Rozdział 1

Święta Bożego Narodzenia minęły w spokoju. Po głośnym ataku na Hogwart

działania Voldemorta zupełnie ustały. Według powszechnej opinii mógł on być
nawet martwy. Pogłoski mówiły, że klęska oznaczała dla niego śmierć; miał tylko
tyle siły, by deportować się gdzieś i umrzeć.

Knot nie mógł być bardziej zadowolony. Cieszył się, że te wydarzenia miały

miejsce w czasie trwania jego kadencji. Dzięki temu mógł zaznaczyć w swojej
mowie, że utrzymywał aurorów w ciągłej gotowości, co dawało Zakonowi
możliwość wezwania ich w każdej chwili.

Nie mogło być lepiej. Knot zatarł ręce, usiadł za biurkiem i zabrał się za

czytanie dokumentów czekających na jego podpis. Przejrzał pierwszy i skrzywił
się.

Ostateczny akt uniewinnienia Syriusza Blacka i przyznanie mu Orderu Merlina

Drugiej Klasy. Ministra nieszczególnie interesowały losy tego człowieka, ale
wolałby nadal widzieć byłego skazańca w więzieniu. Black, znikając w cudowny
sposób z Azkabanu, zrobił z niego głupca. A czegoś takiego Knot nigdy nie
zapominał i nie wybaczał.

Odkąd udowodniono, że tamten jest bohaterem, nikt zdawał się nie pamiętać

tej szczególnej pomyłki. Wszyscy widzieli w nim zasłużonego członka Zakonu.

Minister podpisał dwa dokumenty ozdobnym, pełnym zawijasów pismem i

dotknął je różdżką. Rozjarzyły się srebrzystym światłem. Po chwili poświata
zniknęła, a obok jego podpisu wykwitła pieczęć.

Treść następnego dokumentu na stosie jeszcze mniej mu się podobała.
Przyznanie Orderu Merlina Drugiej Klasy Severusowi Snape’owi. Dumbledore

dawał do zrozumienia, że chciałby, aby ten odrażający, mroczny człowiek został
uhonorowany odznaczeniem pierwszej klasy, lecz to było poza dyskusją. Gdyby
Knot nie musiał się martwić o polityczne skutki zerwania przyjaźni z
Dumbledore’em, nie dałby Snape’owi nawet tego. Doznawał skurczów żołądka na
myśl, że musi dać coś komuś naznaczonemu symbolem zła.

Knot zmarszczył nos - było coś gorszego niż Mroczny Znak. Snape nie

szanował Ministra Magii i demonstrował to przy każdym spotkaniu. Gdyby nie
Dumbledore, Knot zarządziłby dla niego pocałunek lata temu.

Krzywiąc usta w grymasie obrzydzenia, podpisał dokument i potwierdził go

przy pomocy różdżki tak, jak to zrobił z poprzednimi.

„Przyjdzie czas, że Dumbledore nie będzie mógł cię chronić, gadzie. A ja będę

czekał.” Ostatnią rzeczą w pliku dokumentów był osobliwie wyglądający list w
ozdobnej kopercie w kolorze opali. Knot wziął go i uśmiechnął się, papier był
bardzo miły w dotyku. Zawsze lubił, gdy ludzie dokładali starań, robiąc z nim
interesy. Czerpał korzyści ze statusu, jaki dawało mu jego stanowisko. Prawdę
mówiąc, lubił Lucjusza Malfoya, zanim wyszło na jaw, że ten jest śmierciożercą,
ponieważ cechował się ogromną klasą w kontaktach z ministrem. Knot nie miał
nic przeciwko pozwoleniu, by niektóre rzeczy przeszły mu płazem, bo Lucjusz
nigdy nie zapomniał go wynagrodzić. Szkoda, że teraz znajdował się w więzieniu.

Oczywiście nie był to powód, by minister przestał sypiać.
Odwrócił kopertę, by sprawdzić, czy jest na niej nazwisko nadawcy. Był tam

tylko stylizowany, celtycki symbol przedstawiający węża prześlizgującego się z
wdziękiem wokół pieczęci. Ktokolwiek to przysłał, sporo zapłacił za tak
wyrafinowany wyrób. Znów się uśmiechnął, wyobrażając sobie podziw i
szacunek, jaki wzbudziłby w jego asystentach ów list i fakt, że to on, Knot, jest
jego adresatem.

Wystarczyło lekko pociągnąć, a koperta otworzyła się z przyjemnym

szelestem. Sięgnął do środka po pergamin, ale nic tam nie było...

Knot zaczął krzyczeć. Jego dłoń płonęła. Czuł, jakby topił się we wrzątku.

Srebrny list oblepił jego rękę, dopasowując się do niej jak rękawiczka. Dostał
konwulsji i zsunął się z krzesła.

Do biura wpadł Percy z różdżką w pogotowiu, ale zanim okrążył biurko

Ministra Magii, mężczyzna już nie żył. Z ciała wydobywał się zielonkawy dym,
unosząc się coraz wyżej i wyżej, ponad ministerstwo.

Z dymu uformowała się czaszka z wężem wysuwającym się spomiędzy szczęk

i łypiąc chytrze, zawisła nad budynkiem.

***
Uczniowie wrócili do szkoły w piątek. Poranek tego dnia był dla piątych klas

Gryffindoru i Slytherinu zarezerwowany na podwójną lekcję Eliksirów. Snape
wpadł do klasy wyglądając, jakby miał zamiar przekląć każdego ucznia, który
odważy się choćby kichnąć.

Wszyscy doskonale zdawali sobie sprawę, że wiele się zmieniło, ale nikt

jeszcze do końca się z tym nie pogodził.

Gryfoni nie byli pewni, co mają myśleć o swoim nieprzystępnym, aspołecznym

profesorze i spoglądali na niego, jakby był tykającą bombą.

Snape był mniej więcej w tej samej sytuacji - także nie wiedział, czego ma się

spodziewać po swoich uczniach.

Ślizgoni natomiast obawiali się, że stracili przywileje, którymi dotychczas

cieszyli się na tych zajęciach. A ci pochodzący z rodzin śmierciożerców
znienawidzili profesora bardziej niż mugoli.

Draco Malfoy odczuwał dziwną więź z tym człowiekiem. Byli w podobnej

sytuacji. Obaj byli Ślizgonami, obaj opowiedzieli się po mniej oczywistej stronie.
Wybrali drogę, z której nie można zawrócić.

Draco trzymał w tajemnicy swoją wizytę u Dumbledore’a na kilka godzin przed

atakiem na Hogwart, a dyrektor nie uznał za stosowne powiedzieć o tym
komukolwiek. Jednak był świadomy czającego się niebezpieczeństwa. Jego
koledzy w końcu dowiedzą się, że przyczynił się do klęski Voldemorta i
śmierciożerców i sprawił, że zostali uwięzieni lub są poszukiwani.

Czuł ponurą sympatię do Mistrza Eliksirów, który przestał być chroniony w

jakikolwiek sposób.

Bez słowa wstępu Snape zaczął zapisywać składniki eliksiru, który mieli tego

dnia sporządzić. Jego ruchy były tak szybkie i gwałtowne, że dźwięk kredy
uderzającej o tablicę przypominał wybuchy petard. Draco zastanawiał się nad
powodem pośpiechu profesora. Miał wrażenie, że nauczyciel nie chce stać tyłem
do klasy dłużej, niż to konieczne.

Natomiast siedzący w ostatniej ławce Ron Weasley czuł się zupełnie

rozluźniony. Zdawał sobie sprawę, że nadal musi uważać na Mistrza Eliksirów,
ale mroczny profesor nie był już uosobieniem jego dziecięcych lęków.
Opowiedział się po jasnej stronie i to było najważniejsze. On i Hermiona bardzo
się do siebie zbliżyli. Zaczął nawet uczyć się razem z nią, ona częściej się
uśmiechała i nie było żadnego powodu, by nie miał chodzić z głową w chmurach.

Harry wymacał korzeń i zaczął go kroić, palce ostrożnie prowadziły ostrze

noża. Sasha owinęła się wokół jego nadgarstka. Była teraz zupełnie widzialna,
dzięki czemu czuł się lepiej. Hedwiga był bezpieczna, a on nie musiał już
udawać.

Święta sprawiły mu dużo radości. Spędził je ze swoim ojcem chrzestnym,

który kochał go i cenił za to, kim był - synem Lily i Jamesa, nikim więcej.
Syriusza nie obchodziło, że Harry był postrzegany jako zbawca czarodziejskiego
świata. Nie zwracał uwagi na to, że chłopak jest niewidomy, że jego ramię
pokrywają blizny, ani że sypia z jadowitym wężem koralowym, leżącym w
nogach łóżka. Sam czuł się w towarzystwie swego węża dość niepewnie, ale
ogólnie rzecz biorąc wszystko zaczynało się układać.

Harry przygryzł wargę, dodając do kociołka pokrojony korzeń i odmierzając

przy pomocy palca odpowiednią ilość oleju z salamandry. Zamieszał wywar.
Skoro wszystko było w porządku, to dlaczego ciągle towarzyszyło mu przeczucie,

że coś jest nie tak?

* * *

Snape, zaciskając zęby, obserwował uczniów przygotowujących mikstury. Miał

różne wyobrażenia o tym, jak będzie wyglądało jego życie, kiedy stanie się
jasne, po której stronie naprawdę stoi, ale żadne nie pasowało do jego obecnej
sytuacji. Po pierwsze, Voldemort wciąż żył. Po drugie, ON również żył. Severus
nigdy nie spodziewał się, że przeżyje zdemaskowanie. A po trzecie, musiał być
dwa razy bardziej czujny, niż dotychczas. Zdradził Voldemorta i śmierciożerców,
a jednocześnie wciąż był opiekunem domu pełnego dzieci popleczników Czarnego
Pana.

Niektórzy Ślizgoni łypali na niego z morderczym błyskiem w oczach, w

odpowiedzi spiorunował ich spojrzeniem. Jasne było, że nie mógłby nawet
myśleć o spaniu bez uprzedniego obwarowania swojej kwatery zaklęciami
podobnymi do tych chroniących dom Dursleyów przed Tym-Którego-Imienia-Nie-
Wolno-Wymawiać.

Myśli Mistrza Eliksirów powróciły do wypadków z września. Na wspomnienie,

co ci prymitywni mugole zrobili młodemu Gyfonowi, nadal wzbierała w nim
wściekłość. Obserwował, jak Harry wyuczonym ruchem miesza swój eliksir,
podczas gdy spojrzenie zielonych oczu utkwione jest gdzieś daleko. Jednak nie
mógł się litować nad Potterem, nie po tym, czego chłopak dokonał.

Rozchmurzył się nieco, kiedy pomyślał o tamtej krótkiej, prywatnej rozmowie,

którą odbyli jeszcze w szpitalu św. Munga. Pozwolił sobie nawet na blady
uśmiech. Ostatnimi czasy wiele przeszedł, ale był przekonany, że było warto.

Nagle jego rozmyślania przerwał głośny wrzask, sprowadzając go z powrotem

na ziemię.

To Granger krzyczała wzywając pomocy, podczas gdy Weasley próbował

odciągnąć ją od leżącego na podłodze Harry’ego. Niewidomy chłopak zsunął się
ze swojego taboretu i zwijał się z bólu, potwornie wrzeszcząc. Jego ręce i nogi
młóciły powietrze. Mało brakowało, a zrzuciłby z najbliższego biurka kociołki z
wrzącymi miksturami.

- Odsuń się od Pottera! - Warknął Snape, wyjmując różdżkę. Jednym

machnięciem odsunął wszystkie ławki spoza zasięgu kończyn Harry’ego.

Uczniowie otoczyli ich, przypatrując się tej scenie.
- Weasley, idź po dyrektora. - Polecił i Ron niechętnie wyszedł.
- On się nagle przewrócił. Niech mu pan pomoże. - Oczy Hermiony rozszerzyły

się ze strachu.

- Właśnie próbuję, Granger. Bądź cicho! - Syknął i przyłożył rękę do czoła

Harry’ego. Blizna w kształcie błyskawicy parzyła chłodną dłoń. Spojrzał na
Hermionę. - Prawa górna szuflada mojego biurka, Granger. Znajdziesz tam fiolkę
z jasnoniebieskim płynem. Przynieś mi ją. Natychmiast! - Rozkazał.

Kiedy Hermiona spełniła polecenie, Snape wyrwał jej buteleczkę z ręki i wlał

zawartość Potterowi do gardła, podczas gdy chłopak ciągle rzucał się i krzyczał.
Po chwili Harry zakrztusił i jęknął.

Krzyki ustały. Gryfoni odetchnęli, ale większość Ślizgonów wyglądała na

niepocieszonych. Po raz pierwszy nie było wśród nich Dracona Malfoya. Harry
uspokoił się i rozluźnił, drżąc nieznacznie.

- Potter, słyszysz mnie? - Mistrz Eliksirów potrząsnął nim delikatnie.
- Severusie, myślę, że uczniowie już dość zobaczyli. - Od strony drzwi dobiegł

głos Dumbledore’a.

Snape kiwnął głową i zwolnił uczniów. Po chwili wszyscy, oprócz Rona i

Hermiony, opuścili pracownię.

- Potter, mów! - Polecenie Snape’a odbiło się od ścian pustej teraz klasy.
Chłopak odetchnął. Otworzył oczy, ale spojrzenie miał nieprzytomne. Jego

wargi drgnęły.

- Min... Minister nie żyje... - wyszeptał prawie bezgłośnie, ale zgromadzeni

usłyszeli go wyraźnie. Przerażona Hermiona zakryła usta dłonią, a Ron
natychmiast pomyślał o Percym.

- Widziałeś to? Mów, do cholery! - Snape mocniej potrząsnął Gryfonem, ale

Dumbledore powstrzymał go, kładąc dłoń na ramieniu Mistrza Eliksirów.

- Może powinniśmy zaczekać, aż Poppy... - zaczął w chwili, gdy Harry znów

przemówił słabym, odległym głosem.

- Voldemort dopiero zaczął... - Nie dokończył, głowa mu opadła i stracił

przytomność. Snape, zgrzytając zębami, podniósł go i zabrał do pielęgniarki.

Frustracja Mistrza Eliksirów był niewyobrażalna. Nie potrafił sobie wyobrazić

niczego bardziej niebezpiecznego niż odgrażający się, ranny wąż. Zwłaszcza jeśli
tym wężem był Czarny Pan.

Wszystko wskazywało na to, że kłopoty dopiero się zaczęły.
Rozdział 2

MINISTER MAGII ZAMORDOWANY!

Jak donosi nasz specjalny reporter, Rita Skeeter, czarodziejskie społeczeństwo

jest oburzone niespodziewanym i okrutnym morderstwem ministra magii,
Korneliusza Knota. Okoliczności tej zbrodni nadal pozostają niewyjaśnione. Nie
wiadomo w jaki sposób dokonano zabójstwa, ani kto był sprawcą. Jednakże
utajnienie działań ministerstwa w tej sprawie i niespotykana dokładność, z jaką
prowadzone jest śledztwo, pozwala nam podejrzewać, że za wszystko
odpowiedzialność ponosi Sami-Wiecie-Kto.

W związku z tym słuszne będzie przypuszczenie, że Ten-Którego-Imienia-Nie-

Wolno-Wymawiać żyje, jak również jest dostatecznie silny, by przeniknąć do
najbardziej chronionego magicznego obiektu bez udziału śmierciożerców. Jak
wiemy większość jego popleczników została schwytana lub zabita w czasie ataku
na Hogwart przed Świętami Bożego Narodzenia. Niektórzy obecnie przebywają w
Azkabanie. Mówi się, że odpowiedzialność za straż w więzieniu przejęli obecnie
eksperci, zajmujący się do tej pory ochroną Banku Gringotta. Takie rozwiązanie
zasugerował dyrektor Hogwartu, Albus Dumbledore, kiedy stało się jasne, że
dalsze wykorzystywanie dementorów jest zbyt niebezpieczne.

Intrygującym jest fakt, iż tak wiele ataków na prominentnych członków

społeczeństwa zostało udaremnione przez Zakon Feniksa, a w przypadku
morderstwa Korneliusza Knota zapobiegliwość Zakonu zawiodła. Równie
niepokojące jest to, że Sami-Wiecie-Kto prawdopodobnie znalazł sposób, by nie
zostać wykrytym przez naszych obrońców. Czy to oznacza, że w niektórych
wypadkach jesteśmy bezbronni? Na to i inne pytania dotyczące śmierci ministra
odpowiedź jest zagadką, gdyż prasie nie udzielono więcej informacji.

Artykuł w „Proroku Codziennym” był umiejętnie wyważony pomiędzy

upodobaniem Rity Skeeter do wynajdywania afer i przeinaczania faktów, a
warunkami umowy jaką zawarła z Hermioną. Reporterka miała nie oczerniać
ludzi znajdujących się na liście, którą dostała od dziewczyny, zawierającą
nazwiska wszystkich mieszkańców Hogwartu za wyjątkiem Sybilli Trelawney.

Hermiona skończyła czytać i przygryzła wargę. Harry słuchał jej, delikatnie

głaszcząc głowę Sashy. Jego oczy były poważne i smutne, wręcz wypełnione
emocjami.

- Czy wy też zauważyliście, że ta kobieta podała w wątpliwość skuteczność

działań Zakonu?! Co za tupet! - Ron parsknął i skrzyżował ramiona.

- Na szczęście nie zrobiła tego otwarcie, ale na wszelki wypadek wyślę jej

sowę z ostrzeżeniem. Nie możemy ryzykować, że takich publikacji ukaże się
więcej - zgodziła się Hermiona.

Zapadła cisza. Oboje spojrzeli pytająco na Harry’ego, który do tej pory nie

przyłączył się do rozmowy. W ogóle prawie się nie odzywał, odkąd pomogli mu
dojść do siebie po zajściu w klasie eliksirów.

- Co się stało, Harry? - Łagodnie spytała Hermiona.
- Wszystko... wszystko się sypie. Teraz, kiedy wydawało się, że wreszcie

będzie dobrze - chłopak zacisnął zęby.

- Nie wydaje mi się, żeby śmierć Knota była taką wielką stratą - zakpił Ron.
- Ale nie wiemy, kto teraz zostanie ministrem! A wątpię, żeby to był twój tata!

- Harry prawie krzyknął, zaciskając nerwowo dłoń na rączce swojej laski.
Przełknął ślinę i ciszej dodał: - Tam, w klasie, miałem wizję. Rozumiecie, co to
znaczy?

Hermiona zastanowiła się przez chwilę i kiwnęła głową. Ron zamrugał.
- Więc?! Rozumiecie czy nie?! Czemu milczycie?! - Harry znów przemówił,

coraz bardziej zdenerwowany.

Hermiona zganiła się w myślach. Znów zapomniała, że Harry nie widzi i

porozumiewanie się z nim za pomocą komunikacji niewerbalnej jest prawie
niemożliwe.

- Przepraszam, Harry. Rozumiemy. Nie pomyślałam o tym wcześniej, ale masz

rację - odpowiedziała szybko.

- W czym ma rację? Nic nie rozumiem! - zawołał Ron.
- Ron, w klasie miałem wizję. W obecności wszystkich. Nie uważasz, że to

zrobiło wrażenie?

- To nie znaczy, że oni się dowiedzą, że miewasz wizje.
- Wystarczy, że jeden Ślizgon doniesie Voldemortowi o tym, co się stało, a

jestem pewien, że on się domyśli i to wykorzysta - Harry spochmurniał.

- Teraz nie możemy nic zrobić. Cokolwiek się stanie, w Hogwarcie jesteśmy

bezpieczni - odezwała się Hermiona.

- Ja nie martwię się o swoje bezpieczeństwo - burknął chłopak. - Jeżeli

Voldemort wie, że mogę zobaczyć, co on robi lub planuje, będzie ostrożny.
Snape już nie go szpieguje, więc nie będzie żadnego sposobu, by dowiedzieć się
o jego poczynaniach.

Hermiona i Ron spojrzeli po sobie. Nie wiedzieli, co odpowiedzieć, ale Harry

zdawał się nie oczekiwać tego od nich. Wiedział, że nie mogą nic zrobić. Miał
tylko nadzieję, że to wszystko nie zapowiada jakiejś katastrofy.

***

Snape dołączył do Lupina i Blacka w gabinecie dyrektora. We trzech byli

najbliższymi współpracownikami Dumbledore’a, kimś w rodzaju doradców.
Łączyli w sobie wszystkie potrzebne cechy; spontaniczność Syriusza, logiczne
myślenie Severusa, nieco mroczną interpretację wydarzeń i umiejętność
dedukcji Remusa i oczywiście niezwykłą inteligencję całej trójki.

Często kłócili się ze sobą, posuwając się nawet do gróźb. Dumbledore ich

obserwował i dzięki temu mógł zdecydować, który pomysł, decyzja czy sposób
działania będzie najlepszy. Był zadowolony, że może ich mieć przy sobie.

- Nowy minister magii zostanie przedstawiony prasie jutro rano - oznajmił

przybyłym.

Snape zmarszczył brwi. W głosie dyrektora było zbyt wiele niepokoju. Lupin

wydawał się również to zauważyć, bo ostrożnie zapytał:

- Czy ten ktoś może stanowić dla nas zagrożenie?
- Nie jestem pewien - westchnął Dumbledore.
- Więc może, zamiast trzymać nas w niepewności, powiedz kto jest tym

szczęśliwcem - Snape uśmiechnął się kpiąco i usiadł.

Dumbledore kiwnął głową i pozostała dwójka także zajęła krzesła.
- Nowym ministrem zostanie Ludo Bagman - powiedział.
- Ten kretyn?! - Syriusz był niemiło zaskoczony.
- Może jednak będzie lepszy niż Knot - Remus starał się być optymistą.

Snape prychnął, strzepując nieistniejące okruszki ze swoich kolan.
- Ten... człowiek nie ma dość rozumu, by zrobić cokolwiek, nie popadając przy

tym w kłopoty. Nie może być lepszy niż Knot.

- Dlaczego nie? Ty robiłeś RÓŻNE rzeczy, a teraz jesteś członkiem Zakonu z

Orderem Merlina w kieszeni - Syriusz zażartował, ale w jego głosie dało się
wyczuć sarkazm.

- Proszę was. Nie mamy czasu na słowne przepychanki - spokojnie, ale

stanowczo powiedział Dumbledore. Snape i Black zamilkli, ale nadal łypali na
siebie nieprzychylnie.

- Harry wspominał, że Bagman miał jakieś problemy z goblinami. Wątpię, czy

zostałby mianowany ministrem, gdyby nadal go ścigały - odezwał się jak zwykle
spokojny Remus.

- Och, on już nie ma żadnych problemów. Jest zupełnie czysty.
- Gobliny przestaną upominać się o swoja własność tylko, jeśli dostaną

pieniądze lub głowę dłużnika - stwierdził Snape z wyraźną satysfakcją w głosie.

- Najwyraźniej oddał im pieniądze i zachował głowę - Dumbledore sprawiał

wrażenie zmęczonego. - Tak, czy inaczej nowy minister jutro zostanie
zaprzysiężony i rozpocznie urzędowanie. A to oznacza, że Zakon powinien się z
nim spotkać.

- Ale chyba nie cały? - skrzywił się Syriusz.
- Nie, tylko my czterej - odpowiedział dyrektor z uśmiechem i usiadł,

rozkoszując się wrażeniem, jakie zrobiły jego ostatnie słowa.

***

Blaise Zabini nie była typową Ślizgonką. Powodem była jej rodzina, a raczej

jej matka, która, na swoje nieszczęście, wyszła za śmierciożercę z
Wewnętrznego Kręgu. Blaise nie lubiła przebywać w domu, gdyż była zmuszona
udawać przed obojgiem rodziców. Ojcu musiała udowadniać, że nienawidzi
mugoli, chociaż i bez tego nie dałaby żadnemu nawet złamanego knuta. Matce
natomiast pokazywała, że nie przejawia krwiożerczych instynktów.
Powstrzymywała się od zabijania robaków pełzających po stole, kopania
ogrodowych gnomów i okazywania frustracji. Robienie tego typu rzeczy było
normalne u każdego nastolatka, ale matka Blaise miałaby powody do obaw.

Dziewczyna jej nie winiła. Po prostu czuła, że przez to ciągłe udawanie nie

wie, jaka jest naprawdę. Drażniło ją to. Zwłaszcza teraz, kiedy jej ojciec zaginął.
Pocieszała się, że przynajmniej nie siedzi w Azkabanie.

Zmarszczyła brwi, bawiąc się śniadaniem. Zastanawiała się, czy cokolwiek w

jej życiu będzie pewne. W zamyśleniu prawie nie zauważyła sowy, która upuściła
list wprost do jej owsianki.

***

Harry, pomagając sobie laską, szedł na boisko quidditcha, gdzie umówił się z

przyjaciółmi. Właśnie zakończył codzienne ćwiczenia z profesorem Snape’em.
Mistrz Eliksirów był wyjątkowo, nawet jak na jego standardy, zdenerwowany.
Chłopak postanowił o nic nie pytać. Wolał porozmawiać z Syriuszem.

Oczywiście pod warunkiem, że zdoła go znaleźć. Ostatnimi czasy jego ojciec

chrzestny znikał zawsze, kiedy Harry starał się czegoś od niego dowiedzieć.

Nagle jego laska napotkała przeszkodę, której tu nie powinno być.
- To było celowe, Potter? - Ten głos był zbyt charakterystyczny, by Harry

mógł go nie poznać.

- Nie, Draco - odpowiedział po prostu. On i Draco niewiele ze sobą rozmawiali,

ale nie walczyli już za każdym razem, kiedy ich drogi przypadkowo się spotkały.

- Boisko jest puste - oznajmił Ślizgon, nie bardzo wiedząc, co jeszcze mógłby

powiedzieć. Ciągle było mu trudno rozmawiać z Chłopcem Który Przeżył.

- Wiem - Harry stał wyprostowany, słuchając, jak młody Malfoy nerwowo

podryguje. Dźwięk był ledwo słyszalny, ale Gryfon łowił go bez problemu.
Zastanawiał się, czy Draco zdaje sobie sprawę, że się wierci.

- W takim razie zejdę ci z drogi - bąknął Ślizgon i minął Harry’ego, kierując

się w stronę zamku.

- Jak się trzymasz? - zapytał Gryfon, wciąż stojąc w tej samej pozycji.
Draco zamrugał z niedowierzaniem. Czy Potter właśnie zapytał go, jak się

trzyma? Harry uśmiechnął się smutno.

- Masz zamiar odpowiedzieć, czy tylko tam stać? - zapytał swoim zwykłym,

cichym głosem. Malfoy potrząsnął głową.

- Wszystko w porządku, mniej więcej... - odpowiedział.
- Gdyby… coś było nie tak... idź do Dumbledore’a.
- Dlaczego? Coś się stało? - spytał zaniepokojony Draco.
- Ja... nie jestem pewny. Może... Później - powiedział Harry, sprawiając

wrażenie, że chce stąd jak najszybciej odejść.

Draco stał i patrzył za oddalającym się Gryfonem. Zastanawiał się, czy tą

pozornie nic nieznaczącą rozmową Potter chciał podtrzymać go na duchu. Nawet
jeżeli tak było to młody Malfoy nie zamierzał zwracać na to uwagi.

***

O trzeciej w nocy zamek zdawał się być pogrążony we śnie. Tylko duchy snuły

się korytarzami.

Jednak nie wszyscy spali. Snape przewracał się w łóżku. Mroczny Znak palił

żywym ogniem. Mężczyzna zgrzytał zębami, mamrocząc przekleństwa w kilku
językach z Sanskrytem włącznie. Żaden eliksir nie mógł uśmierzyć bólu, jaki
powodował znak. Nie było nawet sensu próbować. Mistrz Eliksirów miał tylko
nadzieję, że ten ból szybko minie.

Harry krzyczał w swoim dźwiękoszczelnym pokoju prefekta. Przewracał

oczami, widząc poczynania Voldemorta. Całym sobą odczuwał każdy,
najmniejszy nawet szczegół tej wizji; mieszaniny tego, za czym tęsknił i czego
nienawidził. Ból eksplodował w jego umyśle, kiedy ofiara krzyczała i krzyczała, aż
przestał słyszeć cokolwiek. Jej dusza łkała w agonii, błagając o śmierć.

Draco zamrugał przebudzony. Zmarszczył brwi. Zastanawiał się, dlaczego nie

śpi. Był pewny, że coś go obudziło. Nie wiedział tylko co.

Przez chwilę leżał zwinięty pod kołdrą i wsłuchiwał się w dźwięki z

dormitorium, które dzielił z dwoma innymi Ślizgonami z piątej klasy. Jeszcze raz
zamrugał w ciemności, próbując uświadomić sobie, co wyrwało go ze snu. Nie
miał koszmarów, wokół panowała cisza, wszyscy spali...

Nagle z pokoju wspólnego dobiegł słaby dźwięk, jakby pociąganie nosem.

Draco ostrożnie wstał i zbliżył się do kominka, skąd dobiegał zduszony szloch.
Przystanął zaskoczony tym, kogo tam zobaczył.

- Blaise?!
Rozdział 3

Pierwszy raz Severus Snape i Syriusz Black zgadzali się ze sobą. Mieli taki

sam stosunek do nowego ministra magii. Identyczny grymas malował się na ich
twarzach, kiedy zaciskali pięści, starając się panować nad sobą w obecności
urzędnika. Dumbledore wyglądał na niepocieszonego, a Lupin był jak zwykle
spokojny.

Ludo Bagman szczerzył zęby, jakby właśnie został laureatem Nagrody

Najbardziej Czarującego Uśmiechu tygodnika „Czarownica”. Zdawał się niemal
ociekać radością.

- Jestem taki szczęśliwy, że mogę spotkać się z najsławniejszymi członkami

Zakonu Feniksa. To prawie taki sam zaszczyt, jak być mianowanym na
stanowisko ministra magii! Ufam, że sprawdziłem się dostatecznie, skoro całe

społeczeństwo zdecydowało się złożyć swój los w moje ręce.

Sposób w jaki te słowa zostały wypowiedziane spowodował dreszcze u

obrońców magicznego świata. Snape nie mógł powstrzymać parsknięcia. Black
przewrócił oczami, ale Bagman ostentacyjnie zdawał się tego nie zauważać.

- Mam nadzieję, że jeszcze raz spotkam Harry’ego Pottera. Nie mieliśmy zbyt

wielu sposobności do rozmowy w czasie Turnieju Trójmagicznego. Poza tym
musiał się zmienić, odkąd stracił wzrok. Jak to się właściwie stało? - zapytał, a
jego oczy rozbłysły dziwnym blaskiem.

Syriusz zgrzytnął zębami i już otwierał usta, by odpowiedzieć, gdy zimne

palce Severusa zacisnęły się na jego nadgarstku. Mistrz Eliksirów przemówił tym
nienagannie poprawnym i jednocześnie poniżającym tonem, zarezerwowanym
dla urzędników i innych kreatur, które zmuszony był tolerować.

- Pan Potter życzy sobie, aby ta informacja pozostała tajemnicą, panie

ministrze - w głosie Mistrza Eliksirów był chłód. Bagman spojrzał na niego
surowo.

- Oczywiście - powiedział i zwrócił się do Dumbledore’a z wymuszonym

uśmiechem. - Przypuszczam, że nie przybył pan tu tylko na formalne spotkanie,
dyrektorze. Ani nie po to by uzyskać potwierdzenie mojej wierności Zakonowi.

- W rzeczy samej, Ludo. Potrzebuję informacji. Chcę wiedzieć, w jakich

okolicznościach zginął Knot. Słyszałem, że nad ministerstwem pojawił się
Mroczny Znak.

- Cóż, to prawda. Wielu ludzi go widziało. Ciągle prowadzimy śledztwo.

Minister został przeklęty, oczywiście... Przesłuchujemy wszystkich pracowników.
Staramy się dowiedzieć, czy ktoś widział tego śmierciożercę... Bo któż inny
mógłby to zrobić?

Palce Snape’a zadrgały, jakby chciał je zacisnąć na szyi Bagmana. Było aż

nazbyt oczywiste, że ministra nie obchodzi jak jego poprzednik został usunięty
ze stanowiska. Dumbledore chyba również to zauważył, gdyż nie zadawał już
więcej pytań. Zamiast tego uśmiechnął się uprzejmie i wraz z trzema
towarzyszami opuścił biuro.

- Myślenie, że jakikolwiek śmierciożerca w biały dzień wszedłby do

ministerstwa, żeby zabić Knota, jest przejawem skrajnej głupoty, Albusie -
powiedział Snape, kiedy znaleźli się na korytarzu. - Oni napadają, kiedy ofiara
jest w domu, z rodziną. Taki mają sposób działania...

- Nie twierdzę, że poglądy Ludona są słuszne, Severusie. Nie musisz mi tego

tłumaczyć.

- Idziemy zobaczyć się z Percym? - zapytał Remus, kiedy spostrzegł, że nie

zmierzają do wyjścia.

- Myślę, że pan Weasley udzieli nam więcej informacji niż jego pracodawca -

odpowiedział Albus z błyskiem w oku, wchodząc do ciasnego biura. Rudowłosy
młodzieniec zamrugał i wstał. Ciągle był blady i roztrzęsiony. Syriusz mógł
niemal wyczuć woń strachu.

Percy patrzył na nich szeroko otwartymi oczami, na jego twarzy malowały się

jednocześnie ulga i obawa.

- Dyrektorze, myślałem, że minister przyjmie pana od razu - powiedział,

prostując się za biurkiem.

- Tak zrobił, Percy. Zakończyliśmy już spotkanie i pomyślałem, że przyjdziemy

się przywitać - oznajmił Dumbledore swoim zwykłym, spokojnym głosem.
Spojrzenie Weasleya wędrowało od twarzy do twarzy. Westchnął, przypominając
sobie ostatnie wydarzenia: atak na Hogwart, ujawnienie faktu, że jego ojciec był
członkiem Zakonu, jego własne rozmyślania o przystąpieniu, poczucie, że nikt
nie jest już bezpieczny. To wszystko drastycznie zmieniło jego nastawienie do
świata.

- Przyszliście po list, prawda?
- List? - zdziwił się Syriusz. Snape uniósł brew.
- List, który zabił ministra Knota... - Percy zamilkł. Zrozumiał, że jego obecny

szef nie poinformował Zakonu o szczegółach zabójstwa poprzedniego ministra.
Pobladł, kiedy zdał sobie sprawę, że właśnie ujawnił informacje, które
najprawdopodobniej miały pozostać tajne.

- Mów dalej! - Snape warknął na chłopaka, jakby ten wciąż był uczniem. Lupin

spojrzał na niego karcąco, na co Mistrz Eliksirów odpowiedział drwiącym
uśmieszkiem.

- W porządku, Percy. Wszystko pod kontrolą - zapewnił Remus, ciągle

ostrzegawczo spoglądając na Severusa. - Jednak musimy usłyszeć twoją wersję
wydarzeń. Opowiedz nam o tym. Ważny jest każdy szczegół.

- To rozkaz Zakonu - oznajmił Syriusz.
Percy poczuł presję, jeszcze raz spojrzał na dyrektora. Wierzył w hierarchię i

ład obecnego systemu, dlatego tak bardzo przestrzegał przepisów i tak dokładnie
wypełniał swoje obowiązki. Nie wiedział, co powinien zrobić w tym wypadku.
Mógł poprosić Dumbledore’a, by zaczekał, a samemu udać się do zwierzchników
po instrukcje. Czuł jednak, że niepisane prawa Zakonu są ponad ministerstwem,
zwłaszcza w takich czasach.

Niepisane prawa zawsze był ważniejsze...
- O jakim liście mówisz, Percy? - Dumbledore zapytał łagodnie. Chłopak

odetchnął, już wiedział, komu powinien być wierny.

- O tym, który zabił ministra... - powtórzył, zdecydowany opowiedzieć o

wszystkim, co widział.

***

- Potter, jesteś tu?! - Natarczywość w głosie Dracona sprawiła, że Harry

wyszedł z kąta biblioteki, gdzie zwykle siedział, czytając książki za pomocą
zaklęcia dotyku, którego nauczyła go profesor McGonagall.

- Co się dzieje? - spytał przyciszonym głosem.
- Wiesz, gdzie jest Dumbledore? To ważne. Nie mogę go znaleźć.
- Jeśli masz na myśli hasło do jego gabinetu, to go nie znam. Możesz

próbować z nazwami wszystkich słodyczy, jakie przyjdą ci do głowy, może...

- Nie ma go w gabinecie, Potter! Myślisz, że przyszedłbym do ciebie, gdybym

miał inne wyjście?! - wysyczał Draco.

- Jeżeli nie ma go tam, to pewnie pojechał na zaprzysiężenie nowego

ministra. Członkowie Zakonu biorą udział w takich uroczystościach - stwierdził
Harry, rozkładając swoją laskę.

Draco zaklął cicho, ale doskonale wiedział, że jego „nemezis” słyszała to

głośno i wyraźnie.

- Zabini jest w niebezpieczeństwie, czeka w łazience Jęczącej Marty. Chodź ze

mną.

Gryfon uśmiechnął się i ruszył za Malfoyem. Zdał sobie sprawę, że on i jego

przyjaciele nie byli jedynymi osobami świadomymi zalet nawiedzonej łazienki.

- Zostajesz w Hogwarcie na Wielkanoc? - zapytał łagodnie, przystając na

chwilę.

- Tak, ale co to ma do rzeczy?
- Zastanawiam się co zrobisz, kiedy nadejdzie lato.
Draco zamrugał. Zrobiło mu się słabo. Nie myślał jeszcze o tak odległej

przyszłości. Po ataku na szkołę dostał od matki tylko jedną sowę. W liście
poleciła mu zostać na Boże Narodzenie w Hogwarcie. Jego ojciec był w więzieniu,
ale chłopak nie wiedział, czy inny śmierciożerca nie widział go, kiedy pomagał
Weasleyowi walczyć z golemami. Jeżeli tak, to nie dziwił się, że nie chcą go w
domu.

Będzie mu trudno przetrwać lato... Być może nie przetrwa...
- Dam sobie radę - odpowiedział z drwiącym uśmiechem, ale w jego głosie

było słychać, że wcale nie jest tego pewny.

- Może powinieneś porozmawiać o tym ze Snape’em. On coś poradzi -

zapewnił Harry.

Draco spojrzał na profil Gryfona.
- Bardzo ci pomógł, kiedy straciłeś wzrok, prawda? - powiedział, nie myśląc,

że może nie jest to odpowiednia chwila na poruszanie tej kwestii. Harry kiwnął
głową, ale nie zdążył odpowiedzieć, gdyż w tym momencie usłyszeli głośne
zawodzenie. Widocznie Marta postanowiła dotrzymać Blaise towarzystwa.

Draco wszedł pierwszy, a Harry za nim. Szloch ucichł, ale dziewczyna nie

mogła do końca powstrzymać łez. Gryfon dobrze znał to uczucie.

- Zabini, sprowadziłem pomoc.
- Nie chcę jego pomocy, ani twojej też! - warknęła Blaise, ocierając oczy

pasiastym krawatem.

- Och, wybacz, księżniczko, że cię nie zostawiłem, żebyś mogła dalej beczeć

nad otwartym listem, który każdy mógł przeczytać! Nawet szlama by to bardziej
doceniła! - parsknął Draco, urażony niewdzięcznością koleżanki.

Harry słyszał, że dziewczyna nadal płacze. Podszedł bliżej, mijając Ślizgona i

wyciągnął rękę tam, gdzie spodziewał się znaleźć ramię Blaise. Udało mu się
dopiero za drugim razem.

Dziewczyna napięła mięśnie, czując na ramieniu dłoń Gryfona. Nie

zareagowała tak dlatego, że dotykał ją chłopak - w tym miała już pewne, nie
zawsze przyjemne, doświadczenia - ale dlatego, że dotyk Harry’ego był taki...
inny. Tak łagodny, że prawie niewyczuwalny, a jednocześnie dodający odwagi i
otuchy, jakby chłopak znał ból, jaki czuła, rozumiał go... i miał na niego
lekarstwo.

- Co było w tym liście? - zapytał cicho.
Chciała odepchnąć Gryfona, warknąć, że nie potrzebuje litości, ale ten

delikatny dotyk i brzmienie jego głosu powstrzymały ją.

- Moja matka nie żyje. Voldemort dopadł ją wczoraj rano. Wiedziała, że po nią

przyjdą.

Harry zmarszczył brwi. Przed oczami stanęła mu wizja z poprzedniego dnia.

Krzycząca kobieta... Ból i łkająca dusza... To była matka Blaise. Odwet
Voldemorta. Chłopak wzdrygnął się i westchnął.

- Przykro mi - powiedział i poczuł gorącą łzę, upadającą na wierzch jego dłoni.

Sam też bliski był płaczu.

- Voldemort zabił jej matkę, bo odmówiła ukrycia rannych śmierciożerców po

śmierci jej męża w czasie ataku na szkołę - wtrącił Draco wypranym z emocji
głosem. Wcześniej Ślizgon miał cichą nadzieję, że jego matka zachowa się tak,
jak matka Blaise, to znaczy da mu jakikolwiek znak, że ciągle może jej ufać, ale
nic takiego się nie stało. Teraz cieszył się z tego. Nie zniósłby, gdyby została
zadręczona dla kaprysu szaleńca.

Blaise zgrzytnęła zębami.
- Gdybym chciała mu o tym powiedzieć, Malfoy, zrobiłabym to sama.
- Rozryczałabyś się po dwóch pierwszych słowach, Zabini. Ja musiałem

przeczytać list, żeby zrozumieć, czemu cały czas się mażesz - zadrwił Draco.

Dziewczyna rzuciła się na niego, ale Harry zdążył ją złapać, zanim jej

paznokcie dosięgły twarzy Malfoya.

- Draco próbuje ci pomóc. Tylko niezbyt mądrze się do tego zabiera.
Blaise znów ogarnęło to dziwne, obezwładniające uczucie. Draco skrzyżował

ramiona i uniósł wyzywająco brew, ale Ślizgonka już się uspokoiła i znów usiadła
na klapie od sedesu.

Przez dłuższy czas nikt nic nie mówił i nie poruszał się. Jednak ta cisza była

wypełniona dyskusjami i decyzjami. Najważniejsza rozmowa w życiu Blaise
odbywała się bez słów. Nie wiedziała, jak długo tak siedziała z ręką Harry’ego na
ramieniu. Nagle poczuła, jakby w jej duszy wybuchł pożar, rozżarzając ją i
chłodząc jednocześnie.

Już wiedziała kim jest. Wstała. Harry cofnął się i stanął po jej lewej stronie.

Popatrzyła na niego i na Dracona. Wszystko stało się jasne. Przypomniała sobie

spokój Harry’ego, kiedy szedł na eliksiry, dziwne zachowanie Dracona przez
ostatnie kilka miesięcy, a przede wszystkim zupełny brak wrogości pomiędzy
dwoma odwiecznymi przeciwnikami. Podjęła decyzję.

- Muszę zobaczyć się z Dumbledore’em... i ze Snape’em.

***

Remus, Syriusz i Severus zgromadzili się wokół szklanej skrzynki,

zabezpieczonej nietłukącym zaklęciem, zawierającej szczątki srebrnego listu,
który Knot bezmyślnie otworzył gołymi rękami. Był pokryty plamkami krwi i
kawałkami ciała, które przylgnęły do przeklętej koperty. Na skrawku, który
pozostał z tyłu, ciągle tkwiła głowa węża. Z nienawiścią w papierowych oczach
przyglądała się trzem mężczyznom.

- Widziałeś kiedyś coś podobnego? - spytał Severusa Syriusz. Snape zdawał

się nie zauważyć sugestii w jego głosie.

- Nigdy nie zajmowałem się korespondencją Voldemorta, zakuty łbie.
- Taa, jasne. Ty zajmowałeś się tylko sporządzaniem środków czyszczących do

kibli.

- Syriuszu, Severusie, przestańcie! - zawołał Remus. Przyglądał się im

badawczo, aż nie przestali łypać na siebie i skupili uwagę z powrotem na
kopercie.

- Myślę, że zdołam ustalić, jakim eliksirem został spryskany ten list - oznajmił

Snape. - Wtedy, przy ogromnym szczęściu, dowiem się, kto go sporządził.

- Niby jak?
- Eliksir o takiej mocy, który aktywuje się w tak specyficzny sposób,

powodując śmierć i pojawienie się Mrocznego Znaku, może sporządzić tylko
mistrz. Mistrzowie Eliksirów są zwykle na tyle próżni, że oznaczają swoje
mikstury. Dodają do nich jakiś niemagiczny, nie reagujący z innymi składnik,
który jest ich swoistym podpisem.

- A ty masz swój podpis, Sev? - zapytał Syriusz z udawanym przejęciem,

pochylając się w stronę Snape’a. Severus posłał mu zimne spojrzenie.

- Nie jeden. Są to oczywiście mugolskie składniki.
- Dodajesz swoich tłustych włosów? - Syriusz nie odpuszczał.
Snape spojrzał na niego z wyższością.
- Wiesz, Black, wydaje mi się, że ktoś kiedyś zrobi z ciebie niewymownego.*
Syriusz poczerwieniał z gniewu, a Remus wybuchnął śmiechem. Śmiech

Lupina zawsze rozładowywał sytuację. Severus prychnął i ostrożnie otworzył
pudełko. Za pomocą różdżki przeniósł dwa skrawki koperty do szklanej fiolki,
poczym szczelnie ją zamknął. Odsunął się, dając pozostałym do zrozumienia, że
mogą się zająć pozostałymi resztkami.

Remus i Syriusz spojrzeli na siebie i jednocześnie rzucili zaklęcia. Próbowali

dowiedzieć się czegoś o nadawcy listu.

Snape przyglądał się przez chwilę ich współpracy. Na jedną, krótką chwilę

ogarnął go smutek. Huncwoci prezentowali się marnie bez pozostałych członków.

Szybko jednak opanował się, zabrał fiolkę i wyszedł, cicho zamykając za sobą

drzwi. Nie chciał rozpraszać uwagi Blacka. W szkole był na to bardzo podatny.

Udał się do klasy eliksirów. Znów poczuł pragnienie, by być częścią grupy, do

której nigdy nie pasował. A zdążył już zapomnieć, że jego serce też czasem
czegoś pragnie. W pewnym sensie cieszył się, że tam, w gabinecie nie było Lily i
Jamesa.

- Panie profesorze!
Skrzywił się i odwrócił z zamiarem ukarania bezczelnego durnia, który śmiał

mu przerwać rozmyślania. Tym durniem okazał się być Draco Malfoy. Mistrz
Eliksirów powstrzymał się od jakichkolwiek uwag. Ciągle nie był pewny, jak
powinien zachowywać się w stosunku do Dracona.

- Słucham, panie Malfoy.

- Dyrektor chce pana widzieć w swoim gabinecie. Chodzi o Zabini.
______________
* Gra słów. Nie umiałam tego lepiej przetłumaczyć. Chodzi mniej więcej o to,

że Snape ma nadzieję, że ktoś w końcu uciszy Syriusza. A ‘unspeakable’ to także
niewymowny - zawód w magicznym świecie.

Rozdział 4

Nic, co powiedział profesor Snape, nie pomogło Blaise opanować panicznego

strachu, jaki czuła udając się na spotkanie z Voldemortem. Dygotała jak ryba
wyjęta z wody. A Crabbe i Goyle, którzy jej towarzyszyli, wcale nie wyglądali
lepiej.

To było dość szczególne zebranie - mieli na nim spotkać innych

nowoprzyjętych członków kręgu śmierciożerców. Blaise w kółko powtarzała w
myślach wszystko co usłyszała od Snape’a. Znała odpowiedzi na ewentualne
pytania, wiedziała jak unikać pułapek i jak przypodobać się czerwonookiej
zmorze czarodziejskiego świata.

Jej żołądek wywracał się z powodu eliksirów, których kazano jej zażyć, a serce

tłukło się w piersi. Czuła strach i nienawiść. Jej zmysły były wyostrzone do granic
możliwości. Nie mogłaby być bardziej czujna nawet, gdyby wrzucono ją do dziury
pełnej węży, w której, prawdę mówiąc, właśnie się znalazła.

W słabo oświetlonym kamiennym pokoju ciemne postacie utworzyły krąg. Za

każdym nowicjuszem stał śmierciożerca, który miał go przedstawić Czarnemu
Panu. Nikt nic nie mówił, tylko białe maski połyskiwały złowrogo.

W co ja się pakuję, na Merlina? Nie mogę tego zrobić! - pomyślała Blaise.
- Moi wierni śśśmierciożercy... - rozległ się syczący głos i dziewczyna

przestała czuć cokolwiek. Strach i nienawiść ją opuściły. Nie było jej już zimno.
Miała wrażenie, jakby znalazła się pod wpływem Imperiusa. Mogło to być
spowodowane skomplikowanym połączeniem umysłu profesora Snape’a i jej,
dzięki czemu miała możliwość wykorzystywania jego doświadczenie w
oklumencji. Jednak równie dobrze w ten sposób mógłby się objawiać jej instynkt
samozachowawczy.

Pochyliła głowę i skupiła wzrok na butach, wpatrując się w plamkę błota na

jednej z tenisówek.

- Przyprowadziliście dziś ze sobą nowych członków, którzy pragną oczyścić

świat z plugastwa. Czy sprawdziliście ich lojalność?

Rozległo się zgodne „tak”. Voldemort niespiesznie obszedł krąg nieruchomych

postaci. Jego szaty szeleściły cicho. Nagini zwinęła się na środku, kołysząc
przednią część ciała jak hipnotyzująca ofiarę kobra. Czarny Pan od czasu do
czasu przystawał, spoglądając na dygoczących nastolatków, którzy nie mieli
odwagi nawet na niego spojrzeć, kiedy był tak blisko. Niektórych dotykał
długimi, kościstymi, białymi palcami, innych nie raczył zaszczycić nawet
spojrzeniem.

Jednak kiedy podszedł do Blaise, zatrzymał się.
- To córka Zabiniego - przedstawił ją Nott, kolega jej ojca, prawdopodobnie w

odpowiedzi na pytające spojrzenie Voldemorta.

- Ach, tak - powiedział i ruszył dalej. Blaise nie łudziła się, że na tym się

skończy. Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać zakończył obchód i stanął
obok Nagini, wciąż gnącej się w cichym tańcu.

- Przyprowadźcie pierwszego - mruknął.
Jeden ze śmierciożerców wyprowadził na środek chłopca o włosach koloru

piasku. Blaise go nie znała. Była prawie pewna, że nie widziała go w Hogwarcie.

- Spójrz mi w oczy - polecił mu Voldemort łagodnym, aksamitnym głosem. -

Powiedz, chcesz mi służyć?

- T… tak, panie. - Akcent wskazywał na to, że chłopak jest z Durmstrangu.
- Jak bardzo? Co możesz dla mnie poświęcić?
- Wsz… wszystko, panie.

- Wszystko? - Voldemort uśmiechnął się, a kiedy młody kandydat na

śmierciożercę przytaknął, powiedział cicho: - Crucio.

Blaise zadrżała. Miała wrażenie, że krzyk chłopaka będzie ją już zawsze

prześladował. Zastanawiała się jak długo będzie zdolna znosić tortury, i to nie
tylko w stosunku do innych osób.

Pamiętaj o zemście. Pamiętaj o matce - powtarzała w myślach.
Chłopak pochlipywał, skulony na podłodze. Voldemort pochylił się i dwoma

długimi palcami chwycił go pod brodę, by jeszcze raz spojrzeć mu w oczy. Przez
chwilę zdawał się czegoś w nich szukać, następnie wyprostował się i wyjął
różdżkę.

- Avada Kedavra - powiedział celując we wstrząsaną dreszczami postać. -

Mam nadzieję, że następny będzie więcej wart - dodał, odpychając ciało na bok.

Skinął na Notta, by przyprowadził Blaise.
Pamiętaj o zemście. Pamiętaj o matce.
- Spójrz mi w oczy - polecił Czarny Pan.
A teraz zapomnij o wszystkim.

***

Snape krążył po swojej kwaterze, zgrzytając zębami i trzymając się kurczowo

za lewe przedramię, jakby to mogło złagodzić ból. Kolejny raz w swoim życiu czuł
się bezużyteczny. Nie potrafił odwieść Zabini od pomysłu kontynuowania misji,
której on sam nie mógł już wykonywać. Nie zdołał również przekonać
Dumbledore’a, by wyperswadował to dziewczynie. Widział iskierki szaleństwa w
jej oczach. Wiedział, że zrobi to nawet bez czyjejkolwiek pomocy, i że nie ma
szans na przetrwanie inicjacji.

Teraz przez połączenie umysłów czuł jej strach, tak bardzo przypominający

jego własny z czasów, kiedy był na jej miejscu.

Dlaczego to wszystko nie skończyło się tamtego dnia, przed Świętami?

Dlaczego od razu zniszczyłem golemy, zamiast użyć ich, by go unicestwić?

Kolejna fala bólu płynąca od znaku przerwała rozmyślania Snape’a. Mistrz

Eliksirów był wściekły. Chwycił pierwszą z brzegu fiolkę i zgniótł ją w dłoni.
Wtedy poczuł obecność Zabini w swoim umyśle, jej uczucia i strzępy jej myśli.

Zamknął oczy i delikatnie zepchnął je poza jej podświadomość, poza zasięg

legilimencji Voldemorta. Ból i konieczność ochrony umysłu Zabini wyczerpywały
go.

Oddzielał jej myśli od uczuć, szepcząc nakazy.
A teraz zapomnij o wszystkim.

***

- Czy chcesz mi służyć, Blaise Zabini?
- Całym sercem, duszą i ciałem, panie - odpowiedziała. Jej myśli i ton głosu

wyrażały szczerość i oddanie.

- Będziesz to robić tak, jak twój ojciec?
- Lepiej, panie - zapewniła gorliwie.
- A co z twoją matką?
- Nie miałam szansy, by zabić ją osobiście - odparła. Czuła, że w tej chwili

naprawdę mogłaby to zrobić.

- Teraz oddaj mi swoje życie, Blaise Zabini! - zawołał Voldemort.
- Z radością, panie. - Wyjęła różdżkę, z jednej strony mając nadzieję, że nie

będzie musiała jej użyć, z drugiej jednak w stanie, w jakim się znajdowała, było
jej wszystko jedno.

Sapnęła, kiedy zimne palce Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać

zacisnęły się na jej ręce i odebrały różdżkę.

Teraz przystąpisz do ostatecznego testu. Przygotuj się.

Spodziewała się, że Voldemort rzuci na nią niewybaczalne, ale zamiast tego

chwycił ją za drugą - lewą rękę i podsunął Nagini. Olbrzymi wąż zatopił kły w
ramieniu Blaise.

Ból był oślepiający. Nie słyszała też złowrogiego zaklęcia recytowanego przez

Toma Riddle’a. Wydawało jej się, że osuwa się w pustkę, gdzie nie ma nic poza
wszechogarniającym bólem.

Nagle poczuła, jakby jej ramię zostało oderwane i wtedy wszystko ustało,

tylko słabe echo odbijało się od ścian, jak swoiste memento.

Otworzyła oczy i poprzez łzy zobaczyła obrzydliwy znak, wyraźnie widoczny na

skórze.

Dokonała tego...

***

Draco siedział nadąsany w pokoju wspólnym Slytherinu. Zabini, Crabbe, Goyle

i Parkinson rozprawiali o inicjacji do kręgu śmierciożerców.

- Było trochę strasznie, nie?
- Ale zobacz, jaki jest cool...
Draco nigdy nawet nie przypuszczał, że jego goryle potrafią układać takie

długie zdania.

Zabini prawie się nie odzywała. Siedziała zamyślona, patrząc gdzieś przed

siebie i unikając spojrzeń młodego Malfoya.

- Żałujesz, że nie mogłeś tam być prawda, Draco? - zagruchała Pansy, ale w

jej głosie było znacznie mniej uwielbienia niż zwykle. Wizerunek Ślizgona
ucierpiał od kiedy Lucjusz Malfoy znalazł się w więzieniu.

- Dumbledore mnie obserwuje. Nauczyciele pewnie też. Nie mogę teraz zostać

naznaczony, to zbyt ryzykowne.

- Ale mówiłeś, że dla Czarnego Pana zrobisz wszystko!
- Zrobię, ale jestem mu bardziej potrzebny nienaznaczony i wolny, niż

naznaczony i w więzieniu. W Azkabanie jest już jeden Malfoy - wycedził. - Nie
spodziewam się, że to zrozumiesz, Parkinson. Więc pław się w chwale nowo
przyjętej i próbuj nie wyglądać zbyt triumfująco. Nie chcielibyśmy patrzeć, jak
taka ładna dziewczyna jest odrzucona i prześladowana - Draco uśmiechnął się
pokazując lśniące, białe zęby, a jego oczy rozbłysły. Pansy aż odskoczyła i poszła
popisywać się gdzie indziej.

Draco rozparł się w fotelu obserwując Blaise. Była jedyną osobą, którą

szanował za posiadanie obrzydliwego piętna na przedramieniu. Zastanawiał się,
czy byłby zdolny do zrobienia czegoś wymagającego takiej odwagi. Bardzo w to
wątpił.

Wtedy do pokoju wspólnego wszedł opiekun Slytherinu. Wszystkie rozmowy

zamarły, a zwykle chłodna atmosfera stała się lodowata. Świeżo upieczeni
śmierciożercy i ci, którzy chcieli nimi być, łypali na niego, jakby próbowali
zamordować go wzrokiem. Profesor Snape tylko prychnął, przeszedł przez pokój
majestatycznym krokiem i wyszedł, powiewając peleryną i zamykając z
trzaskiem drzwi. Parkinson z tajemniczym, jadowitym uśmiechem zaciągnęła w
kąt Crabbe’a, Goyle’a i Blaise. Podeszła też do Dracona, ale ten tylko przewrócił
oczami i wcisnął się w fotel. Nie chciał kolejnego przedstawienia z pokazywaniem
Mrocznych Znaków i dyskusjami, jakim to zdrajcą jest Snape. Nie, kiedy on
również nim był.

***

Był wczesny, zimowy ranek. Harry’ego jak zwykle obudziło ćwierkanie ptaków.

Poruszył się w łóżku i natychmiast poczuł ciężar Sashy, która prześliznęła mu się
po nodze, dalej po ciele i na koniec owinęła się wokół nadgarstka.

- Dzień dobry, Sasho - Harry uśmiechnął się, czując chłodną obręcz

usadawiającą się na swoim zwykłym miejscu. Sasha stała mu się tak bliska jak
Hedwiga. Może nawet bardziej, ponieważ dzięki niej Harry mógł w razie potrzeby
widzieć. Pogładził trójkątną głowę i poczuł, jak rozwidlony język delikatnie dotyka
jego palców.

- Dzień dobry, Harry - odpowiedziała wężyca. Harry nie chciał, by nazywała go

panem.

Przeciągnął się, siadając na łóżku. Następnie wstał i założył dżinsy i ciepły

sweter, wreszcie w odpowiednim rozmiarze. Syriusz zaopatrzył jego szafę we
wszystkie ubrania, jakich mógł potrzebować - zarówno mugolskie, jak i
czarodziejskie. Chłopak uśmiechnął się na wspomnienie o swoim ojcu
chrzestnym. Był ciekawy, czy nadal usiłuje wysprzątać swój rodzinny dom, który
był niezamieszkały od blisko dziesięciu lat.

Harry narzucił jeszcze szkolną szatę i chwycił swoją laskę. Był gotowy do

wyjścia. Chciał poćwiczyć przez godzinę lub dwie, zanim obudzi się reszta
uczniów. Wtedy usłyszał lekki trzepot skrzydeł, a następnie stukanie w okno.
Podszedł do niego marszcząc brwi. Kiedy tylko je otworzył do środka wleciała
sowa.

- Hedwiga? - zapytał, ale pohukiwanie w niczym nie przypominało głosu

Hedwigi.

Harry wyciągnął rękę. Po chwili poczuł, jak szpony sowy zaciskają mu się na

przedramieniu. Pogłaskał ją delikatnie i odebrał przywiązany do nóżki list. Jak
tylko go odwiązał, sowa odleciała. Wyjął różdżkę i wycelował w pergamin,
szepcząc odpowiednie zaklęcie, poczym przesunął palcami po powierzchni, by
odczytać wiadomość.

Spotkaj się ze mną w Łazience Jęczącej Marty. Proszę.

Nie było podpisu. Powąchał papier. List był napisany zwykłym, używanym

przez uczniów atramentem. Nie było w nim nic niezwykłego.

- Sasha, czy to była szkolna sowa? - zapytał.
- Prawdopodobnie. Była kremowo-brązowa - odpowiedział wąż koralowy.
Harry zdecydował się iść na to spotkanie, ale nie sam. Stukając przed sobą

laską, wyszedł z pokoju i skierował się do kwatery drugiego prefekta - Hermiony
Granger. Wymruczał hasło i wszedł do środka. Podszedł do łóżka i ostrożnie
wymacał poduszkę. Następnie ujął dziewczynę za ramiona i delikatnie
potrząsnął.

- Miona… Obudź się.
Uśmiechnął się, słysząc krótkie sapnięcie.
- Harry, jestem nieubrana - fuknęła zaspana i lekko zszokowana Hermiona,

odsuwając się.

- Doprawdy? - zapytał i zachichotał, kiedy Hermiona zamilkła zawstydzona.

Wyprostował się i odwrócił. Bawiło go to, że jego przyjaciółka zapomina, że jest
niewidomy. Dzięki temu czuł się bardziej pewny siebie, ponieważ kiedy ona
zapominała, sam także zdawał się o tym nie pamiętać.

- Więc o co chodzi? - odezwała się wreszcie. Harry słyszał, jak krąży po

pokoju, prawdopodobnie ubierając się.

- Dostałem to i myślę, że nie powinienem iść sam - powiedział, pokazując jej

liścik.

- To może być pułapka. Może powinniśmy obudzić Rona?
- Wtedy Seamus i Neville też mogą się obudzić. Wiesz, jak zachowuje się Ron,

kiedy ktoś go wyrywa ze snu. Myślę, że ktokolwiek mi to przysłał, nie chciał,
żeby wszyscy się dowiedzieli.

- Dobrze. Pójdziemy we dwójkę. Mam tylko nadzieję, że zdążę jeszcze na mój

poranny obchód - oznajmiła nieco apodyktycznie Hermiona. - Jestem gotowa.

***

Kiedy weszli do łazienki, w środku była tylko Blaise. To nie była żadna

pułapka.

- Chciałam, żebyś przyszedł sam. Bez obstawy - syknęła, patrząc na

Hermionę.

- Można jej zaufać, Blaise. Poza tym nie wiedziałem, że to ty.
Harry słyszał, jak ze świstem wciąga powietrze. Hermiona milczała,

prawdopodobnie wpatrując się w Ślizgonkę.

- Pewnie masz rację. Nie musisz odpowiadać na niepodpisane listy -

stwierdziła spokojniej.

- Jak możemy ci pomóc? - spytała Hermiona, podejrzliwie zerkając na

zabandażowane przedramię Blaise.

- Twojej pomocy nie potrzebuję. Możesz wracać do łóżka - odpowiedziała

Ślizgonka. Gryfonka sapnęła z irytacją, ale zanim zdążyła coś powiedzieć, Harry
przemówił swoim spokojnym, poważnym głosem.

- Hermiona tu jest, ponieważ ją o to prosiłem. I myślę, że ja potrzebuję jej

pomocy. Powiedz, wszystko poszło dobrze?

- Skoro tak mówisz - burknęła.
- Co poszło dobrze? - zapytała Hermiona.
- Powiedz jej, Blaise. Dochowa tajemnicy. Wiedziała o Snape’ie, a wcześniej o

likantropii profesora Lupina, ale nikomu nie powiedziała.

- Jestem śmierciożercą - oznajmiła po prostu. Widząc reakcję Gryfonki,

opowiedziała, jak została szpiegiem Zakonu w szeregach Voldemorta, zajmując
miejsce Snape’a i co ją do tego skłoniło. - Ale teraz potrzebuję pomocy. Muszę
się nauczyć rzeczy, których nie uczą w szkole, a przynajmniej nie przez pierwsze
pięć lat.

- Co masz na myśli? - spytała Hermiona, ale Blaise zwróciła się do Harry’ego.
- Jesteś najlepszy w Obronie Przed Czarną Magią. Widziałam cię na Turnieju

Trójmagicznym. Stanąłeś twarzą w twarz z Voldemortem więcej razy niż
ktokolwiek inny i ciągle żyjesz. Chcę, żebyś mnie uczył.

- Ja? - zapytał zaskoczony. - A profesor Lupin nie byłby lepszy, albo profesor

Snape? On mnie uczył…

- Myślałam o tym, ale nie mogę prosić Snape’a o więcej. Uczy mnie

Oklumencji i utrzymuje połączenie umysłów. Ja ciągle się tego uczę. A ty
walczyłeś z Voldemortem. Chcę wiedzieć, jak to jest…

- Nie możesz wiedzieć, jak to jest. To nie jest coś, czego można się nauczyć.

Nie możesz wiedzieć, co się czuje, kiedy twoje życie zależy od tego, co zrobisz za
chwilę, ile będziesz miała szczęścia i czy dobrze wycelujesz. Tego nie można
upozorować. - Harry z trudem panował nad emocjami. Był w pełni przygotowany,
by odrzucić prośbę Blaise. To dorośli powinni zajmować się takim rzeczami.

- Miałam dobry pomysł, Potter - stwierdziła sucho, a Harry poczuł się odrobinę

winny. Nie był jedyną osobą, która miała dużo do czynienia z Voldemortem.
Spróbował innej taktyki.

- W czasie Turnieju Trójmagicznego widziałem, teraz jestem ślepy - rzucił

kąśliwie. Został zmuszony, by wyrazić słowami bolesny fakt. Wciąż raniło go to,
że nie może się nigdzie ruszyć bez laski, musi używać oczu węża, by widzieć, a
do czytania i pisania potrzebne mu są zaklęcia. W dodatku podejrzewał, że już
zawsze tak będzie.

Blaise zamilkła, ale niespodziewanie odezwała się Hermiona.
- Ona ma rację, Harry. To nie ważne, że nie widzisz. Udowodniłeś to wiele

razy. W czasie ataku na Hogwart walczyłeś z Voldemortem bez niczyjej pomocy.
To, co stało się w Święta znów się wydarzy i będzie jeszcze gorzej. Wszyscy to
wiemy. Tym razem uczniowie też będą musieli walczyć, a ja chcę być
przygotowana. Pomogę ci, jeśli też będziesz mnie uczył… i Rona. Voldemort się
tego nie spodziewa. Możesz i powinieneś nam pomóc. Nie widzisz tego?

- Nie, właśnie o to chodzi, że nie widzę - odparł jadowicie Harry. - Hermiono,

mam już dostatecznie dużo na głowie! Nie dokładaj mi więcej! - Pierwszy raz od
września podniósł głos.

- Przemyśl to, Harry - powiedziała Blaise. - Możesz odpowiedzieć przez sowę,

ale tylko tak wcześnie rano. Jeżeli nie odezwiesz się przez tydzień będę
wiedziała, że się nie zgadzasz, ale pomyśl o tym, proszę.

Harry milczał, przygryzając wargę. Nie mógł teraz podjąć decyzji, nie mógł

odmówić Blaise. Nie, kiedy podjęła takie ryzyko.

- Pomyślę - zapewnił niechętnie.
Ślizgonka ruszyła do wyjścia, ale zatrzymała się przy drzwiach.
- Hogwart nie jest już bezpieczny, Potter. Jesteś celem. Wszyscy jesteśmy. A

ja nie będę mogła ostrzegać wszystkich, tak jak profesor Snape. Więc myśl
szybko - rzuciła groźnie i wyszła.

Rozdział 5

Minął już prawie tydzień od czasu, gdy Harry rozmawiał z Blaise i Hermioną, a

nadal nie podjął żadnej decyzji. Kiedy powiedział o wszystkim Syriuszowi, ten
tylko poklepał go po ramieniu i radził mu zgodzić się, a zaraz potem poszedł
zająć się swoimi sprawami.

Chłopiec jednak wciąż nie był pewny.
Co ja niby mam takiego, czego nie ma Remus? On jest cholernym

nauczycielem cholernego OPCM-u, pozwólmy mu zapracować na swoją cholerną
pensję!

Syriusz aż nazbyt gorąco zachęcał Harry’ego do udzielania lekcji poza planem

zajęć i dawał do zrozumienia, że każdy nauczyciel należący do Zakonu również
by to poparł.

Harry nie powiedział Remusowi o prośbie Blaise. Czuł, że nie potrafiłby tego

odpowiednio wyrazić.

Lekcje właśnie się skończyły. Harry wszedł do Wielkiej Sali, stukając przed

sobą laską. Mimo, że w perspektywie miał zdawanie SUM-ów, w ogóle nie uważał
na zajęciach. Zamiast tego rozmyślał intensywnie.

Ale jeżeli Blaise pójdzie i zginie, bo nie będzie wiedziała czegoś, co mógłbym

jej powiedzieć? Będzie gorzej niż z Cedrikiem. Wtedy nie wiedziałem, że to
pułapka.

Znów ogarnęło go to samo uczucie, które towarzyszyło mu zawsze, kiedy

musiał uczyć się obywać bez wzroku. Niezdecydowanie i strach przed tym, co
czeka za progiem.

O to chodzi... O strach przed nieznanym. Wtedy mi się udało, ale co będzie,

jeśli tym razem mi się nie uda i ktoś ucierpi?

Pomyślał, że być może Snape lub Dumbledore będzie w stanie pomóc mu

bardziej niż jego ojciec chrzestny. Zdecydował się porozmawiać z którymś z nich
przy pierwszej możliwej okazji.

- Tutaj, Harry! - Kierując się głosem Hermiony podszedł do ławki. Złożył laskę

i usiadł.

- Cześć, Hermiono. Jest tu Ron?
- Tu jestem - rozległ się głos po prawej, a Harry poczuł lekkie szturchnięcie w

ramię.

- Powinienem się domyślić po zapachu. Trening quidditcha? - uśmiechnął się

smutno.

- Wiesz, że mógłbyś tam być i trenować razem z nami - przypomniał Ron. Nie

był zadowolony, kiedy Harry zdecydował, że nie będzie już grał.

- Ron, już to przerabialiśmy - westchnął. - Zagrałem w tym jednym meczu, bo

chciałem sobie udowodnić, że potrafię. Poza tym Ginny jest świetnym
szukającym.

- Ron! Mógłbyś wreszcie dać temu spokój?! - W głosie Hermiony brzmiała

irytacja. Harry uśmiechnął się, kiedy usłyszał dzwon obwieszczający, że obiad
jest już podany, a nauczyciele zajmują swoje miejsca przy stole.

***

Blaise Zabini siedziała pomiędzy Pansy i Goyle’em, nie zwracając większej

uwagi na ich bezsensowną paplaninę. Albo raczej na paplanie Pansy i
chrząknięcia wydawane od czasu do czasu przez Goyle’a. Siedziała
wyprostowana, z ponurym wyrazem twarzy i ognikami gniewu w oczach.
Gniewu, który napędzał jej wolę. Mówiła niewiele, a jadła jeszcze mniej. TO
miało się za chwile wydarzyć.

Przy stole Slytherinu panowała atmosfera nerwowego oczekiwania. Spojrzenie

Blaise napotkało wzrok Dracona, skinęli do siebie porozumiewawczo. Takie gesty
przyczyniały się do powstawania różnych plotek dotyczących ich rzekomego
związku.

Prawdą było, że dziewczyna go lubiła i ufała mu. Minął już tydzień, a jej

tajemnica nie została odkryta i, co ważniejsze, nic w jego postawie nie zdradzało
prawdziwego nastawienia. Zachowywał się zupełnie jak profesor Snape dopóki
nie został zdemaskowany. Jej myśli ponownie wróciły do powodu ogólnego
poruszenia. Miała nadzieję, że poważnie potraktował to, co mu powiedziała, i
powziął jakieś środki ostrożności. Jednak ta myśl również ją przerażała, bo jeśli
Mistrz Eliksirów jest przygotowany, to reszta świeżo upieczonych śmierciożerców
może podejrzewać ją o zdradę.

- Już czas, już czas! - wyszeptała Pansy i aż zapiszczała z uciechy, zupełnie

jak dziecko, które za chwilę ma rozpakować od dawna wyczekiwany prezent.
Blaise przytaknęła.

- Przestań się gapić, jakbyś na coś czekała! Powiedziałam, że teraz to zrobię i

zrobię, więc spróbuj się kontrolować - syknęła do Pansy. Draco uśmiechnął się
drwiąco.

- Doprawdy, Pansy - wycedził. - Chociaż raz pomyśl. Chyba, że V... Czarny

Pan przyjął cię w swoje szeregi, bo potrzebował błazna.

Pansy rzuciła mu gniewne spojrzenie, ale nic nie odpowiedziała.
Blaise zdawała sobie sprawę, że nie może dłużej zwlekać. Musi to zrobić teraz.

Wyciągnęła różdżkę z torby tak, aby wszyscy Ślizgoni mogli to widzieć, ale
jednocześnie żeby nie przyłapał jej żaden z profesorów. Popatrzyła na stół
nauczycielski, a dokładnie na spożywającego posiłek Severusa Snape’a.

Ich spojrzenia spotkały się. Wiedział, co zaraz nastąpi, i był na to gotowy.

Mrugnął raz, jakby dając jej pozwolenie, a następnie odwrócił wzrok, by zapytać
o coś panią Hooch. Blaise przełknęła ślinę i wymruczała zaklęcie, które,
przypominając jedynie lekki podmuch powietrza, pomknęło w kierunku Snape’a.
Mistrz Eliksirów zmarszczył brwi i rozejrzał się podejrzliwie. Blaise natychmiast
schowała różdżkę do rękawa, a Pansy znów pisnęła z radości.

Cała Wielka Sala wstrzymała oddech, gdy Snape nagle zerwał się z krzesła,

przewracając je i szarpiąc na sobie ubranie, jakby go parzyło. I faktycznie,
wystarczyła chwila, by jego ciało pokryły pęcherze, z których natychmiast
popłynęła krew. Pani Pomfrey ruszyła w jego stronę, ale ubiegł ją Dumbledore,
który wycelował w niego różdżkę i Mistrz Eliksirów stracił przytomność. Remus
wraz ze szkolną pielęgniarką zabrali go z Wielkiej Sali, nim którykolwiek uczeń
zdążył choćby krzyknąć.

Blaise zignorowała wyrazy uznania, jakie okazywali jej inni Ślizgoni. Była

przerażona, jej zaklęcie, nadające przedmiotom właściwości kwasu, zadziałało z
całą mocą. A Snape siedział tam bez jakiejkolwiek ochrony, pozwalając się
przekląć. Nie miała pojęcia co o tym myśleć. Wstała i wybiegła z sali.

***

Ron i Hermiona mieli sporo trudności z powstrzymaniem Harry’ego przed

pobiegnięciem do skrzydła szpitalnego. Hermiona tłumaczyła chłopakowi, że to

nie jest odpowiedni moment na odwiedziny. Pielęgniarka potrzebowała teraz
dużo miejsca i wolnej ręki, by móc leczyć Snape’a szybko i efektywnie, i na
pewno nie życzyła sobie żadnych świadków. Natomiast Ron, jąkając się,
próbował podtrzymać go na duchu, ale w końcu poddał się i ograniczył do
klepania po plecach, aż w końcu Harry uspokoił się i odetchnął głęboko.

- Zastanawiam się, kto mu to zrobił - odezwał się Ron.
- Bez wątpienia któryś ze Ślizgonów. - Hermiona zmarszczyła brwi.
- Nie oszukuj się. Blaise to zrobiła. Mówiła coś o ostrzeżeniu go jakiś czas

temu, no nie? - stwierdził ponuro Harry. Jego ton głosu wywołał dreszcze u
pozostałej dwójki Gryfonów. Po raz kolejny uświadomili sobie, że wojny
niekoniecznie toczą się na polach bitewnych.

- Ale dlaczego?! On ją uczy i ochrania, są drużyną! - Głos Hermiony zdradzał

przerażenie.

- Tak, i oboje są Ślizgonami, więc grają ostro. Blaise musiała udowodnić swoją

lojalność, a Snape jej w tym pomógł.

- Cieszę się, że nie jestem Ślizgonem - pisnął Ron.
- Potrzebuję świeżego powietrza - oznajmił niespodziewanie Harry i wyszedł

do ogrodu.

Szedł stukając przed sobą laską. Był poirytowany. Nagle poczuł, jak przez jego

ciało przenika duch.

- Nie no, błagam - wymruczał. Po chwili okazało się, że zjawą był Krwawy

Baron. Harry potraktował ten fakt jak zrządzenie losu i momentalnie zdecydował,
co powinien zrobić.

- Znajdź, proszę Blaise Zabini, ale tak, żeby była sama i powiedz jej, że

czekam obok cieplarni.

***

Oddech Harry’ego zaczął się wyrównywać, kiedy zbliżał się do stalowego

szkieletu cieplarni. Sasha, owinięta wokół jego nadgarstka, syczała uspokajająco.

- On wie, co robi, Harry - próbowała go pocieszyć. Zawsze była taka dumna,

kiedy chłopak używał jej oczu, mimo że zwykle widział same nieprzyjemne
rzeczy. Chociaż raz chciałaby pokazać mu coś ładnego.

- On prosił się o problemy! Znowu! Nie mam pojęcia, co próbuje udowodnić! -

wysyczał chłopak w języku węży.

- Nie złośśść sssię na niego - odparła Sasha, gładząc dłoń Harry’ego, by po

chwili zacisnąć się wokół niej.

- Nie złoszczę się na niego... nie bardziej niż zwykle - mruknął. Szelest trawy

za nim sprawił, że odchrząknął i zawołał: - Ron, Hermiona, chodźcie tu wreszcie,
wasze skradanie doprowadza mnie do szału!

- Mówiłem ci, że nas usłyszy - sapnął rudzielec, ale Hermiona nic sobie z tego

nie robiła. Była zadowolona, że humor Harry’ego się poprawił i przestał przed
nimi uciekać.

- Czemu za mną idziecie?
- Pomyśleliśmy, że możesz nas potrzebować - odpowiedziała ostrożnie

Hermiona.

- Więc nie obawialiście się, że ruszę w pojedynkę na cały Slytherin? - Harry

uśmiechnął się ironicznie.

- Baliśmy się, że mógłbyś ich wysłać na drugą stronę - odparł Ron. Hermiona

szturchnęła go mocno w żebra.

Harry zachichotał, słuchając ich.
- Sasha i to, co zrobił Snape... i dlaczego to zrobił... na razie odsunęło ode

mnie mordercze myśli.

- Dobrze wiedzieć - rozległ się zachrypnięty z emocji głos, z pewnością

należący do Blaise. - Co takiego chciałeś mi powiedzieć?

***

- Severusie, wiem, że mnie słyszysz - powiedział łagodnie Dumbledore do

nieruchomej sylwetki Mistrza Eliksirów. Skóra Snape’a ciągle była pokryta
pęcherzami, które zdążyły już nieco zblednąć. Jednak zaczerwienienie miało
pozostać jeszcze przez jakiś czas. Serce dyrektora zamarło na widok tego, co
wojna i spaczone ideologie mogą zrobić przyzwoitemu człowiekowi.

- Jeśli tak... Dlaczego chce pan to koniecznie sprawdzić? - rozległ się

zmęczony głos byłego śmierciożercy.

- Ponieważ starzy ludzie lubią mieć pewność - odpowiedział Dumbledore z

ciepłym uśmiechem. - Naprawdę nie zabezpieczyłeś się przed tym zaklęciem? W
żaden sposób?

- Gdyby tak było pewnie obudziłbym się na Wielkanoc. - Snape poruszył się

na łóżku. - Mówiąc w skrócie, zażyłem eliksir chroniący organizm przed czarną
magią. Nie wiedziałem... czego jeszcze mógłbym użyć - westchnął i zamknął
oczy.

- Nie wyglądało na to - stwierdził Dumbledore, machinalnie wygładzając

prześcieradło.

- Proszę podejść, dyrektorze. Wyglądam gorzej niż wyrostek po bójce -

zadrwił Snape.

- Wiem, Severusie. Wiem, ale zastanawiam się, czy nie poświęcasz się

bardziej, niż to konieczne.

- Nikt nie wie, co tak naprawdę jest konieczne, czyż nie? Najważniejsze, że

Zabini została doceniona w kręgu - odparł Mistrz Eliksirów i odwrócił się na drugi
bok, ucinając rozmowę. Dumbledore westchnął i wyszedł bez słowa.

***

Blaise patrzyła na Harry’ego z lekkim lekceważeniem, ponieważ był po stronie,

do której ona przynależała, ale nie mogła tego otwarcie zaświadczyć. Z Harry’ego
niemal promieniowała prawość, natomiast jej droga okazała się mroczniejsza niż
się spodziewała. To sprawiało, że była... nieco zazdrosna.

- Prosiłaś mnie o coś jakiś czas temu - odezwał się Harry.
- Owszem - odpowiedziała ostrożnie.
- Zgadzam się. Oczywiście musimy przeprowadzać te lekcje tak, by twoi

nowi... przyjaciele nie zorientowali się.

- Zostawcie to mnie. Znajdę odpowiednie miejsce - wtrąciła Hermiona i

odeszła.

- Powiedz, Harry... Czy te lekcje są tylko dla Blaise? - zapytał Ron.
- Możesz przyjść, jeśli chcesz - odpowiedział z westchnieniem, jakby się

poddawał.

Jeszcze raz owładnęło nim tamto uczucie. Miał tylko nadzieję, że rezultat

będzie tak samo dobry, jak wtedy, gdy będąc niewidomym wychodził z pokoju
pierwszy raz.

Rozdział 6

Harry był zajęty pracą domową z Transmutacji. Zagadnienia stawały się coraz

trudniejsze i trudniejsze w miarę, jak zbliżały się „straszliwe” SUM-y. Jednak
chłopak się ich nie bał. Zdał już trudniejsze testy niż SUM-y, czy jakiekolwiek
inne, które system oświaty mógł mu narzucić. Jedyną rzeczą, której się obawiał
była Historia Magii. Był całkowicie niezdolny do zapamiętania kolejności
wydarzeń.

Harry westchnął i zaczął machać różdżką nad leżącym przed nim żółwiem. Po

dwóch próbach poczuł, że żółwia już nie ma. Zmarszczył brwi i począł macać
dookoła w poszukiwaniu kubka, który miał się pojawić na miejscu zwierzaka.

- Hej Harry! - Głos Hermiony zdekoncentrował chłopaka i mimowolnie

potrącony porcelanowy kubek roztrzaskał się u jego stóp.

- Oh... Miona, właśnie zgładziłaś mojego żółwia - powiedział i lekko westchnął.
Usłyszał, jak przyjaciółka cicho mlasnęła i mruknęła Reparo. Kubek w jednym

kawałku wylądował w jego dłoniach.

- Masz. Wskrzesiłam go. A przy okazji, to bardzo ładny kubek, bez wzorków,

czy kawałków żółwiej skorupy - pochwaliła.

- Dziękuję, pani profesor - wyszczerzył się złośliwie, odkładając kubek na

biurko i notując w pamięci, gdzie dokładnie go postawił.

- To nie tak. Cieszę się, że się uczysz i robisz postępy.
- Dzięki... Ale chyba nie przyszłaś, żeby mi pogratulować, nie?
- Nie... Znalazłam miejsce do prowadzenia naszych lekcji.
- Serio?
- Właściwie to poprosiłam profesora Dumbledore’a i to był jego pomysł -

powiedziała Hermiona i przysunęła się do Harry’ego ściszając głos.

- Więc?
- To pokój z rodzaju tych zmieniających swoje położenie. Pojawia się tylko

wtedy, kiedy bardzo tego potrzebujesz. Niewielu o nim wie, nawet dyrektor
dowiedział się o jego istnieniu dopiero niedawno. Mówi się o nim Pokój Życzeń.

- Brzmi całkiem bezpiecznie - stwierdził zamyślony Harry.
- Ten pokój jest nie tylko bezpieczny, on także dostarczy wszystkiego, czego

będziesz potrzebował, żeby nauczyć nas wojować. - Hermiona uśmiechnęła się
triumfalnie.

- Wojować? - Harry zachichotał, ale jego śmiech pozbawiony był wesołości. -

To zabrzmiało tak... średniowiecznie.

- Nieważne. Powiedziałam już wszystkim, gdzie będą lekcje. Spotkamy się

wieczorem, dobrze?

- Wieczorem planowałem odwiedzić Snape’a - mruknął Harry.
- Odwiedź go po obiedzie. To jest ważne - naciskała Hermiona.
- Wiem, że to jest ważne, dużo lepiej niż ty! - odwarknął. Usłyszał, jak

Hermiona ze świstem wciąga powietrze i zagryzł wargi, starając się oddychać
regularnie. Wiedział, że dziewczyna nie chciała być arogancka, ale tak to
zabrzmiało. Przełknął ślinę, próbując jej coś powiedzieć. Coś, co by go
usprawiedliwiło, ale nie potrafił nic wymyślić. Zamiast tego wstał, wziął swój
transmutowany kubek i wyszedł. Z miejsca, gdzie siedziała Hermiona, nie słyszał
żadnego dźwięku, to nie wróżyło dobrze.

Dlaczego jej po prostu nie przeprosiłem?

***
Remus wszedł do skrzydła szpitalnego w chwili, kiedy Snape był prawie

gotowy do wyjścia. Mistrz Eliksirów przystanął i spojrzał na wilkołaka.

- Dzisiaj zacznę warzyć wywar tojadowy, Lupin - powiedział i ostrożnie założył

koszulę. Jego głos był zjadliwy i brzmiało w nim oskarżenie. Dlaczego ten
cholerny szkodnik musiał wejść akurat w chwili, kiedy był nieubrany, kiedy
widoczne były wszystkie blizny, które jeszcze nie zniknęły? Dobrze, że chociaż
pęcherze zdążyły się już zagoić.

- Nie przyszedłem tu po wywar, Severusie - powiedział łagodnie Remus, - ale

by zobaczyć, co u ciebie.

- Tak, jak to robisz za każdym razem, kiedy kończę w szpitalu, mimo że nie

proszę się o kłopoty?

Remus westchnął.
- Nie mogę uwierzyć, że ciągle cię to tak bardzo boli. Wiesz przecież, że żaden

z nas nie był dumny z tego, co robiliśmy będąc nastolatkami. Poza tym już się
zemściłeś.

- A ja nie jestem dumny z pozbawienia cię pracy parę lat temu. Czy to, że to

zrobiłem, sprawia, że czujesz się lepiej?

Oczy Remusa rozbłysły na chwilę, a Snape uśmiechnął się drwiąco,

rozpoznając emocje, które wywołał.

- Widzisz? To prawie nie robi różnicy - powiedział i ostrożnie wstał.
Remus popatrzył na niego odrobinę wytrącony z równowagi. Snape miał rację

- ciągle jeszcze był wściekły na byłego śmierciożercę, że zdradził jego sekret, co
kosztowało go najlepszą posadę, jaką kiedykolwiek dostał. Jednak teraz znów
miał tę pracę, czyż nie?

- W sumie, tak - powiedział łagodnie Remus w chwili, kiedy Severus wziął

różdżkę i przywołał swój płaszcz. Nie zadał sobie trudu, by cokolwiek
odpowiedzieć. Zdawało się, że znów zamknął się w stalowej skorupie, którą
stworzył sobie w młodości. Remus odetchnął.

- Nadal jestem zły na tamtego człowieka, ale ty już nim nie jesteś.
Snape odwrócił się i spojrzał na niego, unosząc brew.
- Tak, jak James nie był, po tym jak... jak Lily... a Syriusz...
- Black zawsze pozostanie Blackiem, Lupin. - Snape się uśmiechnął i strzepnął

płaszcz. Remus westchnął i spojrzał na niego z nikłym uśmiechem. Snape
przeszedł obok niego powiewając peleryną i przybierając swój zwykły, groźny
wyraz twarzy.

Remus zamrugał zaskoczony.
Czy on właśnie puścił do mnie oko?

***
Harry, zmierzając w kierunku skrzydła szpitalnego, usłyszał lekkie kroki.

Zamrugał zaskoczony. Nie dalej jak dwa dni temu przyszedł do szpitala (bycie
prefektem ma swoje dobre strony) i oczyma Sashy widział cierpiącego,
straszliwie poranionego człowieka bliskiego śmierci. A teraz był pewien, że słyszy
kroki mężczyzny, którego planował odwiedzić.

- Profesorze, to pan?
- Zgadza się, Potter. Potrzebujesz czegoś? - rozległ się jedwabisty głos, a

twarz Harry’ego rozjaśnił szeroki uśmiech.

- Powinien pan być w szpitalu!
- Wybacz, że cię rozczarowałem. A ty, nie powinieneś być na obiedzie?
- Już jadłem. Właśnie szedłem pana odwiedzić - powiedział Harry i podszedł

bliżej. Sasha zasyczała owinięta na jego nadgarstku, a chłopak zachichotał,
usłyszawszy, co powiedziała.

Nagle sapnął zaskoczony, gdyż Snape również uśmiechnął się nieco krzywo.
- Niech pan się nie dziwi, panie Potter, bo to podkreśla brak zdolności

abstrakcyjnego myślenia. - Głos Snape’a ociekał sarkazmem.

- Ale profesorze... - wydusił Harry.
- Jesteśmy na korytarzu, Potter - upomniał go Snape i odwrócił się, by odejść,

ale Harry nie zamierzał tego tak zostawić. Podejrzliwość zakiełkowała w jego
umyśle. Nigdy nie wyjawił Snape’owi imienia Sashy, a jednak profesor je znał.
Wydawało mu się teraz, że Mistrz Eliksirów zawsze reagował tak, jak mógł
reagować tylko wężousty. Czy to było możliwe, żeby...?

Harry zamrugał, zdając sobie sprawę, że nie słyszy już kroków Snape’a.

Wydawało się, że nauczyciel odszedł.

Jak mógł przejść koło mnie tak, żebym tego nie poczuł?
Nie potrafił tego zrozumieć, ani wyjaśnić. Zwykle potrafił wyczuć każdy ruch,

nawet jeśli był pogrążony w myślach. Jakkolwiek faktem było, że Snape sobie
poszedł, a Harry nie słyszał żadnego dźwięku.

Skierował się do lochów, wiedząc, że Mistrz Eliksirów ma teraz lekcje z drugim

rokiem Gryffindoru i Hufflepuffu, które planowo odbywały się po obiedzie, a ten
miał się skończyć za dwadzieścia minut. Śpieszył się tak bardzo, że nie użył
swojej laski i prawie uderzył czołem w drzwi klasy eliksirów. Pchnął je i ostrożnie
wszedł do środka. Do jego uszu doszedł dźwięk pękającej probówki lub butelki.

- Jakiekolwiek maniery posiadałeś, Potter, właśnie wyparowały, czyż nie?

Zanim wtargnie się na czyjeś terytorium, należ zapukać.

- Czy chce pan, żebym wyszedł i zapukał?
- Na twoim miejscu nie ryzykowałbym. Mógłbym cię nie wpuścić. - W głosie

Snape’a brzmiała ironia, ale spojrzenie miał rozbawione. Harry zastanawiał się,
czy mógłby być jego przyjacielem, gdyby był nastolatkiem oczywiście. Nawet
takim niewiarygodnie denerwującym. Nie miał jednak czasu się nad tym
zastanawiać, bo Mistrz Eliksirów niespodziewanie zapytał:

- Kiedy Knot został zamordowany, miałeś wizję, prawda?
- Tak... - odpowiedział chłopak ostrożnie.
- Czy mógłbyś mi powiedzieć, co dokładnie wtedy zobaczyłeś? To bardzo

ważne.

Harry zadrżał. Przypomniał sobie, jak ten ponury człowiek pytał o to ostatnim

razem.

Po prostu nie zapomnij go potem zapytać.
Wszędzie wokół były zielone płomienie... i widziałem oczy Voldemorta... i rękę

obdartą z ciała... Czułem się, jakby był pod działaniem Cruciatusa. I słyszałem
chichot, głośny.

- To wszystko? - Snape wyczuł wahanie w głosie chłopaka.
- To było tak, jakby on był w moim umyśle, a jego ręka zacisnęła się na moim

sercu, by je zmiażdżyć...

W tym momencie Snape był zadowolony, że Harry nie widzi. Nie mógł więc

zobaczyć niezwykłej bladości na twarzy Mistrza Eliksirów.

- Mówił do ciebie?
- Słucham?
- Zanim zemdlałeś wyszeptałeś: „On tylko zaczął”. Dlaczego?
Harry przełknął ślinę i bawiąc się swoją laską, odpowiedział:
- Nie jestem pewny. Mógł coś powiedzieć. Nie pamiętam wszystkiego. To było

trochę zamazane.

- Nie próbuj mnie okłamywać, Potter, nie masz aż takich umiejętności.
- Ja nie mam takiego przywileju jak Zabini, nie uczy mnie pan Oklumancji -

Harry uśmiechnął się sardonicznie, opierając się na lasce.

- Kontakt wzrokowy jest w Oklumencji bardzo ważny, a ty jesteś niewidomy -

stwierdził Snape.

- Dziękuję za przypomnienie, profesorze - zakpił chłopak, kłaniając się lekko.
- Więc, co jeszcze widziałeś, słyszałeś lub czułeś, a czego jeszcze mi nie

powiedziałeś?

Harry drgnął, znów przełykając ślinę.
- On powiedział, że cieszy się, że mnie widzi.
- Wie o połączeniu między waszymi umysłami?
- Nie jestem pewny. Było więcej myśli. Uważam, że mówił do siebie, nie do

mnie. - Harry oblizał wargi, nagle poczuł się mały i winny. Snape przeszedł kilka
kroków, obawiał się, że to może oznaczać opętanie.

Harry odetchnął i zapragnął przerwać nieprzyjemną rozmowę.
- Kiedy zamierzał mi pan powiedzieć, że jest pan wężousty? - zasyczał, a

Snape przystanął. Chłopak czuł, że nauczyciel się w niego wpatruje. Serce waliło
mu w piersi, przemówił w wężomowie.

Snape mierzył wzrokiem młodego Gryfona, któryś już raz od momentu, kiedy

los zmusił go, by poznał chłopaka lepiej. Harry urósł odrobinę, ale nadal był
średniego wzrostu. W jego oczach była iskra wojownika. Ten wzrok mógł spalić,
nawet jeśli nie mógł się skupić. Stał prosto, niemal dygocąc w oczekiwaniu na
odpowiedź Mistrza Eliksirów. Snape prawie się uśmiechnął. Miał przewagę na
chłopakiem, odkąd pierwszy raz na niego spojrzał. Wiedział więcej o Potterze, niż
Potter wiedział o nim. To było coś, czym się delektował. Jak dużo byłby zdolny
poświęcić dla tej przewagi? I czy chciałby cokolwiek poświęcać?

- Nigdy nie marzyłem, by powiedzieć ci coś takiego - odparł spokojnie, -

ponieważ po prostu nie mówię językiem węży.

- Więc w jaki sposób zrozumiał pan, co powiedziałem? - zapytał triumfująco

Harry.

- Wydawało ci się, Potter. Powiedziałem; nie mówię w tym języku. A teraz

wyjdź z mojej klasy, muszę poprowadzić lekcje.

Harry wyszedł oszołomiony.
Hermiona będzie mieć używanie.

***
Syriusz i Remus z niegasnącą frustracją spoglądali na szklane pudełko ze

szczątkami morderczego listu.

- Nie wierzę! Skąd to się wzięło?! Spadło z Księżyca?
- Myślę, że już najwyższy czas, żebyśmy przyznali się do porażki i powiedzieli

Dumbledore’owi, że żadne znane nam zaklęcie nie działa. To samo w sobie jest
informacją - powiedział spokojnie Remus, patrząc na fragment papierowego
węża, łypiącego na nich z nienawiścią.

- Co ty nie powiesz?! Cudowna informacja! Wiemy, że jest to jedno z

najmroczniejszych zaklęć, jakie kiedykolwiek stworzono. Jakie? To wie tylko
stary, dobry Lord. My go nie znamy, jupi! - Syriusz kopnął w krzesło.

- Uspokój się, Łapo. Nie wiemy jeszcze, czego dokonał Severus. Poza tym nie

jest beznadziejnie, mamy wskazówkę, jak to działa.

- Cóż, jeśli ktoś spróbuje narzucić swoją wolę względem pozostałości listu, nie

będziemy mieć na tyle szczęścia, żeby zrzucić to na niego, czyż nie?

- Widzę, że ktoś znowu gada zamiast robić. - Od strony drzwi dobiegł głos

Mistrza Eliksirów. Syriusz odwrócił się do uśmiechającego się z wyższością
profesora, którego najwyraźniej bawiło doprowadzanie go do szału.

- O, czyżby?!
- Syriuszu! Daj spokój - uciął poirytowany Remus. Snape wsunął się do biura

nauczyciela OPCM-u i usiadł.

- Przypuszczam, że od czasu naszego ostatniego spotkania nie posunęliście

się do przodu w sprawie zabezpieczeń listu?

- Nie zupełnie, wydaje się, że za każdym razem zostają złamane, ale zamiast

zniknąć, odnawiają się dwa razy silniejsze.

- Powinienem się spodziewać - stwierdził Snape.
- Więc może nam to wyjaśnisz? - poprosił Syriusz ze zjadliwą uprzejmością.
Snape splótł palce obu dłoni i zmarszczył brwi.
- Powodem dla którego nie możecie złamać zabezpieczeń, co pozwoliłoby wam

dowiedzieć się, gdzie eliksir został sporządzony lub zdobyć jakieś informacje o
osobie, która go zrobiła jest to, że warzyciel rzucił na wywar Zaklęcie Fideliusa.
Nie dowiecie się niczego, dopóki w inny sposób nie zdobędziemy nazwiska
wytwórcy eliksiru.

Przez dłuższą chwilę Syriusz i Remus wpatrywali się w milczeniu w Snape’a.
- I? - Syriusz przerwał ciszę.
- Ciągle próbuję znaleźć podpis. To nie jest tak proste, jak wykopanie kości -

prychnął Severus.

- Więc jesteś w tym samym punkcie co my - uśmiechnął się triumfalnie.
- Tak, ale ja wiem, dlaczego mam problem z osiągnięciem celu - odparł Snape

i wstał.

***
Harry stanął przed drzwiami Pokoju Życzeń i usiłował się skoncentrować.
Potrzebuję się ukryć. Potrzebujemy miejsca, gdzie moglibyśmy w sekrecie

odbywać nasze lekcje.

Poczekał chwilę, poczym ruszył naprzód, wyciągając rękę. Jego palce natrafiły

na drzwi. Uśmiechnął się lekko, otworzył je i wszedł do środka.

Po plecach przebiegł mu dreszcz. W pokoju było więcej niż tylko dwie, trzy

osoby.

- Kto tu jest? - zapytał, zaciskając dłoń na lasce.

- Cześć, Harry! Wszystko w porządku, pozwól, że ci to wyjaśnię. - Do jego

uszu doszedł drżący ze zdenerwowania głos Hermiony. W tle natomiast słyszał
urywane oddechy innych osób.

- Jest tu Blaise, oczywiście - zaczęła Hermiona, a Zabini rzuciła krótkie

„cześć”, by potwierdzić swoją obecność. - I Ron...

- I to powinni być wszyscy! Harmoino, coś ty sobie myślała?! Przecież nie

możemy się reklamować!

- Przecież jest bezpiecznie. To tylko ja - wtrącił Draco zadowolony.
- I ja, Harry. Umiem dochować tajemnicy - odezwała się Ginny.
- A ty nie możesz trzymać intryg...
- ...w tajemnicy przed nami. - Rozległy się głosy Freda i Georga.
Harry przełknął ślinę. Nie był przygotowany do nauczania całej klasy. Wtedy

usłyszał jeszcze jeden, całkiem znajomy odgłos.

- Neville?
- Cóż, ja... no... podsłuchałem, jak Hermoina mówiła... i ja chciałbym

walczyć... Ci ludzie... śmierciożercy... Ty wiesz, ja mam... Mam powód - wyjąkał
Neville i Harry nie mógł się nie zgodzić. Znał jego powody.

- Pomożesz nam wszystkim, Harry? - zapytała Hermiona, wydelegowana

najwyraźniej do prowadzenia negocjacji.

- Dobra. Przypuszczam, że skoro wszyscy tu przyszliście, nie mogę was

wywalić, no nie? Wyjmijcie różdżki i powiedzcie, kiedy będziecie gotowi.
Zaczniemy od kilku prostych zaklęć ochronnych - odpowiedział i słysząc śmiech
swoich uczniów, nie mógł się powstrzymać, by też się nie uśmiechnąć.

Rozdział 7

Voldemort siedział na krześle ze splecionymi palcami. Obserwował grupę

nowo zwerbowanych śmierciożerców i nie był do końca usatysfakcjonowany tym,
co widział. Większość stanowiły dzieci, najwyżej osiemnastoletnie, łatwy łup
nawet dla początkujących aurorów. Czarny Pan zacisnął zęby. Wszyscy jego
najlepsi śmierciożercy byli uwięzieni albo martwi. Większość z nich otrzymała już
Pocałunek Dementora. Ten idiota Knot nie tracił czasu, kiedy trafili za kratki.
Jednak sprawa z Knotem została już załatwiona, wpływy w Ministerstwie
utrzymane, a Zakon być może wyświadczył mu nawet przysługę.

Voldemort wstał i zaczął przechadzać się w środku okręgu, który tworzyli

śmierciożercy.

- Zostaliście wybrani, by pokazać swoją wartość i udowodnić lojalność.

Wszyscy zdrajcy czystej krwi magicznej muszą umrzeć.

Śmierciożercy zadygotali, przytakując zgodnie. Voldemort uśmiechnął się

złowieszczo. Odzyska swoją moc. Musi tylko pozbyć się Dumbledore’a. Są sprawy
ważniejsze od pozostałych.

- Podobno niektórzy z was mają dla mnie wieści.
Jeden ze śmierciożerców wystąpił, przyklęknął i zdjął maskę.
- Pansssy Parkinssson… mów.
- W akcie zemsty zaatakowaliśmy profesora Severusa Snape’a, mój Panie -

oznajmiła z dumą.

- Zaatakowaliście… Severusa Snape’a?
- T-tak, mój Panie. - Pansy zająknęła się niepewna, gdzie popełniła błąd.
- Crucio!
Krzyk dziewczyny sprawił, że Blaise przeszedł dreszcz. Nienawidziła Pansy, ale

nie mogła znieść jej wrzasku. Jej palce drgnęły, jakby w poszukiwaniu czegoś, co
mogłoby jej pomóc.

Pamiętaj - przeszkodzisz Voldemortowi w wymierzaniu kary, a podpiszesz

swój wyrok śmierci.

Blaise mocno przygryzła wewnętrzną stronę policzka i skoncentrowała się na

bólu. Klątwa została szybko zdjęta.

- Głupia dziewczyno! Nie zaatakowaliście, zmasssakrowaliście! Nie możesz być

moim sssługą, jeśli zawodzisz! - wysyczał ze wściekłością. Pansy jęknęła i skuliła
się.

Blaise wystąpiła i ukłoniła się, zdejmując maskę.
- Mów.
- Mój Panie, Parkinson się pospieszyła. To ja zaaranżowałam ten atak na

Snape’a. Chciałam go osłabić, nie ściągając na siebie podejrzeń Dumbledore’a.
Cała jego uwaga była skupiona na Malfoyu i nie zauważył mnie. A Snape jest
teraz słaby i na twoje rozkazy, Panie - powiedziała i przyklęknęła na jedno
kolano. Próbując kontrolować oddech, dodała: - Nigdy nawet nie marzyłam o
zabiciu któregoś z twych wrogów czy szlamy, która ośmieliłaby ci się
przeciwstawić, bez twojego rozkazu, Panie.

Voldemort uśmiechnął się. Ta dziewczyna rzeczywiście miała instynkt swojego

ojca, mógł wyczuć od niej szczerą zjadliwość i nienawiść. Była jedną z tych osób,
którym był skłonny szybko zaufać, jeśli tylko odpowiednio się wykażą. Jednak tę
samą nienawiść i odrazę czuł u swojego najlepszego Mistrza Eliksirów, aż do
dnia, w którym tenże Mistrz Eliksirów odebrał mu zwycięstwo. Skinął głową.

- Dobrze myślisz i lepiej przemawiasz, Blaise Zabini… - mruknął, zbliżając się

do niej i pieszczotliwie gładząc swoją różdżkę. - To sprawia, że zastanawiam się,
czy ktoś przypadkiem nie nauczył cię, co powinnaś mówić… Crucio!

***

- Nie… Nie idź… - Blaise powtarzała w gorączce. Dumbledore zmarszczył brwi i

skierował wzrok na wchodzącego Snape’a. Mistrz Eliksirów niósł dwie czarki z
parującym eliksirem.

- Jedna dla Zabini, druga dla Parkinson. Malfoy usprawiedliwił jej nieobecność

i okoliczności powrotu jakąś historyjką - oświadczył szeptem, tak ledwo
słyszalnym, że Albus musiał łowić każde słowo.

- Wszystko będzie z nią w porządku. Pierwszy raz doświadczyła Cruciatusa. -

Dyrektor próbował go uspokoić, patrząc jak Poppy Pomfrey podaje pacjentkom
leki.

- Nigdy już nie będzie taka, jak wcześniej. Nikt, kto doświadczył tej klątwy,

nie będzie - wysyczał Snape, ściągając brwi. - Na Merlina, nie możesz sprawić,
by odzyskała przytomność?

- Znasz odpowiedź, Severusie. Ona musi ocknąć się sama. Musi wyjść z

szoku.

Pani Pomfrey wyprostowała się i podeszła do rozmawiających.
- Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy. Dałam Blaise nieco więcej środka

uspokajającego, więc na pewno obudzi się później niż Pansy i będzie szansa, by
z nią porozmawiać. Teraz jednak powinniście wyjść. Śniadanie zaraz zostanie
podane.

Snape wyszedł bez słowa, ale Dumbledore został, wsłuchując się w

powtarzane przez Blaise dwa słowa. Poczuł dreszcz przebiegający mu wzdłuż
kręgosłupa.

Przed czym próbujesz ostrzec? Kto i gdzie nie powinien iść?
Wychodząc ze skrzydła szpitalnego spotkał Remusa.
- Upewnij się, kto jutro idzie z tobą do Hogsmeade. Podejrzewam, że do

wyprawy dołączy… kilka osób - powiedział dyrektor i ruszył do Wielkiej Sali.

***

Harry przełknął ślinę, wchodząc do Pokoju Życzeń.
- Są wszyscy oprócz Blaise?
Usłyszał szuranie stóp.
- Wszyscy tu jesteśmy, Harry - odpowiedziała ledwie słyszalnie Ginny. Nikt

inny się nie odezwał. Fakt, że Blaise jest nieobecna był zbyt przerażający.

- Wszyscy wiemy, co się stało z Zabini, ale przecież ona żyje, na brodę

Merlina! - krzyknął zaniepokojony Draco.

- Mogliśmy się spodziewać, że to powiesz, Malfoy!
- Ron, przestań!
Harry stuknął laską w podłogę, żeby ich uciszyć. Zmarszczył brwi.
- Draco ma rację. A Blaise już się pewnie obudziła, jak sądzę. Słyszałem, jak

dyrektor szeptał coś do profesora Snape’a. Ona chyba ma się z nim jeszcze
spotkać. Przestańcie już się kłócić.

- To co dla nas na dzisiaj przygotowałeś, Harry? - zapytał Fred.
- Ta, właśnie, kolejne sposoby samoobrony? - wtrącił George, zanim chłopak

miał szansę odpowiedzieć.

- Podziękujesz mi następnym razem, kiedy nie będziesz musiał zastanawiać

się, jak obronić się przed klątwami śmierciożerców, ośla głowo. - Uśmiechnął się
Harry. - Ale nie, pomyślałem, że dzisiaj powinniśmy spróbować prawdziwej walki.
Zastanawiałem się nad tym i stwierdziłem, że profesor Lupin mógłby nauczyć
was, jak się pojedynkować. Rozmawiałem już z nim o tym.

Zapadła cisza.
- Więc to tak? Chcesz z tym skończyć? Z nami? - Zirytował się Draco.
- Oczywiście, że nie. A profesor Lupin pomyślał, że mógłbyś być

zainteresowany. Widzisz, w tego rodzaju pojedynkach jest tylko jedna zasada, że
nie ma żadnych zasad. On nie może TEGO nauczać - powiedział Harry i
uśmiechnął się chytrze. Hermiona wyjątkowo nie wyraziła sprzeciwu, a ze strony
bliźniaków usłyszał okrzyki radości.

- Myślałam… To było typowo ślizgońskie, Potter.
Wszyscy odwrócili się, by spojrzeć, kto to powiedział. W drzwiach stała Blaise,

trzymając w prawej ręce różdżkę. Nie wyglądała zbyt dobrze, w jej oczach widać
było niezwykłą powagę, jakby cała radość ją opuściła, zastąpiona przez ironię.

- W porządku, Zabini? - zapytał Draco, podchodząc do niej i lustrując od stóp

do głów.

- Teraz już tak, Malfoy. Parkinson poszła poszukać kogoś, kto by ją pogłaskał.
- Tym gorzej dla niej - prychnął chłopak.
- Hej, hej, hej, czy nie moglibyście dyskutować o tych wszystkich ślizgońskich

sprawach…

- …gdzieś indziej? - zachichotali wspólnie Fred i George.
Harry uśmiechnął się słysząc, że Blaise idzie w jego stronę.
- Cieszę się, że ci się udało.
- Ja też. Więc czego uczymy się dzisiaj?
Kolejny przebiegły uśmiech przemknął przez twarz Harry’ego.
- Wyjmijcie różdżki i załóżcie opaski na oczy. Nie podglądać.

***

- Sądzę, że powinniśmy to zrobić - stwierdził z przekonaniem Snape,

spoglądając na pozostałych magów obecnych w gabinecie dyrektora.

- Tyle, że przynęta może zostać zjedzona, a łup stracony - wtrącił Remus.
- Niestety nie możemy wykorzystać naszego szczeniaczka, robi wokół siebie

za dużo szumu - oznajmił zjadliwie Severus.

- Powiedziałem, że to zrobimy. Nieważne, kto będzie przynętą - warknął

Syriusz, zerkając groźnie na Mistrza Eliksirów.

- Syriuszu, Severusie, to nie jest konieczne - powiedział spokojnie

Dumbledore.

- Zdajesz sobie sprawę, że nikt nie może się o tym dowiedzieć, aż do ostatniej

chwili. - Remus spojrzał na Snape’a, kiedy ten zajął z powrotem swoje miejsce.

- Wiem.
- Nawet Zabini.
- Wiem.

- Nawet Harry.
- Powiedziałem, że WIEM! - warknął Snape, po czym już ciszej i spokojniej

dodał: - Jeżeli dyrektor nie widzi innego skutecznego sposobu, by wcielić nasz
plan w życie, to nie uniknę tego. Zabini podała nam czas i miejsce. Pozostaje
stworzyć odpowiednie okoliczności.

Wszyscy spojrzeli na Dumbledore’a, którego brwi zmarszczyły się, a oczy

pociemniały.

- Severusie, muszę ci przypomnieć, że jest szansa… że to może nie zadziałać.

Ryzyko jest zbyt wielkie… śmiertelne.

- To nie byłby pierwszy raz, dyrektorze. Poza tym czy Zakon ma jakiś lepszy

pomysł?

Cisza.
Snape wstał i rzekł, uśmiechając się przy tym drwiąco:
- Przyjmijcie więc do wiadomości, Gryfoni, że czasem trzeba ponieść straty.

***

- Więc jak się nazwiemy? - zapytała zdyszana Hermiona, opadając na podłogę

w Pokoju Życzeń i próbując uspokoić oddech po treningu.

- Co masz na myśli? - zainteresował się Harry, który również leżał na

podłodze. Sasha opuściła swoje zwykłe miejsce na jego nadgarstku i ułożyła się
na piersi chłopaka.

- Potrzebujemy nazwy, która nie zwracałaby niczyjej uwagi. Wtedy o wiele

łatwiej byłoby umawiać się na spotkania. Szczerze mówiąc niektórzy prefekci
zaczęli się już zastanawiać, dlaczego krążę po korytarzach o dziwnych porach. A
przecież kiedy Harry ma coś do zakomunikowania, to muszę pogadać z każdym z
was z osobna.

- Ona chce powiedzieć, że ma już dość Goyle’a gwiżdżącego za nią za każdym

razem, kiedy zjawi się w lochach - dodał Draco, powodując wybuch śmiechu.

- Masz już jakiś pomysł? - spytał Ron wiedząc, że Hermiona prawdopodobnie

wymyśliła już całą listę.

- Owszem. Jesteśmy po stronie Dumbledore’a, więc czemu nie moglibyśmy się

nazywać Armią Dumbledore’a? - odparła z dumą.

- To jest najgłupsza nazwa, jaką kiedykolwiek słyszałem - prychnął Draco.
- Odwołaj to, Malfoy! Już! - Ron aż się zjeżył.
- Zmuś mnie, Wiewiór - zakpił Malfoy.
- Hej, hej, hej, odpuść, Draco. Wiesz przecież, że on teraz naprawdę może cię

zmusić - uśmiechnął się Harry, a Ron sapnął z irytacją i delikatnie poklepał dłoń
Hermiony.

- Ja wcale nie uważam, żeby była głupia - powiedział z cielęcym uśmiechem.

Dziewczyna przewróciła teatralnie oczami, ale uśmiechnęła się wyraźnie
ugłaskana.

- Tak szczerze to nie wydaje mi się, żeby osiem osób mogło nazwać siebie

armią - odezwała się Blaise.

- A może „Snajperzy”? Brzmi tajemniczo i mrocznie - podsunął George.
- Nie dość tajemniczo jak na nielegalną organizację - pokręcił głową Harry. -

Wydaje mi się, że ta nazwa powinna brzmieć na tyle nudno, by nie przyciągać
uwagi i być związana ze szkołą.

- Mam pomysł - nieśmiało wtrącił Neville. Draco prychnął, ale chłopak

wiedząc, co potrafi zrobić z pomocą Harry’ego, był już na tyle pewny siebie, że
ciągnął dalej: - Moglibyśmy nazwać się po prostu „Koło Naukowe”. No bo kto by
koniecznie chciał do czegoś takiego należeć?

- Granger - powiedziała Blaise i wszyscy wybuchnęli śmiechem.
- Okej, w takim razie zostaje Koło Naukowe. A teraz, zanim uśniemy na

Historii Magii, poćwiczmy jeszcze te zaklęcia samonaprowadzające -
zaproponował Harry.

***

Historia Magii jak zwykle ciągnęła się w nieskończoność, a uczniowie woleli

spać w najlepsze zamiast zdobywać wiedzę. Wyjątek stanowili ci, którzy
udoskonalali metodę komunikacji za pomocą zaczarowanego pergaminu. Pomysł
był Hermiony, a polegał na tym, że cokolwiek zostało napisane na jednym
kawałku tego pergaminu, było widoczne na pozostałych. To miał być sposób na
porozumiewanie się członków Koła Naukowego w nagłych wypadkach.

Blaise wyjęła swój fragment i przełknęła ślinę. Wiedziała, że żaden z członków

Koła świadomie by jej nie wydał, ale nie mogła pozwolić sobie na to, by ostrzec
ich wszystkich. Potem mogliby się okazać nie dość wystraszeni czy zaskoczeni. A
gdyby któreś z jej kolegów nabrało podejrzeń, że jest wśród nich zdrajca, to
wcześniej czy później ona zostałby posądzona. Jej pióro zawisło nad
pergaminem. Odetchnęła i napisała nazwiska osób, do których miała być
skierowana wiadomość.

Harry Potter, Hermiona Granger
Kiedy papier wchłonął atrament, pozostawiając czystą kremową powierzchnię,

napisała:

Muszę was ostrzec, ale nie mówcie nikomu, bo zaczną mnie podejrzewać.
Poczekała aż słowa znikną. Po chwili na papierze pojawiły się dwie litery.
OK.
Jeszcze raz odetchnęła głęboko, przełknęła ślinę i napisała z wahaniem:
Jutro w Hogsmeade zostaniecie zaatakowani. Voldemort rozkazał nam zabić

Harry’ego.

Atrament wsiąkł w pergamin, nie pozostawiając śladu.

***

- Nadal uważam, że nie powinieneś iść, Harry. Swoją obecnością przyciągasz

kłopoty, a w Hogsmeade może się zdarzyć mnóstwo rzeczy! - sapnęła z irytacją
Hermiona, próbując przekonać przyjaciela.

- Nie zmienię zdania, Hermiono. Idę. Jeżeli nie pójdę, podejrzenie padnie na

Blaise, a Voldemort będzie ją torturował i zabije. On teraz zabija za każdy, nawet
najmniejszy przejaw zdrady - powiedział Harry, obracając laskę w dłoniach.
Usłyszał, jak dziewczyna westchnęła i próbował wyobrazić sobie wyraz jej
twarzy. Jednak ostatnio miał problemy z przypomnieniem sobie jej twarzy w
ogóle. Wiele wspomnień z widzialnego świata pozacierało się, nabierając barw
tylko wtedy, gdy patrzył oczami Voldemorta.

- Powiem Syriuszowi, zabroni ci iść! - odgrażała się Hermiona.
- Właściwie to już próbował. Powiedziałem mu, że pójdę tak czy inaczej i

bardziej by mi pomógł pozwalając. Nie musiałbym wtedy używać niezbyt
bezpiecznych przejść i dostawać się do Hogsmeade w tajemnicy.

- Jesteś niereformowalny!
- Wszyscy mi to mówią. A ty? Czemu nie jesteś z Ronem? Założę się, że lepiej

mu idzie na treningach, kiedy ty patrzysz - uśmiechnął się Harry.

Usłyszał, jak Hermiona wstrzymuje oddech.
- Zaczerwieniłaś się? - spytał ze śmiechem.
- Jesteś niepoważny - odpowiedziała i wstała, dotykając zarumienionych

policzków.

- Zaczerwieniłaś się! - zachichotał, kiedy dziewczyna przeszła obok,

szturchając go w ramię. Jej twarz płonęła.

- Mogę być ślepy, ale niektóre rzeczy widzę lepiej niż ty! - krzyknął za nią

ostro i piskliwie, jak ta wróżka-staruszka z bajek. Roześmiał się, słysząc dźwięk
zamykanego portretu.

***

Następnego dnia piątoklasiści burzliwie komentowali fakt, że w drodze do

magicznej wioski miał im towarzyszyć więcej niż jeden nauczyciel. Eskortowali
ich profesor McGonagall, profesor Snape i profesor Lupin. Wiadomość, że Mistrz
Eliksirów będzie obecny, zadziałała na wszystkich (nie wyłączając Ślizgonów,
którzy utracili większość przywilejów, jakie posiadali przed ujawnieniem Snape’a)
jak wiadro zimnej wody. Zewsząd dobiegały strzępy rozmów. Czy ten tłustowłosy
nietoperz naprawdę musi tu być? Teraz to na bank nie będę mógł kupić
łajnobomb, że o ich użyciu już w ogóle nie wspomnę…

Harry’emu serce tłukło w piersi. Laskę ściskał tak mocno, że aż pobielały mu

kostki. Hermiona ze wszystkich sił starała się udawać, że wszystko jest w
porządku. Chłopak pragnął zobaczyć twarze nauczycieli, by przekonać się, czy
spodziewają się i czy są przygotowani na to, co nastąpi. Ponadto była to jego
pierwsza wyprawa do Hogsmeade od ataku na Hogwart.

- Widzisz któregoś z nauczycieli? - zasyczał do Sashy, przełykając ślinę.
- Widzę opiekunkę twojego domu.
- Pozwól mi zobaczyć - poprosił i poczuł jak jego umysł przenika do umysłu

wężycy. Obraz widziany oczami węża był bardzo podobny do widzianego przez
człowieka, choć nieco wypaczony, jakby oglądany przez soczewkę. Harry jednak
nie potrafił do końca powiedzieć, co było z nim nie w porządku. Widział
McGonagall w nieco zbyt jaskrawych kolorach (świat w oczach Sashy zawsze był
zbyt barwny), idącą obok uczniów. Jej czujne spojrzenie bez przerwy wędrowało
to tu, to tam. Było więc jasne, że ona też się czegoś spodziewa.

Harry nie próbował zawiadomić Dumbledore’a o tym, co powiedziała mu

Blaise. Wiedział, że cokolwiek usłyszała w kręgu śmierciożerców, dyrektor
dowiedział się o tym pierwszy. Zerwał połączenie z Sashą i poszedł dalej,
stukając laską i słuchając rozmowy Rona i Hermiony.

Blaise nie było z nimi. Tak jak kilku innych Ślizgonów. Niektórzy wymówili się

chorobą, inni stwierdzili, że muszą się uczyć lub trenować. Jednak Harry
wiedział, że niedługo ich tu spotka, ukrytych za białymi maskami.

- Każdy, kto chce odwiedzić jakiś sklep, niech idzie teraz. Macie być z

powrotem dokładnie za sześćdziesiąt minut. Spóźnieni poniosą konsekwencje.
Nie będzie żadnych wyjątków - rozległ się głos Snape’a. Wszyscy rozbiegli się, by
zdążyć do sklepów ze słodyczami i zabawkami. Nikt nie miał zamiaru mu się
narażać. Harry wstrzymał oddech.

On oczyszcza teren.
- To dotyczy także ciebie, Potter - warknął Mistrz Eliksirów.
- Tak, panie profesorze. - Ociągając się, ruszył przed siebie.
Ron zerkał to na Harry’ego, to na Hermionę.
- No dobra, co się dzieje? Czemu wleczecie się jak ślimaki, kiedy mamy tylko

sześćdziesiąt…

- Wkrótce zostaniemy zaatakowani - przerwała mu dziewczyna.
- Za… zaatakowani? - wyjąkał.
- Voldemort przyjdzie po Harry’ego. Leć i zwołaj resztę Koła Naukowego.

Musimy być gotowi - rozkazała.

Harry stał niedaleko, pilnie nasłuchując. Jednak niczego nadzwyczajnego nie

usłyszał. Jeszcze nie.

- Harry? - wyszeptała Hermiona. Szeptała zawsze, kiedy widziała, że chłopak

stara się wyłowić najcichszy nawet dźwięk.

- Czekam - odpowiedział.

***

Palce Snape’a zacisnęły się, jednak dalej szedł spokojnie obok Remusa, cały

czas mając Chłopca, Który Przeżył w zasięgu wzroku. Czekał na odpowiedni

moment, by zrobić to, co zamierzał.

- Ciągle można jeszcze zmienić plany, Severusie - powiedział Remus patrząc

jak Ron odbiega, zostawiając za sobą Harry’ego i Hermionę. Nie wydawali się
zainteresowani zwiedzaniem Hogsmeade.

- To twoje jęczenie mnie irytuje, Lupin. - Górna warga Mistrza Eliksirów

zwinęła się nieznacznie. Remus westchnął.

Wtedy zaczęło się piekło.

***

Zaklęcia nadlatywały ze wszystkich stron, z każdej bocznej drogi, każdego

kąta i zakamarka. Wszyscy uczniowie znajdujący się w sklepach zaczęli krzyczeć,
niektórzy w panice wypadli na zewnątrz. Wtedy ubrane na czarno postaci w
białych, błyszczących maskach ruszyły w kierunku każdego, kto nosił szkolne
szaty. Snape zacisnął zęby patrząc jak Harry, Hermiona i Ron ruszają do ataku.

Merlinie, to wygląda jak mecz play-off ligi juniorów.
On też rzucił się w wir walki, mając nadzieję wbrew nadziei, że żadna

zabłąkana klątwa go nie trafi.

Śmierciożercy z łatwością położyli większość najbliżej stojących (niektórzy

pierwszy raz rzucali klątwę Avada Kedavra), usiłując zrobić to, po co tu przyszli.
Nagrodą miała być pochwała Voldemorta. Blaise oddychała z trudem z maską na
twarzy. Z przerażeniem obserwowała, jak Harry rzuca zaklęcia z typową dla
niego błyskawiczną szybkością. Tak jak Hermiona i Ron… Teraz także
Longbottom włączył się do walki, wciąż przeżuwając cukierka. Jeden ze
śmierciożerców, próbujący się do nich dobrać, padł. Nauczyciele ochraniali
znajdujących się najbliżej uczniów, ale Harry i członkowie Koła Naukowego byli
poza zasięgiem McGonagall, a Lupin musiał bronić innych. Blaise widziała, jak
większość śmierciożerców zbliża się do Chłopca, Który Przeżył. Profesor Snape
już biegł z wyciągniętą różdżką w jego kierunku, chcąc go osłonić.

- Zabij zdrajcę! - rozkazał jej dorosły śmierciożerca.
Jeśli rzuci jakieś niegroźne zaklęcie, podpisze na siebie wyrok. Nie mogła też

sprzeciwić się starszemu. I czy Snape nie mówił jej, że jeśli stanie się coś
takiego, ma strzelać bez względu na konsekwencje? Czy nie to powtarzał jej na
każdej lekcji Oklumencji?

Jeśli tego nie zrobisz zaprzepaścisz wszystko… siebie, Snape’a i matkę!
- Zabij zdrajcę, do cholery! - wrzasnął śmierciożerca, próbując trafić

Harry’ego. Blaise zamknęła oczy, wyciągnęła przed siebie różdżkę i krzyknęła
pierwsze zaklęcie, jakie przyszło jej do głowy. Klątwa minęła cel o milimetr,
robiąc dziurę w płaszczu Mistrza Eliksirów. Wtedy inny śmierciożerca skierował
różdżkę prosto w Harry’ego, krzycząc:

- Avada Kedavra!

***

Harry usłyszał formułę klątwy i znajomy szelest peleryny.
- Snape, nie! - krzyknął wyciągając przed siebie ręce w momencie, kiedy

Mistrz Eliksirów osłonił go przed zielonym promieniem. Za sobą słyszał Remusa,
który zaczął coś monotonnie mruczeć, ale upadając nie zwrócił na to uwagi.
Przygniotło go ciężkie i bezwładne ciało Snape’a.

- Profesorze, cholera, nie! Nie, nie, nie! - Harry szamotał się, dopóki nie zdołał

z trudem usiąść, ciągle połowicznie unieruchomiony. Jego palce odnalazły tętnicę
szyjną szukając pulsu, ale nic nie wyczuł.

- NIE RÓB MI TEGO!!! Ty… ty… - krzyknął, próbując usłyszeć najlżejszy

oddech, uderzenie serca, cokolwiek. Ujął mężczyznę za ramiona i potrząsnął.
Chlasnął go nawet po twarzy. Znów zbadał puls. Bezskutecznie.

Severus Snape był martwy.

Rozdział 8

- Harry, wyjdź. Nie możesz tam zostać na zawsze. Harry! - Chłopak słyszał

zza drzwi stłumiony głos Hermiony, ale nie odpowiedział i nie ruszył się, by ją
wpuścić. Zacisnął powieki, gorące łzy spłynęły mu po policzkach.

Jak mogłem na to pozwolić? Powinienem to przewidzieć.
Wziął urywany wdech i pogłaskał trójkątny łebek zwiniętej na łóżku Sashy. Od

śmierci Severusa Snape’a minęły już dwa dni.

Wszyscy umierają, żebym ja mógł żyć. Nie prosiłem ich o to, do cholery!
Harry nie wiedział, czy był smutny z powodu śmierci Mistrza Eliksirów, czy też

wściekły na niego. Jak on mógł być tak bezmyślny? Jak mógł obarczyć tym
Harry’ego po wszystkim, co razem przeszli? Dlaczego nie dał mu szansy?
Dlaczego, dlaczego, dlaczego? Westchnął i odwrócił się plecami do Sashy.
Dlaczego nikt nie pofatygował się, żeby mu na czas wszystko wytłumaczyć?

- Harry, ja nie odejdę, dopóki nie otworzysz tych drzwi! Rozwalę je,

zobaczysz! - Znów rozległ się głos Hermiony. Chłopak uśmiechnął się smutno.

Chciałbym to zobaczyć.
Poza tym nie był pewny, czy jego gniew nie dotyczy także jego przyjaciół.

Dlaczego chcieli, żeby ich uczył? Byli tak beznadziejni, że nie potrafili ochronić
jego i siebie, Snape musiał im pomóc. I na jakiej podstawie on, Harry, sądził, że
jest lepszy w walce niż reszta?

- Harry, musisz coś zjeść. Wchodzę! - zawołała Hermiona, ale on nie zwrócił

na to uwagi. Chciał zniknąć. Tak byłoby lepiej dla wszystkich. Nikt nie musiałby
ginąć przez niego. Jego wargi wykrzywił niepodobny do uśmiechu grymas. Tyle
razy życzył Mistrzowi Eliksirów śmierci, ale nigdy nie spodziewał się, że kiedy
ona wreszcie nadejdzie będzie czuł, jakby część jego samego także umarła.

Może stanie się duchem i będzie mnie nawiedzał?
Wiedział, że to zły pomysł, ale przynajmniej miałby kontakt z jedyną osobą,

która podała mu rękę, kiedy błądził w ciemności.

Może Vernon powinien skończyć wtedy ze mną? Wszystko byłoby dużo

prostsze.

***

Syriusz Black spoglądał zakłopotany na swoje odbicie w lustrze. Na jego

policzkach widać było ślady łez. Nie płakał już od dawna. Wydawało mu się, że
wszystkie łzy wylał w dniu, kiedy zginęli Lily i James. Od tamtej pory tylko się
śmiał, nawet kiedy targały nim rozpacz i ból. Skąd wzięły się teraz? Oderwał
wzrok od lustra i wyszedł z łazienki.

- Gdyby ktoś mi kiedyś powiedział, że będę po tobie płakał, ty tłustowłosy

draniu, zdzieliłbym go w łeb - wymruczał, zapadając się w fotel stojący w
gabinecie Remusa i zamykając oczy. Czuł się winny i nie dawało mu to spokoju.
Nic już nie mógł naprawić. Nigdy też nie będzie już okazji, by przeprosić i
zapewnić, że cokolwiek złośliwego powiedział, wcale nie miał tego na myśli.

Właśnie, kiedy na podstawie próbki listu odkrył tożsamość tego warzyciela,

nawet mu nie pogratulowałem.

Drzwi się otworzyły i stanął w nich Remus. Był spokojny, choć wyglądał na

zmartwionego.

- Popatrz, drań poszedł i zginął śmiercią bohatera. Nigdy nie

przypuszczaliśmy, że z własnej woli stanie na drodze Avadzie. A teraz naprawdę
nie żyje. Co mam robić? - zapytał cicho Syriusz. Remus westchnął.

- Zaczniesz tam, gdzie on skończył. Harry nadal nie wyszedł ze swojego

pokoju. Niedługo się zagłodzi - odpowiedział Remus zmęczonym głosem,
masując skronie.

- Nie dziwię mu się. Snape uczył go przez ostatni rok… i wspierał dużo

bardziej niż ja. - Syriusz znów zamknął oczy. - Ale chciałbym przejąć rolę

Snape’a w naszym planie. Mamy szansę. Na świecie jest dużo czarnych psów,
nie tylko Syriusz Black.

- Nie, Łapo! - przerwał mu Remus tak ostro, że Syriusz podskoczył. -

Rezygnujemy z tego. To jest zbyt niebezpieczne, nie możemy pozwolić, by zginął
przez to ktoś jeszcze. Harry nie zniesie kolejnej straty. Jesteś jego ojcem
chrzestnym, na Boga! Idź tam i pomóż mu! - nauczyciel OPCM-u wypchnął
byłego skazańca za drzwi i zatrzasnął je. Dopiero wtedy odetchnął głęboko i
zamknął oczy, opierając czoło o framugę.

Po chwili ogień zapłonął w kominku, w którym pokazała się głowa

Dumbledore’a.

- Jesteś sam, Remusie?
- Tak, dyrektorze. - przytaknął Remus, odwracając się.
- To dobrze. Twój nowy pupil jest już u mnie. - Dumbledore mrugnął, ale w

jego oczach nie było zwykłej wesołości.

***

Wszyscy w klasie OPCM-u byli cisi i przygaszeni. Mimo że trwały zajęcia

piątego roku Gryffindoru i Slytherinu, nie słychać było najlżejszego dźwięku.
Podwójne eliksiry zostały odwołane, bo nie miał kto prowadzić lekcji. Większość
Gryfonów była smutna, jedni ocierali oczy, inni po prostu siedzieli otępiali. Po
stronie Slytherinu natomiast nastroje były tak zróżnicowane, że mogłoby się
wydawać, że każdy uczeń reaguje na inne wydarzenie. Niektórzy płakali, inni
natomiast ledwie powstrzymywali się przed okazywaniem dzikiej radości po
śmierci opiekuna ich domu. Blaise była nienaturalnie blada, Draco wyglądał na
chorego, Pansy sprawiała wrażenie, jakby przez ostatnie dni non stop
imprezowała, a Crabbe i Goyle byli jak zwykle głodni.

Nagle drzwi się otworzyły i atmosfera momentalnie zgęstniała. Do klasy

wszedł Harry Potter. Wyglądał koszmarnie, ubranie miał wymięte, włosy
rozczochrane (nawet jak na jego standardy), a jego oczy były puste i martwe.
Teraz naprawdę wyglądał jak niewidomy, nie tylko fizycznie.

Przystanął na chwilę w przejściu, przechylając głowę. Wyglądał jak ktoś, kto

właśnie spadł z dużej wysokości na ziemię i ciągle nie wie, co się mu stało. Stał
wyprostowany, z zaciśniętymi ustami i twarzą bez wyrazu, wyglądającą jak
kamienna maska założona tylko po to, by mógł stanąć twarzą w twarz ze
światem.

Draco przełknął ślinę i westchnął.
Wygląda i porusza się normalnie. Jak poradził sobie ze śmiercią Snape’a?
Pansy zachichotała. Reakcja Harry’ego była tak szybka, że większość uczniów

zdołała zobaczyć tylko smugę, kiedy wyciągnął różdżkę i wycelował, a zaklęcie
uciszające pomknęło w kierunku Parkinson.

- Jeszcze ktoś chce zamanifestować radość po odejściu Severusa Snape’a?

Jestem trochę za daleko, żeby słyszeć - powiedział nieswoim, metalicznym
głosem, po czym spokojnie skierował się w stronę swojego miejsca między
Ronem i Hermiony. Dziewczyna objęła go mocno, ale on nie miał siły, aby
odwzajemnić uścisk.

- W porządku, Miona - zapewnił ją, ale gdy tylko usiadł poczuł łzy zbierające

się pod powiekami. Nic nie było w porządku, choć starał się tego nie okazywać.
Był to winny Snape’owi i nie chciał dawać nikomu satysfakcji z widzenia go
pokonanego. Syriusz miał rację - Snape drwiłby z niego gdyby zobaczył, jak
histeryzuje. Dlatego musiał zachowywać się tak, by Mistrz Eliksirów mógł być z
niego zadowolony.

Wtedy do klasy wszedł Remus Lupin. Zdziwiło go, że Ślizgoni siedzą spokojnie

na swoich miejscach. Młodociani śmierciożercy nie chcieli ściągać na siebie
gniewu Dumbledore’a. Remus westchnął i spojrzał na nich.

- Cieszę się, że wszyscy jesteście obecni - zaczął łagodnie. Harry drgnął, ale

Remus ciągnął dalej: - Dla wiadomości zainteresowanych, profesor Snape został
pochowany wczoraj na prywatnym cmentarzu jego rodziny w Snape Manor tak,
jak sobie życzył w testamencie. Nie było żadnej ceremonii ani procesji
pogrzebowej, bo… - uśmiechnął się smutno. - Mistrz Eliksirów nie chciał tego
rodzaju niepotrzebnych rytuałów. Dlatego też przez ostatnie dwa dni nie było na
ten temat żadnych wiadomości.

Kilkoro uczniów także się uśmiechnęło. Blaise pokiwała głową.
Rozumiem. Z jego punktu widzenia to byłaby hipokryzja.
- Nie chciałby także, żebyście opuszczali lekcje, kiedy zbliżają się SUM-y, więc

otwórzcie podręczniki na stronie trzysta osiemdziesiątej ósmej. - Remus nie miał
zamiaru zwlekać z rozpoczęciem lekcji.

***

- Wszystkie wycieczki do Hogsmeade zostały odwołane do końca roku. Żaden

uczeń nie może wychodzić z zamku bez eskorty w osobie nauczyciela lub
rodzica. Ministerstwo będzie monitorować wysyłaną i przysyłaną pocztę.
Pamiętajcie więc, że wasza korespondencja będzie otwierana i czytana, zanim
dotrze do odbiorcy. Profesor Dumbledore będzie nauczał Eliksirów w klasie
OWTM-ów, dopóki nie przybędzie nowy nauczyciel wybrany przez niego lub przez
Ministerstwo. W czwartek o ósmej odbędzie apel dla uczczenia pamięci profesora
Snape’a. To wszystko. - Profesor McGonagall skończyła czytać, zwinęła pergamin
i spojrzała na uczniów zgromadzonych w Pokoju Wspólnym Gryffindoru. Do ust
przycisnęła chustkę w szkocką kratę i szybko wyszła.

- Kto by uwierzył, że stary Snape kiedykolwiek kopnie w kalendarz? Myślałem,

że będzie straszył w tym zamku do końca świata - odezwał się przygnębiony
Seamus. Kilku uczniów pokiwało głowami.

- Ja nie wierzyłem. I właściwie to brakuje mi go. Gryffindor traci dziesięć

punktów! - Lee Jordan naśladował głos Mistrza Eliksirów całkiem dobrze. Kilka
osób zadrżało, by po chwili wydać z siebie całkowicie pozbawiony radości chichot.

- Mam tylko nadzieję, że nie dadzą Lockharta do nauczania Eliksrów. Jeszcze

przed Wielkanocą z zamku zostałaby ruina - powiedział Fred, nie bez odrobiny
nadziei w głowie.

W momencie, kiedy do pokoju wszedł Harry, zapadła cisza.
- Nie musicie wstrzymywać oddechu za każdym razem, kiedy mnie widzicie -

warknął zirytowany. Po chwili odetchnął i kontynuował łagodniejszym tonem: -
Nie mogę znieść, że Snape’a już nie ma. Ale nie musicie przestawać o nim
rozmawiać, kiedy się zbliżam, OK? Lubię o nim słuchać. Aha, i profesor
McGonagall powiedziała mi, że uczniowie klas od pierwszej do trzeciej nie mogą
wychodzić z pokojów po godzinie szóstej. Przepraszam, ale tym razem doniosę
na każdego, kto złamie zakaz - powiedział i poszedł do swojego pokoju.

Jego oddech stał się urywany. Nie wiedział, jak udało mu się opanować w

Pokoju Wspólnym, ale teraz był u siebie.

Chłopiec, Który Przeżył osunął się na podłogę i zapłakał.

***

Musiały minąć całe dwa tygodnie, zanim Hermiona zebrała się na odwagę, by

wspomnieć komukolwiek o Kole Naukowym. Nie chciała iść z tym do Harry’ego,
więc pierwszą osobą, z którą zdecydowała się porozmawiać, była Blaise.
Hermiona natknęła się przez przypadek na Ślizgonkę siedzącą samotnie w
sowiarni, kiedy chciała wysłać listy do rodziców. Przełknęła ślinę, patrząc na
nieruchomą postać dziewczyny siedzącej na najniższej krokwi i patrzącej przez
okno.

- Blaise…
Blaise odwróciła się, by spojrzeć na Hermionę. Jej oczy były wypełnione

smutkiem. Hermiona znów przełknęła ślinę i odwróciła wzrok.

- Nie sądzę, żeby Potter chciał to kontynuować, Hermiono - stwierdziła sucho

Ślizgonka. Hermiona przygryzła wargę.

- Będzie chciał, jeśli będzie widział w tym cel.
- CEL? Spójrz prawdzie w oczy, to był ZŁY pomysł! Nie osiągnęliśmy niczego

poza śmiercią Snape’a! - Blaise zeskoczyła na ziemię i podeszła do Hermiony.

- To nie jest nasza wina, że on nie żyje - zaprotestowała Gryfonka. - To

straszne, że Voldemort go zabił. Tylko jeśli teraz się poddamy, wyświadczymy
mu przysługę. Tak chcesz uczcić pamięć profesora Snape’a?

- On nie żyje, Granger! Niech to wreszcie dotrze to twojego zakutego łba! On

jest martwy, pogrzebany, odszedł i nie wróci. - Blaise popukała palcem w czoło
Hermiony, ale Gryfonka już zdążyła sobie wszystko przemyśleć i nie miała
zamiaru pozwolić nikomu się złamać, jeśli mogła coś na to poradzić. Chwyciła
rękę Blaise i oznajmiła twardo:

- On odejdzie tylko wtedy, gdy na to pozwolisz. Czy człowiek, który tyle lat

oszukiwał Voldemorta, może zostać zapomniany? Czy nie powinniśmy podążać tą
samą drogą, co on i robić to, czemu on się tak poświęcił? Niech Voldemort myśli,
że Snape zjednał sobie wszystkich swoich uczniów. To jak będzie? Pogrzebiemy
jego ducha razem z ciałem, bo czujemy smutek? To za to zginął? Za bandę
dzieciaków ze słomianym zapałem?

Ostatnie słowa zawisły w powietrzu. Dziewczyny przez dłuższy czas stały

naprzeciw siebie, patrząc sobie w oczy. W końcu Blaise uśmiechnęła się smutno.

- Ćwiczyłaś tą przemowę, Granger?
Hermiona sapnęła i zarumieniła się.
- Tylko to o grzebaniu ducha - wymamrotała. Blaise uśmiechnęła się szerzej i

poklepała prefekt Gryffindoru po ramieniu.

- Jeśli błyśniesz tym przemówieniem przy Potterze zrobi wszystko, co będziesz

chciała. Szacunek - powiedziała i obie wyszły z sowiarni.

***

Harry bez pukania wszedł do gabinetu Remusa. Miał do niego sprawę.

Hermiona poruszyła właściwe struny, tak jak Syriusz. Chłopak był wdzięczny im
obojgu i jednocześnie wściekły, że nim manipulują, ale wreszcie znalazł sposób,
by udowodnić, że poświęcenie Snape’a nie poszło na marne. Nagle usłyszał ciche
miauknięcie.

Remus ma kota?
- Remus? - zawołał Harry, ale nauczyciela OPCM-u nie było w pokoju. Stanął

więc i zaczął nasłuchiwać. Nie usłyszał żadnego dźwięku, ale był pewny, że
niczego sobie nie wyobraził. Trącił delikatnie Sashę na znak, że chciałby spojrzeć
jej oczami, i już po chwili mógł rozejrzeć się po pokoju.

Był tam. Mały czarny kot przypominający miniaturową panterę siedział na

biurku Remusa, unosząc wysoko głowę i majtając z irytacją ogonem. Miał
błyszczącą sierść i wyglądał na zwierzę rodowodowe.

- Skąd się tu wziąłeś? Pani Norris wie o tobie? - zapytał Harry podchodząc

bliżej. Wyciągnął rękę, kot się nie poruszył. Ledwie jednak go dotknął, zwierzę
zasyczało tak, że chłopak instynktownie cofnął dłoń.

- OK, OK, skoro nie lubisz głaskania. - Uśmiechnął się i zerwał połączenie z

Sashą. - Ciekawe, jak masz na imię?

- Chciałem go nazwać Hemoroid, ale on reaguje tylko na Sombre. - Głos

Remusa sprawił, że Harry się odwrócił.

- Nie wiedziałem, że masz zwierzaka - powiedział Harry. - To piękny kot.
- Jestem pewny, że docenia komplement, - uśmiechnął się Remus - ale nie

jest mój. Zostanie ze mną tylko przez kilka dni.

- Kto jest jego właścicielem?
- Nie znasz go. Jak mogę ci pomóc, Harry? - zapytał i usiadł. Chłopak usłyszał,

jak kot zeskoczył lekko z biurka i poczuł ogon ocierający się o jego kostkę, kiedy
Sombre przechodził obok.

- Chcę dalej działać w Kole Naukowym, Remusie, ale chcę nauczyć ich

prawdziwej walki. Mógłbyś mi pomóc.

- Harry, gdyby ministerstwo dowiedziało się, że uczę takich rzeczy… rzeczy

leżących między czarną a białą magią, wyrzuciliby mnie.

- Nikt nie ma zamiaru na ciebie donosić. Koło Naukowe jest dyskretne.

Potrzebujemy czegoś więcej niż zwykłe pojedynki, Blaise potrzebuje. Chcemy
umieć walczyć tak, żeby nikt nie musiał nas bronić - powiedział Harry. Remus
skulił się przy ostatnim słowie. Spojrzał na kota, jakby szukając u niego pomocy,
i przygryzł wargę. Zwierzak potrząsnął głową, a w jego czarnych jak węgiel
oczach widoczne było wyraźne polecenie. Remus westchnął.

- Harry, Severus jest… był bardzo dumny ze wszystkiego, co osiągnąłeś. Nie

musisz robić nic więcej - powiedział łagodnie.

- To nie jest kwestia powinności, Remusie - odparł Harry zjadliwie. - Tylko

decyzji. Czułbym się o wiele bezpieczniej ucząc się od ciebie niż próbując na
własną rękę. - W głosie Chłopca, Który Przeżył drgnęła groźba. Remus
westchnął.

- No dobrze. Będę na następnym spotkaniu i przyprowadzę ze sobą Łapę.
- To więcej niż się spodziewałem. - Uśmiechnął się Harry.

***

W Zakazanym Lesie Sombre torował sobie drogę przez kolczaste krzaki.

Szukał specyficznego składnika eliksirów, który podczas nowiu zbierała
śmietanka warzycieli, zwłaszcza tych działających po mrocznej stronie.

Roślina, której poszukiwał, wyglądała jak oślizgła podróbka kaktusa i

właściwie do niczego nie była przydatna, chyba że jako pułapka na muchy. Nie
była magiczna, nawet jeśli rosła w sąsiedztwie czarodziejskich roślin na
magicznym terenie.

Uszy Sombre drgnęły, kiedy wspinał się po pniu drzewa, by usadowić się w

końcu na gałęzi tuż nad kaktusopodobną rośliną.

Przyjdziesz po to. Śluz z tego zielska może być przechowywany tylko przez

dwa tygodnie. Jeżeli w służbie Voldemorta jesteś tak bardzo zajęty jak ja,
będziesz potrzebował swojego podpisu już wkrótce.

Ogon Sombre wyginał się w oczekiwaniu.
Martwy może czekać w nieskończoność.
Rozdział 9

Nowy Minister Magii odebrał pocztę (bez kopert) od swojego asystenta i

przejrzał ją pobieżnie. Bagman westchnął i rozsiadł się w fotelu, zarzucając nogi
na biurko. Zdążył się już znudzić swoim nowym stanowiskiem, nawet biorąc pod
uwagę przywileje, jakie mu dawało. Uwielbiał adrenalinę, dlatego uzależnił się od
hazardu. A teraz musiał dbać o reputację i nie wolno mu było nawet zwyczajnie
zagrać w karty. Nie do końca pogodził się z faktem, że jego wolność została
ograniczona, jednak nie była to wygórowana cena za jego życie i karierę. Poza
tym jego długi zostały spłacone i miał władzę. Przynajmniej tak mu się
wydawało.

Pogrążony w myślach zaczął segregować dokumenty. Wyrzucił pergaminy,

które go nie interesowały, pozostawiając na biurku stos innych. Wmawiał sobie,
że kiedyś wystarczy mu cierpliwości, by przejrzeć te wszystkie odwołania i
petycje.

Kolejny list sprawił, że zerwał się z miejsca, jakby nadawca osobiście pojawił

się w jego gabinecie. Przełknął ślinę i kilka razy zerknął w stronę drzwi, zanim
wyciągnął różdżkę i wypowiedział hasło. Nudny raport z badań nad
wykorzystaniem tresowanych gnomów w ogrodnictwie zniknął, a na jego miejscu

pojawiły się słowa prawdziwej wiadomości. Bagman przeczytał uważnie
instrukcje i zaniepokojony przygryzł wargę. Nie chciał nikogo skrzywdzić, a już
na pewno nie dzieci.

Zwłaszcza teraz, kiedy jeden z ich nauczycieli nie żyje, a oni nadal są w

szoku. Cholera.

Ludo Bagman musiał jednak wypełniać rozkazy, albo gobliny mogłyby sobie

przypomnieć, że to nie on spłacił długi. Nienawidził przemocy, szczególnie tej
skierowanej przeciw niemu.

Wziął czysty zwój pergaminu i napisał polecenia, całość potwierdził podpisem i

zapieczętował.

W końcu nie ja jestem za to odpowiedzialny. Ja jestem tylko pionkiem w grze.

***

Sombre zaczął marznąć. Jego futro nie zapewniało mu wystarczającej ochrony

przed wczesnowiosennym chłodem i nocną bryzą. Zdążył też już zgłodnieć.
Pechowa jaszczurka, którą udało mu się złapać, kiedy przyczaiła się na pobliskiej
gałęzi, zaspokoiła tylko pierwszy głód. Gdyby Sombre posiadał poczucie humoru,
uśmiechnąłby się.

Taki jest sens mojego żywota… Przekraczam bramę śmierci tylko po to, by

opowiedzieć, jak było… Tym razem to będzie śmierć z głodu.

Na gałęzi spędził już prawie czterdzieści osiem godzin. Zastanawiał się, czy

Dumbledore albo Lupin martwią się o to, co się z nim dzieje. Nie powinni, nie za
bardzo, bo przecież wiedzieli, co zamierza zrobić. Jednak byłoby mu miło.

Kot przeciągnął się, spoglądając najpierw w dół na oślizgłą pułapkę na muchy,

potem na las dookoła, po czym z powrotem usiadł. Owinął ogon wokół łap i
pomyślał, że wolałby być kotem długowłosym.

Ale nie! Muszę być małym Birmańczykiem. Lupin dostał ataku śmiechu, kiedy

dowiedział się, jaka jest moja postać animagiczna. Spodziewał się chyba węża
albo sępa. Albus jednak stwierdził, że to nie spełniałoby mojego pragnienia.
Według niego chcę być okrutny i przyzwoity jednocześnie. Cóż, widocznie ciepła
też tak naprawdę nie pragnę.

Rozmyślania Sombre przerwał ledwie słyszalny odgłos korków. Otworzył oczy i

wbił wzrok w ciemność. Właściwa część jego misji miała się za chwilę rozpocząć.
Postać skryta pod peleryną z kapturem zbliżała coraz bardziej, co jakiś czas
przystając i rozglądając się ukradkiem. Jednak w mroku nocy trudno jest
wypatrzeć czarnego kota z czarnymi oczami, dlatego Sombre pozostał
niezauważony.

Nawet nie podejrzewasz, kim naprawdę jestem.
Kiedy postać podeszła bliżej zobaczył, że to kobieta. Prawie żadna kobieta nie

posiadała dostatecznej wiedzy w dziedzinie eliksirów, by móc stworzyć coś, co
warte byłoby podpisu. Prawie.

Przeklęty Black i jego rodzina. Zawsze stwarzają kłopoty.
Sombre zaczekał, aż kobieta zabierze to, po co przyszła (śluz z

kaktusopodobnej rośliny), po czym cicho zeskoczył z gałęzi i podążył za Bellatrix
Lestrange.

***

Harry wszedł do Pokoju Życzeń i westchnął. To co robił nie sprawiało mu ani

radości, ani satysfakcji. Stracił osobę, której najbardziej ufał. Snape był
niesamowicie wytrwały w robieniu tego, co obiecał. Jedynie Dumbledore mógł
mu w tym dorównać. Czy dwaj Huncwoci będą potrafili zapełnić pustkę po nim?
To nie było takie proste jak się wydawało. Chłopak znów poczuł gulę w gardle.

- Harry? Już jesteśmy. - Usłyszał niski i zlękniony głos Ginny. Drgnął i

odchrząknął:

- Przepraszam, ja… zamyśliłem się - powiedział cicho, wychodząc na środek

pokoju. - OK. Chcę wam powiedzieć, że zgodziłem się to ciągnąć tylko dlatego,
ponieważ uważam, że jesteśmy to winni Snape’owi. Wierzył w nas. Poświęcił
swoje życie, żebyśmy… żebym mógł żyć. Więc mamy wobec niego dług jako
czarodzieje i jako ludzie.

Usłyszał jak Blaise gwałtownie wciąga powietrze, a Draco wstrzymuje oddech.

Bliźniacy byli nienaturalnie cisi. Hermiona pociągnęła nosem, a Ron pogładził ją
po plecach.

- Zgadzam się z tobą, Harry. Teraz muszę pomścić jeszcze jedną osobę -

odezwała się Blaise tym wypranym z emocji głosem, jakiego ostatnio używała.

- To co mówisz brzmi obrzydliwie słodko, ale generalnie masz rację, Potter -

powiedział Draco swoim zwykłym chłodnym tonem.

- Nie bylibyśmy Weasleyami, gdybyśmy nie chcieli odpłacić Śmierciojadom. Z

nawiązką - zapewnił George, a Harry się uśmiechnął.

- Myślę więc, że powinniśmy trenować ciężej. Czuję, że już niedługo będziemy

musieli udowodnić, że ofiara Snape’a nie poszła na marne.

- Czarny Pan jest bardzo zadowolony ze śmierci Snape’a. Tej radości nie

zakłóca mu nawet to, że ty przeżyłeś. On i śmierciożercy nabrali więcej pewności
siebie. Lada dzień oczekuję kolejnego masowego wezwania - oznajmiła Blaise.

- Co dla nas przygotowałeś, Harry? - zapytała z zapałem Hermiona.
- Nauczę was o pojedynkach tego, czego nauczył mnie Snape; jak być

szybkim, sprawnym, no i jak nie przegrać. Ale doszedłem do wniosku, że
będziemy potrzebować pomocy.

Drzwi otworzyły się i wszyscy zamarli, wstrzymując oddech. Takiego widoku

nie spodziewał się nikt z Koła Naukowego. Do Pokoju Życzeń weszło dwóch
dorosłych czarodziejów.

- Profesor Lupin! Pan Black!
Syriusz wyszczerzył się radośnie, podczas gdy Lupin tylko łagodnie się

uśmiechnął.

- Czołem klaso! Witajcie na kursie: Jak używać brzydkich klątw!
Członkowie Koła Naukowego roześmiali się, rozluźnieni. Po trzech tygodniach

żałoby wszyscy bardzo potrzebowali śmiechu. Remus uśmiechnął się jeszcze raz,
po czym wyjął różdżkę i zaczął mówić:

- Zwykle czarodzieje i czarnoksiężnicy są bardzo przywiązani do stron, po

których stoją. I jedni i drudzy są lojalni i ta lojalność jest sama w sobie dobra.
Tak samo jest z zaklęciami, tylko że one nie są już takie… dobre.

- Widzicie, chodzi o to, żeby zrozumieć, że zaklęcie nie jest ani dobre ani złe.

Jedynie sposób, w jaki jest użyte, może być właściwy lub nie. Nawet Wingardium
Leviosa może zostać uznane za czarnomagiczne, jeżeli użyje się go do
wylewitowania człowieka trzy tysiące stóp nad ziemię, a potem pozwoli mu się
spaść z tej wysokości - powiedział Syriusz uderzając pięścią w otwartą dłoń.

- W tym możecie mieć przewagę. Jeżeli będziecie używać kombinacji zaklęć

zwykłych i tak zwanych czarno magicznych, będziecie nieprzewidywalni -
zakończył Remus i spojrzał na Syriusza z błyskiem w oku, zupełnie nie jak
Huncwot. Harry uśmiechnął się, czując dziwne ciepło. Nie był sam, już nie, i nie
zawiedzie Snape’a.

***

Sombre podążał za Bellatrix Lestrange, kiedy ta przedzierała się przez

Zakazany Las. Wiedział, że kobieta zaprowadzi go do swojego laboratorium,
gdzie przygotowuje eliksiry dla Czarnego Pana. Śluz musiał być przetworzony i
zabutelkowany w najwyżej godzinę po zebraniu.

Powinienem był się domyślić, że to Bella. Nudne zadania zawsze wolała zwalać

na mnie.

Snape prawie zapomniał o ostatnich piętnastu latach i o tym, że Bellatrix była

prawie tak dobrym warzycielem jak on. Studiowali razem bardzo długo, także po
skończeniu Hogwartu. Przez pewien czas myślał nawet, że mogliby być razem.
Wtedy jednak spotkała Lestrange’a o twórczym, ale pokręconym umyśle i
szczególnym upodobaniem do sadyzmu. Wydawało się, że porzuciła sztukę
warzenia eliksirów dla specjalizowania się w zadawaniu bólu, aż do granicy
szaleństwa - umiejętności, której on nigdy nie opanował.

Przyznaję się do błędu. Nigdy nie zapomniałaś o eliksirach. Interesujący

podpis.

Bellatrix dotarła do punktu aportacyjnego. Sombre mrugnął. Jeżeli teraz się

aportuje, wszystko stracone. Musiałby czekać piętnaście dni na kolejną szansę, a
nie miał tyle czasu. Sprężył się i wyskoczył prosto na nią z dzikim sykiem.
Obroniła się przy pomocy różdżki, machając nią tak, że kot zawisł w powietrzu
naprzeciw niej. Przyjrzała się bacznie miauczącemu i syczącemu zwierzęciu.

- Proszę, proszę, co my tu mamy? - uśmiechnęła się zimno. Sombre pokazał

ostre zęby. Wiedział, że pupile Bellatrix nigdy nie żyją długo. Ona ciągle szuka
nowych kotów lub węży do zabawy, a zadziorny czarny kot jest warty uwagi.
Zwłaszcza taki, który pochodzi z Zakazanego Lasu.

- Wiedziałeś, kiedy przyjść, kochaniutki. Każda czarownica potrzebuje

pięknego, czarnego kota - zachichotała, wkładając Sombre do torby. Chwilę
potem zdeportowała się.

***

Zmartwiony Dumbledore spojrzał na nauczyciela OPCM-u.
- Nie było żadnej wiadomości? Nawet słowa?
- Nie, dyrektorze. Ale Severus ostrzegał, że nie będzie się odzywał aż do

końca misji.

- Tak, wiem… Wiem… - Dumbledore zmarszczył brwi.
Rozmowa musiała zostać przerwana, bo drzwi się otworzyły i wszedł Syriusz,

niosąc pomięty pergamin.

- Mam naprawdę, NAPRAWDĘ złe wieści - oznajmił. Był odrobinę bledszy niż

zwykle.

- O co chodzi? - zapytał dyrektor i rozłożył pergamin. Przejrzał tekst, po czym

zszokowany oderwał wzrok i podał dokument Remusowi.

- Jesteś tego pewny?
- Obawiam się, że tak. Nie wiem, co ten Bagman sobie myśli - warknął

Syriusz.

- On nie myśli, Syriuszu. On wykonuje rozkazy.
- Asygnowani Inkwizytorzy, z pozwoleniem na użycie wszystkich zaklęć, prócz

Niewybaczalnych, według własnego uznania, w Hogwarcie?! To jest szkoła! -
Remus nie dowierzał.

- I zgadnij co? Inkwizytorzy będą magicznie zakamuflowani. Nie będziemy

wiedzieć, kim są naprawdę. - Syriusz spochmurniał jeszcze bardziej.

- Każdy będzie mógł przebrać się jak chce i włóczyć po szkole bez ograniczeń!

Voldemort będzie miał wolną rękę! - Wilkołaka przerażał nawet sam pomysł.

- Myślę, że masz całkowitą rację, Remusie - powiedział Dumbledore, a jego

oczy groźnie rozbłysły. W umyśle dyrektora pojawiły się zalążki planu.

- A ja myślę, że już czas złożyć wizytę panu Ministrowi - syknął jadowicie

Syriusz.

- Nie, jeszcze nie. Najpierw musimy dowiedzieć się paru rzeczy - odparł

Dumbledore. Pozostali czarodzieje zamrugali zaskoczeni.

- Wpuści pan Inkwizytorów do szkoły? - spytał Remus.
- Większość uczniów będzie bezpieczna. A tych, którzy mogliby stać się

celem, wy odpowiednio wytrenujecie - odpowiedział spokojnie dyrektor,
uśmiechając się groźnie i zaciskając dłonie. - Pozwólmy Tomowi myśleć, że jest
górą w tej grze… na razie.

***

Bellatrix aportowała się w małym domku niedaleko Stonehenge. Był

nienanoszalny i Sombre mógłby się założyć, że wszystkie nałożone na niego
zaklęcia czyniły go zupełnie niewidzialnym.

Na pewno ma tu swoją pracownię.
Zapach był nie do pomylenia.
Bellatrix wyszła do przyległego pokoju. Kobieta zostawiła kota w torbie na

przynajmniej dwie godziny. Tyle czasu potrzebowała na przygotowanie śluzu do
przechowania.

Mała ladacznica zadowolona ze swoich priorytetów.
Kiedy wynurzyła się wreszcie ze swojej pracowni podeszła do rzuconego byle

jak futrzanego tobołka i usiadła obok. Pogłaskała Sombre i uśmiechnęła się.

- Miły kotek. Czuję, że jesteś wyjątkowy. Od teraz jesteś mój. Nazwę cię

Death.

Sombre przewróciłby oczami, gdyby tylko mógł i śmiał.
Każdy z twoich czarnych zwierzaków miał tak na imię. Na Merlina, kobieto,

gdzie twoja oryginalność?

Bellatrix chwyciła kota za skórę na karku i wyciągnęła z torby. Oswobodzony

Sombre usiłował się wyrwać, drapiąc wściekle. Kobieta potrząsnęła nim, prawie
łamiąc mu kark. Wtedy, ogłuszony, przestał się rzucać.

- Tak lepiej, kotku. Nauczę cię posłuszeństwa. Jestem w tym dobra -

zarechotała.

***

Remus skakał to tu, to tam, próbując schwytać kilka chochlików na zajęcia z

piątą klasą, kiedy go zobaczył. Momentalnie zapomniał o chochlikach i podbiegł
do leżącego Sombre. Wyglądał, jakby był martwy.

- Cholera, musisz znowu to robić? - zapytał Remus, ostrożnie biorąc czarnego

kota na ręce. Słabe miauknięcie oznajmiło, że Sombre jednak żyje i jest
przytomny, ale zbyt słaby, żeby powrócić do prawdziwej postaci. Wilkołak biegł
całą drogę do gabinetu Dumbledore’a. Albus podniósł wzrok i zamrugał.

- Wrócił! - zawołał, wyczarowując dla kota łóżko. Remus położył go, a dyrektor

wypowiedział odpowiednie zaklęcie. Na miejscu czarnego Birmańczyka z głośnym
jękiem pojawił się Severus Snape, poobijany, krwawiący i nie do końca
przytomny.

- Severusie! Severusie! - zawołał do niego Remus.
- Przestań wrzeszczeć mi do ucha… Lupin - powiedział chrapliwie Snape i

zakaszlał.

Dyrektor i nauczyciel OPCM-u wymienili szczęśliwe spojrzenia. Albus

uśmiechnął się, wyciągnął różdżkę i zaczął opatrywać Severusa. Kilka złamanych
żeber, parę paskudnych stłuczeń, lekkie wstrząśnienie mózgu i mnóstwo
zadrapań i otarć nie stanowiło dla niego żadnej trudności. Mistrz Eliksirów
głęboko westchnął z ulgą i zamknął oczy.

- Co się stało, Severusie?
- Przez jeden dzień byłem zwierzakiem pani Lestrange. Musiałem mieć

wystarczający pretekst, by udawać trupa.

- Ona jest tym warzycielem! Teraz, kiedy Severus wrócił, możemy złamać

Zaklęcie Fideliusa i znaleźć kryjówkę Voldemorta… - ogłosił triumfalnie Remus,
po czym potrząsnął głową, uśmiechając się krzywo. - Bellatrix… powinniśmy o
niej pomyśleć. Syriusz powinien.

- Black nie ma pamięci do takich szczegółów, Lupin - powiedział Snape,

siadając z trudem.

- Leż, Severusie. Potrzebujesz snu, żeby odzyskać siły. Poza tym nie możesz

stąd wyjść jako Severus Snape.

Snape uniósł brew.
- Dlaczego nie? Już nie ma potrzeby udawać, że nie żyję. Możemy powiedzieć,

że przez cały ten czas w największej tajemnicy wracałem do zdrowia.

- Obawiam się, że kiedy cię nie było zaszły pewne zmiany - zaczął ostrożnie

Remus. Dumbledore przytaknął i opowiedział Snape’owi o ostatnim dekrecie
ministra.

- Myślę, że w tej grze ciągle jeszcze będziesz dziką kartą, Severusie. Nie

możemy pozwolić, żeby Voldemort dowiedział się, że ciągle żyjesz, ani żeby
nabrał podejrzeń co do twojego… alter ego.

Snape się skrzywił, więc dyrektor dodał:
- Nie martw się. Niedługo wszystko stanie się jasne. A mały czarny kot rzadko

jest uważany za groźnego przeciwnika.

Myśl, że jako Sombre będzie mógł skuteczniej chronić Harry’ego, Blaise i

innych uczniów, powstrzymała wybuch gniewu Severusa. Późnym wieczorem
mały Birmańczyk wyszedł z gabinetu dyrektora i skierował się do lochów.
Wyglądał tak groźnie, że nawet Pani Norris trzymała się z daleka.

***

Był późny piątkowy ranek. Harry nie czuł się gotowy, by uczestniczyć w

Eliksirach, jednak z powodu zbliżających się wielkimi krokami SUM-ów nie mógł
opuścić więcej lekcji. Przełknął ślinę i stukając przed sobą laską udał się do
lochów. Dotarł tam dużo wcześniej niż reszta klasy. Miał swoje powody.

Jeżeli spędzę tam trochę czasu, zanim wszyscy przyjdą, może nie rozkleję się

w środku lekcji.

Wszedł do klasy i przystanął, oddychając głęboko. Wszystko było tak, jakby

profesor ciągle tu był. Powietrze było przesycone zapachem składników eliksirów.
Para znad gotującego się wywaru tojadowego zdawała się napływać z gabinetu.

Moment.
Zapach eliksiru tojadowego naprawdę napływał z gabinetu. Ktoś go tam

przygotowywał. To było ostatnie stadium, był prawie gotowy. Harry wiedział jak
zmieniał się zapach w każdym etapie warzenia, zbyt wiele wieczorów spędził w
tej klasie ze Snape’em, ćwicząc węch. To nie był stary zapach, który wsiąknął w
meble. To była woń świeżo przygotowywanego wywaru.

Idąc w kierunku gabinetu robił w pamięci szybkie obliczenia. Do pełni pozostał

tydzień, więc Remus pierwszą dawkę powinien zażyć dzisiaj. Bez pukania
otworzył drzwi. Nie usłyszał niczego poza cichym bulgotaniem eliksiru w
kociołku.

- Profesorze? - odezwał się. Głos mu drżał, a serce waliło.
Żadnej odpowiedzi. Trącił Sashę i rozejrzał się po pokoju. W środku nie było

nikogo oprócz małego, czarnego kota Lupina. Harry poczuł, jakby znowu pękło
mu serce, łzy popłynęły po policzkach i zerwał połączenie z Sashą. Wężyca
dotknęła językiem jego skóry.

- Przykro mi, Harry - zasyczała.
Harry oparł się o framugę, próbując opanować. Nadzieja była tak

niespodziewana i jednocześnie pożądana, a rozczarowanie tak miażdżące, że
chłopak nie mógł tego znieść. Wstrząsnął nim bezgłośny szloch. W końcu
odetchnął głęboko i cicho odpowiedział:

- Nie, Sasho. Jestem głupi. Ja po prostu… Miałem nadzieję…
Sombre patrzył na to zdumiony. Nigdy nie wierzył, że Harry będzie po nim

płakać, że będzie tak bardzo cierpiał po śmierci kogoś, kto nigdy nie powiedział
mu miłego słowa, nie uścisnął i nie pocieszył.

Nie zdawałem sobie sprawy, że tyle cię to będzie kosztować, Harry.
Był gotowy zmienić postać i wyjaśnić sytuację, ale w tym momencie do klasy

weszli pozostali uczniowie wraz z Dumbledore’em i szansa przepadła.

Rozdział 10

Był wczesny poniedziałkowy ranek. Harry przewracał się w łóżku, nie mogąc

spać. Jednak kiedy wydawało się, że z wypoczynku już nic nie będzie, przyszedł
sen…

Był niewidomy. Spacerował w miejscu, które, jak wiedział, było piękne i

kolorowe, ale on nie mógł tego zobaczyć. Nie miał różdżki ani laski, a Sasha
popełzła gdzieś.

- Sasho, bez ciebie nic nie widzę! - zawołał za nią, ale nie wróciła.
Harry z całego serca pragnął zobaczyć cuda, które go otaczały, ale nie było

żadnego sposobu, by tego dokonać.

- Co jesteś skłonny zrobić, by odzyskać wzrok? - chłopak usłyszał głos, a

raczej ledwie słyszalny szept.

- Wszystko. Zrobiłbym wszystko! - odpowiedział, oddychając coraz szybciej.
- To właśnie chciałem usłyszeć - powiedział głos, poczym rozległ się śmiech, a

Harry’ego nagle ogarnęło uczucie, jakby stracił coś cennego.

Usiadł na łóżku, dysząc. Dotknął czoła, zimny pot skleił kosmyki włosów.

Zamrugał kilka razy, żeby upewnić się, że to był tylko sen i nic się nie zmieniło.
Wokół panowała cisza i ciemność.

- Accio różdżka! - zawołał, a kiedy poczuł ją w dłoni, mruknął: - Lumos.
Zaklęcie na pewno zadziałało, ale Harry tego nie widział. Jak zwykle otaczał

go mrok. Upuścił różdżkę na podołek i schował twarz w dłoniach w połowie
rozczarowany w połowie uspokojony, że sen nie okazał się prawdą. Nie lubił się
targować, kiedy nie znał ceny, ale jednocześnie miał okazję, by odzyskać coś,
czego normalnie już nigdy nie będzie miał. Nie mógł się uspokoić, krew szumiała
mu w żyłach, a serce waliło, jakby właśnie stoczył bitwę. W końcu podpełzła do
niego Sasha. Wyciągnął do niej rękę, a ona owinęła się wokół nadgarstka i
położyła głowę na jego dłoni.

- Dlaczego jesssteś taki niessspokojny? - zasyczała.
- Śniło mi się, że mnie zostawiłaś - odpowiedział.
- Nonsssensss… - syknęła oburzona i Harry zachichotał. Pogłaskał wężycę, a

ona otarła się pieszczotliwie o jego palce. Sasha zawsze przypominała mu
surowego profesora, w końcu to on mu ją dał. Chłopak przełknął ślinę.

- Brakuje mi go, Sasho - powiedział cicho, opierając się o poduszki.
- Dlaczego? - zapytała, z przyjemnością poddając się pieszczotom swojego

pana.

- Kiedy był obok nie czułem się taki… ślepy. A teraz kiedy odszedł, czuję się

słaby.

- Bzdura… Jesssteśśś sssilniejszy, niż wtedy, kiedy cię poznałam -

powiedziała, a Harry uśmiechnął się lekko.

- Naprawdę tak uważasz?
- Jasssne, Harry - odparła spokojnie, nie zdając sobie sprawy, jak to, co

powiedziała, podniosło go na duchu.

Harry wstał, ubrał się i wziął laskę. Na śniadanie było jeszcze za wcześnie, ale

mógł pójść do biblioteki, pouczyć się do SUM-ów. Stukając laską, wyszedł ze
swojego pokoju i udał się do sali wejściowej.

Już po chwili zdał sobie sprawę, że coś było zdecydowanie nie tak. Słyszał

kroki dorosłych podczas, gdy o tej porze nikogo nie powinno tutaj być. Słyszał,
brzmiące dość agresywnie, szepty i głos Dumbledore’a. Zatrzymał się i zaczął
nasłuchiwać.

Nie musisz… …za kilka godzin będziemy… …to nie poprawczak!
Harry zgrzytnął zębami i zamiast do biblioteki skierował się do kwater gości

we wschodnim skrzydle. Chciał zadać Syriuszowi parę pytań.

- Stój! Przedstaw się i powiedz dokąd idziesz. Pytam w imieniu Inkwizytorów

ministerstwa. - Ostry, donośny głos zmroził Harry’ego. Chłopak nieznacznie
obrócił się w prawo, twarzą do jego źródła.

- Czego ministerstwa? - zapytał.
Zamiast odpowiedzi usłyszał pomruk i nie zwlekając wyciągnął różdżkę.
- Protego! - krzyknął i poczuł drżenie, kiedy tarcza odbiła rzuconą na niego

klątwę. Był w połowie wypowiadania formuły zaklęcia, które miało dorobić
przeciwnikowi trąbę słonia, kiedy głos Dumbledore’a przerwał potyczkę, zanim
zamieniła się w pojedynek.

- Stop! Czy mogę zapytać Inkwizytora, czemu atakuje ucznia?
- Odmówił podania danych z własnej woli.
- Ja tylko zapytałem, kim on jest - zaprotestował wzburzony Harry.
- W porządku, wydaje się, że to tylko nieporozumienie. Pozwólcie, że was

sobie przedstawię. Inkwizytorze, to jest Harry Potter, piąty rok Gryffindoru,
zagorzały przeciwnik mrocznej magii. Harry, to jest jeden z Inkwizytorów
ministerstwa. Będą oni patrolować teren szkoły, chroniąc nas przed
czarnoksiężnikami.

- W Hogwarcie!
- Czarnoksiężnicy są wszędzie, młody człowieku - oznajmił patetycznie

Inkwizytor.

- Znaczy między wami?!
- Straciliście Mistrza Eliksirów w starciu z ciemnymi mocami i śmiesz mnie o

to pytać! - Gdyby nie obecność Dumbledore’a pojedynek rozpocząłby się na
nowo.

- Nawet nie próbujcie używać Severusa Snape’a jako usprawiedliwienia waszej

obecności! Nie obchodzi mnie, kim jesteście i dla kogo pracujecie, ale…

- Wystarczy, Harry. Dziękuję - odezwał się dyrektor i Harry’emu wydało się,

że Dumbledore jest niezwykle zadowolony z jego wybuchu. - Szukasz kogoś
konkretnego?

- Nie, profesorze - odpowiedział i stukając laską przeszedł obok dyrektora.

Kiedy mijał Inkwizytora wyraźnie wyszeptał:

- Ja tylko knułem coś niedobrego.

* * *

Syriusz wpadł do gabinetu Remusa. Był zdenerwowany. Widział starcie

Harry’ego z Inkwizytorem, ale Dumbledore gestem nakazał mu się nie wtrącać.

- Mówię ci, Lunatyku, nie będziemy w dobrych stosunkach z… - urwał, patrząc

na małego, czarnego kota. Zbladł, a jego spojrzenie powędrowało do kubka
eliksiru tojadowego, który Remus miał właśnie wypić. Nauczyciel OPCM-u
spojrzał na niego niemile zaskoczony. Syriusz jeszcze przez chwilę spoglądał to
na kota, to na kubek i na jego twarzy odmalowała się wściekłość. Prawdziwa
wściekłość.

Zatrzasnął drzwi i złapał Sombre za ogon, kiedy ten chciał prześliznąć się

obok niego.

- Ty żałosny dupku!
- Syriuszu, nie! - Lupin wstał, ale Syriusz zdążył już chwycić kota za skórę na

karku, z zamiarem powtórzenia tego, co niedawno zrobiła Bellatrix. Wtedy
usłyszał ciche pyknięcie i nagle znalazł się na podłodze, trzymając Severusa
Snape’a za nogę.

- Puść mnie, Black, albo…
- Ty sukinsynu, zdajesz sobie w ogóle sprawę, przez co wszyscy przechodzili,

myśląc, że nie żyjesz?! Przez co przechodził… ciągle przechodzi Harry?! Już ja cię
oduczę takich głupich żartów! - Syriusz wrzeszczał tak głośno, że Remus musiał
rzucić na pokój zaklęcie wyciszające. Snape próbował coś powiedzieć, ale Syriusz
mu nie pozwolił i ciągnął dalej swoją tyradę.

- Wiesz, że najwyżej półgodziny temu Harry był gotowy walczyć w obronie

twojego dobrego imienia, ty głupi sukinsynu? Jak śmiałeś mu to zrobić?!

Snape machnął różdżką i Syriusz został przywiązany do krzesła.
- O ile dobrze pamiętam, Black, wszyscy byliśmy zgodni, że Harry musi

uwierzyć w moją śmierć, żeby nie budzić podejrzeń. Więc przestać udawać
święte oburzenie ojca chrzestnego. Co cię tak naprawdę złości? To, że nie
zostałeś wtajemniczony? - zapytał Mistrz Eliksirów, powoli podnosząc się z
podłogi.

- Severusie, uwolnij go. Syriuszu, uspokój się, błagam cię. Nie możemy

pozwolić, żeby ktoś nas usłyszał.

Prawie minuta minęła zanim Syriusz przestał dyszeć żądzą mordu. Wtedy

Snape zdjął z niego więzy. Łapa zgrzytnął zębami.

- Do twojej wiadomości, Black. Wczoraj próbowałem wyjawić Potterowi

prawdę, ale przeszkodzono mi - oznajmił Severus, siadając za biurkiem. Ciągle
jeszcze nie wyglądał najlepiej.

- A co przeszkodziło ci później mu powiedzieć? Powiedzieć mi?
- Tobie? Dlaczego miałbym mówić ci o czymkolwiek? W gruncie rzeczy

odniosłem wrażenie, że byłeś niebiańsko szczęśliwy, kiedy wyniosłem się z tego
świata - powiedział Snape, cytując słowa, które powiedział w gniewie Black,
kiedy przed laty zaprowadził go do Wrzeszczącej Chaty. Syriusz zmarszczył brwi.

- To było dawno temu. Jezu, Snape, żyj i daj żyć innym.
- Miło z twojej strony, że mnie tak ponaglasz, Black, ale wygląda na to, że

jestem jeszcze potrzebny, by odwalać brudną robotę za wszystkich - odparł
Mistrz Eliksirów, spoglądając groźnie na Syriusza.

Na dłuższy czas zapadła cisza.
- Wypij eliksir, Lupin, zanim wystygnie - odezwał się w końcu Snape

zmęczonym głosem.

- Cieszę się, że żyjesz - powiedział szybko Syriusz. Snape uniósł brew i

spojrzał na niego. Syriusz lekko się zarumienił. - Mam na myśli Harry’ego. On cię
bardzo potrzebuje.

- Nic mu o mnie nie powiesz, Black.
- Pozwolisz mu dalej myśleć, że nie żyjesz? Wiesz, że on i jego grupa

intensywnie trenują pojedynki, bo chcą cię pomścić?

- Gdybym wiedział, że moja śmierć będzie takim bodźcem do nauki, zrobiłbym

to już lata temu - wycedził Snape, patrząc, jak Remus podnosi kubek do ust.

- Mówię poważnie, draniu!
- Jestem tego całkowicie świadomy - odparł Mistrz Eliksirów, wstając. -

Powiem Potterowi, że Sombre to ja, kiedy będę miał szansę. I nie życzę sobie,
żeby dowiedział się tego wcześniej od któregoś z was. Nie, kiedy Inkwizytorzy
włóczą się po zamku. Pamiętaj, Black, jesteś Niewymownym Zakonu, a ta
informacja jest tajna. Zrozumiano?

- Wynoś się stąd, zanim wykopię twój koci tyłek przez okno - warknął Syriusz.

Wydawało się jednak, że rozumie. Snape zamienił się w Sombre i wyszedł z
pokoju, wysoko unosząc ogon.

* * *

- Ktoś wie, kim są ci ludzie bez twarzy? Wyglądają jak dementorzy w

negatywie - spytała Blaise przy śniadaniu.

- To nie wiesz? Zresztą skąd? Skoro cały czas uczysz się do SUM-ów.

Zastanawiam się, skąd bierzesz siłę, żeby kuć tyle, co ta szlama, co kręci się
koło Pottera? - zaczęła paplać Pansy.

- Nie byłoby bardziej ekonomicznie, gdybyś mówiła o niej po imieniu,

Parkinson? - przerwał jej Draco, elegancko rozkładając serwetkę.

- To Inkwizytorzy z ministerstwa. Będą patrolować teren szkoły - odpowiedział

inny Ślizgon.

- Po co? - zapytał Draco.

- Wydaje się, że po tym jak załatwiliśmy Snape’a, Dumbledore narobił w

spodnie - zachichotała Pansy. Blaise przewróciła oczami.

- Naprawdę, Pansy, czasem zastanawiam się, czy ty celowo jesteś taka

irytująca? Dumbledore przestraszy się wtedy i tylko wtedy, gdy zobaczy
Czarnego Pana na własne oczy - stwierdziła Blaise wyniośle, umacniając swój
status śmierciożercy. Pansy wzruszyła ramionami i wyszczerzyła zęby w
uśmiechu.

- Jeden z nich próbował załatwić Pottera, ale Dumbledore go uratował -

powiedziała.

- O, serio? Więc są po naszej stronie? - zapytała Blaise, udając zadowolenie.
- Na to wygląda! Twarze maskują zaklęciami. Niektórzy mówią, że to nawet

mogą być śmierciożercy, którzy brali udział w ataku na Hogwart!

- Brzmi świetnie! - uśmiechnęła się od ucha do ucha, czując jednocześnie, jak

serce zsuwa się jej do żołądka.

Merlinie, nie. Czy to musi dziać się tak szybko?
Dyrektor wraz z resztą personelu zajął miejsce przy stole. Krzesło profesora

Snape’a nie zostało usunięte, ale nikt na nim nie siedział.

- Proszę o uwagę - powiedział Dumbledore, a, gdy wszyscy zamilkli, ciągnął -

Zapewne już zauważyliście ludzi, przechadzających się po szkole, a nie
należących do personelu.

Harry prychnął, głaszcząc głowę Sashy.
- To Inkwizytorzy przysłani przez ministerstwo. Ich zadaniem jest

zapewnienie nam bezpieczeństwa i tropienie czarnoksiężników. Kiedy zapytają
was, kim jesteście, odpowiedzcie, proszę. Wiedzcie, że jeżeli dacie im powód,
mogą potraktować was jak wrogów. Mimo to nie ma powodów do obaw, -
dyrektor podniósł nieco głos, by uciszyć szmery rozmów, jakie wywołało jego
oświadczenie, - jeżeli zatrzymacie się i przedstawicie za każdym razem, kiedy
zostaniecie o to poproszeni. A teraz jedzmy, smacznego.

Ron parsknął i chwycił tosta.
- Jesteśmy bezpieczni, jasne. Jakoś nie widzę, żeby Ślizgoni byli

niezadowoleni. Patrz na Parkinson. Zaraz się udusi ze śmiechu.

- Masz rację, Ron. - Pokiwała głową Hermiona, odkładając widelec.
- Jedzcie - powiedział Harry, nie przerywając posiłku, - bo nasz czas się zbliża,

a oni inaczej będą śpiewać, kiedy z nimi skończymy.

* * *

- Stój! Dokąd idziesz?!
- Ty tam, gdzie idziesz? Udowodnij!
- Jeżeli nie odpowiesz, zaatakuję! I przestań się jąkać!
Wykrzykiwane na każdym kroku mało uprzejme polecenia przyprawiały

Harry’ego o ból głowy. A jakby wszystkiego było mało, dyrektor podczas lunchu
ogłosił, że dla ułatwienia Inkwizytorom pracy uczniowie na lekcje będą
eskortowani przez nauczycieli albo panią Pomfrey. Wysłannicy ministerstwa
zdawali się jednak tego nie doceniać. Harry słyszał, jak chrząkali i mamrotali,
jakby spotkało ich rozczarowanie. Nie pozwolili sobie na głośniejsze okazywanie
niezadowolenia, ale wyglądało na to, że w Hogwarcie został wprowadzony stan
wojenny.

Harry wszedł do pokoju wspólnego Gryffindoru i przysiadł się do Hermiony.
- Miona, chodź na chwilę. Potrzebuję pomocy przy pracy domowej z OPCM-u -

powiedział i mrugnął do Rona. Używał tej wymówki, kiedy chciał porozmawiać z
nimi o Kole Naukowym. We trójkę poszli do pokoju Harry’ego.

- Co się dzieje, Harry?
- Chodzi o nasze spotkania. Musimy być dużo, dużo bardziej ostrożni. I

jednocześnie musimy spotykać się częściej. Mamy mnóstwo do nauczenia, a
jeszcze więcej do przećwiczenia…

- W porządku…
- Będę ustalał godziny spotkań i zmieniał je co tydzień. Obawiam się, że to

oznacza mniej snu, bo będziemy spotykać się po północy.

- Będziemy jedynymi, którzy się włóczą po korytarzach w środku nocy. To

będzie zbyt oczywiste… - zaczął Ron.

- Poprosiłem mojego ojca chrzestnego, żeby kupił dla mnie parę rzeczy -

przerwał mu Harry i uśmiechnął się szeroko. Podszedł do szafy, namacał uchwyt
i otworzył ją. Ze środka wyjął średniej wielkości paczkę.

- Co to? - zapytała Hermiona. Chłopak rzucił ją Ronowi. Ten złapał i otworzył.

Na widok zawartości on i Hermiona wstrzymali oddech. W pudle były trzy
peleryny niewidki.

- Harry, to musiało kosztować fortunę!
- Mam fortunę, Miona i jesteśmy na wojnie. Jedna peleryna na parę. Daj jedną

Nevillowi, ty i Ron bierzecie drugą i upewnij się, że Blaise i Draco dostaną
trzecią.

- A co z tobą?
- Nie potrzebuję. Kiedy chcę, potrafię być niewidoczny - odpowiedział Harry, a

jego nieruchome, szmaragdowe oczy zalśniły determinacją.

* * *

Zbliżał się koniec marca, a Snape ciągle jeszcze nie znalazł okazji, by

powiedzieć Harry’emu prawdę. Na każdym kroku spotykał Inkwizytorów. Nawet
w gabinecie Dumbledore’a byli obecni przez cały czas. Zaczynało go to męczyć.
Poza tym żywił do nich głęboką odrazę od chwili, kiedy jeden z wysłanników
ministerstwa poczęstował go potężnym kopniakiem. Potem musiał zakraść się do
swojego gabinetu, by zażyć eliksir tamujący wewnętrzny krwotok.

Żebym musiał po kryjomu zakradać się do własnego gabinetu! To się w głowie

nie mieści!

Zakon nie miał szans, by spotykać się na terenie Hogwartu. Jego działalność

w szkole zamarła. Nauczyciele niemal cały swój czas poświęcali na eskortowanie
i ochronę uczniów. Dobrze się stało, że Snape wrócił od Bellatrix, zanim
Inkwizytorzy zjawili się w zamku.

Zastanawiam się, czy Dumbledore to przewidział. A może popełnił błąd

wpuszczając ich do szkoły?

Sombre przemierzył korytarz i usiadł tuż obok zbroi, którą rozwalił Harry,

kiedy uczył radzić sobie ze swoją ślepotą.

Nigdy bym nie pomyślał, że będę uważał tamte dni za szczęśliwe.
Patrzył, jak chłopak przechodzi obok tak cicho, że odgłosu jego kroków nie

potrafił wyłowić nawet kocim uchem i tak szybko, że prawie nie można go było
dostrzec w oświetlonym tylko kilkoma świecami korytarzu. Sombre był z niego
tak dumny, że cicho zamruczał. Harry przystanął nasłuchując, ale kiedy zdał
sobie sprawę, że to tylko koci pomruk, ruszył dalej, przyspieszając jeszcze
kroku.

Może powinienem go zatrzymać i powiedzieć prawdę? Zanim przyjdą tu ci

szmaciarze. A może to zbyt niebezpieczne? Harry może zacząć krzyczeć jak
Black…

Harry przemknął niczym cień, prawie nie używając laski. Jego lewa ręka

sunęła po ścianie. Sombre był gotowy, by się zmienić, kiedy usłyszał kroki.
Nikogo nie powinno tutaj być. Harry usłyszał je również i spróbował uciec.

- Drętwota!
- Protego! - Reakcja chłopaka była błyskawiczna i zaklęcie zostało odbite, ale

Inkwizytor zaplanował atak. Wyciągnął drugą różdżkę, gotowy, by uderzyć.
Sombre zobaczył, jak napastnik wykonuje znajomy ruch, ale nie usłyszał
inkantacji. Harry tego nie widział, więc nie podejrzewał nawet, jakie
niebezpieczeństwo mu grozi.

Zabije go zaklęciem tnącym!
To nie miało prawa się stać. Sombre zamiauczał dziko i skoczył.

Rozdział 11

Harry usłyszał dzikie miauczenie. Zdał sobie sprawę, że kot atakuje. Nie

wiedział tylko czy jego, czy Inkwizytora. Odskoczył na bok, czując, jak strumień
wrogiej magicznej energii muska mu policzek. Sapnął, dotykając rany po klątwie,
przypominającej nacięcie nożem, i nie wahał się dłużej. Wycelował i rzucił
zaklęcie, które ukochał sobie najbardziej.

- Lapidae!
Klątwa dosięgła celu, mijając Sombre o centymetry. Szarpany bólem

Inkwizytor złapał kota, a potem skierował różdżkę na siebie i wyszeptał
przeciwzaklęcie. Tymczasem Chłopiec-Który-Przeżył zdążył się już oddalić.
Element zaskoczenia został stracony.

- Już prawie go miałem. To twoja wina. Obedrę cię za to ze skóry - Inkwizytor

mocniej chwycił Sombre za szyję.

Sombre zrobiło się gorąco - znał ten głos, a jego właściciel nie należał do

osób, które byłyby zadowolone z faktu, że ktoś odkrył jej tajemnicę. Gdyby się
zmienił, musiałby zabić Inkwizytora, a to ściągnęłoby kłopoty na Dumbledore’a.
Zakon szczególnie teraz bardzo potrzebował swojego przywódcy.

Więc walcz, kocie…
Coraz mniej tlenu dopływało do mózgu Sombre. Zasyczał i wysunął pazury,

drapiąc z całej siły dłoń, która go trzymała. Jednak Inkwizytor nie zwolnił
uścisku. Wycelował różdżką w kota i wypowiedział zaklęcie. Mały burmańczyk
wzleciał w powietrze i zderzył się ze zbroją, stojącą w korytarzu.

- Drętwota!
- Pedalis Nix!
- Corpus Avaris!
- Cicatricas Manos!
- Pantaichis!
Pięć różnych klątw (niektóre całkiem pomysłowe) z pięciu różnych różdżek

ugodziło Inkwizytora. To członkowie Koła Naukowego, zmierzając do Pokoju
Życzeń, spotkali Harry’ego i udzielili mu wsparcia. Draco i Blaise uśmiechnęli się
do siebie z satysfakcją tym typowym ślizgońskim uśmieszkiem. Ron rzucał
dookoła gniewne spojrzenia.

- Jesteście pewni, że to, co zrobiliśmy, wystarczy?
- Cóż, mogliśmy zawiesić go za nogi pod sufitem, a na ścianie krwawymi

literami napisać „Strzeżcie się Koła Naukowego”, ale ktoś już to kiedyś zrobił, no
nie? - odezwała się Blaise, a Draco zachichotał.

- Sombre musi być gdzieś tutaj! Widzicie go? - zapytał z niepokojem Harry.

Hermiona usłyszała drapanie z wnętrza zbroi.

- Harry, myślę, że jest uwięziony pomiędzy częściami zbroi. Nie wygląda na

zadowolonego - mruknęła, kiedy chłopak podszedł bliżej.

- Krwawi? On uratował mi życie!
- Zobaczymy. Najpierw go uwolnię - powiedziała, machając różdżką.

Fragmenty zbroi skurczyły się i odsunęły na bok, odsłaniając małego kota,
leżącego na boku i pomiaukującego z irytacją.

- Zabierzmy go do Pomfrey - zasugerował Ron.
- Wtedy będziemy musieli opowiedzieć o Inkwizytorze - ostrzegła Blaise.
- I tak już nas widział. - Hermiona wzruszyła ramionami.
- Nie. Był zbyt zajęty kotem. Widział tylko Harry’ego. - Draco zerknął z

pogardą na Inkwizytora. Mężczyzna unosił się kilka stóp nad podłogą, wijąc się i
drapiąc. Jego dłonie były tak straszliwie pokaleczone, że nie mógł użyć różdżki.
Stopy również odmówiły mu posłuszeństwa. Kombinacja klątw Koła Naukowego
zadziałała doskonale.

- Co się tutaj dzieje!? - Rozległ się głos Lupina, a po chwili w korytarzu ukazał

się nauczyciel OPCM-u, biegnący w ich kierunku.

- Szedłem na nasze spotkanie i napadł mnie Inkwizytor. Sombre powstrzymał

go przed zabiciem mnie. On użył jakiegoś zaklęcia. Nie słyszałem formuły -
opowiedział szybko Harry. Remus spojrzał na ciągle krwawiący policzek
chłopaka. Ukośne nacięcie zaczynało się od linii szczęki, a kończyło tuż przy
nosie. Wyglądało paskudnie, ale mogło poczekać.

- Nie stójmy tu. Wejdźmy do pokoju - powiedział, biorąc Sombre z rąk

Hermiony. Kot wyglądał na rannego, ale nie krwawił.

Większość Koła Naukowego podążyła za nim. Remus delikatnie ucisnął w kilku

miejscach ciało Sombre. Kot zasyczał i rzucił mu nieprzyjazne spojrzenie.

- Wiesz, jak mu pomóc?
- Wiem tylko, że nie możemy go zabrać do Poppy. Dyrektor wyjechał razem z

panem Blackiem. Nie jestem pewny, co powinniśmy zrobić - mruknął Remus,
intensywnie nad czymś rozmyślając.

- Nie możemy pozwolić, żeby cierpiał. Może umrzeć, zanim oni wrócą. Nie ma

nikogo zaufanego, kto mógłby pomóc? - zawołał Harry. Remus westchnął i
spojrzał na kota.

- Muszę to zrobić. Wygląda, że to jest twoja szansa - powiedział do Sombre.

Kot zamknął oczy, przygotowując się na, mający nastąpić, spazm bólu.

- Jaka szansa? - zapytał Draco, a Harry zmarszczył brwi.
Remus skoncentrował się, oznajmiając Pokojowi Życzeń, że bardzo potrzebuje

łóżka. Po chwili mebel zmaterializował się obok. Członkowie Koła zamrugali z
niedowierzaniem.

- Po co łóżko jak dla człowieka? - spytała Hermiona, a Harry poczuł, jak jego

serce przyspiesza. Po głowie tłukły się myśli.

Jeśli Sombre jest animagiem… siedział przy kociołku… Czy to możliwe?
Wczepił się w ramię Rona tak mocno, że chłopak jęknął.
Remus położył Sombre na łóżku i wycelował w niego różdżkę, wypowiadając

zaklęcie mające zmienić kota z powrotem w człowieka. Po chwili na miejscu
Sombre z głośnym jękiem pojawił się Severus Snape we własnej sarkastycznej
osobie.

Pokój wypełniła cisza. Wszyscy patrzyli i nie wierzyli własnym oczom. Harry

podbiegł do łóżka i położył dłonie na twarzy profesora, macając zapamiętale.
Właśnie dotknął palcami haczykowatego nosa, kiedy dobiegło go zjadliwe:

- Łapy… przy sobie, Potter!
Harry nigdy by nie pomyślał, że może być tak szczęśliwy, słysząc ten głos.
- Pan żyje! Pan ŻYJE! PAN żyje! - wołał Harry. Intonacja zmieniała się tak, jak

zmieniały się targające nim emocje. Nie zastanawiając się, walnął Snape’a tam,
gdzie sądził, że znajduje się jego żołądek.

- Ty dupku! Zabiję cię teraz! Dlaczego mi to zrobiłeś!? - Draco i Ron musieli

odciągnął Harry’ego. Snape syknął i zwinął się z bólu.

- Harry, to nie jest odpowiedni moment, żeby go bić. Poczekaj, aż go

wyleczymy - powiedział Remus, podchodząc do łóżka.

- Już ja go wyleczę! Zupełnie! To miał być kawał!? Nie mogłem spać w nocy,

bo myślałem, że zginąłeś przeze mnie! - Harry walczył w uścisku Draco i Rona,
próbując się wyrwać.

- Wygląda na to, że on jeszcze może umrzeć, Potter - powiedział Draco,

niepokój w głosie maskując złośliwością.

- Jak możemy panu pomóc, profesorze? - zapytała Blaise pierwszy raz od

dłuższego czasu naprawdę szczęśliwa. Rozumiała, dlaczego Snape ukrywał fakt,
że ciągle żyje. W końcu była Ślizgonką tak jak on. Cieszyła się, że jej mentor jest
znów z nimi.

- Najpierw… zakneblujcie… Pottera - nakazał Snape.
- Mówiłem ci, że on ma temperament swojego ojca. - Remus nie mógł

powstrzymać chichotu. - Próbuję cię zdiagnozować, ale nie widzę żadnych ran

ani złamań.

- Nie… musisz… To zaklęcie… to… było… Sang Frigidae…
Harry zbladł. Ta klątwa powoli zamrażała krew w żyłach ofiary, powodując

udar i atak serca jednocześnie.

- Eliksir. Jest na to jakiś eliksir? - zapytał szybko.
Snape nie odpowiedział od razu, sprawiając, że Harry zdenerwował się jeszcze

bardziej. Chłopak nie chciał, żeby Mistrz Eliksirów umarł teraz, kiedy do nich
wrócił. Remus pochylił się nad Severusem i uważnie wysłuchał wyszeptanych mu
do ucha instrukcji.

- Harry, Severus mówi, że potrafisz poruszać się szybko i cicho. Weź

Hermionę i Draco i idźcie do lochów. W jego szafie są trzy fiolki, każda opatrzona
runem. Uwarzycie eliksir według przepisu na pieprzowy, a na końcu dodacie
zawartość tych fiolek w dokładnie takiej kolejności, jak wskazują znaki runiczne.
Hermiono ufam, że pomożesz kolegom.

Hermiona przytaknęła szybko. Remus skinął głową.
- Dobrze. Draco, przygotujesz eliksir, ponieważ widzisz. Harry, Severus mówi,

że miksturę trzeba podać w momencie, kiedy zmieni się zapach. Ufa, że potrafisz
to zrobić.

- Damy radę. Tylko utrzymajcie go przy życiu przez ten czas - zapewnił Harry.

Draco przywołał jedną z peleryn niewidek i mrugnął do Blaise. Hermiona
uścisnęła Rona, by podtrzymać go na duchu. Gryfonka i Ślizgon stanęli obok
Harry’ego, zarzucając pelerynę na niego i na siebie.

- Jesteśmy odpowiednio zamaskowani? - spytał Harry.
- Cali jesteśmy zakryci, Potter - odparł Draco i troje uczniów wyszło na

korytarz.

* * *

Dumbledore wrócił do Hogwartu zaraz po tym, jak Remus zawiadomił go, co

się wydarzyło. Nauczyciel OPCM-u czekał na dyrektora w swoim gabinecie.

- Jak wygląda sytuacja? - zapytał Albus, podchodząc do krzesła.
Niebezpiecznie było rozmawiać w biurze dyrektora, gdzie zawsze obecny był

Inkwizytor.

- Severus jest w pokoju Harry’ego. Jest jeszcze słaby, ale czuje się coraz

lepiej. Do jutra będzie jak nowonarodzony. A poza tym jest tak, jak
przypuszczaliśmy. Inkwizytorzy dybią na życie Harry’ego.

- Co z tym, który zaatakował Harry’ego?
- Ciągle jest pod opieką Poppy. Uczniowie byli bardzo pomysłowi, jeśli chodzi

o dobór zaklęć. Podejrzewam też, że Poppy nie robi wszystkiego, żeby ten
człowiek szybko doszedł do siebie - odpowiedział Remus z nikłym uśmieszkiem.

- Profesor Flitwick zrobił, co miał zrobić?
- Tak. Pamięć Inkwizytora została częściowo wymazana. Pamięta, że się

pojedynkował, ale nie wie z kim.

- To dobrze. Kiedy Severus wyzdrowieje, będziemy kontynuować nasz plan.

Syriusz przygotowuje wszystko w Black Manor. Oczywiście będziemy musieli
poinformować Harry’ego, że plan może się powieść.

- Panna Zabini poinformowała mnie, że wśród śmierciożerców panuje

poruszenie. Oczekują spotkania już wkrótce. Może ono obejmować także ludzi
spoza wewnętrznego kręgu.

- Dobrze, dobrze. Jak Harry przyjął wiadomość o powrocie Severusa?
- Nie odzywa się do mnie w tej chwili, ale myślę, że wybaczył mu po tym, jak

go uderzył - odparł Remus z uśmiechem.

Albus również się uśmiechnął i wstał.
- Myślę, że udowodniliśmy, że nie mamy zamiaru stawać Inkwizytorom na

drodze. Sądzę też, że po niemal miesiącu bezczynności wdajemy się
wystarczająco słabi.

- Co pan chce przez to powiedzieć, dyrektorze? - zapytał Remus. Jego serce

zaczęło bić szybciej. Czyżby skończyło się bezproduktywne czekanie, a nadszedł
czas działań?

- Chcę powiedzieć, że już pora, by złożyć panu ministrowi Bagmanowi wizytę -

odpowiedział wesoło Dumbledore, podchodząc do drzwi. - I wierzę, że custard*
będzie dziś wyjątkowo smaczny.

* * *

Harry oczyma Sashy obserwował odpoczywającego Snape’a. Cieszył się,

widząc, że srogi nauczyciel zdrowieje i czuje się coraz lepiej. Wydawało mu się,
jakby Mistrz Eliksirów wrócił zza światów, a fakt, że może oglądać go żywego,
traktował jak dar, w którego otrzymanie przestał już wierzyć. Zdał sobie sprawę,
że się uśmiecha. Całkowicie zapomniał o upływie czasu.

- Sasha zaraz straci przytomność, Potter - powiedział Snape, otwierając oczy.

Harry wstał zaskoczony. Zapomniał, że połączenie umysłów może męczyć
wężycę, jeśli nieprzerwanie trwa dłużej niż godzinę. Natychmiast zerwał
połączenie.

- Przepraszam, Sasho - wysyczał i pogłaskał ją.
- Nie szkodzi, Harry… Cieszę się, że podobało ci się to, co zobaczyłaś - syknęła

w odpowiedzi i wsunęła mu się do rękawa, by odpocząć.

Kiedy nie widział, przewaga była znów po stronie Snape’a, który nie bez

satysfakcji obserwował wyraz zadowolenia, malujący się na twarzy chłopaka.

To miłe widzieć, że cieszy się z faktu, że żyję. Założę się, że geny Lily

przeważają nad genami Pottera.

- Więc, jak? - zapytał Harry, przerywając ciszę.
- Jak co? - Snape odpowiedział pytaniem.
- Jak pan przeżył Avadę? - powtórzył chłopak. Jego spojrzenie utkwione było

w przeciwległej ścianie. Nieruchome oczy nie reagowały na światło, więc Harry
nie odwracał wzroku od słonecznego promienia. Światło czyniło zieleń oczu Lily
głębszą i bardziej lśniącą. Na policzku ciągle widoczna była, szybko niknąca,
cienka blizna, ślad po klątwie Inkwizytora.

- Odpowiem ci, jeśli ty odpowiesz mi na to pytanie pierwszy - powiedział

Snape z rozbawieniem w głosie, układając się wygodniej w łóżku.

- Nie no, profesorze, nie uwierzę, że taki Ślizgon jak pan ryzykował przy

czymś tak ogromnie ważnym. A może powinienem zapytać kogoś innego? Ale
wtedy ten ktoś mógłby zacząć się zastanawiać, po co chcę to wiedzieć - niemal
wymruczał Harry, lubił te nagłe zwroty, zawsze obecne w rozmowach z Mistrzem
Eliksirów. Słuchał, jak Snape powoli oddycha. Czekał.

- Przeżyłem klątwę zabijającą, dzięki profesorowi Lupinowi, Potter -

odpowiedział w końcu Severus.

- Ale nadal nie wiem, w jaki sposób - naciskał Harry.
- Jest takie zaklęcie lecznicze, nazywane Effectio Stasis. Powoduje ustanie

metabolizmu i całej aktywności życiowej. W rezultacie ktoś, kto jest pod
działaniem tego zaklęcia, wydaje się martwy. Klątwa zabijająca działa tylko
wtedy, gdy trafi na coś, co daje oznaki życia. Pod zaklęciem zastoju

*

nie ma

żadnych objawów życia. Profesor Lupin rzucił na mnie to zaklęcie na sekundy
przed tym, jak dosięgła mnie Avada. Byłem wtedy, technicznie rzecz biorąc,
martwy, więc klątwa rozproszyła się w powietrzu. Czy taka odpowiedź cię
zadowala?

Harry powoli pokiwał głową, przyswajając informacje. Przypomniał sobie

inkantacje szeptane przez Remusa, ale nigdy dotąd nie przyszło mu na myśl, że
to mogło być coś, co miało ocalić Snape’a przed śmiercią. Zdecydował, że,
ponieważ Remus okazał się taki skuteczny, wybaczy mu, że ten pozwolił mu żyć
w niewiedzy.

- Cieszę się, że pan żyje, ale i ciągle pana nienawidzę za to, że mi pan nie

powiedział. Domyślam się, że to było celowe… Kurczę, zazdroszczę Blaise.
Przyjęła to tak spokojnie.

- Zabini jest Ślizgonką, a nie Gryfonką, Potter.
- Tiara przydziału chciała umieścić mnie w Slytherinie - oznajmił Harry. Jeśli

Snape był tą wiadomością zaskoczony, to nie było tego słychać w jego głosie.

- Ale w końcu nie umieściła. Więc to nie jest żaden argument, prawda?
- Raczej nie… - Harry wstał i wziął laskę. - Muszę iść na lekcje, profesorze.
- Sporo osiągnąłem - stwierdził Snape, obserwując, jak Harry bierze swoją

torbę i zmierza do wyjścia. Kiedy miał otworzyć drzwi, Mistrz Eliksirów odezwał
się ponownie z nikłym uśmiechem, którego, jak wiedział, Harry nie będzie zdolny
usłyszeć w jego głosie.

- Ym… Potter?
Chłopak przystanął, ale nie odwrócił się.
- Gryffindor traci dwadzieścia punktów za to, że mnie uderzyłeś i pięćdziesiąt

za to, że nazwałeś mnie dupkiem.

Harry uśmiechnął się, potrząsając głową. Po czym wyszedł na zewnątrz i

zabezpieczył drzwi.

Ten człowiek powinien od nowa poukładać swoje priorytety…

* * *

Blaise była tego dnia wyjątkowo szczęśliwa. Snape żył, znała zaklęcia, o jakich

Pansy nie mogła nawet marzyć, jej pozycja śmierciożercy-szpiega była
ustabilizowana, a ponadto dostała kilka dobrych ocen. Szła do pracowni Zaklęć
razem z Draco. Chłopak zawsze miał czas, by towarzyszyć jej w drodze na lekcje,
które mieli wspólnie. Natomiast nie miał ani chwili, by porozmawiać z Pansy. Ich
sprzeczki o to ogromnie Blaise bawiły.

- Są takie dni, kiedy świat wydaje się idealny - powiedziała do Draco, kiedy

szli razem korytarzem. Malfoy uśmiechnął się i spojrzał na nią.

- No, to tylko patrzeć, a zjawi się najmłodszy Weasley - powiedział, a Blaise

szturchnęła go łokciem. Powrót Snape’a pomógł przywrócić jej charakter
właściwy młodej dziewczynie i odsunąć na bok kamienne milczenie i żądzę
zemsty, która zwykle tliła się w jej oczach.

Wydaje się taka beztroska. - pomyślał Draco z zadowoleniem. Zaskoczony

odkrył po chwili, że nie tylko z zadowoleniem, ale i z czułością. Nie tylko
szanował Blaise Zabini i podziwiał ją, że podjęła się czegoś, o czym on nigdy by
nawet nie pomyślał, ale i po prostu… lubił tę cholerną dziewczynę.

- Nie rozumiem, czemu nie mogłabym chociaż raz uznać świata za miejsce

idealne. Zwykle jest szary i obłąkany, ale dzisiaj naprawdę jestem szczęśliwa,
mimo obecności Inkwizytorów.

- Cieszę się. Wyglądasz lepiej, kiedy jesteś szczęśliwa - stwierdził Draco.
- Och… Więc, kiedy jestem nieszczęśliwa wyglądam źle. To chcesz

powiedzieć? - Blaise udała obrażoną. Draco uśmiechnął się.

- Nie drażnij się ze mną, Zabini - wycedził. - Bo ja znam każdy trik w składni i

gramatyce. I nie odwracaj kota ogonem. Powiedziałem, że wyglądasz lepiej, a
nie, że zwykle nie wyglądasz dobrze.

- Tak pan mówi, panie Malfoy? Więc, innymi słowy, prawi mi pan

komplementy?

Draco uniósł brew i znów się uśmiechnął.
- Być może - powiedział.
Rozmowa trwałaby dalej, gdyby nie głośny skrzek nieznanej sowy. Podleciała

do Draco i oddała mu list. Chłopak zmarszczył brwi, a jego serce zaczęło bić
szybciej.

- To od mojej matki - oznajmił niepewnie, rozkładając pergamin.

Drogi Draco,
Twój ojciec uciekł z Azkabanu. Uważaj na siebie, bo nie jesteś bezpieczny.

Mama

Dłoń, w której trzymał list zaczęła drżeć.
Rozdział 12

Voldemort jeszcze raz przyjrzał się uważnie grupie śmierciożerców. Byli tam

prawie wszyscy. Ci, którzy pozostali i ci, których pozyskał. Był zadowolony.
Śmierć zdrajcy, Severusa Snape’a, i fakt, że Inkwizytorzy Bagmana przebywają
w Hogwarcie, powstrzymując wszelkie działania Zakonu, sprawiały, że znów czuł
się potężny. Znowu był górą. Wiedział, że Dumbledore będzie miał problemy ze
znalezieniem tak dobrego i lojalnego wytwórcy eliksirów (nawet nie mistrza) jak
Snape. Podczas gdy on miał najlepszą mistrzynię. Mistrzynię, która udowodniła,
że jest dużo bardziej lojalna niż Snape. To tylko polepszało sytuację. A Harry
Potter stracił kolejnego obrońcę, jednego z najważniejszych, jak doniosły Zabini i
Parkinson.

Gdybym wiedział, że ten tłustowłosy mieszaniec nauczy ślepego chłopaka

pojedynkować się, zabiłbym go już pół roku temu. Teraz i tak nie żyje, więc to
nie robi żadnej różnicy.

- Moi wierni śśśmierciożercy… - powiedział Voldemort. Wszystkie czarno

odziane postaci pokłoniły się na dźwięk jego głosu. - Wezwałem was dzisiaj, by
świętować. Wezwałem, by oddać cześć wytrwałości, którą daje prawdziwa
lojalność i by przyjąć z powrotem w nasze szeregi Lucjusza Malfoya, który uciekł
z Azkabanu.

Wysoki mężczyzna wyszedł na środek i tak jak pozostali skłonił się przed

Czarnym Panem. Serce Blaise zaczęło bić szybciej.

O, nie… Draco… - powtarzała w myślach, patrząc na Lucjusza. Czuła pod

maską swój gorący oddech. - Jest zgubiony. Co mam robić?

Lucjusz był dużo chudszy niż przed atakiem na Hogwart, co było widać

również na jego twarzy. Kości policzkowe były bardziej wystające, a oczy zapadły
się, przez co wydawały się większe i bardziej przerażające. Wrażenie to
potęgowały błyszczące w nich nienawiść i triumf. Po fali oklasków i okrzyków
Lucjusz zajął miejsce i znowu zapadła cisza.

- Blaise Zabini, Pansy Parkinson, zbliżcie się - rozkazał Voldemort. Obie

dziewczyny podeszły, pochylając głowy. Pansy dygotała z podniecenia. -
Zdejmijcie maski. - Usłyszały. Blaise ściągnęła swoją, nie podnosząc głowy.

- Jak możemy ci służyć, mój panie? - spytała cicho, utrzymując emocje i

niespokojny umysł na wodzy tak, jak uczył ją profesor Snape. Odpowiedzią była
klątwa, którą Voldemort tak lubił. Pansy i Blaise krzyknęły. W kręgu za nimi
Crabbe i Goyle zadrżeli ze strachu, że mogą podzielić los klasowych koleżanek.
Wtedy zaklęcie zostało zdjęte, ale nawet kiedy klątwa już nie działała, Pansy nie
przestała jęczeć.

- Zostałyście ukarane, ponieważ dałyście się oszukać, a żaden z moich

śmierciożerców nie może pozwalać, by wrogowie go oszukiwali.

Blaise wiedziała, o co chodzi, ale nic nie powiedziała.
- Kto nas miał oszukać, mój panie? - zapytała Pansy przez łzy. Voldemort nie

odpowiedział, zdawało się, że zezwala na to komuś innemu.

- Mój syn was oszukał. - Głos Lucjusza był tak samo jedwabisty jak przed

chwilą, ale teraz drgała w nim wściekłość. - Draco Malfoy nie zasługuje już na
miano mojego syna. Zdradził mnie i naszego pana. Musi zapłacić za swoją
zuchwałość!

- Lucjuszu… Rozumiem twoje rozczarowanie… ale tylko ja mogę decydować o

tym, co ma zostać zrobione. Mam nadzieję, że o tym pamiętasz - powiedział
Voldemort. Zaklęcie odrzuciło Lucjusza w przeciwległy kąt pokoju. Został on

jednak potraktowany łaskawie gdyż, nie był to Cruciatus. Lucjusz wstał i skłonił
się, przepraszając.

- Wy obie jesteście blisko z młodym Malfoyem, prawda? - Voldemort zwrócił

się do Blaise i Pansy.

- Tak, mój panie - odpowiedziały jednocześnie.
- Przyprowadźcie go do mnie - rozkazał.
- A jeżeli będzie się opierał, mój panie? - spytała Blaise ostrożnie.
- Nie obchodzi mnie w jakim stanie go sprowadzicie, byle był zdolny spojrzeć

w oczy swojemu ojcu… i swojemu panu - odparł Voldemort, uśmiechając się
zimno.

* * *

Harry, stukając przed sobą laską, zmierzał na śniadanie wraz z grupą uczniów

i eskortującą ich Minerwą McGonagall. Obok dumnie kroczył Sombre, był
wyraźnie rozdrażniony.

- Ginny? - zawołał Harry, próbując rozróżnić odgłosy kroków. Słyszał szuranie

nóg przechodzących obok niego osób i poirytowany głos McGonagall, proszącej
uczniów, by się pospieszyli.

- Tu jestem, Harry. Co chciałeś? - Z prawej strony rozległ się głos Ginny.

Harry uśmiechnął się.

- Sombre chce, żeby jeden znajomy uczeń przyjął go do siebie…

Zastanawiałem się, czy nie mogłabyś zrobić czegoś, żeby wszyscy zobaczyli, że
jest jego?

- Załóż się, Harry - powiedziała, biorąc czarnego burmańczyka na ręce.

Uśmiechnęła się radośnie, nie często zdarza się okazja, by wziąć na ręce
Severusa Snape’a, nieistotne czy w kociej postaci czy nie.

Draco usiłował znaleźć Blaise w tłumie Ślizgonów, by razem z nią usiąść i

zjeść śniadanie, kiedy usłyszał typowo Weasleyowski wrzask. Wysoki, ostry głos
wołał go po imieniu.

- Draconie Malfoy!
Odwrócił się i zobaczył Ginny tak czerwoną, jak jej włosy, idącą w jego

kierunku. W wyciągniętych rękach trzymała wyraźnie niezadowolonego Sombre,
próbując utrzymać go jak najdalej od siebie.

O, rany. Profesorowi zebrało się na żarty, czy co?
Draco spojrzał z pogardą na Gryfonkę i prychnął.
- Czy to nie jedna z wiewiórek? O co chodzi, dziewczynko?
- Wiesz, kto to jest!? - spytała ze złością, podtykając mu kota pod sam nos.

Draco spojrzał w czarne oczy, patrzące na niego z wściekłością.

- Tak. I?
- Aha. Więc przyznajesz się! Przyznajesz, że wytresowałeś swojego kota, by

zakradł się do wieży Gryffindoru i narobił bałaganu!

- A co? Czyżby schował ci gdzieś twoje pantalony? - Wzruszył ramionami

Draco, pokazując, że też umie grać. Sombre zasyczał i machnął ze złością
ogonem. Ginny wcisnęła chłopakowi kota do rąk i odwróciła się, by odejść.

- Jeśli kiedykolwiek złapię to coś w moim dormitorium, oskóruję na żywca! -

wrzasnęła, ile miała siły w płucach, powodując wybuch śmiechu u Ślizgonów i
uśmieszki u swoich przyjaciół.

- Cóż, Sombre, więc wygląda na to, że twój następny przystanek to kufer

Pottera - powiedział Draco na tyle głośno, by wywołać u Ślizgonów kolejną falę
wesołości. Kot syczał i prychał dopóki Draco nie położył go obok swojego talerza.
W ten sposób Sombre stał się oficjalnie jego kotem.

* * *

Blaise krążyła po pokoju wspólnym, nie wiedząc, co robić. Uśpiła Pansy

zaklęciem, żeby ta nie podniosła alarmu. Nie obawiała się Crabbe’a i Goyle’a. Oni
nie otrzymali żadnych rozkazów i bardziej niż osoba Dracona interesowało ich
jedzenie.

Co mam robić? Nie mogę pozwolić, żeby Voldemort go zabił? Ale co mogę

zrobić?

Poszła do Dumbledore’a, jak tylko wróciła, koło czwartej nad ranem. Dyrektor

wysłuchał jej uważnie, a potem odesłał z przykazaniem, żeby poszła spać. Nie
była pewna, czy czarodziej podejmie jakieś kroki, czy nie.

Była tak pochłonięta własnymi myślami, że nie zauważyła wejścia czarnego

kota. Zorientowała się dopiero, kiedy usłyszała pyknięcie i obok niej stanął Mistrz
Eliksirów.

- Wypełnisz rozkaz, który dzisiaj dostałaś - powiedział.
- Nie zamierzam oddać Draco Voldemortowi!
- Nie wykrzykuj jego imienia. Myślałem, że lepiej cię wyszkoliłem - warknął na

nią Snape. Blaise drgnęła i przełknęła ślinę.

- Dla dobra pana Malfoya to ty powinnaś wypełnić ten rozkaz, a nie Parkinson

- ciągnął pozbawionym emocji głosem.

- Co muszę zrobić? - spytała z determinacją w głosie spoglądając na Mistrza

Eliksirów.

* * *

Syriusz Black czytał list. Był w paskudnym nastroju. Nie znalazł żadnego

sposobu, żeby zdjąć ze ściany portret swojej matki. Kobieta wyła jak banshee za
każdym razem, kiedy go zobaczyła. Przywiedziony do ostateczności zakrył obraz
płótnem przedstawiającym Lily i Jamesa, mocując je za pomocą zaklęcia
klejącego. Jednak kobieta ciągle krzyczała oburzona, tyle że jej wrzaski były
nieco przytłumione. A James nie robił nic, poza skupianiem uwagi portretu na
sobie, żeby Syriusz miał chwilę dla siebie.

- Co!? Cholera, Dumbledore! Snape zostaje! W tym tempie, to zajmie jeszcze

z rok! - zawołał Syriusz, kiedy skończył czytać. Jego odpowiedź była krótka i
lakoniczna.

Dobrze, przyślij go.

* * *

Tej samej nocy w Pokoju Życzeń zamiast treningu odbyło się spotkanie.

Severus Snape i Remus Lupin musieli odbyć poważną rozmowę z Harry’m,
Draco, Fredem, Georgem, Nevillem, Ronem, Hermioną i Ginny.

- Panna Zabini musi poinformować was o czymś ważnym. Opóźniliśmy

wszystko o jeden dzień, ale panna Parkinson jutro rano się obudzi - oznajmił
poważnie Remus.

- Jestem na czarnej liście Voldemorta, prawda? - oznajmił gorzko Draco.
- On chce, żebyśmy ja i Pansy, przyprowadziły cię do niego - powiedział Blaise

i spuściła wzrok. Harry’ego przeszedł dreszcz. Przypomniał sobie, co widział,
kiedy schwytano Karkarowa.

- Oczywiście nie możemy zrobić czegoś takiego, bez narażania zdrowia pana

Malfoya - stwierdził obłudnie Snape.

- Nie może upozorować swojej śmierci tak jak pan? - spytał Harry.
- Każdy z pana przyjaciół, panie Potter, panu powie, że nie może pan

stosować tej samej sztuczki więcej niż raz i oczekiwać, że za każdym razem się
uda - uciął Mistrz Eliksirów.

- Obawiam się, że on ma rację, Harry. - George lekko westchnął.
- Musimy bez przerwy wynajdywać nowe sposoby, żeby trzymać mamę z

daleka od naszych wynalazków - dodał Fred.

- Nie obwiniam jej - mruknął Remus z nikłym uśmiechem.

- Więc jak możemy pomóc Draco? - spytała Hermiona.
- Pozwolimy dziewczynom SPRÓBOWAĆ zabrać go do Voldemorta.
- Ale jeśli zawiodą, on je ukarze! - zaprotestował Draco. Blaise wzruszyła

ramionami.

- A nawet jeśli, to co? Nie zabije nikogo. Jest nas za mało, żeby mógł sobie na

to pozwolić.

- Nie chcę, żeby was torturował przez mnie! - zawołał Draco, rumieniąc się.
- A ja nie chcę, żeby cię zabił - odparła Blaise.
- Nie potteruj mi tu, Zabini! - wycedził Ślizgon przez zaciśnięte zęby.
- Ty zacząłeś - stwierdziła, lekko się uśmiechając.
- Hej! O co chodzi z tym potterowaniem? Chcecie powiedzieć, że ja…
- Daj spokój, Harry - uśmiechnął się Remus. Snape prychnął i zaklaskał w

dłonie, by uciszyć towarzystwo.

- Martw się lepiej o nauczycieli, nie o ucznia, Malfoy - upomniał go. - Jej nic

nie będzie. Bądź jutro w pokoju wspólnym Slytherinu. Ja też tam będę, nic nie
może pójść źle.

- A co z nami, profesorze? - zapytał Harry.
- Wy zajmiecie się Inkwizytorami. Bądźcie pewni, że nie spotka was nic

gorszego niż szlaban z dyrektorem - oznajmił Remus, a Koło Naukowe
wybuchnęło śmiechem.

* * *

Dwie godziny przed śniadaniem Inkwizytorzy wylegli na hogwarckie korytarze.

Podzielili się na pary i zaczęli zajmować pozycje. Świst różdżki, przecinającej
powietrze, zlał się z wyszeptanym zaklęciem.

- Dessinato Florae!
Wielobarwne kwiaty pojawiły się na szatach Inkwizytorów. Wśród

wysłanników ministerstwa zapanowało poruszenie, we wszystkich kierunkach
poleciały zaklęcia wykrywające, ale bez rezultatów.

- Te przeklęte kwiatki nie chcą zejść! - zawołał jeden z Inkwizytorów.
- Próbowałeś maskującym?
- Odbija!
- Chrzanić to! Musimy zająć pozycje! - warknął inny i oddalił się szybkim

krokiem.

Fred i George ukryci pod Zaklęciem Kameleona (obaj wyglądali jak fragment

ściany) zagryźli usta, siłą powstrzymując się od śmiechu. Skinęli do siebie i
wycelowali różdżki kilka metrów dalej w miejsce, gdzie teraz znajdowali się
Inkwizytorzy.

Mężczyźni nagle spostrzegli, że stoją w głębokim i cuchnącym bajorku,

pełnym moskitów i małych, śmiesznych stworków wspinających się po ich
szatach. Bliźniacy zdjęli z siebie zaklęcie i uciekli, chichocząc, podczas gdy
Inkwizytorzy usiłowali wydostać się z bagna.

* * *

- Stójcie! Dokąd idziecie?! - spytał Inkwizytor Harry’ego i Neville’a. Obaj

chłopcy uśmiechnęli się w odpowiedzi.

- Do nikąd - odparł Harry, nawet nie odwracając głowy w kierunku, z którego

dochodził głos.

- Jesteśmy tutaj tylko po to, żeby narobić kłopotów - powiedział Neville.

Wyciągnął różdżkę i wymruczał zaklęcie. Nie trafiło ono Inkwizytora, ale gargulca
za nim.

- Ty mały bandyto! Masz szczęście, że spudłowałeś, bo bym… Aaaa!!! -

wrzasnął mężczyzna, kiedy gargulec nagle ożył i chwycił go, unieruchamiając.

- Neville, musisz opisać mi jego wyraz twarzy - zachichotał Harry.

- Cóż - zaczął Neville wesoło, kiedy oddalali się od szamoczącego się w

uścisku kamiennego gargulca Inkwizytora. - Oczy prawie mu wyszły i zbladł…

- Nie zostawiajcie mnie! - zawołał za nimi, ale żaden z chłopców nawet nie

odwrócił głowy. Mężczyzna został sam, wystawiony na widok publiczny.

* * *

Hermiona wyszczerzyła się do Rona z satysfakcją. Przed chwilą śmiejąc się

głośno, dołączyli do nich Harry i Neville.

- Wszyscy są unieruchomieni, teraz wasza kolej. Musicie załatwić tych od

bagna i tego od gargulca. Trzech jest zamkniętych w cieplarni, pięciu zaklinowało
się między ścianami w lochach i cała grupa siedzi w bańce - Ginny zawiesiła na
prawo od gabinetu dyrektora.

- Chodźmy, Ron - zawołała Hermiona z takim zapałem, z jakim zwykle

pochłaniała wiedzę. Chłopak pobiegł za nią. Uśmiechał się radośnie, kiedy
jednocześnie rzucali zaklęcia na każdego uwięzionego Inkwizytora tak, jak polecił
im Harry.

- To będzie pamiętne śniadanie!

* * *

Dumbledore pogłaskał Fawkes’a, mrugając do niego tak jak za dawnych

czasów.

- Dzisiaj powracamy do gry, przyjacielu - powiedział łagodnie do feniksa.

Fawkes ćwierknął radośnie, ciesząc się z pieszczoty. Albus uśmiechnął się i
podsunął mu jego ulubioną muffinkę, po czy założył ulubioną tiarę (błękitną w
srebrne gwiazdy) i wyszedł.

Przed gabinetem przywitało go sześciu Inkwizytorów uwięzionych w magicznej

bańce mydlanej. Uśmiechnął się do nich zadowolony.

- Dzień dobry, panowie - powiedział, przyglądając się ich twarzom. Koło

Naukowe spisało się na medal.

Zaklęcie maskujące zostało zdjęte i twarz każdego z Inkwizytorów była

widoczna. Dumbledore zauważył, że kilku z nich w ogóle nie powinno być na
wolności.

Już czas by złożyć ministrowi Bagmanowi wizytę.
Rozdział 13

Ludo Bagman czuł, jakby się znalazł pomiędzy młotem i kowadłem. Bez

względu na to, jakiego wyboru dokona i co zrobi, skończy jako przegrany.
Hazard nie mógł mu już pomóc. Ludo Bagman był, krótko mówiąc, skończony.

Z trudem przełknął ślinę i spojrzał na wysoką, surową postać dyrektora.

Dumbledore przyszedł do jego biura z innym urzędnikiem ministerstwa, Arturem
Weasleyem. Nie było sposobu, by Bagman mógł odeprzeć ich zarzuty, nawet
gdyby nie byli obaj członkami Zakonu Feniksa.

- Cóż, Ludo. Oczekuję, że mi wyjaśnisz, jak to możliwe, że zbiegli z Azkabanu

skazańcy patrolowali moją szkołę w twoim imieniu.

- To oczywiste, że przeniknęli do oddziału Inkwizytorów. Nie może mnie pan

za to obwiniać! - odparł szybko Ludo.

- Ciekawi mnie, co powie rada nadzorcza Hogwartu, kiedy dowie się, że

minister naraził szkołę na niebezpieczeństwo - powiedział Albus. Jego oczy
zwęziły się i niebezpiecznie rozbłysły. Kiedy patrzył w ten sposób, nawet Severus
Snape odwracał wzrok.

- Jeśli pan sprawi, że ministerstwo utraci zaufanie społeczeństwa teraz, kiedy

Voldemort jest na wolności, narazi pan na niebezpieczeństwo cały czarodziejski
świat! - Ludo próbował bronić swojej pozycji.

- Nikt nie powiedział, że Mnisterstwo utraci zaufanie - stwierdził poważnie

Artur. - Nie wiem tylko, co się stanie z panem, panie Bagman.

Ludo poczuł na czole krople potu i zaczął się trząść w swoim wielkim,

ministerialnym fotelu. Czy w ogóle jest możliwe, by wyszedł z tego w jednym
kawałku? Jakby czytając w jego myślach, Dumbledore powiedział:

- Myślę, że w twoim interesie leży, żebyś powiedział nam całą prawdę, Ludo.

Udowodnij, że działasz w dobrej wierze i służysz Zakonowi. Ślubowałeś to,
obejmując swoje stanowisko, pamiętasz?

- Pamiętam - odparł Bagman, pocierając skronie. Robił się coraz bardziej i

bardziej zdenerwowany.

- Jeżeli dowiem się, dlaczego pozwoliłeś na to, co się stało, mogę ci pomóc. -

powiedział Dumbledore, dając ministrowi cień nadziei.

- Chociaż ty prawdopodobnie tego nie doceniasz. Narażać DZIECI na

niebezpieczeństwo! - krzyknął z wściekłością Artur, ale jedno spojrzenie
dyrektora go uspokoiło.

- Czas mnie goni, panie ministrze - ponaglił Dumbledore. Jego głos ciął jak

nóż. Bagman wzdrygnął się i podniósł wzrok, jego oczy błyszczały jak oczy
dzikiego zwierzęcia schwytanego w śmiertelną pułapkę.

Nagle wyciągnął różdżkę i trzęsącą się dłonią wycelował w stojących

naprzeciw czarodziejów.

- Nie pozwolę wam mnie zniszczyć! Będę walczyć o moje życie! - zaskrzeczał.

Jego oczy nerwowo wędrowały od przywódcy Zakonu do jego towarzysza.
Dumbledore uśmiechnął się uprzejmie.

- Mój dobry człowieku. Wydaje mi się, że ten sposób osiągniesz efekt

całkowicie przeciwny. Rozejrzyj się. Wszystko, czego od ciebie chcemy to
informacje.

- I lepiej dla ciebie, żebyś zaczął mówić po dobroci - wycedził Artur przez

zaciśnięte zęby, gotowy w każdej chwili dobyć różdżki.

Ludo stał nieruchomo, patrząc na dwóch pozostałych czarodziejów. Jego ręka

opadła bezwładnie, a on ukrył twarz w dłoniach i zaszlochał.

- Jeśli wam powiem, zginę - powiedział.
- Jeśli nam powiesz, jest szansa, że pożyjesz dłużej - poprawił go Albus.

Bagman kiwnął głową, pokonany.

- Dobrze - oznajmił drżącym głosem.

* * *

Sombre rozłożył się na kanapie w pokoju wspólnym Slytherinu. Tu czuł się

dużo bardziej komfortowo niż w gryfońskim pokoju Harry’ego.

Zbyt dużo złota i czerwieni, jak na mój gust.
Draco siedział na brzeżku fotela, z palcami przyciśniętymi to ust. Raz po raz

przygryzał wargi. Sombre wskoczył na poręcz fotela. Jego ogon przesunął się po
kłykciach chłopaka. Ten obrócił się i spojrzał w czarne oczy burmańczyka.

- Wiem, ale się boję - wyszeptał, zerkając na zajmujących się swoimi

sprawami Śligonów. Wieść, że Inkwizytorzy zostali zdemaskowani przez jakąś
nieznaną siłę, ciągle krążyła wśród uczniów w wielu ciekawych wersjach.
Niektórzy gotowi byli się założyć, że w szkole ukrywają się aurorzy. Wszyscy
jednak byli zgodni, że stał za tym Dumbledore. Draco uśmiechnął się smutno.

W sumie macie rację. Nie chcielibyście stanąć z Potterem do pojedynku.
Wtedy nadszedł czas na trzecią lekcję i pokój wspólny opustoszał. Draco udał,

że pakuje się na zajęcia. Usłyszał kroki. Ćwiczenia z zawiązanymi oczyma, które
odbywał na spotkaniach Koła Naukowego, sprawiały, że słuch bardzo mu się
wyostrzył.

- Wybierasz się gdzieś? - Rozległ się głos i Draco znieruchomiał.
Pansy!
Powoli się odwrócił i spojrzał na nią. Skupił się na utrzymaniu kamiennej

twarzy i udawaniu, że nie wie, po co przyszła, uśmiechając się złowrogo.

- Interesuje cię to, Pansy? - zapytał. Sombre zeskoczył z fotela i stanął za

nim.

- Bardzo mnie to interesuje. Zresztą nie tylko mnie. Blaise także -

uśmiechnęła się szeroko, wiedząc, że to go uspokoi. Wydawał się zainteresowany
Blaise. Prawdopodobnie chciał wyciągać informacje od śmierciożerczyni. Pansy
ciągle była wściekła, że Draco nie chciał „wyciągać informacji” od niej.

Blaise weszła i spojrzała na chłopaka z niesmakiem, jak przystało na

prawdziwego śmierciożercę. Draco przeszedł dreszcz. To wydawało się takie
prawdziwe, jakby Blaise wcale nie chciała chronić go przed Voldemortem.

- No, ja nie wiem, ale nie boicie się, że Lupin będzie chciał wiedzieć, gdzie

jesteśmy, skoro nie ma nas na zajęciach? - Przechylił głowę.

- Draco, przychodzimy do ciebie w imieniu Czarnego Pana - oświadczyła

Blaise. Pansy nie odezwała się tak, jak obiecała.

- A czego on mógłby ode mnie chcieć? - zapytał Draco. Serce dziko waliło mu

w piersi.

- Jesteś nienaznaczony. Czarny Pan chce z tobą pomówić o misji, której może

się podjąć tylko ktoś taki jak ty - odparła Blaise. - Odmawiasz?

- Proszę, Draco, nie odmawiaj. Nie chciałabym musieć cię zabić - powiedziała

Pansy z fałszywą troską.

- Nie odmówię, oczywiście. Jestem oddany Czarnemu Panu. Już teraz?
- Tak. Chodź z nami - powiedziała Pansy i obie dziewczyny wyszły z pokoju

wspólnego. Draco wziął Sombre i podążył za nimi. Jednak w korytarzu kot
zeskoczył na ziemię i odszedł.

- Wydaje się, że twój pupil nie chce nigdzie iść - wycedziła Pansy.
- Prawdopodobnie zadławił się oparami ciężkich perfum, które ciągną się za

wami - odciął się Draco. Parkinson zgrzytnęła zębami. Blaise spojrzała na nią
ostrzegawczo, by powstrzymać ją od atakowania już teraz.

Dziewczyny sprowadziły Draco do lochów. Sombre zdał sobie sprawę, gdzie

idą.

Zamierzają skorzystać z używanego przeze mnie punktu aportacji.
Lochy były puste. Żadna z pracowni Eliksirów nie była zajęta, kiedy

Dumbledore był nieobecny. Wszyscy znajdowali się na zewnątrz z Hagridem,
który nie dawno wrócił, gdziekolwiek by nie był.

Właśnie weszli do pracowni, kiedy Draco usłyszał ciche miauknięcie z tyłu -

sygnał od Sombre.

- Wiesz, Pansy, naprawdę nie powinnaś wstępować do służby Voldemorta -

wycedził Ślizgon. Pansy obróciła się z wściekłym spojrzeniem.

- Nie wymawiaj jego imienia, ty kłamliwy zdrajco! - ryknęła, zapominając się.
- Parkinson, ty idiotko! - warknęła Blaise, zadowolona, że Pansy się zdradziła.
Draco wyciągnął przed siebie rękę, a jego różdżka wylądowała mu w dłoni

(kolejny trik, którego nauczył ich Potter) i rzucił na obie Ślizgonki Drętwotę
zanim Pansy zdążyła zareagować.

Z cichym pyknięciem Snape wrócił do ludzkiej postaci i chwycił pióro i

kawałek pergaminu i coś na nim nabazgrał.

- Przeczytaj to, szybko! - nakazał. Draco spojrzał na to, co napisał Snape.
Siedziba Zakonu Feniksa znajduje się pod numerem dwunastym, Grimmauld

Place, Londyn.

Pergamin zapalił się i rozsypał w popiół w palcach Dracona. Chłopak zamrugał.
- Tylko Strażnik Tajemnicy może powiedzieć ci gdzie to jest. I tam teraz się

udajemy. Trzymaj mnie za rękę - powiedział Snape i pociągnął Draco do swojego
gabinetu. Tam, w prywatnym punkcie teleportacyjnym Mistrza Eliksirów,
aportowali się do Londynu.

- Pan jest Strażnikiem Tajemnicy Zakonu?! - spytał Draco, jak tylko miał

sposobność znów się odezwać.

- Umarli nie zdradzają tajemnic - odparł Snape, krzywiąc się. Przycisnął

dzwonek i po chwili drzwi otworzył Syriusz Black.

* * *

Kiedy Dumbledore wrócił do szkoły towarzyszyli mu Bill i Charlie Weasleyowie.

Zabrali oni Inkwizytorów, którzy okazali się zbiegłymi skazańcami a nawet
śmierciożercami. Żaden z uczniów nie wiedział, co się stało z wysłannikami
ministerstwa, ani gdzie skończyli. W Azkabanie? Być może. Jednak tak naprawdę
nikogo to nie interesowało. Pozostali Inkwizytorzy zostali odwołani z polecenia
ministra. Hogwart był znów wolny i nauczyciele nie musieli wszędzie towarzyszyć
uczniom.

- To cudowne, że możemy znowu chodzić, gdzie nam się podoba - powiedział

Ron z szerokim uśmiechem na twarzy. Ciągle jeszcze otrzymywał gratulacje od
każdego, kto wiedział, co naprawdę stało się z Inkwizytorami. Takich osób nie
było wiele, tylko ci z Koła Naukowego, jednak w pojedynkach nie mieli sobie
równych i Ron był zadowolony. Hermiona także uśmiechała się szczęśliwa.

- Tak! Wreszcie nie trzeba będzie pozwolenia, by pójść do biblioteki. Uczenie

się do SUM-ów będzie dużo prostsze.

- Przecież już opanowałaś cały materiał, Hermiono - stwierdził Harry z lekkim

uśmiechem, słysząc rozmowę przyjaciół.

- No tak. Ale mam na myśli podsumowanie całości - odparła poważnie. Ron

nie mógł powstrzymać się od chichotu. Hermiona uśmiechnęła się.

- Proszę bardzo, śmiej się. Ale będziesz mi dziękować, kiedy przyjdą wyniki

SUM-ów!

- Dziękuję ci już teraz, Hermiono - powiedział Ron i mrugnął.
- Cóż, to świetnie, że wszystko wraca do normy. Jakoś… - mruknęła,

rumieniąc się lekko. Ron się roześmiał, ale Harry pozostał poważny.

- Nie do końca. Nie wiemy, gdzie jest Draco. Na pewno jest bezpieczny, ale

Voldemort nie będzie zadowolony.

- Blaise twierdziła, że wszystko będzie w porządku. Sam-Wiesz-Kto nie

pozbędzie się żadnego ze śmierciożerców - powiedział Hermiona, ale raczej bez
przekonania.

Wtedy Harry przycisnął dłoń do czoła w miejscu, gdzie znajdowała się blizna i

wrzasnął, po czym upadł na podłogę.

* * *

Narcyza Malfoy nie była szczęśliwą żoną ani dobrą matką. Nie była nikim

więcej, niż tylko piękną kukłą towarzyszącą wszędzie Lucjuszowi. Przynajmniej
do momentu, kiedy poszedł do więzienia.

Teraz patrzyła, jak pije brandy. W jego oczach płonęła furia. Do tej pory

Narcyza naprawdę nie zastanawiała się, co robi jej mąż, jak zdobył majątek, ani
komu zawdzięcza to, kim jest. Nie interesowała się nawet, na jakiego człowieka
wyrósł jej syn. Aż do ostatniego Bożego Narodzenia. Jeszcze raz zerknęła na
Lucjusza opartego o gzyms kominka niczym złowieszcze widmo, czekające aż
jego pan go wezwie. Gotowe, by iść i zabić jedyną rzecz, stworzoną przez
Narcyzę: jej syna.

Teraz Narcyza bała się swojego męża. Przerażał ją i budził wstręt. Cokolwiek

zrobił Draco, nawet jeśli zhańbił rodzinę, nie zasłużył na śmierć, a na pewno nie
na taką.

To straszne. Nie jest lepszy niż tresowany do zabijania pies - pomyślała i

cicho wyszła.

Z synem nie kontaktowała się od Wielkanocy, obawiając się o jego życie. Nie

wysłała mu żadnej wiadomości, bojąc się, że jej odpisze. Jednak ten jeden raz,
kiedy widziała go w Św. Mungu, gdzie udała się, by dowiedzieć się czegoś o
ofiarach ataku, pozwolił jej zrozumieć, że się zmienił. Teraz zrozumiała, w jaki
sposób.

To samo stało się nie tak dawno u Blacków. Syriusz także się ich wyparł.
Narcyza z jakiegoś niewiadomego powodu była zadowolona z tego powodu. A

jej umysł na gwałt szukał jakiegoś sposobu, by pomóc Draco.

Jednak nie widziała żadnego, a jej mąż syknął zachwycony, kiedy znak

zaprosił go na egzekucję jego syna. Ledwo Lucjusz wyszedł, Narcyza podbiegła
da kominka i wrzuciła w płomienie szczyptę Proszku Fiuu.

- Dumbledore!

* * *

Voldemort był wściekły. Blaise i Pansy za swoją porażkę cierpiały pod

Cruciatusem. Lucjusz szalał z wściekłości. Nie rozumiał, jak ta niekompetentna
podróbka syna mogła wymknąć się śmierciożercom. Draco nigdy nie był tak
dobry, kiedy Lucjusz kazał mu coś zrobić. Zawsze musiał coś zepsuć. Więc jak to
możliwe, że teraz odkrył spisek i uciekł? Lucjusz miał wrażenie, że zaraz
zwariuje.

- Gdzie jest teraz Draco Malfoy? - zapytał Voldemort.
- Nie wiemy, mój panie - odpowiedziała Blaise i wygięła się do tyłu, krzycząc.
- Więc do czego mi jesteście potrzebne!? - ryknął Czarny Pan, zdejmując

klątwę. Pansy jęczała, a Blaise odetchnęła głęboko i powiedziała to, co kazał jej
Snape.

- My… My możemy zaprowadzić cię… do siedziby Zakonu… Feniksa, mój panie.

To tam… musiał schronić się… Draco…

Voldemort opuścił różdżkę, a wściekłość zniknęła z jego twarzy.
- Słucham - powiedział cichym, beztroskim głosem.

* * *

Harry jęknął, powoli odzyskując przytomność. Przez jego umysł przemykały

obrazy, a ciało odczuwało efekt każdego Cruciatusa rzuconego tej nocy przez
Voldemorta. Jednak ból nie przeminął. Nie zmniejszył się tak, jak zwykle wraz z
odzyskaniem świadomości. Chłopak zwinął się i jęknął.

- Co się dzieje? - Usłyszał zatroskany głos Remusa.
- Nie jestem pewna - mruknęła Poppy.
- Harry? Słyszysz mnie? Co się stało? - Znów głos Remusa. Tym razem bliżej

jego ucha.

Harry syknął z bólu.
- Nie… przestało… Nie mogę… przestać… go czuć… NIENAWIDZĘ… To tak boli…
- Podniosę cię teraz, Harry - powiedział Remus i chłopak poczuł, że unosi się

w powietrze. Był zadowolony, potrzebował bliskości, a jednocześnie brzydził się
jej.

- Puść mnie, wilkołaku - warknął Harry, po czym znów jęknął. - Nie! Remusie,

co się ze mną dzieje?

Remus przełknął ślinę, serce tłukło mu się w piersi.
- Dowiemy się, Harry. Trzymaj się - powiedział, patrząc na twarz młodego

Gryfona. Zmarszczył brwi. Blizna chłopaka była jasnoczerwona, nie krwawiła, ale
zdawała się świecić. Wtedy Harry wymruczał coś złowrogim głosem, który po
prostu NIE MÓGŁ należeć do niego, a jego oczy wydawały się być skupione. To
było coś, czego Remus nie widział od lata. Zaczął biec.

* * *

- Narcyza? Co mogę dla ciebie zrobić? - zapytał Dumbledore, chcąc szybko

zakończyć połączenie. Zamierzał skontaktować się ze wszystkimi członkami
Zakonu, włączając Snape’a, by powiedzieć im, co usłyszał od Bagmana.

- On chce zabić mojego syna! Zabrał Draco, by go zamordować. Znów się

spotkali. Zrób coś, Dumbledore! Dam ci wszystko, zrobię wszystko! Wszystko, co
będziesz chciał w zamian!

Dumbledore przełknął ślinę, patrząc uważnie na twarz Narcyzy. Nigdy nie

okazała tylu emocji, tyle troski o kogoś, nawet o Draco. Czy teraz mógł jej ufać?

- Bądź pewna, że twój syn jest bezpieczny. Nie musisz się obawiać -

powiedział.

- Został zabrany z Hogwartu! Nie zauważyłeś? Masz szpiegów w swojej szkole!

- pisnęła desperacko.

- Naprawdę, Narcyzo. Zaufaj mi. Twój syn żyje i jest dobrze chroniony -

zapewnił ją łagodnie. - Powinnaś przerwać połączenie, zanim ktoś zobaczy, że ze
mną rozmawiasz. A ciebie trudno będzie chronić skutecznie.

Narcyza odetchnęła.
- Mówisz prawdę?
- Jak zawsze.
- Dziękuję… Dziękuję, dyrektorze. Ma pan kolejnego sprzymierzeńca -

powiedziała i zniknęła. Dumbledore uśmiechnął się lekko, ale uśmiech spełzł z
jego twarzy, kiedy do gabinetu wpadł Remus z Harry’m na rękach.

- Stało się coś złego! - wydyszał, ostrożnie kładąc Harry’ego na fotelu.

Dumbledore przyjrzał się bacznie twarzy chłopaka. Gryfon wzdrygnął się i
wydawało się, że zaraz zacznie krzyczeć, jakby spojrzenie dyrektora wywoływało
ból. Nagle wyraz twarzy Harry’ego zmienił się zupełnie, chłopak łypnął chytrze
na Dumbledore’a. To spojrzenie Albus znał aż nazbyt dobrze.

- Dostanę was - zarechotał Harry. Jego śmiech sprawił, że serce dyrektora

załomotało dziko.

Rozdział 14

Syriusz i Draco spojrzeli po sobie, nie bardzo wiedząc, co robić. Syriusz oblizał

usta.

- Cóż, witaj w moim domu. Już prawie pozbyłem się wszystkich dziwadeł.
- Dziwadeł? - Draco przechylił głowę.
- Taa… Ale czasem zdarzy się jeszcze jakiś bogin, więc bądź gotowy rzucić

Riddikulus zawsze, kiedy zobaczysz coś dziwnego - powiedział Syriusz i
zaprowadził Ślizgona do jego pokoju.

- Więc to jest siedziba Zakonu?
- Z braku czegoś innego. Muszę powiedzieć, że jestem zaskoczony, że coś

dobrego wyszło od Lucjusza - stwierdził Łapa z typowym dla siebie wyczuciem.
Draco przygryzł wargę i spojrzał w bok.

- Technicznie rzecz biorąc, jestem także częścią twojej rodziny, prawda?
- Moja rodzina nie jest wcale lepsza.
- Jeżeli myślisz tak także o mojej matce, to mogę zaraz zacząć bardziej

przypominać ojca - zjeżył się Draco. Syriusz obrócił się, spojrzał na niego i
roześmiał się tym swoim, przypominającym szczekanie, śmiechem.

- Nie martw się, wiem, że to prawdopodobnie dzięki Narcyzie jesteś taki, jaki

jesteś. O, a to twój pokój. Baw się dobrze.

Draco rozejrzał się po pomieszczeniu. Była to sypialnia typowa dla starych

dworów, z wielkim bogato zdobionym łóżkiem, ogromnym oknem i dywanem na
podłodze. Skinął głową.

- Dzięki… Eee… Jak mam do ciebie mówić? Pan Black?
- Syriusz wystarczy - powiedział mężczyzna i odwrócił się, by odejść. Draco

przełknął ślinę i jeszcze raz na niego spojrzał.

- Syriuszu?
Były skazaniec spojrzał mu w oczy.
- Myślisz, że Potter znowu da sobie radę? Że wszystko skończy się dobrze?
- Wiem tylko tyle, że zamartwianie się o to nic nie da - odparł Syriusz po

krótkim zastanowieniu i oddalił się korytarzem w stronę pokoju Hardodzioba.

* * *

Po tym, co powiedział Harry, oczy Dumbledore’a pociemniały. Chłopak wygiął

się z bolesnym jękiem. Wyciągnął rękę, jakby chciał czegoś lub kogoś dotknąć.
Remus zrobił ruch, jakby chciał ją chwycić, ale Dumbledore go powstrzymał.

- Pomóż mi - wyszeptał Harry. Wtedy dyrektor pozwolił Remusowi go dotknąć.

Lupin objął Harry’ego tak, by ten mógł się o niego oprzeć.

- Co widzisz? - spytał Albus. Remus spojrzał na niego nieufnie.
- Dom… pokój pełny… pełny moich sług… Zapoluję na nich i zabiję

wszystkich… AAARGH! - Ciało Harry’ego znów wygięło się w łuk.

- Nie dotykaj mnie, ty brudny, plugawy… - powiedział złowieszczym,

metalicznym głosem, który nie należał do niego, a z jego dłoni wytrysnęło jasne
światło. Remus przeleciał przez całą długość dyrektorskiego gabinetu i uderzył w
ścianę. Harry zachichotał.

- Walcz z tym, Harry. Jesteś od niego silniejszy - nakazał mu Albus. Oczy

Harry’ego obróciły się, by SPOJRZEĆ na Dumbledore’a. W rozszerzonych w
ciemności źrenicach chłopaka pojawił się szkarłatny błysk.

- Chłopak sam mi się poddaje, Dumbledore. Myślałeś, że pozwoliłbym mu

dalej bezkarnie zaglądać do moich myśli? - Harry zerknął chytrze na dyrektora i
roześmiał się, cały czas desperacko próbując uwolnić się z uścisku. Jednak Albus
trzymał go mocno i nie puszczał.

- Mylisz się, Tom.
- To ty się mylisz, starcze! Puść mnie! Eeek! - Głos Harry’ego znów stał się

jego własnym, przerażonym i pełnym bólu. Przez ciało chłopca przeszedł dreszcz.
Pojedyncza kropla krwi spłynęła z jego blizny.

- Nie mogę go odepchnąć. Pomóż mi! On mi nie pozwala. Pomóż! - wyszeptał

szybko. Jego oczy znów znieruchomiały i patrzyły w nicość.

Wolną ręką Albus chwycił opadającą dłoń Harry’ego i spojrzał na Remusa.
- Znajdź Sombre. Tak szybko, jak zdołasz. Nie mamy zbyt wiele czasu -

nakazał i Remus wybiegł z gabinetu. Dyrektor zwrócił się do Harry’ego.

- Harry, teraz musisz być silny. Wybierz jedno wspomnienie, które jest ci

drogie, a którego nie dzielisz z Tomem. Zanurz się w nim, a ja pomogę ci go
wyrzucić.

- Niech pan nie pozwoli mu nade mną znowu zapanować… To boli… Niech pan

coś… zrobi… - wydyszał Harry.

- Harry, to bardzo ważne… Ty musisz pomóc mi najpierw - powiedział

Dumbledore, obawiając się prosić chłopca o tak wiele. - Nie walcz z nim i pozwól
mu mówić. Kiedy to będzie dla ciebie za wiele, będę wiedział i ochronię cię.
Możesz to dla mnie zrobić, Harry? Zrobię to tylko, jeśli się zgodzisz - zapewnił
łagodnie. Harry odetchnął i szybko kiwnął głową.

- Trzymaj się wspomnienia, które jest twoje i tylko twoje - nakazał Albus.

Harry znów wygiął się do tyłu z głębokim westchnieniem, a kiedy się uspokoił,
jego twarz straciła zwykły wyraz dobroci, a przybrała złowrogi wygląd seryjnego
mordercy.

- Uciąłeś sobie pogawędkę ze szczeniakiem, starcze? - zaskrzeczał.
- Tom, powtarzam ci, poddaj się, nic tym nie osiągniesz, możesz tylko sam

siebie skrzywdzić - oświadczył spokojnie Albus, w pełni świadomy, że Voldemort
zrobi coś dokładnie odwrotnego.

* * *

Remus biegł do lochów jak lunatyk, odprowadzany przez pytające spojrzenia

uczniów.

- Sombre! Sombre, gdzie jesteś!?
- Profesorze, myślę, że Sombre poszedł gdzieś z Draco - poinformowała go

jedna ze Ślizgonek. Remus przygryzł wargę i wszedł do pracowni Eliksirów.

Rozejrzał się po gabinecie Snape’a.

- Cholera! Dlaczego go nie ma, kiedy jest potrzebny!?
W tym momencie płomienie w kominku strzeliły w górę i do pokoju wszedł

kot, wysoko unosząc ogon. Remus chwycił niczego nie spodziewającego się
burmańczyka i wybiegł z gabinetu, nie zwracając uwagi na posykiwania i
protesty kociego animaga.

* * *

Albus podtrzymywał głowę Harry’ego, ale dłoń chłopaka wysunęła się z jego

własnej. Gryfon nie sprawiał już wrażenia niewidomego, jego oczy utkwione były
w dyrektorze.

- Chłopak jest mój. Poddaj się - nakazał.
- Nie mogę tego zrobić, Tom. Opanowywanie ciał innych ludzi jest bezprawne

- powiedział Albus uprzejmym tonem. Jego spojrzenie jednak było surowe i
nieustępliwe, jak u wojownika. Harry znów zaskrzeczał i wskazał ręką na
czarodzieja.

- Ten chłopak jest interesującym prezentem - uśmiechnął się jadowicie.
- To prawda, Tom. Ma wiele talentów - zgodził się Albus, opierając stopy na

ziemi.

- Większość z nich ma ode mnie. Ukradł i zostanie ukarany!
- Już został wystarczająco ukarany. Nie sądzisz, Tom?
Drzwi się otworzyły i do gabinetu wpadł Remus z kotem pod pachą. Sombre

zeskoczył na ziemię i podszedł do Harry’ego.

- Powiedz, tej brudnej bestii, żeby się wynosił, zanim potnę go na kawałki -

rozkazał Harry.

- Nie ma potrzeby, by być takim wulgarnym, Tom - stwierdził Albus tonem,

który, jak wiedział, doprowadzał Voldemorta do szału. W rzeczy samej, wyraz
twarzy Harry’ego zmienił się. Chłopak wygiął się do tyłu, krzycząc przeraźliwie.
To był krzyk Harry’ego i to jego głos można było usłyszeć, zanim Voldemort
znów przejął kontrolę.

- On kończy!
Sombre zjeżył się, kładąc uszy po sobie, ale nie zmienił się. Wiedział, że nie

powinien. Harry zwisł bezwładnie z fotela. Jednak Dumbledore ciągle go
podtrzymywał. Spojrzenie chłopaka w błyskawicznym tempie wędrowało z
punktu do punktu, a jego twarz przypominała straszliwą maskę. Albus zamknął
oczy. Wydawało się, że rzuca zaklęcia. Po chwili Harry zaczął się wyrywać,
desperacko próbując uwolnić się od dotyku starszego czarodzieja. Kiedy
Dumbledore się z nim szamotał, Remus chwycił go z tyłu i przytrzymał w fotelu.

- Nie obrócisz tego przeciw mnie! Jeśli się nie poddacie, zabiorę go ze ssobą -

wyrzęził, przeciągając „s” tak, że jego głos niemal przeszedł w syk. - Nieee!!! -
wrzasnął, a czerwony błysk w jego źrenicach zmienił się w płomień. Zaczął
syczeć.

Sombre podszedł bliżej, słysząc wężomowę, od której Remusa przechodził

dreszcz. Cokolwiek robił wcześniej Albus, nie przestał i ciągle siedział z
zamkniętymi oczami.

Nagle rozbłysło jasne światło. Wszystkich odrzuciło do tyłu i Harry został sam,

zwisający z fotela z półotwartymi, nieruchomymi oczami, oddychając płytko.
Remus pierwszy do niego dopadł.

- Harry? - zapytał ze strachem.
- To… ja - odpowiedział słabo Harry i zaniósł się kaszlem. Snape natychmiast

zmienił się w człowieka, a Albus zawołał Fawkes’a. Strużka krwi pociekła z kącika
ust Harry’ego.

- Potter, zostań z nami przez moment - nakazał Snape.
- …myślę… nie mogę… on… mnie zabił… - wyszeptał Harry, zanim całkiem

znieruchomiał.

* * *

Pansy i Blaise wróciły do Hogwartu w porze obiadu. Pansy była niespokojna.
- Jak znajdziemy Malfoya, skoro nie wiemy, gdzie się ukrył? Jeśli

zawiedziemy, Czarny Pan na pewno nas zabije. I to będzie twoja wina! -
wyjęczała płaczliwie. Blaise nie miała nastroju na sprzeczki z Pansy.

- To, że uciekł, to przede wszystkim twoja wina, Parkinson. Więc nie zawracaj

mi głowy swoimi obawami. Zajmę się tym. Upewnij się tylko, że Crabbe i Goyle
nie paplają o spotkaniu. Przypilnuj, żeby nie otwierali ust bez potrzeby -
powiedziała sucho i odeszła, zanim Pansy miała szansę zaprotestować. Ślizgonka
zgrzytnęła zębami. Zastanawiało ją i drażniło, jak Blaise w tak krótkim czasie z
szarej myszy zmieniła się w lidera. Żeby dać upust emocjom, przeklęła
pierwszego pierwszorocznego Puchona, który jej się napatoczył, ale nie dało jej
to satysfakcji.

* * *

Ron i Hermiona po obiedzie wśliznęli się do skrzydła szpitalnego. Podeszli do

łóżka Harry’ego i spojrzeli na uśpionego eliksirem przyjaciela. Mieli nadzieję, że
bijący od niego chłodny spokój i słaby, płytki oddech jest tylko efektem
podanego wywaru.

- Myślisz, że wszystko będzie z nim w porządku? - wyszeptał Ron,

przygryzając wargę. Spojrzał na bladą skórę Harry’ego, zamknięte oczy i zwinne
dłonie, teraz wiotkie i nieruchome.

- Harry wyzdrowieje, tak jak zawsze. Musi… - odparła Hermiona, ale nie

wyglądała na przekonaną. Harry wiele razy lądował w szpitalu, także z powodu
swoich wizji, ale ten przypadek wydawał się być inny. Profesor Lupin nie zabrał
Harry’ego do skrzydła szpitalnego, zabrał go do gabinetu dyrektora, gdzie
pozostali przez niemal całą godzinę. Profesor McGonagall złapała Hermionę i
Rona przyczajonych przy chimerze i nakazała im odejść. Im i każdemu innemu
uczniowi, który był w pobliżu. Odeszli, ale niemal natychmiast wrócili pod jedną
z peleryn niewidek, które Harry dostarczył Kołu Naukowemu.

Ani Ron ani Hermiona nigdy nie widzieli Harry’ego tak bezwładnego, ani

profesora Dumbledore’a tak zatroskanego i rozgorączkowanego.

- Jak myślisz, co się stało?
- Chyba miał wizję - wyszeptała Hermiona, gładząc dłoń Harry’ego,

spoczywającą na kocu. Była zimna i wilgotna. Dziewczyna zadrżała.

- Przecież zwykle potrzebował tylko eliksiru albo dwóch, by dojść do siebie po

wizji. Boję się, Hermiono.

- Ja też - powiedziała cicho. Nagle usłyszeli pyknięcie.
- Będzie żył. - Z kąta dobiegł niski głos, a Gryfoni podskoczyli spłoszeni. Z

cienia wyłonił się Snape oparty o krzesło. Wyglądał na zmęczonego. Ron i
Hermiona spojrzeli na siebie, nie wiedząc, co powiedzieć. Snape mlasnął
zniecierpliwiony.

- Idźcie do dormitoriów. Pani Pomfrey wkrótce wróci. Ona dość dobrze zna

dźwięk towarzyszący przemianie animagicznej. A pan Potter prawdopodobnie
jutro do was dołączy.

Z braku pomysłu na lepszą reakcję Gryfoni wyszli ze skrzydła szpitalnego,

nakrywając się peleryną niewidką. Snape obrócił się, by spojrzeć na cierpiącego
nastolatka, leżącego przed nim.

- Lepiej żebyś mi nie kłamał, Potter - mruknął cicho i zmienił się z powrotem

w Sombre, by kontynuować czuwanie, tak jak wiele razy robił to Harry, kiedy
role były zamienione.

* * *

Dwie godziny przed śniadaniem Albus spotkał się z profesorem Lupinem i

profesorem Snape’em w swoim gabinecie. Syriusz już tam był. Wyglądał dość
mizernie, właśnie dowiedział się o Harry’m.

- Co z nim? - zapytał Snape’a, gdy tylko ten wszedł.
Mistrz Eliksirów zamiast jak zwykle odpowiedzieć zjadliwą uwagą, powiedział

po prostu:

- Niedługo się obudzi. Sądzę, że wstanie przed południem, ale jest bardzo

słaby.

A Syriusz, zamiast jak zwykle się zezłościć, kiwnął tylko głową i wbił wzrok w

swoje dłonie. Albus wstał, by zwrócić uwagę zgromadzonych.

- Fawkes da nam tyle łez, ile będzie potrzebne. Wkrótce Harry wróci do pełni

sił.

- Jeszcze jedna taka wizja i on może umrzeć! - Remus wyraził na głos obawy

wszystkich.

- Cóż, zebraliśmy się tu właśnie po to, by przeciwdziałać pojawieniu się

kolejnej wizji. Żeby mieć tego gwarancję, chciałbym, żeby Harry uczył się, jak
zamykać umysł przed ingerencją z zewnątrz. Ośmielę się stwierdzić, że
nauczyłbyś go tego równie dobrze jak pannę Zabini, Severusie.

Snape tylko kiwnął głową.
- Teraz inny powód dla którego chciałem się z wami spotkać. Mam wieści z

ministerstwa.

Wszyscy spochmurnieli.
- Minister Bagman powiedział mi, co się stało i chce nam pomóc w zamian za

zwrócenie mu fizycznego i psychicznego bezpieczeństwa.

- O, na pewno. - Syriusz uśmiechnął się kpiąco.
- Pan McNair spłacił długi, które pan Bagman miał u goblinów za obietnicę, że

Lucjusz Malfoy nie otrzyma Pocałunku Dementora. Zamienili ministra w
marionetkę, strasząc go goblinami. Teraz Lucjusz uciekł z Azkabanu, a Bagman
otrzymał rozkazy dotyczące Hogwartu i nas.

- Oślizgły drań! - ponownie odezwał się Syriusz.
- Możesz darować sobie to komentowanie, Black?! - warknął Snape,

poirytowany.

- To tylko uzupełnienie - odwarknął Syriusz.
- Jakkolwiek, minister doniesie swoim… mocodawcom to, co chcemy. Teraz,

kiedy Inkwizytorzy przepadli, Tom gotowy jest działać szybko. Panna Zabini
powiedziała mu, że odnajdzie Kwaterę Główną Zakonu. Myślę więc, że będzie
dobrze, jeśli minister potwierdzi wersję panny Zabini - powiedział Dumbledore, a
wszyscy przytaknęli.

- Severusie, znów będziemy potrzebować twoich umiejętności. Jestem

pewien, że teraz Zaklęcie Fideliusa na liście, który zabił ministra Knota, może
zostać złamane - Albus zwrócił się do Snape’a.

- Tak, dyrektorze. Jednak musimy być ostrożni, bo Strażnik Tajemnicy może

to wyczuć, a Bellatrix Lestrange nie daje się łatwo oszukiwać.

- Zgadzam się - powiedział Syruisz, lekko zdegustowany.
- Wątpię, jeżeli będzie zajęta czymś innych - odezwał się zamyślony Remus.
- Czym na przykład? - spytał Syriusz.
- Walką i usuwaniem skutków działania innego eliksiru kierowanego za

pomocą woli. Zrobię taki i zapewniam, że ona go dostanie - odparł Snape. Jego
oczy błysnęły na myśl o powrocie do roli pupila Belli.

* * *

Harry obudził się. Wreszcie był w pełni przytomny i otaczające go dźwięki

wyostrzyły się. Pomacał dookoła i wyczuł pościel.

Skrzydło szpitalne. Jak długo tu jestem?

Usiadł, opierając się na łokciu, ale ogarnęły go zawroty głowy i musiał z

powrotem się położyć.

- Nie, nie, nie wstawaj. Najpierw to wypij. - Usłyszał pospieszne szuranie stóp

Poppy i poczuł jej delikatny dotyk, kiedy uniosła mu głowę i napoiła eliksirem,
który smakował jak mięta z dodatkiem dwutlenku węgla. Energia musującego
eliksiru rozeszła się po jego ciele, jak tylko go przełknął.

- Jak się czujesz, Harry? - spytała pani Pomfrey.
- Lepiej - odpowiedział. - Mogę wyjść?
- Nie, nie możesz. Jesteś jeszcze zbyt słaby, ale możesz mieć gości. Mam

nadzieję, że nie będą cię niepokoić dłużej niż pięć minut. Pierwsza lekcja właśnie
się skończyła - powiedział pani Pomfrey i wpakowała Harry’ego z powrotem pod
kołdrę. Chłopak odetchnął, rozkoszując się faktem, że jego umysł znów jest
wolny. Może bezpiecznie rozluźnić się, a mrok przed oczami chroni go przed
niebezpieczeństwem, rozpaczą i grozą. Nagle poczuł lekki nacisk kocich łap i
uśmiechnął się.

- Witam, profesorze - wyszeptał tak, by Poppy nie mogła go słyszeć. Ogon

Sombre przesunął się po jego palcach, a ciałko kota otarło się o jego, jakby dla
okazania zadowolenia, że młody Gryfon odzyskał przytomność. Harry mógłby
przysiąc, że usłyszał ciche mruczenie, ale wątpił, by profesor naprawdę
zamruczał teraz, kiedy Harry wiedział, kim jest Sombre. Chłopak uśmiechnął się
jeszcze raz. Jego dłoń spoczywała na grzbiecie Sambre, jakby to miało dodać mu
otuchy.

- Wróciłem - szepnął z ulgą, mając nadzieję, że już nigdy więcej nie będzie

musiał walczyć z Voldemortem z swoim umyśle.

Rozdział 15

Voldemort przechadzał się nerwowo po wielkim pokoju o kamiennych

ścianach. Był sam, bez swoich śmierciożerców. Oprócz niego w komnacie
znajdowała się tylko, drzemiąca w kącie, Nagini. Nie było żadnego powodu, by
miał dalej trzymać fason, ani by udawał, że się nie niepokoi. A niepokoił się
bardzo.

Czuł, jak Harry Potter wtargnął do jego umysłu w chwili, kiedy miał się

dowiedzieć, gdzie znajduje się Kwatera Główna. Odprawił wtedy wszystkich, bo
wydawało mu się, że dostał szansę, by zacząć wreszcie kontrolować powód
swoich powtarzających się porażek. Czy to było korzystne?

Voldemort nie był do końca pewny. Po pierwsze Dumbledore nie pozwolił mu

przejąć całkowitej kontroli. Po drugie przeklęty chłopak miał zbyt silną wolę.
Czarny Pan był przekonany, że rzucone na Gryfona Imperio nie byłoby
efektywne, nie na długo w każdym razie. Po trzecie nie pamiętał ostatnich trzech
czy czterech sekund, kiedy walczył, by całkowicie opanować chłopaka lub go
zabić. Nie wiedział, czy Harry Potter ciągle żył, czy też był wreszcie i
nieodwołalnie martwy. Miał się jednak o tym już wkrótce przekonać. Zabini
zobowiązała się dostarczyć tę informację wraz ze wszystkimi szczegółami
dotyczącymi Kwatery Głównej Zakonu Feniksa.

Voldemort niczego bardziej nie pragnął, niż zniszczyć wszystko, co stworzył

Albus Dumbledore, jednocześnie patrząc temu staruchowi w oczy. Jakże on
nienawidził tego jego obrzydliwego mrugania! Jak nie mógł znieść faktu, że stary
dyrektor był jedyną osobą, której nigdy nie zdołał oszukać, nawet stosując
najlepszą taktykę! Voldemort zgrzytnął zębami, a w jego szkarłatnych oczach
błysnęło szaleństwo. Jeżeli okaże się, że ten cholerny chłopak nadal żyje,
następnym razem skończy z nim raz na zawsze.

* * *

- Harry, obudziłeś się! Nareszcie! - zawołała uszczęśliwiona Hermiona i prawie

rzuciła się na łóżko Harry’ego, przyduszając prefekta Gryffindoru. Nie

przeszkadzało mu to. Po drugiej stronie łóżka usiadł Ron. Harry usłyszał dźwięk
otwieranego pudełka i poczuł lekki aromat czekolady.

- Stwierdziliśmy, że przyniesiemy ci trochę słodyczy, żebyś miał co jeść, jak

się obudzisz. Wybrałeś dobrą chwilę, bo jeszcze trochę i nic by po nich nie
zostało. - Głos Rona był pełny ulgi i radości. Harry zachichotał i sięgnął przed
siebie. Pod palcami poczuł chłodną, gładką skórę czekoladowej żaby. Jednak
zamiast wziąć ją do ust, wyciągnął też drugą rękę i zamknął dwójkę przyjaciół w
grupowym uścisku.

- Tak się cieszę, że mam was z powrotem, że mogę być z wami! - zawołał z

tak wielką ulgą, że aż zaskoczyło to Rona i Hermionę. Zapadła cisza. Harry
konsumował żabę, a Hermiona i Ron spoglądali na siebie nerwowo. Wreszcie
chłopak kiwnął zachęcająco głową.

- Harry… - zaczęła Hermiona i urwała. Zobaczyła, jak chłopak kieruje na nią

spojrzenie swoich pustych, nieruchomych oczu. Wyglądał na takiego
szczęśliwego. Czy powinna o to pytać?

- O co chodzi Hermiono? Wstydzisz się? - zapytał. Dziewczyna przełknęła ślinę

i przygryzła wargę. Ron pośpieszył jej z pomocą.

- Ona się martwi, stary. Oboje się martwimy. Wiesz, ile byłeś nieprzytomny?
- Ile? - spytał, a uśmiech zniknął z jego twarzy. Nie miał wątpliwości, czego

przyjaciele starają się dowiedzieć i o co boją się zapytać. Nie był pewny, czy
może odpowiedzieć.

- Całe dwa dni, Harry. A profesor, to znaczy Sombre przez cały czas był przy

tobie! - powiedziała Hermiona, jakby to wszystko wyjaśniało. Harry był pod
wrażeniem, bo w istocie tak było. Jeżeli Snape go pilnował, to musiał być bardzo
chory.

- Harry… - zaczęła łagodnie Hermiona. Chłopak zmarszczył brwi, oczekując

pytania.

- Czym ta wizja różniła się od innych? - wyszeptała, a Harry przełknął ślinę.

Naprawdę nie chciał o tym rozmawiać. Co właściwie miałby powiedzieć? Że
Voldemort opanował jego umysł? Że nie ma żadnych wspomnień z ostatnich
kilku sekund, oprócz bolesnej świadomości, że znajduje się poza ciałem?

Jak bardzo dziwny się stanę? - pomyślał, zaciskając usta.
- Nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz - powiedziała szybko Hermiona,

widząc, że twarz przyjaciela pochmurnieje.

- Ale musisz wiedzieć, że nic nie powstrzyma nas od bycia przy tobie -

zapewnił go Ron, kładąc mu dłoń na ramieniu. Harry wzdrygnął się i odetchnął
płytko. To był gest pełen przyjaźni i chłopak drżał na samą myśl, że może ją
stracić.

- Jeśli wam powiem, będziecie się mnie bali - wyszeptał. Zapadła cisza. Harry

nie mógł wiedzieć, co myślą jego przyjaciele, bo nie mógł zobaczyć ich twarzy.
Wtedy rozległ się głos Rona; cichy, prawie niesłyszalny, tak że tylko Harry mógł
wiedzieć, co chłopak mówi.

- Wiemy… że Sam-Wiesz-Kto ci coś zrobił… Hermiona sądzi, że chodzi o twój

umysł. Ciągle tu jesteśmy, nie boimy się ciebie.

- On mnie opętał - wyrzucił z siebie Harry, był zadowolony, że nie może

widzieć wyrazu twarzy przyjaciół. Usłyszał, jak przerażeni wciągają ze świstem
powietrze, po czym znów zrobiło się cicho. Hermiona kilka razy odetchnęła
powoli i systematycznie.

Próbuje się uspokoić, zanim się odezwie - pomyślał i nagle poczuł się bardzo

niepewnie.

- Gdzie Sasha? - zapytał, by przerwać ciszę.
- Tu jestem, missstrzu. - Dobiegł go syczący głos jego pupilki. Wyciągnął do

niej rękę i poczuł, jak chłodne ciało wężycy owija się wokół jego nadgarstka.

- Tęskniłem za tobą - wysyczał do niej, ignorując Rona i Hermionę, uciekając

od nich na krótką chwilę. - Gdzie byłaś?

- Polowałam na szczury cały weekend, missstrzu… Nie pamiętasz?

Harry nie przypominał sobie, żeby pozwalał Sashy na weekendowy wypad, ale

cieszył się, że wężyca wróciła. Pogłaskał trójkątny łebek.

- Harry?
Chłopak przełknął ślinę, słysząc głos Hermiony. Nadszedł czas, by stawić czoło

przyjaciołom.

- Możecie to powiedzieć. Możecie powiedzieć, że stanowię zagrożenie, że

jestem niebezpieczny i że powinno się wymazać mi pamięć ze wszystkich
ważnych informacji, które Voldemort mógłby wydobyć z mojego umysłu. Możecie
powiedzieć, że jestem szalonym dzi…

- Nie to chcę powiedzieć! - zaprotestowała Hermiona, a Ron powiedział:
- Nigdy byśmy ci nie powiedzieli czegoś takiego, człowieku!
Harry odetchnął i wsłuchał się w przyspieszone oddechy przyjaciół. Wtedy

znów odezwał się Ron, drżącym i zachrypniętym z emocji głosem:

- Harry, kiedy Czara Ognia cię wybrała, byłem na tyle głupi, by cię obwiniać.

Ale dorosłem bardziej, niż jesteś skłonny uwierzyć i wiem, że prędzej byś umarł
niż pozwolił, żeby ten Sam-Wiesz-Jaki-Dupek został w twoim ciele.

Głos Rona się załamał, a Harry poczuł łzy, cisnące mu się do oczu. Hermiona

dotknęła lekko jego dłoni.

- Zapytaliśmy, bo… chcemy być z tobą tak, jak ty byłeś z nami. Jesteś częścią

nas, Harry… Chcę… Chcę, żebyś w to wierzył… - powiedziała stłumionym przez
emocje głosem.

Chłopak przygryzł wargę, wyciągając rękę w stronę, z której dochodził głos.

Dotknął gorącego, wilgotnego policzka i zamknął oczy, pozwalając łzom stoczyć
się po policzkach.

- Nie płacz po mnie - wyszeptał. - Ciągle jeszcze tu jestem.

* * *

Syriusz zmarszczył podejrzliwie brwi, czując słodki zapach mikstury

przygotowywanej przez Snape’a w pracowni Kwatery Głównej Zakonu.

- Ładnie pachnie - powiedział do Mistrza Eliksirów, jakby go o coś oskarżał.
- Doprawdy? - mruknął Severus, dodając nieco sproszkowanego mirtu.
- Nigdy jeszcze nie warzyłeś niczego, co w końcu nie śmierdziałoby jak

rynsztok.

- To mój pierwszy raz - wymruczał obojętnie, nie chwytając, tak jak zwykle

robił, syriuszowej przynęty.

- A jaka to nieszczęsna istota ma dostać ten eliksir? Mam nadzieję, że to nie

eliksir miłosny.

- Nie jestem aż tak brutalny. A to dla Belli.
- Bellatrix Lestrange! - W oczach Syriusza pojawił się niebezpieczny błysk,

który sprawiał, że James uśmiechał się szeroko podekscytowany, a Remusa
przechodził dreszcz grozy.

- Pamiętasz imiona. Lepiej dla ciebie. Ale teraz przestań pochylać się nad

moim eliksirem, chyba że chcesz, żeby opary uczyniły twój, i tak
zdegenerowany, umysł jeszcze bardziej niebezpiecznym dla otoczenia - warknął
na niego Snape. Syriusz odsunął się, wiedząc, że nie powinien ignorować
ostrzeżeń Snape’a, nawet przekazanych w tak zjadliwy sposób.

- Więc, co to może robić? - spytał po chwili, obserwując, jak Mistrz Eliksirów

odmierza jakąś kleistą substancję.

- Może pomóc ci się zamknąć - warknął Severus z oczyma utkwionymi w

zlewce.

- Och, Sevi, łamiesz mi serce - zakpił Syriusz. A kiedy nie doczekał się

odpowiedzi, odezwał się ponownie: - Jak masz zamiar dostarczyć to Belli pod nos
tak, by nie zwietrzyła niebezpieczeństwa?

- Nie mam. Oddam eliksir Dumbledore’owi. Powiedział, że ma pewien plan.

* * *

Narcyza wyszła z kominka w gabinecie Dombledore’a. Zadrżała, tak bardzo

przypominał jej dzieciństwo.

- Co z Draco, dyrektorze? - spytała, jak tylko wynurzyła się z płomieni.
- Usiądź, Narcyzo. Herbaty?
Skinęła głową, a przed nią pojawiła się filiżanka i spodek.
- Draco?
- Nie martw się. Jest bezpieczny poza terenem Hogwartu. Jest w

najbezpieczniejszym miejscu, w jakim mógłby być. Twój mąż go nie znajdzie.

- Mam nadzieję - powiedziała i upiła łyk z filiżanki. Gorąca herbata parzyła jej

język. Dumbledore odszedł na bok dając jej trochę czasu.

Odchrząknął, by zwrócić uwagę kobiety.
- Narcyzo, wezwałem cię, ponieważ potrzebuję twojej pomocy. Chciałbym, byś

coś dla mnie zrobiła. To nie narazi cię na niebezpieczeństwo…

- Nieważne, czy to ryzykowne, czy nie. Czego pan ode mnie oczekuje? -

przerwała. Dumbledore uśmiechnął się życzliwie, a jego oczy zamigotały.

- Chcę byś dopilnowała, by Bellatrix Lestrange zażyła sporą dawkę tego -

powiedział, wręczając jej fiolkę z purpurowym, słodko pachnącym płynem w
środku. Narcyza przełknęła ślinę i skinęła szybko głową. Zrobiłaby wszystko dla
tego, kto chronił jej syna.

- Dobrze by też było, gdyby Bellatrix otrzymała resztkę eliksiru do dokładnej

analizy. - Dumbledore uśmiechnął się radośnie, jakby planował prezent
niespodziankę dla bliskich.

* * *

Harry nie mógł zrozumieć, dlaczego nie pozwalają mu wyjść ze skrzydła

szpitalnego. Przecież czuł się dobrze. Snape nie pokazał się przez cały dzień, a
pani Pomfrey za nic nie chciała go wypuścić. Zagroziła nawet, że przywiąże go do
łóżka zaklęciem klejącym w razie, gdyby nie podporządkował się jej nakazom.
Jednak Harry był skłonny zaryzykować, jeśli miałoby to oznaczać wydostanie się
ze szpitala. Pogłaskał Sashę i zapytał ją w wężomowie:

- Jest ktoś w pobliżu, Sasho?
- Nie, Harry - odpowiedziała wężyca chwilę po tym, jak uważnie zlustrowała

otoczenie. O tej porze skrzydło szpitalne było puste. Harry przywołał swoją laskę
i różdżkę. Nagle poczuł zawroty głowy, a jego oddech przyspieszył, jakby właśnie
wbiegł pod górę. Przełknął ślinę i zdecydował nie przywoływać już niczego, by nie
igrać z losem. Spuścił stopy na podłogę i stanął chwiejnie. Miał wrażenie, że na
barkach dźwiga ciężar ważący tonę. Jego nogi drżały z wysiłku, zakaszlał. Na
dłoni poczuł coś lepkiego i wilgotnego, o cierpkim smaku.

Chyba jednak nie jestem tak silny, jak myślałem.
To była jego ostatnia myśl, zanim osunął się na podłogę.

* * *

Harry był boleśnie świadomy, że ktoś otwiera mu usta i wlewa do środka

jakąś parzącą substancję. Zadławił się, ale nie pozwolono mu jej wypluć.
Przełknął eliksir, ale był pewny, że jego część nie trafiła tam, gdzie trzeba.
Nagle, zupełnie jakby ktoś przekręcił włącznik, zaatakowały go dźwięki, głosy i
hałas.

- Reaguje!
- Oczywiście, że reaguje - jęczy i krztusi się. Użyj uszu, wilku!
- Nie czas na słowne utarczki, Severusie.
- Myślę, że nas słucha.
- Potter, dosyć podsłuchiwania. Musimy porozmawiać - powiedział Snape

tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- Ugh… - spróbował się odezwać Harry.
- Może mówić. Jest prawie tak elokwentny jak na lekcjach. Może już go

puścisz?

Harry dopiero teraz poczuł, że znajduje się w czyichś objęciach, mimo że miał

już piętnaści i pół roku i nie był już tak drobny jak jeszcze rok wcześniej. Zapach
powiedział mu, że to Remus trzyma go tak delikatnie. A teraz miał go puścić, co
się wcale chłopcu nie podobało.

- Proszę… nie odchodź - wychrypiał Harry i po chwili znów był bezpieczny w

ramionach nauczyciela OPCM-u.

- Harry, wiem, że Poppy bywa nadopiekuńcza, ale kiedy zaczyna straszyć

zaklęciami klejącymi, lepiej jej słuchać - głos Dumbledore’a brzmiał, jakby to był
jeden wielki żart, ale ciało Harry’ego potwierdzało słowa dyrektora w całej
rozciągłości.

Jak mogłem nie czuć, że jestem taki słaby? - zastanawiał się, uśmiechając się

lekko.

- Teraz już to wiem, profesorze.
- Nie mamy zbyt wiele czasu, Potter, zanim Pomfrey nie zacznie się

zastanawiać, dlaczego na drzwi skrzydła szpitalnego zostało nałożone zaklęcie.
Jesteśmy tu wszyscy, ponieważ uznano, że musisz usłyszeć to, co mam do
powiedzenia - powiedział Snape swoim zwykłym, niemiłym tonem, jednak bez
złośliwości. Harry był pewny, że, choć nauczyciel pewnie by zaprzeczył, on
również chciał, by chłopak o czymś wiedział. Dumbledore odchrząknął i zapadła
cisza.

- Harry, jestem przekonany, że pamiętasz większość z tego, co wydarzyło się

w czasie twojej ostatniej wizji - zaczął.

- Myślałem, że mam słuchać profesora Snape’a, a nie mówić - odparł Harry,

zanim pomyślał, co mówi.

- To prawda, Harry. Jednak myślę, że lepiej zrozumiesz sytuację, jeśli poznasz

okoliczności. Na końcu wizji jest mały fragment, którego nie możesz sobie
przypomnieć. Mam rację?

Harry z trudem zaczerpnął powietrza. Dostał gęsiej skórki. Bał się tych kilku

sekund, bo nie wiedział, co wtedy zaszło i nie miał sposobu, by się dowiedzieć.
Mogło zdarzyć się wszystko. W kilka sekund można rzucić każde zaklęcie. Czy
Voldemort użył go w jakimś celu?

- Nie bój się, Harry. Wszystko w porządku - wyszeptał mu do ucha Remus i

przytulił go mocniej. Chłopak spróbował rozluźnić ucisk w klatce piersiowej.

- Potter, na łaskę Merlina, panuj nad tymi atakami paniki. Dopiero co

skończyliśmy cię reanimować - upomniał go Snape. Następnie znów odezwał się
Dumbledore, a jego słowa uspokoiły Harry’ego na tyle, by znów mógł oddychać
normalnie.

- Nie pamiętasz tych kilku sekund, gdyż rzuciłem potężne zaklęcie na twój

umysł w chwili, gdy Tom był z nim połączony. Chciałem odkryć, co planuje,
rozpatrzeć się na terytorium wroga. Umysł Voldemorta broni się przed wpływami
z zewnątrz, tak jak twój, więc kiedy został zmuszony do wyjawienia części
swoich myśli, wypowiedział je w języku węży. Jest, jak sądzę świadomy, że ja go
nie znam.

- Ale profesorze, ja w ogóle nie pamiętam, co się wtedy stało. Sasha mogłaby

pamiętać, ale nie było jej wtedy ze mną - powiedział Harry, zmieszany.

- Na szczęście nie musimy polegać na twoich wspomnieniach, Potter. Byłem

tam i wszystko słyszałem. A jak wiesz, mimo że nie mówię w wężomowie,
rozumiem ją - odezwał się Snape.

- Więc poprosiłem Severusa, by zaczekał z przekazaniem nam, co od ciebie

usłyszał. Myślę, że twoja zasługa jest zbyt wielka, byś został pozbawiony tej
wiedzy - powiedział Albus, a Harry wyobraził sobie jego uśmiech.

- Severusie, myślę, że teraz twoja kolej - przemówił z uśmiechem Remus, po

chwili ciszy. Nadal obejmował Harry’ego, dając mu możliwość kontaktu z drugim
człowiekiem, którego chłopak tak bardzo potrzebował, by zrelaksować się i
odpocząć.

* * *

Narcyza Malfoy wróciła z fiolką do domu. Myślała intensywnie nad sposobem

podania Bellatrix eliksiru. Nie potrafiła sobie wyobrazić, by Bella z własnej woli
wypiła podejrzanie wyglądający płyn, nawet gdyby pochodził od niej - żony
śmierciożercy. Szczególnie teraz, kiedy Draco zniknął. Wtedy wpadła na pewien
pomysł. Mogła przecież zrobić dokładnie to samo, co zrobił kilka lat wcześniej jej
mąż w stosunku do Harry’ego Pottera. Wezwała skrzata domowego.

- Brudku, weź to do Bellatrix Lestrange. Upewnij się, że wypije trochę, a fiolkę

z resztką zostaw. Tylko, żeby nikt cię nie widział.

- Brudek zrobi, co pani sobie życzy - powiedział i zniknął z trzaskiem.
Narcyza uśmiechnęła się. Brudek nie będzie miał kłopotów z wejściem do

domu Lestrange’ów. Bywał tam codziennie, jako posłaniec Lucjusza, który
ukrywał się w tej posiadłości. Kobieta wiedziała, że skrzat nikomu nie jest
posłuszny tak bardzo jak jej i była przekonana, że wykona powierzone mu
zadanie i zrobi to dobrze.

* * *

Bellatrix Lestrange uśmiechnęła się, obserwując ciemny, prawie czarny płyn

powoli spływający do sporej kolby, którą za chwilę miała zakorkować. To był jej
ostatni wynalazek, miała go dostarczyć Czarnemu Panu. To była prawdziwa
nowość, aurorzy na pewno się z czymś takim jeszcze nie spotkali. A jej pan
będzie tego potrzebował do zniszczenia Zakonu Feniksa. Fiolka z eliksirem
wybuchała z siłą dziesięciu mogolskich granatów, natychmiast po trafieniu w cel.
Każdy, kto znajdzie się pobliżu, zostanie zabity lub ranny. Bella była z siebie
dumna, mimo że zasada działania eliksiru nie była jej pomysłem.

Oh, Severusie gdybyś tylko tak nie zgorzkniał, byłbyś wielki, ale tym lepiej dla

mnie. Teraz użyję twojej gnijącego ciała, jako składnika moich eliksirów. Założę
się, że spodobałoby ci się to.

Nie zauważyła fiolki, która unosiła się w powietrzu za nią, jakby czekała na

właściwy moment. Ostrożnie zakorkowała kolejne trzy kolby, upewniając się, że
dodała swój podpis do prototypu. Wyobraziła sobie wyraz twarzy aurorów, kiedy
spadnie na nich deszcz eksplodujących butelek. Odrzuciła głowę do tyłu i
zaniosła się śmiechem szalonej wiedźmy.

Mimo woli przełknęła słodkawą substancję. Bellatrix jęknęła i upadła na

podłogę. W jej uszach zabrzmiały nieistniejące głosy. Pokój zaczął zmieniać
kolory. Fiolka sama się zamknęła i spadła jej na podołek. Kobieta chwyciła ją
trzęsącymi się rękami. Przyjrzała się jej, ale zawroty głowy i barwne, zmieniające
się jak w kalejdoskopie wizje przed oczami, uniemożliwiły nawet rozpoznanie
koloru płynu w środku.

- Iluzje, moja droga Bello… Jak ci się podoba eliksir kontrolujący

umysł? Ciekawe jak sobie z nim poradzisz, Bello?!

Głos w jej uszach był głosem umarłego. Jęknęła i chwyciła się obiema rękami

za głowę. Jej oczy rozbłysły gniewem, kiedy chwiejnie podnosiła się z podłogi,
mimo że pokój dookoła niej zdawał się rozpływać.

- Nie pozwolę się pokonać przez głupi wywar! - wrzasnęła, ale zamiast

własnego głosu usłyszała serię pisków, jakie zwykle wydają laboratoryjne świnki
morskie.

Zapowiadała się długa walka o wyjście z tego stanu.
Rozdział 16

- Powiedział, cytuję: zaatakować, wykorzystać chłopaka. Potem wybełkotał

jego imię. Resztę wypowiedzi ucięła ta klątwa, która prawie zabiła Pottera -
wyrecytował Snape głosem tak płaskim, jakby dyktował przepis na eliksir.
Remus westchnął.

- To niezbyt wiele. Wszyscy wiemy, do czego dąży Voldemort.
- Nie. Uważam, że mamy powód do zadowolenia - powiedział Dumbledore z

uśmiechem.

- On chce mnie wykorzystać, opętać mnie znowu, prawda? - wyszeptał Harry,

bawiąc się brzegiem rękawiczki. Sasha pieściła jego palce, kiedy głaskał ją po
głowie.

- Nie pozwolimy na to. Profesor Snape pomoże ci chronić umysł przed

wpływem z zewnątrz, tak jak to zrobił z panną Zabini. Nie mamy czasu na
szczegółowe wyjaśnienia, ale ośmielę się stwierdzić, że w twoim wypadku będzie
to dużo prostsze do opanowania - stwierdził Dumbledore i wstał.

- Bo jestem ślepy. - Harry nieco ironicznie potrząsnął głową, przypominając

sobie rozmowę z Mistrzem Eliksirów.

- Nie muszę mówić, że jedynym miejscem, gdzie mogę cię trenować jest

Pokój Życzeń i to muszą być wczesne ranki, Potter - powiedział szybko Snape, a
Harry przytaknął.

- Poppy może wrócić w każdej chwili - przypomniał Remus. Snape

natychmiast zmienił się w Sombre, zaklęcie z drzwi do szpitala zostało zdjęte i
nauczyciele wyszli. Było dużo do zrobienia, a czas uciekał.

Harry usłyszał kroki Remusa i zbliżające się kroki szkolnej pielęgniarki. Kiedy

ucichły, rozległ się pełen irytacji szept tej ostatniej. Potem zapadła cisza, a pani
Pomfrey podeszła do jego łóżka.

- Jak widzę, nie potrafi pan uleżeć w łóżku dostatecznie długo, panie Potter,

nawet jeżeli pan już nie gra w quidditcha. Proszę, wypij to - stwierdziła
zgryźliwie i wetknęła mu w dłoń czarkę. Harry wypił eliksir; był chłodny i
pozbawiony smaku jak woda. Następnie pani Pomfrey zabrała czarkę i podała mu
ubranie i laskę. - Możesz wyjść. ALE, nie ciesz się tak. Będziesz przychodził tutaj
codziennie wypić eliksiry, a jeśli nie, to wylądujesz z powrotem w łóżku i żadna
siła, nawet sam Merlin, ci nie pomoże. Czy to jasne?

- Jak słońce, pani Pomfrey. - Uśmiechnął się Harry, znów przemawiając swoim

niskim, spokojnym głosem.

Niedługo potem, stukając przed sobą laską, zmierzał do klasy Opieki Nad

Magicznymi Stworzeniami. Hermiona powiedziała, że dzisiejsza lekcja będzie
wyjątkowo interesująca.

* * *

Bellatrix była zdesperowana. Działanie eliksiru nie słabło. Wywar zaćmiewał

jej umysł, jednak ciągle była świadoma, co się stało. Wydawało jej się, że powoli
traci zmysły. Nie mogła wierzyć temu, co widzi. Przedmioty dookoła miały dziwne
kolory i pojawiały się tam, gdzie nie mogło ich być, a oświetlenie pokoju
zmieniało się od oślepiającej jasności do całkowitej ciemności. Wrażenia
słuchowe także nie były prawdziwe. Bella nie mogła się pozbyć przeklętego
głosu, śmiejącego się w jej głowie. Głosu martwego człowieka, który powodował
u niej jednocześnie gniew i dreszcze niepokoju.

- Co jest, Severusie?! Powróciłeś zza grobu tylko po to, by stroić sobie ze

mnie żarty?! - wrzasnęła, obijając się o meble. Krążyła po pokoju, szukając
pośród ingrediencji i gotowych eliksirów czegoś, co powstrzymałoby działanie
wywaru. Chichot rozsadzał jej uszy.

- Bella, Bella, Bella… zawsze tak powierzchownie myśląca. Powinienem się

tego spodziewać, biorąc pod uwagę, jakiego męża sobie wybrałaś. - ofuknął ją
głos i znów rozległ się śmiech, który spowodował u niej zawroty głowy.
Zamrugała kilka razy.

- Tak, jasne. Zamiast tego powinnam wybrać kogoś społecznie

nieprzystosowanego i ugrzęznąć w pracowni eliksirów na resztę życia? Tu cię boli
Sevi? To naprawdę było tak traumatyczne przeżycie? - odpowiedziała jadowicie
zupełnie tak, jak szaleniec odpowiada głosom w swojej głowie.

- Bello, gdybym naprawdę przeżył traumę, użyłbym tego ogłupiającego

eliksiru już wtedy, a nie po szesnastu latach. Twoje wnioski są nadzwyczaj
błędne. - Głos Snape’a huczał w jej umyśle, nie pozwalając od razu zrozumieć
sensu wszystkich zdań. Bellatrix była bardzo bliska rzucenia na siebie jakiejś
klątwy, byle by to się skończyło. Z trudem skupiła wzrok i poprzez
kalejdoskopowe wizje dostrzegła fiolkę z eliksirem, który pomógłby jej oczyścić
umysł. Sięgnęła po nią, ale widząc podwójnie trąciła buteleczkę, która spadła na
podłogę i roztrzaskała się w drobny mak. Miała jeszcze jedną probówkę z tym
eliksirem, ale znajdowała się ona w szafie po drugiej stronie pokoju.

Spróbowała tam dojść, ale nogi jej się plątały, a obraz przed oczami falował.

W końcu potknęła się o własne stopy i upadła na podłogę. Resztę drogi
postanowiła pokonać na czworakach. To miało zająć trochę czasu.

* * *

Snape siedział w fotelu w gabinecie Dumbledore’a. Oczy miał zamknięte dla

lepszej koncentracji, a jego ręce spoczywały nieruchomo na podłokietnikach.
Remus i Syriusz właśnie przynieśli szklane pudełko ze szczątkami listu, który
zabił Knota. Dumbledore skinął do nich głową.

- Strażniczka jest zajęta. Severus utrzymuje połączenie z jej umysłem, ale

doradzałbym pośpiech. Nie wiemy, jak ona zareaguje.

- Oczywiście, dyrektorze - powiedział Syriusz i, uśmiechając się, otworzył

pudełko. Remus wyjął różdżkę, a w oczach Łapy błysnęły niebezpieczne ogniki.

- Dowiedzmy się więc, gdzie zamelinował się wąż - powiedział w chwili, kiedy

potężna klątwa zdolna złamać Zaklęcie Fideliusa trafiła w kopertę.

* * *

Bella dopełzła wreszcie do szafy i już miała wziąć do ręki fiolkę, kiedy jasny

strumień energii, powodując ból, przemknął przez jej umysł, brutalnie i szybko
szukając informacji, którą tylko ona mogła posiadać.

- Nie! Nie możesz z tym odejść!
- Doprawdy, nie powinnaś tak krzyczeć, Bello. Rictusempra! - powiedział głos

Snape’a w jej głowie. A po chwili odczuła efekt zaklęcia łaskoczącego, mimo że
nikt go nie rzucił. Śmiech w połączeniu z eliksirem uczynił jej umysł całkowicie
niezdolnym do jakiejkolwiek obrony.

W tym momencie do laboratorium wszedł mąż Bellatrix, nie do końca

rozumiejąc, co się dzieje. Pomiędzy atakami chichotu kobieta powiedziała mu,
żeby pomógł jej wypić.

- Co wypić? - zapytał. Bella tarzała się po podłodze, niepokojąco

przypominając pacjenta oddziału zamkniętego św. Munga, nie mogła skupić
wzroku i jak mantrę powtarzała:

- Muszę wypić! Muszę wypić! Muszę, muszę pić pić pić!
Lestrange zauważył, że trzyma ona w dłoni fiolkę, którą próbuje przetknąć do

ust, ale jakaś niewidzialna siła jej w tym przeszkadza. Natychmiast rozwarł jej
palce, wziął fiolkę i wlał jej zawartość żonie do gardła. Bellatrix jęknęła i
przestała się ruszać. Wyglądała jak pijana, ale wydawało się, że bardziej się
kontroluje.

- Eliksir… zaczyna… Aaaa!!! - wrzasnęła, wyginając się w tył. W tym

momencie Snape całkowicie przejął kontrolę i przez kilka, ciągnących się niczym
godziny, sekund umysł Belli był otwarty i bezbronny. To wystarczyło, by

Huncwoci zdobyli informację, której potrzebowali.

Okazałaś się nieprawdopodobnie pomocna, Bello. Miłej zabawy przy

przyrządzaniu antidotum pod działaniem eliksiru.

* * *

Remus i Syriusz przybili sobie piątkę i spojrzeli na gładką powierzchnię

zaczarowanego, ozdobnego pergaminu, na której widniała nazwa miejsca.

Czarny Pan przebywa w Hastings. Tam, gdzie smoka można wezwać i skąd

magia wiecznie tryska.

Syriusz zerknął jeszcze raz na pergamin i podał go Dumbledore’owi.
- Pokręcona wiedźma zawsze miała talent do poezji - powiedział z krzywym

uśmieszkiem.

Remus uśmiechnął się z zadowoleniem, a potem spojrzał na Snape’a, który

wciąż siedział w fotelu tak samo bezwładny, jak wcześniej.

- Czy to normalne? - Lupin zapytał dyrektora. Albus przytaknął.
- Zadanie, którego się podjął pochłania bardzo dużo energii, ale wierzę, że

kubek gorącej czekolady postawi go na nogi. Kiedy już sprawimy, że odzyska
przytomność oczywiście.

- Naprawdę musimy? - spytał Syriusz, lekko się uśmiechając. Po czym

wycelował różdżkę w Snape’a i powiedział: - Enervate!

Snape sapnął, odzyskując przytomność, jego ciało wychyliło się do przodu,

jakby chciał wstać. Remus przytrzymał go, by nie spadł z fotela.

- Severusie, wszystko w porządku?
- Oczywiście, że nic nie jest w porządku, Lupin!
- Nic mu nie jest, warczy jak zwykle. - Syriusz wyszczerzył się w uśmiechu. -

Znaleźliśmy kryjówkę wielkiego, złego Voldzia - powiedział, kiedy Snape powoli
się wyprostował, wyglądając, jakby za długo siedział w roller coasterze.

- Dzięki Merlinowi, że nie jesteś tak niekompetentny, jak się obawiałem.

Umysł Bellatrix nie jest zbyt gościnny - stwierdził. Albus podał mu kubek gorącej
czekolady. To był jeden z tych rzadkich momentów, kiedy Severus nie odmówił.

- Więc gdzie to jest? - zapytał.
- Tam, gdzie smoka można wezwać i skąd magia wiecznie tryska… -

odpowiedział Albus, a w oczach zabłysły wesołe iskierki. Oczy Snape’a
rozszerzyły się zrozumieniem, a dyrektor kiwnął głową.

- Tak, uważam, że Tom Riddle jest w Stonehenge.
Trzech młodszych czarodziejów zamarło z grozą wypisaną na twarzach. Po

chwili ciszy Albus powiedział z uśmiechem:

- Myślę, że teraz powinniśmy zawiadomić i zmobilizować aurorów, Syriuszu.

* * *

Blaise Zabini klęczała przed Voldemortem. W pokoju oprócz niej był tylko

Lucjusz Malfoy. Serce Blaise tłukło się w piersi. Takie prywatne audiencje, z dala
od tłumu innych śmierciożerców, zawsze wiązały się z niebezpieczeństwem.
Profesor Snape wyjaśnił jej to całkiem jasno. Pierwszy raz od czasu inicjacji
została z Voldemortem niemal zupełnie sama. Nie, żeby nie wiedziała, dlaczego
się tu znalazła. Miała tylko nadzieję, że dobrze wykonała powierzone jej zadanie.

- Więc, Blaisse - powiedział Voldemort, przeciągając „s”, - opowiedz mi o

Kwaterze Głównej Zakonu Feniksa.

- Panie mój, to jedyne miejsce, gdzie Dumbledore mógł ukryć Malfoya,

ponieważ wierzy, że nie ma żadnego sposobu, by obejść Zaklęcie Fideliusa, które
je chroni.

- Wiesz, kto jest Strażnikiem Tajemnicy? - spytał Lucjusz.

- Nie, nie wiem - odpowiedziała. Kiedy tylko to przyznała, dosięgnął ją

Cruciatus, jednak niezbyt silny.

- Mam nadzieję, Blaise Zabini, że nie zabierasz mojego czasu, przekazując mi

bezużyteczne informacje. - Oczy Voldemorta rozbłysły groźnie. Blaise dźwignęła
się na czworaki i potrząsnęła głową.

- Nie, mój panie. Ja… Ja mam sposób, by… dostać Malfoya. A dopóki on tam

jest, znajdując jego, znajdziemy i Kwaterę Główną.

- Skąd pewność, że Draco tam jest? - odezwał się ponownie Lucjusz. W jego

oczach zabłysła nienawiść, wyobrażał sobie, co zrobi, kiedy już odnajdzie syna.

- W pracowni eliksirów podsłuchałam, jak Weasley mówił to Potterowi, proszę

pana. Teraz, kiedy nie ma Snape’a, można bez problemu rozmawiać w klasie.
Słyszałam ich rozmowę bardzo wyraźnie - powiedziała Blaise i odetchnęła lekko,
żeby lepiej kontrolować umysł.

Po chwili nieznośniej ciszy, usłyszała głos Voldemorta; pełen zadowolenia

pomruk.

- Więc, co to za sposób?

* * *

Draco nie mógł już znieść zamknięcia i nicnierobienia. Kiedy był w Hogwarcie,

jako członek Koła Naukowego był potrzebny, był częścią armii, walczącej o
spokój czarodziejskiego społeczeństwa. A teraz, w domu Blacków czuł się
ubezwłasnowolniony, zbędny i bezużyteczny. I nie były to pożądane emocje.

Pobiegł do salonu, jak tylko usłyszał dźwięk, towarzyszący opuszczaniu Sieci

Fiuu. Zobaczył Syriusza, wychodzącego z kominka, z uśmiechem zadowolenia na
twarzy.

- Więc? - zapytał. Syriusz spojrzał na niego pytająco.
- Więc, co?
- Kiedy wracam do Hogwartu?
- Nie prędko. Twój tatuś ciągle jest na ciebie trochę wkurzony. - Uśmiechnął

się Syriusz. Draco mlasnął zniecierpliwiony.

- Nie mogę tu siedzieć i nic nie robić! Nie mogę po tych wszystkich treningach

z grupą Pottera, skończyć w tym domu, karmiąc Hardodzioba!

- Nie martw się, dzieciaku. Nie długo będziesz miał swoją szansę. Na razie

najważniejsze jest, żebyś nigdzie się stąd nie ruszał. Łapiesz?

Darco spojrzał na byłego skazańca spod przymrużonych powiek i przechylił

lekko głowę.

- Jest w tym jakiś plan? Nie jestem tu tylko dla mojego bezpieczeństwa,

prawda? - zapytał, obserwując jaką jego pytanie wywoła reakcję.

Syriusz obrócił się i spojrzał na niego z uśmiechem.
- Cóż, niedługo sam zobaczysz. Mam jeszcze parę rzeczy do zrobienia,

dzieciaku.

Draco oblizał wargi i patrzył, jak Syriusz idzie do swojego pokoju. Odetchnął i

zawołał:

- Syriuszu!
Mężczyzna spojrzał na niego przez ramię.
- Czy… czy z Zabini wszystko w porządku? - zapytał Draco niepewnie. Syriusz

uśmiechnął się i mrugnął, po czym odszedł korytarzem.

* * *

Całe Koło Naukowe z wyjątkiem Blaise i Draco zebrało się w Pokoju Życzeń.

Severus Snape wycelował różdżką w Harry’ego i wymruczał zaklęcie, które miało
stworzyć połączenie między ich umysłami tak, by chłopak mógł opanować
Oklumencję. Harry przez chwilę czuł tajemniczą obecność Mistrza Eliksirów,
przyjemnie opływającą jego myśli, zanim wycofała się na granicę jego

świadomości.

- W porządku, Potter. Jeśli zajdzie potrzeba, zrobisz wszystko, co ci powiem.

Żadnej niesubordynacji, czy to jasne?

- Tak, proszę pana - odpowiedział zaintrygowany Harry, - ale dlaczego

jesteśmy tu wszyscy? To wygląda, jakbyśmy się do czegoś przygotowywali.

- To prawda - potwierdził Snape.
- Czy to będzie dotyczyło pojedynków? - spytał Fred pełnym nadziei głosem.
- Albo żartów, wreszcie? - dodał George.
- Przestańcie - rzuciła poirytowana Ginny. Neville zadrżał, próbując pozostać

poza polem widzenia Mistrza Eliksirów.

- Cieszę się, że wszyscy są obecni i pełni zapału. - Od strony wejścia dobiegł

radosny głos Dumbledore’a. Wszyscy obrócili się, by spojrzeć na jedynego
czarodzieja, którego bał się Voldemort. Dyrektor podszedł do miejsca, w którym
stał Harry i zatrzymał się obok Snape’a. Z uśmiechem położył dłoń na ramieniu
młodego Gryfona.

- Harry, znów jesteśmy w przededniu konfrontacji. Potrzebuję twojej pomocy.

Cały Zakon polega na tobie.

- Może pan na mnie liczyć, dyrektorze - odpowiedział Harry cicho. Patrzył

prosto przed siebie, ale jego spojrzenie było pełne determinacji. Dumbledore
uśmiechnął się i podał mu fiolkę z eliksirem.

- Weź to, gdybyś poczuł się słabo. Rozkaz pani Pomfrey - powiedział, a

chłopak zachichotał.

Dumbledore zwrócił się do reszty uczniów:
- Do tej pory udowodniliście, że jesteście najważniejsi, wszyscy, i Zakon wiele

wam zawdzięcza. Wezwałem was tutaj, ponieważ ufam wam tak samo jak
zaprawionym w boju aurorom. Potrzebuję was tej nocy, nocy, od której może
zależeć życie wielu czarodziejskich istnień.

Po tych słowach zapadła ciążka i pełna podekscytowania cisza. Do umysłów

wszystkich docierała powaga chwili. Nawet bliźniacy Weasley byli poważni i
opanowani. Pierwszy wyjątkowo odezwał się Neville Longbottom.

- Proszę nam powiedzieć, co mamy robić, dyrektorze.

* * *

Było bardzo wcześnie. Zimna i nieruchoma ciemność zaczęła formować się w

kształty, które zdawały się zbliżać do opuszczonego budynku. Nocne stworzenia
od kotów po szczury umykały przed obcymi. Kamuflaż budynku zaczął falować i
zanikać aż do momentu, kiedy opustoszałe Ministerstwo Magii pojawiło się w
całej okazałości. Ciemne postacie cicho weszły do najwyraźniej niestrzeżonego
budynku. Księżyc oświetlił białe maski śmierciożerców.

Lawina ruszyła.
Rozdział 17

Lestrange czołgał się u stóp Voldemorta, któremu z wściekłości trzęsły się

dłonie.

- Wy nic nie warte, bezużyteczne pasożyty! - wysyczał, a jego szkarłatne oczy

rozbłysły ledwo hamowanym gniewem. - Crucio!

Lestrange zawył w agonii, lecz jego głos był słaby i coraz cichszy. Voldemort

niechętnie zdjął klątwę.

- Jak to możliwe? - zapytał, tłumiąc wściekłość.
- Panie mój, nie potrafię powiedzieć… co się stało… i jaki eliksir zażyła, ale…

wprowadził ją w stan… katatonii.

- Masz fiolkę? - spytał Voldemort, ledwie powstrzymując się od wydobycia

informacji siłą. Ciało Lestrange’a było zbyt słabe, by mógł zareagować, więc
Lucjusz chwycił go za włosy i podciągnął tak, by mógł spojrzeć na Czarnego Pana
i odpowiedzieć.

- T… tak, mój panie - odpowiedział. Lucjusz przeszukał szaty półprzytomnego

śmierciożercy i znalazł małą fiolkę w połowie wypełnioną purpurowym płynem.
Pokazał ją Voldemortowi, który skinął głową z aprobatą.

- Znajdź podpis. Użyj najlepszego warzyciela, jakiego zdołasz znaleźć, choćbyś

musiał użyć Imperio. A potem znajdź twórcę tego eliksiru i przyprowadź go do
mnie - rozkazał. Lucjusz deportował się.

* * *

Draco westchnął, patrząc, jak Syriusz krząta się po domu, czyniąc

przygotowania. Zadrżał.

- Dumbledore naprawdę ufa mi w tej sprawie?
- Też nie mogę w to uwierzyć, ale tak. Jesteś pewny, że tego nie spaprzesz? -

wymruczał Syriusz, ostrożnie prowadząc Hardodzioba do kuchni, z której
wyniesiono niemal wszystkie meble. Draco przełknął ślinę.

- Nie wiem. Ja go pamiętam i wygląda na to, że on pamięta mnie.
- Cóż, masz więc szansę poprawić wasze stosunki - uśmiechnął się Syriusz i

odsunął od Hardodzioba. Hipogryf z zainteresowaniem zlustrował swoją nową
zagrodę, zanim jego wzrok spoczął na srebrnowłosym Ślizgonie. Draco odetchnął
i zbliżył się do niego z dużo większym szacunkiem niż tamtego dnia na lekcji
Opieki Nad Magicznymi Stworzeniami. Hardodziob spojrzał na chłopaka
niezadowolony i wyprostował długą szyję. Draco skulił się ze strachu.

- Myślę, że mnie pamięta - powiedział z lekkim drżeniem w głosie. Syriusz z

uśmiechem na ustach oparł się o framugę i z wyraźną przyjemnością obserwował
zajście.

- Cóż, jeśli ktoś sprawia, że musisz uciekać, zapamiętujesz jego wygląd -

powiedział, pewnie podchodząc do hipogryfa. Draco ciągle nie śmiał się zbliżyć.

- Nie wiem, jak to działa - powiedział i nachmurzył się. - Chyba, że to wasz

sposób, by przerobić mnie na paski: oddać hipogryfowi. Co za wstyd! - Żart
ociekał ironią.

Syriusz przechylił głowę w bardzo psi sposób.
- Cóż, Draco, jeśli naprawdę zrozumiałeś swój błąd i naprawdę chcesz się

poprawić, Hardodziob to zobaczy i cię zaakceptuje. Czas się dowiedzieć. Nie
będziesz miał kolejnej okazji - powiedział były skazaniec i z szacunkiem
pogłaskał hipogryfa. Kiedy gładził głowę mitycznego zwierzęcia, wydawał się coś
do niego szeptać. Hardodziob oburzony nastroszył pióra. Draco przełknął ślinę.
Tak miał skończyć? Przez hipogryfa? Na tę myśl skulił się jeszcze bardziej. Do tej
pory miał dwa spotkania z hipogryfem i żadne nie było przyjemne.

Od kiedy w niebezpieczeństwie myślę o głupotach? To działka Pottera…
- Myślę, że teraz jest odpowiednia chwila, by spróbować, Draco. Wszystko,

czego on chce to odrobina szacunku - powiedział Syriusz z lekkim uśmiechem,
jakby opowiadał dowcip, ale Draco tego nie zauważył.

Odetchnął, przełknął ślinę i ostrożnie podszedł do hipogryfa. Hardodziob

utkwił w nim spojrzenie. Draco jeszcze raz odetchnął i ukłonił się nisko, mając
nadzieję, że bestia nie dziobnie go w tył głowy, albo że Syriusz zdąży ochronić go
zaklęciem.

Jest mi naprawdę przykro z powodu tego, co ci zrobiłem, Hardodziobie.

Proszę, zaakceptuj mnie tym razem, żeby plan mógł się udać - pomyślał, ale nie
ośmielił się tego powiedzieć na głos.

Widział przesuwające się kopyta i słyszał szelest piór. Zacisnął powieki, ale nie

spadł na niego żaden cios. Ostrożnie spojrzał przed siebie. Stał oko w oko z
hipogryfem, który odwzajemnił jego ukłon.

* * *

Kierownik ministerialnych warzycieli Martin Brazenshire był kawalerem. Nigdy

w swoim czterdziestokilkuletnim życiu nie pomyślał nawet o założeniu rodziny.
Kochał swoją pracę i swoje laboratorium, nie miał czasu dla żony i dzieci, i nie
potępiał żadnego z tych wiecznie nieobecnych mężów i ojców. Bardzo rzadko
wracał do swojego maleńkiego mieszkanka w Londynie, kilka ulic od Pokątnej.
Wolał sypiać na polówce w kantorku, obok laboratorium, w sąsiedztwie zapachów
warzących się mikstur i bulgoczących kociołków. Właśnie zasypiał, kiedy,
potraktowane zaklęciem odblokowującym, drzwi stanęły otworem.

Martin otworzył oczy, kiedy padł na niego cień nieznajomej sylwetki. Sapnął i

usiadł na łóżku.

- Mam dla pana zadanie, panie Brazenshire. - Dobiegł go jedwabisty głos. -

Imperio.

* * *

Harry Potter złożył swoją laskę i schował do kieszeni. Pogłaskał owiniętą wokół

jego prawego nadgarstka Sashę, czując na palcach dotyk rozwidlonego języka.
Usłyszał Rona, biegnącego w jego kierunku i znajomy dźwięk kroków Hermiony.
Uśmiechnął się lekko.

- Przyniosłem ją, Harry - powiedział podekscytowany Ron. Serce Harry’ego

przyspieszyło, kiedy wyciągnął rękę i poczuł w dłoni znajomy kształt. Uśmiechnął
się, przesuwając palce wzdłuż rączki.

- Dobrze się nią zająłeś, Ron - wymruczał czule, jakby właśnie spotkał starego

przyjaciela.

- Jasne, przecież pomogła nam pognębić Slytherin - zachichotał Ron, a Harry

uśmiechnął się nieco szerzej.

- Fakt, że nie było Malfoya, też nam nieco pomógł.
- Ron codziennie spędzał prawie godzinę na konserwacji miotły, Harry -

powiedziała Hermiona z dumą w głosie. Harry roześmiał się, rozkoszując
znajomym dotykiem miotły, która kiedyś była taką samą częścią niego, jak teraz
laska.

- Wiedziałem, że pewnego dnia wróci do swojego właściciela. Chciałem tego,

odkąd ją dostałem - powiedział zawstydzony Ron, wiercąc się niespokojnie, jakby
Hermiona dała mu do zrozumienia coś, co go zasmuciło. Harry uśmiechnął się i
położył rękę na ramieniu przyjaciela.

- Ron, to ciągle jest twoja miotła. Nie odbieram prezentów - powiedział i

wcisnął mu miotłę do ręki. Usłyszał jak oddech Rona zmienia się, jakby się
mocno zdziwił.

- Ale… ale… ale to jest świetna, niezawodna miotła i będziesz jej potrzebował!
- Tak, jak ty. Poza tym ja sobie pożyczę, niedługo powinienem ją dostać. A

przy okazji, gdzie pozostali?

Jak na zawołanie Neville, Fred i George dołączyli do nich na tyłach boiska do

quidditcha. Ginny niosła dwie miotły (jedna z nich była jednolicie czarna), a obok
niej dreptał mały burmańczyk. Uśmiechnęła się, podchodząc do zgromadzonych.

- Sekundkę, tylko rzucę na nas zaklęcie maskujące - powiedziała Hermiona,

widząc, że Sombre chce się przemienić. Kiedy tylko połyskująca bańka skryła ich
w swoim wnętrzu, Sombre zmienił się w Severusa Snape’a i wziął od Ginny
czarną miotłę.

- To twój transport, Potter, dar od pana Dracona Malfoya - mruknął Mistrz

Eliksirów i wręczył mu miotłę. Harry usłyszał, jak Ron się dławi.

- Malfoy dał ci Nimbusa 2001?!
- Oddychaj, wielki bracie, bo wyglądasz, jakbyś miał dostać zawału - zaśmiała

się Ginny, a Fred i George zachichotali.

- Więc jesteśmy gotowi…
- …siać spustoszenie…
- …w Londynie…
- …Szkocji…

- …i Irlandii?
- Dość! To poważna sprawa, a wy nie macie żadnego doświadczenia! -

warknął Snape i bliźniacy zamilkli, ale Harry z ich oddechów mógł
wywnioskować, że są dalecy od powagi. Westchnął i przemówił niskim, łagodnym
głosem, nie próbując nawet przekrzyczeć hałasu.

- OK… Powtarzam, że jeśli któreś z was chce się wycofać, w porządku, jest

jeszcze na to czas. Od momentu, kiedy wyruszymy, nie będzie powrotu.
Będziemy zdani tylko na siebie. Całkowicie - powiedział, akcentując ostatnie
słowo. Członków Koła Naukowego przeszły dreszcze. Spojrzeli po sobie, ale nikt
się nie wycofał.

- Miejmy nadzieję, że wasze bohaterstwo nie skończy się, jak tylko

przekroczycie granice terenów Hogwartu. Potter, pij.

Harry wziął jedną z fiolek od Poppy i wypił zawartość, czując, jak eliksir pali

mu przełyk niczym płynny ogień. Snape podał mu kolejną i nachylił się do jego
ucha. Chłopak poczuł ciepły oddech na skórze i przeszedł go mimowolny dreszcz.

- Pamiętaj, Potter, że nie jesteś całkowicie zdrowy i jeśli wydam ci polecenie,

nie masz prawa go nie wykonać. Masz dostatecznie pojemną pamięć, by
przyswoić ten fakt?

- Tak, panie profesorze - odparł Harry z krzywym uśmiechem, mając nadzieję,

że do tego nie dojdzie.

Snape cofnął się i wręczył każdemu buteleczkę przezroczystego, lekko

opalizującego eliksiru. Zaskoczyło to wszystkich poza Hermioną.

- Panna Granger wyjaśni wam, co wam dałem, bo widzę, że jest jedyną osobą,

która przynajmniej w minimalnym stopniu uważała na zajęciach - oświadczył
jadowicie. Hermiona natychmiast przemówiła:

- To standardowy aurorski eliksir leczniczy. Aurorzy używają go do leczenia

ran, by móc kontynuować walkę.

- W rzeczy samej, pamiętajcie, że w przypadku cięższych obrażeń on nie

wyleczy was do końca, więc nie traktujcie go jak drugiej szansy, bo nią nie jest.
Da wam tylko dość siły, żebyście mogli wydostać się z pola bitwy i nic ponadto -
dokończył Snape głosem poważnym i surowym, i lekko zmartwionym z powodu,
wyglądających na rozluźnionych, bliźniaków. Neville nie był tak spokojny, stał z
boku i zerkał z niepokojem na Mistrza Eliksirów, który widząc to uśmiechnął się
sardonicznie.

- Niech się pan nie martwi, panie Longbottom, eliksir zadziała, nawet w pana

beznadziejnym przypadku.

Neville wzdrygnął się, ale wtedy odezwał się Harry, zajmując pozycję lidera.
- Już czas. Dosiądźcie mioteł - polecił. Snape zamienił się w Sombre, zaklęcie

maskujące prysło i poziom adrenaliny zaczął się podnosić. - Hermiona, będziesz
moim przewodnikiem, więc bądź blisko, ok?

- Jasne, Harry - odpowiedziała zamiast kiwnąć głową. Nie chciała, by reszta

pamiętała, że ich przywódca nie widzi, wiedząc, że to nie ma znaczenia.

- W porządku, lećmy - powiedział i Hermiona wystartowała pierwsza. Harry

wyjął różdżkę, wymruczał zaklęcie naprowadzające i poleciał za nią. Za nimi
wzbiła się w powietrze reszta Koła Naukowego.

Sombre przez chwilę obserwował, jak uczniowie unoszą się coraz wyżej, po

czym machnął ogonem i pobiegł. On również miał zadanie do wykonania.

***
- Nikt nie zrobił tego eliksiru - powiedział Martin pozbawionym emocji głosem.

Lucjusz, który przyglądał się, jak mężczyzna po raz kolejny analizuje eliksir,
łypnął na niego groźnie, ledwie powstrzymując się od zaciśnięcia palców na szyi
warzyciela.

- Ktoś go musiał zrobić! Znajdź podpis, ty nic niewarty robaku!
- Nie ma żadnego podpisu - powtórzył Martin, stojąc nieruchomo i czekając na

następny rozkaz.

- Musi być! To nie jest zwykły, standardowy eliksir! Dowiedz się, jak działa! -

warknął Lucjusz. Martin skinął głową i wrócił do pracy. Malfoy zaczął krążyć po
pokoju. Wolał nie myśleć, co się może stać, jeśli wróci do Voldemorta z pustymi
rękami.

***
Ludo Bagman przełknął nerwowo ślinę. Jego dłonie były lodowate. Czekał.

Czekanie było najgorszą częścią każdego przedsięwzięcia i chociaż będąc
hazardzistą tęsknił za adrenaliną, to pogardzał tą dziwną, osobliwą grą, w jaką
zmuszony był grać. Większość pracowników Ministerstwa Magii wróciło już na
noc do domów. Tymi, którzy zostali, byli w większości sekretarki i urzędnicy.
Napięcie w całym budynku było namacalne i Ludo czuł, że się dusi.

Drzwi się otworzyły.
- Śmierciożercy przedarli się przez ochronę. Wszystko idzie zgodnie z planem.

Pamiętaj o swojej roli, Bagman - powiedział Niewymowny, który przyszedł go
ostrzec, a Ludo szybko skinął głową. Usłyszał formułę zaklęcia, które miało
chronić jego drzwi od zewnątrz i natychmiast poczuł się bezpieczniejszy, ale i
bardziej podatny na atak. Jeżeli przegrają bitwę, nie będzie na niebie i ziemi
zaklęcia, które uchroni go przed Czarnym Panem i jego sługami. Wyjął różdżkę i
rzucił jeszcze jedno zaklęcie w chwili, gdy z niższych pięter ministerstwa zaczęły
dobiegać pierwsze odgłosy walki.

***
Remus Lupin, Syriusz Black, Severus Snape i Arthur Weasley zgromadzili się

w głównym salonie domu Blacków. Spojrzeli po sobie poważnie. Byli doskonale
świadomi powagi sytuacji, ale i pełni nadziei na zwycięstwo. Do pokoju wszedł
Draco Malfoy ubrany w jeansy i dopasowany, czarny sweter. Syriusz twierdził, że
taki ubiór będzie dla niego lepszy. Chłopak czuł się nieco skrępowany, mając na
sobie typowo mugolskie ciuchy. Jednak dzięki temu pierwszy raz pokazał, którą
stronę wybrał, więc dyskomfort nie był zbyt dokuczliwy. Młody Ślizgon był tak
podobny do swojego ojca i jednocześnie tak od niego różny.

- Dużo czasu upłynęło od tamtego dnia w księgarni, prawda Draco? -

powiedział łagodnie Arthur. Draco przytaknął, a jego naturalna bladość jeszcze
się pogłębiła.

- Tak, proszę pana, dużo - powiedział nieco zmienionym głosem. Syriusz

skinął głową do zgromadzonych.

- Wszystko gotowe. Mam nadzieję, że boss wpadnie na nasze przyjęcie w

Stonehenge.

- Nigdy nie zakładaj najkorzystniejszego scenariusza, Black. Voldemort może

równie dobrze przybyć tutaj, by popatrzeć na upadek Kwatery Głównej Zakonu
Feniksa, szczególnie jeśli czuje się na tyle zuchwały - rzucił Snape. Remus
zdawał się pogrążony w myślach.

- Stał się dużo bardziej ostrożny po porażce Inkwizytorów - powiedział.
- Ja tylko ostrzegam, Lupin - syknął Snape. Arthur pokiwał głową.
- A więc przygotujmy się. Oni mogą zjawić się w każdej chwili i zastaną nas

zajętych pogawędką - powiedział, klepiąc pocieszająco Draco po ramieniu.
Chłopak zadrżał i usiadł, zaciskając dłoń na różdżce. Światło, słabe i przyćmione,
czyniło cienie dłuższymi i cieńszymi. Z nich wyłonili się czarodzieje i choć Draco
ich nie widział, ani nawet nie mógł odróżnić ich sylwetek, wiedział, że tam są.

Więc się zaczęło. Mam tylko nadzieję, że cię w porę rozpoznam, Blaise.

***
Harry znów, po wielu miesiącach, poczuł radosne podniecenie, towarzyszące

lataniu. Już prawie zapomniał, jakie to uczucie unosić się w przestworzach,
czując wiatr we włosach i zaprzeczając grawitacji. Krew wrzała mu w żyłach, a
serce biło szybko. Czuł czystą radość, że żyje, że może czuć to wszystko. Zimne

powietrze nie przeszkadzało, przeciwnie - tęsknił za nim. Wykonywał ostre
skręty miotłą za każdym razem, kiedy jego różdżka pokazywała, że Hermiona
zmienia kierunek lotu. Poczuł, jak Sasha ciasno owija się wokół jego nadgarstka i
rzucił lekkie zaklęcie ogrzewające.

- Dziękuję, Harry - wysyczała z wdzięcznością.
- Nie. To ja dziękuję, że jesteś ze mną. Wiem, że nie lubisz latać - odsyknął

Harry.

- Jesteś szczęśliwy, Harry? - spytała Sasha, jakby to był przeddzień zupełnie

innej bitwy.

- Teraz tak, Sasho. Jestem szczęśliwy, że mogę przeżywać tą chwilę. To mnie

podtrzymuje na duchu.

- Cieszę się, Harry - powiedziała. Wtedy chłopak usłyszał świst bardzo blisko

przelatującej miotły.

- Stary, mógłbyś nie gadać z Sashą, kiedy lecisz? Ciarki mnie przechodzą, jak

słyszę, jak tak syczysz! - zawołał Ron, a Harry zachichotał.

- OK, Ron. Dziwnie brzmisz. Gdzie dokładnie teraz jesteśmy?
- Prawie na miejscu, dolatujemy do Hastings. Hermiona wzięła sobie słowa

Snape’a do serca i lecimy dłuższą drogą, żeby mieć pewność, że nikt nas nie
zobaczy.

- Dobrze. - Harry skinął głową. Usłyszał, jak podlatuje do nich Neville.
- Będziemy lądować, więc koniec gadania - powiedział, a jakakolwiek

nieśmiałość zniknęła z jego głosu. To dodało Harry’emu odwagi. Jeśli Neville
mógł być tak silny, nic nie było im straszne. Powinien ufać Dumbledore’owi. Nie
wysyłałby ich, gdyby nie miał pewności, że mimo wszystko sobie poradzą. Tak.
Powinien ufać Dumbledore’owi.

Powinienem też spróbować zaufać sobie.

***
Blaise Zabini zjawiła się przed Voldemortem wraz ze świstoklikiem.
- Malfoy nie wie o istnieniu tego świstoklika, mój panie. W przeddzień jego

ucieczki, w czasie kolacji, zaczarowałam go tak, by zaprowadził nas do niego,
gdziekolwiek by nie przebywał. Kiedy go aktywujemy, zabierze nas do Malfoya i
do Kwatery Głównej Zakonu Feniksa. Nieistotne, czy jest chroniona Zaklęciem
Fideliusa, czy nie, bo technicznie rzecz biorąc, nie chcemy znaleźć budynku, a
konkretną osobę.

Śmierciożercy, którzy nie wyruszyli do ministerstwa - najbardziej zaufani z

wewnętrznego kręgu i kilku wybranych rekrutów - spoglądali na Voldemorta
ciekawi, czy się zgodzi. W rzeczy samej plan młodej Ślizgonki miał duże szanse
powodzenia. Po krótkiej chwili Voldemort skinął głową.

- Dobrze mi służysz, Blaise Zabini. Jesteś jedną z najlepszych, dlatego mogę

włączyć cię do wewnętrznego kręgu.

Śmierciożercy w ciszy unieśli różdżki, tym samym uznając nową pozycję

Blaise. W tym momencie przed Czarnym Panem zmaterializował się pergamin i
zawisł w powietrzu. Blaise wycofała się na swoje miejsce w kręgu
śmierciożerców. Voldemort wziął pergamin i rozwinął. Przeczytał tekst, a w jego
szkarłatnych oczach błysnął triumf.

- Moi wierni śmierciożercy, zbliża się nasze zwycięstwo! Nasi bracia przejęli

kontrolę nad Ministerstwem Magii i wszystkimi jego departamentami! - ogłosił,
ukazując im pergamin z lśniącym srebrem podpisem ministra Bagmana.
Śmierciożercy wznieśli triumfalny okrzyk.

Wtedy pojawił się Lucjusz z zaciętą miną, ale i z nadzieją. Voldemort gestem

nakazał mu mówić, zdecydowany nie rozmawiać z przybyłym prywatnie.

- Eliksir, który spowodował śpiączkę u Bellatrix Lestrange, został

przeanalizowany, mój panie. Został stworzony, by spowodować udar i ją zabić.
Najwidoczniej Dumbledore teraz, kiedy ten zdrajca Snape nie żyje, przestraszył
się naszej Mistrzyni Eliksirów.

- A podpisss? - spytał Voldemort.
- Nie było żadnego podpisu, mój panie. Widocznie warzyciel, który stworzył

miksturę, nie był mistrzem.

- Lista zwolenników Dumbldore’a się kurczy - zarechotał Voldemort. - Już

czas. Zabini!

Blaise znów wystąpiła na środek i pochyliła głowę, wyciągając przed siebie

świstoklik. Było to zwykłe niebieskie pióro.

- Aktywuj go! Zmieciemy Zakon Feniksa z powierzchni ziemi, nim skończy się

dzień!

I tak tego jasnego, wiosennego ranka Blaise Zabini uaktywniła świstoklik,

który miał przenieść śmierciożreców wprost do serca ruchu oporu. Jej własne
serce nie mogło już bić szybciej. Uniosła aktywowany świstoklik, by wszyscy
mogli go dotknąć. Poczuła szarpnięcie w okolicach pępka i otoczenie się rozmyło.

Proszę, niech wszystko pójdzie dobrze.
Rozdział 18

Draco siedział w niemal całkowitych ciemnościach, słuchając bicia swojego

serca. Zacisnął dłoń na różdżce tak mocno, że wątpił, czy mógłby ją wypuścić,
nawet gdyby chciał. Zimny pot spływał mu po plecach.

To może być najważniejsza chwila w całym moim życiu. Tak bym chciał

powiedzieć mamie, że mi przykro…

Westchnął i zadrżał. Słyszał stukot kopyt Hardodzioba na kuchennej podłodze.

To podtrzymywało go odrobinę na duchu, niedostatecznie jednak.

Uśmiechnął się do siebie. Ostatnio czuł taki strach, kiedy on i Potter musieli

iść z psem Hagrida do Zakazanego Lasu. Jaka spokojna i bezpieczna to była
wyprawa, w porównaniu do tego, co działo się teraz! Wydawało się, że każdy
kolejny rok był bardziej niebezpieczny, bardziej złowieszczy, bardziej
śmiercionośny. Draco uważał to wszystko za jakąś dziwną grę, dopóki nie zginął
Diggory. Nie uronił nad Puchonem nawet jednej łzy - Merlinie wybacz, - ale jego
śmierć sprawiła, że Malfoy zrozumiał, że uczniowie mogą ginąć, mogą być w
niebezpieczeństwie nawet w doskonale chronionym Hogwarcie. A potem
nadeszła kolejna szokująca wiadomość - Potter został oślepiony.

Draco cieszył się na myśl, że jego najgroźniejszy rywal w quidditchu przestał

się liczyć, ale jednocześnie czuł ucisk strachu, bo jeśli Chłopiec-Który-Przeżył,
najpilniej strzeżony uczeń w całym Hogwarcie został okaleczony, to co mogło
stać się z nim, najbardziej znienawidzonym Ślizgonem z szemranymi
koneksjami?

Jak mi się udało zmienić z zepsutego bachora w tajnego sprzymierzeńca

Dumbledore’a?

Draco zachichotał do siebie. To Potter i sprawa z jego ślepotą zapoczątkowali

reakcję łańcuchową, która doprowadziła do tego, że w przeddzień ataku na
Hogwart zmienił strony, dołączył do grupy Pottera, trenował z nim i był zdolny
walczyć ramię w ramię ze swoją niegdysiejszą nemezis. Teraz był prawdziwym
Huncwotem. Łamał reguły, dotrzymywał tajemnic, był częścią drużyny i położył
swoje życie na szali, zupełnie jak opiekun jego domu.

Snape był w niezłym szoku, kiedy się o tym dowiedział - pomyślał.
To było zdumiewające, jak bardzo Draco szanował i podziwiał tego człowieka,

bardziej nawet niż Dumbledore’a. Snape dowiódł, jak dużo ma w sobie z dżokera.
Sfingował własną śmierć, żeby Voldemort uwierzył, że wygrywa w tej grze.

Nawet zza grobu wykiwał Voldemorta. - Draco znów zachichotał, tym razem

odrobinę głośniej.

- Chichoczesz, ty niewdzięczniku? Crucio!

***
Jak tylko wylądowali, Harry zaczął przymilać się do Sashy, głaskając ją po

trójkątnej główce.

- Będę na jakiś czas potrzebował twoich oczu, Sasho - powiedział łagodnie.
- Nie musisz prosić, Harry, wiesz o tym - syknęła Sasha, rozwidlonym

językiem dotykając palców Harry’ego.

- Chcę, żebyś mi obiecała, że schowasz się, jak tylko przerwę połączenie

między umysłami - zasyczał Harry. Sasha nie odpowiedziała od razu. - Obiecaj
mi, Sasho!

Oczy Sashy błysnęły, jak u najprawdziwszego Ślizgona i wężyca odsyknęła

cicho:

- Obiecuję, Harry.
Harry skinął głową i, używając oczu węża, rozejrzał się. Całe Koło Naukowe

zgromadziło się wokół niego, jak żołnierze wokół dowódcy, czekając, aż powie
im, gdzie iść i co robić. Harry potrząsnął głową, by odgonić myśli. Nie chciał
myśleć o ogromnej odpowiedzialności, jaką na siebie wziął. Strach nieuchronnie
by go sparaliżował.

- OK. Nie używajcie zaklęć, chyba że będziecie do tego zmuszeni. Stonehenge

jest tam i, zgodnie z tym, co powiedział profesor Dumbledore, będzie się roił od
śmierciożerców. Nie mogą nas widzieć, więc już teraz rzućcie zaklęcia
niewidzialności.

- Dlaczego nie na miejscu? Jesteśmy oddaleni o milę, nikt nas nie zobaczy -

spytał Neville.

- Dlatego, że wokół Stonehenge mogą być wykrywacze zaklęć, które mogłyby

ich zaalarmować.

- Stracilibyśmy element zaskoczenia - stwierdził George.
- Dobra, już czas - powiedział Harry, a pozostali wyszczerzyli się wesoło. Fred

wyciągnął z kieszeni mały sześcian i wymruczał zaklęcie. Sześcian rozrósł się w
wielkie pudło.

- Co to? - zapytała Hermiona, ale jej ton zdradzał, że już wie.
- Magiczne Dowcipy! Myślę, że to doskonała pora, by wypróbować parę

zabawek, które planowaliśmy włączyć do oferty - odpowiedział Fred, a George
przytaknął.

Harry uroczyście otworzył pudło i niczym mugolska hostessa zaczął:
- Panie i panowie, mamy tu produkty, o których wam się nawet nie śniło…

***
Draco krzyczał i wił się pod zaklęciem torturującym, które rzucił na niego jego

ojciec. Oczy Lucjusza płonęły nienawiścią, jednak zdjął klątwę, zanim Draco
całkiem stracił oddech. Chciał chłopaka żywego i dostatecznie przytomnego, by
zadać mu więcej bólu. Nierówny oddech Draco był doskonale słyszalny w cichym
pokoju, gdzie znajdowali się Voldemort, Blaise, Lucjusz i około dwudziestu
innych zamaskowanych śmierciożerców, których młody Malfoy nie mógł
rozpoznać. Miał nadzieję, że nie spostrzegli ukrytych w strategicznych miejscach
salonu czarodziejów.

- Śmiałeś przeciwstawić się naszemu panu i dołączyć do Dumbledore’a! Karą

za to nie będzie śmierć. Śmierć będzie twoim wybawieniem, kiedy nasz mistrz
sobie tego zażyczy, śmieciu! - wrzasnął Lucjusz i rzucił na Draco kolejnego
Cruciatusa.

Draco nigdy wcześniej nie doświadczył tego zaklęcia na własnej skórze.

Wydawało mu się nie do zniesienia, czuł, jakby jego ciało zostało wrzucone w
ogień i kłute igłami, jego umysł krzyczał. Upuścił różdżkę, ale widział, gdzie się
potoczyła - pod fotel, na którym wcześniej siedział.

Klątwa ponownie została zdjęta i Draco mógł zaczerpnąć powietrza. Jednak

jego ciałem nadal wstrząsały drgawki, których nie mógł opanować.

- Przeszukajcie dom, zabijcie wszystko, co się rusza. Złapcie Dumbledore’a,

jeżeli tu jest - nakazał leniwie Voldemort, jakby był zupełnie przekonany, że
wygrał tę bitwę.

- Wygląda na to, że dom jest opuszczony, mój panie - powiedział któryś ze

śmierciożerców.

- Szczury uciekły! - warknął Lucjusz i kolejny raz skierował różdżkę na syna. -

Crucio!

Klątwa chybiła.
Draco zwinnie, tak jak uczył go Harry, przetoczył się na bok i chwycił swoją

różdżkę. Z ust sączyła mu się krew i czuł słabość w mięśniach, ale starał się nie
zwracać na to uwagi i ruszył do bitwy.

Czy tak to robi Potter? - Zdążyło przemknąć mu przez myśl.
- TERAZ! - krzyknął i nagle śmierciożercy znaleźli się w krzyżowym ogniu

czterech czarodziejów.

Zanim zdążyli zareagować, ośmiu z nich padło. Wtedy wszystko zlało się w

jeden wielki wir zadawanych ran i kolorowych świateł klątw, lecących ze
wszystkich kierunków. Voldemort zasyczał niezbyt poruszony sytuacją, ciągle był
przekonany, że ma ogromną przewagę.

- Zabijcie ich wszystkich, a głowy weźcie jako trofea! - rozkazał.

***
Dumbledore siedział sam w swoim gabinecie, spoglądając w zamyśleniu przez

okno. Ubrany był w ciemne szaty bez peleryny, która mogłaby przeszkadzać w
pojedynku. Obrócił się do Fawkesa, który spoglądał na niego z niepasującą do
sytuacji wesołością.

- Zaczęło się, Fawkes. Cała moja strategia przeciw strategii Toma.
Fawkes ćwierknął optymistycznie. Dumbledore uśmiechnął się i pogłaskał

ognistego ptaka.

- Ciągle we mnie wierzysz, stary przyjacielu, mimo moich pomyłek w tak

niedalekiej przeszłości - westchnął, myśląc o Harry’m Potterze i o jego rodzicach.
Fawkes jeszcze raz ćwierknął pocieszająco i niczym jasny płomień wyleciał przez
okno. Dumbledore skinął głową i chwycił różdżkę.

Nie pora teraz na żale. Teraz jest czas na walkę za tych, którzy poświęcili już

swoją krew i życie.

***
Artur Weasley pobiegł do jednego z sąsiadujących z salonem pokoi, a pięciu,

pewnych, że nadchodzi jego koniec, śmierciożerców pobiegło za nim. Zahamował
z poślizgiem, uchylił się przed klątwą i stanął z nimi twarzą w twarz.

Zbliżyli się, ciągle schowani za białymi maskami, i zaśmiali złowrogo.
- Poddaj się, Weasley. Nie masz szans sam na sam z Czarnym Panem -

powiedział jeden z nich.

Artur oddychał ciężko, rozglądając się dookoła, jakby wiedział o czymś, o

czym oni nie mieli pojęcia. Uśmiechnął się, cały czas trzymając różdżkę gotową
do obrony. To nie był jego zwyczajny, serdeczny uśmiech, uśmiech ojca wielkiej
rodziny. Ten był naprawdę ponury.

- A co, jeżeli nie jestem sam? Co, jeżeli jest nas więcej? - powiedział, a z

mrocznych korytarzy wypadli aurorzy, otaczając śmierciożerców.

***
Draco dołączył do Hardodzioba i właśnie miał go dosiąść. Musiał być szybki.

Miał do wykonania specjalne zadanie, które wymagało zgrania w czasie.

- Wracaj tu, SYNU. - Dobiegł go zimny głos. Draco podskoczył, obracając się i

wyjmując różdżkę. Twarz Lucjusza przypominała szczerzącą się czaszkę, jego
jasne włosy były w nieładzie, a oczy błyszczały szaleństwem i nienawiścią.

- Jedyny syn… Jedyny syn, jakiego miałem stał się takim sukinsynem -

wymruczał, obchodząc Draco dookoła. Poirytowany Hardodziob nastroszył pióra.

- To ty jesteś sukinsynem! - odparował Draco. Ukrywany przez lata gniew i

żal wreszcie mogły wypłynąć. - I wiesz co? Obawiałem się, że nie będę potrafił
zwrócić różdżki przeciw tobie. Bałem się ciebie, bo nigdy cię nie kochałem. Ale

już się nie boję. I jak widzisz nie mam z tym żadnego PROBLEMU! - Ostatnie
słowa wykrzyczał, ciskając w Lucjusza klątwą. Malfoy uniknął jej, padając na
ziemię.

- Czyżbyś wreszcie zaczął zachowywać się jak mężczyzna, chłopcze? -

wycedził Lucjusz, rzucając zaklęcie oszałamiające.

- Protego! Już dawno. Tylko ty zawsze wolałeś myśleć o mnie jak o dzieciaku

bez własnego zdania! - warknął Draco i odbił zaklęcie.

- Stałeś się godnym przeciwnikiem w pojedynku. Ciągle jeszcze masz czas, by

dokonać właściwego wyboru. Dołącz do Czarnego Pana, on cię potrzebuje! -
powiedział Lucjusz, wyciągając rękę, w jego tonie było żądanie.

Draco zadrżał. Oto spełniło się jego marzenie. Ojciec dostrzegł jego wartość,

traktował go jak równego sobie, a nie jak nienadający się do niczego balast.
Zamrugał, różdżka przez chwilę drżała mu w dłoni, a odgłosy bitwy,
rozgrywającej się w innych pomieszczeniach Kwatery Głównej Zakonu Feniksa,
przestały do niego docierać. Lucjusz podszedł krok bliżej. Hardodziob rozpoznał
go i w połowie rozłożył skrzydła.

- Dołącz do mnie, synu. Służ Czarnemu Panu wraz ze mną!
Jak na przyspieszonym filmie, wydarzenia z przeszłości przesunęły się przed

oczami Draco.

Deszczowy dzień, kiedy bez strachu krzyczał imię Voldemorta prosto w niebo…
Dzień, kiedy stojąc między aurorami i wszystkimi reprezentantami jasnej

strony, z pełnym przekonaniem obiecywał im lojalność…

Moment, kiedy zobaczył ciało Severusa Snape’a zabitego przez śmierciożercę i

ogromny smutek, jaki przyszedł potem…

Chwila, kiedy Sombre zmienił się w profesora, o którym tak długo myśleli, że

jest martwy i ta radość, jakby oddano mu jego świat…

Blaise Zabini i jej przysięga, że pomści matkę.
- Nie - odpowiedział Draco i zacisnął zęby. Lucjusz zamrugał, jakby nie

usłyszał dobrze.

- Nie?
- Nie, do diabła! Nie będę sługusem mutanta, który nawet nie potrafi

wypowiedzieć „s” bez jego przeciągania! - wrzasnął Draco nienaturalnie wysokim
głosem.

Przez chwilę na twarzy Lucjusza malowało się tylko ogromne zdziwienie, jakby

nie patrzył na swojego syna, ale na kogoś zupełnie obcego, kogo nigdy jeszcze
nie spotkał i nie spodziewał się spotkać. Potem jego twarz stężała i uczynił
różdżką ruch, który natychmiast zaalarmował Draco.

- Avada Kedavra!
***
Voldemort był wściekły. Nie było tu Dumbledore’a i nie tylko nikogo nie

zaskoczyli, ale dodatkowo wpadli w pułapkę, bo wszyscy na nich czekali. Kiedy
walczył, ochraniając tylko siebie i rzucając klątwę zabijającą wszędzie, gdzie
tylko skierował różdżkę, rozejrzał się dookoła, by zobaczyć, jak przebiega bitwa.

Nic nie szło dobrze.
Aurorzy, wcześniej ukryci w mrocznych lub zamaskowanych pokojach,

stopniowo zyskiwali przewagę nad jego sługami. Wtedy oczy Voldemorta
spoczęły na jego najwierniejszym słudze i jego nienawiści wzrosła do poziomu,
jakiego nie osiągała od czasu śmierci Severusa Snape’a.

Blaise Zabini zrzuciła maskę i szaty, i w szkolnym mundurku walczyła przeciw

niemu.

Zdradziła mnie!
Wycelował w nią różdżką z zamiarem rzucenia Avady.
- Expelliarmus! - Rozległ się głos, którego już nigdy nie spodziewał się

usłyszeć. Zaskoczenie Czarnego Pana było tak ogromne, że o mało nie wypuścił
różdżki. Schwycił ją końcami palców, opierając się zaklęciu. Zamrugał ze
zdziwienia, widząc trupa, który… Żyje.

- Ssseverusie! Ty jesteś martwy!
- Nabierz mnie raz - zaczął Snape z ponurym uśmiechem, kiedy jednocześnie

smagnął i poderwał, a stopy Vodemorta wyślizgnęły się spod niego. - Wstyd.
Nabierz drugi…

Voldemort bez słowa uniósł różdżkę i zaklęcie tnące pomknęło w kierunku

Snape, który padł na podłogę i zmienił się w małego, czarnego kota, zanim
klątwa obcięła mu głowę.

- Nigdy nie odczuwam wstydu, bezwartościowy robaku! - Voldemort miał

ostatecznie rozprawić się z przeklętym Mistrzm Eliksirów, który jakoś nie chciał
umrzeć, kiedy spostrzegł zbliżających się trzech aurorów i Blaise Zabini. Nie
mógł dopuścić, by go teraz schwytali lub zabili. Ciągle miał asy w rękawie.
Opanował ministerstwo i nikt nie wiedział, gdzie znajduje się jego siedziba. Mógł
się tam wycofać i, za dzień lub dwa, po tym jak, na wieść o zdobyciu
ministerstwa, morale społeczeństwa zostanie złamane, podjąć dalszą ofensywę.

Zdeportował się.
- Voldemort uciekł! Zwycięstwo jest nasze! - krzyknęła Blaise na Sonorusie,

co sprawiło, że resztka walczących śmierciożerców uciekła w panice.

***
Draco uniknął zaklęcia ze zręcznością, jakiej Lucjusz się po nim nie

spodziewał. Rozpoznał ruchy, jakie widywał tylko u aurorów starszej daty -
Pottera, Blacka… I jego syn się nie poddawał, zupełnie jak młodszy Potter.
Lucjusz zacisnął zęby, bo coś sobie uświadomił - poniósł klęskę. Jego marzeniem
było zmienić Draco, ukształtować go, ale przez ponad sześć lat nie zdołał
dokonać zmian, które zaszły w jego synu w przeciągu ostatnich sześciu miesięcy.
Wszystko, czego teraz chciał to zmieść go z powierzchni ziemi.

Jednak Draco jak zwykle nie chciał współpracować. Lucjusz zamachnął się, by

rzucić klątwę zabijającą. Zaklęcie pomknęło w kierunku jego syna w chwili, kiedy
ten znajdował się między hipogryfem i ścianą. Nie miał szans uniknąć klątwy,
tak by zwierzę nie ucierpiało, ale oczywistym było, że Draco, osłaniając siebie,
ochroni również i jego.

- Protego Vitalis! - krzyknął. Jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, kiedy

różdżka zapłonęła jasnym światłem. Nie mógł uwierzyć, że to robi - próbował
odbić klątwę, która mogła go zabić tylko po to, by nie trafiła w Hardodzioba!

On jest ważny dla planu. To jedyny powód, dla którego to robię. - Przemknęło

mu przez umysł, kiedy pochłonęło go czerwone światło.

Użył rzadko stosowanej sztuczki obronnej, której Remus Lupin nauczył Koło

Naukowe. Zamiast osłaniać całe ciało, chroni się tylko to, co jest potrzebne do
funkcjonowania i utrzymania przytomności.

Klątwa skwierczała pod skórą, a rozdzierający ból był potęgowany

postcruciatusem. Draco wrzasnął. Po ciele spływał mu pot, małe żyły i naczynka
włosowate popękały, ale tętnice i główne naczynia był bezpieczne. Jego serce
załomotało raz i drugi, jednak po chwili powróciło do normalnego rytmu. Ból
sprawił, że stracił ostrość widzenia, ale słyszał, jak jego ojciec rzuca kolejne
zaklęcie.

Jestem już martwy - pomyślał. Obraz przed oczami ciągle był zamazany, a

ciało próbowało przetrwać szok pozaklęciowy.

- Impedimenta! - Rozległ się głos kogoś, kogo Draco teraz bardzo

potrzebował. Wzrok wyostrzył się i chłopak zobaczył uśmiechniętą Blaise, stojącą
w wejściu do kuchni.

- Pomyślałam, że go trochę dla ciebie spowolnię - powiedziała z ledwo

wyczuwalną czułością w głosie. Draco skinął głową i spojrzał na szamoczącą się
postać ojca. Lucjusz zacisnął zęby, widząc, że jego syn, mimo że zakrwawiony
bardziej niż przedtem, ciągle żyje i co więcej ma zamiar rzucić klątwę na niego.

- Effectio Stasis! Idź do diabła! I trzymaj się ode mnie z daleka! - krzyknął,

kiedy Lucjusz osunął się ciężko na podłogę, najwyraźniej martwy. Draco jeszcze

raz machnął różdżką i na czole Lucjusza pojawił się napisany czerwonym
atramentem wyraz: „Żyję”. Uśmiechnął się lekko do Blaise i skinął głową w
stronę Hardodzioba.

- Chodź. Musimy się załapać na bardzo szybki lot - powiedział, a Blaise

uśmiechnęła się szeroko, podbiegając do niego. Hardodziob pozwolił oboju się
dosiąść i wyleciał przez tylne drzwi kuchni, by dołączyć do reszty Koła
Naukowego.

***
Voldemort aportował się pośrodku Stonehenge, gdzie pozostali śmierciożercy

czekali na dobre wieści o zwycięstwie swojego pana.

- Witaj, mój panie - powiedział Lestrange na swoje nieszczęście, bo po chwili

oberwał zaklęciem, które z ogromną siłą posłało go na jeden z olbrzymich
głazów, tworzących magiczny krąg.

- Głupcy! Nie potraficie odkryć zdrajcy w naszych szeregach! Jak mam was

teraz ukarać? Odpokutujecie to, czy mam wassss zabić?! - wymyślał swoim
sługom, mamrocząc słowa na granicy słyszalności. Wszyscy zdjęli maski i
pochylili głowy, mając nadzieję, że, jeżeli pozostaną dostatecznie cicho, zostaną
oszczędzeni.

- Macie szczęście, że ministerstwo jest nasze, bo nie dotrwalibyście do nocy!

Czy wykryliście jakiegoś intruza?

- Nie, mój panie. Oczywiście magia tego miejsca może zakłócać odbiór

słabych sygnałów… - Zaczął wyjaśniać McNair.

- Sanguiflus! - Voldemort uciszył go zaklęciem, którego zwykle używał, gdy go

ktoś rozgniewał. McNair jęczał i wycierał krew cieknącą mu z oczu, nosa i uszu. -
Idioci! Ssspodziewacie się, że Dumbledore przybędzie tu bez ochrony?! To
niewielkie zakłócenie magicznego pola, które musssicie wykryć! - zasyczał.

Nagini podpełzła do niego i zwinęła się jak sprężyna, gotowa do ataku.

Voldemort wiedział, że to postawa obronna, kiedy zbliża się niebezpieczeństwo.
Wskazał długim palcem na śmierciożerców, by zajęli pozycje. Jak Dumbledore go
znalazł? Jego umysł natychmiast podsunął odpowiedź - Severus Snape. On
sporządził eliksir, który doprowadził Bellatrix Lestrange do śpiączki, a ona była
strażnikiem tajemnicy. Wydobyli sekret z jej umysłu poprzez wpływ eliksiru.

Snape. To znów ty jesteś osobą, która próbuje mnie zniszczyć.
Nie. Nie pozwoli się zniszczyć. To on jest górą, silniejszą stroną w tej

szczególnej grze, siłą, którą, od tamtej pamiętnej halloweenowej nocy, przez
piętnaście lat próbował odzyskać. Tym razem nie przegra.

Jasnożółte kanarki wleciały do Stonehenge ze wszystkich stron. Były jaskrawo

ubarwione i ćwierkały przeraźliwie, jakby przeprowadzały samobójczy atak.
Voldemort patrzył na groteskowe pociski o sekundę za długo. Zasłonił się w
ostatniej chwili, kiedy kanarki uderzyły w ziemię i eksplodowały, wyrzucając w
powietrze ziemię i odłamki skał, i zasnuwając Stonehenge dymem.
Śmierciożercy rozproszyli się.

Voldemort wyjął różdżkę, by pozbyć się skutków kanarkowego nalotu, kiedy

głos, niski i podświadomy, by nie mógł zagłuszyć go hałas, powiedział:

- Naprawdę powinienem strzelić ci w plecy, ale to nie w moim stylu.
Odwrócił się i zobaczył Harry’ego Pottera o jasnozielonych, nieruchomych

oczach, stojącego spokojnie naprzeciwko niego. Otaczająca go wywołana przez
kanarki mgła, sposób, w jaki jego niesforne włosy falowały, poruszane łagodną
bryzą, i twarde, nieugięte spojrzenie niewidzących oczu, sprawiły, że Voldemort
miał wrażenie, że ma do czynienia z męską wersją Ślepej Sprawiedliwości.

Rozdział 19

Twoje Gryfoństwo jest twoją słabością - pomyślał Voldemort, celując różdżką

w niewidomego nastolatka i rzucając niewerbalną klątwę.

- Crucio!
- Diverto! - Harry wypowiedział przeciwzaklęcie cichym, spokojnym głosem,

zupełnie jak na zajęciach OPCM-u. Niewybaczalne zmieniło trajektorię o
czterdzieści pięć stopni i roztrzaskało jeden z głazów tworzących Stonehenge.
Voldemort nie mógł uwierzyć własnym oczom. Nikt wcześniej nie miał tyle
magicznej mocy, by odbić Cruciatusa. To spowodowało u Czarnego Pana reakcję,
jakiej się zupełnie nie spodziewał; w jego serce zaczął wkradać się strach przed
Harrym Potterem.

***
Mgła wywołana nalotem kanarków rozwiała się, by ukazać triumf bliźniaków

Weasley. Stonehenge nagle zamieniło się w prawdziwy cyrk.

- George! Tykofretki*! - krzyknął zadowolony Fred, obrzucając trzech

śmierciożerców czymś, co wyglądało jak niewinne lizaki. Jednak po ich
dotknięciu rosło futro, uszy kurczyły się i zaokrąglały, zęby wydłużały i pojawiał
się ogon. Nieszczęsne ofiary zamieniały się we fretki i nie miały możliwości
wypowiadania zaklęć, czy choćby utrzymania różdżki.

- Musimy to koniecznie włączyć do oferty! - zawołał George ponad ramieniem

i, unikając złowrogich klątw, zabrał się za uruchomienie innego wynalazku
przygotowanego specjalnie, by zająć się agresywnymi dorosłymi. Wsunął różdżkę
do butelki wypełnionej eliksirem i dmuchnął na jej koniec, produkując setki
mydlanych bąbelków. Bąble, okrążając monolity, rosły i rosły, by następnie
popłynąć w kierunku celów. Nie pękały i skutecznie zamykały czarnoksiężników
w swoim wnętrzu, niczym ulepszone Zaklęcie Bańki. Żaden śmierciożerca nie
mógł wyjść poza Stonehenge tak, by nie utknąć w mydlanym bąblu.

Hermiona i Ron walczyli odwróceni do siebie plecami. Ich styl walki nie był tak

fantazyjny jak styl bliźniaków, ale równie efektywny. Spowodowali mniejsze
szkody i zapobiegli dostaniu się śmierciożerców w pobliże najważniejszej
pojedynkującej się pary: Harry’ego i Lorda Voldemorta.

Neville Longbottom pierwszy raz w życiu czuł, że wymierza sprawiedliwość w

imieniu swojego ojca. Jednocześnie we wnętrzu Stonehenge strzegł
„prywatności” Chłopca-Który-Przeżył i jego przeciwnika. To, czego doświadczał
przez wszystkie te lata na lekcjach Eliksirów, działało teraz na jego korzyść.
Potrafił bronić się na tyle dobrze, by być liczącym się przeciwnikiem dla każdego
śmierciożercy. Fakt, że nie potrafią poradzić sobie z bandą piętnastolatków,
napełniał czarnoksiężników wstydem. Niektórzy nawet zaczęli się zastanawiać,
czy Dumbledore nie nakarmił czymś swoich podopiecznych.

Kiedy osobników w czarnych szatach znacznie ubyło i Neville’a zaczęła

ogarniać właściwa wszystkim Gryfonom próżność, stało się coś
niespodziewanego. Wielki wąż o bladej skórze owinął się wokół jego nóg, szybko
posuwając się coraz wyżej. Chłopak sapnął ze strachu i niedowierzania. To
Nagini, pupilka Voldemorta zaatakowała, włączając się do walki. Zasyczała
złowrogo, rozwarte szczęki ukazały lśniące kły. Neville zbladł. Kiedy wpatrywał
się w te ohydne, złowieszcze, pozbawione wyrazu oczy z jego umysłu odpłynęły
wszystkie myśli. Rozpaczliwie usiłował poruszyć ręką i unieść różdżkę, ale
wężowe sploty zacisnęły się tak mocno, że z trudem oddychał.

- Petrificus Totalus! - krzyknął znajomy głos i wąż znieruchomiał.
- Ginny! - pisnął Neville z ulgą.
Zaniepokojona Ginny podbiegła do niego i przyłożyła koniec różdżki do głowy

nieruchomego węża, który ciągle więził Neville’a. Jej oczy błysnęły gniewem,
kiedy wypluwała następne zaklęcie.

- Tetum Dissolva!
Głowa Nagini eksplodowała deszczem zamrożonych zaklęciem cząstek. Śmierć

zwierzęcia przerwała zaklęcie petryfikujące i grube zwoje rozluźniły się. Neville
błyskawicznie się z nich uwolnił.

- Wielkie dzięki, Ginny - wysapał, serce nadal łomotało mu w piersi.

- Och, od pierwszej klasy marzyłam, żeby załatwić wielkiego węża -

odpowiedziała z ponurym, skrzywionym uśmiechem.

***
Harry stał naprzeciw Voldemorta; spokojny, opanowany z różdżką w

pogotowiu. Jego oczy były nieruchome i ślepe, jednak wydawało się, że widzą, co
niepokoiło Czarnego Pana. Nie mógł tego znieść.

- Próżne sssą twoje wysssiłki, chłopcze - zasyczał Voldemort, krążąc wokół

Harry’ego. Głowa chłopaka nie podążyła za nim, zrobiła to jego różdżka. Harry
uśmiechnął się.

- Czuję kłamstwo w twoim głosie. Jesteś otoczony, Voldemorcie. Już nie ma

dokąd uciekać.

- Minisssterssstwo jest moje. Do jutra śśświat magiczny będzie ruiną, prośśś

więc o litośśść - syknął Voldemort leniwie. Jednak Złoty Chłopiec pozostał
dziwnie spokojny.

- Ministerstwo jest wolne. Śmierciożercy, których tam posłałeś, zostali

postawieni w stan oskarżenia, a minister Bagman nie jest już pod twoją kontrolą
- odpowiedział Harry. Wiedział, że ta wiadomość może wywołać burzę, jednak
miał nadzieję, że zagrał mądrze.

W rzeczy samej, Voldemort niemal eksplodował z wściekłości na myśl, że jego

ostatni atut obrócił się w popiół. Dumbledore znowu wygrał. Tak dobrze rozstawił
pionki, że mógłby właściwie wygrać całą grę, nie tylko tę rundę.

Ale nie wszystko stracone. Niektóre pionki można zamienić.
Voldemort uśmiechnął się jadowicie do prowokującego go nastolatka i wskazał

na niego różdżką.

- Jak mądrze ze strony Dumbledore’a… Dobrze używa swoich pionków. Ale ja

cię znam, Harry Potterze. Znam cię dobrze.

- Nic o mnie nie wiesz - odparł Harry, lekko marszcząc brwi, zaalarmowany

brakiem jakichkolwiek dźwięków ze strony przeciwnika.

- Nic? Cerebra Overto! - warknął Voldemort. Jednocześnie Harry rzucił to

samo zaklęcie, którego użył w pierwszym pojedynku z Czarnym Panem.

- Ento Expelliarmus!

***
Draco Malfoy i Blaise Zabini lecieli na Hardodziobie w stronę Stonehenge.

Blaise zauważyła, że Draco drży. Ciągle krwawił z wielu ran i na pewno czuł
piętno walki w Kwaterze Głównej, a teraz, kiedy adrenalina opadła chyba nawet
bardziej. Dziewczyna wyciągnęła różdżkę i rzuciła zaklęcie ogrzewające. Draco
zaczął oddychać lżej i uśmiechnął lekko.

- Dzięki, Zabini.
- Nie ma za co. Mnie też było zimno - odpowiedziała, mocniej obejmując

Draco. Nie tylko dlatego, że nie chciała spaść.

- Więc, Zabini… Myślisz, że to ostatnia noc Voldemorta na ziemi?
- Nie wiem - odparła Blaise szczerze. - Mam nadzieję.
- Co zamierzasz później?... Jeżeli… Jeżeli będzie jakieś później? - zapytał

Draco i przygryzł wargę. Nie był pewny, czy chce rozmawiać o przyszłości. Nie
spotkał się jeszcze z matką i nie miał pojęcia, jakie jest jej stanowisko w tym
wszystkim.

- Nie wiem… Nie myślałam za wiele o… o tym, co będzie później.
- Prawdopodobnie masz rację. Ciągle możemy zginąć - stwierdził Draco, a

Blaise wzruszyła ramionami.

Zapadła cisza przerywana jedynie odgłosem bijących powietrze skrzydeł

Hardodzioba. Draco przełknął ślinę i znów przemówił tak obojętnie, jak tylko
zdołał.

- Ale Zabini… Gdyby jednak było jakieś później… Było by miło, gdybyś chciała

być ze mną. Mam pieniądze, które ustawią nas do następnego pokolenia.

- Ale twój ojciec cię nienawidzi - również stwierdziła Blaise. Draco roześmiał

się, ale w jego śmiechu nie było radości.

- Tak, nienawidzi, ale nie miał czasu, żeby mnie wydziedziczyć. Zaraz po

ataku na Hogwart wysłałem list do Gringotta. Pan Malfoy życzy sobie, by jego
syn otrzymał klucz do skrytki Malfoyów.

Blaise uniosła brwi.
- Podrobiłeś podpis swojego ojca?!
Draco prawie zachichotał.
- Jak to mówią, Ślizgon zawsze pozostanie Ślizgonem - wycedził i wzruszył

ramionami. Blaise parsknęła.

- Draco, jesteś moim osobistym bohaterem - powiedziała. W tym momencie

Hardodziob zniżył lot. Zbliżali się do Hastings.

***
Kiedy dwa zaklęcia wystrzeliły z bliźniaczych różdżek Harry’ego i Voldemorta,

ich rdzenie zareagowały tak samo jak wtedy, gdy po raz pierwszy zostały
zwrócone przeciw sobie. Złota klatka energii zaczęła formować się wokół
walczących, ale nie wszystko było tak samo, jak w noc śmierci Cedrica. To nie
był cmentarz. To było Stonehenge, gdzie można wezwać smoka i skąd wiecznie
tryska magia. Dlatego reakcja, która nastąpiła, oszołomiła przeciwników.

Blade niebieskawe światło rozświetliło monolity, tworzące magiczne ruiny.

Rozprzestrzeniało się, aż jak jedwabne zasłony odcięło Harry’ego i Voldemorta od
świata zewnętrznego, zamykając ich w olbrzymim polu siłowym, które nagle
oderwało się od ziemi. Walczący znaleźli się wysoko ponad Stonehenhe, niczym
na szczycie katedralnej kopuły. Niebo wokół nich pojaśniało i stało się
różowoliliowe. Nierzeczywiste purpurowe chmury - wcielona magiczna energia -
wirowały dookoła, ciągle zmieniając kształty.

Oba zaklęcia trafiły w cele. Różdżka Voldmorta wysunęła mu się z dłoni i

poszybowała w stronę Harry’ego, który zręcznie ją złapał. Druga klątwa otoczyła
głowę chłopaka i wchłonęła się. Harry krzyknął w agonii, trzymając się za
skronie. Voldemort zignorował to, co działo się dookoła i skupił się na swoim
młodym przeciwniku. Umysł Pottera stał dla niego otworem i wreszcie miał
szansę przeciągnąć Chłopca-Który-Przeżył na swoją stronę.

- Oddałeś Dumbledore’owi wszystko, mimo że odebrał ci rodziców. Ale on nie

dał ci rzeczy, której najbardziej pragniesz. - Głos Voldemorta brzmiał łagodnie i
zwodniczo.

- Przestań! - wrzasnął Harry. Ten głos zadawał mu ból, dezorientował.
- Wiesz, o czym mówię. - Głos ciągnął bezlitośnie. - Przyznałeś się do tego.

We śnie. Zgodziłeś się.

- Nie zgodziłem się! Nie zgodziłem! - Harry zaprotestował ostatkiem sił, ale

serce ścisnęło mu się ze strachu. Voldemort mówił prawdę.

- Och, zgodziłeś. Powiedziałeś mi to we śnie. Zrobiłbyś wszystko, pamiętasz?

Wszystko, by odzyskać wzrok. Zawarłeś umowę.

- Nie! - krzyknął znów Harry.
- Och, tak, młody Harry Potterze… I wiesz o tym tak dobrze jak ja… Więc

oddam ci wzrok, a twoja dusza połączy się z moją. - Voldemort zarechotał i
wyciągnął dłoń do Harry’ego. - Oddaj mi moją różdżkę, a wzrok będzie twój. Na
zawsze.

- Nie… - odpowiedział Harry, ale bez stanowczości. Znów widzieć? Patrzeć na

kolory, na światło, na jedzenie, bez pomocy węża, ale własnymi, ludzkimi
oczami?

- Dlaczego nie? Co jesteś winny Dumbledore’owi? Wykorzystał cię, zostawił u

mugoli, którzy nie potrafili zobaczyć twojej wartości. Manipulował tobą, ukrywał
przed tobą rzeczy, o których powinieneś wiedzieć. Jest zaklęcie, które może
przywrócić ci wzrok, Harry Potterze. Nauczył cię tego zaklęcia? Wiedziałeś w
ogóle o jego istnieniu?

Słowa Voldemorta wstrząsnęły Harrym do głębi. Czarny Pan poruszył bardzo

delikatną strunę, wydarł wszystko, co powodowało u chłopca gniew, co ten w
sobie tłumił i co mógł przeciw niemu wykorzystać.

Harry nie mógł się powstrzymać. Łzy spłynęły mu po policzkach, wypełniły go

gniew, nienawiść i smutek. Voldemort uśmiechnął się, widząc jego reakcję.

- Tak myślałem, że nie wiedziałeś. Oddaj mi różdżkę, Harry, a ja oddam ci

oczy. We śnie powiedziałeś, że zrobiłbyś i oddałbyś wszystko. Wszystko, czego
chcę to moja różdżka - powiedział przyjemnym dla ucha głosem.

- Jesteś zły - powiedział Harry smutno, ale opuścił ręce. Był teraz odsłonięty

na ciosy i zranienia.

- Czy to, że chcę ci dać coś, czego cię pozbawiono, jest złe? To tylko różdżka,

a świat widzialny znów stanie przed tobą otworem, Harry Potterze - ciągnął
Voldemort.

Dłoń Harry’ego, w której ściskał różdżkę Voldemorta, przesunęła się w stronę

czarnoksiężnika. Chłopak zaciskał na niej palce, jednocześnie chcąc i nie chcąc
jej oddać. To tylko różdżka, czyż nie?

Nie Harry, proszę…

…weź Harry’ego i uciekaj!...

…odsuń się, dziewczyno…

…zabierz moje ciało do rodziców, Harry…

Voldemort widział, jak smutek w nieruchomych oczach przechodzi we

wściekłość. Chciał tego, liczył na to. Chłopiec był prawie gotowy, by oddać mu
jego różdżkę. Podszedł bliżej i wyciągnął rękę, by wziąć to, co Harry chciał mu
ofiarować. Nagle Harry cofnął rękę i wycelował w Voldemorta jego własną
różdżkę. Szloch wyrwał się z piersi Gryfona, a twarz wykrzywiał mu grymas bólu,
jakby po stracie czegoś drogiego.

- Cofnij się. Cofnij się, ty gadzie - powiedział Harry głosem, w którym

brzmiały stalowe nuty. Jego oczy rozbłysły.

- Harry… - Voldemort próbował jeszcze namówić chłopaka.
- Nic od ciebie nie chcę, morderco! Nie mógłbym wziąć czegokolwiek od

kogoś, kto zabił moją rodzinę. Cofnij się i nie dotykaj mnie, Tomie Riddle!

Twarz Voldemort skrzywiła się w straszliwym grymasie, który pozbawił ją

resztek ludzkich cech. Skąd tyle siły w tak małym ciele, skąd chłopak wziął moc,
by go pokonać? Zawył z nienawiścią i rzucił się na Harry’ego, zaciskając swe
długie, pajęcze palce na swojej różdżce. Obaj wpadli w wir magicznej energii,
która utrzymywała ich pod niebem.

- Zabiję cię, choćbym miał to zrobić po mugolsku. Zabiję cię, ty toksyczny

bachorze! - wysyczał Voldemort w języku węży, jedną ręką przytrzymując
różdżkę, a drugą próbując udusić chłopaka.

***
Albus Dumbledore zmierzał do Stonehenge, nie spiesząc się. Wiedział, jakie

jest jego zadanie, bez względu na wynik bitwy toczącej się na miejscu. Spojrzał
na lecącego nad nim Fawkesa. Wkrótce miał spotkać się z najbliższymi,
najbardziej zaufanymi członkami Zakonu, by zakończyć rozdział historii
czarodziejskiego świata po tytułem „Voldemort”.

W rzeczy samej, Severus Snape, Remus Lupin i Syriusz Black aportowali się

nieopodal i zgromadzili wokół dyrektora.

- Wciąż uważam, że ta część planu nie jest konieczna - odezwał się

zaniepokojony Syriusz.

- Pierwszy raz się z nim zgadzam. Nie moglibyśmy dostać się tam nieco

szybciej? - spytał poirytowany Severus.

- Zobaczycie poświatę, zanim dostrzeżecie kamienny krąg - mruknął Remus,

przygryzając wargę. Albus westchnął.

- Musicie mi zaufać, mimo że nie posłuchałem waszych rad w tej szczególnej

sprawie. Nie zaryzykuję życia Harry’ego, wcale nie zaryzykuję, póki nie będę
zupełnie pewny, że mogę pokonać Toma - powiedział zmęczonym głosem,
patrząc na błyskające światła.

- Zupełnie pewny? - warknęli jednocześnie Snape, Remus i Syriusz.
Zanim dyrektor zdążył odpowiedzieć, bardzo jasny rozbłysk światła zamienił

na sekundę noc w dzień, po czym zapadły ciemności. Czarodzieje bez słowa
podążyli przed siebie.

***
Harry krztusił się, szamocząc z Voldemortem. To niezwykłe, jak wiele siły było

w tych kościstych, chudych palcach, zaciśniętych na jego szyi jak lodowe imadło.
Czuł, jak przeciwnik wyszarpuje różdżkę z jego ręki i ściskał ją rozpaczliwie.

Nie powinienem siadać, żeby go posłuchać. Powinienem przekląć go, kiedy

mówił. Głupi, głupi, głupi, czemu nigdy nie robisz tego, co mówi Snape?!

Jeszcze tylko kilka sekund, a różdżka wysunęłaby mu się z palców i Voldemort

zabiłby go. Musiał coś zrobić, musiał użyć całej swojej wiedzy, póki jeszcze istniał
choć cień szansy na wykonanie zadania. Voldemort zignorował jego drugą rękę,
w której trzymał własną różdżkę, bo ściskał mu gardło tak, że Harry nie mógł
wydusić nawet słowa. Wtedy chłopak wpadł na pewien pomysł. Przez oczami
stanęła mu nadmuchana jak balon ciotka, unosząca się pod sufitem domu na
Privet Drive…

Ruch był tak szybki, że Voldemort dostrzegł tylko rozmazaną smugę i usłyszał

dźwięk, jak wydaje drewno uderzające o drewno. Harry zacisnął powieki i
przestał się wyrywać, ściskając swoją różdżkę obiema dłońmi. Różdżka zaczęła
świecić, mimo że Chłopiec-Który-Przeżył nic nie powiedział. Voldemort zamrugał
niepewny, co powinien zrobić. A kiedy zrozumiał, co się dzieje było już za późno.

Różdżka świeciła coraz jaśniej i jaśniej, aż niebieskawa, skręcająca się

magiczna energia, emanująca ze Stonehenge, zmieniła kierunek i popłynęła
przez rdzenie obu różdżek. Drewno rozbłysło na czerwono i różdżki połączyły się
w jedno. Harry otworzył oczy. Nadal były nieruchome i rozszerzone, ale teraz
błyszczały magiczną siłą. Voldemort odskoczył spanikowany, rozpaczliwie
próbując wydostać się z plątaniny, której nie umiał rozwiązać.

- Twój czas się skończył - powiedział Harry miękko, jakby przemawiał do

dziecka.

- Nie! - wrzasnął Voldemort, jego szkarłatne oczy rozszerzyły się ze strachu.

Jednak było już za późno. Potężna magia, którą wezwał Harry nagle wybuchła
między nimi światłem tak jasnym, że przez sekundę było widno jak w dzień.

Tak szybko, jak wszystko się zaczęło, strumień energii zatrzymał się i dwa

ciała, wcześniej zawieszone pod niebem, spadły swobodnie w dół. Ci z Koła
Naukowego, którzy nie byli oślepieni błyskiem byli zbyt oszołomieni, by zrobić
cokolwiek, kiedy Harry bezwładnie spadał.

- Łap go! - wrzasnęła Blaise, wskazując przed siebie. Hardodziob dał z siebie

wszystko, kiedy Draco pochylił się, jakby chciał rozpaczliwie złapać znicz. Po
zapierającym dech manewrze, zwanym Zwodem Wrońskiego, Draco i Blaise
złapali Harry’ego, na chwilę zanim roztrzaskałby się o głazy.

Kiedy hipogryf wylądował zewsząd brzmiały okrzyki radości. Nikt nie zwrócił

najmniejszej uwagi na głuchy odgłos, jaki wydało ciało Czarnego Pana, uderzając
o ziemię. Zabrzmiał on złowieszczo na tle zamierających odgłosów radości. Ciało
młodego Gryfona, które Draco delikatnie ułożył na ziemi, było nieruchome, a
oczy szkliste i otwarte, martwe.

______________________
*Tykofretki zostały wymyślone i użyczone do wykorzystania przez jabłuszko,

za co jej serdecznie dziękuję, bo sama nie byłam w stanie nic sensownego
wymyśleć, nawet po "długim tentegowaniu w głowie".

Rozdział 20

- Nie, Harry! - szepnęła Hermiona, podnosząc dłonie do ust i patrząc przed

siebie rozszerzonymi oczami. Różdżka wysunęła się Ronowi z palców i stuknęła o
ziemię. Neville wstrzymał oddech, oczy Ginny napełniły się łzami, a Fred i
George spoglądali na siebie z niedowierzaniem. Draco przełknął ślinę, krzyżując
ręce. Spoglądał na lidera Koła Naukowego, który był jego sercem i duszą, a teraz
leżał tam, martwy. Jak do tego doszło? Czy życie Chłopca-Który-Przeżył było
jakoś połączone z życiem Czarnego Pana?

- Na co się gapicie? Powinniśmy wreszcie zamknąć mu oczy - powiedziała

Blaise, jej głos drżał. Wydawało się, że jako jedyna z członków Koła Naukowego
była zdolna do jakiegokolwiek ruchu, więc uklękła i wyciągnęła rękę w stronę
szeroko otwartych, szklistych i nieruchomych oczu dumy Gryffindoru.

- Nie dotykaj go! - Mocny głos dyrektora rozproszył mroczną atmosferę.

Uczniowie sapnęli ze zdziwienia, widząc nie tylko Dumbledore’a, ale również
Syriusza Blacka, Remusa Lupina i Severusa Snape’a zmierzających w pośpiechu
w ich kierunku. Widząc leżącego Harry’ego, Syriusz zaczął biec. Ukląkł przy nim i
drżącymi rękami ujął dłonie Harry’ego w swoje. Jego oddech stał się krótki i
świszczący, kiedy spojrzał na twarz chłopaka. Wydawało mu się, że cofnął się w
czasie i znów trzyma dłonie swoich przyjaciół. Jego chrześniak był taki podobny
do Jamesa, a jego oczy były tak zielone jak te Lily.

Syriusz usłyszał za sobą ciężki oddech Remusa, a kątem oka zobaczył czarne

szaty Snape’a, do których po sekundzie dołączyły barwne, należące do
dyrektora. Zacisnął zęby i spojrzał w górę. W jego wilgotnych oczach błyszczały
żal i nienawiść.

- Ty to zrobiłeś! To twoja wina, że on nie żyje! - warknął na Dumbledore’a,

trzymając w ramionach jedynego chłopca, dla którego starał się być choćby
namiastką ojca.

- Syriuszu, proszę, połóż Harry’ego na ziemi.
- Nienawidzę cię! Jak mogłeś na to pozwolić?! On ci tak cholernie wierzył! Nie

jesteś lepszy od Voldemorta! - Syriusz kontynuował tyradę, nie zwracając uwagi
na to, co mówi dyrektor. Poczuł na ramieniu dłoń Remusa, ale ją odepchnął.
Pierwszy raz, odkąd uciekł z Azkabanu, poczuł się całkowicie samotny i
bezradny.

- Rozumiem twój smutek, Syriuszu, ale proszę, posłuchaj mnie, tracimy czas -

powiedział łagodnie Dumbledore. Syriusz go nie słuchał, kołysząc Harry’ego.

- Tracimy czas? - zapytał Ron z nadzieją. Co jeśli…? Czy ciągle była szansa…?

Ron nie odważył się wypowiedzieć na głos swoich myśli. Dumbledore zdawał się
nie zwracać uwagi na żadnego z uczniów.

- Posłuchaj mnie! Harry nie jest martwy! - oznajmił głośno.
Snape opuścił rękę, którą zakrywał twarz i zamrugał. Jego oczy były

zdecydowanie zbyt błyszczące. Remus odetchnął z nadzieją, a Syriusz spojrzał
na dyrektora, jakby nagle przestał rozumieć po angielsku. Nagle wszystkim
wydało się, że nadchodzący świt przyniósł nie tylko światło.

- Nie jest martwy…? - odważył się powiedzieć Syriusz, ciągle obejmując

Harry’ego.

- Jeszcze nie, ale nie mamy wiele czasu. Połóż go na ziemi, Syriuszu. Zaufaj

mi, proszę - odpowiedział cierpliwie Dumbledore i wyjął różdżkę.

- Co pan zamierza? - spytał szybko Snape, bo nie rozumiał, jak Harry Potter

mógł ciągle żyć, skoro wyglądał na całkowicie martwego. Nie oddychał, nie miał
pulsu. Dumbledore westchnął zmartwiony.

- Severusie, myślałem, że ty albo Blaise zauważyliście. Czarny Pan wydaje się

być martwy.

- Tak, ale nie rozumiem…
- Gdyby naprawdę nie żył, czy Mroczny Znak ciągle by istniał, ciągle był

widzialny?

Blaise i Snape równocześnie podwinęli rękawy i zobaczyli, że Znak ciągle jest

na swoim miejscu, tak czarny jak zwykle.

Severus wiedział, że kiedy Czarny Pan został pokonany po raz pierwszy, Znak

stał się niemal niewidoczny. Czy teraz nie powinien całkowicie zniknąć?

- Co się dzieje? I co możemy z tym zrobić? - zapytał Remus. - Jeśli Znak nie

znika, to znaczy, że Voldemort nadal żyje!

- Racja, Remusie. Wydaje się, że Tom rzucił jakieś zaklęcie, które połączyło

jego umysł z umysłem Harry’ego mocniej niż wcześniej. To połączenie musi
ciągle istnieć.

- Może pan sprowadzić go z powrotem? - wydusił z siebie Syriusz.

Dumbledore spojrzał na niego ponuro. Jego wyraz twarzy przeraził wszystkich
obecnych.

- Może pan go sprowadzić z powrotem, prawda? - nalegał Syriusz, w jego

głosie brzmiało błaganie.

- Mogę… Ale jeśli to połączenie istnieje, istnieje też możliwość, że tym,

którego sprowadzę, będzie Tom, a nie Harry.

- Co?! Sprowadzi pan go! Wyciągnie pan go z tego całego i zdrowego! -

zażądał Syriusz.

Bez słowa odpowiedzi Dumbledore zwrócił się do Snape’a.
- Severusie, rozumiem, że ty również jesteś połączony z Harrym. Dla celów

Oklumencji…

Oczy Snape rozszerzyły się, kiedy pojął plan dyrektora. Syriusz natychmiast

położył Harry’ego na ziemi, a Remus pospieszył, by odsunąć Koło Naukowe na
bezpieczną odległość od trzech czarodziei, którzy będą próbować przywrócić
Harry’ego Pottera światu.

***
Obracał się coraz szybciej i szybciej. Prędkość powodowała zawroty głowy i

uniemożliwiała zrozumienie, gdzie jest i co się stało. A razem z nim, wokół niego
wirował ktoś jeszcze - pasożyt, który go napawał wstrętem i sprawiał, że czuł się
brudny.

- Puść mnie!
- Jesteś moją przepustką do lepszego, silniejszego ciała, chłopcze.
- Nigdy!
- Nie masz wyboru. Nie czujesz tego? Wyciągają nas. Jesteś zbyt słaby, by

przeforsować swoją wolę. Byłem duchem o wiele dłużej niż ty.

- Jesteśmy martwi!
- Już nie długo.
- Nienawidzę cię!
- I dzięki temu, to wszystko jest takie wspaniałe, chłopcze…

Dusza Harry’ego walczyła, ale ten drugi duch owinął się mocniej wokół niego,

nie pozwalając uciec, ani umrzeć i odejść, by ciało nie mogło zaakceptować obcej
duszy. Tom Riddle trzymał go, więził, by użyć go jako przepustki do ciała, które
nie należało do niego. Harry mógł jedynie odczuwać ból.

- Zaczynam. Syriusz rzuci zaklęcie zaraz po mnie. Jesteś gotowy, Severusie?
- Tak - odpowiedział Snape. Usiadł obok Harry’ego i kiedy Dumbledore

wycelowała różdżkę w chłopca, przyłożył dłoń do blizny w kształcie błyskawicy.

***
Poczuł szarpnięcie jak przy podróży świstoklikiem i został pociągnięty bez

możliwości protestu. Pędził przed siebie, ciągnąc za sobą Voldemorta.

- Nieee! Nie będziesz żył w moim ciele!
- To nieuniknione. Dumbledore jest takim potężnym czarodziejem, ale jeśli

będziesz się opierał, wykończysz go. Wiesz o tym, chłopcze.

- Nie będziesz znów żył!
- Potter.
- Nie będziesz znów żył!
- Przestań jęczeć i odpowiedz mi, Potter!
- …
- Nie jesteś tu potrzebny!
- Nie mamy całego dnia, Harry.
- Profesor?
- Zgiń! Przepadnij, zdradziecki wężu!
- To jest rozkaz, Potter. Nie skupiaj się na nim. Skup się na wspomnieniu,

którego nie może z tobą dzielić.

- Jak?
- Po prostu to zrób!
- …
- Zabiję go zanim przerwie połączenie! Zabijesz swojego ucznia,

Snape!

***
Hermiona usiadła obok Rona. Chłopak trzymał się blisko niej, otrzymując i

dając wsparcie. Nikt się nie rozglądał, wszyscy patrzyli na czarodziei próbujących
ożywić Harry’ego. Przy głowie chłopaka stał Dumbledore. Ciągły strumień energii
spływał z jego różdżki na bezwładne ciało. Syriusz stał przy stopach Harry’ego,
dopełniając magiczny strumień. Magia była tak silna, że filary Stonehenge
promieniowały, sprawiając, że Harry zdawał się być okryty oczyszczającą
aureolą.

A obok niego, niczym cień w nieskończonej światłości, siedział Snape. Jego

oczy były otwarte i błyszczące. Prawą dłoń trzymał na czole Harry’ego, lewa
zaciśnięta spoczywała na podołku. Napiął się, wydając jeden słaby jęk,
świadczący o zmęczeniu.

- Nie zrobi tego - powiedział Neville. Jego wystraszony szept wywołał u

wszystkich dreszcze.

- Nie bądź idiotą. Zrobi - warknął Draco i mocniej ścisnął dłoń Blaise. -

Profesorze, wierzę w pana. Potrafi pan to zrobić.

***
- To szybko męczy, Potter.
- Myślę o moich rodzicach, zanim ich zabił! - zaprotestowała świadomość

Harry’ego.

- Nie ma sposobu, by mnie powstrzymać. A Zaklęcie Odrodzenia jest prawie

gotowe! Wasz czas minął! - głos Voldemorta zabrzmiał w uszach Snape’a i duszy
Harry’ego.

- Czy muszę ci wszystko mówić, chłopcze? Jeśli to trudne, nie myśl o nich!

Przywołaj jakieś inne wspomnienie!

- …
- Za późno!

Wydawało się, że naprawdę jest za późno. Dusze Harry’ego i czarnoksiężnika

dotarły do ciała i obie się z nim związały, podporządkowując się zaklęciu.

Ciało Harry’ego zaczerpnęło jeden, głęboki, ciężki oddech i zamrugało kilka

razy. Jednak jego przyjaciele i Remus nie zdążyli się ucieszyć, bo nagle tęczówki
zmieniły kolor z naturalnej zieleni na znajomy, znienawidzony szkarłat.

- Nie! Zostaw Harry’ego! - zaczął krzyczeć Ron, ale Remus go uciszył. Utrata

koncentracji w tym momencie, znaczyłaby, że Voldemort posiadłby ciało
Harry’ego na zawsze. Ciągle była nadzieja. Zaklęcie nadal działało, a trzej
czarodzieje nie poddawali się.

***
Harry krzyczał z bólu. Voldemort rechotał. Wiedział, że zaczynają wchodzić do

ciała. Pozostawił chłopcu bolesne przejście. A kiedy przyjdzie czas zapanowania
nad ciałem, z łatwością przejmie kontrolę. Wtedy ciało odrzuci jakąkolwiek inną
obecność i Harry umrze, a on będzie mógł żyć dalej.

- Więc? Nie mogę zrobić tego za ciebie. Mogę tylko powiedzieć ci, co robić. Nie

zwracaj na niego uwagi, skup się na moim głosie.

Nagle w umyśle Snape’a i świadomości Harry’ego pojawiła się scena. Siedzący

na krześle chłopak poprzez oczy węża patrzył na mężczyznę o bladej cerze i
czarnych, tłustych włosach… Mężczyzna uśmiechał się, nieświadomy.

Voldemort poczuł, że jego władza nad umysłem Harry’ego słabnie. Nie więził

go już. Nie mógł wiedzieć co myśli, ani czuć tego, co on czuł.

- Nie! Nie możesz mi tego zrobić!
- Już zrobiłem. To moje ciało i nikt go nie będzie zajmował prócz mnie,

Tomie Riddle.

- Kto ci kazał z nim rozmawiać? Skup się na przejściu! Muszę ci wszystko

tłumaczyć?!

- Nie wejdziesz beze mnie!
- …
- Mów do mnie! Nie zostawiaj mnie tu!
Nie zostawiaj mnie tu!... Nie mogę umrzeć! Jestem Voldemortem, nie mogę

umrzeć! Nie zostawiaj mnie w pustce!

Dusza Voldemorta usiłowała podążyć za duszą Harry’ego, ale bez skutku.

Ciało zostało zajęte i dla drugiej duszy nie było już miejsca. A może było?
Voldemort poczuł szarpnięcie i zarechotał zachwycony. Nie był jeszcze
skończony! Dumbledore pragnąc uratować Harry’ego, nieświadomie przywrócił
go do życia!...

…ale nie znalazł się nigdzie w pobliżu Harry’ego Pottera, ani Stonehenge… ani

Ziemi. Gdzie był? Dokąd został pociągnięty? Nie mógł się opierać tak, jak
wcześniej nie mógłby się opierać Harry. Czuł, jak zbliża się coś bez litości i żadne
błagania ani groźby nie mogą go ochronić. Zanim zdążył pomyśleć ostatni raz,
dołączył do wszystkich innych potępionych dusz, przeklętych, by nigdy nie
zaznać pokoju. Wreszcie znalazł się w piekle.

***
Draco został wypuszczony z św. Munga dzień po wydarzeniach w Stonehenge.

Blaise chciała być przy nim, ale nalegał, żeby zaczekała na niego w kawiarni
niedaleko szpitala w mugolskiej części Londynu. Nie spodziewał się więc, że ktoś
będzie na niego czekał. Wszyscy przyjaciele z Koła Naukowego albo byli u niego
wczoraj, albo sami jeszcze przebywali w szpitalu.

A jednak ktoś czekał. Była tak piękna jak zawsze. Złote włosy okalały twarz, z

której zniknął grymas obrzydzenia, jakby dręczył ją jakiś przykry zapach.

- Matko - wyszeptał Draco jednocześnie szczęśliwy i przerażony. Nie śmiał

zapytać Dumbledore’a, jakie było jej stanowisko w tym wszystkim. Nie był
pewny, czy w ogóle wiedziała, co robił Draco w ostatnim czasie. Jednak była tu i
wyglądała na szczęśliwą, widząc go.

- Moje dziecko - załkała i podbiegła do niego, po czym mocno go objęła. Draco

zamknął oczy i stał w uścisku. To było dla niego bardzo rzadkie zjawisko.

- Och, matko - wyszeptał jeszcze raz, nie wiedząc, co powiedzieć, ani o co

zapytać.

- Nie… Nie dziecko. Już nie - powiedziała, wypuszczając Draco z objęć i kładąc

mu dłonie na ramionach. Ciągle jeszcze nosił kilka blednących śladów swojej
potyczki z ojcem, jak cieniutka blizna biegnąca skośnie przez lewy policzek,
która wcale nie chciała zniknąć. Była w końcu spowodowana przez klątwę, która
miała go zabić.

Spojrzał matce w oczy, wstrzymując oddech. Bał się tego, co mu powie, ale

ona uśmiechnęła się ciepło i odezwała się tonem pełnym dumy, jakiego jeszcze
nigdy u niej nie słyszał.

- Mój syn… Dorósł bez mojej pomocy.

***
Harry jeszcze się nie obudził, ale wydawało się, że wszystko jest z nim w

porządku, a każda pielęgniarka, wchodząca do pokoju, zapewniała dwóch,
siedzących tam czarodziejów, że chłopiec z pewnością obudzi się jeszcze dzisiaj.

- Wczoraj mówili to samo - wymruczał Syriusz, zerkając w bok na Snape’a.

Severus stał przy oknie, wyglądając na zewnątrz, więc były więzień mógł widzieć
tylko jego plecy proste i sztywne, jak zawsze.

- Wolałbyś, żeby mówili co innego, Black?
- …a co jeżeli obudzi się i nazwie nas zdradzieckimi wężami?
- Czy ja zawsze muszę się powtarzać? Mówiłem ci, Black, że nie ma takiej

możliwości. Byłem tam.

- To mnie nie pociesza.
- Black, irytujesz mnie. - Ton głosu Snape’a stał się ostrzejszy, chociaż Mistrz

Eliksirów nie zmienił pozycji.

- Ale… To nie przeze mnie… Prawda?
Cichy głos sprawił, że Syriusz poderwał się i ruszył w stronę łóżka Harry’ego,

a Snape odwrócił się od okna i podszedł z drugiej strony. Powieki Harry’ego
rozchyliły się nieznacznie, ukazując oczy tak zielone, jak oczy jego matki.

- Bardzo bystre to było, Potter - burknął Snape. Syriusz wydał okrzyk

zwycięstwa i przycisnął Harry’ego do siebie, chciał czuć jego ciało ciepłe i żywe, a
nie zimne i bezwładne, jak ostatnio.

- Sy… Syriuszu - wyrzucił z siebie Harry, przybierając dziwny wyraz twarzy.

Syriusz próbował wyczytać, o co chodzi, patrząc w nieruchome oczy chrześniaka.

- Co? Powiedz tylko słowo, Harry. O co chodzi?
- Myślę, że on cię zaraz obrzyga, Black - powiedział Snape nie bez

zadowolenia z takiej perspektywy w głosie. Syriusz ustawił Harry’ego w
odpowiedniej pozycji i jednym płynnym ruchem podstawił mu miskę. Kiedy Harry
wyrzucał z siebie to, co mu leżało na wątrobie, Snape spojrzał na Syriusza i
uniósł brew. Łapa tylko wzruszył ramionami i wyszczerzył się radośnie.

- Nabrałem praktyki przy Remusie jeszcze w szkole.
- Uroczy obrazek - wymruczał Snape, biorąc fiolkę z eliksirem ze stolika przy

łóżku. Pomógł mu go wypić, nie bacząc na ostrzeżenia pielęgniarek, że nie
powinien tego robić, bo nie należy do personelu szpitala. Harry natychmiast
odprężył się i westchnął. Uśmiechnął się nieco smutno i cicho powiedział:

- Więc… Wróciłem.
- Nie wydajesz się zbyt szczęśliwy z tego powodu - zauważył Snape, biorąc to

do siebie.

- Jestem szczęśliwy, profesorze - zapewnił chłopak, ale Syriusz też to

zauważył. Przesunął dłonią po nastroszonych włosach Harry’ego, kiedy pomagał
mu się usadowić na łóżku.

- Co cię niepokoi, Harry? Voldemort odszedł tym razem na dobre. Ty tego

dokonałeś. Jesteś bohaterem czarodziejskiego świata!

- Tak - powiedział Harry takim tonem, jakby to było nieważne. W pokoju

zapadła cisza i przez chwilę nikt nic nie mówił. W końcu Harry przełknął ślinę i
spytał:

- Czy wszystko, co powiedział Voldemort było kłamstwem?

- Masz coś konkretnego na myśli? - zapytał Snape, znając już odpowiedź.

Harry kiwnął głową i wyszeptał:

- Powiedział mi… Powiedział, że jest zaklęcie… żeby przywrócić mi wzrok… że

je zna. Syriuszu… Uczyłeś nas, że nie ma czarnej magii, tylko czarnoksiężnicy…
Więc… Czy jest takie? I… Czy moglibyśmy go użyć?

Snape i Syriusz spojrzeli na siebie. Teraz widzieli, jak dużo siły musiał mieć

Harry, by pokonać Voldemorta, zamiast do niego dołączyć. Szacunek jakim
Snape darzył Harry’ego wzrósł. Severus był pewny, że na miejscu chłopaka
poddałby się. Oddech Syriusza stał się cięższy, ale głos był pewny.

- Harry… - zaczął ostrożnie.
- Och… Cóż… To nieważne. - Harry chciał, żeby jego głos brzmiał obojętnie,

ale chciało mu się płakać. Dlaczego Voldemort miał kłamać?

- Męczy mnie już to, że próbujesz udawać, że wszystko po tobie spływa, bo

tak nie jest! Przyznaj, że boli cię to i nie dajesz rady już tego znosić! - Severus
podniósł głos, wyraźnie rozdrażniony. Zwykle, kiedy Snape wybuchał, Harry robił
to samo. Tym razem jednak schował twarz w dłoniach i rozpłakał się w obecności
dwóch dorosłych.

- Sprawiasz, że znów zaczynam cię nienawidzić - warknął Syriusz, obejmując

Harry’ego.

- Moje serce krwawi - odciął się Snape i zwrócił się znów do Harry’ego. -

Potter… Słuchaj mnie, Potter.

Chłopak nieznacznie odwrócił się w jego stronę, żeby pokazać, że słucha.

Severus westchnął i ciągnął:

- Harry… Nie ma zaklęcia, które przywróciłoby ci wzrok i jednocześnie nie

utrzymywałoby twojego umysłu pod całkowitą kontrolą. Voldemort zwróciłby ci
wzrok, bo posiadłby twój umysł, więc widziałbyś jego oczami. Rozumiesz, co
oznaczałby taki układ?

Harry przytaknął, ale wydawał się tak samo, zrozpaczony jak wtedy, gdy

Snape miał mu pomóc pierwszy raz. Severus z wahaniem położył dłoń na
ramieniu Harry’ego i przemówił głosem, w którym brzmiała obietnica:

- Tak, jak powiedziałem, nie ma zaklęcia ani eliksiru, który mógłby przywrócić

ci wzrok, teraz… ale nie ma powodu, żeby nie pojawił się taki w przyszłości.

Twarz Harry’ego pojaśniała dzięki tej zawoalowanej obietnicy. Chłopak

wyprostował się i zaczął szybciej oddychać.

- Mówi pan poważnie?
- Oczywiście, że mówi poważnie. Ten człowiek nie potrafi żartować -

powiedział Syriusz z ulgą w głosie, zdeterminowany, by zrobić wszystko, by
wynaleźć czar, zaklęcie, coś, co przywróci chrześniakowi wzrok. Harry
uśmiechnął się i objął Syriusza. To samo chciał zrobić ze Snape’m, ale Mistrz
Eliksirów zwinnie się uchylił. Severus był zadowolony z efektu, jaki uzyskał. Dał
Chłopcu-Który-Przeżył nadzieję na normalne życie.

~~Koniec~~

Epilog

Była wiosna. Wszystko pięknie pachniało, ptaki śpiewały i radosny nastrój

wkradał się w dusze nawet największych ponuraków. Była sobota - dzień, w
którym uczniowie Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart mogli iść do
Hogsmeade.

Poszli, ale mimo że odwiedzili każdy sklep ze słodyczami i upominkami, nie

przesiadywali w pubach i kawiarniach, chcąc jak najszybciej wrócić do Hogwartu.
W powietrzu czuło się dziwne napięcie, widoczne także na twarzach wszystkich
uczniów. I nie tylko uczniów. Nauczyciele również byli czymś zaniepokojeni. Tak
podenerwowani i niespokojni nie byli od czasu upadku Voldemorta.

Wszystko wskazywało, że ten tydzień będzie niezwykle ważny i nikt nie

potrafił udawać, że nic się nie zmieniło. W środę rano Severus Snape wszedł do
klasy Eliksirów, powiewając peleryną i ucinając spojrzeniem wszelkie rozmowy.
Drugoroczni Gryfoni i Ślizgoni (tradycję trudno zmienić) byli gotowi do
rozpoczęcia zajęć.

Snape spojrzał na klasę i jego frustracja wzrosła. Uczniowie nawet w

najmniejszym stopniu nie byli skupieni na tym, co robią. Nawet najlepsi kaleczyli
korzonki, zamiast je kroić. Cztery rozpuszczone kociołki i jedną eksplozję później
miał ochotę wrzeszczeć.

- Chciałbym winić wiosnę za obumarcie waszych mózgów, ale nie mogę

obarczać natury winą za waszą niekompetencję. Co, na Merlina, się dzisiaj z
wami dzieje? - warknął. Na dźwięk jego głosu uczniowie odłożyli to, co akurat
trzymali i gapili się na niego niczym małe mrugające sowy. Tylko jedna osoba
odważyła się podnieść rękę - Emma Weasley, córka Rona i Hermiony, koszmarna
kombinacja rodzicielskich genów.

- Tak, panno Weasley? - spytał Snape, dla większego efektu krzyżując ręce na

piersi. Przez dziesięć lat jego zdolność do przerażania uczniów nieco osłabła,
niemniej uważał, że odrobina dyscypliny jeszcze nikomu nie zaszkodziła.

- Profesorze Snape, dzisiaj profesor Potter przestał nauczać OPCM-u, prawda?

Mój młodszy brat powiedział, że zastąpił go profesor Lupin - powiedziała
rudowłosa dziewczyna ze śmiałością swojej matki.

- To bardzo uspokajające, widzieć, jak kwitną plotki rozsiewane przez pani

brata, panno Weasley. Nie, profesor Potter nie przestaje uczyć. Nie opuszcza
nawet zamku - odparł Snape, spoglądając zmrużonymi oczami na uczniów. -
Dlaczego profesor Potter tak was rozprasza?

- Czy będzie w końcu widział? - zapytał piskliwym głosem inny uczeń.
- To jest główny cel tego co robimy, czyż nie? - odpowiedział pytaniem Mistrz

Eliksirów, uśmiechając się sardonicznie. W klasie zapadła cisza. Snape
westchnął. On również nie czuł się dziś zdolny do prowadzenia lekcji i nie widział
sensu kontynuowania zajęć. Teraz nie pozostało mu nic innego, jak iść do
Harry’ego, podać mu kolejną dziwną miksturę i razem z nim przeżyć nadzieję, a
później rozczarowanie rezultatem.

- Myślę, że dla wszystkich będzie lepiej, jeśli przełożymy praktyczną część tej

lekcji na później. Oczekuję wypracowania na temat użycia eliksiru, którego nikt z
was nie potrafił dzisiaj uwarzyć, wraz z opisem prawidłowego jego wykonania.
Sześć stóp pergaminu, na poniedziałek. Odmaszerować.

Szczęśliwi uczniowie wypadli z klasy, a Severus zaczął się zastanawiać, czy

ich troska o Harry’ego Pottera - nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią od
sześciu czy siedmiu lat - nie była tylko sposobem na manipulowanie nim, by
zwolnił ich z zajęć. Dzieci ostatnio przejawiały dużo więcej ślizgońskich cech i
Snape’a zaczynało już męczyć bycie srogim i przerażającym przez dwadzieścia
cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. W ciągu minionych lat,
przebywając z Harrym Potterem i jego przyjaciółmi, stał się bardziej
zrelaksowany i zdolny do pokazywania ludzkiej strony swojej natury. Ostatnio
pozwalał sobie nawet na śmiech w miejscach publicznych.

Szedł do skrzydła szpitalnego z sercem łomoczącym w piersi. Droga do

przywrócenia Potterowi wzroku była długa i żmudna, a aż do teraz wszystko
zawiodło. Wiele razy dochodziło do straszliwych awantur z Blackiem o to, czyja
to wina, że znów się nie udało. Tak poważnych, że Hermiona musiała ich
rozdzielać. Ta dziewczyna… Nie, nie dziewczyna - kobieta - była z nimi cały czas,
pomagając, lub częściej doprowadzając wszystkich do obłędu mnóstwem
zadawanych pytań. Harry raz rzucił na nią Silencio by choć na chwilę móc zebrać
myśli.

Syriusz Black czekał na niego przy wejściu do skrzydła szpitalnego.
- Lepiej, żeby tym razem zadziałało, Snape - powiedział zjadliwie.
- Tysiąc dwieście trzy - powiedział ironicznie Snape, prześlizgując się obok

animaga. Syriusz zmarszczył brwi.

- O czym ty, do diabła, mówisz?
- O niczym, Black. Prowadzę rachunek gróźb, które od ciebie słyszę przed

każdą próbą. Straciły trochę na oryginalności. Co się stało z: „Zrób to, albo
zginiesz marnie”? - odparł Snape sarkastycznie, a Syriusz zagotował się ze
złości. Chwycił Severusa za ramię i zmusił do zatrzymania się.

- Mówię poważnie, Severusie. On jest już zmęczony. Obawiam się, że… Jeśli

tym razem się nie uda, straci nadzieję na odzyskanie wzroku i nie będzie chciał
słyszeć o dalszych eksperymentach. Nawet do tego bardzo trudno było go
przekonać - wyszeptał zaniepokojony. Snape skrzywił się i syknął:

- Merlin wie, że robię co mogę! Jeśli myślisz, że patrzenie na to, jak przeżywa

każdy kolejny raz, gdy mikstura nie działa, sprawia mi przyjemność, to
powinieneś natychmiast zejść mi z oczu!

Syriusz przełknął ślinę i przeciągnął ręką po włosach. Odetchnął, drżąc, i już

miał odpowiedzieć, kiedy przerwał mu inny głos, aksamitny i łagodny.

- Hej, nie obgadujcie mnie po korytarzach, bo kusi mnie, żeby podejść i

podsłuchać. A wiecie, że z podsłuchiwania uczyniłem sztukę!

Snape podziękował opatrzności za ten niemal jowialny komentarz Pottera, i

nie zwlekając wszedł do skrzydła szpitalnego. Za szkolnych czasów Harry’ego nie
był to szpital, ale z inicjatywy Dumbledore’a Hogwart się rozrósł i oferował teraz
naukę zawodu między innymi w takich dziedzinach jak: magiczna medycyna,
czarna magia czy eliksiry. Tak więc skrzydło szpitalne zajmowało teraz całe
piętro i wyglądało jak miniaturowa wersja św. Munga. Dumbledore złożył
rezygnację, a jego miejsce zajęła Minerwa McGonagall. Były dyrektor jednak
często odwiedzał szkołę i zjawiał się zawsze, kiedy był potrzebny.

- Wszelkiego rodzaju wybryki masz we krwi, Potter. I daleko nam, żeby je

zapomnieć. Nawet twój zawód tego nie zmienił - wycedził Snape dla dobra
młodego człowieka.

W ciągu minionych lat Harry Potter stał się jednym z najbardziej popularnych

i kochanych kawalerów czarodziejskiego świata. Był niewidomy, ale jednocześnie
prowadził bardzo aktywne życie, przez co był przykładem dla innych
niepełnosprawnych. Niedawno skończył trzydzieści lat. Był szczupłym,
wysportowanym mężczyzną o czarnych jak pióro kruka włosach, które nigdy nie
dały się poskromić i oszałamiających, zielonych oczach, w których odbijała się
charakterystyczna mieszanka smutku i optymizmu. Harry lubił się śmiać i bawić,
ale jednocześnie toczył nieustanną walkę z własnymi demonami.

Miał dług u Dumbledore’a i Remusa za to, że zmusili go do przyjęcia posady

nauczyciela pod pozorem odciążenia Lupina. W prowadzeniu zajęć znalazł
pociechę. Nauczanie i wiedza, że uczniowie go potrzebują i jest dla nich kimś
ważnym, dawała mu niezwykłą satysfakcję. Chętnie dzielił się swoją wiedzą i
doświadczeniem. Praca nie pozostawiała mu czasu na związki. Nie był w żadnym
i nie czuł potrzeby by być, z wyjątkiem jednego krótkiego ukłucia tęsknoty, kiedy
Ron i Hermiona brali ślub, jakieś trzynaście lat temu.

Wszystko się zmieniło, kiedy ona pojawiła się w jego życiu i zmusiła, by

zwrócił na nią uwagę.

Była kimś więcej niż obiektem sympatii. Była kimś, kto dawał mu wsparcie i

powstrzymywał przed popadnięciem w depresję, co nie zawsze udawało się
Snape’owi. Najpierw był przekonany, że będzie jego przyjaciółką, w najlepszym
przypadku równie dobrą jak Hermiona. Potem okazała się lepszą. A jeszcze
później musiał przyznać, że stała się jego bratnią duszą. Wiedziała o nim
wszystko, nawet to, w jakich okolicznościach stracił wzrok. Ta opowieść była jak
deklaracja największej miłości i zaufania. Ona szybko udowodniła, że dobrze
postąpił ufając jej. Rozmawiała z nim i przekonywała dotąd, aż Harry poczuł się
na siłach, by zaryzykować wyprawę do Surrey, miejsca gdzie nie postawił stopy
od ponad dekady.

Dowiedział się, że Vernon zmarł, a Petunia zestarzała się i osłabła. Tak

przynajmniej brzmiał jej głos. Nie dotknął jej twarzy, zbyt wielkim wstrętem go

to napełniało. Ona ciągle się go bała, teraz nawet bardziej - był dorosły, a ona
stara i słaba. Dudley opuścił dom dawno temu i wyjechał do Ameryki. Harry nie
chciał wiedzieć jak mu się tam wiedzie.

Z tą dziewczyną u boku czuł się silny, ważny i na tyle pewny siebie, by

rozproszyć koszmary, które trapiły go, odkąd skończył piętnaście lat. Tego
samego dnia zostali parą i to z jej powodu Harry siedział teraz w skrzydle
szpitalnym, zgadzając się wypróbować kolejną miksturę, która miała przywrócić
mu to, co lata temu zostało mu odebrane.

- Potter, zadałem ci pytanie. Raczysz na nie odpowiedzieć? - Głos Snape’a

wyrwał Harry’ego z zamyślenia.

- Przepraszam, Severusie. Nie słuchałem.
- Co za niespodzianka - zakpił Snape, a Syriusz zachichotał.
- Nie martw się, stary. Przyjdzie.
- Prosiłem, żeby nie przychodziła. Nie tym razem… - powiedział cicho Harry.
Jego niezwykłe ożywienie świadczyło, że spodziewa się kolejnej porażki.

Niezręczną ciszę przerwał Snape:

- Nie jadłeś śniadania, prawda?
- Tak. Jestem wygłodzony i gotowy zostać twoim królikiem doświadczalnym -

odpowiedział Harry z nieco smutnym uśmiechem.

- Odwagi, Potter. Do tej pory się nie zatruwałeś… zbyt często - zażartował

Snape we właściwy dla siebie, paskudny sposób.

- OK, Harry, idzie Poppy. Połóż się wygodnie.
- Nie rozbiorę się przed wami - stwierdził Harry.
- Co za szkoda, ale ufam, że twój ojciec chrzestny powiedział ci, że musisz się

położyć. Ten eliksir pozbawi cię przytomności dla twojego dobra, a my wtedy
rzucimy potrzebne zaklęcia.

- Czuję, że tym razem się uda, Harry! - powiedziała Poppy, dołączając do

nich.

- Mam nadzieję, że masz rację, Poppy - odpowiedział Harry drżącym głosem,

siadając na łóżku.

- Zawsze ufaj przeczuciom kobiety. To moje motto - powiedział Syriusz, kiedy

Poppy podała Harry’emu eliksir, którego uwarzenie zajęło trzy miesiące, a
dojrzewanie osiemnaście. Severus miał nadzieję, że praca i energia włożone w
przygotowanie mikstury wreszcie zaprocentują.

Eliksir był przejrzysty i bez zapachu, ale kiedy Harry go wypił, poczuł, jakby

jego głowę obejmowały płomienie. Jęknął i chwycił się za skronie. Poczuł, jak
czyjeś ręce układają go na łóżku, po czym stracił przytomność.

***
- Odzyskuje przytomność. Zgaś światło, Syriuszu. - Usłyszał szept Snape’a.
- Nox - powiedział Syriusz. Zapadła cisza. Harry czuł, jak serce łomocze mu w

piersi. Nie chciał wstać. Nie chciał sprawdzać, czy mikstura zadziałała, czy nadal
tkwi w ciemności, którą tylko Sasha może rozjaśnić. Nagle wszystkie próby
odzyskania wzroku wydały mu się bezsensowne. Po co usiłował go odzyskać?
Przecież świetnie radził sobie bez niego. Niczego mu nie brakowało. Po co
zawracał tym głowę sobie i innym? Już zapomniał, jak wyglądają kolory.
Przypominał je sobie tylko, kiedy patrzył oczami Sashy. Wschód i zachód słońca
ostatni raz widział jeszcze jako chłopiec. No i co z tego?

- Wiem, że już nie śpisz, Harry. - Rozległ się głos Snape’a. Chłopak

przypomniał sobie inną sytuację, kiedy słyszał te słowa. Wtedy oczywiście
zostały wypowiedziane znacznie ostrzej. Jego serce zaczęło bić jeszcze szybciej.
Być może, tak jak wtedy, te słowa oznaczały ogromną zmianę w jego życiu?

- Otwórz oczy, Harry - powiedział Syriusz błagalnym głosem. Harry przełknął

ślinę, ale nie poruszył się. Był zaniepokojony, poruszony i czuł się, jakby znów
miał piętnaście lat.

- To… To znaczy… Jesteś pewny? Być może nie musimy tego robić, wiesz… -

zaczął nieudolnie, czując, jak jego ciało lekko drży. Teraz, kiedy miał otworzyć
oczy, był bardziej przerażony, niż stając twarzą w twarz z Voldemortem w
Stonehenge.

Wtedy na jego dłoni spoczęła inna dłoń, gładząc ją uspokajająco, tak jak tylko

ona potrafiła.

- Przyszłaś!… Mimo że… - zaczął i urwał. Jej ciepły śmiech był muzyką dla jego

uszu.

- Za nic nie przepuściłabym możliwości popatrzenia, jak Wielki Harry Potter

próbuje się wywinąć jak dawniej - szepnęła mu do ucha.

- Ja po prostu… Po prostu nie wiem… co się stanie, kiedy je otworzę.
- A co takiego strasznego mogłoby się stać? - spytała, głaszcząc go po głowie.

Harry westchnął, jego oczy zwilgotniały, ale ciągle trzymał je zamknięte.

- Ja…
- Nie masz nic do stracenia, Harry. Będzie, co ma być. Ja ciągle tu będę…

Syriusz tu będzie…

- Nie maż się, Potter. Jesteś dorosły! Wszyscy cię kochają - burknął Snape.

Harry zadrżał, ale zmusił się do uśmiechu.

- Ty też, Severusie?
- Jesteś miłością jego życia, Harry. On się denerwuje bardziej niż ty, więc zrób

facetowi przysługę, zanim dostanie zawału - roześmiał się Syriusz, a Snape
obdarzył go jednym z najbardziej morderczych, śmierciożerczych spojrzeń.

- Jesteśmy tu wszyscy, Harry. Gdyby nie to, że dziś pełnia, Remus też by był.

Osobiście. Jest z tobą myślami - dodała Poppy.

Nagle Harry poczuł się głupio, ale jednocześnie był szczęśliwy, że ma ich

wszystkich przy sobie, że troszczą się o niego.

Na pierwszym roku miałem rację, mówiąc, że mój dom jest w Hogwarcie… I w

Hogwarcie jest moja rodzina.

Wstrzymując oddech, otworzył oczy. Zobaczył niewyraźne, rozmazane kształty

i światło. Pierwszy raz od prawie dwudziestu lat zobaczył je na własne oczy.

- I co? - Pytanie padło ze wszystkich stron. Harry załkał i zacisnął mocniej

dłoń na jej dłoni.

- Harry?
- Ja… - zaczął, ale głos mu się załamał. Oczy łzawiły i piekły.
- W porządku, Harry - powiedział łagodnie zaniepokojony Syriusz. Harry śmiał

się i płakał jednocześnie. Wcześniej obawiał się, że jego umysł przez te
wszystkie lata mógł zapomnieć, jak się widzi, ale Snape miał rację, mówiąc, że
dzięki Sashy to niemożliwe.

- Nie, nie - przerwał Harry, ciągle ściskając jej dłoń, jakby była jedyną

wysepką na przytłaczającym morzu radości. - Ja… Potrzebuję tylko okularów -
powiedział i wybuchnął śmiechem, a z nim wszyscy obecni.

- Jutro zdobędziemy nowe - zapewnił Syriusz pomiędzy okrzykami radości i

triumfu, ściskając chrześniaka i patrząc, jak przewraca oczami.

- Masz, te posłużą ci do jutra. - Rozległ się zimny, po mistrzowsku wyprany z

uczuć głos Severusa. Snape pochylił się nad Harrym, sprawiając, że wszyscy
umilkli zaskoczeni. Mistrz Eliksirów trzymał w ręce stare, okrągłe okulary
Harry’ego, te same, które schował tamtego letniego dnia, gdy został wysłany by
sprowadzić Chłopca-Który-Przeżył.

- Ciągle wierzę, że one nie stają się tobą - powiedział, żeby przerwać ciszę.

Harry uśmiechnął się lekko i nieco drżącymi rękami wziął okulary od Mistrza
Eliksirów.

- Przechowywałeś je przez te wszystkie lata? - wyszeptał, a jego oczy znów

napełniły się łzami.

- Wiedziałem, że któregoś dnia znów będziesz ich potrzebował. Ale Merlinie

dopomóż, jeśli je zatrzymasz. Wyglądasz w nich jak jakaś cholerna sowa -
powiedział drwiąco Snape, a Harry się roześmiał. Pierwszy raz w życiu czuł się
spełniony. Objął dziewczynę, a ona przytuliła się do niego jak zadowolona kotka.

Odetchnął głęboko otoczony przez tych, których mógł nazwać rodziną.

Teraz wreszcie mógł zacząć żyć.

Koniec
Tym razem definitywny.