Jest to miejscowa odpowiedź

ustroju na bodziec

zapaleniotwórczy. Odczyn

zapalny jest próbą ochrony

organizmu przed czynnikiem

szkodliwym.



uraz mechaniczny,



czynniki chemiczne egzogenne
(kwasy i zasady) i endogenne,



ciała obce,



czynniki biologiczne, tj. wirusy,
bakterie, grzyby, tkanka martwicza



MIEJSCOWE

- zaczerwienienie,

obrzęk, wzrost temperatury, ból,
upośledzenie czynności narządu
zmienionego zapalnie



OGÓLNE

-

podwyższona

temperatura

ciała,

wzrost

poziomu leukocytów i OB



trzy okresy:



uszkodzenie tkanek,



powstanie wysięku surowiczego

lub ropnego,



cofanie się objawów

chorobowych i zakończenie
procesu zapalnego

ZABIEGI PRZECIWZAPALNE

z zastosowaniem :

 ZIMNA SUCHEGO I WILGOTNEGO

 CIEPŁA SUCHEGO I WILGOTNEGO

 ŚRODKÓW BODŹCOWYCH, na
skórę chorego

w miejscu

przebiegu dużych tętnic, np. w pachwinach,
pod pachami,
na szyi,
na brzuchu,



powoduje

zwężenie powierzchniowych

naczyń krwionośnych,

więc zmniejszony

przepływ krwi i tamowanie krwawienia
( w przypadku krwotoku z nosa czy
krwotoku wewnętrznego ),



powoduje

miejscowe zmniejszenie

przemiany materii

(w razie zapalenia)



zmniejsza dopływ tlenu i substancji
odżywczych do tkanek



powoduje

złagodzenie bólu

(w razie

stłuczenia, skręcenia, zwichnięcia)



powoduje

schłodzenie skóry w miejscu

stosowania,



obniżenie temperatury ciała,



zwalnia lub hamuje rozwój stanu zapalnego,



zmniejsza obrzęki pourazowe i pooperacyjne



Krwiaki ,



Bóle głowy,



Zapobieganie i leczenie
zakrzepicy, ????



zapobieganie wysiękom i obrzękom, np.
przy ukąszeniu przez owady

ZIMNO SUCHE

STOSUJE SIĘ W POSTACI:



WORKA Z LODEM,



KOMPRESÓW ŻELOWYCH

( wykonanych

z nietoksycznego, organicznego żelu i
folii; dają się modelować do ciała
pacjenta )



długotrwałe oddawanie skumulowanego

w nim zimna,



nie zachodzą w nim żadne zmiany
chemiczne,



można go używać i przechowywać nawet
kilka lat,



gwarantowane jest co najmniej 100-
krotne użycie

Stosowanie worka z lodem/

kompresu żelowego jest zabiegiem

terapeutycznym polegającym na

stosowaniu zimna suchego na

małe powierzchnie ciała.

Najlepsze wyniki leczenia uzyskuje

się stosując worek z lodem przez

30- 60 min., z godzinna przerwą.

Rodzaj zabiegu



terapeutyczny



Działanie



- przeciwbólowe



- przeciwobrzękowe



- przeciwkrwotoczne



- przeciwzapalne



krwawienia wewnętrzne, np. po porodzie,



krwotoki z nosa,



stłuczenia,



świeże urazy,



stany zapalne,



bóle głowy, migrena,



stany zapalne jamy brzusznej,



gorączka,



bóle menstruacyjne,



krwiaki,



zapobieganie obrzękom i wysiękom,



obrzęki pooperacyjne

PRZECIWWSKAZANIA DO
STOSOWANIA WORKA Z
LODEM/

KOMPRESU

KOMPRESU

ŻELOWEGO

ŻELOWEGO

:



odmrożenia,



tętnicze zaburzenia dopływu

krwi



odmrożenie, wychłodzenie,



podrażnienie skóry,



tętnicze zaburzenia dopływu krwi,



zaburzenia czucia,



nieustabilizowane ciśnienie krwi

I.

Czynności przygotowawcze

działanie/

uzasadnienie

A.

Przygotowanie pielęgniarki

/

uniknięcie pomyłki:



zapoznanie się ze zleceniem lekarskim lub własna

ocena stanu pacjenta



zebranie wywiadu od pacjenta na temat tolerancji

na zimno/

eliminowanie przeciwwskazań

,



higieniczne mycie rąk, założenie rękawiczek

jednorazowego użytku/

ograniczenie ryzyka

zakażenia przez zmniejszenie przeniesienia
drobnoustrojów

.

B.

Przygotowanie materiału, sprzętu,

otoczenia/

umożliwienie spranego

wykonania zabiegu



przygotowanie zestawu

: worek na lód,

kostki lodu lub kompres żelowy uprzednio
schłodzony w zamrażalniku, pokrowiec
na worek z lodem lub na kompres



przygotowanie otoczenia

: zamknięcie

okien i drzwi, podwyższenie temperatury
w pokoju, zapewnienie spokoju,
dostarczenie dodatkowego koca/

ochrona

chorego przed zbędnym oziębieniem
oraz zapewnienie komfortu



C.

Przygotowanie pacjenta/

zapewnienie

choremu poczucia bezpieczeństwa

:



Poinformowanie o celu, istocie i przebiegu zabiegu,



Uzyskanie zgody od pacjenta na wykonanie zabiegu,



zachęcanie do oddania moczu przed zabiegiem,
odprężenia się, unikania gwałtownych ruchów,



poinformowanie pacjenta:

o

że podczas zabiegu jego aktywność ruchowa będzie
ograniczona, więc powinien on pozałatwiać wszystkie
sprawy wiążące się z wychodzeniem poza łóżko,

o

o niebezpieczeństwach związanych z zabiegiem,

o

o konieczności zgłaszania pielęgniarce wszelkich
niepokojących objawów

II. Czynności właściwe



ułożenie pacjenta w pozycji zapewniającej

komfort, uzależnionej od miejsca zastosowania
worka z lodem,



wypełnienie worka kostkami lodu (kostki

pokrusz), tak aby worek pozwolił się dowolnie
modelować (około ½ lub 2/3 objętości)/

szybsze

rozprzestrzenianie się zimna, dowolne
modelowanie worka na miejscu stosowania,



usunięcie powietrza z worka przez ucisk z

góry na worek ułożony na twardym podłożu/

zalegające powietrze zmniejsza przewodnictwo
cieplne

,



sprawdzenie szczelności korka worka

na lód/

ochrona przed zamoczeniem

wodą z rozpuszczającego się lodu

Po

w

y

żs

ze

c

zy

n

n

o

śc

i

n

ie

d

o

ty

cz

ą

k

o

m

p

re

su

ż

e

lo

w

e

g

o

Czynności właściwe- cd.



Włożenie worka do pokrowca

/

wchłania wilgoć

skraplającą się na powierzchni worka

,

komfort,

ochrona przed bezpośrednim działaniem zimna



Ułożenie worka na leczonym miejscu,



kontrolowanie przebiegu zabiegu przez usuwanie

roztopionej wody z worka tak, aby w worku stale był
tylko lód, a w przypadku stosowania kompresu
żelowego na świeży/

zapewnienie bezpieczeństwa,

ocena w kierunku odmrożenia, utrzymanie stałej
temp. Warunkującej skuteczność zabiegu

,



zakończenie zabiegu- usunięcie worka z lodem z

miejsca leczonego i dokładna ocena skóry w miejscu
wykonania zabiegu /

zapewnienie bezpieczeństwa,

III. Czynności końcowe

A.Uporządkowanie materiału, sprzętu, otoczenia/

zapewnienie bezpieczeństwa otoczenia i
zapobieganie zakażeniom

:



uporządkowanie sprzętu po zabiegu,



Przeznaczenie do prania pokrowca na
worek z lodem

B.

Postępowanie z pacjentem



pielęgnacja skóry pacjenta w zależności od

oceny jej stanu/

komfort, profilaktyka powikłań

C. Czynności końcowe wykonywane przez
pielęgniarkę



higieniczne mycie rąk/

zapobieganie

zakażeniom



udokumentowanie zabiegu/

bezpieczne i

zgodne z prawem wykonywanie zabiegu



-

wychłodzenie

–

okrycie dodatkowym

kocem,



-

maceracja

–

osuszenie, natłuszczenie

skóry

w postaci:



okładów chłodzących,



okładów wysychających

Jest to zabieg terapeutyczny

polegający na miejscowym

stosowaniu zimna wilgotnego na małe

powierzchnie ciała.

Utrzymując stale niską temperaturę,

wywiera działanie p/ zapalne i p/

bólowe, zmniejsza obrzęk i

przekrwienie tkanek.

Okład chłodzący zakładany jest na

czas nie dłuższy niż 15- 20 min., w

razie konieczności może być

powtórzony po upływie 2- 3 godzin.



obniżenie temperatury ciała,



obniżenie aktywności metabolicznej tkanek,



zahamowanie krwawienia,



zapobieganie krwawieniom,



hamowanie procesu zapalnego, ropnego,



zmniejszenie aktywności drobnoustrojów
we wczesnych okresach inkubacji,



zapobieganie i ograniczenie obrzęku,



Zmniejszanie przekrwienia tkanek,



działanie przeciwbólowe.

WSKAZANIA DO WYKONANIA OKŁADU
CHŁODZACEGO:



miejscowe ostre stany zapalne,



stłuczenia mięśni, ścięgien, stawów,



urazy,



krwawienia i krwotoki,



obrzęk,



gorączka.

I.

Czynności przygotowawcze

A.

Przygotowanie pielęgniarki:



zapoznanie się ze zleceniem lekarskim
lub własna ocena stanu pacjenta,



zebranie wywiadu od pacjenta na temat
tolerancji na zimno,



higieniczne mycie rąk,



założenie rękawiczek jednorazowego
użytku.

B. Przygotowanie materiału, sprzętu i
otoczenia:



przygotowanie zestawu: 2 warstwy

tkaniny dobrze wchłaniające wodę
(lniana lub bawełniana), miednica z
wodą chłodną lub zimną z kostkami
lodu, podkład ochronny na łóżko,
jałowe rękawiczki



przygotowanie otoczenia:

zamknięcie okien i drzwi, zapewnienie
optymalnej temperatury w pokoju,
zaopatrzenie w dodatkowy koc



C. Przygotowanie pacjenta:



poinformowanie o celu, istocie i
przebiegu zabiegu,



uzyskanie zgody pacjenta na wykonanie
zabiegu,



poinstruowanie o sposobie zmiany
okładu, jeżeli stan pacjenta na to
pozwala,



wyjaśnienie, iż w pierwszej chwili
pacjent będzie odczuwał nieprzyjemne
zimno, które po kilku chwilach ustąpi,



poinformowanie o konieczności: oddania
moczu przed zabiegiem, zgłaszania
pielęgniarce niepokojących objawów
występujących podczas zabiegu.

II

. Czynności właściwe



sprawdzenie tożsamości pacjenta,



ułożenie pacjenta w odpowiedniej pozycji w zależności

od miejsca stosowania okładu i preferencji pacjenta,



okrycie pacjenta dodatkowym kocem,



zabezpieczenie łóżka przed zamoczeniem,



odsłonięcie miejsca stosowania okładu,



przymierzenie tkaniny na leczoną część ciała,



zamoczenie obu przygotowanych tkanin,



odciśnięcie jednej z tkanin z nadmiaru wody,



przyłożenie jej na leczonym miejscu,



zastąpienie po 2- 3 min. tejże warstwy tkaniny

uprzednio odciśniętą drugą warstwą tkaniny z miski,



zmiana tkanin do czasu zakończenia zabiegu,



osuszenie skóry po zabiegu,



osłonięcie miejsca leczonego,



obserwowanie reakcji pacjenta na prowadzoną terapię

przez cały czas trwania zabiegu.

III. Czynności końcowe
A.Uporządkowanie materiału, sprzętu i
otoczenia:



uporządkowanie przyborów po zabiegu,



przeznaczenie rękawiczek do utylizacji,



dezynfekcja miski i podkładu ochronnego,
tkaninie należy przeznaczyć do prania

B. Postępowanie z pacjentem:



obserwowanie reakcji pacjenta na

prowadzoną terapię i po jej zakończeniu

C. Czynności końcowe wykonywane przez pielęgniarkę:



higieniczne mycie rąk,



udokumentowane zabiegi

Zabieg terapeutyczny polegający na

miejscowym stosowaniu zimna

wilgotnego na małe powierzchnie ciała,

wywołujący odczyn naczyniowy skóry.

U osób z niedokrwistością lub

osłabionych odczyn ten może nie

wystąpić.



okład wysychający działa rozgrzewająco i
uspokajająco,



stosuje się go na klatkę piersiową w
nerwobólach, przewlekłym nieżycie
oskrzeli, zapaleniu płuc, zapaleniu opłucnej,
grypie, astmie oskrzelowej,



zastosowany na tułów lub tylko na brzuch
ułatwia wchłonięcie wysięków zapalnych w
obrębie jamy brzusznej i miednicy mniejszej



wykorzystywany jest też w kamicy
nerkowej, wątrobowej oraz w bolesnym
miesiączkowaniu



w guzkach krwawniczych oraz w
zapaleniu okołoprostniczym stosuje się
go na krocze i narządy płciowe



okład wysychający obniża temperaturę
pacjenta o ok. 1 st. C w czasie 2- 3
godzin



czas ten w gorączce ulega skróceniu, a
w zaburzeniach krążenia obwodowego-
wydłużeniu



okład chłodzący składa się z dwóch
warstw- mokrej i suchej

CELE STOSOWANIA OKŁADU
WYSYCHAJĄCEGO:



działanie p/ bólowe i

uspokajające,



obniżenie temperatury ciała,



zahamowanie procesu zapalnego,



obniżenie napięcia mięśni



STRUKTURA CZYNNOŚCI:

I.

Czynności przygotowawcze

A.

Przygotowanie pielęgniarki:



zapoznanie się ze zleceniem lekarskim
lub własna ocena stanu pacjenta



zebranie wywiadu od pacjenta na temat
tolerancji na zimno



Higieniczne mycie rąk



założenie jałowych rękawiczek



B. Przygotowanie materiału, sprzętu,
otoczenia:



przygotowanie zestawu: warstwa tkaniny –
lniana lub bawełniana, dobrze wchłaniająca
wodę, warstwa tkaniny- flanelowa lub z
wełny ( większa od warstwy lnianej/
bawełnianej, chłodna woda, dodatki wg
zlecenia, np. spirytus (tylko do skropienia
1. warstwy przed założeniem na kl.
Piersiową), jałowe rękawiczki, bandaż



przygotowanie otoczenia: podwyższenie
temperatury otoczenia, zapewnienie
spokoju, zaopatrzenie w dodatkowy koc

C. Przygotowanie pacjenta:



poinformowanie o celu, istocie i przebiegu

zabiegu



uzyskanie zgody pacjenta na wykonanie

zabiegu



zaplanowanie czasu wykonania okładu,



wyjaśnienie, iż w pierwszej chwili pacjent

będzie odczuwał nieprzyjemne zimno, które
po kilku chwilach ustąpi;



wyjaśnienie mechanizmu efektu „gęsiej

skórki”



zachęcenie do rozluźnienia się,

zrelaksowania



pouczenie o unikaniu gwałtownych ruchów

w trakcie zabiegu



poinformowanie o konieczności: oddania

moczu przed zabiegiem, zgłaszania
pielęgniarce niepokojących objawów
występujących podczas zabiegu

II. Czynności właściwe



ułożenie pacjenta w wygodnej i bezpiecznej

pozycji, uzależnionej od miejsca stosowania okładu,



okrycie pacjenta dodatkowym kocem,



odsłonięcie miejsca stosowania okładu,



przyłożenie na okolicę leczoną pierwszej warstwy-

tkaniny mokrej, dokładnie odciśniętej z nadmiaru
wody, wygładzonej,



przyłożenie drugiej warstwy- tkaniny suchej

pokrywającej całkowicie mokrą i wystającej ponad jej
brzegi o około 2 cm. z każdej strony ( nie muszą
szczelnie do siebie przylegać )



luźne przymocowanie okładu bandażem



ułożenie dzwonka alarmowego w zasięgu ręki

pacjenta



zakończenie stosowania okładu po wyschnięciu

warstwy mokrej (około 2- 3 h) lub powtórzenie
zabiegu



obserwacja reakcji pacjenta na zabieg (skóra

powinna być sucha i chłodna po ściągnięciu okładu,
a warstwa mokra okładu sucha i zimna)



III. Czynności końcowe

A.

Uporządkowanie materiału, sprzętu,
otoczenia



uporządkowanie sprzętu po zabiegu,
przeznaczenie tkaniny do prania oraz
wyrzucenie rękawiczek



B. Postępowanie z pacjentem:



pielęgnowanie skóry po zabiegu-
osuszenie i natłuszczenie



C. Czynności końcowe wykonywane
przez pielęgniarkę:



higieniczne mycie rąk i
udokumentowanie zabiegu

Ma zastosowanie m.in. w postaci:



termoforów



ciepłych kompresów żelowych



poduszek elektrycznych

Cele zastosowania zabiegu:



przyspieszenie gojenia się ran



poprawa miejscowego

krążenia



złagodzenie bólu



ustąpienie skurczów mięśni



ocieplenie całego ciała



zabieg polegający na stosowaniu ciepła suchego na

małe powierzchnie ciała,



największe nasilenie działania następuje po upływie 20-

30 min.



nie powinno się ich stosować dłużej niż 1 h



w czasie tego zabiegu może wystąpić: nieznaczny

wzrost tętna, pogłębienie oddechu, obniżenie ciśnienia
tętniczego krwi, wzmożone wydzielanie potu



WSKAZANIA DO WYKONANIA
ZABIEGU:



bolesne miesiączki,



kolka jelitowa,



bóle mięśniowe,



wzdęcia,



przykurcze,



nerwobóle,



oziębienie

PRZECIWWSKAZANIA DO WYKONANIA ZABIEGU:



krwotoki,



ostre stany zapalne grożące perforacją, np. ostre zapalenie

wyrostka robaczkowego,



oparzenia

NIEBEZPIECZEŃSTWA :



oparzenie,



podrażnienie skóry

Ponadto należy pamiętać o kontrolowaniu i ostrożnym

stosowaniu ciepła u pacjentów nieprzytomnych i osób z

zaburzeniami czucia.



STRUKTURA CZYNNOŚCI:

I.

Czynności przygotowawcze

A.

Przygotowanie pielęgniarki:



zapoznanie się ze zleceniem lekarskim
lub własna ocena stanu pacjenta



zebranie wywiadu od pacjenta na temat
wrażliwości na ciepło



higieniczne mycie rąk

B. Przygotowanie materiału, sprzętu, otoczenia:



przygotowanie zestawu: termofor lub

kompres żelowy wcześniej ogrzany w ok. 2, 5
l wody o temp. 70- 80 st. C przez 7- 10 min.,
pokrowiec na kompres lub termofor, gorąca
woda do termoforu o temperaturze 50- 70 st.
C

C. Przygotowanie pacjenta:



poinformowanie o celu, istocie i przebiegu

zabiegu



uzyskanie zgody pacjenta na wykonanie

zabiegu



zachęcenie do odprężenia się,

zrelaksowania, oddania moczu przed
zabiegiem



poinformowanie: iż w trakcie zabiegu

aktywność ruchowa będzie ograniczona- do
konieczności pozostania w łóżku; o
niebezpieczeństwach związanych z
zabiegiem; o konieczności zgłaszania
wszelkich niepokojących objawów



w wypadku stosowania termoforu:



napełnienie termoforu do połowy gorącą wodą,



usunięcie z niego powietrza,



staranne zakręcenie termoforu,



sprawdzenie szczelności korka



w przypadku stosowania kompresu żelowego:



wcześniejsze ogrzanie w ok. 2, 5 l wody o temp. 70-

80 st. C przez 7- 10 min.



włożenie termoforu/ kompresu do pokrowca



ułożenie termoforu/ kompresu na leczonym miejscu



kontrolowanie stanu pacjenta i przebiegu zabiegu:

temperatury wody w termoforze lub stopnia oziębienia
kompresu



zakończenie zabiegu- usunięcie termoforu/ kompresu

żelowego

III. Czynności właściwe



ułożenie pacjenta w pozycji zapewniającej komfort i

bezpieczeństwo, uzależnionej od miejsca zastosowania
termoforu/ kompresu żelowego



III. Czynności końcowe

A.

Uporządkowanie materiału, sprzętu,
otoczenia:



uporządkowanie sprzętu po zabiegu,
wyrzucenie rękawiczek i przeznaczenie
pokrowca na termofor do prania

B. Postępowanie z pacjentem:



ocena stanu ogólnego i wnikliwa ocena

stanu skóry leczonego miejsca



edukacja pacjenta w zakresie pielęgnacji

skóry po zabiegu

C. Czynności końcowe wykonywane przez pielęgniarkę:



higieniczne mycie rąk i udokumentowanie zabiegu



To przede wszystkim okłady rozgrzewające pod
ceratką i ciepłe kąpiele .



CELE WYKONYWANIA ZABIEGU:



zwiększenie odporności komórek,



zmniejszenie bólu,



zmniejszenie napięcia mięśni,



pobudzenie czynności jelit,



przyspieszenie powstania ropy,



przerwanie procesu zapalnego,



rozszerzenie naczyń krwionośnych i chłonnych,



zwiększenie przepuszczalności naczyń włosowatych,



ułatwienie przenikana leukocytów do przestrzeni
okołonaczyniowej



przyspieszenie przemiany materii



stosowanie okładu rozgrzewającego

polega na miejscowym stosowaniu ciepła
wilgotnego na małe powierzchnie ciała



okład rozgrzewający składa się z trzech

warstw: wilgotnej, ceratki i suchej



warstwa mokra utrzymuje swą wilgotność

6- 8 h i tyle też powinien być trzymany na
leczonym miejscu



WSKAZANIA DO STOSOWANIA
ZABIEGU:



stany zapalne żył,



zrosty po wstrzyknięciach,



zakrzepowe zapalenie żył,



czyraki, zastrzały, ropowice,



angina,



stan zapalny ucha środkowego,



zapalenie płuc i oskrzeli, jeśli temp. ciała
nie przekracza 38 st. C

UWAGA !



nie stosować okładów rozgrzewających: w

początkowym okresie urazu, u pacjentów z
chorobą nowotworową, u pacjentów po zażyciu
środków uspokajających, u chorych
niespokojnych, pobudzonych



obserwować podczas stosowania okładu:

dzieci, osoby starsze, nieprzytomnych,
pacjentów z niewydolnością krążenia,
nadwrażliwych na ciepło, z zaburzeniami
czucia



ostrożnie stosować okłady rozgrzewające w

przypadku niewyjaśnionych dolegliwości
brzusznych



STRUKTURA CZYNNOŚCI

I.

Czynności przygotowawcze

A.

Przygotowanie pielęgniarki- takie jak przy
poprzednich zabiegach

B.

przygotowanie materiału, sprzętu, otoczenia:



przygotowanie zestawu: wata, ceratka o 2 cm
większa od waty ( z każdej strony), warstwa
ligniny o cm większa z każdej strony od ceratki,
woda ( w zależności od zlecenia) chłodna lub
letnia o temperaturze ciała, dodatki wg zleceń,
np. Altacet, roztwór ichtiolu, spirytus (tylko do
skropienia okładu), napar z siana, napar z
rumianku, bandaż, wazelina, jałowe rękawiczki



przygotowanie otoczenia, zamknięcie okien i
drzwi, zapewnienie spokoju

C. Przygotowanie pacjenta:



poinformowanie pacjenta o celu, istocie

i przebiegu zabiegu



uzyskanie zgody pacjenta na

wykonanie zabiegu



zwrócenie uwagi na ścisłe

przestrzeganie czasu trwania okładu



poinformowanie, że podczas zabiegu

aktywność ruchowa pacjenta będzie
ograniczona- do konieczności
pozostawania w łóżku oraz o konieczności
zgłaszania pielęgniarce niepokojących
objawów



II. Czynności właściwe:



ułożenie pacjenta w pozycji zapewniającej
bezpieczeństwo i wygodę, zależnej od miejsca
stosowania okładu



odsłonięcie okolicy leczonej



posmarowanie miejsca założenia okładu
wazeliną



przyłożenie warstwy mokrej (dokładnie
odciśniętej i wygładzonej) na okolice leczoną



położenie na warstwie mokrej przygotowanej
ceratki



Położenie na ceratce warstwy suchej
(wszystkie warstwy muszą do siebie ściśle
przylegać)



przymocowanie okładu, np. bandażem



ułożenie w zasięgu ręki pacjenta alarmowego
dzwonka



usunięcie warstwy mokrej i ceratki (po upływie 6-8 h);

warstwa mokra i skóra po zabiegu powinny być wilgotne i
ciepłe



pozostawienie na ok. 30 min. suchej warstwy okładu



usuniecie warstwy suchej okładu lub powtórzenie

zabiegu



pielęgnacja skóry po okładzie w zależności od oceny jej

stanu

III. Czynności końcowe:
A.Uporządkowanie materiału, sprzętu, otoczenia:



uporządkowanie sprzętu po zabiegu i wyrzucenie
rękawiczek

B. Postępowanie z pacjentem:



edukacja w zakresie pielęgnowania skóry po

okładzie- natłuszczenie

C. Czynności końcowe wykonywane przez pielęgniarkę:



higieniczne mycie rąk i udokumentowanie zabiegu

G. STRABURZYŃSKI DZIELI OKŁADY I KOMPRESY NA:



ZIMNE (KTÓRE DODATKOWO DZIELI NA CHŁODZĄCE,

WYSYCHAJĄCE I POD CERATKĄ) I GORĄCE

Okłady i kompresy stanowią odmianę zawijań
(np. zawijanie gorczycowe klatki piersiowej).
Różnią się od nich tym, że:



nie obejmują całej powierzchni ciała, ale

tylko jej część



Mają również mniejsze działanie miejscowe



Wykonuje się je przez nałożenie kilkakrotnie

złożonej, wilgotnej tkaniny lnianej lub
bawełnianej na określoną część ciała i
przykrycie inną, suchą.

Jedyną różnicą między okładami a kompresami

jest ich wielkość- okład jest większy od kompresu.



stosowany w zaparciach, osłabieniu

perystaltyki jelit



jest przeciwwskazany podczas miesiączki



do jego założenia niezbędne są: ręcznik

lniany (40 x 190 cm), ręcznik bawełniany
(50 x 190 cm), kawałek tkaniny wełnianej o
rozmiarach około 45 x 190 cm, naczynie z
około 2 l zimnej wody



ręcznik lniany po ośmiokrotnym złożeniu

zanurza się w zimnej wodzie i następnie
nakłada się na ręcznik bawełniany i tkaninę
wełnianą



okład utrzymuje się 45- 75 min. i

zdejmuje z chwilą powrotu dobrego
samopoczucia



działa uspokajająco i zwalnia czynność serca



stosuj się go na zlecenie lekarza w takich

stanach jak: ogólny niepokój, kołatanie serca,
częstoskurcz, dolegliwości sercowe na tle
nerwowym



do jego wykonania niezbędne są: ręcznik

lniany (20 x 20 cm), bawełniany i kawałek
tkaniny wełnianej



lniany ręcznik po zanurzeniu w zimnej

wodzie należy wyżąć i nałożyć na okolicę serca,
następnie nałożyć suchy ręcznik bawełniany, a
na niego tkaninę wełnianą



kompres pozostawia się na około 10- 15

min., można go kilka razy zmieniać



wywołuje przekrwienie skóry, działa p/ zapalnie, p/

bólowo i rozluźniająco na mięśnie gładkie oraz ułatwia
wchłanianie wysięków



stosuje się go w nerwobólach, kolce nerkowej i

wątrobowej, zapaleniu pęcherza moczowego, zrostach
pozapalnych w jamie brzusznej



przeciwwskazaniem do jego stosowania są: stany

zapalne oraz stany zagrażające krwawieniem



okład gorący przygotowuje się przez zamoczenie

płóciennej tkaniny w wodzie o temp. 40- 45 st. C



po wyciśnięciu wody nakłada się na określoną część

ciała, przykrywając suchą tkaniną bawełnianą lub wełnianą



dla utrzymania wysokiej temperatury okładu przez

dłuższy czas dodatkowo można go ogrzać termoforem.



do jego wykonania niezbędne są: 3 ręczniki, naczynie z

wodą o temp. ok. 80 st. C, czajnik z wrzącą wodą, koc
wełniany



w przypadku kolki wątrobowej pacjenta układamy na

wznak i przykrywamy, z wyjątkiem okolicy prawego łuku
żebrowego



okład nakłada się równolegle do łuku żebrowego, tak

aby obejmował przestrzeń od kręgosłupa do pępka



jeden ręcznik składa się na pół, poprzecznie do jego

długiej osi i następnie robi się fałdy szer. Ok. 6 cm



drugi ręcznik, złożony podobnie, stanowi rezerwę do

zmiany (jest namoczony w naczyniu z gorącą wodą)



tak przygotowany kompres kładzie się na środek

trzeciego rozłożonego ręcznika, po czym zanurza się część
ręcznika w naczyniu z gorącą wodą



następnie po wyjęciu skręca się ręcznik, trzymając oba

końce tak, aby wycisnąć leżący w nim kompres



po rozwinięciu ręcznika trzeba poczekać na schłodzenie

się kompresu, umożliwiające jego wyjęcie palcami



trzymając w rękach kompres, dotyka się nim

kilka razy skóry w miejscu, w którym ma być on
nałożony, sprawdzając w ten sposób tolerancję
pacjenta na stosowaną temperaturę



po nakryciu kocem wełnianym kompres leży na

ciele 1- 2 min.



w tym czasie przygotowuje się drugi

rezerwowy kompres, którym zastępuje się
pierwszy



w ten sposób kompres zmienia się 8- 15 razy



od czasu do czasu dolewa się wody z czajnika

do naczynia



częste odnawianie kompresu wywiera silne

działanie p/ skurczowe



pacjent po pewnym czasie zaczyna się pocić



po zakończonym zabiegu należy wykonać

zimne zmywanie



stanowią odmianę gorących okładów, są wygodne do

stosowania w domu



wykorzystywane do leczenia stanów skurczowych,

zmniejszają również bóle



w silnych neuralgiach lub zapaleniach nerwów mogą bóle

nasilać



Ręcznik lniany składa się tak, aby jego wielkość

odpowiadała powierzchni ciała, na którą chcemy go
nałożyć



zanurza się go w gorącej wodzie i po paru minutach

wyjmuje, np. klamerkami do bielizny, kładzie na drugi
ręcznik, za pomocą którego wyciska się go



tak przygotowany kompres kładzie się na suchy ręcznik,

którym otacza się go z każdej strony i nakłada na ciało



na całość nakłada się czwarty ręcznik i koc wełniany



po ostudzeniu zdejmuje się go lub przygotowuje

następny



po zabiegu obowiązuje wypoczynek przez 0,5-1 h w łóżku



są odmianą kompresu parowego



do okładów wybiera się taki surowiec, którego miazga

utrzymuje długo ciepło



miazgę umieszcza się w woreczku, który po skontrolowaniu

temperatury (przez przyłożenie do własnego policzka lub
powierzchni grzbietowej ręki) nakłada się podobne jak
kompresy parowe



najczęściej wykonuje się kataplazmy z ziemniaków



po ugotowaniu w łupinach rozciera się je na miazgę i wkłada

do lnianego woreczka, owija ręcznikiem i nakłada na leczone
miejsce. Tak nałożony kompres nakrywa się suchym ręcznikiem
i wełnianym kocem, utrzymując go do wystygnięcia.



kataplazmy można stosować z siemienia lnianego, kozieradki

pospolitej



medycyna ludowa od wieków w przypadku stłuczeń, żylaków

podudzi, stanów zapalnych, obrzęków i zastoju pokarmu w
gruczole piersiowym u kobiet po porodzie powszechnie
wykorzystywała okłady z liści kapusty



okład tego rodzaju stosuje się następująco:



liście białej lub włoskiej kapusty należy delikatnie rozbić

drewnianym tłuczkiem, tak aby były miękkie i zaczął
wyciekać z nich sok. Każdy liść powinien być rozbijany
osobno.



następnie liście układa się na leczonym miejscu, lekko

zabezpiecza bandażem i pozostawia na około 0,5- 1h



zabiega można powtarzać kilkakrotnie, za każdym razem

zmieniając liście na świeże



okłady z kapusty stosowane są do dziś na oddziałach

położniczych w celu łagodzenia objawów stanu zapalnego piersi u
kobiet karmiących po porodzie



U pacjentów stosowane są w postaci tradycyjnych baniek

ogniowych oraz baniek bezogniowych

MECHANIZM DZIAŁANIA:



mechanizm działania baniek polega na spowodowaniu

przekrwienia tętniczo- żylnego i pękaniu powierzchniowych naczyń
krwionośnych, z których uwolniona do tkanek krew działa jak
obcogatunkowe białko, wyzwalając w organizmie pacjenta
produkcje ciał odpornościowych



przekrwienie tętniczo- żylne uzyskuje się, wytwarzając we

wnętrzu bańki podciśnienie- poprzez rozrzedzenie powietrza (bańki
tradycyjnej) lub przez jego wypompowanie (bańki bezogniowe)



bańki stawiane są z przodu i z tyłu klatki piersiowej, szeregami w

odległości ok. 1- 2 cm jedna od drugiej



baniek nie należy stawiać: na kręgosłupie, obojczyku, mostku,

brodawkach piersiowych, gruczołach piersiowych w okolicy
koniuszka serca, żołądka, nerek, dużych naczyń krwionośnych, u
osób wychudzonych na łopatkach



Najlepsze wyniki osiąga się w
następujących przypadkach:
· zapalenie oskrzeli
· angina
· grypa
· zapalenie płuc
· silne przeziębienie

Dobre wyniki osiąga się w przypadku
schorzeń przewodu pokarmowego, nerek i
dróg moczowych oraz zaburzeń czynności
serca i układu krążenia.



Często można dostrzec zaskakująco
szybkie przeciwbólowe działanie baniek
- także w przypadkach, w których
zawiodły wszelkie inne środki lecznicze.
Dotyczy to zwłaszcza przewlekłych
bólów kręgosłupa, nerwobóli, bólów w
przebiegu reumatoidalnego zapalenia
stawów

oraz

bólów

głowy

spowodowanych

napięciem

mięśniowym.
Osoby cierpiące na bezsenność po
leczeniu bańkami mogły się wreszcie
dobrze wyspać (lub przynajmniej spały
znacznie lepiej niż poprzednio).

WSKAZANIA DO STOSOWANIA BANIEK:



zapalenie płuc, oskrzeli,



przeziębienie, zapalenie górnych dróg oddechowych

PRZECIWWSKAZANIA DO STOSOWANIA BANIEK:



ropne i grzybicze zapalenie skóry,



alergiczne zapalenie skóry,



blizny, znamiona, zmiany barwnikowe w miejscu stosowania baniek



wzmożona kruchość naczyń krwionośnych,



ciąża,



zaburzenia krzepnięcia krwi,



niedokrwistość,



niewydolność krążenia,



nowotwory,



gruźlica płuc,



długotrwałe wyniszczające choroby

POWIKŁANIA/ ZAGROŻENIA:



poparzenie pacjenta,



Skaleczenie pacjenta uszkodzona bańką

STRUKTURA CZYNNOŚCI:
I.Czynności przygotowawcze
A.Przygotowanie pielęgniarki:



zapoznanie się ze zleceniem lekarskim lub własna ocena
stanu pacjenta



zebranie wywiadu od pacjenta na temat doświadczeń w
zakresie stosowania baniek,



sprawdzenie stanu skóry i tkanki tłuszczowej pacjenta



higieniczne mycie rąk,



Założenie jałowych rękawiczek

B. Przygotowanie materiału, sprzętu, otoczenia:



przygotowanie zestawu: 30- 40 baniek ogrzanych (np.

przez zanurzenie w wodzie o temp. 40 st. C), czystych, suchych,
jednakowej wielkości, uprzednio sprawdzonych czy nie są
uszkodzone, lampka spirytusowa lub świeczka (ustawiona tak,
aby nie przenosić płomienia nad spirytusem), denaturat, kwacz
(wata umocowana na metalowym pręcie, o dł. ok. 2 cm), gaziki,
wazelina, chusta trójkątna, zapałki, naczynie na odpadki,
ręcznik, jałowe rękawiczki oraz do usunięcia baniek: naczynie
z preparatem dezynfekującym na bańki, gaziki, spirytus 70%,
puder antyseptyczny, naczynie na odpadki



przygotowanie otoczenia: zamknięcie okien i drzwi,

sprawdzenie czy na sali nie jest stosowana tlenoterapia

C. Przygotowanie pacjenta:



poinformowanie o celu, istocie, niebezpieczeństwach i

przebiegu zabiegu



uzyskanie zgody pacjenta na wykonanie zabiegu

II. Czynności właściwe:



przygotowanie łóżka pacjenta; pozostawienie jednej

poduszki, którą należy zsunąć nisko pod plecy pacjenta



zdjęcie górnej części piżamy pacjenta



ułożenie pacjenta płasko na brzuchu tak, aby łopatki nie

uwypuklały się (ręce pacjenta ułożone płasko pod poduszką)



w przypadku stosowania baniek ogniowych:



osłonięcie włosów pacjenta chustą trójkątną,



przygotowanie miejsca stosowania baniek; przy dużym

owłosieniu ogolenie pleców i klatki piersiowej u mężczyzn,
przy znacznym wychudzeniu natłuszczenie skóry wazeliną



zapalenie lampki spirytusowej i nasączenie kwacza

denaturatem, odciśniecie go o brzeg naczynia z denaturatem
(nie za słabo, gdyż nie może spaść kropla palącego się
denaturatu i nie za mocno, gdyż będzie się paliła wata

•

ujęcie lewą ręką 2 baniek i trzymając w prawej ręce kwacz

zapalenie go

•

włożenie kwacza do wnętrza bańki na ok. 1 sekundę, tuż nad

miejscem, na które ma być przyłożona bańka

•

stawianie baniek natychmiast po ich ogrzaniu, zaczynając od

strony dalszej i góry w odstępach 1-2 cm

•

zdmuchnięcie płomienia na kwaczu (odwrócić się od pacjenta,

kwacz osłonić ręką i zdmuchnąć)



w przypadku stosowania baniek bezogniowych:



założenie na zaworek bańki pompki z wciśniętym tłokiem



przystawienie bańki w wybrane miejsce, lekko dociskając ją do ciała



wypompowanie powietrza z bańki, wyciągając do końca tłok pompki



powtarzanie czynności do momentu zapełnienia powierzchni

klatki piersiowej pacjenta lub postawienia zleconej ilości baniek



sprawdzenie po postawieniu wszystkich baniek, czy nie odpadają,

ponowne postawienie baniek, które się nie trzymają



rozłożenie ręcznika na przystawionych bańkach



przykrycie pacjenta kołdrą



w przypadku baniek ogniowych:



zdjęcie chustki trójkątnej z włosów pacjenta,



zgaszenie świeczki



zdjęcie baniek po upływie 15- 20 min.: odkrycie miejsca

stosowania baniek i uciskając kciukiem skórę tuz obok bańki,
wpuszczenie do niej powietrza. Zdjęte bańki należy włożyć do
naczynia ze środkiem antyseptycznym



osuszenie pleców ręcznikiem



pielęgnacja (zabezpieczenie) skóry pacjenta po zabiegu-

przetarcie skóry gazikiem nasączonych 70% spirytusem



założenie pacjentowi górnej części piżamy



prześcielenie łóżka pacjenta

III. Czynności końcowe:
A.Uporządkowanie materiału, sprzętu, otoczenia:



uporządkowanie sprzętu po zabiegu,



przeznaczenie materiału jednorazowego użytku do utylizacji



przeznaczenie baniek do sterylizacji

B. Postępowanie z pacjentem:



ocena stanu skóry pacjenta po zabiegu i postępowanie

zgodne z rozpoznaniem- przetarcie skóry gazikiem nasączonym
spirytusem, w wypadku wystąpienia drobnych pęcherzyków
zastosować, np. Sudocrem, Panthenol



poinformowanie pacjenta o konieczności pozostania w łóżku

przez 30 min. pod przykryciem i ograniczeniu wychodzenia z
łóżka przez 2- 3 dni

C. Czynności końcowe wykonywane przez pielęgniarkę:



higieniczne mycie rąk,



udokumentowanie zabiegu

WSKAZÓWKI:

W przypadku stosowania baniek bezogniowych należy pamiętać

o ogrzaniu ich przed zastosowaniem, poprzez zanurzenie w

wodzie o temp. 40- 42 st. C

Na Dalekim Wschodzie, w Korei Pd, baniek używa się nie tylko w

chorobach dróg oddechowych , ale też w zespołach bólowych

wszelkiego pochodzenia, po urazach, w przypadku świeżych

udarów mózgowych.

Stosowanie tak pojętych baniek wiąże się z wyborem

odpowiednich punktów akupunktury. Można na nie oddziaływać

nie tylko za pomocą nakłuć, ale także przez stawianie baniek.

Działanie lecznicze i przeciwbólowe jest następstwem

podrażnienia receptorów skóry, mięśni, powięzi.

Odruch skórno- trzewny powoduje rozszerzenie naczyń

odpowiedniego narządu i napływ świeżej krwi. Następuje

oczyszczenie chorych tkanek z produktów przemiany materii,

odkwaszenie, odżywienie i natlenienie, a także rozluźnienie

odpowiednich mięśni gładkich oskrzeli, żołądka, jelit, woreczka

żółciowego, dróg moczowych.

Układ współczulny i przywspółczulny ulegają pobudzeniu, co

reguluje czynności narządów i tkanek

W medycynie chińskiej uważa się, że ból to stagnacja krwi i energii

Qi, a przyczyna chorób jest zakłócenie przepływu tej energii w

kanałach energetycznych- meridianach połączonych z narządami.

Bańki mają na celu ogrzać i usprawnić krążenie krwi i Qi w

meridianach oraz usunąć zimno , wilgoć, zmniejszyć ból i obrzęki.

W akupunkturze bańki używa się najczęściej razem z

zastosowaniem igły:



po wkłuciu nakrywa się igłę bańką lub po jej wyjęciu na

wkłute miejsce stawia się bańkę, uzyskując niewielki
krwioupust.

Szczególnie dobre efekty uzyskuje się stosując masaż bańką, tzw.

masaż próżniowy. Do tego celu używa się bańki bambusowe,

ceramiczne, gumowe, szklane (pozwalają na kontrolowanie skóry).

- W mięśniobólach, nerwobólach międzyżebrowych, rwie kulszowej
wykorzystuje się do leczenia bańkami głównie te punkty i strefy
wokół nich leżące, w których odczuwana jest szczególna bolesność
( punkty Ashi). Na ogół nie są to klasyczne punkty akupunkturowe.
Zwykle nad miejscem chorym wykrywa się badaniem dotykowym
kilka takich punktów.

SPOSÓB STOSOWANIA BANIEK WG KONDRACIUK:



pacjent przyjmuje wygodną pozycję: leży na brzuchu- przy

leczeniu bólów kręgosłupa, na boku- przy leczeniu bólów
stawu biodrowego lub siedzi- przy leceniu astmy, bólów
karku, barku



część ciała, na której ma być wykonany masaż, pokrywa się

grubą warstwą maści rozgrzewającej, np. Viprasol



do ścianki wewnątrz bańki przyklepuje się opuszką palca

niewielką ilość waty nasączonej spirytusem



Następnie zapala się watę i stawia bez pośpiechu bańkę na

wybranym miejscu



po chwili ogień zgaśnie z braku tlenu



jeżeli siła ssania jest za duża, należy zmniejszyć

podciśnienie w bańce, uciskając opuszką palca w jednym
punkcie obwodu bańki, wypuszczając trochę powietrza



wielkość podciśnienia należy tak wyregulować, aby

przesuwanie bańki nie sprawiało bólu



jedną ręką napina się skórę nad bańką, druga przesuwa

bańkę, np. wzdłuż kręgosłupa



w okolicy krzyżowej prowadzi się bańkę na drugą stronę

kręgosłupa i do góry, aby na wysokości VII kręgu szyjnego
przesunąć ją na drugą stronę; należy powtórzyć to kilka razy



masaż próżniowy stosuje się w leczeniu bólów kręgosłupa,

stawów barkowych, karku, stawów kolanowych, łokciowych, po
urazach, w bólach mięśniowych, w przemęczeniu



bańki stawia się również w przypadkach: astmy oskrzelowej,

przeziębienia, zapalenia górnych drog oddechowych, zapalenia
płuc, kolki nerkowej, kolki wątrobowej, niestrawności, uporczywej
czkawki, chorób kobiecych, impotencji, moczenia nocnego

Najczęściej używane punkty akupunktury, na które stosuje
się bańki, to np. w przeziębieniu:



Gv 14 (GRT 14)- punkt 14 meridianu głównego regulatora

tylnego, położony w tylnej linii, środkowej ciała, poniżej
wyrostka ościstego VII kręgu szyjnego;



Gv 12 (GRT 12)- punkt 12 meridianu głównego regulatora

tylnego, położony poniżej wyrostka ościstego III kręgu
piersiowego w linii środkowej ciała;



Ub 13 (PM 13)- punkt 13 meridianu pęcherza moczowego,

położony na wysokości wyrostka ościstego III kręgu
piersiowego, 1,5 cuna (odpowiada szerokości 2 i 3 palca
dłoni) bocznie od linii środkowej tylnej ciała

PRZECIWSKAZANIA DO STOSOWANIA TEGO TYPU BANIEK:



zaburzenia krzepnięcia krwi i kruchość naczyń;



wysoka gorączka;



drgawki;



uszkodzona lub zmieniono chorobowo skóra;



urazy (podejrzenie, że krwawią naczynia);



ciąża (jeśli banki mają być postawione na podbrzuszu i lędźwiach)

Nie stawia się baniek nad sercem i dużymi naczyniami

krwionośnymi. Czas trwania zabiegu wynosi 3- 5 min., niekiedy do

10. min. W ostrych bólach zabiegi wykonuje się co drugi dzień, w

przewlekłych- dwa razy w tygodniu. Kuracja to 10 zabiegów, można

ją powtórzyć po miesiącu przerwy.

Zabieg kończy się uciskając opuszką palca skórę wokół bańki w celu

jej bezbolesnego zdjęcia. Pacjent po zabiegu powinien przez 10 min.

odpoczywać, pozostanie w domu i leżenie w łóżku jest uzależnione

od stanu chorego.

Znane są w Polsce od niedawna, cieszą się jednak doskonałą opinią

lekarzy, akupunkturzystów, internistów i pediatrów. Chińskie

bezogniowe bańki akupunkturowe są lekkie (wykonane z gumy),

bezpieczne i proste w użyciu, ich przystawienie nie ogranicza

poruszania się

Stawiane są w ściśle określonych punktach na ciele- w zależności

od schorzenia. Można je przystawiać samemu sobie w dowolnie

położonych miejscach, bez względu na kształt powierzchni,

również na stawach- a więc tam, gdzie przystawianie baniek

szklanych jest niemożliwe, także na plecach.

Połączenie elastyczności materiału z wiedzą akupunkturową

sprawia, że za pomocą baniek leczy się wiele schorzeń, np. astmę,

bóle serca, nadciśnienie tętnicze, utraty przytomności,

bezsenność, hemoroidy, paraliż, grypę, przeziębienia, schorzenia

stawów, chorobę lokomocyjną, znużenie, senność, stłuczenia,

zwichnięcia i skręcenia kończyn w obrębie stawów, bóle

mięśniowe, dolegliwości przewodu pokarmowego, stany zapalne i

alergię po ukąszeniach komarów, os, pszczół i kleszczy .

W skład kompletu wchodzą: 4 bańki różnej wielkości, co zapewnia

pełną skuteczność ich zastosowania.



Aby ułatwić przesuwanie bańki przed zabiegiem
należy natłuścić skórę oliwką lub maścią.



Następnie stawia się bańkę na skórze sposobem
tradycyjnym, po czym przesuwa się ją po
powierzchni ciała lub wykonuje nią ruchy
okrężne.



Zabieg powinien trwać 3 - 5 minut. Można go
powtarzać co drugi dzień.





Długość serii zabiegów uzależniona jest od
charakteru choroby. W ostrych procesach
chorobowych

(np.

zapalenia

mięśni,

nerwobóle) wystarcza zazwyczaj 1 - 3
zabiegów; w stanach przewlekłych 5 - 7
zabiegów.



Prawidłowo

wykonany

masaż

bańką

wywołuje

niekiedy

tylko

nieznaczne

zaczerwienienie lub zasinienie, a czasami nie
wywołuje żadnej reakcji. Nie należy jednak
przekraczać zalecanego czasu.



Część lekarzy nie zaleca stosowania baniek u
dzieci młodszych niż 4 letnie.



U dzieci poniżej 7 roku życia należy stosować
bańki najwyżej przez 5 minut, a u 7 do 14- latków
maksymalnie przez 10 minut.



Bańki powinny być postawione słabo lub średnio.



U dzieci poniżej 14 roku życia nigdy nie
stosujemy silnego przyssania baniek.



U dzieci łatwo może dojść do powstania
silnego wybroczenia i powstania pęcherzy
dlatego podczas trwania zabiegu bacznie
obserwujemy stan małego pacjenta.



Delikatny masaż po postawieniu baniek
zlikwiduje napięcie i zrelaksuje malca, a
następnym razem dziecko chętnie podda
się terapii ponownie.



W Chinach bańki stawia się w punktach
akupunkturowych codziennie przez 10
dni. Na zachodzie zwykle bańki stawia się
dzieciom raz lub dwa razy w tygodniu.



Rytm zabiegów ustala się indywidualnie,
kierując się stanem ogólnym chorego,
rodzajem i stadium choroby oraz stopniem
tolerancji zabiegu.



W chorobach ostrych bańki można stawiać co
dwa dni przez tydzień.



Najlepsze efekty uzyskuje się rozpoczynając
zabiegi przy pierwszych zwiastunach choroby.





W chorobach przewlekłych - raz lub
dwa razy w tygodniu przez kilka lub
kilkanaście tygodni.



Profilaktycznie, uodparniająco u dzieci i
osób często zapadających na infekcje
dróg oddechowych stosujemy serię 10 -
12 zabiegów 2 razy w tygodniu.



Kurację rozpoczynamy ok. 6 tygodni
przed okresem wzmożonych
zachorowań.



Niemal bez wyjątku podczas stawiania baniek
po raz pierwszy powinny pojawić się
podskórne wybroczyny (sińce) lub okrągłe
ślady w miejscach gdzie znajdowały się
bańki.



Wielkość wybroczyn zależy bardzo od czasu
trwania zabiegu i siły zassania bańki. Aby
zmniejszyć ryzyko powstania zbyt dużych
sińców należy zawsze zaczynać od stopnia
zassania lekkiego lub średniego zwiększając
podczas

kolejnych

zabiegów

wielkość

podciśnienia i czas trwania zabiegu



W miejscu stawiania bańki pacjent
powinien

odczuwać

ciepło

oraz

rozciąganie, a nie ból. Jeżeli pacjent
podczas zabiegu odczuwa ból należy
natychmiast usunąć bańki.



Nie należy stawiać bańki ponownie w
miejscu gdzie powstał pęcherz aż do
jego

całkowitego

wyleczenia.



Ślady powstałe podczas zabiegu stawiania
baniek znikają zwykle w ciągu tygodnia.
W niektórych przypadkach (np. przy zbyt
silnym lub za długim postawieniu baniek) na
skórze mogą się pojawiać pęcherze. Należy
wtedy

natychmiast

usunąć

bańki

i

skontaktować się z lekarzem.



Na ryzyko powstania dużych wybroczyn
narażeni są szczególni pacjenci starsi oraz
bardzo młodzi. Dlatego też należy
monitorować stan pacjenta w czasie zabiegu.
Jeżeli nie zauważy się powstawania pęcherza
odpowiednio wcześnie może niepotrzebnie
powstać duża, otwarta rana.



Po zakończeniu zabiegu może nastąpić
krótki okres zwiększonej wrażliwości w
miejscach gdzie stawiano bańki. Można
delikatnie

wymasować

te

obszary

olejkiem do masażu i po okryciu
pozwolić pacjentowi na odpoczynek.



Po zabiegu może wystąpić obniżenie
ciśnienia krwi z powodu efektu jaki
wywiera na układ krążenia postawienie
baniek. Szczególnie podatni na ten
efekt mogą być pacjenci z niskim
ciśnieniem krwi.



Postawienie baniek nie może zastąpić
niezbędnego leczenia konwencjonalnego, np.
zabiegu

operacyjnego

czy

stosowania

antybiotyku w chorobach o ostrym przebiegu.

.



W niektórych przypadkach, np. w
ostrych chorobach bakteryjnych trzeba
stosować antybiotyki.



Jednak i wtedy bańki mogą odegrać
niepoślednią

rolę

wspomagającą,

bowiem powodują szybsze i silniejsze
działanie antybiotyków, dzięki czemu
skracają czas choroby i umożliwiają
zmniejszenie ilości podawanych leków.



Często same bańki wystarczą, aby
zmniejszyć dolegliwości, a nawet je
zlikwidować, lecz kiedy indziej, w takim
samym na pozór przypadku, trzeba
sięgnąć do innej metody leczenia jako
terapii podstawowej, towarzyszącej lub
uzupełniającej.



Stawianie baniek nadaje się doskonale
do łączenia z innymi metodami leczenia



Wyciągając z bańki powietrze należy
obserwować stopień zassania skóry.



U osób z delikatną skórą, cienką
podściółką

tłuszczową,

u

osób

szczupłych i dzieci wystarczy gdy
wybrzuszenie będzie wynosiło 3 - 4 mm.



U osób o mocnej budowie ciała, ze skórą
twardszą i z grubszą tkanką tłuszczową
należy uzyskiwać większe podciśnienie,
większy stopień wessania skóry do bańki.



Należy pamiętać, by u osób w podeszłym
wieku i niemowląt podciśnienie nie było zbyt
duże bez względu na grubość podściółki
tłuszczowej, gdyż naczynia krwionośne są u
nich zazwyczaj bardzo kruche! 



W miejscu stawiania bańki pacjent powinien
odczuwać ciepło oraz rozciąganie, a nie ból.
Jeżeli pacjent podczas zabiegu odczuwa ból
należy natychmiast usunąć bańki.



Bańki przed każdym użyciem należy
zanurzyć całkowicie w ciepłej wodzie.



Podgrzane wodą bańki będą bardziej
miłe w dotyku dla pacjenta.



Nie należy ich przed stosowaniem
osuszać

ponieważ

woda

stanowi

dodatkowy

czynnik

uszczelniający

(bańki będą lepiej się "trzymać").