WSCHODZĄCE SŁOŃCE

WSCHODZĄCE SŁOŃCE...

„Wschodzie, blasku światła wiecznego i słonce sprawiedliwości, przyjdź i oświeć siedzących
w ciemnościach i mroku śmierci” (Lekc.)

„Ukochany mój! Oto On! Oto nadchodzi! Biegnie przez góry, skacze po pagórkach... Miły mój mówi do
mnie: «Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź»„ (Pnp 2, 8. 10). Pod przenośnią małżeństwa Pismo
święte przedstawia Boga, który jak oblubieniec stara się przybliżyć do tej, którą kocha: do Izraela, narodu
wybranego jako oblubienicy wzywanej na spotkanie. W tym wszystkim można widzieć figurę tego, co się
zdarzyło, kiedy Słowo odwieczne, Syn Boży poślubił naturę ludzką jednocząc się z nią w dziewiczym łonie
Maryi.

Jeśli Chrystus, dzięki temu wzniosłemu zjednoczeniu, stał się mistycznym oblubieńcem Kościoła, a w nim
każdej duszy przez siebie odkupionej, to Dziewica z Nazaretu jest w całym tego słowa znaczeniu
umiłowaną, którą Syn Boży wzywa i wybiera dla siebie: „Powstań, przyjaciółko ma, i pójdź” (tamże 13).
Maryja odpowiedziała na to wezwanie, a Słowo oddało się Jej jako mistyczny oblubieniec i równocześnie
jako prawdziwy syn. Lecz Dziewica, chociaż jest pogrążona w adoracji tej wzniosłej tajemnicy, rozumie,
że ten niewysłowiony dar nie jest tylko dla Niej. Czuje, że jest jego strażniczką, by udzielić go całej
ludzkości. Uważna i posłuszna wewnętrznemu natchnieniu, „wybrała się i poszła z pośpiechem w góry”
(Łk 1, 39), udając się do krewnej Elżbiety, której bliskie macierzyństwo objawił Jej anioł. Nie jest sama.
Słowo, co stało się ciałem, jest z Nią i z Nią idzie dosłownie poprzez góry i pagórki, aby spotkać się ze
swoimi stworzeniami, które przyszło zbawić. Maryja rozpoczyna w ten sposób swoje posłannictwo
dawania Chrystusa światu. Niesie Go w milczeniu, lecz On objawia się w Niej jako Bóg żywy. „Gdy
Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił
Elżbietę” (tamże 41).

Maryja uczy wszystkich wierzących, a szczególnie apostołów, że należy dawać Chrystusa braciom nic
tylko słowem, lecz także życiem w zjednoczeniu z Nim, robiąc Mu miejsce i pozwalając rosnąć we
własnym sercu.



O Matko umiłowana, Ty, któraś nosiła Jezusa tak dobrze, naucz nas nosić Go wewnątrz nas...
kiedy przyjęliśmy Go w Komunii, jest wewnątrz nas, jak był również wewnątrz Ciebie ze swoim
ciałem; zawsze jest wewnątrz nas, jak był również wewnątrz Ciebie ze swoją boską istotą.
Naucz nas nosić Go z Twoją własną miłością, skupieniem, kontemplacją i nieustanną adoracją...
Naucz nas, o Matko, podróżować, jak Ty podróżowałaś, zapominając całkowicie o rzeczach
zewnętrznych, ze spojrzeniem duszy utkwionym nieustannie tylko w Jezusie, którego niosłaś
w swoim łonie, kontemplując Go, adorując, w nieustannym zachwycie, przechodząc między
stworzeniami jakby we śnie, patrząc na to wszystko, co nic jest Jezusem, jakby we mgle, podczas
gdy On jaśniał, iskrzył się i rzucał blaski w Twojej duszy jak słońce, opanowywał Twoje serce
i oświecał ducha. Naucz nas podróżować na ziemi w czasie całej naszej pielgrzymki życiowej, tak
jak Ty podróżowałaś i jak Ty spędzałaś wszystkie dni swojego życia, nic patrząc na rzeczy
zewnętrzne. Niech one będą dla nas pogrążone w głębokich ciemnościach, a oczy nieustannie
zwrócone na Jezusa, który oświeca naszą dusze, jak ogień: Et nox illuminatio mea in deliciis meis.
O! tak, Boże mój, oby to wszystko, co nie jest Tobą, było dla nas jak ciemna noc; obyś Ty oświecił
głębie naszych dusz swoim rozkosznym blaskiem (Ch. de Foucauld).



Twoje narodzenie w ciele dokonało się kiedyś, o Fanie; nie proszę, byś je dla mnie wznowił, lecz
błagam Cię o łaskę, abym narodził się w Twoim Bóstwie. To, co tylko Twoja łaska dokonała
cieleśnie w Maryi, spraw teraz, w Duchu, w Twoim Kościele. Niechaj jego niezłomna wiara
pocznie Cię, a rozumienie bez skazy zrodzi Cię; niechaj jego dusza, wsparta mocą
Wszechmocnego, posiada Cię nieustannie! (Mszał mozarabski).

Created with novaPDF Printer (

www.novaPDF.com

). Please register to remove this message.