle dzielna, choć tragicznie doświadczona, 

osoba. Nie może chodzić o własnych siłach. Czy to nie okropne? 

Guido jest lekarzem i opiekuje się matką. Jest jej całkowicie oddany. 

Zresztą cała ta rodzina sprawia wrażenie bardzo ze sobą związanej. 
Stary książę był podobno odrobinę szalony. Od wielu lat nie 

pokazywał się publicznie. Ludzie mówią, że contessa poświęciła 
swoje życie i zdrowie, żeby się nim opiekować. Nie chciała oddać 

brata w obce ręce i zajmowali się nim we dwoje, razem z Guido. To 
wzruszające - skończyła. 

-    Szalenie. Miłość rodzinna, jakie to potężne uczucie. - Fiorenzo 

zacisnął zęby i odwrócił wzrok w stronę okna. Ale wcale nie 

przyglądał się mijanym budynkom. Zamknął oczy, a twarz skurczyła 
mu się w nagłym bólu. 

-    Co się dzieje? - spytała łagodnie. - Coś cię zasmuciło? 
-    Zasmuciło? Mnie? Dlaczego miałoby mnie coś zasmucić? 

-    Dopływamy do mostu przy Rialto - zmienił gwałtownie temat. 

- Czy nie tutaj chciałaś wysiąść? 

Na targu Suzy uważała na każdy swój ruch, wiedząc, że Fiorenzo 

bacznie ją obserwuje.. Miała zamiar rzeczywiście udowodnić mu, że 

robi zakupy na proszoną kolację. Chodziła od stoiska do stoiska, 

starając się sprawiać wrażenie doświadczonej pani domu. Kupiła 
świeże ryby i kraby, potem jeszcze trochę ziemniaków. Kończyły jej 

się pieniądze. Starczy jeszcze tylko na trochę fasoli i być może kilka 

karczochów. 

-    To wszystko? - spytał, gdy oświadczyła, że zakupy skończone. 
-    Resztę rzeczy mam już w domu - skłamała żałośnie. - Nie 

spodziewam się wielu gości. No dobrze, nie musisz iść dalej ze mną. 
Zajmij się zwiedzaniem miasta, obejrzyj kilka kościołów. Jestem 

pewna, że nie widziałeś San Giacometto - dodała, myśląc w duchu, 

Strona 48  z 131

RS

że to chyba jedyny wenecki kościół, w którym jeszcze nie był. 

-    Odprowadzę cię do drzwi. 

-    Och, to bardzo uprzejmie z twojej strony. Skręcili w następną 

ulicę i Suzy podeszła do wejścia jednego z domów. Ku jej 

przerażeniu Fiorenzo przeczytał dokładnie nazwiska mieszkańców 
umieszczone na tabliczce. 

-    Nie wygląda najlepiej, co? Ale gdybyś zobaczył, jakie ma 

wnętrza! - westchnęła z zachwytem. 

-    A więc to tutaj gotujesz posiłki? 

-    Gotuję i zmywam, nie zapominaj o tym - dodała, wznosząc 

oczy do nieba. Miała nadzieję, że wygląda przekonująco. - Och, te 

nie kończące się sterty naczyń! 

Fiorenzo uśmiechnął się lekko. 

-    Czy mogę do ciebie zadzwonić? Zapisałem sobie numer. Będę 

jeszcze w Wenecji przez jakiś czas. Bardzo chciałbym zobaczyć cię 

znowu. 

-    Bardzo proszę - odpowiedziała ciepło. 

Podniosła rękę, jakby miała zamiar nacisnąć dzwonek. Fiorenzo 

ujął jej dłoń i pocałował, pochylając nisko głowę. Potem zaczął 

całować wnętrze dłoni i każdy elegancko przycięty i polakierowany 

paznokieć. Kiedy podniósł głowę, spostrzegła w jego oczach 

niepokojące lśnienie. 

-    Niedługo się odezwę - powiedział miękko. Dotknął palcem jej 

warg, a kiedy chciała coś powiedzieć, pocałował ją szybko i 

namiętnie. Potem odszedł pospiesznie, odwracając się jeszcze ku 
niej na końcu ulicy. 

 

 

 
 

 
 

 

Strona 49  z 131

RS

ROZDZIAŁ CZWARTY 

 

 
Wściekła na samą siebie i przekonana, że wzbudziła jego 

podejrzenia, Suzy wróciła do domu, objuczona zakupami. Zostawiła 

sprawunki i szybko ruszyła z powrotem do miasta. Przeciąwszy plac 
Świętego Marka z kłębiącymi się nań turystami i stadami gołębi, 

skierowała się w stronę pałacu Moroschinich. Nacisnęła przycisk 
dzwonka i cierpliwie czekała w bramie. Przez ciężką, żelazną kratę z 

roślinnym ornamentem patrzyła na dziedziniec, na którym 
znajdowało się rosarium. Przez moment mignęła jej rosła sylwetka 

Alfonsa, pałacowego gondoliera. Stary zrzęda, pomyślała o nim bez 
sympatii. 

- Buongiorno. Come stai? - spytała uprzejmie. Któregoś dnia 

powie mu, co o nim myśli. Ale jeszcze nie dzisiaj. Stary wzruszył 

ramionami ze zwykłą znudzoną miną i coś zamruczał w odpowiedzi. 
Suzy nie rozumiała, po co hrabina go trzyma u siebie. Podobno był 

tu od zawsze, tak przynajmniej twierdził Guido. Bardzo szlachetne i 
wzruszające to przywiązanie contessy do starego sługi, ale drugiego 

takiego gbura trzeba by ze świecą szukać. 

Krętą klatką schodową przeszli do najstarszej części pałacu. Pod 

jedną ze ścian stały rusztowania. Stary burknął coś o remoncie. 

Suzy zdziwiła się: contessa nie lubiła wydawać pieniędzy, była 
chorobliwie skąpa. Stała czekając teraz w ciemnej i dosyć 

zaniedbanej galeryjce, służącej jednocześnie za przedpokój. 
Zastanawiała się, co robią tutaj stojące rzędem pod ścianą walizki. 

Wyglądało to, jakby Moroschini wyprowadzali się. 

-    Och, Suzy, miło cię znowu widzieć! Odwróciła się i zobaczyła 

Guida, księcia Moroschini. 

Był ogromnym, zwalistym mężczyzną i nawet w eleganckim, ba, 

wytwornym ubraniu nie wyglądał na arystokratę. Można by 

Strona 50  z 131

RS

pomyśleć, że to ktoś ze służby, a nie książę krwi, potomek rodu, 
którego początki sięgały XII wieku. Jego matka była zupełnie inna. 

Nawet w worku pokutniczym wyglądałaby jak dama o błękitnej 
krwi. 

-    Jak się masz, Guido. Cóż to, wyjeżdżacie? Chyba nie 

przestraszyliście się Fiorenza Veronese? 

-    Ach, nie! Skąd! To nowy pomysł matki. Wyprowadzamy się i 

wynajmujemy pałac bogatemu Amerykaninowi. To jakiś bankier czy 
biznesmen. Podobno zjawia się już dzisiaj. Co można zrobić, kiedy 

facet wypisuje ci na czeku sumę z taką liczbą zer, że wystarczyłaby 
na załatanie tegorocznej dziury w budżecie państwa? 

Suzy uśmiechnęła się. 
-    To świetnie! Więc co, przenosicie się do willi na lagunie? 

Guido spochmurniał. 
-    Nie. Nie byliśmy tam od czasu śmierci wuja. Jedziemy do 

naszego domu w Asolo. 

-    Odpoczniecie wreszcie od tego Veronese. Czy mam nadal go 

śledzić? 

Twarz Guida rozjaśnił uśmiech zadowolenia. 

-    Nie sądzę, żeby było dla ciebie jeszcze coś do roboty. 

Nie wiedziała, czy powinna się z tej wiadomości ucieszyć. 

-    Ach, to ty, kochanie! Zjawiłaś się wreszcie! Chodź, napij się z 

nami szampana. - Elektryczny wózek z wypielęgnowaną jak zwykle 

contessą wytoczył się bezszelestnie na galeryjkę. 

-    Dzień dobry, księżno - skłoniła głowę. - Świetnie pani wygląda. 
Contessą Flavia łaskawie skinęła głową. 

-    Tak, czuję się znakomicie. Zostaw to tutaj, Fonso - zwróciła się 

do Alfonsa, który wkroczył tuż za nią, niosąc na tacy napełnione 

kieliszki. 

-    Za naszą przyszłość! Salute! - Contessą Flavia uniosła w górę 

kielich. 

-    Księżno... nie chcę mącić pani szczęścia, ale uważam, że 

powinnam panią ostrzec przed Fiorenzem Veronesem. Szykuje coś 

Strona 51  z 131

RS

złego. Trochę się obawiam, czy decyzja wyjazdu jest w tym 
momencie fortunna... 

Starsza pani uśmiechnęła się tylko. 
-    Nie sądzę, moje dziecko, żeby miał nam jeszcze sprawiać 

kłopoty. - Wymieniła spojrzenia z Alfonsem, który wzruszył 
ramionami i wyszedł. 

Suzy stała zdziwiona, nie wiedząc, co się właściwie stało. 

-    Są jakieś nowe wiadomości? Czyżby udało się pani przekonać 

go, żeby przestał panią prześladować? 

-    Niezupełnie. Ponieważ miałaś wczoraj wolne, posłaliśmy 

Fonsa, żeby go miał na oku - wyrzucił z siebie Guido. - Veronese nie 

nocował wczoraj u siebie. Matka sądzi, że dał za wygraną. Pewnie 
wrócił do domu. 

-    Obawiam się, że tak się nie stało. Nie było go wczoraj u siebie 

z innego powodu - powiedziała Suzy. - Widzi pani, księżno, ja 

wczoraj nie miałam wcale wolnego dnia: widziałam się z nim i 
częściowo musiałam się zdekonspirować. 

Kielich księżnej omal nie wypadł jej z ręki. 
-    Jak to? Śledziłaś go? Przecież kazałam ci odpocząć! 

Suzy pokrótce opowiedziała o wydarzeniach wczorajszego 

wieczoru. Kiedy mówiła o policyjnej motorówce, księżna 

wyprostowała się, a jej ręce zacisnęły na poręczy wózka. 

-    Mój Boże! Więc... nic mu się nie stało? 

-    Został tylko trochę poturbowany. To wszystko. Zapadła cisza.  

Contessa nerwowo jeździła tam i z powrotem, i tylko drewniany 
podest galeryjki skrzypiał pod kołami jej wózka. W pewnej chwili 

rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. Odwróciła się. Guido patrzył w 

okno, oddychając ciężko. 

-    Madonna! On jest tam... - wyszeptał. - Przyszedł. 
-    Kto? Veronese? - Suzy podbiegła do okna. Znowu zaczął padać 

śnieg i Wenecja wyglądała jak tort weselny posypany cukrem. Za 
Canal Grande był mały placyk, który schodził prosto do wody. I tam 

stał Fiorenzo. Czarny, nieporuszony niczym posąg, wpatrzony w 

Strona 52  z 131

RS

pałacowe okna. 

-    Wielki Boże! - zawołała contessa. - Ośmielił się przyjść tutaj? 

Co on zamierza? Guido! Zrób coś! Odpędź go! - zaczęła krzyczeć 
histerycznie, potrząsając ufryzowaną głową. 

Suzy patrzyła na nią zdumiona. Księżna wyglądała na bardzo 

przestraszoną: nie mogła opanować drżenia rąk, miała rozbiegane 

oczy, a twarz białą jak kreda. Pomyślała, że ten Fiorenzo musi być 

bardziej niebezpieczny, niż to sobie wyobrażała. Co to za tajemnica, 
której contessa nie chce jej wyjawić? 

Guido pogładził matkę po ramieniu. On także wydawał się 

ogromnie zdenerwowany. 

-    Więc co robimy? - zapytał niezdecydowanym głosem. - Nie 

możemy teraz wyjechać. Powiedziałaś, że Alfonso upewnił się, iż ten 

łajdak zniknął. 

-    Bo to prawda. Ja także byłam tego pewna. 

-    Myślę, że powinna mi pani powiedzieć, co się właściwie stało. 

Może mogłabym w czymś pomóc... 

- odezwała się Suzy. 
-    Tak, tak, zaraz - odpowiedziała księżna z irytacją. 

-    Muszę to przemyśleć. Nie możemy już wycofać się z umowy z 

Amerykaninem - rzekła spoglądając na Guida. - Niech to diabli! 

-    Poszedł sobie - odezwał się od okna Guido. 
-    Dlaczego on stanowi dla pani takie zagrożenie? - Suzy nie 

dawała za wygraną. 

-    Grozi mi skandalem - westchnęła ciężko contessa. 
-    To może nas zrujnować. Chce tego pałacu w zamian za swoje 

milczenie. Jak mogę się na to zgodzić? Mieszkam tu od dzieciństwa! 

-    Chce w zamian pałac? Niebywałe! Jasne, że pani nie może się 

na to zgodzić. Musi pani walczyć! Właściwie dlaczego nie zgłosić 
tego na policję? 

-    Nie mogę tego zrobić. - Księżna pokręciła głową ze smutkiem. 

- Wy, Anglicy, nie pojmujecie, co to honor... Gdyby to wyszło na 

jaw... Ta hańba... Nie, wolę raczej pójść żebrać, niż stracić dobre 

Strona 53  z 131

RS

imię. 

-    Co mogę dla pani zrobić? - Suzy powtórzyła pytanie. Widok tej 

starej, załamanej kobiety budził jej litość. 

-    Potrzebujemy pieniędzy tego Amerykanina. Ale nie możemy 

mieszkać tu razem z nim. Ktoś musi jednak strzec pałacu przed 
Veronesem. Jeśli już raz tu się wedrze, nigdy go nie opuści... 

-    Musimy grać na zwłokę - zaproponował Guido. 

-    Napiszmy do niego, że mamy ważne sprawy do załatwienia w 

Asolo i że odezwiemy się po powrocie. Fonso podrzuci mu ten list 

pod drzwi. 

-    Dobra myśl. - Contessa kiwnęła głową. - Ty, Suzy, zostań w 

pałacu i pilnuj naszych interesów. Wynajęłam już Amerykaninowi 
pokojówkę i gosposię. A z ciebie zrobimy... na przykład... 

tłumaczkę! Będziemy w stałym kontakcie. Zrobisz to dla nas? 

Suzy wahała się, ale udręka, jaka malowała się na twarzy 

księżnej, sprawiła, że odrzuciła wątpliwości. 

-    Może byłoby dobrze, żeby Suzy razem z Fonsem odebrała 

pana Verreaux z hotelu dziś wieczorem i przywiozła go tutaj? 
Przywitalibyśmy go w pałacu, a potem moglibyśmy spokojnie 

wyjechać? - Guido zwrócił się w stronę matki. 

-    Oczywiście - powiedziała Suzy. 

-    Dobra z ciebie dziewczyna - uśmiechnęła się księżna. - Jak 

tylko dostanę pieniądze brata, wypłacę ci dodatkowe 

wynagrodzenie. 

-    Dziękuję, ale... pani obiecywała, że dzisiaj ureguluje moje 

należności. - Suzy uznała, że to jest właściwy moment, by 

przypomnieć księżnej o czeku, który obiecała wystawić. 

-    Oczywiście! Mamy przecież pieniądze od pana Verreaux. - 

Księżna Flavia klasnęła w ręce i skinęła głową w stronę Guida. - 
Zapłać, proszę, i możesz już iść do swoich przyjaciół, a ja ustalę 

jeszcze z Suzy nieco szczegółów. 

Kiedy Guido wyszedł, księżna opadła ciężko na fotel. 

-    Nie wpuścisz go tutaj, prawda? Obawiam się, że będzie 

Strona 54  z 131

RS

próbował wykraść nasze dokumenty rodowe, sfałszować je... Jego 
oskarżenia i pretensje to bzdura, zupełnie wyssane z palca, ale 

wiesz, moje dziecko, plotka wylatuje wróblem, a wraca wołem... On 
utrzymuje... Ach, nie chcę powtarzać tych bredni, nawet tobie. W 

każdym razie, to dotyczy Guida. Muszę go obronić! To przecież mój 
syn! On jest dla mnie najważniejszy na świecie... Rozumiesz mnie? 

-    Tak, rozumiem panią - Suzy skinęła głową. 

-    Myślę, że gdybym sama miała syna, robiłabym to samo. 
-    Nie masz dzieci? Suzy przygryzła wargi. 

-    Poroniłam. Dwukrotnie. Lekarz powiedział, że już nigdy nie 

będę mogła mieć dzieci - odpowiedziała ze spokojem w głosie. 

Chwila, w której odkryła, że Mario ma kochankę i że ta kobieta jest 
z nim w ciąży, należała do najcięższych w jej życiu. 

-    Biedna! Teraz rozumiem, nie będzie ci łatwo ponownie wyjść 

za mąż. Zwłaszcza w tym kraju. Ale kiedy Guido będzie już miał 

dzieci, możesz się nimi zajmować, jeśli chcesz - powiedziała księżna 
nieledwie z zadowoleniem. - No dobrze, kochanie, idź już po swoje 

rzeczy. I pamiętaj: uważaj na niego. A zwłaszcza nie wierz niczemu, 
co ci będzie mówił. To skończony łgarz. 

W drodze do domu, przechodząc obok baru Harry'ego, Suzy 

natknęła się na Guida. Gawędził ze znajomymi, ale kiedy ją tylko 

zobaczył, oderwał się od nich i podszedł szybkim krokiem. 

-    Chodź, wejdziemy na kawę - zaproponował. - Jest coś, o czym 

chciałabym ci powiedzieć. 

-    W związku z Veronesem? 
-    Tak - odpowiedział, rozglądając się na boki i osłaniając ją z 

galanterią połą płaszcza, niby to przed wzbierającą śnieżycą. 

Walcząc z wiatrem,ruszyli w stronę kawiarni na placu Świętego 

Marka. O tej porze był tam straszny tłok i z trudem znaleźli dwa 
miejsca. Było tu nastrojowo i przytulnie. Zapach kawy mieszał się z 

zapachem ciastek oraz wody kolońskiej i perfum. 

-    Jesteś taka spokojna - powiedział Guido, kładąc dłoń na 

ramieniu Suzy. - W twoim towarzystwie czuję się lepiej aniżeli w 

Strona 55  z 131

RS

towarzystwie innych, znanych mi kobiet. Ty chyba naprawdę lubisz 
Wenecję, prawda? 

-    Tak. Bardzo. - Uśmiechnęła się i uścisnęła mu rękę po 

przyjacielsku. - Nie martw się, zrobię wszystko, żeby ochronić ciebie 

i twoją matką przed tym strasznym typem. 

Zjawił się kelner i Guido zamówił kawę i ciastka. Suzy 

uśmiechnęła się lekko do siebie: Guido mówił o swoich kłopotach 

finansowych. Ubóstwo jest rzeczą względną, pomyślała. Sam 
napiwek, jaki dał przed chwilą kelnerowi, wystarczyłby jej na 

tygodniowe zakupy. Uśmiechnęła się znowu do Guida. 

-    Opowiedz mi o Fiorenzie. Chciałabym się wreszcie dowiedzieć, 

kim on jest i co takiego zrobił. 

-    To całkiem proste - powiedział Guido, przysuwając się do niej 

najbliżej, jak tylko mógł. - To człowiek bez sumienia. Życie swego 
ojca zmienił w piekło. Boże! Żebyś widziała te jego napady złości i 

awantury, jakie wyczyniał! Cały dom się trząsł. 

-    Mieszkał razem z tobą? - Suzy przemknęło przez myśl, że 

Fiorenzo był synem jakiejś pałacowej służącej. 

-    Tak. Jako dziecko. Jego matka umarła i wychowała go moja. 

Jesteśmy w tym samym wieku. Ale on był jak dzikie zwierzątko. 

Wreszcie matka straciła cierpliwość. Fiorenzo skończył wtedy 

siedem lat. - Guido przerwał, czekając, aż kelner poustawia przed 
nimi filiżanki i talerzyki z ciastkami. 

-    To jakby rodzaj dalekiego pokrewieństwa... 

-    No, jeśli tak na to spojrzeć, raczej bardzo dalekiego. On był 

strasznie zamknięty w sobie. Raz czy dwa zjawił się jeszcze w pałacu 

ze swoją opiekunką. Bo matka wysłała go do Szwajcarii... Ale nigdy 

nie chciał z nami rozmawiać, a już zupełnie nie chciał widzieć 

swojego ojca. 

-    A kim był jego ojciec? 

-    To był nasz krewny. Potem Fiorenzo przepadł na całe lata. 

Nawet jego ojciec odetchnął z ulgą. Myśleliśmy, że nie żyje. A teraz 

pojawił się jak spod ziemi. 

Strona 56  z 131

RS

-    Jak to, nawet jego własny ojciec? - spytała Suzy zdumiona. 

Włosi nie żywili zbyt wielkiego szacunku dla prawa, ale rodzina była 

dla nich rzeczą świętą. Nagle sobie uprzytomniła to, co jej 
opowiadał Fiorenzo - że jego ojciec umarł, zanim on zdążył go 

zapamiętać. 

-    Guido, dlaczego ojciec go nienawidził? 

-    Och, dlatego że on był przebiegłym, wyrachowanym draniem. 

-    Zdaje się, że rozmawiacie o mnie? 
Efekt, jaki sprawił zimny, drwiący głos Fiorenza, był piorunujący. 

Guido odwrócił się gwałtownie, rozlewając swoją kawę, i gdyby nie 
przytomność umysłu, z jaką Suzy odsunęła się w bok, cała 

zawartość filiżanki znalazłaby się teraz na jej kolanach. 

-    Wynoś się stąd! - zasyczał Guido, trzepocząc bezradnie 

rękami. - Jak śmiesz nas podsłuchiwać? 

Fiorenzo całym ciężarem oparł się na dzielącym ich małym 

stoliku. Jego duże dłonie obejmowały krawędzie stołu, jakby 
zamierzał za chwilę wyrwać go z podłogi. Wisiał teraz nad nimi jak 

góra. Powoli zmierzył ich wzrokiem, a w kącikach ust pojawił mu się 
nieprzyjemny uśmieszek. 

-    Więc jesteś częścią menażerii Moroschinich, tego gniazda 

żmij? - zwrócił się do Suzy. - I śledziłaś mnie wtedy, nieprawdaż? 

-    Ty niewdzięczniku! - Suzy spojrzała na nań z odrazą. - Jeżeli 

masz na myśli nasze spotkanie, kiedy wyciągnęłam cię z tego 

kanału, to wiedz, że wracałam akurat do domu! 

-    A skąd? 
Suzy z oburzenia odjęło na chwilę mowę. Nabrała głęboko 

powietrza, by udzielić mu jakiejś ciętej odpowiedzi, ale straciła 

werwę, gdy dostrzegła jego spojrzenie spoczywające ciężko na jej 

piersiach uniesionych pod wełnianą sukienką. 

-    Jeżeli mi pokażesz legitymację policyjną, to może ci powiem - 

odpowiedziała wreszcie zimno. - A jeśli takiej nie masz, to spływaj. 
Nie zamierzam odpowiadać na twoje pytania. Gdybym wiedziała, 

jaki z ciebie łajdak, pozwoliłabym ci zostać tam, na dnie. 

Strona 57  z 131

RS

Widząc zdenerwowanie księcia, Suzy uspokajająco dotknęła jego 

dłoni. Gest ten nie uszedł uwagi Fiorenza. 

-    Spryciula! Jesteś kucharką, tak? I co takiego gotujesz, co? Coś 

dobrego tuż przed pójściem spać? Donosisz mu kanapki do łóżka? 

Jesteś w ich typie - wskazał głową na księcia. - Oni zawsze woleli 
służące od dobrze urodzonych panienek. Contessa pewnie nie może 

spać po nocach, kiedy przypomni sobie, że mogłabyś zostać jej 

synową. Ale możesz być pewna: ona znajdzie sposób, żeby cię 
odsunąć od syna... 

-    Ty łotrze! - wychrypiał książę. 
-    No cóż... - Fiorenzo ponownie zwrócił się do Suzy. - Mówię to, 

bo przecież coś nas łączy, prawda? W końcu spałem w twoim 
łóżku... No i nie byłem w tym łóżku sam. Całowaliśmy się bądź co 

bądź. Muszę przyznać, że masz niezwykłe usta. 

-    Ty świnio - przerwał mu Guido. - Jak śmiałeś jej dotknąć? 

-    O! Czyżbyś był zazdrosny? Muszę o tym zawiadomić twoją 

matkę. A może myśli, że kiedy dostaniesz to, co chcesz, przestanie 

to dla ciebie być takie ważne? 

-    Nie jesteś dżentelmenem! - warknął książę. 

-    Mój drogi kuzynie! Zapewniam cię, że ty także nim nie jesteś. 

Co do mnie, to brak ogłady jest przynajmniej wynikiem braku 

dobrego wychowania, a nie niskiego urodzenia. 

Twarz Guida stężała z wściekłości. Obaj mężczyźni patrzyli teraz 

na siebie, jakby byli gotowi skoczyć sobie do gardła. 

-    Nie wiem, co chcesz przez to powiedzieć, ty... ty bękarcie! - 

wyszeptał książę zbielałymi    wargami. 

-    Przyzwyczaiłem się już do twoich obelg, ale nie masz prawa 

obrażać Suzy. 

-    Jak to? - Fiorenzo uniósł brwi z udanym zdziwieniem. - Nic ci 

nie mówiła o tym, jak zabawialiśmy się w jej mieszkaniu? Widzisz, 

Suzy ma wielką wprawę w rozpinaniu zamków błyskawicznych... 

-    Dość tego! - krzyknęła Suzy. Jej oczy były jak sztylety. To 

stanowczo za wiele, pomyślała. Co za podłość, opowiadać w ten 

Strona 58  z 131

RS

sposób o tym, co się wczoraj wydarzyło między nimi. - Teraz 
rozumiem - powiedziała - co miała na myśli księżna Flavia, kiedy 

mówiła, że byle plotkę potrafisz obrócić w kłamstwo! Ty naprawdę 
jesteś łajdakiem! 

-    Tak. I radzę ci, nie zapominaj o tym. Nauczyłem się tego od 

nie byle kogo! - odparował Fiorenzo. Widać było, że panuje nad 

sobą ostatkiem sił. - Nie wiem, jaka jest w tym wszystkim twoja 

prawdziwa rola, ale ostrzegam cię: jeżeli wejdziesz mi w drogę, to 
oberwiesz. I sama będziesz sobie winna. 

-    Nie wiem, o co ci chodzi. Książę Moroschini... 
-    Kto? - Fiorenzo skrzywił się z ironią. 

Suzy spojrzała na niego zdziwiona. Ruchem głowy wskazała na 

księcia, który siedział cały czerwony, mnąc w ręku serwetkę. 

-    Guido. Książę Moro... 
-    Ach, pan doktor. - Fiorenzo przerwał machając pogardliwie 

ręką. - Zapomniałem... W jaki sposób zdobyłeś dyplom? Kupiłeś go? 
Nie wyobrażam sobie, żebyś był w stanie zdać egzamin, ty 

bezczelny sukinsynu! Książę! - Głos Fiorenza drgał teraz od nie 
tłumionej nienawiści. Widać było, że miota nim furia. Przez dłuższą 

chwilę, ciągle wsparty o blat, mierzył księcia wyzywającym 

wzrokiem, a potem z wolna wyprostował się, stając nad nim pełen 

pogardliwej wyniosłości. - Ach, ta potęga tytułu! To wam zapewnia 
pozycję społeczną, łatwy kredyt, szacunek... Jak ty to lubisz! Ten 

szmerek podziwu, te podboje wśród kelnerek i ekspedientek... 

-    Zamknij się! 
-    ...to słodkie życie! A niedługo uprawomocni się testament i 

przypadną ci w udziale również pieniądze Moroschinich i ich 

majątek! Pamiętasz, Guido, kiedy byliśmy małymi chłopcami, byłem 

dla ciebie wyrocznią. Chodziłeś za mną jak psiak. Pamiętasz, jak 
irytowało to twoją matkę? 

-    Tak, umiałeś mnie zwodzić. Jesteś diabłem wcielonym. 

Zawsze nim byłeś. I ona o tym dobrze wiedziała, od samego 

początku! 

Strona 59  z 131

RS

-    Och, ona dobrze wiedziała, co robi. Czy nie płakałeś, Guido, 

kiedy odjeżdżałem? 

-    Byliśmy wtedy dziećmi. Imponowała mi twoja łobuzerska 

brawura, to było, zanim... 

-    ...zanim ta zła, przewrotna i chciwa kobieta zatruła twój umysł 

- dokończył zimno Fiorenzo. 

-    Ty draniu! - nie wytrzymała Suzy, przychodząc z pomocą 

rozdygotanemu i blademu jak ściana księciu. - Jak możesz tak 
mówić o tej bezradnej, starej kobiecie! To potwarz! I jeśli książę 

zechce wytoczyć ci proces, mogę być jego świadkiem! - krzyknęła, 
zdając sobie sprawę, że wszyscy naokoło od dłuższej chwili 

przysłuchują się ich kłótni. 

-    Na miłość boską, Fiorenzo, przestań robić przedstawienie! Nie 

możemy rozmawiać o tym tutaj! - jęknął książę. Suzy czuła pod 
stołem jego dygocące kolana. 

-    Nie będę milczał - powiedział zimno Veronese. 
-    Przyszedłem - zwrócił się do Suzy - żeby cię ostrzec. Trzymaj 

się od moich spraw rodzinnych z daleka! To nie twój interes. Jeżeli 
mnie nie posłuchasz, nie będę miał litości. 

-    Nie wiem, ile świństw masz na sumieniu... - zaczęła Suzy, ale 

nie pozwolił jej skończyć. 

-    Świństw? Chcę tylko, byś zrozumiała, że lista tych, którzy 

weszli mi w drogę i źle skończyli, jest dość długa. 

-    Pracuję dla tej rodziny i... 

-    Pracujesz? - znowu przerwał jej szyderczo, dostrzegając, że 

książę ukradkiem ściska ją za rękę. 

-    Ciekawe, co to za praca? Chyba nocna, co? 

Suzy i książę zerwali się z krzeseł. Fiorenzo roześmiał się, 

wytrzymując ich spojrzenia. 

-    Nie puszczę ci płazem tej zniewagi - syknęła Suzy. 

-    O! Co ja słyszę? To chyba groźba? Czyżbyś i ty, tak jak 

wcześniej twoi chlebodawcy, zamierzała zabić mnie w jakiejś 

ciemnej ulicy? Tym razem nie dam się zaskoczyć. A zatem, do 

Strona 60  z 131

RS

widzenia. Wkrótce się zobaczymy. Pewnie wcześniej niż myślisz. 

Skłonił się szyderczo i ruszył do wyjścia, roztrącając kelnerów i 

przedzierając się przez spory już tłum gapiów, który zebrał się 
wokół ich stolika. 

Guido trząsł się z bezsilnej wściekłości. 
-    Co za wstyd! - jęknął. - Matka zupełnie się załamie, kiedy się o 

tym dowie. Ten skandal...! 

-    Idę za nim - oświadczyła Suzy, nie czekając na dalszy ciąg. 

Wyrwała rękę, gdy książę próbował ją zatrzymać, i lawirując między 

stolikami wybiegła z kawiarni. 

Fiorenzo nie zdołał odejść daleko. Szedł gniewnym krokiem przez 

plac. Ruszyła za nim niemal biegiem. Nagle odwrócił się. Zobaczył ją 
i przystanął. Suzy w pierwszej chwili chciała się zatrzymać, ale 

zdając sobie sprawę, że i tak ją zauważył, ruszyła ku niemu z 
wyzywającą miną. 

-    Co się stało? Guido cię przepędził? 
-    Porozmawiajmy - zaproponowała, nie dając zbić się z tropu. 

-    Ja już powiedziałem wszystko. Zresztą nie mam do ciebie 

zaufania. - Spojrzał w pochmurne niebo i postawił kołnierz płaszcza. 

-    Nie bój się, nie mam broni przy sobie - powiedziała z kpiącym 

uśmiechem. - Gdybym nie wiedziała, że nie umiesz panować nad 

swoimi łapami, zaproponowałabym ci, żebyś mnie obszukał. A 
zresztą, żarty na bok. Chcę tylko, żebyś się odczepił od contessy. 

Przez chwilę przyglądał jej się w milczeniu. 

-    Czy zdajesz sobie sprawę, że sama wydajesz na siebie wyrok? 
-    Boże, po co ta gadanina jak z kiepskiego filmu gangsterskiego. 

Wcale się ciebie nie boję. - Wzruszyła ramionami. - Chodzi mi o 

spokój nieszczęsnej, sparaliżowanej kobiety. 

-    Nie martw się o nią. Ona sobie radzi znakomicie. A poza tym, 

czy ten goguś, jej ukochany synek, nie może wyręczyć cię w twoich 

wzruszających staraniach? Przyznam, że nie rozumiem cię zupełnie. 
Co ty w nim widzisz? Myślałem, że wolisz prawdziwych mężczyzn. 

-    Takich twardzieli - damskich bokserów? Przeszył ją wzrokiem i 

Strona 61  z 131

RS

to spojrzenie było jak pocisk. 

Biła od niego jakaś ogromna siła i energia. Oblizała językiem 

spierzchnięte wargi. Wóz albo przewóz, pomyślała. I tak już odkryła 
karty. 

-    To doprawdy zadziwiające, to, co się dzieje między nami, 

prawda, Suzy? No, powiedz sama... Pożądanie potrafi nas dopaść w 

najmniej spodziewanym momencie. Czemu tylko komplikujemy 

sobie życie? Zróbmy to, Suzy. Przecież oboje mamy na to ochotę. 

Suzy znowu była wściekła. Dlaczego traci nad sobą kontrolę? 

Spuściła oczy, aby nie patrzeć na niego, i wpatrywała się w czubki 
swoich butów. 

-    Trzysta lat temu - powiedziała - powiesiliby cię między 

kolumnami pałacu Dożów. Tak wtedy rozprawiano się z 

kryminalistami. Słuchaj - podniosła oczy - chodzi mi tylko o to, żebyś 
przestał szantażować contessę. 

-    Pójdźmy w jakieś bardziej ustronne miejsce, może uda ci się 

mnie przekonać - odpowiedział, odwracając się nagle i ruszając 

przed siebie. - Chyba że się boisz? 

-    Wcale się nie boję - odkrzyknęła, podążając za nim. - Jestem 

prywatnym detektywem. Contessa wynajęła mnie po to, abym jej 

broniła przed twoimi intrygami, i... 

-    Więc chodź - przerwał jej. - Weźmiemy gondolę, pojedziemy 

na spacer i porozmawiamy sobie. W gondoli będziesz chyba czuła 

się bezpiecznie? - Uśmiechnął się drwiąco. 

Suzy zacisnęła zęby. Chyba nie ma wyboru, pomyślała. Musi na to 

przystać. Przecież ten cyniczny, wyzuty z ludzkich uczuć facet, z 

którym nie może sobie poradzić ani swymi kobiecymi sztuczkami, 

ani perswazją, ani groźbą, przecież on musi mieć jakiś słaby punkt! 

 
 

 
 

 

Strona 62  z 131

RS

ROZDZIAŁ PIĄTY 

 

 
Gondola, którą wybrał Fiorenzo, miała niewielką kabinę. Gdy 

usiedli, frędzle firanek w oknach drgnęły, a potem zaczęły kołysać 

się miarowo: łódka odbiła od nabrzeża. Suzy wzięła głęboki oddech. 
Jeżeli będzie się do niej dobierał, powybija mu te nieskazitelne, 

białe zęby. Pewnie zresztą sztuczne, pomyślała. 

-    Czy wydaje ci się, że tutaj lepiej wypadniesz? - zapytała. 

-    W twoim towarzystwie zawsze, jak zechciałaś się wyrazić, 

dobrze wypadam - odpowiedział z uśmiechem. 

-    Podniecasz mnie, Suzy, i dobrze o tym wiesz. Nie boisz się? 

Podziwiam twoją zimną krew. Nie znoszę kobiet, które krzyczą ze 

strachu. 

-    Gbur i zarozumialec! - prychnęła z pogardą. 

-    Owszem. Lubię, gdy kobiety padają przede mną na kolana. - 

Popatrzył na nią porozumiewawczo. Zabrzmiało to tak 

jednoznacznie, że Suzy zaczerwieniła się. - To będzie doprawdy 
miła chwila, kiedy będziesz prosić o litość albo o to, żebym coś dla 

ciebie zrobił - dodał z dwuznacznym uśmiechem. 

-    Powiedziałabym więcej: to będzie cud. - Zsunęła się na skraj 

obitej czerwonym aksamitem ławeczki, gotowa poderwać się w 

każdej chwili. Gondole z kabinami należały raczej do rzadkości. Ta 
musi być bardzo stara, pomyślała, spoglądając na mosiężne 

uchwyty i sufit wyściełany złotym   adamaszkiem. 

-    Mam nadzieję, że ta przejażdżka będzie cię kosztować 

majątek. 

Fiorenzo uśmiechnął się i usadowił wygodnie naprzeciw niej. 

-    Ale jest tego warta. A zatem zaczynajmy. Przekonaj mnie, 

proszę, że nie powinienem dręczyć kobiety, która popełniła niemal 

wszystkie zbrodnie, jakie można popełnić. No, słucham! 

Strona 63  z 131

RS

-    Przestań się zgrywać! - krzyknęła Suzy zapalczywie. - To ty 

jesteś wszystkiemu winien. 

-    Czyżby? Nie podaruję ani jej, ani temu jej synalkowi! Życzę im 

wszystkiego najgorszego. 

Suzy usadowiła się wygodniej na swojej ławeczce. 
-    Contessa mówiła mi, że grozisz jej skandalem - powiedziała, 

siląc się na spokój. - O co ci chodzi? Chcesz dostać pałac, którego 

nie będziesz w stanie utrzymać? Nie wydaje ci się, że wyglądałbyś w 
nim trochę śmiesznie? 

-    Myślę, że odgrywałbym arystokratę nie gorzej niż Guido - 

odpowiedział rozbawiony. 

Spoglądając na niego, Suzy musiała przyznać w duchu, że 

prezentuje się dużo lepiej od prawdziwego księcia. 

-    A jakie masz do tego prawo? Miałbyś czelność wprowadzić się 

tam jak intruz? Rodzina Moroschinich mieszka w tym pałacu od 

siedmiuset lat. 

-    Jakoś bym sobie poradził. - W oczach Fiorenza zamigotały 

wesołe iskierki. - Tracisz tylko czas, próbując mnie przekonać, że 
księżna Flavia zasługuje na współczucie. Lepiej przenieś swoje 

uczucia na mnie. Zapewniam cię, że będę wiedział, co z nimi zrobić. 

- Wyciągnął rękę i położył jej na ramieniu. Suzy strąciła ją ze 

zniecierpliwieniem. Ale nie na długo. Pogłaskał ją po policzku i 
musnął palcami koniuszek ucha. Raz jeszcze zrzuciła jego rękę i 

skrzywiła się z irytacją. 

-    Masz bardzo ładne uszy - powiedział przeciągłym, 

uwodzicielskim głosem. - Czy to Guido poddał ci pomysł, żebyś 

wypróbowała na mnie wczoraj swoje kobiece sztuczki? 

-    Co takiego? - Suzy poczuła ucisk w gardle. - Co ty za bzdury 

wygadujesz? 

-    Przecież dobrze wiedziałaś, kim jestem, a mimo to byłaś dla 

mnie taka miła... Czy to nie dziwne? Nie spuszczaj oczu. - Chwycił ją 
za rękę. - Pozwalałaś mi całować swoje wypielęgnowane dłonie, te 

dłonie, którymi rzekomo zmywasz dzielnie naczynia? Och, Suzy, nie 

Strona 64  z 131

RS

lubię, jak się mnie oszukuje. I nie zamierzam również polubić ludzi, 
którzy próbują mnie zabić... 

Pomimo że nadal mówił to tym samym, miękkim i zmysłowym 

głosem, Suzy poczuła, że serce jej zamiera. 

-    Bóg jeden wie, skąd ona zdobyła pieniądze, żeby wynająć 

policyjną motorówkę i płatnego mordercę - dokończył. 

Suzy pokręciła niedowierzająco głową. 

-    Kto? Księżna? To niemożliwe! Oskarżasz ją o to, że wynajęła 

kogoś... Nie... Ona nie potrafiłaby skrzywdzić... 

-    Czyżby? - przerwał jej. - A wiesz, o jaką stawkę toczy się ta 

gra? 

-    O czym ty mówisz? 
Fiorenzo ujął ją za podbródek, a jego twarz znalazła się 

kilkanaście centymetrów od jej twarzy. Odczekał chwilę, 
pozwalając, by patrzyła mu w oczy, tak jakby chciał, aby zajrzała 

mu wprost do samej duszy. 

-    Tą stawką jest przyszłość - powiedział miękko. 

-    Przyszłość Flavii, Guida i moja. A ja zamierzam zadbać tym 

razem o własne interesy. Wiesz, co chcę zrobić? Potrząsnąć 

delikatnie    tą    całą   contessą... Zamierzam objąć ten pałac w 

swoje posiadanie. 

-    Ale pałac należy do księcia Moroschiniego! 
-    Bez wątpienia. 

-    Wiec to on powinien w nim zostać! - wykrzyknęła. 

-    Właśnie - odpowiedział spokojnie. 
-    Przecież Guido... 

-    Daj spokój z tym Guidem... - Machnął pogardliwie ręką. - Czy 

wiesz, kto jest jego prawdziwym ojcem? Nie zadałaś sobie nigdy 

pytania, dlaczego mąż księżnej Flavii ją zostawił? 

-    Czy chcesz powiedzieć, że... 

-    Właśnie - znowu jej przerwał. - Guido jest bękartem. Teraz 

rozumiesz, czego boi się księżna. Jedno moje słowo o tym, czyim 

synem jest Guido, i straci wszystko, co posiada. To dlatego 

Strona 65  z 131

RS

próbowała mnie zabić. 

Nad ich głowami rozległ się krzyk gondoliera. Było to ostrzeżenie 

dla mogących nadpływać z przeciwka: zbliżali się do ostrego zakrętu 
kanału. W chwilę potem gondola znalazła się pod mostem. Na jego 

ścianach zatańczyły migotliwe cienie wody rozcinanej dziobem 
bezszelestnie sunącej łodzi... 

Suzy starała się zebrać myśli. Czyżby i ona została oszukana? To, 

co mówił Fiorenzo, brzmiało przekonująco. Ale żeby contessą miała 
być wyrachowaną morderczynią? To zupełnie do niej niepodobne. 

Nie, trudno w to uwierzyć. 

-    Jesteś paranoikiem - powiedziała mu prosto w twarz. 

-    Do diabła! - skrzywił się ze złością. - Pomyśl tylko, kobieto! - 

Potrząsnął ją za ramiona. - Dlaczego Alfonso pozostaje w służbie u 

contessy, chociaż ona wcale mu nie płaci? 

-    Alfonso? - Suzy nie potrafiła ukryć zdumienia. - Chcesz 

powiedzieć, że Alfonso jest jego ojcem? Jesteś szalony! 

-    A co? Myślisz, że robi to z dobrego serca albo dlatego, że jest 

taki szlachetny? A może ma inne powody, nigdy cię to nie 
zastanawiało? Czy nie zauważyłaś, jak on na nią patrzy? Że stara się 

uprzedzić jej każde życzenie, jakby była królową? A i ona... 

-    Przestań! Nie chcę tego słuchać! - wykrzyknęła Suzy, ale 

zamknął jej usta swoimi i przycisnął ją całym swym ciężarem do 
ściany kabiny. 

-    Och, zamknij się lepiej i pomyśl o tym, co ci mówię! - wydyszał 

jej prosto w usta, a potem puścił ją i odsunął się nieco. 

-    Wcale nie zamierzam! - krzyknęła. - To ohyda! Czy myślisz, że 

ktoś w to może uwierzyć? Księżna Flavia i Alfonso! 

-    Bądź spokojna, uwierzą - odpowiedział z mściwym 

uśmiechem. - Cała Wenecja o niczym innym nie będzie mówiła! 
Sama powiedziałaś, że Guido wygląda jak chłop. 

-    Ja... Przekręcasz moje słowa! O Boże! - Rozejrzała się 

bezradnie. - Czy doprawdy nic cię nie powstrzyma przed 

rozpuszczeniem tych okropnych oszczerstw? 

Strona 66  z 131

RS

Spojrzał na nią z rozbawieniem. 
-    No dobrze, przemyślisz to sobie później! - zamruczał, 

wsuwając rękę pod jej płaszcz i kładąc na piersi. - Nie mogę 
doczekać się, kiedy znowu zaczniesz ze mną walczyć... 

Zacisnęła usta i skrzywiła się z przesadnym niesmakiem. 
-    Znowu zgrywasz twardziela - powiedziała znużonym głosem. - 

Mówiłam ci już, że to na mnie nie działa. 

-    To odczep się ode mnie. Przestań mnie śledzić i wycofaj się z 

tej awantury. Co ty z tego masz? Nic, a już na pewno nie pieniądze. 

Contessą jest zadłużona po czubki swych arystokratycznych uszu! 
Prędzej te kanały wyschną do reszty, niż na jej koncie pojawią się 

jakieś pieniądze. 

-    Jeżeli tak jest, to właśnie przez ciebie! Zresztą wzięłam już od 

niej zadatek. A poza tym, pewno nie wiesz, że... 

-    Och - nie pozwolił jej skończyć - wiem wszystko doskonale. 

Akurat jeśli chodzi o jej sytuację finansową, to znam ją znakomicie. 
Mówię ci: stawiasz na złego konia! Czemu się tak upierasz? Czy ona 

kiedykolwiek coś dla ciebie zrobiła? 

-    Powiem ci, jeśli tak bardzo chcesz wiedzieć! Pomogła mi. Nie 

chodzi o pieniądze: to dzięki niej dostałam koncesję. 

-    O, to doprawdy bardzo szlachetnie z jej strony - uśmiechnął 

się ironicznie. - Jak dawno to się stało? 

-    Niedawno. Kilka miesięcy temu. 

-    No właśnie! Czyli wtedy, kiedy okazało się, że ktoś taki jak ty 

jest jej potrzebny... Więc jak: dalej zamierzasz dla niej pracować? 

-    A tak! - Suzy porywczo kiwnęła głową. - Jestem lojalna wobec 

moich klientów. A kiedy cię zamkną, pierwsza otworzę szampana. 

-    To chyba umrzesz z pragnienia - powiedział Fiorenzo ze złym 

uśmiechem. - Wiesz co? Właściwie to się cieszę, że nie znikniesz ze 
sceny. Utarcie ci nosa sprawi mi większą przyjemność niż zemsta 

nad contessą i Guidem. A kiedy już pójdziemy do łóżka, sama się 
przekonasz, ile czasu straciłaś przez swój ośli upór... 

Suzy zerwała się z ławeczki, gotowa wysiadać, nawet jeśli 

Strona 67  z 131

RS

miałaby wyskoczyć za burtę. Gondola zakołysała się niebezpiecznie. 
Fiorenzo wystawił nogę i Suzy przeleciała przez nią, lądując na 

czworakach na wysłużonym czerwonym dywanie wyściełającym 
podłogę kabiny. 

-    Och, cóż to za miły widok! - usłyszała tuż nad uchem jego 

głos. Zamachnęła się łokciem, ale w tej samej chwili zwalił się na nią 

całym ciężarem. Czuła jego męskość napierającą na jej pośladki. 

Zdała sobie sprawę, że mimo woli zamyka oczy, poddając się 
przyjemności wywołanej jego brutalną pieszczotą. 

-    Gondolier! - jęknęła ostrzegawczo. 
-    Nie przejmuj się, zapłaciłem mu wystarczająco dużo, żeby 

udawał, że niczego nie widzi, nawet jeżeli rozbierzemy się do naga 
i wypróbujemy tu wszystkie pozycje, jakie zna Kamasutra! - 

zamruczał leniwie i zanurzył dłoń w jej włosach. 

-    Nie dotykaj mnie! - wstrząsnęła się. 

-    Boisz się? 
To prawda, była przestraszona. Zdecydowała się postawić 

wszystko na jedną kartę. 

-    Nic dziwnego, że twój własny ojciec cię znienawidził - syknęła. 

Fiorenzo znieruchomiał. Poczuła, że znalazła się w oku cyklonu, 

jakby zalegająca nagle śmiertelna cisza była zapowiedzią wściekłej 

burzy. Tymczasem on zsunął się z niej i usiadł ciężko na ławce. Suzy 
patrzyła na niego, jak zahipnotyzowany królik patrzy na węża. Czuła 

się podle. Dała się sterroryzować własnemu przerażeniu i dlatego 

zdecydowała się uderzyć tak okrutnie. 

W jego oczach widziała teraz zimną nienawiść - do niej, do całego 

świata. 

-    Mój Boże! - Pokiwał głową. - Te słodkie usta potrafią zabijać! 

-    Przepraszam, nie chciałam... 
-    Nie? - Popatrzył na nią z obrzydzeniem. - Mniejsza o to... W 

każdym razie jeżeli ci się zdaje, że zdołasz odwieść mnie od mego 
zamiary, to się mylisz. Contessie być może wydaje się, że przeszła 

przez piekło, ale to nic w porównaniu z tym, co dla niej 

Strona 68  z 131

RS

przygotowuję. Nie znajdzie dla siebie miejsca w tym kraju. Ludzie 
odsuną się od niej jak od trędowatej. Możesz jej to powtórzyć: chcę, 

żeby cierpiała tak, jak ja cierpiałem. Oko za oko, ząb za ząb. 

Suzy poczuła na karku chłód. Odruchowo pokręciła przecząco 

głową. Nie ulegało wątpliwości: był szalony, chory z nienawiści. 

-    Powinieneś się leczyć - powiedziała półgłosem. 

-    Ty też - odpowiedział beznamiętnie. - Niech Bóg ma cię w 

swojej opiece. 

Suzy wzdrygnęła się, ale nic nie odpowiedziała. Przez dłuższą 

chwilę siedział niczym posąg, nieruchomo, wpatrzony w okno. 
Potem wstał, wychylił się z kabiny i kazał gondolierowi zatrzymać 

się. Była tak zdrętwiała, że nieledwie wypchnął ją z kabiny i wysadził 
na brzeg. Rozejrzała się wokół, rozpoznając wreszcie znajome domy 

przy nabrzeżu Priuli, i ruszyła w stronę domu. Była jeszcze pod 
wrażeniem rozmowy z Veronesem. Jego pogróżki zaniepokoiły ją 

jednak i cały czas walczyła ze sobą, żeby się nie odwrócić i nie 
sprawdzić, czy za nią idzie. Zwłaszcza przechodząc przez liczne w tej 

części miasta, ciemne i dość ponure podziemne pasaże, czuła się 
raczej nieswojo. Tak, nie ulegało wątpliwości, że ten zaślepiony 

nienawiścią człowiek jest gotów na wszystko. 

Śnieg przestał już padać i iskrzył się teraz pod nogami. Szybko 

dotarła do domu. Pospiesznie spakowała walizkę, zjadła resztę 
wczorajszej pizzy i ruszyła z powrotem do pałacu. 

Jej pokój w pałacu był niewielki i zagracony, z małym okienkiem 

wychodzącym na północną stronę. O tej porze dnia panował w nim 
mrok. Ale w końcu nie miało to znaczenia. Nie przyszła przecież do 

hotelu: ma zadanie do wykonania i tylko to się liczy. Zresztą będzie 

tu tylko spała. Jest jeszcze cały pałac, który - choć zniszczony i 

zapuszczony - w swojej części reprezentacyjnej wyglądał przecież 
całkiem nieźle. 

Zamknęła za sobą drzwi i rozpoczęła wędrówkę przez korytarze i 

pokoje, na próżno usiłując wywołać w sobie uczucie zachwytu dla 

tego, starożytnego, bądź co bądź, miejsca. Miała nadzieję, że może 

Strona 69  z 131

RS

natknie się jeszcze na contessę albo Guida: chętnie opowiedziałaby 
o rozmowie w gondoli. Nigdzie ich jednak nie było. 

Po południu, motorówką Moroschinich, miała się udać z Alfonsem 

po przybywającego gościa. Łódź była czysto wysprzątana, okna 

miała wymyte, a mosiężne gałki i uchwyty lśniły wypolerowane. 
Alfonso wyglądał dość śmiesznie w kostiumie średniowiecznego 

dworzanina. Było widać po jego minie, że przyciasny strój pije go 

pod pachami. Ona sama, zgodnie z zaleceniami contessy, musiała 
wystąpić przebrana za renesansową damę. 

Kiedy dotarli do Lido, posuwali się jeszcze chwilę wzdłuż 

nabrzeża, a potem wpłynęli w wąski kanał z wysokimi brzegami, 

prowadzący do basenu, w którym mieściła się przystań hotelu 
Excelsior. Suzy słyszała o tym hotelu zbudowanym na przełomie 

wieków, ale nie spodziewała się, że jest aż tak imponujący. Jego 
elegancka fasada, ozdobiona zgrabnymi wieżyczkami, odbijała się w 

wodzie. 

Alfonso przycumował do jednego z pomostów i, wskazując jej 

portiera gawędzącego opodal z załogą hotelowej motorówki, 
zniknął w głębi kabiny. Suzy nie pozostawało więc nic innego, jak 

wspiąć się na nabrzeże i pójść do recepcji. Wielu hotelowych gości 

było w strojach karnawałowych, więc nie czuła się nieswojo w 

przebraniu, pomyślała jednak, że musi przypominać ladacznicę z 
dawnej Wenecji. 

-    Signor Verreaux, quando arrivera? - spytała o bankiera 

jednego z pracowników recepcji. 

-    Giu dalie scale. - Mężczyzna zajrzał jej w dekolt, a potem 

pokazał w stronę drzwi wejściowych. Suzy zbiegła z powrotem na 

dół. W holu stały cztery wielkie walizy z nazwiskiem pana Verreaux, 

ale jego samego nie było. 

-    Pani kogoś szuka? - spytał portier. 

-    Tak, pana Verreaux. 
-    Będzie tu lada moment. Czy zechciałaby pani poczekać przy 

jego bagażach? 

Strona 70  z 131

RS

Stanęła przy walizach, niezbyt szczęśliwa, że będzie się w tym 

miejscu wszystkim rzucała w oczy. Przez drzwi wejściowe widziała 

na molo chłopczyka. W ręku trzymał malutką gondolę. Obok dziecka 
stał elegancko ubrany ojciec. Ale na niego ledwie zwróciła uwagę, 

wpatrzona w chłopca, który teraz ukląkł i troskliwie położył łódkę na 
wodzie. Twarzyczkę rozjaśnił mu uśmiech, kiedy lekka fala zabrała 

łódkę od pomostu. 

Dziecko... To było zawsze jej największe marzenie. Ale teraz nie 

ma już o czym mówić. Mogła tylko podglądać z zazdrością szczęście 

innych. Podeszła bliżej do drzwi: mały trzymał znów łódkę w ręku i 
pracowicie wylewał z niej wodę. Poczuła, że oczy zachodzą jej 

łzami. Jej pierwszy synek, gdyby się urodził, byłby pewnie w jego 
wieku. Mężczyzna położył rękę na ramieniu chłopca i popchnął go 

delikatnie w głąb mola. Potem schylił się i wziął malca w ramiona. 
Stali teraz oświetlani promieniami zachodzącego słońca. 

Naraz Suzy gwałtownie zamrugała oczami. Z kieszeni sukni 

szybko wyciągnęła chustkę i przetarła załzawione powieki. Cała 

znieruchomiała. Tak, nie ulegało wątpliwości. Ojcem tego 
chłopczyka był Fiorenzo Veronese. 

Tak, on, ale taki, jakim go nigdy dotąd nie widziała: czuły, 

uśmiechnięty, pełen radości życia... Suzy niemal zakręciło się w 

głowie: to nie do wiary, żeby jeden i ten sam człowiek mógł 
wyglądać tak różnie! Wpatrywała się w niego chciwie i czuła, jak 

mocno bije jej serce na widok jego rozpromienionej twarzy. Jeszcze 

godzinę temu, gdyby była portretującą go malarką, malowałaby 
mężczyznę o surowym, niemal ponurym, choć dumnym zarazem 

spojrzeniu. Teraz wydawał się wcieleniem łagodności, pogodnym i 

zadowolonym z życia człowiekiem. Czy nie może porzucić myśli o 

zemście i cieszyć się dzieckiem, po prostu... 

Nagle rozległ się za nią szmer głosów. Suzy odwróciła się i ujrzała 

niezwykle piękną i nienagannie ubraną kobietę, ku której rzuciła się 
grupka fotoreporterów i dziennikarzy z weneckich popołudniówek. 

Kobieta minęła ją w obłoku perfum i wyszła na molo. W chwilę 

Strona 71  z 131

RS

później Suzy zobaczyła, jak Fiorenzo i chłopiec kłaniają się jej, 
następnie on całuje ją w rękę, pomaga zejść do hotelowej 

motorówki, potem wsadza tam delikatnie chłopca i patrzy, jak 
odjeżdżają. Na jego twarzy malowała się taka czułość i tęsknota, że 

Suzy przyglądała się temu szczerze poruszona. 

A więc ma żonę... Owa piękna kobieta jest jego żoną... Ta nowa 

myśl zepchnęła na bok wszystkie inne: Suzy poczuła nieprzyjemny 

skurcz w żołądku. 

Ma nie tylko piękną żonę, ale i wspaniałego syna... A mimo to 

próbuje się do niej dobierać... Co za świnia! Zwyczajny drań. Tak, 
po prostu drań, Suzy trzęsła się teraz z oburzenia. Traktuje ją jak 

dziwkę, z którą można się zabawić. Mieć trochę frajdy i 
urozmaicenia... 

Zmarszczyła brwi, bo przypomniała sobie, że przecież Fiorenzo 

wynajmuje w mieście marne mieszkanie. Dlaczego to robi, jeśli jest 

mężem tej królewskiej piękności? Nie miała jednak czasu na 
rozmyślania, bo Veronese skierował się ku drzwiom hotelowym. 

Suzy skryła się szybko za stojącą przy drzwiach rozłożystą palmą. Ta 
rejterada musiała wyglądać dość głupio. Na szczęście nikt nie 

zwrócił uwagi. Stała przysłonięta palmą, modląc się w duchu, żeby 

przypadkiem nie nadszedł teraz Amerykanin. Co gorsza, diadem, 

jaki miała na głowie, zaplątał się we włochaty, zdrewniały u nasady 
liść palmy. Była unieruchomiona, bała się jednak poruszyć. Boże, co 

za farsa! 

Fiorenzo tymczasem podszedł do stojącego w holu portiera i 

przez chwilę o czymś z nim rozmawiał. Nagle, ku przerażeniu Suzy, 

odwrócił się i popatrzył prosto w jej stronę. Przez moment jeszcze 

miała nadzieję, że to przypadek, ale niestety, szedł już w jej 

kierunku. Kiedy rozchylił liście i ujrzał czerwoną, zażenowaną twarz 
dziewczyny, zdziwienie w jego oczach szybko ustąpiło miejsca 

rozbawieniu. Stał przyglądając się jej ironicznie, podczas gdy ona 
bezskutecznie szamotała się, usiłując wyplątać włosy i uwolnić się z 

tej idiotycznej pułapki. Efekt był tylko taki, że peleryna zsunęła się 

Strona 72  z 131

RS

jej z ramion i spadła na podłogę. 

- Paradowanie z takim dekoltem jest dość ryzykowne - 

powiedział, powstrzymując śmiech. – Spójrz tylko, masz gęsią 
skórkę! - Jego otwarta dłoń spoczęła na jej piersi ciepła, 

zachęcająca. Suzy szarpnęła się do tyłu. 

-    Pozwól, ja to zrobię. - Skłonił się szarmancko. Postąpił krok 

naprzód i znalazł się tuż obok niej. 

-    Odejdź - warknęła, próbując nadal wyplątać się z matni. - 

Czekam tu na kogoś. 

-    Sądząc z twego stroju - chyba na Casanovę? 
-    W każdym razie na pewno nie na ciebie. Uśmiechnął się 

szeroko i zaczął delikatnie uwalniać 

jej włosy, przytulony niemalże do policzka Suzy. Nagle pochylił 

głowę i znienacka pocałował jej nagą szyję. Wydała z siebie jęk 
rozkoszy: bliskość jego ciała i gorąco warg wprawiły ją w ekscytację 

- nie potrafiła temu zaradzić. 

-    Nie... 

-    Tak - mruknął, studiując z zadowoleniem jej zmieszanie. - 

Niebywałe, prawda? Nie zdawałem sobie sprawy, jak podniecającą 

rzeczą może być zemsta. Myślę, że oboje będziemy zgłębiać jej 

erotyczne podłoże. 

Próbowała się uwolnić od niego, ale Fiorenzo przydepnął rąbek 

jej sukni. 

-    Precz - syknęła. - Bo zacznę krzyczeć. Wzruszył tylko 

ramionami.    

Jego ręka niedbale błądziła po jej karku. Wiedziała, że nie może 

wywołać skandalu: w każdej chwili mógł zjawić się pan Verreaux. 

Zasłoniła się przedramieniem i próbowała go odepchnąć. 

Bezskutecznie. 

-    Zostaw mnie, ty... 

-    Och, piękne zielone oczy! Kogo tak wypatrujecie? - westchnął 

z udanym wzruszeniem. Znowu spojrzał w jej dekolt i głos mu 

nieoczekiwanie stwardniał. 

Strona 73  z 131

RS

-    Czy Flavia podsuwa cie bogatym Arabom? 
Szarpnęła się w bezsilnej wściekłości, usiłując jednocześnie 

wychylić się zza jego ramion i zajrzeć w głąb holu. Walizki ciągle 
stały na swoim miejscu, a więc Amerykanin nie zjawił się jeszcze. 

-    To tylko przebranie, żeby... - urwała przyłapując się na tym, że 

zaczyna się tłumaczyć. - To nie twoja sprawa. Popatrzyłeś sobie, a 

teraz spływaj! 

-    Pocałuj mnie, to sobie pójdę. 
Suzy uniosła oczy w górę z przesadnym westchnieniem. 

-    Jesteś chyba opóźniony w rozwoju. Ostatni raz bawiłam się tak 

w szkole z chłopakami. 

-    Niestety, mnie takie zabawy ominęły. W ogóle jako dziecko 

niewiele się bawiłem. Więc teraz muszę nadrabiać zaległości. - 

Przyciągnął ją do siebie z rozbrajającym uśmiechem. 

-    To śmieszne! 

-    Pocałuj mnie. 
Suzy miała przez chwilę wrażenie, że jest teraz jakiś inny, wolny 

od zwykłej mu agresywności. 

-    O Boże! Miałam nadzieję, że już więcej nie będę musiała się w 

to bawić. No dobrze, zróbmy to raz dwa. - Ustąpiła, przybierając 

znudzoną minę. Zacisnęła mocno wargi i podniosła brodę w górę, 

czekając na jego pocałunek. Ale on tymczasem wsunął rękę pod jej 
włosy i patrzył jej w oczy. Suzy poczuła, że jego druga ręka wędruje 

po jej żebrach, ciasno opiętych gorsetem sukni, wspina się coraz 

wyżej i jego palce wsuwają się za cienką, jedwabną chusteczkę nad 
wycięciem stanika sukni. Zdała sobie sprawę, że znowu traci 

kontrolę nad sobą, rumieni się, a nogi zaczynają jej drżeć. 

Otworzyła usta, by zaprotestować przeciwko tej    nowej   

impertynencji. I wtedy ją pocałował. Tak miękko i delikatnie, że 
zakręciło jej się w głowie. Zamarła bez ruchu. Nagle odsunął się od 

niej i stojąc o krok, spoglądał badawczo. 

-    Na kogo czekasz? 

Suzy, ciągle jeszcze oszołomiona, potrzebowała kilku sekund, by 

Strona 74  z 131

RS

znaleźć odpowiedź. Zebrała myśli i spojrzała wyzywająco. 

-    Nie twój interes. - dowiedz, na kogo? - Patrzył na nią 

natarczywie. Postanowiła zastosować jego własną taktykę i działać 
przez zaskoczenie. Przywarła do niego całym ciałem, zarzucając mu 

ramiona na szyję i wspinając się na czubki palców, jakby chciała go 
pocałować. Miała teraz przed sobą jego twarz, najpierw zdziwioną, 

potem triumfującą. Na to czekała. Wykopała spod jego stopy 

przydepniętą końcówkę sukni, odepchnęła go i pobiegła w głąb 
holu. Udało się! 

Stała zadyszana przy walizkach, czując na sobie ironiczne 

spojrzenia portierów. Niewątpliwie przynajmniej ta ostatnia scena 

nie uszła ich uwagi. Uprzytomniła sobie, że ma potargane włosy, a 
i suknia jest, łagodnie mówiąc, w lekkim nieładzie. Nasunęła 

bardziej pelerynę na ramiona. Cóż, nie pozostawało jej nic innego, 
jak czekać. Ten przeklęty Verreaux powinien się w końcu zjawić. 

Gdzie się podziewa, u diabła? 

Fiorenzo wynurzył się zza palmy, przeszedł obok niej i stanął przy 

kontuarze hotelowego baru. Odwróciła się tyłem, kiedy przechodził 
przez hol, ale teraz widziała kątem oka, jak poprawia włosy, krawat, 

a potem ostentacyjnie manipuluje przy pasku u spodni... Jeden z 

portierów parsknął śmiechem. Suzy czuła, że robi się czerwona jak 

burak. Co za łajdak! 

Zachowuje się tak, jakby odbył przed chwilą tete a tete z 

prostytutką! 

Skinął ręką na portierów. Coś tam im powiedział, wskazując w jej 

stronę. Odwróciła głowę, zastanawiając się, co wymyślił nowego. 

Portierzy podeszli do niej, ale nie odezwali się ani słowem, za to 

chwycili za walizki Amerykanina. 

-    Zaraz! Jak to...? - krzyknęła Suzy spoglądając w stronę 

starszego portiera. 

-    Buon viaggio, Signor Verreaux. - Starszy portier giął się w 

ukłonach przed Fiorenzem, życząc mu dobrej podróży. 

Verreaux? Fiorenzo? Signor Verreaux? Suzy poczuła, że robi jej 

Strona 75  z 131

RS

się na przemian zimno i gorąco. Nie, tylko nie to...! 

-    To co, idziemy? - usłyszała tuż za sobą. - Rozumiem, że cały 

czas czekasz tu na mnie? 

Oniemiała z wrażenia patrzyła na niego szeroko rozwartymi 

oczami: ten wytworny szary garnitur, eleganckie buty, mankiety ze 
złotymi spinkami, gładko wygolona twarz, gęste, mocne włosy, 

znajomy zapach wody kolońskiej. Verreaux! 

-    Verreaux? - z trudem wydobyła głos. Tak. Niestety. 

Potwierdzenie tego było wypisane na jego twarzy, rozjaśnionej 

triumfalnym i kpiącym jednocześnie uśmiechem. Westchnęła 
ciężko. - Co ty znowu wymyśliłeś? - zapytała znużonym tonem. 

-    To chyba jasne. Jadę właśnie do pałacu: przecież wynająłem 

go na trzy miesiące! 

-    Chyba oszalałeś! Nie pozwolimy ci! 
-    Nie pozwolimy? My? Więc utożsamiasz się z nimi? Doprawdy, 

sprawiasz mi przykrość, moja zielonooka. 

-    Podszywasz się pod amerykańskiego biznesmena, udajesz... 

-    Ja jestem amerykańskim biznesmenem - przerwał jej 

łagodnie. 

-    Ach tak? Najpierw podajesz się za obywatela szwajcarskiego z 

włoskim nazwiskiem, a teraz powiadasz, że jesteś amerykańskim 

bankierem, a twoje nazwisko brzmi Verreaux? Jesteś po prostu 
kłamcą i oszustem! 

-    Powiedziałem, że przyjechałem ze Szwajcarii, bo to prawda. 

Owszem, noszę włoskie nazwisko. Angielskiego nauczyłem się od 
mojej opiekunki. A na dodatek jestem amerykańskim bankierem - 

powiedział z uśmiechem. 

-    Nie jesteś Amerykaninem! 

-    Nigdy nie twierdziłem, że jestem Amerykaninem. 

Powiedziałem, że jestem amerykańskim biznesmenem. To pewna 

różnica! Mam bank w Nowym Jorku. Taka jest prawda. Choć jeśli 
chodzi o ścisłość, mam także bank w Londynie i w Zurychu, ale nie 

chciałbym, żeby to brzmiało jak przechwałki. 

Strona 76  z 131

RS

-    Fantastyczne! - prychneła. - Jesteś chyba jedynym na świecie 

bankierem, który lubi mieszkać w ruderze, chodzi w obszarpanym 

ubraniu i nosi bieliznę, która... - ugryzła się w język. Zdała sobie   
sprawę, że wystrychnął ich wszystkich na dudka. 

-    Ho, ho! Nie wiedziałem, że sprawdzałaś mnie tak dokładnie! 
-    Nic z tego nie rozumiem - powiedziała. - Przeszukałam 

dokładnie twoje mieszkanie. Nic nie wskazywało na to, żebyś 

cierpiał na nadmiar pieniędzy - przyznała bezradnie. Nagle poczuła   
zmęczenie i zniechęcenie. 

-    Ja również przeszukałem twoje - odparł z chłodnym spokojem. 

- Ty za to cholernie potrzebujesz pieniędzy. Ta fotokopiarka musiała 

kosztować cię majątek. 

Zbladła. A potem wydało jej się to nawet zabawne: przetrząsali 

sobie nawzajem mieszkania w tym samym czasie. Wymusiła na 
sobie uśmiech. 

-    No dobrze. Gra skończona. Ale po co to wszystko robiłeś? 
-    Musiałem się kamuflować. Nie chciałem, żeby Flavia 

dowiedziała się, kim teraz naprawdę jestem. Wtedy dopiero 
przyłożyłaby się, żeby zdobyć moje pieniądze, a mnie ulokować 

gdzieś na dnie jakiegoś kanału. A propos: czy podobały ci się te 

kościoły, które zwiedziliśmy, ja i ty? Mnie osobiście znudziły. 

-    Zdawałeś sobie sprawę, że cię śledzę? 
-    Tylko dlatego, że byłem na to przygotowany - odpowiedział 

pojednawczo. - Już na lotnisku zauważyłem Alfonsa. Jest, nieborak, 

za wielki, by ukryć się za palmą - uśmiechnął się. - Swoją drogą, 
Flavia była chyba rozczarowana twoimi raportami: nic tylko 

przesiadywałem po kawiarniach albo zwiedzałem kościoły. Musiałaś 

nieźle marznąć wyczekując na mnie przed wejściem. 

-    Mów dalej, nie przerywaj sobie. Chętnie słucham, bo z każdym 

słowem tylko bardziej cię nienawidzę. Czy jesteś rzeczywiście tak 

bogaty, jak mówisz? 

-    Ach, ten błysk w oku kobiety, kiedy mowa o pieniądzach! - 

Skrzywił się z udanym niesmakiem. 

Strona 77  z 131

RS

-    Jestem nieprzyzwoicie bogaty. Mogę sobie pozwolić nie tylko 

na wynajęcie gondoli, ale i całego pałacu, jak teraz wiesz. Ale myślę, 

że powinniśmy już iść. Alfonso może pomyśleć, że zabawiasz 
bogatego Amerykanina w sposób niegodny prawdziwej damy. 

Była tak zmieszana, że bez protestu dała się wyprowadzić z 

hotelu. 

-    Ale dlaczego udajesz, że tu mieszkasz? - spytała, gdy znaleźli 

się za drzwiami. 

-    Wcale nie udaję. Cały mój bagaż tu właśnie się znajdował. 

Widzisz, zależało mi na tym, żeby zrobić wrażenie. Powrót po 
sześciu latach! Flavia będzie zdziwiona, nie sądzisz? - spytał 

zaglądając jej w oczy. - A poza tym, miło jest od czasu do czasu 
zakosztować luksusu, czuć na sobie ten miły dotyk jedwabiu. 

Przekonasz się: będziesz zachwycona, kiedy zobaczysz teraz moją 
bieliznę. Bo muszę ci powiedzieć, że, podobnie jak ty, mam bardzo 

wrażliwą skórę. 

-    Zauważyłam - powiedziała z przekąsem, usiłując jednocześnie 

odpędzić od siebie obraz jego nagiego torsu. 

-    To świetnie. Będziesz zatem wiedziała, co lubię. 

-    Czy zamieszkasz tam razem z żoną? - spytała cierpko, nie 

reagując na jego zaczepki. 

-    Z żoną? Skąd ci to przyszło do głowy? Czy ci się naprawdę 

wydaje, że mógłbym się związać na całe życie z jedną kobietą? - 

zapytał ze szczerym zdumieniem. - Pocałunek przed wyjściem do 

pracy, całusek po obiedzie i tak dalej? Nie, to nie w moim stylu. 
Owszem, lubię seks, ale bez zobowiązań, i ty... 

-    Widziałam cię z synkiem i z żoną - przerwała mu ostro. - Wiem, 

że kłamstwo weszło ci w nałóg, ale czasami, doprawdy, mógłbyś 

sobie tego oszczędzić. 

-    Synek...? Ach! - Uśmiechnął się szeroko, jakby czymś 

rozbawiony. - Pozory mylą, moja droga. Jako detektyw powinnaś 
chyba coś o tym wiedzieć. Opiekowałem się nim tylko pod 

nieobecność jego matki. Świetna, nie? Nie ma lepszego sposobu, by 

Strona 78  z 131

RS

trafić do serca matki, jak zachwycać się jej smarkaczem. - Mrugnął 
porozumiewawczo. 

-    Nie wiem, czy jesteś naprawdę takim sukinsynem, czy tylko 

udajesz, ale widzę, że sprawia ci to przyjemność - powiedziała 

kręcąc głową. - Dlaczego wybrałeś sobie takie nazwisko: Verreaux? 
Czemu nie Ripper albo Frankenstein? 

-    Cóż za ostry języczek! - zawołał, unosząc ręce. 

-    Muszę uważać, kiedy będę cię całował... Jeśli już chcesz 

wiedzieć, Verreaux to wielki, czarny orzeł. A w herbie Moroschinich 

znajdziesz właśnie orła. Orzeł Verreaux to szczególny drapieżnik, 
prowadzi samotniczy tryb życia w górskich pustkowiach. Dla 

rozmaitych małych zwierząt jest prawdziwym zagrożeniem. Dobre, 
co? 

Spojrzała na niego z politowaniem. 
-    I co dalej? 

-    Orzeł wrócił do gniazda. Obejmuję pałac w swoje posiadanie. 

Zapłaciłem z góry za tę przyjemność i nie zamierzam się jej wyrzec. 

-    Nie możesz tam się wprowadzić! - wykrzyknęła. - Jak tylko 

contessa dowie się, kim jesteś, każe, by Alfonso cię wyrzucił. 

-    Nie sądzę. Widzisz - wydął pogardliwie wargi - wystarczy jedno 

moje słowo, a znajdzie się w więzieniu za oszustwa podatkowe. A 

poza tym... mam również bardzo interesujące informacje o samym 
Alfonsie. I aż mnie język świerzbi, żeby o tym komuś powiedzieć. A 

właśnie, może zrobimy mu niespodziankę? 

Ujął ją mocno pod ramię i podprowadził do motorówki. Alfonso 

układał właśnie przyniesione przez portierów walizki. Fiorenzo 

zatrzymał się na kilka kroków przed zejściem z pomostu i stał tam 

nieporuszony, cały czas trzymając Suzy za rękę niczym zakładnika. 

W pewnej chwili Alfonso podniósł wzrok i dostrzegł ich oboje. Na 
widok Fiorenza jego twarz zamarła w przerażeniu. 

-    Książę! - wybełkotał. 
-    Jak miło, że przynajmniej niektórzy ciągle pamiętają, kim 

jestem - wycedził Fiorenzo z niemiłym uśmiechem. 

Strona 79  z 131

RS

-    Jesteś księciem? Tak jak Guido? - Suzy nie wierzyła własnym 

uszom. 

-    Niezupełnie tak jak Guido. Jestem Jego Książęca Mość 

Fiorenzo Veronese Corradino Moroschini - powiedział mocnym 

głosem. - Myślę, że będę musiał sobie zrobić nową wizytówkę - 
dodał już ciszej. 

-    Jak to? Jesteś kuzynem Guida? - dopytywała się Suzy z 

wypiekami na twarzy. 

Uśmiechnął się tajemniczo i spojrzał spod oka na Alfonsa. 

-    Alfonso, ruszajmy! Suzy, wskakuj do łodzi. Nie mogę już się 

doczekać tej miłej chwili, kiedy moja stopa znów przestąpi progi 

pałacu. - Popchnął ją w stronę motorówki. 

-    Nie możesz tego zrobić! - Szarpnęła się, ale bezceremonialnie 

wepchnął ją na pokład. - Zostaw mnie! Alfonso! Na pomoc! Mi aiuti! 

-    Nie kiwnie nawet palcem. Jest śmiertelnie przerażony. 

Chryste, chwilami mam ochotę się z tobą policzyć! Wiem, że bardzo 
przejmujesz się losem biednej Flavii, ale czy twoje zasady moralne 

dają się pogodzić z jej światem matactw i podejrzanych interesów?! 

-    Nie wiem, o czym mówisz. Puść mnie! - Szarpnęła się 

ponownie. 

-    Nie wiesz? Widzę,    że masz mnie za durnia! 

-    Pchnął ją silnie na leżącą w kącie kabiny stertę kamizelek 

ratunkowych. Przestraszyła się tego nagłego wybuchu wściekłości. 

-    Ja... Wcale nie! Coś sobie wymyśliłeś! 

-    Wymyśliłem sobie! A co, może nie byłaś planem B? Miałaś się 

przecież włączyć do akcji, jeżeli plan A nie wypali! Miałaś się mną 

zająć, jeżeli mi się uda wydostać z tego cholernego kanału! Może 

nie? 

-    Nie, wcale nie! - krzyknęła przerażona. - Nie możesz mnie 

oskarżać o takie... takie... Nie ma żadnych dowodów na to, że 

contessa... Nie wierzę ci! 

-    Ja też nie mogę uwierzyć, że nie poderżnęłaś mi gardła, kiedy 

spałem - powiedział, wpatrując się w nią z nienawiścią. 

Strona 80  z 131

RS

-    Może rzeczywiście powinnam była to zrobić! Oszczędziłoby to 

nam mnóstwa kłopotów. 

-    No, nareszcie! Przyznaj się jeszcze, co z tego miałaś. 

Romansik z Guidem? Nie łudź się, że zdołasz go sobie upolować. 

Jemu samemu może się nawet wydawać, że jak już byliście razem w 
łóżku, to potem się z tobą ożeni, ale Flavia nigdy na to nie pozwoli. 

A on słucha we wszystkim swojej matki. 

-    Co za bzdury! Nigdy mnie z Guidem nic nie łączyło - jęknęła. 
-    Kłamiesz - wychrypiał Fiorenzo. - Widziałem, jak na ciebie 

patrzył! 

-    Masz bujną wyobraźnię. Czy nigdy nie przyszło ci do głowy, że 

chodzi mi tylko o sprawiedliwość? 

-    Sprawiedliwość? - Wstrząsnął się, chwytając ją ponownie za 

ramię z taką furią, że kolana ugięły się pod nią i opadła na ławkę. 
Szarpnął ją z pasją, stawiając znowu na nogi, niczym bezwolną 

kukłę. 

- Sprawiedliwość, powiadasz? Jeżeli istnieje coś takiego na tym 

świecie, to Flavia skończy pod płotem. 

Puścił ją i odwrócił się w stronę rosnącego w oczach miasta. Suzy 

roztarła obolałe ramię i przycupnęła na ławce obok Alfonsa. Ręce 

starego drżały na kierownicy motorówki. Siedział milcząc i ponuro 

patrzył przed siebie. 

 

 

 
 

 

 

 
 

 
 

 

Strona 81  z 131

RS

ROZDZIAŁ SZÓSTY 

 

 
-    Zatrzymaj się! Si fermi qui! 

Stary usłuchał rozkazu i zatrzymał łódź na wprost pałacu. Suzy z 

rozpaczą wpatrywała się w dwie małe figurki na nabrzeżu, 
uśmiechnięte i machające przyjaźnie na powitanie. 

Westchnęła ciężko. Alfonso splunął za burtę. Jak dobrze go teraz 

rozumiała! Spojrzała na Fiorenza. Stał przysłonięty ścianą kabiny 

tak, że tamci nie mogli go widzieć, i wpatrywał się w pałac. Miał 
pozbawioną emocji, kamienną twarz. Wydawał się jednak spięty, to 

spotkanie kosztowało go więcej nerwów, niż wskazywałoby jego 
dotychczasowe zachowanie. 

Więc jednak był księciem. Nie kłamał. Sam Alfonso to przyznał. W 

całej tej historii musi chyba chodzić o spadek, myślała. Gdyby mogła 

przypuścić, że sprawy przybiorą taki obrót, nigdy by się w" to nie 
mieszała. 

-    Proszę, nie rób tego... - spróbowała. 
Nie zwrócił na nią uwagi. Stał, ciągle wpatrzony w pałac, niczym 

strateg obmyślający plan bitwy. 

-    Andiamo! - rzucił Alfonsowi i sam skrył się w kabinie. 
Stary posłusznie zapuścił motor i skierował łódź w stronę pałacu. 

W chwilę potem dobili do nabrzeża. Guido i contessa podeszli 
uśmiechnięci. Zrobiło jej się ich żal - wyglądali oboje tak beztrosko i 

szczęśliwie. 

-    Księżno... - krzyknęła urywanym głosem. Za późno. Tuż za jej 

plecami wynurzył się Fiorenzo. Widziała, jak oboje zbledli i przypadli 

do siebie niczym bezradne, spłoszone gołębie. Przez dłuższą chwilę 

Fiorenzo stał wyprostowany, mierząc wzrokiem contessę, gdy 
tymczasem Alfonso, ze wzrokiem wbitym w nabrzeże, wynosił 

walizki z łodzi. 

Strona 82  z 131

RS

-    A więc jestem. Marnotrawny syn wrócił do rodzinnego domu. - 

Wysiadł z łodzi i podszedł do nich. - Wprawdzie pod zmienionym 

nazwiskiem, ale jednak powrócił... Cóż, udało się. - Rozejrzał się 
dookoła z widocznym triumfem. - Kiedy byłem tu ostatnio, 

poszczuliście mnie psami. Jeszcze do dziś mam blizny. 

Suzy przypomniała sobie blizny na udach Fiorenza. A wiec to 

ślady psich zębów... 

-    Verreaux? To ty? ...Madonna! - wystękał osłupiały Guido. 
-    Cicho bądź! - zgromiła go matka, a potem zwróciła się do 

Fiorenza z twarzą wykrzywioną grymasem nienawiści: - Co to ma 
znaczyć? 

-    Wkrótce wszystko się wyjaśni - odparł z niewzruszonym 

spokojem Fiorenzo. - Ale może wejdźmy do środka. Chyba że 

wolicie załatwiać sprawy rodzinne na oczach służby i sąsiadów... 

-    Dużo ryzykujesz - wycedziła contessa. 

-    Czyżby? - Fiorenzo uniósł cynicznie brwi. - Myślisz, że i tym 

razem uda ci się zrzucić mnie ze schodów? Radzę ci dobrze się 

zastanowić, zanim cokolwiek zrobisz. Zostawiłem mojemu 
adwokatowi pewną dużą kopertę, prosząc, żeby ją otworzył, gdyby 

przytrafiło mi się coś dziwnego, jakiś wypadek na przykład. W tej 

kopercie są różne bardzo interesujące dokumenty... 

Contessa spuściła oczy. 
-    Czego chcesz? - spytała półgłosem. 

-    Chcę się tu zatrzymać. Chyba mój agent zapłacił za wynajem 

pałacu? Na to właśnie czekałem: przyjechać tu i trochę sobie 
pomieszkać. - Uśmiechnął się z niekłamanym zadowoleniem. - Chcę 

tu mieszkać - powtórzył, mierząc ją twardym wzrokiem. 

-    Pałac należy do Guida. Zgodnie z prawem to on jest jego 

właścicielem, nie pamiętasz? Twój ojciec się na to zgodził. 

-    Jego ojciec? - Suzy nie wytrzymała, wtrącając się do rozmowy. 

- Jak to? 

Fiorenzo odwrócił się do niej. Suzy czuła, że magnetyzuje ją 

wzrokiem. Choć dla niej samej było to niepojęte, cieszyła się jego 

Strona 83  z 131

RS

zwycięstwem. 

-    Jak mało wiesz. - Uniósł rękę i wskazał na skurczoną w fotelu 

contessę. - To moja ciotka, która niegdyś ogłosiła mnie psychopatą. 

Jego wyciągnięta dłoń musnęła ramię Suzy i odrzuciła pasmo 

włosów z policzka dziewczyny. W chwilę potem znalazła się już na 
jej karku. Guido, który dotychczas tkwił nieruchomo w milczeniu, 

głośno chrząknął. Tymczasem palce Fiorenza lekko i delikatnie 

pieściły szyję Suzy. Sama nie wiedziała, dlaczego godzi się na to, 
dlaczego nie zrzuci ręki ze swego ramienia, dlaczego nic nie mówi... 

Czuła ciepło rozchodzące się po całym ciele. 

-    Muszę cię nieco wprowadzić w historię tej zacnej rodziny - 

powiedział niskim, zmysłowym głosem, jakby byli ze sobą sam na 
sam. - Widzisz, Flavia i mój ojciec, książę Moroschini, byli 

bliźniętami. Ona urodziła się pierwsza. Gdyby urodziła się 
mężczyzną, dziedziczyłaby tytuł, ziemię, majętności. I ten pałac. 

Prawda, cioteczko? - zwrócił się szyderczo do contessy. 

-    Och, co za podły los! Ale tak się złożyło, że urodziła się kobietą 

i wszystko odziedziczył mój ojciec. 

-    Ale jeżeli pałac należał, jak mówisz, do twego ojca, to dlaczego 

księżna Flavia teraz nim zarządza i dlaczego tytuł dziedziczy Guido? 

Jeśli jest tak, jak mówisz, to ty powinieneś dziedziczyć tytuł ojca! 

-    No proszę! - wykrzyknął Fiorenzo. - Ona doszła do tego 

samego wniosku co ja! - Końcami palców znowu musnął jej 

policzek. - Widzisz, oboje rozumujemy podobnie, ale oboje 

popełniamy ten sam błąd, Suzy. Oczywiście, powinienem. Ale Flavia 
tak pokierowała sprawami, żeby wszystko dziedziczył Guido. 

Niestety, dość późno na to wpadłem. Jeśli chcesz wiedzieć, dlaczego 

ojciec mnie wydziedziczył, to spytaj jej. - Skinął głową w stronę 

contessy. 

Suzy spojrzała na księżnę pytająco. 

-    Suzy, kochanie, to było zupełnie dzikie dziecko! Jego własny 

ojciec był dosłownie przerażony! - pośpieszyła z wyjaśnieniami 

contessa. - Zachowywał się jak mały furiat, był złośliwy, robił 

Strona 84  z 131

RS

histeryczne awantury. Dostawał napadów wściekłości, to znów 
zacinał się i milczał całymi dniami. Mój brat sam powiedział, że 

prędzej zrobi dziedzicem żebraka z placu Świętego Marka niż tego 
małego potwora... 

-    Krótko mówiąc, zostałem wydziedziczony. Zawiadomił mnie o 

tym prawnik w miesiąc po śmierci mojego ojca. O jego śmierci mnie 

nie zawiadomili... Zresztą mniejsza z tym. To znaczy teraz tyle, co 

śmieci leżące na dnie kanału. Co prawda, niewiele brakowało - 
popatrzył z nienawiścią na contessę - a i ja leżałbym na dnie kanału. 

Miałem szczęście, że w pobliżu znalazła się Suzy... A teraz - głos mu 
stwardniał ponownie - chętnie bym usłyszał, jak to się stało, że mój   

własny ojciec postąpił wbrew przyjętym od stuleci zwyczajom i na 
swego spadkobiercę wyznaczył siostrzeńca? 

-    Mówiłam ci już: nienawidził cię! - rzuciła ze swego fotela 

contessa. 

-    Wybaczy księżna, ale to mnie jakoś nie przekonuje. W tym 

kraju liczą się związki krwi. On sam, z własnej woli, nigdy by tego nie 

zrobił. Zawsze powtarzał: „Ciągłość rodu nade wszystko!" 

-    Ale ty od chwili urodzin stanowiłeś tylko kłopot! - wysyczała 

contessa, pochylając się do przodu tak gwałtownie, że gdyby nie 

Guido, wypadłaby z fotela. 

Och, nie! To było zbyt okrutne, pomyślała Suzy spoglądając z 

przerażeniem na Fiorenza. Był blady i patrzył teraz na Flavię z nie 

ukrywaną nienawiścią. Współczuła mu, ale ciągle nie czuła się 

przekonana: miał święte prawo żywić urazę do ojca, ale czy 
contessa zasłużyła sobie na taką nienawiść? Chyba przesadnie ją 

demonizuje i wszystko, cokolwiek by zrobiła, interpretuje na jej 

niekorzyść. A już ten pomysł, że usiłowała go zabić... 

-    Popełniłaś fałszerstwo i, co więcej, próbowałaś popełnić 

zbrodnię. - Fiorenzo nie dał się sprowokować i ciągnął dalej swój 

wywód zimnym, rzeczowym tonem. - I znajdę na to dowody, choćby 
mi to miało zabrać nie wiem ile czasu. Nie zamierzam zrzekać się 

tego, co mi się należy. Moja propozycja wygląda tak: oddasz mi 

Strona 85  z 131

RS

pałac, a ja nie ujawnię twoich oszustw podatkowych i nie wniosę 
oskarżenia o usiłowanie zabójstwa. Myślę, że to niewygórowana 

cena za wszystko, czego się dopuściłaś. 

Księżna Flavia znieruchomiała w fotelu. 

-    A co powiedzą ludzie? Będą pytać, dlaczego Guido zrzekł się 

pałacu na twoją korzyść... Czy nie sądzisz, że ta wspaniałomyślność 

wyda im się podejrzana? 

-    Pomyślałem o tym. - Na twarzy Fiorenza pojawił się 

sarkastyczny uśmieszek. - Właśnie dlatego nie możecie teraz 

wyjechać. Musimy mieszkać jakiś czas razem, niczym szczęśliwa 
rodzina, która po wielu burzliwych latach znowu jest w komplecie. 

-    A jeśli się nie zgodzimy? 
-    Wtedy pójdę do urzędu podatkowego i opowiem o twoich 

oszustwach. Zawiadomię twoich wierzycieli o stanie waszych 
finansów: już najwyższy czas, by się dowiedzieli, że jesteście 

bankrutami. Cała Wenecja usłyszy również o tym, kim był twój 
kochanek. Co więcej, dowie się o tym również Guido... 

-    Wiem, że matka miała romans, kiedyś, dawno temu. - Guido 

wzruszył ramionami. - I co z tego? To zdarzyło się dawno, kiedy była 

zupełnie młodą kobietą. Sama mi o tym mówiła. 

-    Ach tak? - Fiorenzo popatrzył na niego kpiąco. - A czy mówiła 

ci również... 

-    Milcz! - krzyknęła contessa nieoczekiwanie mocnym głosem. - 

Nie waż się! Ani słowa więcej! Więc dobrze, zgadzam się, choć to 

czysty szantaż. Niech tak będzie: Guido ma tytuł, a ty pałac. 

-    Ale ona też zostanie! - Suzy zobaczyła nagle palec Fiorenza 

wymierzony prosto w siebie. Poczuła, że uginają się pod nią nogi. 

-    Nie, to niemożliwe! - wykrzyknęła. Contessa jęknęła. Fiorenzo 

najwyraźniej nieźle się bawił, spoglądając to na Suzy, to na księżnę 
i obserwując ich reakcje. 

-    No, naprzód, Suzy! Biegnij ukoić tę nieszczęsną ofiarę moich 

zbrodniczych knowań. Na co jeszcze czekasz? 

-    Tak mi przykro, Suzy, wiem, że dla ciebie będzie to torturą - 

Strona 86  z 131

RS

zaczęła contessa słabym głosem - znaleźć się z kimś takim pod 
jednym dachem... Ale nie mamy wyboru. Gotów jest rozgłosić te 

swoje oszczerstwa. Widzisz sama, jak wygląda sytuacja. Proszę, 
zostań, potrzebuję twojej pomocy! - mówiła prawie płacząc. 

Suzy stała zmieszana, spoglądając na księżnę. Nagle obróciła się 

w stronę Fiorenza. 

-    Jak mogłeś! Jesteś po prostu okrutny! Skinął tylko głową. 

-    Chętnie się poprzyglądam, jak się tu wszyscy męczycie: ona, 

Guido i ty! 

-    Suzy - contessa pociągnęła ją do siebie i dała znak, aby się nad 

nią nachyliła - daj spokój, to nic nie da - powiedziała szeptem. - 

Jakoś się go pozbędziemy. To trzeba będzie jakoś załatwić: 
szantażyści nigdy się nie wycofują, dopóki nie wycisną wszystkiego. 

Proszę cię, pomóż mi ochronić Guida przed tym potworem. Mam 
pewien pomysł. Powiedz, że się zgadzasz. Na razie musimy uśpić 

jego czujność... Zaufaj mi. 

Suzy stała, targana sprzecznymi uczuciami. Poczucie lojalności i 

litość, jaką budził w niej widok tej starej kobiety, nakazywały zostać, 
ale instynkt samozachowawczy i wątpliwości zasiane słowami 

Fiorenza osłabiały gotowość do tej decyzji. To fakt, Guido nie 

wyglądał na księcia krwi... Ale, z drugiej strony, czy każdy 

arystokrata musi zaraz wyglądać jak... książę z bajki? A jednak do 
głowy mimowolnie przychodziło jej porównanie z Fiorenzem: to on 

wyglądał tu jak prawdziwy książę... 

-    No jak, przekabaciła cię? - dobiegł ją głos Fiorenza. 
Zabrzmiało to jak wyzwanie i nieoczekiwanie pomogło jej się 

zdecydować. 

-    Zostaję - oświadczyła twardo, rzucając mu wściekłe 

spojrzenie. 

-    Świetnie. Zaprowadź mnie teraz do mojego pokoju - 

uśmiechnął się drwiąco. 

-    Nie jestem twoją służącą - zaprotestowała. 

-    Prowadź, mówię - powtórzył, jakby drażniąc się z nią 

Strona 87  z 131

RS

rozmyślnie. 

Suzy zacięła usta. Nie powinna dać się sprowokować. To bez 

sensu. Ma teraz nad nimi przewagę i doskonale o tym wie. Zresztą, 
dlaczego miałaby się aż tak angażować? Jest w końcu tylko 

wynajętym przez contessę detektywem. Musi grać pewną rolę, ale 
nic ponadto. Uniosła w górę skraj sukni i zaczęła iść w górę 

schodów. W chwilę później weszli w pałacową bramę i znaleźli się w 

środku. 

Fiorenzo stąpał za nią wolno, rozglądając się wokół i przypatrując 

wiszącym na ścianach portretom, z których spoglądali na nich 
członkowie rodu Moroschinich. W pewnej chwili, już na schodach 

prowadzących na pałacowe piętro, przystanął nagle, a na jego 
twarzy odmalowało się nieoczekiwane wzruszenie. 

-    Matka... - powiedział do siebie w zamyśleniu. Stał przed 

wizerunkiem szczupłej, drobnej kobiety o pięknej twarzy i łagodnym 

spojrzeniu. Suzy również przystanęła zaciekawiona, patrząc na 
przemian to na niego, to na kobietę z obrazu. Fiorenzo drgnął 

niczym obudzony ze snu i postąpił naprzód, zatrzymując się przed 
następnym obrazem, w masywnej złotej ramie, którą u góry zdobił 

herb Moroschinich. 

-    To twój ojciec? - nie wytrzymała Suzy. Skinął tylko głową, 

wpatrując się chciwie w twarz na portrecie, jakby spodziewał się, że 
obraz przemówi albo przedstawiony na nim mężczyzna da jakiś 

znak. Po chwili odwrócił się i w jego oczach wyczytała rozkaz, by iść 

dalej. Wkrótce stanęli na progu dawnej książęcej sypialni, która 
teraz pełniła rolę reprezentacyjnego pokoju gościnnego. Przekręciła 

kontakt i światło zalało cały pokój. Fiorenzo przebiegał wolno 

spojrzeniem znajdujące się tutaj sprzęty, jakby znalazł się w tym 

miejscu po raz pierwszy. 

-    Nigdy nie byłeś w tym pokoju? - spytała zdziwiona. 

Spochmurniał i znowu zacisnął wargi. 
-    Byłem w niewielu pomieszczeniach tego domu. A już z całą 

pewnością nie tutaj - oświadczył chłodno i odwrócił się kontynuując 

Strona 88  z 131

RS

oględziny. - To pokój mojego ojca - dodał po chwili. 

-    Co? Jak to, nie byłeś nigdy w pokoju swoich rodziców? 

-    Nigdy. - Skrzywił się. Mięśnie jego twarzy zadrgały. Podszedł 

do okna i otworzył je na oścież. Fala mroźnego, rześkiego powietrza 

wtargnęła do środka, wiatr wydął firanki. Fiorenzo stał w oknie 
odwrócony do niej plecami, słyszała tylko jego głęboki oddech. 

Suzy czuła teraz tylko współczucie. Jej niedawna złość ulotniła się 

bez śladu. Podeszła do niego. 

-    Opowiedz mi o tym. Nie warto dusić wszystkiego w sobie. 

-    Nie jestem sentymentalny - obruszył się. 
-    Nie o to chodzi - odpowiedziała. - Skoro jestem już w to 

wplątana, to chyba powinnam znać twoją wersję wydarzeń. 
Przynajmniej wiedzieć, co się stało wtedy, w dzieciństwie... Jakoś 

ciągle nie mogę uwierzyć, że twój własny ojciec miałby cię aż tak 
znienawidzić. 

-    Nie chciał nawet przebywać w tym samym kraju co ja - 

odpowiedział cierpko. - Ja mieszkałem tutaj, na poddaszu, a on w 

Szwajcarii. Czasami pozwalano mi bywać w pomieszczeniach dla 
służby. Przez siedem lat spałem tam, jadłem, bawiłem się... Do 

pozostałej części pałacu miałem wstęp wzbroniony. 

Suzy poczuła, że po plecach przebiega jej mrowie. To musiał być 

ten sam pokój, który ona zajmuje teraz! Ciemny i nieprzytulny. Dla 
małego chłopca mieszkanie w nim było z pewnością udręką. Mały 

książę w takiej ponurej norze! 

-    Ale contessa miała chyba jakieś powody, żeby cię tak ukarać? 

- Suzy nie ustępowała. - Guido też mi mówił, że byłeś małym 

potworem. 

-    Już jako dziecko? Czy o jakimkolwiek dziecku można tak 

powiedzieć, Suzy? 

Nie potrafiła ukryć zmieszania. 

-    Już ci przecież mówiłem - ciągnął. - Byłem nie chcianym 

dzieckiem. Żebyś wiedziała, ile nocy przepłakałem. Ale jak długo 

można płakać? W pewnej chwili nie starcza już łez... 

Strona 89  z 131

RS

-    Mój Boże! - westchnęła. - Ale dlaczego, dlaczego, Fiorenzo? 
-    Jakim prawem wypytujesz mnie o to wszystko? Nie chcę 

rozdrapywać zabliźnionych ran. Już dosyć się kiedyś nacierpiałem! 

Suzy czuła, że do oczu napływają jej łzy. Odwróciła się nieco, ale 

nie uszło to jego uwagi. 

-    Do diabła, tylko nie płacz, dziewczyno! Czemu nagle zrobiłaś 

się taka markotna? W końcu to ja cierpiałem, nie ty. 

Suzy wytarła kąciki oczu wierzchem dłoni. 
-    Ale powiedz, jak do tego doszło? 

-    Jak wiesz, moja matka umarła przy porodzie... 
-    Ale... 

-    Chryste Panie, czy to Fląvia kazała ci zadawać te wszystkie 

pytania? Umówiłyście się, żeby mnie zadręczyć? 

-    Słuchaj - powiedziała łamiącym się głosem - nie pytam 

dlatego, że ktoś mi kazał. Po prostu chcę wiedzieć, jak to się dzieje, 

że ojciec może nie kochać swego syna. Co sprawia, że traktuje go 
tak nieludzko. A może była jakaś inna przyczyna: słyszałam, że twój 

ojciec sam był dziwnym człowiekiem, niektórzy powiadają, że był 
niespełna rozumu... 

-    Dobrze. Niech będzie. - Machnął ręką ze zniecierpliwieniem. - 

Powiem, jeżeli ci tak na tym zależy. Mój ojciec mnie nie znał. Nigdy 

nie widział mnie na oczy. Nie chciał mnie widzieć: kiedy moja matka 
umarła - a on bardzo ją kochał - znienawidził mnie jako przyczynę 

jej śmierci. To stało się jego obsesją. Życie bez niej straciło dla 

niego sens. Możesz to sobie wyobrazić? Mam nadzieję, że mnie 
nigdy nie przytrafi się nic podobnego. 

-    Doskonale mogę to sobie wyobrazić - westchnęła Suzy. - I 

ciągle mam nadzieję, że znajdę kogoś, kogo będę mogła tak 

pokochać. 

-    Zazdroszczę mężczyźnie, którego pokochasz, Suzy 

- powiedział cicho Fiorenzo, spuszczając głowę. - Mam nadzieję, 

że znajdziesz sobie kogoś, kto będzie ciebie wart. - Spoglądał na nią 

przez chwilę i uśmiechnął się blado. - W każdym razie nie kogoś 

Strona 90  z 131

RS

takiego jak ja - dodał w zamyśleniu. - Ja nie potrafię dawać, umiem 
tylko brać. Nie umiem kochać... 

W jego oczach była taka tęsknota i cierpienie, że Suzy poczuła 

skurcz w gardle. Takim go jeszcze nigdy nie widziała. 

-    Oczywiście, że umiesz! - krzyknęła. – Wmawiasz sobie, że nie 

potrafisz... Przypomnij sobie tylko... - głos uwiązł jej w krtani — 

...jak patrzyłeś wtedy na tę kobietę na przystani hotelu Excelsior - 

dokończyła zmieszana, spuszczając oczy. 

Roześmiał się. 

-    Nie. Niestety, Suzy. Wierz mi, było już wystarczająco dużo 

kobiet, żebym mógł się o tym przekonać. Nie potrafię się z nikim 

związać ani zdobyć na głębokie uczucie. Niezobowiązujący seks - to 
wszystko, na co mnie stać. Powiedzmy, że to wynik przeżyć i 

doświadczeń wieku dziecięcego - uśmiechnął się sarkastycznie. - 
Flavia zaciążyła na całym moim życiu... 

Suzy pokręciła głową. 
-    Obwiniasz ją o wszystko, a tymczasem powinieneś z nią 

spokojnie porozmawiać i zastanowić się, dlaczego tak cię tu 
traktowano. Zapewne robiła to na polecenie twojego ojca. Z kolei ty 

nie miałeś powodu, żeby ją za to polubić. I tak doszło między wami 

do trwałego konfliktu. 

-    Czyżby? - Skrzywił się. - Po pogrzebie mojej matki ojciec 

przeniósł się do Szwajcarii i zamieszkał w domu, który do niej 

należał. Powiedział Flavii, że jeśli zechce po swoim rozwodzie 

zamieszkać w pałacu, to musi się mną zająć. A ona miała własnego 
syna 

-      Guida. O mnie nie dbała zupełnie. Wiem to - podkreślił z 

naciskiem. - Traktowała mnie jak intruza, chociaż był to przecież 

dom mojego ojca. 

-    I twój ojciec już nigdy więcej nie pojawił się w Wenecji? 

-    Owszem. Przyjechał tu po raz pierwszy, kiedy miałem pięć lat. 

- Twarz mu spochmurniała. - Pamiętam to jak dziś. Stałem na 

szczycie schodów, a on po nich wchodził. Przywitał się z Flavią, 

Strona 91  z 131

RS

pocałował Guida, a potem przeszedł koło mnie, jakbym był 
powietrzem. Nie chciał w ogóle dopuścić do siebie myśli o moim 

istnieniu. Wtedy chyba po raz pierwszy zacząłem obmyślać zemstę. 

Suzy westchnęła. To, co mówił, brzmiało przekonująco. Nikt by 

sobie nie wymyślił czegoś podobnego. 

-    A co było potem? - zapytała. - Mówiłeś, że mieszkałeś w 

Szwajcarii. Widywałeś się wtedy z ojcem? 

-    Nie, nigdy. Zostałem wysłany do domu krewnych mojej matki. 

Myślę dzisiaj, że mieli ze mną ciężkie życie. 

-    Ale przecież przyjeżdżałeś do Wenecji? 
-    Tak, już jako nastolatek, kiedy udało mi się zarobić trochę 

pieniędzy dzięki różnym dorywczym pracom. - Wstał i z rękami w 
kieszeniach chodził teraz od ściany do ściany. - Jakoś ciągnęło mnie 

tutaj. Ilekroć jednak zjawiałem się nie zapowiedziany, wyrzucali 
mnie. A sami nigdy mnie nie zapraszali. Raz zastałem ojca. Sprawiał 

wrażenie, jakby nie wiedział, z kim rozmawia. Próbowałem mu 
tłumaczyć, opowiedzieć o sobie... Ale na próżno. Być może nie był 

już wtedy całkowicie normalny. Potem dowiedziałem się, że nie 
ruszał się stąd do końca życia. Chciałbym się czegoś dowiedzieć o 

jego ostatnich latach. Pomożesz mi? - zwrócił się nieoczekiwanie do 

Suzy. 

-    Ja? Ale... jak mogę ci pomóc, kiedy... - Suzy urwała w połowie. 

Przecież wynajęła ją contessa. Ale z drugiej strony, jego historia 

poruszyła ją do głębi. Po tym, co usłyszała, patrzyła na niego 

inaczej. - No wiesz, ja... - zaczęła. 

-    Suzy, muszę to wiedzieć! - Podszedł raptownie i ujmując ją za 

ramiona podniósł z fotela. - Spróbuj się czegoś dowiedzieć. Ty to 

potrafisz. Dlaczego pozostał w Wenecji, chociaż po śmierci mojej 

matki znienawidził to miejsce? 

Spojrzała na niego uważnie. To był jakiś nowy trop. 

-    Myślisz, że był jakoś od nich zależny? Że nie był panem swej 

woli? To wydaje się mało prawdopodobne. 

Fiorenzo wzruszył ramionami. 

Strona 92  z 131

RS

-    Nie wiem. Ale coś w tym musiało być. - Pokręcił głową. - Ktoś 

go przecież widywał, musiał z kimś rozmawiać... Może ktoś ze 

służby... Spróbuj zorientować się, kto wtedy pracował w pałacu. 
Muszę wiedzieć, czy był zdrowy, czy chory, czy mieszkał tu 

dobrowolnie, czy nie. Mam chyba do tego prawo, do diabła! 

-    Tak - przyznała Suzy z ociąganiem. - Zapytam jutro contessę... 

-    Nie! Co za pomysł! Ona nie może wiedzieć, że robisz to dla 

mnie. Inaczej nic ci nie powie. Zresztą... 

- Machnął ręką. - Widzę, że mi nie ufasz. To nie ma sensu. Zostaw 

to, sam dam sobie radę. 

-    No dobrze, a jeśli już się czegoś dowiem, to co? - Suzy błysnął 

w głowie nowy pomysł. 

-    Spryciara z ciebie. - Pokręcił głową. - Pytasz, co za to będziesz 

miała? 

-    Właśnie. Chciałabym wtedy, żebyś zostawił contessę w 

spokoju. 

-    Co takiego? Wykluczone. Tego nie możesz się ode mnie 

domagać. Po tym, co usłyszałaś? - Popatrzył na nią z 
niedowierzaniem. 

-    Słuchaj, długo cię tu nie było. Przez ostatnie sześć lat nie 

dawałeś znaku życia. Może ojciec sądził, że coś ci się przytrafiło, że 

gdzieś wyjechałeś, że umarłeś, na przykład? 

Prychnął gniewnie. 

-    Adwokat rodziny odnalazłby mnie bez trudu, gdyby im na tym 

zależało. Nie, ojciec mnie nie szukał. Wydziedziczył mnie, ale coś 
kryło się za jego decyzją. Jestem pewien, że Flavia maczała w tym 

palce i teraz stara się pozacierać ślady. 

Suzy pokiwała głową, ale nie wyglądała na przekonaną. 

-    No dobrze. Mogę pojąć, że żywisz do niej urazę i czujesz się 

pokrzywdzony. Ale właściwie dlaczego ci na tym tak zależy? Przecież 

teraz jesteś bogaty, zrobiłeś karierę, szczęście się w końcu do ciebie 
uśmiechnęło. Nic cię już nie trzyma w Wenecji... 

-    Nic? - Zatrzymał się gwałtownie i popatrzył na nią zdumiony. - 

Strona 93  z 131

RS

Przecież ja jestem Moroschini, to moje miasto! Ty nie jesteś stąd, 
więc może tego nie rozumiesz. Czy ty wiesz, co ja czułem, kiedy z 

samolotu zobaczyłem lagunę? Wenecja... La serenissima... Byłem w 
wielu miejscach, mieszkałem w różnych pięknych miastach. Ale 

tylko to jedno jest moje, ono liczy się dla mnie jak żadne inne na 
świecie. Czuję je każdym porem swej skóry, w moich żyłach płynie 

krew ludzi, którzy mieszkali tu od setek lat! 

Suzy czuła się nieco zbita z tropu. Od tej strony go nie znała: 

miała go za wyrachowanego i pozbawionego sentymentów. 

-    Rozumiem, co czujesz - powiedziała łagodnie. - Ale do czego 

zmierzasz? Chcesz obalić testament? W końcu to contessa i Guido 

opiekowali się twoim ojcem na stare lata. Wygląda na to, że tutaj 
znalazł sobie schronienie przed śmiercią. Może to zaważyło na jego 

decyzji? 

-    Jesteś doprawdy aniołem, Suzy. Czy zawsze starasz się 

widzieć ludzi od ich najlepszej strony? 

-    A ty zawsze musisz zauważać przede wszystkim ich wady? Czy 

zawsze myślisz źle o innych? - odwróciła pytanie. 

-    Życie mnie tego nauczyło - oświadczył lakonicznie. 

-    Jakie to smutne... 

-    Ale tak było. Teraz nikt i nic nie jest w stanie mnie zranić... W 

każdym razie powiem ci jedno: nie daj się wmanewrować Flavii w 
żadne ciemne interesy. Wiem, że ona zrobi wszystko, żeby się mnie 

pozbyć, nie cofnie się przed niczym, gdy chodzi o Guida. I nie próbuj 

działać przeciwko mnie. Jeśli to zrobisz, zniszczę cię - rozumiesz? 

-    Wpędziłeś się w manię prześladowczą i zaślepia cię nienawiść. 

-    Dobrze. Myśl sobie, co chcesz. Ja wiem swoje. - Fiorenzo 

nieoczekiwanie ujął jej ręce w przyjacielskim geście. - Proszę cię o 

jedno. Jeżeli coś mi się stanie, ty doprowadź tę sprawę do końca. 

-    Och, jestem pewna, że nic takiego się nie zdarzy. Pokiwał 

głową z powątpiewaniem. Nagle podniósł jej ręce do ust i ucałował 
je. 

-    Wiem, że nie jesteś taka jak ona, Suzy. Co byś zrobiła, gdybyś 

Strona 94  z 131

RS

dowiedziała się, że nie żyję? 

Suzy zawahała się. Ale nie musiała nic mówić. Odpowiedź 

wyczytał w jej oczach. 

-    Nie! - szepnęła, drżąc na całym ciele. Nagle wyobraziła go 

sobie martwego. Ten piękny, silny mężczyzna, pełen życia... - Nie! - 
prawie krzyknęła. 

- Przecież... 

Zamknął jej usta gorącym, wilgotnym pocałunkiem. Chciała go 

odepchnąć, ale całował ją tak namiętnie, że nie zdobyła się na 

żaden energiczny ruch i przez moment pozostała w jego ramionach. 
Ta chwila nieuwagi przesądziła o wszystkim. 

 
 

 
 

 
 

 
 

 

 

 
 

 

 
 

 

 

 
 

 
 

 

Strona 95  z 131

RS

ROZDZIAŁ SIÓDMY 

 

 
Fiorenzo całował ją coraz mocniej. Objął ją w talii, a ona 

stwierdziła ze zdumieniem, że jej ramiona unoszą się w górę, a 

dłonie zanurzają w jego gęstych, ciemnych włosach. Były miękkie i 
jedwabiste w dotyku. Delikatnie pieściła palcami jego głowę, 

chociaż wiedziała, że to rozpala go jeszcze bardziej. 

-    Suzy - szepnął z ustami tuż przy jej ustach. - Moja słodka Suzy. 

Wiedziała, że powinna go powstrzymać. Ale wcale tego nie 

chciała, podświadomie pragnęła tych pocałunków od bardzo 

dawna. Jęknęła. Jej ciałem zawładnęła przerażająca siła, każąc jej 
zaprzestać wszelkiego oporu. Przestraszyła się. 

-    Fiorenzo - powiedziała szorstko. - Już dosyć. 
-    Nie - odpowiedział szybko. - Chcę więcej. Bóg jeden wie, że 

starałem się trzymać od ciebie z daleka. Ale teraz chcę cię dotykać, 
czuć, całować, patrzeć na ciebie. Jesteś taka piękna! 

-    Och, Fiorenzo - szepnęła. 
Dlaczego powinna odmawiać sobie czegoś, czego pragnęła? 

Uświadomiła sobie nagle, że znowu obejmuje rękoma jego głowę i 

szuka ustami jego ust. W jednej chwili zaczęli całować się tak 
namiętnie, jakby nie mogli się sobą nacieszyć, jakby chcieli nadrobić 

wszystkie dni wstrzemięźliwości. 

-    Pragnę cię, Suzy. Potrzebuję cię - szeptał chrapliwie.                                                                                   

Zamknęła oczy w ekstazie, a on całował miękko jej powieki. 
-    Nie, nie, Fiorenzo - broniła się. Jednak czuła się szczęśliwa. I 

chciała więcej. 

-    Tak, Suzy, tak, proszę - powiedział i wplątał rękę w jej długie 

włosy, a potem zanurzył w nich całą twarz i dotknął koniuszkiem 
języka jej ucha. 

-    Nie! - Odepchnęła go gwałtownie i spojrzała przestraszona. 

Strona 96  z 131

RS

Może zgodzić się na pocałunki, ale... 

-    Nie, Fiorenzo, nie możemy. Chcę, żebyś pozwolił mi odejść... 

Fiorenzo jęknął głucho. 
-    Ciągle jeszcze wierzysz Flavii? - spytał zdumiony. 

-    Muszę chyba poszukać innego sposobu, żeby cię przekonać. 
-    Ty wyrachowany draniu! Całowałeś mnie, bo chciałeś 

przeciągnąć mnie na swoją stronę! - krzyknęła z wściekłością. Miała 

rację. Interesowały go tylko seks i zemsta. 

-    Bez względu na przyczynę nie można powiedzieć, żebym dużo 

osiągnął - zauważył ponuro. - Moglibyśmy więcej się o sobie 
dowiedzieć dzisiejszej nocy. 

-    Dzisiejszej nocy? - spytała gniewnie. 
-    Będziesz mnie ochraniać - zaczął zadowolony z siebie. - I nie 

odstąpisz mnie ani na krok. 

-    A dlaczego, do diabła, miałabym się na to zgodzić? 

-    W przeciwnym razie powiem Guido, kto jest jego ojcem. 
-    To nie jest uczciwe! 

-    Życie nie jest uczciwe i któreś z nas musi ten fakt wykorzystać. 
-    Contessa uprzedzała mnie, że będziesz nas tym szantażował - 

przerwała mu szorstko, trzęsąc się z gniewu. - Jesteś draniem! 

-    Nie, to Guido jest draniem. I bękartem, choć Flavia robi, co 

może, żeby to ukryć. Wcale jej się nie spodoba, jeśli odmówisz 
pilnowania mnie, gdy w grę wchodzi dobre imię Guida. 

-    Co miałabym robić dzisiejszej nocy? - spytała sarkastycznie. - 

Spać na dywaniku w nogach twojego łóżka? 

-    Mogłabyś spać w łóżku, gdybyś miała ochotę. 

-    A ty na dywaniku? 

-    Nie bądź tępa, Suzy. - Spojrzał na nią i lekko przykrył dłonią jej 

miękkie usta. Jego druga ręka wśliznęła się pod bluzkę. Suzy 
zadrżała na całym ciele i wbrew własnej woli odrzuciła głowę do 

tyłu. Fiorenzo rozpinał powoli stanik, a ona bez przekonania starała 
się go powstrzymać. Nienawidziła siebie za to, że tak bardzo 

pragnie, by jej dotykał, że jest tak zupełnie bezbronna wobec 

Strona 97  z 131

RS

uwodzicielskiego uroku jego błyszczących oczu, bezlitosnych warg, 
które zaczęły pieścić delikatnie jej piersi. Poczuła, że po całym jej 

ciele rozlewa się gorąca fala, a nogi uginają się pod nią w nagłej 
słabości. 

-    Nie, proszę, nie - jęczała. 
-    Kolacja! - powiedział nagle Fiorenzo podnosząc głowę. 

-    Co takiego? - wymamrotała. Nie usłyszała gongu 

wzywającego na posiłek. Zresztą wcale nie chciała się ruszyć. 

-    Myślę, że powinnaś się przebrać. - Uśmiechnął się, patrząc na 

nią z jakimś leniwym zadowoleniem. Uniósł ją delikatnie do pozycji 
siedzącej. - Wielki Boże! - szepnął, całując jej wydatne usta. - Nie 

sposób ci się oprzeć! 

-    Ja... ja muszę już iść - wykrztusiła Suzy. 

-    Racja. Pospiesz się, bo znowu stracę głowę. 
-    Pomógł jej, gdy drżącymi rękoma poprawiała sukienkę, a 

potem jeszcze raz musnął jej usta. - Mamy przed sobą całą noc.  
Zobaczymy się na kolacji - szepnął, uśmiechając się 

porozumiewawczo i odprowadził ją do drzwi. 

Suzy ledwie doszła do swego pokoju. Nie potrafiła zebrać myśli. 

Wzięła szybki prysznic i przebrała się. Nie miała już czasu, by ułożyć 

włosy, wyszczotkowała je tylko pospiesznie. 

W jadalni czekała już wściekła Flavia. 
-    Chciałabym coś wyjaśnić - odezwała się lodowatym głosem. - 

Spóźnianie się na kolację jest nie tylko niegrzeczne wobec mnie, ale 

również przydaje niepotrzebnej pracy służbie. 

-    Przepraszam - burknął Fiorenzo, odsuwając krzesło i 

wskazując je oszołomionej jeszcze Suzy. 

-    Straciliśmy poczucie czasu. Wiesz, jak to jest... Pochylił się z 

czułością i pomógł Suzy usiąść. 

Uświadomiła sobie nagle, że oczy wszystkich obecnych 

skierowały się ku niej, potęgując jeszcze jej zakłopotanie. Zimne 
oczy Flavii wpatrywały się w jej zarumienioną twarz i potargane 

włosy. Jęknęła w duchu. Cały jej wygląd zdradzał, co się wydarzyło. 

Strona 98  z 131

RS

-    Suzy! - szepnął z przerażeniem Guido. - Ty... on... 
-    Przykro mi, Guido - mruknął Fiorenzo. 

Suzy doszła do siebie. Pojęła już, dlaczego Fiorenzo chciał ją 

uwieść, a teraz w dodatku ma czelność udawać, że tak się stało. To 

było zwyczajne oszustwo obliczone na to, żeby rozwścieczyć Flavię 
i Guida. 

Posłała Flavii przepraszające spojrzenie. Contessa kiwnęła 

współczująco głową, jakby jej przebaczała, a potem zwróciła się 
lodowatym tonem do Fiorenza: 

-    Przypominam sobie jedną z twoich wizyt w tym domu, kiedy 

dokonałeś prawdziwych spustoszeń wśród koleżanek Guida. Już nie 

wspomnę o służących, które wówczas mieliśmy. Mam nadzieję, że 
nie uwziąłeś się teraz na to dziecko. 

-    Suzy jest kobietą. Mogę cię o tym zapewnić - wycedził. 
Suzy oblała się rumieńcem wstydu. Wstała i chciała wyjść, 

niezdolna znosić dłużej takiego upokorzenia. 

-    Zostań! - warknął Fiorenzo. 

-    Okropnie boli mnie głowa - powiedziała słabym głosem. 
-    Odprowadzę cię do pokoju - zaofiarował się natychmiast 

Guido. 

-    Nic podobnego. Suzy zostaje tutaj i je z nami kolację - wycedził 

znowu Fiorenzo. - Przynieś jej proszki od bólu głowy. 

Guido kiwnął na służącą i kazał przynieść jakiś lek dla Suzy, która 

posłała Fiorenzowi gniewne spojrzenie. 

Szybko jednak odwróciła wzrok. Fiorenzo był nieznośnie 

przystojny. Kruczoczarne włosy zaczesał gładko do tyłu, miał na 

sobie wieczorowy, ciemny garnitur, z którym kontrastowała śnieżna 

biel koszuli. Kiedy uniósł do ust kieliszek wina, w mankietach koszuli 

błysnęły złote spinki. Wygląda jak książę z bajki, pomyślała z 
rozmarzeniem i zapragnęła, by zniknęła wrogość panująca między 

członkami tej arystokratycznej rodziny. Gdyby sytuacja była 
normalna... 

Zagryzła wargi i zerknęła na Fiorenza, który posłał jej spojrzenie 

Strona 99  z 131

RS

pełne nie skrywanego pożądania. 

Czuła narastającą namiętność. Stopa Fiorenza dotknęła pod 

stołem jej nogi i zaczęła wolno wędrować w górę i w dół. Suzy 
mogła się odsunąć, ale nie była w stanie przerwać tej słodkiej 

pieszczoty. Na jej twarzy pojawił się wyraz jakiegoś sennego 
rozmarzenia. 

Dopadł mnie, pomyślała z rozpaczą, podstępnie i zręcznie wygrał 

bitwę o moje ciało... Zacisnęła zęby. Służąca podała proszki, więc 
łyknęła je szybko i użyła całej siły woli, by skupić się na 

prowadzonej przy stole rozmowie. 

-    Czy to są kieliszki z naszej fabryki? - spytał Fiorenzo. 

-    ...Tak. - Contessa spojrzała na niego gniewnie. Fiorenzo 

przestał nagle pieścić nog Suzy, odchylił się z krzesłem do tyłu i 

zaczął obracać kieliszek w palcach. 

-    Powiedz mi, Flavio - odezwał się z udaną obojętnością - jak też 

sobie radzi nasza fabryka? 

Suzy poczuła się wściekła, widząc, z jaką łatwością, jak automat, 

włącza i wyłącza swoje namiętności. Ona sama nadal czuła się 
rozpalona. 

-    Och, jak zwykle - odpowiedziała Flavia. 

-    Słyszałem, że ma kłopoty finansowe i że źle ją prowadzisz. 

-    Czy to moja wina, że nie wykształcono mnie w tym kierunku? 

Staram się, jak mogę... - skrzywiła się gwałtownie Flavia. 

-    No, a Guido? Czym on się zajmuje? - spytał uprzejmie 

Fiorenzo. 

Przy stole zapanowała pełna napięcia cisza. Suzy czuła, że 

Fiorenzo coś knuje, ale nie wiedziała, co i mogła się tylko bezradnie 

przyglądać. Przypomniała sobie, że powinna boleć ją głowa, więc 

przycisnęła dłonie do skroni, ale nikt i tak nie zwracał na nią uwagi. 

-    Jestem lekarzem - odezwał się matowym głosem Guido. 

-    Dużo masz ostatnio pacjentów? - mruknął Fiorenzo. 
-    Teraz Guido opiekuje się tylko mną - wtrąciła Flavia, świetnie 

panując nad emocjami. 

Strona 100  z 131

RS

-    Nie nadaję się do prowadzenia interesów. To mnie śmiertelnie 

nudzi - dodał bez przekonania Guido. 

-    A więc nie jesteś prawdziwym Moroschinim - orzekł Fiorenzo, 

wymawiając dobitnie każde słowo. Contessa zesztywniała i 

wzrokiem nakazała synowi milczenie. - A skoro już jesteśmy przy 
szkle - ciągnął Fiorenzo - mam wrażenie, że jest go trochę w mojej 

porcji. - Przejechał łyżką wokół swego talerza. 

Suzy spostrzegła, jak Flavia rzuciła szybkie spojrzenie na Guida, 

który zbladł śmiertelnie. Jego oczy wpatrywały się rozpaczliwie w 

matkę, jakby... Suzy odłożyła swoją łyżkę. Trzęsła się cała z 
napięcia. Nie, to szkło nie mogło się tam znaleźć celowo, Fiorenzo 

znowu wymyśla jakieś bzdury. A jednak na jego palcu połyskiwały 
maleńkie odłamki szkła. 

Flavia podjechała na wózku do Fiorenza i zabrała jego talerz. 

Zawołała służącą i kazała jej powtórzyć kucharzowi, że potrąci mu z 

pensji za zaniedbywanie obowiązków. Fiorenzo zaczął klaskać. 

-    Brawo! - zawołał z uznaniem. - Byłaś diabelnie przekonująca. 

Suzy i Guido nigdy się nie domyślą, że sama wsypałaś mi to 
paskudztwo. 

Suzy spojrzała na niego szeroko otwartymi oczyma. Natychmiast 

się jednak opanowała. 

-    Fiorenzo, co ty wygadujesz? - odezwała się niskim, poważnym 

tonem. 

Popatrzyli na nią z lekkim zdziwieniem. 

-    Plecie głupstwa. To jeden z jego żarcików. Myślę, że możemy 

już przejść do drugiego dania - powiedziała spokojnie Flavia, dając 

znak służącej. 

-    Jesteś niezwykłą kobietą, Flavio - roześmiał się Fiorenzo,   

wznosząc    kieliszek    w   kierunku ciotki. 

- Wenecjanka w każdym calu. Świetnie pasujesz do tego 

pozbawionego skrupułów miasta. I ty, i Wenecja zaczynaliście od 
tyranii, a potem, z biegiem lat, staliście się podstępni i bezwzględni. 

-    Prosiłabym cię, żebyś zechciał nie poruszać spraw osobistych 

Strona 101  z 131

RS

w obecności służby, nawet jeśli mówisz po angielsku - parsknęła 
wściekle contessa. 

-    Przy stole nie wolno także mówić o interesach i pieniądzach. 

Nie masz pojęcia o tym, jak zachowuje się arystokrata. W ogóle nie 

masz pojęcia o dobrym wychowaniu! 

-    A czyja to wina? Z całą pewnością nie moja! Wychowywały 

mnie służące, pamiętasz? Musiałem ciężko pracować, by nauczyć 

się być dżentelmenem. Idź do diabła, Flavio! Dobrze wiesz, że w 
moich żyłach płynie książęca krew! 

Suzy wiedziała, że drażnił contessę specjalnie. Chciał ją 

rozgniewać i zmusić do mówienia rzeczy, których wcale nie myślała. 

Popatrzyła na nią z przerażeniem. Flavia wyglądała na bardzo 
dotkniętą. Jak on może być taki okrutny! 

Contessa przymknęła oczy i gwałtownie ruszyła wózkiem do tyłu. 

Potem z wściekłością wyjechała z jadalni. Guido natychmiast 

pobiegł za nią. Suzy ledwie panowała nad własnym gniewem. 

-    No, powiedz to - warknął Fiorenzo. - No, wyduś to z siebie, bo 

pękniesz. 

Gwałtownie postawiła kieliszek na stole. 

-    W porządku, Fiorenzo! - krzyknęła. - Zachowałeś się okropnie! 

- Przesunęła drżącą ręką po czole. - Moja głowa! - jęknęła. 

-    Basta! Piu tardii - powiedział Fiorenzo, odprawiając służącą. 

Pochylił się nad stołem i uważnie przyjrzał się Suzy. - Hm. Nie 

wyglądasz najlepiej. 

-    Chcę iść do łóżka - szepnęła. 
-    Świetnie - zgodził się spokojnie. 

Suzy wstała i nagle postanowiła odegrać komedię do końca. 

-    Te proszki... Lekarstwa nigdy nie... - Jej głos zamarł, osunęła 

się na krzesło i zamknęła oczy. 

W mgnieniu oka Fiorenzo znalazł się przy niej i podtrzymał 

ramieniem. Modliła się w duszy, żeby nie usłyszał łomotu jej serca. 
Miała nadzieję, że postępuje słusznie. Fiorenzo lubił, żeby kobieta, 

którą pieści, była przytomna. Ale mogła się mylić. 

Strona 102  z 131

RS

Usłyszała jego ciężkie westchnienie. Zadzwonił na służącą i kazał 

jej sprowadzić Alfonsa. Zadowolona, że jej strategia przynosi 

efekty, Suzy usiadła wygodniej na krześle. Kilka długich sekund 
upłynęło w kompletnej ciszy. Ciało Suzy drżało z oczekiwania. 

Czuła, że cała pokrywa się gęsią skórką. Umierała ze strachu, że 
Fiorenzo zda sobie sprawę z jej podstępu. 

-    Śpij dobrze, Suzy - powiedział, całując ją w czubek ucha. - Bo 

ja na pewno spać dobrze nie będę. 

Alfonso zaniósł ją do windy, a potem do jej pokoju na poddaszu, 

gdzie służąca pomogła jej się rozebrać i położyć do łóżka. Kiedy 
Suzy została sama, uśmiechnęła się do siebie. Uwodzicielskie plany 

Fiorenza spaliły na panewce. Spoważniała nagle. Przecież nie może 
mieć bólów głowy każdej nocy. To zbyt ograna wymówka. 

Podciągnęła koc pod samą brodę. Dziwny, głuchy dźwięk rozchodził 
się echem po całym domu. Nie potrafiła umiejscowić jego źródła. 

Rano trzeba zapytać o to Flavię. 

Całą noc przewracała się z boku na bok w zimnym łóżku. 

Wspomnienie pieszczot Fiorenza zawładnęło jej duszą i ciałem. 
Bardzo go pragnęła, choć sama przed sobą wstydziła się do tego 

przyznać. 

Nazajutrz, ciągle jeszcze pełna wątpliwości i rozpalona 

namiętnością, zajęła się w gabinecie porządkowaniem rachunków 
dla Fiorenza. Dzieliła je na pilne i „rozpaczliwie pilne". On w tym 

czasie, w towarzystwie kilku ludzi z firmy budowlanej, obchodził 

pałac i ustalał, co wymaga remontu. Nie zasypiał gruszek w popiele. 

Porządkując rachunki skorzystała z okazji, by przeszukać 

dokładnie biurko w gabinecie. Może znajdzie coś, co mogłoby rzucić 

nieco światła na ostatnie pięć lat życia starego księcia. Nie lubiła 

spraw nie wyjaśnionych. 

-    Suzy? 

Drgnęła. To był Guido. Stał w drzwiach niepewny i zakłopotany. 
-    Och, to ty - powiedziała. - Myślałam, że to Fiorenzo. 

-    Zawiedziona? - wyjąkał. 

Strona 103  z 131

RS

-    Ależ nie. - Uśmiechnęła się do niego. - Odetchnęłam z ulgą. 
-    O Boże, Suzy! - Guido podbiegł i chwycił ją w ramiona. - Na 

samą myśl, że ten łotr może cię obejmować, całować... Chciałem 
porozmawiać z tobą wczorajszego wieczora, ale poszłaś spać. 

Bałem się... Czy on się z tobą kochał? Czy to robił? 

Położyła mu ręce na ramionach i odsunęła na bezpieczną 

odległość. 

-    Nie, Guido - powiedziała spokojnie. 
Ku jej osłupieniu, przyciągnął ją gwałtownie do siebie. Poczuła 

silny zapach jego potu, smak kawy w oddechu jego wilgotnych ust 
rozchylonych tuż nad jej ustami. Po dzikich, lecz mistrzowskich 

pocałunkach Fiorenza, było to odrażające. Skuliła się cała i zamie-
rzała właśnie wyśliznąć z rąk Guida, gdy usłyszała kroki Fiorenza. 

Rozpoznała je natychmiast, bo nikt inny nie chodził w tym domu w 
butach na skórzanych podeszwach. Poczuła się zagrożona, więc 

poddała się niedźwiedziemu uściskowi Guida i zgodziła na niemiły 
pocałunek. 

-    Wielkie nieba! Jesteś dziś pełna wigoru, Suzy! - wykrzyknął 

Fiorenzo. 

Guido uniósł na moment głowę i spojrzał triumfująco. 

-    Zjeżdżaj - powiedział, pochylając się, by pocałować ją 

ponownie. 

Poczuła na karku gorący oddech i cała zadrżała, czując obecność 

Fiorenza tuż za sobą. 

-    Ostrożnie - mruknął jej wprost do ucha. - Bo tobie także Flavia 

wrzuci trochę szkła do obiadu. 

Guido odsunął ją na bok i zamierzył się na Fiorenza. Ten zręcznie 

się uchylił i sam wymierzył silny cios w szczękę przeciwnika. 

Potem wyprostował się i przekrzywił głowę, jakby nasłuchiwał. 

Suzy też usłyszała ten dźwięk. Ten sam, który słyszała nocą. 

-    Wiesz, co to? - spytał Fiorenzo, mierząc ją lodowatym 

wzrokiem. 

-    Nawet gdybym wiedziała, nic bym ci nie powiedziała - odcięła 

Strona 104  z 131

RS

się. 

-    Wiem. A ty? Wiesz, co to za hałas, Guido? Mamusia wyrzuca 

kopniakami służbę? 

-    Jesteś potworem! - krzyknęła Suzy. 

-    Idź do diabła! - warknął Guido, podnosząc się z ziemi. Potem 

wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami. 

-    Myślę, że dotknąłem czułego miejsca - mruknął Fiorenzo. 

-    Dlaczego tak się nad nim pastwisz? - odezwała się 

oskarżycielskim tonem Suzy. - Wiesz w dodatku, że jego matka nie 

może chodzić o własnych siłach! 

-    Bo jeśli ktoś tu wreszcie pęknie, to właśnie on - odpowiedział 

zimno. - Poza tym dobrze ci radzę: zatrzymaj dla siebie ten słodki 
fakt, że Guido cię całuje i obmacuje niezdarnymi łapskami. Jeśli 

Flavia zwietrzy tu jakiś romansik, nie będzie się z tobą patyczkować. 

- Chwycił ją mocno w pasie. - Nie chcę, żeby coś ci się stało, Suzy. 

- Jego dłonie zacisnęły się tak, że ledwo mogła złapać oddech. - Nie 
pozwolę, żeby Flavia okaleczyła to piękne ciało. Musi przynajmniej 

poczekać, aż ja dostanę co moje. 

Suzy odchyliła się i wymierzyła mu siarczysty policzek. 

-    Mam zamiar udowodnić, że twój ojciec był niespełna rozumu - 

syknęła wyprowadzona z równowagi. - Potem zastanowimy się, co 

zrobić z tobą. Może trzeba cię będzie umieścić na oddziale za-
mkniętym. 

-    Złośliwa, mała dziwka! - warknął. - Czekaj, jeszcze cię dostanę 

i pokażę ci, na czym polega różnica między śmierdzącym 
patałachem a wytrawnym kochankiem. Przysięgam, że będziesz się 

wiła z pożądania i błagała, żebym nie odchodził. 

Okręcił się na pięcie i wyszedł. Była wściekła. Fiorenzo nie 

zamierzał zostawić jej w spokoju. Starała się opanować wzburzenie. 
Wróciła do porządkowania rachunków. Nie minęło nawet pół 

godziny, gdy usłyszała potężny huk. Serce skoczyło jej do gardła, 
wpadła do salonu i aż cofnęła się o krok z przerażenia. Wielki 

świecznik urwał się z sufitu i roztrzaskał o podłogę. Wśród 

Strona 105  z 131

RS

odłamków szkła leżał bez życia Fiorenzo. 

-    Och, nie! - szepnęła. - Fiorenzo, Fiorenzo - powtarzała w kółko 

jak automat. Serce waliło jej jak młotem. To straszne, on przecież 
dokładnie przewidział taki wypadek. 

Pociemniało jej w oczach, zatoczyła się na drzwi i zmobilizowała 

całą siłę woli, żeby nie zemdleć. Pozwól mu żyć, Boże! Nie pozwól   

mu umrzeć! - huczały jej w głowie dwie natrętne myśli. 

-    Chryste Panie! 
Oderwała wzrok od rozciągniętego na ziemi ciała Fiorenza i 

dostrzegła Guida, który stał przerażony w korytarzu, przyciskając 
rękę do ust, jakby zbierało mu się na wymioty. 

Fiorenzo poruszył się. A więc żyje! Dobry Boże, jej modły zostały 

wysłuchane. Wypełniło ją uczucie nieopisanej ulgi i uświadomiła 

sobie, jak bardzo przeraziła się tym, że mogło mu się coś stać. Prze-
zwyciężając słabość podeszła, żeby mu pomóc. Guido nadal stał bez 

ruchu, a Fiorenzo leżał twarzą do podłogi, przygniatając ciałem 
jakąś grubą linę. Suzy przyciągnęła go aż do stóp Guida i odwróciła 

na plecy. Oczy obu mężczyzn się spotkały. 

-    Żarty się skończyły, prawda, Guido? - powiedział cicho 

Fiorenzo. - To już starcie na śmierć i życie. Jak daleko pozwolisz jej 

się posunąć? 

Suzy zamknęła oczy, przerażona tym, co mogły te słowa 

oznaczać. Flavia! Wszystko wskazuje na Flavię! Usłyszała stłumiony 

szloch Guida, a potem stukot jego butów na schodach. Drżała jak 

liść. Fiorenzo objął ją ramieniem, a ona położyła delikatnie głowę na 
jego piersi. 

-    Nie myślisz chyba, że to zostało ukartowane? - szepnęła. 

-    Owszem, to zostało ukartowane - powiedział miękko. 

Zaprowadził ją do windy, a potem do sypialni na poddaszu, 

podtrzymując cały czas troskliwie, jakby była z porcelany. 

-    Nie przypuszczałem, że aż tak się przejmiesz - powiedział 

cicho. 

-    Ani ja! Myślałam, że nie żyjesz! - Załkała gwałtownie, wtulając 

Strona 106  z 131

RS

się w niego i powstrzymując łzy. 

-    Sama nie wiem dlaczego, ale tak strasznie się przeraziłam! 

Wyprostował się i delikatnie odsunął jej głowę. 
-    Naprawdę takie to dla ciebie ważne, czy będę żywy, czy 

martwy? - zapytał. Kiwnęła głową bez słowa. - W takim razie muszę 
ci coś wyjaśnić. To piekielnie ryzykowne z mojej strony, ale nie 

mogę patrzeć, jak się martwisz. - Zaprowadził ją do łóżka i usiadł 

obok niej. Objął jej drżące ręce swoimi dłońmi. - Nie chcesz, żebym 
umarł? - zapytał znowu. 

-    Na to wygląda - odpowiedziała z gniewnym grymasem. - Zdaje 

się jednak, że zamartwiam się o skończonego łajdaka. 

-    Co za uparta kobieta - powiedział czule. Głaskał dłonią jej 

twarz, ścierając ślady łez. - Ale piękna. 

I czuła. Nie możesz zmarnować się z Guidem. 
-    On przynajmniej nie jest na tyle głupi, żeby stawać pod 

ciężkimi świecznikami, które spadają na ziemię - odparowała, 
zerkając na niego kątem oka. 

Wziął ją w ramiona i spojrzał uważnie. 
-    A cóż się stało   z twoim bystrym umysłem? - mruknął. - Jak 

myślisz, co miała oznaczać ta lina, na której leżałem? - Jej oczy 

zrobiły się szerokie jak dwie leśne, zielone polany. - O Boże, Suzy - 

zachichotał. - Nie patrz tak na mnie, bo nie mogę się 
skoncentrować. 

Spuściła powieki i poczuła, jak jej ciało przenika dreszcz. Pomyśl, 

Suzy Carlini, rozkazała sobie w duchu. 

-    Lina była przywiązana do świecznika - wyrzuciła z siebie 

jednym tchem. - Ktoś... 

-    Nie ktoś. Ja. Wspiąłem się po drabinie i przymocowałem linę 

do świecznika, tak żebym potem mógł go pociągnąć w dół. Sam 
przygotowałem oba wypadki - powiedział. - Szkło na talerzu i 

spadający kandelabr. Zresztą ten akurat był dosyć brzydki. 
Niewielka strata. 

-    Ty?! - Suzy otworzyła usta ze zdumienia. - Dlaczego miałbyś 

Strona 107  z 131

RS

zniszczyć wspaniały pasztet, a potem spuścić sobie na głowę tonę 
szkła? Czy postradałeś zmysły? 

-    Jeśli o to chodzi, to miałem zamiar być chytry i podstępny - 

zachichotał znowu Fiorenzo. 

-    Wytłumacz mi - przerwała mu gniewnie - skąd się u ciebie 

bierze ta szklana obsesja. 

-    Guido jest wystraszony. Jeśli uda mi się przestraszyć go 

jeszcze bardziej, to wreszcie pęknie, tak jak już mówiłem. To chyba 
jedyna droga, żeby osiągnąć cel. 

-    To... - przerwała, zahipnotyzowana sposobem, w jaki pieścił 

wnętrze jej dłoni. Delikatnie, zmysłowo, nieprzyzwoicie. Zacisnęła 

zęby. W pokoju było bardzo gorąco. Fiorenzo był zbyt blisko. - To... 

-    ...chwyt poniżej pasa? Suzy, ja walczę o moją przyszłość, o 

moje prawa. Musisz zrozumieć... 

-    Brak mi powietrza - odezwała się cicho. Czuła chaos w głowie. 

-    Chodźmy na taras. Wyjście jest na końcu tego korytarza. 
Zupełnie oszołomiona pozwoliła, by wziął ją na ręce i niósł 

ciemnym korytarzem. Przeraziła się, że Fiorenzo nie żyje i w jednej 
krótkiej sekundzie miała wrażenie, że świat wali jej się na głowę, a 

całe życie traci sens. A on jej mówi, że sam wszystko przygotował! 

Och, mogłaby go zabić gołymi rękoma, gdyby tylko znalazła w sobie 

dość energii! 

Wyszli na przestronny, drewniany taras, położony ponad 

dachami okolicznych domów. Ciepłe promienie słońca stopiły cienką 

warstwę leżącego na nim śniegu. Suzy głęboko zaczerpnęła 
powietrza i podjęła próbę uporządkowania myśli. 

Po kanale poniżej sunęła wolno żałobna barka, przewożąc 

niewielką trumnę, przybraną czarnymi piórami. Przy trumnie stał 

ubrany w żałobny ornat ksiądz. Za nimi posuwał się wolno kondukt 
żałobny. Suzy uświadomiła sobie, że nie czuje dotyku ręki Fiorenza. 

Spojrzawszy na niego, zobaczyła, że stoi z ponurym wyrazem 
twarzy. 

-    Myślisz o swoim ojcu? - spytała cicho. 

Strona 108  z 131

RS

-    Tak. Szkoda, że go nie znałem. Chyba pojadę do San Michele, 

poszukam jego grobu i tam się z nim pogodzę. 

-    Zrobię wszystko, żeby się czegoś dowiedzieć - przyrzekła, 

kładąc mu rękę na ramieniu. 

-    Spytaj ładnie Guida, to może ci powie - powiedział z goryczą. 

Potem spojrzał na nią przeciągle. - Jesteście kochankami? - spytał. 

Pokręciła gwałtownie głową. 

-    Bogu dzięki! - mruknął. - Przykro mi, że wystraszyłem cię 

przed chwilą. Miałem zamiar spowodować ten wypadek trochę 

później. Ale byłem na ciebie wściekły. 

-    Wściekły? 

-    Zrobiło mi się niedobrze, gdy zobaczyłem, w jaki sposób Guido 

cię całuje. 

-    Był z pewnością mniej brutalny niż ty, kiedy całowałeś mnie w 

przedpokoju mojego domu - przypomniała mu sucho. 

-    Wtedy musiałem się upewnić, że wyciągnęłaś mi portfel, tak 

jak podejrzewałem - roześmiał się Fiorenzo. 

-    A więc miałam rację! Obmacywałeś mnie w poszukiwaniu 

portfela! 

-    Powinnaś bardziej ufać własnej intuicji, kochanie. - Popatrzył 

na nią czule. - Staram się zazwyczaj, by moje pieszczoty sprawiały 

kobiecie przyjemność. 

-    Muszę już wracać - szepnęła, przerażona, że tęskni, naprawdę 

tęskni za tymi pieszczotami. 

-    Jeszcze nie. Naprawdę tak się zmartwiłaś, że mogło mi się stać 

coś złego? 

Wzruszyła ramionami, niezadowolona, że wraca ciągle do tego 

tematu. 

-    Troszeczkę, już ci przecież mówiłam. 
-    Jak troszeczkę? - spytał, biorąc ją delikatnie pod brodę. - Chcę 

zetrzeć z twoich ust każdy najmniejszy ślad pocałunku Guida - 
powiedział uwodzicielskim tonem. 

Suzy nie potrafiła wydobyć z siebie ani słowa. Patrzył na nią z 

Strona 109  z 131

RS

łagodnym, marzycielskim uśmiechem. Ale jego oczy płonęły 
pożądaniem. Uniosła ręce jakby w obronie, ale on opuścił je na dół 

i położył ją na podłodze tarasu. Nagrzane słońcem drewno 
pachniało sosną. Powoli, jakby rozkoszował się każdą sekundą, 

Fiorenzo przesuwał dłoń w górę po jej ramieniu. 

Potrząsnęła głową, chcąc go powstrzymać, ale on tylko się 

uśmiechnął. Krótkie, delikatne pocałunki paliły jej ramię. 

-    Fiorenzo, nie - powiedziała niskim, niepodobnym do własnego 

głosem. - Seks to nie wszystko. 

-    Seks to nie wszystko - powtórzył jak echo. Jego pocałunki 

przyprawiały ją o zawrót głowy. 

Kiedy delikatnie rozpiął pierwszy guzik sukienki, zapragnęła go 

tak szaleńczo, że zacisnęła do bólu pięści, by nie poddać się od razu, 

natychmiast. 

-    Fiorenzo - zaczęła omdlewającym głosem, jakby była pijana. - 

I tak się nie zgodzę, więc lepiej nie próbuj. Będę wołać o pomoc i 
wszyscy... wszyscy... - Język odmówił jej posłuszeństwa. Jedyne, co 

czuła, to falę gorąca rozlewającą się po całym ciele, w miarę jak 
dłoń Fiorenza przesuwała się coraz wyżej po jej udach. 

-    Boże, jesteś taka piękna. 

-    Ja... ja cię nawet nie znam - powiedziała słabym głosem. 

-    Zaraz to naprawimy - szepnął jej wprost do ucha i położył się 

na niej całym ciałem. 

Walczyła ze sobą, by nie objąć go ramionami. Czuła ucisk jego 

silnych nóg i muskularnej klatki piersiowej. W głowie jej huczało, a 
zielone oczy przyćmiła namiętność. Zdała sobie sprawę, że napręża 

się cała, złakniona jego dotyku.     

-    Popatrz na swoje piersi - szepnął znowu. 

Zmieszana popatrzyła w dół i odkryła, że z mistrzowską 

zręcznością zdążył już rozpiąć jej sukienkę, spod której wystawały 

krągłe, twarde piersi. Nie potrafiła wydobyć z siebie głosu. Jej oczy 
patrzyły na niego, błagając o litość. 

-    Myślisz, że mógłbym cię teraz zostawić? - odezwał się miękko 

Strona 110  z 131

RS

i zaczął pieścić językiem jej piersi. Przeszedł ją dreszcz, a z gardła 
wydobył się długi, głęboki jęk rozkoszy. 

-    Bądź cierpliwa, nie tak szybko - napomniał ją łagodnie i pieścił 

dalej ustami prężące się ku niemu piersi. 

Dotykał jej delikatnie. Zbyt delikatnie. Chciała czuć go mocno, a 

on się z nią bawił, doprowadzał do szaleństwa. Chwycił jej dłonie w 

nadgarstkach i położył na podłodze, za głową. Suzy nie mogła się 

ruszyć przyciśnięta jego ciężarem, patrzyła tylko, jak pieści językiem 
piersi, jak ociera się wargami o jej rozpaloną skórę. Nie panowała 

już nad zmysłami. 

-    Fiorenzo - szepnęła. 

Dłużej już tego nie wytrzyma., Uwolniła ręce z uścisku, chwyciła 

w dłonie jego głowę i zaczęła całować go z szaleńczą namiętnością. 

-    Czyżbyś mnie chciała? - spytał niskim, chrapliwym głosem. 
-    Och tak. Proszę cię, proszę! - wyrzuciła z siebie jednym tchem. 

- Fiorenzo, chcę więcej. Więcej! 

Usłuchał natychmiast. Dysząc ciężko tuż nad jej głową, jednym 

ruchem rozpiął koszulę. Objęła go mocno i mogła wyczuć rękoma 
każdy mięsień jego pleców, każdy kręg kręgosłupa, a potem lekkie 

zagłębienie w talii i naprężoną, mocną skórę bioder. 

Sama nie wiedziała, kiedy zdjął z niej sukienkę. Niecierpliwymi 

palcami szarpała pasek jego spodni. Wreszcie przylgnęli do siebie, 
nadzy na chłodnym tarasie. 

-    Och, cara, cara... -jęczał, całując jej biodra. Jego dłoń 

pocierała mocno jej udo, a potem wśliznął się kolanem pomiędzy jej 
nogi i rozwarł je jednym, zręcznym ruchem. 

-    Nie... - jęknęła. Ale on jej nie słuchał. 

-    Och, Suzy - dyszał. - Tak bardzo cię pragnę. Znów zaczął ją 

całować. Delikatnie, perwersyjnie... 

Poddała się. 

Objęła go mocniej i w tej samej chwili poczuła na swym 

obojczyku, szyi, policzkach jego zęby. Pocałunki, którymi ją 

obsypywał, doprowadzały ją do stanu takiego podniecenia, że 

Strona 111  z 131

RS

gotowa była pozwolić mu na wszystko. 

Dłoń Fiorenza sunęła po jej udzie i za chwilę jego palce zaczęły 

pieścić najbardziej intymne zakamarki jej ciała. Mówił coś do niej, 
ale nie była w stanie rozróżnić słów. Uniósł się nieco, widziała go 

teraz jak przez mgłę, a potem zamknęła oczy. Wszedł w nią... 
Gorący, namiętny oddech, który czuła na policzku, żelazny uścisk 

ramion i jego rytmiczne ruchy sprawiły, że z ust wydobył jej się cichy 

jęk, który Fiorenzo natychmiast zdusił długim, namiętnym 
pocałunkiem. 

Jedyne, czego pragnęła, to to, by trwało jak najdłużej, by 

wiecznie tak trwali, połączeni, poddani rytmowi pulsującej krwi. 

Usłyszała jego krzyk. Ona sama chwytała teraz powietrze szeroko 

otwartymi ustami. Z wysiłkiem otworzyła oczy. Świat zdawał się 

wirować wokół. Raptem poczuła, jak przez jej ciało przepływa 
gorący strumień. Było tak, jakby wzbiła się w górę i zaraz potem 

runęła w przyjazną, świetlistą otchłań. Słyszała swój dobiegający z 
oddali krzyk. Słodkie kołysanie z wolna zamierało, zanurzała się w 

rozkoszne, kojące odrętwienie. 

Czuła się wspaniale, odprężona i bezpieczna, ale zupełnie bez sił. 

Chciała mu powiedzieć, jak bardzo było jej dobrze, ale nie mogła 

otworzyć ust. Uśmiechnęła się tylko, kiedy wtulił się w nią i 

pocałował tuż za uchem. 

 

 

 
 

 

 

 
 

 
 

 

Strona 112  z 131

RS

ROZDZIAŁ ÓSMY 

 

 
Suzy z wolna dochodziła do siebie. Czuła teraz chłód bijący od 

twardej posadzki, ale jeszcze bardziej ciężar jego ciała. Poruszyła 

się i potrząsnęła nim, przeciągając się z westchnieniem 
zadowolenia. Fiorenzo zsunął się na bok i wsparty na łokciu 

przypatrywał się jej przez chwilę. 

-    Czy - uśmiechnął się - przesiadując tutaj jako mały chłopiec i 

popatrując z okna na Wenecję, mogłem się spodziewać, że 
pewnego dnia będę się kochał w tym pokoju z miłą, niemoralną 

dziewczyną, co ma ciało bogini i oczy zielone jak woda laguny? 

Niemoralna dziewczyna... A więc wyglądam mu na taką... - 

pomyślała smutno Suzy. Uczucie radosnego rozleniwienia minęło 
bez śladu. Poczuła nieprzyjemne zimno pełzające po plecach. 

Usiadła i sięgnęła po sukienkę. Fiorenzo również uniósł się i 
próbował ją objąć ramieniem, ale odtrąciła jego rękę. 

-    Daj spokój - powiedziała starając się, by głos jej nie drżał. - 

Zimno mi. 

-    I pewnie zamartwiasz się, że zdradziłaś contessę? - Spojrzał 

na nią przenikliwie. 

Zdawał się zupełnie nie odczuwać panującego tu zimna. 

Wstrząsnął nią dreszcz; nie patrząc na niego, włożyła sukienkę. 
Czuła się przybita i nieszczęśliwa, choć jej ciało nie chciało przyjąć 

tego do wiadomości 

- ciągle żyło jeszcze tym, co stało się tak niedawno. Poprawiła 

sukienkę i    niezgrabnie zaczęła zapinać guziki. Nie dał jednak za 

wygraną i każdy zapięty guzik kwitował lekkim pocałunkiem. To 

było ponad jej siły: w chwilę potem sama zaczęła go całować, 
splatając ciasno ręce na jego zziębniętych plecach. 

-    Zupełnie nie rozumiem, co się ze mną dzieje - wyszeptała. - 

Strona 113  z 131

RS

Nigdy się tak nie zachowuję. 

-    Ja też nie, Suzy - odszepnął. - Odpocznij. Schowaj się do łóżka 

i ogrzej się trochę. Ja tymczasem znęcę kilku robotników 
obietnicami szalonego zarobku. 

- Podał jej rękę pomagając wstać. - I zobaczysz, dziś wieczorem 

udowodnię ci, że Flavia jest oszustką. Wtedy wreszcie się 

przekonasz. 

Pocałował ją delikatnie i za chwilę już go nie było. Suzy pogrążyła 

się w rozpamiętywaniu tego, co się stało. Wreszcie wyrwała się z 

rozmarzenia i przypomniała sobie to, co powiedział jej na odchodne. 
Poczuła się nieswojo: z jednej strony, tęskniła za nim i życzyła mu 

jak najlepiej, ale z drugiej - nie potrafiła pogodzić się z myślą, że 
contessa mogła ją okłamać. 

Próbowała zasnąć, ale sen nie przychodził: jej rozbudzone na 

nowo ciało pulsowało rozkosznym zmęczeniem. Odczekała, dopóki 

z dołu nie doszedł jej hałas na schodach: to Guido i księżna 
wychodzili na obiad do swojej ulubionej restauracyjki przy teatrze 

za rogiem. Wtedy ubrała się i zeszła na dół. Fiorenzo nie zauważył 
jej: siedział między dwiema rozstawionymi drabinami, rozdzielał 

robotnikom kanapki i nalewał im w szklanki wino, rozprawiając przy 

tym z inżynierem o zasługach Tycjana i Tintoretta. Uśmiechnęła się, 

słysząc ich podniesione głosy; wydało jej się zabawne, że ci dwaj 
malarze, nie żyjący już od prawie czterystu lat, budzili w nich takie 

namiętności. 

Zrobiła sobie szybko kanapkę w kuchni i zaczęła się   

zastanawiać, jak mogłaby pomóc Fiorenzowi w zdobyciu jakichś 

wiadomości na temat ostatnich lat życia jego ojca. To dziwne, 

żadnych śladów... - pomyślała. Tak jakby nigdy nie istniał. 

Wiedziona nagłym impulsem, Suzy narzuciła płaszcz i wyszła w 
wieczorną szarówkę. Rozpoczęła wędrówkę, pukając do drzwi ludzi, 

o których wiedziała, że bywali w pałacu albo stykali się z jego 
domownikami. Rozmawiała ze sklepikarzem z pobliskiej trafiki, z 

kwiaciarką, właścicielem pralni. Nikt nigdy nie widział starego 

Strona 114  z 131

RS

księcia na własne oczy, wiedzieli niewiele lub prawie nic o wypadku. 
Wszyscy natomiast zgodnie mówili o dobrym sercu contessy i 

samozaparciu, z jakim pielęgnowała brata. 

Zniechęcona wróciła do pałacu. Zamarła z przerażenia na widok 

Fiorenza z zakasanymi rękawami na szczycie wysokiej drabiny, 
badającego przy latarce drewniane sklepienie holu. Zobaczywszy ją, 

zszedł na dół, zamieniając po drodze kilka słów z jednym z 

robotników. 

-    Nie martw się tak, zielonooka - uśmiechnął się. - Nie warto. 

-    Uważam, że właśnie warto - powiedziała poważnie. 
-    Czyżby? No, no, co ja słyszę: nawet nie wiesz, jak się cieszę, że 

to mówisz - rzekł, biorąc ją w ramiona. 

-    Chodźmy coś zjeść. Ty mi opowiesz o tym, co robiłaś, a ja 

opowiem tobie - jak mąż i żona! - Zajrzał jej w oczy z wesołym 
uśmiechem. 

Pokiwała tylko głową: zupełnie nie mogła go sobie wyobrazić w 

roli męża. Poszli do niewielkiej restauracji mieszczącej się 

naprzeciwko Akademii Sztuk Pięknych, tuż koło warsztatu, przy 
którym na podwórku leżały do góry dnem wymagające naprawy 

gondole. W świetle zmierzchającego dnia ich kadłuby lśniły niczym 

chitynowe pancerze wielkich żuków. Restauracja, a właściwie mała 

trattoria, prowadzona przez mieszkającą nad nią rodzinę, wydała jej 
się znajoma. Tak, była tu już kiedyś, gdy śledziła Fiorenza, wtedy 

jednak musiała zostać na zewnątrz. Uśmiechnęła się do siebie: to 

wydawało się tak dawno temu. Były jedynie dwa dania, do wyboru 
- makaron i lasagne, ale oba wyglądały zachęcająco. Jedli nie 

spiesząc się, a on opowiadał o swoich planach przebudowy pałacu. 

Słuchała w milczeniu, zastanawiając się, jak wielkie musi mieć 

pieniądze, jeżeli chce to wszystko tak gruntownie odnowić. 

-    A co u ciebie? - zapytał wreszcie, gdy na stole pojawił się deser 

- mus jabłkowy i wiśniowa strucla. 

-    Cały czas spałaś? To chyba znaczy, że mamy noc dla siebie! - 

roześmiał się łobuzersko. 

Strona 115  z 131

RS

Suzy zaczerwieniła się. Nawet nie myślała o nocy. Przyzwyczaiła 

się do tego, że żyła chwilą i to weszło jej w krew. Nie lubiła 

zastanawiać się nad przyszłością, nawet tą najbliższą: jawiła jej się 
zawsze taka niepewna. 

-    Próbowałam zdobyć jakieś informacje o twoim ojcu - 

powiedziała pospiesznie. - Ale niczego się nie dowiedziałam. - 

Rozłożyła ręce bezradnie. - Słuchaj, to niesamowite: jakby w ogóle 

nie istniał! Nikt go nigdy nie widział, co najwyżej ktoś coś słyszał, a 
i wtedy wiadomości pochodziły od contessy. Spróbuję chyba 

porozmawiać z Guidem. 

-    Nie - powiedział zdecydowanym tonem. - Nie chcę tego. 

Raczej zaaranżuję wypadek, żeby go sprowokować. 

-    Nie rób tego - Suzy nie potrafiła ukryć zmieszania. - Nie 

chciałabym, żebyś posługiwał się takimi metodami. To niskie i 
podłe. 

-    Wstrzymaj się z oskarżeniami przynajmniej do chwili, kiedy 

zorientujesz się sama, o co tu naprawdę chodzi - odparł ze 

spokojem. - Zaręczam ci, że Flavia nie przebiera w środkach. 

Kiedy znaleźli się już na zewnątrz, okrył ją swoim obszernym 

płaszczem. Czuła się wspaniale. Było jej tak dobrze. Cieszyła się 

jego bliskością, tym, że idzie razem z nirn pełną gwaru ulicą - z 

nastaniem wieczoru miasto zaludniło się znowu. Śmiejąc się i 
żartując, z trudem torowali sobie drogę pośród hałaśliwego tłumu. 

Było im lekko i radośnie. Nieoczekiwanie Fiorenzo przytulił ją mocno 

i pocałował w usta. 

-    Och, Suzy - wykrzyknął w uniesieniu. - Nigdy nie czułem się 

tak szczęśliwy! - Przyjrzał się jej z czułością. - Dzięki tobie uwolniłem 

się od moich zmór... Znalazłem kogoś, kogo... - urwał w pół zdania, 

zaskoczony tym, co chciał jej powiedzieć. Przycisnął ją tylko do 
siebie tak mocno i namiętnie, jakby żegnali się na zawsze. 

Kiedy ją puścił, Suzy z trudem powstrzymała łzy, gotowa 

rozpłakać się ze szczęścia. Serce jej biło jak oszalałe. Spojrzała na 

niego ukradkiem; jest taki dobry, taki czuły, taki piękny... Teraz już 

Strona 116  z 131

RS

wiedziała na pewno: kocha go, jest mężczyzną, którego zawsze 
szukała, będzie go kochała, cokolwiek się stanie. 

-    Fiorenzo - wyszeptała, wtulając się w niego. 
W pewnej chwili rozdzieliła ich grupka przebierańców. Przez 

moment poczuła się strasznie: było tak, jakby go straciła. Ten nagły 
skurcz strachu sprawił, że z całą jasnością zdała sobie sprawę, jak 

bardzo go kocha. Rzuciła się w jego kierunku, niemal krzycząc. 

Przedzierała się przez rosnący tłum dziwacznie ubranych postaci, 
ale straciła go z oczu. Zrobiło jej się słabo, wpadła w panikę. 

Krzyczała głośno jego imię. W chwilę potem zobaczyła go wśród 
kolorowego ludzkiego potoku. Poczuła raptowną ulgę, zobaczyła go 

znowu, tak, to on, także w nią wpatrzony, rozgarniał falujący tłum i 
za moment byli już znowu razem. 

-    Fiorenzo - powiedziała, łapiąc go za rękę. Roześmiał się i 

chwycił ją mocno w pasie, unosząc wysoko w górę i okręcając w 

powietrzu. 

-    Wracajmy! - krzyknął radosnym głosem. - Już czas! 

-    Czas? Ale na co? - zapytała zdziwiona. 
-    Na cud. 

Mimo jej nalegań nie chciał powiedzieć nic więcej. Uszczęśliwiona 

swoim nagłym odkryciem, chciała poprowadzić go teraz krótszą 

drogą. Fiorenzo uparł się jednak, by wynająć gondolę i szybko 
przeprawić przez kanał. W chwilę potem musieli zapłacić ogromne 

pieniądze za to tylko, że zaoszczędzili kilka chwil. Dobili do 

pałacowej przystani przypominającej wielki garaż. 

Niemal natychmiast zza ściany dobiegł ją dziwny hałas. 

-    Co to? - Ścisnęła go za rękę. 

Fiorenzo uniósł do góry brwi i zrobił tajemniczą minę. Sięgnął do 

kieszeni i przez moment czegoś w niej szukał. Wreszcie wyciągnął 
niewielki klucz. Ruszył w kierunku drzwi na ścianie przystani. Włożył 

klucz do zamka i przekręcił cicho. 

Drzwi otworzyły się powoli i jej oczom ukazała się całkiem duża i 

dobrze wyposażona salka gimnastyczna. Suzy stanęła w progu. 

Strona 117  z 131

RS

Oczywiście, ów dźwięk, który wydał jej się tak znajomy, to był hałas 
przyrządu z siłowni. Nagle otworzyła szeroko usta ze zdumienia. Na 

jednym z przyrządów, ubrana w niebieski trykot, leżała rozciągnięta 
contessa i pracowicie wykonywała ćwiczenia gimnastyczne. 

Rytmicznie podnosiła nogi obciążone ciężarkami... Suzy patrzyła na 
to oszołomiona. Z własnego doświadczenia wiedziała, że takie 

ćwiczenie wymaga nie lada wysiłku, a już na pewno potrzebne są do 

niego silne i sprawne mięśnie. A więc Flavia nie była wcale 
sparaliżowana! 

Suzy spojrzała na Fiorenza. Stał oparty niedbale o ścianę i 

uśmiechał się sarkastycznie. Flavia tymczasem skończyła i wstała 

lekko z ławki przyrządu, kierując się w stronę drabinek. Wtedy 
dopiero ich spostrzegła. Na ten widok zamarła bez ruchu, a potem, 

śmiertelnie blada, wsparła się o siodełko stojącego obok roweru 
treningowego. 

-    No cóż, widzę, że pozbyłaś się swego inwalidztwa, ale mam 

nadzieję, że za jednym zamachem nie pozbyłaś się i pamięci! - 

wycedził Fiorenzo, kładąc szczególny nacisk na ostatnie słowo. 

Flavia patrzyła na niego z przerażeniem. 

-    Co... Co ty mówisz? - zdołała wreszcie wykrztusić. 

-    Czyżbyś odzyskując władzę w nogach, straciła jednocześnie 

słuch? - zapytał słodko. I zaraz potem zmienił ton. - Ty przebiegła 
oszustko, ciągle tylko kłamiesz i myślisz, jak okraść innych! - Ruszył 

w jej stronę z impetem. 

-    To były tylko pieniądze z ubezpieczenia, Fiorenzo... - Contessa 

cofnęła się z przestrachem. - Ten wypadek... 

-    Otóż właśnie, wypadek! Co się wtedy stało? Mów! 

-    To był wypadek! Przysięgam! - krzyknęła Flavia. - Twój ojciec 

chciał zobaczyć dom na wyspie. Ciągle nas tym zamęczał, więc w 
końcu zgodziliśmy się. A dom jest właściwie kompletną ruiną. I 

kiedy wszedł do jednego z pokoi, załamała się pod nim przegniła 
podłoga. Spadł piętro niżej, a spadając i mnie pociągnął za sobą. 

Zabił się na miejscu.                                                                 

Strona 118  z 131

RS

-    Ale pani też przecież odniosła rany? - spytała Suzy. 
-    Okropne! - Flavia przytaknęła, czując w dziewczynie 

sprzymierzeńca. - Nawet nie wyobrażasz sobie, jak cierpiałam. 
Przez jakiś czas nie mogłam się ruszać. No i wtedy wpadłam na ten 

pomysł z pieniędzmi z ubezpieczenia. Cóż chcecie? - Chwyciła 
Fiorenza za połę marynarki. - Musiałam przecież jakoś ratować 

pałac! Chyba to rozumiesz! - Patrzyła błagalnie. 

-    Nie chciałam, żeby wyglądał jak ta willa na wyspie. 

Pomyślałam sobie, że jeśli będę udawać kalekę, to za pieniądze z 

ubezpieczenia uda mi się odbudować pałac. Wtedy moglibyśmy go 
wynajmować bogatym turystom i w ten sposób zdobywać dalsze 

pieniądze na remonty, a ja, tłumacząc, że stan mojego zdrowia się 
poprawił, mogłabym w końcu wstać z fotela. Tak było! - zawołała 

łamiącym się głosem. 

Fiorenzo słuchał jej z kamienną twarzą. Suzy widziała, że 

contessa jest na granicy płaczu. 

-    Chodźmy - powiedziała obejmując ją ramieniem. - 

Zaprowadzę panią do pokoju. 

-    Widzę, że ciągle bierzesz jej stronę - warknął rozeźlony. 

-    Nie o to chodzi - zaprotestowała Suzy. - Ale popatrz tylko na 

nią: spędziła w tym fotelu wiele długich miesięcy. To chyba 

wystarczająca kara... 

-    No nie, jesteś doprawdy niebywała. - Fiorenzo rozłożył ręce. - 

Siadaj w tym przeklętym fotelu, Flavio. Ledwo trzymasz się na 

nogach - rzucił w kierunku contessy. - Suzy odwiezie cię na górę, 
położy do łóżka, opatuli i jeszcze przyniesie kropelkę czegoś na 

wzmocnienie. Będziemy musieli zaaranżować jakoś twoje cudowne 

wyzdrowienie. Co prawda, nastąpiło ono nieco wcześniej, aniżeli to 

sobie pianowałaś, ale myślę, że moje pieniądze wystarczą i te z 
ubezpieczenia nie będą już konieczne. 

-    Ale moje długi... - zaczęła contessa. 
-    Jeśli o mnie chodzi - Fiorenzo popchnął fotel wraz z nią w 

kierunku drzwi - to nie miałbym nic przeciwko temu, żeby twoi 

Strona 119  z 131

RS

wierzyciele wpakowali cię do więzienia. Ale Suzy, jak sądzę, na 
pewno będzie się upierała, żebym spłacił również i twoje długi. A tak 

się akurat składa, że jej niczego nie potrafię odmówić. - Uśmiechnął 
się, a widząc, że contessa odwraca się i próbuje go o coś zapytać, 

uciszył ją gestem ręki. - Lepiej nic już nie mów. Ciesz się, że trafiłaś 
na kogoś o gołębim sercu. 

-    Jak na faceta o opinii zimnego drania, jesteś dziwnie ugodowy 

- szepnęła mu do ucha Suzy z uśmiechem zadowolenia. W 
odpowiedzi klepnął ją tylko lekko po pośladku. Kiedy dziewczyna 

wyszła już z pokoju contessy, czekał na nią pod drzwiami. 

-    Idziemy. - Spojrzał porozumiewawczo. 

-    Ale... - zaczęła Suzy, lecz nie pozwolił jej skończyć. 
-    Słuchaj, moja zielonooka. Tej nocy na pewno nie zostawię cię 

samej. - Przeczesał ręką włosy, kręcąc z rozbawieniem głową na 
widok jej zmieszanej miny. 

- To znaczy, chciałem powiedzieć - poprawił się - nie zamierzam 

pozwolić ci spać samej w pokoju. Flavia jest zdolna do wszystkiego, 

a teraz wie, że i ty wiesz o jej ciemnych sprawkach. Będziemy spali 
w tej samej sypialni. 

-    Nazwijmy rzecz po imieniu - westchnęła Suzy. 

-    Jeżeli mnie pragniesz, to powiedz mi to, a nie używaj 

wymówek. 

-    Nie... - Wziął ją delikatnie w ramiona. - To znaczy, tak! Och do 

diabła, kochanie, widzisz, nie pozwolę, by stała ci się jakakolwiek 

krzywda. Jesteś cudowna, ale strasznie łatwowierna. Wierz mi, ona 
może zrobić wszystko... A poza tym - zawahał się na krótką chwilę - 

kocham cię! 

Suzy zachwiała się. Przełknęła z wysiłkiem ślinę. Wydawało jej 

się, że się przesłyszała. 

-    Czy... czy mógłbyś powtórzyć to jeszcze raz? - poprosiła 

głosem słabym ze wzruszenia. 

Popatrzył na nią z czułością. Zmarszczył brwi, udając głęboki 

namysł. 

Strona 120  z 131

RS

-    Wszystko? Zaraz... Powiedziałem, że się niepokoję o ciebie, i... 
-    Ostatnie zdanie, głuptasie! - nie wytrzymała Suzy. 

-    Ach, to o tym, że cię kocham? - W jego oczach zatańczyły 

wesołe iskierki, kiedy przyciągnął ją do siebie i przytulił mocno. - 

Kochanie, nie wiem doprawdy, kiedy to się stało. Pewnie wtedy, 
kiedy spostrzegłem ten błysk współczucia w twoich oczach. 

Myślałaś, że jestem tylko zwykłym szantażystą, a mimo to byłaś dla 

mnie taka dobra... - Pogładził ją po głowie. - Nie chciałem cię 
kochać. Broniłem się przed tym, ale im bardziej cię poznawałem, 

tym bardziej byłem zakochany... 

Pocałował ją lekko w czoło i potarł swoim policzkiem o jej 

policzek. 

-    Fiorenzo - zdołała tylko wyszeptać. - Taka jestem szczęśliwa... 

Ja... ja bardzo cię kocham... 

-    Wiem o tym - skinął głową. - Wiem, że potrzebowałaś dużo 

czasu, żeby się do tego przyznać sama przed sobą. A teraz czas iść 
do łóżka - szepnął jej prosto do ucha, po czym wziął ją na ręce i 

poniósł korytarzem prosto do swego pokoju. Kiedy już znaleźli się w 
środku, starannie zamknął drzwi na zasuwkę. - Do łóżka... - 

szepnął, muskając ustami jej szyję. 

-    Tak, do łóżka... - powiedziała posłusznie, czując, jak ze 

szczęścia mocno bije jej serce. 

Tej nocy stara sypialnia Moroschinich, chiński pokój - jak ją 

nazywano - była miejscem ich miłości. W lustrze zawieszonym nad 

łożem mogli obserwować swoje ciała splecione w miłosnym uścisku. 
Był czuły, delikatny, nienasycony. Widok jego nagich pleców, 

wysmukłych i silnych nóg, upartych bioder podniecał ją i sprawiał, 

że rozkosz, jaką czuła, była jeszcze bardziej dojmująca niż 

poprzednio. 

Kiedy skończyli się kochać, Fiorenzo zostawił jedną palącą się 

świecę na podłodze. Odpoczywali teraz zmęczeni, ale szczęśliwi, 
wpatrując się w swe lustrzane odbicie, aż wreszcie zmorzył ich sen. 

Suzy nigdy jeszcze nie zasypiała z poczuciem takiego spokoju i 

Strona 121  z 131

RS

bezpieczeństwa. On ją kocha - to takie cudowne uczucie. 

W środku nocy poczuła, że ktoś gwałtownie szarpie ją za ramię, 

coś do niej woła. Potrzebowała dłuższej chwili, zanim dotarł do niej 
sens słów. 

-    Wstawaj, szybko! - ponaglał Fiorenzo zdenerwowanym 

głosem. 

-    Co się dzieje? 

-    Podnieś się! Nie czujesz? Jakiś dziwny dym! Dopiero teraz 

poczuła ten specyficzny zapach i zdała sobie sprawę, że cały niemal 

pokój jest szary od dymu. Zakrztusiła się gwałtownym kaszlem. 

-    Szybko! Na podłogę - rzucił rozkazującym tonem, ściągając ją 

z łóżka. - Spróbuj się stąd wydostać! - krzyknął, rzucając jej 
sukienkę. Teraz zauważyła płomyki ognia pełzające po firankach 

łóżka. Zaczęła dusić ogień poduszką. Fiorenzo wyrwał jej poduszkę 
z rąk i sam rzucił się do gaszenia, głośno zanosząc się kaszlem. - 

Uciekaj! - krzyknął chrapliwie przez ramię. 

-    Nie! Nie zostawię cię samego! - Suzy skoczyła do okna. Pokój 

zasnuwał dym i dopiero przy oknie zauważyła, że balkon był 
otwarty. Więc jednak to Flavia... - przemknęło jej przez głowę. Na 

stole znalazła zapałki. Zapaliła świecę. Tymczasem Fiorenzo ugasił 

już ogień. 

-    Zabiję ją! - warknął rozjuszony. Znalazł się teraz przy Suzy i w 

sekundę potem tulił ją w ramionach. 

-    Kiedy pomyślę, że mogło ci się stać coś złego... 

-    Wstrząsnął się cały. - Kocham cię bardziej, niż cokolwiek na 

świecie - powiedział jakby z zawstydzeniem. Potarł twarz ręką, 

zostawiając rozmazany ślad sadzy. - Nigdy nie przypuszczałem, że 

będę zdolny tak kogoś pokochać. Odkryłem w sobie uczucia, o 

których istnieniu nawet nie wiedziałem. Dla ciebie jestem gotów 
zrezygnować ze wszystkiego. Proszę cię, wyjdź za mnie. Bez ciebie 

wszystko traci sens. Ja... 

Nagle ktoś bardzo głośno zapukał do drzwi. 

Suzy odwróciła się w ich kierunku, potem znowu spojrzała na 

Strona 122  z 131

RS

Fiorenza. Boże, pomyślała, on przecież nie wie, że ja nie mogę mu 
dać dziecka... 

-    Słuchaj, jest coś... 
-    Poczekaj chwilę - powiedział Fiorenzo, kierując się w stronę 

drzwi, do których ktoś głośno się dobijał, wykrzykując jakieś słowa. 
Najwyraźniej był to głos Guida. Fiorenzo odciągnął zasuwę i 

otworzył drzwi nagłym szarpnięciem. 

Guido wpadł do pokoju, blady i z rozbieganym wzrokiem. 
-    Nie ma jej! - krzyknął. - Zniknęła! - Przez chwilę stał, dysząc 

ciężko i rozglądając się wokół. 

-    Poszedłem do jej pokoju, żeby zobaczyć, czy jest z nią 

wszystko w porządku. Łóżko było puste, a okno balkonowe w jej 
pokoju otwarte... Jeżeli ona rzuciła się do kanału... - zasłonił twarz 

rękami - to ja... 

-    Nie bój się - przerwał mu Fiorenzo. - Na pewno tego nie 

zrobiła. - Ale, jak sądzę, weszła tu do nas przez balkon i wznieciła 
pożar. 

Guido spojrzał szybko na Suzy. 
-    O Boże, mogła cię zabić!    Mniejsza o niego - machnął ręką w 

stronę Fiorenza - ale ty... - Wyprostował się nagle, jakby odzyskując 

panowanie nad sobą. - Muszę iść szukać matki. Wszystko, co sobie 

wymyśliła, wzięło w łeb. Co teraz zamierzasz? - zwrócił się do 
Fiorenza. 

-    No cóż, jestem Moroschinim. A więc nic ci nie zrobię. Bierz 

dom w Asolo i zejdź mi z oczu. - Fiorenzo wzruszył ramionami. - Ja 
i Suzy - spojrzał twardo na Guida - zostaniemy tutaj. Przyznam się, 

iż myśl o tym, że twoje dzieci miałyby odziedziczyć tytuł, jakoś 

specjalnie mnie nie cieszy... 

-    Nie, nie będą dziedziczyły - zapewnił go szybko Guido. - To 

twoje dzieci... 

-    Fiorenzo! - krzyknęła rozpaczliwie Suzy, ale wcale jej nie 

słuchał. Wpatrywał się z natężeniem w twarz Guida. 

-    Dlaczego moje? - zapytał zmienionym głosem. Guido 

Strona 123  z 131

RS

westchnął i spuścił głowę. 

-    Wszedłem w posiadanie tytułu nieprawnie - wyznał. - 

Naprawdę tytuł należy się tobie. 

Fiorenzo szarpnął się i postąpił krok w jego kierunku. 

-    Mój ojciec postąpił tak pod przymusem? Co mu zrobiliście? 
-    Nie... nic - odpowiedział z ociąganiem Guido. - Widzisz, twój 

ojciec cierpiał na chorobę Alzheimera. 

-    Alzheimera? - Fiorenzo spojrzał zbity z tropu. 
-    Matka wpadła w panikę, że się o tym dowiesz - mówił dalej 

Guido. - A on tymczasem z dnia na dzień tracił pamięć. Nawet i mnie 
nie poznawał. Matka utrzymywała to w tajemnicy. Na początku z 

powodu dumy, a potem... - rozłożył ręce. - Pod koniec żył już w 
zupełnym zamroczeniu i matka bez trudu zdobyła jego podpis na 

potrzebnym nam dokumencie. 

-    Może właśnie dlatego twój ojciec nie poznał cię wtedy na 

schodach - wtrąciła Suzy w zamyśleniu. 

Guido ruszył w kierunku drzwi. 

-    Wyjadę stąd - powiedział. - Obudzę Alfonsa i odszukam matkę, 

a potem wyjedziemy. 

-    To właśnie Alfonso prowadził tę policyjną motorówkę, która 

próbowała mnie przejechać - rzucił mu jeszcze Fiorenzo. 

Guido zatrzymał się w progu. 
-    Wiem - powiedział, nie odwracając się. - A tym kimś, kto cię 

wepchnął do kanału, była moja matka. Nie miałem z tym nic 

wspólnego. Dowiedziałem się o wszystkim dopiero po fakcie. Ale 
Alfonso kierował się fałszywie pojętą lojalnością: dla mojej matki 

zrobiłby wszystko. Spróbuj to zrozumieć. Proszę, nie rób mu 

krzywdy... Widzisz, ja mam dla niego wiele przyjaźni, znam go od 

dziecka... 

-    Tak, wiem, że... - wtrącił Fiorenzo, ale ugryzł się w język. Suzy 

odetchnęła. Alfonso, było dla niej jasne, to ojciec Guida. Ale tego 
powinien się dowiedzieć od matki, nie od nich. 

-    Przecież mogliście być przyjaciółmi... W końcu jesteście 

Strona 124  z 131

RS

kuzynami. - Suzy smutno pokiwała głową. 

-    A zamiast tego zrujnowałem ci życie. - Guido uśmiechnął się 

gorzko do Fiorenza. 

-    No, na szczęście nie całkiem - Fiorenzo otoczył Suzy 

ramieniem. - Mam przecież Suzy. Kochamy się i zamierzamy pobrać! 

Znienacka zza uchylonych drzwi rozległ się nieprzyjemny śmiech 

i do pokoju wkroczyła contessa. Nie wyglądała wcale na 

przestraszoną. 

-    Z żaru miłości prosto w żar płomieni! - skrzywiła się szyderczo, 

omiatając spojrzeniem Suzy i Fiorenza. 

-    A więc kochasz naszą małą Suzy... 

W jej głosie było coś, co przyprawiło dziewczynę o dreszcz. 

Fiorenzo zesztywniał i wpatrywał się w nią jak ryś gotujący się do 

skoku. 

-    Powinienem skręcić ci kark. Zasługujesz na to - wycedził przez 

zęby. 

Flavia spojrzała na niego wyzywająco. 

-    A więc powiadasz, że kochasz ją ponad wszystko? Suzy 

poczuła, że nogi się pod nią uginają. Wbiła paznokcie w ramię 

Fiorenza. Wiedziała, do czego zmierza contessa. To było jak 

najczarniejszy sen. Więc właśnie teraz postanowiła powiedzieć mu o 

niej. O tym, że jest bezpłodna! Dowie się tego od contessy... Ta 
myśl była dla niej najstraszniejsza. - Otworzyła usta, aby coś 

powiedzieć, ale nie mogła wydobyć głosu. Poczuła, że nienawidzi tej 

starej kobiety. Tak, miał rację, była wcielonym diabłem! 

-    O co ci chodzi, Flavio? - zapytał Fiorenzo, widząc przestrach na 

twarzy Suzy. - Oczywiście, ona jest dla mnie najważniejsza. - 

Ruchem głowy wskazał Suzy, nie spuszczając wzroku z contessy. - 

Nie myśl, że uda ci się nas rozdzielić. Nie bój się, kochanie. - Położył 
rękę na ramieniu Suzy. 

-    Zapewne zamierzasz mieć z nią dzieci? - W oczach Flavii 

błysnęły triumfalne ogniki. 

-    O Boże! Mamo, nie! - jęknął Guido, domyślając się 

Strona 125  z 131

RS

wszystkiego. - Nie możesz tego zrobić! 

-    To, co zamierzamy Suzy i ja, to nie twój przeklęty interes! - 

warknął rozeźlony Fiorenzo, czując, że Suzy cała drży z przerażenia. 
- Oczywiście, że zamierzamy mieć dzieci. Rozumiem, iż na myśl o 

tym, że to moje, a nie twojego syna dzieci przeniosą w przyszłość 
nazwisko Moroschinich, dostajesz szału, ale... 

Flavia wybuchnęła tak histerycznym śmiechem, że przerwał w pół 

zdania. 

-    Dzieci? - Spojrzała na niego szyderczo. - Niech cię piekło 

pochłonie, Fiorenzo... Zdaje ci się, że będziesz miał wszystko? Ale 
nie!... Zresztą - zawiesiła głos - powinna ci pozwolić przekonać się 

samemu... A więc, żeń się z nią! 

-    Przekonać o czym? - spytał natarczywie Fiorenzo. 

-    A o tym, że będziesz ostatnim z Moroschinich! Ona nie może 

mieć dzieci! Próbowała, ale nie potrafi ich donosić! - triumfalnie 

wykrzyczała contessa. 

Fiorenzo znieruchomiał jak rażony gromem. Suzy wyrwała rękę z 

jego dłoni. Z oczyma oszalałymi z bólu rzuciła się do drzwi, runęła w 
nie, odpychając Guida, wyskoczyła na korytarz i zbiegła schodami w 

dół, potem przecięła dziedziniec i wypadła na ulicę. 

Biegła na oślep. A więc to koniec! On znienawidzi ją za to, że tak 

się na niej zawiódł. Już teraz pewnie nie czuje do niej nic prócz 
pogardy. Tak bardzo pragnął mieć dzieci, sam to powiedział! 

Koniec... „Kochamy się...", o mój Boże! 

Poczuła, że zaraz upadnie. Zdyszana, z policzkami mokrymi od 

łez, osunęła się na ławkę na jakimś placyku. 

„Kochamy się...", dźwięczało jej w głowie. Te słowa nic teraz nie 

znaczą. Nigdy nie zapomni wyrazu jego twarzy, kiedy dowiedział się 

o tym od Flavii... 

Nie mogła powstrzymać płaczu. Łkanie wstrząsnęło jej ciałem, 

głowa opadła na oparcie ławki. 

Usłyszała w pobliżu czyjeś kroki. Na placyk wpadli chłopiec z 

dziewczyną. Chłopak zastępował jej drogę, machał jej przed 

Strona 126  z 131

RS

oczyma szalikiem, a dziewczyna udawała, że go nie zauważa. 

Oto, co jej zostało. Udawać, że nic się nie stało. Nie zauważać. 

Powiedzieć sobie, że to nigdy się nie wydarzyło. Otarła ręką oczy. 
Tym razem to będzie trudne, pomyślała. Zapomnieć... o nim? Ale 

zrobi to. Zrobi to dla jego szczęścia - usunie się. On musi sobie 
znaleźć inną kobietę. 

Szloch znowu wstrząsnął jej ciałem. 

Nad miastem trzaskały race sztucznych ogni. Był ostatni dzień 

karnawału. Zdała sobie sprawę, że siedzi na tej ławce od dobrych 

paru godzin. Podniosła się ciężko. Była przemarznięta i miała 
zesztywniałe wszystkie mięśnie. A wiec tak to się kończy - karnawał, 

szaleńcza przygoda, jej komedia omyłek. 

Ruszyła z powrotem. Była jednak zbyt zmęczona, by iść. Zeszła 

nad kanał i wsiadła do tramwaju wodnego. Podróż nie trwała długo. 
Wkrótce stała przed pałacem Moroschinich, wmieszana w niewielki 

tłumek na małym placyku, gdzie odbywał się pokaz fajerwerków. 
Snopy spadających iskier odbijały się w oknach. Łzy płynęły jej po 

policzkach, gdy patrzyła jak urzeczona, tak jakby chciała na zawsze 
zachować w pamięci te okna rozbłyskujące radosnymi światłami. 

Gdzieś tam w środku musi znajdować się Fiorenzo... Znowu 

powrócił jego obraz - stojącego na drabinie, roześmianego, w 

rozpiętej na piersiach koszuli z podwiniętymi rękawami... Jaki to 
będzie szczęśliwy dom, kiedy spotka kobietę, która urodzi mu 

dzieci... 

Nagle poczuła czyjąś rękę na ramieniu. 
-    Suzy! - To był jego głos. Odwróciła się gwałtownie. Stał 

zdyszany, wpatrując się w nią z radością. 

Zmieszana, cofnęła się o pół kroku. 

-    Przepraszam - powiedziała cicho. - Przebacz mi, Fiorenzo. Ja 

nie chciałam... Wiesz, ja próbowałam ci o tym powiedzieć, ale to 

wszystko stało się tak szybko... - Pociągnęła nosem i nerwowo 
zaczęła wycierać oczy, starając się doprowadzić do porządku. 

-    Och, Suzy! Jakie to szczęście, że zauważyłem cię w tym tłumie 

Strona 127  z 131

RS

- wyrzucił z siebie, z trudem łapiąc oddech. - Bałem się, że już tu nie 
wrócisz. 

-    Chciałam już odejść, ale... - Głos odmówił jej posłuszeństwa. 
-    Jak mogłaś... - powiedział z wyrzutem. 

-    Przepraszam. Naprawdę chciałam ci o tym... - zaczęła 

łamiącym się głosem. 

-    Głuptasie, ja nie o tym mówię! - przerwał, spoglądając - na nią 

z rozczuleniem. - Jak mogłaś mnie zostawić! Pomyśleć o mnie, że 
ja... Mało nie oszalałem! Guido i Alfonso musieli mnie trzymać, bo 

bym udusił tę starą wiedźmę! - Wzdrygnął się cały. 

-    Och, kochanie, czy naprawdę pomyślałaś, że bardziej mi 

zależy na jakichś małych Moroschinich niż na tobie? 

-    Co? - Patrzyła na niego w osłupieniu. - Fiorenzo, ja widziałam 

wtedy twoją twarz! - powiedziała zrozpaczonym głosem. - Byłeś 
blady jak upiór i... 

-    Do diabła z tym! - Znowu nie pozwolił jej skończyć. - Kochanie, 

jesteś dla mnie wszystkim! Czy nie rozumiesz? Byłem gotów 

rozszarpać Flavię za to, co ci zrobiła... Przecież powiedziałem, że cię 
kocham! Nie słyszałaś? Czy to   nic dla ciebie nie znaczy? - zapytał, 

kręcąc głową z niedowierzaniem. 

-    Ale... ja... - Suzy patrzyła na niego błędnym wzrokiem, nie 

mogąc zebrać myśli. 

-    Było mi tak przykro! - powiedział podniesionym głosem. - To, 

że nie możesz mieć dzieci... 

-    Proszę, oszczędź mi tego - wybuchnęła. Schwycił ją za 

ramiona i mocno potrząsnął. 

-    Nie słuchasz, co do ciebie mówię! - krzyknął zniecierpliwiony. 

Westchnął i z przepraszającą miną przesunął palcem po jej drżących 

ustach. - Cara - zaczął delikatnym głosem - to czy będziemy mieli 
dzieci, czy nie, w niczym nie zmienia tego, co do ciebie czuję. To 

ciebie kocham, to ciebie pragnę! Wbij to sobie wreszcie do głowy, 
zielonooka! 

Suzy wpatrywała się w jego twarz ze wzruszeniem. 

Strona 128  z 131

RS

-    Mnie? A co będzie z rodem Moroschinich? Kto ci da syna? 
Na niebie rozpryskiwały się kolorowe ognie. Wokół nich placyk 

kipiał wesołym gwarem. Ale oni tego nie zauważyli. Schylił się i 
zaczął całować ją wolno i namiętnie, tak jakby w tym pocałunku 

chciał przekazać jej całą swoją miłość. Wreszcie ciasno objęci i 
przytuleni weszli na most, kierując się prosto do pałacu. Plac za 

kanałem, podobnie jak całe miasto, huczał od petard i trzaskających 

rac. Ale oni, niepomni na nic, wchodzili właśnie w drzwi sypialni. 

-    Cią...głość... - Co znaczy ciągłość, tatusiu? Fiorenzo, 

rozciągnięty na dywanie, podniósł głowę znad gazety. Spojrzał na 
siedzącą tuż obok Suzy. 

-    To znaczy trwanie, ciąg dalszy. 
Suzy uniosła się nieco i wychylając się w stronę Fiorenza, 

pocałowała go lekko w usta, a potem z dumą spojrzała na swego 
synka. 

-    Co ty tam czytasz, Claudio? - uśmiechnęła się do chłopca. 
Claudio zsunął się z fotela i z wyciągniętą ręką podbiegł do Suzy. 

Fiorenzo wyprostował się gwałtownie. 
-    Skąd to masz? Zdawało mi się, że to dobrze schowałem. - Och, 

Claudio, Claudio! - Pokręcił głową. - Popsułeś całą niespodziankę! 

-    Co to za tajemnice? - zaśmiała się Suzy. 

-    Ja tylko zajrzałem do środka! - Chłopczyk stropił się, widząc 

zmarszczone brwi ojca. 

-    Właśnie! Tylko zajrzałeś do środka! - Fiorenzo delikatnie wyjął 

z rąk chłopca pudełeczko. - To dla ciebie, kochanie. - Pochylił się 
nad Suzy i pocałował ją czule. 

-    Zasypujesz mnie prezentami. - Suzy żartobliwie wydęła usta. - 

A wiesz, że tak naprawdę do szczęścia potrzebny mi jesteś tylko ty! 

-    I ja! - zawołał Claudio przytulając się do matki. 
-    O tak, to prawda. - Suzy objęła synka. 

Z korytarza doleciał tupot małych nóżek. Śliczna, trzyletnia może, 

dziewczynka z rozwianymi włosami i zielonymi oczami wbiegła do 

pokoju i przypadła do Suzy z drugiej strony. 

Strona 129  z 131

RS

-    I ty, Izabello - roześmiała się Suzy, gładząc dziewczynkę po 

główce. 

-    Co jest w tym pudełku? - niecierpliwił się Claudio. 
-    Zobaczymy. - Suzy z rozbawieniem popatrzyła na chłopca, 

który ledwie mógł ustać w miejscu. - No, proszę, pomóż mi to 
rozpakować. - Podała synkowi pakuneczek i z czułością spojrzała na 

Fiorenza. 

-    Ale ty wcale nie patrzysz! - protestował Claudio. Były to trzy 

miniaturowe portreciki oprawione we wspólną ramkę: Claudio, 

Izabella i Fiorenzo. Na ramie wygrawerowana była dewiza rodu 
Moroschinich. Pozostawało jeszcze miejsce na jeden portrecik. 

-    Wspaniałe! - Suzy pokiwała głową. - No cóż - „Ciągłość rodu 

nade wszystko!", wiec się staram... 

-    Tato, a kogo tu jeszcze brakuje? - spytał Claudio, pokazując na 

puste miejsce w ramce. 

Fiorenzo uniósł się z dywanu, podszedł do Suzy i usiadł tuż obok. 

Delikatnym ruchem położył rękę na jej brzuchu, a potem przycisnął 

leciuteńko rozpostartą dłoń. Dziecko, które nosiła, poruszyło się i 
kopnęło. Znowu spotkali się wzrokiem i porozumiewawczo 

uśmiechnęli się do siebie. Fiorenzo objął mocno Suzy ramieniem i 

przyciągnął do siebie. 

-    Chcemy wam coś powiedzieć, mama i ja - odezwał się, widząc 

zaciekawione spojrzenia dzieci. - Mamy dobrą wiadomość... 

Strona 130  z 131

RS