str_19_20_21.indd

REHABILITACJA W PRAKTYCE 1/2007

KINEZYTERAPIA

Choroba Parkinsona nale

Īy do grupy chorób zwyrodnieniowych oĞrodkowego ukáadu nerwowego, doty-

czy uk

áadu pozapiramidowego. Chorują na nią w takim samym odsetku mĊĪczyĨni i kobiety, bez wzglĊ-

du na warunki ekonomiczne, spo

áeczne i geograficzne, w jakich Īyją. Nazwa pochodzi od nazwiska lon-

Ĕskiego lekarza rejonowego Jamesa Parkinsona, który w roku 1817 dokonaá pierwszego jej opisu.

Praktyczne zasady rehabilitacji
w chorobie Parkinsona

a chorobę Parkinsona (PD) cierpi oko-
ło 60-70 tys. Polaków. Dotyka ona pra-

wie 1,5% populacji powyżej 65. roku życia,
jest więc bardzo ważnym problemem nie
tylko medycznym, ale i społecznym. Począ-
tek choroby jest niekiedy podstępny, a roz-
poznanie, zwłaszcza we wstępnym okresie,
niełatwe. Objawy ulegają nasileniu wraz
z rozwojem choroby, dopiero w później-
szych stadiach chorzy wymagają opieki.

Najbardziej charakterystycznymi obja-

wami choroby Parkinsona są:
• drżenie rąk, nóg, warg i żuchwy,
• sztywność mięśni kończyn, tułowia

i twarzy,

• spowolnienie

ruchów,

• upośledzenie

koordynacji

ruchowej

i równowagi.
Kiedy te objawy nasilają się, u pacjenta

pojawiają się trudności z chodzeniem, mó-
wieniem i wykonywaniem prostych czyn-
ności życiowych. Specyficznym objawem
jest drżenie spoczynkowe rąk obserwowa-
ne u 75% chorych. Innymi początkowymi
dolegliwościami mogą być: zmiany w mó-
wieniu, trudności w odwracaniu się z bo-
ku na bok w łóżku oraz kłopoty z chodze-
niem (w tym z rozpoczęciem chodzenia),
zmiany w piśmie, nastrój depresyjny oraz
ślinienie się (szczególnie w nocy).

Oprócz postaci idiopatycznej, tj. pierwot-

nej choroby Parkinsona, istnieje tzw. zespół
parkinsonowski – wtórny parkinsonizm, czy-
li grupa chorób o bardzo podobnym obra-
zie klinicznym i podobnych objawach, któ-
rych przyczyny są inne niż we właściwej
PD, oraz tzw. parkinsonizm plus, tj. obec-
ność objawów parkinsonowskich współist-
niejących z innymi objawami uszkodzenia
układu nerwowego w pierwotnych scho-
rzeniach neurodegeneracyjnych. Podsta-
wowe objawy rozwiniętego parkinsonizmu
to: ubóstwo ruchów – bradykinezja (propul-
sja, retropulsja, lateropulsja), chód drobny-
mi kroczkami („drobienie” – franc. demar-
che à petit pas), brak współruchów kończyn
górnych podczas chodu, charakterystyczna
mimika (twarz maskowata), zaburzenia mo-
wy (bradylalia, palilalia, mowa monotonna,
niewyraźna), zaburzenia pisma (mikrografia

– pisanie „drobnym maczkiem”), sztywność
mięśniowa, drżenie grubofaliste, zwłaszcza
kończyn górnych oraz spowolnienie myślo-
we. Charakterystyczna pochylona postawa
chorego przypomina sylwetkę narciarza
zjazdowego. Dodatkowym utrudnieniem jest
zmienność objawów spowodowana niepożą-
danym wpływem leków, zwłaszcza prepara-
tów lewodopy.

Najstarszą i nadal popularną skalą słu-

żącą do punktowej oceny parkinsonizmu
jest skala opublikowana w roku 1967
przez Margaret Hoehn i Melvina Yahra.
Wyróżnia ona pięć stopni niepełnospraw-
ności, określonych jako stadia ewolucji
choroby:
I – uszkodzenie jednostronne bez zabu-

rzeń funkcji,

II – uszkodzenie obustronne lub umiar-

kowane bez zaburzeń równowagi,

III – zaburzenia równowagi i funkcji nie

uniemożliwiające samodzielnego ży-
cia, niepełnosprawność jest nieznacz-
na lub umiarkowana,

IV – choroba w pełni rozwinięta, niepeł-

nosprawność znaczna, chociaż cho-
ry jest jeszcze zdolny do samodziel-
nego wstawania i chodzenia,

V – chory przebywa w wózku inwalidz-

kim lub w łóżku.

W roku 1987 Fahn i Elton opracowali

Ujednoliconą Skalę Oceny Choroby Par-
kinsona (ang. Unified Parkinson’s Disease
Rating Scale – UPDRS). Jest ona obec-
nie stosowana na całym świecie. Składa
się z sześciu integralnych części ocenia-
jących:
I – stan intelektualny i zaburzenia na-

stroju,

II – czynności życia codziennego (oddziel-

nie dla fazy „on” i „off” lewodopy),

III – układ ruchowy (mobilność),
IV – powikłania leczenia,
V – stadium choroby (zmodyfikowana

skala Hoehn i Yahra),

VI – samodzielność – przy pomocy dzie-

sięciostopniowej skali samodzielno-
ści Schwaba i Englanda, przypomina-
jącej skalę Karnofsky’ego stosowaną
w onkologii.

Ostatnio szczególną wagę przywiązuje

się do oceny jakości życia. Najbardziej po-
pularną ankietą służącą do oceny jakości
życia w PD jest skala PDQ-39 (Parkinson’s
Disease Questionnaire).

Leczenie choroby Parkinsona

Podstawową leczenia farmakologicznego
w PD są preparaty lewodopy, najczęściej
w połączeniu z benserazydem lub karbido-
pą. Ich mankamentem są bardzo częste nie-
pożądane skutki uboczne. Stosuje się tak-
że leki antycholinergiczne, przydatne szcze-
gólnie u chorych z dużym ślinieniem, leki
o działaniu dopaminergicznym (w tym ago-
niści receptorów dopaminergicznych, leki
zwiększające uwalnianie endogennej dopa-
miny i inhibitory MAO-B), inhibitory metylo-
transferazy katecholowej (COMT) i inne.

Leczenie operacyjne wskazane jest w ra-

zie nieskuteczności leczenia farmakologicz-
nego, w stadium III i IV wg Hoehn i Yahra
oraz w dyskinezach i fluktuacjach rucho-
wych polekowych. Wykonuje się wówczas
stereotaktyczne operacje ablacyjne (pali-
dotomia – termiczne uszkodzenie części
wewnętrznej gałki bladej i talamotomia
– uszkodzenie jądra brzuszno-bocznego
wzgórza) lub głęboką stymulację mózgu
(DBS). Może to być przewlekła stymulacja
jądra niskowzgórzowego (STN), stymulacja
wzgórza (w leczeniu drżenia) lub stymula-
cja gałki bladej (w razie sztywności i dys-
kinez pląsawiczych fazy „on”). Elektrodę
umieszcza się w mózgu, a źródło zasilania,
czyli mały stymulator, pod skórą. Stymula-
cja hamuje działanie nadaktywnych komó-
rek wywołujących objawy choroby. Cały
układ programuje się za pomocą skompliko-
wanego urządzenia wielkości małej waliz-
ki. W przeciwieństwie do operacji termicz-
nych jest ona całkowicie odwracalna, gdyż
nie niszczy komórek. Stymulacja trwa ca-
ły czas, a jej warunki mogą być zmieniane
w zależności od rozwoju choroby.

Kompleksowa rehabilitacja

w chorobie Parkinsona

Rehabilitacja tych pacjentów, zwłaszcza
w późniejszych stadiach choroby, jest

REHABILITACJA W PRAKTYCE 1/2007

KINEZYTERAPIA

trudna i skomplikowana. Ważnym jej ele-
mentem są ćwiczenia wykonywane samo-
dzielnie przez chorego lub jego opiekunów
w domu albo w domu opieki.

Zbyt mała liczba doniesień na temat

rehabilitacji w PD spełniających wymogi
EBM sprawia, że do tej pory brak tzw. „zło-
tego standardu” lub „złotej praktyki” fizjo-
terapeutycznej w tej jednostce chorobowej.
Nie ulega jednak wątpliwości, że ćwiczenia
w PD mają korzystny wpływ na chorych.

Do takiego wniosku doszli Crizzle i New-

house. Po przeprowadzeniu krytycznej ana-
lizy artykułów notowanych w najbardziej
znanych bazach medycznych stwierdzili,
że aktywność fizyczna zmniejsza śmiertel-
ność, poprawia siłę, poczucie równowagi,
mobilność i samodzielność w wykonywa-
niu czynności życia codziennego u osób
z PD. Barnes i Ward zwracają uwagę na
pomocną rolę komend słownych w popra-
wie szybkości chodu i wysokości unosze-
nia stóp oraz łagodnych ćwiczeń rozcią-
gających (stretching) w zmniejszeniu bo-
lesności mięśni. Zalecają oni w przypad-
ku występowania zamrożenia (freezing)
po postawieniu nogi na podłożu przeka-
zywanie pacjentowi sugestii, że pokonu-
je niewielką przeszkodę, zaś w przypad-
ku „zamrożenia” w pozycji siedzącej – roz-
kołysanie ciała (w przód i w tył) ułatwiają-
ce powstanie.

Jednym z pierwszych objawów choroby

Parkinsona są zaburzenia postawy i chodu.
Hipokinezja chodu w PD cechuje się wol-
nym tempem, skróceniem kroków („dro-
bienie”), zawężeniem podstawy, skróce-
niem odległości między stopą i podłożem
(„powłóczenie” stopami), brakiem współ-
ruchów kończyn górnych, brakiem współ-
ruchów tułowia, dreptaniem podczas prze-
chodzenia przez wejście („objaw tunelu”),
objawami „pulsji” (propulsja, retropulsja,
lateropulsja), powodującymi skłonności do
upadków, oraz nagłą blokadą (freezing).

Wielu chorych ma za sobą doświadcze-

nie związane z upadkiem – co drugi koń-
czy się obrażeniami ciała, nierzadko zła-
maniem kończyny. Częstotliwość upadków
wzrasta w miarę postępu choroby. Odwró-
cenie uwagi chorego od chodzenia poprzez
zlecenie innej czynności nasila zaburzenia
chodu i zwiększa zagrożenie upadkiem. Za
czynniki predysponujące do upadków uwa-
ża się: wiek, zaburzenia poznawcze, zabu-
rzenia widzenia, nietrzymanie moczu i stol-
ca, zażywanie leków nasennych i uspokaja-
jących, nieprawidłową postawę ciała, cho-
roby współistniejące (zwłaszcza schorze-
nia narządu ruchu, np. koksartroza, skrót
kończyny dolnej itp.) oraz przebyte upad-
ki. Do czynników zwiększających zagroże-
nie upadkami trzeba też dodać niepożądane
skutki działania preparatów lewodopy i zły
stan ogólny chorego w przypadku zaburzeń
połykania (niedokrwistość, odwodnienie,
odbiałczenie itp.). Zapobieganie upadkom

w PD realizowane jest poprzez rehabilitację
i profilaktykę pierwotną i wtórną. Ważnym
elementem zapobiegania upadkom w PD
jest uświadomienie tych problemów rodzi-
nie i choremu.

Potrzeby i zakres rehabilitacji chorych

z PD ustala się dla każdego indywidualnie.
Należy przy tym wziąć pod uwagę czynniki
ryzyka, zwłaszcza ryzyko upadków.

Podstawą kompleksowej rehabilitacji

jest gimnastyka lecznicza – kinezytera-
pia. Ćwiczenia dostosowane są do stadium
rozwoju choroby. Stosuje się metody zna-
ne z innych schorzeń ośrodkowego układu
nerwowego, takie jak metoda NDT Bobath
(usprawnianie neurorozwojowe – neurode-
velopmental treatment), metoda PNF Ka-
bata (metoda proprioceptywnego torowa-
nia – Proprioceptive Neuromuscular Faci-
litation), wykorzystuje się elementy zasad-
niczego sprzężenia zwrotnego (bio-feed-
back), np. z wykonaniem testu sięgania (re-
ach test), strategie związane z koncentracją
(kompensacja), metody stymulacji senso-
rycznej – SI (Sensory Integration), rozcią-
gania (stretching), a we wczesnym okresie
PD, kiedy objawy choroby są jednostronne
– metodę wymuszania ruchu (Constraint-
-Induce Movement Therapy – CIT).

Wielu specjalistów zwraca uwagę na

to, aby ćwiczenia były proste, nieskom-
plikowane, zwłaszcza w późniejszych sta-
diach choroby. Rozluźnieniu mięśni sprzy-
ja również trening autogenny – relaksacyj-
ny. Uzupełnieniem ćwiczeń w sali gimna-
stycznej są ćwiczenia w wodzie, kąpiele
solankowe, masaż podwodny – tangentor,
choreoterapia i muzykoterapia.

Pierwsze działania rehabilitacyjne po-

winny być nakierowane na usprawnianie
chodu i poczucia postawy ciała. Bardzo waż-
na jest nauka koncentracji. Ćwiczenia nauki
chodzenia mogą być prowadzone indywidu-
alnie i grupowo w zależności od stanu cho-
rego. Ćwiczenia te należy zaplanować w go-
dzinach szczytu dawki lewodopy.

Prowadzi się je zarówno na salach gim-

nastycznych, jak i w terenie, można wyko-
rzystać różne rodzaje nawierzchni. Szcze-
gólnie przydatne w PD są ćwiczenia koor-
dynacyjno-równoważne według H.S. Fren-
kla. W metodzie tej jednym z elementów
nauki chodzenia jest wykorzystanie śla-
dów stóp namalowanych na chodniku.
Zadaniem ćwiczącego jest stawianie stóp
na namalowanym śladzie. Wykonuje się
ćwierćkroki, półkroki, trzy czwarte kroku
i całe kroki. Wszystkie ćwiczenia w meto-
dzie Frenkla wykonuje się na trzy tempa.

Do metody tej należy także nauka zwro-

tów – na trzy tempa pacjent musi zawró-
cić. Trudności z wykonaniem zwrotu są
charakterystyczne dla PD. Podczas kie-
dy osoba w wieku starszym nie obcią-
żona PD i niedowładami wykonuje ob-
rót o 360 stopni, robiąc 6 kroków, osoba
z zaawansowaną PD potrzebuje na to do

20 kroczków, przy tym każdy następny
krok jest krótszy.

Nauka chodzenia u osób z PD odbywa

się zarówno poprzez krok odstawczo-do-
stawczy, jak i chód naprzemienny. Na trzy
tempa (1 – odstawienie nogi, 2 – obciążenie,
3 – dostawienie drugiej) ćwiczy się chodze-
nie bokiem, do przodu, do tyłu i po scho-
dach. Do metody tej należy także nauka
współruchów kończyn górnych i chodze-
nie z jednoczesnym posługiwaniem się koń-
czynami górnymi poprzez noszenie przed-
miotów, usuwanie przeszkody z drogi itp.

Ważnym elementem metody Frenkla

jest nauka wstawania i siadania. Ćwicze-
nia te wykonuje się także na trzy tempa –
na tempo „raz” – cofnięcie stóp pod krze-
sło, na tempo – „dwa” pochylenie tułowia
do przodu i na „trzy” – wyprost kończyn
dolnych i powstanie. Wskazane jest wyko-
rzystanie do tych ćwiczeń różnych typów
krzeseł o różnej wysokości.

Z ćwiczeniami wstawania i siadania ko-

responduje także nauka obracania się w łóż-
ku, siadania w łóżku i wstawania. Wykonu-
je się je w kolejności: przeniesienie miedni-
cy w kierunku środka łóżka, obrócenie gło-
wy, przeniesienie kończyny górnej, przenie-
sienie kończyn dolnych nad krawędzią łóż-
ka i przyjęcie pozycji siedzącej.

Ćwiczenia równowagi i poczucia po-

stawy ciała w chorobie Parkinsona znaj-
dują się ostatnio w centrum uwagi bada-
czy zajmujących się zagadnieniami reha-
bilitacji, zaburzeń chodu, równowagi i po-
czucia właściwej postawy ciała. Zwraca się
uwagę na korzystny wpływ rehabilitacji na
poczucie równowagi i postawy ciała u tych
chorych. Służą temu przede wszystkim wy-
mienione wyżej ćwiczenia chodu i ćwicze-
nia koordynacyjno-równoważne. W czoło-
wych ośrodkach rehabilitacyjnych do ćwi-
czeń równowagi i poczucia postawy cia-
ła wykorzystuje się platformę posturome-
tryczną lub stabilometryczną. Dużą rolę
w ilościowej i jakościowej ocenie zaburzeń
równowagi odgrywają akcelerometrycz-
ne czujniki równowagi w pozycji stojącej
oraz akcelerometryczne czujniki oceniają-
ce wskaźniki dynamiczne faz chodu.

Po otrzymaniu właściwego instruktażu

pacjent szereg ćwiczeń może wykonywać
samodzielnie w domu.

W stadium I według skali Hoehn i Yah-

ra zwraca się uwagę na utrzymywanie re-
gularnej aktywności fizycznej, długie spa-
cery (co najmniej 3 razy w tygodniu po
40 minut) po różnych nawierzchniach, ze
zwracaniem uwagi na długie kroki z wyso-
kim unoszeniem stóp, rekreację i rozryw-
ki połączone z ruchem.

W stadium II choroby, w którym nie

obserwuje się jeszcze zaburzeń równowa-
gi, oprócz zaleceń takich jak we wcześniej-
szym okresie, zwraca się uwagę na wypro-
stowaną postawę, ćwiczenia w pisaniu du-
żych liter (unikanie mikrografii), ćwiczenia

REHABILITACJA W PRAKTYCE 1/2007

KINEZYTERAPIA

wstawania z krzesła, przysiady, chodzenie
po schodach, ćwiczenia obracania się i sia-
dania w łóżku, ćwiczenia rozciągające, na-
ukę koncentracji, unikanie upadków po-
przez usuwanie przeszkód w domu (usu-
wanie luźnych przewodów i dywaników
z podłogi, zaginających się dywanów, na-
prawa nierównego chodnika, usuwanie pro-
gów itp.) i montowanie urządzeń pomocni-
czych zwłaszcza w łazience (dodatkowe po-
ręcze, uchwyty itp.). Zaleca się także wy-
mianę wanny na prysznic w kabinie wy-
murowanej bez progu (do kupienia są spe-
cjalne krzesła kąpielowe). Szczególną uwa-
gę należy zwrócić na właściwe obuwie – po-
winno mieć gumową podeszwę, wysokie
sztywne cholewki i zapięcia na „rzepy”.

W stadium III, w którym pojawiają się

objawy upośledzenia odruchów postaw-
nych, zaleca się chodzenie co najmniej
100 metrów dziennie, długimi krokami,
z unoszeniem stóp powyżej 1,5 cm od pod-
łoża, chodzenie po różnych nawierzch-
niach z pokonywaniem przeszkód tereno-
wych (np. krawężniki), chodzenie po scho-
dach, utrzymywanie aktywności rekreacyj-
nej. Można także ćwiczyć w domu na cy-
kloergometrze lub na bieżni ruchomej.

W stadium IV, w którym chory jest już

niepełnosprawny i ma problemy ze staniem
i chodzeniem, potrzebna jest pomoc opie-
kuna. Oprócz zaleceń takich jak w stadium
III, ale z asekuracją i współpracą ze strony

osoby opiekującej się, zwraca się uwagę na
ćwiczenia koncentracji, ograniczanie się do
wykonywania tylko jednego zadania, naukę
wstawania z krzesła, obracania się w łóżku,
ćwiczenia sięgania, manipulacyjne, pisanie
oraz ćwiczenia rozciągające.

W stadium V, kiedy chory przebywa

w łóżku i na wózku inwalidzkim, zaleca
się pionizację bierną i czynną z asekura-
cją lub pomocą opiekuna, przy czym do
chodzenia należy używać balkoników lub
wózków do nauki chodzenia (rodzaj za-
opatrzenia w sprzęt pomocniczy powi-
nien określić lekarz – specjalista w dzie-
dzinie rehabilitacji medycznej). Zaleca
się przyjęcie co najmniej dwa razy dzien-
nie na 15 minut pozycji neutralnej w sta-
wach kończyn dolnych w leżeniu na boku
(zapobieganie utrwalonym przykurczom
zgięciowym). Należy prowadzić eduka-
cję osób chorych, opiekunów i persone-
lu pielęgniarskiego dotyczącą optymalne-
go ułożenia ciała, częstych zmianach po-
zycji i profilaktyki odleżyn.

Organizacja rehabilitacji

osób z PD

Rehabilitacja osób z chorobą Parkinsona
może odbywać się ambulatoryjnie i sta-
cjonarnie.

Usprawnianie ambulatoryjne powin-

no być przeznaczone głównie dla chorych
w I stadium choroby. Chorzy w stadiach

od II do IV powinni przechodzić rehabili-
tację stacjonarną, zwłaszcza jeżeli są to oso-
by w podeszłym wieku, z współistniejący-
mi chorobami utrudniającymi rehabilitację.
Chorzy w V stadium choroby, nie chodzą-
cy, powinni być rehabilitowani w domu lub
w domach pomocy społecznej. O skierowa-
niu do właściwej formy rehabilitacji powi-
nien decydować lekarz – specjalista w dzie-
dzinie neurologii. Rehabilitacja stacjonarna
winna odbywać się na oddziałach rehabili-
tacji lub na dziennym oddziale rehabilitacji.
Nie wszystkie oddziały mogą zajmować się
rehabilitacją chorych z PD. Personel takiego
oddziału winien posiadać duże doświadcze-
nie w rehabilitacji neurologicznej. W skład
zespołu rehabilitacyjnego (ang. team) powi-
nien wchodzić logopeda i psycholog. Wska-
zane jest, aby znalazł się w nim także specja-
lista neurolog lub aby istniał stały dostęp do
konsultacji neurologicznych. Jedna z sal re-
habilitacyjnych powinna być wyposażona
w chodnik z wymalowanymi śladami stóp
dla prowadzenia ćwiczeń koordynacyjno-
-równoważnych według Frenkla. Aby sto-
sować nowoczesne formy rehabilitacji, po-
trzebny jest dostęp do urządzeń posturogra-
ficznych i stabilograficznych.

Piśmiennictwo u autora i w „RwP+”

DR HAB

MED

PROF

. AWF J

ÓZEF

PARA

GCR „Repty” Tarnowskie Góry

Wybrane piśmiennictwo:

1. Barnes M.P., Ward A.B.: Oxford Handbook of Rehabilitation Medicine. Oxford University

Press 2005.

2. Bridgewater K.J., Sharpe M.H., Trunk muscle training and early Parkinson`s disease.

Physical Ther. 1998, 78, 566-576.

3. Crizzle A.M., Newhouse I.J., Is physical exercise beneficial for persons with Parkinson`s

Disease? Clin. J. Sport. Med., 2006, 16, 422-5.

4. Czernicki J.: Rehabilitacja w chorobie Parkinsona. w: (Klimek A., Czernicki J., red.):

Choroba Parkinsona. Medical Communications, Warszawa 2000, 55-68.

5. Deane K.H., Jones D., Playford E.D., Physiotherapy for patients with Parkinson`s Disease: a

comparison of techniques. Cochrane Database Syst Rev. 2001, 3, CD002817.

6. Ebersbach G., Wissel J., Poewe W.: Parkinson`s disease and other movement disorders. w:

Selzer M., Clarke S., Cohen L. et al.: Textbook of Neural Repair and Rehabilitation.
Cambridge University Press 2006, 560-578.

7. Fahn S., Elton R.L.: Unified Parkinson`s Disease Rating Scale. w: Fahn S, Marsden C. i

wsp: (red.): Recent Developments in Parkinson`s Disease, t.2. Mac Millan Healthcare
Information, Plorhan Park, NJ, 1987, 11, 153-163.

8. Fiszer U.:

Sekrety terapii przeciwparkinsonowskiej.

Przew. Lek. 2005; 9: 48- 53.

9. Fries W., Liebestund I.: Rehabilitacja w chorobie Parkinsona. ELIPSA-JAIM, Kraków

2002.

10. Gage H., Story L., Rehabilitation for Parkinson`s disease: a systematic review of vailable

evidence. Clin. Rehabil. 2004, 5, 463-82.

11. de Goede C.J., Keus S.H., Kwakkel G., Wagenaar R.C., The effects of physical therapy in

Parkinson's disease: a research synthesis. Arch. Phys. Med. Rehabil. 2001, 4, 509-15.

12. Grochmal S., Zielińska-Charszewska S.(red.): Rehabilitacja w chorobach układu

nerwowego. PZWL, Warszawa 1986.

13. Hirsch M.A., Toole T., Maitland C.G., Rider R.A., The effects of balance training and high-

intensity resistance training on persons with idiopathic Parkinson's disease. Arch. Phys.
Med. Rehabil. 2003, Aug, 84(8),1109-1117.

14. Hoehn M.M., Yahr M.D.: Parkinsonism: onset, progression and mortality. Neurol., 1967,

17, 427.

15. Jagielski J., Kubiczek-Jagielska M., Sobstyl M. et al.:

Obiektywna ocena układu

równowagi w badaniu posturograficznym u pacjentów z chorobą Parkinsona leczonych
operacyjnie. Doniesienie wstępne.

Neurol Neurochir Pol 2006; 40, 2: 127-133.

16. Kwolek A.: Rehabilitacja osób z chorobą Parkinsona. Neurol. Neurochir. Pol. 2003; supl. 5:

211-220.

17. Montgomery E. B. jr.: Rehabilitative approaches to Parkinson's disease. Parkinsonism

Relat. Disord. 2004, May, 10, suppl 1, 43-47.

18. Morris M.E.: Zaburzenia ruchowe u pacjentów z chorobą Parkinsona – model dla celów

rehabilitacji. Rehab. Med. 2001; 5, 2: 18-36.

19. Morris S., Morris M.E., Iansek R.: Reliability of measurements obtained with the Timed

"Up & Go" test in people with Parkinson disease. Phys. Ther. 2001, Feb, 81(2), 810-818.

20. Opara J., Aktualne możliwości oceny jakości życia u chorych z chorobą Parkinsona.

Neurol. Neurochir. Pol. 2003, supl. 5, 241-250.

21. Opara J.: Klinimetria w parkinsonizmie. Neurol. Neurochir. Pol. 1998; 6: 1497-1511.
22. Opara J.: Podstawy rehabilitacji neurologicznej. w: Kozubski W., Liberski P. (red):

Choroby Układu Nerwowego. PZWL, Warszawa 2004, 561-571.

23. Opara J.: Rehabilitacja w chorobie Parkinsona. W: Choroba Parkinsona. Red.: Friedmann

A.. Lublin, Wydawnictwo Czelej, 2005.

24. Opara J., Błaszczyk J., Dyszkiewicz A., Zapobieganie upadkom w chorobie Parkinsona.

Rehabilitacja Medyczna, 2005, 1, 31-34.

25. Pellecchia M.T., Grasso A., Biancardi L.G. et al.: Physical therapy in Parkinson's disease: an