Pomiar

Pomiar

parametrów

parametrów

życiowych

życiowych

Pomiar temperatury ciała

Pomiar temperatury ciała

Temperatura ciała

Temperatura ciała

–

–

to wartość pomiarowa

to wartość pomiarowa

odczytywana na skali termometru. Może być mierzona

odczytywana na skali termometru. Może być mierzona

termometrami wykorzystującymi skalę Celsjusza lub

termometrami wykorzystującymi skalę Celsjusza lub

Fahrenheita(pkt zamarzania +

Fahrenheita(pkt zamarzania +

32, pkt wrzenia +212).

32, pkt wrzenia +212).

Temperatura ciała człowieka ulega nieznacznym

Temperatura ciała człowieka ulega nieznacznym

wahaniom w ciągu dnia; jej wzrost lub spadek mogą

wahaniom w ciągu dnia; jej wzrost lub spadek mogą

spowodować różne czynniki. Temperaturę ciała mierzy

spowodować różne czynniki. Temperaturę ciała mierzy

się metodami zewnętrznymi lub wewnętrznymi. W

się metodami zewnętrznymi lub wewnętrznymi. W

warunkach szpitalnych mierzy się temperaturę 2 razy

warunkach szpitalnych mierzy się temperaturę 2 razy

dziennie. Badanie przeprowadza się u każdego

dziennie. Badanie przeprowadza się u każdego

pacjenta hospitalizowanego. Częstszym pomiarom

pacjenta hospitalizowanego. Częstszym pomiarom

poddaje się gorączkujących, w hipotermii,

poddaje się gorączkujących, w hipotermii,

poddawanych intensywnej obserwacji w ciężkim

poddawanych intensywnej obserwacji w ciężkim

stanie.

stanie.

Pomiar temperatury ciała

Pomiar temperatury ciała

Temperaturę ciała mierzy się metodami:

1. Zewnętrznymi:



pod pachą



w pachwinie

2. Wewnętrznymi:



w odbycie



w pochwie



w ustach



w przewodzie słuchowym zewnętrznym

Pomiar temperatury ciała

Pomiar temperatury ciała

Temperatura ciała ulega wahaniom:



w ciągu dnia w zakresie 0,5 – 1st C –
najniższa jest nad ranem ok. 4.oo,
najwyższa wieczorem ok..16.oo



w ciągu cyklu miesiączkowego u
kobiet – spada w czasie owulacji i
podwyższa się w drugiej połowie
cyklu

Pomiar temperatury ciała

Pomiar temperatury ciała

Prawidłowa temperatura ciała jest różna w zależności

od miejsca pomiaru:



pod pachą – 36-37 st C



w pachwinie – 36-37 st C



w odbycie – wyższa o 0,5 st C



w jamie ustnej wyższa o 0,3 st C niż pod pachą



w przewodzie słuchowym różna, w zależności od

wieku:
* 0-2 r.ż. – 36,4-38,0 st C
* 3-10r.ż – 36,1- 37,8 st C
* 11-65 r.ż. – 35,9-37,6 st C
* powyżej 65 r.ż. 35,8-37,5 st C



w pochwie – wyższa o 0,3-1 st C niż pod pachą(w

zależności od fazy cyklu miesiączkowego)

Pomiar temperatury ciała

Pomiar temperatury ciała

Czynniki powodujące wzrost temperatury

ciała:

1. Fizjologiczne;



wzmożony wysiłek fizyczny



stany emocjonalne



owulacja i II faza cyklu miesiączkowego

2. Patologiczne;



drobnoustroje patologiczne



choroby zwiększające przemianę materii



urazy ośrodkowego układu nerwowego

Pomiar temperatury ciała

Pomiar temperatury ciała

Czynniki powodujące obniżenie temperatury

ciała:

1. Fizjologiczne;



brak aktywności ruchowej



zimna kąpiel

2. Patologiczne;



wstrząs



wyniszczenie organizmu



odwodnienie

Pomiar temperatury ciała

Pomiar temperatury ciała

Błędy pomiaru:

Błędy pomiaru:



nieprzestrzeganie czasu trwania pomiaru



niewłaściwe przygotowanie termometru(niestrzepnięcie)



niewłaściwe włożenie i trzymanie



nałożenie za dużo wazeliny na termometr- bad. w
odbycie



wykonanie badania w j.ustnej po wypiciu płynu,jedzeniu



niedokładne odczytanie wyniku



niezastosowanie się się do instrukcji obsługi
(elektroniczne)

Oceniając wartość temperatury należy uwzględnić; wiek,

płeć, porę dnia, miejsce badania oraz rodzaj
termometru.

Pomiar temperatury ciała

Pomiar temperatury ciała

temperatura subnormalna – niższa niż 36 st C
temperatura normalna - 36 – 37 st C
stan podgorączkowy - 37,1 – 38 st C
gorączka umiarkowana - 38,1 – 39 st C
gorączka wysoka - powyżej 39 st C

Człowiek może znieść max. temperaturę 42-3 st C,
powyżej zachodzą w organizmie procesy denaturacji
białka
Temperatura 26 st C określana jest jako krytyczna,
powoduje porażenie ośrodka oddechowego i
naczynioruchowego, prowadząc do śmierci.

Struktura czynności

I. Czynności przygotowawcze

Przygotowanie pielęgniarki:



mycie i dezynfekcja rąk



założenie rękawiczek

Przygotowanie sprzętu



przygotowanie zestawu; termometr, środek do

dezynfekcji, waciki/gaziki, miska nerkowata



przygotowanie sprzętu do dezynfekcji

Przygotowanie pacjenta



poinformowanie o celu i sposobie wykonania pomiaru



uzyskanie zgody, pozyskanie do współpracy



zapewnienie wygodnej pozycji



poinformowanie o konieczności unikania

wykonywania gwałtownych ruchów

Pomiar termometrem rtęciowym –



pod pachą – 10 min. włożenie końcem, w którym znajduje

się rtęć w dół pachowy, przyciśnięcie ramienia do klatki
piersiowej,



w odbycie – ok. 3 min. nałożenie osłonki, pokrycie cienką

warstwą wazeliny końcówki termometru, ułożenie
pacjenta w pozycji bocznej,



w jamie ustnej – ok.. 5 min. nie wykonywać u dzieci

poniżej 5 roku i niespokojnych, włożenie do ust pod język,
pacjent powinien lekko przymknąć usta,



w pochwie – indywidualny termometr, wykonywać rano

przed wstaniem z łóżka, ok. 3 min

Czynności końcowe –

Udokumentowanie, zgłoszenie

nieprawidłowości lekarzowi,

dezynfekcja, spłukanie wodą, osuszenie, przechowywanie w
suchym, czystym, zamkniętym pojemniku.

Pomiar oddechu

Pomiar oddechu

Oddychanie –

to proces wymiany gazowej w

organizmie, mający na celu pobranie tlenu, a

wydalenie dwutlenku węgla.

Dokonując pomiaru oddechu, zwracamy uwagę

na: obecność, częstość, jakość, rytm oddychania.

Badając oddech należy uwzględnić:



częstość oddechów w czasie 1 minuty;



obserwację charakteru oddechu;



obserwację ruchów klatki piersiowej;



ocenę zapachu oddechu.

Szybkość oddechów jest uzależniona od wieku

badanego:



noworodki i niemowlęta – ok. 40 – 50/ min



małe dzieci – ok. 18 – 25/ min



dorośli – ok. 12 – 20 / min

Pomiar oddechu

Pomiar oddechu

Oddech prawidłowy jest:

miarowy, średniogłęboki,

wykonywany bez wysiłku, bezwonny, niesłyszalny, wydech nieco

dłuższy niż wdech.

Czynniki przyspieszające oddech:

Fizjologiczne:

wzmożony wysiłek, reakcje emocjonalne

Patologiczne:

gorączka, zmniejszona objętość oddechowa,

upośledzone krążenie, zmniejszenie ilości krwi, zmniejszenie

ilości tlenu w powietrzu wdychanym

Czynniki zwalniające oddech:

Fizjologiczne:

sen, hiperwentylacja

Patologiczne:

zatrucie śr. nasennymi,

narkotycznymi,

uszkodzenia czaszkowo – mózgowe, hipotermia,

Pomiar oddechu

Pomiar oddechu

Błędy fałszujące wynik:



pacjent wie, że ma badany oddech



chory jest ubrany – trudno ocenić ruch klatki, pracę

dodatkowych mięśni oddechowych, symetrię ruchów,

Szybkość – prawidłowa, przyspieszona, zwolniona,

Jakość oddechów – oddech efektywny

- nieefektywny (hipo-,hiperwentylacja)

Oddechom patologicznym towarzyszy duszność,
zmiana zabarwienia skóry.

Pomiar oddechu

Pomiar oddechu

Charakter oddechów:
1. oddech prawidłowy (regularny)
2. oddech patologiczny;



oddech Biota – bezdech i bezpośrednio po nim
występujący szybki głęboki oddech



oddech Cheyne’a – Stokesa – stopniowe
narastanie częstości i głębokości oddechu,
kończące się chwilowym bezdechem



oddech Kussmaula – pogłębienie i
przyspieszenie z krótkimi okresami bezdechu



oddech świszczący tzw. stridor

Pomiar tętna

Pomiar tętna

Tętnem nazywa się spowodowane przez

skurcz serca wyczuwalne uderzenie o

ścianę naczynia fali krwi, która

przepłynęła przez układ tętniczy.

Tętno wyczuwa się tam

,

gdzie tętnice

przebiegają powierzchownie i można je

docisnąć do twardych struktur tkankowych.

Pomiarów dokonujemy w celu wykrycia

zaburzeń w zakresie liczby (częstości), napięcia

(siły), miarowości (rytmu) tętna. W warunkach

szpitalnych pomiaru dokonuje się dwa razy

dziennie.

Pomiar tętna

Pomiar tętna

Tętno badamy:

1.

Metodą palpacyjną ;

2.

Za pomocą stetoskopu osłuchując czynność serca;

3.

Podłączając pacjenta do monitora;

4.

Metodą elektroniczną;

Miejsce badania:



tętnica promieniowa



szyjna



udowa



ramienna



nad koniuszkiem serca

W zaburzeniach krążenia obwodowego tętno bada się na

tętnicy : grzbietowej stopy, podkolanowej, piszczelowej
tylnej.

Pomiar tętna

Pomiar tętna

Szybkość tętna czyli ilość uderzeń na minutę,

uzależniona jest od wieku badanego.

średnia wartość tętna

noworodek -

140

1 – 6 m.ż.-

130

6 - 12 m.ż.

115

1 – 2 r.ż.

110

2 – 6 r.ż.

103

6 – 10 r.ż.

95

10 – 14 r.ż.

85

dorośli

64 – 72

wiek geriatryczny ok.. 60 może być przyspieszone

90-95

Pomiar tętna

Pomiar tętna

Prawidłowe tętno –

wszystkie uderzenia mają

jednakową siłę, przerwy między nimi są równe.

Napięcie prawidłowe – gdy puls w naczyniu jest

dobrze wyczuwalny, a tętnica jest elastyczna, jest

uwarunkowane stanem naczyń i ilością krwi

krążącej.

Czynniki powodujące wzrost szybkości tętna:
-

fizjologiczne;

wiek, stany emocjonalne, wysiłek fizyczny,

spożycie alkoholu, nikotyny

-

patologiczne;

choroby gorączkowe( wzrost temperatury

o 1 st odpowiada wzrostowi tętna o 10-20 u/min),

choroby serca, hipowolemia (utrata krwi, odwodnienie)

Czynniki powodujące zwolnienie tętna:

- fizjologiczne;

sen, pozycja leżąca, sportowcy,

- patologiczne;

wzmożone ciśnienie śródczaszkowe,

zatrucia (wew. mocznica, zew. grzybami),hipotermia

Pomiar tętna

Pomiar tętna

Najczęstsze błędy podczas pomiaru, które mogą

rzutować na wynik:



niewłaściwe ułożenie opuszek nad tętnicą



wyczucie własnego tętna



krótki czas badania



niedokładne określenie czasu pomiaru

Szybkość tętna mierzymy przez 15 sek. i mnożymy przez

4, aby ocenić miarowość mierzymy przez 1 minutę.

Tętno niemiarowe określamy jako arytmię

.

Wyróżniamy niemiarowość:



ekstrasystoliczną (skurcze dodatkowe, zanim skończy się
faza rozkurczu)



oddechową (przyspieszanie i zwalnianie zależnie od faz
oddychania)



całkowitą – zupełnie niemiarowe tętno

Bradykardia – zwolnienie tętna poniżej 60 u/min.
Tachykardia – przyspieszenie tętna powyżej 100 u/min.

Miejsca badania tętna

.

W stanach nagłych:

o

Tętnica szyjna

o

Tętnica udowa

o

Tętnica ramieniowa

o

Tętnica nad koniuszkiem serca

W zaburzeniach krążenia obwodowego:

o

Tętnica grzbietowa

o

Tętnica podkolanowa

o

Tętnica piszczelowa tylna

Oprócz tego wyróżniamy jeszcze:

o

Tętnice strzałkowa

o

Tętnice skroniowa

o

Tętnice twarzowa

o

Tętnice łokciowa

o

Tętnice pachwinowa

o

Tętnice promieniowa

o

Tętnice grzbietu stopy

o

Aortę brzuszną

Charakterystyka tętna.

Cechy

tętna

Prawidłowe

tętno

Odchylenia

chorobowe

Częstość

tętna

(uderzeń/

min)



Płód 140-160



1-6 m-c życia

130-140



Roczne dziecko

110-130



Dorosły 66-76

1. Tachykardia(częstoskurcz)
przyspieszenie ponad 100

uderzeń/min

Np. w czasie gorączki, chorób

serca.

2. Bradykardia(rzadkoskurcz)

poniżej

60 uderzeń/min Np.w przebiegu

bloków

serca, urazach czaszkowo-

mózgowych,

zatruciach.

Napięcie

(siła)



Dobrze

wypełnione



Dobrze napięte

1. Nitkowate, miękkie, słabo

napięte, ledwo wyczuwalne tętno,

np. przy spadku ciśnienia

tętniczego krwi, krwotoki
2. Twarde, drutowate, silnie

napięte np. w miażdżycy,

nadciśnienie.

Rytm

(miarowoś

ć)



miarowe, zgodne

z cyklem pracy
serca

(zwalnianie i

przyspieszanie podczas

oddychania – tzw.

Niemiarowość

oddechowa ).

Niemiarowość :



Wypadanie tętna



Niemiarowość całkowita



Skurcze dodatkowe



Częstoskurcz napadowy

Pomiar tętna

Pomiar tętna

Struktura czynności:

Czynności przygotowawcze

I

Przygotowanie pielęgniarki; higiena rąk, ustalenie wskazań

do pomiaru

II Przygotowanie sprzętu i otoczenia: zegarek, stoper, cisza

na Sali

III Przygotowanie pacjenta:
- poinformowanie o sposobie badania
- uzyskanie zgody, pozyskanie do współpracy
- zapewnienie wygodnej pozycji
- zalecenie pacjentowi odpoczynku przed badaniem ok. 5

min.

Czynności właściwe

-

opuszkami palców 2,3,4 lekkie uciskanie na tętnicę

- kciuk powinie znajdować się poza polem badanej tętnicy
- liczenie uderzeń przez 15 sek.
- jeżeli wykryto zaburzenia rytmu , liczyć przez 1 minutę

- określanie szybkości, napięcia, typu niemiarowości

Czynności końcowe:

- mycie i dezynfekcja rąk
- udokumentowanie pomiaru
- zgłoszenie rozpoznanych nieprawidłowości lekarzowi

POMIAR CIŚNIENIA TĘTNICZEGO KRWI

POMIAR CIŚNIENIA TĘTNICZEGO KRWI

Definicja: Ciśnienie krwi to siła , z jaką krew

uderza w ściany naczyń krwionośnych

.



Ciśnienie zmienia się w sposób ciągły ,ponieważ serce

wyrzuca krew do tętnic pulsacyjnie ,jednakże przez

włośniczki płynie nieprzerwanie.



CIŚNIENIE SKURCZOWE –to najwyższe ciśnienie w układzie

tętniczym, osiągane w czasie wyrzutu komorowego.



CIŚNIENIE ROZKURCZOWE-to najniższa wartość ciśnienia

w układzie tętniczym w fazie poprzedzającej początek

wyrzutu komorowego.



CIŚNIENIE TĘTNA-czyli amplituda skurczowo-rozkurczowa

Pomiaru ciśnienia tętniczego dokonuje się metodą

pośrednią (palpacyjną, osłuchową) i bezpośrednią

(inwazyjną).

Ojcem metody pośredniej jest Riva-Rocci , który

skonstruował pierwszy sfigmomanometr.

Metoda palpacyjna

określa tylko wielkość ciśnienia

skurczowego.

Metoda inwazyjna

to ciągły pomiar ciśnienia skurczowego i

rozkurczowego za pomocą cewnika umieszczonego wewnątrz

naczynia oraz monitora.

Metoda osłuchowa Korotkowa

oparta jest na zasadzie

osłuchiwania tonów pojawiających się w uciśniętej z

zewnątrz przez mankiet tętnicy (ramiennej,

promieniowej,podkolanowej), a później tonów znikających, w

miarę zmniejszania się tego ucisku podczas obniżania

ciśnienia w mankiecie(po owinięciu ramienia mankietem

,pompujemy do niego powietrze ,w miarę wypełniania uciska

on tętnicę,aż zamknie przepływ krwi, następnie powoli

wypuszczamy powietrze, w ten sposób otwieramy przepływ

krwi i nasłuchujemy przez słuchawki, ponieważ wtedy krew

zaczyna wygrywać rytmy Korotkowa).

Pomiaru ciśnienia dokonuje się za pomocą aparatów:

rtęciowych. sprężynowych, automatycznych,

półautomatycznych

CELE:



rozpoznanie nadciśnienia, niedociśnienia



kontrola skuteczności leczenia nadciśnienia



ocena stanu chorego



diagnostyka stanów ,w których zmiany

ciśnienia mogą być przyczyną odczuwanych

przez pacjenta dolegliwości

WSKAZANIA DO WYKONANIA POMIARU:



u każdego chorego hospitalizowanego



w przebiegu ścisłego nadzoru chorego(po

operacjach, u ciężko chorych )



u chorych otrzymujących leki obniżające

ciśnienie



u chorych z chorobami serca

CZYNNIKI OBNIŻAJĄCE CIŚNIENIE



Związane z pacjentem :ciche tony Korotkowa,

niedawno spożyty posiłek, przeoczona przerwa

osłuchowa, przyzwyczajenie do badania,

zwolnienie czynności serca, spadek oporu

naczyniowego, zmniejszenie objętości krwi

krążącej



związane z otoczeniem ,sprzętem:

hałas,niesprawny aparat sprężynowy, niski

poziom rtęci, nieszczelna gruszka



związane z osobą wykonującą pomiar:

zaokrąglanie wyniku w dół o 5 lub 10mm Hg,

niedosłuch, nietrzymanie wzroku na wysokości

słupa rtęci



związane z samym pomiarem:łokieć ułożony za

wysoko. za szybkie wypuszczanie powietrza, za

mocne przyciskanie lejka stetoskopu

CZYNNIKI PODWYŻSZAJĄCE CIŚNIENIE



związane z pacjentem: ciche tony Korotkowa,

przeoczona przerwa osłuchowa ,reakcja białego

fartucha ,pomiar na ramieniu porażonym, bół,lęk,

wypalenie papierosa, wypicie alkoholu napoju z

kofeiną, wypełniony pęcherz moczowy, rozmowa,

(przyspieszenie czynności serca, wzrost obwodowego

oporu naczyniowego, wzrost współczynnika

sprężystości)



związane z otoczeniem ,sprzętem: hałas, nieszczelna

zastawka gruszki, zablokowane wentyle manometru,

zimne ręce badającego, zimny stetoskop



związane z osobą wykonującą : niedosłuch



związane z samym pomiarem : za wąski mankiet,

mankiet założony nierówno, za luźno, założony na

rękaw, łokieć ułożony za nisko, za krótki odpoczynek

przed pomiarem, niewygodna pozycja pacjenta

(nieodparte ramię ,plecy) za wolne lub za szybkie

wypuszczanie powietrza, rejestrowanie IV fazy, za

krótka przerwa między kolejnymi pomiarami, chłodna

pora roku

PRAWIDŁOWE WARTOŚCI CIŚNIENIA

MIERZONE METODĄ POŚREDNIĄ

DZIECI :

niemowlęta- 90/60 mmHg

3-6 rż. -95/65 mmHg
6-9rż -100/65 mmHg
9-12 rż. -110/70 mmHg
13-15 rż -120/80 mmHg

DOROŚLI (W 18 r ż i starsi)



optymalne……………………..<120………i <80



prawidłowe……………………<130………i <85



wysokie prawidłowe………….130-139……85-

89

INTERPRETACJA WYNIKU :

nadciśnienie:

podwyższenie ciśnienia

skurczowego i/lub rozkurczowego powyżej

wartości prawidłowych, rozpoznanie powinno

być oparte na wynikach kilkakrotnych

pomiarów (równe/powyżej 140/90) Gdy

przyczyna nadciśnienia jest znana mówimy o

nadciśnieniu wtórnym (ch.nerek, w ch.

gruczołow dokrewnych-akromegalia

,ch.Cushinga,)
jeśli nie udaje się ustalić przyczyny mówimy o

nadciśnieniu pierwotnym(samoistnym)

nadciśnienie :



stopień I (łagodne) ……………….140-159…………90-99



stopień II(umiarkowane)………….160-179…………100-

109



stopień III(ciężkie)…………………>180 …………..>110

niedociśnienie:

obniżenie przejściowe , napadowe ciśnienia
skurczowego i/lub rozkurczowego poniżej
wartości prawidłowych (zapaść
ortostatyczna) lub stałe utrzymywanie się
niskiego ciśnienia poniżej 100 mmHg.Może
być konstytucjonalne (pierwotne) lub
objawowe (wtórne).Niedociśnienie
objawowe może być spowodowane
np.niedoczynnością kory nadnerczy
,zmniejszoną objętością krwi krążącej

.

PRZYGOTOWANIE PACJENTA

:



poinformowanie o celu i przebiegu badania



uzyskanie zgody na wykonanie pomiaru



wykonanie pomiaru na ramieniu na którym nie

ma założonego cewnika żylnego czy przetoki u

chorych dializowanych



wykonywanie pomiaru o stałej porze , w tej

samej pozycji w pomieszczeniu o temperaturze

pokojowej



położenie lub posadzenie pacjenta w wygodnej

pozycji(plecy podparte,stopy spoczywające

płasko na podłodze)



zdjęcie ubrania z ramienia



podparcie ręki tak ,aby tętnica była na

poziomie serca



odwrócenie ręki stroną zgięciową do góry,w lekkim

odwiedzeniu,z niezaciśniętą dłonią



mierzenie ciśnienia po zmianie pozycji na stojącą aby

określić stopień hipotonii ortostatycznej u osób

przyjmujących niektóre leki obniżające ciśnienie



mierzenie ciśnienia na kończynach dolnych np. u

osób podejrzanych o zmiany naczyniowe poniżej

odejścia od aorty tętnicy podobojczykowej i pnia

ramienno- głowowego,brak k.górnych, gips (w

pozycji leżącej ,przy użyciu szerszych mankietów,

osłuchując tętno na tętnicy podkolanowej)



poinformowanie chorego że:

-co najmniej 15-30 min. przed badaniem nie może :pić

kawy i mocnej herbaty, denerwować się , wykonywać

dużego wysiłku fizycznego, śpieszyć się,

-minimum 5 min. przed badaniem odpocząć
-badanie nie daje powikłań i może być powtarzane
-w czasie napełniania mankietu może wystąpić

niewielki ból

PRZYGOTOWANIE SPRZĘTU



aparat do mierzenia ciśnienia rtęciowy lub
sprężynowy(mankiet powinien przykrywać 2/3
ramienia nad zgięciem łokciowym)



słuchawki lekarskie



ciśnieniomierz automatyczny do pomiaru
ciśnienia na przegubie ręki, urządzenie mieści
obwody pomiarowe i wyświetlacz cyfrowy
zintegrowane z mankietem opasującym przegub
ręki



ciśnieniomierz półautomatyczny-do mankietu
zostaje wtłoczone powietrze za pomocą gruszki
,czynności pomiaru przebiegają automatycznie

PRZEBIEG WYKONANIA



umycie rąk



podczas pierwszego pomiaru należy zmierzyć ciśnienie na obu

ramionach, okresowe pomiary kontrolne wykonywać na

ramieniu ,na którym ciśnienie było wyższe



zapewnienie ciszy



sprawdzenie sprzętu(szczelny mankiet, pompka ,przewody, rtęć,

wskazówka na zero)



ustawienie manometru rtęciowego pionowo na twardym podłożu



ułożenie chorego (ręka w lekkim odwiedzeniu ,ramię podparte na

wysokości serca



założenie pustego mankietu



sprawdzenie czy mankiet równo i ściśle przylega do ramienia ,ale

nie uciska go i czy znajduje się ok.2-3cm powyżej zgięcia

łokciowego oraz czy przewody gumowe znajdują się na

zewnętrznym boku ramienia



ustawienie manometru na wysokości ramienia lub umocowanie go



zamknięcie zaworu pompki ,aż do oporu



odszukanie tętna



szybkie wtłoczenie powietrza do mankietu, kontrolując tętno nad

tętnicą, gdy się go już nie wyczuwa ,zwiększenie ciśnienia w

mankiecie o 30 mmHg



umieszczenie słuchawki w zgięciu łokciowym na tętnicy ramiennej



obniżanie powolne ciśnienia w mankiecie o 2-3 mmHg/s ,poprzez

otwieranie zaworu pompki



odczytanie wartości ciśnienia skurczowego przy pierwszym

słyszalnym tonie



obniżanie dalsze ciśnienia w mankiecie



odczytanie wartości ciśnienia rozkurczowego na

manometrze ,przy ostatnim słyszalnym tonie lub przy

wyraźnym obniżeniu głośności tonów



mierzenie z dokładnością nie mniejszą niż 2 mmHg i nie

zaokrąglanie do 5 mm



wypuszczenie reszty powietrza przez całkowite odkręcenie

pompki



powtórzenie pomiaru w razie potrzeby po upływie 1-2 min.



polecenie pacjentowi gdy tony ciche, uniesienia

ramienia ,otworzenia i zaciśnięcia pięści kilkakrotne , po

czym ponowne zmierzenie ciśnienia metodą osłuchową lub

palpacyjną(ciśnienie skurczowe jest niższe o 7 mmHg niż

osłuchową)



zdjęcie mankietu z ramienia , a przy powtarzalnych

pomiarach luźne pozostawienie na ramieniu



zapisanie wyniku pomiaru w dokumentacji chorego



zgłoszenie odchyleń od normy lekarzowi



uporządkowanie zestawu, przed pomiarem u kolejnego

chorego odkażenie mankietu i stetoskopu



umycie rąk

NAJCZĘSTSZE BŁĘDY POMIARU CIŚNIENIA TĘTNICZEGO

NAJCZĘSTSZE BŁĘDY POMIARU CIŚNIENIA TĘTNICZEGO



pomiar bez uprzedniego 5 minutowego odpoczynku



nie trzymanie ramienia na wysokości serca w trakcie

badania



niecałkowite opróżnienie mankietu z powietrza i

niestosowanie 1-2 min.przerw przed kolejnym pomiarem



błąd badającego wynikający z upośledzenia słuchu,

preferowaniu niektórych cyfr lub nieświadomej

tendencji do zaniżania lub zawyżania wyniku



nie utrzymywanie wzroku na wysokości słupa rtęci



zbyt szybkie wypuszczanie powietrza –prawidłowo z

szybkością 2-3mmHg/s



użycie mankietu o niewłaściwym rozmiarze,

zastosowanie mankietu małego u osób otyłych

powoduje zawyżenie odczytu, mankiet powinien

przykrywać 2/3 ramienia nad zgięciem łokciowym



złe umiejscowienie mankietu-jego dolny brzeg 2-3 cm

powyżej zgięcia łokciowego



nieodpowiednia temperatura otoczenia ,hałasy i inne

rozpraszające bodźce



błędy pomiaru wynikające ze znacznej bradykardii u

osoby badanej

Stan

świadomości

Świadomość

Stan psychiczny, w którym człowiek

zdaje sobie sprawę z tego, co się

dzieje wokół niego, posiada zdolność

do prawidłowej percepcji, czyli

odbierania bodźców i reagowania na

nie. Jest to również zdolność do

krytycznej, obiektywnej oceny

rzeczywistości i umiejętności

ustosunkowania się do niej,

określenie swojego miejsca.

Stan świadomości chorego.

Zaburzenia stanu
świadomości.

I. Pełen kontakt.

1.

Opis objawów - właściwe odpowiedzi,
szybkie, spontaniczne, zróżnicowana
mimika, polecenia natychmiast
wykonywane.

2.

Czynność motoryczna, czucie - ruchu
spontaniczne, pełne, odczuwanie
lekkiego dotknięcia.

3.

Odruchy - wszystkie obecne.

4.

Reakcja źrenic - prawidłowa, obecna.

II. Oszołomienie
(odurzenie).

1.

Opis objawów- lekki stopień przyćmienia
świadomości, uczucie dużego znużenia,
spowolnione myślenie, spowolnienie ruchowe,
zaburzenia orientacji czasowej i miejscowej,
polecenia wykonywane z opóźnieniem. Zawsze
można chorego obudzić.

2.

Czynność motoryczna, czucie- ruchy
zwolnione, krotka rozmowa jest możliwa,
odczuwanie ukłucia, szczypania, ruchy równe z
obu stron, polecenia wykonane w sposób
niecelowy.

3.

Odruchy- wszystkie obecne.

4.

Reakcja źrenic- obecna.

III. Senność.

1.

Opis objawów- dezorientacja, apatia,
senność, brak spontanicznych
odpowiedzi, zaburzenia mowy, zła
artykulacja, mimika niezróżnicowana.

2.

Czynność motoryczna ,czucie- tylko na
żądanie, rozmowa niemożliwa,
odczuwanie szczypania, ukłucia, celowe
ruchy obronne w kierunku miejsca bólu.

3.

Odruchy- wszystkie obecne.

4.

Reakcja źrenic- obecna.

IV. Głęboki sen.

1.

Opis objawów- całkowita dezorientacja,
stan zbliżony do głębokiego snu ,
chorego nie można obudzić. Mimika tylko
podczas bólu.

2.

Czynność motoryczna, czucie- reakcja
tylko po najsilniejszych bodźcach, np.
ukłucie, niemożliwy kontakt słowny,
niecelowe ruchy obronne w czasie bólu.

3.

Odruchy- obecne

4.

Reakcja źrenic- obecna

V. Śpiączka

1.

Opis objawów- zaburzenie świadomości,
którego nie można przerwać bodźcami
zewnętrznymi. Brak nawiązania kontaktu.
Podstawowe czynności życiowe, tj.
oddychanie, mogą być zachowane.

2.

Czynność motoryczna, czucie – brak
jakichkolwiek spontanicznych. Brak
motoryki własnej, brak czucia.

3.

Odruchy- osłabione lub nieobecne.

4.

Reakcja źrenic- spowolnione lub
nieobecne.

Skala Glasgow dla dorosłych.

Otwieranie oczu:

o

4 punkty - spontaniczne

o

3 punkty - na polecenie

o

2 punkty - na bodźce bólowe

o

1 punkt - nie otwiera oczu

Kontakt słowny:

o

5 punktów - odpowiedzi logiczne z zachowaną orientacją miejsca, czasu i

własnej osoby

o

4 punkty - odpowiedź splątana, chaotyczna, jednak uwaga jest zachowana, a

poszkodowany zastanawia się nad odpowiedzią

o

3 punkty - odpowiedź bez związku, nie na temat lub krzyk

o

2 punkty - dźwięki niezrozumiałe, nieartykułowane, pojękiwanie

o

1 punkt - żaden

Reakcja ruchowa:

o

6 punktów - odpowiednia do poleceń, np. słownych, migowych ( np. uściśnięcie

dłoni

o

5 punktów - celowa, lokalizująca bodziec

o

4 punkty - reakcja obronna na ból - próba usunięcia bodźca bólowego

o

3 punkty - odruch zgięcia (na ból lub spontanicznie), sugerujący odkorowanie

o

2 punkty - odruch wyprostowania (na ból lub spontanicznie), sugerujący

odmóżdżenie

o

1 punkt - żadna

Skala Glasgow dla dzieci i niemowląt.

Otwieranie oczu:



4 punkty- spontaniczne



3 punkty – na polecenie głosowe



2 punkty – na bodziec bólowy



1 punkt – brak reakcji

Reakcja ruchowa:



6 punktów - spontaniczna aktywność



5 punktów – cofanie na dotyk



4 punkty – cofanie na ból



3 punkty – sztywność typu odkorowania



2 punkty – sztywność typu odmozdzeniowej



1 punkt – brak reakcji

Odpowiedz słowna:



5 punktów - gaworzy



4 punkty – pobudzenie



3 punkty – płacze



2 punkty – jęczy



1 punkt – bez reakcji

Wyniki.

Można uzyskać od 3 do 15 punktów

Wynik testu:



14 - 15 - poszkodowany ma zachowaną przytomność z obniżona
reaktywnością



11 - 13 - półśpiączka, półprzytomny



5 - 7 - nieprzytomność umiarkowana



3-4 głęboka nieprzytomność, odmóżdzenie

Na podstawie powyższych punktów można również ocenić ciężkość

urazu głowy (uszkodzenie mózgu):

- 8 lub mniej punktów - ciężki uraz głowy,
- 9 - 12 punktów - średni uraz głowy,
- 13 - 15 punktów - lekki uraz głowy.