Piotr Dasiewicz - wnioski, elastooptyka 1
Podczas laboratorium obciążaliśmy płytkę umiejscowioną pomiędzy analizatorem a polaryzatorem. Poddając płytkę niewielkim obciążeniom obserwowaliśmy izoklinę odpowiadającą położeniu przedmiotu względem odpowiednich osi optycznych układu optycznego, czyli analizatora i polaryzatora. Płytkę następnie poddawaliśmy takim operacją jak obrót płytki co powodowało zmianę przemieszczanie się izoklin. Przemieszczanie izoklin spowodowane jest zależnością że izoklina zmienia swoje własności w zależności od osi filtrów. Można było zauważyć przebieg izokliny równolegle do krawędzi płytki w obszarze oddalonym od miejsca przyłożenia siły. Im bliżej przyłożenia siły tym izoklina zmieniała swoje kierunki. Następnym etapem doświadczenia było zwiększanie obciążenia na badanej płytce co skutkowało tym że izochromy niższych rzędów się przemieszczały oraz pojawiały się izochromy wyższych rzędów. Łatwo można wydedukować że pojawianie się izochrom wyższych rzędów spowodowane zwiększaniem się odkształceń, które w naszym przypadku były spowodowane zginaniem. W miejscu przyłożenia siły i odpowiednio dużym obciążeniem zaobserwowaliśmy pojawienie się większej ilości rzędów izochrom, co świadczy że w tym miejscu występuje koncentracja naprężeń. W miejscu gdzie naprężenia nie występują pojawiła się izochroma rzędu zerowego która się pokrywała z izokliną. W tym miejscu nie występują naprężenia.
Podczas obciążenia coraz to większą siłą mogliśmy zaobserwować barwy izochrom takie jak: niebieska, czerwona, zielona, czarna (kolejność jest przypadkowa). Za pomocą „metody ostrza” mogliśmy rozpoznać znak naprężeń głównych. Metoda zastosowana w tym doświadczeniu bardzo dobrze obrazuje nam graficznie zachowanie obszaru próbki znajdującej pomiędzy analizatorem a polaryzatorem na obciążenia. Jednak warunkiem jest specjalny materiał z którego musi być wykonana próbka.
W naszym przypadku poddawaliśmy próbkę punktowemu przyłożeniu obciążenia, skutkowało to dużymi koncentracjami naprężeń w tych punktach. Ewidentnie lepszym, bezpieczniejszym rozwiązaniem było by przyłożenie siły na jak największym obszarze próbki, i równomiernie rozłożonym obciążeniem. Jednak w celach doświadczalnym takie przyłożenie obciążenia dobrze obrazuje nam zachowanie się próbki, i rozkładu izoklin w tym „szczególnym” przypadku. W obszarze gdzie przykładaliśmy obciążenie i występowały skupiska naprężeń nie możemy zastosować zasadny de Saind Venanta, możemy ją zastosować w obszarze gdzie rozmieszczenie izochromy jest równoległe do krawędzi.